ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 1 ค.ศ. 1799 หมู่บ้านกรีนเลค ประเทศอังกฤษ คริสต์ ดีแลน แหงนหน้ามองท้องนภาสีฟ้าสดกระจ่างระหว่างที่นั่งอยู่ใต้ต้นสนใหญ่ต้นหนึ่งในบริเวณโบสถ์เซนต์จอห์น โบสถ์เล็กๆ ที่ทำจากไม้ทั้งหลัง เธอหรี่ตา กวาดมองอย่างละเอียดถ้วนถี่ราวกับกำลังหาอะไรสักอย่างบนนั้น แต่ครู่หนึ่งเธอก็นิ่วหน้า ยกมือกดเหนือทรวงอกด้านซ้ายเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดซึ่งเสียดแปลบขึ้นมาอย่างฉับพลัน ขณะที่ข้างกายเด็กสาว ซาร่า กรีน ยังเจื้อยแจ้วถึงทุ่งเบอร์รี่ในป่าลึกที่หล่อนพบเข้าโดยบังเอิญเมื่อวานนี้ หล่อนพูดรัวเร็ว จับใจความไม่ได้ด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นโดยมีอิลอยซา การ์ดเนอร์กับเจมม่า โบการ์ดนั่งฟังอยู่ด้วย คริสต์พยายามจับใจความสำคัญท่ามกลางความปวดหน่วงในทรวงอก แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้อะไรเลย เธอจึงละความสนใจจากซาร่ามาเพ่งสมาธิให้อยู่กับการควบคุมลมหายใจของตนเอง พักใหญ่ทีเดียวกว่าอาการปวดจะค่อยบรรเทาเบาบาง ในวัยเด็ก คริสต์มักปวดตามจุดต่างๆ ของร่างกายอยู่เสมอ บางครั้งเป็นแขน ขา ดวงตาหรือกระทั่งศีรษะ แต่หลายครั้งที่เธอปวดตรงทรวงอกด้านซ้าย... ตรงหัวใจ คล้ายกับมีมือที่มองไม่เห็นมาบีบรัดมัน และเมื่อใดที่เกิดอาการ เธอจะได้ยินเสียงร้องเรียก บ้างก็เป็นชื่อ บ้างก็เป็นเสียงร้องแปลกๆ ตอนนั้นซิสเตอร์เดซี่สอนให้เธอสวดมนต์ซึ่งได้ผลดีในระยะหนึ่ง แต่พอเธอแปดขวบ บทสวดเริ่มไม่ได้ผล ซิสเตอร์จึงเปลี่ยนมาสอนให้เธอฝึกควบคุมลมหายใจแทน ระยะแรกก็ลำบากอยู่บ้าง เพราะจังหวะการหายใจเข้าออกแปลกประหลาดเสียจนต้องใช้เวลาฝึกฝนอยู่หลายเดือน หากพอชินแล้ว คริสต์ก็พบว่ามันเป็นวิธีที่ดีกว่า เด็กสาวถอนใจเมื่อร่างกายของเธอกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง เป็นเวลาเดียวกับที่ซาร่าเริ่มเข้าจุดประสงค์แท้จริงของหล่อน “วันนี้คุณพ่อโรเบิร์ตกับพวกแม่ชีจะทำพิธีเข้าเงียบตลอดทั้งบ่าย ฉันคิดว่าพวกเราควรเข้าป่าไปเก็บผลเบอร์รี่กัน” หล่อนพูดพร้อมกับพยักหน้า “มันน่าเสียดายมากจริงๆ ที่จะปล่อยให้ของดีๆ พวกนั้นร่วงหล่นโดยไม่ได้นำมาใช้ประโยชน์อะไรเลย” “ถึงวันนี้จะไม่มีใครอยู่สอนหนังสือ” คริสต์พูดช้าๆ แล้วกลืนน้ำลาย พยายามคิดหาเหตุผลมาโน้มน้าวเพื่อนให้เลิกล้มแผนการ “แต่ซิสเตอร์เดซี่ต้องไม่พอใจแน่ถ้าเราทั้งสี่คนไม่อยู่ทบทวนบทเรียน” “เรากลับมาก่อนที่ซิสเตอร์จะออกจากห้องสวดมนต์ได้” ซาร่าตอบ “น่า คริสต์ ใช้เวลาไม่นานหรอก ฉันเชื่อว่าเบอร์รี่จะเต็มตะกร้าของพวกเราในเวลาไม่ถึงสิบนาที เธอต้องไปเห็นกับตานะ มันเยอะมากจนฉันคิดว่าทำแยมแจกคนทั้งหมู่บ้านได้เลย” ถ้าอย่างนั้นคงต้องใช้มากกว่าตะกร้า... คริสต์ได้แต่ยิ้ม แม้หมู่บ้านกรีนเลคเป็นหมู่บ้านเล็กๆ กลางป่า มีประชากรไม่ถึงยี่สิบหลังคาเรือน หากการทำแยมหนึ่งขวดก็ใช้ปริมาณผลเบอร์รี่ไม่น้อย เธอไม่คิดว่าเด็กสาวสี่คนจะสามารถหอบผลเบอร์รี่มาได้เพียงพอทำแยมแจกคนทั้งหมู่บ้านหรอก อย่างไรก็ตามมีอีกประเด็นหนึ่งที่ต้องนำมาใคร่ครวญเช่นกัน คริสต์รู้ดีว่าไม่มีพ่อแม่ของเด็กคนไหน- รวมไปถึงพวกเขาด้วย