ความคิดเห็นที่ 1 พอลากเธอออกมาที่หน้าผับได้ ชายหนุ่มก็ปล่อยมือเธอในลักษณะผลักน้อยๆ จนร่างบางเซไปข้างหลัง แต่ยังไม่ทันจะได้ต่อว่าต่อขานเขา ปรารถนาที่วิ่งตามลงมาก็มาถึงเสียก่อน พอเห็นหน้าเขาชัด หญิงสาวก็เป่าลมออกจากปากด้วยความโล่งใจ “โธ่ นึกว่าใคร คุณเล็กเองหรือคะ เนี่ย” “เอ๊ะ เธอรู้จักเขาด้วยเหรอ หนูนา” เพลงพิณมองทั้งคู่สลับกันไปมางงๆ เพราะเดาไม่ออกจริงๆ ว่า พวกเขาจะไปรู้จักกันตอนไหน “รู้จักสิ ก็ตอนที่เธอประกวดไง คุณเล็กมานั่งกับพวกเราทุกอาทิตย์นั่นแหละ” “อ้อ” พอเพื่อนพูดมา เธอก็จำได้ว่าเคยเห็นเขานั่งอยู่ข้างๆ แม่และปรารถนาในคอนเสิร์ตจริงๆ ปรารถนาหันไปทางดุริยะแล้วเอ่ยว่า “ขอตัวสักครู่นะคะ คุณเล็ก” ครั้นเห็นดุริยะพยักหน้า ปรารถนาก็ดึงมือเพลงพิณเดินออกห่างเขาเล็กน้อย แล้วเอ่ยเสียงเบาพอได้ยินกันสองคนว่า “ตกลง คุณเล็กหรือเปล่าที่ทำให้เพื่อนฉันเปะปะมาถึงที่นี่วันนี้อ่ะ” “ไม่ ไม่เกี่ยวกับเขา” เพลงพิณตอบพลางหันไปมองทางอื่น ปรารถนายิ้มกว้างแล้วเอ่ยว่า “จริงอ่ะ ถ้างั้นฉันขอนะ ผู้ชายคนนี้” คราวนี้เพลงพิณหันขวับกลับมามองหน้าเพื่อน พอเห็นแววตาเอาจริง หญิงสาวก็หน้าเสียไปนิดหนึ่ง ก่อนจะตอบเสียงแห้งๆ ว่า “เขาไม่ได้เป็นของของฉันนะ จะมาขอฉันทำไมล่ะ” คำพูดแบบนั้น ท่าทางแบบนั้นทำให้ปรารถนาได้แต่ส่ายหน้าไปมาด้วยความหมั่นไส้ “นี่ขนาดไม่ได้เกี่ยว ไม่ได้เป็นของเธอนะ หน้ายังซีด เสียงยังเศร้าขนาดนี้ ฮ่าๆ ถ้าใช่เนี่ย จะขนาดไหนน้า” ปรารถนาเอียงคอมองพลางยิ้มกริ่ม “ยายหนูนา นี่เธอแกล้งฉันเหรอ” เพลงพิณโวยวายออกมาเบาๆ “ไม่ทำแบบนี้ จะได้รู้ความรู้สึกเธอเหรอ...เชิญเธอเอาไปเถอะย่ะ คุณเล็กไม่ใช่สเป็กฉัน อ้อ แต่ก็เป็นสเป็กของผู้หญิงหลายๆ คนนะ อย่าท่ามาก อย่าปากแข็ง เดี๋ยวชะนีอื่นจะคาบไปซะก่อน ไป ไปได้แล้ว” “เฮ้ย เธอพูดไปไกลแล้ว หนูนา เขาไม่ได้ชอบฉัน และฉันก็ไม่ได้...” “เอาไว้ว่างๆ ฉันจะไปถามความคืบหน้าที่บ้านนะ ยายเพลง ตอนนี้เธอกลับไปนอนได้แล้ว ฉันต้องกลับไปร้องเพลงต่อแล้วเหมือนกัน” ปรารถนาพูดขัดขึ้นอย่างไม่สนใจคำปฏิเสธของเธอ แล้วจัดการจูงมือเธอให้กลับมาหาเขา “ฝากพายายเด็กหัวใจสับสนไปส่งให้ถึงบ้านด้วยนะคะ คุณเล็ก” จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 54 21:51:18

ความคิดเห็นที่ 2 “สับสน เลือกไม่ถูกว่าจะเอาคนไหนดีหรือ คุณ” พอรถเคลื่อนออกไม่เท่าไร ดุริยะก็เริ่มต้นประชดประชันให้เพลงพิณเหนื่อยหนักหัวใจ หญิงสาวตัดสินใจเอนกายพิงพนักและหลับตาลงเสีย แต่หูก็ยังได้ยินเสียงหยันๆ ของเขาว่า “ผมเลือกให้ก็แล้วกัน คุณพ่อผม ภาษีดีกว่าเยอะ เป็นโสด ไม่มีพันธะ รวยก็รวยกว่านายยรรยงนั่นไม่รู้เท่าไร” เพลงพิณพยายามห้ามปากตัวเองไม่ให้โต้ตอบอะไรกลับไป เธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะพูดมันไปถึงเมื่อไรและจะพูดอะไรอีก แต่ปรากฏว่าเขาเงียบ พร้อมกับรถที่ถูกจอดลง หญิงสาวจึงลืมตาขึ้นและหันไปมอง แล้วก็ต้องชะงักไป เมื่อพบว่าใบหน้าของเขาอยู่ห่างไม่ถึงคืบ ที่สำคัญเธอได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากตัวเขา “เอ๊ย คุณจะทำอะไรนะ ออกไปให้ห่างฉันนะ” หญิงสาวยกมือขึ้นผลักอกเขาออก แต่กลับกลายเป็นว่าเธอยื่นมือไปให้เขารวบไว้ได้ง่ายขึ้น “ว่าไง ผมเลือกให้ถูกใจหรือเปล่า” เขาก้มหน้าลงมาถามเสียงต่ำ “ฉันพยายามทำความเข้าใจสิ่งที่คุณพูดอยู่นะ คุณดุริยะ แต่ฉันไม่อาจเข้าใจได้จริงๆ ว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่” หญิงสาวพูดพลางพยายามดึงมือออกจากการถือครองของเขา “ฉันเคยบอกคุณแล้วไม่ใช่หรือ ว่าฉันไม่ได้ชอบคุณอาของคุณน่ะ แล้วฉันขอเบอร์คุณอาคุณ ทำไมไม่ส่งให้ฉันเสียที ฉันจะโทร. ไปบอกให้ท่านเลิกส่งดอกไม้ให้ฉันเสียที” ดุริยะชะงักไปอย่างนึกได้ ว่าเขามัวแต่โมโหและผิดหวังเลยลืมเรื่องที่รับปากเธอเอาไว้ แต่ที่ทำให้เขาถึงกับนิ่งอั้นก็คือเรื่องดอกไม้ที่ออกจากปากของเธอ ชายหนุ่มขบกรามแน่นอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยกับเธอเสียงต่ำลึกว่า “นอกจากภรรยาของท่านแล้ว คุณอาไม่เคยส่งดอกไม้ให้ผู้หญิงคนไหนอีก...นั่นแสดงว่า ท่านจริงใจกับคุณ ฉะนั้น คุณต้องจริงใจกับท่าน เข้าใจมั้ย เพลงพิณ ห้ามหลอก ห้ามทำให้ท่านเสียใจ แล้วผมจะไม่มายุ่งกับคุณอีกเลย” “คุณพูดเรื่องนี้อีกแล้ว ฉันสงสัยจริงๆ นะว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่” “ผมเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าคุณจะเลิกเล่นละครเมื่อไร...