ความคิดเห็นที่ 1 ปัญหาของดุริยะก็คือ แม้จะรู้ว่า เพลงพิณพักอยู่ที่โรงแรมไหน แต่เขาก็ไม่อาจตามเข้าไปพักได้ง่ายดาย เนื่องจากเป็นโรงแรมระดับห้าดาวที่ต้องมีการจองล่วงหน้าเป็นเดือน ยิ่งช่วงนี้เป็นช่วง High Season ด้วยแล้ว การมาแบบกะทันหันจึงสร้างความยุ่งยากให้เขา เพราะไม่มีห้องพักเหลือสำหรับเขาแม้แต่ห้องเดียว เอ๊ะ ต้องจองล่วงหน้าเป็นเดือนงั้นหรือ? ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่าเพลงพิณตั้งใจไว้แล้วว่าจะมาภูเก็ตวันนี้ แล้วทำไมเธอไม่บอกเขา เป็นไปได้ไหมว่าเธอลืม...แต่ตอนเช้าก็น่าจะโทร.บอกเขาสักหน่อย ดีกว่าให้เขาไปเก้อ   แต่อะไรบางอย่างในเหตุการณ์นี้ ทำให้เขาค่อนข้างแน่ใจว่า เพลงพิณมาที่นี่แบบกะทันหัน แล้วทำไมเธอถึงได้ที่พักรวดเร็วเช่นนั้นล่ะ...คำถามอีกคำถามผ่านเข้ามาให้ดุริยะยิ่งรู้สึกแปลกแปร่ง ชายหนุ่มล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋ากางเกงเพื่อโทร.หาพิณทอง แต่ช่วงจังหวะนั้นเอง สายตาก็เหลือบไปเห็นลัลนากำลังเดินคุยโทรศัพท์เข้าล็อบบี้มา สัญชาตญาณบางอย่างสั่งให้ดุริยะรีบเร้นกายเขาข้างเสากลมต้นใหญ่แทนที่จะเข้าไปทัก ซึ่งก็นับว่าเป็นการตัดสินใจที่ไม่ผิดพลาด เพราะเมื่อลัลนาเดินผ่านจุดที่เขาอยู่ แม้จะไม่ได้ยินเรื่องราวก่อนหน้า แต่แค่ประโยคที่ว่า “ห้อง 3303 รีบๆ หน่อยก็แล้วกัน แค่นี้นะ” ก็นำความพอใจมาให้เขายิ่งแล้ว อะไรบางอย่างที่แปลกแปร่ง คงมาจากผู้จัดการของเพลงพิณคนนี้นี่เอง! เพลงพิณกลับเข้าห้องพักด้วยท่าทีผ่อนคลายและอาบน้ำเพื่อลงไปทานข้าวกับแม่ด้วยความสบายใจขึ้น ระหว่างที่เธอกับแม่กำลังจะเดินเข้าร้านอาหาร ร่างสูงใหญ่ของดุริยะก็ปรากฏตัวขึ้นในชุดลำลองสบายๆ ใบหน้าขาวเข้มนั้นยิ้มละไม เพลงพิณได้แต่มองด้วยความแปลกใจ “นี่คุณมาได้ยังไง” หญิงสาวกรากเข้าไปถามอย่างลืมตัว รอยยิ้มตื่นเต้นดีใจของเธอ ทำให้ดุริยะรู้สึกว่าตัวเองตัดสินใจไม่ผิดที่หนีเหวียน วัน อาน มาก่อนหนึ่งวัน “ผมพาลูกค้ามาพักผ่อนน่ะ...แต่คุณนี่น่าตีจริงๆ เลย จะมาเที่ยวก็ไม่ยอมบอกกัน ปล่อยให้ผมไปหาเก้อได้ยังไง” ตอนท้ายเขาทำเสียงเคร่ง “ก็...มันกะทันหันนี่” เพลงพิณเสียงอ่อยอย่างรู้สึกผิดจริงๆ เมื่อเช้า เธอเองก็พยายามจะโทร.ไปบอกเขาอยู่เหมือนกัน แต่ลัลนาก็เข้ามาห้ามไว้ บอกว่าไม่อยากให้ใครรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน ซึ่งแม้จะรู้สึกแปลกๆ กับคำห้ามนั้น แต่เมื่อถูกเร่งให้รีบออกเดินทาง เธอก็ไม่มีเวลาได้โทร.หาเขาอีกเลย ดุริยะพยักหน้ารับทราบง่ายๆ ก่อนจะหันไปทักทายพิณทอง จากนั้นก็ทำท่าเหลียวหาใครสักคนแล้วถามว่า “ผู้จัดการของคุณล่ะ ไม่มาด้วยหรือ” “พี่เปิ้ลไม่ค่อยสบายน่ะ เลยขอตัวพักผ่อน ฉันกับแม่เลยลงมาทานกันสองคน” เป็นคำตอบที่เรียกยิ้มเหยียดแบบรู้เท่าทันหญิงสาวคนนั้นบนริมฝีปากได้รูปของดุริยะได้ แกล้งไม่สบายเพื่อที่จะอ้างว่าตอนเกิดเหตุร้ายๆ ขึ้นกับเพลงพิณตนไม่รู้ไม่ชี้สินะ... “คุณเล็กล่ะคะ ลูกค้าอยู่ไหนคะ” พิณทองแสร้งถามทั้งที่รู้คำตอบดีอยู่แล้วว่าอะไรเป็นอะไร เพราะดุริยะได้โทร.หาเธอก่อนหน้านี้แล้วนั่นเอง “อ๋อ ลูกค้าผมมาพรุ่งนี้น่ะครับ แต่ผมล่วงหน้ามาก่อน” “อย่างนี้ก็ยังไม่มีเพื่อนทานข้าวสิคะ ถ้าอย่างนั้นก็เชิญท่านด้วยกันสิคะ ทานกันเยอะๆ สนุกดีออก” “ขอบคุณครับ” ทั้งหมดนั้นดูเหมือนละครฉากเล็กๆ ที่แม่กับเขาแสดงร่วมกัน และมีการต่อบทกันอย่างเข้าขา แต่ทว่า ถ้ามีโอกาส เพลงพิณจะบอกว่า ทั้งแม่ทั้งเขาตีบทไม่แตกสักนิด!   อย่างไรก็ตาม หญิงสาวยอมรับว่าอุ่นใจนักหนาที่มีเขาอยู่ใกล้ๆ แบบนี้ อย่างน้อย เธอก็เชื่อมั่นว่า ถ้าหากมีอะไรแปลกๆ พิสดารๆ เกิดขึ้นกับเธออีก นอกจากแม่แล้ว เธอก็จะยังมีเขาเสมอ จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 23:21:09

