ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 22 ไม่มีใครสนใจข่าวโทรทัศน์ เพราะมัวแต่ไปยุ่งอยู่กับการห้ามปรามดนัยซึ่งกำลังออกอาการเกรี้ยวกราดต่อผู้มาเยือน นิศาจึงค่อยๆ ปลีกตัวออกมา จ้องภาพในโทรทัศน์อย่างไม่วางตา ผู้สื่อข่าวรายงานว่านายบุญธรรมเสียชีวิตอย่างมีเงื่อนงำ ตำรวจสันนิษฐานว่าฆ่าชิงทรัพย์หรือไม่ก็แก้แค้นเรื่องส่วนตัว แต่มุ่งไปที่ประเด็นหลังมากกว่า เพราะไม่แน่ใจว่าทรัพย์สินของผู้ตายสูญหายไปหรือไม่ หากที่แน่ๆ คือมีการต่อสู้เกิดขึ้น สังเกตจากข้าวของเกลื่อนกระจาย แต่ที่น่าแปลกก็คือ แพทย์ชันสูตรศพในที่เกิดเหตุระบุเบื้องต้นว่าสาเหตุที่ทำให้นายบุญธรรมเสียชีวิตคือคอหัก และผู้ตายจะต้องหวาดกลัวสุดขีดก่อนตาย และที่ประหลาดใจไปกว่านั้น แพทย์ไม่พบรอยช้ำใดๆ ที่คอและศีรษะเลย เหมือนกับว่านายบุญธรรมคอหักเองโดยไม่มีใครทำ ก่อนจบผู้สื่อข่าวรายงานเพิ่มเติมว่า ชาวบ้านละแวกนี้ต่างทราบกันดีว่านายบุญธรรมมีอาชีพเป็นหมอไสยศาสตร์ทรงเจ้าเข้าผี โดยไม่มีลูกศิษย์ลูกหาใดๆ อาศัยทำเงียบๆ ไม่เอิกเกริก แต่มีผู้ศรัทธามาหาไม่ขาดสายด้วยปากต่อปากแนะนำกันมา นิศาอึ้งพูดอะไรไม่ออก เป็นรายที่สองแล้วในช่วงเวลาไม่ถึงเดือน และคราวนี้ชัดเจนยิ่งกว่ากรณีหมอสนิทซึ่งแพทย์ระบุว่าหัวใจล้มเหลว ด้วยภาพเคลื่อนไหวที่ถูกเซ็นเซอร์ทำให้เธอมองไม่เห็นศพของนายสนิทว่ามีสภาพเยี่ยงไร แต่จากการฟังผลการชันสูตรเบื้องต้น เธอหวั่นใจเหลือเกินว่าคำเตือนของพี่ชายจะเป็นจริง หมองูตายเพราะงูฉันใด หมอไสยศาสตร์ก็ย่อมตายด้วยไสยศาสตร์ฉันนั้น อาจารย์บุญธรรมไม่แคล้วตายเพราะปีศาจภูตผี แล้วตัวเธอเองซึ่งก้าวเข้ามาในวงการนี้เกือบเต็มตัว จะพบจุดจบเช่นไร ดนัยสงบลงได้ และนอนหลับบนโซฟาตามเดิม พัสตร์นั่งลงใกล้ๆ สามี ส่วนพลินเดินมาหานิศา “ขอโทษแทนพี่ดนัยด้วยนะครับ แกคงพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว” “ไม่เป็นไรค่ะ นิศาเข้าใจ” เรื่องแค่นี้ ทำไมนิศาจะไม่รู้ว่า ตลอดเวลาที่ดนัยพูด เขาไม่ได้เป็นตัวของตัวเองเลย แต่จะเป็นเพราะอะไร คงต้องค้นหาสาเหตุ “นี่หรือเปล่าคะ ที่เป็นเรื่องด่วนจะปรึกษา” “ครับ พี่ดนัยมีอาการอย่างนี้ พูดจาไร้เหตุผล กับคุณเขาแค่ไล่นะ แต่กับพี่พัสตร์เขาถึงกับกล่าวหาว่าเป็นฆาตกร” นิศาตกใจ เธอก็เหมือนกับพลินที่เชื่อว่าพัสตร์ไม่มีทางทำอย่างนั้นแน่ หมอดูสาวมองพัสตร์ซึ่งนั่งหน้าตาซีดเซียวด้วยความเห็นใจ ถูกใครกล่าวหาก็ไม่เจ็บปวดเท่าคนที่รัก “พอจะหาสาเหตุ และแก้ไขได้ไหมครับ” ชายหนุ่มพูดต่อ นิศาพยักหน้าช้าๆ ก่อนตอบ “นิศาจะพยายามค่ะ” เธอเดินเข้าไปหาดนัยอีกครั้ง ลมหายใจของเขาทอดยาวเหมือนคนนอนหลับปกติ คราวนี้คงไม่ลุกพรวดพราดขึ้นมาเหมือนเมื่อกี้ นิศาเอื้อมมือจะไปสัมผัสดนัยเพื่อนั่งทางในตามวิธีการดูหมอของเธอ แต่ยังไม่ทันแตะ ก็ต้องชะงักอีกครา ดนัยยังคงนอนหลับตา หากคนที่พรวดพราดลุกขึ้นกลับเป็นพัสตร์ซึ่งนั่งอยู่ใกล้ๆ “ไม่ต้องดูหรอกค่ะ หมอนิศา” พัสตร์ร้องห้าม ไม่เพียงแต่นิศาเท่านั้นที่งุนงง พลินเองก็ยังสงสัยในพฤติกรรมของพี่สาว “อ้าว... ทำไมล่ะครับ พี่พัสตร์ ให้คุณนิศาช่วยดูจะได้รู้สาเหตุแล้วช่วยกันแก้ไขไงครับ” “ไม่ต้อง พี่ดนัยไม่ได้เป็นอะไร” คำพูดห้วนๆ ของพี่สาวทำเอาพลินงงเป็นไก่ตาแตก เมื่อสักครู่เธอยังดีใจที่เห็นนิศา แต่พอถึงเวลาให้ช่วยกลับปฏิเสธเสียอย่างนั้น “พี่ดนัยนะเหรอครับไม่ได้เป็นอะไร” เขาถามอย่างไม่ต้องการคำตอบ ชายหนุ่มส่ายหน้าแล้วหันมาทางนิศา “คุณช่วยดูหน่อยเถอะครับ” “ไม่ได้นะ หมอนิศาดูไม่ได้ พี่ไม่เชื่อ” พลินงุนงง คำพูดอย่างนี้น่าจะออกจากปากของเขาเองมากกว่า ความศรัทธาต่อนิศาของพัสตร์เหตุใดจึงสูญสิ้น “ถ้าพี่พัสตร์คิดอย่างนั้น ผมก็คงต้องพาพี่ดนัยไปหาจิตแพทย์แล้วครับ ลักษณะอย่างนี้ ถ้าไม่ผีเข้าก็คงเป็นบ้านั่นแหละ” คำพูดประชดของพลินทำเอาพัสตร์หน้าเสีย แล้วเธอก็ร้องไห้ ชายหนุ่มไม่รู้จะทำอย่างไรก็หันหน้ามาทางนิศา “อย่าใจร้อนค่ะ คุณพลิน” นิศาบอกเขา “พี่พัสตร์อาจจะยังทำใจไม่ได้ที่สามีเป็นอย่างนี้” “หมายความว่า...” “นิศาดูให้ไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าพี่พัสตร์หรือสามีไม่อนุญาต” พลินถอนหายใจ เขาพยายามหาทางช่วยพี่สาวกับพี่เขยแล้ว แต่ในเมื่อเจ้าตัวไม่ยินยอมพร้อมใจก็คงต้องปล่อยไปสักพัก “ถ้าอย่างนั้น ผมขอโทษคุณนิศาด้วยก็แล้วกันนะครับ ที่ทำให้เสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์” “ไม่เปล่าประโยชน์หรอกค่ะ” เธอยิ้มให้เขา ก่อนมองไปที่พัสตร์กับดนัย “นิศาได้อะไรไปมากเลยทีเดียว” พลินไม่เข้าใจคำพูดประโยคสุดท้ายของหญิงสาว หากด้วยความเกรงใจจึงไม่กล้าถาม เขาชวนไปรับประทานอาหารค่ำ ซึ่งเธอก็ไม่ปฏิเสธ แต่ก่อนจะออกจากบ้านนิศากำชับพัสตร์ไม่ให้หลงลืม “ก่อนนอน สวดมนต์ด้วยนะคะพี่พัสตร์ จิตใจจะได้สงบ ไม่คิดฟุ้งซ่าน” พัสตร์พยักหน้ารับคำ สีหน้าของเธอเดาไม่ออกว่า หวั่นวิตกหรือโล่งใจที่เห็นนิศากลับไป ระหว่างรับประทานอาหาร พลินท่าทางไม่มีความสุขนัก นิศาสังเกตอยู่นานก็อดไม่ได้ที่จะถาม “ไม่สบายใจเรื่องพี่สาวกับพี่เขยหรือคะ” “ครับ” พลินยอมรับ นั่นเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เขากังวลต่อเนื่องไปยังอีกประการ “สภาพพ่อกับแม่เป็นอย่างนี้ หลานชายคงต้องอยู่กับผมไปอีกหลายวัน” “แล้วไม่ดีหรือคะ เห็นหลานติดคุณแจ” “แต่ผมจะอธิบายยังไงให้หลานฟังล่ะครับ ว่าทำไมถึงไม่ได้อยู่กับพ่อกับแม่” นิศายิ้ม จะว่าเป็นข้อดีก็ใช่ ที่ชายหนุ่มตรงหน้าใส่ใจต่อความรู้สึกของผู้คนรอบข้างเสมอๆ ไม่เว้นแม้แต่เด็กวัยไม่ถึงสี่ขวบ “นิศาเชื่อว่าไม่เหลือบ่ากว่าแรงของคุณพลินหรอกค่ะ คุณมีวิธีดีๆ ที่พูดกับหลานอยู่แล้ว” “คิดเงินหรือเปล่าครับ” จู่ๆ เขาก็พูดประโยคที่ทำให้ผู้ฟังงุนงง “คิดเงินอะไรคะ” “คุณนิศาให้กำลังใจผม อาชีพของคุณไม่ใช่หรือ” ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ ทั้งที่เมื่อครู่ยังเครียด อยากรู้นักว่าเธอพูดให้กำลังใจตามความเคยชินในหน้าที่ หรือว่า... พลินสลัดความคิดนั้นทิ้ง บางทีเขาอาจคิดเข้าข้างตัวเองมากไปก็ได้ “สำหรับคุณพลิน นิศาจะคิดเงินได้ยังไงคะ” นิศาหัวเราะเบาๆ พลินหัวใจพองโต เขาคงจะปลาบปลื้มมากถ้าไม่ได้ยินประโยคหลังของเธอเสียก่อน “เลี้ยงข้าวนิศาเกือบทุกวัน ถ้าขืนคิดเงินก็ใจจืดใจดำเกินไปแล้วล่ะค่ะ” เป็นอย่างที่นิศากล่าว วันไหนที่พลินไปรับเธอ พลินจะต้องพาไปรับประทานอาหาร หลายครั้งที่นิศาขอเป็นผู้จ่ายบ้าง แต่พลินก็ปฏิเสธทุกครั้ง โดยอ้างว่าเพื่อเป็นการตอบแทนความช่วยเหลือ และการที่นิศาออกมากับพลินเกือบทุกวันนั้น ถ้าเป็นคู่อื่นๆ ก็น่าจะอยู่ในสถานะเป็นแฟนกัน แต่สำหรับเขากับเธอแล้ว ช่องว่างที่ขวางกั้นอยู่ไม่ได้แคบลงเลย พลินคิดว่า บางทีเธอก็ขยับเข้ามาใกล้แค่เอื้อม หากวินาทีต่อมา เธอก็กลับไปรักษาความห่างอยู่ที่เดิม มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 10:17:14

