ความคิดเห็นที่ 1 มอเตอร์ไซค์ที่แล่นไปตามถนนสายเปลี่ยวในยามดึกดื่นคืนนั้น บิดเร่งเครื่องมาจากโกจาราด้วยความเร็วสูง ซ้ำยังไม่เปิดไฟหน้า ทำราวกับว่าผู้ขับขี่ไม่เห็นกฎจราจรอยู่ในสายตา และอุบัติเหตุหรือความตายไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวสำหรับคนอย่างเขา โควินสวมหมวกกันน็อกแบบเต็มใบเพื่ออำพรางโฉมหน้า เขาบังคับมอเตอร์ไซค์ให้หักเลี้ยวตามความโค้งของถนน ยานพาหนะเพรียวลมเอียงวูบไปข้างหนึ่งจนหัวเข่าของเขาแทบครูดกับพื้น แต่เจ้าตัวมีความชำนาญพอที่จะโยกหัวรถขึ้นช้า ๆ อย่างใจเย็น เมื่อถนนเบื้องหน้าเริ่มปรับเข้าสู่ทางตรงในอีกไม่กี่วินาทีถัดจากนั้น ดวงตาเย็นชาทว่าคมกริบจ้องมองไปยังรถเก๋งสีดำที่มีฝุ่นดินเกาะเขรอะจนดูคล้ายเป็นสีเทาตลอดทั้งคัน พลางบอกตนเองว่า นั่นคือเป้าหมายของเขา... ตำรวจสองนายที่ได้รับมอบหมายให้ตามมาส่งอัลเลถึงแยกทางขึ้นถนนใหญ่ตัดเข้าสู่กรุงกีลาล เพิ่งถูกวิทยุเรียกตัวกลับไปเมื่อครู่ ซึ่งนั่นเท่ากับเป็นการเปิดโอกาสให้โควินสามารถติดตามเป้าหมายต่อไปได้อย่างสะดวกง่ายดายขึ้น แต่จุดประสงค์หลักของเขาไม่ใช่เพื่อตามมา ‘เก็บ’ อัลเล โควินต้องการค้นหา ‘ความจริง’ บางอย่างจากชายคนนั้นต่างหาก! รถเก๋งคันหน้าแล่นไปบนถนนใหญ่ด้วยความเร็วปกติสักระยะหนึ่งก็เริ่มชะลอความเร็วลง โควินแตะเบรกตามทันที ขณะที่จับตาดูการเคลื่อนไหวทุกอย่างด้วยความระมัดระวัง กระนั้นเขาก็ต้องแปลกใจ เมื่อจู่ ๆ รถเก๋งคันดังกล่าวหักเลี้ยวเข้าจอดข้างทางโดยไม่เปิดสัญญาณไฟล่วงหน้า หรืออีกฝ่ายจะรู้ตัว ว่ากำลังถูกสะกดรอยตาม? ไม่น่าจะเป็นไปได้... โควินคิด ถ้าเหยื่อรู้ตัวก็น่าจะยิ่งเร่งความเร็วเพิ่มขึ้นเพื่อสลัดหนีให้พ้นสิ ไม่ใช่เลี้ยวเข้าจอดข้างทาง ทำแบบนี้มันหาเรื่องตายชัด ๆ โควินไม่มีเวลาอ่านใจอีกฝ่ายมากนัก ถึงอย่างไรก็ต้องทำเรื่องนี้ให้เงียบที่สุด เขาจึงตัดสินใจจอดมอเตอร์ไซค์เข้าข้างทางเช่นกัน แต่ห่างจากรถเก๋งคันนั้นราวยี่สิบเมตร และพร้อมจะบึ่งมันตะลุยเข้าไปซ่อนตัวในป่าสนข้างทางทันทีถ้าหากเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉินขึ้น โคมไฟสูงริมถนนสาดแสงสีส้มลงมาเบื้องล่าง มันสว่างพอที่จะช่วยให้โควินมองเห็นภาพข้างหน้าชัดเจน แต่เขาก็ยังไม่ไว้วางใจเงาดำที่เกิดขึ้นภายใต้แสงสว่างนั้นอยู่ดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อประตูรถเก๋งด้านที่นั่งคนขับถูกเปิดออก และร่างสูงใหญ่ที่กำลังก้าวลงมาสวมชุดเฮมาสีน้ำตาลเข้ม ทว่าเขาไม่ใช่อัลเล! “ผมเชื่อว่า คุณจะต้องเตรียมคำตอบเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว ระหว่างที่ขับรถตามมาถึงที่นี่” สารวัตรอนิรูทธกล่าวเสียงขรึม “ตอบมาโควิน เชวาธราณินทร์สั่งให้คุณตามมา ‘ปิดปาก’ อัลเลใช่ไหม” ดูเหมือน ‘ความเงียบ’ จะไม่ใช่คำตอบที่ดีนัก เพราะมันตีความได้หลายอย่าง ขึ้นอยู่กับว่า ‘ใจ’ ของคนถามต้องการให้คำตอบออกมาในรูปแบบใด แต่โควินก็ยังคงยืนกรานที่จะใช้มันเป็นคำตอบอยู่นั่นเอง อย่างน้อยเขาก็ ‘เคย’ รู้จักธาตุแท้ของอีกฝ่ายดีพอ และเชื่อมั่นว่าคนอย่างสารวัตรอนิรูทธจะไม่ตีความส่งเดช จนมองทุกอย่างในแง่ร้ายไปซะหมด “ถอดหมวกกันน็อกออกเถอะ ผมรู้สึกอึดอัดเวลาคุยกับใครก็ตามโดยที่ไม่ได้มองตา” โควินเองก็คงจะรู้สึกเช่นนั้นเหมือนกัน เพราะเขาทำตามที่อีกฝ่ายบอกอย่างว่าง่าย ก่อนที่อดีตเพื่อนรักทั้งสองคนจะได้สบตากันอีกครั้งโดยไม่มีสิ่งใดกั้นขวาง นอกเหนือจากจุดยืนและภาระหน้าที่ที่แตกต่างกันสุดขั้ว ...