ความคิดเห็นที่ 1 เพียงตะวัน ก้าวพรวดลง จากรถแท็กซี่มิเตอร์ที่แล่นมาจอดหน้าโรงแรม อย่างร้อนรนในมือถือโทรศัพท์กำลังสนทนา อยู่กับนักข่าวรุ่นพี่อย่างออกรสชาติ “ถึงแล้วค่ะพี่เสาวรส เนี่ยกำลังเดินเข้าโรงแรมอยู่เลย” หญิงสาวร่างกระทัดรัด เอ่ยตอบคู่สนทนารีบจ้ำอ้าวเข้าไปภายในโรงแรมอย่างรวดเร็ว ทว่า เธออยากจะเหาะเข้าไปให้ ถึงงาน กาล่าดินเนอร์เปิดตัวซีอีโอคนใหม่ของบริษัทแห่งหนึ่ง เลยเสียด้วยซ้ำ ถ้าตนเองมีเวทมนต์ เนื่องจากว่า เธอมาสายร่วมสองชั่วโมงเข้าให้แล้ว แน่ละที่มาไม่ตรงเวลานั้น รถติดไม่ใช่สาเหตุของทั้งหมดอย่างที่บอก กับนักข่าวรุ่นพี่หรอก แต่เป็น เพราะเธอไป ผิดโรงแรม ทำให้มาถึงที่นี่สายกว่าที่ควรจะเป็นต่างหาก ที่น่าเศร้ายิ่งไปกว่านั้นคือ นี่เป็นงานแรก ที่เธอออกมาทำข่าวนอกสถานที่  เธอเข้ามาทำงานเป็นผู้สื่อข่าวที่สำนักพิมพ์ แห่งหนึ่งเพียงแค่สองอาทิตย์เท่านั้นหลังจากเรียนจบ ความผิดพลาดจากการจำชื่อโรงแรมผิดแท้ๆเชียว       ร่างบางโบกมือแสดงความขอบคุณที่พนักงานโรงแรมเปิดประตูให้ เธอกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปภายในลอบบี้ด้วย ความเร่งรีบพร้อม กับสอบถามคู่สนทนาไปด้วย “พี่เสาวรส ห้องจัดงานอยู่ชั้นไหนหรือ คะ” “อยู่ชั้น39ขึ้นลิฟต์มาเลยจ้า เร็วๆด้วย งั้นแค่นี้นะ” เสาวรส ตอบออกมาทันควัน “ขอบคุณค่ะ” หญิงสาว รู้จุดหมายที่แน่ชัดแล้วจึงมุ่งหน้าตรงไปยังลิฟต์อย่างรวดเร็ว เหลือบมองนาฬิกาสองทุ่มแล้ว ทันทีที่ประตู ลิฟต์เปิดออก เธอสไลด์ตัวพุ่งเข้าไปราวกับนางเอกหนังบู๊  กระแทกนิ้วจิ้มลงบนแป้นตัวเลขชั้น 39 อย่างรวดเร็ว ทันที ที่ประตูลิฟท์เปิดออก หญิงสาว วิ่งพรวดออกไปอย่างรวดเร็ว จุดหมายปลายทางของเธอ ตอนนี้ไม่ใช่ห้องจัดงาน เสียแล้วทว่า เป็นห้องสุขารมณ์เพราะเธอ สัมผัสได้ว่ามีข้าศึกกำลังลอบโจมตีลำไส้ใหญ่ของเธอขึ้นมาอย่างเฉียบพลัน ไม่รู้เนื้อ รู้ตัวมาก่อน ขนที่แขนลุกซู่ ขึ้นมาอย่างมีสาเหตุ จนทำให้ต้องเร่งอัตราความเร็วขึ้นอีก ขณะที่ กำลัง เข้าใกล้ ดินแดนแห่งสุขารมณ์ที่รออยู่เบื้องหน้าเพียงนิดเดียวเท่านั้น เสี้ยววินาทีนั้นเอง หญิงสาว วิ่งชนเข้ากับวัตถุใหญ่โตราวกับยักษ์ปักหลั่นอย่างแรง จนเธอล้มลง ก้นกระแทกพื้น ความเจ็บปวดแล่นสู่ สะโพกสวยได้รูป กระทันหัน เธอ เงยหน้ามองวัตถุต้องสงสัย อย่างเหลืออด กำลังถึงจุดหมายปลายทางอยู่แล้วเชียว ชายหนุ่มร่างสูงคนนี้นั่นเองที่ เป็นมาร ทำลายความสุขในดินแดนสุขารมณ์ของเธอ คนอะไรใจดำ เห็นคนล้มลงยังไม่คิดจะช่วยเหลือ แถมยังไม่ พูดจาสักคำ เธอค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก มือกุมสะโพกผายที่ยังรู้สึกเจ็บจี๊ดอยู่หน่อยๆ จ้องหน้าชายหนุ่มผู้นี้อย่างหัว เสีย จริงอยู่ แม้ว่าเธอเป็นฝ่ายผิดก็เถอะ แต่ในฐานะที่เป็นสุภาพบุรุษ น่าจะถามสักคำ เจ็บอะไรบ้างไหมครับ นี่เปล่าเลย เงียบตลอด หนำซ้ำยังจ้องมองเธอ ตั้งแต่ ศีรษะจรดปลายเท้า อย่างนี้ ดูถูกกันนี่หว่า ต้องเอาเรื่องกันเสียหน่อยแล้ว ประเดี๋ยวจะคิดว่าหญิงไทยใจไม่สู้ “ นี่คุณทำไมมองฉันอย่างนี้ละ ไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย  ” เอกบดินทร์ จ้องมองหญิงสาว เกา ศีรษะแกร็กๆ ไม่เข้าใจ ตกลงเราผิดหรือนี่ วิ่งมาชนเราเองแท้ๆยังมา หน้าดำ หน้า แดงใส่อีก ที่ไม่ช่วยพยุงลุกขึ้น เพราะพิจารณาดูแล้วคงไม่ได้เป็นอะไรมาก ที่สำคัญ คุณเธอใส่กางเกงยีนส์ รัดรูป เสื้อ ยืดแขนยาวสีขาวนวล คับติ้ว ซะขนาดนั้น กลัวจะถูกกล่าวหาเอาได้ว่าฉวยโอกาสกับผู้หญิง มาว่าเราอย่างนี้ต้องแกล้ง ยั่วโมโหซะหน่อยแล้ว “ตกลงผมผิดหรือคุณผิดกันแน่”   ชายหนุ่ม เอ่ย เสียงทุ้ม จ้องมองใบหน้าของหญิงสาว แล้วหลุบสายตาลงต่ำ ระดับ หน้าอกที่มี เสมือนไม่มีของเธอ แล้ว เลื่อนขึ้นไปบนใบหน้าอีกครั้ง “ไอ้คนลามก มองผู้หญิงแบบนี้ได้ยังไงกัน” เพียงตะวัน แผดเสียงสูง ใบหน้าแดงก่ำ ควันออกหู ด้วยความโกรธจัด เธอไม่เคยโกรธอะไรมากเท่านี้มาก่อนเลย บุรุษ คนนี้บุคลิกหน้าตาก็ดี ไม่ซิ แค่พอดูได้ต่างหาก แต่ นิสัย ทรามมากเกินจะรับไหว ชายหนุ่ม ยิ้มมุมปากเล็กๆที่สามารถยั่วหญิงสาวได้เกินคาด แต่ อยากยุติศึกครั้งนี้แล้วละ เพราะไม่มีเวลาแล้ว ยังมีงาน ต้องทำอยู่อีกมาก “คุณไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมครับ ว่าแต่ คุณผู้หญิง วิ่งกระหื่นกระหอบมาตรงนี้เพราะ? ”   ชายหนุ่มเอ่ย พลาง เหลือบสายตามองไปยังห้องสุขารมณ์     หญิงสาว ฟังชายหนุ่มพูดด้วยท่าที ดีขึ้นมาหน่อย