PANTIP.COM : W10615958 หนุ่มมะพร้าว สาวมะนาว ตอนที่ ๓ กามเทพสี่ขา [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 2

<<< ต่อค่ะ >>>

“หนูหยา หิวข้าวหรือยังลูก ออกมากินข้าวพร้อมป้ามั้ยจ๊ะ”

ป้าพิกุลมาเคาะประตูเรียกตอนพลบค่ำ เมื่อเห็นว่าหญิงสาวยังไม่ยอมออกจากห้องเสียที

อารียาเปิดประตูออกมาพร้อมรอยยิ้มค่อนข้างโรย หน้าตาเป็นมันเยิ้มเพราะยังไม่ค่อยคุ้นกับสภาพอากาศเมืองร้อนสักเท่าไหร่ หลังจากเพิ่งจัดของสารพัดที่หล่อนเอาติดตัวมาด้วยเข้าที่เข้าทางเสร็จ

“ค่ะป้า หนูจัดของเสร็จพอดี”

เมื่อบ่าย หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่เสร็จ หล่อนก็ออกมากินกล้วยไข่เชื่อมราดน้ำกะทิรองท้องไปหลายคำ ก่อนจะกลับมาจัดของจนมืดค่ำไม่รู้ตัวแบบนี้

“ป้าเห็นหนูหายมานานก็เลยมาเรียกน่ะจ้ะ ไปเร๊ว ไปกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันดีกว่าจ้ะ”

“งั้นหนูขอไปล้างมือสักครู่นะคะ แล้วเดี๋ยวหนูตามไป” หญิงสาวรับคำแต่โดยดี เพราะหิวจนท้องกิ่วแล้วเหมือนกัน

“จ้ะ ป้าจะไปรอตรงนอกชานนะจ๊ะ”

พอป้าพิกุลผละไป หญิงสาวก็เดินกลับไปที่ห้องน้ำอีกครั้ง ก่อนจะก้าวเท้าเข้าไป หล่อนก็กวาดสายตามองเสียทุกซอกทุกมุม ยิ่งกว่าเครื่องเรด้าเสียอีก เพราะยังกลัวเชอร์รี่ตัวลายพร้อยไม่หาย โดยเฉพาะตำแหน่งที่หล่อนเห็นมันยืนทักทายเมื่อบ่าย

เมื่อไม่เห็นแม้แต่เงา หญิงสาวก็ค่อยๆ โหย่งเท้าเข้าไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ มองซ้ายทีขวาทีอย่างหวาดๆ ล้างมือลวกๆ เสร็จแล้วก็รีบวิ่งจี๋ออกมา ถ้าใครมาเห็นหล่อนตอนนี้เข้าก็คงได้นึกขันกันบ้าง

“เป็นอะไรไปหรือคุณ ทำท่ายังกับหนีอะไรมา”

ชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังตักข้าวจากโถเซรามิคใบใหญ่ใส่จานให้ทุกคน ที่หันมาเห็นหล่อนโหย่งเท้าวิ่งตรงมาพอดีเอ่ยทัก นั่นทำให้อารียาหยุดวิ่ง แล้วรีบปรับสีหน้าทันที

“หนีอะไร ไม่ได้หนีเสียหน่อย คนอย่างฉันไม่เคยกลัวอะไรอยู่แล้ว” คนปากแข็งไม่ยอมรับ ทั้งที่สีหน้ายังหวาดๆ อยู่เลย จะเสียอะไรก็เสียไป แต่จะให้เสียหน้าเสียฟอร์มอารียายอมไม่ได้เด็ดขาด

“คนอย่างฉันไม่เคยกลัวอะไรอยู่แล้ว” เขาทำเสียงเล็กเสียงน้อยเลียนเสียงหล่อน

“แต่เมื่อบ่ายผมเห็นใครก็ไม่รู้หน้าซีดอย่างกับไก่ต้มค้างคืน กรี๊ดเสียหูแทบแตก แถมยังยอมรับออกมาเต็มปากเต็มคำว่าหนูกลัวตุ๊กแกจ้ะป้า”

ทีนี้หญิงสาวลืมกลัวตุ๊กแกคู่ปรับเก่าเสียสนิท เมื่อเจอคู่อาฆาตนั่งลอยหน้าลอยตาล้อเลียนเช่นนั้น ฤทธิ์ที่ไม่เคยยอมแพ้ใครง่ายๆ ทำให้อารียาท้าวเอวฉับตั้งใจจะลับฝีปากกับเขาให้รู้ดำรู้แดงกันไปข้างหนึ่ง

