ความคิดเห็นที่ 1 เส้นทางการเดินทางของคนทั้งสี่แม้จะเป็นการเดินบนที่ราบสลับกับป่าละเมาะขนาดย่อมแต่ก็เต็มไปด้วยความยากลำบากเนื่องจากตลอดระยะทางพวกเขาต้องพบกับกองโจรกลุ่มเล็กๆซึ่งกลับจากการปล้นสดมภ์เมืองต่างๆ ฟอร์เซ็ตติมักจะปล่อยให้โซลย์เป็นผู้จัดการกับโจรมนุษย์เหล่านั้นโดยไม่ยอมเข้าไปช่วยเหลือหรือยุ่งเกี่ยว ตรงกันข้ามกับในตอนกลางคืนซึ่งมักจะมีเหล่าผีดิบซึ่งเคยเป็นพลเมืองของมาร์วัลลัสออกมาล่าหยื่อ จอมเวทหนุ่มจะเผาร่างของพวกเขาทันทีที่พบโดยไม่ยอมให้เพื่อนร่วมทางช่วย ยิ่งเข้าใกล้ป่าอันเป็นพรมแดนระหว่างมาร์วัลลัสกับแซฟเวจย์มากเท่าใด พวกเขาก็ยิ่งรู้สึกถึงพลังกดดันอันมหาศาลที่แผ่ออกมามากขึ้นทุกขณะ ฟอร์เซ็ตติเพ่งสายตามองผ่านความมืดไปยังทิศทางของป่าดิบด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความครุ่นคิดอย่างหนัก โซลย์ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงผ่อนลมหายใจอันหนักหน่วงของเขา “ดูเจ้าวิตกกังวลกับป่าเบื้องหน้านั่นเหลือเกินนะ ฟอร์เซ็ตติ” “ที่ข้าวิตกคืออารักษ์ผู้เฝ้าผืนป่าแห่งนั้นต่างหาก” จอมเวทหนุ่มตอบก่อนนั่งลงข้างกองไฟ โมไดเคี้ยวเนื้อเค็มแห้งชิ้นสุดท้ายช้าๆ เขากลืนมันลงคอพร้อมกับยกถุงน้ำขึ้นมาดื่มและปาดปากของตนเองเพื่อเช็ดน้ำที่ไหลเปื้อน “ข้าไม่เคยเห็นเจ้ากลัวใครมาก่อน” เด็กหนุ่มพูด “เห็นทีเจ้าอารักษ์ที่ว่านั่นคงจะน่ากลัวมาก” “เจ้าเข้าใจผิดแล้วโมได” ฟอร์เซ็ตติกล่าว “ข้าเคยบังเกิดความกลัวจนจับจิตมาแล้วหลายครั้งเพียงแต่ไม่เคยบอกให้เจ้าได้รับรู้เท่านั้นเอง” “ข้าไม่เคยรู้” เด็กหนุ่มขยับนั่งตัวตรงทันที “เจ้าเคยกลัวอะไรบ้าง” “ข้ากลัวว่าจะสูญเสียลินซ์ไป กลัวว่าเจ้าจะตายเมื่อตอนที่โดนเข็มของนิตฮอกก์ กลัวว่าพวกเจ้าจะได้รับอันตรายตอนที่อยู่ในหมู่บ้านผีดิบนั่น” “ที่เจ้ากลัวน่ะมันเป็นเรื่องของพวกข้าทั้งนั้น ข้าอยากจะรู้ว่าสิ่งที่เจ้ากลัวมากที่สุดจริงๆแล้วคืออะไรกันแน่” โมไดคาดคั้น ฟอร์เซ็ตติมองดูเขาด้วยดวงตาสีฟ้าที่ฉายความเศร้าออกมา “สิ่งที่ข้ากลัวมากที่สุดก็คือ การต้องเสียเพื่อนที่ข้ามีอยู่ในเวลานี้” คราวนี้ทั้งโซลย์ โมไดและแนชท์ถึงกับนั่งนิ่งอึ้ง แม่ทัพหนุ่มส่ายหน้าพร้อมกับกล่าว “เจ้าจะไม่มีวันเสียพวกเราไปอย่างแน่นอนตราบใดที่พวกเรายังคงไม่ทอดทิ้งกัน นอกเสียจากจะเป็นการกระทำของกาลเวลา” “จริงอย่างที่โซลย์พูด ข้าจะไม่มีวันทอดทิ้งหรือหันหลังให้กับเจ้าเป็นอันขาดเจ้าจอมเวท ถึงแม้ว่าภารกิจของพวกเราจะเสร็จสิ้นลงแล้วก็ตาม” “ข้าก็จะอยู่เคียงข้างท่านตลอดไป” แนชท์พูดขึ้นมาบ้าง จอมเวทแห่งมาร์วัลลัสเอื้อมมือไปขยี้ผมของนางเบาๆ “ขอบใจเจ้ามากแนชท์” เขาหันไปมองโมไดและโซลย์ “รวมทั้งเจ้าทั้งสองคนด้วย”   มือหนาหนักของโซลย์ตบลงบนบ่าของฟอร์เซ็ตติสองสามครั้ง ในขณะที่โมไดเกาคางของตนและเอนตัวลงนอน “คืนนี้ข้าขอยกเวรแรกให้กับเจ้าเพื่อเป็นการตอบแทนน้ำใจก็แล้วกันเจ้าจอมเวท” เขาอ้าปากหาวและหลับตาลง โซลย์ถึงกับส่ายหน้าด้วยความรู้สึกระอาใจส่วนฟอร์เซ็ตติกลับยิ้ม “เจ้าเองก็นอนก่อนเถิด ข้าจะเฝ้ายามให้เอง” “และอย่าลืมเรียกข้าเมื่อถึงเวลา” โซลย์บอกและล้มตัวลงนอน จอมเวทเหลือบสายตาไปทางแนชท์ซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ “หากเจ้าเริ่มรู้สึกไม่ดีก็จงรีบบอกข้าอย่าได้เกรงใจ” “ข้าสบายดี” แนชท์ตอบเบาๆและเงยหน้าขึ้นมองดูท้องฟ้าที่มืดสนิท สีหน้าของเด็กสาวเต็มไปด้วยความหวาดวิตก ฟอร์เซ็ตติมองดูนางแต่ไม่พูดอะไร เพียงไม่นานแนชท์ก็ผล็อยหลับลงไปโดยไม่รู้ตัว สายลมยามดึกพัดพาความเย็นยะเยือกมาสู่กายของแนชท์ นางลืมตาขึ้นและกวาดมองไปรอบๆ รอยยิ้มอันแสนน่ากลัวปรากฏบนมุมปากเมื่อเห็นร่างของโซลย์และโมไดซึ่งยังนอนหลับสนิทอยู่ เด็กสาวดันกายให้ลุกขึ้นอย่างช้าๆ ลิ้นสีชมพูตวัดแลบเลียริมฝีปากด้วยท่าทางกระหาย “อย่าไปปลุกสองคนนั้นเลยแนชท์” เสียงนุ่มอันแสนอ่อนโยนพูดขึ้นไม่ดังนัก เด็กสาวสะดุ้งเล็กน้อยและหันไปทางจอมเวทซึ่งกำลังยืนมองดูนางด้วยสีหน้าปรานี เขาหมุนกายเดินออกไปจากตรงนั้นโดยไม่เอ่ยสิ่งใดออกมา แนชท์รีบลุกขึ้นยืนและก้าวเดินตามไปติดๆ ฟอร์เซ็ตติหย่อนกายนั่งลงบนก้อนหินและปลดผ้าคลุมลงเหมือนเช่นครั้งก่อน