ความคิดเห็นที่ 1 “ขอบคุณครับ” นาคินยื่นมือไปรับแก้วน้ำจากวิชุลดา ลอบสังเกตหญิงสาวอย่างแปลกใจที่เธอทำท่าไม่รู้จักเขาแม้แต่น้อย ส่วนไอ้เพื่อนเฮงซวยอย่างธีรเดชนั้นเงียบเสียงลงไปแล้ว มีหมอฝีมือดีอย่างวิชุลดาทำแผลให้ก็คงเบาใจไปได้เปลาะหนึ่ง ลมหายใจของธีรเดชผ่อนเข้าออกอย่างสงบ ดูเหมือนไอ้เพื่อนงี่เง่าจะหลับสนิทได้ทันทีเมื่อเห็นว่าวิชุลดาสบายดีอย่างที่เขาพยายามพร่ำบอก หลังจากที่หนีออกจากโรงพยาบาลจนทำให้เขาต้องวิ่งวุ่นหัวฟูแบบนี้ กฤษณ์ทรุดตัวลงนั่งข้างนาคิน เหลือบตาไปมองเพื่อนที่กำลังนอนสลบไสล ก่อนจะเอ่ยปากถามนาคินว่า “แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น ใครทำร้ายธีจนต้องบาดเจ็บขนาดนี้” นาคินกลอกตาไปมาวูบหนึ่ง นึกว่าจะเริ่มคุยกับกฤษณ์ที่จุดไหน เพราะใจจริงแล้วเขามีเรื่องอยากจะคุยกับกฤษณ์มากมายเหลือเกิน “ก็...ถ้าถามถึงการสรุปความจากตำรวจ ก็ถูกโจรปล้น เพราะทรัพย์สินเงินทองของธีถูกขโมยไปหมด พอปล้นแล้วมันก็คิดจะฆ่า โดนยิงไปสองสามนัด แต่โชคดีที่มีคนผ่านไปแถวนั้นพอดี พาไปส่งโรงพยาบาลทัน มันเลยรอดมาแบบปางตายอย่างที่เห็น” “นับว่าธีดวงแข็งใช่ย่อย” กฤษณ์พยักหน้ารับ หากแล้วก็ย้อนถามอีกครั้งเพราะสามารถจับใจความที่นาคินซ่อนเร้นไว้ได้ “แล้วถ้าความจริง ที่ไม่ใช่อย่างที่ตำรวจสรุปล่ะ” “ธีกำลังโดนตามล่าจากใครบางคน” นาคินตอบ “นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมที่ผ่านมาธีต้องหลบซ่อนตัวตลอดสองปีที่ผ่านมา” “ตามล่า” กฤษณ์ขมวดคิ้วอย่างสงสัย “ใครตาม แล้วเพื่ออะไร” “เรื่องนั้นยังจับมือใครดมไม่ได้เลย พอตามไปก็พบว่าหลักฐานหายไปอย่างไร้ร่อยรอย โดนตามมาหลังจากที่รินตายได้เดือนสองเดือนละมั้ง” พอนาคินกล่าวจบก็ลอบสังเกตท่าทีของฝ่ายตรงข้ามว่ามีปฎิกิริยาอะไรหรือไม่ หากเมื่อหาไม่พบก็ต้องถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้ม โชคดีที่ในวันเกิดเหตุ สารวัตรอานุภาพอยู่แถวนั้นพอดี หลังได้รับโทรศัพท์แจ้งจากธีรเดชว่าธีรเดชขับรถชนคน สารวัตรก็รีบรุดไปและสามารถช่วยธีรเดชที่กำลังบาดเจ็บปางตายไว้ได้ทัน หากในขณะเดียวกันก็กลับพบว่าวิชุลดาหายไปอย่างไร้ร่องรอย แต่ก็น่าแปลกนัก...เพราะในอีกไม่กี่วันถัดมา ก็มีคนพบตัววิชุลดานอนสลบอยู่ที่ถนนตามลำพัง จนเธอได้กลับมาอยู่กับสามีที่แท้จริงอย่างที่เห็นในปัจจุบัน ในเวลานี้เขาต้องปกปิดเรื่องที่วิชุลดาอยู่กับธีรเดชมาตลอดสองปีเอาไว้ก่อน แล้วให้สารวัตรอานุภาพมาคุยเรื่องงานวิจัยของวิชุลดาภายหลังกับกฤษณ์แทน ไม่อย่างนั้นเรื่องคงวุ่นวายมากไปกว่านี้ นึกแล้วก็ต้องเหลือบไปมองทางหญิงสาวที่ยังคงแสดงอาการเรียบเฉยไม่มีพิรุธใดๆ ทั้งสิ้นอย่างแปลกใจอีกครั้ง “คุณวิสบายดีใช่ไหมครับ” นาคินลองเลียบเคียงถาม “ค่ะ” วิชุลดายิ้มรับ และไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น ดูเหมือนกฤษณ์จะเข้าใจว่านาคินต้องการถามวิชุลดาว่าสองปีที่ผ่านมาเธอหายไปไหน จึงอธิบายแทนหญิงสาว “ไม่ต้องถามวิให้เปลืองเวลาหรอกคิน วิจำเรื่องในสองปีที่ผ่านมาไม่ได้เลย” คนที่ฟังแล้วตกใจไม่ได้มีเฉพาะนาคินคนเดียว แต่รวมไปถึงร่างสูงที่เพิ่งได้สติและแอบฟังเรื่องราวอยู่อย่างเงียบงัน นัยน์ตาของธีรเดชลืมตาโพลงอย่างกะทันหัน ทำเอาคนที่กำลังทำแผลให้อย่างวิชุลดาต้องสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ มือไม้ปั่นป่วนไปหมดเมื่อนัยน์ตาคมกริบนั่นทอประกายกร้าวอย่างน่ากลัว “วิโกหก...” ธีรเดชเค้นเสียงในขณะที่จ้องไปที่หญิงสาวอย่างไม่ละสายตา “ธีไม่เชื่อว่าวิจะจำอะไรไม่ได้เลย ไม่มีทางหรอก” “เอ๊ะ..ตะ แต่...” วิชุลดาละล่ำละลักตอบ ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาคนนี้ต้องทำเสียงดุกับเธอด้วย “..แต่วิจำไม่ได้จริงๆ นะคะ วิจำได้แค่ตอนที่วิขับรถชนรถบรรทุก แล้วหลังจากนั้นวิก็จำอะไรไม่ได้เลย” “ไม่จริง อย่ามาโกหกดีกว่า!” “จะดุวิไปทำไมวะ” กฤษณ์พูดแทรกขึ้น ในขณะที่ดึงมือวิชุลดาให้เดินหลบไปอยู่ข้างหลังเขา “ลองคิดดูดีๆ สิ วิจะโกหกไปทำไม” ธีรเดชตวัดสายตาไปทางกฤษณ์อย่างเกรี้ยวกราด ยิ่งเห็นวิชุลดาหลบเขาไปเกาะแขนเสื้อของกฤษณ์ด้วยแล้ว ในอกก็ร้อนรุ่มราวกับถูกเปลวเพลิงแผดเผา มือทั้งสองกำแน่นจนเห็นเส้นเลือดนูนขึ้นมา “เงียบไปเลยไอ้กฤษณ์ ไม่รู้เรื่องก็อย่ามาสอด!” กฤษณ์ฉุนวาบขึ้นมาทันที “คนที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยคือใครกันแน่ รู้ไว้ซะ นอกจากวิจะจำเรื่องเมื่อสองปีก่อนไม่ได้แล้ว วิยังลืมเรื่องของธีไปด้วย วิจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าผู้ชายที่ชื่อธีรเดชเป็นใคร!” ประโยคนั้นเปรียบเสมือนสายฟ้าฟาดลงกลางหัวใจของธีรเดช ร่างสูงผุดลุกขึ้นยืนทันทีโดยไม่สนอาการบาดเจ็บของตนแม้แต่น้อย ที่ศีรษะปวดแปลบ...หากมันคงไม่เจ็บแสบเท่าบาดแผลที่หัวใจ สองนัยน์ตาเลื่อนไปมองวิชุลดาเพื่อค้นหาความจริง และพบเพียงแค่ความตื่นตระหนกบนใบหน้าขาวนวลนั่น “...วิ” ธีรเดชเค้นเสียงให้ออกจากริมฝีปากอย่างยากลำบาก น้ำเสียงเกรี้ยวกราดนั่นเจือปนไปด้วยความสับสน “...วิจำธีไม่ได้เหรอ” นัยน์ตาสุกสกาวของวิชุลดาทอแววไหวระริก ความรู้สึกสับสนก่อตัวขึ้นจนครอบคลุมไปทั่วหัวใจ หญิงสาวกระชับมือที่เกาะแขนกฤษณ์ให้แน่นขึ้นเพื่อหาที่พึ่งพิง ก่อนจะตอบธีรเดชด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ขอโทษนะคะ วิจำคุณไม่ได้จริงๆ” คำพูดไพเราะนั่น...บ่งบอกถึงความเหินห่าง ใบหน้าใสซื่อที่จ้องมองมาทางเขาอย่างไร้เดียงสา...บ่งบอกถึงความสัตย์จริงในสิ่งที่เพิ่งพูดออกไป หากธีรเดชไม่ดื้อรั้นจนเกินไปนัก เขาก็ควรทราบว่าสิ่งที่วิชุลดาพูดเป็นความจริง ธีรเดชทรุดตัวลงนั่งอย่างไร้เรี่ยวแรง สมองลั่นอื้ออึงไปหมด ก้อนเนื้อที่อกด้านซ้ายเต้นแผ่วเบา...ราวกับต้องการจะหยุดเต้นลง นัยน์ตาทอแววไหววูบหลายต่อหลายครั้ง มือใหญ่กำแน่นจนสั่นระริก ด้วยไม่อาจยอมรับความจริงที่กำลังเกิดขึ้นได้ ...จำไม่ได้ เธอจำเขาไม่ได้!? ภาพความทรงจำทั้งหมดระหว่างเขาและเธอ ไม่ทราบหลั่งไหลมาจากแห่งหนไหน นัยน์ตาหวานซึ้งที่เคยมองตรงมาที่เขาแต่เพียงผู้เดียว เสียงหัวเราะสดใสดุจระฆังเงินที่ดังกังวานไปทั่วห้อง น้ำเสียงอ่อนหวานที่พร่ำเรียกแต่ชื่อเขา ร่างกายนุ่มนิ่มที่เคยครอบครองซ้ำแล้วซ้ำเล่า... ทุกอย่างว่างเปล่าในความทรงจำของเธอ แต่ฝังแน่นในหัวใจของเขา พิษร้ายที่ตั้งใจจะให้วิชุลดาลิ้มลองไปชั่วชีวิต กลับโลดแล่นเข้าทำร้ายธีรเดชโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว หอกนั้นคืนสนองแก่ผู้ใช้ ทิ่มแทงจนเขาแทบจะเป็นบ้าไป วิชุลดากลับคืนสู่อุ้งมือของสามีที่แท้จริงเสียแล้ว โดยที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย... “กูรู้ว่า ธีเสียใจที่วิจำไม่ได้ แต่ตั้งสติก่อนเถอะ...” กฤษณ์มองเพื่อนอย่างเป็นห่วง ด้วยความไม่รู้จึงเข้าใจว่าธีรเดชเสียใจที่เพื่อนสนิทจำตนเองไม่ได้เพียงอย่างเดียว แม้จะรู้สึกเอะใจในความผิดปกติที่มากจนน่าสงสัย แต่ด้วยสถานการณ์โดยรวมทำให้กฤษณ์มองข้ามเรื่องนี้ไปชั่วคราว “เมื่อครู่คินบอกว่าธีโดนตามล่าใช่ไหม และเกิดขึ้นภายหลังจากที่รินตายไปไม่กี่เดือนด้วย” นาคินพยักหน้ารับ ละสายตาจากธีรเดชหันมามองกฤษณ์แทน “ถามจริงเถอะ” กฤษณ์พูดต่อ “พวกนายไม่เอะใจอะไรกันบ้างหรือไง” นาคินและธีรเดชย่อมเอะใจแน่นอน นอกเหนือไปจากการที่ธีรเดชมาหาวิชุดลาในวันนี้ จุดประสงค์ที่แอบแฝงมาด้วยก็เพื่อหยั่งเชิงฝ่ายตรงข้ามส่วนหนึ่ง “เป็นไปได้ไหมว่ารินไม่ได้ตกบันไดตายอย่างเราเข้าใจกัน แต่ถูกใครคนหนึ่งจงใจฆ่าเธอ และอาจจะเป็นคนคนเดียวกับที่กำลังตามล่าธีอยู่ในตอนนี้” กฤษณ์ให้ความเห็น “คนที่อยู่กับรินเป็นคนสุดท้ายในตอนนั้น ก็คือวิไม่ใช่หรือไง” แม้จะดูเหมือนธีรเดชจะกำลังเหม่อลอย หากเขาสามารถจับใจความที่กฤษณ์และนาคินคุยกันได้ทั้งหมด และพูดแทรกได้ตรงตามแผนการที่วางไว้ “พูดอย่างนี้หมายความว่าไงวะ” กฤษณ์เริ่มฉุนขึ้นมาอีกครั้ง “กูพูดไปตามเนื้อผ้า ว่ากันตามความจริง