ความคิดเห็นที่ 2 ดุริยะไม่ได้สั่งเปลี่ยนโต๊ะที่พิณทองบอกว่าลัลนาเป็นคนจองไว้ เพราะก็อยากรู้เหมือนกันว่า หญิงสาวคนนั้นจะใช้วิธีการแบบไหนกับเหยื่อที่เจ้าหล่อนล่อมาให้ “ท่าน” แต่สิ่งที่เขาสั่งเปลี่ยนคือ รายการอาหารซึ่งพิณทองบอกว่า ลัลนาเป็นคนลงมาจัดการสั่งไว้ให้ล่วงหน้าแล้ว “เอ่อ...แต่...ว่า คนที่มาสั่ง กำชับว่า ต้องเป็นเมนูนี้เท่านั้นนะครับ เพราะเป็นอาหารที่คุณเพลงชอบทั้งนั้น” บริกรที่ดูแลโต๊ะนั้นเอ่ยคล่องปรื๋อราวกับท่องบทมาก่อนแล้ว “ถ้าอย่างนั้นก็ยกมาเลยค่ะ ไม่ต้องเปลี่ยนหรอก” เพลงพิณเอ่ยขึ้นพลางพยักหน้าให้ ซึ่งบริกรก็รีบเข้ามาเลื่อนเก้าอี้ให้เธอด้วยท่าทีโล่งใจ และนั่นทำให้ดุริยะที่จับตาดูตาแทบไม่กะพริบค่อนข้างแน่ใจว่า แผนครั้งนี้ของลัลนาต้องเกี่ยวข้องกับอาหารเป็นแน่แท้   “สั่งใหม่เถอะคุณ อาหารทำไว้นาน พอเย็นแล้วจะไม่อร่อย...เอาอย่างนี้ก็แล้วกันน้อง พี่ขอเมนูใหม่ทีนะ ส่วนอาหารที่สั่งแล้ว ขอห่อกลับบ้านก็แล้วกัน” เพลงพิณไม่เข้าใจการกระทำนั้นของเขาด้วยประการทั้งปวง พลางก็นึกค่อนขอดในใจ เธอเพิ่งรู้สึกดีที่มีเขาอยู่ใกล้ไปเมื่อครู่นี้เอง นี่จะกลับมาเป็นคนบ้าอำนาจ เอาแต่ใจตนอีกแล้วหรือ หญิงสาวหันไปทางแม่เพื่อหาพวก ทว่าเธอลืมไปได้อย่างไรว่าแม่เป็นพวกเดียวกับเขามาตั้งนานแล้ว! “แม่เห็นด้วยกับคุณเล็กนะ ขอทานร้อนๆ ดีกว่า” บริกรหนุ่มมีสีหน้ายุ่งยากลำบากใจ ทว่าก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าต้องตามใจลูกค้าที่อยู่ตรงหน้านี่ก่อน ระหว่างที่ไปส่งรายการให้แม่ครัว ค่อยโทร.ขึ้นไปขอความเห็นจาก “ลูกค้าเงินหนาอีกคน” ที่ว่าจ้างให้เขาทำงานพิเศษ เมื่อรับรายการอาหารจากลูกค้าเรียบร้อยแล้ว เด็กหนุ่มก็เดินเร็วๆ ตรงไปยังห้องครัว ยื่นรายการใหม่ที่ลูกค้าสั่งให้แม่ครัว แล้วรีบหาบริเวณลับตาคน เพื่อล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดขึ้นมา “เกิดเรื่องแล้วพี่เปิ้ล...ก็ลูกค้าผู้ชายที่มากับคุณเพลงน่ะสิ ยกเลิกอาหารที่พี่ให้ผมใส่ยานอนหลับไว้หมดเลย...อ้าว...ก็ลูกค้าผู้ชายตัวใหญ่ๆ หน้าตาหล่อๆ ไงพี่ ผมไม่รู้ว่าเขาชื่ออะไร แต่เขาสั่งยกเลิกอาหารแล้วก็สั่งใหม่ แล้วพี่จะให้ผมทำยังไง ยาที่พี่ให้มา ผมใช้ไปหมดแล้ว...ตกลงพี่ ถ้าพี่มีอะไรให้ผมรับใช้อีกก็บอกได้นะ ผมยินดี” ลัลนากดวางโทรศัพท์ด้วยความหงุดหงิดเต็มหัวใจ ลูกค้าผู้ชายตัวใหญ่หน้าหล่อ จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากเสี้ยนหนามชิ้นใหญ่ที่คอยขัดขวางของคุณยรรยงมาโดยตลอดนั่นเอง “ยายเพลงนะยายเพลง แร่ดจริงอะไรจริง โทร.เรียกให้ผู้ชายมาหาถึงนี่เลย” ลัลนาแค่นด้วยน้ำเสียงหมั่นไส้ปนเหยียด “ใจคอจะล่อทั้งพ่อทั้งลูกจริงๆ รึนี่ หึ ถ้างั้นก็รับคนแก่คราวพ่อไปอีกคนก็แล้วกัน คงไม่สึกหรอนักหรอก” อย่างไรก็ตาม แม้จะไม่ชอบใจในสิ่งที่เพลงพิณทำ แต่มันก็ทำให้ลัลนาแน่ใจว่า ตนไม่ได้กำลังจะทำร้ายผู้หญิงใสซื่อไร้เดียงสามาจากไหน ผู้จัดการสาวนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ทำท่านึกออก จึงรีบกดโทร.ออกหาสายที่เรียกเข้าเมื่อครู่นี้ “ฉันนึกออกแล้ว แกรีบไปหาเด็กวัยรุ่นมากลุ่มหนึ่ง ด่วนเลยนะ...ฉันแค่จะล่อให้คนมาดึง ”ก้าง” ออกง่ายๆ เท่านั้นเอง หาได้แล้ว แกโทร.หาฉันทันทีเลยนะ...เอามาซักสี่ห้าคนก็ได้ ฉันมีค่าเสียเวลาให้คนละ ๕๐๐ บาท” วางสายเรียบร้อยแล้ว ลัลนาก็กระวีกระวาดลงไปข้างล่าง ผ่านเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ก็ส่งยิ้มหวานให้ครั้งหนึ่ง ก่อนจะเลี้ยวไปทางร้านอาหารที่เพลงพิณนั่งทานอยู่ แต่เมื่อไปถึง เธอไม่ได้ก้าวเข้าไปข้างใน กลับเลือกที่จะยืนแอบอยู่มุมหนึ่งใกล้ๆ นั้น และหมั่นมองนาฬิกาข้อมือแบบลุ้นๆ ประมาณห้านาทีต่อมา เธอก็พยักหน้ากับตัวเอง แล้วหมุนตัวเดินจากตรงนั้น และมุ่งตรงยังเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ซึ่งหนึ่งในนั้นจำหน้าเธอได้ เพราะลูกค้าคนนี้มากับนักร้องคนโปรดของเธอ       “สวัสดีค่ะ...ดิฉันเป็นผู้จัดการส่วนตัวของเพลง คนมีฝันน่ะค่ะ จำได้มั้ยคะ” ลัลนาตรงดิ่งเข้าไปหาหญิงสาวที่มีความชื่นชมและปลาบปลื้มเพลงพิณอยู่ในสีหน้าและแววตา   “จำได้สิคะ...มีอะไรให้ทางเรารับใช้หรือคะ” หญิงสาวคนนั้นออกอาการกระตือรือร้นขึ้นมาทันที “น้องเพลงให้ดิฉันกลับขึ้นไปหยิบผ้าพันคอน่ะค่ะ แต่เมื่อกี้ลืมขอคีย์การ์ดเธอมา ไม่ทราบว่าเธอฝากไว้ที่นี่หรือเปล่าคะ ห้อง 3303 น่ะค่ะ” “สักครู่นะคะ” แล้วเธอก็หันไปเช็คยังแถววางการ์ดทางด้านหลัง ก่อนจะหันมาส่งยิ้มให้ “ไม่ได้ฝากไว้ค่ะ” “ถ้าอย่างนั้นรบกวนขอคีย์การ์ดสำรองด้วยค่ะ ดิฉันขี้เกียจย้อนกลับเข้าไปในร้านน่ะค่ะ แล้วก็อยากเอาของไปให้เพลงเร็วที่สุดด้วย วันนี้อากาศเย็น เดี๋ยวเพลงจะยิ่งไม่สบาย” ไม่นาน คีย์การ์ดห้องของเพลงพิณก็เข้ามาอยู่ในมือของลัลนาอย่างง่ายดาย ยิ้มชั่วร้ายผุดขึ้นเหนือริมฝีปากของเธอ จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 23:22:17