ความคิดเห็นที่ 2 . พลินกับนิศากลับไปนานแล้ว แต่พัสตร์ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ความสับสนในใจเธอมีมากมายเหลือเกิน วันนี้ทั้งวันความรู้สึกของเธอแปรเปลี่ยนหลายหน เริ่มจากดีใจเมื่อได้เห็นสามีกลับมาบ้าน แล้วกลายเป็นวิตกที่ถูกเขากล่าวหาว่าเป็นฆาตกร เธอยินดีที่พิธีกรรมของอาจารย์วิรุณได้ผล แต่พอได้ยินคำว่าฆาตกรจากปากดนัย ก็หวนนึกไปถึงคำเตือน ‘สุดแท้แต่ของที่ฝ่ายโน้นส่งมาแรงขนาดไหน ถ้าแรงมา เวลาส่งกลับมันก็ย่อมแรงไปเท่ากันเป็นธรรมดา’ หรือว่าของนั้นจะแรงถึงขนาดฆ่ากันตาย ดนัยอาจรู้เห็นอะไรก่อนจะกลับมา ความวิตกของเธอเพิ่มทวีคูณเมื่อได้ดูข่าวภาคค่ำ ตอนแรกเธอไม่ได้สนใจเลย สามีซึ่งกำลังเสียมารยาทต่อผู้มาเยือนต่างหากที่เธอต้องเข้าไปห้ามปราม หากแขกผู้มาเยือนนั้นกลับจ้องโทรทัศน์ราวกับไม่เคยพบไม่เคยเห็น ทำให้พัสตร์ต้องมองตาม แล้วเธอก็ได้ทราบข่าว หมอผีถูกฆาตกรรมอย่างลึกลับ วินาทีนั้น เธอหวาดกลัวเป็นที่สุด แม้ยังไม่รู้ว่านายบุญธรรมจะเป็นผู้ทำเสน่ห์ยาแฝดให้ปุณยวีร์ชู้รักของสามีเธอหรือเปล่า แต่เหตุการณ์มันสอดคล้องกันจนน่าขนลุก ถ้าไม่ใช่ก็โล่งใจไป แต่หากใช่... ดังนั้นเมื่อนิศาจะมานั่งทางในหาสาเหตุที่ทำให้ดนัยกลายเป็นอย่างนั้น เธอจึงต้องคัดค้านสุดฤทธิ์ จะยอมให้นิศาเห็นสิ่งที่เธอกระทำไม่ได้เป็นอันขาด เมื่อไปส่งนิศาที่บ้านแล้ว พลินก็โทรไปหาพัสตร์ พอรู้ว่าดนัยอาบน้ำและเข้านอนแล้วเขาก็ค่อยเบาใจ ไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วง พลินกลับถึงบ้านสี่ทุ่มเศษ คุณหญิงพลอยนั่งดูละครโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่น โดยพล.ท.พฤกษ์นั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ พอเห็นลูกชายกลับมาทั้งสองก็เลิกสนใจในสิ่งที่ตัวเองกำลังทำ หันมาถามข่าวคราวจากพลินแทน “ตาดนัยเป็นอย่างไรบ้างลูก เลิกพูดจาเลอะเทอะหรือยัง” “เมื่อสักครู่ผมโทรไปหาพี่พัสตร์ เห็นบอกว่าไม่มีอะไรแล้วครับ” พลินตอบมารดา แล้วส่ายหน้า “แต่ตอนหัวค่ำอาการหนัก ถึงกับไล่นิศากลับบ้าน” “นิศา... แฟนลูกนะเหรอ... ตายแล้ว ทำไมตาดนัยถึงได้เสียมารยาทอย่างนั้น” “มันเพี้ยนไปแล้วนะสิ” พล.ท.พฤกษ์ออกความเห็น “ขนาดเมียมันแท้ๆ ยังหาว่าเป็นฆาตกรได้ แฟนน้องก็ไม่ต้องไปพูดถึงแล้ว” พลินเหนื่อยหน่ายที่จะบอกบิดามารดาว่านิศา ‘ยัง’ ไม่ใช่แฟนของเขา ยิ่งสถานการณ์อย่างนี้ก็ยิ่งคร้านจะอธิบาย เขามองหน้ามารดาทีบิดาทีอย่างไม่รู้จะเริ่มต้นเล่าเรื่องตรงไหน ชะรอยคงจะมองหน้าบิดานานไปหน่อย พล.ท.พฤกษ์จึงร้อนตัว “คราวนี้พ่อไม่ได้ไปยุ่งเลยนะ ดนัยมันกลับมาของมันเอง” ท่านนายพลเกรงว่าลูกชายจะเข้าใจผิด คิดว่าท่านไปบังคับพี่เขยให้กลับมาหาพี่สาวอย่างคราวก่อน และกลัวพลินจะคิดเลยเถิดไปถึงขนาดว่าท่านเป็นต้นเหตุที่ทำให้ดนัยเป็นอย่างนั้น “ผมทราบครับคุณพ่อ แต่ที่ไม่เข้าใจเลยก็คือ ทำไมจู่ๆ พี่ดนัยก็ไปหาผู้หญิงคนนั้น ทั้งๆ ที่ขอให้ผมมาช่วยพูดกับพี่พัสตร์ แล้วจู่ๆ ก็กลับมากล่าวหากันอย่างไม่มีเหตุผล” “พ่อตอบไม่ได้หรอก แต่ถ้าจะให้ออกความเห็นน่ะพอได้... พาไปหาหมอซะ ก่อนจะเพี้ยนหนักยิ่งกว่านี้” “หมออะไรหรือครับ” พลินเผลอถาม ในใจเขาหวนคิดไปถึง ‘หมอ’ นิศา พอรู้ตัวก็ถอนคำพูดไม่ได้เสียแล้ว ดีที่บิดาเข้าใจไปอีกทาง “จิตแพทย์สิลูก หมออื่นๆ รักษาอาการทางจิตไม่ได้หรอก” เรื่องใหญ่เลยทีเดียว พลินเคยประชดพี่สาวก็จริง แต่ก็ไม่คิดว่าจะถึงขั้นพาพี่เขยไปหาจิตแพทย์ เพราะถ้าทำเช่นนั้น ชื่อเสียงและอนาคตของด็อกเตอร์ดนัยยับเยินป่นปี้แน่ คุณหญิงพลอยก็คิดอย่างนั้นเช่นกัน จึงพูดออกมา “แม่ว่าแค่พาไปรดน้ำมนต์เงียบๆ ก็พอมั้ง เข้าวัดเข้าวาเสียบ้าง จิตใจจะได้สงบๆ” พลินนึกว่าบิดาจะคัดค้าน ทว่าพล.ท.พฤกษ์กลับทำในสิ่งตรงกันข้าม “ก็ดีเหมือนกันนะ อะไรๆ ที่มันผิดทำนองคลองธรรมจะได้เพลาๆ ลงบ้าง” “ผมจะบอกพี่พัสตร์ครับ” พลินกล่าว ตัวเขาเองยังไม่แน่ใจเลยว่าพี่สาวจะยอมพาสามีไปตามที่บิดามารดาแนะนำไหม ขนาดวันนี้นิศามาถึงที่ยังปฏิเสธทั้งสามีภรรยา เรื่องที่จะพาไปถึงวัดคงออกจะยากสักหน่อย “สงสารก็แต่เจ้าเพชรนั่นแหละ ตัวแค่นี้ต้องตะลอนๆ นอนบ้านโน้นบ้างบ้านนี้บ้าง แทนที่จะอบอุ่นอยู่กับพ่อกับแม่... เฮ้อ” คุณหญิงพลอยถอนหายใจแล้วท่านก็พูดต่อ “นี่ก็เพิ่งพาเข้าไปนอนก่อนพลินมาประเดี๋ยวเดียวเท่านั้น” พลินนึกถึงหลานชายแล้วก็สะท้อนใจ ขออย่าให้ครอบครัวของพี่สาวต้องมีอันล่มสลายเลย นิศาหลบหน้าพี่ชายมาหลายวันแล้ว เช้านี้ก็เช่นกัน เธอลงมาจากห้องนอนเกือบแปดนาฬิกา กะว่าทิวารับประทานอาหารเสร็จแล้ว จะได้ไม่ต้องเจอหน้ากัน ทว่าพอเดินเข้าห้องรับประทานอาหารทิวายังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่นั่น นิศาหมุนตัวกลับทันที หากไม่ทันแล้ว “นิด มาอ่านข่าวนี่สิ” ไม่ต้องบอกนิศาก็รู้ว่าพี่ชายเธอเรียกไปอ่านข่าวอะไร หลบหน้ามาได้ตั้งหลายวัน พอเจอกันก็ตรงกับวันที่มีข่าวสำคัญพอดี “มีหนังอะไรใหม่ๆ น่าดูหรือคะ” นิศาทำเป็นไม่รู้ และไม่สนใจนัก แต่ไม่ได้ผล ทิวาพับหนังสือพิมพ์ให้เห็นเฉพาะตรงข่าวนั้นแล้วยื่นให้น้องสาว “อาจารย์บุญธรรมตายแล้ว เมื่อวานนี้” คาดไม่ผิดจริงๆ และเธอก็เดาเหตุการณ์ต่อไปได้โดยไม่ต้องนั่งทางใน “ยังยุ่งกับพวกอวิชาอยู่หรือเปล่า เราน่ะ” นิศาไม่ตอบ เพราะถ้าตอบก็ไม่แคล้วต้องโกหก เธอจึงเลี่ยงไปถามเรื่องอาจารย์บุญธรรม “ใครนะช่างโหดร้ายจัง” หญิงสาวเปรยพร้อมกับดูภาพถ่ายบนหน้าหนังสือพิมพ์ แม้จะทำสีเทาบังไว้ แต่มันก็บางจนมองเห็นความสยดสยองของศพ ต่างจากข่าวโทรทัศน์มาก “ลองดูให้ดีสิ สภาพศพอย่างนั้น นิดคิดว่ามนุษย์เราจะทำได้หรือ” ทิวากล่าว นิศาคิดตาม อย่าว่าแต่ไม่ใช่มนุษย์เพียงเท่านั้นเลย ‘อะไร’ ที่ว่านี้จะต้องเหี้ยมโหดมาก อีกทั้งยังต้องมีพลังพอที่จะฆ่าหมอผีผู้เรืองเวทย์ได้ “คราวนี้ยิ่งกว่าหมอสนิท” “แน่นอนอยู่แล้ว ขนาดทั้งแพทย์ทั้งตำรวจมึนงงกันไปตามๆ กันเลยละ” สองพี่น้องถอนหายใจพร้อมๆ กัน แต่ต่างสาเหตุ คนน้องวิตกว่าการเสียชีวิตของอาจารย์บุญธรรมจะเกี่ยวข้องกับดนัยและพัสตร์ ส่วนคนพี่ก็วิตกเกรงว่าน้องสาวจะยังศึกษาทางด้านไสยมืด มนต์ดำอยู่ “สองรายภายในไม่ถึงเดือน... เป็นไปได้ไหมคะพี่ทิว ที่สองฝ่ายนี้เล่นงานกันเอง อาจารย์บุญธรรมเริ่มก่อน พรรคพวกของหมอสนิทจึงเอาคืน” “ของแบบนี้ ไม่เข้าใครออกใครหรอกนิด มันมีโอกาสเป็นไปได้ทั้งนั้น” ทิวาถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนยกมือลูบศีรษะน้องสาว “จะทำอะไรก็ให้คิดถึงพี่บ้างนะ เรามีกันแค่สองคนพี่น้อง ถ้านิดเป็นอะไรไปแล้วพี่จะอยู่ยังไง” นิศาก้มหน้านิ่ง ไม่ใช่ว่าไม่ห่วงตัวเองหรือพี่ชาย ทว่าเธอก้าวเข้าไปขนาดนั้นแล้ว จะถอนตัวออกมาก็ทำใจลำบาก ทั้งดนัยและพัสตร์ต้องการความช่วยเหลือ นิศารู้ตัวว่าเธอถลำลึกลงไปทุกที แต่จะปล่อยให้สามีภรรยาคู่นั้นแก้ไขกันเองคงไม่ได้ ยังไม่นับชายหนุ่มที่เทียวมารับเกือบทุกวันนั่นอีกต่างหาก นิศาคลี่หนังสือพิมพ์ก่อนพับใหม่ให้เรียบร้อยเพื่อส่งคืนทิวา เธอชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นข่าวเล็กๆ หน้ารองสุดท้าย ซึ่งเป็นข่าวไม่สลักสำคัญอะไรนัก หากหญิงสาวทำเหมือนไม่มีอะไร ส่งหนังสือพิมพ์คืนพี่ชาย เธอรอจนทิวาวางหนังสือพิมพ์ไว้บนชั้น และเดินออกจากห้องรับประทานอาหารไปแล้ว จึงรีบคว้าหนังสือพิมพ์ฉบับเดิมมาเปิดหน้ารองสุดท้ายอ่าน ข่าวเล็กๆ หากยาวพอสมควรนั้น มีหัวข้อว่า ‘ลิฟต์ค้าง ทำสาวสติแตก’ ข้อความที่หวือหวาตามประสาการเขียนหัวข้อข่าวนั้นไม่ได้เป็นสิ่งจูงใจนิศา ทว่าบรรทัดต่อๆ มาซึ่งระบุชื่อหญิงสาวผู้เคราะห์ร้ายต่างหากที่ทำให้เธอถึงกับต้องอ่านอย่างละเอียด ปุณยวีร์ติดอยู่ในลิฟต์ร่วมสิบนาทีกว่าจะมีคนช่วยเหลือออกมาได้ สภาพทางกายถือว่าปลอดภัย หากทางจิตใจนั้นย่ำแย่เหลือประมาณ ความหวาดกลัวที่ต้องติดอยู่ในที่แคบและมืดทำให้ปุณยวีร์หวาดกลัวขนาดหนัก... ...ถึงขั้นวิกลจริตเลยทีเดียว ! ------------- จบบทที่ 22 ------------- ต่อบทที่ 23 ------------>>>> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 10:18:46

