PANTIP.COM : W10620561 กว่าจะถึงพรุ่งนี้ บทที่ 15/1 [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 2

เดินลึกเข้าไปไม่เท่าไรก็ถึงที่หมาย บ้านเดี่ยวสองชั้นใหญ่กว่าบ้านน้าดาวที่กรุงเทพฯ เล็กน้อย สนามหญ้าขนาดย่อมหน้าบ้านมีโต๊ะหินอ่อนซึ่งเธอเคยมานั่งทำการบ้านประจำตั้งอยู่กึ่งกลาง กั้นอาณาเขตด้วยรั้วสูงหนึ่งเมตรครึ่งสีขาวสะอาดตา

“แม่! ดูซีฮะว่าผมพาใครมา” ศรัณย์ร้องเรียกขณะเปิดรั้วเข้าไป

ร่างสมส่วนออกมาต้อนรับเมื่อได้ยินเสียงบุตรชาย ครั้นเห็นว่ามีเด็กสาวหน้าตาหมดจดคนหนึ่งมาด้วยจึงหยุดพิจารณา ก่อนที่ดวงตาเรียวหลังแว่นสายตาจะเบิกโตขึ้นเมื่อจำได้ว่าสาวเจ้าคือใคร

“ทิพย์ ทิพย์หรือลูก โตขึ้นมากเชียว ไม่กลับมาหาครูบ้างเลย”

คุณครูสร้อยตรงเข้าสวมกอดศิษย์รัก ค่าที่เห็นและช่วยเลี้ยงดูกันมาแต่อ้อนแต่ออกจึงมีความผูกพันกันมากกว่าแค่ครูและลูกศิษย์

รุ่งทิพย์น้ำตาซึม อ้อมกอดอบอุ่นนี้ยังคงให้ความมั่นคงแก่เธอเช่นครั้งหนึ่งในอดีต เรียกวันคืนเก่าๆ กลับคืนมา ช่วงเยาว์วัยที่ทุกคนห่วงกังวลในทุกข์สุขของเธอซึ่งต้องรองรับอารมณ์อันแปรปรวนของผู้เป็นตา หากนั่นไม่ได้สร้างความทุกข์ใจแก่เธอเท่ากับเหตุผลที่หนีมาวันนี้เลย

“ทิพย์ขอโทษค่ะ ครู”

“ไม่ต้อง ขอโทษอะไรกัน ครูได้เจอทิพย์วันนี้ก็ยังไม่สายนี่จ๊ะ”

“แต่ว่ายายศรี...”

“ท่านไปสบายแล้ว หนูอย่าคิดมากเลยนะ ทิพย์ก็รู้ไม่ใช่หรือจ๊ะว่าคุณยายเป็นคนใจดี ถ้าท่านเห็นว่าทิพย์เสียใจ วิญญาณท่านคงไม่มีความสุขแน่” ว่าพลางโอบไหล่ศิษย์รักพากันเข้าบ้าน “แล้วนี่มาค้างหรือเปล่าจ๊ะ เจ้านัทนี่ก็กระไรเลย แทนที่จะโทรบอกแม่ก่อน จะได้จัดห้องหับให้พร้อม”

“ทิพย์ไม่ค้างหรอกค่ะ วันนี้ทิพย์ตั้งใจมากราบครู”

เธอจะบาปมากไหมนะหากพูดปดกับผู้มีพระคุณเช่นนี้ เธอเท่านั้นย่อมรู้ดีว่าตนมาที่นี่เพราะอะไร

นางสร้อยทราบดีว่าหญิงสาวติดขัดเรื่องมารดาจึงไม่เร่งรัด ราตรี...หรือตามที่น้องของเธอบอกว่าเปลี่ยนชื่อเป็น ‘ดารินทร์’ คงหวงแหนลูกสาว ในเมื่อกว่าจะได้อยู่ด้วยกันนั้นต้องใช้เล่ห์กลมาดึงตัวไป เท่าที่บุตรชายพาตัวรุ่งทิพย์มาได้วันนี้ก็สร้างความประหลาดใจแก่เธอแล้ว

“วันนี้นัทไม่ค้างนะจ๊ะแม่ จะกลับพร้อมทิพย์เลย”

“ถึงขอค้างแม่ก็ไล่กลับ จะปล่อยให้เพื่อนกลับเองได้อย่างไร นี่ถ้าพ่อไม่ติดสัมมนาต่างจังหวัดก็จะให้ขับรถไปส่งพวกเราหรอก”

