PANTIP.COM : W10614988 [ซีรีส์พระจันทร์] พระจันทร์หวานใจ ตอนที่ 15 -- (ชื่อเดิม ลางรักจันทร์ลิขิต + ปกหนังสือ) [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 2

ตอนที่ 15

คีราณได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือดังออกมาจากบ้านพักหลังที่สอง ซึ่งผ้าม่านหน้าต่างที่รูดปิดสนิทยังพอมีแสงสว่างเล็ดลอดออกมาให้เห็นบ้าง เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นั่น และไม่อยากคาดเดาส่งเดชถึงสิ่งที่เลวร้าย แต่ทว่าความห่วงใยทั้งหมดก็มุ่งไปที่วราลีเพียงคนเดียว

คำถามที่ว่า ‘หล่อนมาทำอะไรที่นี่’ ตกไปทันที เมื่อมีคำถามใหม่ผุดขึ้นมาแทน

เกิดอะไรขึ้นกับหล่อน?

เขารีบตรงไปยังบ้านพักหลังดังกล่าวโดยไม่ต้องคิด ประตูบ้านพักทั้งสี่หลังไม่ได้ล็อก เนื่องจากตำรวจขออนุญาตทำการตรวจสอบค้นหาหลักฐาน และได้ขึงเชือกกั้นทุกด้านเอาไว้หมดแล้ว แต่ทว่าท่ามกลางความมืดมิด คีราณก้าวไปสะดุดเชือกเส้นหนึ่งบนพื้นเข้า จึงรู้ว่ามีใครบางคนฝ่าบริเวณหวงห้ามเข้าไปก่อนหน้าเขา

พอวิ่งไปถึงประตู มันก็เปิดผางออกโดยที่เขายังมิทันได้แตะต้อง แม้จะเตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้แล้วว่าอาจต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่ไม่คาดฝัน แต่เชวาหนุ่มก็อดประหลาดใจไม่ได้ เมื่อหญิงสาวที่เขาเฝ้าติดตาม จู่ ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า

ใบหน้าของวราลีซีดขาว ริมฝีปากสั่นเครือ ดวงตาสีน้ำตาลฉายแววตื่นตระหนก หล่อนพุ่งเข้ามาชนแผ่นอกของเขา แล้วผงะถอยไปก้าวหนึ่ง พอประสานสายตากัน ต่างฝ่ายต่างก็ร้องอุทาน

“คุณ!”

คำถามมากมายจ่ออยู่ที่ปากคีราณ แต่เขายังไม่ได้ถามอะไรแม้แต่คำเดียว เสียงของแข็งกระทบกันแล้วแตกกระจายก็ดังขึ้น ก่อนที่โคมไฟในบ้านพักจะดับลง

“ลี นี่มันเกิดอะไรขึ้น มีใครอยู่ในบ้าน”

วราลีไม่ตอบ ตอนนี้หล่อนหวาดผวา สับสนและไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรแล้ว คนที่อยู่รอบตัวหล่อนกลายเป็นคนร้ายไปหมด สิ่งเดียวที่หล่อนต้องการในเวลานี้คือ ‘บอดี้การ์ด’ เพื่อที่คนเหล่านั้นจะได้ปกป้องคุ้มครองหล่อน และพาหล่อนออกไปจากรีสอร์ทแห่งนี้ให้เร็วที่สุด

หล่อนใช้ไหล่กระแทกร่างเชวาหนุ่ม แล้ววิ่งผ่านช่องประตูออกไป คีราณงุนงง แต่ก็ไม่ยอมให้หล่อนผละจากไปง่าย ๆ โดยทิ้งปริศนามากมายเอาไว้ให้สงสัย เขาวิ่งตามหล่อนไปออกไปข้างนอก เอื้อมมือคว้าแขนหล่อนไว้และไม่ยอมปล่อย แม้ว่าหญิงสาวจะพยายามสะบัดอย่างไรก็ตาม

“ลี คุณต้องตอบผมเดี๋ยวนี้ คุณมาที่นี่ทำไม แล้วนัดใครมาเจอในบ้านนั่น”

“ปล่อยฉัน!” หล่อนตะเบ็งเสียงเกรี้ยวกราด “ฉันควรจะเป็นฝ่ายถามมากกว่า ว่าคุณกับพรรคพวกหื่นกามจับตัวฉันมาที่นี่ทำไม คอยดูนะ กลับไปได้เมื่อไหร่ ฉันจะบอกให้ปอปอสั่งปิดรีสอร์ทนี้ทันที แล้วก็ลากพวกคุณเข้าตะรางให้หมด!”