“เอาล่ะจ้ะ มากินข้าวด้วยกันเถอะป้าหิวแล้ว” ป้าพิกุลรีบห้ามทัพเมื่อเห็นท่าพร้อมรบของทั้งคู่

“ทิดพร้าวก็เหมือนกันไปว่าอะไรคุณหนูอย่างนั้น ไม่เข้าท่าเลย”

คราวนี้อารียาที่ได้ทัพหลวงมาช่วย เชิดหน้าขึ้นส่งยิ้มเยาะเย้ยในมาดของผู้ชนะให้คนถูกปรับแพ้ที่นั่งหน้างอจนม้วนเหมือนผักอะไรสักอย่างในจานกับข้าวกลางวง

ชายหนุ่มยอมสงบปากสงบคำแต่โดยดี แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่วายส่งสายตาเป็นเชิงว่า ‘ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ’ ให้คู่ปรับร่างเล็กบางที่ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เขา เพราะจานข้าวทั้งสามใบมีเจ้าของนั่งประจำที่กันหมดแล้ว เหลือที่ว่างอยู่ที่เดียวก็คือทางซ้ายมือข้างเขานี่เอง ส่วนฝั่งตรงข้ามก็เป็นพ่อกับแม่ของเขานั่งรอลงมือกินข้าวพร้อมอยู่แล้ว

หญิงสาวก้มลงมองอาหารพื้นๆ ตรงหน้าแล้วน้ำลายสอขึ้นมาทันที ตั้งแต่ออกจากบ้านเมื่อเช้ามืดหล่อนเพิ่งจะได้เจอข้าวก็ตอนนี้เอง

ป้าพิกุลเห็นหญิงสาวมองสำรับกลางโต๊ะแบบนั้น ก็ออกตัวว่า

“กับข้าวพื้นๆ ไม่รู้ว่าหนูจะกินได้หรือเปล่า วันนี้ป้าตำน้ำพริกกะปิ กินกับผักต้มราดน้ำกะทิ นั่นยอดผักกูด ที่ม้วนกลมๆ พอดีคำนี่เรียกชะอม ส่วนที่เด็ดเป็นท่อนสั้นๆ นั่นเรียกยอดผักกะเฉด หรือหนูจะกินกับปลาตะเพียนทอดก็ได้นะอร่อยดีเหมือนกัน ทิดพร้าวเขาเลี้ยงไว้เองตัวโตทีเดียว แล้วก็มีต้มจืดหน่อไม้ใส่กระดูกหมูไว้ให้หนูซดน้ำแก้เผ็ด”

“หนูทานได้ค่ะ ไปอยู่เมืองนอกเสียนาน คิดถึงอาหารไทยแทบแย่ วันนี้ขอทานให้เต็มที่เลยนะคะ” หญิงสาวมองอาหารตามที่ผู้สูงวัยกว่าแนะนำ แล้วออกปากอย่างไม่ต้องรักษาฟอร์มกันเลย

“ถ้าหนูจะกินน้ำพริก หนูตักในถ้วยใบนั้นนะจ้ะ” ป้าพิกุลชี้มายังน้ำพริกถ้วยเล็กที่วางไว้ให้ข้างจานข้าวของหญิงสาว

“ป้ากลัวหนูจะกินเผ็ดจัดไม่ได้ ก็เลยตำแบบไม่เผ็ดให้หนู ถ้วยใหญ่นั่นเผ็ดจัดเอาไว้ให้สองคนพ่อลูกคู่นี้เขากินกัน”

หญิงสาวยิ้มให้ลุงบุญที่นั่งเงียบๆ ข้างภรรยา แล้วก็อดนึกแขวะผู้ชายข้างตัวไม่ได้ ‘ลุงบุญก็ไม่เห็นพูดมาก ป้าพิกุลก็น่ารักดี ไม่รู้ว่าอีตาบ้านี่ไปติดนิสัยพูดมากปากดีมาจากที่ไหนกัน’

“ขอบคุณค่ะป้า งั้นหนูไม่เกรงใจล่ะนะคะ”

