ความคิดเห็นที่ 1 เพลงพิณยังคงร้องไห้อย่างขวัญเสีย ในใจมีแต่คำถามอึงอลไปหมดว่า เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ แผลน่าเกลียดแบบนั้นเกิดขึ้นได้อย่างไร มีสาเหตุมาจากอะไร ในเมื่อที่ผ่านมา เธอแน่ใจว่า มันไม่มีร่องรอยอะไรให้สะกิดใจหรือสงสัยแม้แต่นิดเดียว ที่เห็นทุกวันก็คือรอยแผลเป็นที่ยังไม่จางหายไปเท่านั้น ดุริยะไม่ได้รบกวนการร้องไห้ของเธอ เขาตั้งใจขับรถและสอดส่ายสายตามองหาคลินิกรักษาผิวหนังไปด้วย ครั้นเจอ ก็รีบเลี้ยวรถเข้าไป ทว่า...เพลงพิณส่ายหน้าปฏิเสธท่าเดียว “กลับบ้าน พาฉันกลับบ้าน” “แต่แผลนั่น...” “ไม่ ได้โปรด ฉันไม่อยากพบใครทั้งนั้น” หญิงสาวส่ายหน้ามองเขาเว้าวอน และดุริยะก็ไม่อาจดื้อดึงกับแววตาชนิดนั้นได้อีก ชายหนุ่มพาเธอกลับมาที่บ้านแม่ เพลงพิณนึกขอบคุณเขาที่เดาใจเธอออก ว่านาทีนี้เธอไม่อยากและไม่กล้าอยู่คนเดียว แม่คนเดียวเท่านั้นที่ไม่รังเกียจเนื้อตัวที่เน่าเปื่อยของเธอ อ้อ ต้องบอกว่า เขาด้วยอีกคนสินะ เมื่อนึกมาถึงตรงนี้ หญิงสาวก็ก้มลงมองเสื้อสูทผ้าเนื้อดีของเขาที่คลุมร่างของตนอยู่อย่างนึกอะไรได้ ป่านนี้เสื้อคงเลอะเศษเนื้อหรือน้ำหนองของเธอไปเยอะแล้ว จึงทำท่าจะดึงมันออกเพราะเกรงใจเขา ทว่าดุริยะรู้ทัน รีบเอื้อมมือมากดบ่าเธอเบาๆ เป็นเชิงห้าม เพลงพิณมองมือใหญ่นั้นแล้วค่อยไล่ขึ้นไปตามแขนแข็งแรง ไปยังบ่ากว้าง แล้วเลยไปยังใบหน้าของเขา เพื่อจะพบว่าเขาเองก็มองเธออยู่ก่อนแล้ว เพลงพิณชะงักและหน้าร้อนผ่าวไปกับแววตาที่เหมือนโอบกอดเธอเอาไว้แทนเสื้อ หญิงสาวรีบดึงสายตากลับและขยับตัวเพื่อเตรียมลงจากรถด้วยหัวใจที่อบอุ่นอย่างประหลาด เมื่อเปิดประตูออกแล้ว เพลงพิณก็พบว่าแม่ยืนรออยู่ก่อนแล้วด้วยสีหน้าเป็นห่วงสุดหัวใจ ทั้งนี้ เพราะลัลนาได้โทร.มาเล่าเรื่องให้ฟังและปรึกษาไปในตัวด้วยนั่นเอง “แม่” พิณทองเอื้อมมือไปช่วยประคองเพื่อให้ลูกสาวก้าวลงอย่างปลอดภัย แล้วก็ดึงร่างนั้นมาสวมกอดอย่างไม่นึกรังเกียจแม้แต่น้อย เพลงพิณเสียอีกที่รีบดึงตัวเองออก แล้วเอ่ยเสียงเครือว่า “เดี๋ยวตัวแม่จะเปื้อนน้ำหนองจ้ะ” คนเป็นแม่น้ำตาร่วงเผาะ และดึงลูกมากอดอีกครั้ง คราวนี้แน่นกว่าเดิม จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 54 17:31:21

ความคิดเห็นที่ 2 พิณทองประคองลูกสาวให้ค่อยๆ นั่งลงบนเก้าอี้ตัวยาว  ส่วนดุริยะเดินเลยไปนั่งฝั่งตรงข้าม แล้วพิณทองก็ทำท่าจะเลิกแขนเสื้อสูทที่คลุมแขนเรียวของเพลงพิณขึ้นเพื่อดูแผล แต่หญิงสาวรีบตะครุบมือเอาไว้ “อย่าเลย แม่ มันไม่น่าดูหรอก” หญิงสาวเอ่ยเสียงเครือ “เพลง นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมานึกว่าน่าดูหรือไม่น่าดูนะ ลูก เราต้องรู้ว่า เกิดอะไรขึ้นกับลูก จะได้แก้ไขให้ถูกทางไงล่ะ” ดุริยะพยักหน้าอย่างเห็นด้วย และยื่นหน้ามารอดูแผลใกล้ๆ อีกครั้ง ชายหนุ่มขมวดคิ้วนิดหนึ่งเมื่อรู้สึก ว่า ตอนนี้ไม่มีกลิ่นเน่าเหม็นโชยมาจากแผลนั้นอีกแล้ว   น้ำลายในคอเพลงพิณเหนียวไปหมด หัวใจก็เต้นเร็วด้วยความตื่นเต้นผสมกลัวขณะค่อยๆ ถอดเสื้อตัวอุ่นที่คลุมกายตนออก เธอหลับตาลงและหันไปทางอื่น เพราะไม่อาจทนเห็นแผลบ้าบอนั่นได้อีก ครู่หนึ่งหญิงสาวก็ได้ยินเสียงแม่กับดุริยะอุทานขึ้นพร้อมกัน “เอ๊ะ” เพลงพิณใจเสียยิ่งกว่าเดิม น้ำตาที่เพิ่งเหือดหายไหลเอ่อออกมาอีกครั้ง แต่ครู่ต่อมาก็รับรู้ว่ามืออุ่นๆ ของดุริยะทาบลงบนต้นแขนของตน “ไม่มีแผลแล้วนี่ เพลง” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงพิศวงพลางพลิกแขนเธอไปมาเพื่อให้แน่ใจ เพลงพิณหันขวับมาดู เธอเบิกตากว้างเมื่อพบว่า แผลที่เน่าเฟะส่งกลิ่นเหม็นรุนแรงนั้นได้หายไปแล้ว แขนของเธอกลับมาขาวนวลเนียนเหมือนเดิมแล้ว! หญิงสาวโผเข้ากอดแม่แน่น พร้อมๆ กับน้ำตาแห่งความดีใจก็ไหลพร่างพรู ครู่ต่อมา เธอก็ผละออก และก้มลงมองเรียวแขนของตนอีกครั้ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับดุริยะด้วยแววตาสับสนระคนหวาดหวั่น   “แปลกจังเลย คุณก็เห็นใช่มั้ยว่า มันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน แขนฉันมีแผล มีกลิ่นเน่าเหม็น แล้วจู่ๆ มันจะหายไปได้ยังไง” “นั่นสิ ผมก็งงเหมือนกัน” ดุริยะส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง “ผมว่าพรุ่งนี้คุณไปพบหมอดีกว่านะ เพลง ให้เขาเอ็กซเรย์ดู เผื่อว่า...อาจจะพบอะไร”   “คุณกำลังคิดว่า เจ้าแผลหน้าตาน่าเกลียดนั่น อาจซ่อนอยู่ใต้ผิวหนังฉันงั้นเหรอ” “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ก็ดีกว่าเราไม่ทำอะไรเลยนะ” แล้วดุริยะก็หันมาทางพิณทองที่เอาแต่นิ่งเงียบมาสักพักแล้ว “คุณน้าคิดอะไรอยู่ครับ”    “เอ้อ...