“อะไรนะ” คีราณถามอย่างไม่เชื่อหู “นี่คุณพูดเรื่องอะไรกันแน่ ผมงงไปหมดแล้ว”

หากเสียงฝีเท้าที่ก้าวย่ำลงบนพื้นไม้ที่ดังมาจากด้านหลัง ทำให้เชวาหนุ่มรู้ว่าเขาไม่มีเวลางงอีกต่อไป รังสีสังหารที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างของชายชุดดำซึ่งแฝงตัวอยู่ในความมืด เพิ่มแรงกดดันให้เขารับรู้ได้โดยไม่จำเป็นต้องใช้คำพูด และเรื่องนี้สำคัญยิ่งกว่าการถูกหญิงสาวเข้าใจผิดหลายเท่านัก

“ไป!”

คีราณบอกสั้น ๆ แล้วเปลี่ยนจากฝ่ายรั้งตัวหล่อนไว้ เป็นฉุดให้ออกวิ่งแทน

วราลีฝืนตัวในตอนแรก หล่อนยังไม่เชื่อใจเขา ไม่อยากไปกับเขา แต่เพียงอึดใจเดียวหญิงสาวก็ตัดสินใจได้ว่า ระหว่างการวิ่งไปจากที่นี่พร้อมเชวาธราณินทร์ กับการอยู่เผชิญหน้าชายชุดดำลึกลับ อย่างไหนน่าจะเป็นอันตรายหรือปลอดภัยมากกว่ากัน

มือของเชวาหนุ่มเกาะกุมข้อมือหล่อนไว้แน่นขณะพาวิ่งไปตามเส้นทางเลียบทะเลสาบ ท่ามกลางความมืดที่แผ่ปกคลุมโดยรอบ ยังคงมีแสงสลัวจากโคมไฟอัตโนมัติที่ท่าเรือ รวมทั้งแสงจันทร์วันเพ็ญเป็นเครื่องส่องนำทาง กลิ่นชื้นจากผืนน้ำใกล้ ๆ ลอยอวลอยู่ในสายลม ยิ่งดึก อุณหภูมิก็ยิ่งลดต่ำลง แตกต่างจากอากาศร้อนอบอ้าวตอนกลางวันอย่างสิ้นเชิง

คีราณรู้สึกว่าข้อมือเล็ก ๆ ของหล่อนเย็นเฉียบ อาจจะด้วยความตื่นเต้น เสียขวัญ หรืออะไรสักอย่าง แต่เขาก็พร้อมจะทำให้หล่อนมั่นใจว่า ตราบใดที่เขายังอยู่เคียงข้าง ตราบนั้นเขาจะปกป้องคุ้มครองหล่อนด้วยชีวิต!

อาจฟังดูแปลกประหลาดสำหรับคนอย่างคีราณ ธราณินทร์ ที่จะทุ่มเทเพื่อใครสักคนได้ถึงเพียงนี้ แต่ความผูกพันมุ่งมั่นดังกล่าวมิได้เริ่มต้นขึ้นเมื่อหนึ่งหรือสองวันก่อน และไม่ได้เกิดจากความหมกมุ่นในกามราคะอย่างที่เขาเคยเข้าใจตัวเองผิดมาโดยตลอดแต่อย่างใด

...เพราะไม่ว่าเขาจะ ‘หลงรัก’ หล่อนหรือไม่ การปกป้องคุ้มครอง ‘ไทวาวัต’ ก็เป็นหน้าที่ของ ‘ธราณินทร์’ อยู่แล้ว...

ด้วยสัตย์สาบานแห่งความจงรักภักดีที่เหล่าอัศวินทั้งหกได้ถวายแด่องค์ราชันเมื่อหลายร้อยปีก่อน ยังคงธำรงความศักดิ์สิทธิ์เรื่อยมาจากกาลครั้งนั้น จวบจนถึงปัจจุบัน...