จะยอมทานแยมหรือแม้แต่อาหารง่ายๆ ที่ซาร่าเป็นคนลงมือทำแน่นอน หล่อนอาจมีเสน่ห์มากล้นและแทบทุกคนในหมู่บ้านต่างก็รักใคร่ แต่ไม่มีใครอยากเสี่ยงกับอาหารที่มีคุณสมบัติเทียบเท่ายาพิษของซาร่าเลยสักราย มันไม่อร่อยเข้าขั้นเป็นอาชญากรรมร้ายแรงทีเดียว แล้วจู่ๆ อิลอยซาก็พูด “เธอตัดฉันกับเจมม่าออกไปได้เลย” พลางใช้นิ้วขมวดปอยผมสีน้ำตาลทองหยักศกของตนเองเล่น “เราสองคนจะตื่นเต้นกับเบอร์รี่หรือแยมไปทำไม ในเมื่อตอนเช้าของวันพรุ่งนี้พวกเราก็จะออกเดินทางไปลอนดอนแล้ว” “ที่นั่นมีแยมมากมายหลายชนิดให้เรากิน และฉันเชื่อว่าท่านดยุคบาโทรี่จะไม่มีวันปล่อยให้เราอดตายหรอก” เจมม่าบอก “ฉันไม่กลัวพวกเธอจะอดตายหรอก แต่ฉันกลัวว่าพวกเธอจะไปเป็นอาหารเสียเองมากกว่า” ซาร่าพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ฉันอยากให้คิดดูให้ดีกับเรื่องที่จะไปเป็นสาวใช้ของตระกูลนั้นนะ เจม อีวี่ ฉันได้ยินข่าวลือมาว่าท่านดยุคบาโทรี่กับภรรยาของเขาดื่มเลือดของเด็กสาว” อิลอยซาและเจมม่ามองหน้ากัน จากนั้นเด็กสาวทั้งสองก็หัวเราะดังลั่น อิลอยซาโบกมือไปมา “เหลวไหลจริง ซาร่า ยุคล่าแม่มดกับความเชื่อเรื่องผีดูดเลือดมันผ่านไปนานแล้วนะ แล้วลอนดอนก็เป็นเมืองใหญ่ ถ้ามีเด็กสาวหายตัวไปจริง พวกตำรวจคงไม่อยู่เฉยหรอก” “แล้วเธอคิดหรือว่าซิสเตอร์เดซี่จะไม่ห้ามพวกเรา ถ้าพวกบาโทรี่เป็นผีดูดเลือดจริงๆ” เจมม่าสนับสนุนบ้าง แต่ถ้าพวกเขาเป็นคนโรคจิต ซิสเตอร์ก็ไม่มีทางรู้หรอก... คริสต์เม้มริมฝีปากแล้วพูด “ฉันเห็นด้วยกับซาร่านะ ฉันรู้มาว่าในลอนดอนมีเด็กสาวที่เต็มใจจะทำงานมากมาย ทำไมท่านดยุคถึงไม่...” “จริงไหมที่พ่อของฉันบอกว่าคนของท่านดยุคไม่พูดกับเธอ คริสต์” อิลอยซาถามขัดจังหวะ “ทั้งหมู่บ้านซุบซิบว่าเธอเป็นเด็กสาวคนเดียวที่พวกเขาไม่เลือก” เจมม่าพูด นิ่วหน้าแล้วหันไปถามซาร่า “พวกเขาถามเธอด้วยหรือ” ซาร่ากอดอกแล้วยักไหล่ “ใช่ แต่ฉันปฏิเสธ” จากนั้นก็หรี่ตา “รู้อะไรไหม ฉันคิดว่าพวกเธอไม่ควรไปเก็บผลเบอร์รี่กับฉันนะ ว่าที่สาวใช้ของท่านดยุคไม่ควรไปทำอะไรที่ดูไม่เป็นสุภาพสตรี ถูกไหม” อิลอยซาและเจมม่ามองหน้ากันแล้วยิ้มรับ แต่ในทันทีนั้น ซาร่ากลับทำหน้าครุ่นคิด “เดี๋ยวสิ ฉันนึกว่ากิริยาแบบนั้นควรเป็นของครูพี่เลี้ยงหรือไม่ก็บุตรีของท่านดยุคเสียอีก” สองสาวหุบยิ้ม ขณะที่คริสต์ทำหน้าพิพักพิพ่วน ไม่ทันสังเกตว่าซาร่าหันมายิ้มให้หล่อน “ว่าไงจ๊ะ ที่รัก เธอจะไปกับฉันไหม” คริสต์สะดุ้งแล้วตอบทันที “นะ... นะ... แน่นอน” เป็นที่รับรู้กันในหมู่บ้านว่าคริสต์ ดีแลน เป็นเด็กหัวอ่อนจนถึงขั้นโง่เขลา หลายคนหัวเราะกับท่าทางอ้ำอึ้งและคำพูดที่จะติดอ่างในบางครั้งหากเธอถูกไต่ถามอย่างปุบปับ ไม่ว่าเรื่องเหล่านั้นสำคัญมากหรือไม่ก็ตาม เจมม่ากับอิลอยซาฉีกยิ้มให้กันแล้วลุกขึ้นยืน “เอาล่ะ ถ้าตกลงใจแล้วว่าพวกเธอจะไปกันแค่สองคน พวกฉันก็ขออวยพรให้พวกเธอรอดปลอดภัยจากปิศาจในถ้ำตนนั้นก็แล้วกัน” เจมม่าพูดขณะปัดกระโปรงโดยไม่สนใจว่าฝุ่นหรือมือของหล่อนจะไปถูกดวงตาของคริสต์ซึ่งนั่งอยู่ใกล้ๆ หรือไม่ “เจม เธอลืมไปแล้วหรือว่าตรงนี้มีลูกศิษย์ของแม่มดตั้งสองคน” อิลอยซาพูดบ้าง หล่อนชำเลืองมองซาร่าและคริสต์ด้วยสายตาเยาะเย้ย “เราสองคนกลับบ้านไปตรวจสอบกระเป๋าต่อดีกว่า ปล่อยให้เหล่าแม่มดน้อยไปสนุกสนานกับการเก็บผลเบอร์รี่ในป่ากว้างเถอะ” จากนั้นสองสาวก็เดินหัวเราะคิกคักห่างออกไป ซาร่ากัดฟันกำมือแน่นด้วยรู้สึกโกรธกับน้ำเสียงดูถูกดูแคลนของอิลอยซา ขณะที่คริสต์ปลอบเพื่อน “อย่าไปใส่ใจคำพูดของสองคนนั้นเลยนะ พวกหล่อนอิจฉาที่พวกเราได้ใกล้ชิดซิสเตอร์เดซี่แม่มดชื่อดังน่ะ” เด็กสาวชำเลืองมองคริสต์ แล้วทันใดนั้นหล่อนก็ต้องควบคุมอาการสะดุ้งของตัวเอง โอ ให้ตายเถอะ หล่อนโมโหเสียจนลืมความหมายที่แท้จริงของคำว่า ‘ลูกศิษย์แม่มด’ ไปชั่วขณะหนึ่ง กลุ่มคนหนุ่มสาวรุ่นใหม่จะเข้าใจว่า ‘ลูกศิษย์แม่มด’ เป็นคำเรียกของเด็กที่อยู่ในความดูแลของซิสเตอร์เดซี่ ซึ่งเป็นเด็กชายหญิงสี่คน สามคนในจำนวนนั้นอยู่ในครอบครัวฐานะยากไร้และมีบุตรมาก ซิสเตอร์จึงให้แยกตัวออกมาช่วยงานของโบสถ์และเรียนหนังสืออย่างจริงจัง หากพวกผู้เฒ่าผู้แก่หรืออยู่ในวัยกลางคนจะทราบดีว่าคำนั้นหมายถึงเด็กคนหนึ่งที่เป็นเด็กกำพร้า ติดสอยห้อยตามซิสเตอร์มาลงหลักปักฐานในหมู่บ้านตั้งแต่ยังหัดเดินเตาะแตะ เมื่อความสามารถทางด้านเวทมนตร์ของซิสเตอร์เดซี่ถูกเปิดเผย เด็กคนนั้นจึงถูกเรียกว่าลูกศิษย์แม่มด ซึ่งแปลได้อีกความหมายว่า ‘เด็กกำพร้า’ และศิษย์แม่มดคนนั้นก็คือคริสต์ ดีแลน ซาร่ารู้สึกละอายใจ หล่อนหลงลืมตนไปกับความโกรธทั้งที่หล่อนรู้ความหมายของคำนี้มานานแล้ว “โอ ขอโทษจ้ะที่รัก ฉันลืมตัวไปหน่อย” หล่อนยิ้มเจื่อนแล้วพูดต่อ “เราไม่ไปก็ได้นะ ถ้าเธอกลัวซิสเตอร์จะดุเอา” “โอ” คริสต์อุทาน อยากฉกฉวยโอกาสนั้นไว้ เธอไม่เคยต้องการจะเข้าไปในป่า ไม่เคยเลยสักครั้ง ต่อให้มันมีผลไม้ทองคำก็ตาม นั่นเป็นเพราะเธอสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างอยู่ในป่า ปิศาจในถ้ำที่ไม่ใช่แค่เรื่องเล่าขาน อย่างไรก็ตาม เธอไม่อยากทำลายความหวังที่จะได้แยมของซาร่า ครอบครัวเพื่อนของเธอต้องทนกินขนมปังชืดๆ แข็งๆ กับน้ำนมเพียงค่อนแก้วในมื้อเช้ามานานแล้ว “ไม่จ้ะ เราจะไป รีบไปเอาตะกร้ากันเถอะ เราจะได้กลับมาก่อนที่ซิสเตอร์จะออกจากห้องสวดมนต์” จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 54 08:59:16

ความคิดเห็นที่ 2 ราวหนึ่งร้อยไมล์จากหมู่บ้านกรีนเลค ป๊อปปี้ ซัมเมอร์นั่งอยู่บนเก้าอี้โยกตรงระเบียงทำจากหินแกรนิตบนชั้นสองของบ้านหล่อนเอง บ้านหลังน้อยที่ประกอบด้วยหินแกรนิตเป็นส่วนใหญ่ตั้งอยู่บนเนินเขาในชนบทอันเงียบสงบ ห่างไกลความเจริญ แต่ไม่ห่างจากสายตาสอดรู้สอดเห็นของคนในชุมชน อย่างไรก็ตาม ไม่เคยมีใครสงสัยว่าเหตุใดหล่อนจึงอยู่ตามลำพัง พวกเขากลืนคำถามลงคอทันทีเมื่อเห็นรอยแผลเป็นน่ากลัวบนใบหน้าครึ่งหนึ่งของหล่อน และเลิกสงสัยอย่างสิ้นเชิงหลังจากที่หล่อนจ่ายเงินค่าอาหารต่อสัปดาห์ในราคาสูงเกินกว่าที่พวกเขาจะได้รับหากนำไปขายกับพ่อค้าคนกลางหรือแม้แต่คนในหมู่บ้านด้วยกันเอง กระนั้น พวกชาวบ้านหน้าโง่ทั้งหลายก็ไม่ยุติคำซุบซิบนินทาหรือแสดงความเวทนาหล่อนลับหลัง พวกเขาคิดว่าหล่อนเป็นสุภาพสตรีของชนชั้นสูงที่ถูกสามีทิ้งเพราะหมดความงาม หรือไม่ก็หญิงม่ายร่ำรวยที่อยากหลีกหนีสังคมศิวิไลซ์เนื่องจากเสียโฉม ป๊อปปี้อยากจะหัวเราะใส่หน้าคนเหล่านั้น