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 23 นิศาตกตะลึง อ่านข่าวนั้นซ้ำอีกรอบ ปุณยวีร์วิกลจริตในวันเดียวกันกับหมอไสยศาสตร์คนหนึ่งเสียชีวิตอย่างลึกลับ ส่วนดนัยก็มีท่าทางแปลกประหลาด กล่าวหาภรรยาเป็นฆาตกร ยังไม่รวมพัสตร์ซึ่งจู่ๆ ก็ไม่ให้เธอยุ่งเกี่ยว ทั้งๆ ที่ขอความช่วยเหลือตลอดมา เหตุการณ์ทั้งสี่นี้ ถ้ารวมเป็นเรื่องเดียวกัน นับว่าเป็นเรื่องน่าสะพรึงกลัวยิ่ง หญิงสาววางหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะ แล้วผลุนผลันขึ้นบันไดไปชั้นบน เปิดประตูเดินเข้าห้องตรงรี่ไปยังโต๊ะอ่านหนังสือ หยิบกระดาษเปล่า คว้าปากกามาเขียนวงกลมสี่วงแทนเหตุการณ์ทั้งสี่ แล้วลากเส้นโยงหาความสัมพันธ์ อาจารย์บุญธรรมตายเพราะ ‘อะไร’ บางอย่าง และอะไรบางอย่างนั้นก็ทำให้ปุณยวีร์เป็นบ้า เธอลากเส้นต่อมาที่ดนัย สิ่งลึกลับนั้นเริ่มคืบคลานถึงจึงพูดจาออกมาอย่างที่ถูกควบคุม สามเหตุการณ์นี้เชื่อมโยงถึงกันได้ แต่นิศานึกไม่ออกเลยว่าทำไมพัสตร์จึงมีท่าทีเปลี่ยนไป เมื่อคิดเท่าไรก็คิดไม่ออก นิศาจึงลองให้พัสตร์เป็นต้นทางแล้วโยงย้อนกลับไป เริ่มจะเข้าเค้า... แต่ก็ยังปะติดปะต่อไม่สำเร็จอยู่ดี นิศาจ้องมองวงกลมทั้งสี่กับเส้นโยงใย จ้องไปคิดไป และแล้วเธอก็วาดวงกลมเพิ่มอีกหนึ่ง เป็นวงที่ห้า คราวนี้เหตุการณ์ทั้งหมดโยงถึงกันอย่างง่ายดาย เป็นเพราะพัสตร์ไม่ได้ใช้ความอดทนอย่างที่เธอแนะนำ กลับไปหาคนอื่นมาช่วยแก้ไข แล้วการแก้ไขนั้นเป็นผลให้ต้นเหตุคือปุณยวีร์กับอาจารย์บุญธรรมมีอันเป็นไป ความสัมพันธ์โยงผ่านดนัยมาจนกลับมาถึงพัสตร์อีกครั้ง ที่จู่ๆ พัสตร์ก็ห้ามเธอยุ่งเกี่ยว เพราะพัสตร์รู้อยู่แก่ใจว่าสิ่งที่ดนัยพูดนั้นมีเค้ารางของความเป็นจริง หายนะกำลังจะบังเกิด ดนัยไม่น่าจะมีอาการอย่างนั้น และเส้นความสัมพันธ์ก็ไม่ควรโยงมาถึงเขา เพราะผู้ซึ่งควบคุมเส้นคือปุณยวีร์กับอาจารย์บุญธรรมนั้น มีอันเป็นไปแล้ว นิศาต้องหาผู้ควบคุมเส้นความสัมพันธ์คนใหม่... ไม่ยากเลย วงกลมที่ห้านั่นเอง จะด้วยอะไรก็แล้วแต่ นิศาจะต้องไปบอกกล่าวบุคคลที่พัสตร์ไปหา เพื่อยับยั้งเส้นความสัมพันธ์ หรือ ‘อะไร’ บางอย่างนั้น ไม่ให้มีฤทธิ์เดชจนเกินกว่าจะควบคุมมันได้ เธอหยิบโทรศัพท์มาโทรหาพลินทันที อาการของดนัยดีขึ้นในสายตาของพัสตร์ เขาเซื่องซึม ไม่ว่าจะทำอะไรก็เงียบงัน หากเธอยังเห็นว่าดีกว่าที่เขาพูดอะไรออกมาอย่างเมื่อวันวาน เมื่อได้สามีคืนกลับมาแล้ว พัสตร์จึงอยากจะไปหาอาจารย์วิรุณเพื่อตอบแทนตามที่เคยกล่าวไว้ และจะไปสอบถามด้วยว่าทำไมสามีของเธอจึงเป็นเช่นนั้น เธอโทรศัพท์หาอุมาพรเพื่อชวนไปด้วยกัน ทว่าติดแต่ไม่มีคนรับ พัสตร์เพียรโทรอีกสี่ห้าครั้ง ผลก็เป็นเช่นเดิม พอครั้งที่หกก็กลายเป็นโทรไม่ติด ไม่มีสัญญาณตอบรับจากปลายทาง ถ้าอุมาพรไม่ปิดเครื่องก็แสดงว่าแบ็ตเตอรี่หมด พัสตร์ยังมองว่าน่าจะเป็นอย่างหลัง เธอจึงเปลี่ยนไปโทรเข้าโทรศัพท์บ้าน ไม่มีคนรับเช่นเดิม หากคราวนี้พอโทรครั้งที่สอง สัญญาณปลายทางไม่ว่างก็ดังขึ้นทันที ในใจของพัสตร์กังวลว่าเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนหรือเปล่า ด้วยความเป็นห่วงเธอจึงขับรถไปหาถึงบ้าน เธอถือวิสาสะด้วยความสนิทสนม เปิดประตูรั้วเข้าไปข้างในโดยไม่บอกกล่าวเจ้าของบ้าน ประตูหน้าบ้านไม่ได้ปิด พัสตร์จึงเดินตรงเข้าไปข้างใน เห็นอุมาพรนั่งอยู่หน้าโทรทัศน์ซึ่งไม่ได้เปิด ท่าทางเหมือนคนอดหลับอดนอนมาทั้งคืน อุมาพรเห็นพัสตร์เดินเข้ามาก็สะดุ้งสุดตัว ลนลานทำอะไรไม่ถูก พัสตร์ไม่ได้สังเกตอาการของเพื่อนเลย เพราะความดีใจที่เจอ และจะได้ชวนไปหาอาจารย์วิรุณด้วยกัน “โทรมาหาตั้งหลายครั้ง แบ็ตหมดหรือไง ถึงไม่รับ” พัสตร์พูดขณะทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เพื่อน อุมาพรส่ายหน้าเป็นพัลวันพร้อมเขยิบตัวออกห่าง “หัดชาร์จให้มันเต็มๆ บ้างสิเธอ มีธุระปะปังอะไรจะได้ไม่ขาดการติดต่อ” พัสตร์พูดไปเรื่อยๆ “นี่ฉันก็เลยโทรเข้าเครื่องบ้าน...” คำพูดของพัสตร์ชะงักค้างคาเมื่อมองไปยังสิ่งที่เธอกำลังพูดถึง โทรศัพท์บ้านนั้นถูกยกหูวางไว้ข้างๆ ตัวเครื่อง บ่งบอกว่าเจ้าของเจตนาไม่รับสาย จะว่าเป็นอย่างนั้นอยู่ก่อนก็ไม่ใช่ เพราะที่เธอโทรครั้งแรกนั้น