เขามองดูแนชท์ซึ่งค่อยทรุดตัวนั่งลงเบื้องหน้าและหลับตาลง แม้ร่างกายจะร้อนรุ่มไปด้วยความหิวกระหาย ความปรารถนาที่จะลิ้มรสเลือดแสนหวานซึ่งเคยได้รับเมื่อเดือนก่อนคุกรุ่นอยู่อย่างเต็มเปี่ยม แต่สติสัมปชัญญะของแนชท์ก็ยังไม่ถูกอำนาจแห่งคำสาปกลืนหายไปจนหมดดังเช่นทุกครั้ง นางจ้องมองดูบุรุษตรงหน้าด้วยความรู้สึกสับสน ทั้งละอายที่ต้องลงมือดูดกินโลหิตของเขาดุจดั่งปิศาจ ทั้งต้องการจะฝังคมเขี้ยวลงบนลำคอขาวผ่องด้วยความรู้สึกหิวโหย มือขาวซีดไล้แผ่นอกของจอมเวทอย่างแผ่วเบาน้ำตาใสๆไหลรินอาบแก้มนวล “ข้าไม่อยากทำเช่นนี้เลย” เด็กสาวกระซิบเสียงแห้งก่อนเลื่อนริมฝีปากขึ้นไปจุมพิตปลายคางของฟอร์เซ็ตติ เขาลืมตาขึ้นและไหวตัวน้อยๆด้วยความตระหนกเมื่อแนชท์แนบเรียวปากนุ่มของนางลงบนริมฝีปากของเขา “พวกเจ้ากำลังทำอะไรกัน!” เสียงโมไดดังลั่น แนชท์ผละออกจากร่างของจอมเวทและถอยหลังออกไปสองสามก้าวด้วยความตกใจในขณะที่ฟอร์เซ็ตติกระชับผ้าคลุมของเขาพร้อมกับลุกขึ้นยืน “เจ้ากำลังเข้าใจผิดแล้ว โมได” “เข้าใจผิด!” เด็กหนุ่มร้อง “อ้อ สิ่งที่ข้าเห็นอยู่เมื่อครู่นี้คือการเข้าใจผิดอย่างนั้นเรอะ เจ้าไม่รู้สึกละอายใจบ้างเลยหรือยังไงที่ทำเรื่องน่าทุเรศแบบนี้ เจ้าจอมเวท” “ข้า...”ฟอร์เซ็ตติถอนหายใจหนักๆ โซลย์ก้าวเข้ามาพร้อมกับถาม “เกิดอะไรขึ้น” “เจ้าจอมเวทนั่นกำลังล่อลวงแนทช์” โมไดตอบด้วยสีหน้าโกรธจัด แม่ทัพหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากันและหันไปทางฟอร์เซ็ตติซึ่งยืนนิ่งเงียบ “เขาล่อลวงแนชท์....ยังไง” “ถามนางดูสิ” เด็กหนุ่มตอบพร้อมกับเลื่อนสายตาไปทางแนชท์ ดวงตาที่กำลังเกรี้ยวกราดเบิกกว้างอย่างตระหนกเมื่อเขาพบว่าเด็กสาวที่กำลังพูดถึงกำลังทรุดกายลงและล้มดิ้นทุรนทุรายไปมา เสียง ฟอร์เซ็ตติร้องเรียกชื่อของนางด้วยความเป็นห่วงแต่โมไดกลับรีบวิ่งถลันเข้าไปเพื่อจะประคองท่ามกลางเสียงห้ามของจอมเวท “อย่าแตะตัวนางโมได!” มือที่แข็งแรงยื่นออกไปคว้าไหล่ของเด็กหนุ่มก่อนที่เขาจะได้ทันเข้าไปถึงตัวแนชท์ โมไดสะบัดตัวเต็มแรงและหันไปจ้องหน้าฟอร์เซ็ตติด้วยความโกรธจัด “ทำไมข้าจะแตะต้องตัวนางไม่ได้” “เพราะนางกำลังอยู่ภายใต้อำนาจแห่งคำสาปเลือด” จอมเวทหนุ่มตอบ “จงมองดูนางให้ดีๆ” โมไดและโซลย์หันไปมองเด็กสาวซึ่งกำลังอ้าปากหอบหายใจหนักๆ ทั้งสองตกใจจนแทบสิ้นสติเมื่อเห็นดวงตาวาวโรจน์ดุจดวงตาของสัตว์ป่าในยามค่ำคืน เสียงร้องคำรามอย่างดุร้ายดังมาจากปากบางนุ่ม เขี้ยวขาววับคมกริบคู่หนึ่งโผล่พ้นริมฝีปากของนางออกมา “นี่...มัน...” “ผลของคำสาปเลือดที่เกิดขึ้นทุกคืนเดือนดับ” ฟอร์เซ็ตติตอบ “พวกเขาจะแปรเปลี่ยนสภาพไปเป็นปิศาจร้ายที่กระหายโลหิต ข้าจำต้องนำแนชท์ออกมาให้พ้นจากพวกเจ้าและยอมให้นางดื่มเลือดจนกว่าจะพอใจ” โซลย์มองดูเด็กสาวที่กำลังร้องขู่ด้วยความรู้สึกสงสารในขณะที่โมไดจ้องนางด้วยสีหน้าเศร้าสลด แล้วจู่ๆเขาก็เดินตรงไปหาแนชท์พร้อมกับกางแขนทั้งสองข้างออก “เข้ามาสิ” ร่างเล็กบอบบางโผเข้าหาเด็กหนุ่มพร้อมกับฝังเขี้ยวคมกริบลงไปบนลำคอของเขาทันทีท่ามกลางความตกใจของฟอร์เซ็ตติ ร่างของโมไดกระตุกน้อยๆเมื่อแนชท์เริ่มดูดเลือดจากตัวของเขาอย่างกระหาย แขนสองข้างที่กางไว้ค่อยๆโอบเข้าหากันและกอดร่างของเด็กสาวแนบแน่น “เจ้าน่าจะบอกข้าเสียตั้งแต่ครั้งแรก” โมไดกระซิบ เขากัดฟันตนเองแน่นเพื่อสะกดความเจ็บปวดที่เริ่มแผ่ไปทั่วร่าง เรี่ยวแรงกำลังเริ่มลดถอยลงทีละน้อย เขายิ้มเมื่อได้ยินเสียงครางอย่างพอใจของแนทช์ “พอได้แล้วแนชท์” ฟอร์เซ็ตติพูดเสียงห้วนและรีบดึงร่างของเด็กสาวออกจากอ้อมแขนของ   โมได เด็กหนุ่มทรุดตัวนั่งลงอย่างอ่อนแรงและคงล้มฟาดลงไปบนพื้นหากโซลย์ไม่รีบยื่นแขนมารับร่างของเขาไว้ได้ทัน “ข้า....ไม่เป็น ...