อารียาบอกทั้งที่ปกติหล่อนก็ไม่เคยเกรงใจใครอยู่แล้ว พลางตักผักที่ยอดขดจนม้วนกลมขึ้นมา เห็นเมื่อกี้ป้าพิกุลบอกว่าเป็นผักกูด ต้องลองกินดูเสียหน่อยว่ารสชาติจะเป็นอย่างไร

“อร่อยจังเลยค่ะป้า” หลังจากน้ำพริกกับยอดผักกูดราดน้ำกะทิคำแรกเข้าปาก หญิงสาวก็เอ่ยปากชมอย่างจริงใจออกมา รสมือป้าพิกุลอร่อยไม่แพ้ป้าอุ่นเรือนแม่บ้านของคุณปู่เลย

“สงสัยว่าอีกหน่อยหนูคงอ้วนแน่ๆ เลยค่ะ คุณป้าเล่นทำกับข้าวเสียอร่อยขนาดนี้” อารียาตักน้ำต้มจืดขึ้นมาชิม แล้วยืนยันความอร่อยอีกรอบ

“ป้าดีใจที่หนูกินได้นะจ้ะ แต่ป้าว่าหนูออกจะผอมไปนะ ถ้าอ้วนกว่านี้อีกสักหน่อยก็ไม่เป็นอะไรหรอกจ้ะ” ป้าพิกุลยิ้มเอ็นดูรับคำชม พลางพูดถึงรูปร่างบางระหงตามสมัยนิยมของอีกฝ่าย

“กินได้เท่าไหร่ก็กินเข้าไปเถอะคุณ ไม่ต้องมัวมาคิดรักษาหุ่นอยู่หรอก ผมรับรองว่ากว่าคุณจะทำได้ตามเงื่อนไขของอาจารย์ คุณต้องใช้เรี่ยวแรงอีกมหาศาลแน่ ผอมๆ อย่างนี้จะไปทำอะไรได้สักกี่น้ำ”

คนกลัวอ้วนถือช้อนที่กำลังจะส่งข้าวเข้าปากค้าง หน้าเหวอไปสามวินาที แล้วหันขวับไปมองชายหนุ่มข้างตัวที่มองหล่อนอยู่ก่อนแล้ว... อย่างนี้ เขาก็รู้อยู่ก่อนแล้วล่ะสิ ว่าหล่อนจะมาทำอะไรที่นี่

แต่คิดอีกทีก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เขาเป็นลูกศิษย์คนโปรดของคุณปู่ โปรดจนถึงขนาดที่ว่าคุณปู่กล้าส่งหล่อนให้มาอยู่กับเขา ถ้าเขาไม่รู้เรื่องนี้เลยสิถึงจะน่าแปลกมากกว่า

“อย่ามาดูถูกฉันนะ ฉันทนได้หลายน้ำมากกว่าที่นายคิดก็แล้วกัน นายยังรู้จักฉันน้อยไป”

เมื่อหายเหวอ อารียาก็เปลี่ยนเป็นแหวแทน เพราะคำปรามาสซึ่งๆ หน้าของเขามันจี๊ดเข้าไปถึงกระดองใจของหล่อนเลยทีเดียว

“แล้วผมจะคอยดู ว่าคุณจะเก็บเสื้อผ้าสะบัดก้นกลับกรุงเทพฯ วันไหน” ชายหนุ่มไม่ปกปิดแววหมิ่นแคลนทั้งจากสีหน้าและน้ำเสียงเอาเสียเลย ความมั่นใจฉายชัดว่าหญิงสาวข้างตัวจะต้องทำเหมือนที่เขาพูดแน่ๆ

“หึ... นายคอยดูก็แล้วกัน ถ้าฉันทำไม่สำเร็จ ก็อย่ามาเรียกฉันว่าอารียาเลย” อารียาปรายตามองอีกฝ่ายด้วยหางตา เชิดหน้าขึ้นการันตีศักดิ์ศรีของตัวเองชัดถ้อยชัดคำเลยทีเดียว

“แล้วผมจะคอยดู ว่าคุณจะต้องเปลี่ยนชื่อหรือเปล่า”

สีหน้าของเขา ใครมองก็ต้องบอกว่าไม่ได้เชื่อถือน้ำคำของอารียาเลย แต่ใครจะรู้ว่าลึกลงไปในหัวใจ เขาจะคอยเฝ้าดูหล่อนจริงๆ แต่ไม่ได้อยากให้หล่อนเก็บเสื้อผ้ากลับกรุงเทพฯ อย่างที่ปากว่าเลยสักนิด คำประชดประชันทั้งหมดที่เขาพูดมานี่ ก็เพื่อให้หล่อนมีแรงฮึดอยู่ที่นี่ไปจนครบกำหนดเวลาเท่านั้นเอง

