PANTIP.COM : W10615974 กลับจากน้ำตกแม่กลาง [งานประพันธ์อื่นๆ]

ความคิดเห็นที่ 2

คนเล็กหน้าเข้มไม่ค่อยยิ้มแย้ม แต่ก็สวยทั้ง ๆ ที่ไม่ต้องยิ้มนั่นแหละ คนโตหน้าหวานเจรจาเพราะพริ้งแพรวพราวราวกับชาวกรุง ยิ้มเก่งพอ ๆ กับคำพูดที่อ่อนหวานชวนฟัง โดยเฉพาะใฝเม็ดน้อยบนริมฝีปากด้านซ้าย ช่วยให้อยากฟังเปิ้นพูดอย่างไม่รู้จักเบื่อเลย

สินค้าก็ดี ราคาก็ถูก แถมคนขายงาม ๆ เจรจาแจ๋ว ๆ อย่างนั้น ในที่สุดชาวกรุงทั้งสามก็จนมุม ต้องซื้อของกันคนละชิ้นสองชิ้นจนได้ คุยไปเลือกไปต่ดราคากันไปสักพัก รถก็กลับมาจอดคอยเร่งให้กลับ เราชักฉุนว่าคราวนี้ทำไมเดี๋ยวเดียวเท่านั้นล่ะ ต้องรีบรวบรัดตัดความ แถมขอชักรูปไว้ตามระเบียบ กว่าจะอำลาจากมาได้ คนรถก็เตือนแล้วเรียกอีก จนเกือบจะเกิดโมโห เมื่อดูนาฬิกาจึงรู้ว่าได้เข้าไปนั่งอยู่เกือบชั่วโมง และเมื่อรถออกแล้ว จึงนึกขึ้นมาได้ว่า ลืมถามชื่อแม่ค้าหน้าหวานคนนั้นเสียสนิท

กลับมาถึงเชียงใหม่ แถวสันป่าข่อย เมื่อเวลา ๑๕.๐๐ น. แล้วก็ขึ้นรถสองแถวสาย สันกำแพง ผ่านบ่อสร้างแดนทำร่ม ไปดูการท่อผ้าพื้นเมืองนิเดหน่อยแล้วก็กลับ ไม่ได้บันทึกอะไรมากมาย นอกจากชมว่าผู้หญิงสวยทุกหนทุกแห่ง ซ้ำ ๆ กันทั้งนั้น

กลับมาถึงโรงแรมที่พักเวลา ๑๗.๐๐ น.เศษ คิดเงินแล้วรู้ว่าประหยัดเงินได้ถึง ๗๐ บาทกว่า จึงออกไปกินอาหารเย็น และแวะซื้อเสื้อฮาวายสำหรับตนเองคนละตัวที่ร้านยอดบุญ ไม่ไกลจากที่พักเท่าไรนัก แต่กว่าจะได้สีและลายที่ถูกใจ เจ้าของร้านก็ต้องหอบเสื้อออกมาอวดเสียจนเกือบหมดตู้ ตอนจะลากลับ ลูกสาวเจ้าของร้านก็กรายออกมา เล่นเอาพวกเราตลึงไปตาม ๆ กัน เคยเห็นแต่น้องสาวเพราะเดินผ่านหน้าร้านทุกวันเวลาไปตลาด

ในบันทึกพรรณนาไว้สั้น ๆ ว่า “ดูสว่างไสวไปหมดทั้งร้านเลย”

กลับมานอนเมื่อ ๒๑.๐๐ น. แต่กว่าจะหลับตาได้สนิท ก็ร่วม ๐๑.๐๐ น. เพราะห้องอื่น ๆ เกิดพากันมาหาความสำราญ เกือบทุกห้อง แล้วยังส่งเสียงมาก่อความรำคาญให้กับเราเสียอีกด้วย กวนหัวใจจริงจริ๊ง

รุ่งขึ้น ๑๕ พฤษภาคม ๒๕๐๒ เป็นวันสุดทายที่จะได้อยู่เชียงใหม่ เราตื่นเกือบ ๐๘.๐๐ น. เก็บข้าวของเครื่องใช้ลงกระเป๋า เตรียมตัวกลับกรุงเทพ ด้วยความอาลัยอาวรณ์เป็นอย่างยิ่ง แม้จะอยู่อย่างคับแคบ กินอย่างประหยัด เที่ยวอย่างลำบากตรากตรำ เพียงใดก็ตาม เชียงใหม่ก็ได้ให้ความสนุกสนาน ความรู้ ความเพลิดเพลิน และสิ่งที่ประทับใจแก่เรา อย่างยากที่จะลืมเสียได้ง่าย ๆ แต่เราก็จำต้องจากไปแล้ว

เกือบ ๐๙.๐๐ น. ออกจากที่พักไปกินข้าวที่ตลาดต้นลำไย เพื่ออุดหนุนแม่ค้าที่ได้ทอดสายตากันมาแล้ว ตั้งแต่เมื่อวาน เป็นการอำอาตามที่ตั้งใจ เสร็จแล้วก็กลับมาจ่ายอาหารกลางวันและเย็น ใส่ถุงเตรียมไว้กินบนรถไฟ เพื่อจะได้ไม่ต้องยุ่งยากในการหากินตามทาง แล้วก็เดินทางไปทั่วตลาดเพื่อหาซื้อแหนมและแคบหมูไปฝากคนกรุงเทพ คนละอย่างสองอย่าง และกลับมาแวะร้านยอดบุญ เพื่อซื้อของที่ระลึก และของที่คนกรุงเทพฝากซื้อ โดยอ้อยอิ่งอยู่จนเที่ยงจึงกลับมาจัดกระเป๋าที่โรงแรม