ไม่มีผู้หญิงคนไหนไปหาผู้ชายที่บ้าน แล้วก็นัดกันทำอาหารโดยที่ไม่ได้คิดอะไรกับผู้ชายคนนั้นหรอกนะ” “ว่าไงนะ ฉันเนี่ยเหรอ ไปหาคุณอาคุณที่บ้าน” เพลงพิณร้องเสียงหลง “นี่คุณเอาอะไรมาพูด นี่คุณเมามากใช่มั้ย เลยพูดอะไรไม่รู้เรื่องแบบนี้ ปล่อยฉันนะ ฉันจะลง” หญิงสาวพยายามผลักไสเขาอีกครั้ง แต่อีกฝ่ายไม่ยอม ยังก้มหน้าลงมาเอ่ยเสียงหยันว่า “จะใช้บทปากแข็งให้ตลอดรอดฝั่งเลยว่างั้นเหอะ...ไม่รู้ตัวหรือไงว่ายิ่งปฏิเสธผมก็ยิ่งเห็นว่าคุณมันหน้าด้านแค่ไหน!” เพลงพิณกระชากมือออกจนสำเร็จแล้วตวัดมันผ่านใบหน้าเขาแรงๆ ด้วยความน้อยใจ “ฉันไม่ได้ปฏิเสธ แต่ฉันไม่ได้เจอคุณอาคุณจริงๆ แล้วก็ไม่เคยนัดทำกับข้าวอะไรอย่างที่คุณว่าด้วย เมื่อวานฉันก็กลับบ้านกับคุณไง” คราวนี้เป็นดุริยะที่เต็มไปด้วยความแปลกใจระคนงุนงง หรี่ตาหา “การแสดง” บนใบหน้าที่เป็นมันเยิ้มจากการออกแรงบนเวทีเมื่อครู่นี้ หากเขาได้พบเพียงความจริง ความจริงที่ชวนงงงวยยิ่งนัก “ผมก็รับคุณมาจากบ้านผมไง คุณจำไม่ได้เหรอ” “ฉันจะไปบ้านคุณทำไมล่ะ” เพลงพิณหยุดโมโหและปรับอารมณ์เข้าสู่โหมดเครียด “คุณไปเยี่ยมยิหวา แล้วคุณอาก็ชวนคุณทานข้าวเย็นด้วยกัน” “แปลกจัง ทำไมฉันจำไม่ได้เลยว่าได้ทำอะไรแบบนั้นด้วย” เพลงพิณรำพึงพลางใช้ความคิดอย่างหนัก แล้วเธอก็คิดออกว่าความทรงจำรอยต่อระหว่างเธอออกจากบริษัทและเขาไปส่งที่คอนโดหายไป “หรือว่า...” “หรือว่าอะไร...มีอะไรงั้นหรือ” “เอ้อ เปล่าๆ...ฉันเหนื่อยแล้วอ่ะ อยากกลับไปนอนพักเต็มที...ขอร้องละ อย่าเพิ่งพูด อย่าเพิ่งประชดอะไรฉันเลย” พูดจบหญิงสาวก็หันกลับมานั่งตัวตรง คิ้วเรียวขมวดมุ่นเข้าหากันด้วยความหวั่นใจอะไรบางอย่างจนถึงคอนโดของตน จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 54 21:53:46

ความคิดเห็นที่ 3 เมื่อมาถึงห้องนอนของตน เพลงพิณก็รีบเปิดคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ค เข้าอินเตอร์เน็ต เปิดเว็บไซต์กูเกิ้ล แล้วพิมพ์คำว่า “ความจำเสื่อมชั่วคราว” ลงไป ไม่นาน หน้าจอก็แสดงรายละเอียดข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับคำที่เธอค้นหาเรียงกันลงมาเป็นตับ เพลงพิณคลิกอ่านทุกข้อมูลอย่างตั้งใจ “อาการที่เกี่ยวกับเรื่องความจำเสื่อม มิได้เกิดจากเรื่องจากอัลไซเมอร์เพียงอย่างเดียว หากยังมีเรื่องของภาวะความเสื่อมของสมองอันเนื่องมาจากได้รับสารพิษหรือการดื่มสุรา อุบัติเหตุที่มีผลต่อสมอง การออกกำลังกายที่กระทบกระเทือนสมอง”... เพลงพิณอ่านออกเสียงข้อมูลจากเวบไซต์แห่งหนึ่งก่อนจะหยุดคิดว่าตนจะเข้าข่ายข้อไหน จากการดื่มสุรางั้นหรือ ถึงดุริยะจะเรียกเธอว่าเมรีขี้เมา แต่เธอก็ไม่ใช่นักดื่มตัวยง จะดื่มก็เวลามีปาร์ตี้ ยิ่งพอเข้ามาทำงานในวงการบันเทิง เธอก็แทบไม่ได้แตะแอลกอฮอล์ “อุบัติเหตุที่มีผลต่อสมองเหรอ...เราก็ไม่มีนี่นา ที่ผ่านมามีแต่อุบัติเหตุเล็กๆ ถ้าไม่นับที่เคยวิ่งชนเสาตอนเด็ก จักรยานล้มโหม่งพื้น หัวกระแทกกับคนอื่น ก็มีแค่ที่ยิหวาตีเทนนิสมาโดนหัวแค่นั้นเอง คงไม่ใช่แล้วละ ตัดไป...การออกกำลังกายที่กระทบกระเทือนสมอง...แค่เต้น มันจะกระทบกระเทือนยังไงอ่ะ” หญิงสาวพึมพำด้วยจิตใจที่ว้าวุ่น ก่อนจะอ่านต่อไป คราวนี้เธอตาโตด้วยความตกใจ เพราะข้อมูลนั้นบอกไว้ว่า “ไม่เพียงแค่สาเหตุดังกล่าวข้างต้นที่ทำให้เกิดภาวะความจำเสื่อมหรือสมองเสื่อม หากแต่ในปัจจุบัน ยังมีเรื่องความเครียดและความกดดันทางจิตใจที่ทำให้ประชาชนมีอาการเป็นโรคความจำเสื่อมมากขึ้น...ตายแล้ว เราเป็นเพราะสาเหตุนี้แน่นอนเลย...” จากนั้นเพลงพิณก็ใช้เวลาเกือบทั้งคืนศึกษาหาข้อมูลตลอดจนวิธีรักษาอาการความจำเสื่อมชั่วคราว ซึ่งเธอก็พบว่า วิธีที่ได้รับความนิยมก็คือ การสะกดจิตนั่นเอง และเธอก็ตั้งใจว่า จะต้องหาโอกาสไปพบหมอดูสักครั้ง ว่าอาการของเธอเกิดจากความเครียดหรืออะไรกันแน่ วันรุ่งขึ้น ตารางการทำงานของเพลงพิณคือการไปคุยงานกับโปรดิวเซอร์อัลบั้มเพลงช่วงบ่าย แล้วก็มีงานเปิดตัวแป้งพัพฟ์รุ่นใหม่ของยี่ห้อดังตอนค่ำๆ ช่วงเช้าเธอจึงมีเวลาว่างมากพอที่จะหาข้อมูลเกี่ยวกับอาการของตัวเองเพิ่มและอ่านนิยายที่ทางคุณดรีมส่งมาให้ ทว่า...บุณฑริกกลับรู้สึกเสียดายโอกาสและเวลายิ่งนัก ถ้าหากมันจะถูกปล่อยไปโดยเปล่าประโยชน์ โอกาสและเวลาเป็นสิ่งมีค่าสำหรับเธอเหลือเกิน... ดังนั้นเอง ตอนสายๆ เพลงพิณก็ขับรถไปจอดที่ออฟฟิศของบริษัทบีลีเวอร์ วันนี้หญิงสาวอยู่ในชดแสคสั้นพอดีกับรูปร่างสีดำ ซึ่งเป็นชุดที่ลัลนาเตรียมไว้สำหรับการออกงานบางงานที่ต้องการความเซ็กซี่เล็กๆ ครั้งแรกที่ใส่ บุณฑริกรู้สึกขัดเขินอยู่บ้าง เพราะจริงๆ แล้วเธอชอบแต่งตัวเรียบ ๆ แต่หรูมากกว่า แต่เมื่อพิจารณาเสื้อผ้าในตู้เพลงพิณแล้ว ชุดนี้ละ ที่เข้าท่าที่สุด เพราะชุดอื่นๆ นั้น บุณฑริกคิดว่าเด็กเกินไปสำหรับคนวัยเธอ เธอคงประดักประเดิดตัวเองถ้าจะต้องใส่มัน ยามหน้าตึกยังคงเป็นชายวัยกลางคนร่างท้วม ผิวคล้ำ ท่าทางซื่อๆ จริงใจคนเดิม บุณฑริกส่งยิ้มไปให้ด้วยความเคยชิน ผลก็คือ อีกฝ่ายเกิดอาการปลื้มที่นักร้องดาวรุ่งของวงการไม่ถือตัวสักนิด ระหว่างที่เดินเร็วๆ เพื่อจะตรงไปยังลิฟต์ ก็มีเสียงเรียกชื่อเธอดังขึ้นเสียก่อน “คุณเพลง...มาทำอะไรที่นี่ครับนี่” พาทิศนั่นเอง เขาเพิ่งเดินออกจากร้านกาแฟใต้ตึกพร้อมหญิงสาวผิวคล้ำ ใบหน้าเนียนเก๋ รูปร่างยั่วยวนนัยน์ตา พอเข้ามาใกล้เขาก็กวาดตามองเพลงพิณในชุดแบบนั้นด้วยแววตาไม่ไว้ใจ...แต่งตัวแรงขนาดนี้ จะมาหาใครได้ ถ้าไม่ใช่พ่อบุญธรรมของเขา... “คุณอั๊ต...สวัสดีค่ะ ฉันก็...บังเอิญผ่านมาแถวนี้ก็เลยแวะ...มาหา...คุณบารมี” “นัดไว้หรือเปล่าครับ” เขาปกปิดความไม่พอใจไว้ภายใต้สีหน้าราบเรียบ “ไม่ได้นัดค่ะ แต่ฉันคิดว่าคุณบารมีคงมีเวลาสำหรับฉันบ้าง” ทำไมบุณฑริกจะไม่รู้ว่าลูกบุญธรรมที่ห่างกันเกือบสิบปีคนนี้ห่วงและหวงบิดามากแค่ไหน เธอเองกว่าจะผ่านด่านเขามาได้ก็ไม่ใช่ง่ายๆ ตอนวัยรุ่น พาทิศแสบใช่เล่น “ถ้าไม่มีธุระอะไร ก็อย่าเพิ่งรบกวนท่านดีกว่านะครับ ช่วงนี้คุณอากำลังยุ่งอยู่กับโปรเจ็กต์สินค้าตัวใหม่อยู่” รอยยิ้มบนเรียวปากเพลงพิณยิ่งขยายกว้าง ก่อนจะเย้าออกไปว่า “หวงพ่อจังเลยนะคะ...เป็นตั้งแต่เด็กจนโตเลยเชียว” “เอ๊ะ...คุณรู้ได้ยังไง” พาทิศเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ “ก็...คุณบารมีเล่าให้ฉันฟังนะสิคะ...ฉันน่ะ รู้เรื่องของคุณมากกว่าที่คุณคิดเสียอีกนะ...ขอตัวก่อนนะคะ” พูดจบเธอก็เยื้องย่างจากไป พาทิศได้แต่มองตามไปด้วยความไม่พอใจนัก แล้วก็รีบล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดโทร. ออกทันที “นายเล็ก...รู้สึกนายจะทำหน้าที่หละหลวมอีกแล้วนะ...ตอนนี้เพลงพิณอยู่ที่นี่และกำลังขึ้นไปหาคุณอาแล้ว” บุณฑริกส่งยิ้มให้เลขาหน้าห้องของบารมีซึ่งเป็นสาวแก่วัยสี่สิบกว่าๆ ฝ่ายนั้นกวาดตามองเธอขึ้นลงสองรอบก็เอ่ยถามเสียงเย็นชาว่า “มาพบใครคะ” “คุณบารมีค่ะ” “นัดไว้หรือเปล่า ถ้าไม่นัดไว้ เช้านี้นัดท่านเต็มแล้วค่ะ” เสียงอีกฝ่ายยิ่งแข็งขึ้นเรื่อยๆ ขณะเดียวกันบรรดาพนักงานที่เดินผ่านไปผ่านมาก็เริ่มจำเพลงพิณได้ จึงเริ่มกระซิบบอกต่อกันไปเรื่อยๆ ไม่นานคนก็เริ่มล้อมวงเข้ามาหาเธอ หลายคนควักมือถือควักกล้องออกมาเพื่อถ่ายภาพ “ไม่ได้นัดไว้ค่ะ แต่กรุณาแจ้งเขาว่า ฉัน เพลงพิณ มาหา รับรองว่า เขาต้องว่างสำหรับฉันแน่นอน” บุณฑริกเอ่ยเสียงมั่นอกมั่นใจ ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้กล้องนับสิบตัวอย่างเป็นกันเอง แสงแฟลชจึงรัวพรึ่บพรั่บด้วยความปลาบปลื้มและชื่นชม “นี่ พวกเธอ ไม่มีการมีงานทำหรือไง เก็บมือถือ เก็บกล้อง แล้วกลับไปทำงานตัวเองต่อเดี๋ยวนี้” เลขาสาวแก่ตวาดไล่เสียงดัง ยังผลให้บรรดาพนักงานเหล่านั้นต่างสะดุ้งและยอมทำตามคำสั่งนั้นด้วยท่าทีเซ็งๆ “ตกลงจะให้ฉันพบคุณบารมีได้หรือยังคะ” “ไม่ได้ ท่านกำลังยุ่งอยู่จริงๆ...เชิญกลับไปได้แล้ว” พูดจบฝ่ายนั้นก็ทรุดกายลงนั่งและทำงานของตนต่อหน้าตาเฉย หญิงสาวหันไปจ้องประตูห้องของสามีนิ่งเขม็ง เพียงครู่เดียว ประตูห้องก็เปิดออก แล้วร่างสูงของเขาก็ก้าวออกมา บุณฑริกกระตุกยิ้มด้วยความพึงพอใจ และเมื่อเงยหน้ามาเห็นเธอ บารมีก็เบิกตากว้าง และกรากมาหาอย่างลืมตัว “หนูเพลง นี่หนูมาได้ยังไง ฉันกำลังคิดถึงหนูอยู่พอดีเลย” “พอดีฉันผ่านมาแถวนี้น่ะค่ะ เลยแวะมาขอบคุณคุณเรื่องดอกไม้ คุณยุ่งอยู่หรือเปล่าคะ” “ไม่เลย...ไม่กวนเลย เชิญหนูข้างในห้องดีกว่า...อ้อ คุณมน ผมขอกาแฟแก้วหนึ่งนะ ส่วนของหนูเพลง...” เขาหันไปสั่งเลขาที่มองทั้งคู่อยู่อย่างจับสังเกต “ชาแอปเปิ้ลค่ะ” บุณฑริกรีบบอกเครื่องดื่มของโปรดของเธอ ให้บารมีได้ชะงักไปน้อยๆ นี่ก็อีกอย่างหนึ่งที่หญิงสาวตรงหน้าเหมือนอดีตภรรยาของเขา (จบบทที่ ๑๕ ค่ะ) จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 54 21:56:44