น้ากำลังคิดว่า...ต่อให้เอ็กซเรย์กี่รอบก็อาจจะไม่พบอะไรหรอก เพราะ...บางที อาจไม่ใช่แผลที่เกิดขึ้นเอง” พิณทองตอบแบบลังเลและแบ่งรับแบ่งสู้ สองหนุ่มสาวหันสบตากันด้วยความไม่เข้าใจ “หมายความว่ายังไง แม่ แม่กำลังจะบอกอะไรพวกเรา” เพลงพิณเอ่ยถามพลางเขยิบเข้าใกล้แม่อีกนิดด้วยความตื่นเต้น   พิณทองสูดลมหายใจลึกและยาวอย่างตัดสินใจ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงระมัดระวังว่า “ผู้หญิงคนนั้นไง เพลง แม่ว่าบางทีอาจเป็นการกระทำของเขา” คราวนี้เพลงพิณนิ่งเงียบไปด้วยอย่างพยายามใช้ความคิด ส่วนดุริยะที่ไม่รู้เรื่องอะไรมาก่อนเลย ได้แต่มองหน้าสองแม่ลูกสลับกันไปมาด้วยความไม่เข้าใจ “คุณหมายถึงใครหรือ เพลง แล้วเขาเป็นใคร ทำไมถึงทำอะไรแบบนี้กับคุณได้ล่ะ” “คนที่ฉันฝันถึงบ่อยๆ น่ะ” เพลงพิณตอบชายหนุ่ม แล้วอธิบายต่อไปว่า “ก่อนหน้าที่ฉันจะประกวดร้องเพลง ฉันฝันถึงผู้หญิงคนหนึ่งเกือบทุกวัน ซึ่งทุกครั้งเขาจะร้องไห้และขอมาอยู่ด้วยเสมอๆ โดยเขาบอกว่าจะให้ทุกอย่างที่ฉันต้องการได้” “แล้วคุณก็ตกลงงั้นหรือ” ดุริยะถามเสียงตระหนก “แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับชีวิตฉันนะ ฉันก็ไม่เห็นว่ามีอะไรแปลกไปจากเดิมซักเท่าไรเลย” ชายหนุ่มทำเสียงรับรู้ แล้วหันมาทางพิณทองอีกครั้ง “คุณน้าก็ฝันเห็นผู้หญิงคนนั้นด้วยหรือครับ” “เปล่าหรอกจ้ะ แต่น้าเคยเห็นเขาอยู่ใกล้ๆ เพลงน่ะ ตอนที่เปิ้ลโทร.มาบอกว่าเกิดอะไรขึ้นกับเพลงในงาน จู่ๆ น้าก็ฉุกใจคิดถึงผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาได้ ว่าบางทีเรื่องนี้อาจเกี่ยวกับเขา” น้ำเสียงของพิณทองไม่มั่นใจนัก เพราะจะว่าไป แม้เรื่องผี เรื่องวิญญาณจะเป็นเรื่องที่เราได้ยินกันมาตั้งแต่เด็กๆ เราต่างได้รับการบอกเล่าถึงความน่ากลัวและอภินิหารต่างๆ มากมาย หากแต่เมื่อเราไม่เคยได้เจอของจริง ก็ไม่อาจฟันธงลงไปได้ว่า มันมีอยู่จริงหรือไม่ โดยเฉพาะคนรุ่นใหม่อย่างดุริยะและเพลงพิณเอง ที่มีเหตุผลทางวิทยาศาสตร์เข้ามาช่วยอธิบาย ความเชื่อเรื่องผีจึงเลือนรางลงเรื่อยๆ หากแต่มานาทีนี้ ทั้งสองก็แน่ใจว่า วิทยาศาสตร์ก็ตอบไม่ได้ว่า จู่ๆ แผลจะหายไปราวกับมีใครเสกอย่างนั้นได้อย่างไร “ทำยังไง เพลงถึงจะรู้ว่า นี่เป็นฝีมือเขาหรือเปล่า และเขาทำอย่างนี้ทำไม” เพลงพิณเอ่ยคล้ายรำพึงกับตนเองมากกว่าจะถามใคร “ตั้งแต่วันที่ไปทำบุญให้เขาที่วัด เพลงก็ไม่ได้ฝันถึงเขาอีกเลย ทั้งที่พยายามนึกถึง พยายามบังคับตัวเองให้ฝันถึงเขา เพื่อจะถามให้รู้กันไปเลยว่า เขาต้องการอะไร แต่ไม่สำเร็จ เพลงรู้สึกว่า เพลงจะฝันถึงเขาก็ต่อเมื่อเขาต้องการน่ะ” “แม่เองก็ไม่เคยเห็นเขาอีกเหมือนกัน...เอ้อ...บางที อาจไม่เกี่ยวกับเขาก็ได้มั้ง ลูก แม่ก็แค่คิดอะไรฟุ้งซ่านไปเท่านั้น” พิณทองพยายามปลอบใจ แล้วต่างคนก็ต่างเงียบไปเพื่อใช้ความคิดของตัวเองอย่างหนักหน่วง ครู่หนึ่งเพลงพิณก็เอ่ยเสียงเครือว่า   “แล้วอย่างนี้ เพลงควรจะทำยังไง เพลงจะแน่ใจได้ยังไงว่า แผลบ้าๆ นี่จะไม่โผล่ขึ้นมาให้เพลงจิตตกอีก แล้วพรุ่งนี้ เพลงจะตอบคำถามพวกสื่อว่ายังไง” มีแต่ความหวาดหวั่นและความกลัวเต็มอยู่ในน้ำเสียงและสีหน้าของเธอ ดุริยะกับพิณทองได้แต่หันสบตากันอย่างมืดมนคำตอบเต็มที จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 54 17:33:16

ความคิดเห็นที่ 3 สำหรับบารมี เขาคิดว่าตัวเองกำลังได้พบกับแสงสว่างดวงใหม่ของชีวิตแล้ว  นาทีนี้ เขามั่นใจว่า ความรู้สึกที่เขามีต่อเพลงพิณนั้นค่อนข้างชัดเจน หลังจากได้จูบเธอใต้แสงจันทร์ ได้ทานข้าว ได้ใช้เวลาร่วมกับเธอ เขาก็พบว่า ตกหลุมรักเธอเข้าอย่างจัง จนต้องลุกมาสั่งดอกไม้ให้อย่างที่ไม่เคยทำกับใครนอกจากบุณฑริก อดีตภรรยา   ระหว่างวันก็เอาแต่นึกถึงใบหน้าของเธอจนแทบไม่มีสมาธิทำอะไร แถมยังหวังว่าจะมีเดทกันในระยะอันใกล้นี้อีกต่างหาก ห้องหัวใจที่ปิดตายมานานก็ถูกเปิดออกเพื่อปัดกวาดเช็ดถูรอผู้ครอบครองคนใหม่ เขาร้อนรุ่มเกินไปหรือเปล่า? วูบหนึ่ง คำถามนี้ก็แล่นปราดเข้ามาในใจให้บารมีได้ชะงักและฉุกคิดบางอย่างได้ เมื่อครั้งพบบุณฑริก ความรู้สึกว่ารักว่าหลงก็รุนแรงไม่แพ้กัน ทว่า...ไม่ได้ร้อนรุ่มอยากครอบครองรวดเร็วเช่นนี้เลย อย่างไรก็ตาม บารมีก็ยังไม่มีโอกาสคิดหาคำตอบมาตอบตัวเอง เพราะหลังจากนั้นไม่กี่นาที ก็มีเสียงข้อความเข้าบนมือถือ ครั้นได้อ่านข้อความที่รอคอยแล้ว เขาก็ยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น “หนูขอขอบคุณสำหรับดอกไม้ แต่หนูไม่สบายใจที่มันเป็นแบบนี้ หนูไม่อยากให้คนของหนูต้องเข้าใจผิดมากไปกว่านี้ค่ะ...