ได้ยินสัญญาณเรียกเข้าชัดเจน อุมาพรไม่ต้องการพูดคุยกับเธอ... เพราะอะไร “อุ้ม... ทำไมเธอ...” “ฉันไม่สบาย” อุมาพรตัดบทตั้งแต่พัสตร์ยังถามไม่จบ “ไปไหนกับเธอไม่ได้ทั้งนั้น” พัสตร์ขมวดคิ้ว เธอจำได้ว่ายังไม่ได้เอ่ยปากชวนอุมาพรเลยสักคำ “เถอะน่า... ไปด้วยกันหน่อย นั่งหลับไปในรถก็ได้ พอถึงที่แล้วฉันจะปลุก” “ไม่” อุมาพรตอบหนักแน่น “เธอได้สามีคืนมาแล้วก็เป็นเรื่องของเธอ ฉันไม่ขอเกี่ยวข้องด้วยอีกต่อไป” พัสตร์ยิ่งแปลกใจเข้าไปใหญ่ เรื่องดนัยกลับมาเธอก็ยังไม่ได้บอกอุมาพรเช่นกัน “ไปเป็นเพื่อนฉันเถอะ ครั้งสุดท้าย” พัสตร์ต่อรอง หากคำตอบยังคงเหมือนเดิม “ฉันไม่สบาย ขอนอนก่อนละ ไม่ได้หลับไม่ได้นอนมาทั้งคืน” ไม่พูดเปล่า อุมาพรล้มตัวลงนอนบนโซฟาทันที จนพัสตร์ต้องขยับตัวให้ เธอเอาหมอนอิงมาปิดหน้า นอนคุดคู้ไม่รู้ไม่เห็น และไม่สนใจใดๆ ต่อผู้มาเยือนอีกเลย พัสตร์ไม่รู้จะทำอย่างไร และงุนงงการปฏิเสธโดยสิ้นเชิงของเพื่อน เธอได้แต่ส่ายหน้าแล้วตัดพ้อ “ฉันไปคนเดียวก็ได้ อุตส่าห์มาชวน ขากลับจะได้แวะเลี้ยงขอบคุณที่ชี้แนะหนทางดีๆ เสียหน่อย เอาไว้โอกาสหน้าก็แล้วกันนะ” พัสตร์กลับไปได้ครู่ใหญ่ๆ อุมาพรจึงค่อยๆ เปิดหมอน แล้วลุกขึ้นนั่งครุ่นคิด หากหนทางนั้นเป็นหนทางดีๆ อย่างที่เพื่อนกล่าว เธอคงไม่ถูก ‘รบกวน’ จนหลับไม่ลงอย่างเมื่อคืนนี้หรอก พัสตร์มาถึงบ้านอาจารย์วิรุณตอนใกล้เที่ยง เธอเดินลอดซุ้มประตูการเวกเข้าไปโดยไม่รู้สึกขวัญผวาเหมือนเมื่อวันก่อน อาจจะเป็นเพราะแสงแดดจ้ารุ่มร้อนจนไม่นึกถึงสิ่งอื่น เรือนไทยประยุกต์ซึ่งเคยสร้างบรรยากาศขรึมขลังก็แปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกธรรมดาๆ แต่ที่ทำให้หญิงสาวชะงักเท้านั่นก็คือ ป้ายไม้มะค่าลวดลายสวยงามซึ่งเคยเป็นที่สะดุดตาแก่ผู้พบเห็น บัดนี้หักครึ่งราวกับถูกขวานผ่าตลอดแนวยาว “อาจารย์วิรุณคะ... อาจารย์” เธอส่งเสียงเรียก เพราะไม่แน่ใจว่าห้องที่ประตูปิดสนิทใต้ป้ายไม้แผ่นนั้น อาจารย์วิรุณจะทำพิธีใดๆ หรือมีผู้ศรัทธาอยู่ด้วยหรือไม่ หากเมื่อไม่มีเสียงตอบรับ เธอจึงตบประตูเรียก ยังคงเงียบสนิท พัสตร์มองไปที่อื่น อาจารย์วิรุณคงอยู่ที่ไหนสักแห่งในตัวบ้าน เธอก้าวเท้าจะเดินหา แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ เอื้อมมือเปิดประตูบานนั้น แสงสว่างยามเที่ยงวันสาดส่องให้หญิงสาวมองเห็นสภาพภายในห้อง ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ แตกหักเกลื่อนกระจายไปทั่วพื้น แม้กระทั่งตรงมุมห้องที่เธอเคยจุดธูปเทียน โต๊ะหมู่บูชายังล้มระเนระนาด มิหนำซ้ำยังมีร่องรอยไฟไหม้ปรากฏอยู่บนผนัง พัสตร์ก้าวเท้าถอยหลังด้วยความหวาดหวั่น เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ หากตามสภาพที่เห็น ไม่ว่าใครก็ต้องรู้ในทันทีว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่ ขณะที่เธอหมุนตัวก็ปะทะเข้ากับร่างหนึ่งอย่างจัง ดวงตาพองโตของร่างนั้นทำให้เธอเกือบกรีดร้องออกมา ร่างนั้นไม่ได้สนใจปฏิกิริยาของพัสตร์เลย กลับกระชากตัวเธอไม่ให้ขวาง แล้วปราดไปปิดประตูบานนั้นอย่างแรง “อาจารย์วิรุณ” พัสตร์ตั้งสติได้ ปกติเจ้าของบ้านหน้าตาน่ากลัวอยู่แล้ว แต่วันนี้น่ากลัวกว่าเดิมหลายเท่า “ดิฉัน... ดิฉัน... มา...” “กลับไปเสีย” อาจารย์ผู้เฒ่ากล่าวตัดบทโดยไม่ฟังพัสตร์พูดจนจบประโยคเหมือนอุมาพรไม่มีผิด หากน้ำเสียงห้วนและดุดันจนพัสตร์ขวัญไม่อยู่กับเนื้อกับตัว “กลับไป...” อาจารย์วิรุณตวาดซ้ำ “ที่นี่ไม่ต้อนรับเธอ” พัสตร์ทั้งกลัวทั้งงงงัน คราวที่แล้วยังต้อนรับขับสู้กันอยู่ดีๆ มาคราวนี้กลับไล่กันเหมือนหมูเหมือนหมา ทั้งที่ไม่มีสาเหตุอะไรเลย “ดิฉันจะมาตอบแทนที่อาจารย์ทำพิธีให้น่ะคะ มันได้ผล ตอนนี้สามีดิฉันกลับมาแล้ว” “ฉันไม่รับ... เอาของเธอกลับไป แล้วไม่ต้องมาที่นี่อีก เข้าใจไหม” คำว่า ‘งงเป็นไก่ตาแตก’ ยังน้อยเกินไปเมื่อเปรียบเทียบกับอาการของพัสตร์ในขณะนี้ อยู่ดีๆ อาจารย์วิรุณก็รังเกียจเธอเสียอย่างนั้น “สองครั้งสองคราภายในวันเดียวกันที่ถูกปฏิบัติเยี่ยงนี้ เพื่อนไม่สนใจ อาจารย์ถึงกับไล่ เธอกลายเป็นบุคคลที่น่ารังเกียจไปแล้ว มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 10:20:10