พวกเขาไม่รู้ว่าหล่อนไม่เคยแต่งงาน และไม่ได้อยู่ตามลำพังในบ้านหลังน้อยแต่หรูหราอย่างที่พวกเขาเข้าใจ แน่ละว่าหล่อนรวย หากมันก็เนื่องจากการถือหุ้นของบริษัทยักษ์ใหญ่ในลอนดอนและบริษัทที่มีชื่อเสียงมั่นคงบางแห่งที่คิดจะขยายสาขาไปยังสหรัฐอเมริกาซึ่งสงครามยุติไปเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน นอกจากนี้ หล่อนยังมีผลประโยชน์ลับๆ จากการร่วมมือกับรัฐบาลเพื่อต่อต้านพันธมิตรของนโปเลียน ไม่ใช่ร่ำรวยจากการเป็นหญิงม่ายมีมรดกหรือเลดี้ผู้น่าสงสาร หล่อนอาจไม่ฉลาดปราดเปรื่อง แต่หล่อนไม่โง่จนยอมฝากชะตาชีวิตให้อยู่ในกำมือของผู้ชาย โอ ผิดอย่างยิ่ง หล่อนฝากมากกว่าชะตาชีวิตของตัวเองให้อยู่ในกำมือของผู้ชายคนหนึ่งไปแล้วต่างหาก หรืออย่างน้อย เขาก็ปรากฏรูปลักษณ์ส่วนใหญ่เป็นมนุษย์ผู้ชาย ค่อนข้างสมบูรณ์แบบถ้าตัดปีกสีเข้มเหมือนปีกมังกรกลางหลังของเขาออกไป อย่างไรก็ตาม ป๊อปปี้ไม่รู้จักเพศชายมากพอจะรู้ว่าพวกเขาตรงเวลาหรือไม่ยามที่บอกนัดสุภาพสตรีคนหนึ่ง ดังนั้นหล่อนจึงทำได้แค่นั่งรอ โยกเก้าอี้ผ่อนคลายอารมณ์ไปเรื่อยๆ ระหว่างที่ซีออกไปปลดปล่อยสัญชาติญาณดิบเถื่อนตามสายเลือดโดยกำเนิดของเขา หล่อนตำหนิซีไม่ได้หรอกที่มาช้าเกินเวลานัดไปร่วมสิบห้านาทีแล้ว คืนนี้เป็นคืนพระจันทร์เลือด ค่ำคืนที่เหล่าปิศาจ แม่มดและฝ่ายอธรรมทั้งหลายจะมีอำนาจเหนือคุณงามความดีทั้งปวง ขนาดหล่อนเองยังแทบจะระงับความพุ่งพล่านของโลหิตในร่างกายหล่อนไว้ไม่ได้ มันเรียกร้องให้หล่อนลุกจากเก้าอี้โง่ๆ ออกไปในชุมชนเพื่อฉีกกระชาก บดขยี้ ทำลายล้างสักหลายๆ ชีวิตให้ความบ้าคลั่งสงบลง ยังก่อน... ป๊อปปี้ปลอบตัวเอง... แต่อีกไม่ช้าหล่อนจะทำแบบนั้น อย่างช้าๆ และสาแก่ใจ เสียงสะบัดปีกดังขึ้นทางด้านหลังของหล่อนสองสามครั้งก่อนจะเงียบลง ไม่นานนัก ชายหนุ่มรูปงามผมสีทองอ่อนจนเกือบซีดขาวคนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าหล่อนพร้อมรอยยิ้มโปรยเสน่ห์ ซึ่งอาจใช้ได้ผลกับสาวๆ ส่วนใหญ่ แต่ไม่ใช่ผู้หญิงอย่างป๊อปปี้ ซัมเมอร์ “จะเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไหม” หล่อนถามขณะจ้องเขม็งไปยังเสื้อสีขาวที่เต็มไปด้วยคราบเลือดกระเซ็น “ผมเกรงว่าคุณผู้หญิงจะไปสายครับ” ซีพูดแล้วค้อมศีรษะลง ยื่นมือไปตรงหน้าหล่อน “อีกอย่าง ผมเชื่อว่าคุณผู้หญิงคงไม่ปล่อยให้ผมอยู่อย่างโดดเดี่ยวระหว่างที่คุณผู้หญิงกำลังสนุกสนานกับนางแม่มดขาวคนนั้น” “ฉันกำลังคิดจะทำแบบนั้นอยู่” ป๊อปปี้ตอบด้วยสีหน้าเคร่งขรึม และเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างทันทีเมื่อเห็นซียกมือทาบหัวใจ ทำหน้าเจ็บปวดเหมือนถูกลูกธนูปักอก “แต่ฉันอาจจะอนุญาตให้เธอไปเล่นสนุกได้ ถ้าพาฉันบินไป” “แหม คุณผู้หญิงของผม ความคิดของคุณยอดเยี่ยมเหลือเชื่อ” ซียืดตัวตรงและกอดอก “กรีนเลคห่างจากที่นี่เป็นร้อยไมล์ ผมเกรงว่าเราจะถึงหมู่บ้านนั้นพรุ่งนี้เช้า” “เธอเคยใช้เวลาไม่ถึงสามชั่วโมงในการบินไปกลับด้วยซ้ำ” ป๊อปปี้กอดอกบ้าง “และท้องฟ้าวันนี้สีสันสดใสดี ฉันอยากจะชื่นชมมันให้นานที่สุด” ซีชะงักและแหงนหน้ามองท้องฟ้าซึ่งเป็นสีฟ้าสดกระจ่างไร้ปุยเมฆอย่างสิ้นเชิง