..รอยอาลัย.. ตอนที่1: จุดเริ่มต้นของจุดจบ

หญิงสาวผงกศรีษะเมื่อรู้สึกว่ามีแรงเคลื่อนใหวจากแขนที่เธอกุมอยู่ แขนนั้นที่เธอนั่งกุมมาตลอด2วัน2คืนที่ผ่านมา สิ่งเดียวที่เธอหวังคือการใหวติงแม้เพียงเล็กน้อยก็พอเพราะหลังจากคืนแรกเธอก็ไม่ใด้รับการตอบสนองใดๆจากร่างนั้นเลย ห้องทั้งห้องที่เป็นที่ใช้ร่วมกันของทั้งคู่แต่ดูเหมือนความเคลื่อนใหวเดียวที่มีคือดวงไฟเล็กๆที่เครื่องช่วยหายใจที่เคลื่อนขึ้นลงช้าๆ ฤนนนนรีปฏิเสธที่จะออกห่างจากข้างเตียงและนั่งอยู่อย่างนั้นตลอดเวลา เมื่อกลางคืนที่ร่างอ่อนแรงเธอก็ฟุบหลับตรงนั้นนั่นเอง ผู้เป็นแม่และพยาบาลเห็นสีหน้าจริงจังแววตาแน่วแน่จึงเลิกล้มความคิดที่จะพยายามโน้มน้าวให้เธอเปลี่ยนใจ

"คืนนี้พี่ขอทานข้าวบ้านหนูนะครับ, ไม่ต้องทำกับข้าวล่วงหน้า เดี๋ยวเราจะช่วยกันทำ" น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความปีติของเขาแว่วมาตามสายโทรศัพท์เมื่อเช้านี้ เขาและเธอคุยกันอีก5-6นาทีก่อนที่จะเอ่ยคำลา หญิงสาวออกจากบ้านไปเรียนด้วยความสุขใจ

เช้านั้นทุกอย่างดำเนินไปตามปกติ ที่หน้าประตูใหญ่หญิงสาวในชุดนักศึกษาพยาบาลเดินหายเข้าไปในเขตสถานศึกษาพยาบาลประจำจังภูมิภาค เธอใด้รับทุนการศึกษาและสอบเข้าที่นี่ตามความคาดหว้ง ก้องภิภพไปศึกษาต่างถิ่นนานๆครั้งจะใด้มีโอกาสมาเจอกัน การกลับมาของเขาแต่ละครั้งจึงมีความหมายและเป็นที่ตั้งตารอเสมอ

"ทหารกับพยาบาล ทั้งยังเหมาะสมกันดีในด้านครอบครัวและนิสัยใจคอ แต่งกันไปจะเป็นครอบครัวที่เป็นสุข" ผูใหญ่หลายคนต่างพากันชื่นชมและเห็นด้วยเมื่อใด้รับข่าวการหมั้นหมายของทั้งคู่
บ้านหลังเล็กๆ เช้าไปทำงานตามหน้าที่ เย็นพากันเข้าบ้าน มีสุขแบบเรียบง่ายคือสิ่งที่ทั้งสองสัญญาจะช่วยกันสร้าง

"ทำไมพี่ต้องไปเรียนไกลๆ" หญิงสาวนึกถึงการตั้งคำถามนั้นซ้ำๆพร้อมกับการทำหน้ากระเง้ากระงอดของตัวเองเมื่อเขาบอกเล่าความตั้งใจเกี่ยวกับอนาคต
"เพราะพี่อยากเป็นทหารดีๆเหมือนคุณพ่อของเราไงหล่ะ โรงเรียนที่พี่จะไปเป็นที่มีชื่อเสียงและมีเกียตริที่สุด" ถึงจะเป็นคนสุขุมและพูดน้อยแต่พอถึงคราวที่ต้องอธิบายเรื่องราวต่างๆให้กับ"น้องหนู"ของเขา เขาก็ไม่อิดออดและเป็นกลายคนช่างพูดช่างบรรยายไปทันที
"พี่ไม่อยู่ใครจะดูแลหนู?" ความเชื่อมั่นในตัวเขาทำให้คนแสนงอนคลายความกังวลแต่ไม่วายประท้วง
"ถ้าน้องหนูเป็นเด็กดีตั้งใจเรียนหนังสือก็ไม่มีอะไรที่ต้องห่วงต้องดูแล" เขาบอกต่อเมื่อเห็นคนนั่งฟังนิ่ง
"เราต้องรู้จักหักใจเพื่อความสุขในวันหน้า" น้ำเสียงเข้มและบอกสอนในที สำหรับฤนนนนรีก้องภิภพเป็นเสมือนพี่ชายที่คอยดูปกป้อง เสมือนพ่อที่คอยดูแลสั่งสอน