ไร” เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับยิ้มอย่างซีดเซียว ดวงตาเหลือบมองไปที่แนชท์ซึ่งกำลังยืนมองมายังเขาด้วยสีหน้าตระหนก ความน่ากลัวที่เห็นเมื่อครู่มลายหายไปจนหมดสิ้น เขาพยายามฝืนดันตัวให้ลุกขึ้นเมื่อเห็นเด็กสาวกำลังร้องไห้ “ข้าสบายดีเห็นไหม” เขายกแขนขึ้นแล้วแกว่งไปมาพร้อมกับทำท่ากระโดดอย่างร่าเริง “ข้าไม่ได้เป็นอะไรเลยสักนิด” ฟอร์เซ็ตติบีบไหล่ของแนชท์เบาๆ เด็กสาวยกมือขึ้นปาดน้ำตาและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “ข้าขอโทษ” โมไดหยุดการกระทำของตัวเองทันที เขาเดินเข้าไปหาเด็กสาวและก้มหน้าลงไปหานาง “ไม่มีอะไรที่ต้องขอโทษ เจ้าไม่ได้ทำอะไรผิด” ดวงตาสีฟ้าเข้มตวัดมองไปยังจอมเวท “หรือถ้าจะว่ากันตามตรงแล้วคนผิดน่าจะเป็นเจ้ามากกว่านะ เจ้าจอมเวท ทำไมเจ้าจึงไม่ยอมเล่าเรื่องของแนชท์ให้พวกข้าฟัง” “ข้ากลัวว่าพวกเจ้าจะหวาดกลัวนาง” “แนชท์มีอะไรที่น่ากลัว” โมไดย้อนเสียงสูง “แล้วอีกอย่างอาการของนางเกิดเพียงแค่เดือนละครั้งเท่านั้นไม่เห็นจะต้องมานั่งวิตกอะไร” สีหน้าที่เคร่งเครียดของฟอร์เซ็ตติคลายลงทันทีเมื่อฟังคำกล่าวของโมไดจบลง เขาวางมือลงบนบ่าของเด็กหนุ่มซึ่งกำลังเช็ดน้ำตาให้กับแนชท์และกล่าวเบาๆ “ขอบใจเจ้ามาก” ใบหน้าซุกซนของโมไดเข้มขึ้น เขาพูดอะไรออกมาสองสามคำ โซลย์ยิ้มกว้างขณะที่มองดูเด็กหนุ่มวุ่นวายอยู่กับการหาคำพูดมาปลอบโยนแนชท์ “ข้าคิดว่าพวกเจ้าควรจะไปนอนพักกันได้แล้ว พรุ่งนี้พวกเราต้องออกเดินทางกันแต่เช้า” แม่ทัพแห่งมอร์เซลพูดขึ้นในที่สุด เช้าวันรุ่งขึ้นโมไดลืมตาตื่นด้วยความรู้สึกอ่อนเพลีย เขาพยายามฝืนดันตัวเองให้ลุกยืนโดยไม่ยอมบอกให้คนอื่นรู้แต่ดูเหมือนฟอร์เซ็ตติจะเข้าใจ จอมเวทหนุ่มมองดูกิริยาอาการของโมไดอยู่ครู่หนึ่งจึงเอ่ยถามเบาๆ “เจ้าเดินไหวไหม” “สบายมาก” เด็กหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริงทั้งที่ใบหน้ายังคงซีดเซียว เขามองดูแนชท์ที่กำลังช่วยโซลย์ดับกองไฟ “อย่าให้นางรู้ก็แล้วกัน” “ข้าคิดว่าแนชท์คงจะรู้ดีว่าเจ้าเป็นอย่างไร” ฟอร์เซ็ตติพูด “นางเป็นห่วงเจ้ามากนะ” สีหน้าของโมไดสดชื่นขึ้นมาในทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขารีบผละจากจอมเวทและเดินตรงไปหาเด็กสาวซึ่งเงยหน้าขึ้นมาพอดี ฟอร์เซ็ตติยืนมองดูเด็กทั้งสองคุยกันอยู่ครู่หนึ่งจึงเดินไปหาโซลย์ “ข้าจับพลังบางอย่างได้เมื่อตอนใกล้รุ่ง” จอมเวทหนุ่มกระซิบ “มันกำลังมุ่งหน้าตรงมาหาพวกเรา” สีหน้าของโซลย์แปรเปลี่ยนไป คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันด้วยความวิตก เขาหันไปมองแนชท์และโมไดก่อนจะหันกลับมาทางฟอร์เซ็ตติและย้อนถาม “ราชันย์มารหรือ” “ดูจากพลังแล้วมันอ่อนเกินกว่าที่จะใช่ แต่เป็นพลังอย่างเดียวกันแน่นอน” “แล้วพวกเราจะหลบหลีกมันไปทางไหนดี” แม่ทัพหนุ่มครุ่นคิด “อีกไกลแค่ไหนกว่าพวกเราจะไปถึงป่าที่เป็นชายแดนนั่น” “ราวสองวัน” “ถ้าอย่างนั้นพวกเราคงต้องเร่งออกเดินทางกันเสียแล้ว” โซลย์พูด เขาหันไปร้องเรียกโมไดและแนทช์พร้อมกับใช้เท้าเกลี่ยเศษเถ้าถ่านบนพื้นอีกครั้งเพื่อให้มั่นใจว่ามันดับสนิทและไม่มีร่องรอยของการพักแรม การเดินทางของคนทั้งสี่เป็นไปอย่างเร่งรีบ พวกเขารู้สึกตระหนกเมื่อพบว่าเบื้องหน้ามีกลุ่มคนจำนวนมากกำลังมุ่งหน้าเข้ามาหา โซลย์ดึงบรุนนาลาออกมาจากฝักในขณะที่โมไดกระชับรันนิ่งเอาไว้ในมือแน่น ส่วนแนชท์กุมซาเบลลอทที่อยู่บนเข็มขัดในท่าทางพร้อมใช้ทุกเวลา “พวกกองโจร” ฟอร์เซ็ตติเอ่ยขึ้นหลังจากเพ่งมองจนแน่ใจ “พวกมันมีจำนวนคนเกือบร้อย” “มันคิดจะขยี้พวกเราให้แหลกไปเลยหรือยังไงถึงได้ขนคนมามากขนาดนั้น” โซลย์บ่นด้วยความรู้สึกหงุดหงิดในขณะที่โมไดยิ้ม “แบบนิ้สิค่อยสมกับการต่อสู้ระดับแม่ทัพใหญ่” “คนสี่คนกับโจรเป็นร้อยนี่เขาเรียกว่าการต่อสู้ที่สมกันหรือ เจ้าเด็กแสบ” แม่ทัพหนุ่มพูดฉุนๆ เขากวัดแกว่งบรุนนาลาซึ่งเปล่งประกายสีแดงสุกสว่างดุจกำลังลิงโลดที่จะได้ดื่มเลือดของศัตรูอีกครั้ง เสียงโห่ร้องดังสนั่นหวั่นไหวมาจากเหล่าโจรซึ่งวิ่งกรูกันเข้ามาอย่างกระหายเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมีจำนวนคนเพียงแค่สี่เท่านั้น “ฆ่ามัน!” ธนูนับสิบดอกวิ่งแหวกอากาศตรงเข้าไปหาคณะเดินทาง มันระเบิดแตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเมื่อกระทบกับเขตอาคมของฟอร์เซ็ตติ “มีชาวมาร์วัลลัสอยู่ในกลุ่มของพวกมันด้วย” โจรผู้หนึ่งร้องขึ้น “ปล่อยจอมเวทให้เป็นหน้าที่ของฮุนท์บรุท” ชายผู้ดูคล้ายเป็นหัวหน้าร้องบอก “พวกแกจัดการคนที่เหลือให้เรียบร้อย” สิ้นคำสั่งกลุ่มโจรต่างควงดาบและวิ่งเข้าโจมตีคนทั้งสี่ทันที