ความคิดเห็นที่ 3 ระหว่างรออาหารที่สั่งใหม่ ดุริยะก็เอ่ยถามถึงโปรแกรมเที่ยวสำหรับวันพรุ่งนี้ของสองแม่ลูก ซึ่งเพลงพิณได้แต่ส่ายหน้าว่าไม่รู้อะไรเลย “พี่เปิ้ลเป็นคนจัดโปรแกรมให้ทุกอย่าง” “นี่ถ้าเขาจัดส่งคุณไปขายมาเลเซีย คุณจะรู้หรือเปล่า” ดุริยะตำหนิออกมาตรงๆ “ไว้ใจคนง่ายเกินไปหรือเปล่าคุณ” “แล้วทำไมฉันจะต้องไม่ไว้ใจพี่เปิ้ลด้วยล่ะ” เพลงพิณย้อนถามอย่างไม่เข้าใจ ดุริยะรู้สึกตัวว่าพลาดชิงกล่าวหาหญิงสาวคนนั้นโดยไม่มีหลักฐาน จึงรีบแก้เก้อว่า “ผมหมายถึงทั่วๆ ไปสิ ไม่ใช่เฉพาะพี่เปิ้ลของคุณเท่านั้น” “งั้นก็คงไม่ผิดถ้าฉันจะรวมคุณเข้าไปด้วย”   คราวนี้ดุริยะยิ้มน้อยๆ ที่เจอสาวเจ้าย้อนเข้าให้ และแม้จะเป็นการยิ้มจากความขำ ทว่านับตั้งแต่รู้จักกันมา ไม่ว่าจะในฐานะเพื่อนร่วมงานหรือในฐานะสปอนเซอร์หลักของทางรายการ  เพลงพิณก็เพิ่งได้เห็นรอยยิ้มจริงๆ ของเขาเป็นครั้งแรก และเธอก็ต้องยอมรับว่าเขาเป็นคนที่ยิ้มสวย เพราะฟันของเขาเรียงตัวสวย ทั้งยังขาวเป็นเงาอีกต่างหาก...เฮ้อ แล้วก็ชอบทำหน้าบูดหน้าขรึมอยู่ได้ “แล้วคุณเล็กมีโปรแกรมไปเที่ยวไหนบ้างคะ” พิณทองเอ่ยถามขึ้นก่อนที่สองหนุ่มสาวจะปะทะฝีปากกันอีกครั้ง “พอเหวียนมาถึง ผมจะพาเขาไปไหว้สักการะพระที่วัดฉลองก่อนครับ จากนั้นก็ว่าจะพาเขาข้ามไปเกาะราชาใหญ่ แล้วก็ค้างที่นั่นคืนหนึ่ง” ดุริยะร่ายแผนของเขาให้ฟังแล้วรีบบอกต่อว่า “แต่ผมเกริ่นกับเหวียนไว้นะครับ ว่าถ้าจะมีคนร่วมทริปเพิ่มไปด้วยซักสองคน เขาก็ยินดี” “น่าสนใจนะ เพลง เพราะเราเองก็ไม่มีโปรแกรมอยู่แล้ว” พิณทองหันมาเสนอความเห็น “เกาะราชา พวกเราก็ยังไม่เคยไปด้วย เพลงว่าไงลูก” เพลงพิณรีบส่ายหน้าปฏิเสธ “อย่ารบกวนคนอื่นเลยค่ะ แม่ เดี๋ยวคืนนี้เพลงกับพี่เปิ้ลจะวางโปรแกรมเอง ว่าเราจะไปที่ไหนกันบ้าง” “แหม พี่เปิ้ลของคุณเป็นคนวาง ก็มีแค่โปรแกรมเดียวเท่านั้นละ...โปรแกรมขึ้นสวรรค์” ดุริยะค่อนออกมาด้วยน้ำเสียงดูถูก อันทำให้เพลงพิณชักอารมณ์เสีย “ฉันสังเกตมาหลายครั้งแล้ว ดูคุณไม่ค่อยชอบพี่เปิ้ลนะ เขาไปทำอะไรให้คุณหรือเปล่า” หญิงสาวโพล่งถามตรงๆ “แล้วเมื่อกี้ คุณก็บอกว่าคนร่วมทริปแค่สองคน กะจะไม่ให้พี่เปิ้ลไปด้วยใช่มั้ย แล้วไอ้โปรแกรมขึ้นสวรรค์ที่คุณว่านั่นน่ะ มันหมายความว่ายังไง” “เอ้อ...ไม่เอาน่า เพลง นี่เรามาเที่ยวหาความสบายใจนะ ลูก อย่าซีเรียสนักเลย” พิณทองรีบเปลี่ยนบรรยากาศและหันมามองคนเป็นลูกอย่างตำหนิ เพลงพิณหน้างอและมองแม่กลับไปด้วยสายตาตัดพ้อ ก่อนที่จะเลื่อนสายตาไปยังดุริยะ ระหว่างนั้นเอง ก็มีเสียงเอะอะโวยวายหลายเสียงแว่วมาจากล็อบบี้ด้านหน้า ลูกค้าหลายคนต่างหันไปมองด้วยความตกใจและแปลกใจ แต่สักพักเสียงนั้นก็หายไป ครู่ต่อมา ผู้จัดการโรงแรมก็กระหืดกระหอบเข้ามาในร้านอาหาร แล้วตรงไปเข้าไปพูดคุยกับผู้จัดการร้านด้วยท่าทีเร่งร้อน สักพัก ผู้จัดการร้านก็เดินเข้ามาหาเพลงพิณ “ขอโทษครับ คุณเพลงพิณ...” เขาโค้งคำนับให้เธอด้วยความเกรงใจ ทั้งสามคนบนโต๊ะหันมองเขาแล้วก็หันกลับมาสบตากันด้วยความแปลกใจ “ตอนนี้มีแฟนคลับของคุณมารออยู่หน้าโรงแรมเต็มไปหมดเลย พวกเขาอยากพบคุณ...บอกให้กลับไปยังไงก็ไม่ยอม...เอ้อ ผม...