กล้องโทรทัศน์วงจรปิดที่บ้านกูในวันที่รินตายฉายภาพแบบนั้น” ธีรเดชตอบอย่างราบเรียบพลางเลื่อนสายตาไปมองวิชุลดา “ว่ายังไงล่ะวิ วันนั้นเธอไปหารินด้วยเรื่องอะไร แล้วทะเลาะกันทำไม อย่าบอกนะว่าจำเรื่องนี้ไม่ได้อีก” วิชุลดาหันไปมองกฤษณ์เพื่อขอความช่วยเหลือ “คือ... วิจำไม่ได้จริงๆ อย่างที่คุณพูด ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณรินคือใคร” “ดูเหมือนวิจะจำอะไรไม่ได้สักอย่างเลยนะ” ธีรเดชประชดประชันอย่างอดไม่ได้ “คิดว่าวิจะเป็นคนฆ่ารินหรือไงไอ้ธี จะบ้าหรือไง” กฤษณ์ดึงความสนใจของธีรเดชกลับมาที่เขาอีกครั้ง ธีรเดชย่อมไม่คิดเช่นนั้นแน่ หากสิ่งที่พูดออกไปกลับจงใจที่จะยั่วยุกฤษณ์ให้เปิดเผยเรื่องราวออกมาเอง “ใครจะไปรู้ ก็ในเมื่อmงยังทรยศกู ล้มบริษัทกูเพื่อเงินได้ เมียก็คงจะเลวไม่ต่างกันละมั้ง” คำใส่ร้ายนั่นทำให้กฤษณ์โกรธจนหน้าถอดสี โดยเฉพาะเมื่อมันโยงใยไปถึงวิชุลดา ชายหนุ่มเม้มริมฝีปากแน่น หากก็จนใจ พูดโต้แย้งอะไรไม่ออก หวนนึกถึงคนต้นเหตุอย่างรินลดาก็ที่ตายไปแล้ว เขาเองก็ไม่อยากจะรื้อฟื้นความจริงว่าเขาโดนรินลดาหักหลัง โยนหนี้สินเท็จให้เพื่อหลอกธีรเดชว่าเขาทำเพื่อเงินเช่นกัน ยังไม่นับเรื่องที่รินลดาขอให้เขาปิดบังธีรเดชว่าเธอโดนถ่ายวีดีโอตอนถูกข่มขืนอีก เขาจะพูดไปได้อย่างไร “ไม่ตอบ งั้นเราก็คุยกันในชั้นศาล เตรียมตัวให้ดีแล้วกัน” ธีรเดชตัดบท ทำท่าจะลุกขึ้นยืน หากนาคินกลับพูดแทรกขึ้นมาก่อน “กฤษณ์ไม่คิดบ้างเหรอว่าคนที่จงใจล้มบริษัทของธี จะเป็นกลุ่มเดียวกับคนที่กำลังตามล่าธี และอาจจะเป็นคนฆ่ารินด้วย มันไม่ใช่แค่เรื่องเงินหรือล้มบริษัทเพียงอย่างเดียวแล้วนะ ถ้ากฤษณ์รู้ตัวการ บอกพวกเรามาเถอะ” หนึ่งข่มขู่บีบบังคับให้อีกฝ่ายเกรงกลัว...หนึ่งปลอบโยนเพื่อเปิดหนทางออกให้ ธีรเดชและนาคินลอบวางแผนกันอย่างรัดกุมเพื่อล่อลวงเอาความจริงจากปากของกฤษณ์ให้ได้ กฤษณ์เลื่อนสายตาไปมองพวกเขาทั้งสองอย่างช้าๆ รวมทั้งหันไปมองวิชุลดาที่กำลังยืนข้างกัน ภรรยาของเขาไม่ได้ว่าอะไร เธอบีบมือกลับเบาๆ เป็นเชิงให้กำลังใจ กฤษณ์นึกโชคดีที่วิชุลดาจำเรื่องนี้ไม่ได้ เพราะเธอจะได้ไม่ต้องกังวลใจเรื่องรินลดาอีก ให้เขาเป็นคนผิดสัญญากับรินลดาเพียงผู้เดียวก็พอ เมื่อคิดทบทวนคำพูดของนาคินแล้วเห็นว่าเป็นเรื่องจริง เขาคงปิดบังเรื่องนี้ไม่ได้อีกต่อไป กฤษณ์ค่อยๆ เล่าโดยเริ่มตั้งแต่ตอนที่รินลดามาขอร้องให้เขาช่วยว่าความไปตามหลักฐานว่าบริษัทของธีรเดชติดหนี้ เล่าถึงเหตุผลว่ารินลดาถูกแบล็กเมลจนต้องเซ็นเอกสารชดใช้หนี้นั่นเพื่อล้มบริษัทของตัวเอง และเล่ามาถึงหลักฐานหนี้สิ้นของเขาที่รินลดาปลอมแปลงขึ้น เพื่อหลอกธีรเดชให้หลงเชื่อว่าเขาทรยศธีรเดชเพื่อเงินจริงๆ ระหว่างที่ธีรเดชรับฟังคำอธิบายของกฤษณ์อยู่นั้น คิ้วเรียวของเขาก็ขมวดมุ่นมากขึ้นเรื่อยๆ เกือบจะอ้าปากพูดสอดอยู่หลายครั้ง หากก็ถูกนาคินยับยั้งไว้ให้ใจเย็นๆ ทุกคราวไป จนกระทั่งกฤษณ์พูดจบ ธีรเดชก็เอ่ยขึ้นมาทันที “เรื่องที่รินถูกข่มขืนแล้วมาขอร้องให้นายช่วยปิดบังเราเพราะไม่กล้าบอกกู เป็นเรื่องเหลวไหวที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา” “กำลังจะบอกว่ากูโกหกงั้นสิ” กฤษณ์เอนหลังพิงเก้าอี้ “สาบานได้ว่าเป็นเรื่องจริง รินมาขอร้องอย่างนี้จริงๆ” “ถึงรินจะมาพูดอย่างนั้นจริง แต่เรื่องที่พูดต้องไม่ใช่ความจริงอย่างแน่นอน” ธีรเดชอธิบายต่อ “กฤษณ์ำกำลังมองภาพของรินซ้อนทับกับวิหรือเปล่า ถ้าเหตุการณ์กลับกันแล้วเปลี่ยนเป็นวิแทน วิอาจจะอยากปิดบัง แต่รินไม่ใช่ รินไม่ใช่คนอ่อนแอถึงขนาดนั้น ถึงรินจะต้องแปดเปื้อนอะไรมา รินย่อมรู้ว่ากูไม่สนใจเรื่องบ้าๆ แบบนั้นอยู่แล้ว ถ้าเกิดเรื่องแบบนั้นจริง มีหรือที่กูจะปล่อยให้ไอ้ชั่วนั่นลอยนวล ยิ่งบอกกูเร็วเท่าไหร่ ก็ยิ่งร่วมมือกันกำจัดไอ้ชั่วนั่นได้เร็วขึ้นเท่านั้น” พูดถึงตรงนั้น ธีรเดชก็นิ่งเงียบไปอึดใจ หมายความว่ายังไงกัน ถ้ากฤษณ์ไม่ได้โกหก ก็แสดงว่ารินกำลังปิดบังอะไรบางอย่างกับเขา ถ้ามีคนต้องการจะล้มบริษัทของเขาและรินจริง ทำไมรินไม่บอกเขา มีเหตุผลอะไรกันที่ทำให้รินถึงกับต้องยอมล้มบริษัท ธีรเดชนึกเหตุผลออกเพียงข้อเดียวที่รินลดาไม่ยอมบอกเรื่องนี้กับเขา ...รินกำลังปกป้องใครคนหนึ่ง “กฤษณ์บอกว่ารินปลอมแปลงเอกสารการติดหนี้และบัญชีธนาคารของกฤษณ์ใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นขอกูดูข้อมูลจริงได้หรือเปล่า” เอกสารแผ่นแล้วแผ่นเล่าถูกผ่านตาของธีรเดชไปอย่างรวดเร็ว มันแตกต่างกับข้อมูลที่เขาไปสืบมาจริงๆ ทั้งบัญชีในธนาคารของกฤษณ์ และเอกสารหนี้สินที่ถูกปลอมแปลงขึ้นมานั่นอีก เขาถูกหลอกหรือนี่ “ทำไมถึงคิดว่ารินเป็นคนปลอมเอกสารนั่นล่ะ” ธีรเดชถาม “เพราะว่ารินเป็นคนนำเอกสารทั้งหมดไปให้mงดู หรือว่าไม่ใช่ล่ะ และคนที่จะปลอมแปลงได้แนบเนียนจบตบตาmงได้ ก็คงไม่พ้นเมียmงนั่นแหละ” กฤษณ์ย้อน ถูกอย่างที่กฤษณ์พูด รินเป็นคนนำหลักฐานทั้งหมดมาให้เขาด้วยตนเอง แล้วมันหมายความว่ายังไงกัน การปรักปรำผ่านหลักฐานนั่นชี้ชัด รินอยากให้เขาทะเลาะกับกฤษณ์งั้นรึ? ...เพื่ออะไร มันไม่น่าจะเป็นไปได้เลย ธีรเดชเลื่อนสายตากลับมามองกฤษณ์...อดีตเพื่อนสนิทอีกครั้ง ความสงสัยที่มียังคงวนเวียนอยู่ในความคิด หากก็ลดน้อยลงไปเรื่อยๆ ความรู้สึกผิดกลับพอกพูนขึ้นแทนที่ จนกระทั่งมันกลบความลังเลสงสัยที่มีต่อกฤษณ์ไปจนหมดสิ้น เพราะหลักฐานของกฤษณ์ทั้งหมดตอนนี้ บ่งชี้ชัดว่ากฤษณ์ไม่ได้กระทำผิดต่อเขาแม้แต่น้อย เวลานั้นเอง...ที่นัยน์ตาของเขาเลื่อนไปประสานกับนัยน์ตาใสกระจ่าง หัวใจของชายหนุ่มกระตุกวาบเมื่อมองเห็นใบหน้าหวานซึ้ง ไร้เดียงสา บริสุทธิ์สะอาด และปราศจากความผิดใดๆ ...แล้วเขาทำอะไรลงไปกัน อาการเจ็บแปลบที่มีต้นกำเนิดมาจากหัวใจแล่นปราดไปทั่วร่าง ความเจ็บปวดจากบาดแผลเพิ่งสำแดงฤทธิ์ในเวลานั้นเอง ธีรเดชร้องโอยคำหนึ่ง ทรุดกายลงกับโซฟา หลับตาลงเพื่อปิดกั้นและปฎิเสธความจริงทุกอย่างอีกครั้ง “เรื่องนี้พักไว้ก่อนได้ไหม” วิชุลดาเปรยขึ้นเบาๆ หลังจากที่นิ่งเงียบไม่ออกความเห็นมานาน “เขาเพิ่งเสียเลือดมามาก พาเขากลับไปโรงพยาบาลเพื่อไปนอนพักให้หายป่วยก่อนเถอะ อยู่ที่นี่วิก็แค่ปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้ได้เท่านั้น” กฤษณ์พยักหน้ารับคำ ลุกขึ้นแล้วเดินไปเพื่อไปแต่งตัวและเตรียมรถเพื่อขับไปส่งธีรเดชที่โรงพยาบาล ส่วนนาคินก็เดินออกไปเอารถข้างนอกบ้านเช่นกัน ทำให้เวลานั้นมีเพียงวิชุลดาและธีรเดชหลงเหลือเพียงสองคนในห้องรับแขกเท่านั้น ธีรเดชเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างเชื่องช้า เหม่อมองร่างอรชรที่กำลังสำรวจบาดแผลให้เขาอีกครั้ง การสัมผัสที่เบามือของเธอกลับบีบรัดหัวใจเขาจนแทบจะหายใจไม่ได้ ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึก มือใหญ่เอื้อมไปกุมเล็กไว้ เอ่ยถามอย่างแผ่วเบา “วิจำธีไม่ได้จริงๆ เหรอ...” น้ำเสียงที่อ่อนโยน และนัยน์ตาที่ฉาบไปด้วยความเว้าวอน หากก็ซ่อนไว้ด้วยความเหงาเศร้าอย่างลึกล้ำ ทุกประการทำให้วิชุลดารู้สึกอุ่นวาบที่หัวใจอย่างแปลกประหลาด ถึงกับต้องหลุบตาลงต่ำ เพื่อหลีกให้พ้นจากสายตาคมกริบของเขา หญิงสาวค่อยๆ ดึงมือออกอย่างสุภาพ และสั่นศีรษะปฎิเสธอย่างนุ่มนวล “วิจำคุณไม่ได้จริงๆ ค่ะ กฤษณ์เคยเล่าให้ฟังว่าพวกเราเคยเรียนมัธยมมาด้วยกัน ไว้ว่างๆ คุณค่อยเล่าให้วิฟังนะคะ  แต่ตอนนี้คุณทำใจให้สบายก่อน แล้วพักผ่อนมากๆ จะได้หายป่วยไวๆ นะคะ” เมื่อมือเล็กนั่นหลุดรอดจากมือใหญ่ไป ความเย็นเยียบจากไอฝนก็สอดแทรกเข้ามาแทนที่ ธีรเดชลอบหัวเราะเบาๆ อย่างสมเพชตัวเอง ไม่มีเหตุผลที่เขาจะหาข้ออ้างเพื่อดึงวิชุลดาให้กลับมาเป็นของเขาอีกต่อไป เมื่อเมฆหมอกสลายตัวจนสิ้น...ความเป็นจริงในหัวใจจึงปรากฎชัด บางสิ่งบางอย่างที่อกข้างซ้ายของธีรเดชเต้นระรัวเร็ว ตอบรับกับความรู้สึกที่พลุ่งพล่านอยู่ในขณะนั้น ...หากมันก็สายเกินไปเสียแล้ว แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 54 12:35:04 จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 54 12:29:06