ความคิดเห็นที่ 4 . นิศาตรวจดูรายชื่อพร้อมปัญหาของผู้ศรัทธาในวันนี้อีกครั้ง เมื่อเห็นว่าไม่มีรายใดมีปัญหาหนักหนา จึงโทรศัพท์ไปขอเลื่อนนัดเป็นวันจันทร์ด้วยตนเอง พร้อมกับขอโทษขอโพยยกใหญ่ เธอร้อนใจเกินกว่าที่จะรอพลินอยู่ที่บ้าน จึงผลุนผลันกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังโรงรถ สวนกับใครก็ไม่ทักทาย ขึ้นรถได้ก็ขับปราดออกไปทันที ที่ทำงานของพลินหาไม่ยาก แต่มันลำบากตรงที่รถของเธอเป็นรถสปอร์ตหรูสะดุดตาผู้พบเห็น ยิ่งมาถึงตอนพักเที่ยงพอดีก็ยิ่งเป็นเป้าสายตา ขนาดพนักงานรักษาความปลอดภัยยังลืมเปิดที่กั้น ทั้งๆ ที่เธอแลกบัตรไปตั้งนานแล้ว นิศาไม่อยากเข้าไปรอในอาคาร ด้วยเสื้อยืดกางเกงยีนส์ที่สวมอยู่นั้น ไม่เหมาะกับสถานที่สักเท่าไร เธอจอดรถที่ชั้นใต้ดินเสร็จก็เดินออกมารอข้างนอก ร้อนหน่อยก็ไม่เป็นไร พอจะอาศัยร่มไม้เป็นที่บังแดดได้ พลินเดินเร็วออกมาจากอาคาร นิศาโทรศัพท์บอกแล้วว่าเธอรออยู่ที่ใด เขากวาดตาซ้ายทีขวาทีก็มองเห็น เดินตรงรี่เข้ามา “โทรหาพี่พัสตร์หรือยังคะ นิศาโทรไปไม่ยอมรับสาย” หญิงสาวถามตั้งแต่ชายหนุ่มยังเดินมาไม่ถึง เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนตอบ “โทรแล้วครับ พอทราบเรื่องจากคุณนิศาผมก็โทรหาเลย เห็นบอกว่ากำลังไปธุระ ถามว่าธุระอะไรก็ไม่ยอมตอบ” “ธุระ... คุณพลินพอจะเดาได้ไหมคะ” “เดาไม่ออกเลยครับ” พลินส่ายหน้า “ปกติพี่พัสตร์ไม่ค่อยมีธุระนอกบ้านสักเท่าไหร่ ผมฟังน้ำเสียงแล้วเหมือนกำลังปกปิดอะไรบางอย่าง” ความกังวลของนิศากลับเบาบางลงเมื่อได้ยินพลินบอก ถ้าพัสตร์ไม่ค่อยมีธุระนอกบ้านเท่าไร เป็นไปได้ไหมที่ธุระครั้งนี้จะเกี่ยวข้องกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น ดังนั้นเธอจึงต้องทำอะไรสักอย่าง เพื่อที่จะรู้ให้ได้ว่าพัสตร์ไปที่ใด และที่สำคัญกว่านั้นก็คือ ไปพบใคร ในเมื่อพลินถามแล้วพัสตร์ไม่ยอมบอก นิศาจึงเหลือวิธีเดียว... วิธีที่ถนัดของเธอ พลินสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อจู่ๆ นิศาก็คว้ามือของเขาแล้วยกขึ้นมาจับนิ่งๆ เขาทำท่าจะดึงมือคืน แต่เมื่อถูกสายตาดุๆ ของเธอปรามไว้จึงได้แต่เหลียวซ้ายแลขวา เกรงว่าใครจะมาเห็นเข้า โดยเฉพาะพวกเพื่อนร่วมงาน ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้น เขาคงถูกซักถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นไปตลอดเดือนแน่ โชคดีที่ไม่มีใครเดินออกมาทางหน้าอาคาร ทว่าผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างมองเป็นตาเดียวมาที่ หนุ่มสาวคู่หนึ่งยืนจับมือกันอยู่ใต้ร่มไม้ท่ามกลางอากาศร้อนจัด พลินรู้สึกตะขิดตะขวงใจชอบกลต่อสายตาผู้คนมากมาย นิศาซึ่งเป็นผู้หญิงกลับไม่รู้สึกรู้สา มิหนำซ้ำยังถลึงตาพร้อมกับส่งเสียงเข้มๆ “ตั้งสมาธิหน่อยสิคะ คุณพลิน นึกถึงพี่สาวของคุณเข้าไว้” พอเธอหลับตา เขาก็หลับตาบ้าง ไม่ใช่เพราะตามอย่าง แต่ถ้าหากลืมตาอยู่เขาคงตั้งสมาธิอย่างที่เธอสั่งไม่ได้แน่ กว่าพลินจะรวบรวมสมาธิได้ เวลาก็ผ่านไปพักใหญ่ๆ สายสัมพันธ์ของพี่กับน้องทำให้นิศามองเห็นพัสตร์รางๆ ในมโนทัศน์ พี่สาวของพลินกำลังเดินออกจากบ้านหลังหนึ่ง นิศาพยายามเก็บข้อมูลให้ได้มากที่สุด เธอเห็นเรือนไทยประยุกต์ เห็นประตูซุ้มการเวก และเมื่อพัสตร์ขับรถออกมา นิศาก็สังเกตบรรยากาศรอบๆ เส้นทาง พอเห็นทางด่วนก็ดีใจ จำได้ทันทีว่าอยู่ที่ใด เพราะเส้นทางนี้เธอใช้อยู่ประจำยามขับรถไปพระนครศรีอยุธยา นิศากับพลินลืมตาขึ้นมาพร้อมๆ กัน “นิศาต้องไปแล้วค่ะ” เธอกล่าวสั้นๆ ชายหนุ่มสงสัยในความรีบร้อนจึงถาม “ไปไหนครับ” “ไปธุระค่ะ” คำตอบของเธอไม่กระจ่างเลย กลับยิ่งเพิ่มความสงสัยให้มากขึ้น ก่อนหน้านี้พลินถามพี่สาว ได้คำตอบว่าไปธุระ ครั้นพอถามนิศาก็ได้คำตอบเช่นเดียวกัน ทำให้เขารู้สึกว่า ชักไม่ชอบมาพากล “เดี๋ยวสิครับ” พลินรั้งนิศาเอาไว้ เขาเป็นฝ่ายจับมือหญิงสาว เมื่อเธอปล่อยและทำท่าจะผละออกไป “คุณยังไม่ได้บอกผมเลยว่าคุณเห็นอะไร” นิศามองมือของเขาที่กุมมือทั้งสองข้างของเธอไว้ เพียงแค่นั้นก็หน้าร้อนผ่าว เทียบกับความรู้สึกตอนเธอจับมือเขาเพื่อเพ่งกระแสจิตไม่ได้เลย มันแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง “ใช่ธุระเรื่องพี่พัสตร์หรือเปล่าครับ” พลินถามอีก เมื่อเธอไม่ตอบเขาจึงสรุปอย่างง่ายๆ “ผมไปด้วย” “อย่าเลยค่ะ” นิศาปฏิเสธทันที “สถานที่ที่นิศาจะไป มันไม่เหมาะกับคุณพลิน” “ไม่เหมาะสมยังไงครับ ทีคุณยังไปได้” นิศาถอนหายใจ จะให้อธิบายอย่างไรว่าที่นั่นมีแต่สิ่งลี้ลับ มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า หากเข้าไปในฐานะมิตรก็คงไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ถ้าฝ่ายนั้นเห็นเธอกับพลินเป็นศัตรู นิศายังไม่มั่นใจเลยว่าเธอเองจะเอาตัวรอดได้หรือเปล่า ขนาดอาจารย์บุญธรรมยังพลาดท่าถึงกับเสียชีวิตไปแล้ว “มันอันตรายเกินไปสำหรับคุณพลินค่ะ” เธออ้างโดยลืมนึกไปว่าเหตุผลนี้ใช้ไม่ได้กับพลิน “ยิ่งอันตราย ผมยิ่งจำเป็นต้องไปครับ” พลินพูดหนักแน่น ก่อนทอดเสียงอ่อนลง “อย่าห้ามผมเลย ผมให้คุณไปคนเดียวไม่ได้จริงๆ” โดยไม่รอคำตอบจากนิศา พลินปล่อยมือเธอข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างหนึ่งจับไว้แน่น แล้วจูงเดินลิ่วๆ ไปยังลานจอดรถใต้อาคาร “ไปรถผม คุณบอกทางด้วยก็แล้วกัน” นิศาจำยอมโดยไม่มีทางเลือก เขายึดมือไว้ตลอดจนเธอเข้าไปนั่งในรถแล้วถึงปล่อย ราวกับว่ากลัวเธอจะหนีไปเสียอย่างนั้น ครั้นพอพลินขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับ เขาก็ถามเธอถึงจุดหมายปลายทาง ระหว่างเดินทาง พลินซักเรื่องที่เธอมองเห็นผ่านกระแสจิตอีกครั้ง เธอชั่งใจว่าจะบอกดีหรือไม่ แต่เมื่อชายหนุ่มถามย้ำ จึงสุดที่จะบ่ายเบี่ยงอีกต่อไป “นิศาสงสัยว่าพี่พัสตร์จ้างหมอไสยศาสตร์ให้ถอนอาถรรพ์เสน่ห์ยาแฝดจากสามีของเธอค่ะ” หญิงสาวเห็นคนฟังนั่งเงียบตั้งอกตั้งใจ จึงเล่าต่อ “เมื่อถอนแล้วก็ต้องส่งอาถรรพ์นั้นกลับไปยังผู้ทำ การต่อสู้ไสยศาสตร์ด้วยไสยศาสตร์ก็อย่างนี้แหละค่ะ อ่อนข้อให้กันเมื่อไรก็เข้าตัวเองเมื่อนั้น” “คุณกำลังจะบอกผมว่าที่ปุณยวีร์เป็นบ้าก็เพราะอาถรรพ์ที่ว่านี้นะหรือครับ” “ค่ะ” นิศาตอบ แสดงว่าเขาอ่านข่าวนี้เหมือนกัน “แต่ก็เป็นแค่ความสงสัยของนิศานะคะ และเพราะเหตุนี้ นิศาจึงต้องไปหาหมอไสยศาสตร์ที่พี่พัสตร์จ้างเพื่อสอบถามให้รู้ความจริง” “เพื่ออะไรครับ ทุกอย่างมันก็จบลงแล้วนี่ พี่ดนัยกลับมาหาพี่พัสตร์ ส่วนที่ผู้หญิงคนนั้นเป็นบ้า เราคงไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว เอาล่ะ ถึงแม้จะเป็นเวรกรรมที่เธอก่อขึ้นมาเอง แต่ผมก็จะช่วยดูแลค่ารักษาพยาบาลให้เท่าที่ผมจะทำได้” “ถ้าจบแล้วอย่างที่คุณพลินกล่าวก็ดีสิคะ” “หมายความว่าอย่างไรครับ” “มันไม่จบลงง่ายๆ หรอกค่ะ” นิศาถอนหายใจ “นอกจากปุณยวีร์ที่วิกลจริตแล้ว นิศาคิดว่ายังมีคนอื่นอีก คุณพลินคงได้อ่านข่าวอาจารย์บุญธรรม” “อาจารย์บุญธรรม” พลินทวนคำ “คนที่ถูกฆ่าตายอย่างมีเงื่อนงำนะหรือครับ” “ใช่ค่ะ นิศาเชื่อว่าปุณยวีร์กับอาจารย์บุญธรรมเกี่ยวข้องกัน และก็ไม่ใช่เพียงแค่นี้ คุณพลินคงเห็นอาการของสามีพี่พัสตร์แล้วว่าเป็นอย่างไร” นั่นเป็นเรื่องที่พลินสงสัย ว่าทำไมพี่เขยจึงกล่าวหาว่าพี่สาวของเขาเป็นฆาตกร บัดนี้กระจ่างแจ้ง “พี่พัสตร์จ้างหมอไสยศาสตร์ไปฆ่าอาจารย์บุญธรรม...” “ไม่ถึงขั้นนั้นหรอกค่ะ พี่พัสตร์ต้องทำไปโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์ เธอคงไม่คิดว่าเรื่องมันจะเลวร้ายถึงเพียงนี้” พลินเองก็นึกไม่ถึง เขารู้สึกขนลุกขึ้นมาชั่วขณะ “เพราะอย่างนี้นี่เอง คุณนิศาถึงบอกให้พี่พัสตร์อดทน” “ค่ะ ไสยศาสตร์ต้องแก้ด้วยไสยศาสตร์ก็จริง แต่ถ้าเรามองเรื่องนี้เป็นเรื่องความรักของคนสองคน ต่อให้ใช้อวิชาที่กล้าแข็ง ก็ไร้ประโยชน์ ถ้าสองคนนั้นยังซื่อตรงต่อกัน” นิศาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนระบายออกมาแล้วพูดต่อ “อำนาจใดๆ ก็ไม่สามารถสู้อำนาจแห่งความรักได้หรอกค่ะ” ------------- จบบทที่ 23 ------------- ต่อบทที่ 24 ------------>>>> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 10:22:56