เพลงพิณ” และในความเงียบงันจนได้ยินเสียงลมหายใจสั่นพร่าของตน ภาพที่เธอหมั่นพาตัวเข้ามาใกล้ชิดเขา ภาพรอยยิ้มหวานละมุนตา ภาพแววตาที่สื่อความนัยบางอย่างอย่างชัดเจนของเธอก็เด่นชัดอยู่ในห้วงความคิด พร้อมคำถามแสนสับสน... เหล่านั้นคืออะไร คือความฝันหรือความจริง และถ้าหากเป็นความจริง แล้วมันหมายถึงอะไร เธอแค่ล้อเขาเล่นอย่างนั้นหรือ? และตอนนี้เธอก็หมดสนุกแล้ว เธอกลับไปหาคนของเธอแล้ว ซึ่งก็คงหมายถึงลูกชายคนเล็กของเขาเอง   ...และแล้วดอกไม้แห่งความรักที่เพิ่งจะบานชูช่อในหัวใจของหนุ่มใหญ่ก็ฝ่อแฟบลงช้าๆ...   อีกด้านหนึ่ง ลัลนาซึ่งกดส่งข้อความนั้นออกไป ผุดรอยยิ้มพึงพอใจ เป็นโชคดีของเธอที่เกิดเหตุการณ์ประหลาดขึ้นกับเพลงพิณ และดุริยะก็รีบพาเพลงพิณออกจากที่นั่น โดยลืมข้าวของในกระเป๋าถือ ตลอดจนโทรศัพท์มือถือไว้กับเธอ “พี่รู้นะ ว่าเพลงลำบากใจเรื่องคุณบารมี พี่จัดการให้แล้วละ” ลัลนาพูดด้วยน้ำเสียงหวังดีราวกับเพลงพิณยืนอยู่ตรงหน้า สองสามวันมานี้ หวันยิหวาออกไปเรียนภาษาอังกฤษเพิ่มเติมเพื่อเตรียมตัวบินไปเรียนต่อที่เมืองนอก  และพูดคุยกับคนในครอบครัวเป็นปกติ เว้นแต่กับผู้เป็นบิดาเท่านั้นเพราะยังมีความน้อยใจต่อการกระทำของเขาเมื่อวันปาร์ตี้นางฟ้าอยู่ แต่พอเธอเริ่มคลายโกรธคลายน้อยใจ เขาก็ยังตะเพิดไล่พี่สาวสุดที่รักของเธอ แถมยังบอกว่าเป็นผีเป็นปีศาจอีก...เฮ้อ... “หยุดทำหน้างอหน้าบึ้งได้แล้ว ยิหวา ยังไง พ่อก็ไม่ยอมให้ลูกคบหากับผีปีศาจอีกแน่ๆ ลูกจะต้องไปเมืองนอกให้เร็วที่สุด ยิ่งอยู่ห่างเขาเร็วเท่าไรยิ่งดี” อำนาจเอ่ยขึ้นเมื่อพบกันในโต๊ะทานข้าวเย็นนั้น ยิหวายิ่งหน้าบึ้งและตัดสินใจรวบช้อน ยกน้ำขึ้นดื่มแล้วลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร “ยิหวาขอตัวค่ะ” “ยิหวา อย่าเพิ่งไปลูก ฟังพ่ออธิบายก่อน” อำนาจลุกขึ้นตามทันที เพราะรู้สึกว่าลูกจะงอนและน้อยใจเขานานเกินไปแล้ว หัทยาได้แต่มองตามด้วยความเบื่อหน่าย รักลูกก็รัก แต่ก็ยังบ้าอำนาจ เอาแต่ใจตัวเองอยู่นั่น หวันยิหวาที่รู้ว่าบิดาตามมา รีบก้าวเร็วๆ ไปทางบ้านคุณตาแล้วหลบวูบเข้าไปในสวนสวยด้วยความรวดเร็ว เด็กสาวเลือกซ่อนตัวเองอยู่หลังพุ่มไม้ใบหนาที่เธอไม่รู้จักชื่อ ตาก็จ้องดูผู้ให้กำเนิดที่ชะเง้อชะแง้หาเธอทางนั้นทางนี้ สักพักเขาก็ส่ายศีรษะแล้วเดินออกไป ครั้นแน่ใจว่าเขาก้าวพ้นตรงนั้นแล้ว เธอจึงก้าวออกมาบ้าง แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นคุณตายังหนุ่มของเธอกำลังเดินเหม่อๆ อยู่อีกฟากหนึ่งของสวน จึงทำท่าจะเดินเข้าไปหา แต่ปรากฏว่า โทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้นพอดี เธอจึงตัดสินใจไม่เข้าไปรบกวน เด็กสาวเปลี่ยนเป้าหมาย ไปบ้านน้าเล็กกับน้าอั๊ตดีกว่า เธอรู้ว่าน้าเล็กไม่อยู่ แต่น้าอั๊ตกลับมาแล้ว สงสัยวันนี้จะมีปาร์ตี้อีกกระมัง พอมาถึงสามแยกเล็กๆ ที่จะแยกไปบ้านทั้งสามหลัง หวันยิหวาก็ได้ยินเสียงคนคุยกันเบาๆ ดังมาจากข้างพุ่มไม้ใกล้ๆ นั้น ซึ่งจำได้ว่าเป็นเสียงสาวใช้บ้านเธอกับบ้านของคุณตาบารมีนั่นเอง ซึ่งเธอก็เคยเห็นสองสาวแอบมาคุยกันเวลาว่างจากการทำงานบ่อยๆ จึงไม่ได้สนใจนัก แต่แล้วก็ต้องชะงักกับบางคำที่บังเอิญได้ยินจากสาวใช้บ้านเธอ   “แต่มันไม่น่าเชื่อจริงๆ นะเว้ย คุณท่านน่ะ ร้อยวันพันปี ท่านเคยสนใจผู้หญิงคนอื่นที่ไหน ท่านรักคุณบัวจะตายไป ขนาดมีผู้หญิงตามมาให้ท่าถึงบ้าน ท่านยังตะเพิดกลับเลย นี่ถึงขนาดกอดจูบกันเชียวเหรอวะ เป็นไปไม่ได้หรอก แกตาฝาดแล้วละ แล้วยิ่งบอกว่าเป็นเพลง คนมีฝัน ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ เพลงไม่มีทางทำอะไรแบบนี้หรอก เขาเป็นคนดี นิสัยดีจะตายไป” “จริงๆ นะพี่ ไม่เชื่อพี่ลองถามคุณเล็ก คุณอั๊ต คุณวินีดูก็ได้ สามคนนั้นก็เห็นเหมือนกับฉัน แล้วฉันยังเห็นอีกนะว่า คุณเล็กกับคุณอั๊ตโกรธมาก ถึงกับทนดูไม่ได้ โดยเฉพาะคุณเล็กน่ะ ทำท่าเหมือนหึงคุณเพลงยังไงยังงั้นเลย จริงๆ ฉันก็คันปากอยากคุยกับพี่ตั้งแต่วันนั้นแล้วนะ แต่ยุ่งตลอด” หลังจากนั้น หวันยิหวาก็ไม่ได้ยินอีกแล้วว่าอีกคนตอบกลับไปว่าอย่างไร เพราะโลกสวยงามอีกใบของเธอกำลังถูกทำลายลงจนแหลกละเอียด! เด็กสาวเนื้อตัวชา ใจชา ขณะเดินงงๆ ออกจากตรงนั้น รู้สึกตัวอีกที เธอก็พบว่าตัวเองยืนอยู่ในบ้านของดุริยะและพาทิศแล้ว ซึ่งก็เป็นอย่างที่เธอเดาเอาไว้ พาทิศกำลังจะมีปาร์ตี้ และเขาก็กำลังสั่งงานเด็กอยู่ หวันยิหวาเดินช้าๆ ไปหยุดยืนข้างหลังเขา “น้าอั๊ตคะ” พาทิศหันหลังกลับมามองด้วยความแปลกใจ และต้องขมวดคิ้วไปอีกรอบเมื่อเห็นท่าทางแปลกๆ ของเธอ “อ้าว ยิหวา...