ความคิดเห็นที่ 2 ธีรเดชและวิชุลดาเดินขึ้นรถไปก่อนแล้ว หากกฤษณ์กลับต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ของตัวเองดังขึ้นอย่างกะทันหัน ตรวจสอบดูก็พบว่าเป็นอีเมลใหม่ที่เพิ่งส่งเข้ามา กฤษณ์กวาดสายตาเพื่อดูว่าใครเป็นผู้ส่ง และก็ต้องแปลกใจว่าผู้ส่งได้ปกปิดชื่อของตนไว้ เขาจึงตัดสินใจเปิดเมลอ่านทันที ในเมลนั้นเป็นภาพถ่ายมืดๆ หลายภาพ เหมือนตั้งใจจะถ่ายคู่รักคู่หนึ่งที่กำลังสนิทสนมกันภายในรถ ทีแรกกฤษณ์ไม่ได้คิดอะไรทั้งสิ้น ...ไม่เลย เขาไม่ได้คิดอะไรเลย จวบจนกระทั่งภาพที่สาม และภาพที่สี่ จนไปถึงภาพถัดๆ ไป ที่ใบหน้าของคนในภาพกระจ่างชัดขึ้นเรื่อยๆ เมื่อนั้นเองที่นัยน์ตาของกฤษณ์สาดประกายเย็นเยียบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต ปรวิทย์ยกนิ้วขึ้นจากหน้าจอโทรศัพท์...หลังจากที่เพิ่งกดส่งข้อมูลภาพถ่ายเข้าอีเมล์ของกฤษณ์ เมื่อนึกถึงความวุ่นวายที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า เขาก็อดที่จะคลี่รอยยิ้มด้วยพอใจไม่ได้ ทั้งๆ ที่กฤษณ์ควรจะถูกธีรเดชส่งตัวให้เข้าไปอยู่ในคุกตามหลักฐานปลอมที่เขาสร้างขึ้น หากเขากลับคาดการณ์ผิดไป คราวแรกเขานึกว่าธีรเดชจะเห็นแก่ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนจึงให้อภัยกฤษณ์ แต่แท้จริงแล้วไม่ใช่ ธีรเดชกลับไปลงมือผ่านวิชุลดาอย่างคาดไม่ถึง คิดแล้วก็น่าตลกนัก ไม่นึกว่าเรื่องราวจะพลิกผันเช่นนี้ แต่ก็ดีเหมือนกัน ถ้าสามารถจัดการเรื่องทุกอย่างได้ราบรื่นหมดจดโดยไม่มีอุปสรรคเลย มันจะไปสนุกอะไร? หลายครั้งที่เขาสงสัยว่าเรื่องราวของพวกเขามันเริ่มบิดเบี้ยวที่ไหน นัยน์ตาของชายหนุ่มทอแววหวนรำลึก... ...บางทีเรื่องมันอาจจะเริ่มที่ตรงนั้น ธีรเดชและรินลดาคงไม่มีโอกาสรู้จักกับทางตำรวจ หากไม่เคยเจาะข้อมูลของทางกรมตำรวจมาก่อนในคดีของคมศักดิ์ การโจรกรรมข้อมูลของสองคนนั้นเป็นที่โด่งดังในแวดวงภายใน จนทางตำรวจต้องติดต่อขอตัวพวกเขาเข้าร่วมในการสืบคดีความหลายอย่าง เรื่องนี้เขาทราบดี และนึกเป็นกังวลเสมอเมื่อนึกว่าสักวันธีรเดชและรินลดาอาจจะสืบสาวราวเรื่องจนต้องมาเกี่ยวข้องกับองค์กรของเขา แล้ววันนั้นก็มาถึง ฝีมือการโจรกรรมข้อมูลของรินลดาเหนือชั้นกว่าธีรเดชเกือบเท่าตัว จึงไม่แปลกที่เธอจะเป็นฝ่ายเหยียบย่างมาในความลับของเขาก่อน สิ่งที่รินลดาพบคือเอกสารลงนามของบุคคลสำคัญระดับประเทศหลายคน ที่สาบานตนว่าจะซื่อสัตย์ต่อองค์กรแห่งนั้นตราบจนวันตาย อันเปรียบเสมือนพันธะสัญญาที่ผู้ใดก็มิอาจแพร่งพราย และเปรียบเสมือนข้อผูกมัดให้คนในองค์กรไม่อาจหักหลังซึ่งกันและกัน เพราะทุกคนเป็นพยานปากเอกที่ร่วมรับรู้การลงนามในครั้งนั้น บิดาของเขาย่อมไม่ยอมให้รายชื่อนั่นหลุดรอดออกไปภายนอกแน่นอน “ถอนตัวไปซะ” นั่นคือสิ่งที่ปรวิทย์พูดขึ้นเป็นประโยคแรกเมื่อนัดพบรินลดา “แล้ววิทย์ล่ะ” “วิทย์มาไกลเกินกว่าจะถอนตัวเสียแล้ว” “หยุดตอนนี้แล้วหนีไปไม่ได้รึ” “หนีก็โดนตาม คิดว่าชาตินี้จะหนีพ้นรึ...ไม่มีทาง ร่วมมือหรือตาย มีทางเลือกเพียงสองสายเท่านั้น” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย คล้ายไม่ยี่หระต่อสิ่งใด “วิทย์ไม่อยากให้รินต้องเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ถอนตัวไปซะเถอะ” ปลายเสียงทุ้มเน้นหนัก ประโยคกึ่งปลอบโยนกึ่งข่มขู่ทำให้รินลดาต้องนิ่งคิด ทั้งสองสบตากันเนิ่นนาน ก่อนที่หญิงสาวจะเป็นฝ่ายละสายตาออก เลื่อนสายตาไปมองเพดานแทน “จะให้รินทำยังไง” “ง่ายนิดเดียว อย่ามายุ่งกับเรื่องนี้อีก” ปรวิทย์เกลี้ยกล่อม “แต่ก่อนอื่นต้องวางแผนตบตาเสียก่อน เพราะถ้ารินถอนตัวไปกลางคันจะน่าสงสัยเกินไป รินจะต้องทำทุกอย่างให้แนบเนียน เพราะถ้าจะหลอกคนอื่นได้ ก็ต้องหลอกคนใกล้ตัวรินให้ได้ก่อน” “ถ้ารินไม่ทำล่ะ” ปรวิทย์ตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “คนฉลาดอย่างรินน่าจะรู้คำตอบอยู่แล้วนะ” รินลดาถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนจะบอกให้ปรวิทย์ลองเล่าแผนการทั้งหมดให้เธอฟัง แผนชั้นแรกร่างขึ้นเพื่อล้มบริษัทของธีรเดช ซึ่งจะส่งผลให้ธีรเดชและพรรคพวกแตกกระจาย จนต้องล้มเลิกการโจรกรรมข้อมูลที่จะเป็นการเปิดเผยความลับขององค์กรเขาออกไป โดยแผนที่ปรวิทย์เลือกใช้ ก็คือการสร้างหนี้สินเท็จให้กับบริษัทของธีรเดช “เรื่องหลักฐานการติดหนี้ของบริษัท วิทย์จะจัดการเอง ส่วนหนี้สินที่ธีไม่รู้เรื่อง ย่อมทำให้ธีไม่ยอมความแล้วไปปรึกษากฤษณ์ที่เป็นทนายความส่วนตัว และยังเป็นเพื่อนสนิทแน่นอน” ปรวิทย์อธิบายต่อ “แต่การหลอกกฤษณ์ให้หลงเชื่อหลักฐานปลอมเป็นเรื่องยาก เพราะกฤษณ์เองก็มีเส้นสายในวงการนี้ไม่น้อย ดังนั้น วิทย์คงต้องขอแรงให้รินช่วยตรงนี้” “ยังไงล่ะ” รินลดาถาม “รินต้องบอกให้กฤษณ์ยอมความซะ” รินลดาขมวดคิ้วมุ่น “นั่นจะได้อย่างไร กฤษณ์ไม่มีทางยอมแน่ๆ” “ได้สิ..” ปรวิทย์ยิ้ม “...ถ้ารินไปขอร้องกับวิแทนน่ะนะ” แล้วแผนการชั้นที่สองก็ถูกวางขึ้น โดยกุเรื่องว่ารินลดาถูกใครคนใดคนหนึ่งข่มขืน และถูกถ่ายวีดีโอแบล็กเมลไว้เพื่อข่มขู่ให้เธอล้มบริษัทของตัวเอง “ข่มขืนงั้นเหรอ..” รินลดาหัวเราะกับตัวเองเบาๆ “..ถ้ามีผู้ชายคนไหนกล้ามาข่มขืนริน ไอ้หมอนั่นคงไม่ตายดีแน่ๆ” “แต่เรื่องถูกข่มขืนเป็นเรื่องใหญ่สำหรับผู้หญิงอ่อนไหวอย่างวิ” ปรวิทย์พูดต่อ “ถ้ารินยกเรื่องนี้ขึ้นมาเป็นประเด็น วิจะเห็นใจแล้วบอกให้กฤษณ์ช่วย ส่วนกฤษณ์เองก็มีแผลใจในเรื่องเดียวกัน กฤษณ์ต้องไม่อยากบอกธีที่กำลังตกอยู่ในสภาพเดียวกันแน่นอน” รินลดานิ่งคิดครู่หนึ่งแล้วจึงแย้งว่า “รินยอมรับว่าเรื่องที่กฤษณ์และวิยอมช่วยอาจจะเป็นไปได้ แต่กฤษณ์จะต้องสืบหาคนที่มาข่มขืนรินเพื่อช่วยรินแน่ๆ” “ในเมื่อคนคนนั้นไม่มีตัวตน กฤษณ์จะสืบอะไรได้ รินแค่ให้ข้อมูลปลอมๆ ไปก็พอแล้ว” ปรวิทย์ตอบอย่างเรื่อยเฉื่อย “ปัญหาอยู่ที่รินว่าจะแสดงละครตบตาได้มากน้อยแค่ไหน และจะสามารถเกลี้ยกล่อมธีให้ยุติเรื่องนี้ได้ไหมมากกว่า” “ไม่มีปัญหา เรื่องนั้นไม่ใช่เรื่องยาก” รินลดาตัดบท “แต่วิทย์จะสัญญาได้ไหมว่าถ้ารินยอมล้มบริษัทลง รินกับธีจะปลอดภัย” “ถ้ารินไม่มาก้าวก่ายเรื่องนี้อีก วิทย์ให้สัญญา” ทั้งสองประสานสายตากันอยู่ครู่หนึ่ง ต่างใช้นัยน์ตาค้นหาความจริงจากอีกฝ่ายอย่างไม่ลดละ และในที่สุด รินลดาก็เป็นฝ่ายทำลายความเงียบด้วยการเปลี่ยนไปพูดถึงอีกเรื่องหนึ่งอย่างกะทันหัน คล้ายไม่เกี่ยวข้อง แต่กลับเกี่ยวพันกันอย่างลึกซึ้ง “เรื่องของคมศักดิ์...” เธอเปรยขึ้นมาลอยๆ “...ในระหว่างที่รินหาข้อมูลจนเจอเอกสารลงนามชิ้นนี้ มันทำให้รินสงสัยอยู่เรื่องนึง วิทย์พอจะให้คำอธิบายกับรินได้ไหม” ปรวิทย์ไม่รับคำ หากนัยน์ตาคมกล้าทอประกายกระจ่างวูบหนึ่ง “หลังจากที่เรื่องของคมศักดิ์ถูกเปิดโปงด้วยฝีมือของพวกเรา พ่อของคมศักดิ์ซึ่งเป็นผู้ที่สมควรจะได้รับสิทธิในการเป็นรัฐมนตรีมากที่สุดถูกสื่อมวลชนและประชาชนวิพากษ์วิจารณ์อย่างหนัก จนทำให้สมาชิกในพรรคต้องปลดเขาออกจากเก้าอี้รัฐมนตรีในสมัยนั้นไป และใครคนหนึ่งได้ก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งแทนอย่างไม่คาดฝัน...” รินลดาหยุดพุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะจ้องมองคนข้างหน้าอย่างลึกซึ้ง “...คนคนนั้นก็คือด็อกเตอร์เมธี หรืออีกนัยหนึ่งก็คือคุณพ่อของวิทย์นั่นเอง มันคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญ วิทย์เป็นคนวางแผนทั้งหมดตั้งแต่แรกใช่ไหม ทั้งการหลอกล่อให้ทุกคนว่าเข้าใจว่าเป็นคมศักดิ์ที่เป็นคนข่มขืนวิ ทั้งๆ ที่วิทย์เพียงต้องการขโมยข้อมูลการวิจัยของวิเพื่อนำมาพัฒนาสารเสพติดขององค์กร และยังให้ข้อมูลการก่ออาชญากรรมของคมศักดิ์เพื่อหลอกใช้พวกเราจัดการกับมันทางอ้อมอีกทีหนึ่ง เพราะรินจำได้ว่าแหล่งข้อมูลใหญ่ของพวกเรา ก็มาจากวิทย์ ไม่ใช่ใครอื่นเลย” “กำจัดคนชั่วไปอีกกลุ่มนึง ไม่ดีตรงไหนหรือ...” ปรวิทย์พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ หากมุมปากกลับกระตุกยิ้มเย็นเยียบ “หรือถ้ารินจะติเรื่องที่วิถูกทำร้ายละก็ สุดท้ายแล้วกฤษณ์ก็รับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้น วิชุลดาก็ได้สามีที่แสนประเสริฐอย่างกฤษณ์ และรินเองก็ได้สามีที่น่ารักอย่างธีไปครองโดยไม่ต้องมีเรื่องของวิมากวนใจ ทุกอย่างก็จบลงด้วยดีไม่ใช่เหรอ” รินลดาเลื่อนใบหน้าเข้าใกล้อีกฝ่าย เรียวปากปรากฎรอยยิ้มแย้มพราย “แล้วตอนนั้นสาก็โกรธกฤษณ์จนไม่ยอมพบหน้ากฤษณ์ไปหลายเดือน และเมื่อกฤษณ์ต้องรับผิดชอบวิ สาก็จะถูกกันออกจากกฤษณ์โดยสิ้นเชิง วิทย์ลืมพูดเรื่องที่สำคัญที่สุดไปหรือเปล่า...” ...ปรวิทย์ไม่ตอบ ทว่ารอยยิ้มบางเบานั่นถูกคลี่ออกมากขึ้น “ยิงปืนนัดเดียวกลับได้นกหลายตัว ถือว่าแผนในคราวนั้นของวิทย์ประสบความสำเร็จอย่างงดงามทีเดียว” รินลดาถอนหายใจเฮือกหนึ่ง “แต่รินขอเตือนไว้อย่างนึง ถือว่ารินพูดในฐานะเพื่อนที่คบกันมานานแล้วกัน วิทย์จะฟังคำของรินให้ผ่านหูไป หรือเก็บไปทบทวนก็ได้...” หญิงสาวจ้องมองคนข้างหน้า สองนัยน์ตาทอประกายเจิดจ้า “สิ่งใดที่ได้มาด้วยเล่ห์กล มันมักไม่จีรังหรอกนะวิทย์ โดยเฉพาะเมื่อมันทำให้คนอื่นต้องเดือดร้อน กรรมนั้นมันต้องคืนสนองเข้าสักวัน วันนี้วิทย์อาจจะยังไม่พลาด แต่ถ้าวันใดวันหนึ่งที่พลาด...” เธอหยุดพูดแค่นั้น เงียบไปอึดใจ มองใบหน้าที่ฉาบไว้ด้วยความเย็นเยียบราวน้ำแข็งแล้วลอบถอนหายใจ เธอรู้ดีว่าคำพูดของเธอไม่อาจสั่นคลอนความคิดของเขาได้... “ถึงจะเป็นคำสั่งของคนที่เป็นบิดา...หากเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้อง แม้จะต้องอกตัญญู แต่วิทย์ก็สมควรที่จะต้องหลีกเลี่ยงไม่ใช่เหรอ จะปล่อยให้ตัวเองทำเรื่องแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่กัน...” รินลดาลองเกลี้ยกล่อมเขาเป็นครั้งสุดท้าย “วิทย์ย่อมมีทางของวิทย์ และมีเหตุผลของวิทย์เอง” ปรวิทย์ตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “รินกลับไปเถอะ หวังว่าพวกเราคงไม่ต้องคุยเรื่องนี้อีก” แม้จะดูเหมือนไม่ใส่ใจ แต่ถ้อยคำของรินลดายังคงวนเวียนอยู่ในสมองเขาอีกพักหนึ่ง กว่าจะสลัดมันทิ้งไปได้ ก็ใช้เวลานานหลายนาที ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองเพดานอย่างเงียบงัน... เมื่อรินลดาดำเนินตามแผนการที่วางไว้ ปรวิทย์ก็สวมรอยดัดแผนนั้นอีกครั้งหนึ่ง รินลดาไม่รู้ว่า...เขาปลอมแปลงเอกสารการใช้จ่ายและบัญชีในธนาคารของกฤษณ์ เพื่อหลอกให้ธีรเดชเชื่อว่ากฤษณ์หักหลังธีรเดชเพื่อเงิน รินลดาไม่รู้ว่า...เขาปล่อยข่าวให้กฤษณ์หลงเชื่อว่าเอกสารปลอมแปลงที่เขาสร้างขึ้นทั้งหมดนั่น...เป็นฝีมือของรินลดาเอง หากปล่อยให้กฤษณ์และธีรเดชจับมือรวมตัวกัน เป็นเรื่องที่เขากังวลมากที่สุด แต่ไหนแต่ไร เขาไม่เคยชนะหากสองคนนี้อยู่ด้วยกัน แม้จะไม่เคยแพ้ แต่อย่างมากก็แค่เสมอ... ถ้าคิดจะชนะ จำเป็นต้องทำให้คนทั้งสองแตกแยกกันเท่านั้น ปรวิทย์เก่งกาจในเรื่องการหลอกล่อศัตรูให้หลงเชื่อ โยงใยเรื่องราวให้ผู้คนชักดาบฆ่าฟันกันโดยที่มือเขามิต้องเปื้อนเลือดแ ถ้าหากรินลดาเพียงรับรู้เรื่องราวและอยู่เฉยๆ โดยไม่คิดจะเปิดโปงเรื่องตามสัญญา เธอคงไม่ต้องจบชีวิตลง “ริน...เธอใจดีจนทำให้มองเรื่องทุกอย่างตื้นเขินเกินไป ขอบคุณที่พยายามจะหาทางออกให้วิทย์ แต่น่าเสียดายที่มันเป็นไปไม่ได้...” ร่างสูงโปร่งยืนกอดอก พิงกำแพงเย็นชืด ทอดสายตามองไปไกล “สิ่งใดที่ได้มาด้วยเล่ห์กล มักไม่จีรังงั้นรึ” ความเกลียดชังสามารถสร้างขึ้นได้อย่างง่ายดาย ...แล้วความรักเล่า? จะด้วยเล่ห์กล หรือด้วยความจริงใจ แม้กระทั่งเดิมพันด้วยชีวิต สุดท้ายแล้วปรวิทย์ก็ยังไม่ได้มันมาครอบครอง แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 54 12:39:20 จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 54 12:29:42

