ความคิดเห็นที่ 1 16. แดนทวิกาฬ (ครึ่งหลัง) อารญามองรามิตด้วยสายตาไหวระริก...เธอเพิ่งเดินทางมาถึงและทันเห็นการต่อสู้ระหว่างนายน้อยของทั้งสองปราสาท เหตุใดเธอจะไม่รู้ว่าลูกชายของตนมีกำลังและฝีมือเป็นรองศิษย์เอกของจอมเทพผู้นี้อยู่หลายขุม ตลอดมาเธอจึงพยายามขัดขวางเพราะรู้จักนิสัยของบุตรชาย “รามิตแห่งปราสาทจันทรคราส” เธอเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “ข้าคืออารญา จ้าวตระกูลเกตุดาราแห่งตะวันตก ข้าขอท้าดวลเจ้า” ยังไม่ทันที่รามิตจะได้ทันตั้งตัว เวทจู่โจมของอารญาก็ตรงเข้าทำร้าย เด็กหนุ่มมีเวลาร่ายเวทป้องกันเพียงครู่หากทว่า...ด้วยเวทกำลังที่ยังไม่คืนกลับมาเต็มที่และสภาพร่างกายที่ยังเสียสมดุลทำให้เขาไม่สามารถต้านทานกำลังเวทรัตติกาลอันเหนือชั้นกว่าของผู้นำตระกูลเกตุดาราได้ ร่างของเด็กหนุ่มปลิวถลาตามแรงและตกลงบนพื้น รามิตเจ็บจนแทบลุกไม่ขึ้น หัวสมองพลันหมุนติ้ว เลือดอุ่นๆ บนหน้าอกซึมผ่านเสื้อผ้าด้านใน เขาได้ยินเสียงสะเทือนเลื่อนลั่นของเวทรัตติกาลดังตามมาอีก เขาฝืนกายขยับลุก และไม่เป็นผลดีกับเขาเลย...อารญาใช้เวทเคลื่อนกายพลันปรากฏตรงหน้า ใช้มือที่ไว้เล็บยาวประคองใบหน้าของเขาขึ้นมา และกล่าวด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว “สาบานสิรามิต...สาบานว่าเจ้าไม่ใช่เทพรัตติกาล! ข้าจะปล่อยเจ้าไปแบบเดียวกับบิดาที่น่าอดสูของเจ้า” ทันใดนั้นแม้แต่อารญาแห่งปราสาทอนีกัฐยังต้องผงะด้วยความตื่นตระหนก เมื่อแววตาของเด็กหนุ่มพลันฉายแววแห่งความพิโรธ...ดุจกองเพลิง “บิดาข้า..คือ วิชชยุทธ์แห่งจันทรคราส!” รามิตเน้นย้ำทุกคำพูด จากนั้นเขาเองก็ไม่รู้ตัวว่าฝืนเรียกเวทรัตติกาลมาได้อย่างไร ราวกับพวกมันคือสายลมที่อยู่รายล้อมรอบตัว เป็นทาสรับใช้ที่ซื่อสัตย์ เป็นสหายที่ไม่เคยแสดงตัวตน ธุลีเวทสีดำที่พุ่งขึ้นจากผืนดินตอบรับผู้ที่ร่ายมันขึ้นมา พละเวทนั้นรุนแรงพอที่จะทำให้อารญาต้องปล่อยมือจากรามิต และเอ่ยเวทต่อต้าน “เจ้าเด็กน้อย! บังอาจนักนะ!” เธอตะคอก โกรธจัดและเรียกอัศนิเวท... เสียงฟ้าคำรามดังกึกก้องกัมปนาท ศิษย์เอกแห่งจอมเทพเตรียมรับการปะทะ เขาตระหนักดีว่าไม่ควรหาญสู้กับผู้นำตระกูลเกตุดาราด้วยมือเปล่าเช่นนี้...