จากคุณ : Friday Story

เขียนเมื่อ : 28 พ.ค. 54 21:51:06

ความคิดเห็นที่ 4

คีราณเหลือบมองดูหล่อนแวบหนึ่ง วราลีเองก็หันมามองเขาเช่นกัน เวลานั้นทั้งคู่วิ่งไปถึงศาลาท่าเรือแล้ว มีสปีดโบ๊ตจอดชิดริมน้ำอยู่สามลำ ลำหนึ่งเป็นลำที่ชายชุดดำขับมาที่นี่ ส่วนอีกสองลำมีอยู่แต่เดิม สำหรับให้ผู้พักอาศัยใช้เป็นพาหนะสัญจรข้ามฟากไปมาตามปกติ

“ลงเรือ” เขาสั่งหล่อนสั้น ๆ พลางชี้ไปยังสปีดโบ๊ตลำแรก ซึ่งคล้องเชือกไว้กับเสาหลวม ๆ ไม่ได้ผูกแน่นเหมือนกับอีกสองลำที่เหลือ

เสียงฝีเท้าที่ไล่หลังมา เร่งให้วราลียอมทำตามคำสั่งเขาโดยไม่อิดเอื้อน สปีดโบ๊ตลำเล็กโคลงเคลงไปมาจนหล่อนต้องกางแขนทรงตัว และรีบทรุดกายลงนั่งทันทีเมื่อก้าวไปถึงกลางลำ หล่อนหันกลับมามองเชวาหนุ่มอีกครั้ง เห็นเขาดึงเชือกออกจากเสาสำเร็จแล้ว ทว่าชายชุดดำที่ติดตามมาทันได้เงื้อง่าท่อนไม้ในมือขึ้นจนสุดแขน พร้อมจะฟาดเข้าใส่เป้าหมายอย่างไร้ความปรานี

“ระวัง!”

เสียงร้องเตือนของหญิงสาวช่วยให้คีราณรอดพ้นจากการทำร้ายได้อย่างหวุดหวิด เขาเบี่ยงตัวหลบไปทางซ้าย ท่อนไม้ฟาดฝ่าอากาศหวือและกระแทกพื้นอย่างแรง เชวาหนุ่มเสียวสันหลังวาบ คิดว่าหากตนหลบไม่ทัน มีหวังน็อกยาวแน่ แต่เขาไม่รอให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัว ก็ยกเท้าขวาเตะเข้าใส่เต็มแรง

ชายชุดดำเซถลา เสียหลักไปวูบหนึ่ง แต่มิได้ล้มลง มิหนำซ้ำท่อนไม้ก็ยังอยู่ในมือ คีราณเลื่อนมือไปคลำที่ข้างเอวตัวเอง แล้วก็ต้องร้องในใจว่า ‘ฉิ-หาย!’ เพราะเพิ่งนึกได้ว่า ปืนของโควินถูกวราลีแย่งไปแล้วก่อนหน้านี้ ตอนนี้เขาจึงไม่มีอาวุธ ดูอย่างไรก็เป็นฝ่ายเสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัด

ครั้นอีกฝ่ายหันขวับกลับมา ดวงตาเหนือผ้าคาดปากสีดำก็เบิ่งกว้าง แดงก่ำด้วยเพลิงโทสะ พลางเงื้อง่าท่อนไม้ในมือขึ้นอีกครั้ง วราลีนั่งอยู่ในเรือจึงเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างถนัดชัดเจน หัวใจของหล่อนร้อนรุ่มกระวนกระวาย นึกเป็นห่วงเชวาหนุ่มขึ้นมาครามครัน เรื่องที่เขาจะเป็นคนดีหรือคนร้ายค่อยเก็บไว้ว่ากันทีหลัง สิ่งสำคัญที่สุดในเวลานี้คือ ภาวนาให้เขาปลอดภัยและพาหล่อนกลับไปยังรีสอร์ทให้ได้เสียก่อน

ขณะที่คีราณตกเป็นฝ่ายตั้งรับ ต้องวิ่งหลบท่อนไม้ซึ่งกระหน่ำฟาดเหวี่ยงไปมาหัวซุกหัวซุน แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่ยอมหนีเอาตัวรอดโดยทิ้งวราลีไว้ที่นี่เพียงลำพังเด็ดขาด

“สตาร์ทเรือ!” เขาร้องสั่งขณะก้มหัวหลบวืดหนึ่ง “กลับไปรีสอร์ท แล้วตามลาวิกมาที่นี่!”