ความคิดเห็นที่ 3 วันนี้กฤษณ์ไม่อยู่ วิชุลดาไม่ทราบว่าเขาไปไหน แต่มันก็เป็นโอกาสดีที่ทำให้เธอสามารถหนีออกมาข้างนอกบ้านได้โดยที่เขาไม่รู้ เพราะตั้งแต่ที่ออกจากโรงพยาบาลมา กฤษณ์ก็ไม่เคยห่างจากเธอเลยสักวัน หญิงสาวหุบร่ม ก้มลงถอดรองเท้าที่เปียกชื้นไปด้วยฝนแล้ววางเข้ากับชั้นวาง เช็ดเท้าเข้ากับพื้นพรมหนานุ่ม ก่อนจะย่างก้าวเข้าสู่บ้านเก่าของเธอเอง หลังจากเธอแต่งงาน เธอก็ย้ายไปอยู่บ้านของกฤษณ์ ส่วนบ้านหลังนี้ก็มีเพียงคุณพ่อคุณแม่ของเธอเท่านั้นที่อาศัยอยู่ หลังจากคุณพ่อคุณแม่เสียชีวิต บ้านหลังนี้ก็ถูกปิดตายลง จนกระทั่งเธอได้มาที่นี่อีกครั้งในวันนี้ นัยน์ตาใสกระจ่างของหญิงสาวคลอเคลียด้วยหยาดน้ำวูบหนึ่ง แต่แล้วเธอก็ยกแขนเสื้อขึ้นมาปาดมันทิ้งอย่างรวดเร็ว เพราะรู้ดีว่าเวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาเศร้าโศกเสียใจ ...เธอต้องรีบ เนื่องจากไฟฟ้าในบ้านถูกตัดไปแล้ว วิชุลดาจึงต้องใช้ไฟฉายนำทางแทน สองขาเรียวก้าวเดินไปตามทางเดิน ลงบันไดสู่ชั้นใต้ดิน ซึ่งถูกสร้างขึ้นเป็นห้องทดลองเล็กๆ ประจำบ้านของเธอเอง หญิงสาวสำลักฝุ่นที่คลุ้งไปทั่วเมื่อดึงผ้าคลุมออก และกวาดสายตาไปโดยรอบเพื่อนึกว่าจะเริ่มการค้นหาที่ตรงไหน น้อยครั้งนักที่วิชุลดาเลือกที่จะโกหก แต่มาครั้งนี้ ไม่ว่าเธอจะคิดในแง่ไหน การโกหกก็เป็นหนทางที่ดีที่สุด แรกเริ่มที่ฟื้นขึ้นมาจากโรงพยาบาล เธอจำอะไรไม่ได้จริงๆ ไม่ทราบด้วยซ้ำว่าถูกทำร้ายได้อย่างไร และสองปีที่ผ่านมาเธอหายไปไหน เกิดอะไรขึ้นกับเธอ และยังคงจำไม่ได้อยู่เช่นนั้น...จนกระทั่งได้พบธีรเดช เมื่อนั้นหัวใจของเธอถูกบีบรัดอย่างรุนแรง ความทรงจำที่ส่วนลึกสั่งให้ลืมถาโถมเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง หญิงสาวจดจำทุกอย่างได้ทันทีเมื่อได้เห็นหน้าเขา...หัวใจเจ็บปวดเจียนตายเมื่อเห็นเขาบาดเจ็บ ต้องข่มกลั้นความรู้สึกมากมาย เมื่อต้องเป็นคนทำแผลให้คนที่รักด้วยมือของเธอเอง และอยากจะร้องไห้ขึ้นมาเมื่อเขากุมมือเธอไว้ และกระซิบถามเบาๆ... “วิจำธีไม่ได้จริงๆ เหรอ...” วิชุลดาอยากจะตะโกนกลับไปนัก...เธอไม่อยากจะจำ! อยากจะลืมให้หมดว่าเขาเป็นใคร เรารู้จักกันได้อย่างไร หรือเคยใช้เวลาร่วมกันอย่างมีความสุขแค่ไหน และเจ็บช้ำเท่าไหร่เมื่อความรักของเธอโดนเหยียบย่ำทำลายอย่างไม่ปราณี! น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าร่วงลงสู่พื้น อาจจะเป็นเพราะเธอต้องเก็บกดความรู้สึกอย่างมากเวลาอยู่กับกฤษณ์ เพราะยิ่งได้รับความอ่อนโยนจากกฤษณ์มากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าตนเองเป็นคนเลวมากขึ้นเท่านั้น หญิงสาวสะบัดศีรษะ สลัดความรู้สึกที่รุมเร้าออก ก่อนที่จะตั้งสติและค้นหาสิ่งที่ต้องการต่อไป ในวันที่ที่ธีรเดชมาคุยกับกฤษณ์ แม้วิชุลดาจะนิ่งเงียบไม่ได้พูดอะไร แต่แท้จริงแล้วเธอแอบฟังทุกการวิเคราะห์ความเป็นไปได้ของทั้งกฤษณ์และธีรเดช เมื่อนำมารวมกับสิ่งที่เธอจำได้ และสิ่งที่สารวัตรอานุภาพเคยซักถามเธอ วิชุลดาก็เริ่มจะจับเค้าลางอะไรบางอย่างได้ และนั่นเป็นทำให้เธอมาค้นหาข้อมูลบางอย่างที่นี่ ในที่สุดวิชุลดาก็ค้นพบแฟ้มเอกสารที่เธอต้องการ ในแฟ้มนั้นบรรจุรายละเอียดทางกายภาพและรูปถ่ายของสมุนไพรโดยละเอียด นิ้วเรียวของเธอไล่ไปตามตัวหนังสือหวัดๆ ที่คุณพ่อคุณแม่ของเธอจดไว้ ช่องทางห้วยส้าน ดอยผ้าห่มปก อำเภอฝาง จังหวัดเชียงใหม่ คือสถานที่ที่พบสมุนไพรชนิดนั้น ในฐานะแพทย์คนหนึ่งจึงทราบข่าวดีว่า ตอนนี้ที่เชียงใหม่มียาเสพติดแพร่ระบาดและมีผู้ป่วยที่คลุ้มคลั่งเพราะติดยาต้องเข้ารักษาจำนวนมาก แรกเริ่มเธอมิได้เอะใจว่าจะเป็นเรื่องเดียวกัน แต่ทุกอย่างมันช่างประจวบเหมาะพอดี จนตอนนี้เธอเริ่มไม่แน่ใจเสียแล้ว... เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของเธอดังขึ้น “สวัสดีค่ะ..ค่ะ...วิได้ข้อมูลที่คุณต้องการแล้วค่ะสารวัตร...ค่ะ วิพร้อมเสมอค่ะ” เมื่อนัดแนะวันเวลาและสถานที่กันเสร็จสรรพ เธอก็กดวางสายจากสารวัตรอานุภาพ วิชุลดาไม่อยากปรึกษาเรื่องนี้กับใคร เพราะไม่อยากเปิดเผยว่าเธอจำเรื่องทุกอย่างได้แล้ว เธอจึงแอบติดต่อกับสารวัตรอานุภาพอย่างลับๆ เพื่อบอกข้อมูลที่ตั้งของสมุนไพรชนิดนี้ และขอร้องให้สารวัตรปิดบังเรื่องนี้ไว้ไม่ว่าจะเป็นธีรเดชหรือกฤษณ์ ...เชียงใหม่ ต้นตอของเรื่องทุกอย่าง วิชุลดาหวนนึกถึงเพื่อนรัก...หวังว่าเธอคงไปพักชั่วคราวกับริสาได้ เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้น ทำให้คนในห้องเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะ และเอ่ยอนุญาตปากเบาๆ “เข้ามาได้...” ผู้เข้ามาเป็นชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง อากัปกิริยาทุกอย่างดูสุขุมนุ่มลึก เรียวปากหยักสวยปิดเรียบสนิทราวกับไม่เคยคลี่มันออกเพื่อยิ้มตลอดชีวิต สีหน้าฉายแววแข็งกระด้างชัดเจน นัยน์ตาคมกริบราวมีดแหลมสาดประกายเย็นยะเยือกตลอดเวลาเมื่อสบตากับเขา “คุณเรียกพบผม มีอะไรเหรอครับ” ปรวิทย์ไม่เคยเรียกเขาว่า ‘พ่อ’ คนตรงหน้าคือผลพวงที่เกิดจากความไม่ได้ตั้งใจกับผู้หญิงธรรมดาๆ ที่ไม่มีความสลักสำคัญอะไรคนหนึ่ง ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงที่เขาไม่เคยเห็นค่าคนนั้น จะสามารถเลี้ยงลูกจนเติบโตขึ้นมาเช่นนี้ได้ “หมอวิชุลดายังไม่ตาย” ด็อกเตอร์เมธีกล่าวกับลูกชาย พลางสังเกตปฎิกิริยาของอีกฝ่ายอย่างเงียบเชียบ “แล้วยังลักลอบติดต่อกับสารวัตรอานุภาพแล้วด้วย ผมอยากรู้ว่าคุณปล่อยให้หมอวิชุลดารอดตายจนย้อนกลับมาร่วมมือกับสารวัตรอานุภาพได้อย่างไร” ปรวิทย์ไม่เคยเรียกเขาว่าพ่อ หากเขาก็ไม่เคยแทนตัวเองว่าพ่อเช่นกัน “ผมยอมรับว่าผมพลาด” ปรวิทย์ตอบเรียบๆ “แล้วจะปล่อยให้พวกมันมาลากคอพวกเราเข้าคุกกันหรือไง ?” “ผมมีวิธีของผม” “หมายความว่าตอนนี้คุณดำเนินแผนการแล้วรึ” ปรวิทย์พยักหน้ารับ “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น มันจะไม่สาวมาถึงตัวพวกเรา” ด็อกเตอร์เมธีค่อนข้างจะรับทราบถึงความเฉลียวฉลาดของลูกชายดี และยอมรับว่าที่ผ่านมาเขาต้องพึ่งพามันสมองของลูกชายคนนี้ไม่น้อย การที่เขาก้าวขึ้นมาถึงตรงนี้ได้ก็เพราะความสามารถของปรวิทย์ไปเสียครึ่งหนึ่ง หากเขาก็ยังไม่ไว้ใจปรวิทย์เท่าไรนัก ด็อกเตอร์เมธีกล่าวเสียงเย็น “หวังว่าคุณคงไม่ได้ถ่วงเวลาเพื่ออะไรบางอย่างหรอกนะ” ปรวิทย์หัวเราะกับคำพูดนั่น รับรู้ได้ถึงความหวาดระแวงของอีกฝ่าย นัยน์ตาของเขาจ้องมองมาข้างหน้าอย่างแน่วแน่ ทำให้นัยน์ตาของผู้ที่มีอายุมากกว่าทอแววไหววูบครั้งหนึ่ง “หมดธุระแล้วใช่ไหมครับ ผมขอตัว” ปรวิทย์ลุกขึ้นยืน สองเท้าก้าวยาวๆ ตรงไปที่ประตูอย่างรวดเร็วราวกับต้องการจะออกจากห้องให้เร็วที่สุด ด็อกเตอร์เมธีมองอีกฝ่ายอย่างเงียบงัน...ความเย็นชาของบุตรคนนี้ถอดแบบมาจากเขาไม่มีผิดเพี้ยน “แล้ว...เธอ...เป็นยังไงบ้าง” ลูกชายของเขาเลื่อนสายตากลับมาอย่างที่เขาคาดไว้ รอยยิ้มขมขื่นผุดขึ้นวูบหนึ่ง หากแล้วปรวิทย์ก็จากไป โดยไม่ยอมกล่าวอะไรเพิ่มเติมแม้เพียงครึ่งคำ ณัฐพงศ์ค้อมตัวลงคำนับปรวิทย์หนหนึ่ง เมื่อเห็นว่าเขาเดินออกจากห้องมาแล้ว “เรื่องที่ให้จัดการเป็นอย่างไรบ้าง” ผู้เป็นนายถาม “ผมได้ติดต่อผู้อำนวยการโรงพยาบาลเพื่อมอบหมายให้คุณริสามาสัมมนาที่ต่างประเทศ ในช่วงเวลาที่นายกำหนดแล้วครับ” ปรวิทย์พยักหน้ารับรู้ “ดี งั้นดำเนินการตามแผนขั้นต่อไปได้” แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 54 12:42:03 จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 54 12:30:01

