ความคิดเห็นที่ 1 เตือนภัย จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 15:25:03

ความคิดเห็นที่ 2 10 จดหมายรัก คุณพ่อขา...ย๊าวยาวใจดี อนุญาตให้ลูกสาวกำมะลออย่างเธอใช้ห้องทำงานเขา เพื่อนัดพบนักเรียนม.6 ที่อยากมาปรึกษาปัญหาการสอบเข้ามหา’ลัยได้ตามสบาย ทำให้เธอมีกำลังใจทำงานแนะแนวให้มีระบบมากขึ้นเรื่อยๆ นอกจาก จะให้คำปรึกษาเป็นรายบุคคลหลังเลิกเรียนแล้ว ด้วยเส้นก๋วยจั๊บของลูกสาวท่านประธาน เธอยังสามารถจัดสัมนาเล็กๆ ขึ้นในห้องประชุมอาคารสำนักอธิการบดี แอบใช้เส้นสายของพ่อแท้ๆ เชิญคนจากหลากหลายสาขา มาเล่าประสบการณ์แต่ละอาชีพให้น้องๆ ฟัง บางครั้งก็อาศัยเพื่อนฝูงที่เธอรู้จัก ช่วยกันเชิญอาจารย์มหาวิทยาลัยจากคณะต่างๆ มาแนะนำการเรียนการสอน เพื่อจุดประกายฝันสำหรับคนที่ยังไม่มีเป้าหมายอะไรในชีวิตและนักเรียนมัธยมปลายที่สนใจอยากเรียนในคณะนั้นๆ ยังมีรายการพาไปดูงานสำหรับกลุ่มที่มีเป้าหมายในการสอบเข้าคณะเดียวกัน ทำให้ฝันชัดเจนขึ้น ไม่ใช่ซี้ซั๊วคิดไปเองว่า อยากเรียนนั่นเรียนนี่ แต่พอสอบติดเข้าไปจริงๆ กลับผิดหวัง หรือไม่ก็กัดฟันเรียนจนจบแล้ว บอกลาอาชีพนั้นไปเลย อาจารย์ที่มาช่วยบรรยายต่างก็ออกความเห็นตรงกันว่า... ระบบแนะแนวการศึกษาทั้งประเทศกำลังมีปัญหา! “ที่ผ่านมา ระบบแนะแนวการศึกษาไทยเราอ่อนแอมาก เด็กมัธยมบางคนเข้ามหา’ลัยมาแล้ว ยังงงๆ ไม่รู้เลยว่า คณะนี้เขาเรียนอะไรกัน ทำให้พวกเราทำงานกันลำบากมาก บางคนหนักกว่า เรียนจนจบแล้ว ยังไม่รู้เลยว่าเรียนไปทำไม ทำงานอะไรยังไงต่อไป” “นอกจากไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับคณะที่เลือกเรียนดีพอแล้ว ยังไม่รู้จักตัวเองอีกด้วย บางคนเลือกเรียนเพราะพ่อแม่ให้เรียน เพราะสังคมชื่นชม เพราะเรียนตามเพื่อน เพราะไม่รู้จะเรียนอะไร สอบๆ ให้ได้ก่อน เมื่อเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยก็ไม่มีความสุขในการเรียน สอบได้แล้วเรียนไม่ได้ ถูกรีไทร์ หรือเรียนจบมาแล้ว ไม่ได้ทำงานตามศาสตร์สาขาที่อุตส่าห์ร่ำเรียนมา เป็นการสิ้นเปลืองงบประมาณโดยเปล่า” เด็กซิ่วห้าสมัยซ้อนสะดุ้งเฮือก เพราะถูกแทงใจดำ เหล่าอาจารย์พูดไม่ได้แตกต่างจากที่คุณพ่อขา...ย๊าวยาวเคยเทศน์ไว้เลยสักนิด “ทุกวันนี้การสอบตรงกับทางมหาวิทยาลัยมีมากขึ้น การสอบแต่ละครั้งจะเห็นว่าเด็กจะต้องวิ่งวนสอบที่นั่นที่นี่มากมาย วุ่นวายสับสน เกิดความโกลาหลมาก เพราะครูแนะแนวไม่มีข้อมูลที่ชัดเจน” อาจารย์อีกท่านหนึ่งเสริม “ถ้าทุกโรงเรียนให้ความสำคัญกับระบบแนะแนวการศึกษา เหมือนอย่างที่ทางอีแบคพยายามทำอยู่ล่ะก็ จะช่วยแก้ปัญหาในวงการการศึกษาได้เป็นอย่างมาก นับว่าท่านประธานหนุ่มไฟแรงคนนี้มีวิสัยทัศน์กว้างไกลน่ายกย่องจริงๆ” อ๊ายยยย... จารุชาไม่ย๊อมไม่ยอมนะ เธอทำงานแทบตาย แค่ยึดห้องทำงานเขามาใช้ชั่วคราว ไหงกลายเป็นยกเครดิตให้คุณพ่อกำมะลอหมดซะอย่างงั้น แง้... นึกว่าเธอจะได้เปรียบ ใช้เส้นใหญ่ของเขา ที่ไหนได้ เสียเปรียบเต็มประตู ผลงานกลับโดนเขาแย่งไปโดยไม่ต้องออกแรงอะไรเลย แต่ถึงยังไง เธอก็ภูมิใจที่ได้ทำงานนี้ล่ะน่า ปัญหาใหญ่กว่านั้นต่างหาก ที่ทำเธอเครียด... แบ๋วแบ๊วลูกรักของพ่อ เมื่อไหร่ลูกจะกลับบ้านสักที พ่อแม่คิดถึงจะแย่แล้วลูก พักนี้ พ่อไม่สบาย เจ็บไปหมดทั้งตัว หัวก็ปวด ท้องก็ปวด T^T หมอยังสรุปไม่ได้ว่าพ่อเป็นอะไร ไม่รู้จะมีชีวิตอยู่ได้อีกนานแค่ไหน รีบกลับมาดูใจพ่อเร็วๆ นะลูกรัก TT_TT ก่อนจะสายเกินไป แค่นี้ล่ะ พ่อหมดแรง พิมพ์ไม่ไหวแล้ว รักแบ๋วแบ๊วที่สุดในโลก >3< พ่อกับแม่ โกหกชัดๆ! ป่วยตรงไหนของพ่อ วันก่อนยังเห็นคึกคัก นั่งเชียร์ให้เพื่อนปล้ำลูกสาวตัวเองอย่างเมามันอยู่เลย เธอไม่หลงกลง่ายๆ หรอก ดังนั้น อีเมลนั้นไม่ใช่ปัญหา แต่หลังจากที่เธอตอบเมลพ่อกลับไปว่า พ่อขา หนูโทรไปหาคุณลุงหมอกริชแล้ว เขาฟันธงว่าพ่อแข็งแรงดี ยังฟิตเปรี๊ยะ ปึ๋งปั๋ง อย่ามาอำกันซะให้ยากเลย หนูรู้ทันพ่อหรอกน่า จะหลอกให้หนูกลับบ้านล่ะสิ ชิชิ แบ๋วแบ๊วลูก(รู้ทัน)พ่อ พ่อก็ตอบอีเมลกลับมา นี่ต่างหาก... ปัญหาใหญ่! แบ๋วแบ๊วลูกรักของพ่อแสนรู้จริงๆ ^^” พ่อสารภาพก็ได้ว่าโกหก หุหิ แต่ก็เป็นเพราะพ่อคิดถึงแบ๋วแบ๊วมากเลย แม่ก็บ่นถึงหนูทุกวัน T^T เราเลยว่าจะพากันไปเยี่ยมแบ๋วแบ๊วที่นู่น ^O^Y จะได้ไปเที่ยวประเทศแปลกๆ ด้วย พ่อกับแม่เที่ยวมาเกือบทั่วโลกแล้ว ยังไม่เคยไปอิเควทอเรียลกินีเลยสักครั้ง ^_^ ดีใจมั๊ย แบ๋วแบ๊วลูกพ่อ ดีใจกะผีสิ! ถ้าเธอมีสี่ขาเหมือนไอ้ยืด คงเอาก่ายหน้าผากหมดทั้งสี่ขาแล้ว! แบ๋วแบ๊วควรทำยังไงดีล่ะทีนี้ อุตส่าห์ยอมเสียจูบแรก ซ่อนหน้าจนพ่อไม่เห็น รอดตัวมาได้แค่ไม่กี่วันเอง พ่อก็หาเรื่องมาให้เธอปวดกบาลอีกแล้ว เป็นเพราะอีตาพ่อกำมะลอแท้ๆ ไม่ยอมช่วยเธอเซ็นอนุมัติให้เธอกลับไปเรียนต่อปีสองสักที มาตอนนี้ เธออุตส่าห์ค้นหาตัวเองจนเจอ เขาก็ยังไม่ยอมช่วยให้ฝันกลายเป็นจริง “อะไรนะ? จะให้ฉันเซ็นอนุมัติให้เธอย้ายคณะ จากบริหารธุรกิจไปครุศาสตร์งั้นเหรอ?” “ขอเรียนต่อปีสองเลยได้ไหมคะ?” เธออุตส่าห์ยิ้มหวานให้แล้วนะ “ไม่ได้! เธอต้องทำตามกฎระเบียบของมหาวิทยาลัย อยากย้ายคณะก็ต้องสอบใหม่ แล้วเริ่มเรียนตั้งแต่ปีหนึ่ง เพราะวิชาพื้นฐานตอนปี 1 ของสองคณะนี้ไม่เหมือนกัน ถ่ายโอนหน่วยกิตไม่ได้” อา... แบบนี้ เธอจะเดินเข้าไปบอกพ่อแม่ยังไงเล่า คราวนี้เอาจริงแล้ว แบ๋วแบ๊วจะเรียนครุศาสตร์ เอกจิตวิทยาให้จบแล้ว เป็นครูแนะแนว ขอสอบเข้าใหม่ย้ายคณะเป็นครั้งที่หกงั้นเหรอ? ไม่ได้เด็ดขาด!!! พ่อแม่ไม่มีทางเชื่อ เธอไม่เหลือเครดิตอะไรอีกแล้ว “ตะ... แต่ คุณเป็นประธานมหา’ลัยเชียวนะ ทำไมเรื่องแค่นี้ช่วยฉันไม่ได้ล่ะ?” “เป็นประธานมหา’ลัยแล้วไง ไม่ต้องเคารพกฎระเบียบของมหา’ลัยงั้นเหรอ?” เขาย้อนถามเสียงนุ่มเนิบ “ก็ฉันเห็นลายเซ็นคุณเป็นคนลงชื่อตรากฎระเบียบของอีแบคนี่นา คนตั้งกฎก็ต้องแก้กฎได้สิ ถ้าเพียงแต่คุณจะทำซะอย่าง” “ไม่... ต่อให้ทำได้ ฉันก็ไม่ทำ...” ว่าแล้ว หนุ่มลูกครึ่งประธานมหา’ลัย-กวีไทยก็ร่ายกลอนสั่งสอนเธอ “เป็นกษัตริย์ตรัสแล้วไม่แม่นยำ กลับถอนถ้อยคืนคำทำขายหน้า ดั่งไม้หลักปักเลนเอนไปมา ยิ่งกว่าลูกเล็กเด็กอมมือ น้ำลายคายถ่มลงถึงดิน จะกลับคืนกลืนกินไม่เกลียดหรือ ...ขอโทษนะ ฉันไม่กลืนน้ำลายที่ตัวเองคายออกมา!” จารุชาไม่รู้เลยว่า เมื่อไรที่เสียงนุ่มเนิบพร่างพรูบทกวีของบรมครูออกมา นั่นหมายความเขากำลังโกรธสุดๆ “แต่ไหนว่าจะยืนข้างฉัน... สนับสนุนเต็มที่ มีอะไรอยากให้ช่วยก็ว่ามาได้เลยไง?” เธอรีบทวงสัญญา เพราะเขาว่าไม่กลืนน้ำลายที่คายออกมานี่นา “ฉันมีห้องตรงไหน ก็ยกให้เธอหมดทุกห้องแล้ว จะเอาอะไรกับฉันอีก?” สรุปว่า เขาสนับสนุนแค่สถานที่ แต่เรื่องสำคัญที่สุดกลับปฏิเสธไม่ช่วย ใจร้ายที่สุดเลย “แค่จูบฉันนิดหน่อย อย่าหวังว่าจะสั่งฉันทำทุกอย่างได้ตามอำเภอใจนะ” ประธานหนุ่มตักเตือนเสียงนุ่ม “ ถึงปากฉันจะเสียความบริสุทธิ์ให้เธอแล้ว แต่ก็ยังมีศักดิ์ศรีนะจะบอกให้” นั่นมันคำพูดของนางเอกในนิยายรักหลังจากเสียตัวให้พระเอกแล้วไม่ใช่เหรอ? “ฉันยังไม่ได้จดหมายรักจากเธอเลยด้วย” ยังมีหน้ามาทวง ใครจะไปมีอารมณ์เขียนจดหมายรักถึงพ่อจอมปลอม แค่ตอบจดหมายพ่อบังเกิดเกล้ายังแทบไม่มีแรงเลย เมื่อเห็นลูกสาวสุดที่รักเงียบไป คุณชานนท์ก็ส่งอีเมลมาย้ำอีกว่า... พ่อให้บริษัททัวร์เขาเช็คตั๋วเครื่องบินอยู่นะแบ๋วแบ๊ว เจอกันแน่ ปลายเดือนนี้! ได้ตั๋วแล้วพ่อจะรีบบอกกำหนดการเดินทางอีกทีนะจ๊ะ...ตื่นเต้นๆ ตื่นเต้นๆ ด้วยคน ...กรี๊ดดดด! ทำไงดี ไม่มีเวลาแล้ว ถ้าเธอทำทุกขั้นตอนตามระเบียบอย่างที่คุณพ่อขา...ย๊าวยาวแนะนำ กว่าจะสอบข้อเขียน สอบสัมภาษณ์ เข้าเรียนปีหนึ่งอีกครั้ง ไม่ทันการณ์ล่ะ ที่สำคัญ เธอจะตอบพ่อกับแม่ยังไงเกี่ยวกับการเป็นนักเรียนทุนแลกเปลี่ยนที่กรุเรื่องขึ้นมานี่... รอจนกว่าพ่อแม่บินไปเก้อ หาเธอไม่เจอที่อิเควทอเรียลกินีล่ะก็ ความลับต้องแตกแน่ๆ ในโลกนี้ คงมีแต่เขาคนเดียวเท่านั้นที่สามารถช่วยเธอได้ ถ้าเพียงแต่เขายอมเซ็นอนุมัติให้เธอย้ายคณะไปอยู่ปี 2 เทอม 2 เลย ปีจบของเธอก็ไม่ต้องเลื่อนออกไป พ่อแม่เธอคงไม่ว่าอะไร เพราะไม่สนอยู่แล้วว่าลูกสาวจะเรียนคณะไหน ขอให้จบเป็นพอ เธออาจจะต้องตอบคำถามนิดหน่อยว่าทำไม เรียนบริหาร แต่ในใบปริญญาบัตรกลายเป็นวุฒิ ครุศาสตร์บัณฑิต ซึ่งเธอคิดว่าคงไม่เกินความสามารถ ขนาดเด็กกำพร้า (แฟน) ยังคิดออกมาได้เลย มีทางไหนไหมนะ ที่ทำให้ท่านประธานมหา’ลัยใจอ่อนยอมช่วยเธอ? บัดนั้น เสียงนุ่มเนิบของเขาก็ดังขึ้นในสมองเธออีกครั้ง ‘แค่จูบฉันนิดหน่อย อย่าหวังว่าจะสั่งฉันทำทุกอย่างได้ตามอำเภอใจนะ’ อ่า... แล้วถ้า... ถ้า... ถ้า... ไม่ใช่แค่จูบล่ะ? เธอต้องทำอะไร เขาถึงจะยอมทำตามที่เธอต้องการ? หญิงสาวตอบคำถามนั้นได้ในทันที เมื่อนึกถึงแววตาพราวระยับที่เขาใช้มองเธอพักหลังๆ มานี้ กับสัมผัสอันเร่าร้อนจากริมฝีปากของเขาในวันนั้น! หรือว่า... ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก... หัวใจของเธอเต้นระรัวเมื่อ ‘แผนชั่ว’ แผนหนึ่งผุดขึ้นในสมองราวกับมีปีศาจร้ายเข้าสิง แต่หัวใจใฝ่ดีกระโดดออกมาอาสาเป็นฝ่ายค้าน ‘อย่านะ จารุชา อย่าทำเด็ดขาด... แบบนั้นมันจะต่างอะไรกับนักศึกษาสาวเอาตัวเข้าแลกเกรดกับอาจารย์เล่า?’ แล้วเจ้าปีศาจร้ายที่เข้ามาสิงสมองเธอก็ถีบฝ่ายค้านกับหมากระเด็นออกไปไกลๆ ‘ไปให้พ้น ชิ่วๆ อะโด่ว ทำเป็นดี ที่แท้ตัวเองก็แอบหื่น ได้ทีก็ฉวยโอกาสจูบเขา ใจจริงก็อยากทำอะไรมากกว่าจูบอยู่แล้วล่ะน่า... ไม่เห็นเป็นไรเลย เขาไม่ใช่อาจารย์สักหน่อย ไม่ถือว่าเป็นนักศึกษาแลกเกรด’ อ่า... จริงด้วย! หัวใจฝ่ายดีหันมาพยักหน้าเห็นพ้อง... เขาไม่ได้เป็นอาจารย์ แต่เขาเป็นถึงประธานกรรมการบริหารมหาวิทยาลัย ลายเซ็นเขาเท่ากับประกาศิตในอณาจักรอีแบค ไม่มีใครใหญ่ไปกว่าเขาอีกแล้ว ปริญญาหมื่นๆ ใบต่อปีต้องมีลายเซ็นเขากำกับ และก็เป็นเขาอีกนั่นแหละ ที่นั่งเป็นประธานในพิธีมอบใบปริญญาบัตรให้แก่บัณฑิตในหอประชุมใหญ่ ด้วยอำนาจของเขา ปริญญากี่ใบ เขาก็ย่อมทำให้เธอได้นี่นา หรือเธอจะแลกทั้งที แค่ย้ายคณะไปอยู่ปี 2 ครุศาสตร์ มันยังน้อยไป? ขอครุศาสตร์บัณฑิตเลยเป็นไง เธอจะได้จบปีนี้เหมือนเพื่อนๆ รุ่นเดียวกัน พ่อกับแม่คงดีใจน่าดู อ่า... ไม่สิ แค่นั้นไม่พอ ขอทั้งที ขอเกียรตินิยมอันดับหนึ่งเหรียญทองด้วยดีกว่า จะได้คุ้ม! พ่อกับแม่จะได้เอาไปอวดเพื่อนๆ ได้ อืม... ไม่ๆ ...ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ขอแซงโค้งปาดหน้าเพื่อนเข้าวิน ต้องนี่... ‘ครุศาสตร์ดุษฏีบัณฑิตกิตติมศักดิ์’ ที่สุดแห่งความคุ้ม! พ่อกับแม่จะได้หน้าบานจนหุบไม่ลงเลย เอาล่ะ ในเมื่อมันคุ้มสุดคุ้มซะขนาดนี้ เพื่อพ่อแม่พี่น้องที่รัก จารุชาไม่ทำไม่ได้แล้ว! “อะไรนะ นี่แกยังไม่เผด็จศึกอีกรึ?” เสียงคุณชานนท์ดังพอที่จะเรียกให้คนทั้งห้องอาหารหันมามองโต๊ะที่ชายหนุ่มต่างวัยกำลังนั่งรับประทานอาหารกลางวันกันอยู่ “โธ่ พี่นนท์ เบาหน่อยสิ ผมอายนะ” เสียงนุ่มเนิบกระซิบเตือนรุ่นพี่ (+ว่าที่พ่อตา) ที่เคารพรัก “ฉันต่างหากที่ต้องอาย มีน้องชายไร้สามารถอย่างแก นี่ขนาดผู้หญิงเค้ากระโดดจ๊วบแกก่อนนะ ฉันเห็นกับตา อุตส่าห์รีบเผ่นกลับบ้าน เปิดโอกาสให้แกได้สำแดงฝีมือให้โลกประจักษ์ แล้วอีท่าไหน ดูดดื่มขนาดนั้นแต่กลับปฏิบัติกิจขั้นต่อไปไม่สำเร็จ? แกมัวทำอะไรอยู่ หา?” พ่อแท้ใส่เป็นชุด จนพ่อเทียมรู้สึกคันปากอยากบอกนักว่า ไอ้ที่สั่งเขาทำอยู่นั่นน่ะ รู้ไหมว่าเธอเป็นลูกสาวเทียมของเขา แต่เป็นลูกสาวแท้ๆ ของใคร ทำไมเขาต้องมาทนโดนพ่อเธอดูถูกว่าไร้น้ำยาด้วยก็ไม่รู้ “ฉันจะให้เวลาแก ระหว่างที่ฉันไม่อยู่เมืองไทย ทำการบ้านให้เสร็จเรียบร้อยนะ ฉันกลับมาเมื่อไหร่ แกต้องมีผลงานมาส่งด้วย” เพื่อนรุ่นพี่สั่งทีเล่นทีจริง “พี่นนท์จะไปไหนเหรอครับ?” “ฉันจะไปเยี่ยมลูกสาวที่เรียนอยู่เมืองนอก” ได้ยินแล้ว คุณพ่อกำมะลอถึงกับสำลักน้ำที่กำลังยกขึ้นดื่ม “แค่กๆ... อะ... อะไรนะครับ? พี่นนท์จะไปเยี่ยมลูกสาวที่เมืองนอกเหรอ?” “ใช่แล้ว เมียฉันก็ไปด้วย ถือว่าไปฮันนี่มูนรอบที่หนึ่งร้อยเจ็ดสิบสาม อิอิ” คุณชานนท์ตอบด้วยรอยยิ้มเปี่ยมฝัน แต่คนฟังแทบจะลงไปดิ้น ตายห่า! ความแตกแน่คราวนี้ ทำยังไงดี ความรักของเขายังไม่ได้ก้าวหน้าไปไหนเลย เป็นเพราะยัยเด็กบ้านั่นแท้ๆ ไม่ส่งจดหมายรักมาให้เขาสักที ไม่งั้นป่านนี้... ไม่สิ! เรื่องของเรื่องน่ะ เป็นเพราะเธอดันหลอกเขาว่ากำพร้า แล้วยังกุเรื่องบ้าๆ ไปหลอกพ่อตัวเองอีก หาเรื่องปวดหัวมาให้เขาชัดๆ ถ้าเธอเป็นสาววัยยี่สิบสองที่ปกติเหมือนชาวบ้านเขา เรียนจบทำงานแล้ว เขาคงรีบให้แม่ไปขอมาเป็นลูกสะใภ้ ยังไงพี่นนท์ก็คงยกให้ ไม่มีปัญหาแน่ แต่นี่อะไร เรียนก็ยังไม่จบ เขาจะทำอะไร ก็รู้สึกผิดติดๆ ขัดๆ อยู่นี่แหละ ฮืยยยย อึดอัดๆ “พี่นนท์จะไปเมื่อไหร่ครับ?” เขาถามเพื่อคำนวนดูว่าเหลือเวลาอีกเท่าไหร่ “อ๋อ... เรารอบริษัททัวร์ออกตั๋วเครื่องบินให้อยู่น่ะ คาดว่าน่าจะปลายๆ เดือนนี้” คุณชานนท์ตอบ เมื่อเห็นเพื่อนรุ่นน้องหน้าซีด ก็ตบไหล่พร้อมหัวเราะ แหย่เล่นขำๆ “ เป็นอะไรไป ฮ่าๆ กังวลเรื่องการบ้านแกใช่ไหม ฉันว่าจะไปอยู่กับลูกสักสองอาทิตย์ กว่าจะกลับมาก็เดือนหน้าโน่น แกมีเวลาทำเหลือเฟือ” ชายหนุ่มไม่รู้สึกตัวเลยว่ากำลังโดนตบไหล่ป้าบๆ เพราะมัวแต่ใช้ความคิด ...ปลายเดือนนี้!!! ไม่มีเวลาแล้ว เขาต้องรีบๆ ทำอะไรเข้าสักอย่าง! จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 15:28:13

ความคิดเห็นที่ 3 ท่านประธานกลับบ้านมา ก็เข้าห้องถอดเสื้อโยนไปกองข้างประตู แล้วล้มตัวลงนอน มือยังไม่ทันได้ก่ายหน้าผากอย่างที่ใจอยากทำเลย เสียงเคาะประตูห้องของเขาก็ดังขึ้น ก๊อกๆ จะมีใครเล่าในบ้านนี้ เจ้ายืดเคาะประตูได้ที่ไหน ก็มีแต่ยัยตัวปัญหานั่นแหละ มาหาเขาจะเอาอะไรอีกล่ะ? “ไม่ได้ล๊อค เปิดเข้ามาเองก็แล้วกัน” ปกติเขาไม่ให้ใครเข้าห้อง โดยเฉพาะตอนที่เขาอยู่ เธอเคยเข้ามาเพียงครั้งเดียวก็เป็นเรื่องแล้ว แค่เห็นเขานอนเฉยๆ เท่านั้น ก็ส่งเสียงหนวกหูดังสนั่น จนลุงต่อที่ทำงานอยู่ห้องข้างล่างคิดอะไรไปไกลถึงไหนๆ เก็บเอาเรื่องนี้มาแซวได้แซวดี แต่ตอนนี้ เขาเหนื่อยใจจนไม่อยากขยับตัวแล้ว เลยยอมให้เธออีกสักครั้ง คราวนี้ เขาไม่ได้หลับ มั่นใจได้ว่าซ่อนท่อนล่างไว้ใต้ผ้าห่มมิดชิดดี “มีอะไรเหรอ?” ทำไมวันนี้ยัยเด็กแอ๊บแบ๊วยิ้มประหลาดๆ แถมยังส่งสายตา... แปลกๆ ให้เขา เห็นแล้วรู้สึก... อืมรู้สึกยังไงหนอ คุณพ่อกำมะลอพยายามนึก คำบรรยายความรู้สึกที่เขาพอจะนึกออกตอนนี้ก็คือ... เหวอๆ มันรู้สึกเหวอยังไงไม่รู้ “ฉันมาส่งจดหมาย...” ร่างบางเคลื่อนใกล้เข้ามาจนชิดขอบเตียงที่เขานอนอยู่ ก่อนจะยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้เขา แล้วค่อยกระซิบบอกคำขยายของคำว่าจดหมาย “...