รบกวนคุณออกไปพบพวกเขาหน่อยได้มั้ย ไม่อย่างนั้น ผมเกรงว่า พวกเขาจะทำลายความเป็นส่วนตัวของแขกท่านอื่นน่ะครับ” ไม่ต้องใช้เวลาตัดสินใจแม้แต่น้อย เพลงพิณพยักหน้าและขยับตัวลุกขึ้นในทันที ซึ่งพิณทองกับดุริยะก็ไม่ได้ห้าม เพราะเท่าที่รู้จักกันมา เพลงพิณให้ความสำคัญกับแฟนคลับเสมอ เหนืออื่นใด หญิงสาวแคร์ลูกค้าคนอื่น ต่างจากคนดังหลายคนที่ดุริยะเคยพบมาที่มักเลือกที่จะเพิกเฉยกับเรื่องแบบนี้ โดยยกให้เป็นหน้าที่ของทางโรงแรมหรือไม่ก็ผู้จัดการส่วนตัว หัวหน้ารักษาความปลอดภัยต้อนเด็กกลุ่มนั้นให้ไปอยู่ทางด้านข้างของโรงแรมเรียบร้อยแล้ว เพราะไม่ต้องการให้เสียงของพวกเขารบกวนการพักผ่อนของแขกคนอื่น และเมื่อเพลงพิณไปถึง เสียงกรี๊ดก็ดังขึ้นทันที พร้อมๆ การกรูเข้ามาหาจากทุกทิศทุกทาง จนร่างแบบบางแทบจะล้มลง ดีที่ดุริยะกรากเข้าไปแทรกกลุ่มเด็กๆ และเข้าไปช่วยประคองเธอไว้ จากนั้นก็สละแผ่นหลังกว้างให้เธอได้ยินพิงเพื่อตั้งหลักรับกับแสงแฟลชและกระดาษกับปากกาที่ยื่นมาตรงหน้า นับเป็นการถ่ายรูปและเซ็นชื่อให้แฟนคลับที่เพลงพิณรู้สึกอุ่นใจและมีความสุขกว่าครั้งไหน   พิณทองซึ่งยืนอยู่นอกวงมองภาพนั้นยิ้มๆ ก่อนจะหมุนตัวก้าวออกจากตรงนั้นด้วยความรู้สึกสบายใจว่าลูกสาวของตนจะมีคนดูแลที่ไว้ใจได้ บางทีคืนนี้เธออาจจะแวะไปหาเพื่อนคนหนึ่งซึ่งเคยร้องเพลงอยู่ในผับด้วยกัน แต่ผันมาเป็นเจ้าของผับเล็กๆ อยู่ที่นี่ก็ได้ เธอเองก็ไม่ได้โชว์ลูกคอร้องเพลงแบบจริงจังมานานแล้ว... และก่อนจะกลับขึ้นไปบนห้อง พิณทองก็แวะกลับไปยังร้านอาหารอีกครั้ง เพื่อเรียกพนักงานมาเก็บเงิน ก่อนจะเรียกหาอาหารชุดแรกที่ดุริยะสั่งให้ใส่กล่องไว้ โดยตั้งใจจะเอาไปฝากลัลนาที่ป่านนี้อาจจะยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง     (จบบทที่ ๑๙) จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 23:26:36

ความคิดเห็นที่ 4 บทที่ ๒๐ ความสุขมักผ่านไปรวดเร็วเสมอ คำพูดนี้ ทั้งดุริยะและเพลงพิณต่างก็ได้ยินมานาน หากแต่ไม่เคยได้สัมผัสแบบจริงๆ จังๆ เหมือนอย่างวันนี้! ครู่ต่อมา...จู่ๆ แฟนคลับคนหนึ่งก็ล้มลง ตามมาด้วยเสียงหวีดร้องด้วยความตกใจของคนที่อยู่ใกล้ ทำให้กิจกรรมทุกอย่างต้องหยุดชะงักลง “เกิดอะไรขึ้นหรือคะ” เพลงพิณร้องถามออกไปด้วยความเป็นห่วง “มีคนเป็นลมค่ะ” เท่านั้นเอง จากที่ยืนพิงกันอยู่ ทั้งคู่ก็ผละออกจากกัน แล้วรีบเข้าไปดู พบว่า เด็กสาวคนหนึ่งนอนหมดสติอยู่บนพื้น มีเพื่อนสองคนกำลังช่วยกันพัดวีอยู่ใกล้ๆ “คุณเล็ก ฉันว่าอุ้มน้องไปที่ที่อากาศถ่ายเทสะดวกกว่านี้ดีกว่านะ” เพลงพิณเสนอความเห็น ดุริยะเห็นด้วย จึงเข้าไปช้อนร่างเด็กสาวขึ้นมาแล้วนำไปวางทางด้านหนึ่ง โดยมีเพื่อนสองคนตามไปช่วยดูแล ส่วนคนอื่นๆ หันมากรี๊ดเพลงพิณต่อ ซึ่งหญิงสาวก็หมั่นเหลือบมองไปทางนั้นด้วยความพะวงต่อความปลอดภัยของเด็กสาว แม้อีกใจจะรู้สึกสบายใจที่มีดุริยะคอยดูแลอยู่ก็ตาม แต่ครั้งหนึ่ง...เมื่อเธอมองไปอีกครั้ง ก็พบว่า ไม่มีดุริยะและเด็กสาวอยู่ตรงนั้นแล้ว! พวกเขาไปไหนกัน? หญิงสาวพยายามชะแง้หา แต่ก็โดนกลุ่มแฟนคลับบังเอาไว้ เธอรู้สึกไปเองหรือเปล่านะ ว่า พวกเขา “พยายาม” จะช่วยกันบังไม่ให้เธอได้มองเห็นอะไร และครั้งหนึ่ง สายตาเพลงพิณก็บังเอิญเหลือบไปเห็นผู้ชายร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อซาฟารีสีเทาเข้ม สวมแว่นดำปกปิดดวงตา แต่อะไรบางอย่างบอกว่าเขากำลังมองมาที่เธอ และจากการแต่งตัวก็ทำให้เพลงพิณแน่ใจว่าเขาไม่ใช่พนักงานของโรงแรมแน่ๆ   หญิงสาวใช้เวลาทบทวนความทรงจำไม่กี่วินาทีก็นึกออก ผู้ชายคนนี้เป็นหนึ่งในลูกน้องของคุณยรรยงที่เคยไปดักส่งดอกไม้ให้เธอหน้าสตูดิโอถ่ายแบบ! ในใจเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น แต่เธอก็มีสติพอที่จะไม่แสดงอาการอะไรออกไป คอร์สฝึกสมาธิและสอนการแสดงระหว่างที่อยู่ในบ้าน “คนมีฝัน” ช่วยเธอไว้ได้มาก ดังนั้นเอง เธอจึงหันไปยิ้มให้กับบรรดาแฟนคลับต่อได้ ครั้นสบโอกาสก็รีบกล่าวขอตัวทันที ทางด้านผู้ชายคนนั้น เมื่อเห็นว่าเธอเดินเข้าโรงแรมไปแล้ว ก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วกดโทร.ออกทันที “เข้าไปข้างในโรงแรมแล้วครับ คิดว่าเดี๋ยวคงขึ้นไปนอน...คุณเปิ้ลเคลียร์ส่วนของคุณได้เลยครับ...ครับผม” พอวางสาย เขาก็รีบผละไปยังด้านหลังโรงแรมด้วยท่าทีเร่งร้อน เพราะที่นั่นก็มีงานชิ้นสำคัญบางอย่างรอเขาอยู่เช่นกัน! จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 23:28:01