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 24 หลังจากขับรถวนไปวนมาในชุมชนชานเมืองปทุมธานีอยู่สามสี่รอบ นิศาก็บอกทางให้พลินขับมาจอดอยู่หน้าเรือนไทยประยุกต์ของอาจารย์วิรุณจนได้ “แน่ใจนะครับว่าหลังนี้” พลินถามเมื่อลงจากรถแล้ว นิศาเดินมาสมทบ เธอจำประตูซุ้มการเวกได้ไม่ผิดแน่ ยิ่งมองเข้าไปข้างในเห็นป้ายหักๆ เหนือประตูห้องก็ยิ่งมั่นใจ “ที่นี่แหละค่ะ” นิศากล่าวแล้วจะเดินลอดซุ้มประตู พลินยกมือห้ามพลางเดินนำเข้าไปก่อน เขามองซ้ายมองขวาอย่างระแวดระวัง “มีใครอยู่ไหมครับ” ชายหนุ่มตะโกนถาม สักพักก็มีชายชราคนหนึ่งเปิดประตูห้องชั้นล่างใต้ป้ายหักๆ ออกมาป้องตามอง “มาหาใครเล่าพ่อหนุ่ม” พลินเหลือบตามองนิศา พอเธอส่ายหน้าเล็กน้อยเป็นสัญญาณว่าไม่รู้เช่นกัน ด้วยปฏิภาณไหวพริบเขาตะโกนตอบ “มาหาท่านอาจารย์ครับ” “มาหาฉันรึ มีธุระอะไร ถ้าจะมาดูหมอ วันหลังค่อยมา วันนี้ฉันไม่ว่าง” “ไม่ได้มาดูหมอค่ะ แต่เรามีเรื่องเดือดร้อนจะขอให้อาจารย์ช่วย” นิศาตอบแทนพลิน เธอไม่รอช้า รีบเดินเข้าไปหาอาจารย์วิรุณโดยพลินเดินตามไปติดๆ อาจารย์วิรุณเห็นทั้งคู่เดินรี่เข้ามาก็สะดุ้งตกใจ มองหน้านิศาและพลินอย่างตื่นตระหนก ยังไม่ได้กล่าวอะไร เขาก็ผลุนผลันกลับเข้าไปในห้องรีบปิดประตูลั่นดาน “อาจารย์...” นิศาร้องเรียก หากไม่ทันแล้ว เธอหันมาสบตากับพลินด้วยความงุนงง “อาจารย์... อาจารย์ครับ เปิดประตูออกมาคุยกับพวกเราหน่อย” พลินช่วยเรียก แต่ก็ไม่เป็นผล เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมอาจารย์เฒ่าต้องหลบหน้า ถ้าสายตาของเขามองไม่ผิด พลินว่าเขาเห็นความตื่นกลัว นิศาหนักใจที่เห็นอาจารย์วิรุณไม่ต้อนรับอย่างนี้ เธอคาดมาตั้งแต่ต้นแล้วว่าจะเจรจากันลำบาก ด้วยเขาเป็นผู้แก้อาถรรพ์ให้ดนัยกับพัสตร์จนมีผลกระทบรุนแรงตามมา เป็นใครก็คงไม่สะดวกจะคุย แต่เธอก็ไม่คิดว่าเขาจะถึงกับปิดประตูหนีหน้าไม่ยอมพูดจากันเลยแบบนี้ นิศาต้องการทราบเพียงว่าอาถรรพ์ที่ส่งคืนไปยังฝ่ายตรงข้ามนั้น ยังอยู่ในการควบคุมของอาจารย์เฒ่าหรือเปล่า “อาจารย์คะ นิศา...” “ฉันไม่เกี่ยวข้องอะไรด้วยแล้วทั้งนั้น อย่ามารังควานกัน เธอมันพวกเดียวกับนางปีศาจร้าย” เป็นอีกครั้งที่นิศางุนงง ทว่าพลินได้ยินเข้ากลับงุนงงยิ่งกว่า “หมายความว่าอย่างไร” เขาบ่นกับนิศา “หาว่าพี่พัสตร์เป็นนางปีศาจร้ายอย่างนั้นหรือ” “คงไม่ได้หมายความอย่างนั้นหรอกค่ะ” นิศาตอบ “พี่พัสตร์ไม่ใช่นางปีศาจร้ายอย่างแน่นอน” “แล้วจะทำอย่างไรต่อไปครับนี่” พลินมองประตูที่ปิดสนิท เขาลองจับเขย่าดูก็รู้ว่าภายในลั่นดานแน่นหนา “นิศาว่านิศาได้คำตอบแล้วนะคะ” คนบอกได้คำตอบแล้วหน้าตากลับยิ่งเคร่งเครียด เธอถอนหายใจเบาๆ ก่อนกล่าว “คำพูดของอาจารย์แสดงว่าเขาไม่ได้บังคับควบคุมอาถรรพ์ร้ายนั้นแล้ว” พลินเข้าใจในทันที เมื่อไม่มีการควบคุมมันก็เป็นอิสระ โชคร้ายเป็นของดนัยที่มันเลือกย้อนกลับมาหาเขาอีกหน พัสตร์กลับมาถึงบ้านด้วยความสับสน ทุกสิ่งทุกอย่างรุมเร้าประดังเข้ามา เธอรู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกใบนี้ จะปรึกษาใครก็หวาดระแวงไปหมด คนที่พอจะปรึกษาได้ในฐานะร่วมมือกันก็หลบหน้าหลบตา ตั้งข้อรังเกียจไม่ยอมพูดคุยด้วย ครั้นจะปรับทุกข์กับสามีก็ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ ดีไม่ดีอาการกำเริบพูดจาซ้ำเติมเธออีกต่างหาก ยิ่งคิดก็ยิ่งกลุ้ม ดนัยเอาแต่นอนทั้งวัน เมื่อเช้าเธอต้องเป็นฝ่ายโทรไปลางานให้ จึงรู้ว่าเขาไม่ได้ไปทำงานมาหลายวันแล้ว แผลที่เท้าซึ่งไม่รู้ไปเหยียบอะไรมาก็เริ่มทุเลา อีกวันสองวันดนัยคงเดินได้เป็นปกติ ไม่ต้องกะเผลกๆ ให้เสียบุคลิก หลังออกจากบ้านอาจารย์วิรุณ พลินก็ขับรถตรงไปบ้านพี่สาวโดยไม่ต้องให้นิศาบอก พฤติกรรมแปลกๆ รวมทั้งการกล่าวหาว่าภรรยาคือฆาตกรของพี่เขยเป็นอาการของคนถูกอาถรรพ์ร้ายเข้าครอบงำอย่างไม่ต้องสงสัย บางสิ่งบางอย่างเหตุผลทางวิทยาศาสตร์ก็อธิบายไม่ได้ และเพราะเหตุนี้เอง บางคนจึงได้ใช้ไสยศาสตร์มาอธิบายแทน พลินเองก็ไม่รู้ตัวว่าตนเองยอมรับเหตุผลทางไสยศาสตร์ตั้งแต่เมื่อใด แต่ที่แน่ๆ ก็คือ สาวน้อยที่นั่งอยู่เคียงข้างนี้เป็นส่วนสำคัญที่ทำให้เขาเปลี่ยนความคิด พลินกับนิศามาถึงบ้านของพัสตร์เวลาสิบสี่นาฬิกาเศษ ดนัยนอนพักผ่อนอยู่ชั้นบน ส่วนพัสตร์เพิ่งกลับมาได้ไม่นานนั่งพักผ่อนอยู่ในห้องรับแขกชั้นล่าง พัสตร์หรี่ตาเมื่อเห็นผู้มาเยือน เธอขุ่นเคืองและรำคาญที่น้องชายมาหาทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เขาเคยเป็นที่ปรึกษาที่ดี หมอนิศาก็เหมือนกัน คำแนะนำหลายประการพัสตร์ยึดถือเป็นข้อปฏิบัติ แต่ตอนนี้เธอรู้สึกว่าทั้งคู่ทำท่าราวกับจะจับผิดมากกว่าให้คำแนะนำเสียแล้ว “สวัสดีค่ะ พี่พัสตร์” นิศาทักทายตามมารยาท พัสตร์รับไหว้อย่างเสียไม่ได้ ก่อนหันไปทางน้องชาย “วันนี้ไม่ทำงานหรือ พลิน” “ทำครับ แต่ผมลาครึ่งวัน” “ระวังเถอะ ลาบ่อยๆ เขาจะไล่ออกจากงาน” “อย่าห่วงผมเลยครับ พี่พัสตร์ ห่วงพี่ดนัยเถอะ” พลินกล่าว อันที่จริงเขาก็เกรงใจที่ทำงานอยู่ไม่น้อย ทว่าธุระเรื่องคอขาดบาดตายของครอบครัวพี่สาวสำคัญกว่า “ห่วงทำไม พรุ่งนี้มะรืนนี้ก็ไปทำงานได้แล้ว” พัสตร์พูด “แล้วอีกอย่างหนึ่ง พี่ดนัยเขาลาป่วยมีเหตุผล เท้าเจ็บเดินไม่ได้จะไปทำงานได้อย่างไร” พลินไม่สนใจทั้งที่รู้ว่าพี่สาวกำลังแขวะเขา “ว่าแต่ว่า ตอนนี้พี่ดนัยอยู่ไหนครับ” “นอนพักผ่อนอยู่ข้างบน ทำไม... มีอะไรหรือ” พัสตร์ตอบเสียงห้วน นิศาเห็นได้จังหวะจึงพูดแทรกขึ้น “นิศาอยากตรวจดูหน่อยค่ะ ว่ามีอะไรผิดปกติหรือเปล่า” “ไม่มี... ไม่มีทั้งนั้น” พัสตร์สวนคำทันที คิ้วทั้งสองของเธอขมวดเข้าหากัน “พี่ดนัยไม่ได้มีอะไรผิดปกติเสียหน่อย เขาก็แค่ไม่สบายเพราะแผลที่เท้า” “อ้าว... แล้วที่บอกว่าพี่ดนัยเป็น...” พลินสงสัยจึงถาม แผลที่เท้าน่ะเห็นอยู่หรอก แต่ก็ไม่น่าจะเกี่ยวกับพฤติกรรมของพี่เขยเมื่อวันวาน “หายแล้ว” พัสตร์ยืนยันหนักแน่น “เข้าใจที่พี่พูดมั้ยพลิน พี่ดนัยหายเป็นปกติแล้ว อย่ามายุ่งกับเขาอีก” ถ้าเป็นคนอื่นพลินคงเลิกยุ่งอย่างแน่นอน แต่นี่เป็นพี่สาวของเขาเอง จะให้เลิกทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าปัญหายังไม่ได้แก้ไข ซ้ำร้ายยังหนักและรุนแรงกว่าเดิม ชายหนุ่มไม่มีวันยอมเป็นอันขาด เช่นเดียวกับนิศา แค่เธอเข้ามานั่งอยู่ในบ้านก็สัมผัสได้ถึงอาถรรพ์ความชั่วร้ายที่ซึมแทรกไปทุกอณูอากาศ มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 10:24:31