รัก!” เสียงของเธอเบายิ่งกว่าขนนกที่ตกลงบนผิวน้ำ แต่มันทำให้หัวใจของชายหนุ่มไหวกระเพื่อมเกิดเป็นระลอกคลื่นใหญ่ถาโถมจนลมหายใจเขาถี่กระชั้น อา... เธอมาส่งจดหมายรักเองกับมือ ถึงหน้าเตียงในห้องนอนของเขาหรือนี่? เชื่อว่าถ้าเป็นผู้ชายคนอื่น ร้อยทั้งร้อยต้องไม่ยอมเสียเวลากับบทกลอนของหญิงสาวแม้แต่วินาทีเดียว เขาเองก็อยากรวบร่างบางที่ยืนยิ้มเขินบิดไปบิดมาตรงหน้านี้เข้ามากอด แล้วหาความสุขร่วมกันเสียเดี๋ยวนั้น แต่กวีหนุ่มให้ความสำคัญกับหัวใจ ความรักของเขาละเมียดละไมกว่าแค่ความสัมพันธ์ทางกายอันเกิดขึ้นโดยสัญชาติญาณตามธรรมชาติ ต่อให้ความปรารถนาอันเร่าร้อนจะทรมานสักแค่ไหน ก็ยอมสู้ทนเก็บกลั้นไว้ ขอให้ได้อ่านคำรักแสนหวานที่กลั่นจากความรู้สึกส่วนลึกในหัวใจเธอออกมาเป็นบทกวีนี่เสียก่อนเถิดนะ รัก รัก รัก... รัก รัก... รัก รัก รัก                                                                อยากได้นักกลอนรักแบ๊วจัดให้ รัก รัก รัก... ท่านประธานมหา’ลัย                                                                ผู้ยิ่งใหญ่ใจดีมีเมตตา รัก รัก รัก... กวีหนุ่มหล่อมาดดี                                                                ผู้ยอมพลีชีวารักษ์ภาษา รัก รัก รัก... ชายโสดโคตรเก่งกล้า                                                                ผู้เป็นพ่อเด็กกำพร้าน่ารักจัง รัก รัก รัก... ยาวจริงอะไรจริง                                                                  ผู้เมพขิงยาวยิ่งกว่าชื่อขลัง รัก รัก รัก... จูบคนแรกปากแทบพัง                                                                ผู้บ้าพลังจูบไม่ยั้งยังระทวย รัก รัก รัก... บอกรักแล้วโปรดเห็นใจ                                                                ขอ ‘ยกเว้นสอบเข้าใหม่’ ให้คนสวย รัก รัก รัก... ทำได้มากกว่าจูบด้วย                                                                ถ้ายอมช่วยเซ็น ‘ปริญญา’ ให้มาฟรี รัก รัก รัก... แล้วสละได้ทุกสิ่ง                                                                ถ้าแถมจริง ‘เกียรตินิยม’ สมศักดิ์ศรี รัก รัก รัก... จะปรนนิบัติพัดวี                                                                ถ้าให้ดี ‘GPA 3.99’ พอ รัก รัก รัก... ยอมให้ทำตามใจปอง                                                                ถ้า ‘อันดับหนึ่งเหรียญทอง’ ไม่ต้องขอ รัก รัก รัก... ถอดได้แม้กกน.                                                                อย่ารีรอแจก ‘ดุษฎีบัณฑิตกิตติมศักดิ์’ เพื่อรักเทอญ ระหว่างที่คุณพ่อกำมะลออ่านผลงาน จารุชาแอบปาดเหงื่อไปไม่รู้กี่ครั้ง ใจเต้นแรงจนแทบจะกระเด็นหลุดออกมาทางสะดือ มือไม้ก็สั่นจนไม่รู้จะซ่อนมันไว้ตรงไหน สงสัยว่าเขาจะมีปฏิกริยา ‘ตอบจดหมายรัก’ เธอยังไง ดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอดอันอบอุ่นแล้วแสดงความรักกับเธออย่างอ่อนหวาน หรือว่ากระชากเธอเข้าไป... กรี๊ด จินตนาการต่อไม่ไหวแล้วค่า แต่แล้ว ภาพเหตุการณ์เร่าร้อนอ่อนหวานในห้องนอนชายหนุ่มกลับไม่ใช่เป็นอย่างที่จารุชาคิด โดยเฉพาะปฏิกริยา ‘ตอบจดหมายรัก’ ของเขาทำเธอตกใจถึงกับช๊อค! แรกสุดคือความสงบนิ่ง... นิ่งราวกับเวลาในห้องนั้นหยุดลง... นิ่งจนเธอแทบหายใจไม่ออก แต่แล้วเมื่อหยดน้ำหยดหนึ่งหยดลงมาจากใบหน้าคมสันที่กำลังก้มเหม่อมองกระดาษในมือ ตกต้องตัวอักษรบนคำว่า ‘รัก’ พอดี ทำให้หมึกพล่าเลือนเหมือนเป็นลางร้าย! มือที่ประคองกระดาษแผ่นนั้นไว้ราวกับของล้ำค่าก็กลับกำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนขยำขยี้ ‘จดหมายรัก’ จนหายไปในกำมือ หญิงสาวรู้สึกได้ถึงรังสีแห่งพลังบางอย่างที่น่ากลัวแผ่ออกมาจากตัวเขา แม้ว่าสีหน้าของเขาที่เงยขึ้นมาจะเรียบเฉย แต่นัยน์ตาคมสวยที่เปียกชื้นคู่นั้นกลับคุกคามจนเธอถอยผงะไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว อา... เมื่อกี้นี้ ที่เธอเห็นหยดน้ำที่ตกลงบนจดหมายในมือเขาคืออะไร? น้ำ... น้ำตา? “เธอว่า... ถอดได้แม้กกน.