จึงผ่อนอารมณ์โกรธลงเล็กน้อย พูดอย่างนี้สิ ค่อยฟังรื่นหูหน่อย แต่ เธอ ยังไม่หายโกรธง่ายๆหรอก ทว่า ด้วย อาการปวดท้องมวนขนาดหนัก จากการถูกข้าศึกลอบโจมตีอยู่ สัมผัสได้ว่า เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีเวลาเอา เรื่องต่อแล้ว แต่อย่าให้พบเจอที่ไหนอีกนะเป็นเรื่องแน่ เธอจึง สะบัดหน้าอย่างแรง เสหลบเขาเล็กน้อย แล้ววิ่งไปราวกับจรวด เข้าไปภายในห้องสุขารมณ์อย่างรวดเร็ว “อ้าวคุณเร็วๆหน่อยระวังขี้ราดแถวนี้นะ” ชายหนุ่ม เอ่ย ยิ้มพรายออกมาบนใบหน้า เหลียวมองหญิงสาววิ่งไปจนพ้นสายตาแล้ว กำลังจะเดินกลับเข้าไปภายใน งาน ทว่า ได้ยินสำเนียงใสๆ แต่ขุ่นมัว ดังลั่นสวนออกมาจากห้องสุขารมณ์ทันควัน หลังจากเขาพูดจบประโยคเพียง แป็บเดียวเท่านั้นเอง “ไอ้คนบ้า” ---------------------------   หลังจากเพียงตะวัน ปลดทุกข์จากดินแดนสุขารมณ์เสร็จสิ้น เธอวิ่งพรวดๆเพื่อไปให้ถึงห้องบอลรูมอันเป็น สถานที่จัดงานโดยเร็ว ทว่า งานนั้นเลิกเสียแล้วโดยพิจารณาจากผู้คนจำนวนมากกำลังเดินสวนออกมา หญิงสาว เดินเยื้องกราย เบียดเสียดผู้คนเข้าไปภายในห้อง กวาดตามองรอบๆหวังจะพบกับเสาวรสนักข่าวรุ่นพี่ แล้วก็ ปรากฎ คนจำนวนมากยืนออกันอยู่ริมระเบียงด้านนอก ซึ่ง มีประตูกระจกสามารถออกไปด้านนอก เพื่อ ชมทัศนียภาพ ของ กรุงเทพฯยามราตรีนั่นเอง หญิงสาว เดินไปอย่างรวดเร็ว ใช่แล้วเป็นสื่อมวลชน กำลังยืนห้อมล้อมสัมภาษณ์ใครสักคนอยู่ เธอพยายามแทรกตัว เบียดเสียดเข้าไปด้านหน้าแล้วก็ พบกับเสาวรสเข้าจนได้ ทว่าต้องตกใจ กับภาพที่ปรากฎอยู่เบื้องหน้า คือชายหนุ่มนิสัย เสีย คนนั้นนั่นเอง กำลังหันหน้าไปพูดกับนักข่าวอีกด้านหนึ่ง เชอะ คนแบบนี้ เนี่ยนะเป็นซีอีโอ บริษัทใหญ่ได้ไม่ อยากจะเชื่อเลย เธอยิ้มทักทายกับเสาวรส นักข่าวรุ่นพี่อยู่ชั่วครู่ ทันที ที่เขาหันใบหน้ากลับมาอีกด้าน “มีคนตั้งฉายาคุณว่าเป็น ฟิลิป คอตเลอร์เมืองไทย คุณคิดอย่างไงคะ” เสาวรส ตั้งคำถาม “ไม่ถึงขั้นหรอกครับ ฟิลิป คอตเลอร์ เป็นไอดอลของผม เขามีความคิดทางการตลาดที่เฉียบคมมาก ผมยังห่างไกลจาก เขาเยอะเลยครับ” เอกบดินทร์ กำลังตอบ คำถามนักข่าวสาวสวย ด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม อยู่นั้น  บังเอิญเหลือบมองเห็นหญิงสาวที่เขาแกล้ง เข้าพอดี ทำเอาสะดุ้งเล็กน้อย ทว่า เขาทำเป็นไม่สนใจมากนัก เบือนใบหน้า มองมายังคนตั้งคำถามสาวสวยอีกครั้ง เพียงตะวันฟังชายหนุ่มกล่าวตอบคำถาม ด้วยอารมณ์ขุ่นมัว จากเหตุการณ์ที่ผ่านมา ใช่แล้วนายไม่มีวันเหมือนฟิลิป คอตเลอร์หรอก เขา คงนิสัยดีกว่านายหลายเท่านัก  ดูทำเข้าสิ ส่งสายตาหวานซึ้งใส่ พี่เสาวรส ซะขนาดนั้นจน เธอสะเทิ้นอายใบหน้าแดงซ่านเลย ไอ้คนลามก อย่างนี้ต้องป่วนเอาคืนซะหน่อยแล้ว สำหรับเธอนั้นต้องตาต่อตาฟัน ต่อฟันกับผู้ชายเยี่ยงนี้ “ได้ข่าวซุบซิบว่าคุณทำผู้หญิงคนหนึ่งท้องแล้วไม่รับเป็นพ่อของเด็กจริงหรือเปล่าคะ” สิ้นประโยคคำถามของเพียงตะวัน สื่อมวลชนจำนวนมากที่รายล้อมอยู่รอบตัวชายหนุ่ม ต่างตกตะลึงพรึงเพริดกันไป หมด กับคำถามของเธอ เสียงอื้ออึงดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ เสียงรัวกดซัตเตอร์ แสงแฟลชสว่างวูบวาบ พร้อมกับยิง คำถามย้ำเตือนให้ชายหนุ่มตอบประเด็นดังกล่าว กังวานมาทุกเสี้ยววินาที “จริงหรือเปล่าคะ?” จริงหรือเปล่าครับ?” “พรุ่งนี้เป็นข่าวใหญ่แน่?” “ไม่จริงครับผู้หญิงคนนี้โกหก คุณไม่มีหลักฐานเสียหน่อย”  เอกบดินทร์ จ้องมองหญิงสาว เป็นเชิงตั้งคำถามว่า เล่น แผลงๆแบบนี้ทำไมกัน ส่วนเธอนั้นก็ไม่สะทกสะท้านกับ ความผิดใดๆยังแอบยิ้มที่มุมปากที่กลั่นแกล้งเขาได้สำเร็จ “คือแบบนี้ ครับ ผู้สื่อข่าวสาวคนนี้ กับผม มีปัญหากันนิดหน่อย !?” ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะกล่าวจบประโยค เพียงตะวัน บังเอิญเหลือบไปเห็นสตรีนางหนึ่งอยู่ในชุดคลุมท้องกำลังเดินเข้า มาที่ ริมระเบียงพอดิบพอดี “โน่นค่ะ ผู้หญิงที่กำลังตั้งท้อง”         หญิงสาวเอ่ยพลางชี้มือไปยังสตรีนางนั้นทันใด กองทัพผู้สื่อข่าว ต่างหันขวับวิ่งกรู ตรงไปยังเธอผู้นั้นอย่างรวดเร็ว ทิ้ง ชายหนุ่มกับหญิงสาวให้อยู่กันเพียงลำพัง         ร่างสูง มองตาม กองทัพผู้สื่อข่าวที่วิ่งกรูไปห้อมล้อมสตรี ผู้นั้นเพียงชั่วครู่เดียว จึง หันมาจ้องมองใบหน้าของหญิงสาว ครุ่นคิดอยู่แป็บหนึ่ง จากนั้นก็แสร้งทำเป็น หน้านิ่วคิ้วขมวดมุน เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดุดันราวกับสัตว์ป่า “คุณทำแบบนี้ทำไม หือ” หญิงสาวหันหน้า สบตาชายหนุ่ม แทบสะดุ้ง เมื่อพบ แววตาขึงโกรธของเขา ทำเอาเธอต้อง หลุบตาลงต่ำ ด้วยความกลัวและเริ่มสำนึกผิด  เอ่ยตอบกับ รองเท้าผ้าใบของตนเองด้วย น้ำเสียงสั่นๆ “ก็คุณแกล้งฉันก่อนนี่” ร่างสูงลอบยิ้มเล็กน้อย ที่ทำให้หญิงสาวกลัวได้ขนาดนี้ จ้องเขมง มองเธอชั่วครู่ จากนั้นเอื้อม มือแกร่ง ฉุดกระชากข้อมือของเธอค่อนข้างแรง ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงกร้าว     “ไปคุยกันตรงโน้นก่อน”  หญิงสาว พยามยามดิ้นรนขัดขืนอย่างสุดฤทธิ์  ยื้อแขนไว้ไม่ยอมก้าวไปตามแรงฉุดรั้งของ ชายหนุ่ม ทำให้เขาหยุดฉุดกระชากชั่วครู่และหันมามองเธอ ก่อนเอ่ยพูดขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียง ตะคอก “คุณจะเดินไปแต่โดยดีๆหรือจะให้ผมแบกคุณไป หือ” เขาเอ่ยจบ พลางฉุดรั้งข้อมือของเธอไปอีกครั้ง “ก็คุยกันตรงนี้ก็ได้นี่ ปล่อยฉันนะ” หญิงสาวเอ่ยตอบ ยังยื้อแขนรั้งไม่ยอมเดินไปเหมือนเดิม ชายหนุ่ม ไม่พูดพล่าม ทำเพลง เดินปรี่เข้ามาอุ้มร่างบางของเธอขึ้นพาดบ่า ก้าวฉับๆไปยัง ริมระเบียงอีกด้านหนึ่ง ซึ่งเป็นประตูสำหรับทาง หนีไฟในทันใด แม้ว่าเธอพยายามดิ้นขืนตัวหวังให้หลุดพ้นจากพันธนาการ และใช้มือนุ่มนิ่มทุบหลังเขาเต็มแรง ก็ไม่ เป็นผล เขายังคงเร่งฝีเท้าเดินดุ่มๆต่อไปเพื่อให้ถึงจุดหมายโดยเร็ว “คุณรู้ไหม ผู้หญิงคนนั้นท้องจริงๆ และไม่มีใครรับเป็นพ่อของเด็กจริงๆ ผมอาจจะรับเป็นพ่อของเด็ก แต่ผมก็ไม่ใช่ คนทำเธอท้อง” ชายหนุ่มเอ่ย  พร้อมกับจับตัวหญิงสาวลงจากบ่า เมื่อถึงจุดหมายปลายทาง และเปิดประตู จูงมือของเธอเดินเข้าไป ทางบันไดหนีไฟ   “คุณหมิ่นประมาทผม ถ้าผมฟ้องคุณติดคุกแน่ คุณเป็นนักข่าวคุณไม่รู้หรือไง” ชายหนุ่ม จ้องมองหญิงสาว แววตาเป็นประกาย ก่อนเอ่ยขู่เข็ญหมายให้เธอกลัว หญิงสาวยังรู้สึกหวาดๆที่ เขาพาเธอมา ในที่ลับตาคนไม่รู้ว่าคิดมิดีมิร้ายกับเธอหรือเปล่า แต่ ทำเป็นใจดีสู้เสือเข้าไว้ก่อน  เอ่ยตอบไปว่า “ฉันหมิ่นประมาทอะไร คุณก็ยอมรับเป็นพ่อของเด็กแล้วนี่” ชายหนุ่มยิ้มเฝื่อนๆ คิ้วขมวดมุนกับความเจ้าเลห์ของเธอ เสียจริงๆ “โห! คุณนี่เป็นศรีธนญชัยหญิงกลับชาติมาเกิดแน่ๆเลย ผมก็บอกแล้วไม่ใช่เป็นพ่อของเด็ก ”   ชายหนุ่มจ้องมองหญิงสาว แสร้งยิ้มอย่างมีเลศนัย จึงเอ่ยขึ้นอีกว่า “เอาเถอะไม่ว่าอย่างไรก็ตามผมสามารถเคลียร์เรื่องนี้ได้อยู่แล้วแต่คุณโดนผมฟ้องแน่ นอกเสียจากคุณจะขอโทษผม และ ” ชายหนุ่มยังไม่ทันกล่าวจบประโยคดีนัก หญิงสาวโพล่งเอ่ยออกมาก่อนทันที “ก็ได้ๆฉันขอโทษค่ะ” หญิงสาวเอ่ยจบพลางยกมือไหว้ชายหนุ่มอย่างนอบน้อม “ขอโทษอย่างเดียวไม่พอ คุณต้องให้ผมจูบด้วย” หญิงสาวได้ฟังชายหนุ่มพูดดังนั้น จึงลนลานถอยหลังกรูดไปติดกับ ประตูบันไดหนีไฟ ทันที   “อย่านะคุณก็ไปจูบกับแฟนคุณสิจะมายุ่งอะไรกับฉันเล่า” ชายหนุ่มโผเข้าไปอยู่เบื้องหน้าหญิงสาวในทันใด สองมือ เท้ากับประตูไว้อย่างไม่ค่อยระมัดระวังมากนัก แสร้งยื่นใบหน้า เข้าหาใบหน้าของเธอ จนลมหายใจอุ่นๆเริ่มสัมผัสกัน ขณะที่หญิงสาวตกใจกลัวใช้มือผลักไสใบหน้าและหน้าอกของเขาเต็มแรง ตามสัญชาตญาณป้องกันตัว ชั่วครู่เดียวนั้นเอง ชายหนุ่ม ค่อยๆ เซถลา ถอยหลัง ทรงตัวไม่อยู่ พลัดตกบันไดหนีไฟ ในฉับพลัน “โอ๊ย” ------------------------------------------------------------------- จากคุณ : atk เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 18:00:06

ความคิดเห็นที่ 2 บท1. อากาศยามเย็น พระอาทิตย์กำลังเคลื่อนคล้อยย้อยต่ำลงไปยังทิศตะวันตก จวนเจียนร่ำลาขอบฟ้าเต็มที ทว่า ความร้อน ระอุจากไอแดดที่สะสมมาตลอดทั้งวัน ยังส่งผลให้ ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงภายในห้อง เช่าของ อพาร์ทเมนท์แห่งหนึ่ง ปรากฏเม็ดเหงื่อ ผุดพรายขึ้นทั่วทั้งใบหน้า ในอ้อมแขนกอดหนังสือเล่มหนึ่งแน่น เสมือนว่าเป็นของรักของหวง กระสับกระส่าย ราวกับกำลังประสบเหตุการณ์บางอย่างที่น่ากลัว บ่นพึมพำเสียงดังลั่น “โอ๊ย” ทันใดนั้น จู่ๆร่างสูง ก็ร่วงผล็อย ตกจากเตียง ลงไปกองกับพื้น เสียงดังสนั่นหวั่นไหวในฉับพลัน “ตุ๊บ” “อูย” ชายหนุ่มผวาตื่นลุกขึ้นนั่งในทันใด กวาดตามองรอบๆเป็นห้องพักของเขาเอง เอื้อมมือลูบคลำสำรวจร่างกายของ ตนเองอาการครบ32ดีอยู่หรือไม่เพราะรู้สึกว่าความเจ็บปวด แล่นไปทั่วสรรพางค์ ต้องผ่อนลมหายใจหนักๆ เพื่อ เรียกสติสัมปชัญญะกลับมาเป็นปกติโดยเร็ว เอื้อมมือหยิบหนังสือ ฟิลิป คอตเลอร์ ที่ตกลงบนพื้นห้อง