ครั้นได้ฤกษ์จึงชวนกันหอบหิ้วสัมภาระออกจากโรงแรมร่มโพธิ์ เดินไปสถานีรถไฟ โดยไม่ยอมเสียค่าสามล้อ เพราะไม่ไกลกันเท่าไร และมีเวลาพอ เพราะด่วนจะเข้าสถานี ๑๒.๒๐ น. แต่ก็ต้องนั่งรอที่สถานีอีก เพราะเวลา ๑๔.๐๐ น.จึงจะขายตั๋ว

๑๔.๓๐ น.ซื้อตั๋วเรียบร้อยก็ขึ้นไปนั่งรอบนรถอีก รอไปรอมาช้างที่เตรียมไว้ครึ่งขวดก็เลยหมด ต้องไปหามาอีกครึ่งขวด ระหว่างนั้นก็มีเจ้าหน้าที่พร้อมด้วยสารวัตรทหาร ขึ้นมาตรวจค้นกระเป๋าผู้โดยสาร เราให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เลยไม่ได้ค้นอะไรมากนัก จับ ๆ ยก ๆ แล้วก็ไป แถมขอบอกขอบใจเสียด้วย

๑๕.๓๐ น. แล้ว แต่รถไฟยังไม่ออก ดูเหมือนมีเรื่องที่ต้องสอบสวนอะไรกันอยู่อีกนิดหน่อย เราโผล่หน้าต่างออกไปดู เห็นคนมาส่งที่อยู่บนชานชลา มากเกือบเท่ากับคนที่เดินทางไปกับรถไฟ แต่ไม่มีผู้ใดมาส่งพวกเราเลย เห็นเขาล่ำลากันแล้วก็ใจหาย

๑๕.๔๕ น. รถไฟเริ่มเคลื่อนออกจากสถานีอย่างเชื่องช้า เขาโบกไม้โบกมือกันไหว ๆ เราก็ถือโอกาสโบกไปกับเขาด้วย ก็คนที่ยืนอยู่บนชานชลานั้น ก็คือชาวเชียงใหม่ ซึ่งเรากำลังจะลาจากไปแล้ว เมืองงามที่ให้ความสุขและความประทับใจแก่เรา ตลอดเวลาสี่วัน ลาก่อนคนเมืองที่แสนจะนุ่มนวลอ่อนหวานน่ารัก ลาก่อนเชียงใหม่ที่เราจะไม่มีวันลืมเลยจนชั่วชีวิต

รถค่อย ๆ แล่นเร็วขึ้น สถานีถอยห่างออกไปทุกที ผู้คนค่อย ๆ เล็กลง เล็กลง และในที่สุดก็ลับหายไปจากสายตา

เราลงมือกินอาหารมื้อกลางวันหรือเย็นก็ไม่รู้ เพราะ ๑๖.๐๐ น.แล้ว เมื่ออิ่มก็ลองสำราจเงินทองดู ปรากฏว่ากลับขาดทุน จึงยกยอดอาหารที่เหลือไปกินเช้า เพื่อให้งบประมาณเข้าสู่ดุลยภาพ

ถึงลำปาง ๑๙.๐๐ น.เศษ

ถึงเด่นชัยกี่ทุ่มไม่รู้ รู้แต่ว่ากำลังง่วงเต็มแก่ เจ้าหน้าที่ขึ้นมาค้นกระเป๋าอีกครั้งหนึ่ง อยากจะค้นยังไงก็เชิญ แล้วก็โงก ๆ เงก ๆ หลับ ๆ ตื่น ๆ ต่อไป

อรุณรุ่งที่นครสวรรค์ จังหวัดนี้เมื่อขาไปมืดสนิทไม่เห็นอะไรเลย เช้านี้พระอาทิตย์สวยมาก แต่ไม่มีฟิล์มเสียแล้ว เห็นแต่แผ่นน้ำกว้างยาวติดต่อกันไปทางซ้ายมือ ไม่รู้ว่าจะเป็นบึงบอระเพ็ดหรือเปล่า ผ่านตัวจังหวัดพยายามมองหาสะพานเดชาติวงศ์ แต่จนสุดสายตาก็ไม่เห็น

กินอาหารเช้าที่ลพบุรี เคราะห์ดีที่ไก่ย่างไม่นักบูด มื้อเช้าวันนี้เลยเสียแต่ค่าน้ำแข็งบาทเดียวเท่านั้น งบประมาณเข้าสู่ดุลทันที

เกือบ ๑๑.๐๐ น.ผ่านสถานีรังสิต กำลังจะถึงกรุงเทพแล้ว อีกไม่ช้าก็จะถึงบ้าน แต่ในความคิดคำนึง ดูเหมือนว่าเรายังอยู่ในเชียงใหม่ ไม่ได้จากมาไกลถึง กว่า ๗๐๐ ก.ม.เลย แต่ความจริงต่างกับความฝัน เราจะต้องเผชิญหน้ากับมันอยู่เสมอ แม้จะอาลัยความฝันอันแสนสุขนั้นสักเพียงใด เราก็ต้องตื่นขึ้นจนได้ บัดนี้เราได้พ้นจากภาวะหนุ่มเจ้าสำราญ กลับเป็นตัวของเราเองที่มีภาระหน้าที่รอบด้านเช่นเดิมแล้ว

ลาก่อน....ลาอีกครั้งหนึ่งสำหรับเชียงใหม่ในความฝัน ที่อาจจะไม่ได้กลับมาอีกเลยในชีวิต.

จากคุณ : เจียวต้าย

เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 54 05:41:46