ความคิดเห็นที่ 5 เข้ามาข้างในโรงแรมและแน่ใจว่าคนของคุณยรรยงไม่ได้ตามมาแน่นอนแล้ว เพลงพิณก็รีบโทร.หาดุริยะ เพราะอยากปรึกษาเขาถึงเรื่องนี้ ด้วยมั่นใจว่าคุณยรรยงอยู่ที่นี่ด้วยและจุดหมายของการมาที่นี่ของเขาก็ไม่แคล้วเกี่ยวข้องกับเธอ แล้วตาแก่คนนั้นรู้ได้ยังไงว่าเธออยู่ที่นี่ในเวลานี้? คำถามดังกล่าวผุดขึ้นตามมาทันที แต่ครู่ต่อมา เพลงพิณก็ปัดมันทิ้งไปก่อน เขาจะมาได้อย่างไรยังไม่ใช่เรื่องสำคัญในตอนนี้ การรับมือกับเขาต่างหากที่ต้องทำเป็นอันดับแรก เพลงพิณวางสายด้วยความผิดหวัง เมื่อดุริยะไม่มีท่าทีว่าจะรับสายเธอเสียที ทำให้เธอชักไม่สบายใจและอดคิดไปต่างๆ นานาไม่ได้...เขาหายไปไหนกันแน่นะ หายไปกับกับเด็กสาวคนนั้นหรือเปล่า เป็นไปได้ไหมว่าเขากำลังพาเธอไปหาหมอ เลยไม่สะดวกรับ...หรือจะมีอะไรมากกว่านั้นนะ?   มืออูม ขาวอมชมพู หยิบคีย์การ์ดของหมายเลขห้อง 3303 มาถือไว้ด้วยสีหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง ดวงตาเล็กหยีเต็มไปด้วยความพึงพอใจอย่างที่สุด อา...ในที่สุด ก็ถึงเวลาที่จะสอนให้หญิงสาวคนนั้นได้รู้จักโลกแห่งความจริงอีกด้านหนึ่งแล้ว หลังจากทำหยิ่งยโสให้เขาโกรธ หงุดหงิด มาหลายครั้ง หลังจาก เด็กเมื่อวานซืนอย่างดุริยะทำให้เขาโมโหจนแทบกระอักเลือดมาแล้ว วันนี้ละ เขาจะปลดปล่อยทุกความรู้สึกให้เธอจดจำเขาไปจนตาย! ชายกลางคนผู้แบกกิเลสและตัณหาเอาไว้จนหนักอึ้งไปทั้งหัวใจ ก้าวไปยืนรอลิฟต์ด้วยความรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้ลิ้มลองกายสาว ยิ่งนึกถึงใบหน้าสะสวย ผิวเนื้อเนียนใสที่เต่งตึงไปทั้งตัวของเพลงพิณแล้ว หัวใจก็ยิ่งสูบฉีดรุนแรงจนแทบจะรอไม่ไหว เมื่อเข้ามาในลิฟต์ซึ่งไม่มีผู้โดยสารคนอื่นเรียบร้อยแล้ว เขาก็เอ่ยถามสันธิ ลูกน้องคนสนิทที่ตามขึ้นมาบนนี้เพียงคนเดียวว่า “เรียบร้อยหรือเปล่า” “เรียบร้อยครับผม” คุณยรรยงแสยะยิ้มพอใจและไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีก เขาเงยหน้ามองหมายเลขบอกชั้นของลิฟต์ที่กำลังบอกชั้นที่สูงขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความรู้สึกที่เต้นเร่าขึ้นทุกที แต่จู่ๆ เขาก็ชะงัก หันไปมองสันธิงงๆ “แกว่าไงนะ” “เอ้อ เปล่านี่ครับ” สันธิเองก็งงเหมือนกัน เพราะเขาไม่ได้เอ่ยปากอะไรซักคำ “เมื่อกี้ฉันได้ยินใครพูดว่าตาแก่ตัณหากลับ” สีหน้าคุณยรรยงไม่ค่อยพอใจนัก “ในเมื่อในนี้มีแค่แกกับฉันแค่นั้น” “เปล่าครับ ผมไม่ได้พูดนะครับ ไอ้แก่หัวงู กิเลสหนา อุ๊บส์” สันธิปิดปากตัวเองแทบไม่ทัน ตาเบิกกว้างด้วยความตกใจสุดชีวิตที่ตัวเองหลุดคำเหล่านั้นออกไป...อย่างใจคิด...ทว่า เขาไม่ได้ตั้งใจจะพูด! “นั่นไง นี่แกกล้าว่าฉันเหรอ” คุณยรรยงหันมาตวัดมือใส่ใบหน้าอีกฝ่ายเต็มแรงเสียงดังเผียะ สันธิไม่ได้หลบ เพียงแต่ขบกรามแน่นเพื่อข่มความเจ็บ “ฉันเป็นอย่างนี้ มันหนักส่วนไหนของแก ไอ้กระจ๊อก” “ขอโทษครับ ตาแก่โรคจิต ปัญญาอ่อน...เฮ้ย” สันธิตาเหลือกไปอีกรอบกับคำพูดที่หลุดจากปากตน “ไอ้สันธิ! ระ yum” ใบหน้าขาวอมชมพูแดงก่ำด้วยความโกรธอย่างที่สุด ตวัดมือใส่ใบหน้านั้นไปมาหลายครั้งให้สมกับแรงแค้น “ผม...เอ้อ ผมขอโทษครับนาย แต่ผมไม่ได้พูดนะครับ ไอ้แก่บ้าอำนาจ...เฮ้ย!” สันธิร้องลั่นแล้วรีบหุบปากฉับ   “ไอ้สารเลว เมริง!...” เขากำหมัดขึ้นแล้วรัวใส่ร่างกายและใบหน้าฝ่ายนั้นไม่ยั้ง สันธิพยายามปกป้องตัวเองในขณะที่มือหนึ่งก็ปิดปากไว้แน่นเพื่อไม่ให้คำใดหลุดลอดออกมาอีก เมื่อลิฟต์เปิดออก นายยรรยงก็เดินออกมาด้วยท่าทางหัวเสียเต็มพิกัด พลางบ่นงึมด้วยความหงุดหงิด แต่สันธิยังยืนตัวงอด้วยความเจ็บปวดจากฤทธิ์มือฤทธิ์เท้าของเจ้านาย พร้อมกันนั้นก็ให้ประหลาดใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง เขาไม่เคยคิดจะพูดประโยคเหล่านั้นออกมา เพราะรู้ดีว่าขืนพูด อนาคตจะไม่มี ชีวีก็อาจจะหาไม่ แต่...เมื่อครู่นี้ เขาสาบานได้ว่า เหมือนมีคนบังคับให้เขาพูด! พลันนั้น สันธิก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบๆ อากาศรอบตัวเย็นลงอย่างรวดเร็ว ขนแขนของเขาตั้งขึ้นโดยพร้อมเพรียงกัน วูบหนึ่ง เขาอดนึกถึงหญิงสาวแปลกหน้าในชุดราตรีที่โผล่เข้ามาขวางมอเตอร์ไซค์ของพวกเขาเมื่อครั้งได้รับคำสั่งให้ตามป่วนดุริยะไม่ได้ ตอนนั้นเขาโดนเพื่อนๆ และเจ้านายด่าว่าไร้สาระ แค่ตาฝาดก็ทำเป็นเรื่องใหญ่โต แต่มาตอนนี้เขาว่ามันแปลกๆ แล้วละ ถึงจะไม่แน่ใจว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่จะเกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนั้นหรือเปลา แต่มันก็ทำให้เขาต้องรีบจ้ำอ้าวออกจากตรงนั้นและไม่กล้าหันหลังกลับไปมองข้างหลังอีกเลย! จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 23:31:51