แล้วค่อยๆลุกขึ้นยืน กลับไปนั่งบนเตียง ความเจ็บจี๊ดปรากฎ เด่นชัด บริเวณโหนกแก้มและข้อศอก สัมผัสได้ถึงความปวดระบม แผ่ซ่าน กระทั่งโหนกแก้มร้อนผะผ่าวและบวม เล็กน้อย       เอกบดินทร์ เหลือบมองหนังสือในมือ แล้วยิ้มให้กับจินตนาการเพ้อฝัน เหลวไหลของตนเอง  สองอาทิตย์ก่อนชาย หนุ่ม ทราบว่าตัวเอง สอบเข้ามหาวิทยาลัยของรัฐแห่งหนึ่งได้ และ มุ่งมั่นอยากเรียนสาขาการตลาด ด้วยความเชื่อ ที่ว่าเป็นวิชาชีพที่กว้างขวาง หลังจากเรียนจบแล้ว คงสามารถหางานทำได้โดยง่าย                           จู่ๆ ฟิลิป คอตเลอร์ ก็ชักพา ชายหนุ่มให้เข้าสู่ห้วงแห่งความฝันโดยไม่มีสาเหตุ เมื่อสองวันก่อน เขาเข้าไปอ่านหนังสือ ที่ห้องสมุดของโรงเรียนและ พบกับหนังสือเล่มนี้เข้าโดยบังเอิญ ประกอบกับได้อ่านข่าว ฟิลิป คอตเลอร์ เข้ามา บรรยาย กลยุทธ์การตลาดให้กับบรรดานักการตลาดภายในประเทศฟังเข้าพอดี มูลเหตุจูงใจ จากการได้อ่านหนังสือเล่มนี้ นักการตลาดที่เก่งกาจในอนาคตเป็นจุดมุ่งหมายในชีวิตของชายหนุ่มให้เข้า แล้ว พลัน เสียงของใครบางคน ช่วยกระชากชายหนุ่มให้หลุดพ้นจากห้วงภวังค์แห่งความฝัน ซึ่งมักสวนทางกับความจริงอยู่ เสมอ .ความจริงที่สัมผัสได้ว่าเขายังต้องเรียนหนังสือและทำงานพิเศษเพื่อแบ่งเบาภาระของครอบครัวโดยไม่ จำเป็นต้องคิดอะไรที่ไกลเกินตัวก่อนเวลาอันควรเลย อันที่จริงฐานะทางบ้านของเขาไม่ได้ยากลำบากมากนักหรอก จัดได้ว่าเป็นชนชั้นกลางก็ว่าได้ จากอาชีพชาวสวนผลไม้ ของบิดาและมารดา ทว่า เขาอยากมีรายได้เสริมสำหรับใช้จ่ายสิ่งของที่อยากได้โดยไม่ต้องรบกวนทางบ้าน และ รับปากกับมารดาแล้วว่าจะไม่ทำให้การเรียนเสียโดยเด็ดขาด             “เอก เมื่อตะกี้เสียงอะไรน่ะ ดังสนั่นเลย พี่อาบน้ำอยู่ยังได้ยิน”               ประวิทย์ เพื่อนร่วมแชร์ค่าห้องพักและเพื่อนร่วมงานในคลับหรูของโรงแรม เอ่ย ก่อนก้าวเดินออกจากห้องน้ำด้วย ผ้าเช็ดตัวสีขาวพันรอบกาย ตรงไปยังตู้เสื้อผ้าขนาดเล็ก แบบฝังติดกับกำแพงของห้องพัก     “ไม่มีอะไรหรอกครับพี่ แค่ตกเตียง ฮ่าๆ” เอกบดินทร์ เหลือบมองมายังอีกฝ่าย แล้วยิ้มแหยๆ                   “ฝันร้ายเหรอ? แต่ เอ๊ะ เมื่อสักพักใหญ่ๆ ก่อนที่พี่จะเข้าไปอาบน้ำยังเห็นเอ็ง นอนกอดหนังสือยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่เลย น่าจะฝันดีนี่หว่า”   ประวิทย์ เอ่ย พร้อมกับสวมกางเกงบลูยีนส์ตัวเก่งไปด้วย เอกบดินทร์ ยิ้มพรายออกมาบนใบหน้า ทว่าไม่เอ่ยวาจาใดๆมันเป็นเรื่องตลกที่ไม่อยากเล่าให้ใครฟังมากนักหรอก “เฮ้ย นี่ 5 โมงกว่าแล้วนะ เอ็งจะไปเที่ยวเชียงใหม่วันนี้ไม่ใช่เหรอ”  ประวิทย์ แต่งตัวเสร็จพอดี ก่อน เอ่ย เตือนชาย หนุ่ม เอกบดินทร์ ตั้งใจว่าอยากใช้ เวลาก่อนเปิดเทอมไปท่องเทียวเชียงใหม่สักครั้งหนึ่งในชีวิต อุตสาห์ตั้งใจเก็บเงินอยู่ หลายเดือนเลยทีเดียว ลาหยุดงานเรียบร้อย และ นัดแนะกับพรพรรษาเพื่อนสนิทที่สุดในโรงเรียนที่เดินทางไป ล่วงหน้าอยู่ก่อนแล้วด้วย งานนี้พลาดไม่ได้โดยเด็ดขาด     “ตายละ ลืมเสียสนิทเลยพี่” ชายหนุ่ม เอ่ย ด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ก่อนลุกพรวดลงจากเตียงพุ่งตรงไปยังห้องน้ำอย่างร้อนรน แว่วสำเนียงของอีก ฝ่ายกระแทกผ่านอากาศเข้ามาเสียงก้องกังวาน “พี่ไปทำงานก่อนนะอย่าลืมปิดประตูและซื้อของมาฝากกันบ้างนะ” ******************************************* หญิงสาวร่างบางระหง  สวมเสื้อยืดแขนยาวสีน้ำตาลอ่อนและกางเกงบลูยีนส์ ดูทะมัดทะแมง กระเป๋าเป้สะพายอยู่ ข้างหลัง เร่ง ฝีเท้า เบียดเสียด ผู้คนที่ คลาคล่ำอยู่ภายในสถานีรถไฟหัวลำโพง มุ่งหน้า ตรงไปยังชานชาลาของขบวน รถไฟสายกรุงเทพฯ-นครพิงค์ฯ ที่จอดเทียบรอ ผู้โดยสารเรียบร้อยแล้ว เพียงตะวัน ก้าวขึ้นรถไฟได้  พุ่งตรงไปยังหมายเลขที่นั่งประจำตั๋วโดยสารของตนเองโดยเร็ว เอื้อมมือเก็บสัมภาระบน ตะแกรงเหล็ก ชั้นวางสิ่งของ ด้านบนเสร็จสรรพ ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ประจำตำแหน่งในทันที นี่เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวได้ขึ้นรถไฟในระยะทางยาวไกล  คุณพ่อของเธอเคยพาขึ้นรถไฟไปเที่ยวไกลสุดแค่อยุธยา เท่านั้น เธอฝันมาตลอดว่า อยากมีโอกาสสัมผัสบรรยากาศ การผจญภัยด้วยตัวเองดูสักครั้งหนึ่ง       ที่จริงเธออยากขึ้นรถไฟช่วงเวลาเช้ามากกว่า เพราะสามารถดื่มด่ำกับธรรมชาติแสนสวยสองข้างทางได้อย่างเต็มอิ่ม และกระจ่างชัด สัมผัสวิถีชีวิตความเป็นอยู่ของผู้คนตามชุมทางรถไฟต่างๆ  