ความคิดเห็นที่ 1 ... ทุกคนยุ่งขิงเกินกว่าจะมีเวลาเดินชิลต่อหลังมื้อกลางวัน ยกเว้นผมกับเป๋า ผู้ชายสองคนในกลุ่มวันนี้ แต่เนื่องจากเป๋าเป็นเจ้าของกิจการร้านไอติมนำเข้าหรูเฟ่จากญี่ปุ่นไม่ได้เป็นลูกจ้างใคร จะไปจะมาเวลาไหนก็ได้ เป๋า เคยเป็นเพื่อนสนิทผม และยังเป็นอยู่เพียงแต่อาจจะไม่สนิทเท่าเดิมแล้ว ฐานะทางการเงินทำให้ทัศนคติของเราต่างไปจากเมื่อก่อน “ก็ซื้อสิ” เสียงของมันทำให้ผมตื่นจากภวังค์ของการฝันกลางวันเห็นตัวเองในเสว็ตเตอร์ที่กำลังถืออยู่ “ไม่อ่ะ ยังไม่ได้จ่ายค่าหอเลย” ผมบอกแล้วแขวนเสื้อตัวดังกล่าวที่ราคาเซลล์แล้ว กลับที่เดิม “ไว้ก่อนดีกว่า” “เอาบัตรกุไปรูดก่อนเลยไป เสื้อราคาแค่พันกว่าบาทจะมาเขียมอะไรนักหนา” มันว่า พลางหยิบกระเป๋าสตางค์หลุยส์วิตตอง ดามิเยร์ จากกระเป๋าสะพายยี่ห้อเดียวกัน  ควักบัตรมหัศจรรย์สีเงินออกมา พลางคว้าเสื้อตัวนั้นเดินไปที่พนักงานอย่างเจ้ากี้เจ้าการ “นี่ กุยังไม่มีคืนมรึงหรอกนะ ไม่เอาดีกว่า” ผมร้องตามหลังเบาๆ เพราะอับอาย “เหอะน่า กุไม่ได้ดูถูกนะเว้ย แต่ เงินเดือนเท่าจิมมดของมรึง จะมีโอกาสซื้อเสื้อผ้าใหม่ๆกี่ครั้งต่อปีเชียววะ” โอเค ผมรู้สึกดีนิดหน่อยที่ได้สอยเสื้อตัวนี้ แบบเดียวกันกับที่มาริโอ้ เมาเร่อใส่ถ่ายลงแมกกาซีน ได้สำเร็จ แต่เชื่อเถอะว่า ไม่เคยมีอะไรได้มาฟรีๆ พอเราแวะนั่งได้สักพักที่ร้านสตาร์บั๊ค  เป๋าก็เริ่มสำรวจสารรูปผม ราคาของบัตรมหัศจรรย์กำลังจะทำงาน “มรึงจนขนาดนี้เลยเหรอ” ผมอยากจะย้อนว่า ผมจนเท่าที่เคยจนนั่นแหละ เหมือนสมัยที่เรายังจนเท่าๆกัน สมัยที่พวกเราทุกคนยังไม่เคยเห็นบัตรแพล็ตตินัมของจริง แต่ก็พูดไม่ออก เป๋าเพิ่งช่วยชีวิตผมด้วยการโกหกคำโตว่า ผมเป็น บก.บทความที่ ปาจารยสาร นิตยสารสำหรับปัญญาชน “งานนิตยสาร เงินเดือนมันก็ประมาณนี้แหละ” ผมแก้ตัว “กุอยากถามนานละ มรึงคิดอะไรของมรึง ไปทำหนังสือโป๊ เงินเดือนก็กระจิดริด มรึงชอบแบบนั้นเหรอวะ” “ก็แค่ทำไปก่อนน่ะ ที่อื่นยังไม่มีที่ไหนเรียก” “เบล มรึงโตแล้วนะ ยังจะทำตัวเป็นเด็กๆอีก มรึงดูกูสิ กูกับมรึงก็เริ่มต้นจากศูนย์เหมือนกัน แต่กุก็ไม่ได้ยอมแพ้แค่อะไรมันไม่เป็นอย่างใจ ตังเป้าหมายไว้แล้วต้องทำให้ได้ มรึงคิดว่ากุได้กระเป๋าหลุยส์นี่มาฟรีๆรึไง” ผมไม่ตอบว่าอะไร ขอบอกว่า ผมรู้ว่ามันได้มาฟรี แฟนมันซื้อให้ นี่ก็อย่างหนึ่ง เป๋า