ความคิดเห็นที่ 1 ประตูห้องทำงานถูกเปิดออกโดยเจ้าของห้องเองพร้อมกับความตกใจเมื่อไม่คาดคิดว่าจะมีใครรออยู่ในห้องนี้ และความไม่พอใจก็ตามเข้ามาทันควันเมื่อพบว่าใครคนนั้นก็คือพีรพา “ไปไหนมาคะวา” น้ำเสียงเข้มและสีหน้าบึ้งตึงของคนที่รออยู่ทำให้ชายหนุ่มที่กำลังก้าวเดินมานั่งที่เก้าอี้ของตน รู้สึกเหมือนกำลังเป็นจำเลยของคนถามอย่างนั้น และแน่นอนว่ามันเพิ่มความไม่พอใจให้กับเขาอีกไม่น้อย “คุณมีอะไรด่วนรึเปล่าครับพาย อุตส่าห์มารอเจอผมถึงในห้องทำงานขนาดนี้” แทนที่จะตอบคำถาม ชวาลกลับเลือกที่จะย้อนส่งคำถามแกมเหน็บแนมกลับไป “ไม่มีอะไรด่วนหรอกค่ะ แค่อยากรู้เฉยๆ ทำไมคะ พายไม่สิทธิ์จะรู้ว่าว่าที่คู่หมั้นของตัวเองหายไปไหน กับใครงั้นหรือคะ” คนถามท้าวสองมือลงบนโต๊ะเสมือนกำลังคาดคั้นให้เขายอมสารภาพออกมาเอง “ผมไปทานข้าวกลางวันมา” ชวาลตอบปัดรำคาญไปเสียด้วยสีหน้าราบเรียบ “ไปกับใครมาคะ” ยังไม่มีทีท่าว่าน้ำเสียงของพีรพาจะลดระดับลงเลย และคราวนี้มันทำให้ความอดทน ของชวาลเริ่มลดน้อยลงจนเกือบจะไม่เหลือหลอแล้ว “ผมไม่จำเป็นต้องตอบ มันเป็นเรื่องส่วนตัวของผม” !!! พีรพารู้สึกเหมือนถูกตบหน้าจนชาไปหมด ไม่สิ! มันชาไปทั้งตัวเลยต่างหาก “ก็ตอบมาซิคะว่าไปทานข้าวกับเลขาคนใหม่มาน่ะ” น้ำเสียงของพีรพาสั่นเครือเพราะความกริ้วโกรธ จนเหลืออดเช่นกัน ชวาลลุกยืนขึ้นจากเก้าอี้แล้วท้าวสองมือของตนลงที่โต๊ะเช่นกัน ก่อนจะยื่นหน้ามาใกล้ๆ กับพีรพา “ถ้ารู้แล้ว คุณจะถามทำไม” น้ำเสียงเบาเอ่ยถาม ทว่ากลับทำให้พีรพารู้สึกเหมือนถูกตบหน้าเป็นครั้งที่สอง “วา!” เสียงแผดแหลมของหญิงสาวดังขึ้นแล้วผงะตัวถอยออกมาพร้อมกับความร้อนผ่าวในดวงใจที่เสมือน กำลังจะระเบิดเสียให้ได้ “ทำไมคะ เลขาใหม่นี่มันสำคัญถึงขนาดต้องเลี้ยงต้อนรับกันเลยเหรอ แล้วไปเลี้ยงกันที่โรงแรมมาหรือคะ” พีรพาจะแสยะยิ้มสำทับ “คุณพาย!” คราวนี้กลายเป็นชวาลเองที่ต้องระเบิดเสียงตะคอกออกมาเพราะรู้สึกถึงความหยาบคายใน ความหมายที่อีกฝ่ายส่งมาให้ “จะโมโหทำไมล่ะคะวา พายหมายถึงไปทานข้าวค่ะ ไม่ใช่ทานอย่างอื่น คิดมากไปหรือเปล่าคะ” น้ำเสียงของพีรพาเริ่มนิ่งมากขึ้น ชวาลรู้แก่ใจดีว่าคนอย่างพีรพาไม่ได้คิดเพียงแค่นั้นแน่ๆ “วานี่ใจดำนะคะ จะรับเลขาใหม่ทั้งที ไม่บอกให้พายรู้สักคำ” พีรพาเดินมาฝืนยิ้มให้ แต่มันคือรอยยิ้มที่ชวาล รู้สึกได้ว่ามันคือการประชดประชันมากกว่า “ผมแค่คิดว่ามันไม่จำเป็น เพราะนี่คือเลขาของผมไม่ใช่เลขาของคุณ” “จำเป็นซิคะวา วาอย่าลืมซิคะว่าเลขาของวาก็ต้องติดต่อกับฝ่ายประชาสัมพันธ์ของพายด้วย พายก็ควรจะ รู้นะคะว่าเลขาใหม่ของวาน่ะเก่งและกล้าแค่ไหน” ท้ายประโยคพีรพาทำเสียงเน้นถ้อยเน้นคำ “จะเก่งจะกล้าแค่ไหน ถ้าเจอกำลังภายในบางอย่างจากใครบางคนล่ะก็มันก็ไม่มีความหมายอะไรหรอกครับ จริงไหมครับพาย” ชายหนุ่มยิ้มอย่างเยือกเย็นให้ และคนฟังรู้ดีว่าเขากำลังหมายถึงอะไร... และที่น่าเจ็บใจ มากไปกว่านั้นก็คือรอยยิ้มที่ส่งมาด้วยนั่นเสมือนว่าเขากำลังจะกำเริบกับเธอทั้งที่เขาไม่มีสิทธิ์ “วา! ทำไมวา...” ก๊อกๆๆ ไม่ทันที่พีรพาจะได้ระเบิดอารมณ์ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นก่อนที่คนที่เป็นสาเหตุของการปะทะ คารมในครั้งนี้จะเปิดเข้ามา กชกรรู้สึกตกใจไม่น้อยที่ได้พบกับหญิงสาวอีกคนในห้องนี้ เธอเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่... พีรพาเพิ่งได้เห็นหน้าของเลขาคนใหม่ของชวาลเป็นครั้งแรก และยิ่งทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจมากขึ้นอีก เป็นทวีคูณ อาจเพราะความสวยงามของใบหน้าที่ได้เห็นอยู่นี้กระมังที่ทำให้พีรพาเริ่มหวั่นใจขึ้นมา มากกว่าเดิม มิน่าล่ะ วาถึงพาแม่นี่ไปกินข้าว... พีรพานึกในใจแล้วจ้องเขม็งไปที่คนที่เพิ่งเข้ามา “เอ่อ... ขอโทษค่ะ คือดิฉันไม่ทราบว่าคุณวามีแขก” กชกรรู้สึกผิดอยู่บ้าง แม้จะรู้สึกหงุดหงิดใจบ้าง กับสายตาที่กำลังมองสำรวจตนตั้งแต่หัวจรดเท้าอยู่ในตอนนี้ คุณวางั้นเหรอ นี่พวกเขาไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมแค่ทำงานวันแรกแม่นี่ก็เรียกชื่อเล่นของเขาแล้ว สนิทกันเร็วไปไหมเนี่ย สงสัยจะไม่ธรรมดาแล้วซิ... พีรพาลอบนึกในใจ “ไม่เป็นไรหรอกนะเธอ เพราะอันที่จริงแล้วฉันก็ไม่ใช่แขกหรือคนอื่นที่ไหนหรอก” พีรพาเปลี่ยนท่าที มายิ้มกว้างให้อย่างใจเย็น “อ้อวาคะ วาแนะนำให้เลขาคนใหม่ของวารู้หรือยังคะว่าเราเป็นอะไรกันน่ะ” คำถามนั้นทำให้ชวาลทำหน้าทำตาไม่ถูก และไม่เพียงแต่ชายหนุ่มเท่านั้น ด้านของกชกรเองก็เช่นกัน ที่เกิดความสงสัยไม่น้อยในความหมายอันมีเลศนัยนั้น อีกอย่างเธอก็อยากรู้แล้วซิว่าหญิงสาวผู้มีสายตา และท่าทีหยิ่งจองหองคนนี้คือใครกัน “ไม่เป็นไรค่ะ วาอาจจะยังไม่ได้บอก เดี๋ยวพายจะเป็นคนบอกให้นะคะ” พีรพาสังเกตได้ดีในสีหน้า ที่ซีดเจื่อนลงของชวาลและในขณะเดียวกันเธอก็พยายามจับพิรุธจากหญิงสาวที่กำลังยืนกอดแฟ้มงาน อยู่ใกล้กับประตูห้องด้วย พีรพาเดินเข้าโอบที่เอวของชวาลในขณะที่เขายังตั้งตัวไม่ทัน “ฉันชื่อพีรพานะเป็นลูกสาวหุ้นส่วนใหญ่ของบริษัทนี้ และเป็นผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์ของที่นี่” พีรพาบอกด้วยความภาคภูมิใจ “และที่สำคัญฉันกับคุณวา เราก็กำลังจะหมั้นกันเร็วๆ นี้” ...!!! กชกรยอมรับว่าตกใจบ้างนิดหน่อยกับสิ่งที่เพิ่งได้ยินไป “ค่ะ สวัสดีค่ะคุณพีรพา” แต่กระนั้นเธอก็ไหว้ทักทายพีรพาไปพร้อมรอยยิ้มประหนึ่งไม่ได้รู้สึกรู้สา อันใดเลย ซึ่งมันก็คือเป็นอย่างนั้น! ด้านของชวาล หัวใจของเขาอ่อนแรงลงทันทีเพราะรู้สึกได้ว่าพีรพากำลังสร้างกำแพงขึ้นมาขวางกั้น มิตรภาพระหว่างตนกับกชกรที่เขากำลังพยายามพัฒนามันให้ลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ ชวาลยอมรับว่าแต่โดยดี ว่าทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากก้มหน้ายอมรับความจริง ใช่ มันคือความจริงที่ทั้งคนเป็นแม่ พีรพาและครอบครัวของเธอต้องการให้เป็นอย่างนั้น นอกจากเขาคนเดียวที่กำลังรู้สึกอึดอัด ลำบากใจ และเป็นทุกข์ที่สุด เมื่อหันไปมองกชกรก็พบว่าเธอไม่มีท่าทีอันใดเลยกับสิ่งที่ได้ยิน เขาอยากรู้นักว่าภายใต้รอยยิ้มที่เธอกำลัง เผยออกมานั้นมีความเสียใจอย่างที่เขากำลังเป็นอยู่บ้างไหม และที่สำคัญเขาจะทำอย่างไรดีเพื่อไม่ให้ สูญเสียหญิงสาวที่ตนประทับใจตั้งแต่แรกพบอย่างกชกรไปเพราะการคลุมถุงชนในครั้งนี้ ******** จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 54 13:55:19

ความคิดเห็นที่ 2 ราตรีกาลของวันเดียวกันล่วงเลยมาจวนเจียนจะสี่ทุ่มแล้ว กชกรกำลังนอนหงายอยู่ที่เตียงนุ่มพร้อมยกมือ ขึ้นก่ายหน้าผากในขณะที่กำลังใช้สมองกำลังครุ่นคิดอย่างหนักเกี่ยวกับเรื่องบางอย่าง มิน่าหละ นายชวาลถึงยอมทอดทิ้งพี่บุษ เพราะเขามีว่าที่คู่หมั้นที่ทั้งสวยและรวยกว่าพี่บุษนี่เอง นายนี่มันเลวจริงเลยนายชวาล บทสรุปความคิดของกชกรดังก้องในใจและทำให้ยิ่งรู้สึกโกรธเกลียด ชายหนุ่มคนนี้มากขึ้นไปอีก แต่แล้วความรู้สึกต่างๆ เหล่านั้นก็มีอันต้องสะดุดลงเมื่อเสียงเรียกเข้า ของโทรศัพท์มือถือดังขึ้น กชกรเอื้อมไปหยิบมันมาจากหัวเตียงและมองดูชื่อที่ขึ้นอยู่บนหน้าจอ “นายอีกแล้วเหรอเนี่ย นายชวาล” เจ้าของโทรศัพท์มือถือบ่นอุบ เพราะนี่คือสายที่ห้าแล้วที่เขาโทรมาหา หลังจากที่กชกรกลับมาถึงบ้าน แต่หญิงสาวก็ทำใจแข็งที่จะไม่รับสายของเขาอีก ทั้งที่ก็ยังหาคำตอบที่ชัดเจน ให้กับตัวเองไม่ได้ว่าทำไมต้องทำอย่างนั้น หรือเพราะการที่ได้รู้ว่าเขามีคู่หมั้นแล้ว ไม่จริง! เราไม่ได้โกรธเขาเพราะเรื่องคุณพีรพา แต่เราโกรธเขาแทนพี่บุษต่างหาก... กชกรรีบหาเหตุผล ให้ตัวเองแล้ววางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม กระนั้นปลายสายก็ยังไม่หมดความพยายาม หากแต่คราวนี้เขาใช้วิธีใหม่โดยการส่งข้อความมาให้แทน ผมทำผิดอะไรหรือเปล่าครับ ถ้าเป็นอย่างนั้น ผมขอโทษครับ... นี่อาจเพียงแค่เล่ห์กลของเสื้อร้ายที่กำลังจ้องจะตะครุบเหยื่อเท่านั้น... กชกรบอกตัวเอง นี่ขนาดนายมีคู่หมั้นแล้วนะ นายชวาล... กชกรวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมและตั้งใจจะลุกเดินไปยังโต๊ะหนังสือ ทว่าไม่ทันได้ทำอย่างนั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง แต่ก็ไม่ทำให้หญิงสาวยอมใจอ่อน เธอปล่อยให้มัน ดังอยู่อย่างนั้นและเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตรงโต๊ะหนังสือตามความตั้งใจเดิม กระนั้นก็ยังอดไม่ได้ที่จะเหลียว กลับมามองดูเครื่องโทรศัพท์ที่ยังดังอยู่อย่างต่อเนื่องจนกระทั่งมันเงียบเสียงลงไป “อย่าโทรมาอีกนะ” กชกรไม่รู้ว่านั่นคือคำสั่งหรือคำภาวนาเพราะความกลัวว่าตัวเองจะทนใจแข็งต่อไป ไม่ไหวกันแน่ แต่แล้วเสียงข้อความเข้าครั้งที่สองดังขึ้นอีก กชกรต้องดีดตัวเองลุกขึ้นมากดอ่านมัน ได้โปรดเถอะนะครับคุณบัว ช่วยรับสายหน่อยนะครับ สงสารผมเถอะนะครับ ผมขอโทษ... แม้มันจะทำให้ คนรับข้อความรู้สึกใจอ่อนสงสารขึ้นมาได้จริง แต่เธอก็แข็งใจสั่งตัวเองให้ปิดเครื่องไปเสีย “ขอความเห็นใจจากฉันงั้นเหรอ แสดงว่านายก็ทรมานใจอยู่ไม่น้อยซินะ ดีแล้วล่ะ นายจะได้รู้จักรสชาติ ความทรมานที่พี่บุษเคยรับรู้ได้เร็วขึ้น แต่ไม่หรอก เพราะนี่มันยังน้อยไปสำหรับความผิดที่นายเคยก่อไว้” กชกรบอกตัวเองอย่างนั้นโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองก็ไม่ได้รู้สึกสบายใจนักกับการกระทำนี้ พี่บุษขา แผนการกำลังจะสำเร็จแล้วนะคะ... กชกรบอกกับรูปถ่ายของพี่สาวที่วางอยู่บนโต๊ะหนังสือ ด้านของชวาลเอง เมื่อได้รู้ว่าอีกฝ่ายได้ปิดเครื่องหนีการตื้อของตัวเองไปแล้ว หัวใจของเขาก็รู้สึกอ่อนแรง ขึ้นมาทันที พร้อมกับที่รู้สึกได้ถึงกำแพงกั้นที่สูงชันขึ้นอย่างทันควันนั้น และหากปล่อยให้เป็นอย่างนี้ ต่อไปอีก รับรองว่าเขาคงจะต้องสูญเสียกชกรไปจริงๆ อย่างแน่แท้ หน้าที่สำคัญของคนเราอีกอย่างก็คือการไล่ตามความฝัน เพื่อที่จะทำให้ความฝันเป็นความจริง... คำกล่าวของหญิงสาวถูกระลึกขึ้นมาอีกครั้ง “ตอนนี้คุณคือความฝันของผม และสักวันผมจะทำให้คุณเป็นความจริงของผมนะครับคุณบัว” ชายหนุ่มบอกตัวเองเบาๆ แล้วล้มตัวลงนอนหงายบนเตียงนุ่ม แล้วคืนนี้เราจะข่มตาให้หลับได้ยังไงกัน... คนที่ข่มตาให้หลับลงนึกอยู่ในใจที่กำลังเป็นทุกข์เหลือเกิน ไม่นึกเลยว่าความประทับใจแรกพบจะทำให้ตนเองรู้สึกแย่ได้ขนาดนี้ หรือว่ามันไม่ใช่แค่ความประทับใจ หรือแค่ความชอบอีกต่อไปแล้วกันแน่ รักงั้นเหรอ มันจะเร็วไปไหมหากจะใช้คำนี้ ******** เช้าวันรุ่งขึ้น กชกรมาทำงานตั้งแต่เช้าตรู่และในระหว่างที่กำลังนั่งตรวจทานงานที่ทำเสร็จไปแล้วตั้งแต่ ช่วงเย็นของวันวาน จู่ๆ ก็มีบางสิ่งที่ทำให้กชกรต้องมีอันต้องสะดุดจากสิ่งที่ทำอยู่เมื่อสังเกตได้ว่ามีใคร คนหนึ่งมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะ หญิงสาวรีบเงยหน้าขึ้นมามอง และก็ได้พบกับหญิงสาวร่างเล็กซึ่งน่าจะสูงราว 150 เซนติเมตรเท่านั้น กำลังยืนหันข้างให้พร้อมหลิ่วหางตามองมาและตบท้ายด้วยการสะบัดหน้าให้จนเส้นผมสีทองประกายม่วง ที่ยาวเกินบ่าเล็กน้อยจะสยายไปตามแรง กชกรรับรู้ถึงความไม่เป็นมิตรนักจากากรกระทำของผู้มาเยือน กระนั้นพนักงานใหม่ก็ทำได้แต่เพียงส่งยิ้ม ให้แทนที่จะหัวเราะขันออกมาในท่าทีของคนที่แต่งแต้มเครื่องสำอางลงบนใบหน้าอย่างหนาเตอะจนเกิน กว่าคำว่าสวยงาม “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่ามาติดต่อเรื่องอะไรคะ” เลขาเจ้าของห้องรีบยืนขึ้นและกล่าวทักทายด้วยน้ำเสียงหวาน