เขากวาดตามองไปทั่วก่อนจะตั้งคอตรงอย่างเดิมแล้วยิ้ม นัยน์ตาสีดำสนิทของเขาพราวระยับขณะจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีฟ้าสดที่เหมือนกับท้องฟ้าในวันนี้อย่างไม่มีผิดเพี้ยนของป๊อปปี้ “ใช่ ที่รัก มันสวยจริงๆ” “อย่าเรียกฉันว่าที่รัก” ป๊อปปี้พูดเสียงขุ่นพลางลุกขึ้นยืน ซียื่นมือมาจับหล่อนไว้ ยิ้มพร้อมกับยักคิ้วเมื่อเห็นหล่อนถลึงตาใส่ “เพื่อความสะดวกเวลาผมอุ้มคุณไปไงครับ” “เหลวไหล ฉันจะเกาะหลังเธอไป” ชายหนุ่มกลอกตา “ไม่นะ คุณผู้หญิงจะให้ผมเปลี่ยนร่างรึ” “ใช่ นกยักษ์น่าจะดี” หล่อนพูดพร้อมกับยิ้มหวาน ซีโคลงศีรษะอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะทำให้ปีกปรากฏขึ้นตรงกลางหลัง เขาสะบัดมันโอบรอบตัวเองเหมือนค้างคาวขนาดใหญ่ที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ปีก ครู่หนึ่ง ปีกมังกรก็ถูกปกคลุมด้วยขนนกสีน้ำตาล และเมื่อมันสะบัดเปิดเผยร่างกายผู้เป็นเจ้าของอีกครั้ง ก็มีนกสีน้ำตาลตัวใหญ่ตัวหนึ่งยืนอยู่แทนที่ชายหนุ่ม ป๊อปปี้หมุนนิ้วตัวเองช้าๆ เป็นทั้งคำสั่งและเนรมิตเชือกหนังมัดรอบปากของนกยักษ์ด้วยเวทมนตร์ มันหันหลังและโน้มตัวลงให้หล่อนขึ้นขี่ด้วยท่าทางเบื่อหน่าย หญิงสาวลูบขนตรงแก้มของมันเบาๆ แล้วจับเชือกหนัง เหวี่ยงตัวเองขึ้นคร่อม จากนั้นก็จัดท่าทางโดยให้ตนอยู่ตรงกลางหลังนก ห่างจากรอยต่อระหว่างปีกทั้งสองข้างของมัน ‘ให้ผมอุ้มคุณยังจะสะดวกกว่า’ นกยักษ์พูดกับหล่อนทางจิต แต่ป๊อปปี้ตบต้นคอของมันเบาๆ เหมือนกำลังออกคำสั่งกับม้า “ไปได้แล้ว” มีเสียงคำรามออกมาจากลำคอของนกยักษ์ก่อนที่มันจะสยายปีก สะบัดขึ้นลงสองสามครั้งเพื่อพาตัวเองกับผู้โดยสารลอยขึ้นฟ้า และพุ่งทะยานอย่างรวดเร็วประหนึ่งลูกธนูหลุดจากคัน ป๊อปปี้หายใจไม่ออกกับความเร็วที่ชวนอึดอัด ในตอนต้น หล่อนได้แต่เม้มปากแน่น กลั้นหายใจและนิ่วหน้าอย่างทุกข์ทรมาน แต่เมื่อผ่านไปสักพัก นกยักษ์ตัวแสบก็ผ่อนความเร็วลงจนกระทั่งหล่อนกลับมาสูดอากาศได้อีกครั้งหนึ่ง ราวกับผ่านมาเกือบร้อยปีแล้วที่ป๊อปปี้รู้สึกอยากหาความสุขจากการชื่นชมความงดงามเรียบง่ายของธรรมชาติ อันที่จริงหล่อนเพิ่งย่างสามสิบสองเมื่อไม่นานมานี้ และเป็นจริงยิ่งกว่าคือหล่อนคงลืมอายุตัวเองไปแล้วถ้าทนายความของหล่อนไม่นำใบมอบอำนาจมาให้ลงชื่อ ‘ท่านมีความสุขหรือไม่ คุณผู้หญิง’ นกยักษ์ของหล่อนส่งคำถามมาทางจิต น้ำเสียงห่วงใยของเขาทำให้หล่อนยิ้ม “ยิ่งกว่ามีความสุขอีก ซี เธอก็รู้ว่าฉันรอวันนี้มานานแค่ไหน” ‘แน่นอน คุณผู้หญิง แต่ผมเกรงว่าหัวใจที่อ่อนโยนและรักธรรมชาติของคุณจะทำให้คุณล้มเลิกการแก้แค้น’ หญิงสาวกระตุกเชือกหนังอย่างแรงทำให้นกยักษ์บินแฉลบเอียงไปข้าง หล่อนจิกขนคอของมันแน่นเพื่อไม่ให้หล่น “จำไว้เลยว่าหัวใจที่อ่อนโยนและรักธรรมชาติของฉันไม่เกี่ยวอะไรกับการแก้แค้นนางแม่มดสารเลวคนนั้น” ‘โอ แหม คุณผู้หญิง ผมแค่ล้อเล่น’ นกยักษ์ตอบพร้อมกับปรับทิศทางการบินให้เป็นปกติ ป๊อปปี้ยังขยุ้มขนคอของมันอย่างข่มขู่ “เอาแบบนี้ดีไหม ฉันจะกล้อนผมที่เธอภาคภูมิใจนักหนานี่ทิ้งซะ เธอจะได้เลิกสงสัยในหัวใจที่อ่อนโยนของฉันเสียที” ลำตัวของนกยักษ์สั่นระริก ‘ไม่! ไม่ คุณผู้หญิง ผมไม่สงสัยอะไรอีกแล้ว’ “ดี” หญิงสาวยิ้ม “บินในระดับความเร็วนี้ไปเรื่อยๆ นะซี ถ้าพอใจแล้ว ฉันจะบอก” จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 54 09:00:55