“ฉัน... ฉัน...” วราลีเสียงสั่น “ฉันขับเรือไม่เป็น”

“ไม่เป็นก็ต้องเป็น เร็วเข้า!”

ตั้งแต่เกิดมาเพิ่งเคยมีคนพูดกับหล่อนแบบนี้เป็นครั้งแรก

ไม่เป็นก็ต้องเป็น... จะบ้าหรือไง ใครมันจะไปทำได้เล่า!

แต่ถึงแม้ในใจจะบ่นอย่างนั้น วราลีก็ไม่รอช้า ขยับลุกไปนั่งยังตำแหน่งคนขับ มองดูพวงมาลัยและคันโยก หลังจากก้ม ๆ เงย ๆ บิดโน่นดึงนี่อยู่สักพัก เสียงเครื่องยนต์ก็ดังกระหึ่มขึ้น

“ได้แล้ว! ฉันทำได้แล้ว!” หล่อนร้องขึ้นด้วยความดีใจ แต่พอเหลียวหลังกลับ หัวใจก็หล่นลงไปกองอยู่ที่ตาตุ่ม

ใต้แสงไฟดวงเดียวบนศาลาไม้ ร่างของเชวาหนุ่มทรุดฮวบลงไปกองกับพื้น ศีรษะมีเลือดไหลอาบ เขานอนคว่ำหน้าตัวงอ ถูกชายชุดดำกระหน่ำฟาดใส่หลังและไหล่ไม่นับ

“ตำรวจ! ตำรวจมา!” วราลีนึกอะไรไม่ออก ทำอะไรไม่ถูก นอกจากตะโกนเสียงสั่นออกไปอย่างนั้น “มีคนถูกทำร้าย ช่วยด้วยค่ะ ยิงเขาเลย ผิดถูกอย่างไรฉันรับผิดชอบเอง”

ลูกไม้ตื้น ๆ ซ้ำยังโบร่ำโบราณเหลือทน แต่ยังคงใช้ได้ผลเสมอ เพราะคนทำผิดย่อมรู้สึกเหมือนมีชนักปักหลัง พอได้ยินคำว่า ‘ตำรวจ’ ไม่ว่าจะเชื่อหรือไม่ก็ต้องชะงักไปวูบหนึ่งก่อน

ส่วนคีราณ แม้จะปวดระบมไปทั้งร่าง หากสติสัมปชัญญะยังแคล่วคล่องว่องไว เขาฉวยโอกาสนั้นตวัดขาเตะเข้าที่ข้อพับของอีกฝ่ายจนล้มลง ก่อนจะรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดลุกขึ้น แล้วกระโจนไปที่เรือ พลางร้องสั่ง

“ออกเรือเดี๋ยวนี้!”

วราลีละล้าละลัง

“ทะ... ทำยังไง”

“ดึงคันเร่ง... ซ้ายมือ!”

หล่อนทำตามที่เขาบอก วินาทีถัดมา สปีดโบ๊ตก็แล่นฉิวฝ่าความมืดออกไปในผืนน้ำอันกว้างใหญ่เบื้องหน้า...