มีอะไร ทำไมหน้าซีดแบบนั้น” “ไม่จริงใช่มั้ยคะ คุณตากับพี่เพลงไม่ได้จูบกันใช่มั้ยคะ” หวันยิหวาโพล่งถามในสิ่งที่ค้างคาหัวใจทันที และพาทิศก็ชะงักไปด้วยความตกใจ “ยิหวา...นี่...” “ตอบมาสิคะ ว่าไม่จริง น้าอั๊ตไม่ได้เห็น พวกคนใช้เข้าใจผิดหรือไม่ก็แค่ตาฝาดไปเท่านั้น” เด็กสาวก้าวมาจับแขนเขาเขย่าไปมา น้ำตาแห่งความผิดหวังไหลพร่างพรู พาทิศได้แต่ทำสีหน้าลำบากใจที่จะพูด ซึ่งนั่นก็เป็นคำตอบที่ชัดเจนยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด เสียงร้องไห้ของหวันยิหวาจึงดังขึ้นอีก ก่อนที่ร่างเล็กๆ จะค่อยๆ ทรุดกายลงนั่งอย่างคนที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิต (จบบทที่ ๑๗ ค่ะ) จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 54 17:34:54

ความคิดเห็นที่ 4 บทที่ ๑๘ ในที่สุด เมื่อต่างคนต่างหาคำตอบสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ ดุริยะก็จำเป็นต้องลากลับก่อน  โดยบอกว่า พรุ่งนี้จะมารับเพลงพิณไปตรวจร่างกายแต่เช้า   “ยังไงเสีย ผมก็อยากให้คุณได้พบหมอ ให้หมอตรวจร่างกายอย่างละเอียดดูก่อน บางทีเราอาจโชคดี...เอ้อ ผมหมายความว่า อาจจะไม่ใช่เรื่องที่เรากังวลกันอยู่ก็ได้” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเมื่อเดินออกมาที่รถ ในมือของเขามีเสื้อสูทที่ใช้คลุมร่างของเพลงพิณเมื่อครู่นี้ โดยมีหญิงสาวเดินตามออกมาส่งด้วย เพลงพิณพยักหน้ารับ สีหน้ายังเต็มไปด้วยความสับสนและหวั่นหวาด “ฉันก็หวังอย่างนั้นเหมือนกัน ถ้าพบว่าเป็นอาการทางร่างกาย ถึงมันจะแย่ แต่มันก็ยังดีกว่า...มาจากอย่างอื่น” แล้วหญิงสาวก็เอื้อมมือเพื่อมาดึงเสื้อจากเขา “จะเอากลับไปทำไม เดี๋ยวฉันซักให้ อย่าลืมว่ามันโดนแผลนะ” ดุริยะไม่ยอมปล่อยมือ แต่กลับยกเสื้อขึ้นจ่อใกล้จมูก แล้วเงยหน้ามาเอ่ยเสียงแปลกใจว่า “ไม่มีกลิ่นเลย คุณ แปลกมาก จะว่าเสื้อไม่โดนแผลคุณเลยก็เป็นไปไม่ได้” คำพูดของเขายิ่งทำให้เพลงพิณหวั่นใจ “นี่เรากำลังจะเจอกับอะไรกันแน่” “คุณรีบไปพักผ่อนดีกว่า พรุ่งนี้เช้าตื่นขึ้นมา อาจไม่มีอะไรก็ได้” เห็นสีหน้าเป็นทุกข์ของเธอแล้ว ชายหนุ่มก็รีบตัดบท แล้วก็กล่าวขอตัว เพราะอยากให้เธอได้พักผ่อน “เอ่อ เดี๋ยวคุณ...เล็ก” เพลงพิณเอ่ยชื่อเล่นนั้นโดยที่เขาไม่ได้ร้องขอ ครั้นเห็นเจ้าของชื่อหันมามองอย่างไม่อยากเชื่อ ก็รีบเอ่ยแก้ขวยว่า “เอ้อ ฉันแค่เห็นว่าชื่อ ดุริยะ มันยาวไป เรียกก็ยาก...อีกอย่าง ทีคุณยังเรียกชื่อเล่นฉันเลย...ทำไมเหรอ หรือเรียกไม่ได้ จะได้ไม่ต้องเรียก” หญิงสาวทำเสียงเคร่งในตอนท้าย มีแค่เสียงหัวเราะเบาๆ ในลำคอเป็นคำตอบจากดุริยะ แต่เขาไม่ได้เอ่ยอะไรกลับมา เพราะรอให้เธอพูดต่อ “ฉันขอบคุณคุณมากนะ ที่วันนี้ คุณไม่รังเกียจและหนีฉันเหมือนคนอื่นๆ...ขอบคุณสำหรับน้ำใจของคุณ...ไม่ว่ามันจะมาจากสัญญาข้อ ๗ นั้นหรือเปล่าก็ตาม ฉันก็ต้องขอบคุณคุณอยู่ดี” เพลงพิณเอ่ยพลางเงยหน้ามองเขาอย่างต้องการค้นหาความจริงบางอย่างแอบคาใจมานาน ทว่าไม่พบอะไรนอกจากใบหน้ากวนๆ กับรอยยิ้มล้อๆ ที่ช่วงหลังนี้มันหายไป มีแต่ความเคร่งเครียดให้เธอได้สัมผัส จึงหมดอารมณ์จะพูดดีด้วย ยิ่งนึกได้ว่า เธอกับเขายังมีเรื่องบาดหมางกันอยู่ ใบหน้าของเพลงพิณก็กลับมาตึงเข้ม แล้วเอ่ยเสียงห้วนๆ ว่า “กลับไปได้แล้ว ฉันจะพักผ่อนแล้ว” แต่พอเขาหมุนตัวเดินกลับไป เพลงพิณก็นึกอะไรบางอย่างออกแบบปัจจุบันทันด่วน หญิงสาวรีบเรียกเขาไว้ด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “เดี๋ยวก่อน คุณ...” “อ้าว เอายังไงกัน คุณ จะให้ไปหรือจะให้อยู่ครับ” ดุริยะหันมาทำเสียงดุ แต่แววตาไม่ดุสักนิด และยอมก้าวกลับมาหาเธอตามคำเรียก “จำได้มั้ย ที่ฉันเคยเปรยๆ กับคุณว่า วันแรกที่ฉันฝันเห็นพี่สาวคนนั้น ก็คือวันแรกที่ฉันได้รู้จักคุณ” คราวนี้ดุริยะเขยิบเข้ามาใกล้เธออีกนิดโดยไม่รู้ตัว สีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น “งั้นหรือ” “ใช่ ฉันจำได้ว่า วันนั้นฉันโมโหคุณมาก แล้วก็เก็บเอาคำพูดคุณที่ด่าว่าฉันงี่เง่ามาโมโหต่อที่บ้าน แล้วคืนนั้นฉันก็ฝันถึงเธอ เอ่อ...ฉันไม่ได้จะโทษว่าเป็นความผิดของคุณ หรือพยายามจะโยงคุณกับเขาเข้าด้วยกันนะ แต่...ฉันแค่นึกเหตุการณ์วันนั้นออกน่ะ” เพลงพิณรีบพูดต่อ เมื่อเห็นเขาทำท่าไม่สบายใจ จริงอยู่ แม้เสี้ยวหนึ่ง จะอดคิดไม่ได้ว่า บางทีผู้หญิงคนนั้นอาจเกี่ยวข้องกับเขา ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง หากแต่นี่ไม่ใช่เรื่องที่จะพูดออกไปพล่อยๆ ได้ ลองคิดว่าตัวเธอเองเป็นดุริยะ แล้วจู่ๆ ก็มีคนมาบอกว่า มีวิญญาณของใครสักคนในชีวิตเขาคอยป้วนเปี้ยนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลและสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น ก็คงเป็นเรื่องที่ทำใจลำบากพอสมควร “อืม...