ความคิดเห็นที่ 1 10 แม่มด กับ นางฟ้า “คนใหม่อีกแล้วเหรอเนี่ย?” “นี่เพิ่งเห็นคนเก่าอยู่หลัดๆ ไม่กี่วันเอง เปลี่ยนอีกแล้ว” “เดี๋ยวนี้เค้าต้อง ‘สวยเปลี่ยนได้’ เว้ย ...ไอ้ ‘สวยเลือกได้’ น่ะเชยแล้ว” รปภ. สองคนนั่งเม้าหญิงสาวสุดเซ็กซี่ยิ่งกว่าดาราหลุดออกมาจากจอทีวีที่เพิ่งควงชายหนุ่มมาดเข้มผ่านล๊อบบี้เข้าลิฟท์ขึ้นห้องไป เธอคนนี้เปลี่ยนผู้ชายไม่ซ้ำหน้า แต่ละคนมาแค่ครั้งเดียวแล้วไม่เคยกลับมาให้เห็นอีกเลย... ทำไมน่ะหรือ... ลองตามขึ้นไปดูเหตุการณ์ ‘เร่าร้อน’ ในห้องชุดของเธอกันดีกว่า... “อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก... ช่วยด้วยคร๊าบ... กัวๆ ผมกลัวแล้วววว!!!” ตุ๊บตั๊บ... ตู้มๆ... “ตายซ้าเหอะ! คิดจะเขมือบฉันเหรอ?” ไอ้ผู้ชายสารเลวทั้งหลาย นี่แน่ะๆๆ... คบกันใหม่ๆ ก็ดูสุภาพบุรุษดี ที่ไหนได้ ลองพาเข้าห้องมาทีไร คนไหนคนนั้น ชั่วเหมือนกันทั้งโลก เห็นผู้หญิงเป็นยังไง ไม่ทันไร คิดจะพาขึ้นเตียงแล้ว มันต้องเจอตาย ตาย ตาย!!! ข้าวขวัญอัด ‘เพื่อนชายคนใหม่’ เหมือนกับที่เธออัดเพื่อนชายคนเก่าก่อนหน้า และคนเก่ากว่า และคนเก่า ๆๆๆๆ กว่า... ที่ทะยอยเดินพาเหรตเข้ามาในชีวิตเธอระหว่างหลายปีมานี้ เพราะความเสียใจที่เคยเสียท่าให้กับนำทัพพ์คนหลอกลวง ข้าวขวัญจึงระมัดระวังตัว... ไม่แตะเหล้า ของมึนเมาอีกเลยนับแต่ ‘คืนเกิดเหตุคดีสะเทือนขวัญ’ ...หลังจากเก็บตัวร่ำเรียนจนจบ เธอเริ่มเปิดใจคบหาคนใหม่ๆ แต่กลับโชคร้าย (ไม่รู้ใครกันแน่ที่โชคร้าย) อาภัพรัก ต้องเจอกับผู้ชายเลวๆ คนแล้วคนเล่า เข้าประตูบ้านมาก็คิดจะทำ... อ่า... เรื่องชั่วๆ เหมือนอย่างที่คนหลอกลวงเคยทำกับเธอ ไม่สิ อย่างน้อย... อีตาบ้าเป๋นั่นก็ยัง ‘ชั่วช้า’ อดใจรอได้ตั้งหลายปี ไม่ ‘ชั่วเร็ว’ เหมือนอย่างคนอื่นๆ ที่ยังคบกันแค่ไม่เท่าไหร่ เข้าห้องเธอครั้งแรกก็ชั่วให้เห็นซะแล้ว โชคยังดีที่ลูกสาวลุงสิบเป็นมวย เลยไม่เคยต้องพลาดพลั้งให้ชายโฉดคนไหนได้สมหวังอีกเลย หรือเธอยังอาลัยคนหลอกลวงคนนั้น เก็บร่างกายไว้รอให้เจ้าของเก่าได้กลับมาเชยชมแต่เพียงคนเดียว เลยหวงตัว ไม่ยอมให้ชายอื่นแตะต้อง ไม่นะ! ไม่จริง!!! ข้าวขวัญปฏิเสธความคิดตัวเองเป็นพัลวัน ไม่ไม่ไม่... นี่ไง เธอพยายามพาชายอื่นเข้ามาที่นี่ตั้งหลายคนแล้ว เพื่อทับภาพอดีตหลอกลวงนั่นซะให้บี้แบน หนามยอกเอาหนามบ่ง ไม่ได้อยากเก็บอะไรไว้ให้คนเฮงซวยนั่นซะหน่อย ต้องโทษผู้ชายที่เข้ามาแต่ละคน มันทนรับไม่ได้จริงๆ จะให้ทำอะไรแบบนั้นน่ะเหรอ ฝันไปเหอะ เธอจะไม่ยอมใครง่ายๆ เหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว ยาปลุกเซ็กส์ที่เขาแอบใส่ไว้ในเหล้านั่น มันทำให้เธอกลายเป็นยัยบ้า (กาม) ถึงได้ยอมให้นำทัพพ์ทำอะไรชั่วๆ อย่างงั้นกับเธอข้ามวันข้ามคืน หื่นจนลืมหูลืมตาไม่ขึ้น ...แค่คิดถึงมัน ข้าวขวัญก็อยากฆ่าตัวตายแล้ว เจ็บใจตัวเองนัก ...ฮึ! แต่ตอนนี้น่ะเหรอ ยาหมดฤทธิ์ไปแล้ว ไม่มีทาง! ข้าวขวัญยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น รู้ตัวอีกที หนุ่มโชคร้ายคนล่าสุดก็โดนเธอตื้บจนเดี้ยงอยู่ใต้ฝ่าเท้าแล้ว ไม่กี่นาทีต่อมา รถพยาบาลก็มาเทียบรับเอาคนไข้ฉุกเฉินไปเหมือนอย่างทุกครั้ง “น่ากลัวจริงๆ เน๊อะ... หนุ่มๆ ที่มาห้องนี้ รายไหนรายนั้น โดนรีดเค้นจนต้องหามออกมาตามเคย” ...รปภ. ซึ่งจินตนาการเหตุการณ์เร่าร้อนในห้องเป็นอีกอย่างต่างก็สยองกันถ้วนหน้า “แม่มดชัดๆ!” ไม่ใช่แค่รปภ. เท่านั้นที่เรียกเธอว่าแม่มดด้วยความสยอง... ที่ทำงานของเธอก็เหมือนกัน นอกจากเป็นแม่มดผู้วิเศษเสกแบรนด์ลูกค้าให้กลายเป็นเจ้าตลาดภายในเวลาไม่นานราวกับมีเวทมนตร์ เธอยังถูกเรียกว่าแม่มด เพราะความร้ายกาจตรงไปตรงมาโดยไม่สนว่าเป็นใครหน้าไหนทั้งสิ้น ด้วยนิสัยไว้ตัว ไม่คบกับใครง่ายๆ บวกกับความเคยชินกับการทำงานในสังคมแบบตะวันตก ยกย่องคนที่ผลงาน ไม่จุ้นจ้านเรื่องส่วนตัวของใคร ทำให้ข้าวขวัญหงิดหงุดกับการทำงานในระบบเอื้ออาทรที่ไร้ประสิทธิภาพแบบไทยๆ และที่เธอเกลียดสุดๆ ...