----------------------

หลังจากที่ทั้งคู่รอดตายมาได้อย่างหวุดหวิด คีราณก็นอนเหยียดยาวหมดสภาพอยู่บนพื้นเรือ เสียงหายใจหอบของเขาถูกเสียงเครื่องยนต์กลบทับจนแทบไม่ได้ยิน ขณะที่ดวงตาสีน้ำตาลทอดมองไปยังฟากฟ้ามืดสนิท มีดวงจันทร์ลอยเด่นอยู่ท่ามกลางหมู่ดาวพราวระยับ และสะท้อนแสงสีเงินลงบนผิวทะเลสาบสิละวาดุจกระจกเงา

“คุณ... เป็นอย่างไรบ้าง”

วราลีเอ่ยถาม สองมือยังกุมพวงมาลัยมั่น แม้จะรู้สึกว่าการขับเรือในทะเลสาบนั้นง่ายดายเกินคาด เด็ก ๆ ที่อาศัยอยู่ริมทะเลสาบแถบนี้ต่างก็ขับเป็นกันหมด พวกนักท่องเที่ยวบางกลุ่มก็เช่าเหมาลำไปเที่ยวกันเองก็มี และการบังคับทิศทางก็ใช้สมาธิน้อยกว่าการขับรถยนต์บนถนนแคบ ๆ อีกด้วย

แต่ทว่า ความมืดที่แผ่ไพศาลอยู่รอบทิศทำให้หล่อนอดรู้สึกประหวั่นพรั่นพรึงไม่ได้ เพราะการมองไม่เห็นอันตรายก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะปลอดภัย หล่อนคิดว่าการพูดคุยกับใครสักคนที่อยู่ใกล้ ๆ น่าจะช่วยให้ใจชื้นขึ้นได้บ้าง

...ไม่ได้เป็นห่วงเขาสักเท่าไหร่หรอก...

หล่อนบอกตัวเองเช่นนั้น แต่กลับคอยเงี่ยหูฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ ทว่าผ่านไปนานครู่หนึ่งแล้วเขาก็ยังคงเงียบเฉย ไม่ปริปากตอบคำ จนหล่อนชักจะเริ่มใจเสีย

“นี่ คุณ...”

“...”

ความเงียบทำให้หญิงสาวรู้สึกใจคอไม่ดี ยิ่งพอหันมาเห็นร่างของเชวาหนุ่มนอนนิ่งไม่ไหวติง หล่อนก็ผ่อนคันเร่ง ชะลอความเร็วลง แต่ไม่ได้ดับเครื่อง ปล่อยให้เรือลอยเอื่อยอยู่กลางกระแสน้ำอันดำมืด

“คุณได้ยินที่ฉันพูดไหม นี่... อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ”

วราลีคว้าไฟฉายกระบอกหนึ่งมาจากชั้นวางของที่หัวเรือ แล้วก้าวมาดูอาการของเขา ทั้งใบหน้าและเสื้อผ้าของคีราณมีคราบเลือดเปรอะเปื้อนไปหมด แผลแตกบริเวณศีรษะไม่ได้สาหัสนัก เพราะเจ้าตัวเบี่ยงหลบทัน จึงโดนแค่ปลายไม้เฉี่ยวเอาเท่านั้น แต่เนื่องจากปากแผลเปิด เลือดจึงออกค่อนข้างเยอะ

‘หวังว่า... เขาคงยังไม่ตายนะ’

มือหล่อนสั่นเทาเล็กน้อยตอนที่ยื่นไปจ่อปลายจมูกชายหนุ่ม

“เอ๊ะ!”

หล่อนอุทานออกมาคำหนึ่งเมื่อพบว่า ไม่มีลมหายใจร้อนผ่าวรินรดปลายนิ้ว

เขาไม่หายใจ!?

“นี่คุณ... อย่าเพิ่งตายนะ อดทนหน่อยสิ ฉัน... ฉันจะรีบขับเรือไปที่รีสอร์ท แล้วพาคุณไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ ห้ามตายนะ ห้ามตายเด็ดขาด ได้ยินไหม...”

ขอบตาของหล่อนร้อนผ่าว น้ำเสียงสั่นเครือคล้ายว่าจะร้องไห้ แต่คนแกล้งตายพอได้ยินเข้ากลับนอนยิ้มกริ่ม รู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

วราลีกำลังจะผละไปขับเรือต่อ พอหันไปเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่น ก็อดไม่ได้ฟาดเผียะใส่ต้นแขนของคีราณทีหนึ่ง เจ้าตัวลืมตาตื่นขึ้นทันควัน

“โอ๊ย! คุณตีผมทำไม”

“ใครใช้คุณทำเป็นแกล้งตายหลอกฉันล่ะ”