ลองนึกดูสิ ว่ามีจุดเชื่อมอะไรระหว่างเธอกับผมหรือเปล่า” ที่สุดดุริยะจำต้องหันมาสนใจกับแนวความคิดของพิณทองอีกครั้ง เพราะบางที เขาอาจได้คำตอบที่กำลังควานหาอยู่ก็เป็นได้ “นี่คุณกำลังคิดว่าเธอจะเกี่ยวข้องกับคุณงั้นหรือ” เพลงพิณลองหยั่งเชิงเขาดู “เราต้องคิดอะไรไว้หลายๆ ทางนะ สิ่งที่เป็นไม่ได้ ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ และสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นก็ใช่ว่ามันจะไม่เกิดขึ้น”     เพลงพิณจึงนิ่งไปอย่างใช้ความคิด สักพักก็ส่ายหน้าไปมา “ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพี่เขาเลย แม้แต่ชื่อก็ไม่รู้จัก...หรือแม้แต่เรื่องของคุณ ฉันก็ไม่ได้รู้อะไรมาก แต่ถ้าถามในส่วนที่ฉันรู้จักคุณตอนนี้ ไม่มีเรื่องหรือจุดไหนเลย ที่จะเชื่อมเธอกับคุณเข้าหากันได้”     ดุริยะเงียบไปบ้างเพื่อใช้ความคิดหนักหน่วง จนเพลงพิณชักไม่สบายใจเสียเอง “อย่าคิดมากเลยนะคุณ ถ้าเธอเกี่ยวข้องกับคุณจริง เธอก็ต้องเอ่ยชื่อคุณให้ฉันได้ยินบ้างละ แต่นี่ไม่มีเลย...ฉันขอโทษก็แล้วกันที่ทำให้คุณคิดมาก” ชายหนุ่มรีบพยักหน้ารับคำขอโทษเพื่อให้หญิงสาวคลายใจ หากแต่ในใจนั้นยังคงเก็บเอาคำพูดของเธอมาคิด คิดกระทั่งว่า ทำอย่างไร เขาถึงจะได้เจอผู้หญิงคนนั้นเหมือนที่เพลงพิณเจอ! จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 54 17:37:16

ความคิดเห็นที่ 5 ชายหนุ่มร่างสันทัด ผิวขาวซีด ในชุดนอนลายทางสีฟ้า หน้าตางัวเงีย  พยายามเบิ่งตาชั้นเดียวบ่งบอกเชื้อชาติของตนมองผู้ชายร่างสูงที่ยืนหน้าเครียดอยู่หน้าประตูห้องด้วยความแปลกใจ   “อือ นายมาเหรอ เล็ก” ร่างนั้นถามเหมือนละเมอ ก่อนจะเดินนำเข้าไปในห้องชุดหรูของตัวเอง แล้วก็ไปทิ้งตัวลงบนโซฟาหนานุ่ม เขาเปิดปากหาวครั้งหนึ่ง แล้วจึงเอ่ยกับดุริยะที่นั่งลงตรงข้ามเรียบร้อยแล้วว่า “เอ้า ว่ามาเลย เอาตรงประเด็นเลยนะ”   “ผมมีเรื่องปรึกษาพี่หมอไอซ์” ดุริยะเอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนใจ เขาอยากรู้เรื่องและนึกห่วงเพลงพิณเสียจนไม่อาจกลับบ้านไปข่มตานอน ต้องมาเคาะประตูห้องหมอผิวหนังซึ่งรู้จักสมัยเรียนปริญญาโทที่อเมริกาและสนิทสนมกันมาเป็นเวลากว่าสี่ปีในยามวิกาล “ข้อนั้นรู้แล้วไง บอกทำไม” พี่หมอไอซ์หรือนายแพทย์ไอยราเอ่ยขัดเสียงไม่จริงจัง ขณะที่หนังตาเขาค่อยๆ ปิดลงช้าๆ “เอาตรงประเด็นสิ” “แต่เป็นเรื่องที่ค่อนข้างประหลาดอยู่สักหน่อยนะ พี่หมอไอซ์” ดุริยะที่ยังคงหวังว่า อาการที่เกิดกับเพลงพิณจะสามารถหาเหตุผลทางการแพทย์มาอธิบายได้ เกริ่นขึ้นอีกด้วยสีหน้ายุ่งยากใจ   “ตรงประเด็น เล็ก ตรงประเด็น” นายแพทย์หนุ่มที่บัดนี้ใบหน้าก้มต่ำเกือบจรดหน้าอก ตาปิดสนิทเอ่ยขัดเสียงยานคาง “ครับ คือ เท่าที่พี่หมอเคยรักษาคนไข้ผิวหนังมา เคยเจอโรคประมาณว่า จู่ๆ ก็มีแผลพุพองหรือเน่าเฟะเต็มตัว ส่งกลิ่นเหม็น แล้วจู่ๆ ก็หายไปเหมือนไม่เคยมีมาก่อนมั้ยครับ” “แผลพุพอง เป็นการอักเสบของผิวหนังแบบหนึ่ง มีทั้งชนิดตื้นและชนิดลึก ชนิดตื้นส่วนมากจะเกิดกับเด็กเล็กๆ ส่วนชนิดลึกจะพบในเด็กวัยเรียนแล้วก็พวกผู้ใหญ่ที่ไม่รู้จักรักษาความสะอาด” คนที่หลับตาคอพับอธิบายออกมาเร็วปรื๋อ “แล้วที่จู่ๆ ก็หายไปล่ะครับ” น้ำเสียงชายหนุ่มเต็มไปด้วยความระมัดระวัง เพราะคำถามของเขาเสี่ยงกับการถูกมองว่าเป็นคนบ้าเหลือเกิน   “ไม่มี เว้นแต่ว่า คนไข้จะเป็นโรคทางจิต ที่เรียกว่า   Walking Corpse Syndrome หรือโรคศพเดิน คนที่เป็นโรคนี้จะมีความเชื่อว่า ตนสูญเสียอวัยวะสำคัญ สูญเสียกระทั่งวิญญาณ ในผู้ที่เป็นมากๆ จะเชื่อว่าตัวเองตายไปแล้ว ทั้งยังได้กลิ่นเหม็นเน่าจากเนื้อของตัวเอง รู้สึกว่าเหมือนหนอนกำลังกัดกินเนื้อ บางคนเชื่อว่าตัวเองไม่มีกระเพาะ จึงไม่กินอาหาร ซึ่งสาเหตุส่วนใหญ่มาจากการใช้ยาเสพติดบางประเภทมากเกินไป และอาจเกี่ยวข้องกับโรคจิตเภท โรคอารมณ์แปรปรวนอีกด้วย” เป็นอีกครั้งที่ข้อมูลลื่นไหลออกจากคนที่ถ้าไม่ได้เปิดปากพูด ดุริยะคาดว่า อาจได้ยินเสียงกรนแทน คำอธิบายจากนายแพทย์ไอยรา ทำให้ดุริยะได้รู้จักโลกแปลกๆ เพิ่มขึ้นอีกโรคหนึ่งเท่านั้น  แต่ไม่ใช่คำตอบสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเพลงพิณ เพราะไม่ใช่เพียงแค่เธอที่เห็นหรือคิดว่า ผิวหนังของเธอเกิดแผลเน่าเปื่อย ส่งกลิ่นเหม็น แต่มีพยานร่วมรับรู้เกือบครึ่งร้อย คืนนั้นดุริยะหลับๆ ตื่นๆ ตลอดเวลา และตื่นเช้ามาด้วยความรู้สึกที่ไม่แจ่มใสนัก อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เขาก็รีบโทร.