ความคิดเห็นที่ 6 เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด เพลงพิณที่ยืนเหม่อมองท้องทะเลยามค่ำอยู่ที่ระเบียงอยู่อย่างเหงาๆ ก็ขยับตัวพลางขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจว่าทำไมแม่ถึงกลับเร็วนัก เพราะก่อนที่เธอจะเดินขึ้นห้องมา แม่ก็โทร.เข้ามาหาเธอพอดี บอกว่าตอนนี้อยู่กับเพื่อนเก่าคนหนึ่ง อาจจะกลับดึกสักหน่อย   ส่วนดุริยะ ป่านนี้ เขาก็ยังไม่ติดต่อกลับมา เธอเดาว่า เขาอาจจะกลับโรงแรมไปแล้ว หญิงสาวรีบผละจากระเบียงเพื่อไปหาแม่ แต่คนที่ยืนอยู่หลังประตู ทำให้เพลงพิณต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจสุดขีด “คุณยรรยง!” เรียกชื่อเขาแล้ว เพลงพิณก็รีบหันหาทางหนีทีไล่ เมื่อเขายืนขวางประตูอยู่อย่างนั้น ทางรอดทางเดียวของเธอก็คือ ระเบียงที่เธอเพิ่งผละจากมา “ยินดีต้อนรับสู่ภูเก็ต หนูเพลง” ชายกลางคนที่ตอนแรกตกใจเพราะไม่คิดว่าเธอจะตื่นอยู่แสยะยิ้ม มองเธอด้วยแววตาเปี่ยมไปด้วยแรงปรารถนาให้เพลงพิณขนลุกขนพอง “คุณมาได้ยังไง คุณได้คีย์การ์ดนั่นมาได้ยังไง!” เพลงพิณเอ่ยถามทั้งเพราะความอยากรู้และต้องการถ่วงเวลา อย่างน้อยก็จากตรงนี้ไปจนถึงระเบียง คุณยรรยงยิ้มหยันๆ ก่อนจะโยนคีย์การ์ดในมือทิ้งไปทางหนึ่งอย่างไม่แยแส “โลกนี้เคลื่อนไหวได้ด้วยเงินไง หนูเพลง...” เขาว่าพลางย่างสามขุมมาหา เพลงพิณค่อยๆ ก้าวถอยหลังอย่างระมัดระวัง “และนี่แหละ คือโลกความจริงที่หนูต้องเจอ” “แสดงว่าที่ผ่านมาทั้งหมดนั่นเป็นฝีมือคุณใช่มั้ย ไอ้พวกที่ตามล่าฉันกับคุณเล็กก็คนของคุณทั้งหมด ไม่มีคนของคุณเล็กอย่างที่พี่เปิ้ลว่าใช่มั้ย” “ฮะๆๆ ต้องบอกว่า แม้แต่ไอ้พวกเด็กๆ ที่มากรี๊ดหนูเมื่อกี้นี้ หรือแม้แต่การหายตัวไปของก้างชิ้นใหญ่ก็มาจากอำนาจเงินของฉันทั้งนั้น” “ก้างชิ้นใหญ่?...คุณเล็กเหรอ นี่คุณทำอะไรเขา” เพลงพิณร้องเสียงตระหนก “ก้างคือเศษขยะที่ไม่มีประโยชน์สำหรับมนุษย์ แต่อาจจะทำเพิ่มแร่ธาตุ “ในดิน” ได้ ฮะๆๆ” เขาเงยหน้าหัวเราะด้วยความสะใจ ไม่ต้องใช้เวลานาน เพลงพิณก็ตีความหมายของประโยคนั้นแตกและชัดเจน “คุณทำอะไรคุณเล็ก เขาไม่เกี่ยวนะ” “โอ๊ย ถ้ามันไม่เกี่ยวก็ไม่มีใครในโลกนี้จะเกี่ยวแล้วละ หนู...ไอ้เด็กเมื่อวานซืนนั่นมันท้าทาย แล้วก็ทำอวดดีใส่ฉัน มันทำให้เรื่องระหว่างฉันกับหนูยุ่งยากมากยิ่งขึ้น” เขาเริ่มต้นปลดกระดุมเสื้อเม็ดบน เท้ายังคงก้าวตรงมาหา หญิงสาวก้าวถอยหลังเร็วขึ้น คิดในใจว่า เธอยอมกระโดดระเบียงตายดีกว่ายอมให้ผู้ชายตรงหน้าถูกเนื้อต้องตัวแม้แต่ปลายเล็บ “ตั้งแต่หนูอยู่ในบ้านปั้นฝันแล้ว มันพยายามจะเข้ามาคานอำนาจฉัน หึ เสือกไม่เข้าเรื่อง” อีกฝ่ายยังพล่ามต่อด้วยความโกรธแค้นดุริยะ “หมายความว่ายังไง เข้ามาคานอำนาจอะไร คุณเล็กเข้ามาเพื่อช่วยหวันยิหวาไม่ใช่หรือ อย่าพยายามโยนความผิดให้เขาเพื่อที่คุณจะทำร้ายเขาได้นะ” “ก็แค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น เพราะไอ้คนเดิมที่รับผิดชอบโปรเจ็กต์นี้ชองซันไชส์ มันจ้องจะเอาใจเจ้านายด้วยการพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้เด็กหวันยิหวาเป็นแชมป์ แต่นายดุริยะมันอยากให้หลานสาวของมันได้ทุกอย่างเพราะความสามารถมากกว่า ก็เลยขอเป็นคนรับผิดชอบเอง” นั่นเป็นคำพูดที่เพลงพิณไม่คิดว่าจะได้ยิน เพราะมันตรงกันข้ามคนละขั้วกับสิ่งที่เธอคิดและเชื่อมาตลอด! “แต่ที่สำคัญ มันเข้ามาเพราะเป็นห่วงหนู มันคิดว่ามันมีอำนาจพอที่จะห้ามฉันไม่ให้เลือกหนูได้ แต่มันก็ทำไม่สำเร็จ ในที่สุด อำนาจของฉันก็มากกว่ามันอยู่ดี” “ไม่จริง ฉันได้แชมป์เพราะความสามารถของฉัน เพราะคนเขาโหวตให้ฉัน ไม่ใช่เพราะคุณ” เพลงพิณเถียงกลับอย่างลืมตัว คุณยรรยงหัวเราะออกมาอีกอย่างเห็นขัน “วันสุดท้ายน่ะ ใช่ ฉันไม่เถียง แต่ก่อนหน้านั้นน่ะ ฉันอยากให้หนูได้เห็นผลโหวตจริงๆ ว่าหนูอยู่อันดับที่เท่าไรแน่ จะบอกอะไรให้นะหนู ยังไงคนดูส่วนมากก็เป็นผู้หญิง และผู้หญิงก็มักไม่ค่อยเชียร์ผู้หญิงด้วยกันเองซะด้วย” “ไม่จริง! คะแนนของฉันตีคู่มากับยิหวา เราเป็นผู้หญิงสองคนแรกของรายการที่มีคนโหวตเยอะที่สุด” “ฮะฮะฮะ ไม่น่าเชื่อว่า “บทละคร” ที่ฉันคิดขึ้นมา จะน่าเชื่อถือมากขนาดนี้...