ความคิดเห็นที่ 3 ‘ตามบัญชาครับ มายเลดี้’   เมื่อนกยักษ์บินในระดับความเร็วที่หล่อนสามารถทรงตัวได้ ป๊อปปี้ก็กางแขนทั้งสองข้างออกจนตั้งฉากกับลำตัวและแหงนศีรษะไปเบื้องหลัง หล่อนหลับตา สูดลมหายใจลึกหลายครั้งแล้วยิ้มกว้างคล้ายจะหัวเราะ รู้สึกเหมือนว่าอิสรเสรีอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อมมือคว้า ยังก่อน... ป๊อปปี้บอกตัวเอง... แต่อีกไม่นานหล่อนจะหัวเราะให้ดังก้อง ให้สมกับที่หล่อนไม่เคยหัวเราะมาเป็นเวลาสิบหกปี ให้สมกับที่หล่อนต้องจมอยู่ในความทุกข์ตรมและอัปลักษณ์ถึงสิบหกปี! และแน่นอนว่าหล่อนจะหัวเราะให้ดังจนกระทั่งแผ่นดินสวรรค์สั่นสะเทือน ขณะที่เฉือนเนื้อนางแม่มดขาวเดซี่ ตัวต้นเหตุแห่งความทุกข์ทั้งปวงของหล่อนออกเป็นชิ้นๆ ขนของวาเลน วอห์น ลุกเกรียวทั่วทั้งร่าง เมื่อเขาสัมผัสได้ถึงพลังและความแค้นของผู้ที่จะมาเยี่ยมเยือนเขาในอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้า โอ ไม่สิ เขาแน่ใจว่าแม่มดดำคนนั้นจะผ่านเขาไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับปิศาจของหล่อน ซึ่งเป็นความจริงที่ไม่น่าอภิรมย์นัก เพราะเขาตั้งปณิธานไว้แล้วว่าเขาจะต้องได้ฉีกเนื้อนางแม่มดขาวจอมวายร้ายเป็นคนแรก แต่นั่นเป็นความรู้สึกส่วนเสี้ยวเล็กน้อยอย่างไม่น่าเชื่อ วาเลนพบว่าเจ้าเสือร้ายในร่างของเขากำลังกู่ร้องคำราม มันกางกรงเล็บตะกุยตะกายเพราะสัมผัสได้ถึงอีกกลิ่นหนึ่งที่เจือจางบางเบาอยู่ในอากาศ ชายหนุ่มแหงนศีรษะไปเบื้องหลัง หลับตาและสูดลมหายใจลึกเพื่อค้นหาตัวตนของเจ้าของกลิ่นนั้น แต่แล้วเขากลับต้องตัวแข็งอย่างตกตะลึง ดวงตาเบิกกว้าง เด็กคนนั้นนั่นเอง ก่อนหน้าที่วาเลนจะได้รับโทษทัณฑ์ เขาแอบเข้ามาในหมู่บ้านเพื่อขโมยสัตว์เลี้ยงไปให้พวกตัวเมียที่อ่อนแอเพราะเพิ่งคลอดลูกน้อย เสือหนุ่มตั้งใจว่าจะยอมเสียศักดิ์ศรีแค่ครั้งเดียวเนื่องจากไม่อยากเสี่ยงให้พวกมนุษย์ออกตามล่าเผ่าของเขา แต่ในขณะที่เขากำลังแบกวัวตัวหนึ่งขึ้นบนบ่า เขาได้กลิ่นที่คล้ายกับกลิ่นลูกเสือลอยมาตามสายลม แต่เขาไม่แน่ใจว่านั่นคือลูกเสือจริงหรือไม่ เด็กคนนั้น – ซึ่งเขามั่นใจว่าเป็นตัวเมีย - มีกลิ่นที่แปลกประหลาดมาก อาจเป็นเพราะอยู่ท่ามกลางมนุษย์และผู้มีเวทมนตร์แข็งกล้าจึงทำให้กลิ่นของหล่อนมีส่วนผสมของความสับสน โกรธแค้นและหวาดกลัวปะปนกันอย่างน่าขนลุก ซึ่งด้วยเหตุผลทางด้านพลังที่กดดันกับวัยวุฒิอันน้อยนิดนี้นั่นเอง หล่อนจึงกำลังคุ้มคลั่ง ดังนั้น วาเลนจึงตัดสินใจกลับเข้ามาในหมู่บ้านอีกครั้งเพื่อตามหาเด็กคนนั้นในคืนต่อมา อย่างแรกคือเพื่อพิสูจน์ว่าหล่อนมีสายเลือดของเผ่าพันธุ์แปลงร่างจริงหรือไม่ ถ้าใช่ เขาจำเป็นต้องสอนให้หล่อนควบคุมลมหายใจ เพื่อผ่อนปรนพลังอำนาจไม่ให้กดดันจิตวิญญาณของมนุษย์อันเยาว์วัยของหล่อนจนเกินไปนัก แต่ถ้าไม่ใช่ เขาก็แค่สังหารหล่อนเสีย สิบกว่าปีที่แล้วหล่อนเป็นตัวอันตราย แต่มาบัดนี้ หล่อนเป็นตัวอันตรายยิ่งกว่า กลิ่นของหล่อนชัดเจนกว่าเดิม ชัดเจนเสียจนเขาสามารถระบุตัวตนของหล่อนได้แล้ว