รันนิ่งในมือของโมไดถูกปล่อยออกไป มันบั่นคอของโจรจนขาดกระเด็นไปหลายคน ส่วนที่เหลือพยายามก้มตัวเพื่อหลบแต่ก็ต้องร้องลั่นเมื่อถูกซาเบลลอทปักเข้าที่ลำคอและหน้าอก เลือดสีแดงฉานพุ่งทะลักออกมาราวกับสายน้ำ แนชท์เรียกอาวุธของนางกลับมาและเหวี่ยงไปปักที่หน้าของโจรอีกคนซึ่งกำลังเงื้อดาบเพื่อทำร้ายโมไดจากทางด้านหลัง เสียงร้องอุทานเรียกให้เด็กหนุ่มหมุนตัวหันมามอง เขาส่งยิ้มให้กับนางและหันกลับไปต่อสู้กับโจรอีกสองคนที่วิ่งถลันเข้ามา โซลย์เหวี่ยงบรุนนาลาไปมาอย่างคล่องแคล่ว ดาบเวทปลิดชีวิตของโจรร้ายจนล้มตายราวกับใบไม้ร่วง จากกองโจรที่มีกำลังเกือบร้อย บัดนี้เหลือพียงไม่กี่สิบ พวกมันต่างถอยหลังออกไปด้วยความหวาดเกรง “ถ้ายังรักชีวิตก็วางอาวุธลงแล้วไปเสียจากที่นี่!” โซลย์ร้องบอกด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจ เหล่าทรชนมองหน้ากันไปมาคล้ายปรึกษา พวกมันค่อยๆวางดาบลงบนพื้นและยกมือขึ้นแสดงการยอมจำนน เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายทำเพียงจ้องมองดู โจรที่เหลือจึงกลับหลังหันและวิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็วโดยมีเสียงหัวเราะของโมไดดังไล่หลัง   “คิดว่าจะแน่.......” เสียงของเขาเงียบหายไปเมื่อเห็นพื้นดินตรงทิศทางที่โจรวิ่งหนีแยกออกเป็นหลุมกว้าง น้ำพุสีแดงฉานดุจเลือดพวยพุ่งขึ้นมาจากรอยแตกสูงขึ้นไปในอากาศ พวกโจรพากันหยุดชะงักบางคนถึงกับล้มลงเพราะยั้งตัวไม่ทัน “ฮุนท์บรุท!” ใครคนหนึ่งร้องขึ้น คนที่เหลือรีบหันตัวเพื่อจะวิ่งไปอีกทางแต่น้ำพุเลือดกลับบิดเอี้ยวทิศทางการไหล เส้นสีแดงหลายเส้นงอกออกมาจากน้ำพุโลหิตซึ่งกำลังแปรเปลี่ยนไปจนมีรูปร่างคล้ายคลึงกับคน โซลย์จึงรู้ว่าเส้นสีแดงที่เขาเห็นนั้นก็คือนิ้วทั้งห้าของอสูรเลือดที่ยืดยาวออกมา มันพุ่งเข้าเสียบกลางลำตัวของโจรที่วิ่งหนีและดึงพวกเขาเข้าไปหา เหล่าทรชนส่งเสียงร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดและหวาดกลัวเมื่อร่างของพวกเขาถูกหย่อนเข้าไปในช่องเปิดบนส่วนที่ดูเหมือนจะเป็นใบหน้า เมื่อร่างสุดท้ายหายเข้าไปในช่องปาก ดวงตาสีแดงก่ำของปิศาจเลือดก็ผุดออกมา มันกลอกกลิ้งกวาดมองไปรอบๆและหยุดลงตรงร่างของฟอร์เซ็ตติ รอยยิ้มหยามหยันปรากฏบนใบหน้าสีแดงเหลวเละ มันเป็นรอยยิ้มที่จอมเวทหนุ่มคุ้นเคยเป็นอย่างดี จากคุณ : moony (Moony_Lupin) เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 12:10:03

ความคิดเห็นที่ 2 “พบกันอีกจนได้นะ เจ้าครึ่งจอมเวท” เสียงทุ้มต่ำดังกังวานออกมาจากร่างสยอง ฟอร์เซ็ตติกระชับไม้เท้าของเขาแน่นขณะที่มืออีกข้างเลื่อนขึ้นไปแตะบนอก “คอร์ฟคาคาร์ส” จอมเวทหนุ่มเรียกนามของราชันย์ปิศาจด้วยน้ำเสียงคั่งแค้น มือซึ่งกุมอยู่บนทรวงอกด้านซ้ายกำแน่นจนสั่นระริก จอมมารหัวเราะเสียงดัง “เจ้าคงสุขสำราญกับรอยแผลที่ข้าฝากไว้ทุกคืนวันดีนะ”ดวงตาปิศาจลุกวาวโรจน์ขึ้นเล็กน้อย “น่าเสียดายที่ข้ากำลังเพลิดเพลินอยู่กับเด็กน้อยที่เจ้าพยายามปกป้องจนไม่มีเวลามาเล่นกับเจ้าเหมือนครั้งที่แล้ว” น้ำเสียงที่ใช้เต็มไปด้วยความเหยียดเยาะจนโมไดกัดฟันตนเองแน่น “แกทำอะไรลินซ์!” เขากระชากเสียงถาม ฮุนท์บรุทขยับตัวเล็กน้อย ดวงตาสีแดงกลิ้งมาทางเด็กหนุ่ม เสียงทุ้มดังตอบกลับมา “ข้ากำลัง ‘สนุก’ อยู่กับนาง นังเด็กน้อยคนนี้ช่างเจรจานัก ข้ายังไม่คิดจะกินนางในตอนนี้แน่” ส่วนที่เป็นแขนของปิศาจโลหิตยกขึ้นและชี้ตรงไปยังฟอร์เซ็ตติ “จงผ่านอสูรหยดเลือดของข้านี่ไปให้ได้ แล้วเราค่อยมาสนุกกันที่แซฟเวจย์ ข้าจะรอเจ้าด้วยหัวใจจดจ่อนะเจ้าครึ่งจอมเวท” เสียงหัวเราะเยาะอย่างเหยียดหยันดังก้องกังวาน และค่อยๆแผ่วเบาลงคล้ายเป็นสายลมที่พัดหายไปทางอาณาจักรราชันย์มาร ร่างของอสูรโลหิตขยับเคลื่อนไหวอีกครั้ง นิ้วทั้งห้ายืดยาวออกมาและพุ่งเข้าโจมตีคนทั้งสี่อย่างรวดเร็ว ทั้งหมดกลิ้งตัวหลบไปได้อย่างหวุดหวิด เจ้าปิศาจร้ายร้องคำรามพร้อมกับดึงนิ้วอันแหลมคมของมันกลับ โมไดปล่อยรันนิ่งของเขาออกไปทันที มันหมุนคว้างตรงไปยังส่วนแขนของปิศาจ แทนที่จะเชือดอวัยวะส่วนนั้นให้ขาดสะบั้น มีดบินกลับวิ่งทะลุผ่านแขนข้างนั้นออกไปอีกด้านและตีวงอ้อมกลับมาหาเขาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เด็กหนุ่มอ้าปากค้างด้วยความงงงันอย่างที่สุด “นี่มันตัวอะไรกันแน่น่ะ!” โมไดร้องเสียงดังและกลิ้งตัวหลบนิ้วที่พุ่งสวนกลับมาอย่างว่องไว แนชท์เหวี่ยงซาเบลลอทของนางออกไปทันที อาวุธเวทของเด็กสาวปักติดแน่นบนต้นแขนของฮุนท์บรุท มันส่งเสียงร้องคำราม นิ้วมือที่ยืดยาวหดกลับเข้าไปมันสะบัดไหล่จนซาเบลลอทหลุดร่วงตกลงมา แนชท์ดึงอาวุธเวทของนางขึ้นมาอีกสี่ชิ้นและเหวี่ยงไปที่อสูรเลือดเต็มกำลัง มันทะลุผ่านร่างออกไปอีกด้านดุจเดียวกันกับรันนิ่งของโมได “นี่มันอะไรกัน” เด็กสาวตะโกนถามขณะที่เรียกอาวุธเวทของนางกลับ “ทำไมซาเบลลอทถึงทำร้ายมันได้ในครั้งแรกแต่กลับทะลุผ่านพอข้าโจมตีครั้งที่สอง” “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน” โมไดตอบ เขากระโดดถอยหลังไปสองสามก้าวเมื่ออุ้งมืออันน่ากลัวของปิศาจโลหิตยื่นลงมาเพื่อจะคว้าร่างเขา โซลย์วิ่งเข้าไปใกล้ๆฮุนท์บรุทและตวัดบรุนนาลาฟันลงไปบนข้อเท้าของมันเต็มแรง คมดาบเวทวิ่งผ่านอสูรเลือดไปราวกับมีดที่ฟันลงไปในน้ำ เจ้าอสูรร้ายขยับขาเตะร่างของแม่ทัพจนล้มกลิ้งและยกเท้าขึ้นหมายจะเหยียบเขาให้แหลกละเอียด ฟอร์เซ็ตติรีบยกไม้เท้าของเขาและร่ายเวททันที “ดันเนอร์!” คลื่นอัดอากาศวิ่งออกจากปลายไม้เท้าไปกับกระแทกขาของฮุนท์บรุนอย่างแรงจนเจ้าปิศาจเลือดถึงกับเซออกไป ส่วนที่โดนอาคมแตกกระจายออกมันหมุนวนอยู่ครู่หนึ่งจึงกลับมารวมตัวกันอีกครั้ง โซลย์รีบลุกขึ้นและยกบรุนนาลาตวัดฟันพร้อมกับเอ่ยอาคากำกับ “อัซซ์บรุนน์!” เพลิงรูปจันทร์เสี้ยวสองวงวิ่งออกจากคมดาบพุ่งไปหาอสูรโลหิต ดวงตาของโซลย์เบิกกว้างด้วยความรู้สึกแปลกใจเมื่อเห็นเพลิงเสี้ยวจันทราทั้งสองวิ่งทะลุผ่านร่างของปิศาจร้ายไปโดยไม่สร้างรอยแผลบนตัวมันแม้เพียงสักรอย เจ้าฮุนท์บรุทส่งเสียงร้องอย่างคึกคะนองและยกมือทั้งสองข้างของมันชี้ตรงมาข้างหน้า นิ้วทุกนิ้วยืดออกมาพุ่งเข้าใส่โซลย์และทุกคน โมไดรีบคว้าร่างของแนชท์แล้วกลิ้งหลบการโจมตีของอสูรร้ายขณะที่ฟอร์เซ็ตติกระโดดขึ้นไปยืนบนนิ้วอันหนึ่งซึ่งจู่โจมเขาพลาดจนไปปักติดแน่นอยู่บนพื้นดิน จอมเวทแห่งมาร์วัลลัสกระแทกไม้เท้าของเขาลงบนนิ้วโลหิตนั้นพร้อมกับร่ายเวท คลื่นอัดอากาศวิ่งออกจากคริสตัลไล่ลงมายังนิ้วของอสูรที่ฟอร์เซ็ตติยืนอยู่ มันระเบิดกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ฮุนท์บรุทร้องลั่นและสะบัดนิ้วของมันเต็มแรง ร่างของจอมเวทหนุ่มเสียหลักร่วงลงมาบนพื้น เขาดันกายลุกขึ้นและวางมือบนไม้เท้าพร้อมกับร่ายเวทอย่างเร็วเป็นจังหวะเดียวกันกับที่อสูรร้ายหดนิ้วของมันกลับคืนสู่ร่าง “ซอนเนน!”   แสงเพลิงสีฟ้าระเบิดวาบและเคลื่อนเป็นวงเข้าหาสัตว์สยอง มันวิ่งะลุผ่านร่างฮุนท์บรุทไปราวกับแสงที่ส่องผ่านผืนน้ำ จอมเวทหนุ่มยืนตะลึงด้วยความแปลกใจ อสูรร้ายอ้าปากร้องคำรามลั่นอย่างลำพอง น้ำลายสีแดงฉานไหลเยิ้มออกมาจากปากหยดลงบนพื้นส่งกลิ่นเหม็นคาวคละคลุ้งจนโมไดถึงกับเอ่ยปากบ่น “เหม็นยิ่งกว่าหนอนกินซากอีก แน่ใจหรือว่าเจ้านี่มาจากหยดเลือดของเจ้าจอมมารนั่นน่ะ” “ถ้าอยากรู้ก็รีบไปถามเจ้าปิศาจที่แซฟเวจย์ อย่ามาถามข้า” โซลย์ร้องตอบด้วยความรู้สึกหงุดหงิดใจ เขาตวัดบรุนนาลาฟันใส่แขนของปิศาจยักษ์หลายครั้งแต่มันทะลุผ่านไปเหมือนแทงมีดลงไปบนผิวน้ำ แนทช์หมุนซาเบลลอทในมือขณะที่สีหน้าแสดงความครุ่นคิด “ข้ารู้แล้วว่าทำไมซาเบลลอทหรืออาวุธเวทถึงทำร้ายเจ้าตัวนี่ไม่ได้” “ทำไมล่ะ” โมไดถามและกระโดดหลบเมื่อนิ้วมรณะพุ่งตรงมาหาเขา เด็กหนุ่มสบถออกมาสองสามคำเมื่อฝ่าเท้ามหึมากระทืบลงบนพื้นเฉียดตัวเขาไปไม่กี่นิ้ว “ทางนี้เจ้าปิศาจ!” แนชท์ร้องเรียกและโบกมือไปมาเพื่อเรียกความสนใจจากอสูรเลือด มันเอี้ยวตัวไปมองพร้อมกับสะบัดมือพุ่งปลายนิ้วอันคมกริบลงไปหาเด็กสาวทันที แนชท์พลิกตัวหลบและยกเท้าขึ้นเหยียบนิ้วซึ่งปักติดแน่นบนดินพร้อมกับหมุนซาเบลลอทในมือ “แกเสร็จแน่เจ้าปิศาจชั่ว” อาวุธเวทในมือเงื้อง่าขึ้น เส้นสีแดงอีกเส้นพุ่งปราดเข้ามาหา ฟอร์เซ็ตติรีบคว้าร่างของแนชท์และใช้ตัวของเขาบังนิ้วมรณะซึ่งวิ่งเข้ามาหมายจะทำร้ายนาง จอมเวทหนุ่มสะดุ้งสุดตัวเมื่อปลายนิ้วอันคมกริบเชือดผ่านหัวไหล่ของเขาไป เลือดสีแดงเข้มไหลซึมออกมาทันที “ท่านจอมเวท” เด็กสาวร้องเรียกด้วยน้ำเสียงตระหนกฟอร์เซ็ตติยิ้ม “ข้าไม่เป็นอะไร” ดวงตาอันเกรี้ยวกราดของแนชท์มองผ่านร่างของจอมเวทหนุ่ม มันเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อนิ้วมรณะของฮุนท์บรุทพุ่งตรงมาหาอีกครั้ง “ระวัง!” เด็กสาวร้องขึ้นและดันร่างของฟอร์เซ็ตติให้หลบออกไปอีกด้าน นางสะดุ้งเฮือกสุดตัวเมื่อปลายนิ้วอันคมกริบของอสูรเลือดแทงทะลุผ่านทรวงอกจนลงไปปักติดแน่นบนพื้นดินด้านหลัง เลือดสีแดงฉานไหลทะลักออกมาจากปากแผล ฟอร์เซ็ตติและโมไดนั้นตกใจจนแทบสิ้นสติ “แนชท์!” ทั้งคู่ร้องเรียกชื่อเด็กสาวและวิ่งถลันเข้าไปแต่ต้องชะงักเมื่อปลายนิ้วของฮุนท์บรุนตวัดขวางไว้ โมไดถึงกับคำรามลั่นด้วยความโกรธจัด “ไม่ต้องห่วง ข้าสบายดี” เสียงแนชท์ร้องบอก นางยกมือข้างหนึ่งขึ้นและม้วนพันเส้นนิ้วสีแดงสดของอสูรเลือดไว้กับแขนจากนั้นจึงกุมมันเอาไว้แน่น รอยยิ้มอันน่ากลัวฉาบบนเรียวปากบาง “แกพลาดจนได้ไอ้ปิศาจชั่ว” มืออีกข้างเลื่อนไปดึงซาเบลลอทที่เอวออกมาสามอัน ดวงตาสีดำอันแข็งกร้าวจับจ้องมองดูปิศาจร้ายตรงหน้าแน่วนิ่ง “ตอนที่แกยังไม่จู่โจมข้า ตัวของแกจะเหมือนกับน้ำที่ไม่ว่าอาวุธอะไรก็ไม่สามารถทำร้ายแกได้ แต่...” เด็กสาวสะบัดมือปล่อยซาเบลลอททั้งสามออกไป มันพุ่งไปปักติดแน่นตรงอกหน้าผาก ลำคอและช่องท้องชองฮุนท์บรุทอย่างแม่นยำ เลือดข้นเหนียวสีเข้มไหลทะลักออกมาราวกับน้ำพุส่งกลิ่นคาวจัดจนแทบสำลัก “แต่ถ้าแกยืดร่างกายส่วนใดส่วนหนึ่งออกมา ผิวกายของแกจะประสานตัวกันจนเป็นกลายกล้ามเนื้อซึ่งข้าจะกรีดหรือตัดยังไงก็ได้ตามใจชอบ” ร่างของแนชท์ค่อยๆทรุดลงแต่มือของนางยังคงจับเส้นนิ้วของอสูรเลือดที่ปักอยู่บนตัวของนางเอาไว้แน่น เจ้าปิศาจร้ายร้องคำรามออกมาด้วยความเจ็บปวดและคั่งแค้น ของเหลวภายในกายไหลทะลักออกมาไม่ขาดสาย มันพยายามอย่างเต็มที่ที่จะดึงนิ้วของมันออกจากร่างของเด็กสาว นางเลื่อนมือไปดึงซาเบลลอทที่เหลือและปาไปปักบนส่วนท้องของฮุนท์บรุท “ซาเบลลอทที่ข้าสร้างไม่เพียงแค่ดูดของเหลวออกจากร่างของเหยื่อ มันยังทำอย่างอื่นได้อีก” ถึงตอนนี้ร่างของแนชท์ก็อ่อนปวกเปียกจนกลายเป็นนั่งคุกเข่าอยู่กับพื้น ฟอร์เซ็ตติและโมไดรีบวิ่งเข้ามาประคอง “แนชท์” จอมเวทหนุ่มเรียกชื่อนางในขณะที่โมไดพยายามแกะมือของเด็กสาวออกจากนิ้วมรณะของอสูรปิศาจ “อย่าโมได ถ้าข้าปล่อยมือก็จะไม่สามารถกำจัดเจ้าอสูรชั่วนั่นได้” เด็กสาวบอกเสียงหอบ นางเลื่อนสายตาไปที่ฟอร์เซ็ตติ “ร่ายเวทเพลิงของท่าน ข้าจะใช้ซาเบลลอทดูดพลังไฟให้เข้าไปเผาทำลายเจ้าฮุนท์บรุทจากภายใน” “แต่เจ้าจะไม่ไหวเสียก่อนนะ แนชท์” จอมเวทหนุ่มพูด เด็กสาวส่ายหน้าช้าๆ “ทำตามที่ข้าบอกด้วย ท่านจอมเวท” ฟอร์เซ็ตติกัดริมฝีปากตนเองแน่น เขาส่งร่างของแนชท์ให้โมไดประคอง โซลย์เหวี่ยงดาบสกัดเมื่อเห็นเจ้าอสูรเลือดทำท่าเอื้อมมือเข้ามา คมของบรุนนาลาตัดมือของมันจนขาดกระเด็น เด็กสาวพยายามฝืนลืมตาอันหนักอึ้งมองดูจอมเวทที่กำลังร่ายมนตร์ นางจึงยกมือซึ่งเริ่มอ่อนแรงขึ้นและชี้ตรงไปยังร่างของอสูรเลือดที่กำลังร้องคำราม “อันรุค” เลือดและของเหลวที่กำลังไหลทะลักออกจากร่างของฮุนท์บรุทผ่านซาเบลลอทหยุดสนิท หยาดโลหิตซึ่งกำลังย้อยหยดไหลย้อนกลับขึ้นไป เสียงหวีดหวิวดังขึ้นเมื่อซาเบลลอททั้งหกอันเริ่มเปลี่ยนจากการดูดของเหลวออกจากร่างเป็นดึงอากาศจากภายนอกเข้าไปแทน “ท่านฟอร์เซ็ตติ” แนชท์ร้องขึ้น จอมเวทหนุ่มจึงวางมือลงบนไม้เท้าและร่ายอาคมออกมา “ซอนเนน!” เปลวเพลิงสีฟ้าสดพุ่งวาบออกจากปลายไม้และวิ่งเข้าใส่ร่างของฮุนท์บรุท มันถูกดูดหายเข้าไปในร่างของอสูรเลือดผ่านทางซาเบลลอท เจ้าสัตว์ปิศาจร้องคำรามโหยหวน ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านจากภายในจนผิวกายเต้นระริก ไอความร้อนพวยพุ่งออกมาจากช่องปากและดวงตา กายที่ถูกสร้างมาจากหยดเลือดของจอมมารเดือดพล่าน และแล้วเปลวไฟอันร้อนแรงก็แผดเผาร่างของฮุนท์บรุทจนพินาศ  โมไดรีบกระชากนิ้วมรณะออกจากตัวของแนชท์ก่อนที่เพลิงจะลามมาถึง เขามองดูอสูรเลือดที่กำลังมอดไหม้กลายเป็นเถ้าธุลีด้วยความสะใจก่อนหันกลับมาหาแนชท์ “เจ้าทำสำเร็จแล้วแนชท์ เจ้าปิศาจนั่นถูกทำลายลงไปเรียบร้อยแล้ว” แนชท์ยิ้มอย่างอ่อนแรงและพยายามปรือตาขึ้นมองใบหน้าของโมได