<<< มีต่อค่ะ >>>

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 54 05:18:08

ความคิดเห็นที่ 3

<<< ต่อค่ะ >>>

“เฮ้อ... ทิดพร้าวนี่ยังไง คอยแต่จะแขวะหนูหยาอยู่นั่นเอง” ป้าพิกุลที่มองอยู่ปรามขึ้น เมื่อเริ่มรู้สึกว่าลูกชายชักจะพูดจาล้ำเส้นเข้าไปทุกทีแล้ว ทั้งที่ปกติเขาก็ไม่ใช่คนมีนิสัยแบบนี้

คู่กัดมองไปที่ป้าพิกุลพร้อมกัน แล้วพร้อมใจกันสงบศึกน้ำลายชั่วคราว ฝ่ายหนึ่งก้มลงแกะปลาตะเพียนตัวโตทอดจนเหลืองกรอบน่ากินท่าทางทะมัดทะแมง ในขณะที่อีกฝ่ายหนึ่งที่ถือช้อนจะส่งข้าวเข้าปากค้างไว้ก่อนหน้านี้โปรยยิ้มเย้ยให้คู่กรณี แล้วกินข้าวต่อด้วยมาดของผู้ชนะในยกนี้

แล้วก็ถึงคราวที่ผู้ชนะอย่างหล่อนถึงคราวอับจนเข้าบ้าง

เมื่อหล่อนแอบชำเลืองเห็นคนข้างตัวกินปลาอย่างเอร็ดอร่อย เนื้อปลาที่เขาแกะด้วยความชำนิชำนาญไม่เละเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แต่หล่อนทำได้แค่นั่งมองปลาตาละห้อยทั้งที่อยากลิ้มรสใจแทบขาด... ก็ไม่เคยแกะเองสักทีนี่นา ปกติถ้าจะกินปลา ป้าอุ่นเรือนก็แกะมาให้เรียบร้อยพร้อมกินอยู่แล้วไม่เคยให้หล่อนต้องลงมือเองสักครั้ง

“อ้าว ไม่กินเข้าไปล่ะคุณ จะรอให้มันว่ายเข้าไปในปากเองหรือยังไง”

พักรบยังไม่ทันไร คนปากดีได้ทุกเวลาไม่เว้นแม้เวลาอาหารก็เอ่ยจุดชนวนอีกรอบ เมื่อเห็นหญิงสาวข้างตัวนั่งเพ่งกสิณมองปลานานแล้ว แต่ไม่ยอมแกะกินเข้าไปเสียที

“ระวังก้างนะครับคุณหนู ปลาตะเพียนนี่ก้างมันเยอะอย่าบอกใคร ต้องแกะดีๆ เดี๋ยวก้างจะติดคอเอา” ลุงบุญเพิ่งจะพูดประโยคแรกออกมาได้ หลังจากนั่งกินข้าวมานานจนลูกชายเติมข้าวให้เป็นครั้งที่สองเข้าไปแล้ว

“เอ่อ... คือ หนูแกะปลา เอ่อ...” หญิงสาวตะกุกตะกัก ไม่อยากจะบอกเลยว่า

“ไม่เป็น” คนแกะปลาเก่งข้างตัวเอ่ยดักคอขึ้นให้เสียก่อน

แต่คนที่กลัวเสียหน้า ฟอร์มจัดอย่างอารียามีหรือจะยอมรับง่ายๆ “ใครบอกนาย ว่าฉันแกะไม่เป็น แต่... ฉันไม่เคยแกะต่างหาก แกะไม่เป็นกับไม่เคยแกะเนี่ย มันไม่เหมือนกันนะ”

คนหน้าคร้ามคมส่ายหน้ากับตัวเอง ทั้งหมั่นไส้ทั้งนึกขันคนไม่เคยแกะปลาที่แถข้างๆ คูๆ ในขณะที่ป้าพิกุลพอจะรู้แกวหญิงสาวเลยเอ่ยปากบอกลูกชายเสียเองว่า

“ทิดพร้าวก็แกะให้หนูหยาเขาเสียหน่อยสิลูก ปลาแบบนี้ก้างมันเยอะ หนูหยาไม่เคยแกะ เดี๋ยวก้างก็ได้ตำคอกันพอดี”

อารียาไม่เปิดโอกาสให้เขาได้ปฏิเสธ รีบคว้าโอกาสทองส่งจานข้าวของตัวเองให้เขาแกะปลาใส่ให้แทบจะถึงหน้าเขาเลยทีเดียว แล้วยังยักคิ้วข้างเดียวแถมให้เป็นรางวัลเสียอีกด้วย...