ความคิดเห็นที่ 4 บทที่ ๑๖ บุณฑริกแทบน้ำตาไหล เมื่อเห็นว่าบนเคาน์เตอร์ด้านหลังโต๊ะทำงานของเขา ยังมีรูปภาพของเธอใส่กรอบเอาไว้ “นั่งก่อนสิ หนูเพลง...” เจ้าของห้องเชื้อเชิญด้วยท่าทีเคอะๆ เขินๆ ราวกับตนเป็นเพียงเด็กหนุ่มที่ได้เจอสาวที่แอบชอบแบบปัจจุบันทันด่วน แล้วทำอะไรไม่ถูก ความคิดที่ว่าอาจต้องถอยห่างเธอเพื่อเปิดโอกาสให้ดุริยะหายไปทางไหนไม่รู้ หญิงสาวเงมองรูปตัวเองแล้วก็หันไปทางเขา ซึ่งกำลังมองเธอตาไม่กะพริบ “วันนี้ ฉันจะได้ฟังเรื่องของภรรยาของคุณใช่มั้ยคะ” “เอ้อ ใช่ ใช่ ฉันติดค้างเรื่องนี้หนูอยู่นี่นา” บุณฑริกพึมพำขอบคุณเบาๆ แล้วกวาดตามองไปรอบๆ ห้อง ครั้นเห็นว่า ทั้งภาพวาดประดับผนัง ทั้งแจกันตั้งโต๊ะและของแต่งห้องอื่นๆ ยังคงเป็นของที่เธอนำมาแต่งห้องให้เขา หัวใจเธอก็พองโตคับอก ก่อนจะหันไปส่งความรักล้นหัวใจให้เขาได้รับรู้ ความรู้สึกของทั้งคู่ถูกขัดด้วยเสียงเคาะประตูของเลขาสาว ก่อนที่เธอจะก้าวเข้ามาพร้อมถาดเครื่องดื่มสำหรับทั้งคู่ บารมีชี้ให้วางลงบนโต๊ะกระจกของชุดรับแขก เรียบร้อยแล้วก็พยักหน้าให้ออกไปได้ สาวใหญ่จำต้องถอยออกมาทั้งที่ใจเต็มไปด้วยความอยากรู้ว่า แม่นักร้องสาววัยละอ่อนมีธุระอะไรกับเจ้านายของเธอ   “ภรรยาของฉัน เธอก็ชอบดื่มชาแอปเปิ้ลอย่างนี้แหละ เธอว่ามันช่วยบำรุงสมอง แถมยังช่วยดูแลรูปร่างอีกด้วย” บารมีเอ่ยขึ้นพลางก้มลงหยิบถ้วยชาร้อนหอมกรุ่นขึ้นมา แล้วนำไปยื่นให้เธอ บุณฑริกเอื้อมมือไปรับแล้วช้อนสายตาขึ้นขอบคุณเขา “คุณคงจดจำรายละเอียดของเธอได้หมดทุกอย่างเลยสิคะ เนี่ย...น่าอิจฉาเธอจัง” พูดจบเธอก็ยกชาขึ้นเป่าเบาๆ เพื่อให้ความร้อนลดลง ก่อนจะก้มลงจิบน้อยๆ ซึ่งบารมีมิอาจปฏิเสธได้เลยว่า นั่นมันท่าทางของภรรยาของเขาชัดๆ “ในวันที่หนูรักใครจนหมดหัวใจ หนูจะไม่แปลกใจในสิ่งที่ฉันเป็น เพลงพิณ” บุณฑริกก้มลงวางถ้วยชาอย่างอ้อยอิ่ง แล้วค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้เขา ริมฝีปากสีระเรื่อแย้มออกแต่เพียงน้อย ดวงตาเป็นประกายระยับน่ามอง บารมียืนนิ่งขึง แต่หัวใจกลับเต้นรัวแรงเหมือนจะทะลุมานอกอก ในลำคอแห้งผากขึ้นมากะทันหัน “เอ้อ...หนูบอกว่า อยากฟังเรื่องของบัว อดีตภรรยาของฉันใช่ไหม...” หนุ่มใหญ่ตั้งสติได้ ตัดสินใจถอยห่างเธอไปเล็กน้อย แล้วเริ่มเรื่องว่า “ฉันรู้จักกับบัวเพราะว่าเธอมาสมัครเป็นเลขาของฉัน คุณสมบัติของเธอไม่ได้เด่นดีไปกว่าผู้สมัครคนอื่นๆ นัก แต่ฉันก็ตัดสินใจเลือกเธอ เพราะเธอเป็นผู้หญิงที่มีความมุ่งมั่น มีทัศนคติที่ดี ท่าทางใจเย็น...แล้วฉันก็ตกหลุมรักเธอ แต่ก็ต้องใช้เวลาอยู่นานกว่าจะพิสูจน์ให้บัวเห็นว่าฉันจริงใจกับเธอและรักเธอมากแค่ไหน เพราะบัวชอบคิดอยู่เสมอว่า ฉันเห็นเธอเป็นแค่ของเล่น พอเธอเชื่อใจฉันแล้ว ฉันกับเธอก็ต้องเจออุปสรรคใหญ่อีกอย่างนั่นคือ ลูกๆ ของฉัน” บุณฑริกพยักหน้ายิ้มปลื้ม ที่เขาจดจำเรื่องราวแต่หนหลังระหว่างเธอและเขาได้อย่างดีเยี่ยม “พวกเขาคงรักคุณมาก ก็เลยหวงคุณมาก ใช่มั้ยคะ” “ใช่เลย...” ขณะนั้นเอง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นเร็วๆ เพียงสามครั้ง ก่อนที่มันจะถูกผลักเข้ามาโดยไม่ต้องรอให้เจ้าของห้องอนุญาต ดุริยะนั่นเอง ซึ่งพอเห็นท่าทางของทั้งสองคนในห้อง เห็นชุดที่หญิงสาวใส่ ใบหน้าเขาก็แดงก่ำขึ้นมาด้วยความโมโห “คุณมาทำอะไรที่นี่ เพลงพิณ!” ชายหนุ่มคำรามพลางก้าวไปดึงเธอให้ถอยออกห่างบิดา “เอ้อ หนูเพลงบังเอิญผ่านมา ก็เลยแวะมาหาอาน่ะ เล็ก” บารมีรีบเรียกตัวเองออกจากความหลงใหลที่มีต่อเพลงพิณอย่างท่วมท้น แล้วอธิบายให้ลูกชายคนเล็กฟัง “หึ บังเอิญหรือจงใจกันแน่...คุณต้องคุยกับผมให้รู้เรื่องนะ เพลง คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้...ผมขอโทษนะครับคุณอา แต่ผมมีธุระกับเพลงพิณจริงๆ” “แต่เพลงเป็นแขกของอานะ เล็กควรจะให้เกียรติเธอหน่อย” บารมีมองมือที่เกาะกุมมือน้อยของเพลงพิณไว้อย่างตำหนิ “ผมจะให้เกียรติก็ต่อผู้ที่ทำตัวมีเกียรติเท่านั้น” ดุริยะกลายเป็นคนดื้อดึงให้บารมียิ่งมั่นใจอะไรบางอย่างมากยิ่งขึ้น หนุ่มใหญ่จึงได้แต่มองตามสองหนุ่มสาวด้วยสีหน้าหนักใจและกังวลลึกล้ำ จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 54 22:01:23

ความคิดเห็นที่ 5 ดุริยะลากข้อมือหญิงสาวมาที่ห้องทำงานของเขา ซึ่งตอนที่พาทิศโทร. มา เขากำลังประชุมทีมงานอยู่ พอทราบเรื่อง เขาก็รีบปิดประชุมด้วยใจที่ร้อนรุ่ม ครั้นเปิดประตูเข้าไปเห็นภาพที่เธอกับบิดากำลังใกล้ชิดกัน หัวอกหัวใจก็ราวกับมีไฟกองใหญ่สุมเอาไว้ “ว่าไง ทีนี้จะแก้ตัวว่ายังไง คุณว่าที่ซูเปอร์สตาร์ หลักฐานชัดเจนขนาดนี้แล้ว” เขาปล่อยมือเธอและผลักให้เข้าชิดโต๊ะทำงาน แล้วเอาร่างสูงใหญ่ของตัวเองขังไว้ กวาดตามองเสื้อผ้าที่เธอใส่แล้วก็จุ๊ปากเบาๆ “ลงทุนเปลี่ยนสไตล์ตัวเองขนาดนี้เลยหรือ...อยากได้พ่อผมมากหรืออยากได้เงินมากกันแน่...