คงเป็นประสบการณ์ใหม่และความ ประทับใจ มิรู้ลืมทีเดียว แต่ทว่าได้แค่นี้ก็ดีแล้วละ กว่าจะอ้อนวอนขอร้องคุณพ่อของเธอให้ยอมใจอ่อนอนุญาตได้ ก็แทบแย่ และ เวลาก็ ล่วงเลยมาแล้ว จึงทำให้จองตั๋วไม่ทัน ยังมี แม่นิ่ม ผู้ซึ่งเป็นทั้งแม่นมและแม่บ้านอีกคนที่คอยห่วงใยดูแลเป็นอย่างดี หลังจากคุณแม่ของเธอเสียไปเมื่อสามปีก่อนด้วยโรคหัวใจขาดเลือดเฉียบพลัน ขณะที่คุณพ่อของเธอก็ไม่ค่อยมีเวลาอยู่บ้านมากนักไม่ประชุมก็เดินทางไปต่างประเทศ เพราะต้องบริหารกิจการบริษัท ต่างๆ ทั้งด้าน เรียลเอสเตทและการผลิตและจำหน่ายสินค้าด้านอุปโภคและบริโภค             แม่นิ่ม อยากให้เธอขึ้นเครื่องบินมากกว่าที่ทั้งสะดวกและรวดเร็ว   คัดค้านไม่ยอมเพราะกลัวเกรงอันตราย แต่ สุดท้ายก็ ยอมจนได้  ซึ่งต้องแลกกับการสั่งนักสั่งหนาให้คอยระวังคนแปลกหน้าอาจเป็นพวกมิจฉาชีพในคราบนักท่องเที่ยวเข้า มาลักขโมยของมีค่า หรือเข้ามาทำมิดี มิร้ายก็เป็นได้ ซึ่งเธอคิดว่า แม่นิ่มวิตกจริตจนเกินไปหน่อยบนรถไฟ คงไม่ อันตรายขนาดนั้นหรอก   พลันแว่วเสียงของโทรศัพท์มือถือกระตุ้นหญิงสาวให้ตื่นจากภวังค์ความคิด หญิงสาว ล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋ากางเกงยีนส์ เหลือบมองที่หน้าปัด รอยยิ้มพราวพราย ปรากฎขึ้นบน ใบหน้าทันควัน เป็นใครไม่ได้เลยนอกเสียจากบุคคลที่ เธอเพิ่งนึกถึงเมื่อครู่นี่เอง “สวัสดีค่ะ..แม่นิ่ม ”  เพียงตะวันเอ่ยทักทายเจ้าของเสียงปลายสาย “คุณหนู ถึงสถานีหัวลำโพง นานหรือยังคะ  ” เสียงปลายสายเอ่ย ด้วยน้ำเสียงห่วงกังวล หญิงสาวสัมผัสรับรู้ ความ ห่วงใยของแม่นิ่มได้เช่นเดียวกันจึงเอ่ยตอบด้วยความอ่อนโยน “หนูถึงนานแล้วค่ะ แม่นิ่ม ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าถึงเชียงใหม่ คุณพ่อก็ส่งคนมารับแล้ว” “ประเดี๋ยวรถไฟก็จะออกจากสถานีแล้ว แค่นี้ก่อนนะคะ แม่นิ่ม” หญิงสาวเอ่ยอย่างต่อเนื่องตัดบทเพื่อไม่ให้แม่นิ่ม รู้สึกกังวลใจไปมากกว่านี้ พลาง เหลือบมองนาฬิกาบนข้อมือ เหลือ อีกประมาณ 5 นาทีขบวนรถไฟจะออกจากชาน ชาลาแล้ว หลังจากกดวางสายโทรศัพท์ หญิงสาวกวาดตามองสิ่งรอบตัว ให้ความรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย วันนี้เป็นวันศุกร์ แต่ โบกี้ ที่เธอนั่งอยู่นี้ ยังมีที่นั่งเหลืออยู่อีกพอสมควร ขณะที่ขบวนรถไฟจวนเจียนจะเริ่มออกจากสถานีเต็มที หญิงสาว เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างกระจกใส ผู้คนเดินกันขวักไขว่พลุกพล่านพอสมควร เสียงประกาศ ผ่าน ลำโพงจากเจ้าหน้าที่สถานีเริ่มประชาสัมพันธ์ ว่าขบวนรถไฟสายที่เธอโดยสารอยู่นั้นใกล้เวลาออกจากชานชาลาแล้วให้ผู้โดยสารจัดเตรียมสัมภาระให้พร้อม เสียงล้อรถบดกับรางเหล็กแว่วกังวานเป็นสัญญาณบ่งบอกว่ารถไฟกำลังเคลื่อนขบวนออกจากสถานีอย่างช้าๆแล้ว พลันสายตาของเธอ ปะทะเข้ากับ บุรุษ ผู้หนึ่ง กำลังวิ่งกวดไล่ ตามขบวนรถไฟ ขณะกำลังเคลื่อนตัวออก ฝูงชนบริเวณ ชานชลา มองตามร่างชายผู้นั้นเป็นจุดเดียวกัน คงเอาใจช่วยหรือคงนึกสมน้ำหน้าที่เขาไม่รักษาเวลาเอง ชายหนุ่มวิ่งไล่ตามชั่วครู่เดียวในที่สุดก็สามารถจับราวและขึ้นรถไฟได้สำเร็จอย่างฉิวเฉียด ผู้คนที่ยืนมองต่างปรบมือ โล่งใจ ตามๆกัน ผู้ชายอะไรไม่ตรงต่อเวลาเอาเสียเลย เธอไม่ค่อยชอบนักคนแบบนี้                                                     หลังจากรถไฟเคลื่อนตัวออกไปได้สักพักใหญ่ๆ ชายหนุ่ม คนเมื่อครู่นี้ เดินมายืนหยุดนิ่งอยู่ข้างๆ จากนั้นก็ทรุดตัวลงบนเก้าอี้ ที่นั่ง ด้านตรงข้ามกับเธอเสียอย่างนั้น หญิงสาวเหลือบมอง ชายผู้นี้ ดูหล่อเหลาทีเดียวใบหน้ากลมรี รับกับคางบางเฉียบ จมูกโด่งเป็นสันสอดรับกับคิ้วหนา ทำให้ดูคมเข้ม เรียวปากบางได้รูปทำให้แลเห็นริมฝีปากแดงหน่อยๆ ผิวพรรณสองสีไม่ขาวจนเกินไปแบบคนไทยเชื้อ สายจีนทั่วๆไป พลันหญิงสาวกระตุกตัวเองออกจากห้วงความคิดในทันใด เราไปนึกถึงชายแปลกหน้า ผู้นี้ทำไมกัน เพิ่งว่าเขาอยู่หยกๆ ที่ไม่รักษาเวลาจนเกือบตกรถ เธอผ่อนลมหายใจลึกๆเพื่อเรียกสมาธิให้กับตนเอง จากนั้นเธอ สังเกตุเห็นว่าชายหนุ่มผู้นี้กำลังส่งยิ้มและจ้องมองมายังเธอด้วยสายตาแปลกๆราวกับรู้จักมักคุ้นกันมา นานแสนนาน ซึ่งเธอมั่นใจว่าไม่เคยรู้จักหรือพบเห็นกันมาก่อนอย่างแน่นอน ดวงตาคมกริบของเขาไม่ได้ทำให้เธอ รู้สึกวูบวาบสั่นไหวแต่อย่างใดเลย ออกจะรำคาญเสียด้วยซ้ำที่จ้องมองเธอซะขนาดนั้น   พลัน คำกล่าวย้ำเตือนเรื่องคนแปลกหน้าของแม่นิ่มพุ่งทะยานเข้าสู่ห้วงสมองอย่างกระทันหัน