ความขี้เม้าของสาวออฟฟิส! สัญลักษณ์สำคัญ คือสัปปะรดใส่ถุงพลาสติกพร้อมพริกกับเกลือ ช่วงเวลาแห่งความสุขสันต์ เม้ากันให้สนั่น “ชอบกินสัปปะรดกันนัก แต่ทำงานไม่เป็นสัปปะรด!” หรือความจริงข้าวขวัญเก็บซ่อนความอิจฉาล้ำลึกเอาไว้ภายใน... อิฉจารอยยิ้มสดใสของคนมีเพื่อน? ประสบความสำเร็จเป็นเรื่องที่ดี มีใครบ้างไม่อยากประสบความสำเร็จในชีวิต แต่ประสบความสำเร็จเร็วไปก็ใช่ว่าจะดี... เหมือนนักปีนเขา ...ปีนช้า ถูกทอดทิ้งให้รั้งท้าย แต่ถ้าปีนเร็วจนอยู่สูงเกินใครในวัยเดียวกันจะไปถึง ก็ต้องพบกับเปลี่ยวเหงาไม่มีคนเข้าใจ ..สู้ค่อยๆ ปีนขึ้นไปพร้อมกับเพื่อนร่วมทาง พึ่งพาอาศัยช่วยเหลือกัน เหนื่อยก็พักชื่นชมกับความสำเร็จเล็กๆ ด้วยกันไปทีละขั้น... ทีละขั้น... บังเอิญข้าวขวัญไม่ทันได้คิด เธอปิดหูปิดตาปีน... ปีน... ปีน... หนีอดีต หนีเสียงเม้า หนีภาพของ... ‘เพื่อนสนิท (คิดไม่ซื่อ) คนเก่า’ ที่เธอลืมเขาไม่ได้สักที ทุกลมหายใจมีแต่งาน... งาน... งาน... ยิ่งทำงานหนักก็ยิ่งประสบความสำเร็จ ยิ่งประสบความสำเร็จก็ยิ่งต้องรับผิดชอบสูง ยิ่งต้องรับผิดชอบสูงก็ยิ่งเครียด ยิ่งเครียดก็ยิ่งไม่มีใครอยากเข้าใกล้... ในที่สุด ก็ตกเป็นหัวข้อเม้ากระจายในวงสัปปะรดถุง... ใส่สีตีไข่กันจนไม่รู้เรื่องไหนจริง หลายคนบอกว่า ที่นายใหญ่ถึงกับเปิดบริษัทลูกให้ ได้เป็นกรรมการผู้จัดการตั้งแต่อายุไม่ถึงสามสิบ เพราะเธอเป็นเมียน้อยนายฝรั่งทางโน้นส่งมาเป็นหอกข้างแคร่คานอำนาจนายคนไทยทางนี้ บ้างก็ว่าเธอเข้ากับใครไม่ได้ ทางโน้นเลยโยนมาให้ทางนี้ปวดกบาลเล่น ตั้งเป็นบริษัทลูกแยกเธอออกไปอยู่ห่างๆ จากชาวบ้านเขา บ้างก็ว่าเธอเป็นลูกสาวมาเฟีย ที่นายเอาใจขนาดนี้เพราะ นายต้องการใช้เส้นสายของพ่อเธอเพื่อความสะดวกในการทำงาน แต่ข้าวขวัญไม่เคยคิดว่า ตำแหน่งกรรมการผู้จัดการของเธอ คือความสำเร็จเลย เธอถามตัวเองเสมอ ว่า ปีนเขาผิดลูกหรือเปล่า คุณค่าของตัวเองคืออะไร? ...มองย้อนกลับไป ตอนเด็กๆ เธอเอาแต่เรียน มีความฝันว่าสักวัน จะเรียนสูงๆ ให้คนรู้ว่าลูกสาวชาวนาเรียนสูง แล้วจะเอาความรู้กลับไปช่วยพ่อ... พอโตมาก็ทำงานเป็นบ้าเป็นหลัง ต้องการเป็นที่ยอมรับ ให้โลกรู้ว่าลูกสาวชาวนาทำได้ ประสบความสำเร็จเมื่อไหร่ เธอจะกลับไปช่วยพ่อ ไม่ใช่ช่วยทำนา อยากทำอะไรที่มันยิ่งใหญ่กว่านั้น อะไรล่ะ? ...อะไรก็ไม่รู้... รู้แต่สักวัน ข้าวขวัญจะกลับไป สักวัน... สักวัน... สักวัน... มาเรื่อยๆ ...ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ จะถึงเวลาที่ ‘สักวัน’ ของข้าวขวัญจะมาถึง? เป็นที่ยอมรับหรือ ตอนนี้ เธอถือว่าเด่นดัง แต่ลูกสาวลุงสิบไม่ได้ต้องการแบบนี้... กลับมาเมืองไทยใหม่ๆ ข้าวขวัญยังไม่เป็นที่รู้จักเท่าไหร่ เธอ ‘เป็นข่าว’ ครั้งแรกเมื่อมีเรื่องวิวาทกับคุณหญิงไพลิน ฮองไทเฮาแห่งอณาจักรทรูฟู๊ตในงานแฟชั่นโชว์เปิดตัวสินค้า มีสาเหตุมาจาก ‘กระเป๋าแบรนด์เนมลิมิเตดอิดิชั่น’ ใบหนึ่งซึ่งข้าวขวัญถือไป แต่คุณหญิงไพลินยืนยันว่าเป็นของเธอ สั่งออกแบบพิเศษเป็นของขวัญให้กับหลานสะใภ้ มีใบเดียวในโลก ส่วนข้าวขวัญก็ยืนยันว่ากระเป๋าใบนั้นเธอซื้อมือสอง ไม่ใช่ขโมยมา แต่คุณหญิงไม่เชื่อ เพราะทายาทของหลานสะใภ้ที่เสียชีวิตไปก็กลายมาเป็นบุตรบุญธรรมของเธอ มีฐานะการเงินล้นเหลือ ไม่จำเป็นต้องขายของเก่ากิน... ข้าวขวัญไม่สามารถยืนยันที่มาได้ว่าเธอซื้อมาจากไหน เพราะมันคือกระเป๋าที่นำทัพพ์บอกว่าเป็นของแม่เขา ให้เธอมานานแล้วเก็บไว้ในห้องชุดที่เธอซื้อมา ของต่างๆ ที่อยู่ในห้องนั้น เธอก็จ่ายเงินซื้อเพิ่มต่างหาก ถือว่าเธอไม่ได้รับของหรือขโมยของใคร ไม่แน่ว่านำทัพพ์ขโมยมา หรือว่าเขาเป็นอะไรกับคุณหญิงไพลิน? อะไรก็ตาม แต่เธอไม่ยอมติดต่อเขาเพราะเรื่องงี่เง่าเด็ดขาด ในเมื่อต่างก็ไม่มีหลักฐานยืนยัน เรื่องคลุมเคลือเลยยืดเยื้อกลายเป็น