หากทว่าเขาบังคับตัวเองไม่ได้ หญิงผู้นี้ว่าร้ายบิดาของเขามาตั้งแต่การปะหน้าครั้งแรกจนถึงตอนนี้ ข้ายอมให้พวกเขาว่ากล่าวหาหรือทำร้ายข้าอย่างไรก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่กับบิดามารดา ไม่ใช่กับนายท่าน แสงสายฟ้าลำหนึ่งวิ่งปราดมาทางตะวันตกเข้าสู่กำมือของเทพเกตุกาฬ ก่อนที่เธอสะบัดออกเต็มแรงเกิด พลันเห็นเป็นเส้นแสงสีขาว สว่างวาบไปทั้งหุบเขา เสียงใครบางคนดังห้ามขึ้นอย่างร้อนรน จากนั้นบังเกิดเสียงประหนึ่งฟ้าคำรามและทุกสิ่งทุกอย่างก็หยุดลง ร่างของเมธินบังอยู่ด้านหน้าของรามิต พร้อมกับออกอาวุธเพื่อขวางทางอัศนิเวท เขารอจนง้าวเล่มยาวของตนหยุดสั่นไหว จากนั้นจึงน้อมคำนับต่ออารญาอย่างภักดี “ขออภัยท่านหญิง แต่ท่านจะปลิดชีพทัณฑธรที่นี่ไม่ได้” “มันยังไม่ได้รับการยอมรับจากสภาแห่งรัตติกาล...ย่อมยังไม่ใช่ทายาทของคทาโมฬี!” อารญาตวาด ชี้หน้า เมธินมองกลับอย่างใจเย็น “ถึงจะเป็นเช่นนั้น แต่ท่านกษมะประกาศตัวท้าประลองกับนายน้อยแห่งปราสาทจันทรคราสอย่างถูกต้องตามแบบแผน และไม่มีใครบังคับ ผลการต่อสู้ระหว่างเทวะทั้งสองไม่ส่งผลใดๆ กับตระกูลทั้งสองฝ่าย โดยเฉพาะห้ามเทพในตระกูลคิดแก้แค้นซึ่งกันและกัน และอีกอย่างหนึ่ง ข้าคิดว่าบาดแผลของท่านกษมะไม่ร้ายแรงอะไรนัก เพราะโดนแค่ถากๆ เท่านั้น เพราะว่านายน้อยได้ช่วย...” จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 28 พ.ค. 54 22:12:31

ความคิดเห็นที่ 2 จากนั้นเขาหันกายมาทางเด็กหนุ่ม แล้วก็ค้าง...บัดนี้เขาเพิ่งสังเกตเห็นว่ามือขวาของนายน้อยกำลังมีเลือดไหลซึมออกมา เขาทาบมันไว้กับหน้าอกตนเอง สีหน้าของศิษย์เอกของจอมเทพเคร่งเครียดขณะกล่าวด้วยเสียงลอดไรฟัน “พูดต่อไปสิ...ข้าไม่เป็นอะไร...” เมื่อนั้นเมธินนึกทวนนัยความหมายที่ซ่อนไว้ จากนั้นเขาจึงหันหน้าไปทางอารญา กล่าวต่อราวกับไม่เห็นสิ่งผิดปกติอันใด “ท่านผู้อาวุโสของสภาสูงเป็นผู้ตัดสินทัณฑธรตะวันตก ไม่ใช่ท่าน...” เมธินแย้งเสียงเย็น จงใจมองไปที่อารญา และยืนขวาง ดวงตาของเขาสงบนิ่งแต่ก็แฝงไว้ด้วยความอำมหิตแบบผู้ที่ผ่านงานสังหารมาอย่างโชกโชน จากนั้นแม้ผู้ครองปราสาทอนีกัฐจะไม่พอใจ หากทว่าความห่วงใยบุตรชายมีมากกว่า เธอจึงตัดสินใจเป็นฝ่ายถอยและเร่งรุดกลับไปหากษมะ เพราะเธอรู้สาเหตุที่ลูกชายต้องการดวลกับนายน้อยแห่งปราสาททมิฬ... ***** เมื่อลับร่างของท่านหญิงแห่งปราสาทอนีกัฐ เมธินรีบหันขวับมาทางรามิตทันที ก่อนจะพบว่านายน้อยของเขาไม่ได้ยืนอยู่ที่เดิมแล้ว หากเดินกลับไปยังที่พักของตนด้วยท่าทางที่คล้ายกับไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลย “นายน้อยให้ข้า..” เมธินวิ่งกระหืดกระหอบมาถึงตัว และทำท่าจะช่วยพยุงร่างที่ฝืนกำลังของตนเอง “ห้ามมาแตะต้อง!” รามิตตวาดด้วยสายตาวาวโรจน์ จนเทวกาฬแดนตะวันตกเกือบสะดุ้ง “หากท่านช่วยข้าอีก...