ฟอร์เซ็ตติรีบทรุดกายลงและตรวจอาการของนางอย่างรวดเร็ว “เรารักษาแนชท์ได้ใช่ไหม” เด็กหนุ่มถามเสียงแห้งเมื่อเห็นใบหน้าถอดสีของจอมเวทหนุ่ม เขากัดปากตนเองแน่นเมื่ออีกฝ่ายสั่นศีรษะและก้มหน้าลง “ไม่จริง! เจ้าโกหก! เจ้าต้องรักษาแนชท์ได้ แผลเล็กน้อยเพียงแค่นี้เท่านั้น ขนาดข้าเจ้ายังรักษาให้หายได้เลย” ดวงตาของโมไดสว่างวาบขึ้น “จริงสิ รีบพาแนชท์กลับไปที่ป่าแห่งมนตรา ให้แม่ของเจ้ารักษานาง” “ระยะทางจากนี่ไปยังป่าแห่งมนตราไม่ใช่ใกล้ๆนะโมได” โซลย์พูดเสียงขรึม เด็กหนุ่มกอดร่างของแนชท์แน่นและร้องไห้ “ข้า....ไม่เป็นอะไรแล้ว โมได” เสียงแหบแห้งของเด็กสาวพูดขึ้น “เจ้าควรจะดีใจนะที่ข้ากำลังจะหลุดพ้นจากความทรมานของคำสาปเลือด” “ไม่” เด็กหนุ่มพูดออกมาได้เพียงแค่นั้น ก้อนสะอื้นก็วิ่งขึ้นมาจุกอยู่ในลำคอจนกล่าวอะไรต่อไม่ออก แนชท์ยกมือขึ้นลูบใบหน้าของเขาอย่างอ่อนโยน “อย่าร้องไห้เพราะข้า” “ข้าจะร้อง” โมไดพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “เจ้าห้ามข้าไม่ได้หรอกแนชท์” เด็กสาวยิ้มอย่างอ่อนแรงขณะลดมือของนางลงและดึงซาเบลลอทของมารดาออกมาจากเอว “ข้าไปกับพวกเจ้าไม่ได้แล้ว แต่หัวใจของข้าจะคอยติดตามเจ้าไปจนถึงแซฟเวจย์ เมื่อพบกับจอมมาร จงใช้อาวุธนี่สังหารเขาแทนข้าด้วย” โมไดเอื้อมมืออันสั่นเทาออกไปรับซาเบลลอทเขากุมมือของแนชท์ไว้แน่นและดึงขึ้นมาแนบบนใบหน้าที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาของเขา “ข้าจะปักซาเบลลอทนี่ลงบนหัวใจของเจ้าจอมปิศาจนั่นด้วยมือของข้าเอง” เขายืนยันด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เด็กสาวยิ้มน้อยๆ “ขอบใจเจ้ามาก โมได ขอบใจสำหรับทุกๆอย่าง” นางสำลักไอออกมาเป็นเลือดก่อนจะเลื่อนดวงหน้าซีดหันไปทางฟอร์เซ็ตติซึ่งมีสีหน้าเศร้า ดวงตาสีฟ้าแดงก่ำเพราะพยายามสะกดกลั้นอารมณ์วิปโยคที่วิ่งพล่านอยู่ภายในใจ น้ำตาของแนชท์ไหลออกมาเป็นทาง “ข้าไม่อาจอยู่เคียงข้างท่านได้ดังคำสัญญา อภัยให้ข้าด้วยท่านฟอร์เซ็ตติ” ดวงตาสีดำสนิทซึ่งเคยส่องประกายแวววาวดับแสงลง มือซีดขาวที่โมไดกุมแนบหน้าร่วงตกอย่างสิ้นแรงข้างลำตัว ลมหายใจเฮือกสุดท้ายหายไปกับสายลมอันแผ่วโหย โมไดร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายสายตาของผู้ใด เขากอดร่างของแนชท์แน่น โซลย์ยืนก้มหน้านิ่งด้วยความรู้สึกหดหู่ เขาเลื่อนสายตามองดูฟอร์เซ็ตติที่ลุกขึ้นและเดินไปยืนอีกด้านโดยหันหลังให้กับร่างไร้วิญญาณของเด็กสาว ร่างในชุดขาวสั่นน้อยๆจนแม่ทัพหนุ่มต้องเดินเข้าไปหาและวางมือลงบนไหล่ของเขา “ฟอร์เซ็ตติ” “ข้าเป็นจอมเวทที่ไม่ได้เรื่องเลยใช่ไหม โซลย์” จอมเวทหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงแตกพร่า “ทั้งๆที่มีอาคมเวทมากมาย แต่กลับปกป้องคนที่ข้ารักและผู้ที่รักข้าไม่ได้เลยสักคน” “ข้าเข้าใจความรู้สึกของเจ้าดี” โซลย์กล่าว “ข้าจะไม่ขอให้เจ้าระงับความเสียใจที่เกิดขึ้น เจ้าจะร้องไห้ก็ได้ หากนั่นช่วยระบายความเศร้าให้บรรเทาเบาบางลง ฟอร์เซ็ตติ ข้าเป็นทหาร เป็นนักรบ ข้าอาจจะเคยผ่านการศึกมาหลายครั้งเจอะเจอกับการสูญเสียมาหลายหน แต่ข้าคิดว่าความรู้สึกเหล่านั้นคงไม่ถึงครึ่งของความรู้สึกที่เจ้ามีอยู่ในตอนนี้รวมทั้งความเสียใจที่เจ้าเคยพบมาตลอดในช่วงชีวิตอันยาวนาน” แม่ทัพแห่งมอร์เซลบีบมือที่วางบนไหล่ของจอมเวทเบาๆพร้อมกับกล่าวต่อ “หากเป็นไปได้ ข้าอยากจะขอให้เจ้าเปลี่ยนความเศร้าที่มีอยู่ให้กลายเป็นพลัง และใช้พลังนั้น ทำลายต้นเหตุที่ทำให้พวกเราต้องพบกับความสูญเสียอันไม่น่าจะเกิดขึ้น” โซลย์มองหน้าจอมเวทหนุ่มนิ่งพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงอันหนักแน่น “เจ้าเป็นผู้นำของพวกเรานะ ฟอร์เซ็ตติ”   จอมเวทแห่งมาร์วัลลัสนิ่งไปชั่วขณะหนึ่ง เขาสั่นหน้าน้อยๆพร้อมกับก้มศีรษะให้กับโซลย์ “เจ้าต่างหากคือผู้นำ โซลย์” มือขาวสะอาดยกขึ้นและวางลงบนไหล่ของแม่ทัพแห่งมอร์เซล “ขอบใจเจ้ามาก” ทั้งสองยิ้มให้กันและหันไปมองโมไดซึ่งยังคงกอดร่างไร้วิญญาณของแนชท์ไว้ไม่ยอมปล่อยแม้ว่าเขาจะหยุดร่ำไห้ไปแล้วก็ตาม น้ำตายังคงเปียกโชกชุ่มเต็มใบหน้า