ไฮโซต่างวัยไม่ถูกกัน ข้าวขวัญก็เลยกลายเป็น ‘ไฮโซเต็มขั้น’ เพราะคนที่กล้าต่อกรกับระดับคุณหญิงไพลินได้ ก็ต้องไม่ธรรมดา ยิ่งนามสกุล ‘สีลม’ ของลุงสิบ... ทำให้คนเข้าใจสับสน คิดว่าเป็นคนใหญ่คนโตตระกูลเก่าแก่ย่านสีลมบริจาคที่ดินทำถนนสีลม ผสมกับคำบอกเล่าจากเพื่อนเก่าๆ ที่เรียนด้วยกัน... ‘ข้าวขวัญอดีตดาวมหา’ลัยลูกสาวเจ้าพ่อ’ ก็ยิ่งสร้างความเชื่อมั่นให้กับผู้บริโภคข่าวเข้าไปใหญ่! มันไม่ใช่ตัวตนของเธอ ข้าวขวัญร่ำร้องอยู่ในใจตลอดเวลา แต่ไม่กล้าปฏิเสธมัน เพราะมันทำให้เธอทำงานง่ายขึ้น เป็นที่ยอมรับ และดูเหมือนว่าประสบความสำเร็จ แต่ก็ไม่ใช่เป้าหมายในชีวิตเธออีกนั่นแหละ ข้าวขวัญเองก็ไม่แน่ใจว่า นี่หรือเปล่า เป็นเหตุผลที่ทำให้เธอหงุดหงิด เบื่องาน และพาลจนคนรอบข้างกระเด็น เปลี่ยนเลขาเป็นว่าเล่นจนฝ่ายบุคคลกุมขมับ สาวใหญ่ผู้จัดการฝ่ายบุคคลสวดมนต์แผ่ส่วนกุศล แล้วอธิษฐาน “โอม... นโมนโมนโมวววว... ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยส่งใครสักคนที่ดวงแข็งปั๋งๆ พอจะอยู่รอดได้ อืม... ถ้าได้รุ่นมีอิทธิฤทธิ์ปราบพญามารยิ่งดี ซ้าธุ” ก่อนจะหลับตาเอานิ้วจิ้มลงไปในกองใบสมัครงานเพื่อหาเลขาให้ใหม่ให้ยัยแม่มด “เอาคนนี้ละกัน ชื่ออะไรเนี่ย ‘แองเจลล่า ลี’ ฝรั่งหรือจีนไม่รู้ แต่ลองดูก็ได้” “พี่ปิ๋มคะ เด็กคนนี้เค้าสมัครเป็นกราฟฟิคฝึกงานนะคะ อายุแค่ยี่สิบ ยังเรียนไม่จบเลย” ผู้ช่วยฝ่ายบุคคลท้วง “แกกล้าหือเหรอ นี่พระเจ้าส่งมาเชียวนะยะ เอาคนนี้แหละ!” ข้าวขวัญเห็นหน้าเลขาน้องใหม่ที่ยิ้มแก้มปริเข้ามาแนะนำตัวแล้วหัวใจกระตุก พร้อมกับความรู้สึกแปลกๆ... เหมือนคุ้นหน้า แต่ก็มั่นใจว่าไม่เคยเห็นเด็กคนนี้ที่ไหนมาก่อน ถ้าเห็น เธอต้องจำได้แน่ๆ เพราะมันไม่... อ้อ... ไม่ปกติ แต่งตัวอย่างกับจะไปปราบสัตว์ประหลาดที่ไหน (ก็ฝ่ายบุคคลเค้าอธิฐานของรุ่นปราบมารนี่คะ)  ทำผมทรงอะไรไม่รู้ แล้วยังเจาะหูข้างละยี่สิบรูได้ ไม่นับที่จมูก ปาก และสะดือ พอเห็นชื่อ และอายุ ข้าวขวัญก็ยิ่งมั่นใจว่าไม่เคยรู้จักกันมาก่อนแน่ๆ แต่ทำไม... เกิดถูกชะตาโดยไม่รู้สาเหตุ และเหม็นขี้หน้าตั้งแต่แรกเห็นพร้อมๆ กัน ฝ่ายบุคคลจับตัวอะไรมาใส่ห้องเธอล่ะเนี่ย ใครก็ได้ช่วยเอามันออกไปที๊ “คุณปิ๋ม” ข้าวขวัญกดโทรศัพท์ภายในสั่ง “...แน่ใจนะว่าคุณหาเลขาให้ฉัน ทำไมสภาพมันถึงได้บ้าบอแบบนี้ หา หา หา” เสียงแม่มดก้องกังวาลไปทั้งห้อง “คุณข้าวขา ปิ๋มทราบค่า แผลบๆ... แต่ไม่รู้จะทำยังไง น้องหนูคนนี้ ‘เบื้องบน’ ส่งลงมาน่ะค่า แผลบๆ... ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ คุณข้าวทนหน่อยนะค้า แผลบๆ... (แอบทำเสียงหวานเลียนาย) ...แค่ 3 เดือน เธอมาแค่ฝึกงาน เดี๋ยวเปิดเทอมก็ต้องกลับไปเรียนหนังสือแล้วค่า” คำว่า ‘เบื้องบน’ ของผู้จัดการฝ่ายบุคคลหมายถึงสวรรค์ส่งมา แต่มันทำให้ข้าวขวัญยิ่งหงุดหงิด คิดว่า ‘เด็กเส้น’ ยิ่งเธอเกลียดการใช้เส้นสายในองค์กรของสังคมไทยๆ อยู่เป็นทุนด้วยแล้ว อ้อ... ไม่ใช่คนไทยนี่หว่า ดูหน้ากับชื่อแล้ว สงสัยเป็นลูกหลานของหุ้นส่วนนายฝรั่งที่เป็นชาวจีนโพ้นทะเลแน่ๆ “จี้เป็นคนไทยค่ะ” แป่ว... หลังจากพ่นภาษาอังกฤษสั่งงานจนจบ เลขาคนใหม่ก็บอกนายสาวยิ้มๆ “บ้าที่สุด แล้วทำไมไม่บอก หา? ปล่อยให้ฉันพูดอยู่ได้ตั้งนาน?” “จี้เขียนไว้ในประวัติแล้ว นี่ไงคะ...” มันยังมีหน้ายื่นนิ้วมาจิ้มที่เอกสารตรงหน้านาย “...นี่ไงคะๆ ...เชื้อชาติไทย สัญชาติไทย ชัดแจ๋วเลยค่ะ” บังอาจ! โทษฐานเสียมารยาทใส่เบื้องสูง... ปิ๋มมมมมมมม... เอามันไปขังคุกใต้ดินนนนนน...!!! “...แล้วคุณข้าวก็พูดเร็วมากด้วย จี้ไม่รู้จะพูดแทรกตรงไหนเลยจริงๆ นะคะ วันหลัง...