เอาละ หมดเวลาหัวเราะแล้ว เพลงพิณ” ตอนท้ายๆ เขากลับมาทำเสียงเคร่ง แต่สีหน้ายังเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความปรารถนา “อย่าหนีให้เสียเวลา แล้วก็ให้ฉันเหนื่อยไปกว่านี้เลย” “อย่าเข้ามานะ!” เพลงพิณที่ตอนนี้หลังชนกำแพงแล้วตะโกนสั่ง “ถ้าคุณก้าวเข้ามาอีกก้าวเดียว ฉันจะโดดลงไปจริงๆ ด้วย” ชายกลางคนชะงักไปเล็กน้อย แต่ครู่ต่อมาก็ยิ้มขำ เพราะไม่เชื่อว่า หญิงสาวจะใจเด็ดขนาดนั้น เธออาจจะแค่พยายามอัพค่าตัวอยู่ก็ได้ “ฉันสัญญานะ ว่าจะให้ทุกอย่างที่หนูต้องการ บ้านหลังใหญ่ๆ ให้แม่ของหนู รถเก๋งหรูๆ บัตรเครดิตวงเงินไม่อั้น โดยที่หนูไม่ต้องเหนื่อยทำงานงกๆ อย่างทุกวันนี้” “ทุเรศ ฉันไม่มีวันขายตัวกินหรอก แกไปหาที่อื่นเลย ไป๊” เพลงพิณตวาดไล่ “พอเถอะน่า อย่าทำสะดิ้งเป็นคนรักศักดิ์ศรีหน่อยเลย ทีกับบารมีล่ะก็ เห็นวิ่งแร่ไปหาเขาถึงบ้าน” พูดจบเขาก็เขยิบเข้ามาใกล้ เพลงพิณที่รอท่าอยู่แล้ว ยกเท้าถีบเข้าที่ท้องฝ่ายนั้นเต็มแรง แล้วก็รีบวิ่งกลับเข้ามาในห้อง มุ่งตรงยังประตู แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อปรากฏชายหนุ่มร่างสูงใหญ่คนหนึ่งตรงช่องประตู ตามเนื้อตัวมอมแมมไปด้วยโคลนและเม็ดทราย ส่วนในมือมีคีย์การ์ดอีกใบ! จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 23:33:39

ความคิดเห็นที่ 7 “คุณเล็ก” เพลงพิณบอกไม่ถูกว่าดีใจและอุ่นใจมากเพียงไหนที่เห็นเขามายืนอยู่ตรงหน้า “มันทำอะไรคุณหรือเปล่า เพลง” ดุริยะก้มลงสำรวจเนื้อตัวเธอด้วยความเป็นห่วง ครั้นหญิงสาวส่ายหน้า ชายหนุ่มก็เงยหน้าจ้องคนที่ยืนทำหน้าตระหนกอยู่กลางห้องเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ   “นั่นคุณมาได้ยังไง” คุณยรรยงร้องถามพลางค่อยๆ เอื้อมมือไปยังกระเป๋ากางเกงด้านหลัง เมื่อสัมผัสเข้ากับวัตถุแข็งๆ ที่เขามักพกติดตัวเสมอ ก็ใจชื้นขึ้น “ทั้งที่ความเป็นจริง ผมควรจะจมอยู่ใต้ผืนทรายหลังโรงแรมตามคำสั่งของคุณอย่างนั้นใช่มั้ย” ดุริยะย้อนกลับด้วยเสียงเย้ยระคนโมโห เมื่อคิดภาพที่เขาโดนเด็กสาวคนนั้นหลอกว่าเป็นลม พอเขาวางเธอลงกับพื้น ขณะจะช่วยปฐมพยาบาล ก็มีไม้หนักๆ ฟาดลงมาที่ท้ายทอยเขาเต็มแรง แล้วทุกอย่างก็ดับมืดลง รู้สึกตัวอีกที เขาก็กลายเป็นกระสอบทรายให้ลูกน้องคุณยรรยงรุมทำร้าย แต่ก็สามารถลุกขึ้นมาสู้และจัดการพวกมันได้ ก่อนจะรีบกลับมาที่โรงแรมแห่งนี้ แล้วก็มาเจอสันธิที่ยืนเฝ้าหน้าห้องให้เจ้านายอยู่ ต้องเสียเวลาจัดการสันธิอีกสักพัก จึงเข้ามาในห้องได้ ด้วยคีย์การ์ดที่ “บังเอิญ” ตกอยู่หน้าห้องพอดี! “ไม่นึกว่าก้างชิ้นนี้จะทนทายาดขนาดนี้” คุณยรรยงแค้นใจจนแทบกระอักเลือดที่การขึ้นสวรรค์ถูกขัดขวาง...จากก้างชิ้นเดิม “ทำไมตายยากตายเย็นอย่างนี้วะ สงสัยฉันต้องจัดการด้วยตัวเองซะแล้วมั้ง” พูดจบเขาก็ควักปืนจากกระเป๋าหลังขึ้นมาและเล็งไปที่ดุริยะ เพลงพิณเบิกตากว้าง ก้าวไปยืนขวางวิถีกระสุนโดยไม่รู้ตัว “อย่าทำอะไรเขานะ” ชายกลางคนหรี่ตามองสองหนุ่มสาวอย่างพิจารณา ก่อนจะหัวเราะลั่น “โอ๊ยตาย...รักกัน ยอมตายแทนกันได้ด้วย ฮะๆๆ งานนี้สนุกแน่ ใช่มั้ย ดุริยะ รบกับคนนอกบ้านน่ะ ไม่เท่าไรร้อก แต่รบกับคนในบ้านนี่สิ...”     ขณะนั้นเอง ก็มีกลุ่มคนเดินเข้ามาในห้องอีกครั้ง เป็นกลุ่มคนที่ทำให้คุณยรรยงหน้าเสียและรีบเก็บปืนเข้าที่เดิม แต่ดุริยะกับเพลงพิณยิ้มออก พิณทองกับนายตำรวจสองนายนั่นเอง ทั้งนี้เพราะดุริยะได้โทร.ไปเล่าให้พิณทองฟังแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา และเดาแผนของคุณยรรยงออกจึงบอกให้เธอรีบโทร.