หล่อนคือส่วนผสมระหว่างมนุษย์กลายร่าง แม่มด และปิศาจ ขอพระเจ้าทรงโปรดพวกเขาทั้งหลายด้วยเถิด! สัตว์โลกตัวหนึ่งไม่ควรมีส่วนผสมอันชั่วร้ายมากมายขนาดนี้ ทว่าวาเลนยังโชคดี เพราะนางอสูรร้ายคนนั้นยังเยาว์วัยไร้เขี้ยวเล็บ และตอนนี้พละกำลังของเขาเพิ่มพูนมากขึ้นโดยไม่ต้องรอให้พระจันทร์เลือดขึ้นจนเต็มดวงอีกแล้ว เสือหนุ่มลุกขึ้นยืน กางขาออกเล็กน้อยเพื่อรับน้ำหนัก จากนั้นก็ย่อตัวพร้อมกับก้าวไปข้างหน้า กัดฟันแน่นเพื่อทุ่มเทพลังทั้งหมดในการดึงโซ่ตรวนให้ขาด เกิดเสียงลั่นดังเอี๊ยดอ๊าดเมื่อรอยต่อของโซ่เริ่มแยกออก แต่ยังไม่มากพอที่จะทำให้พันธนาการของเขาขาดสะบั้นเป็นชิ้น วาเลนสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแล้วหยุดเพื่อรวบรวมพละกำลังดึงมันอีกครั้ง เขาเดินไปสองก้าวแล้วในตอนที่มีเสียงพูดคุยกันลอดเข้ามาในถ้ำ คริสต์รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีอย่างบอกไม่ถูกเมื่อถึงจุดหมาย เธอยกมือขึ้นกุมลำคอของตนเองพร้อมกับกลืนน้ำลายพลางเหลียวมองไปรอบป่าที่เต็มไปด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่และต้นเบอร์รี่ป่า ระหว่างนั้น ซาร่ากำลังกระโดดอย่างร่าเริงไปรอบๆ “เห็นไหมคริสต์ ฉันบอกแล้วว่ามีเบอร์รี่เยอะมาก” “อือ ระ... เรารีบเก็บแล้วรีบกลับกันเถอะ” เสียงของเธอสั่น อันที่จริงแล้ว ขณะนี้ร่างกายทั้งหมดของเธอกำลังสั่นอย่างรุนแรง คริสต์ย่อตัวลงนั่งคุกเข่าใกล้กับต้นเบอร์รี่ต้นหนึ่งแล้วทิ้งตะกร้าลงบนพื้น เธอต้องใช้มือข้างหนึ่งช่วยพยุงมืออีกข้างให้เด็ดผลเบอร์รี่ได้ “ดีนะที่ฉันตัดสินใจเอาตะกร้าใบใหญ่ของซิสเตอร์ไนโรบีมา” ซาร่าพูดขณะก้มเก็บผลเบอร์รี่ “เราสองคนอาจต้องช่วยกันแบกกลับ แต่ฉันว่ามันคุ้มค่าเพราะความจุของตะกร้าใบนี้เกือบเท่าตะกร้าเล็กสี่ใบ” “ยะ... ยะ... อย่างนั้นหรือ” คริสต์ควบคุมอาการสั่นของตัวเองไว้ไม่ได้ การมองเห็นของเธอเริ่มพร่าเลือน ขณะที่เธอพยายามเพ่งมองซาร่า แต่แล้วเธอก็สะดุ้งสุดตัว นั่นเสียงคำรามใช่ไหม “สะ... ซาร่า ฉันว่าเรารีบกลับกันเถอะ” “อะไรกัน คริสต์” ซาร่าหันมองเพื่อน แล้วนิ่วหน้าเมื่อเห็นว่าเบอร์รี่ในตะกร้าของคริสต์มีเพียงไม่กี่ผล “ตายจริง ผลเบอร์รี่ตั้งเยอะแยะ ทำไมเธอเก็บได้เท่านั้นเองล่ะ” “ไม่... ฉันไม่เอาแล้ว” คริสต์ร้องพร้อมกับปราดเข้าไปเกาะแขนของซาร่า “เรากลับกันเถอะซาร่า ช่างเบอร์รี่มัน เราต้องรีบกลับแล้ว” “ไม่ได้คริสต์ เราอุตส่าห์มาแล้ว อย่าให้เวลามันเสียเปล่าสิ” “ไม่นะ ที่นี่มีอะไรบางอย่าง เราต้องไป” ซาร่าเลิกคิ้ว “เธอหมายถึงปิศาจในถ้ำตัวนั้นน่ะหรือ” แล้วหล่อนก็โบกมือไปมา “เหลวไหล ถึงจะไม่มีใครรู้ว่าถ้ำที่ซิสเตอร์เดซี่ขังมันไว้อยู่ที่ไหน แต่ฉันมั่นใจว่าไม่อยู่แถวนี้แน่” “พวกฉันก็มั่นใจ” ทั้งคริสต์และซาร่าเหลียวมองไปทางต้นเสียงทันที เด็กสาวทั้งสองเห็นชายหนุ่มสี่คนกำลังกระจายตัวกันขวางทางเดินกลับสู่หมู่บ้าน ซาร่ายกมือขึ้นเท้าสะโพก หรี่ตาลงอย่างหาเรื่อง “โรเจอร์ ฟรานซิส เดน บิลลี่ พวกเธอมาทำอะไรกันที่นี่” “เดินเล่น” โรเจอร์พูดพลางยักไหล่ “แล้วพวกลูกศิษย์แม่มดผู้ยากจนล่ะ มาทำอะไร” เขามองต้นเบอร์รี่ด้านหลังเด็กสาวแล้วจุปาก “โถ เก็บเบอร์รี่นี่เอง