“ลุงปลัดสบายดีไหมคะ” เธอหวนนึกถึงชายวัยกลางคน ผมบางเล็กน้อย

“สบายดีจ้ะ แต่แก่แล้วเลยเริ่มลงพุง” เสียงหวานของครูเต็มไปด้วยความรักต่อสามี “ทิพย์เป็นอย่างไรบ้าง เพื่อนของแม่หนูเขาดีด้วยไหมจ๊ะ”

“ค่ะ น้าดาวดีกับทิพย์มาก ดีจนทิพย์เลิกคิดถึงแม่อีก”

ศรัณย์นิ่วหน้าข้องใจ น้ำเสียงของเพื่อนรักไร้แววเจ็บช้ำอย่างคนถูกทรยศ หรือเขาเข้าใจอะไรผิดไป นายทหารผู้นั้นไม่ได้กำลังจะแต่งงานกับมารดาเจ้าหล่อนหรอกหรือ

ชายหนุ่มค่อยโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง แม้จะเคยผิดหวังในการกระทำของสตรีผู้นั้น หากเขาก็ไม่ต้องการให้เพื่อนสาวพบพานความทุกข์อันเกิดจากการกระทำของมารดาของเธออีกต่อไป

“ครูได้ยินเสียงใสของทิพย์แบบนี้ก็ดีใจ ทิพย์ต้องทำใจให้เข้มแข็งไว้ได้อย่างนี้ตลอดไปนะจ๊ะ”

รุ่งทิพย์รับคำ ถ้อยความปลุกปลอบอ่อนโยนและให้สติของครูเสมือนพรวิเศษ ขับไล่ความเจ็บปวดในใจให้บรรเทาลง

จากคุณ : ภาพิมล (thezircon)

เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 54 11:53:10

ความคิดเห็นที่ 3

ตึกแถวสองชั้นซึ่งสร้างจากไม้ทั้งหลังได้รับการปรับปรุงเปลี่ยนแปลงตามกาลเวลา เด่นชัดที่สุดคือการตกแต่งภายใน จากร้านขายของชำซอมซ่อแปรเปลี่ยนเป็นร้านขายก๋วยเตี๋ยว มีโต๊ะและเก้าอี้หลายตัวรองรับลูกค้าข้างใน

ร่างบางเซถอยหลังปะทะแผ่นอกกว้าง เธอไม่น่าขอร้องให้ศรัณย์พามาที่นี่เลย แม้คาดเดาไว้แล้วว่าแม่คงขายทิ้งทุกสิ่งอย่างอันเป็นความทรงจำเลวร้าย แต่ใจหนึ่งของเธอก็ยังหวังว่าท่านจะเก็บบ้านหลังนี้เอาไว้

ชายหนุ่มนึกโกรธมารดาของเพื่อนขึ้นมาอีก ผู้หญิงคนนั้นช่างเห็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจที่ทำอะไรโดยไม่คำนึงถึงความรู้สึกของเลือดเนื้อเชื้อไขบ้างเลย ทว่าเขาเหมือนคนน้ำท่วมปาก รุ่งทิพย์คือตัวประกันซึ่งย่อมได้รับความเจ็บช้ำ ไม่ว่าจากการกระทำของใคร

มือหนาแตะศอกหญิงสาวแผ่วเบา พาเธอเดินขึ้นรถสองแถวไปยังจุดหมายถัดไป

วัดเล็กๆ ใกล้แหล่งชุมชนคือสถานที่เก็บอัฐิของนางสมศรี...อดีตข้าราชการครูผู้เป็นที่รักของชาวบ้าน ผู้ซึ่งมีพระคุณต่อเด็กหญิงกำพร้าที่ต้องอยู่กับตาใจร้ายลำพัง

ภายในบริเวณวัดร่มรื่นด้วยแมกไม้นานาพันธุ์ พาให้จิตใจของพุทธศาสนิกชนซึ่งเหยียบย่างเข้ามาร่มเย็น รุ่งทิพย์คุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้ด้วยเคยติดตามผู้ล่วงลับมาทำบุญบ่อยครั้ง และยังเป็นสถานที่จัดงานฌาปณกิจศพคุณตา

“เดี๋ยวเราไปไหว้พระประธานในอุโบสถกันก่อนนะ แล้วค่อยไปหาตาของทิพย์กับยายเรา” เสียงศรัณย์บอกกล่าวแผนการอันตรงกับความในใจของเธอ

หญิงสาวค่อยใจชื้นขึ้นบ้างเมื่อทราบว่าอัฐิของคุณตาทองสุกถูกเก็บรักษาไว้ที่นี่เช่นกัน

พระพุทธรูปปางสมาธิภายในพระอุโบสถหลุบเปลือกตาลงเสมือนกำลังมองผู้ก้มกราบด้วยความปราณี พระสงฆ์ทอดผ้ารับเครื่องสังฆทานก่อนสวดอุทิศส่วนกุศล เสียงเอื้อนเป็นทำนองดังกังวานภายในพระอุโบสถ และก้องกังวานเข้าไปในใจของผู้มาทำบุญ