ฟอร์เซ็ตติเดินเข้าไปหาพร้อมกับย่อตัวลงและกล่าวเสียงแผ่ว “ปล่อยนางไปเถิด โมได” “ไม่” เด็กหนุ่มตอบ “ข้าจะไม่ปล่อยให้แนชท์อยู่ที่นี่คนเดียวเป็นอันขาด” “ใกล้ค่ำเต็มทีแล้ว หากเจ้ายังขืนรั้งร่างของนางไว้ เจ้าจะทำใจทำลายแนชท์ได้หรือหากว่านางเปลี่ยนสภาพไป”  จอมเวทหนุ่มพูดเตือนสติ โมไดนิ่งคล้ายกำลังคิด ฟอร์เซ็ตติจึงพูดต่อ “ข้าจะปลดปล่อยวิญญาณของแนชท์และส่งนางกลับคืนสู่บ้านเกิด” “เจ้าทำได้หรือ” เด็กหนุ่มถามทั้งที่ดวงตายังคงจ้องมองดูใบหน้าซีดของเด็กสาว จอมเวทหนุ่มวางมือลงบนไหล่ของเขา “เจ้าน่าจะรู้คำตอบนั้นดีที่สุดนะ โมได” ใบหน้าแสนเศร้าของเด็กหนุ่มเงยขึ้น ฟอร์เซ็ตติรู้สึกใจหายเมื่อเห็นดวงตาเลื่อนลอยของเขา โมไดคลายอ้อมแขนของตนออกแต่ยังคงประคองร่างของแนชท์เอาไว้ไม่ยอมปล่อย โซลย์เดินเข้ามาพร้อมกับกล่าวเสียงเรียบ “ข้าจัดที่ไว้ให้นางแล้ว” เด็กหนุ่มมองผ่านร่างของแม่ทัพเลยไปทางด้านหลัง กองฟืนและฟางแห้งถูกก่อขึ้นโดยฝีมือของโซลย์ มันเรียบร้อยจนมองดูคล้ายเตียงอันหนานุ่ม “วางร่างของแนชท์ไว้บนนั้นเถิด โมไดแล้วข้าจะชำระมลทินให้กับนางเอง” ฟอร์เซ็ตติกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่ว โมไดก้มหน้าลงมองดูร่างของเด็กสาวซึ่งนอนพริ้มตาราวกับหลับอยู่ในอ้อมแขนของตนอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นและเดินไปยังที่ที่โซลย์จัดเตรียมไว้ เขาค่อยๆวางร่างไร้วิญญาณของเด็กสาวลงอย่างนุ่มนวลและโน้มใบหน้าลงไปจุมพิตอย่างอ่อนโยนบนหน้าผากของนาง น้ำตาร้อนผ่าวหยดลงบนแก้มขาวซีด “ลาก่อน แนชท์” โมไดเดินถอยหลังออกไปสองสามก้าวเขาหลับตาลงเมื่อคริสตัลบนปลายไม้เท้าของฟอร์เซ็ตติสว่างวาบขึ้น สายลมอันอบอุ่นพัดผ่านร่างของเขาพร้อมกับเสียงกระซิบแผ่ว “ลาก่อน โมได” เด็กหนุ่มลืมตาขึ้น ร่างของเด็กสาวกลายเป็นเพียงละอองเถ้าที่กำลังหมุนวนอยู่ตรงหน้า ฟอร์เซ็ตติ กระแสลมแสนอ่อนโยนพัดมาอีกครั้ง มันพัดพาดวงวิญญาณของแนชท์กลับคืนสู่ป่าอาถรรพ์ เพื่อนางจะได้พบกับพวกพ้องและพำนักอยู่กับพวกเขาอย่างสงบตลอดกาล *-*-*-*-* โอ..ฟอร์เซ็ตติ มีแม่สวยขนาดนั้น นึกว่าสาวงามที่ไหนมาเสียอีก เกือบจะพลาดท่าเชียร์แล้ว แม่ลูกคู่นี้ทำไมห่างหายกันนานขนาดนั้นนะ ภาพจอมมารเท่ครับ เป็นพระเอกได้สบาย:) จากคุณ : Psycho man - ที่ห่างกันนานเพราะฟอร์เซ็ตติชอบออกเดินทางไปตามที่ต่างๆมากกว่าค่ะ สาเหตุก็น่าจะมาจากที่เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ เลยกลัวว่าจะทำลายเมืองเอล์ฟไปโดยไม่รู้ตัว สิ่งสำคัญในชีวิตของฟอร์เซ็ตติ คืออะไรกันแน่นะ มีแต่รูปจอมมารจนนึกว่าเป็นพระเอกเสียอีก (ตัวร้ายหล่อๆ ทำให้นึกถึง เซฟิรอธ ใน FF VII เลย) จากคุณ : zoi   - สิ่งสำคัญของฟอร์เซ็ตติคืออะไร คงต้องตามอ่านกันแล้วล่ะค่ะ ส่วนเซฟิร็อธนี่ เป็นตัวร้ายที่มูนนี่ชอบพอๆกับวินเซ็นต์เลยนะคะ ฮี่ ขอเวลาไปตามเก็บหน่อยค่ะ จากคุณ : Setakan   - เย้ คุณมนต้นไม้มาแล้ว(โดดกอด) คิดถึงจังค่ะ ^^ ได้ของวิเศษมาก็ต้องแลกเปลี่ยน เหลือแต่เพื่อนให้เปลี่ยนละ เฮ้อ จากคุณ : scottie   - นั่นสิคะ แต่ฟอร์เซ็ตติจะทำอย่างงั้นเหรอ เอหรือว่ามีอย่างอื่นด้วย ลองติดตามไปเรื่อยๆก็แล้วกันนะคะ วันนี้ไม่คุยมาก เพราะฝนมามืดแล้วต้องรีบไปปิดหน้าต่างก่อนล่ะค่ะ ก่อนจากฝากรูปจอมมารกันสักหน่อย ฝีมือคุณ g-maru เช่นเดิม จากคุณ : moony (Moony_Lupin) เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 12:10:32

ความคิดเห็นที่ 3 แง้ ต้องเสียเพื่อนโดยไม่ได้แลกเปลี่ยนด้วย บีบคั้นเกินไปแล้ว งือๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 22:05:51

ความคิดเห็นที่ 4 ...เศร้า... จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 08:19:26

ความคิดเห็นที่ 5 ใจร้าย จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 54 10:25:52

ความคิดเห็นที่ 6 "โดดกอด" ง่ะ ไปไม่เป็นเลยเรา เอ้า...กอดก็กอดค่ะ แต่ว่าแขนซ้ายของพื้นที่เอาไว้ให้จอมมารสุดหล่อนะคะ ฮ่าๆ คิดถึงคุณมูนนี่ มากๆเหมือนกันค่ะ ว่าแต่บทนี้...ทำไมต้องบีบคั้นกันถึงขนาดนี้ด้วยอ่ะ จากคุณ : มนต้นไม้๑^.^๑ (Setakan) เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 54 17:50:07