ข้าจะไม่ให้อภัย” จากนั้นรามิตขยับเสื้อตัวนอกเพื่อบังรอยเลือดที่ซึมออกมาระหว่างนิ้วที่ทาบทับบนอกเสื้อ เขาสูดหายใจเข้าลึก ขบกรามแน่น ก่อนจะเดินตัวตรงกลับไปยังที่พัก บรรดาผู้ที่มุงดูอยู่เมื่อครู่ ต่างหลบออกเป็นทิวแถว และไม่มีใครกล้าขวางทางเลยสักคน แม้จะถูกไล่กลับแต่เมธินยังเดินตามรามิตมาติดๆ และการณ์ก็เป็นดั่งที่เขาคาดไว้เมื่อใกล้ถึงเขตที่พักและไร้ผู้คน ร่างกายและจิตใจของศิษย์เอกจอมเทพคล้ายจะมาถึงขีดสุด ร่างของศิษย์เอกจอมเทพเริ่มโงนเงนแล้วหยุดนิ่งอยู่พักหนึ่งก่อนทั้งตัวจะค่อยๆ เอนลง เมธินมาทันรับร่างเด็กหนุ่มเอาไว้พอดี หากทว่าเสียงที่กล่าวออกมาด้วยความยโสนั้น ทำให้เขาแทบหมดแรงยิ่งกว่ารับมืออัศนิเวทของท่านอารญาเสียอีก “หากคิดจะทวงคำขอบคุณล่ะก็ ข้าไม่มีให้หรอก” เด็กหนุ่มผลักมือที่ช่วยรับน้ำหนักทั้งหมดของเขาออก แต่ทว่าเมื่อเดินออกไปแค่สองสามก้าว เขาก็ล้มลงอีกจนเจ้าตัวเผลอสบถด่าตนเองออกมาอย่างห้ามไม่ได้ วาระนั้นเมธินสลัดฐานะเทวกาฬและนายน้อยแห่งตะวันตกชั่วคราว เขาทรุดกายลงยกแขนข้างหนึ่งของเด็กหนุ่มพาดข้ามศีรษะตนเองแล้วลุกขึ้นโดยใช้ไหล่ตนเองรับน้ำหนักของรามิต จนอีกฝ่ายแทบไม่ต้องออกแรงเดินเลย เมื่อเห็นว่าไม่มีทางไล่อีกฝ่ายออกไปได้แน่ รามิตจึงพูดอย่างระอาใจ “ท่านโดนหมายหัวเป็นรายต่อไปแน่...ท่านเมธิน” “ช่างข้าเถิดขอรับ” เขากัดฟันตอบ...เพราะกำลังโกรธ...โกรธตัวเอง เขาไม่ได้พารามิตกลับไปที่กองเกวียน หากพากลับที่ที่พักชั่วคราวของตนแทน เมธินร้องสั่งให้ข้ารับใช้เอาเครื่องพยาบาลมาให้อย่างเร่งด่วน มือข้างที่พยุงร่างนายน้อยเต็มไปด้วยเลือด จากนั้นเขาวางเด็กหนุ่มให้นอนบนฟูกของตนเอง รอยกรีดของเสื้อผ้าด้านหน้าจากคมดาบของกษมะทำให้เผยร่องรอยบางส่วนของแผลเป็นกลางหน้าอก... จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 28 พ.ค. 54 22:15:25