“ผมไม่ได้แกล้งตาย นี่มันก็ดึกแล้ว ผมเลยง่วงนอนต่างหาก” เขาแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ แถมยังตัดพ้อ “ดูซี ผมเจ็บขนาดนี้ ให้นอนพักสักหน่อยก็ไม่ได้ ยังมาซ้ำเติมกันอีก ใจดำชะมัด”

เรื่อง ‘เจ็บ’ เห็นท่าจะจริง เพราะทั้งเลือดทั้งแผลเห็นอยู่ทนโท่ แต่สิ่งที่วราลีแปลกใจก็คือ คนเจ็บยังมีอารมณ์ยั่วล้อแบบนี้อยู่อีกหรือ เขาไม่ทุกข์ไม่ร้อนบ้างหรืออย่างไร จะว่าไปแล้วเชวาธราณินทร์คนนี้เป็นผู้ชายประเภทที่หล่อนไม่เคยพบเจอมาก่อนในชีวิต

หล่อนมองดูเขายันกายลุกขึ้นนั่งได้สำเร็จโดยไม่ได้ยื่นมือเข้าไปช่วยพยุง ดวงตาสีน้ำตาลสดใสเป็นประกายรื่นรมย์จับจ้องมองมา แล้วริมฝีปากหยักได้รูปก็ยิ้มกว้าง อวดฟันขาวเรียงรายเสมือนไม่อนาทรต่อความเจ็บปวดใด ๆ ทั้งสิ้น

“คุณไม่ต้องห่วง คนธาตุดินอย่างผมไม่ใช่พวกใจเสาะ โดนแค่นี้ไม่ตายง่าย ๆ หรอก”

“ฉันไม่ได้ห่วงคุณ”

คีราณยื่นหน้าเข้าไปใกล้หญิงสาว มองเห็นละอองชื้นในดวงตาคู่งาม รอยยิ้มยียวนจึงค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นความอบอุ่นอ่อนโยน

“เมื่อกี้คุณกำลังจะร้องไห้อยู่แล้ว ยังบอกว่าไม่ได้เป็นห่วงผมอีกงั้นหรือ”

“ก็... ก็ฉันตกใจนี่ กลัวด้วย” คราวนี้วราลีเป็นฝ่ายแก้ตัวบ้าง “ฉันไม่อยากถูกทิ้งไว้ให้อยู่คนเดียว อีกอย่าง เกิดคุณมาตายบนเรือ พอฉันกลับไปถึงรีสอร์ทก็ถูกกล่าวหาว่าเป็นฆาตกรน่ะซี”

“นั่นไงล่ะ ทีนี้คุณพอจะเข้าใจความรู้สึกผมบ้างรึยัง” คีราณถือโอกาสนี้สั่งสอนหล่อนซะเลย “คนที่พบศพคนแรก หรืออยู่ใกล้ศพมากที่สุด ไม่ได้หมายความว่าคนคนนั้นจะต้องเป็นฆาตกรเสมอไป ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณไปเอาความคิดพวกนี้มาจากนิยายนักสืบเล่มไหน แต่ขอบอกไว้เลยว่า ในชีวิตจริงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันไม่ได้เป็นสูตรสำเร็จตายตัวเหมือนกับในนิยาย เพราะฉะนั้นคุณจะเอาทฤษฎีหรือสถิติอะไรก็ตามแต่ มาด่วนสรุปความเอาเองไม่ได้...”

วราลีนึกอยากจะเถียง แต่เถียงไม่ออก หล่อนแอบเจ็บใจตัวเองนิด ๆ ที่จำต้องยอมรับว่าอีกฝ่ายพูดได้ถูกต้อง แถมยังแทงใจดำเข้าอย่างจังอีกด้วย