ความคิดเห็นที่ 4 “ขอโทษน้าวิ...” ริสาขอโทษขอโพยผ่านโทรศัพท์ “ไม่รู้ทำไมจู่ๆ ผู้ใหญ่เขาใช้ให้สาไปสัมมนาแทนรุ่นพี่ที่ไม่สบายกะทันหัน สาก็เลยไปหาวิไม่ได้” “ไม่เป็นไรๆ วิแค่นึกถึงสาเพราะเห็นว่าสาอยู่เชียงใหม่เท่านั้นเอง ไว้เสร็จเรื่องแล้วเราค่อยมาเจอกันก็ได้” วิชุลดาหัวเราะน้อยๆ พูดปลอบริสาที่มีน้ำเสียงจ๋อยสุดขีด “วิมีเรื่องอยากคุยกับสาเยอะแยะไปหมด แต่น่าเสียดายที่สาไม่ค่อยว่างเลย ขนาดวิมาหาสาถึงที่นี่ ก็ดันมีเรื่องที่ทำให้สาต้องออกจากเชียงใหม่ไปอีก” “ฮื่อ สาเองก็อยากคุยกับวิเหมือนกัน” ริสาตอบยิ้มๆ “แล้ววิเป็นไงบ้าง สบายดีใช่ไหม” “สบายดีจ้า นี่วิกำลังจะไปเที่ยวนะนี่ จะสะพายเป้ขึ้นดอยผ้าห่มปกแล้วนะ” วิชุลดาหัวเราะเสียงใส “ว่าจะลากสาให้มาด้วยกัน น่าเสียดายชะมัดเลย” “คราวหน้าหนีพวกผู้ชายไปเที่ยวกันสองคนท่าจะดีนะ ว่ามั้ยวิ?” วิชุลดาคลี่รอยยิ้มเบาบาง “...ฮื่อ ไว้คราวหน้านะสา” รอยยิ้มของวิชุลดาเลือนหายไปเมื่อการคุยโทรศัพท์กับริสาสิ้นสุดลง ไม่รู้ว่าเธอปิดบังริสาได้แนบเนียนพอไหม เพราะเธอมักจะถูกเพื่อนคนนี้จับได้เสมอว่ากำลังไม่สบายใจ เธอพึ่งริสามามาก บางครั้งก็อยากจะเป็นที่พึ่งให้ริสาบ้าง แต่น่าเสียดาย ที่ริสาไม่ยอมแสดงความอ่อนแอออกมาให้เธอได้รับรู้เลย นั่นทำให้วิชุลดาอิจฉาปรวิทย์ที่ได้ทำหน้าที่นั่นแทนเธอ ตอนที่ได้รู้จากกฤษณ์ว่าริสากับปรวิทย์เลิกกันแล้ว นั่นทำให้เธอแปลกใจ ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร เธอรู้สึกว่าสองคนนั้นเหมาะสมกันยิ่งกว่าใคร... ...แล้วริสาก็ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้แม้แต่น้อย “หนูวิจ๊ะ อยากทานอะไรก่อนไหม เพราะเดี๋ยวเราต้องเดินทางไกลกันแล้ว” เสียงเรียกของหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งดังขึ้น เรียกความสนใจของวิชุลดาให้หันกลับไปทางเธอ วิชุลดายิ้มกลับอย่างอ่อนโยน “ไม่เป็นไรค่ะคุณป้า วิไม่รบกวนดีกว่า แค่ให้คุณป้าช่วยวิก็เกรงใจมากแล้ว” หญิงวัยกลางคนผู้นั้นแต่งการเรียบง่ายในชุดชาวเขาท้องถิ่น ผิวกายขาวผ่องเช่นคนทางเหนือ มีชื่อตามคนไทยว่าแก้วกาญจน์ เธอบีบมือวิชุลดาเบาๆ และพูดด้วยสำเนียงที่ฟังแล้วรื่นไหลไพเราะ “รบกวนอะไรกัน คุณพ่อคุณแม่ของคุณดีกับพวกเราไว้มาก เรื่องแค่นี้ไม่นักหนาอะไรเลย” ถึงแม้วิชุลดาจะมีแผนที่ไปยังแหล่งสมุนไพรที่ที่คุณพ่อคุณแม่ร่างเอาไว้ให้แล้ว แต่เธอก็ไม่สามารถเดินป่าคนเดียวโดยไม่หลงทางได้ และยิ่งพื้นที่ที่ระบุในแผนที่นั้นอยู่นอกเขตอุทยานแห่งชาติดอยผ้าห่มปกด้วยแล้ว ถ้าจะค้นหาพื้นที่นั้นตามลำพังยิ่งอันตราย เธอจึงต้องเสาะหาผู้นำทางด้วยการไปติดต่อกับชาวบ้านท้องถิ่น ระหว่างที่เธอเดินไปเดินมาอย่างเงอะๆ งะๆ อยู่นั้น เธอพบกับคุณป้าแก้วท่านนี้ คุณป้าแก้วทักว่าหน้าตาเธอคล้ายคนรู้จัก คุยไปคุยมาจึงได้ทราบว่าคุณป้าแก้วรู้จักกับคุณพ่อคุณแม่ของเธอเมื่อสมัยที่พวกท่านได้มาเที่ยวที่นี่พอดี “เมื่อสิบกว่าปีก่อนที่แถวนี้ยังไม่พัฒนาเท่าไหร่นัก ดอยผ้าห่มปกยังไม่ได้เป็นอุทยานแห่งชาติด้วยซ้ำไป พวกเราอยู่กันอย่างลำบาก เพราะสมัยก่อนจะหาหมอหรือหาหยูกยามันก็ยาก ได้แต่พึ่งพาแม่หมอประจำหมู่บ้าน เวลาเจ็บป่วยอะไรก็ได้แต่รักษากันตามมีตามเกิดไป” คุณป้าแก้วเล่าให้เธอฟังเช่นนั้น “ตอนนั้นมีโรคระบาด คนในหมู่บ้านล้มตายไปมาก กระทั่งแม่หมอก็ป่วยด้วยซ้ำไป พวกเราก็ไม่ทราบจะทำอย่างไร โชคดีที่คุณพ่อคุณแม่ของคุณหลงป่าแล้วผ่านมาพอดี เลยได้พวกท่านช่วยเอาไว้ แม้จะรักษาอะไรไม่ได้มากเพราะไม่มียาสมัยใหม่พร้อม แต่ท่านก็ช่วยในเบื้องต้น และพาไปรักษาที่โรงพยาบาลในตัวเมือง รวมทั้งออกค่ารักษาให้พวกเราทั้งหมด...” เนื่องจากทางเดินที่คุณป้าแก้วพาไปมิใช่เส้นทางหลักที่นักท่องเที่ยวเดินป่ากัน หนทางจึงค่อนข้างขรุขระและลาดชัน ทำให้การเดินทางค่อนข้างล่าช้า คุณป้าแก้วที่เป็นคนท้องถิ่นเชี่ยวชาญอยู่แล้วจึงไม่ลำบากแต่อย่างใด หากผู้หญิงอย่างวิชุลดาที่ไม่ค่อยได้ออกกำลังกายเท่าไหร่ ถึงกับสะดุดล้มหัวคะมำไปหลายรอบ หอบแฮกไปอีกหลายหน ทำให้คุณป้าแก้วต้องยื่นมืออุ่นๆ มาช่วยเธอบ่อยครั้งไป “ตอนนั้นป้าสบายดี แต่ลูกชายของป้าสิ อาการหนักถึงขนาดที่ถ้าทิ้งไว้อีกเพียงสองถึงสามวันก็คงไม่มีชีวิตรอด ป้าจึงรู้สึกขอบคุณพวกท่านเสมอ...” “แล้วตอนนี้ลูกชายของป้าเป็นอย่างไรบ้างแล้วคะ” “สบายดีแล้วจ้ะ” คุณป้าแก้วยิ้มกว้าง “เขาเติบโตขึ้นมาอย่างแข็งแรงทีเดียว อายุไล่เลี่ยกับหนูเนี่ยแหละ” ท่ามกลางไอเย็นของหมอกบางๆ และความเขียวขจีของใบหญ้าที่ถูกแตะแต้มด้วยแสงสีทองอ่อนๆ จากดวงอาทิตย์ วิชุลดาฟังคุณป้าแก้วเล่าอย่างภาคภูมิใจถึงลูกชายของนาง จนเธออดนึกถึงคุณพ่อคุณแม่ที่ล่วงลับไปแล้วไม่ได้ ว่าคุณพ่อคุณแม่จะภูมิใจในตัวเธอแบบนี้บ้างไหม พอคิดมากๆ เข้าน้ำตาก็พาลจะไหลออกมาอีก “เสียใจด้วยนะจ๊ะ” คุณป้าแก้วลูบศีรษะปลอบเธออย่างอ่อนโยน น้ำเสียงนุ่มนวลของนางช่วยผ่อนคลายความตึงเครียดของเธอไปได้มาก “แต่หนูอย่าเศร้าเสียใจไปเลย เพราะไม่ว่าเมื่อไหร่ พ่อกับแม่ย่อมอยากเห็นลูกของตนได้หัวเราะอย่างมีความสุขเสมอ...” วิชุลดาและแก้วกาญจน์หยุดพักใต้ร่มเงาไม้ต้นหนึ่ง หญิงสาวแหงนเงยขึ้นมองท้องฟ้าเบื้องบนที่ขยายตัวยาวออกไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด อากาศบนเขาหนาวเสียจนควันสีขาวๆ ลอยละล่องออกมาทุกครั้งเมื่อเธอเปิดริมฝีปาก ไม่รู้เพราะอะไร เธอถึงได้อยากปรึกษาเรื่องที่เธอกลัดกลุ้มกับคุณป้าแก้วในเวลานี้ อาจจะเป็นเพราะที่นี่ เวลานี้ เธอเป็นอิสระอยู่ภายใต้พงไพร ปราศจากเงื่อนไขใดๆ มาผูกมัดตัวเธอไว้ “หนูแต่งงานกับผู้ชายที่ไม่ได้รัก” วิชุลดาเริ่มต้นเล่าเรื่องของเธออย่างนั้น “หนูไม่ค่อยเข้าใจความรักเท่าไหร่นัก ถึงได้คบกับเขา และอยู่ในฐานะคนรักมาตลอดสิบปี หนูไม่เคยรู้ว่าการได้รักใครคนนึงสักคนมันเป็นอย่างไร จนกระทั่งหนูได้ไปรักใครอีกคนหนึ่ง หนูถึงเพิ่งทราบ ว่าความรักมันเป็นเช่นนั้นเอง” หัวใจสุขล้นเมื่อได้รับความรัก และบาดเจ็บเจียนตาย...เมื่อปราศจากมัน เมื่อคบกับกฤษณ์ เธอไม่เคยรู้สึกเช่นนั้นมาก่อนเลย “เขาคนนั้นรักหนูเหมือนกันหรือเปล่า” คุณป้าแก้วย้อนถาม “เขาหลอก...ว่ารัก พอหนูหลงรักเขาจนหมดหัวใจ เขาก็สลัดหนูทิ้ง... เขาทำทุกอย่างเพื่อแก้แค้น ความจริงแล้วเขาไม่ได้รักหนูเลย...” “โกรธเขาไหม” “โกรธค่ะ...” วิชุลดาตอบเสียงเบา ยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่เอ่อล้นออกมา... “ทั้งโกรธ เกลียด แค้น ถึงกับนึกว่าชีวิตนี้จะไม่มีวันให้อภัยเขา หากไม่น่าเชื่อว่าความรู้สึกนั้นกลับเลือนรางไปหมดด้วยเวลาไม่เท่าไหร่ แต่สิ่งที่ยังรู้สึกไม่เคยแปรเปลี่ยน...คือรัก...หนูยังรักเขา ไม่ว่ายังไง ถึงแม้จะรู้ว่าถูกหลอกอย่างไร ก็ยังรักเขาอยู่อย่างนั้น...” “ความรักเป็นสิ่งที่ห้ามยาก และมีอานุภาพมากกว่าความเกลียดชังเสียอีก” คุณป้าแก้วพูดขึ้นลอยๆ “แล้วเขาบอกหนูเหรอว่าเขาไม่ได้รักหนู” “ค่ะ เขาบอก เขาย้ำอย่างชัดเจนว่าคนที่เขารัก จะมีเพียงภรรยาผู้ล่วงลับของเขาเพียงคนเดียว...แต่เขาก็ดีกับหนูมาก จนบางครั้ง หนูเผลอคิดว่าเขารักหนูด้วยซ้ำ...” “เขาดีกับหนูยังไง” “เขาดูแล ออกค่าใช้จ่าย มาเยี่ยมที่โรงพยาบาลทุกวันตลอดเวลาที่หนูป่วย เขาร้องไห้เมื่อหนูฟื้น เขาทำกับข้าว ทำงานบ้านให้ เพราะรู้ว่าหนูทำเรื่องพวกนี้ไม่ได้ เขากอดเวลาที่หนูฝันร้าย เขายอมให้หนูทำร้ายเขา แต่ไม่ยอมให้หนูทำร้ายตัวเอง เขาทำแผลให้...เมื่อเห็นว่าหนูบาดเจ็บ เขาเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน เมื่อเห็นหนูต้องร้องไห้เพราะเขา...” “...หนูวิจ๊ะ” คุณป้าแก้วพูดแทรกขึ้นมาอย่างกะทันหัน “อะไรคะ?” “ป้าฟังแล้ว ป้าไม่เห็นว่าเขาจะไม่รักหนูตรงไหน” คุณป้าแก้วหันมามองหน้าเธอ นัยน์ตาคู่นั้นทอประกายอ่อนโยน  “ตรงกันข้าม ทุกสิ่งที่เขาทำบ่งบอกว่า...เขารักหนู...มาก” วิชุลดาเบิกตากว้าง“แต่เขา...” “สิ่งที่พูด อาจจะไม่ใช่ความเป็นจริงในหัวใจเสมอไป” คุณป้าแก้วหัวเราะเบาๆ “สัจธรรมอย่างนึงที่หนูต้องรู้ไว้คือ พวกผู้ชายมักปากแข็ง” “แต่เขาบอกว่าสิ่งที่เขาทำ ที่เขาดีกับหนูทุกอย่าง เป็นเพราะอยากให้หนูรักเขา เพื่อที่เขาจะได้แก้แค้นเท่านั้น” “ถ้าอย่างนั้น...ถ้าได้เจอเขาเมื่อไหร่ ให้มองตาเขา” คุณป้าแก้ววางมืออุ่นๆ ลงบนฝ่ามือนุ่มของเธออย่างนุ่มนวล “เพราะดวงตาไม่สามารถปิดบังความจริงในหัวใจได้ พอมองตาแล้วให้ใช้หัวใจสัมผัส...” คุณป้าแก้วดึงมือเธอให้แตะลงบนตำแหน่งหัวใจของตัวเธอเอง “การที่เราจะรู้สึกถึงความรักได้ จะต้องใช้หัวใจสัมผัสเท่านั้น เมื่อไหร่ที่หนูใช้หัวใจเป็นตัววัด เมื่อนั้นหนูจะรู้สึกได้เองว่า...เขารักหนูมากแค่ไหน” รู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนจากหน้าอกข้างซ้ายที่เต้นออกมาเป็นจังหวะพริ้วเบา วิชุลดาเลื่อนสายตาขึ้นมองท้องฟ้าอีกครั้ง ถ้อยคำของคุณป้าแก้วยังคงดังวนไปวนมาในความคิดตลอดการเดินทางของเธอ แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 54 12:44:21 จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 54 12:30:19