ใช่ไหม?” เสียงนุ่มเนิบถามขึ้นเบาๆ ราวกับว่าว่านั่นคือคำถามที่แสนธรรมดา “...” จารุชาไม่ตอบ เพราะเธอตกใจจนหาเสียงตัวเองไม่เจอแล้ว! “ถอดสิ!” อ่า... สงสัยจะไม่ใช่น้ำตา แต่เป็นน้ำลายมากกว่า อร๊ายยยย! น่ากลัวจังเลย... ลูกแกะน้อยกำลังจะโดนหมาป่าขย้ำแล้วใช่ไหม? “หรือต้องให้ฉันถอดให้?” สิ้นสุดเสียงนุ่มเนิบจบประโยคนั้น ร่างบางก็ถูกคนตัวโตบนเตียงกระชากเข้าไปหา จนเสียหลักล้มไม่เป็นท่าคว่ำหน้าลงบนตักเขา ชั่วพริบตา กางเกงในของเธอก็ปลิวหายไปโดยไม่ทันได้ตั้งตัว! จารุชาแทบเสียสติเมื่อรู้สึกถึงความโล่งว่าง อา... กระโปรงถูกเขาถลกขึ้นมาถึงเอว ท่ามกลางแสงไฟที่เปิดไว้สว่างจ้า ท่อนล่างของเธอเปลือยเปล่าต่อหน้าเขาแล้ว! แต่วินาทีถัดมา ความอับอายของหญิงสาวก็หายวับไป เมื่อสัมผัสได้ถึงมือใหญ่ร้อนผะผ่าวที่แก้มก้นของเธอ... ไม่ใช่ลูบไล้ส่วนโค้งส่วนเว้าด้วยแรงสิเน่หา แต่กระหน่ำฟาดลงมาไม่ยั้งด้วยแรงโทสะ! ใช่แล้ว เขาโกรธ... โกรธอย่างที่ไม่เคยโกรธอะไรแบบนี้มาก่อน หากที่มากกว่าโกรธ คือ...เสียใจ เมื่ออ่าน ‘จดหมายรัก’ จบลง ความผิดหวังเสียใจอย่างสุดแสนก็เข้าจู่โจมความรู้สึกจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้ รัก รัก รัก... นี่หรือคือความรักของเธอ? นี่หรือคือบทกวีที่เขาเฝ้าฝัน? “ที่ผ่านมา ฉันอุตส่าห์พยายามแก้ปัญหา นักศึกษาสาวนอนกับอาจารย์แลกเกรด นึกไม่ถึงว่า วันนี้กลับต้องมาเจอกับตัวเอง นักศึกษาสาวแก่หวังนอนกับประธานบริหารมหา’ลัยแลกใบปริญญา!” เสียงนุ่มเนิบกระซิบที่ข้างหูเธอแทรกเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังมาจากก้นเธอเป็นจังหวะไม่ยั้ง “ดูถูกกันเกินไปแล้ว จารุชา เธอเห็นฉันเป็นคนยังไง?” ก็คนใจร้ายน่ะสิ ถามได้ ใจร้ายที่สุด เธอเจ็บจนพูดไม่ออก น้ำตาหยดลงมาเปียกที่นอนเป็นวงกว้าง แต่ฝ่ามือใหญ่หนาของเขาก็ยังคงตีซ้ำๆ ไม่ยอมหยุด ราวกับกำลังทำขนม มือนวดแป้งบนเขียงและค่อยๆ กระซิบสั่งสอน ให้เสียงนุ่มเนิบซึมซาบเข้าสู่สมองของเธอช้าๆ “ใช่... ฉันเป็นคนเซ็นอนุมัติใบปริญญาให้นักศึกษา ฉันจะเซ็นให้เธอกี่ใบก็ได้ แต่ถ้าเธอไร้ซึ่งศักดิ์และสิทธิ์แห่งปริญญานั้น มันก็แค่ยันต์แปะสมองกลวงโบ๋ ไร้ค่า... เป็นเพียงกระดาษเปื้อนหมึกแผ่นหนึ่ง ไม่ต่างอะไรกับจดหมายรักของเธอ!” ปกติเสียงนุ่มเนิบของเขาไม่แสดงอารมณ์ หากไม่เห็นหน้า ฟังแต่เสียงไม่มีทางรู้เลยว่าเขากำลังรู้สึกยังไง แต่ในเวลานี้ เสียงนุ่มเนิบเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก ทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ ทั้งรัก ทั้งแค้น... “แล้วเธอรู้หรือเปล่า ว่าดุษฎีบัณฑิตกิตติมศักดิ์ คืออะไร ...ปริญญาเอกที่มอบให้บุคคลไม่ได้เข้าศึกษาแต่ได้ทำผลงานดีเด่น เป็นประโยชน์แก่สังคมและประเทศชาติ เพื่อเป็นเกียรติยศเชิดชูความรู้ความสามารถพิเศษในศาสตร์สาขานั้นๆ... ฉันถามหน่อยว่า เธอมีผลงานอะไร? หรือคิดง่ายๆ ว่า แค่ถอดกางเกงในก็ได้ดุษฎีบัณฑิตกิตติมศักดิ์? ขอโทษที พอดีอีแบคเราไม่มี ‘กกน.ด.’ เสียด้วย ไม่งั้นฉันจะจัดให้! แต่ในเมื่อไม่มีก็... นี่แน่ะๆ จัดไปอย่าให้เสีย!” คำพูดของเขาราวกับคมมีดกรีดเฉือน ทำหัวใจเธอสะท้านเฮือก เจ็บเสียจนตรงที่ถูกเขาตีไม่ยั้งนั้นชาด้านหมดความรู้สึกไปเลย บัดนั้น... ความรู้สึกผิดเอ่อล้นจนน้ำตาทะลักทะลายออกมาราวกับสายน้ำ ตอนนี้เธอไม่ได้ร้องไห้เพราะเจ็บที่ถูกเขาลงโทษ แต่เธอกำลังร้องไห้เพราะถูกเขาแทงโดนใจ สำนึกผิดชอบชั่วดีที่เกิดขึ้นทะลักทะลายออกมา “คนอื่นเขาต้องเอาแรงกายแรงใจเข้าแลก ไม่ว่าจะตั้งใจมากหรือน้อย แต่ก็ยังต้องพากเพียรเรียนและสอบไม่รู้กี่ครั้งกว่าจะจบการศึกษา ต่อให้ไม่ตั้งใจเรียนแค่ไหน ก็ยังได้วิชาความรู้ไว้เป็นประโยชน์สำหรับวันข้างหน้า ยิ่งปริญญากิตติมศักดิ์นั่นเขาต้องสร้างคุณงามความดีมาทั้งชีวิต แต่เธอกลับหวังเดินทางลัดง่ายๆ ใจร้ายมาล้อเล่นกับ... ความรัก... ของ... ฉัน...” ประโยคสุดท้าย เสียงที่เคยนุ่มเนิบแหบแห้งลงจนขาดหาย เธอสัมผัสได้ว่าคนพูดเสียใจแค่ไหน และมันก็ทำให้เธอเจ็บปวดเหลือเกิน “เธอบอกว่าอยากเป็นครู... เขายกย่องครู เป็นแม่พิมพ์ของชาติ คนไร้จรรยาบรรณอย่างเธอจะเป็นแม่พิมพ์ได้ยังไง วุฒิครุศาสตร์บัณฑิตยังคิดโกง แล้วจะไปสอนใครได้ หรือเธอจะแนะแนวเด็กให้นอนกับอาจารย์ด้วย? ประเทศเราต้องการแม่พิมพ์ดีมีคุณภาพ ผลิตประชากรดีมีคุณธรรม ไม่ใช่แม่พิมพ์รั่วๆ อย่างเธอ” “ฉันขอโทษ!...” เป็นคำพูดที่จารุชาตะโกนออกมาจากหัวใจจริงๆ “...