ทว่าก็มิได้รับการตอบสนองที่ดีนักจากสาวร่างเล็กที่หันมายืนเชิดหน้าให้ กชกรรับรู้ได้ทันทีว่าเหตุการณ์เริ่มไม่ปกติแล้ว แต่เธอก็ทำได้เพียงหย่อนตัวลงนั่งทำงานของตัวเองต่อไป แต่สักพักก็รู้สึกได้ว่าผู้มาเยือนเริ่มขยับตัวเข้ามาใกล้มากขึ้นจนกชกรต้องเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง “ไม่ทราบว่ามาติดต่ออะไรรึเปล่าคะ พอดีดิฉันเป็นเลขาคนใหม่ของคุณชวาลน่ะค่ะ” กชกรทำใจเย็นแนะนำ ตัวเองและฉีกยิ้มให้อีกครั้ง “ไม่ได้มาติดต่ออะไรหรอกย่ะ แค่แวะมาดูพวกคางคกน่ะ เห็นใครๆ ว่าคางคกตัวนี้สวยนักสวยหนา แต่ที่ไหนได้ก็งั้นๆ เอง แหละ เชอะ!” เสียงของคนกล่าวแหลมเล็กไม่แพ้กับร่างกาย และมันก็ช่างทิ่มแทงใจ ของคนฟังได้ไม่ยาก กชกรเริ่มนับหนึ่งถึงสิบในใจเพราะไม่อยากจะต่อกรกับคนที่ตนไม่รู้จักแบบสุ่มสี่สุ่มห้า สิ่งที่ทำได้ดีที่สุด คือการก้มลงไปมองแฟ้มงานของตัวเองต่อไป ทั้งที่ในใจก็ร้อนรนและหงุดหงิดจนไม่สามารถทำงานต่อไป ได้อีกแล้ว “เธอเพิ่งมาอยู่ที่นี่ควรจะรู้นะว่าอะไรควรทำ และอะไรไม่ควรทำ อะไรมีเจ้าของ และอะไรไม่มีเจ้าของบ้าง” จบประโยคของสาวร่างเล็กแล้ว กชกรก็เงยหน้าขึ้นมองคนกล่าวอีกครั้ง “คุณกำลังแนะนำดิฉันใช่ไหมคะ ถ้าใช่ก็ขอบคุณมากเลยนะคะ” “ต๊าย! นี่เพิ่งมาอยู่แท้ๆ ก็ประชดประชันเก่งซะแล้วเหรอ” จู่ๆ สาวร่างเล็กก็แผดเสียงแหลมขึ้นมาจนกชกร ต้องสะดุ้งเฮือกไปกับการเปลี่ยนแปลงอากัปกิริยาแบบฉับพลันนี้ “ฉันว่า...” คนที่เริ่มจะจู่โจมเด็กใหม่แทบหยุดประโยคไว้ไม่ทันเมื่อหันไปเห็นใครคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามา “สวัสดีค้า... คุณชวาล” น้ำเสียงเอาเรื่องในตอนแรกถูกเปลี่ยนมาเป็นหวานเนิบนาบได้อย่างอัตโนมัติ พร้อมการประนมมือไหว้และย่อตัวลงจนต่ำที่สุดเท่าที่จะทำได้ จนกชกรต้องงุนงงกับเหตุการณ์ที่กำลัง เป็นไปอยู่นี้มากขึ้นไปอีก แต่กระนั้นเธอก็รีบตั้งสติแล้วรีบยกมือไหว้ผู้เป็นเจ้านายของตัวเองบ้าง “มีอะไรรึเปล่าคุณนกน้อย มาแต่เช้าเชียวนะครับ” ชายหนุ่มคนที่นอนไม่หลับแทบทั้งคืนเอ่ยทักทาย ชื่อนกน้อยเองหรอกเหรอ ถึงว่าล่ะเสียงแหลมอย่างกะนกกระจิบ... กชกรลอบนึกในใจและอยากจะขัน ออกมากับท่าทีแปลกๆ ของสาวร่างเล็กที่นามว่านกน้อยคนนี้ “อ้อ เปล่าหรอกค่ะ นกน้อยแค่แวะมาทักทายน้องเค้าเท่านั้นน่ะค่ะ ไหนๆ ก็จะต้องทำงานร่วมกันแล้ว เผื่อว่านกน้อยจะมีอะไรที่แนะนำน้องเค้าได้บ้าง” ยิ้มพรายของคนกล่าวฉีกกว้างมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ กชกรได้ยินแล้วถึงกับขมวดคิ้วมองอย่างประหลาดใจเพราะไม่คิดว่าที่นี่จะมีพนักงานนิสัยแบบนี้อยู่ด้วย แนะนำงั้นเหรอ... ให้ตายซิ ตั้งแต่มาถึงเธอแนะนำฉันได้มากทีเดียว... กชกรนึกขันพร้อมกับ ประชดประชันอยู่ในใจ “เหรอครับ อย่างนั้นก็ดีแล้วล่ะครับ เวลาประสานงานกันจะได้ไม่มีปัญหา” “ถ้าอย่างนั้น