ความคิดเห็นที่ 5 ใช้เวลาเดินทางอีกเพียงไม่กี่ชั่วโมง ก็รุดถึงสถานที่ที่บิดามารดาของเธอบอกเอาไว้ เหนือลานโล่งกว้างปกคลุมไปด้วยเส้นหมอกจางๆ ที่ดูดซับลำแสงจากดวงอาทิตย์ซ้อนสลับกันหลายชั้น บนพื้นดินเต็มไปด้วยสมุนไพรที่มีลักษณะตามที่เธอเคยเห็นทุกประการ ลำต้นที่โผล่พ้นจากสูงประมาณสามนิ้ว ลักษณะใบป้อมสั้น และมีรอยหยักตรงปลายสองถึงสามหยัก มีจุดแต้มสีเหลืองและแดงอยู่ตามใบสีเขียวของมัน “ที่แห่งนี้เป็นที่ที่ลูกชายป้าพบเป็นครั้งแรก” คุณป้าแก้วที่เดินตามหลังมากล่าวอย่างยิ้มแย้ม “พอเขาหายจากอาการป่วย เขาก็พาคุณพ่อคุณแม่ของหนูมาอวดเป็นรายแรก เป็นการขอบคุณที่ช่วยชีวิตเขาไว้” วิชุลดาก้มตัวลงไปเด็ดสมุนไพรขึ้นมาต้นหนึ่ง ฉีกใบออกนิดหนึ่งเพื่อดมกลิ่นหอมหวลของมัน “ขนาดแม่หมอประจำหมู่บ้านเขายังไม่ยอมบอกเลยนะ” คุณป้าแก้วเล่าต่อ “เด็กคนนั้นค้นพบสรรพคุณของสมุนไพรนี่โดยบังเอิญด้วยการเล่นซนไปกินมันเข้า แล้วปรากฎว่าหายปวดหัวปลิดทิ้ง” หญิงสาวพยักหน้ารับ เข้าใจดีว่าสมุนไพรชนิดนั้นมีฤทธิ์กดประสาท จนทำให้ผู้ทานบรรเทาอาการปวดหัวได้ชั่วคราว แน่นอนว่าหากใช้ในปริมาณที่พอเหมาะ มันย่อมมีประโยชน์อย่างมหาศาล แต่ถ้าหากใช้ผิดปริมาณ ก็จะกลายเป็นสารเสพติดที่น่ากลัว วิชุลดาปลดเป้สะพายออก ก้มลงหยิบภาชนะและอุปกรณ์เพื่อเตรียมเก็บตัวอย่างสมุนไพร รวมไปถึงสภาพดินที่สมุนไพรชนิดนี้สามารถขึ้นได้ หากเมื่อวิชุลดากำลังจะตักเศษดินขึ้นมา เธอก็ได้ยินคุณป้าชวนคุยอีกว่า “พักนี้มีคนแปลกหน้าหลายคนมาที่นี่ ป้าก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าพวกเค้ามาทำอะไร ดูเหมือนพวกเขาจะทำอะไรสักอย่างกันในตึกนั่น” นางแก้วกาญจน์ชี้มือไปทางตึกขาวตึกหนึ่งขนาดหนึ่งชั้น ที่ตั้งอยู่ไม่ห่างจากบริเวณที่เธอยืนอยู่นัก “มีอยู่ช่วงหนึ่งที่มีคนเข้าๆ ออกๆ ที่นั่นมาก แต่น่าแปลกที่เดี๋ยวนี้ไม่มีใครไปที่นั่นเท่าไหร่แล้ว ไม่รู้เขาไปทำอะไรกัน” วิชุลดาขมวดคิ้ว ก่อนจะตัดสินใจเดินไปที่ตึกนั่น ตึกสีขาวมีขนาดไม่ใหญ่เท่าไหร่นัก รอบตึกมีบานหน้าต่างขนาดเล็กราวกับไม่อยากให้แสงสว่างแม้เพียงน้อยนิดสามารถลอดเข้าไปได้ “หนูวิจ๊ะ เดี๋ยวป้ามานะ จะถือโอกาสไปเก็บผักทางด้านนู้นเสียหน่อย” นางแก้วกาญจน์ชี้มือไปทางชายป่าอีกด้านหนึ่ง วิชุลดายิ้มรับ ดึงสลักกลอนออก ก่อนจะเปิดประตูเพื่อเดินเข้าไป ควันสีขาวที่ลอยฟุ้งออกมาทำให้เธอสำลัก ก่อนที่เธอจะกวาดสายตาไปโดยรอบเพื่อสำรวจภายใน...ที่ว่างเปล่า มีเพียงเก้าอี้และโต๊ะไม้เก่าๆ วางอยู่กลางห้องเท่านั้น ที่รอยพื้นมีคราบโลหะติดอยู่รางเลือน บ่งบอกว่าเมื่อก่อนคงมีเครื่องอะไรบางอย่างถูกวางไว้ หญิงสาวเดินตรงไปที่โต๊ะไม้กลางตึก ด้วยความคิดที่ว่ามันอาจจะมีอะไรหลงเหลือให้เธอตรวจสอบเพิ่มเติมบ้าง “วิ...” เสียงทุ้มที่ร้องเรียกชื่อเธอ ทำให้วิชุลดาต้องหันหลังกลับอย่างงุนงง สองตาของเธอมองเห็นเงาของร่างสูงร่างหนึ่งค่อยๆ ปรากฎกายออกมาจากมุมเสาทางด้านซ้าย และก็ต้องเบิกนัยน์ตากว้างเมื่อพบว่าเป็น... ธีรเดช! “ทะ ทำไม ธีถึง.. !” วิชุลดาก้าวเท้าถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ตกใจจนเกือบจะหลุดสรรพนามที่เธอเรียกเขาอยู่เป็นประจำไป ต้องรีบเปลี่ยนข้อความอย่างรวดเร็ว “ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้!” “ทำไมน่ะเหรอ” ธีรเดชตอบกลับอย่างแปลกใจไม่แพ้กัน “ก็วิเป็นคนเรียกธีมาที่นี่เองนะ” เสียงเปิดประตูเบื้องหลังดังขึ้นอีก วิชุลดาหันหลังกลับไปมองเพราะนึกว่าคุณป้าแก้วกลับมาแล้ว หากคนที่เดินเข้ามากลับเป็นผู้อื่น... เขาคือสามีของเธอเอง ...กฤษณ์ !? ใครคนหนึ่งยกสายโทรศัพท์ขึ้นเพื่อโทรหาใครบางคนทันทีเมื่อได้ปฎิบัติงานจนจบสิ้นลง “เรียบร้อยแล้วนะ” “ครับ ขอบคุณมาก” “ทำแบบนี้จะไม่เป็นไรเหรอ” “ไม่เป็นไรครับ เพราะยังไงตำรวจตามรอยพวกเราจนเจอโรงงานยาเสพติดแห่งนั้นไปแล้ว และทีมวิจัยของพวกเราก็สามารถปลูกสมุนไพรชนิดนั้นนอกเขตพื้นที่ได้แล้วด้วย การทำลายทุกอย่างทิ้งในตอนนี้จึงไม่มีปัญหาแต่อย่างใดครับ” นางแก้วกาญจน์มักจะคลี่รอยยิ้มอ่อนโยนเสมอเมื่อได้คุยกับลูกชาย “...งั้นแม่ก็เบาใจ รักษาตัวให้ดีนะลูก” “ครับ” ปรวิทย์ตอบ “แม่ก็เหมือนกันนะครับ” หลังวางสายโทรศัพท์...รอยยิ้มเย็นยะเยือกก็ปรากฎขึ้นที่มุมปากของเขา คนทั้งสามยืนประจันหน้ากัน ต่างฝ่ายต่างมองซึ่งกันและกันอย่างไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น จนวิชุลดาเป็นคนเริ่มเปิดปากถามธีรเดชก่อนเป็นคนแรก “หมายความยังไงที่บอกว่าวิเป็นคนนัดให้คุณมาที่นี่” ธีรเดชหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาและเปิดข้อความที่วิชุลดาส่งมาให้ทุกคนดู “นี่ไง วิบอกว่ามีเรื่องจะคุยเกี่ยวกับงานวิจัยของวิ และวิพบเบาะแสบางอย่างแล้ว ให้รีบมาหาวิที่นี่ด่วน” นั่นคือข้อความที่ขึ้นชื่อว่าวิชุลดาเป็นผู้ส่ง แถมยังแนบรายละเอียดการเดินทางไปด้วย วิชุลดาหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาดูบ้าง และในกล่องส่งข้อความในโทรศัพท์ก็มีข้อความที่ส่งออกไปจริงๆ “แต่ ” วิชุลดาพึมพำ “ถึงมันจะส่งออกไปจากมือถือวิ แต่วิไม่ได้เป็นคนส่งนะ” ทั้งสามมองหน้ากันอย่างแปลกใจอีกครั้ง “ถ้าอย่างนั้น แล้วกฤษณ์ล่ะ” ธีรเดชหันไปหากฤษณ์ “มาที่นี่ได้ยัง” “กูสะกดรอยตามmงมา” กฤษณ์ตอบเรียบๆ “หา ?” ธีรเดชอุทาน “จะตามกูมาทำไม” “กูอยากรู้ว่าmงไปไหน...หรือmงจะไปหาใคร” กฤษณ์ตอบพลางเลื่อนสายตาเย็นชาไปทางวิชุลดา “แล้ววิล่ะ ไหนบอกกับกฤษณ์ว่าจะไปงานประชุมวิชาการที่ต่างประเทศไงล่ะ ทำไมถึงได้มาเจอธีที่นี่” “ไม่ใช่นะ  วิไม่ได้นัดเขามา วิต้องการมาที่นี่เพียงคนเดียวด้วยซ้ำ” “เดี๋ยวก่อน” ธีรเดชตัดบทกฤษณ์ที่กำลังจะถามอะไรเพิ่มเติม ”วิบอกว่าวิไม่ได้เป็นคนส่งข้อความนั่นใช่ไหม วิแน่ใจนะว่าตัวเองไม่ได้ละเมอ” “วิไม่ละเมอจนสามารถพิมพ์ข้อความยาวๆ อย่างนั้นได้หรอก !” “เมื่อสองวันก่อน โทรศัพท์ของวิอยู่กับใคร” ธีรเดชซักต่อ “ก็อยู่กับวิ เพราะวิพกติดตัวตลอดเวลา” กฤษณ์เป็นฝ่ายถามบ้าง “ถ้าอย่างนั้น ตอนนั้นวิอยู่กับใคร” วิชุลดาหันหน้าไปหากฤษณ์ เริ่มเข้าใจความหมายของผู้ชายทั้งคู่ “วิอยู่กับคุณป้าแก้วแค่สองคนเท่านั้นเอง ไม่มีใครอื่นเลย” “แล้วคุณป้าแก้วของวิหายไปไหนแล้วล่ะ ?” “ก็เมื่อกี้เห็นบอกว่าเดี๋ยวมา” วิชุลดาตอบพลางมองหาคุณป้าแก้วไปรอบๆ “แต่ตอนนี้ไม่รู้คุณป้าหายไปไหนแล้ว” ธีรเดชและกฤษณ์สบตากันวูบหนึ่ง ก่อนที่ลางสังหรณ์ทั้งหลายทั้งมวลจะกระจ่างชัด ทั้งสองวิ่งไปที่ประตูของตึกพร้อมกันทันที “ทางนี้ล็อค!” ธีรเดชตะโกนขึ้นจากประตูทางด้านหน้า “ทางนี้ก็ล็อค!” กฤษณ์ตะโกนกลับจากประตูทางด้านหลัง หลังจากกระจายตัวกันไปสำรวจหน้าต่างทุกบาน...ก็พบว่าล็อคหมดเช่นกัน ภายนอกตึกมีท่อนเหล็กแข็งแรงล็อคที่เปิดประตูและหน้าต่างไว้อย่างแน่นหนา เพื่อมิให้คนภายในเล็ดลอดออกมาได้แม้เพียงคนหนึ่ง ปลายนิ้วของปรวิทย์กดปุ่มคำสั่งปุ่มหนึ่ง เพื่อส่งสัญญาณให้อะไรบางอย่างเริ่มทำงาน นาฬิกานับถอยหลังอีก 3:00 นาที พริบตานั้น ปรวิทย์พลันรู้สึกถึงลางสังหรณ์บางอย่างที่รุมเร้าเขาอย่างแปลกประหลาด นับถอยหลังอีก 2:45 นาที ในที่สุด...ปรวิทย์ก็ยกโทรศัพท์ขึ้นโทรหาริสา “ว่าไง ได้ข่าวว่าได้ไปสัมมนาที่ออสเตรเลียแทนรุ่นพี่ที่ไม่สบายเหรอ โชคดีจังเลยนะ” ปรวิทย์ทักทายริสาด้วยน้ำเสียงร่าเริง เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกภายใน “เอ๊ะ ทำไมวิทย์รู้ล่ะ พจแอบโทรไปเม้าท์เหรอ” ริสาถามยิ้มๆ “ใช่แล้ว แต่น่าเสียดายที่รุ่นพี่คนนั้นเกิดหายป่วยก่อน สาเลยอดไปจนได้เนี่ย” “อ้าว...” ปรวิทย์พึมพำ “...แล้วถ้าอย่างนั้น ตอนนี้สาก็ไม่ได้อยู่ออสเตรเลียเหรอ” “ตอนนี้สาอยู่เชียงใหม่ล่ะ” เงามืดที่ว่านั่น เริ่มครอบงำร่างของปรวิทย์มากขึ้นทุกที...ทุกที “ละ แล้วสาอยู่ส่วนไหนของเชียงใหม่ล่ะ” นับถอยหลังอีก 2:01 นาที “อยู่ดอยผ้าห่มปก” ริสาตอบพลางกระชับเป้สะพายให้แนบลำตัวมากขึ้น ปรวิทย์รู้สึกเหมือนถูกน้ำเย็นราดลงบนศีรษะ นับถอยหลังอีก 1:40 นาที “ไปที่นั่นทำไม !” ปรวิทย์ตวาดอย่างเกรี้ยวกราด “ทะ ทำไมล่ะ ก็สาจะมาเที่ยวกับวิเท่านั้นเอง” ริสาตอบอย่างงุนงง “ตอนแรกนึกว่าจะอดไปเพราะติดงาน พองานยกเลิก สาก็เลยโทรหาวิ วิก็เลยนัดให้สาตามวิไปทีหลัง ตอนแรกสาไปไม่ถูกด้วยนะ แต่โชคดีที่วิติดต่อให้คนท้องถิ่นแถวนี้ช่วยพาสาขึ้นมา” ปรวิทย์กำหมัดสุดแรงจนร่างสั่นสะท้านไปทั้งตัว “...สาอยู่ไหนแล้ว” “ไม่ต้องเป็นห่วงนะวิทย์ สามาถึงแล้วล่ะ” นับถอยหลังอีก 45 วินาที “ออกมา!” ปรวิทย์ใช้เสียงทั้งหมดตะโกนออกมาจากลำคอ หัวใจเต้นระรัวเร็วจนแทบจะหลุดออกมา “ไม่ ว่ายังไงให้รีบออกมาจากบริเวณนั้นเดี๋ยวนี้!” ริสางงงันวูบหนึ่ง “ทำไมล่ะ” อีก 20 วินาที “วิทย์ขอร้อง! วิ่งออกมาก่อน! แล้วชีวิตนี้วิทย์จะไม่ขออะไรสาอีกเลย!” อีก 9 วินาที “ทำไม จะมีอะไรเกิดขึ้นเหรอ” ริสาเริ่มเอะใจ อีก 3 วินาที “ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น! ออก...” 0 วินาที สายโทรศัพท์จากริสาตัดวูบลง โทรศัพท์ในมือปรวิทย์ร่วงหล่นลงไปแตกกระจายบนพื้น พร้อมๆ กับหัวใจของเขาที่แหลกสลายลงเช่นกัน //ขอโทษที่หายไปนานนะคะ งานเข้าสุดๆ ไปเลยค่ะ T[]T คราวนี้เลยเอามาแปะให้เยอะๆ จะได้อ่านกันอย่างจุใจ อิอิ แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 54 12:57:54 แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 54 12:47:13 จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 54 12:31:25