ทำเอาเธอต้องเบือน ใบหน้าเหลือบมองวิวทิวทัศน์ผ่านความมืดมิดของรัตติกาล นอกหน้าต่างแทนอย่างรวดเร็ว ขณะที่ รถไฟกำลังค่อยๆ ชลอตัวเทียบจอด สถานีดอนเมืองพอดี “สวัสดีครับเราเคยรู้จักมาก่อนหรือเปล่าครับ” เพียงตะวันกำลังเหม่อมองบรรยากาศข้างทางอย่างไร้จุดหมาย ถึงกับ สะดุ้ง เมื่อได้ยินสำเนียงของชายแปลกหน้ากระแทกผ่านเข้าโสตประสาทอย่างฉับพลัน หญิงสาวหันใบหน้ากลับไปยังเขาอีกครั้ง  “คุณเรียกฉันหรือคะ”  “ใช่ครับ ผมถามว่าเราเคยรู้จักกันมาก่อนหรือเปล่า ผมรู้สึกคุ้นหน้าคุณมากๆ”  หญิงสาวอยากหัวเราะกับมุกเฝื่อนๆที่ พบเห็นบ่อยๆในละครทีวีหรือพวกนิยายต่างๆตามอินเตอร์เนต ของเขาเสียจริงๆ “ไม่ค่ะ เราไม่เคยรู้จักกัน”  หญิงสาวเอ่ยตอบอย่างหนักแน่น พร้อมกับหยิบหนังสือ นิตยสารดาราที่เธอวางไว้ข้างๆ ตัวขึ้นมาอ่านในทันทีทำเป็นไม่สนใจสิ่งรอบข้าง เธอตั้งใจแล้วว่าจะไม่พูดกับชายแปลกหน้าคนนี้อีก ถ้าเขา ถามขึ้นมา อีกก็ทำเป็นหูทวนลมซะ ***************************************** แก้ไขเมื่อ 31 พ.ค. 54 18:02:22 จากคุณ : atk เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 18:01:33

ความคิดเห็นที่ 3 เอกบดินทร์ ทอดสายตามองโดยรอบของตู้เสบียง ซึ่งบัดนี้ทุกโต๊ะคลาคล่ำไปด้วยผู้คนทั้งนักท่องเที่ยวชาวไทยและ ชาวต่างชาติ เกือบจะเต็มพื้นที่ทั้งหมดแล้วหลงเหลือเก้าอี้เพียงที่เดียวคือโต๊ะของเขาเองเท่านั้น ส่วนบรรยากาศดู ครึกครื้นประหนึ่งเป็นงานเลี้ยงสังสรรค์อะไรสักอย่าง เสียงช้อนส้อมกระทบกับจาน ผสานกับเสียงสนทนาดังไปทั่ว บริเวณ ราวกับว่ากำลังแข่งขันกับเสียงของม้าเหล็กที่ดังอยู่ไม่หยุดหย่อน ชายหนุ่ม เพิ่งจัดการอาหารจานโปรด ผัดกระเพาไก่ไข่ดาวกับต้มยำกุ้งและกาแฟเย็นหวานอร่อย เสียเต็มคราบเสร็จสิ้น อย่างรวดเร็วเมื่อสักครู่นี้เอง เนื่องจาก ความหิวขนาดหนักกลังจากไม่ได้รับประทานอะไรเลยตั้งแต่บ่ายโมงเพราะมัว แต่นอนหลับเพลินจนเกือบตกรถอีกต่างหาก ร่างสูงใหญ่ นั่งเหม่อมองวิวทิวทัศน์ข้างทางอย่างไร้จุดหมายไปเรื่อยเปื่อย ขณะที่ท่อนแขนข้างหนึ่งพาดกับขอบ หน้าต่างอย่างสบายอารมณ์ ลมเย็นๆพัดโบกผ่านช่องหน้าต่างเข้ามากระทบผิวกายจนต้องขยับแจ็คเก็ตที่สวมทับเสื้อยืด แขนยาวอีกชั้นหนึ่งให้เข้าที่เข้าทาง   หญิงสาวที่นั่งตรงข้ามกับเราช่างคุ้นหน้าคุ้นตาเสียจริง ใบหน้าของเธอละม้ายกับคนชื่อเพียงตะวันในความฝันนั่นเอง ความทรงจำถูกกระตุ้นผ่านออกมาจากห้วงสมองโดยอัตโนมัติ เธอคนนี้ทำให้เราเจ็บตัวจนตกจากเตียง ส่วนหญิงสาวที่ นั่งตรงข้าม ก็ดูหยิ่งและถือตัวเกินเหตุ แต่นิสัยก็คงคล้ายกันนั่นแหละ เมื่อดูจากอากัปกิริยาที่เธอแสดงออก “ขอโทษค่ะ เก้าอี้ว่างหรือเปล่าคะ ” ขณะที่ชายหนุ่มครุ่นคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้น แว่วสำเนียง เอ่ย ถามของใครบางคนทำให้เขาตื่นจากห้วงความคิดในทันใด รีบหันไปมองต้นเสียงที่ยืนอยู่ข้างๆทางเดินอย่างรวดเร็ว เป็นผู้หญิงคนนั้นนั่นเอง ไม่ว่างมั้งครับอยากตอบแบบนี้จริงๆ “ว่างครับ แต่มันไม่ใช่ของผม” เพียงตะวัน ก้าวเท้าเข้ามาทรุดนั่งบนเก้าอี้ด้านตรงกันข้ามกับชายหนุ่มในทันที เหลือบมองเขา ด้วยหางตาหน่อยๆ อีตา บ้า รู้อยู่แล้วว่านายไม่ใช่เจ้าของ ถามเป็นมารยาทแค่นั้นแหละ..ย่ะ! ถึงบอกว่าเป็นของนายฉันก็จะนั่งมีอะไรป่ะ! หลังจากนั้น เธอสั่งอาหารมารับประทานโดยทำเสมือนว่า ชายหนุ่มเป็นเพียงอากาศธาตุเสียอย่างนั้น อาหารถูกลำเลียงมาในเวลาไม่นานนักทั้งข้าวผัดอเมริกันและแกงจืดสารพัดผัก ตบท้ายด้วยนมเย็นเธอฟาดเรียบหมด ลงชั่วพริบตา ชายหนุ่มต้องลอบยิ้มให้กับการรับประทานเก่งของเธอจริงๆ คนอะไรกิน ทั้งเก่งและเร็วขนาดนั้น ตรงกันข้ามกับ รูปร่างบางระหงเสียเหลือเกิน ใบหน้าเรียวรูปไข่ ของหญิงสาวคนนี้ จัดว่าสวยและมีเสน่ห์ชวนมองทีเดียว ดวงตากลมโต สอดรับกับ คิ้วบางเป็นสัน หางคิ้วยาวเข้ากับจมูกเล็กทำให้ดูมีเอกลักษณ์โดดเด่นเป็นอย่างดี เรียวปากแดงระเรื่อโดยไม่ต้องใช้ลิปสติกแต่งแต้มเลย สักนิดผมยาวดำสลวยช่วยขับผิวขาวผ่องใสกระจ่าง ทว่าภายใต้บุคลิกที่บอบบาง แต่แฝงไว้ด้วยความมีหัวใจที่เข้มแข็งและเด็ดเดียวที่เดียว เมื่อพินิจจากการมาท่องเที่ยวคน เดียวนับว่าเธอใจกล้ามาก มากจนน่ากลัว สังเกตุจากหน้าตา คงอายุราว17-18 เท่าๆกับเรานั่นแหละ ชายหนุ่ม จ้องมองหญิงสาวอย่างครุ่นคิดอยู่นั้น ขณะที่หญิงสาวที่รับประทานอาหารเสร็จสรรพแล้ว กำลังนั่งโดยใช้มือ ข้างหนึ่งเท้าคางเหม่อมอง