ถ้าอยากได้เงิน ผมก็มีให้คุณได้นะ เพลงพิณ!” พูดจบเขาก็จับไหล่ทั้งสองข้างของเธอเอาไว้และก้มหน้าลงไปหมายจะรุกรานริมฝีปากนุ่มหยุ่น แต่บุณฑริกใช้มือยันเอาไว้ได้ก่อน แล้วเอ่ยเสียงดังฟังชัดว่า   “เลิกยุ่งกับ “เพลง” ดีกว่า คุณเล็ก... “เพลง” ไม่มีวันเป็นของใครได้อีกแล้ว...ร่างนี้จะเป็นของผู้ชายแค่คนเดียวเท่านั้นคือ คุณบารมี...ฉันเสียใจด้วยจริงๆ” บุณฑริกแกะมือเขาออกจากไหล่ มองหน้าเขาความเห็นใจและสงสาร เท่าที่เฝ้ามองพฤติกรรมของทั้งคู่มา ทำไมเธอจะไม่รู้ว่า ลูกบุญธรรมของสามีคิดอย่างไรกับเจ้าของร่างที่เธอต้องการครอบครอง เพียงแต่นาทีนี้ เธอไม่อาจมีน้ำใจให้ใครอื่นได้ นอกจากตัวเธอเองเท่านั้น! ร่างแบบบางของเพลงพิณกลับออกไปแล้ว ทว่าดุริยะยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ในหูในหัวได้ยินแต่คำพูดของเธอกลับไปกลับมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า... เมื่อถึงวันนัดทำกับข้าวทานกันที่บ้านของบารมี บุณฑริกในร่างของเพลงพิณก็ขับรถเข้าไปเขตรั้วบ้านบารมีอนันต์ในชุดเสื้อผ้าสีนวลครีม รูปแบบเรียบๆ แต่เน้นความหรูและเก๋ รวบผมตึง ซึ่งพอเห็นเธอ หัวใจของบารมีก็กระตุกวูบ...ภาพของบุณฑริกซ้อนทับขึ้นมาชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ   “เอ๊ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมคุณอามองเพลงแบบนั้น” บุณฑริกแกล้งถามทั้งที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว “คุณตาตะลึงในความสวยของพี่เพลงน่ะสิคะ” หวันยิหวาเอ่ยแซวคุณตาเสียงใสให้คุณตาทำหน้าไม่ถูก “เห็นพี่เพลงแต่งตัวแบบนี้แล้วคิดถึงคุณยายบัวอีกแล้วนะคะ คุณตา...อืม...วันนี้พี่เพลงเปลี่ยนสไตล์การแต่งตัวเหรอคะ ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าทุกวันเลย” “ก็...จ้ะ...พี่ก็อยากลองเปลี่ยนตัวเองดูบ้างน่ะ ทำไมจ๊ะ ไม่ผ่านเหรอ” “ใครบอกคะ มันสวยมากต่างหาก สวยแบบผู้ใหญ่ผู้ดีน่ะ นะคะ คุณตาว่ามั้ย” ตอนท้ายเด็กสาวหันไปขอความเห็นจากคุณตาที่เอาแต่มองหญิงสาวตาไม่กะพริบ “เอ้อ...จ้ะ...ใช่จ้ะ...” เขาพยักหน้ารับคำ “ว่าแต่วันนี้พี่เพลงจะทำอะไรให้ยิหวากับคุณตาทานคะ” “ตะกละจริง ยิหวา คิดแต่เรื่องกินหรือไง” บารมีเอ่ยแซวหลานสาวไม่จริงจังนัก บุณฑริกหันไปยิ้มให้เขา แล้วรอยยิ้มก็ยิ่งขยายกว้างขึ้น เมื่อสังเกตเห็นว่า ใบหน้าของเขาดูสดใสอย่างใบหน้าที่เพิ่งผ่านการนวดหรือดูแลอย่างดีมาหมาดๆ อันตีความหมายได้ว่า เขากำลังดูแลตัวเองอย่างดี เพื่อเธอ! “ให้พี่เพลงพักก่อนดีมั้ย” “ไม่เป็นไรค่ะ บารมี ฉันไม่ได้เหนื่อยอะไรเลย...ว่าแต่วันนี้ยิหวาจะเป็นลูกมือพี่เพลงหรือเปล่า” ตอนท้ายหันไปทางเด็กสาว “แน่นอนค่ะ ถึงยิหวาจะทำอะไรไม่ค่อยเป็นนะ แต่สมัยก่อน คุณยายบัวมักจะให้ยิหวาเป็นคนหั่นผักเสมอนะคะ ฉะนั้น พี่เพลงก็จะได้พบกับมือโปรทางด้านหั่นผักแน่นอนค่ะ” เป็นคำพูดที่ทำให้บุณฑริกรู้ว่า เธอตัดสินใจไม่ผิด เธอมีสิทธิ์ที่จะมีความสุขกับสิ่งที่เคยเป็นของเธอ! “ขอบใจมากจ้ะ ยิหวา ขอบใจมาก” หญิงสาวเอื้อมมือไปบีบมือเด็กสาวบีบเบาๆ ก่อนจะหันไปทางสามีที่ยังคงมองเธอกับหลานสาวนิ่งอยู่ “คุณไปทำงานต่อก่อนเถอะค่ะ แล้วพออาหารเสร็จ ฉันจะให้เด็กไปตาม” นั่นก็อีก คำพูดของบุณฑริกภรรยาของเขาชัดๆ! จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 54 22:03:37

ความคิดเห็นที่ 6 พอรู้ว่าเพลงพิณมาถึงแล้ว ดุริยะก็วางงานตรงหน้าลง เพื่อไปที่บ้านของบิดาทันที แล้วสาวเท้าไปยังห้องครัว ซึ่งเพลงพิณกับหวันยิหวากำลังสนุกสนานกับการช่วยกันเตรียมเครื่องปรุงอาหารอยู่ ดุริยะมองความคล่องแคล่วของหญิงสาวด้วยความประหลาดใจ ไม่เหลือเค้าคนเก้ๆ กังๆ คนเดิมแม้แต่น้อย ดูเธอมีความรู้เรื่องอาหารเป็นอย่างดีเสียด้วย ที่สำคัญ เขารู้สึกว่าเธอรู้ไปหมดว่าข้าวของเครื่องใช้หลายๆ ชิ้นวางอยู่ตรงไหน! มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นข้างหลัง ดุริยะหันไปมอง แล้วก็ส่งยิ้มไปให้ เมื่อเห็นคุณปู่ ซึ่งเป็นชายชราร่างสันทัด ผิวขาวอมชมพู มือถือไม้เท้า ผมขาวโพลนกำลังเดินตรงมาด้วยท่าทีกระฉับกระเฉงกว่าวัย   “คุณปู่...ไปไหนมาครับเนี่ย แล้วเด็กๆ ไปไหนหมด” ชายหนุ่มตรงเข้าไปช่วยประคองแก “ปู่ไล่ไปเองแหละ อีทำตัวน่ารำคาญ ทำเหมือนปู่เป็นเด็กตัวเล็กๆ ไปได้” คุณกอบศักดิ์เจ้าสัวใหญ่แห่งบีลีเวอร์ตอบกลับด้วยสำเนียงไทยที่มีเค้าสำเนียงจีน พลางเขม้นมองเข้าไปในครัวแล้วก็อุทานตื่นเต้น “เอ๊ะ นั่น อาบัวอีกลับมาแล้วเหรอ กลับมาเมื่อไรกัน แล้วอีไปไหนมา” “ไม่ใช่อาบัวครับ คุณปู่ นั่นเพลงพิณ...