คนถูกมัดมือชก จำใจรับจานของหล่อนมาอย่างกระแทกกระทั้น แต่ก็ยอมลงมือแกะปลาให้แต่โดยดี

เจ้าของจานมองตามปลายนิ้วยาวแข็งแรงที่กำลังแกะปลาให้ จ้องเขม็งไปที่ปลายเล็บของอีกฝ่ายว่าสะอาดดีหรือเปล่า แต่ปลายเล็บมนที่เห็นก็ทำให้หญิงสาวเบาใจรอกินรอปลาอย่างมีความสุข เห็นทีว่าถ้ากรรมการลำเอียงอย่างนี้บ่อยๆ หล่อนคงสบายไปอีกหลายยก

“เอ้า... กินได้แล้ว มีเวลาเมื่อไหร่ผมจะสอนให้คุณแกะปลาเอง” น้ำเสียงที่พูดเจือแววอาฆาตมากกว่าจะตั้งใจดีจริงๆ

หญิงสาวยิ้มย่อง เรื่องอะไรหล่อนจะต้องลงมือแกะเองให้เสียมือคุณหนูผู้ไฮโซ สู้ให้เขาแกะให้อย่างนี้น่ะดีกว่ากันเยอะเลย

“แล้วทำไมไม่แกะให้มันเป็นชิ้นเล็กๆ พอดีคำ ชิ้นใหญ่ขนาดนี้ใครจะกินเข้าไปได้” อารียาไม่วายบ่นกระเง้ากระงอดออกมา

“ถ้ามีปัญหานัก จะให้ผมป้อนให้ด้วยเลยมั้ย” ชายหนุ่มเลยแขวะกลับ น้ำเสียงประชดประชันเต็มที่

“ได้ก็ดี” อีกฝ่ายยั่วกลับ ไม่คิดว่าเขาจะทำจริง

“นี่... อย่านะ ฉันพูดเล่น” คนช่างยั่วรีบโบกมือห้ามพร้อมกับเอนตัวหนีแทบไม่ทัน เมื่อเห็นอีกร่างสูงใหญ่ขยับเข้ามาทำท่าจะลงมือตักข้าวป้อนอย่างที่หล่อนยั่วโมโหเขาจริงๆ

“ฉันกินเองได้หรอกย่ะ” แล้วรีบตักทั้งข้าวทั้งปลาเข้าปากคำโตเพื่อยืนยัน

นั่นเอง คนยั่วโมโหขึ้นถึงได้ยอมหันกลับไปจัดการข้าวตัวเองต่อได้

“อ้าว จะไปไหนล่ะคุณ” ชายหนุ่มท้วงออกมา เมื่อเห็นหญิงสาวรวบช้อนแล้วทำท่าจะลุกขึ้นยืน

“อิ่มแล้ว ก็ต้องช่วยกันเก็บถ้วยเก็บชามไปล้างสิ ที่นี่ไม่ใช่บ้านคุณนะ ที่กินอิ่มแล้วจะได้ทิ้งไว้ให้คนรับใช้มาเก็บจานกลับไปน่ะ”

หญิงสาวที่โหย่งตัวกำลังจะลุกขึ้นยืนชะงัก มองผู้สูงวัยกว่าทั้งสองคนแล้วพึงนึกได้ จริงสิ ที่นี่ไม่ใช่บ้านของหล่อน สำนึกที่ดีที่ยังพอมีอยู่บ้างบอกหล่อนว่า จะให้ผู้สูงวัยทั้งสองล้างให้หล่อนที่เป็นแค่คนมาขออาศัยพักบ้านของเขาก็ดูจะกระไรอยู่ หย่อนตัวลงมานั่งที่เดิมอีกรอบ