ชื่นชมทัศนียภาพข้างนอกหน้าต่างอย่างสบายอารมณ์     จู่ๆมีเสียงหนึ่งแทรกผ่านอากาศเข้ามาทำลายความรื่นรมย์อย่างฉับพลัน ชายหญิงทั้งคู่ ต่างหันมองรอบกายค้นหาต้นตอของเสียงกันจ้าละหวั่น ปรากฏว่าเป็นเสียงร้องจากโทรศัพท์มือถือของ หญิงสาวนั่นเอง เพียงตะวัน ควักโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋ากางเกงอย่างเร่งรีบ จ้องดูชื่อบนหน้าปัดเป็นพี่ปวริศ   ชายหนุ่มที่คุณพ่อหมายมั้นปั้นมืออยากให้แต่งงานกันในอนาคต แต่เธอไม่ต้องการแม้แต่นิดเดียว เพราะตลอดมาเธอ รู้สึกกับเขาเพียงแค่พี่ชายเท่านั้น ปวริศเป็นลูกชายคนเดียวของนายปรเมศ ภูวจิตร นักธุรกิจด้านอสังหาริมทรัพย์คนดัง ซึ่งเป็นทั้งเพื่อนและหุ้นส่วนใน ธุรกิจบางอย่างกับคุณพ่อของเธออยู่ด้วย                 “สวัสค่ะ พี่ ปวริศ มีอะไรหรือเปล่าคะ ” หญิงสาวเอ่ยทักทายคนปลายสาย ทว่าสายตาเหลือบมองตามร่างของชาย หนุ่มที่กำลังเดินตัวปลิวออกจากตู้เสบียงหายไปอย่างไร้ร่องรอยในพริบตา “น้องตะวันทำอะไรอยู่คะ พรุ่งนี้ พี่จะบินไปหาแต่เช้าเลยนะ”  คนปลายสายเอ่ย ทันที ที่ร่างบางได้ฟังอีกฝ่ายพูดจบ เธอจึงเอ่ยตอบไปอย่างเร่งรีบ หวังว่าคำพูดนี้จะสามารถหยุดเขาไม่ให้มาหาเธอได้ แต่ทว่า เธอคิดผิดอย่างแรง “พี่ ไม่ต้องทำงานหรือคะ” “ถึงไม่ว่างพี่ ก็สามารถปลีกตัวไปหาได้ เพื่อน้องตะวันคนดีของพี่ไงคะ..หนูพร้อมอีกแล้วนะเร็วๆสิ”ขณะที่หญิงสาว ฟังชายหนุ่มพูดอยู่นั้นเธอได้ยินเสียงแปลกๆของผู้หญิงพูดแทรกขึ้นมาจากปลายสาย เสียงอาจไม่ดังมากแต่ทว่าได้ยิน อย่างชัดเจนด้วยความสงสัยเธอจึงเอ่ยถาม “พี่อยู่กับใครเมื่อตะกี้ ?” ร่างบางยังเอ่ยไม่ทันจบประโยค ชายหนุ่มเอ่ยแทรกออกมาอย่างร้อนรนเสียก่อน “ไม่มีไรหรอกจ้า .พี่เปิดทีวีเสียงดังไปหน่อยเท่านั้น ” เธอรู้อยู่แล้วว่าชายหนุ่มต้องโกหกแน่ๆเพราะรู้พฤติกรรม ความเจ้าชู้ของเขาอยู่แล้วแต่เธอก็ไม่ได้สนใจมากมายนัก จึงกล่าวตัดบทไปเสียดื้อๆว่า “พี่ ปวริศ แค่นี้ก่อนนะคะ สัญญาณไม่ค่อยจะดีเลยบนรถไฟเนี่ยค่ะ” “จ้า ฝันดีและระวังตัวด้วยนะคะ พรุ่งนี้เจอกัน” ร่างบางระหง กดวางสายโทรศัพท์พลางครุ่นคิดถึงวิธีเอาตัวรอดจากเขาให้ได้ เพราะเธอสัมผัสได้ว่าต้องเกิดเรื่องอะไร อีกแน่ๆ เธอไม่ชอบเลยที่เขามักหาโอกาสทำรุ่มร่ามเวลาคุณพ่อของเธอไม่อยู่หรือเวลาปลอดคน เกลียดนักผู้ชายแบบนี้ ทว่าไม่สามารถทำอะไรได้มากนักพูดไปก็เหมือนน้ำท่วมปาก มีแม่นิ่มคนเดียวที่รู้พฤติกรรมของเขา ส่วนคุณพ่อชื่น ชมเขาอย่างออกหน้าออกตา ชื่นชอบในความเก่งกาจเชิงบริหารธุรกิจของเขาอีกต่างหาก ด้วยหวังให้เขาช่วยดูแล กิจการของท่านให้เจริญเติบโตต่อไปในอนาคต ต่อหน้าผู้ใหญ่เขาวางตัวดีเรียบร้อยแต่ลับหลัง! เฮ้อ.หญิงสาว ระบายลมหายใจหนักๆเพื่อผ่อนคลายอารมณ์เครียดให้ออกจากจิตใจ ******************************** ภายในห้องพักบนคอนโดมิเนี่ยมสุดหรูแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ ชายหนุ่มสูงโปร่ง มีใบหน้าหล่อเหลาชวนหลงใหลไม่ ต่างกับพระเอกหนังเกาหลี นอนทอดตัวอยู่บนเตียงหนานุ่ม ภายใต้ผ้าเช็ดตัวสีขาวสะอาดตาปกปิดร่างกาย ข้างๆมีสตรี นางหนึ่งรูปร่างสวยเซ็กซี่ร่างกายเปลือยเปล่าทว่ามีผ้าห่มปกปิดอยู่ กำลังนอนแนบใบหน้ากับอกอุ่นของเขาอย่างสุด แสนมีความสุข “เมื่อกี้พูดแทรกขึ้นมาทำไมหือ” ปวริศ เอ่ยพลางเอื้อมมือสัมผัสผิวกายอันนุ่มนิ่มของหล่อนภายใต้ผ้าห่มหนาสีขาว นวลตา “คุณรักแม่คนนั้นมากเลยใช่ไหมคะ” ชายหนุ่มขมวดคิ้วมุน หลุบตามองมายังหญิงสาวอย่างหัวเสียเอ่ยวาจาด้วย น้ำเสียงเข้มขึง “อย่ามาพูดแบบนี้กับผม..ถ้ายังอยากอยู่สุขสบาย” สำหรับชายหนุ่มรักงั้นเหรอ..ใช่อาจจะเรียกว่ารักก็ได้ แต่เป็นความ รักที่อยากครอบครองเพราะเพียงตะวันทั้งสวยและมีเสน่ห์ทีเดียว แต่ทว่า สิ่งที่เขาปรารถนาครอบครองสูงสุดนั้นกลับ เป็นสมบัติอันมหาศาลของบิดาของเธอมากกว่า “ก็ได้ค่ะไม่ยุ่งก็ได้” ชายหนุ่มยิ้มพรายออกมาบนใบหน้าเจ้าเลห์ เอื้อมมือลูบไล้เส้นผมดำยาวของหญิงสาวอย่างพอใจ ในความว่านอนสอนง่ายจากนั้นขยับเขยื้อนเอื้อมมือแกร่งไปสัมผัสผิวกายของหล่อนอย่างแผ่วเบานุ่มนวลแล้วเลื่อนไหลไปทุกสัดส่วน ทุกตารางนิ้ว ความพลุ่งพล่านดาลเดือด ภายในทุกอณูเนื้อของร่างกายถูกปลุกจนลุกโชนดั่งเพลิง โหมบังเกิดขึ้นมาอีกครั้งและอีกครั้ง *************************************** บรรยากาศภายในโบกี้รถไฟ มืดสลัว ความเงียบสงัดเข้ามาเยือนยกเว้นเพียงเสียงของล้อยังคงบดกับรางเหล็กอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ขณะที่ผู้คนกำลังเข้าสู่ห้วงแห่งนิทรารมณ์  