สารวัตรอนิรูทธเป็นตำรวจ เขาจึงยืนอยู่ท่ามกลางแสงสว่างได้อย่างสง่าผ่าเผย ในขณะที่โควินเป็นมือปืน เขาจึงยืนอยู่ได้แค่ในเงามืดอันเงียบงัน... และถึงแม้เวลานี้ทั้งคู่จะเผชิญหน้าอยู่บนถนนสายเดียวกัน หากแต่ความขัดแย้งที่ปะทุขึ้นในใจ ก็อาจโน้มนำไปสู่เส้นทางอื่นซึ่งยากจะคาดเดา “เอาล่ะ คุณจะตอบคำถามผมตรงนี้ในฐานะเพื่อน หรือว่าจะควักปืนขึ้นมายิงใส่ผม แล้วกลับไปตอบคำถามนายตำรวจคนอื่นในฐานะผู้ต้องหา” “มีตัวเลือกที่สามไหม” โควินไม่ตอบ แต่เสนอตัวเลือกเพิ่มเติมให้อีกฝ่าย “อย่างเช่น ขอให้สารวัตรหลีกทางไปซะ ผมมีธุระส่วนตัวต้องคุยกับคนที่ชื่อ อัลเล นิดหน่อย และรับรองว่าจะไม่ทำเรื่องผิดกฎหมายกับเขาแน่นอน” “งั้นคุณก็ควรจะรู้ไว้อีกอย่างหนึ่งว่า แค่การพูดจาข่มขู่ ก็เรียกได้ว่าเป็นเรื่องผิดกฎหมายแล้ว” “ผมไม่เคยใช้คำพูดข่มขู่ใคร ถ้าจะใช้ ผมใช้ ‘ไอ้นี่’ มากกว่า...” ปืนสั้นโผล่ขึ้นมาอยู่ในมือของโควินฉับพลันราวกับเสกได้ อันที่จริงตอนเด็ก ๆ เขาเคยใฝ่ฝันอยากเป็นนักมายากล แต่เพราะโชคชะตาเป็นสิ่งที่อยู่เหนือการคาดเดา กว่าจะรู้ตัวอีกทีว่าตัวเองกำลังเดินห่างจากความฝันออกมาทุกขณะ โควินก็ได้ชื่อว่าเป็น ‘มือขวา’ ของธรัณ ธราณินทร์เต็มตัวแล้ว “แต่ผมจะไม่ใช้มัน เพราะผมรับปากสารวัตรตรงนี้ว่าจะไม่ทำเรื่องผิดกฎหมาย” พูดจบ สะบัดมือครั้งหนึ่ง ปืนสั้นกระบอกนั้นก็หายไปอย่างลึกลับพอ ๆ กับตอนที่มันปรากฏขึ้นมา สารวัตรร่างใหญ่นิ่งเงียบไปชั่วครู่ ดุจจะชั่งใจ แล้วจึงเอ่ยถาม “ผมจะเชื่อคำพูดของคุณได้แค่ไหน” “ได้เท่าที่สารวัตรอยากจะเชื่อ” โควินสวนคำทันทีโดยไม่ต้องคิด หรือไม่เขาก็คงคิดเตรียมเอาไว้แล้วล่วงหน้า “ผมไม่เคยโกหกสารวัตร และไม่จำเป็นต้องโกหก เพราะถ้าผมได้รับคำสั่งให้มาฆ่าปิดปากใครสักคนจริง ๆ ผมก็จะต้องทำให้สำเร็จ และยืดอกยอมรับในผลงานของตัวเอง” ใช่... สารวัตรอนิรูทธรู้ดี ว่าโควินยอมรับใน ‘ผลงาน’ ของตัวเองเสมอ แต่ด้วยอิทธิพลของตระกูลธราณินทร์ที่คุ้มหัวเขาอยู่ กฎหมายจึงไม่สามารถทำอะไรชายคนนี้ได้แม้แต่ปลายก้อย กรณีของคีราณก็เช่นเดียวกัน หากเชวาหนุ่มเป็นฆาตกรที่ลงมือสังหารดาราสาวจารุคามินจริง สุดท้ายเรื่องยังไม่ทันได้เดินเข้าสู่กระบวนการยุติธรรม ทั้งพยานและหลักฐานทุกอย่างก็คงจะถูกทำลายลงสิ้น ด้วย ‘คำสั่งลับ’ ที่คนเบื้องบนต่างรู้เห็นเป็นใจกันดี สารวัตรอนิรูทธเฝ้าถามตัวเองมาตลอดนับตั้งแต่ก้าวเข้ามารับผิดชอบคดีนี้ว่า เขากำลังต่อสู้อยู่กับ ‘อะไร’ และเพื่อ ‘ใคร’ กันแน่   คำว่า ‘อุดมการณ์’ ที่เขาหยิบยกขึ้นมาให้กำลังใจตัวเองบ่อยครั้ง แท้จริงแล้วก็เพียงคำพูดเลื่อนลอยอย่างนั้นหรือ? คำว่า ‘ธราณินทร์’ ต่างหากที่ทำให้เขาฮึดสู้ เพราะคิดว่ายิ่งพยายามบีบคั้นเชวาคนนั้นเท่าไหร่ โอกาสที่จะได้เผชิญหน้ากับ ‘มือขวา’ ของธรัณอีกครั้ง ก็จะยิ่งมีมากขึ้น ...