ความคิดเห็นที่ 6 . “พี่พัสตร์คะ นิศาว่าเรามาพูดกันตรงๆ ดีกว่า พี่พัสตร์มีปัญหาหรือไม่สบายใจอะไรหรือถึงไม่ยอมให้นิศาช่วย” นิศาตัดสินใจถามตรงๆ แม้ว่าเธอพอจะคาดเดาถึงสาเหตุที่ทำให้พัสตร์เป็นเช่นนี้ได้หากต้องการให้เจ้าตัวพูดออกมาเองมากกว่า จะได้สะดวกในการอธิบายต่อไป พัสตร์เองก็อึดอัด อยากจะหาใครสักคนเป็นที่ระบาย แต่คำว่า ‘ฆาตกร’ มันหนักหนาเกินกว่าจะยอมรับได้ “ไม่ต้องกังวลใดๆ ค่ะพี่พัสตร์ นิศาเคยบอกแล้วไม่ใช่หรือคะ ว่านิศาอยู่ข้างพี่พัสตร์” พัสตร์มองนิศาอย่างลังเลใจ ก่อนหันไปมองหน้าน้องชาย พอเห็นฝ่ายนั้นพยักหน้าช้าๆ เธอก็ตะกุกตุกักพูด “ดิฉัน... ดิฉัน...” “ใครมาหรือพัสตร์” ดนัยส่งเสียงมาจากชั้นบน ก่อนจะเดินโขยกเขยกลงบันไดมา พัสตร์ที่ทำท่าว่าจะพูดจากันง่ายๆ แล้วก็เปลี่ยนใจ “ไม่มีอะไร... เห็นมั้ยว่าพี่ดนัยหายดีแล้ว หมอนิศาไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ พลินด้วย ขอบใจนะที่เป็นห่วง แต่คราวหน้าคราวหลังอย่าขาดงานอย่างนี้อีก” พลินถอนหายใจ เกือบจะสำเร็จอยู่แล้วเชียว เขาหันไปสบตานิศาเป็นเชิงถามว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี นิศาเองก็หนักใจ ท่าทางดนัยเป็นปกติแล้วก็จริง หากเธอรู้ว่าปีศาจร้ายนั้นยังไม่ไปไหน เธอต้องการติดต่อกับมันผ่านทางดนัย จะได้รู้ว่ามันต้องการอะไรกันแน่ ในเมื่อทั้งปุณยวีร์และหมอไสยศาสตร์ที่ส่งมันมานั้น ต่างมีอันเป็นไป คนหนึ่งวิกลจริต อีกคนเสียชีวิต ไม่สามารถควบคุมมันได้อีกแล้ว “พี่พัสตร์... อันตรายมากนะคะ” “ใช่ครับพี่พัสตร์ เชื่อเราเถอะ” ทั้งสองช่วยกันยืนยัน ทำให้พัสตร์ลังเล ทว่าดนัยก้าวมายืนเคียงข้างภรรยา “คุณมายุ่งอะไรกับเรื่องภายในครอบครัวผม” ดนัยพูดโดยจ้องหน้านิศาเขม็ง จนพลินต้องออกรับแทน “ผมชวนเธอมาเองครับ พี่ดนัย มาช่วยกัน...” “อย่ามายุ่ง เรื่องของเรา” ดนัยขีดเส้น คำว่า ‘เรา’ มีเพียงเขากับภรรยาเท่านั้น พลินฟังออก เข้าใจในความหมาย เขาหันไปทางพี่สาวเพื่อฟังคำตอบสุดท้าย “กลับไปก่อนเถอะพลิน ตอนนี้พี่ยังไม่ต้องการความช่วยเหลือใดๆ” ในเมื่อเจตนาจะทำดีแต่อีกฝ่ายไม่รับ พลินกับนิศาจึงจำยอมกลับออกมา พลินมองนิศาด้วยความเห็นใจ แต่หญิงสาวบอกเขาว่า “อย่าละทิ้งความพยายามนะคะ เราท้อถอยเมื่อไรก็เท่ากับยอมพ่ายแพ้ต่อสิ่งชั่วร้าย” พลินนับถือในหัวใจของหญิงสาว นอกจากเธอจะไม่ยอมแพ้แล้ว ยังปลุกปลอบคนอื่นให้ฮึดสู้อีกต่างหาก สมกับเป็นหมอดูผู้เป็นที่พึ่งของผู้ศรัทธาจริงๆ “ผมไม่ชอบเลยที่น้องของพัสตร์เข้ามาก้าวก่ายเรื่องภายในครอบครัวของเราอย่างนี้” ดนัยกล่าวอย่างฉุนเฉียว หลังจากพลินพานิศากลับไปแล้ว “พลินไม่ได้ยุ่ง เขาหวังดีจะช่วยพัสตร์” ถึงแม้ว่าจะหวั่นเกรงในบางสิ่งบางอย่าง แต่เธอก็ยังแยกแยะออกว่าอะไรเป็นอะไร และที่สำคัญเธอไม่อยากให้สามีว่าน้องชาย “ถ้าไม่มีพลิน พัสตร์คงแย่ตอนที่พี่ดนัย...” พัสตร์นึกถึงตอนที่ดนัยไปติดพันปุณยวีร์ พลินดูแลเธอเป็นอย่างดี คอยเป็นธุระให้ทุกอย่าง “อ้อ... นี่จะโทษผม ว่าไม่ดูแลพัสตร์ใช่ไหม” ดนัยกำลังหงุดหงิดก็เลยพาล “เปล่านี่คะ พัสตร์แค่...” “แค่เห็นน้องชายดีกว่าผม” พัสตร์เห็นว่าเรื่องราวชักจะไปกันใหญ่ จึงเลิกต่อปากต่อคำ หันหลังเดินหนีไปนั่งบนโซฟาทั้งๆ ที่นึกโกรธอยู่เหมือนกัน ดนัยเองแท้ๆ ที่เป็นคนทำให้ครอบครัวร้าวฉาน แต่กลับพาลไปโทษคนอื่น พอภรรยาเงียบ อารมณ์ของดนัยก็ค่อยๆ สงบลง ความรู้ผิดชอบชั่วดีเริ่มกลับคืนมา เขาเดินกะเผลกๆ ตามไปนั่งข้างๆ เธอ “พัสตร์... ผมขอโทษ” พัสตร์เห็นท่าเดินของเขาแล้วใจก็อ่อนยวบ ยิ่งได้ยินคำขอโทษ ความโกรธก็หมดสิ้นไป เธอจับมือของเขาไว้แล้วถาม “ยังเจ็บเท้าอยู่อีกหรือคะ” “นิดหน่อยจ้ะ ยังเดินไม่ถนัดเท่านั้น” ดนัยบอกพัสตร์ว่าเหยียบเศษแก้วเท่านั้น ไม่ได้บอกว่าที่ไหน หรือไปเหยียบได้อย่างไร ซึ่งอันที่จริงเขาก็ยังสงสัยตัวเองไม่หายว่าซุ่มซ่ามเดินเข้าไปบนเศษแก้วอย่างนั้นได้อย่างไร ใช่ว่ามองไม่เห็นเสียเมื่อไร “ถ้ายังเจ็บอยู่ก็อย่าเพิ่งเดินสิคะ เดี๋ยวก็ไม่หายหรอก” “หายสิ ทำไมจะไม่หาย พรุ่งนี้ก็ไปทำงานได้แล้ว” ดนัยลุกขึ้นยืน แล้วลองเดินให้เธอดู ถึงจะยังไม่ปกติ แต่ก็ดูดีกว่าเมื่อสักครู่นี้มาก พัสตร์เห็นสามีเดินไปเดินมายิ้มแย้มแจ่มใสแล้วก็ค่อยสบายใจขึ้น ไม่เพียงแต่โล่งอกในอาการบาดเจ็บที่ทุเลาของเขาเท่านั้น หากวันนี้ เธอยังไม่ได้ยินคำกล่าวหาว่าเป็นฆาตกรจากเขาเลย หญิงสาวหวังว่า นับต่อแต่นี้จะไม่มีเรื่องราวร้ายๆ ผ่านเข้ามาในครอบครัวของเธออีก และถ้าดนัยหายดี ไม่พูดอะไรอย่างนั้นอีกแล้ว พรุ่งนี้เธอจะไปรับลูกชายกลับมาอยู่ด้วยกันเสียที ดนัยเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำ พลอยให้พัสตร์ต้องนอนเร็วไปด้วย และเพราะนอนก่อนเวลานี่เอง หญิงสาวจึงตื่นขึ้นมากลางดึก เสียงเครื่องปรับอากาศดังเบาๆ ท่ามกลางความมืด พัสตร์รู้สึกหนาวจึงเปิดไฟหัวเตียง คว้ารีโมตเครื่องปรับอากาศมาดู ตัวเลขแสดงอุณหภูมิตั้งอยู่ที่ยี่สิบองศาเซลเซียส มิน่าเล่าถึงได้หนาวนัก พัสตร์เข้าใจว่าตอนหัวค่ำค่อนข้างร้อน ดนัยกลัวจะเย็นไม่ทันใจจึงลดอุณหภูมิไว้ต่ำ เธอมองไปที่ตัวการแล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ ด้วยเขานอนคุดคู้ห่อตัวหันหลังให้เธอ ผ้าห่มก็ไม่ห่ม น่าปล่อยให้นอนหนาวเสียให้เข็ด แต่พัสตร์ก็ได้เพียงแค่คิดเล่นๆ ในความเป็นจริงเธอบรรจงดึงผ้าห่มไปห่มให้สามีหลังจากเพิ่มอุณหภูมิเป็นยี่สิบห้าองศาเซลเซียส เท่านั้นยังไม่พอ เธอปิดไฟหัวเตียงแล้วซุกตัวเองลงใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน ขยับเข้าไปนอนกอดดนัย คราวนี้คงหายหนาวตลอดทั้งคืน กลิ่นสาบสางลอยมาแตะจมูกพัสตร์ มันค่อยๆ แรงขึ้น เธอทำจมูกฟุดฟิดเหมือนกลิ่นเหม็นอยู่ใกล้ๆ นอกจากนั้นหญิงสาวยังรู้สึกเหมือนมีอะไรมาแยงจมูก เธอชักมือที่กอดสามีมาปัด ยิ่งปัดมันก็ยิ่งระใบหน้า จนต้องลืมตาขึ้นมาดู ในความมืด เธอเห็นเลือนราง เส้นผมทั้งหยาบหนาทั้งยาวไม่รู้มาจากไหน ระใบหน้าเธอเต็มไปหมด พัสตร์จับศีรษะตนเอง เธอเพิ่งสระผมเมื่อตอนก่อนนอน เป่าและหวีจนแห้งเรียบร้อย ไม่มีทางยุ่งเหยิงอย่างนี้ได้ ถ้าไม่ใช่ผมเธอ ก็ต้องเป็นของดนัย พัสตร์พรวดพราดลุกขึ้นนั่งทันที ยิ่งเป็นไปไม่ได้กันใหญ่ ดนัยตัดผมสั้นรองทรงมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ผมของเขาจะงอกเร็วขนาดนี้เชียวหรือ แล้วพัสตร์ก็ต้องตกตะลึงพรึงเพริด ดนัยนอนหันหลังให้เธออยู่ท่าเดิม ชุดนอนก็ชุดเดิม ทว่าที่ศีรษะของเขามีผมยาวปกคลุมไปหมด มันทั้งหยาบทั้งหนาและกระเซอะกระเซิงราวกับไม่ใช่ผมมนุษย์ หญิงสาวจะกรีดร้องแต่ก็ร้องไม่ออก ได้แต่ตาเหลือกลานมองเจ้าของผมนั้นอยู่บนเตียง ขวัญของเธอผวาหนักขึ้น เมื่อร่างนั้นขยับตัวกำลังจะหันหน้ามา เธอกลัวว่าใบหน้านั้นจะไม่ใช่ดนัย “เป็นอะไรหรือเปล่าพัสตร์” ดนัยหันมาพร้อมกับเอื้อมมือเปิดไฟหัวเตียง เขาแปลกใจไม่น้อยที่เห็นภรรยานั่งจ้องมองเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย ด็อกเตอร์หนุ่มเหลือบมองนาฬิกาบนโต๊ะข้างเตียงแล้วขยี้ตางัวเงีย “ตีสามแล้ว ยังไม่นอนอีกหรือ” พัสตร์หัวใจเต้นแรง จนเกือบจะขาดใจตาย วินาทีที่ไฟติดสว่างทุกสิ่งทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ผมยาวหยาบหนานั้นหายวับไปกับตาพร้อมกับความมืด จะว่าตาฝาดหรือคิดไปเองก็ไม่น่าใช่ ไหนจะกลิ่นเหม็นสาบสางก่อนหน้านั้นอีก “ไม่... ไม่ค่ะ ไม่มีอะไร พัสตร์ลุกขึ้นมาปรับแอร์ให้อุณหภูมิสูงขึ้น” “อือ...” ดนัยพยักหน้ารับทราบแล้วก็หลับตาพลิกหันหน้ามาทางเธอแล้วนอนต่อ พัสตร์ล้มตัวลงนอนด้วยความคลางแคลงใจ เธอหลับตาไปชั่วครู่ก็นึกถึงคำพูดของนิศา ‘พี่พัสตร์... อันตรายมากนะคะ’ และก่อนหน้านั้นที่หมอดูสาวพร่ำเตือนให้เธอสวดมนต์ก่อนนอน... แต่คืนนี้... เธอลืม พัสตร์ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เธอก็ต้องตกใจสุดขีด เมื่อใบหน้าของดนัยที่ห่างกันเพียงหนึ่งฝ่ามือนั้น กลายเป็นใบหน้าปีศาจขาวโพลน ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง ดวงตาสีเลือดของมันจ้องเขม็งมาที่เธอ หญิงสาวช็อกจนสิ้นสติไปทันที ------------- จบบทที่ 24 ------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 10:26:06