“ลองคิดดูสิ ถ้าผมไม่ใช่เชวาธราณินทร์ แต่เป็นแค่คนงานตาดำ ๆ คนหนึ่ง แล้วต้องมาถูกท่านหญิงไทวาวัตกล่าวหาอย่างนั้นเข้า มีหวังคงโดนสารวัตรหน้าโง่นั่นซิวเข้าตะรางไปแล้ว ทีนี้ล่ะบาปทั้งหมดก็จะตกอยู่กับตัวคุณ เพราะคุณทำให้คนบริสุทธิ์คนหนึ่งต้องมารับกรรมที่เขาไม่ได้เป็นคนก่อ ในขณะที่คนร้ายตัวจริงยังคงลอยนวลไปก่อเรื่องเลวร้ายต่าง ๆ ได้อีกตั้งมากมาย... วราลี ผมถามหน่อยเถอะ ถ้าหากทุกอย่างมันกลายเป็นแบบนั้นจริง ๆ คุณจะรับผิดชอบอย่างไร”

หญิงสาวเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ท่าทางของหล่อนยังคงดื้อรั้นอยู่ ไม่อยากยอมรับว่าตนเองเป็นฝ่ายผิด แต่ก็มิได้ปริปากปฏิเสธความจริงแต่อย่างใด

คีราณรู้ว่า คนฐานะสูงส่งอย่างหล่อนคงยากที่จะยอมรับคำตำหนิติติงจากคนที่มีฐานะต่ำกว่าได้ โดยเฉพาะคนที่ถูกตั้งแง่รังเกียจตั้งแต่แรกอย่างเขา คำตำหนิเหล่านั้นย่อมเปรียบเสมือนเข็มเล่มเล็ก ๆ ทิ่มแทงหัวใจของหล่อน มันไม่ได้สร้างความเจ็บปวดสาหัสสากรรจ์สักเท่าไหร่ หากแต่เป็นความเจ็บแสบเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่น่าอึดอัดทรมานมากกว่า

และถ้าจะถามเขาว่า รู้สึกยินดีหรือสะใจกับชัยชนะครั้งนี้หรือไม่ คีราณก็ตอบได้ทันทีเลยว่า ‘ไม่’ เพราะเขาไม่ได้เห็นมันเป็นชัยชนะ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาพูดและทำลงไป มีเจตนาเพียงอย่างเดียวคือ เพื่อแก้ความเข้าใจผิด ๆ ของหล่อนให้ถูกต้องเท่านั้น

บางทีถ้าหากหล่อนเป็นผู้หญิงคนอื่น ไม่ใช่วราลี -- ชามีคนสวยที่ทำเอาหัวใจของเขาพองโตตั้งแต่แรกพบ เชวาหนุ่มอาจจะแค่ยักไหล่ทำเป็นไม่ใส่ใจ แล้วเฝ้ารอให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ความจริงของมันเองอย่างใจเย็นก็ได้

หรืออีกที ถ้าอีกฝ่ายเป็นผู้ชาย เขาก็คงจะคิดหาวิธี ‘สั่งสอน’ ให้แสบสันต์กว่านี้ ชนิดที่ต้องเอาปี๊บคลุมหัวก่อนเดินออกจากบ้านสักเดือนสองเดือนเป็นอย่างน้อย

แต่นี่เพราะหล่อน คือ วราลี... ‘วราลีกานดา ไทวาวัต’ ไงล่ะ คีราณจึงเลือกใช้วิธีที่นุ่มนวลที่สุดเท่าที่คนอย่างเขาจะคิดออก

ปลายนิ้วหนาหยาบกระด้างยื่นไปแตะแก้มของหล่อนเบา ๆ ดวงตาสีน้ำตาลที่สะท้อนแสงจันทร์วาววามฉายแววแข็งขืนขึ้นทันควัน ทว่ายังมิทันได้ยกมือขึ้นปัดป้องหรือสะบัดหน้าหนี แสงไฟดวงหนึ่งก็สาดส่องตรงมาจากด้านหลัง

ทั้งคู่หันกลับไปมองตามสัญชาตญาณ จึงเห็นสปีดโบ๊ตอีกลำเปิดไฟสว่างจ้า พุ่งผ่านความมืดมาด้วยความเร็วสูง เสียงเครื่องยนต์คำรามลั่นพอ ๆ กับความบ้าคลั่งของชายชุดดำที่กุมพวงมาลัยอยู่!
แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 54 22:00:31

จากคุณ : Friday Story

เขียนเมื่อ : 28 พ.ค. 54 21:52:18