และถ้าหากเป็นเช่นนั้นจริง เวลานี้เขาก็สมหวังแล้ว... “อัลเลเป็นพยานสำคัญคนหนึ่งของรูปคดี ตอนนี้เขาอยู่ในความคุ้มครองของตำรวจ ถ้าคุณต้องการพบเขาก็ต้องทำตามขั้นตอนให้ถูกต้อง ไม่ใช่ลอบสะกดรอยตามทั้ง ๆ ที่พกอาวุธติดตัว” โควินได้ฟังดังนั้นก็หรี่ตาลงเล็กน้อย “หมายความว่าอัลเลยังอยู่ที่โกจารางั้นสิ” สารวัตรอนิรูทธนิ่งเงียบ ไม่ตอบคำถาม และถือว่าตนเองไม่ได้เปิดเผยข้อมูลแต่อย่างใด ในขณะที่โควินรู้จักนิสัยของอีกฝ่ายดี จึงถือว่าการไม่ปฏิเสธคือคำตอบ มุมปากของเขาขยับยิ้มยามยื่นข้อเสนอ “ถ้าสารวัตรยอมให้ผมพบอัลเลและพูดคุยกับเขาสักครึ่งชั่วโมง ไม่ว่าจะด้วยเงื่อนไขใดก็ตาม ผมยินดีให้คุณตรวจค้นอาวุธได้โดยไม่ขัดขืน” นี่เป็นข้อเสนอที่แปลกประหลาดที่สุดเท่าที่สารวัตรอนิรูทธเคยได้ยินมา ...มือปืนที่ไหนบ้างกล้ายื่นข้อเสนอแบบนี้กับตำรวจ... หากทว่าท่ามกลางความแปลกใจนั้น ระยะห่างกว่ายี่สิบเมตร เสมือนอยู่ใกล้แค่เอื้อมมือไขว่คว้าถึง และเมื่อดวงตาของคนทั้งคู่ประสานกัน มิตรภาพและความผูกพันที่เคยห่างหายไปเนิ่นนาน ก็พลันหวนกลับมาบรรจบพบกันอีกครั้ง ...ไม่มีใครสนใจรถยนต์ที่แล่นสวนไปมาบนท้องถนน ...ไม่มีใครสนใจมวลเมฆที่เคลื่อนคล้อยมาบดบังดวงจันทร์ มีเพียงอำนาจลี้ลับบางอย่างภายในดวงตาเท่านั้นที่ทำให้คนทั้งสองสนใจซึ่งกันและกันได้ราวกับต้องมนตร์สะกด “ตกลงไหมครับ” สายลมยามราตรีพัดผ่านช่องว่างแห่งความห่างเหิน... กาลเวลา ณ ชั่วขณะนั้นผันผ่านไปนานเท่าไหร่ก็สุดรู้ อาจจะแค่เสี้ยววินาทีเดียว หรือห้านาที สิบนาที หนึ่งชั่วโมง สองชั่วโมงก็สุดเดา สารวัตรอนิรูทธจึงยกมือข้างหนึ่งขึ้นช้า ๆ พลางใช้นิ้วหัวแม่มือชี้ไปยังรถเก๋งที่จอดอยู่ข้างทาง “ขึ้นรถ” “ไม่” โควินส่ายศีรษะ “คุณไปกับผมดีกว่า เราไม่ได้ซิ่งด้วยกันนานแล้ว ผมคิดถึงอดีต” แทนคำตอบ นายตำรวจร่างสูงใหญ่เดินตรงมาหามือปืนชุดดำ รอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้าของโควินยังไม่จางหาย ตอนที่เขายื่นส่งหมวกกันน็อกให้ “สารวัตรสวมเถอะ ผมไม่จำเป็นแคร์สายตาใคร แต่ไม่ควรให้คนโกจาราเห็นว่า นายตำรวจที่พวกเขานับถือซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์มากับมือปืนอย่างผม” ประโยคท้ายเป็นการหยั่งเชิงซ้ำอีกครั้ง แต่สารวัตรอนิรูทธก็แน่วแน่พอที่จะไม่เปลี่ยนใจ หรือหันหลังกลับ เขาบอกตัวเองว่า อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด เขาไม่คิดจะหนีความจริงอีกต่อไป ปลายนิ้วหยาบสัมผัสกันเล็กน้อยขณะที่รับหมวกกันน็อกจากมือโควินมาสวม “ไปสิ ผมพร้อมแล้ว” โควินยิ้ม เขาก้าวขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ สตาร์ทเครื่อง เขารอให้อีกฝ่ายขึ้นซ้อนท้ายเรียบร้อยแล้วจึงค่อยออกรถ ตีวงโค้งกว้างข้ามไปยังถนนอีกเลนหนึ่ง เพื่อมุ่งหน้ากลับสู่โกจารา โดยมีวงแขนล่ำสันแข็งแรงของสารวัตรอนิรูทธกอดเอวไว้หลวม ๆ ... จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 20:29:47