ความคิดเห็นที่ 7 ลิงก์ครับ บทนำ และบทที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10229368/W10229368.html บทที่ 2,3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10250404/W10250404.html บทที่ 4-6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10379506/W10379506.html บทที่ 7-9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10395387/W10395387.html บทที่ 10-12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10428377/W10428377.html บทที่ 13-15 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10441409/W10441409.html บทที่ 16-18 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10500989/W10500989.html บทที่ 19-21 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10550001/W10550001.html ------------------------------------------------------------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 10:26:34

ความคิดเห็นที่ 8 หืม? นางปิศาจไหนหนอ? หน้าเหมือนหมอนิศา? จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 12:53:54 A:202.142.216.87 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 9 อยากอ่านต่อเร็ว ๆ จัง เรื่องราวยุ่งเหยิงน่ากลัว น่าติดตามมากค่ะ ลุ้นๆ จากคุณ : justforme เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 19:50:48

ความคิดเห็นที่ 10 กว่าจะจบตอน คนอ่านเกือบขาดใจ จากคุณ : Mot_anoy เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 20:37:08

ความคิดเห็นที่ 11 อูย ลุ้นสุดๆ เลยค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 21:27:55

ความคิดเห็นที่ 12 ของอย่างนี้ไปทำเล่นๆ ไม่ได้เลยนะ คราวนี้เลยยิ่งหนักกว่าเดิม แล้วจะแก้ยังไงเนี่ย จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 21:55:26

ความคิดเห็นที่ 13 ผีเป็นอิสระแล้ว กลับไม่มีที่ไปซะอย่างนั้น เล่นคนที่เกี่ยวข้องแย่ไปตามๆ กัน เล่นเอาพัสตร์ช็อคไปเลย นิศาจะช่วยยังไง จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 22:56:58

ความคิดเห็นที่ 14 ยุ่งกันใหญ่เลยทีนี้ เห็นภาพเลยค่ะ หน้าผีใกล้ขนาดนั้น แก้ไขเมื่อ 02 มิ.ย. 54 02:11:52 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 23:17:18

ความคิดเห็นที่ 15 ได้รับแล้วค่ะ อ่านรวดเดียวจบ สนุกมากมาย ไม่ทราบว่ามีภาคต่อรึเปล่าคะ หรือว่าจบเลย จากคุณ : poondiks เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 15:03:13

ความคิดเห็นที่ 16 น่ากลัวมากเลยค่ะ T^T จากคุณ : โตยธาร เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 22:45:03 A:118.208.215.89 X: TicketID:313270

ความคิดเห็นที่ 17 อย่างนี้ต้องจับถ่วงน้ำ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 54 15:09:06

ความคิดเห็นที่ 18 เรื่องเลวร้ายยิ่งกว่าเดิมอีกพัสตร์ เห็นมั้ยไม่เชื่อนิศา จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 54 18:33:31

ความคิดเห็นที่ 19 แอะ,,,เค้านอนคนเดียว ชักเสียว -_-" จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 54 18:41:08

ความคิดเห็นที่ 20 เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้ค่ะ และอ่านรวดเดียวถึงตอนนี้เลย สนุกมากค่ะ แต่แอบสงสัยนิดนึงค่ะว่า อ.วิรุณปราบอ.บุญธรรมได้ แต่ทำไมถึงปราบผีที่อ.บุญธรรมเลี้ยงไว้ไม่ได้ล่ะคะ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 54 13:42:57

ความคิดเห็นที่ 21 ง่ะ สยองนะคะ แค่นึกตามก็ไม่กล้าลืมตาแล้วง่ะ บรรยายเสียเห็นภาพว่าใกล้เข้ามาเสียขนาดนั้น จากคุณ : มนต้นไม้๑^.^๑ (Setakan) เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 54 17:53:07

ความคิดเห็นที่ 22 อืม เพิ่งได้ฤกษ์มาอ่านค่ะ แต่บอกได้คำเดียวว่าหลอน ถ้าไม่ใช่พี่ตั๋มเขียนเลิกอ่านไปแล้วค่ะ มันได้ฟีลมากๆ เลยนะคะ เห็นภาพตามเลย...มีข้อสงสัยกับคำถามบางอย่าง แต่รอเฉลยจากตอนต่อๆ ไปค่ะ แต่อย่างหนึ่งที่ได้จากเรื่องนี้เลยก็คือ สิ่งที่คนเราเลือกที่กระทำ ผลของการกระทำที่เกิดขึ้นไม่ว่าจะดีหรือร้าย แม้บางเรื่องเราจะไม่อยากยอมรับ แต่ผลของมันก็มาถึงเราเสมอ เลือกทำในสิ่งที่ควร ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน แม้ว่ามันอาจจะไม่ใช่ทางเลือกที่ให้ผลอย่างที่อยากได้ดีที่สุด เห็นผลเร็วที่สุด แต่ขอแค่สบายใจยามนึกถึง แค่นี้ก็พอแล้ว... จากคุณ : manimontra เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 54 14:00:44

ความคิดเห็นที่ 23 เพิ่งตามอ่าน เกือบอ่านไม่จบแน่ะ... สามทุ่มกว่ากับฉากบรรยายขนาดนี้ Y_Y แต่ก็ลุ้นจนปิดหนีไม่ลง...งือออออ ปล. คุณตั๋มคะ เช็คหลังไมค์ด้วยค่า จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 54 18:41:32