ค่อยๆ สั่งงานทีละประโยคซิคะ จี้จะได้ตอบรับ ‘ค่ะๆๆ’... คุณข้าวก็จะได้รู้ว่าจี้เข้าใจคำสั่ง” บังอาจ! โทษฐานกล้าสั่งสอนเบื้องสูง... ปิ๋มมมมมมมม... เอามันไปโบยหนึ่งร้อยทีทีทีที...!!! “ขอใหม่อีกทีนะคะ ตะกี๊ทั้งเร็ว แล้วก็เป็นภาษาอังกฤษด้วย จี้ฟังไม่ทันค่ะ” บังอาจ! โทษฐานลบหลู่เบื้องสูง... ปิ๋มมมมมมมม... เอามันไปตัดหัววววววววว...!!! เลขาคนใหม่พูดจบก็ก้มหน้าก้มตาถือปากกาเตรียมจดลงสมุดโน๊ตเล่มโต ด้วยท่าทางเอาจริงเอาจัง ทำให้มือที่เตรียมกดโทรศัพท์ภายในเรียกคนมาลากตัวมันออกไปเดี๋ยวนี้ (เด็กเส้นใครชั้นไม่สนแล้ว) ชะงักค้าง... บ้าที่สุด ทำไมต้องใจอ่อนด้วยวะ อา... หรือว่า... ข้าวขวัญมองหน้ากลมๆ ผิวขาวใสที่เงยขึ้นมายิ้มให้แล้วต้องตกใจกับความคิดตัวเอง... นำทัพพ์! จู่ๆ เธอก็นึกถึงเขาคนนั้นขึ้นมา... ไม่ได้เห็นหน้ากันหลายปี ไม่รู้ป่านนี้เปลี่ยนไปแค่ไหน เด็กคนนี้ถึงไม่ใช่หน้าเหมือนเขา แต่มีอะไรบางอย่างที่ทำให้เธออดคิดถึงเขาขึ้นมาไม่ได้ เป็นเพราะรอยยิ้มนั่นหรือเปล่า ถึงแก้มไม่บุ๋มลึกเหมือนเขา แต่... วิธียิ้มทั้งหน้า ยิ้มจนตาเป็นเส้นโค้งสองเส้นแบบนั้นมัน... ใช่จริงๆ... นำทัพพ์!!! ไม่นะ ที่ข้าวขวัญยอมให้เด็กบ้านี่อยู่ด้วย ไม่เกี่ยวอะไรกับชายชั่วคนนั้นสักหน่อย เธอไม่ได้คิดถึงยิ้มแก้มบุ๋มของเขาจนต้องการใครอีกคนมาทดแทน... เพราะไม่มีใครแทนที่เขาได้ในหัวใจเธอ เอ้ย... ไม่ใช่ เธอเห็นว่าเด็กนั่นน่ะ อย่างน้อย ก็พูดจาตรงไปตรงมา ไม่ทำให้ขาแข้งเธอเปียกน้ำลายให้หงุดหงิด หรือเป็นเพราะดอกไม้ในแจกันบนโต๊ะของเด็กนั่น ที่ช่วยให้บรรยากาศหน้าห้องทำงานเธอสดใสก็ไม่รู้ แต่อยู่ด้วยแล้วรู้สึก... ดี... บอกไม่ถูก หรือเธอบ้าไปแล้ว? ทว่า น่าเวทนาเลขาสาวน้อย อุตส่าห์สร้างความพึงพอใจให้กับนายได้ แต่กลับ ‘โดนหนัก’ กว่าใคร เพราะข้าวขวัญกลัวเหลือเกินว่าคนอื่นจะตามความคิดเธอทัน (ใครจะไปตามเจ๊ทัน) อายเค้า... เดี๋ยวใครจะหาว่าเธอลำเอียงชอบเด็กนั่นเพราะมียิ้มคล้ายใครบางคน ก็เลยต้องทำให้ใครๆ เห็นว่าเธอป่าวลำเอียงซะหน่อย ที่น่าเป็นห่วงคือ ยิ่งโดนสับโขกเท่าไหร่ ‘ยัยจี้เส้น’ ยิ่งชอบใจ บางครั้งถึงกับหัวเราะไม่หยุด! “คุณปิ๋มคะ... ช่วยโทรเรียกเทศบาล เอ้ย... โทรเรียกรถพยาบาลมาฉีดยาให้เลขาฉันด่วน!” เด็กบ้า... มันต้องบ้าแน่ๆ! และเป็นเพราะเลขาหน้าใส ‘ยัยจี้เส้น’ นี่เอง ที่ทำให้เธอได้พบกับเขา... พล มาลีวงศ์วัฒนาพานิชกิจเจริญ ...กรรมการผู้จัดการคนใหม่ของทรูฟู๊ต ข้าวขวัญก็ไม่รู้หรอกว่า แม่คุณรู้จักกับคุณพลทางไหนแน่ แต่ก็สามารถหางานมูลค่าหลายร้อยล้านเข้าบริษัทได้อย่างไม่น่าเชื่อ แรกที่เห็นชื่อลูกค้า ลูกสาวลุงสิบเกือบปฏิเสธ ไม่รับงานนี้แล้ว เรื่องอะไร จะให้เธอช่วยทำการตลาดขายปุ๋ยขายยาให้ชาวนาต้องตกเป็นหนี้น่ะเหรอ ฝันไปเหอะ แต่เมื่ออ่านหัวข้อที่ลูกค้าต้องการให้เธอทำ... ‘เกษตรอินทรีย์’ ข้าวขวัญจึงเปลี่ยนใจหยิบแฟ้มลูกค้าขึ้นมาอ่านด้วยความสนใจและ...สงสัย ยักษ์ใหญ่อย่างทรูฟู๊ตน่ะเหรอ จะเปลี่ยนมาทำการเกษตรอินทรีย์? ‘...ปลอดสารพิษ เพื่อชีวิตที่ดีกว่าของเกษตรกรไทย...’ อ่านมาถึงประโยคนี้ ข้าวขวัญก็ตัดสินใจรับงาน นัดพบลูกค้ายักษ์ใหญ่ที่พ่อของเธอเคยมองว่าเป็นภัยต่อสังคมเกษตรกรมาโดยตลอด จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 54 19:40:03

ความคิดเห็นที่ 2 “การเปลี่ยนแปลงอันยิ่งใหญ่ จะต้องเกิดขึ้นในยุคของเรา... ภายใต้การบริหารของผม ทรูฟู๊ตขออาสาเป็นผู้นำการเกษตรอินทรีย์ ” ชายหนุ่มพูดท่าทีมุ่งมั่นเปี่ยมไปด้วยพลังและความหวัง “...ที่ผ่านมา พี่น้องเกษตรกรไทยใช้สารเคมีโดยขาดความรู้ ทำให้เกิดปัญหาตามมามากมาย ผมนี่แหละ จะช่วยแก้ปัญหานี้ ...ถ้ายักษ์ใหญ่อย่างเราเคลื่อนไหว โลกสีเขียวปลอดสารพิษก็ไม่ไกลเกิดฝัน!” ฮีโร่! ข้าวขวัญมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาไม่ต่างจากแม่ชีเห็นพระเจ้า หรือเด็กสาวเห็นไอดอลคนโปรด เขาไม่ใช่คนรูปหล่อ รอยยิ้มก็ไม่ได้ดูสดใสเปี่ยมเสน่ห์เหมือนใครบางคน... แต่ก็เป็นรอยยิ้มของคนมั่นอกมั่นใจในตัวเอง ที่น่าประทับใจกว่าอะไรทั้งหมด คือคำพูดของเขา... แนวความคิดของเขา... หรือว่า ‘สักวัน’ ของข้าวขวัญมาถึงแล้ว นี่หรือเปล่า คือโอกาสงามที่เธอจะได้เดินตามรอยพ่อ ทำความฝันของพ่อให้ยิ่งใหญ่กว่าที่เป็น “...