ฮือๆ... ขอโทษนะ ฉันผิดไปแล้ว” เธอไม่ได้ต้องการให้เขายกโทษให้ แค่อยากบอกสิ่งที่ใจคิดออกไปให้ใครสักคนรับรู้ บัดนั้น... เมื่อคำ ‘ขอโทษ’ ที่หลุดออกมาจากปากเธอลอยมากระทบโสต โทสะของท่านประธานหนุ่มก็มอดดับลง สัมผัสได้ว่าร่างบางที่คว่ำหน้าอยู่บนตักเขากำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวสั่น ความสงสารค่อยๆ บังเกิดขึ้นแทนที่ เขาก้มลงมองผลงานจากบทลงโทษที่เขาให้กับเธอ ภาพเนินเนื้อขาวเนียนละเอียดมีรอยช้ำเลือดที่เกิดจากน้ำมือเขาเห็นเด่นชัดเป็นแถบสีแดงก่ำ ทำให้ไฟปรารถนาของชายหนุ่มที่ถูกความโกรธและเสียใจสะกดไว้กลับลุกโชนขึ้นมาใหม่อีกครั้ง! จารุชาตกอยู่ในห้วงแห่งสำนึกผิด จมจ่อมกับความทุกข์ระทมขมขื่น ทำให้ไม่ทันสังเกตว่ามือใหญ่ที่ก้นเธอหยุดเคลื่อนไหวแล้ว ไม่สิ... ไม่ได้หยุดเคลื่อนไหว แต่เปลี่ยนแปลงการเคลื่อนไหวต่างหาก จากยกขึ้นแล้ววาดลงมาตบกระทบเนื้อเป็นจังหวะ กลับกลายเป็นลูบไล้ไปมาอย่างแผ่วเบา... ขณะนั้น... ความคิดขัดแย้งมากมายกำลังหักล้างกันอย่างดุเดือด ถล่มสมองของท่านประธานจนแทบจะบ้า... เขาควรทำยังไงดี... จะจัดการกับเธอยังไงดีหนอ? เขารักและต้องการเธอจนจะทนไม่ไหวแล้ว ...แต่มันจะดีเหรอ เธอยังเรียนไม่จบเลย แถมยังคิดเอาตัวเข้าแลกปริญญาแบบนี้ ถ้าเขาเผลอทำตามที่หัวใจเรียกร้อง นอกจากจะเป็นพ่อชั่วคาวแล้ว ยังเป็นประธานมหา’ลัยขายรักแลกใบปริญญา ผู้นำค่านิยมต่ำช้าตัวพ่อ เขาคงละอายแก่ใจจนไม่กล้าส่องกระจกดูหน้าตัวเองแน่... เอ... หรือว่าเขาก็แค่ไม่ให้ปริญญาเธอซะก็หมดเรื่อง ไหนๆ พ่อเธอก็อุตส่าห์ยกลูกสาวให้เขาแล้ว และเธอก็ยินยอมพร้อมใจมาให้เขาถึงหน้าเตียงเองนี่นา ไม่ ไม่ ไม่ได้นะ! ต่อให้ไม่ใช่รักแลกปริญญาก็ตาม เขาก็ทำกับเธอแบบนั้นไม่ได้ ถ้าเรื่องราวของเขาเป็นบทประพันธ์ ก็ควรเป็นวรรณกรรมเยาวชนที่ขาวสะอาดปราศจากฉากโลกีย์ ประธานมหา’ลัยต้องทำตัวเป็นตัวอย่างที่ดีให้แก่นักเรียนนักศึกษาสิ จะทำตัวเป็นพระเอกนิยายโรแม้นหื่นโหดโคตรอสูร ซาตานเถื่อนได้ยังไง อา... แต่ว่า ความรักของชายหญิงก็เป็นเรื่องธรรมชาตินี่นา ในวรรณคดีไทยยังมีบทอัศจรรย์ พระนางเข้าถ้ำ ระเริงเล่นน้ำ แหวกว่ายปทุมมาอยู่ไหวๆ ...อ่านแล้วหวาบหวิวสยิวขนาดไหนก็ไม่เป็นปัญหาเลยนี่นา พอเลิฟซีนถูกเขียนเป็นร้อยกรองปุ๊บ ก็ไม่เห็นมีใครว่ามันอนาจาร กลับยกย่องว่าเป็นวรรณกรรมทรงคุณค่า คู่ควรแก่การศึกษาเล่าเรียนของเยาวชน นำไปเป็นส่วนหนึ่งของแบบเรียนวิชาภาษาไทย ไม่โดนตำรวจจับกลางงานสัปดาห์หนังสือ บก.ก็เซ็นเซ่อร์ไม่ได้ เพราะถ้าตัดประโยคไหนออกไป มันจะไม่คล้องจอง เหอๆ น่าเสียดายที่สมัยนี้ ไม่มีนักเขียนคนไหนแต่งบทอัศจรรย์เป็นกลอนกันแล้ว งั้น... ในฐานะกวีไทย เขาก็ขอร่วมเป็นส่วนหนึ่งในการอนุรักษ์วัฒนธรรมวรรณกรรมของชาติด้วยการสร้างฉากเลิฟซีนเป็นบทร้อยกรองร่วมสมัยยุคไอทีบ้างเป็นไร! คิดได้ดังนั้น (ไม่รู้คิดได้ไง) เสียงที่เคยกังวาลทุ้มนุ่มเนิบกลับสั่นพร่าขึ้นมาเมื่อกระซิบที่ข้างหูใบน้อย... “ในเมื่อเธอเสนอตัวมาให้ ฉันก็จะรับไว้ไม่ให้เสีย แต่ก่อนที่จะรวมตัวเป็นผัวเมีย อยากขอเคลียร์ให้เราเข้าใจกัน     แค่ร่วมนอนหมอนประธานมหา’ลัย ห้ามคิดหมายปริญญาจงอย่าฝัน แม้กกกอดพรอดรักฟัก*ทุกวัน ฉันยืนยันไม่ให้อะไรเธอ จะส่งเรียนเวียนซ้ำชั้นม.ปลาย ได้อับอายจนแก่ตายแน่... เหอๆ ลูกกี่ครอกออกมารับปริญญาแซงเธอ อยากแลกรักนักนะเออต้องเจอดี!” (*หมายเห็ดจากพ่อยาว ...หมายถึงฟูมฟักด้วยความเอ็นดูนะครับ หุหุ เชื่อผมเถอะ) ว่าแล้วพลิกร่างบางวางนอนหงาย กอดเกยก่ายเกี่ยวรัดตัดทางหนี ทอดตัวแนบแอบชิดสนิทดี แกล้งบดเบียดเสียดขยี้ทุกที่ไป บรรจงจับจูบลูบไล้ไปทั่วตัว สาวน้อยกลัวระรัวสั่นหวั่นไหว ระทวยอ่อนนอนให้เขาเฝ้าเอาใจ มือผลักไสกลับไร้แรงตะแคงวาง ชั่วพริบตาผ้าปิดกายก็หายลับ แววตาวาวพราวระยับไร้สิ่งขวาง ดุจพยัคฆ์ดุร้ายหมายลูกกวาง ยิ้มกว้างพลางตะปบขบกัดกิน หยอกเย้าเคล้าเคลียเลียไล้ นวลเนื้อใสใต้ร่มผ้าพากันผิน หนีสัมผัสอัศจรรย์อันไม่ชิน ทำขวัญบินด่าวดิ้นแทบสิ้นใจ ฟังเสียงครวญรัญจวนชวนกระสัน เข้าครอบครองสองถันพลันหลงใหล เพียรดูดดื่มแทบลืมหายใจ ซบซุกไซ้ไชชอนฟอนเฟ้นเพลิน เจ้าเสือร้ายหิวกระหายย้ายลงต่ำ ก้มหน้าก้มตาหม่ำทำเหยื่อเขิน น่าอายนักบทรักที่เผชิญ ยั่วหยอกเอินเนินร่องต้องเปียกปอน กลีบปากจรดกดกลีบดอกไม้ คลี่ขยายเข้าร่ายรำย่ำเกสร ประทับรักสลักไว้ในซอกซ่อน เว้าวอนอ้อนอ่อนหวานแรกแย้มบาน บิดเอวเร่าเย้ายวนจวนถึงสวรรค์ พยัคฆ์พลันผันร่างอย่างอาจหาญ นาคราชใหญ่โตมโหฬาร ผงาดฟ้าบาดาลจ้าวมารร้าย ชำแรกแหวกกระแทกแทรกเข้าธารถ้ำ ทนกลืนกล้ำดำผุดดำว่าย ติดกายแกร่งแรงร้อนยากผ่อนคลาย ปริปากถ้ำน้ำกระจายสลายลง ปลอบประโลมแล้วโหมรักไม่พักหยุด ในที่สุดมุดมิดถ้ำตามประสงค์ ทางแคบคับยากขยับขับเคลื่อนองค์ เพียงนอนตรงคงฝังนิ่งสิงสู่กาย เจ้านางถ้ำอ่อนใสไร้เดียงสา เจอพญางูยักษ์รักเหลือหลาย จำเจ็บช้ำถ้ำถูกรุกบุกทำลาย แม้นเสียดายแต่พ่ายแพ้แก่ยาว แก้ไขเมื่อ 01 มิ.ย. 54 21:51:41 แก้ไขเมื่อ 01 มิ.ย. 54 20:01:10 แก้ไขเมื่อ 01 มิ.ย. 54 15:48:25 จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 15:46:32