หน้าตาดีถึงดีจัด รุ่นพี่รุ่นน้องคอยก้อร้อก้อติกตั้งแต่สมัยมัธยม ไม่มีช่วงไหนที่ไม่มีแฟน เวลาคิดจะทำอะไรซักอย่างก็ดูเหมือนจะง่ายไปหมดจริงๆ ดูอย่างตอนที่มันโบกบัตรมหัศจรรย์นั่นไง “กุก็ทำงานอยู่นี่ไง” “แต่ไม่ใช่งานแบบนี้ มรึงไม่อายรึยังไง ใช้ความสามารถตรงไหน” ผมสะอึก ก็จริง เป็นเรื่องจริง ไม่มีใครสนใจบทความของผมหรอก อาจจะมี แต่คงนับนิ้วได้ แต่นี่มันตรงเกินไป ที่เป๋าพูดกับผม ถ้าเป็นคนอื่นที่มีความนับถือตัวเองมากพอคงลุกหนีไปแล้ว แต่คนจนไม่มีศักดิ์ศรีหรอก ผมคิดแล้วจึงนั่งรอช็อคโกแล็ตร้อนฟรี(เป๋าเลี้ยง)ของผมต่อไป “ออกมาเหอะ ทำอะไรก็ได้ ลงทุนเล็กๆน้อยๆ อย่างร้านกาแฟนี่ไง” ร้านกาแฟเหรอ ลงทุนเล็กๆน้อยๆเหรอ คิดว่าแค่มีกาแฟสำเร็จรูปซักขวดกับกาน้ำร้อนก็เปิดร้านได้แล้วงั้นเรอะ “ใครจะออกทุนให้ล่ะ” “กุยังออกของกุเองเลย” มันพูดอย่างอารมณ์เสีย ก็แน่ล่ะ มรึงมีเงินนี่ และถึงไม่มี ก็เอ่ยปากขอจากกิ๊กคนไหนก็ได้ คนที่เป็นนักร้องนั่นก็รวยไม่ใช่เล่น “จะเอาไปคิดดูนะ” ผมตอบในที่สุด “อย่าแค่คิด ทำด้วย” ผมรู้สึกว่า กล้ามเนื้อบริเวณริมฝีปากกำลังเกร็งตัวคล้ายๆกับเวลาที่คนเรายิ้ม จากคุณ : เบนนี่ทักกี้ เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 54 22:11:55

ความคิดเห็นที่ 2 .. ผมกลับเข้าออฟฟิศตอนเกือบบ่ายสาม ที่จริงไม่ใช่จะมีใครแคร์หรอกว่าผมจะเข้าจะออกเวลาไหน ตราบใดที่ส่งต้นฉบับบทความอย่างตรงเวลา ซึ่งนั่นถือว่าเป็นข้อดีเพียงไม่กี่อย่างของงานนี้ และเท่าที่ผ่านมาผมก็ทำได้ดีมาโดยตลอด ให้ตายเถอะ หนังสือโป๊ขายเกย์ ใครเค้าจะสนกันล่ะ ว่าเนื้อหามันจะดีหรือห่วย รู้ๆกันอยู่ว่าเขาขายอะไร และคนซื้อซื้อไปทำอะไร ออฟฟิศนิตยสาร G-fin นิตยสารชื่อห่วยเห่ย ตรงไปตรงมาอย่างไร้การสร้างสรรค์ อยู่ในอาคารพาณิชย์ สองชั้นครึ่งเล็กๆแคบๆ ในย่านที่อาจจะเคยคุกคักเมื่อชาติที่แล้วได้กระมัง ชั้นล่างทำเป็นออฟฟิศ ด้านหลังเป็นครัวและห้องสต๊อค ส่วนชั้นบนมีห้องนอนเอนกประสงค์ที่เจ้าของหนังสือมักเอาไว้ใช้... ช่างเถอะ แล้วก็มีห้องว่าง ที่ใช้เป็นสตูดิโอสำหรับถ่ายรูป หน้าที่ผมจริงๆแล้ว ไม่ต้องเข้ามาออฟฟิศเลยด้วยซ้ำไป แต่เนื่องจาก นิตยสารดังกล่าวเป็นนิตยสารรายเดือน มีผมรับผิดชอบส่วนบทความที่มีไว้เก๋ๆ (ทำไมกัน) เพียงบุคคลเดียว และด้วยภาระที่น้อยนิดเช่นนี้ ผมจึงต้องควบทั้งตำแหน่ง นักเขียน ประสานงานกอง รับโทรศัพท์และดูแลสมาชิกไปด้วยในตัว เพื่อให้คุ้มเงินเดือน การไม่ได้เป็น บก.  