ความคิดเห็นที่ 3 กรงเล็บอันถึงชีวิตของพญาบาดาล...บัดนั้นแม้แต่คนที่เคยเห็นความตายมาแล้วอย่างเมธิน ยังเผลอตะลึงค้างและผุดลุกขึ้นห่างออกมาอย่างลืมตัว แม้จะเห็นเพียงแค่เสี้ยวเดียว แต่กระนั้นก็ทำเอาผู้ที่กำลังยืนเพิ่งประจักษ์ถึงพลังของฝ่ายตรงข้าม ด้วยรอยแผลฉกรรจ์นั้นดูหนักหนาและน่ากลัวเกินไปที่จะเกิดขึ้นกับร่างกายของเด็กหนุ่มที่อายุเพียงเท่านี้ “...รอย...เก่า...แล้วไม่ต้องตกใจ” แม้จะหลับตาอยู่ หากรามิตสามารถเดาความรู้สึกของฝ่ายตรงข้ามออก “ดาบของท่านกษมะคม ทว่าไม่ลึก...เขาคงไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าข้าหรอก” คงจะทำให้แม่ดูมากกว่า...เขาคิดแต่ไม่ได้พูด จากนั้นรามิตลืมตาขึ้น และบอกเบาๆ กับเมธิน “ในกระเป๋าของข้ามีกล่องยา ในนั้นบรรจุตัวยาของเทพเวชรักษ์ หากท่าน..” “ข้าจะไปเอาเดี๋ยวนี้ขอรับ” เมธินพูดเร็วปรื๋อ และหายวับไปโดยที่รามิตยังพูดไม่จบประโยคด้วยซ้ำ เมธินใช้เวลาไม่นานเลย หากทว่าเมื่อเขาปรากฏกายอีกครั้งนายน้อยของเขาไม่ยอมนอนบนเตียงแต่กลับขยับลุกนั่ง เขาจัดการกับรอยแผลที่เกิดจากดาบของกษมะแล้ว เขาผอมและตัวเล็กเกินไปจริงๆ ด้วย เมธินคิด พลางวางกระเป๋าทั้งใบของรามิตข้างตัว “กล่องยาขอรับนายน้อย” เมธินยื่นกล่องไม้ที่อยู่ในมือส่งให้เด็กหนุ่มอย่างสุภาพ รามิตพยักหน้า จากนั้นเขาก็หันหลังไปหยิบเสื้อตัวใหม่ที่สะอาดกว่า วาระนั้นเมธินเกือบร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนกอีกครั้ง ไอ้แผล:-)นั่นทะลุมาจากด้านหลังนี่หว่า เขาคิดว่าร่อยรอยที่ปรากฏด้านหน้ารุนแรงและน่ากลัวแล้ว หากรอยด้านหลังมันมากกว่าอีก... “น่าสมเพชใช่ไหม ร่างของข้าน่ะ” รามิตกล่าวเมื่อเห็นท่าทีของเมธิน ที่ยืนถือผ้าพันแผลค้าง เด็กหนุ่มรับมาและเริ่มพันรอบบาดแผลที่เขาบอกว่าว่าเป็นแผลเก่า...จากนั้นเขาจึงค่อยสวมเสื้อทับ น่าสมเพชหรือ?...ไม่เลยขอรับ... ไม่เลยสักนิดเดียว เมธินคิด พวกข้าต่างหากที่น่าสมเพช สมควรพาไปบั่นคอเสียให้หายโง่ที่สุสานรัตติกาล “ขอโทษเถิดขอรับ แต่วันนี้ข้าเห็นจะกลับไปที่เกวียนไม่ไหว” รามิตบอกพลางไถลร่างของตนเองลงบนเตียงของเมธิน และหลับตาลงอย่างไม่อยากจะรับรู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร เมธินพลันเงยหน้าขึ้นเพราะคำว่า ‘ขอโทษเถิดขอรับ’ นั้น ไม่เหมือนรามิตที่เขาพบวันสองวันนี้เลย จากนั้นเทวกาฬแห่งแดนตะวันตกเอามือสัมผัสหน้าผากของเด็กหนุ่ม คราวนี้อีกฝ่ายไม่ได้สะบัดหนี หรือไม่นายน้อยก็หมดแรงแล้ว... เมธินเปลี่ยนเอาผ้าห่มหนาและหนักคลุมให้รามิต มิวายที่เขาจะเอ่ยถามทั้งๆ ที่ยังหลับตาอยู่ “แล้วท่านเล่าขอรับ?” “ข้าไม่ต้องการอะไรอีกแล้วขอรับ นายน้อย” คราวนี้มีอะไรบางอย่างในน้ำเสียงของเมธินที่แปลกออกไป มันแฝงไว้ด้วยความยินดี หากรามิตก็เหน็ดเหนื่อยและอ่อนแรงเสียจนไม่มีกำลังจะเอ่ยถาม เขาหลับไปด้วยฤทธิ์ยาในเวลาไม่นาน จากนั้นเมธินทำอาการที่ข้ารับใช้แห่งตะวันตกกระทำเมื่อให้ความเคารพแก่เทพชั้นสูง เขาจรดเข่าลงข้างหนึ่งและจรดกำปั้นลงกับพื้น และนั่งเฝ้ายามอยู่หน้าที่พักของตนเองทั้งคืน หากมันผู้ใดคิดทำร้ายนายน้อย...