ความคิดเห็นที่ 4 โอ้วววววว ตามไปที่เด็กดีแล้วถูกแบน,, แหม่ะ ไอเวอรี่แต่งเก่งจริงๆ ค่ะ อ่านแล้ว เขิน เลย ฮ่าๆๆๆ จากคุณ : เป็ดน้อยลอยชาย เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 17:53:54

ความคิดเห็นที่ 5 ยังฮาเหมือนเดิมค่ะ แต่งเก่งจัง อิ อิ คิดได้ไง จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 20:06:10

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนนี้ที่เด็กดีเป็นแบบนี้ค่ะ ชื่อตอน  แก้เป็น จดหมายรัก + แบบฝึกหัดภาษาไทยในบทอัศจรรย์ร้อยกรองของพ่อยาว! RW ตอนสุดท้าย... ปรากฎว่า ท่านประธานไม่ได้เจอตำรวจจับกลางงานสัปดาห์หนังสือ ไม่เจอบก.เซนเซ่อร์ แต่เจอแบนจากเวบเด็กดีคร๊าบบบ เด็กเค้าดีจริงๆ เฮ่อ... ขนาดบทอัศจรรย์เป็นร้อยกรองยังโดนแบนได้ งั้น ลองแบบนี้ เป็นไง เอาไปเลย  แบบฝึกหัดภาษาไทยในบทอัศจรรย์ร้อยกรอง! ว่าแล้วพลิกร่างบางวางนอนหงาย ...อดเกยก่ายเกี่ยวรัดตัดทางหนี ทอดตัวแน...แอบชิ...สนิทดี แกล้งบ...เบีย...เสียด...ยี้ทุกที่ไป บรรจงจับจู...ลู...ไล้ไปทั่วตัว สาวน้อยกลัวระรั...สั่...หวั่นไหว ระทว...อ่อนนอ...ให้เขาเฝ้าเอาใจ มือผลักไสกลับไร้แรงตะแคงวาง ชั่วพริบตาผ้าปิดกา...ก็หายลับ แววตาวาวพราวระยับไร้สิ่งขวาง ดุจพยัคฆ์ดุร้ายหมายลูกกวาง ยิ้มกว้างพลางตะปบข...กั...กิ... หยอกเย้าเคล้าเคลียเลี...ไล้ นว...เนื้อใสใต้ร่...ผ้าพากันผิน หนีสัมผัสอัศจรรย์อันไม่ชิน ทำขวัญบินด่าวดิ้...แทบสิ้นใจ ฟังเสียงครว...รั...จวนชวนกระสั... เข้าครอบครองสองถั...พลันหลงใหล เพียรดู...ดื่...แทบลืมหายใจ ซ...ซุ...ไซ้ไ ชอนฟอ...เฟ้...เพลิน เจ้าเสือร้ายหิวกระหายย้ายลงต่ำ ก้มหน้าก้มตา...ม่ำทำเหยื่อเขิน น่าอายนักบทรั...ที่เผชิญ ยั่วหยอกเอินเนิ...ร่อ...ต้องเปียกปอน กลีบปากจรดกดกลี...ดอกไม้ คลี่ขยายเข้าร่า...รำย่ำเกส... ประทับรั...สลักไว้ในซอ...ซ่อน เว้าวอ...อ่อนหวานแรกแย้มบา... ร้อนเร่าเย้ายว...จวนถึงสว...รค์ พยัคฆ์พลันผันร่างอย่างอาจหาญ นาคราชใ...ญ่โ...มโหฬา... ผงาดฟ้าบาดาลจ้าวมารร้าย ชำแ...กแ...วกกระแ...กแ...รกเข้าธารถ้ำ ทนกลืนกล้ำดำผุ...ดำว่า... ติดกา...แกร่...แร...ร้อนยากผ่อนคลาย ปริปา...ถ้ำน้ำกระจา...สลายลง ปลอบประโลมแล้วโห...รั...ไม่พักหยุด ในที่สุดมุ...มิ...ถ้ำตามประสงค์ ทางแค...คั...ยากขยั...ขั...เคลื่อนองค์ เพียงนอ...ตรงคงฝั...นิ่งสิ...สู่กา... เจ้านางถ้ำอ่อนใสไร้เดียงสา เจอพญางูยั...ษ์รั...เหลือหลาย จำเจ็...ช้ำถ้ำถูกรุ...บุ...ทำลาย แม้นเสียดายแต่พ่ายแพ้แก่ยาว (แต่ในเด็กดี  ที่เป็น ... ใส่ตัวการ์ตูนแทนค่ะ 555) http://writer.dek-d.com/Acciacatura/story/viewlongc.php?id=543931&chapter=17 แก้ไขเมื่อ 02 มิ.ย. 54 15:33:24 จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 20:06:45

ความคิดเห็นที่ 7 เด็กเค้าดีจริงๆ 5555 เค้าอาจทำงานที่ กบวไรงี้อ่ะค่ะ ... จากคุณ : Roxan เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 20:41:50

ความคิดเห็นที่ 8 Sanook. Sud. Yod 55555  thanks.  Thanksssssssssss จากคุณ : mamahuhu เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 21:30:22

ความคิดเห็นที่ 9 โอย ป้าแก่จะเป็นลม ท่านอธิการบดี๊ ... จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 22:16:11

ความคิดเห็นที่ 10 กรี๊ดดด ไม่ได้มาอ่านซะนาน แอบจิ้มเข้ามาบทนี้ ฮาก๊ากลั่นบ้านเลย 555555+ เดี๋ยวจะมาตามเก็บเร็วๆ นี้ค่ะ อยากอ่านมากกกก จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 09:01:46

ความคิดเห็นที่ 11 ตามมาให้กำลังใจต่อที่พันทิพย์   เด็กดีแแบนทำไม ไม่เข้าใจ ?? จากคุณ : Nong Kob เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 09:27:17

ความคิดเห็นที่ 12 ฮ่าๆๆๆ ขอชมคนเขียนอีกรอบ พออ่านเป็นกลอนละมันวาบหวิว ฮ่าๆๆๆๆ จากคุณ : เป็ดน้อยลอยชาย เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 20:07:01

ความคิดเห็นที่ 13 เป็นอักษรแล้วดดนแบน ทีหลังขอเป็นภาพล้วนๆ นะจ๊ะ 3D ด้วยยิ่งแหล่ม อิอิ จากคุณ : primmatt เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 22:05:33