เพื่อนของยิหวา” “เล็กก็อีกคน มองว่าปู่เป็นเด็กใช่มั้ย มาหลอกกันซึ่งๆ หน้าเลยนะ ก็นั่นน่ะ หนูบัวชัดๆ” ชายชรายังยืนยันคำพูดตนด้วยสีหน้าจริงจัง ดุริยะหันขวับไปมอง แล้วก็ต้องขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ เพราะยังไง ที่เห็นวุ่นวายอยู่ในครัวนั่นก็คือ เพลงพิณ อ้อ หรืออาจเพราะการแต่งตัวที่มาสไตล์เดียวกับบุณฑริก ถึงทำให้คนแก่ที่หูตาฝ้าฟางมองเป็นเธอไปได้ ดุริยะประคองท่านให้ไปนั่งลงในห้องนั่งเล่น แล้วเรียกเด็กมาคอยรับใช้ดูแล ส่วนตัวเขาเองเดินย้อนกลับมาที่ห้องครัวอีกครั้ง และเฝ้ามองเพลงพิณด้วยความรู้สึกที่ปวดหนึบไปทั้งหัวใจ อาหารหน้าตาน่าทานหลายจาน ถูกลำเลียงออกมาวางบนโต๊ะอาหาร กลิ่นหอมของมันยั่วให้บารมีที่นั่งทำงานอยู่ในห้องทำงานส่วนตัวเผลอสูดลมหายใจเอากลิ่นนั้นเข้าไป พร้อมๆ กับรอยยิ้มก็ระบายเต็มสีหน้า หนุ่มใหญ่วางปากกาในมือลง แล้วลุกขึ้นเดินออกไป แต่ครั้นไปถึงห้องรับประทานอาหาร เขาก็ต้องชะงักเมื่อพบว่า ลูกชายคนเล็กอยู่ในนั้นด้วย และกำลังคุยกับเพลงพิณด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ผมต้องยกให้คุณเป็นผู้หญิงมหัศจรรย์เสียแล้วมั้ง ฝึกตัวเองให้เป็นแม่ครัวเอกได้ภายในเวลาไม่กี่วัน ทั้งที่งานก็ล้นมือแบบนั้น แล้วไหนจะเรื่องการแต่งตัวนี่อีก เปลี่ยนตัวเองได้เร็วเป็นกิ้งก่าเลยนะคุณ” “ฉันถือว่าเป็นคำชมก็แล้วกันนะ” บุณฑริกยิ้มขณะพยายามจะเป็นเพลงพิณให้เนียนที่สุด “รักคุณอามากสินะ ถึงได้ลงทุนขนาดนี้” ดุริยะคำรามเสียงต่ำ   “ใช่ค่ะ ฉันรักเขา ฉันเคยบอกคุณแล้วไง ว่าอย่ามาหวังกับร่างร่างนี้อีกเลย” บุณฑริกเอ่ยเสียงเข้ม “ตัดใจจากเพลงซะ เพราะเพลงพิณคนนี้จะไม่มีวันมองใครอีกแล้ว นอกจากคุณบารมีเท่านั้น” ดุริยะคิดว่าตัวเองเหมือนไอ้บ้าหน้าด้านที่ปล่อยให้ผู้หญิงคนเดิมมาเอ่ยไล่ด้วยประโยคซ้ำๆ ทำไมไม่รู้จักเข็ด ทำไมไม่รู้จักจำนะ ชายหนุ่มตำหนิตัวเอง แล้วหมุนตัวย่ำเท้าโครมๆ ออกไป บุณฑริกได้แต่มองตามด้วยความเห็นใจ ส่วนบารมีเองก็นิ่งคิดอะไรบางอย่างอย่างเคร่งเครียดเช่นกัน   บ่ายแก่ๆ วันนั้น บุณฑริกพาร่างของเพลงพิณกลับเข้าบ้านด้วยสีหน้าอิ่มเอิบเปี่ยมสุข พอพิณทองถามว่าไปไหนมา เธอก็สวมบุคลิกของเพลงพิณตอบฝ่ายนั้นไปเพียงสั้นๆ ว่า “ไปกินข้าวบ้านเพื่อนมา แม่ แต่เหนื่อยมากเลย ขอตัวพักก่อนนะ แม่” “มีวันหยุดทั้งที แทนที่จะพักผ่อนอยู่บ้าน กลับตะลอนๆ ออกไปข้างนอก อย่างนี้ร่างกายก็โทรมพอดี” บุณฑริกแค่ส่งยิ้มไปให้ แล้วก็ขยับตัวเพื่อจะเดินขึ้นบ้าน แต่พิณทองกลับถามขึ้นอีกด้วยความสงสัยว่า “พักนี้คุณเล็กหายหน้าไปนะ ลูก งานยุ่งหรือ” “เขาก็ยุ่งตามประสาเขาแหละ แม่ และเขาก็คงจะไม่มาที่นี่อีกแล้วด้วย” หญิงสาวตอบด้วยท่าทีสบายๆ แต่มารดาของเพลงพิณถึงกับขมวดคิ้ว ก่อนจะเอะอะขึ้นว่า “หมายความว่ายังไงนั่น นี่อย่าบอกนะว่า เราไปพูดอะไรให้เขาน้อยใจ แล้วก็ออกจากชีวิตเราไปน่ะ” “อืม...ก็อะไรทำนองนั้นแหละ แม่ เพลงไม่ได้ชอบเขานี่นา ไม่อยากให้เขาต้องมาเสียเวลาอยู่ที่นี่ อย่างคุณเล็กน่ะ มีผู้หญิงที่พร้อมจะมอบกายถวายชีวิตให้เขาเยอะแยะไป...เพลงไปนอนก่อนนะ แม่”   พิณทองได้แต่มองตามลูกสาวด้วยความรู้สึกแปลกๆ บอกไม่ถูก ทั้งเรื่องของดุริยะ ทั้งท่าทาง คำพูดบางอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกว่า ลูกสาวกำลังดัดมัน.. . เมื่อเข้ามาในห้องนอน บุณฑริกก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ปล่อยตัวเองให้ดื่มด่ำกับความสุขที่ได้ใกล้ชิดกับบารมีอีกสักครู่ก็กำหนดจิต พาตัวเองออกร่างเพลงพิณ เจ้าของร่างที่แท้จริงกระตุกไปนิดหนึ่ง ก็หลับตาลงและหลับไป บุณฑริกมองร่างนั้นอยู่ครู่หนึ่งก็พูดว่า “ขอบคุณสำหรับน้ำใจให้ยืมร่างนะ เพลงพิณ ขอให้ได้รับข่าวดีเรื่องหนังก็แล้วกัน” พูดจบร่างนั้นก็หายวับไป และมาปรากฏตัวที่ริมบึงบัวบานสล้าง แล้วร่างของเธอก็เซน้อยๆ อย่างคนหมดเรี่ยวหมดแรง สีผิวขาวซีดเริ่มกลายเป็นเขียวคล้ำ ก่อนจะเน่าเปื่อยลงอย่างรวดเร็ว หนอนจำนวนมากแข่งกันออกมาครอบครองใบหน้างาม หญิงสาวไอออกมาครั้งหนึ่ง พลันนั้น เมือกข้นๆ ก้อนใหญ่สีดำคล้ายดินโคลนก็หลุดผลัวะออกมา! บุณฑริกอุทานด้วยความเจ็บปวด หากไม่ใช่ที่ร่างกายแต่เป็นในหัวใจ ยิ่งมองเนื้อตัวที่ยุ่ยเฟะของตนแล้ว น้ำตาก็ไหลเป็นสาย...หากอยู่ในสภาพนี้ เธอจะได้ชิดใกล้ชายอันเป็นที่รักได้อย่างไร เธอจะเรียกคืนเวลาแ ห่งความสุขนั้นคืนกลับมาจากที่ไหน...พร้อมๆ กับความอาดูรที่ไหลท่วมหัวใจ ความคั่งแค้นต่อผู้ที่ทำให้เธอตกอยู่ในสภาพนี้ก็ยิ่งทบทวี! ครู่ต่อมาหญิงสาวก็ค่อยๆ ทรุดกายลงนั่งพับเพียบ มือขวาทับมือซ้าย แล้วหลับตาลง ใช้แรงรักอันล้นพ้นและแรงแค้นอันท้นท่วมมาเป็นตัวบังคับตัวเองให้จดจ่ออยู่กับการฝึกสมาธิ..สมาธิซึ่งจะทำให้เธอแข็งแกร่งและทรงพลังมากขึ้นเรื่อยๆ และวันหนึ่ง เธอก็หวังว่าพลังนั้นจะดลบันดาลให้เธอได้ทุกอย่างที่เธอต้องการ! จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 54 22:07:30