รับค่าจ้างน้อยนิดเกือบไม่ถึงหมื่นบาท ก็นับว่าแย่แล้ว แต่การที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับส่วนที่สำคัญที่สุดของนิตยสาร อย่างการถ่ายแฟชั่นหรือวีซีดี นั้น แย่ยิ่งกว่า เหมือนที่เป๋าถามเป็นนัยๆ คนที่เข้ามาทำหนังสือโป๊แลกกับเงินเดือนน้อยนิดจะหวังอะไรได้มากกว่านี้ แต่เพราะผมได้งานนี้ในช่วงวิกฤตที่สุดของชีวิต อย่างตอนถูกเลิกจ้างจากนิตยสารแจกฟรีที่เจ๊งบ๊งและกระโจนเข้าหางานใหม่ที่คนรู้จักเสนอให้อย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ผมจึงไม่อยู่ในฐานะที่เลือกได้ เช่นเดียวกับ ซัน เด็กปีสี่จากคณะนิเทศ มหาวิทยาลัยชื่อดัง หลานชายพี่อาร์ตเจ้าของหนังสือ ที่ถูกคุณน้าหลอกให้มาช่วยงานโดยเอาค่าจ้างระหว่างฝึกงานมาเป็นตัวล่อ ก่อนจะค้นพบว่า นิตยสารที่น้าชายทำอยู่ เป็นหนังสืออย่างว่า แถม เป็นอย่างว่าเฉพาะกลุ่มซะด้วย “กลับมาแล้วเหรอพี่” “อืม” “แล้วพี่ๆคนอื่นอ่ะครับ  เมื่อเช้าผมออกไปเรียน กลับมาไม่มีใครอยู่ออฟฟิศเลย ผมนึกว่าพี่ออกไปดูโลเคชั่นกับเค้าซะอีก” “เปล่า ไม่ได้ไป” “ผมพรู๊ฟเสร็จละนะครับ พี่จะดูอีกรอบไหม” “ครับผม” เด็กหนุ่มยกกระดาษพรู๊ฟมาวางข้างโต๊ะทำงานแสนรกของผม คงเพราะตอนเข้ามา คงเห็นว่าผมเห็นเค้ากำลังเล่นเฟซบุ๊คอยู่ โอ๊ย เล่นไปเหอะน่า ยังกะว่าจะมีอะไรให้ทำ เอาเถอะ น้องเพิ่งมาได้สี่วัน สงสัยกำลังไฟแรง “เอ่อ พี่เบลครับ  แล้วพี่ที่ทำอาร์ตเวิร์คเนี่ย คือใครครับ เค้าจะมาเมื่อไหร่ครับ” โถ อย่าเรียกว่าอาร์ตเวิร์คเลย  เรียกว่าจัดหน้าให้พ้นๆไปดีกว่า คนทำกราฟฟิค อาร์ตเวิร์ค ก็คือน้าชายตัวเอง/เจ้าของหนังสือนั่นแหละ เหมาทำเองหมด ทั้งช่างภาพ จัดหน้า  แคสนายแบบ  แต่งหน้า ฯลฯ นี่ถ้าแกแยกร่างได้ หรือ เก่งขีดๆเขียนๆหน่อย ก็คงเหมาเองไปแล้วล่ะ รวมถึงเป็นนายแบบเองด้วยเลย   “อาร์ตเวิร์คพี่อาร์ตกับพี่เบิ้ลเค้าช่วยกันทำ เห็นพี่อาร์ตเค้าบอกว่าซันเก่งเรื่องกราฟฟิคนี่ คงจะมาให้ช่วยเรื่องนี้แหละ อีกอย่างที่นี่ไม่มีใครเก่งรีทัช ตัดต่อหรือพวกองค์ประกอบศิลป์อะไรเลย โดนคนดู เอ๊ย คนอ่าน ติมาประจำเลยล่ะ”   “เหรอครับ  ต้องรีทัชรูปกับตัดวิดีโอด้วยเหรอครับ ผมนึกว่าดูเลย์เอาท์อย่างเดียว ขอทำใจหน่อยนะครับ”   