แม่หนูที่น่าสงสาร” “ถ้าพวกเธอจะกรุณา ได้โปรดให้พวกเราได้เก็บเบอร์รี่กันอย่างสงบสุข” ซาร่าพูด เดนยิ้มกว้าง “แหม พวกเราอุตส่าห์มาเสนอความช่วยเหลือ ทำไมเธอถึงใจร้ายไล่พวกเราไปล่ะ”   ซาร่าเลิกคิ้วข้างหนึ่ง “พวกเธอจะมาช่วยเราเก็บเบอร์รี่รึ” บิลลี่โบกมือไปมา “ไม่หรอก เรามาเสนอเรื่องที่ง่ายดายกว่านั้นต่างหาก” แล้วเขาก็ล้วงเข้าไปในเสื้อแจกเกตหนังไม่มีแขนสีน้ำตาลของตนเอง หยิบเอาถุงผ้าขนาดเท่าผลส้มออกมาชูให้เห็น “ฉันจะให้เงินถุงนี้ ถ้าพวกเธอบริการเราทุกคนสักสองชั่วโมง” “ทุเรศ!” ซาร่าตะคอกและสบถคำผรุสวาทใส่ชายหนุ่มทั้งสี่ยาวเหยียด ระหว่างนั้นคริสต์เหลียวมองไปรอบบริเวณด้วยสายตาหวาดกลัว “ต้องไปแล้ว พวกเราอยู่ตรงนี้ไม่ได้” “อยู่ได้สิ คริสต์คนสวย” ฟรานซิสเป็นคนเดียวที่จับตามองเด็กสาวอย่างจริงจัง สายตาหื่นกระหายของเขากวาดมองทั่วร่างของคริสต์อย่างเชื่องช้า ทอดนานเป็นพิเศษตรงทรวงอกเต็มตึงใต้ชุดสีทึมๆ ซึ่งดัดแปลงมาจากชุดนักบวชหญิงเก่าซอมซ่อ แล้วหัวเราะกระหึ่มในลำคอเมื่อแปลอาการตัวสั่นของคริสต์ว่าเธอกำลังกลัวเขา “ไม่ต้องกังวลนะ คริสต์ที่รัก ฉันจะใช้ทุกนาทีอย่างคุ้มค่ากับเธอแน่นอน” “ไม่” คริสต์พูด สายตายังกลอกไปทั่วบริเวณ “ช้าไม่ได้แล้ว มันกำลังมา” ซาร่ากระซิบกระซาบอะไรบางอย่างแต่คริสต์ไม่ได้ยิน ตอนนี้สัญชาติญาณ ขนทุกเส้น เลือดทุกหยด กำลังกรีดร้องเตือนให้เธอรีบหนีออกไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุด “วิ่ง!” เสียงตะโกนของซาร่าดังเข้าหู หลังจากนั้นคริสต์ก็รู้สึกได้ถึงการสั่นสะเทือนของพื้นดิน อะไรบางอย่างกระแทกร่างของเธออย่างแรงจนล้มลง อะไรบางอย่างกดทับตัวของเธอ ทำให้เธอหมดทางหนีอย่างสิ้นเชิง   คริสต์ไม่มีเรี่ยวแรงเหลืออยู่เลย เธอรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองกลวงโบ๋ ไร้ตัวตน ไร้น้ำหนัก เธอได้ยินเสียงหัวเราะจากที่ไกลๆ และรู้สึกว่าดวงตาของตนกำลัง กลอกกลับไปเบื้องหลัง ไม่ทันแล้ว “มันมาแล้ว” ============= จบบทที่ 1 ค่ะ เปิดเรื่องใหม่อีกแล้ว ^^'' จริงๆ เรื่องนี้เขียนก่อนเกมหัวใจค่ะ แต่ทำไปหาข้อมูลไป เติมนั่นเพิ่มนี่ตลอดเวลา (ก็เลยช้าไปหมด) ^^'' อีกเรื่องก็กำลังเขียนอยู่ค่ะ จบบทแล้วแต่ยังไม่พอใจเท่าไหร่ เสร็จแล้วจะนำมาลงนะคะ ขอบคุณนักอ่านทุกท่านค่ะ จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 54 09:04:57

ความคิดเห็นที่ 4 ตามมาอ่านครับ จากคุณ : Loki (Moony_Lupin) เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 54 10:19:40

ความคิดเห็นที่ 5 เรื่องนี้ออกแนว ไซน์ไฟน์ ใช่หรือเปล่า  เขียนได้ดีจัง มันเหมือนอ่านหนังสือสักเล่มหนึ่งเลย ต่างกันก็ตรงที่ เปลี่ยนมาอ่านบนจอโน๊ตบุ๊คเท่านั้นเอง  เรื่องน่าติดตาม รออ่านตอนต่อไปนะ  :-) จากคุณ : ดินสอสีน้ำ เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 54 14:17:02

ความคิดเห็นที่ 6 น่าสนใจจังค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 54 12:40:59

ความคิดเห็นที่ 7 ไม่เคยลงเลยแม้แต่น้อยใช่ไหมคะ เคยมีเรื่องลง ไม่เหมือนเป๊ะๆ ไม่รู้ใช่เรื่องนี้ปล่าว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 20:33:10