เรามีแผนจะผลักดันให้เป็นนโยบายระดับประเทศ พี่สาวผมเป็นสะใภ้ท่านรัฐมนตรีกระทรวงพาณิชย์ฯ  พี่เขยผมก็เป็นผู้ช่วยรัฐมนตรีเกษตรฯ พวกเราเคยนั่งคุยประเด็นนี้มาบ้างแล้ว เราเห็นชอบตรงกัน...” คำพูดของคุณพล ทำให้ข้าวขวัญคิดได้... พ่อทำแทบตายเกือบทั้งชีวิต พยายามทำให้พี่น้องชาวไร่ชาวนา เพื่อนร่วมอาชีพละลดเลิกใช้สารเคมี แต่ดูเหมือนว่า ผลที่ออกมาช่างน้อยนิดเหลือเกิน เพราะพ่อเดินช้าๆ มาตามลำพัง ...ข้าวขวัญพยายามลบภาพหนุ่มหน้าใสยิ้มแก้มบุ๋มที่เดินตามหลังพ่อทิ้งไปซะ เธอยังไม่เคยกลับไปเห็นโรงเรียนชาวนา ณ นครแห่งข้าว ซึ่งมีใครบางคนทำให้ความฝันของพ่อเป็นระบบมากขึ้น ได้ยินจากที่พ่อเล่าให้ฟังเท่านั้น ว่าหลังจากที่เขาช่วยพ่อก่อตั้งองค์กรอิสระ และเข้าไปอยู่ในเครือข่ายเกษตรกรรมทางเลือก พ่อก็ได้รู้จักเพื่อนร่วมอุดมการณ์มากมาย แต่... จะสู้ ‘ยักษ์ใหญ่กลับใจ’ ได้หรือ? เขามีทั้งทุน ทั้งเส้นสายทางการเมือง สามารถเอางบประมาณประเทศมาประชาสัมพันธ์... ใช้การตลาดนำ! “ทั้งหมดนี่ ก็คือเหตุผลที่ผมเลือกคุณ...“ แน่นอน เพราะเธอคือแม่มดแห่งการตลาด แต่ทว่า สายตาที่เขาส่งมาทำให้ข้าวขวัญรู้ได้ว่า เขาซ่อนนัยที่มีความหมายมากกว่านั้น “... ต้องการคุณ... คุณข้าวครับ... คุณยินดีจะช่วยผมสร้างโลกสีเขียวปลอดสารพิษ เพื่อลูกหลานของเราหรือเปล่า?” ซ่อนได้ไม่ค่อยเนียนเลยนะ คนเคยเจอ ‘เนียนระดับเทพ’ มาก่อนอย่างนำทัพพ์แอบหักคะแนนในใจ ‘แต่เดี๋ยวก่อน ข้าวขวัญ... เธอลืมอะไรบางอย่างหรือเปล่า?’ ก่อนจะตอบตกลงรับคำ ลูกสาวลุงสิบเกิดความลังเลไม่แน่ใจ “ว่าไงครับ?” ‘อะไรวะ ไม่เคยมีใครให้ทายาทแห่งทรูฟู๊ตรอคำตอบอะไรนานขนาดนี้เลย’ คุณพลแอบหงุดหงิดนิดหน่อย แต่ก็ทำให้เขาสนใจเธอมากขึ้น อยากรู้ว่า ผู้หญิงสวยเซ็กซี่ขนาดนี้ จะมีสมองขนาดไหนเชียว หรือโดนเสน่ห์ที่เขาโปรยเข้าไปถึงกับพูดไม่ออก ตอบไม่ถูก “พวกคุณจะได้อะไรคะ? ทุกธุรกิจหวังผลกำไรสูงสุด ...ทำไมบริษัทยักษ์ใหญ่อย่างทรูฟู๊ตถึงคิดจะรณรงค์ต่อต้านการใช้ปุ๋ยยา ซึ่งก็คือสินค้าที่ทำรายได้หลักให้กับตัวเองคะ?” คำถามนั้นทำให้กรรมการผู้จัดการทรูฟู๊ตต้องมองหญิงสาวใหม่ด้วยสายตาชื่นชม “แหม... คุณข้าวกลัวเราไม่มีเงินจ่ายเหรอครับ” เขารีบกระเซ้าเธอเพื่อลดบรรยากาศตึงเครียดลง และถ่วงเวลาไม่ตอบในทันที “สงสัยถ้าข้าวรับงานนี้ คงต้องเก็บมัดจำคุณพลล่วงหน้ามากหน่อยแล้วล่ะค่ะ” เธอเป็นยัยแม่มดเฉพาะตอนอยู่ในบริษัทเท่านั้นหรอกนะ พอออกมาเจอลูกค้า แม่มดร้ายก็กลายเป็นสาวสวยทรงเสน่ห์ ที่ทำให้หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่พากันว่ายเวียนเข้ามาไม่ขาดสาย ถึงแม้ว่าจะมีข่าว ‘ตายอนาถ’ ออกมาเป็นระยะๆ ก็ไม่ทำให้เธอดับ กลับยิ่งเพิ่มเสน่ห์ดึงดูดให้มือกระบี่ทั้งหลายอยากท้าประลอง กรรมการผู้จัดการทรูฟู๊ตก็ไม่เว้นเช่นกัน คุณพลตัดสินใจฉับพลันในตอนนั้นเอง เขาจะลองดูสักตั้ง... สาวไฮโซเด่นดังทั้งความเก่ง สวย รวย ...และน่าค้นหา สเป็คเขาเลย! “คุณข้าวถามเหมือนเป็นคนในบ้านผมเปี๊ยบ...” หยอดเข้าไปแบบนี้ ผู้หญิงร้อยทั้งร้อยเป็นต้องอ่อน ใครบ้างไม่อยากร่วมตระกูลมาลีวงศ์วัฒนาพานิชกิจเจริญ “...หลายปีมานี้ ผมพยายามผลักดันเกษตรอินทรีย์ ปรับทิศเปลี่ยนทางธุรกิจ แต่พ่อผมกับน้องชายค้านมาตลอด ...พ่อผมน่ะ หวงกำไร กลัวการขายหุ้น ส่วนน้องชายก็... หวงความรู้...” “คุณพลมีน้องชายด้วยเหรอคะ?” “เขาเป็นญาติห่างๆ ที่มาอาศัยกับเราตั้งแต่เด็กน่ะครับ ผมรักเขาเหมือนน้องชายแท้ๆ แต่เขาสิ อะไรขัดได้ เขาเป็นต้องขัดจนผมมันเงาวาววับจะแย่อยู่แล้ว...” ตลกฝืดเพิ่มเสน่ห์ของคุณพลอาจทำให้ผู้หญิงหลายคนตกหลุมรัก แต่ข้าวขวัญเพียงยิ้มหวานตามมารยาท ในใจแอบหักคะแนน มุกแป๊ก “เฮ่อ... อย่าไปพูดถึงมันเลยครับ พูด ‘เรื่องของเรา’ ต่อดีกว่า” คุณพลยังคงพยายามใช้คำซ่อนนัยให้เธอได้รู้ “...