นกน้อยขอตัวกลับไปทำงานก่อนนะคะ” “ครับ เชิญครับ” นกน้อยจากไปแล้ว กชกรหย่อนตัวลงนั่งทำงานของตัวเองต่อไป โดยไม่ได้เอ่ยอะไรกับผู้เป็นเจ้านาย แม้แต่น้อย และนั่นทำให้อีกฝ่ายรู้สึกทรมานใจมากขึ้นไปอีก กระนั้นก็ยังทำใจดีสู้เสือเข้าใส่ “คุณนกน้อยเธอเป็นเลขาของคุณพายน่ะครับ เธอทำงานที่นี่มานานพอๆ กับผม ผมว่าเธอน่าจะมีอะไรดีๆ แนะนำคุณบัวได้บ้าง นอกจากเรื่องของบุคลิก ฮึฮึฮึ” คนบอกโยนมุขฝืนๆ ให้แต่ก็หยุดเสียงหัวเราะลงแทบ ไม่ทันเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้รู้สึกขันตามไปด้วยเลยสักนิด ทั้งยังทำสีหน้าราบเรียบเข้าใส่อีก “คุณบัวไม่สบายรึเปล่าครับ” อันที่จริงเขาอยากจะถามเธอตรงๆ มากกว่าว่าเธอโกรธเขาใช่ไหม... “เปล่าค่ะ บัวสบายดี” กชกรเงยตอบพร้อมรอยยิ้มกลบเกลื่อนและมันก็ไม่แนบเนียนนัก แต่เมื่อพบกับ แววตานิ่งที่เขาส่งมาให้ เธอก็เกิดหวั่นไหวแปลกๆ ขึ้นมาจนต้องรีบหลบตาเขาแทบไม่ทัน “เดี๋ยวผมขอดูสรุปลิสลูกค้าที่ให้เรียบเรียงใหม่จากแฟ้มเก่าด้วยนะครับ พอดีผมต้องใช้เข้าประชุม ตอนบ่ายครับ” “ค่ะ” กชกรตอบรับแล้วทำท่าจะยื่นส่งแฟ้มตรงหน้าให้เขา “ไม่ใช่ตรงนี้ครับ อีกสักพักคุณบัวช่วยเอาเข้าไปให้ผมดูในห้องด้วยครับ” เสมือนเป็นเพียงแค่ข้ออ้างที่จะได้ อยู่กับกชกรสองคนในห้องเพื่อที่จะได้เปิดอกคุยกับเธออย่างจริงจังเสียที ไม่อย่างนั้นรับรองว่าความทรมานใจ จากความคลุมเครือของความรู้สึกคงไม่มีทางหมดไปแน่ จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 54 13:56:00

ความคิดเห็นที่ 3 ภายในห้องทำงานของชวาลราวครึ่งชั่วโมงต่อมา กชกรเข้ามาตามคำสั่งของเจ้านายพร้อมกับแฟ้มงานที่ ตรวจทานเสร็จเรียบร้อยแล้ว   “ดีมากครับ เรียบร้อยดีมาก” ชวาลเปิดมันออกตรวจทานดูแล้วกล่าวชมจากใจจริง กชกรทำงานได้ดีและ เรียบร้อยเกินกว่าที่เขาคาดไว้มากนัก “ขอบคุณค่ะ ถ้าอย่างนั้นบัวขอตัวออกไปทำงานต่อนะคะ” บอกแล้วเธอก็หมุนตัวทำท่าจะเดินจากไป “เดี๋ยวครับ” ชวาลรีบร้องห้าม เลขาสาวจึงชะงักฝีเท้าเอาไว้และหันกลับมาหาคนร้องเรียก “บ่ายนี้คุณบัวต้องเข้าประชุมกับผมด้วยนะครับ” “ค่ะ” หญิงสาวรับคำแล้วทำท่าจะเดินจากไปอีกครั้ง แต่ก็มีอันต้องหยุดชะงักอีกจนได้ “เอ่อ คุณบัวครับ” คราวนี้ชายหนุ่มลุกยืนขึ้นและเดินตรงเข้ามาหาอีกด้วย น่าแปลกที่ยิ่งเขาเดินเข้ามาใกล้ มากขึ้นมันทำให้หัวใจของหญิงสาวสั่นไหวแปลกๆ ขึ้นมาได้มากขึ้นด้วย เขาจะทำอะไรของเขานะ... ชวาลเดินมาใกล้จนกชกรต้องถอยออกมาครึ่งก้าว “คุณบัวโกรธอะไรผมครับ บอกได้ไหมว่าผมทำอะไรให้คุณบัวไม่สบายใจ” เสียงเบาคล้ายกระซิบเอ่ยถามขึ้น ทั้งที่พอจะเดาสาเหตุนั้นออกว่ามันคงจะเกิดจากเรื่องของตนกับพีรพา และเขาภาวนาให้เป็นอย่างนั้น เพราะนั่นเท่ากับว่าเธอเองก็มีใจให้เขาอยู่บ้างเช่นกัน ขอเพียงรู้เท่านั้น เขาจะพยายามทำทุกอย่างเพื่อเธอ...   