ความคิดเห็นที่ 6 น้ำตาลแอบเม้าท์ + จองไว้ตอบคอมเม้นท์ค่ะ เรื่องก็ขมวดปมใกล้จบแล้วนะคะ อีกประมาณ 5-6 ตอนก็จบแล้วค่ะ ต่อจากนี้จะพยายามอัพไวๆ จะได้ต่อเนื่องน้า XD @makokchor กะรี๊ดด พี่เกดด ถ้าแวะไปจุฬาได้ก็เจอกันค่า หนูจะรอออ (ดีใจ \>[]</) @pormare น้องปอออ (ต้องเรียกน้องแล้วสินะ =[]='') พี่เรียนจุฬาจ้า แต่มีเพื่อนเรียนเกษตรเหมือนกัน รู้สึกว่าวันซ้อมจะตรงกันด้วยมั้ง 555+ พี่คิดอยู่ว่าพี่จะไปงานเพื่อนยังไงเนี่ย -*- อ่านเม้นท์ของปอแล้วรู้สึกดีจัง /ปลื้ม พี่ก็ว่าเรื่องนี้ความรักมันชุลมุน แล้วแต่ละคนก็มีเรื่องทุกข์ใจของตัวเอง ที่พันกันยุ่งเหยิงมากๆ T[]T ทั้งปมหัวใจ ทั้งปมในเรื่อง ยุ่งไปหมด เรียกว่ากว่าพี่จะเขียนมันจนจบได้ พี่ต้องปวดหัว และร้องไห้ให้ตัวละครไปหลายรอบ (ก็คนมันอินอะนะ อิอิ) ดีใจที่แวะมาทักทายกัน แล้วก็หลังไมค์มาหานะคะ ดีใจมากกกกกกกกกกก >__<!! มามะ ขอกอดที (กอดดดดด) @sudawo ตะเองจ๋า น้ำตาลมาอัพแล้วนะคะ คราวนี้เลยอัพให้เยอะๆ หน่อย ให้สมกับที่หายหัวไปนาน อีกไม่กี่ตอนก็จะอวสานแล้ว ดีใจมากๆ ที่ออกมาเม้นท์ให้ แล้วก็ดีใจมากกกก ที่รอลุ้นเรื่องนี้ด้วยค่ะ /ปลื้ม TTOTT อยากให้อยู่ด้วยกันไปจนจบนะคะ ^_______^ @พี่นุ้ย (นารีจำศีล) พี่นุ้ยยยย ขอบคุณที่แวะมาทักทายกันทุกกระทู้นะคะ ดีใจมากๆ ค่ะ >_< ว่าจะตามอ่านนิยายพี่หลายทีแล้ว แต่ของตัวเองยังจุกตูดอยู่ T[]T สุดท้ายก็เลยไม่ได้อ่านซักที ฮือออ @makokchor พี่เกดค้าาา หนูว่าบทนี้คงทำให้พี่มึนได้อีกสิบตลบแหงๆ 55555+ /แจกยาดมโป๊ยเซียนให้สิบกระบอก ขอบคุณที่บอกนะคะว่างงตรงไหน ที่พี่เกดถามมา หนูไม่ได้ระบุช่วงเวลาในนิยายจริงๆ น่ะแหละ เดี๋ยวจะกลับไปแก้ในต้นฉบับจริงนะคะ @scottie กะรี๊ดด คราวนี้วิจำเรื่องราวได้แล้วค่ะ เพียงแต่ลืมช่วงเวลาที่อยู่กับธี แล้วก็ลืมธีไปด้วยเลยตั้งแต่สมัยมัธยม เป็นกลไกปิดกันตัวเองจากเรื่องร้ายๆ น่ะค่ะ (เห็นเม้นท์พี่ทีไร ตัวสั่นทุกที ) @kaburapat แค่เห็นว่าตามอ่านอยู่ก็ดีใจมากๆๆๆ แล้วค่ะ ไ่่ม่เป็นไรค่ะ นานๆ ทีค่อยเม้นท์ก็ได้ แค่นี้ก็ดีใจจะแย่แล้ว ^^ @สามปอยหลวง ว้ายย สวัสดีค่า ดีใจมากกกที่เเวะมาในกระทู้นี้นะคะ วันก่อนสอยเหรียญนิรมิตมาแล้ว เพราะติดใจสำนวนและการเดินเรื่องของสาปพิษฐาน (และโดนคำโปรยของเหรียญนิรมิตดึงดูดด้วย 55+) เห็นว่าสาปพิษฐานก็กำลังจะวางแผงเหมือนกัน เดี๋ยวจะต้องสอยมาแน่นอนค่ะ >_<b เป็นกำลังใจให้เขียนนิยายคุณภาพต่อไปนะคะพี่ >_<\/ แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 54 18:32:58 แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 54 18:29:33 แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 54 12:47:53 จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 54 12:47:42