หาเลขาเพื่อคอนเฟิร์มเรื่องตั๋วเครื่องบินไปภูเก็ตมะรืนนี้ เนื่องจากอยากตอบแทนที่เหวียน วัน อาน ลูกค้าชาวเวียดนามตกลงซื้อชิ้นส่วนคอมพิวเตอร์จากเขาล็อตใหญ่ เขาจึงอาสาพาฝ่ายนั้นและคู่หมั้นไปเที่ยว พาทิศกำลังดื่มกาแฟอยู่ในห้องทานข้าวด้วยท่าทีไม่สบายใจนัก ในมือมีหนังสือพิมพ์รายวัน ซึ่งไม่ต้องบอก ดุริยะก็รู้ว่า เขากำลังอ่านข่าวเรื่องไหนอยู่ ชายหนุ่มเรียกหากาแฟจากแม่บ้าน แล้วก็ทรุดกายลงนั่งตรงข้ามเงียบๆ   “ตกลงเป็นโรคผิวหนังใช่มั้ยวะ ไปหาหมอหรือยัง” พาทิศเอ่ยขึ้นก่อนพลางผลักหนังสือพิมพ์มาตรงหน้า ดุริยะเพียงแต่เหลือบมองแว่บหนึ่ง หากไม่ได้พลิกอ่านให้ระคายใจ ขณะตอบสั้นๆ ว่า “ยังไม่ได้ไปหาหมอ” และไม่ได้บอกต่อว่าตอนนี้แผลเหล่านั้นหายไปแล้วด้วย เพราะไม่อยากให้ใครมองว่า เพลงพิณเป็นพวกแปลกประหลาด “รีบหาหมอ รีบแถลงข่าวก็ดี นี่ข่าวลงไปใหญ่โตแล้วว่าเป็นโรคประหลาด” ว่าพลางพยักพเยิดไปที่หนังสือพิมพ์ “แต่ฉันอยากรู้จังเลยว่าเกิดจากสาเหตุอะไร ทำไมอยู่ๆ มันถึงเน่าได้ขนาดนั้น แล้วก่อนหน้านั้น ไม่มีอาการอะไรเลยเหรอ” ตอนท้ายเขาทำท่าขนลุกขนพอง แต่ดุริยะไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพราะดูแล้วคนพูดต้องการแสดงความรู้สึกของตนมากกว่าจะถามจริงจัง จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 54 17:38:46

ความคิดเห็นที่ 7 ความเห็นที่ ๖ หาย ไม่รู้ติดคำว่าอะไรอ่ะค่ะ เดี๋ยวลองไล่ๆ ดูใหม่ จิบกาแฟได้เพียงครั้งเดียว ก็มีเสียงฝีเท้าที่ก้าวเร็วๆ สองเสียงตรงมายังห้องนี้ ทั้งคู่หันสบตากันด้วยความสงสัย ปรากฏว่าเป็นอำนาจกับหวันยิหวานั่นเอง ในมือของอำนาจมีหนังสือพิมพ์ฉบับเดียวกับที่อยู่บนโต๊ะอาหารของสองหนุ่ม “ฉันบอกแล้ว ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นพวกผีเป็นปีศาจ แล้วเป็นไง วันนี้หลักฐานชัดเจนเลย” มาถึงอำนาจก็พูดขึ้นทันทีพลางจิ้มลงไปที่ภาพข่าวของเพลงพิณแรงๆ ดุริยะกับพาทิศหันสบตากันงงๆ แล้วดุริยะก็จำได้ว่า หลานแฝดของเขาเคยบอกว่า พ่อเคยบอกแม่ว่า พี่เพลงเป็นผี! “พี่พูดอะไร พี่อำนาจ...” พาทิศที่ไม่ทราบเรื่องอะไรมาก่อนเอ่ยขัดด้วยน้ำเสียงทั้งงงทั้งหมั่นไส้ “เขามีแผลแค่นี้ ถึงกับเรียกเขาว่าเป็นผีเชียวหรือ น่าเกลียดไปหรือเปล่า” “ฉันพูดเรื่องจริง นายอั๊ต...แล้วพี่ก็สั่งห้ามเลยนะ คุณเล็ก ห้ามพาผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในบ้านนี้อีก...ลูกก็เหมือนกัน ยิหวา” เขาหันไปทางเด็กสาวที่ยืนทำหน้าตาตื่นเต้นและไม่เข้าใจอยู่ข้างๆ “เชื่อพ่อหรือยังว่า พี่สาวที่ลูกรักนักหนาน่ะ คบไม่ได้” “พี่อำนาจใจเย็นๆ ก่อนดีกว่าครับ พวกเราไม่เข้าใจที่พี่อำนาจพูด...ใครเป็นผีครับ” “ก็ยายเพลงพิณ คนมีฝันสุดแสนจะเพอร์เฟ็กต์ที่ใครๆ ก็ชื่นชอบน่ะสิ ไม่ใช่คน...” อำนาจเน้นชัดถ้อยชัดคำ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความมั่นใจ “วันงานปาร์ตี้ ฉันเห็นหนอนเต็มอยู่ในปากยายนั่น เนื้อตัวก็เปียกเหมือนไปตกน้ำมาด้วย” เกิดความเงียบชั่วขณะ ก่อนที่พาทิศจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ใบหน้าเพลย์บอยหนุ่มแดงก่ำจากการออกแรงหัวเราะ “ฮ่าๆๆ พี่นี่...สุดยอดของความ...บ้า...แล้วก็เพี้ยนเลยว่ะ พี่อำนาจ ไปจงเกลียดจงชังอะไรคุณเพลงเธอนักหนา ถึงลงทุนพูดอะไรที่มันเพ้อเจ้อแบบนี้น่ะ” คราวนี้คนที่หน้าแดงคือ อำนาจ แต่มาจากความโกรธที่อีกฝ่ายไม่ยอมเชื่อแล้วยังหัวเราะเยาะอีก “ฉันไม่ได้บ้า ไม่ได้เพี้ยน แต่ฉันพูดเรื่องจริง” ชายหนุ่มยืนยันความคิดตนออกมาอีกครั้ง “หลักฐานก็มีอยู่ชัดขนาดนี้แล้ว ไม่มีใครเชื่อก็ไม่เป็นไร แล้ววันหนึ่ง ผู้หญิงคนนี้จะทำให้พวกคุณ ship หาย!” หลุดคำที่เหมือนแช่งนั้นเรียบร้อยแล้ว อำนาจก็เขวี้ยงหนังสือพิมพ์ลงพื้นและหมุนตัวเดินจากไป “ท่าจะบ้า” พาทิศยักไหล่ตามหลังไป แล้วก็หมดความสนใจแต่เพียงเท่านั้น ชายหนุ่มทรุดลงนั่งตรงตำแหน่งเดิมและเริ่มต้นละเลียดอาหารเช้าของตนต่อไป ส่วนดุริยะกับหวันยิหวาหันสบตากัน เพื่อจะพบว่า ต่างคนต่างก็มีความสงสัยและอะไรบางอย่างค้างคาอยู่ในใจ ทั้งคู่เลือกสวนสวยของบารมีเป็นที่ยืนคุยกัน ดุริยะไม่ได้โทร.หาเพลงพิณ เพราะคิดว่า คงคุยกับหวันยิหวาไม่นาน ยังไงเสียเขาก็ไปพบเธอได้ตรงตามเวลานัดแน่นอน “วันนี้วันหยุด น้าเล็กจะออกไปไหนคะ” หวันยิหวาเริ่มต้นคำถามหลังจากสำรวจเสื้อผ้าของเขาแล้ว “ไปหาพี่เพลงใช่มั้ยคะ” ดุริยะแปร่งไปกับกระแสเสียงที่เจือความไม่พอใจไว้อย่างชัดเจนนั่น หากแต่ก็เลือกที่จะตอบคำถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบตามสไตล์ของตน   “น้าต้องพาพี่เพลงไปหาหมอน่ะ ยิหวาเห็นข่าวแล้วไม่ใช่หรือ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่เพลงน่ะ” “แล้วทำไมต้องเป็นน้าเล็กล่ะคะ พี่เพลงเขาเป็นถึงซูเปอร์สตาร์ ต้องมีคนคอยดูแลอยู่แล้วไม่ใช่หรือคะ” น้ำเสียงประชดนั้นแข็งกร้าวขึ้นเรื่อยๆ จนดุริยะต้องขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความไม่ชอบใจ “น้านัดเพลงเอาไว้แล้วจ้ะ” “ก็โทร.