ความคิดเห็นที่ 7 “ว่าไงนะ พี่เปิ้ล มีค่ายหนังติดต่อเพลงไปเล่นหนังเหรอ” สายๆ วันต่อมา เพลงพิณก็ได้ร้องอุทานด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจไปตามสายโทรศัพท์ “แล้วเขานัดไปคุยงานเมื่อไรอ่ะ เร็วๆ นี้ด้วยหรอ โห ดีจังเลย...ว่าแต่คุณดรีมอนุญาตหรือเปล่าพี่ คุณดรีมไม่ว่าอะไรด้วยเหรอ โห ดีๆๆ ดีใจสุดๆ เลย” ไม่เพียงเพลงพิณเท่านั้น ลัลนาเองก็ดีใจมากไม่ยิ่งหย่อนกว่ากัน เพราะนอกจากหมายถึงจำนวนเงินที่เธอจะได้รับจากการหักค่าเปอร์เซ็นต์แล้ว ความดังจะทำให้ค่าตัวของเพลงพิณเพิ่มขึ้น ทั้งในแง่ของการทำงานและในส่วนของการไปนั่งดินเนอร์กับบรรดาตาแก่หัวงูหน้าโง่พวกนั้น! แต่เมื่อพูดเรื่องการทานดินเนอร์ ลัลนาก็อดโมโหเพลงพิณไม่ได้ ที่ทำท่าเหมือนจะรู้ทันเวลาเธอนัดท่านเหล่านั้นเสียทุกคราว ทำให้พลาดโอกาสดีๆ ไปเสมอ เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้นอีกครั้ง ครั้นเห็นชื่อที่แสดงอยู่หน้าจอ ผู้จัดการของเพลงพิณก็ยิ้มพึงพอใจ “สวัสดีค่ะ คุณยรรยง หายไปนานเลยนะคะ ค่า เปิ้ลยังระลึกถึงท่านอยู่เสมอ...ว่าแต่ท่านมีอะไรให้เปิ้ลรับใช้คะ เรื่องคุณบารมีเหรอคะ ไม่มีปัญหาหรอกค่ะ ยายน้องเพลงไม่ได้ชอบเขา รับปากกับเปิ้ลแข็งขันแล้วค่ะว่าจะไม่ยุ่งกับทั้งสองพ่อลูกนั่นอีก” “ดีมาก...หึหึหึ...ถ้าอย่างนั้น มะรืนนี้ ผมจะบินไปภูเก็ต ยายแร้งทึ้งไม่ได้ไปด้วย ผมอยากให้คุณพาเพลงพิณบินไปหาผมที่โน่น” น้ำเสียงปลายสายเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น “เอ้อ...” ลัลนาอึกอัก “คือ...” “คุณจะได้มากกว่าที่คุณเคยได้สองเท่า ผมจะโอนเข้าบัญชีคุณทันทีที่เห็นเพลงพิณที่ภูเก็ต” “เอ้อ ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวเปิ้ลขอดูสมุดคิวสักครู่นะคะ” ลัลนาเก็บอาการลิงโลดไว้แทบไม่ไหว “...วันนี้มีคิวคุยกับโปรดิวเซอร์เพื่อหาคอนเซ็ปท์แต่งเพลงเพิ่ม ตอนค่ำๆ มีเดินแบบเสื้อผ้าที่พารากอน...อุ๊ย” ตอนท้ายเธออุทานด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ หนอนสีขาวตัวอ้วนพีก็หล่นตุ๊บลงบนสมุดคิว “มีอะไรหรือเปล่า คุณเปิ้ล” คุณยรรยงร้องถามด้วยความแปลกใจ “เอ้อ...คือ...ไม่มีอะไรคะ” ตอบพลางยกสมุดขึ้นแล้วเขย่าๆ เพื่อให้เจ้าหนอนหลงทางร่วงลงพื้น แล้วก็กรอกเสียงลงไปอีกว่า “อาทิตย์นี้มีวันว่าง...อุ๊ย” ลัลนาอุทานออกมาอีก เพราะมีหนอนหล่นลงมาอีกนั่นเอง คราวนี้ไม่ใช่แค่ตัวเดียวแต่เป็นสามตัว “กรี๊ดดด อะไรเนี่ย” “คุณเป็นอะไรไป คุณเปิ้ล” “หนอนค่ะ ท่าน หนอน หนอนเต็มไปหมดเลย” ขณะที่พูด หนอนก็หล่นตุ้บตั้บตามมาอีกเป็นพรวน ซึ่งคราวนี้ลัลนารู้แล้วว่ามันมาจากไหน ปากของเธอนั่นเอง!   งานเดินแบบค่ำนั้นเป็นงานเปิดตัวเสื้อผ้าแบรนด์ใหม่ ซึ่งมีหุ้นหลายคน หนึ่งในนั้นคือ วิลาสินี ดังนั้นเอง หญิงสาวจึงคะยั้นคะยอให้ดุริยะไปร่วมงานให้ได้ โดยมีพาทิศช่วยอีกแรง มาถึงตอนนี้เพลย์บอยหนุ่มได้ย้ำคำสัญญาระหว่างพวกเขาให้ดุริยะยิ่งปวดหนึบ “นายล้มเหลว ดึงคุณเพลงออกจากคุณอาไม่สำเร็จ ฉะนั้นก็ควรจะถอยให้ฉันทำหน้าที่เสียเอง...วินีชอบนายมาก นายควรจะเปิดโอกาสให้เธอได้ดูแลความรู้สึกนาย แล้วยกหน้าที่เรื่องเพลงพิณให้ฉัน ” “ฉันขอโอกาสอีกครั้งหนึ่งได้มั้ย อั๊ต” ดุริยะขอร้องอย่างหมดท่า ซึ่งก็ทำให้พาทิศได้แต่มองด้วยความเห็นใจ สักพัก ชายหนุ่มก็พยักหน้าแล้วบอกว่า “เห็นแก่สิ่งที่นายได้พยายามเพื่อคุณเพลงมาตลอด...” ครั้นเห็นดุริยะทำหน้างง เขาก็หัวเราะขำๆ เอื้อมมือมาตบไหล่เบาๆ “นายคิดว่าไอ้ความรู้สึกและการกระทำของนายมันเนียนจนคนอื่นดูไม่ออกเลยหรือวะ อ้อ ต้องบอกว่า คุณเพลงพิณคนเดียวมั้งที่ดูไม่ออกว่า ทุกๆ อย่างที่นายทำไปก็เพื่อเขา” ดุริยะเมินหน้าไปทางอื่นเสีย พาทิศได้ทีจึงเอ่ยอีกว่า “แม้ฉันจะไม่ชอบในสิ่งที่คุณเพลงทำและเป็นอยู่ตอนนี้ แต่ถ้าหากว่านายจีบเธอสำเร็จ ดึงเธอออกจากคุณอาได้ ฉันก็พร้อมจะยอมรับเธอในฐานะน้องสะใภ้ แต่ตำแหน่งแม่บุญธรรม ฉันขอหวงว่ะ”       ดังนั้นเอง หลังจากไปคุยงานกับลูกค้าชาวเวียดนามเรียบร้อยแล้ว ดุริยะจึงต้องข่มใจเจ็บเพื่อไปทำ “หน้าที่” ของตัวเองอีกครั้ง