น้องคงหมายถึง ที่ต้องมาสัมผัสกับรูปโป๊กับวิดีโอผู้ชายจนตาแฉะละมั้ง ผมอดหัวเราะไม่ได้ ก่อนจะสังเกตเป็นครั้งแรกว่า เจ้าตัว เป็นเด็กผู้ชายหน้าตาหมดจด ท่าทางแต่งตัวเก่งอยู่นี่นา   “แล้วซันไม่ได้ชอบแบบนี้รึไง”   “โหพี่”   “หึหึ ระวังให้ดีล่ะ ออฟฟิศนี้เป็นกันทุกคนนะ”   “พี่ด้วยเหรอครับ”   “อื้อ”   “ผมก็ว่างั้นแหละ”   อ้าว เด็กเวรนี่   “แล้วมาฝึกงานนี่ ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยเหรอ”   เด็กหนุ่มส่ายหัว   “แบบนี้ เวลาอาจารย์มานิเทศจะทำยังไงล่ะ”   “ไม่มีหรอกครับ ผมมาฝึกเองอ่ะ อยากได้ตังก์ อยากลองทำงานด้วย”   “แย่หน่อยนะ เอาไปเขียนในเรซูเม่ ก็คงไม่ได้ด้วย”   “นั่นน่ะสิครับ”   “แล้วยังอยากทำอยู่ไหมอ่ะ”   “ก็ถามตัวเองอยู่เหมือนกันครับ ผมอยากหาเงินเอง แล้วน้าอาร์ตก็เป็นน้าผม นี่ไม่รู้เลยนะครับว่าน้าทำหนังสือแบบนี้ สมัยก่อน เขาทำพวกหนังสือเรื่องแปลก ขำขัน ขายน่ะครับ ผมรู้แค่นั้น”   “รู้แบบนี้แล้ว ทำไมไม่หนีตั้งแต่วันแรกเลยล่ะ”   “ไม่หรอกครับ บอกแล้วไงว่าผมงกเงิน อีกอย่าง วันก่อนผมไปเจอหนังสือของวินทร์มา ในนั้นเค้าบอกว่า ไม่มีหรอกงานชั้นต่ำ งานชั้นต่ำเป็นเพียงข้ออ้างของคนที่หนีงาน”   ผมรู้สึกเหมือนเดจาวู ที่จู่ๆเราต่างก็ได้รับอิทธิพลจากประโยคนั้นในการตัดสินใจที่จะทำงานที่นี่เหมือนๆกัน เด็กนั่นยิ้มแบบปลงๆ แล้วหันไปสนใจกับเฟซบุ๊คต่อ   นั่นน่ะสินะ ไม่ว่าจะงานอะไร ก็ถือว่าดีทั้งนั้น ถ้ามันช่วยให้เรายังกินอิ่มนอนหลับได้   อีกอย่าง มีไม่กี่ออฟฟิศนักหรอกที่อนุญาตให้เราเล่นเฟซบุ๊คทั้งวันได้แบบนี้ แถมไม่โดนด่าด้วย ... จากคุณ : เบนนี่ทักกี้ เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 54 22:12:33

ความคิดเห็นที่ 3 ถ้าอ่านมาถึงตรงนี้ ยังไง ฝากคอมเมนท์ให้ด้วยนะครับผม จะพยายามเขียนให้สนุกในคราวต่อๆไปครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : เบนนี่ทักกี้ เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 54 22:13:34

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านครับ ปกติไม่ใช่แนวที่ชอบ แต่พอลองอ่านดูก็สนุกดีครับ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 21:00:27

ความคิดเห็นที่ 5 มาอ่านค่ะ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 23:55:43