ต้องเอาชนะง้าวมัจจุราชข้าให้ได้ก่อน... ***** คุยกันท้ายบท: ตอนนี้สั้นไปหน่อยเพราะตอนหน้าจะยาว แถมมีดราม่าผสมอีกต่างหาก >> ตอนที่ 17: ในนามแห่งบิดร ค่ะ, สำหรับนักอ่านใจร้อนรออีกนิดนะคะ ไม่นานจะถึงฉากดูดงบฯ เอ๊ะ...ไม่ใช่สิ...ฉากใหญ่ๆ แอ็คชั่นกระจายในหุบเขาสายลมค่ะ ปล. ก่อนไปที่ 'ของแถม' ขอบ่นสักนิด  >> ตกลงว่าข้าพเจ้ายังกลับเมืองไทยไม่ได้อะ เง้ออออ **** (ใครไม่อยากได้ของแถม ข้ามไปก็ได้ค่ะ เพราะไม่มีผลต่อในเรื่อง) ขอลงของแถมแบบนอกเรื่องเดียวกัน (แก้อาการเซ็งของคนเขียน) >> การปรับพลังให้สมดุลถือเป็นช่วงชีวิตที่สำคัญของ ‘ชาวเทพ’ ในบุราทิศค่ะ ไม่แต่พระเอกเราเท่านั้นแต่เป็นกันทุกคนค่ะ  เพราะชาวเทพจะมีการเปลี่ยนเป็นร่างเทวะระหว่างในช่วงอายุตั้งแต่สิบสามปีจนถึงสิบเก้าปี แต่ละคนจะเริ่มต้นไม่พร้อมกัน ใช้ระยะเวลานานไม่เท่ากันมีตั้งแต่หนึ่งอาทิตย์จนถึงแรมปี และความรุนแรงที่ส่งผลกระทบต่อร่างเจ้าของก็ไม่เหมือนกันด้วย แต่ไม่ว่าจะอย่างไรช่วงปรับสมดุลถือนี้เป็นช่วงเวลาอันตรายเพราะร่างเทวะจะมาพร้อมกับ ‘พละเวท’ ที่เพิ่มขึ้นด้วย (สองเด้ง?) ทว่าในเวลานี้เจ้าของจะควบคุมพลังตนเองได้ยากค่ะ ซึ่งหากพละเวทดังกล่าวเพิ่มขึ้นอย่างไร้การควบคุมเจ้าของอาจแพ้ภัยตัวเอง คือ พลังเทพสูญหาย หรือ ขาดใจตายไปเลยก็มี ถาม: มีทางช่วยอื่นหรือบรรเทาได้หรือไม่? << ไม่มีค่ะ (คนเขียนมันโหด) ต้องผ่านให้ได้ด้วยตนเองเท่านั้น ถาม: งั้น..ทั้งป๋าฯ ตาหัส และน้องบุษ ก็ต้องผ่านช่วงปรับสมดุลเช่นกันสินะ << ใช่ค่ะ แต่การปรับสมดุลของพละเวทของเทพสตรีจะผ่านได้ง่าย ไม่ค่อยมีปัญหา และผลกระทบก็ไม่รุนแรงเท่าเทพบุรุษ...ก็คนเขียนเป็นผู้หญิงนี่นา ฮี่...ฮี่.. << เอ๊ะ..ไม่ใช่ค่ะ เดี๋ยวนักอ่านชายจะใจน้อย ไม่ใช่ค่ะ ความจริงแล้วการใช้พละเวทในชาวเทพไม่แบ่งแยกสตรี บุรุษ นะคะว่าฝ่ายไหนจะมีพลังมากกว่ากัน เพียงแต่ ‘ค่าเฉลี่ย’ จะตกไปอยู่กับเทพบุรุษมากกว่า ดังนั้นเวลาเปลี่ยนร่างเทวะ เทพบุรุษจึงมีอาการที่รุนแรงและเสี่ยงต่อชีวิตมากกว่า เหตุผลหนึ่งมาจากพละมนตราที่เพิ่มขึ้นอย่างมากมายนั่นเองค่ะ คนเขียนมันช่าง (หาเรื่อง) มาโม้เนอะ... จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 28 พ.ค. 54 22:26:51