“เดี๋ยวรอผมกินเสร็จ แล้วช่วยกันเก็บจานไปล้าง” เขาลงมือกินข้าวต่อ ปล่อยให้คนกินอิ่มแล้วนั่งหน้ามุ่ยรอ ในขณะที่ลุงบุญกับป้าพิกุลขอตัวไปอาบน้ำก่อน เนื่องจากถ้าดึกนักกลัวจะสู้น้ำเย็นไม่ไหว

อึดใจใหญ่ๆ จนคนที่ไม่เคยทนรออะไรได้นานชักเริ่มหงุดหงิด คนกินข้าวเสร็จหลังสุดก็เอ่ยออกมา

“เอ้า... รออะไรอยู่ล่ะคุณ ช่วยผมเก็บจานเข้าสิ” ชายหนุ่มบอกเมื่อตักข้าวคำสุดท้ายของมือนี้เข้าปากพอดี

หญิงสาวสะบัดค้อนขวับ ไม่ค่อยจะชินสักเท่าไหร่ที่จะต้องคอยรับคำสั่งจากคนอื่น แล้วนี่เขาเป็นใคร ถึงคอยมาสั่งหล่อนฉอดๆ ดังนั้นอาการรวมจานซ้อนให้เป็นตั้งจึงดูกระแทกกระทั้นพอสมควร

“เบาสิคุณ เดี๋ยวจานก็ได้แตกหมดหรอก ใบนึงหลายตังค์นะนั่น”

อีกฝ่ายลอยหน้า ดวงตามีแววถือดีแกมอยากลองของพราวขึ้นท้าทายเขา พลางลุกขึ้นประคองจานตั้งสูงๆ เดินลงบันไดในลีลาที่คนมองตามใจหายใจคว่ำว่ามันจะตกลงมาแตกเอาทั้งตั้ง ก้าวฉับๆ จนหมาที่นอนรอเศษอาหารอยู่ที่ตีนบันไดต้องลุกหนีตัวละทางสองทาง

“เอาไว้ผมจะหากะลามาให้คุณใช้แทนจาน” เขาเค้นเสียงอาฆาตไล่หลังไป นี่ถ้าเป็นน้องเป็นนุ่งคงได้จับคว่ำฟาดก้นกันไปแล้ว คว้าถาดแก้วน้ำ อีกมือถือโถข้าวก้าวยาวๆ ลงบันไดตามมา

“ฉันไปล่ะนะ” หล่อนวางจานทั้งตั้งแหมะลงในอ่างล้างจาน เปิดก๊อกน้ำล้างมือแล้วสะบัดๆ ด้วยท่วงท่าน่าหมั่นไส้ พลางทำท่าจะผละออกมา

“ยัง” เขาเน้นเสียงดุ แล้วประโยคต่อมาเขาก็ทั้งสั่งทั้งเหน็บแนมกันซึ่งๆ หน้าเลยทีเดียว

“คุณยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ช่วยผมล้างจานก่อน เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น ผู้หญิงอะไรกินข้าวแล้วไม่ล้างจาน”

ได้ผล คราวนี้คนที่แกล้วยั่วโมโหเขามาพักใหญ่ เริ่มจะเป็นฝ่ายโกรธขึ้นมาเสียเองแล้ว

“นี่... ให้ฉันนั่งแกร่วรอจนนายกินอิ่ม ให้ฉันยกจานลงมาให้ แล้วยังจะให้ฉันล้างอีกเรอะ มันจะมากไปแล้วนะ”

หากอีกฝ่ายเถียงทันควัน ไม่สนใจตาวับๆ ที่เริ่มเขียวของหล่อนแม้แต่น้อย

“อ้าว ถ้าคุณไม่ล้างแล้วจะให้แมวที่ไหนล้างไม่ทราบ กินด้วยกันก็ต้องช่วยกันล้างสิ ไม่รู้ล่ะ ถ้าไม่ช่วยผมล้างจานให้เสร็จก่อน วันนี้คุณก็อย่าได้หวังว่าจะออกไปจากครัวนี่ได้เลย ยัยสังขยาบูด”

“กรี๊ด!!” คนที่ได้ชื่อใหม่ว่ายัยสังขยาบูดแทบจะเต้น

“นี่นายกล้าดียังไงมาเรียกฉันว่ายัยสังขยาบูด ห๊ะ... อีตามะพร้าวเน่า”

<<< จบตอนค่ะ >>>

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 54 05:19:36