นี่เธอเป็นอะไรไปน่ะกชกร เธอกำลังแสดงละครเพื่อเรียกร้องความสนใจอยู่นะ จะใจสั่นไปทำไมกัน หยุด หยุด หยุด... หญิงสาวที่กำลังรู้สึกหวั่นไหวไปกับคำถามเสียงกระซิบเบาจากเขารีบเตือนและควบคุม ความรู้สึกของตัวเอง “เปล่านี่คะ บัวไม่ได้เป็นอะไรค่ะ” “เปล่าได้ยังไงครับ เมื่อคืนคุณก็ไม่ยอมรับสายผม แถมตอนเช้าคุณก็ยังทำเย็นชากับผมอีก ถ้าผมทำอะไรผิด ผมขอโทษนะครับคุณบัว ผมอยากให้คุณรู้ว่าผมไม่สบายใจเลยที่เห็นคุณบัวเป็นแบบนี้” น้ำเสียงอ้อนวอน ของเขาแลดูน่าสงสารจนไม่เหลือเค้าของเสือผู้หญิงที่เธอเคยเข้าใจมาก่อนเลย “เปล่าค่ะ บัวไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ แต่ถ้าบัวทำอะไรให้เจ้านายไม่สบายใจ บัวก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ” “ผมบอกแล้วไงว่าไม่ให้เรียกผมว่าเจ้านาย” “ค่ะบัวขอโทษ บัวลืมไป ถ้างั้นบัวขอตัวไปทำงานต่อนะคะคุณวา” ประตูถูกปิดงับลงเมื่อกชกรเดินออกไปแล้ว ชวาลเดินกลับมานั่งที่เดิมแล้วเอนกายไปพิงพนักเก้าอี้อย่างสิ้นหวัง เห็นทีว่ารักแท้แรกพบครั้งนี้คงต้องจบสิ้นลงแน่ๆ เพราะความขี้ขลาดของตัวเองแท้ๆ ที่ไม่กล้าต่อสู้เพื่อทวงคืน อิสระของตนกลับมาจากการคลุมถุงชน แกจะยอมให้เป็นอย่างนั้นหรือชวาล... ชายหนุ่มถามตัวเองในใจ ******** “อะไรนะนกน้อย! เธอว่าอะไรนะ!” เสียงของพีรพาดังลั่นห้องทำงานของตัวเองเมื่อได้รับฟังคำบอกเล่าบางอย่างจากเลขาของตัวเอง พร้อมๆ กับไฟร้อนในใจที่ลุกโชนขึ้นได้โดยง่ายทั้งที่ยังไม่ทันได้ไตร่ตรองกับเรื่องที่ได้ฟังเลยสักนิด “ก็แม่นั่นนะซิคะ มันบอกว่ามันสวยและเก่งอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องสนใจคำแนะนำจากใครหรอกค่ะ” คนเล่าทำเสียงเล็กเสียงน้อยประกอบไปด้วยกับคำมดเท็จของตัวเอง “ขนาดนกน้อยเข้าไปแนะนำตัวเองดีๆ นะคะว่านกน้อยเป็นเลขาของคุณพีรพา ผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์ และเป็นลูกสาวหุ้นส่วนใหญ่ของบริษัท แต่คุณพายรู้ไหมคะว่ามันตอบว่ายังไง” “มันว่ายังไงนกน้อย เธอเล่ามาเดี๋ยวนี้นะ” เสียงเข้มของคนอยากรู้รีบคาดคั้น “มันก็บอกว่ามันไม่สนใจหรอกนะซิคะ เพราะมันรู้แค่ว่ามันเป็นเลขาของคุณชวาล ผู้จัดการฝ่ายการตลาด เท่านั้นค่ะคุณพายขา มันร้ายไหมล่ะคะ” “มันกล้าพูดอย่างนั้นเลยเหรอนกน้อย นังนี่มันไม่ธรรมดาซะแล้ว ทำไมนะ ทำไมฉันถึงเกลียดมัน ตั้งแต่แรกเห็นเลยก็ไม่รู้” “นกน้อยก็เหมือนกันค่ะ ไม่ชอบหน้าแม่นี้เอาเสียเลย ดูแล้วเหมือนคนมักใหญ่ใฝ่สูงยังไงก็ไม่รู้นะคะ” นกน้อยถือโอกาสปั้นน้ำเป็นตัวอย่างเต็มที่เพื่อหวังจะเอาความดีความชอบจากพีรพาเพราะรู้ดีว่าฝ่ายนี้ ชอบให้ตนเล่าเรื่องราวความเป็นมาของคนในบริษัทให้ฟัง โดยที่ไม่ได้ทบทวนไตร่ตรองอะไรมากนัก กรณีที่เคยเกิดขึ้นกับบุษกรก็เช่นกัน นกน้อยก็ทำสำเร็จและได้รับการตบรางวัลใหญ่มาก็หลายคราว “แม่นี่ท่าทางจะมั่นหนังหน้านะคะว่าตัวเองสวยเลอเลิศ แต่นกน้อยว่าคุณพายของนกน้อยสวยกว่าแม่นี้ สิบเท่านะคะ” “สิบเท่าแค่นั้นเหรอนกน้อย” “เอ่อ... ไม่ค่ะ ไม่เท่านั้น สวยกว่าเป็นร้อยเป็นพันเท่าเลยค่ะคุณพายขา แถมคุณพายยังปราดเปรื่องเรืองรอง กว่ามันมากมายหลายช่วงตัวค่ะ” นกน้อยได้โอกาสทำงานที่ตนเองถนัดทันที นั่นคือการยกยอปอปั้น ผู้เป็นนายอย่างเกินหน้าเกินตา แต่ก็น่าแปลกที่คนถูกชมก็กลับชอบเสียด้วยซิ “สงสัยฉันจะเก็บแม่นี่เอาไว้อีกไม่ได้แล้ว” แววตาที่มีประกายเพลิงแห่งความอิจฉาริษยาถูกส่งออกมา “จริงค่ะ คุณพาย อย่าหาว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะคะ เอ่อ...” คนกล่าวแสร้งทำทีเหมือนลำบากใจที่จะเอ่ย บางสิ่งออกมาจนพีรพาต้องหันมาสนใจรอฟัง “นกน้อยว่ามันเสี่ยงมากนะคะที่จะให้แม่เลขาคนใหม่นี้อยู่ใกล้กับคุณชวาลน่ะค่ะ แม้มันจะไม่สวยได้ ครึ่งหนึ่งของคุณพายก็จริง แต่บอกตรงๆ นะคะว่านกน้อยกลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยค่ะ” ...!!! คำกล่าวของเลขาทำให้หัวใจของพีรพาหล่นตุ้บไปอยู่ที่ตาตุ่มในฉับพลัน แม้ว่าตนจะรู้สึกอย่างนั้นอยู่ก่อน บ้างแล้วก็ตาม หากเมื่อมีคนมาช่วยสำทับอีกแรง เธอก็ยิ่งรู้สึกหวั่นกังวลมากขึ้นไปอีก ระแวง... คำนี้น่าจะจำกัดความได้ดี “จริงซิ บางทีฉันก็รู้สึกนะว่าแม่นี่มันมีบางส่วนคล้ายนังบุษกรอยู่เหมือนกัน หากว่าไม่รู้มาก่อนว่ามัน สองคนใช้คนละนามสกุลกันล่ะก็ ฉันคงต้องคิดว่ามันเป็นพี่น้องกันแน่ๆ” “ปราดเปรื่องเรืองรองมากค่ะคุณพายขา” คำกล่าวติดปากของนกน้อยพรั่งพรูออกมาอีกครั้ง “นกน้อยเองก็นึกตั้งนานค่ะว่าแม่กชกรนี่มันหน้าตาเหมือนใคร ที่แท้ก็เหมือนนังหน้าจืดบุษกรนี่เองค่ะ จะต่างกันก็ตรงที่ว่านังกชกรเนี่ยมันดูร้ายลึกกว่านังหน้าจืดนั่นหลายเท่าตัวนะคะ” “นี่ขนาดนังบุษกรมันตายไปแล้วนะ มันยังส่งเงาของมันมาหลอกหลอนฉันอีกหรือไง” ความอาฆาตแค้น ถูกถ่ายทอดน้ำหนักมากับน้ำเสียงและแววตาของคนกล่าว แต่ไม่ว่าแกจะร้ายหรือเก่งแค่ไหนก็ตาม แกก็คงจะมีจุดจบไม่ต่างกับนังบุษกรเท่าไหร่นักหรอก ทำเก่งไปเถอะ... พีรพานึกในใจแล้วแสยะยิ้มที่มุมปากออกมา ******** โปรดติดตามตอนต่อไปครับ... จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 54 13:56:32

ความคิดเห็นที่ 4 แวะมาดูค่ะ แอบกระซิบว่าช่วงนี้งานยุ่ง อาจไม่ได้เข้ามาอ่านนะคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 54 20:23:57

ความคิดเห็นที่ 5 ที่ร้ายก็ร้ายซะจนนึกว่าไม่มีความดีในจิตใจบ้างเลยหรือไง  ส่วนชวาลถ้ายังทำตัวอ่อนแอไม่สู้เพื่อตนเองไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็แล้วแต่คิดว่าผู้ชายแบบนี้ไม่เหมาะที่ผู้หญิงจะรักและฝากชีวิตไว้ให้ดูแลเลย จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 54 22:14:03