ความคิดเห็นที่ 4 มนุษย์ก็ต้องผ่านการปรับเปลี่ยนค่าพลังเหมือนกันครับ เขาเรียกว่าเป็นช่วง วัยรุ่น(วัยอลวน...จะแสดงอายุเกินไปไหมเนี่ย) เรี่ยวแรงจะเหลือหลาย หัวใจจะเกินสองร้อย เป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่สำคัญต่อชีวิตในกาลต่อไป เรื่องยาวจะขอพักไว้ก่อนครับคุณรัน...จนกว่าจะเกิดไอเดียเจ๋งๆ (ยังหาตอนจบหรูๆ ให้จ้าวราชันย์ไม่ได้เลย...เฮ้อ) ว่าจะรวบรวมเขียนเป็นเรื่องสั้นๆ แทน มันทันใจวัยรุ่นดีครับ จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 28 พ.ค. 54 22:48:42

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีค่ะ พี่รัณ ก่อนอื่นขอ กรี๊ดดดดดด ก่อนนะคะ ฮ่าๆ แบบว่ามาตามอ่านทุกอาทิตย์ค่ะ นั่งนับวันรอเลยล่ะค่ะ แต่ไม่สามารถเม้นท์ได้ (ทำตัวเป็นนักอ่านเงา) ตอนนี้สามารถสมัครเวบพันทิพได้แล้วค่ะ เลยตามมาเม้นท์ สนุกมากๆเลยค่ะ รามิตเท่มากเลยค่ะ ชอบๆ จะนั่งนับวันรอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะ 555 ยังไงก็ขอให้กลับไทยได้เร็วๆนะคะ ^^ จากคุณ : นัส (Tsuna27Natsu72) เขียนเมื่อ : 28 พ.ค. 54 22:48:46

ความคิดเห็นที่ 6 แล้วเมธินก็หลงรักนายน้อยในที่สุด... แม้ซาจะงงๆ เพราะฉากสะบัดสะบิ้ง เดินตามต้อยๆ แล้วรู้แจ้งเห็นจริง สุดท้ายจบลงที่เห็นแผลหน้า เห็นแผลหลัง พาประทับใจ แต่ก็เข้าใจทั้งงงๆ ว่ากันที่ภาษาสะดุดๆ ข้ายอมให้พวกเขาว่ากล่าวหา (ว่ากล่าว/กล่าวหา) สีหน้าของศิษย์เอกของจอมเทพเคร่งเครียด (ของติดๆ กัน) เด็กหนุ่มรับมาและเริ่มพันรอบบาดแผลที่เขาบอกว่าว่าเป็นแผลเก่า... (ว่าว่า) ว่าด้วยของแถม ก็เป็นเหมือนมนุษย์ทั่วไป เด็กผู้ชายน่ะเป็นหนุ่มที ทั้งเสียงแตก ทั้งปวดกล้ามเนื้อ ทั้งอารมณ์ไม่คงที่ ฮอร์โมนครอบงำ สารพัดปัญหากว่าเด็กผู้หญิงเยอะ อ่านบทนี้ยิ่งอยากรู้ สาเหตุจริงๆ ของอาการอ่อนแอผิดปกติของรามิต เหมือนท่านพ่อแบบที่พ่อยักษ์ว่าคืออะไรนะ คาใจคนชอบศึกษาสุขภาพเป็นการส่วนตัว แก้ไขเมื่อ 01 มิ.ย. 54 11:32:36 แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 54 20:04:13 จากคุณ : ซาลาสซา เขียนเมื่อ : 28 พ.ค. 54 23:36:51

ความคิดเห็นที่ 7 กษมะเลยยังไม่แสดงแมนเลย โดนแย่งซีน อะเหอๆ รามิตเลยได้ใจเมธินไปอีกคน ปล.เมืองไทยอากาศปรวนแปรค่า แก้ไขเมื่อ 29 พ.ค. 54 00:54:01 จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 54 00:53:33