ความคิดเห็นที่ 7 แถมภาพแสดงความรู้สึกของตัวเองตอนนี้ค่ะ... จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 54 12:56:16

ความคิดเห็นที่ 8 แวะทักทายเป็นคนแรกที่เม้นท์ครับ จากคุณ : kaburapat เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 54 19:37:08

ความคิดเห็นที่ 9 โอ้ย ลุ้นระทึกมากมาย มาต่ออีกเร็วๆๆ นะค้า จากคุณ : sudawo เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 09:31:31

ความคิดเห็นที่ 10 แวะเข้ามาทักทายครับคุณ yaimooyoyo อ่านเหรียญนิรมิตแล้วเป็นอย่างไรบ้าง แนะนำติชม ได้เลยนะครับ คนเขียนยินดียิ่ง ผมเองก็จบ ป.ตรี จากจุฬาฯ เหมือนกันครับ แต่นานหลายปี ตอนนี้เปลี่ยนเป็นคณะสหเวชศาสตร์ไปแล้ว แต่ก็ยังแวะเวียนไปเยี่ยมเยียนเพื่อนที่เป็นอาจารย์อยู่ที่นั่นบ้างเป็นครั้งคราว ไม่รู้ว่าจะเป็นคณะเดียวกันหรือเปล่าหนอ? ยินดีที่มีโอกาสรู้จักกันครับ หมอกมุงเมือง จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 20:30:46

ความคิดเห็นที่ 11 ซับซ้อนได้อีก จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 21:18:13

ความคิดเห็นที่ 12 "เหยียบ...ให้จมดิน กดให้ลึก...อย่าให้โงหัวขึ้นมาได้ หลอกล่อ...อย่าให้มีสติ...อย่าให้ได้คิด ถ้าเป็นแบบนั้น...วิคงจะโง่รักธีต่อไปได้" ขึ้นแบบนี้มา...ดูเจ็บปวดมากเลยค่ะ สำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง สุดๆ แล้ว จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 23:44:12

ความคิดเห็นที่ 13 แวะมาทักทายและให้กำลังใจน้องสาว มาลุ้นๆเรื่องนิยายของน้องด้วยจ้า ขอเวลาติ๊ดนะ จะตามอ่านให้ทันอ่ะ จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 09:06:21

ความคิดเห็นที่ 14 โดดงานช่วงพักเที่ยงมาแอบอ่านค่ะ ขอยาดมโป๊ยเซียนมาให้ปอบ้างได้มั๊ยคะ เฮียวิทย์นี่สุดยอดจริงๆ อะไรจะขนาดน้านนนนนนนนน หึๆ ตอนนี้แอบสมน้ำหน้าอีตาธีค่ะ แต่ถึงจะสมน้ำหน้ายังไง ก็สงสารตัวละครทุกตัวจริงๆ ขนาดป้าแก้วยังสงสารเลย ทำทุกอย่างเพื่อลูกชาย จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 13:03:36

ความคิดเห็นที่ 15 แวะมาให้กำลังใจน้องสาวค่ะ ไว้ต้องหาเวลาอ่านเรื่องนี้จริงๆ จังๆ ซะแล้ว ชอบเรื่องซับซ้อนจ้า อ้อ อีกนิด รูปหมูน้อยน่ารักอ่ะ แม้จะดูโหดๆ กับน้องหมูไปบ้างก็ตาม จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 20:13:59

ความคิดเห็นที่ 16 ปรานี ได้มาอ่านเสียที ^ ^" จะเป็นยังไงต่อไปล่ะทีเนี่ย งือ.. อ่านเรื่องนี้นึกได้ถึงคำนี้เลยค่ะ จิตใจมนุษย์ซับซ้อนจริงๆ จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 54 22:57:46