ความคิดเห็นที่ 14 คือ ไม่ได้จะอะไรนะคะ เพราะเราก็ซื้อหนังสือเล่มเก่าของคุณ IVORY มาครอบครองเรียบร้อยสองเล่ม ดังนั้นก็เป็นแฟนนิยายของคุณในระดับนึงเลย แค่แอบรู้สึกว่า บางคอมเมนต์ในที่นี้ กับบางแนวความคิด ดูไม่ค่อยจะยุติธรรมกับเด็กดีสักเท่าไหร่ เด็กดีไม่แบนก็โดนว่า พอแบนก็โดนว่า เนื้อหากลอนของคุณมันก็สองแง่สามง่ามจริงๆ มันอยู่กึ่งกลางระหว่างโป๊กับไม่โป๊ ในเมื่อก็ยอมรับว่าแต่งบทอัศจรรย์ เด็กอาจไม่เข้าใจ แต่ผู้ใหญ่เข้าใจแน่ และบางบทกลอนเห็นภาพค่อนข้างชัดเสียด้วย ถ้าผู้ปกครองมาเห็น ก็คงไม่สบายใจ ถ้าไม่แบนก็คงโดนว่าอีกเช่นกัน ถ้าคุณเลี่ยงไปใช้คำสวยไปเลย เช่นดอกไม้ โน่นนี่ ภาษาแบบวรรณคดีโบราณไปเลย ไม่ใช้คำพวกนี้ ต่อให้ความหมายอัศจรรย์ใจแค่ไหนก็คงไม่โดน คุณทำถูกแล้วค่ะ ที่เลี่ยงมาลงในนี้แทน ส่วนถ้าจะมีใครมาถามเราว่า เรื่องที่หนักกว่านี้ทำไมไม่โดน นั่นก็เพราะคนดูแลเว็บยังไม่เจอค่ะ รบกวนส่งเมลไปแจ้งเลย หรือกดแจ้งแบน ไม่เกินสองสามวันก็จะโดนเช่นกัน ที่มาตอบแต่ประเด็นนี้ เพราะเห็นใจเว็บน่ะค่ะ เราก็เล่นเว็บนั้นมานาน ลงนิยายมาก็เยอะ เห็นความพยายามของพวกพี่ๆ ตั้งแต่พยายามแบน สร้างโครงการนิยายสีขาว ยันแบนเนอร์รณรงค์ จะว่าไปบรรทัดฐานว่าจะแบนเรื่องไหนหรือไม่แบน มันก็คงเหมือนไม้บรรทัดน่ะค่ะ สมมติว่า เรื่องที่โป๊คือเรื่องตั้งแต่ 10 ซม ขึ้นไป แบนหมด เรื่องของคุณก็อาจจะ 10.00001 คือ โป๊น้อยกว่าชาวบ้านมาก แต่ก็โดน ก็เพราะพวกพี่ทีมงานคงไม่มีเวลาพอพิจารณาทีละเรื่องให้ละเอียดถึงแก่นน่ะค่ะ เพราะถ้าทำอย่างนั้นคงจะช้ามากๆๆๆๆๆ แบนไม่ทันคนเขียน บางเรื่องก็เลยอาจดูไม่ยุติธรรมถ้าถูกแบน หากเทียบกับเรื่องอื่น ยังไงก็ตาม ลองส่งเมลไปชี้แจงได้นะคะ อาจจะได้รับคำอธิบายดีๆกว่าของเรา หรือไม่แน่ พี่ทีมงานอาจจะเข้าใจผิดก็ได้ สุดท้าย ขอสนับสนุนนักเขียนอย่างคุณนะคะ ที่ไม่เอาเรื่องรุนแรง ทารุณเพศหญิงมาเป็นจุดขาย ซึ่งสมัยนี้นักเขียนที่ยึดอุดมการณ์นี้ หากินลำบากจริงๆ T-T และนั่นก็เป็นเหตุผลที่ทำให้เราซื้อนิยายคุณด้วย เพราะอยากสนับสนุนนักเขียนดีๆ ค่ะ จากคุณ : Glitter Maker เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 54 04:02:53

ความคิดเห็นที่ 15 แหม...  อยากตอบกระทู้นี้มาตั้งแต่ที่ได้อ่าน แต่พอดีเครื่องที่เล่นมันไม่มีภาษาไทย อยากเม้ามันๆ ก็คงต้องใช้ภาษาแม่ค่ะ 555 (จริงๆ ภาษาปะกิดไม่แข็งตะหาก หุหุ) อย่างงี้ค่ะ ถ้าอ่านความคิดเห็น IVORY ไม่เค๊ยไม่เคยโทษว่าเวบเด็กดีเลยนะคะ พยายามหาทางแก้ไข และเบรคๆ คนอ่านที่เข้าข้างเรา (ออกหน้าออกตา) ด้วยซ้ำ คือรู้ว่า อยากให้กำลังใจเรานะคะ ถึงได้เข้าข้างกัน รู้สึกขอบคุณมากกว่า แต่ไม่อยากให้มีเรื่องไงคะ Quote มาจากที่เด็กดีเลยนะคะ "ไม่ได้โกรธคนแบนนะคะ (สงสารเค้าแบน ของเราคัพ C  อิอิ ล้อเล่น) คือว่า การถูกแบน แปลได้ว่า มีคนรับนิยายเราไม่ได้ ต่อให้มี 1 เสียง ก็ยังต้องเอามาพิจารณา เค้าอาจจะเป็นพ่อแม่ ที่ไม่อยากให้ลูกหลานเสพอะไรที่เค้าคิดว่าไม่เหมาะสมก็ได้ เราก็ต้องฟังบ้าง แต่ทั้งนี้ ก็ต้องเห็นใจคนเขียนด้วย ว่าไม่สามารถตามใจทุกเสียงได้   นิยายไม่ใช่อาหารตามสั่ง และเรายังมีความเป็นศิลปิน ไม่ขอวาดวีนัสใส่ชุดสาวอาหรับ เพียงแต่อยากเป็นศิลปินที่มีจรรยาบรรณ ถ้าคนส่วนมากรับไม่ได้ เราก็แก้แน่นอน (แก้ผ้าพระเอก 555) ถ้าแม้เพียงคนเดียว แต่มีเหตุผลอันสมควร ก็แก้ให้เหมือนกันค่ะ ดังนั้น ขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์อ่าน แล้วกดแบน ตบกบาลให้ครีเอถีบพุ่ง ไอเดียกาฉูด คนเขียนคนอ่านร่วมมือร่วมใจช่วยกันคิดหาทางออก เกิดเป็นแบบฝึกหัดภาษาไทยใส่ตัวอักษร เห็นได้ว่า หนทางแก้ปัญหาที่ดี แบบสันติสามัคคี มันมีได้เสมอ พลิกวิกิดเป็นโอกาส  ^____^Y   ไม่ใช่ให้แฟนขับช่วยกันรุมด่าคนแบน แต่ที่ถามนี่ก็เพราะงง ตรงที่ บทที่ 10 อันเก่าที่ถูกแบน แก้ให้เหมือนอันใหม่ทุกประการแล้ว เค้าก็ยังไม่ปลดแบนให้ ส่วนอันใหม่ไม่เห็นถูกแบนเลย" ก็ยอมรับค่ะว่า ตอนนี้มันมันหยิวกิ้วมิใช่น้อย ประมาณว่า องค์หื่นลง แล้วตัวคนเขียนเองก็... ประมาณว่า ไม่ใช่คนสุภาพเรียบร้อย ออกจะทะลึ่ง ลามกจกเปรตปานนี้ด้วยแล้ว 555 ขออภัยละกันนะคะ ที่หลุดกลอนแบบนี้มา ยังไงจะปรึกษาบก.ดูไม่แน่ว่า ตอนพิมพ์อาจจะให้เติมตัวอักษรแบบนี้ แล้วแต่จินตนาการจะพาไป   ถ้าเด็กโต รู้เรื่องแล้ว ใส่ตัวอักษรถูก  ก็โอเค  ผ่าน เด็กเล็กหลงมาอ่านก็ ใส่ผิดๆ ถูกๆ รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง  ดีไหมคะ? หรืออาจจะ RW ก็ได้ เดี๋ยวดูอีกทีค่ะ ส่วนเรื่องที่ว่า  ทำไม IVORY ไม่ใช้ภาษาดอกไม้เหมือนในวรรณคดี มิบังอาจ และ ไม่มีความสามารถถึงกวีชั้นครูค่ะ แต่เรื่องความสยิวกิ้ว  ยังยืนยันนะคะว่า ในวรรณคดีนั้น ถ้าเป็นผู้ใหญ่ รู้เรื่อง  อ่านแล้วนึกภาพตาม จะพบว่า ระดับความหยิวกิ้วก็ ซอกซอนชอนไชไม่ใช่เบา  หนักหนาสาหัสกว่านี้อีก แต่เค้า มีความสามารถด้านภาษากว่าเราล้านเท่า ส่วนเราก็  นะ... เหอๆ  แค่ IVORY อ่ะค่ะ แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 54 22:33:24 จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 54 00:25:45