ความคิดเห็นที่ 8 ขอแซวหน่อยยยย "ในนามแห่งบิดร" ใครฆ่าพ่อข้า?! ฮิฮิ จากคุณ : POLLUX^.^ เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 54 10:19:51

ความคิดเห็นที่ 9 แวะมาคุยค่ะ, คุณ zoi: ใช่แล้วค่ะ, คุณตี๋เข้าใจได้ตรงประเด็นอีกแล้ว แต่เราเอามาโม้ เอ้ย...เล่าใหม่ให้ช่วงปรับ 'ค่าพลัง' (ขออนุญาตเลียนคำ) สำหรับชาวเทพในบุราทิศให้ซีเรียสและอันตรายมากขึ้นกว่าธรรมดาค่ะ ตอนจบหรูๆ เป็นอะไรที่ยากที่ซู้ดดดด เห็นด้วยค่ะ, ส่วนสำหรับเรื่องยาวๆ แบบไม่ทันใจวัยรุ่น ไว้เจอคอนเซ็บเจ๋งๆ แล้วมาร่ายยาวด้วยกันนะคะ คุณ นัส (Tsuna27Natsu72): เอ๊ะ ขอบคุณมากค่ะ (^ ^) เย้...ในที่สุดก็มีคนอ่านมาแสดงตัวว่าชอบพระเอกเราเสียที (คนแถวนี้ปากแข็งมั่กๆ) คุณ ซาลาสซา: ขำ ฉากสะบัดสะบิ้ง << แต่ไอ้ท่าทางอย่างนี้ ผู้ชายแมนๆ หลายคนก็เป็นนะ เรายืนยัน, ส่วนเมธินนั้นแกมีธงอยู่ในใจที่พร้อมจะเอียงอยู่แล้ว ตอนหน้าๆ จะค่อยๆ อธิบายนะคะ อูย...ว่าแต่คุณซาฯ จำตอนก่อนหน้านี้ที่เวณิชเคยพูดไว้ได้ด้วย โว้...นักอ่านพันทิปนี่นับวันยิ่งน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ, เดี๋ยวรู้ค่ะ เดี๋ยวรู้... และขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะ คุณ scottie: ใช่ค่ะได้ใจเมธินไปคนแล้ว, แต่...แม้เมธินจะพร้อมยืนเคียงข้างบุตรของสหายเก่าอยู่แล้ว หากก็ต้องขึ้นกับเจ้าตัวด้วยค่ะ ว่าจะมีพฤติกรรมเข้าตาหรือไม่ หากมาเกรียนๆ แบบป๋าวิษฯ สมัยหนุ่ม เมธินก็พร้อมจะเหยียบซ้ำค่ะ (- -") คุณ POLLUX^.^: เย้...ไม่ได้คุยกันตั้งนาน ชื่อตอนแนวนี้เหมือนหนังจีนเลยเนอะ แต่ไม่ใช่ค่ะ เพราะผู้สังหารพ่อของตัวเอกโดนสำเร็จโทษไปตั้งแต่เล่มสองแล้ว ส่วนตอนหน้าจะเป็นเรื่องใด << ใบ้นิด ย้อนกลับไปอ่านเฉพาะในช่วงบทนำของภาคนี้ค่ะ ขอบคุณมากๆ ในทุกความเห็นเลยค่ะ เสาร์-อาทิตย์ได้แวะไปเยี่ยมบ้านหนึ่งแป็บ จากนั้นก็กลับมาลุยงานที่นี่ต่อ ดังนั้นตอนหน้าคุยกันที่กรุงเทพฯ เนอะ จะได้รู้ว่าอากาศแปรปรวนที่กรุงเทพที่คุณ scottie ว่าไว้เป็นอย่างไร แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 54 21:23:15 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 54 21:15:17

ความคิดเห็นที่ 10 ทราบแล้วเปลี่ยน เดินทางปลอดภัยนะครับ ว่าแต่ว่า ช่วงนี้คุณรันเดินทางเป็นว่าเล่นเลยนะนี่ จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 11:33:50