ความคิดเห็นที่ 2 ลิ้งค์ตอนที่แล้ว http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10614988/W10614988.html คุยกับคนอ่าน คุณ latics1 : ขอบคุณค่ะ เนื้อเรื่องจะไปหวานเอาตอนท้ายๆ นะคะ คุณนุ้ย : ขอบคุณค่ะ แต่ชินกับชื่อเดิมมากกว่า พอต้องเปลี่ยนชื่อใหม่ก็เลยรู้สึกขัดๆ เขินๆ นิดนึง คุณ =FriEnDiY= : มาลงให้อ่านต่อแล้วนะคะ ขอบคุณที่ติดตามมาตั้งแต่แรกค่ะ :) คุณไก่ : ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ เดือนตุลาถ้ามีโอกาสได้เจอคุณไก่ ก็ตั้งใจว่าจะเอาหนังสือไปให้เซ็น แต่ไม่รู้ว่าจะได้เจอรึเปล่า ^^" คุณปุ้ย : ขอบคุณค่ะ รอฟังข่าวดีจากคุณปุ้ยอยู่นะคะ คุณสามปอยหลวง : ซีรีย์ชุดนี้ไม่ได้ออกพร้อมกัน แต่ก็คงไม่ทิ้งกันมากหรอกค่ะ เพื่อนอีกสองคนกำลังเร่งปั่นอยู่ คุณแก้วกังไส : ขอบใจจ้ะ คุณสายลมที่พริ้วไหว : คีจังถือคติน้ำขึ้นให้รีบตักน่ะค่ะ ถ้ามีโอกาสมันต้องป้อสาวไว้ก่อน เรื่องคนร้งคนร้ายมันไม่ค่อยสนหรอกค่ะ (กลุ้มใจจริงๆ พระเอกฉัน -*-) คุณ Tyra : ตอนนี้เปลี่ยนบรรยากาศไปลุ้นคู่รองบ้างนะคะ เหอะๆ คุณ mimny : คนร้ายมีจุดประสงค์ต้องการ 'ของ' บางอย่างน่ะค่ะ แต่เชวากับชามียังไม่รู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร คุณ scottie : เข้มๆ มาเสิร์ฟแล้วค่ะ แต่... (เผ่นโลด) คุณมน : ขอบคุณค่ะ คุณ Gracie Lou Freebush : คู่หนึ่งหนีคนร้าย อีกคู่หนึ่งสวีวี่วี ขอบคุณกิ๊ฟจากคุณ latics1, นารีจำศีล, =FriEnDiY=, Travel to the moon, makokchor, npuiy, Myguidingstar, สามปอยหลวง, แก้วกังไส,PiN.VE, สายลมที่พริ้วไหว, Tyra, Setakan ด้วยนะคะ แก้ไขเมื่อ 01 มิ.ย. 54 20:36:08 จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 20:30:31