สรุปว่า...มีแต่ผมเท่านั้นแหละครับ ที่เห็นหนทางทำให้ช่องว่างระหว่างเรากับพี่น้องเกษตรกรแคบลง เข้าใจกันมากขึ้น เพื่อธุรกิจการเกษตรที่ยั่งยืนกว่า... คุณข้าว... ถ้าเราได้คบหากันจนสนิทสนม คุณก็จะรู้ว่าผมเป็นคนมีฝันอันยิ่งใหญ่ ไม่เหมือนนักธุรกิจทั่วไปที่คุณเคยเจอ ผมไม่ได้ต้องการกำไรสูงสุด แต่ Sustainable Business ต่างหากครับ... ผลิตอาหารดีๆ ป้อนแก่โลก เพื่อลูกหลานของเรา” ฟัง ‘ดูเหมือนว่า’ จะดี แต่... ไอ้บ้า ทำไมมันต้องจบด้วยประโยคเดิมๆ เหมือนท่องมา... เพื่อลูกหลานของเรา สงสัยในหัวมันคิดแต่จะผลิตลูกมั๊งเนี่ย ฟังใหม่ๆ ก็น่านิยมชมชื่น สมกับเป็นคนที่ต้องยืนอยู่บนเวทีหลังแท่นปราศัย เขาพูดเชิงโน้มน้าวได้เยี่ยม บุคลิกเหมาะเป็นผู้นำ... ระยะสั้น เขาทำได้ แต่... ระยะยาว ข้าวขวัญไม่รู้ คุยไปคุยไป... เธอชักไม่ค่อยมั่นใจ แต่ก็... “ค่ะ ข้าวจะช่วยคุณพลทำงานนี้!” ลูกสาวลุงสิบตอบตกลงไป (ก่อนจะหักคะแนนเขาจนไม่เหลือ) ถึงจะยังไม่แน่ใจ สงสัย... แต่ก็อยากรู้... ขอเพียงแค่ ‘มีโอกาส’ ทำในสิ่งที่ฝันอยากทำมาเนิ่นนาน... เธอก็จะลองดู ถ้ามันไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเล่า? ถ้าเขาไม่ได้ทำอย่างที่พูดจริงๆ... หรือแอบแฝงอะไรบางอย่างที่น่ากลัว งั้น... ข้าวขวัญคนนี้จะเปลี่ยนมันให้ดีเอง! ข้าวขวัญแปลกใจตัวเอง... นี่เธอเป็นบ้าอะไร ทำไมถึงยอมให้เขา ‘จูบ’ ง่ายๆ อย่างงั้น?! ถึงจะแค่ ‘จูบที่แก้ม’ ก็เหอะ แต่ที่ผ่านมาหลังจากถูกนำทัพพ์ขืนใจจนเข็ดขยาดกับผู้ชายหลอกลวง เธอก็ไม่เคยอนุญาตให้ใครหน้าไหนได้เข้าถึงตัวอีกเลย นอกจากคุณพลคนนี้... หรือว่า... เธอรักเขาเข้าแล้ว? ไม่... ไม่หรอก ไม่ใช่... เธอไม่ได้รักคุณพล ข้าวขวัญไม่ใช่สาวน้อยไร้เดียงสาที่ไม่เคยมีความรัก นำทัพพ์สอนให้เธอรู้ว่าอาการของคนมีความรักมันเป็นยังไง ร่างกายตอบสนองหัวใจได้ฉับพลันขนาดไหน แต่คุณพลไม่เคยทำให้หัวใจเต้นแรงเมื่อเห็นหน้า... ร้อนๆ หนาวๆ เมื่อเข้าใกล้... ถึงกับละลายเมื่อถูกจ้องมอง... และแทบจะหยุดหายใจเมื่อแตะต้องสัมผัส... ไม่เหมือนที่เธอเคยรู้สึกตอนหลงรัก... เขาคนนั้น นี่เธอถูกชายหนุ่มหอมแก้ม ยังนั่งเฉย ...โดนแมลงวันตอมหน้ายังมีปฏิกริยามากกว่านี้เลย งั้น... ทำไมเธอจึงยอมให้เขาใกล้ชิดขนาดแตะเนื้อต้องตัวโดยไม่ตอบโต้? ตั้งแต่พบหน้ากันวันแรก คุณพลก็แสดงออกอย่างชัดเจนว่า เขาสนใจที่จะผูกสัมพันธ์กับเธอมากกว่าแค่เรื่องธุรกิจ ขอเพียงเธอส่งสัญญาณ ‘ตอบรับ’ เขาก็พร้อมที่จะก้าวต่อไป ไม่ใช่แค่รับประทานอาหารร่วมกันสองต่อสองในห้องอาหารหรูทุกครั้งหลังการประชุม และรับส่งเธอเสมอเมื่อมีโอกาส แต่เขาไม่เหมือนคนอื่น อย่างน้อยก็ไม่ใช่พวกที่เจอหน้ากันไม่ทันไรเป็นต้องหื่นใส่ ชายหนุ่มรักษาความเป็นสุภาพบุรุษไว้ได้อย่างดี ช่างเอาอกเอาใจ และ... ไม่รู้สิ... ข้าวขวัญอธิบายไม่ได้ อะไรบางอย่าง ทำให้เธอรู้สึกดีด้วย ทั้งๆ ที่บางครั้งเธอหักคะแนนเขาแล้ว แต่สุดท้ายก็ใจอ่อนยอมเติมคะแนนพิศวาสให้เขาเหมือนคุณครูลำเอียง หรือเขานี่แหละ... คือคนที่ใช่... ถึงวันนี้ยังไม่รัก แต่ก็ไม่แน่ว่าสักวัน... ในความรู้สึกของชายหนุ่ม ข้าวขวัญไม่เหมือนผู้หญิงอื่น... ‘สวยเซ็กซี่มีเสน่ห์’ ไม่ใช่สิ่งแปลกใหม่สำหรับหนุ่มหล่อพ่อรวย (โคตร) อย่างเขา ซึ่งคบหาดาราและคนในวงการมานับไม่ถ้วนเพื่อ ‘เป็นข่าว’ อยู่เสมอ ได้ลงหนังสือพิมพ์ นิตยสาร และออกทีวีฟรีๆ ประหยัดค่าโฆษณาบริษัท แต่สำหรับไฮโซข้าวขวัญ...มันแปลกตรงที่ เขารู้สึกดีๆ กับเธอเหมือนถูกชะตา เห็นเธอเป็นมากกว่าพวกผู้หญิงที่เขาแค่อยากจับกดบนเตียง หรือ คนรักเก่าๆ ที่เขาต้องกัดฟันมีอะไรด้วยความพะอืดพะอมเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรีระหว่างตระกูล ที่ทำให้เขาแปลกใจยิ่งกว่า... เป็นไปได้ไง ที่เขายอมหยุดแค่หอมแก้มเธอ ทั้งๆ ที่เซลล์ทุกเซลล์ในร่างกายหญิงสาวเปี่ยมไปด้วยพลังดึงดูดเพศตรงข้าม แต่กลับไม่ทำให้เขาเกิดอารมณ์ นอกจากสุขใจแปลกๆ ที่ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากแก้มนุ่มๆ ของเธอ เอ...