"เมื่อพี่เรียนจบนอกจากดูแลปกป้องน้องหนูแล้วพี่ยังจะสามารถเป็นกำลังในการดูแลป้องกันประเทศชาติของเราด้วย น้องหนูไม่ภูมิใจในตัวพี่หรือครับ?" เขาให้เหตุผลด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรักและแววตาที่อ่อนโยนจับอยู่ที่ดวงหน้านั้นตลอดเวลา ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปแค่ใหนแต่ดูเหมือนเขาไม่เคยรู้สึกเหนื่อยหน่ายนิสัยแสนงอนของผู้ที่นั่งอยู่ตรงหน้าเลย ตรงกันความเป็นคนช่างเจรจาเป็นเหมือนความชุ่มช่ำ ความเบิกบานที่ทำให้คนเงียบๆขรึมๆเริงร่าดุจยอดไม้ใบหญ้าใด้น้ำค้างยามเช้า ถึงแม้นอายุจะห่างกันเพียงสองปีแต่ความเป็นผู้ใหญ่ของเขาทำให้เธอเคารพนับถือและเชื่อฟังเขามาก

"พี่จะกลับมาดูแลน้องหนูตลอดไปครับ พี่สัญญา" น้ำเสียงอบอุ่นและแววตาเปี่ยมรักทำให้คนฟังหน้าชื่นใด้ทุกครั้งไป

ฤนนนนรีน้ำตาเอ่อเมื่อนึกถึงถ้อยคำที่พี่เคยมีให้เธอในวันนั้น วันนี้ วินาทีนี้มีแต่เธอกับความว่างเปล่าเคว้งคว้าง ร่างกำยำที่เคยสง่างามในทุกท่วงท่า ใหล่กว้างที่เคยใด้ซบอิงยามหมดแรง มือที่คอยโอบกอดเพื่อคลายหนาว สายตาแห่งความอาทรคู่นั้น เวลานี้ร่างนั้นถูกพันธนาการด้วยผ้าสีขาวทั่วร่าง รอยเลือดสีแดงหม่นปรากฏให้เห็นตามแขนขาและหน้าอก สายที่ระโยงระยางทั้งสายให้เลือด ให้น้ำเกลือและท่อเล็กท่อน้อยอีกหลายอันที่ต่อติดเข้ากับร่างนั้น เธอรู้ว่าความเจ็บปวดที่เขากำลังเผชิญอยู่ไม่ใด้น้อยไปกกว่าความเจ็บแปลบที่หัวใจของเธอเลย ยามที่เขานิ่วหน้าแสดงความเจ็บปวดในวันที่เขายังรู้สึกตัวเธออยากจะแบ่งเบาความเจ็บของเขาใด้บ้าง

ใบหน้าคมคายยามนี้ซีดเผือดปากที่เคยอิ่มดูแห้งผากไร้ชีวิตชีวา ผ้าสีขาวโผกคลุมเกือบทั้งใบหน้าเว้นใว้แต่บริเวณตาและจมูก อีกครั้งที่เธอต้องเบือนหน้าหนีเพราะทนรับแรงบีบเค้นจิตใจของภาพตรงหน้าไม่ใด้ นับร้อยพันครั้งที่ฤนนนนรีพยายามบอกตัวเองว่าต้องเข้มแข็งแต่ต้องพ่ายแพ้และปล่อยน้ำตาให้พรั่งพรูออกมาเมื่อรู้ว่าแรงเคลื่อนใหวนั้นเกิดขึ้นแต่ในฝันของเธอเอง

หยดน้ำเกลือที่หยดช้าๆทีละหยด ทีละหยอด การขึ้นลงของเครื่องช่วยหายใจทำงานพร้อมกับอกของเขากระเพื่อมเป็นจังหวะ การมีชีวิตของชีวิตหนึ่งกับศพต่างกันแค่21กรัมเท่านั้นเอง

"หนูไม่ต้องการคำสัญญาใดๆทั้งสิ้น ขอแค่มีพี่เท่านั้น พี่ต้องกลับมาหาหนูนะ" ฤนนนนรีซบหน้าลงกับมือข้างที่กุมอยู่และจูบเบาๆ ใบหน้าเกลือกกลิ้งกับแขนนั้นเมื่อสุดจะกลั้นใด้อีกต่อไปเธอจึงปล่อยให้ความคับแค้นที่อัดแน่นในใจถั่งโถมออกมาพร้อมกับน้ำตา เธอร้องไห้ให้กับโชคชะตาของเขาและเธอ แรงสะอึ้นพาร่างบอบบางสั่นใหวไปทั้งร่าง


*******
นิยายอิงชีวิตจริง บางส่วนบางตอนถูกแต่งเติมเพือนอรรถรสในงานศิลป์เท่านั้น มิใด้มีเจตนาไม่บริสุทธิ์อื่นใดแอบแฝงทั้งสิ้น หากไปล่วงเกินหรือไม่เป็นที่ถูกใใดขออภัยมา ณ ที่นี้

ด้วยจิตคารวะยิ่ง
-ฯ-

26 พฤษภาคม 2554
11:15

จากคุณ	: -ฯ-
เขียนเมื่อ	: 27 พ.ค. 54 10:19:19 A:92.48.124.246 X: TicketID:318709