ความคิดเห็นที่ 3 กรี๊ดดดดด ทำไมต้องกอดเอวกันด้วยยยยยยยย ไม่ย้อม จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 22:31:54

ความคิดเห็นที่ 4 อืยยยย ..ไรเนี่ย อย่าบอกว่าหักมุมนะค้า กลัวใจ!! จากคุณ : Gracie Lou Freebush เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 22:34:52

ความคิดเห็นที่ 5 จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 22:39:49

ความคิดเห็นที่ 6 มันก็ยังไม่ Y นะ แต่สองคนข้างบนนั่นชิงกรี๊ดไปแล้ว...งั้นเราเก็บไว้กรี๊ดทีหลังดีกว่า จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 01:23:37

ความคิดเห็นที่ 7 ^ ^ ^ ซะงั้น สงสัยมีอะไรหักมุมแน่เลย จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 04:00:02

ความคิดเห็นที่ 8 เอ๊ะ กอดเอว?? จะดีหรอค่ะ จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 05:26:37

ความคิดเห็นที่ 9 โควินกับสารวัตรสารวัตรอนิรูทธนี่ตกลงว่า...เอ่อ... โฮ โฮ โฮ   จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 05:28:01

ความคิดเห็นที่ 10 เอ่อ ตัวเอง ทำอะไรน่ะ (แอบเขิน) จากคุณ : Myguidingstar เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 16:04:06

ความคิดเห็นที่ 11 อ๊ะๆคู่โควินกะอนิรุธดูจะยังไงๆ รอติดตามตอนไปว่าคู่นี้จะเป็นอย่างที่สงสัยไหมน้า~ จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 54 14:01:41

ความคิดเห็นที่ 12 เพื่อนสนิทกอดเอวกันเพราะกลัวพลัดรถจ้า อย่าคิดมาก เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 54 15:35:14

ความคิดเห็นที่ 13 อ๊ายผู้ชายนั่งซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์แถมมีกอดเอวกันด้วย ทำไมเราแอบคิดไปไกลเนี่ยว่าคู่นี้เค้าเป็นมากกว่าเพื่อน จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 54 19:58:17

ความคิดเห็นที่ 14 อ่ะนะ ตั้งแต่โพสนิยายเรื่องนี้มา เป็นครั้งแรกที่คนอ่านเม้นท์ฉากเดียวกันหมดเลย จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 54 20:32:55

ความคิดเห็นที่ 15 ขำคุณสก๊อตกับคุณกุล ว่าแต่มันทำให้นึกไปอย่างนั้นจริงๆน๊า จากคุณ : มนต้นไม้๑^.^๑ (Setakan) เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 54 17:38:07

ความคิดเห็นที่ 16 Oh! เกิดอะไรขึ้นเนี่ยยยยย บรึ๋ย จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 23:48:48

ความคิดเห็นที่ 17 อ้า ไม่กล้าคอมเม้นท์ กลัวใจคนเขียนมากเลยครับ รออ่านตอนต่อไปดีกว่าครับ แก้ไขเมื่อ 06 มิ.ย. 54 14:51:16 จากคุณ : kaburapat เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 54 14:49:03

ความคิดเห็นที่ 18 สารวัตรกับมือปืน เหอๆๆๆๆ จริงๆ พอรู้เป็นนัยๆ จากที่เห็นหัวเอ็มพี่ยุ้ยแล้วอ่ะ จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 54 21:26:33

ความคิดเห็นที่ 19 ตอนที่ 17 ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10652910/W10652910.html จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 54 01:14:45