ชายหนุ่มกำลังนอนอยู่บนเตียงชั้นสอง ทว่าเขานอนไม่หลับอาจเป็น เพราะว่าเขานอนมาอย่างเต็มอิ่มแล้วในช่วงเวลากลางวันหรือเพราะความแปลกที่แปลกทางก็เป็นได้ เอกบดินทร์ ปีนลงบันได ด้านข้างที่นั่งจากชั้นสอง เหลือบมองนาฬิกาบนข้อมือ บอกเวลาตีสองแล้ว ชายหนุ่ม ค่อยๆ ก้าวขาเดินไปเชื่องช้า หวังว่าคงไม่รบกวนความสงบของผู้โดยสารท่านอื่นๆมากมายนัก ตรงไปยังห้องน้ำซึ่งใกล้กับ ประตูทางเข้าออกของโบกี้ จัดการธุระส่วนตัวออกมาล้างหน้าล้างตาที่อ่างน้ำด้านนอกเสร็จสรรพเรียบร้อย เดินไปเปิดประตูโบกี้ที่ติดกับประตูทางขึ้นลงรถไฟเพื่อรับลมเล่นสักพัก ชั่วครู่เดียว ชายหนุ่มแลเห็นนักท่องเที่ยวฝรั่ง คนหนึ่งเดินโซซัดโซเซมาเข้าห้องน้ำจัดการธุระส่วนตัวเสร็จแล้วเขาก็เดินกลับไป ทันใดนั้น มีเสียงหนึ่งตะโกนร้องขอความช่วยเหลือเสียงดังลั่น ชายหนุ่มวิ่งพรวดเข้ามาค้นหาต้นตอเสียงร้องนั้นอย่างรวดเร็ว เพ่งตามองหาเตียงเป้าหมายอยู่ ชั่วครู่จากนั้นพุ่งตรงไป ยังเตียงนอนชั้นล่างของหญิงสาว ในทันใด “ออกไปช่วยด้วย” ฝรั่งคนเมื่อตะกี้นี่เอง ชายหนุ่ม เร่งรีบรวบร่างกายของเขาลุกลงจากเตียงโดยเร็ว  เขายืนมึนงงสลึมสลืออยู่แป๊บหนึ่ง จากนั้น เดินไป ทรุดล้มตัวลงนอน ยังเตียงของเขาที่อยู่ถัดไปอีกสองเตียงเท่านั้นเอง ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น สังเกตุ จากอัปกิริยา คงเมา และจำเตียงนอนของตนเองไม่ได้ คงไม่ได้คิดทำร้ายเธอแต่อย่างใด “คุณไม่เป็นไรนะ” ชายหนุ่มชะโงกหน้ามุดเข้าไปภายในผ้าม่านมีซิปของเตียงนอน เอ่ยถาม หญิงสาวด้วยความเป็นห่วงเป็นใย ชั่วพริบตานั้นเอง “ตุ๊บ” “โอ๊ย” ชายหนุ่มถูกวัตถุบางอย่างกระแทกตรงเข้าเบ้าตาอย่างรุนแรงและหนักหน่วง ร่างกายทรุดล้มลงนอนนับดาวในฉับพลัน เอื้อมมือสัมผัส ใบหน้าและเบ้าตาของตนเอง ความเจ็บปวดแผ่ซ่าน แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 54 13:16:44 แก้ไขเมื่อ 31 พ.ค. 54 18:05:00 จากคุณ : atk เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 18:03:12

ความคิดเห็นที่ 4 อยากให้แนะนำติชมกันด้วยครับ....จากบทนำ ถึง ตอน.1 เนื้อหาและพล็อตของเรื่องสมเหตุสมผลหรือไม่(ผมไม่แน่ใจในฐานะมือใหม่) ************************************* ...ไม่แน่ใจว่าคุณ คุณ scottie.ยังว่างมาอ่านหรือเปล่าเห็นบอกว่าช่วงนี้ไม่ค่อยว่าง(อ่านคหจากระทู้อื่น) คำแนะนำของคุณเป็นประโยชน์กับผมมากครับ คุณ บุหงาบาหยัน ขอบคุณสำหรับ กิฟครับ คุณ moonpeace  ชอบคุณสำหรับกิฟครับ จากคุณ : atk เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 18:25:44

ความคิดเห็นที่ 5 อ้าว บทนำนี่ฝันหรอกหรือคะ กำลังจะยุให้เอกบดินทร์ฟ้องฐานหมิ่นประมาทอยู่เลย จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 02:33:09

ความคิดเห็นที่ 6 บรรทัดสุดทท้าย "ความเจ็บปวดแผ่นซ่าน" น่าจะเป็น "แผ่ซ่าน" นะคะ ขอตามอ่านด้วยคนนะคะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 04:22:09

ความคิดเห็นที่ 7 สนุกดีค่ะ ชักเริ่มมีแววได้ลุ้นๆกันอยู่หละ รอตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : yubiwa เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 16:52:14

ความคิดเห็นที่ 8 มาอ่านครับ ไม่แน่ใจว่านี่เป็นงานล่าสุดที่คุณ เขียนไหม หากไม่ใช่ขออภัยนะครับ แต่หากใช่ ฝีมือดีวันดีคืนครับ แนวเรื่องค่อนข้างแปลกและน่าติดตาม แก้ไขเมื่อ 02 มิ.ย. 54 17:16:34 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 17:16:05

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณทุกท่านที่แวะเวียนเข้ามาอ่านและให้กำลังใจกันครับ คุณ Psycho man เป็นพล็อต(ฉากและเหตุการณ์)ที่คิดไว้นานแล้วครับ แต่เพิ่งนำมาเขียนครับ แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 54 11:29:22 จากคุณ : atk เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 54 10:40:00

ความคิดเห็นที่ 10 โชดดีนะที่ บทนำ เป็นเพียงความฝัน ถ้าเป็นจริง เอกบดินท์ ยังไม่เหมาะสมที่จะเป็น ซีอีโอ อิอิ เพราะเป็นไปไม่ได้ที่ ซีอีโอ จะขี้หลี ไล่จูบผู้หญิงครั้งแรกที่พบเห็น 555 (ล้อเล่นนา) เรื่องมันแปลกดี   จะตามอ่านตอนต่อไป แล้วจะไม่เกรงใจที่จะติชมนะค่ะ :-) จากคุณ : ดินสอสีน้ำ เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 54 22:49:38