หรือเขาหลงรักเธอเข้าแล้วจริงๆ ? “เชื่อถือได้แค่ไหน?” คุณพลถามหัวหน้าทีมวิจัยชุดใหม่ที่เขาบัญชาให้ ‘จัดการ’ ข้อมูลที่ได้จากการกู้ไฟล์ที่น้องชายคนดีของเขาลบทิ้งก่อนลาออก ประกอบกับข้อมูลบางส่วนที่เขาสั่งคนขโมยคัดลอกมาตลอดสองสามปีนี้ แล้วก็ไม่ผิดคาดจริงๆ ...สิ่งที่ไอ้หมอนั่นกำลังทำ อาจนำกำไรมหาศาลมาให้และสามารถพาทรูฟู๊ตให้ก้าวกระโดดไปจนยิ่งใหญ่ในโลกเทคโนโลยีชีวภาพไม่แพ้ใครหน้าไหนทั้งนั้น “ยิ่งกว่าเชื่อถือได้ พระเจ้าจ๊อด มันยอดมาก น้องชายคุณอัจฉริยะจริงๆ! น่าทึ่งเหลือเกิน เขาช่างสรรหาเมล็ดพันธุ์สุดยอดแบบนั้นมากมายมาจากไหนกัน” ‘ลายแทงขุมทรัพย์แห่งอนาคต’ พวกนักวิจัยเรียกข้อมูลพันธุ์กรรมเมล็ดข้าวที่ไอ้ทัพพ์ซ่อนไว้แบบนั้น แต่มันกลับปิดบังเขา! ...เจ็บใจจริงๆ มันจะเก็บไปทำหาพ่อเหรอวะ! “หยุดชมไอ้เป๋นั่นได้แล้ว เดี๋ยวกูส่งไปรับเงินเดือนพ่อมันซะหรอก ฟักแม่ ไอ้พวกฝรั่งเก๋าเจ้งนี่...” เวลาคุณพลน๊อตหลุดขึ้นมา เขาหยาบคายได้กับทุกคน ด่าผสมมั่วหมดทุกภาษา “...อ้าว... เป็นไรกันไปหมด พูดต่อเซ่ มันเอาไปทำใช้หาเงินได้บ้าง” กรรมการผู้จัดการทรูฟู๊ตต้องฟังนักวิจัยไอคิวเกือบสองร้อยรุมช่วยกันอธิบายซ้ำๆ หลายต่อหลายครั้ง กว่าจะเข้าใจว่า ข้อมูลพันธุกรรมคืออะไร เอาไปใช้ทำอะไรได้บ้าง และเลือกจำแต่ประโยชน์บางอย่างที่สามารถใช้ทำธุรกิจได้เท่านั้น ที่น่าสนใจที่สุด... สุดสุด... ‘ข้าวหอมมะลิแดง’ ข้าวที่ไอ้ทัพพ์เอามาให้แม่เขากินลดระดับน้ำตาลในเลือดเมื่อปีก่อน... ตอนนั้น เขาไม่สนใจ เพราะได้ยินว่ามันเป็นข้าวอินทรีย์ที่ไม่น่าจะทำกำไรอะไรให้เขาเป็นกอบเป็นกำ แต่ทว่า เมื่อนำทัพพ์รู้รหัสพันธุกรรมของข้าว ค้นพบยีนที่ทำให้ข้าวย่อยสลายตัวจากคาร์โบไฮเดรตมาเป็นกลูโคสใช้เวลานานกว่าปกติ ร่างกายคนที่กินข้าวชนิดนี้ไม่ดูดซึมกลูโคสมากเกินไปภายในเวลารวดเร็ว จึงช่วยป้องกันโรคเบาหวานระยะที่สองได้ เฉพาะในประเทศไทย มีผู้ป่วยที่เป็นเบาหวานขั้นรุนแรงต้องถูกตัดขาปีละ 40,000 ราย ไม่นับผู้มีภาวะน้ำตาลในเลือดสูงอีกนับล้านๆ... (คนอ่านนิยายหวานๆ ของ IVORY ที่มีระดับน้ำตาลในเลือดสูงปรี๊ดด้วย) “ปลูกข้าวหอมมะลิแดงขาย ทำการตลาด เน้น ‘กินข้าวแทนยา’ ?” “มันก็ทำได้ ...แต่วิธีนั้น ชาวนาอินทรีย์ที่เป็นเกษตรกรรายย่อยก็ทำได้ ตลาดแคบเหมือนพวกยาสมุนไพรพื้นบ้าน มันไม่ทำกำไรให้เรามหาศาลเท่ากับใช้มันร่วมกับเทคโนโลยีชีวภาพ...” “อืม... น่าสนใจ แล้วต้องทำยังไง ทำข้าวขาวดอกมะลิ 105 ที่มีตลาดส่งออกขนาดใหญ่ให้มีคุณสมบัติเหมือนข้าวหอมมะลิแดงเหรอ? อย่าลืมนะว่า ไทยมีนโยบายห้ามจีเอ็มโอข้าว” “ใครว่าเราจะจีเอ็มโอข้าวในไทยเล่า เราก็เอาไปทำในที่ที่เขายอมให้จีเอ็มโอซี่...” “อเมริกา?” คุณพลดีใจจนเนื้อเต้น เขากำลังจะได้ก้าวเข้าไปเคียงไหล่กับผู้นำด้านไบโอเทคหรือนี่ “ไม่เฉพาะอเมริกา แต่ทุกประเทศที่ยอมรับจีเอ็มโอ เราจะรุกเข้าไป ...เริ่มด้วยการยื่นจดสิทธิบัตรยีนข้าวหอมมะลิแดงทุกประเทศเป้าหมาย” ที่ไหนยอมให้ทรูฟู๊ตจดสิทธิบัตรยีน ก็เท่ากับข้าวหอมมะลิแดงตกเป็นกรรมสิทธิ์ของทรูฟู๊ต! “...แล้วใช้ประโยชน์จากยีนข้าวที่เราเป็นเจ้าของ ...