เพลงพิณมองผู้จัดการส่วนตัวของตัวเองที่มีผ้าปิดปากสีขาวด้วยความแปลกใจ ลัลนารีบตอบแบบออมเสียงว่า เป็นหวัด แล้วก็นั่งเงียบไปตลอดทาง เพลงพิณไม่ได้ติดใจสงสัยอะไร เพราะเธอเองก็ต้องการใช้ความคิดตัวเองเงียบๆ เช่นกัน เมื่อไปถึงห้างสรรพสินค้าที่จัดงาน คุณยรรยงก็โทร. เข้าเครื่องลัลนาอีกครั้ง เพื่อถามความคืบหน้าเรื่องเพลงพิณ ลัลนาจึงต้องแยกไปคุยอีกทางหนึ่ง ปล่อยเพลงพิณเข้าไปในห้องแต่งหน้าแต่งตัวคนเดียว ทักทายบรรดานางแบบมืออาชีพทั้งหลายแล้ว ช่างก็เรียกเธอไปแต่งหน้าต่อทันที ไม่นานลัลนาก็เดินตามเข้ามา   “พี่เปิ้ล เพลงขอโทรศัพท์หน่อยค่ะ” เพลงพิณหันมาแบมือขอ เพราะตามปกติเมื่ออยู่ในช่วงของการทำงาน เธอมักจะฝากข้าวของทุกอย่างไว้กับผู้จัดการส่วนตัวเสมอ ลัลนายื่นให้ทั้งกระเป๋า แต่แล้วก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อเหลือบเห็นหนอนตัวหนึ่งเกาะอยู่บนกระเป๋าใบนั้น! “กรี๊ด!!!” หญิงสาวเหวี่ยงกระเป๋าไปทางหนึ่งด้วยความตกใจและหวาดกลัว ผลก็คือ กระเป๋าลอยละลิ่วไปกระแทกหน้าอกของเพลงพิณเข้าอย่างจัง “อุ๊ย พี่เปิ้ล อะไรเนี่ย” เพลงพิณอุทานพลางพรวดพราดลุกขึ้น สีหน้าเต็มไปด้วยความตกใจมากกว่าจะไม่พอใจ “ทำไมต้องโยนด้วยคะ” ทุกคนในที่นั้นต่างก็ต้องการคำตอบ เพราะหันมามองลัลนาเป็นตาเดียว “เอ้อ คือ...เอ้อ พี่...เห็น...เอ่อ...” ลัลนาพูดแล้วหุบแล้วอ้าสลับกันไปมาด้วยความหวั่นใจว่าจะมีหนอนหล่นออกมาให้คนได้แตกตื่น   “เห็นอะไรคะ” “หนอน พี่เห็นหนอนเกาะอยู่บนกระเป๋าเพลงน่ะ” ลัลนาพูดเสียงรัวเร็วแล้วก็รีบหุบปากในทันใด   ได้ยินคำตอบเพลงพิณก็รีบยกกระเป๋าขึ้นมาสำรวจ ครั้นไม่พบ ก็ก้มลงดูตามเนื้อตัวตัวเอง ตามด้วยบนพื้นบริเวณใกล้ๆ นั้น โดยมีช่างแต่งหน้าช่วยมองหา หากไม่พบสิ่งที่ลัลนาว่า “ไม่มีนี่ หนอนจะมาจากไหน เพลงไม่ได้ไปเดินผ่านต้นไม้ที่ไหนสักหน่อย” เธอเงยหน้ามาพูดกับคนที่ยังคงมีสีหน้าตื่นกลัว “นั่นสิคะ คุณพี่ นี่มันป่าคอนกรีตนะคะ จะมีหนอนได้ยังไง ตาฝาดแล้วล่ะค่ะ” ช่างแต่งหน้าเสริม “เอ่อ เอ่อ...พี่คง...ตาฝาดแหละ ขอโทษนะเพลง” พูดจบลัลนาก็หันหลังให้ทุกคน เผื่อว่าถ้ามีหนอนหล่นมาอีก จะได้ไม่มีใครเห็น หญิงสาวยกมือแตะๆ ปากตัวเองเพื่อสำรวจ ครั้นไม่พบก็ลอบถอนลมหายใจอันสั่นรัวเบาๆ ด้วยความโล่งใจ “เอ๊ะ กลิ่นอะไรเนี่ย” จู่ๆ ช่างแต่งหน้าของเพลงพิณก็ร้องขึ้น ลัลนาสะดุ้ง ตาเหลือก หากแต่ไม่ได้หันไปมองข้างหลัง แต่เงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ “กลิ่นอะไรคะ พี่แซน” เพลงพิณที่กำลังกดโทรศัพท์ออกหาแม่ เงยหน้ามาถามงงๆ “กลิ่นมันเน่าๆ เหมือนมีอะไรตายน่ะ” แล้วแซนก็ทำจมูกฟุดฟิดๆ “เนี่ย กลิ่นเหมือนมีหนูตายอยู่ในนี้น่ะ ได้กลิ่นกันมั้ยทุกคน” ตอนท้ายหันไปถามคนที่อยู่ใกล้ๆ ซึ่งต่างก็ส่ายหน้าปฏิเสธ เพลงพิณพยายามช่วยหากลิ่นอีกแรง ก่อนจะบอกว่า   “อืม เพลงก็ได้กลิ่น พี่ แต่กลิ่นมันบางเบามากเลยนะ...แล้วตอนนี้ก็หายไปแล้วด้วย” พี่แซนทำท่าสูดหากลิ่นต่อสักพักก็พยักหน้า “ใช่ หายไปแล้ว สงสัยพี่จะจมูกฝาดเลียนแบบตาฝาดของพี่เปิ้ลมั้ง” พูดจบแซนก็หัวเราะขำ แต่ลัลนาขำไม่ออก ด้วยนึกระแวงว่า หรือว่าที่ทั้งสองคนได้กลิ่นจะเป็นกลิ่นหนอน นั่นหมายความว่า มันยังหายไปไม่หมด!   คิดได้ดังนั้น ผู้จัดการสาวก็รีบจำอ้าวออกจากตรงนั้นทันที เพื่อเข้าไปสำรวจช่องปากตัวเองในห้องน้ำ ขณะที่เพลงพิณก้มลงกดโทรศัพท์ต่อ ระหว่างนั้น หญิงสาวรู้สึกคันที่แขนข้างหนึ่ง จึงใช้เล็บเกาเบาๆ อย่างไม่ใส่ใจนัก แต่ถ้าหากเธอก้มลงไปดูซักนิดก็จะพบว่า เนื้อบริเวณนั้นค่อยๆ แห้งลง เหมือนมีใครเอาเข็มมาดูดเอาน้ำที่หล่อเลี้ยงผิวสวยให้แห้งเหือด ส่งผลให้สีผิวที่เคยขาวนวลเนียนกลายเป็นสีน้ำตาลแห้งๆ ก่อนที่มันจะเริ่มเน่าเปื่อยลงทีละน้อย ทีละน้อย! (จบบทที่ ๑๖ ค่ะ) จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 54 22:10:32

ความคิดเห็นที่ 8 มาเป็นกำลังใจครับพี่แก้ว รอติดตามในแบบรูปเล่มนะครับ ตอนนี้ก็รอลุ้นของตัวเองอยู่ว่าจะเป็นไง ^^ จากคุณ : นิชนันท์ เขียนเมื่อ : 28 พ.ค. 54 00:58:27

ความคิดเห็นที่ 9 แล้วเมื่อไหร่ น้องเพลงจะรู้ตัวค่ะนี่ น่าสงสารทั้งน้องเพลง และคุณเล็กจัง จากคุณ : sudawo เขียนเมื่อ : 28 พ.ค. 54 12:33:32

ความคิดเห็นที่ 10 คุณเล็กไม่ฉลาดเลย ถ่ายรูปเก็บไว้สิ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 54 01:17:41

ความคิดเห็นที่ 11 เห็นด้วยกับคุณ scottie ค่ะ ถ่ายรูปเก็บไว้เลย จากคุณ : Nong Kob เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 10:07:01