ไปยกเลิกสิคะ ไม่เห็นจะยากเลย” คราวนี้ดุริยะกวาดสายตาสำรวจดวงหน้าสวยทว่าบึ้งตึงอย่างพิจารณา นอกจากความไม่พอใจแล้ว ชายหนุ่มยังพบความผิดหวังและช้ำใจอีกด้วย หวันยิหวาที่รู้ตัวว่าตัวเองออกจะพูดจาไม่เพราะและไม่เหมาะสม รีบหลบตาแล้วมองเมินไปทางอื่น เพราะกลัวถูกดุ “น้ามีเหตุผลอะไรที่ต้องยกเลิกนัดกับเพลงล่ะ ไหน ยิหวาลองว่ามาซิ” ดุริยะเอามือล้วงกระเป๋าด้วยท่าทีสบายๆ ทอดสายตาไปยังต้นสนที่กำลังส่ายใบเบาๆ ตามแรงลม “ก็ยิหวาไม่อยากให้น้าเล็กยุ่งกับพี่เพลงแล้วนี่คะ ยิหวารู้นะคะ ว่าน้าเล็กไปรับไปส่งพี่เพลงทุกวันน่ะ น้าเล็กชอบพี่เพลงหรือคะ” เพราะท่าทางใจเย็นของเขานั่นเองที่ทำให้หวันยิหวากล้าที่จะถามออกมาตรงๆ ดุริยะเงียบและยังอยู่ในอากัปกิริยาเดิม เท่านั้นก็เป็นคำตอบที่ทำให้หวันยิหวาต้องเม้มริมฝีปากแน่นด้วยความไม่ชอบใจแล้ว ครู่ต่อมาเด็กสาวก็โพล่งขึ้นว่า   “น้าเล็กชอบผู้หญิงคนเดียวกับคุณตาหรือคะ...คนที่พี่เพลงต้องการคือ คุณตาบารมีนะคะ” คราวนี้ชายหนุ่มหันขวับมามองหน้าด้วยความตกใจ “นี่ยิหวา...รู้” “รู้เหมือนที่น้าเล็ก น้าอั๊ต แล้วก็คนใช้ในบ้านรู้นั่นแหละค่ะ...เพียงแต่รู้ช้าไปหน่อย เพราะมัวแต่โง่ มองโลกในแง่ดี คิดว่าเขามาที่บ้านหลังนี้บ่อยๆ ก็เพราะยิหวา แต่ไม่ใช่เลย โน่น เขามาหาคุณตาโน่น...เสียดายอย่างเดียว ไม่ได้เห็นช็อตเด็ดในสวนด้วยตาตัวเอง...” “ยิหวา พูดจาไม่น่ารักเลย” ดุริยะปรามเสียงเข้มกับถ้อยคำและท่าทีแก่แดดตรงหน้า   แม้จะใจคอไม่ดีที่ถูกดุ เพราะน้อยครั้งนักที่น้าเล็กจะทำเสียงทำหน้าแบบนี้กับเธอ หากแต่ความผิดหวังต่อเพลงพิณที่เอ่อล้นในใจ ก็ทำให้เด็กสาวกล้าจะต่อปากต่อคำกลับไป “ยิหวาพูดเรื่องจริงนี่คะ น้าเล็กก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร แล้วยังจะยุ่งกับผู้หญิงคนนั้นอีกทำไม!” “แต่ผู้หญิงคนนั้นที่ยิหวาว่า คือเพลงพิณ พี่สาวที่ยิหวารัก แล้วเขาเองก็รักแล้วและจริงใจกับยิหวานะ” ดุริยะพยายามเตือนสติ “ไม่ใช่อีกแล้วค่ะ เขาเป็นแค่คนอื่นที่เข้ามาใกล้ชิดพวกเราเพราะมีจุดประสงค์ เขาไม่ได้จริงใจกับยิหวา ไม่ได้จริงใจกับน้าเล็กแม้แต่นิดเดียว ยิหวากับน้าเล็กเป็นแค่สะพานให้เขาเท่านั้นเอง!” ตอนที่พูดน้ำตาเด็กสาวเริ่มไหลเอ่อ หลังจากก่อนหน้านี้มันได้ไหลราวกับทำนบแตกมาแล้วหลายครั้ง “น้าเล็ก ยิหวาเสียความรู้สึกที่สุดเลย ไม่นึกเลยว่าพี่เพลงจะเป็นคนแบบนี้ไปได้” ตอนท้ายมีเสียงสะอื้นเจือมาด้วย “การรักกับคุณตาอาจไม่ใช่เรื่องแย่ก็ได้ ยิหวา ไม่ดีหรือ ถ้าสมมติว่าเพลงพิณเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเรา ยิหวาจะได้เจอพี่เพลงทุกวันไง” ดุริยะลองหยั่งเชิงเด็กสาวดู   “น้าเล็ก...นี่น้าเล็กกำลังจะบอกว่า พี่เพลงรักคุณตางั้นหรือคะ ถึงยิหวาจะเด็ก แต่ยิหวาก็พอจะรู้อะไรว่าอะไรเป็นอะไรนะคะ” “ยิหวารู้อะไร” “ก็รู้ว่าพี่เพลงไม่มีวันจริงใจกับคุณตานะสิคะ ผู้หญิงอายุยี่สิบสามกับคนแก่สี่สิบกว่าจะห้าสิบเนี่ยนะคะ พี่เพลงก็แค่อยากรวยทางลัด ยิหวาดูออก พี่เพลงเป็นคนทะเยอทะยาน อยากรวยมากแค่ไหน” “ยิหวา!” คราวนี้ดุริยะลงเสียงหนัก เด็กสาวสะดุ้ง หน้าเสียไปอีกรอบ “นี่ใครยัดคำพูดนี้ใส่ปากยิหวา หือ? ทำไมพูดจาแก่แดดและน่าเกลียดแบบนี้” “เอ่อ...” แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 54 17:45:57 จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 54 17:40:54

ความคิดเห็นที่ 8 “เราเองแหละ เล็ก” เสียงพาทิศดังขึ้น ก่อนที่เขาจะก้าวเข้ามาพร้อมวิลาสินี ซึ่งรีบมาแต่เช้าเพื่อสังเกตสถานการณ์แผลเน่าบนตัวเพลงพิณด้วยความสะใจและความหวังว่าดุริยะจะยอมถอยห่างเพลงพิณ แม้เมื่อค่ำจะเห็นชัดว่า เขาเป็นห่วงผู้หญิงคนนั้นมากแค่ไหนก็ตาม “เราแค่พยายามบอกความจริงในสิ่งที่พวกเราก็รู้กันดีอยู่ให้ยิหวารับรู้เท่านั้น ความจริงแม้มันจะโหดร้ายไปสักหน่อย แต่ก็ต้องยอมรับให้ได้” พาทิศเอ่ยขึ้นอีก   “ใช่ค่ะ วินีเห็นด้วยกับความคิดของคุณอั๊ต ดีกว่ายังหลอกให้ยิหวาเชื่อว่า พี่เพลงของแกยังคงเป็นนางฟ้าแสนเลอเลิศ” วิลาสินีรีบสนับสนุนด้วยสีหน้าสาสะใจสุดๆ ดูเหมือนตอนนี้สถานการณ์ของเพลงพิณกำลังย่ำแย่สุดๆ ซึ่งนั่นก็เป็นโอกาสที่เธอจะทำคะแนนเพิ่ม ดุริยะเงียบ แม้ใจหนึ่งจะนึกแย้งว่า บางทีอาจไม่ใช่อย่างที่ทุกคนตัดสิน เพลงพิณอาจจะจริงใจกับพ่อบุญธรรมของเขา หากอีกใจก็อดคิดไปในทางเดียวกันกับทุกคนไม่ได้ แม้จะเคยมั่นใจว่า เธอรักศักดิ์ศรีของตนมากกว่าจะยอมทำอะไรแบบนั้น แต่มาถึงตอนนี้ความมั่นใจก็ชักคลอนแคลนไปเหมือนกัน “อย่างนี้แล้ว น้าเล็กจะว่ายังไงคะ ยังจะยุ่งกับพี่เพลงอยู่หรือเปล่า” หวันยิหวาร้องถามขึ้น “ยิหวา...