ไม่จำเป็นต้องเอาไปผสมในข้าวเท่านั้น อย่าลืมว่า คนทั้งโลกไม่ได้กินข้าวเป็นอาหารหลัก... ท่านคิดดูว่า ถ้าเราสามารถปลูกถ่ายยีนข้าววิเศษนี้ ลงในพืชอาหารหลักจำพวกคาร์โบไฮเดรตอื่นๆ ล่ะ? ชาติไหนคนกินมันฝรั่ง เราก็จีเอ็มโอมันฝรั่ง ชาติไหนคนกินแป้ง กินขนมปัง เราก็จีเอ็มโอข้าวสาลี ” หัวหน้าทีมวิจัยเสนอไอเดียที่ทำให้คุณพลยิ้มไม่หุบ “เข้าใจแล้ว ทรูฟู๊ตก็จะเป็นผู้ผลิตอาหารสำหรับคนเป็นเบาหวานทั่วโลก” เรื่องวิทยาศาสตร์สมองคุณพลไม่ทำงาน แต่เรื่องหาเงินล่ะก็ คุณพลไม่แพ้ใครแน่ “ไม่ใช่แค่คน ‘เป็นเบาหวาน’ เท่านั้น แต่ในอนาคตอันใกล้ ด้วยเทคโนโลยีชีวภาพ เราจะสามารถตรวจได้ว่าทารกมี ‘โอกาสเสี่ยงต่อโรค’ เบาหวานมากน้อยแค่ไหนตั้งแต่อยู่ในครรภ์มารดา” หนึ่งในทีมวิจัยผู้เชี่ยวชาญด้านโรคทางพันธุ์กรรมให้ข้อมูลบ้าง “หมายความว่า เราสามารถรณรงค์ให้ประชากรโลกจำนวนมาก กินอาหารต้านเบาหวานของเราตั้งแต่เกิดจนตาย...” คุณพลตื่นเต้นจนเนื้อสั่น เมื่อเขานึกภาพตามแล้วเห็นว่าตลาดใหญ่ยักษ์กำลังรอเขาอยู่ข้างหน้า “ไม่ใช่แค่อาหารป้องกันเบาหวาน... แต่เราสามารถผลิตอาหารป้องกันโรคติดต่อทางพันธุ์กรรมอีกมากมาย!” หัวหน้าทีมวิจัยรีบเติมเชื้อไฟลงไปในกองเพลิง... ‘เพลิงแห่งความละโมบ’! “คุณรู้หรือไม่ ข้อมูลพันธุกรรมข้าวที่น้องชายคุณมีอยู่มีค่ามหาศาลขนาดไหน หลายตัวที่มีสรรพคุณทางยา อย่างเช่น... ในไฟล์นี้เป็นข้อมูลทางพันธุ์กรรมของ ข้าวหน่วยเขือ  เขาพบว่ามียีนที่ทำให้ข้าวชนิดนี้สร้างวิตามินอีและธาตุเหล็กจำนวนมาก จนมีปริมาณวิตามินอีสูงกว่าข้าวทั่วไปถึง 22 เท่า ซึ่งเราก็อาจจะนำไปใช้ในการทำยา หรือเครื่องสำอาง หรืออาหารเสริม...” ได้ฟังดังนั้น คุณพลก็ไม่สนใจอีกแล้วว่าใครจะชมน้องชายนอกคอกของเขา เพราะสมองนักธุรกิจหนุ่มกำลังแล่นพล่าน เมื่อเห็นหนทางทำกำไรมหาศาลอยู่ไม่ไกล และความฝันของเขา ที่จะพาทรูฟู๊ตให้ขึ้นมาเป็นผู้นำด้านเทคโนโลยีชีวภาพก็จะไม่เป็นแค่ความฝันอีกต่อไป! ทรูฟู๊ตจะไม่ใช่แค่ยักษ์ใหญ่แห่งการเกษตรเท่านั้น แต่จะสยายปีกเข้าไปครอบคลุมธุรกิจยาและอาหารเสริมซึ่งนับวัน ตลาดนั้นมีแต่จะโตขึ้นๆ ทุกที! “คุณพอจะเข้าใจแล้วใช่ไหม... ข้อมูลเหล่านี้ สามารถนำไปวิจัยค้นคว้าต่อๆ ไปไม่จบไม่สิ้น แต่...” “แต่... แต่อะไร?” “ในมือเราตอนนี้ มีเพียงข้อมูลพันธุ์ เรายังขาดสิ่งสำคัญที่สุดไป” “อะไร?” “ข้าว!... ผมหมายถึง เมล็ดพันธุ์ข้าว ที่เป็นต้นกำเนิดของข้อมูลรหัสพันธุ์กรรมเหล่านี้ เราจะไปหามันได้จากที่ไหน?” “เรามีคนอยู่ในกรมข้าวตั้งเยอะแยะ” หลายปีมานี้ ทรูฟู๊ตซื้อตัวคนไว้มากมาย สร้างเส้นสายสัมพันธ์ไว้ทุกระดับชั้นเพื่อประโยชน์ต่างรูปแบบ ตั้งแต่ข้าราชการประจำตำแหน่งเล็กๆ ไปจนถึงปลัดกระทรวงและนักการเมือง... ทั้งสองขั้ว ไม่ว่าฝ่ายไหนได้เป็นรัฐบาล ทรูฟู๊ตก็ไม่ขาดอำนาจ! แต่กรณีนี้ เส้นสายกลับช่วยอะไรไม่ได้ “ผมเคยให้นักวิจัยไทยช่วยโทรไปสอบถามแล้ว เขาบอกว่า ที่เราขอไปส่วนใหญ่... ไม่มี!” “ไม่มี?” “บางพันธุ์ไม่เคยได้ยินชื่อด้วยซ้ำ ผมสืบถามไปถึงอีรี IRRI   ก็ได้คำตอบคล้ายๆ กัน พวกเขาเดาว่า น่าจะเป็นพันธุ์พื้นบ้านหายาก และพันธุ์ที่ปรับปรุงขึ้นใหม่จากการผสมข้าวพื้นบ้านหลากหลาย” อีรียังไม่มีเลยเหรอ ...ไอ้ทัพพ์มันไปเอาพันธุ์พวกนี้มาจากไหนวะ? “ถ้าเรารู้ข้อมูล แต่ไม่มีเมล็ดพันธุ์ข้าวก็เปล่าประโยชน์ เราต้องหาแหล่งปลูกข้าวพันธุ์เหล่านี้ให้พบ แต่เราคงเสียเวลาตามหาน่าดู อาจจะต้องใช้เวลาเป็นสิบปียี่สิบปี ตระเวนไปทั่วทุกที่ของประเทศไทยเพื่อให้ได้พันธุ์ข้าวพื้นบ้านหายากเหล่านี้ ส่วนพันธุ์ข้าวที่ปรับปรุงขึ้นมาใหม่ เราแทบไม่มีหวัง นอกจากยอมเสียเวลาผสม...” “ไม่... ไม่ต้องเสียเวลาตระเวนหาทั่วประเทศหรอก” ...คุณพลกัดฟันกรอดขณะใช้ความคิด “...ขอเวลาผมหน่อย ผมนี่แหละ จะขุดเอาขุมทรัพย์ของแม่โพสพออกมากับมือให้ดู!” ที่ไหนวะ ที่มีข้าวพันธุ์แปลกๆ พวกนี้ปลูกอยู่รวมกัน? คนที่ตอบได้คงมีแต่ไอ้ทัพพ์เท่านั้น มันไปอยู่ที่ไหน เขาคงต้องตามมันไปที่นั่น! International Rice Research Institute (IRRI)สถาบันวิจัยข้าวนานาชาติ ตั้งอยู่ที่ประเทศฟิลิปปินส์ www.irri.org จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 54 19:43:00

ความคิดเห็นที่ 3 จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 54 21:27:06

ความคิดเห็นที่ 4 ป้ามาแล้ว เดี๋ยวหลานตามมานะ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 54 21:54:34