ความคิดเห็นที่ 11 ู้ผู้หญิงแตกเนื้อสาว ก็มีอาการไม่น้อยกว่้าบุรุษนะ ไหนจะเริ่องมีประจำเดือน แถมปัญหาเรื่องหน้าอกขึ้นอีก และผู้หญิงต้องทำการปรับสมดุลฮอร์โมนทุกเดือน ถ้าไม่สมดุลก็มีอาการ PMS  (pre menstrual syndrome)ไหนจะเรืองอารมณ์แปรปรวน หงุดหงิด ขี้โมโห เครียด คิดมาก ปวดศรีษะ กังวล ท้อแท้ หลงลืม บางคนมีซึมเศร้า เพ้อ คลุ้มคลั่ง หรือถึงขั้นทำร้ายตัวเอง ไหนจะเรื่องเจ็บปวดทางกาย เฃ่นปวดหน้าอก ปวดเมื่อยกล้ามเนื้อ ปวดหลัง ท้องอืด วิงเวียน เป็นสิว อ่อนเพลีย ปวดท้องเมนส์ที่เรียกว่าปวดประจำเดือน บางคนโชคร้ายปวดรุนแรงจนแทบอยากจะตาย  สาหัสกว่าผู้ชายอีก ที่พอปรับสมดุลแล้วก็แล้วกันไป ไม่ต่อเนื่องยาวนานเหมือนผู้หญิง และอาจมีปัญหาเรื่องหน้าท้องขยายร่างกายสะสมน้ำมากขึ้น ทำให้น้ำหนักขึ้น จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 14:31:00

ความคิดเห็นที่ 12 มาแล้ว.... แปลกใจคัวเอง ในช่วง อารญา vs รามิต ทำไมผมเชียร์อารญา ก็ไม่รู้ครับ พยายามหาเหคุผลเหมือนกัน ^^ เมธิน นิ่ง ดีครับ ถ้ามีบทมากกว่านี้ ไม่แน่ว่าหลายๆๆคนต้องสะเทือน กับการถูกแย่งซีน ^__^... จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 20:29:23

ความคิดเห็นที่ 13 มาถึงบ้านแล้วฮับ (อาทิตย์ไปใหม่อีกรอบ) คุณ zoi: ใช่ค่ะ ช่วงนี้เดินทางไปๆ กลับๆ จนน้องๆ ที่ทำงานบอกว่าให้ฝึกพูดภาษาจีนได้แล้ว << พูดง่ายทำยากเนอะ ตอนอยู่ที่นู่นครั้งหนึ่งเราเคยสั่งบะหมี่กับน้ำชาเป็นภาษาจีน เค้าฟังไม่รู้เรื่อง เสีย self ไปเลย (T T) จากนั้นก็เลยอังกฤษโลดดีกว่าตรู คุณ ลูนาติก: ขอบคุณมากๆ สำหรับข้อชี้แนะเพิ่มเติมค่ะ, ใช่ค่ะ ตามข้อเท็จจริง (แบบไม่อิงในเนื้อเรื่อง) เป็นอย่างที่คุณลูนาฯ กล่าวไว้ค่ะ ผู้หญิงก็มีปัญหามากเหมือนกัน ปล. คนอ่านเขียนยาวๆ แบบนี้ชอบจัง คุณ GTW: ไม่แปลกหรอกค่ะ ดีเสียอีก เพราะต่างคนต่างมีเหตุผล และมุมมองของตัวเอง ทั้งในเนื้่อเรื่องระหว่างตัวละครกันเอง และการตีความของนักอ่านค่ะ ขอบคุณอีกครั้งในทุกๆ ความเห็นค่ะ แก้ไขเมื่อ 01 มิ.ย. 54 13:34:33 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 13:10:29

ความคิดเห็นที่ 14 มาอ่านด้วยความยินดี และให้กำลังใจคุณ รัณ ศยา ด้วยคน จากคุณ : พนมวัลย์ เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 23:26:16