ที่น้าเล็กยังต้องยุ่งกับเพลงพิณ เพราะน้ากับน้าเล็กมีข้อตกลงกันไว้น่ะ ใช่มั้ยเล็ก” ตอนท้ายพาทิศเงยหน้าขึ้นมาส่งสายตาเน้นย้ำสัญญาระหว่างพวกเขาให้ดุริยะได้เบือนหน้าไปทางอื่นเสีย “ข้อตกลงอะไรคะ น้าอั๊ต” “คุณเล็กจะกันเพลงพิณออกจากคุณอาบารมีจ้ะ ยิหวา เพราะไม่อยากให้คุณอาโดนหลอกน่ะ” วิลาสินีชิงพูดเร็วเกินกว่าสองหนุ่มจะห้ามทัน “จริงหรือคะ น้าเล็ก” หวันยิหวาร้องถามด้วยความดีใจ “แสดงว่าที่น้าเล็กยังไปยุ่งกับพี่เพลงอยู่ก็เพราะต้องการจะช่วยคุณตาใช่มั้ยคะ” ดุริยะกลืนน้ำลายลงคอยากเย็น ก่อนจะพยักหน้าเป็นการยอมรับ “ใช่...น้ากำลังทำเพื่อคุณตาอยู่” “เฮ้อ ได้ยินอย่างนี้แล้ว ยิหวาก็สบายใจค่ะ แล้วน้าเล็กก็ไม่บอก ปล่อยให้ยิหวาเข้าใจผิดอยู่ได้ตั้งนาน” เด็กสาวเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะ หน้าตาดูสดใสขึ้นมาก แต่คนที่พึงพอใจและมีแววตาสดใสมากกว่าคือ วิลาสินี   ขณะก้าวออกจากบ้านเพื่อไปขึ้นรถ ดุริยะรู้สึกเหมือนมีใครเอาแท่งตะกั่วหนาหนักมาวางไว้บนบ่าทั้งสองข้าง  ยังผลให้รู้สึกหนักอึ้งไปทั้งหัวใจ...ข้อตกลงระหว่างเขากับพาทิศดูจะกลายเป็น “คำศักดิ์สิทธิ์” ที่ต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดเสียแล้ว แม้ใจส่วนหนึ่งจะคิดค้านหน้าที่แบบนั้นอย่างรุนแรง ทว่าใจอีกส่วนกลับยินดี เพียงแต่เขาไม่แน่ใจนักว่า กำลังช่วยหรือกำลังทำเพื่อใครกันแน่!? กดแตรเรียกสองแม่ลูกแล้ว ระหว่างที่รอประตูเปิด ดุริยะก็นำคำพูดของอำนาจมาวิเคราะห์อีกครั้ง ‘ฉันบอกแล้ว ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นพวกผีเป็นปีศาจ แล้วเป็นไง วันนี้หลักฐานชัดเจนเลย’ เห็นสีหน้าแววตาของเขาเมื่อเช้านี้แล้ว ดุริยะมั่นใจว่า ชายหนุ่มผู้นั้นไม่ได้พูดเล่นๆ และคำว่า ผีหรือปีศาจ ก็ไม่ใช่สมญานาม แต่มีความหมายตามนั้นจริงๆ ‘วันงานปาร์ตี้ ฉันเห็นหนอนเต็มอยู่ในปากยายนั่น เนื้อตัวก็เปียกเหมือนไปตกน้ำมาด้วย’ แต่สิ่งเหล่านั้นคืออะไร หนอนจะมาอยู่เต็มปากเพลงพิณได้อย่างไร ยิ่งเนื้อตัวเธอยิ่งไม่ได้เปียกน้ำ เพราะหลังจากอำนาจโวยวาย เขาเป็นคนอุ้มเธอไปวางบนโซฟาด้วยตัวเอง แล้วแผลเน่าเปื่อยบริเวณแขนของเพลงพิณเมื่อค่ำนี้ล่ะ ‘เอ้อ...น้ากำลังคิดว่า...ต่อให้เอ็กซเรย์กี่รอบก็อาจจะไม่พบอะไรหรอก เพราะ...บางที อาจไม่ใช่แผลที่เกิดขึ้นเอง’   ผู้หญิงที่เพลงพิณฝันถึงจะเกี่ยวข้องกับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นหรือเปล่า แล้วเธอเป็นใครกัน ต้องการอะไรจากเพลงพิณกันแน่นะ ความคิดของชายหนุ่มถูกขัดจังหวะด้วยเสียงเคาะกระจกรถเบาๆ เขาหันไปยิ้มให้คนเคาะ แล้วก็ต้องแปลกใจ เมื่อพบว่าคนที่กำลังเมียงมองเข้ามาในรถนั้นไม่ใช่พิณทองหรือเพลงพิณ หากแต่เป็นเด็กรับใช้ในบ้าน ดุริยะรีบลดกระจกลง ฝ่ายนั้นยกมือไหว้ แล้วเอ่ยประโยคที่ทำให้เขาต้องตกใจเป็นที่สุด “คุณพิณกับคุณเพลงไปภูเก็ตแล้วค่ะ คุณเปิ้ลมารับไปตั้งแต่เช้า” “ไปภูเก็ต ไปทำไม แล้วทำไมคุณเพลงไม่โทร. บอกฉันซักคำ” เขาถามพลางคิดหาเหตุผลด้วยตัวเองไปด้วย “หนูก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ แต่ท่าทางคุณเปิ้ลรีบมากค่ะ...” (จบบทที่ ๑๘ ค่ะ) น้อมรับคำติชมค่ะ ^__^ จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 54 17:46:46

ความคิดเห็นที่ 9 กะลังตื้นเต้นมาก ลุ้นว่าเมื่อไหร่ความจริงจะเปิดเผยซะที จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 54 21:44:37

ความคิดเห็นที่ 10 คุณเล็กเริ่มจะเดาได้แล้วนะค่ะ รอลุ้นต่อค่ะ น่าติดตามที่สุด จากคุณ : sudawo เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 11:46:48

ความคิดเห็นที่ 11 จะคลี่คลายได้ไหม ด่านต่อไปอาจต้องฝ่าบารมี จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 21:46:23

ความคิดเห็นที่ 12 ไม่ได้เข้านาน เห็นล็อคอินนี้เลยต้องแวะทักทายก่อน ขอเวลาตามอ่านติ๊ดค่ะ ช่วงนี้ยุ่งๆอยู่ จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 09:32:09

ความคิดเห็นที่ 13 เมื่อไหร่ทุกคนจะรู้ความจริง  ยัยเปิ้ลนี่ไม่กลัวเลยแฮะความโลภมันบังตาจริงๆ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 23:49:44