ใบหน้าหมองเศร้าค่อยผ่องใสเมื่อเจ้าของอิ่มเอมใจ การได้ทำอะไรเพื่อคนที่ตนเคารพรักช่วยคลายความรู้สึกผิดจากอดีตลง

ไม่ไกลจากพระอุโบสถ โกศบรรจุศพสีขาวตั้งเรียงรายบนลานปูน บ้างมีดอกไม้สดใหม่วางข้างหน้า บ้างมีเพียงกระถางธูปซึ่งเหลือแต่ทรายในกระถาง

ศรัณย์เดินนำอย่างคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้ดี เขาหยุดหน้าโกศหนึ่งทางขวามือของลานปูนใต้เงาต้นไม้ใหญ่ รูปนางสมศรีแปะเคียงคู่กับสามีของนางซึ่งล่วงลับไปก่อนเนิ่นนาน

ชายหนุ่มทรุดนั่งยองลงหน้าโกศนั้น รุ่งทิพย์เผลอจ้องมองอากัปกิริยาของเขายามใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดทำความสะอาดคราบฝุ่นบริเวณรูปถ่ายของตาและยายอย่างอ่อนโยน แล้วก็ให้อุ่นวาบในใจอย่างประหลาด

“ยาย ดูสิฮะว่านัทพาใครมา” เขาเบี่ยงตัวเล็กน้อยราวกับจะหลบให้สายตาคนในภาพมองเห็นเธอ

ร่างแบบบางทรุดนั่งลงบนส้นเท้าเสมอกัน มือเธอสั่นน้อยๆ ขณะยื่นวางพวงมาลัยหน้าโกศ บอกตัวเองว่าจะไม่ร้องไห้ให้ยายศรีทุกข์ใจเป็นอันขาด

“ทิพย์มาหายายแล้วนะจ๊ะ ทิพย์ขอโทษที่ไม่ได้ดูแลยาย ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอให้ทิพย์เกิดเป็นหลานของยาย ได้ตอบแทนพระคุณของยายด้วยเถอะนะจ๊ะ”

“ถ้าอย่างนั้นยายคงดีใจมากกว่ามีหลานซนๆ แบบนัทแน่เลย”

ริมฝีปากอิ่มค่อยคลี่ยิ้ม “นัทก็อย่าซนสิ”

“ไม่ได้หรอก นัทเป็นผู้ชายนี่นา จะให้ชอบตุ๊กตาเหมือนทิพย์ได้ไง ไว้นัทฝากตัวเป็นหลานตาสุกแล้วกัน” เขาลุกไปยังโกศหนึ่งในแถวถัดไป “นัทอยากวิ่งหนีไม้เรียวของตา โตขึ้นมาคงเป็นนักกรีฑาได้เลย”

ดวงหน้าสวยหวานกึ่งยิ้มกึ่งบึ้ง รุ่งทิพย์ลุกตามไปยังอีกโกศหนึ่ง รูปถ่ายขาวดำของตาซีดเสียจนแทบมองไม่ออกว่าเป็นใคร เค้าหน้าชายหนุ่มในภาพบ่งบอกว่าคงถ่ายเก็บไว้นาน

ครั้งนี้หลานสาวปล่อยน้ำตาให้รินไหลลงมา เมื่ออยู่ต่อหน้าใบหน้าเข้มงวดเอาจริงเอาจังของตาแล้ว จิตใต้สำนึกราวกับจะแว่วเสียงตำหนิที่เคยกรอกหูอยู่เสมอ หากเธอเชื่อเหลือเกินว่าไม่มีใครรักและหวังดีต่อเธอเท่าชายชราผู้นี้อีกแล้ว

ร่างสั่นเทาก้มกราบหน้าโกศนั้น พลันสายลมแรงก็พัดวูบให้สะท้านไปทั้งกาย

“สงสัยตาจะไม่อยากได้นัทเป็นหลานแน่เลย” ศรัณย์กล่าวติดตลก

ริมฝีปากอิ่มสั่นน้อยๆ ขณะฝืนยิ้มตามคำพูดนั้น รุ่งทิพย์สูดหายใจลึกพลางยกมือกรีดน้ำตา เธอรับรู้ถึงความปรารถนาดีของเขาที่ต้องการช่วยเธอให้พ้นจากทุกข์โศก และจะตอบสนองความปรารถนาดีนั้นด้วยการทำใจให้เข้มแข็งนั่นเอง

จากคุณ : ภาพิมล (thezircon)

เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 54 11:54:26