แจ้งตำรวจท่องเที่ยว และเธอก็พาพวกเขามาถึงทันเวลาเสียด้วย ทั้งนี้ก็จากการช่วยเหลือของเพื่อนเก่าที่ช่วยติดต่อตำรวจให้นั่นเอง เสียแต่ว่า เมื่อตำรวจสองนายนั้นเห็นท่าทีน่าเกรงขามและแววตาดุๆ ของคุณยรรยงแล้วก็เกิดอาการใจคอไม่ดีขึ้นมาทันที ด้วยกลัวนักว่าจะสะดุดตอชิ้นใหญ่เข้าให้ “จับเลยค่ะ คุณตำรวจ ผู้ชายคนนี้พยายามจะข่มขืนฉัน” เพลงพิณแจ้งข้อหาทันที ผู้พิทักษ์สันติราษฎร์มองหน้ากันอย่างลังเล ตัดสินใจไม่ได้ว่าควรจะทำอย่างไรดี เห็นอย่างนั้นคุณยรรยงก็รู้ว่าควรจะพูดและทำยังไง และในที่สุด คุณยรรยงก็หลุดจากข้อกล่าวหาเพราะไม่มีหลักฐานแน่ชัด ให้ทั้งสามคนยิ่งคับแค้นใจจนแทบกระอักเลือด โดยเฉพาะเพลงพิณ ซึ่งเป็นผู้ที่ถูกกระทำโดยตรง ดุริยะกับพิณทองได้แต่ปลอบใจและพร่ำบอกว่า เมื่อกฎหมายจัดการไม่ได้ สักวันกฎแห่งกรรมก็ต้องทำหน้าที่ของมัน “กว่าเวรกรรมจะตามทัน จะต้องมีผู้หญิงดีๆ อีกกี่คนที่ถูกตาแก่คนนี้ทำลายคะ หึ คนแบบนี้น่าจะได้รับบทเรียนที่สาสม ชอบมีเซ็กส์นัก ซักวันคงได้ตายด้วยเซ็กส์” “ตายแล้วเพลง ทำไมไปแช่งเขาแบบนั้น ไม่เอาลูก” พิณทองรีบร้องห้ามและยกมือปิดปากลูกสาวเอาไว้ “ปล่อยให้เวรกรรมทำหน้าที่ของมันเถอะ อย่าไปมีใจอกุศลแช่งทำร้ายใครแบบนี้เลย ตอนนี้แค่ลูกปลอดภัย แม่ก็ดีใจมากแล้ว” “ผมว่าตอนนี้เรารีบย้ายโรงแรมกันดีกว่า เพราะผมเชื่อว่า เขาจะไม่หยุดแค่นี้ และต้องมีแผนอะไรอีกแน่” ดุริยะรีบเอ่ยขึ้น “จะย้ายไปไหนได้คะ ดึกป่านนี้แล้ว” เพลงพิณหันมาถามงงๆ “รีสอร์ทที่ผมพักไง อยู่ข้างๆ กันนี่เอง” “อ้าว ฉันนึกว่าคุณพักที่นี่เสียอีก” “ที่พักที่นี่เต็ม...แต่ผมงงจังว่าพี่เปิ้ลของคุณจองกะทันหันแล้วได้ห้องยังไง” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเยาะให้เพลงพิณและพิณทองขมวดคิ้วอย่างไม่แน่ใจ “คุณจะบอกอะไรฉัน” “พีอาร์บอกผมว่าที่นี่ต้องจองล่วงหน้าเป็นเดือนๆ และโดยเฉพาะห้องดีๆ อย่างห้องที่คุณพัก เผลอๆ ต้องจองกันสองสามเดือนโน่นแหละ” “นี่คุณกำลังจะบอกว่าพี่เปิ้ลจองห้องไว้นานแล้วงั้นหรือ หมายความว่าพี่เปิ้ล...” หญิงสาวเอ่ยอย่างไม่อยากเชื่อ   “เหตุการณ์ทุกอย่างฟ้องออกมาชัดเจนว่าผู้จัดการของลูกร่วมมือกับผู้ชายเลวๆ คนนั้น แต่ในเมื่อเรายังไม่มีหลักฐานพอ แม่ก็คิดว่า เราไม่ควรจะกระโตกกระตากออกไป” พิณทองเอ่ยความคิดของเธอให้ลูกสาวรับรู้ “เราต้องหาวิธีจับผิดเขาให้ได้แบบคาหนังคาเขา” “แม่จะทำยังไงคะ” น้ำเสียงเพลงพิณเต็มไปด้วยความหดหู่ “แม่ก็ยังคิดไม่ออก แต่ตอนนี้ แม่เห็นด้วยกับคุณเล็กว่าเราควรจะย้ายโรงแรมกันก่อน...รบกวนด้วยนะคะ คุณเล็ก แค่คืนเดียวเท่านั้น แล้วพรุ่งนี้เราจะกลับกรุงเทพกันแต่เช้า” จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 23:35:06

ความคิดเห็นที่ 8 ผู้จัดการของเพลงพิณรับทราบเรื่องราวที่เกิดขึ้นจากคุณยรรยงด้วยความตกใจสุดขีด ไม่นึกว่าแผนจะผิดพลาดได้ถึงขนาดนี้ และความรู้สึกที่ตามมาก็คือ ความกลัว กลัวว่าเพลงพิณจะเอาเรื่อง แม้คุณยรรยงจะบอกว่าไม่ได้เอ่ยออกไปสักคำว่าเธอร่วมมือด้วยก็เถอะ แต่เธอมั่นใจว่าดุริยะต้องรู้และผู้ชายแบบเขา ถ้าจะหาหลักฐานเธอก็เชื่อว่าเขาต้องหาได้แน่ “มีอะไรก็ปฏิเสธเอาไว้ก็แล้วกัน ให้มันเนียนๆ ด้วย อยู่กับพวกดารานักร้องมาตั้งนาน หัดเอาวิชาการแสดงมาใช้บ้าง...แล้วก็คิดแผนการเอาคืนพวกมันให้ผมด้วย” “ท่านคะ แต่ว่า...เพิ่งเกิดเรื่อง เราจะทำงานยากขึ้นนะคะ เปิ้ลว่าเราน่าจะ...” “ใครให้คุณออกความเห็น ทำตามที่ผมสั่ง พรุ่งนี้ตอนค่ำ เพลงพิณจะต้องมานอนรอผมที่ห้อง!” ออกคำสั่งแบบเอาแต่ใจแล้ว ทางโน้นก็กดตัดสายไป ปล่อยให้ลัลนาได้แต่ก่นด่าด้วยความหงุดหงิดและเกลียดชัง และแล้วเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ลัลนาสะดุ้งสุดตัว รีบเอามือยีผมเผ้าให้ดูยุ่ง ทำหน้าตาให้ดูยุ่งๆ เข้าไว้ หากแต่เมื่อเห็นเพลงพิณยืนจ้องเขม็งอย่างพร้อมเอาเรื่องที่หน้าประตู ลัลนาก็อดใจสะดุ้งในใจไม่ได้ “น้องเพลง มีอะไรหรือคะ” ลัลนาพยายามทำเสียงให้ดูงัวเงีย ตามมาด้วยการอ้าปากหาวเล็กๆ แต่ลอบสังเกตเพลงพิณตลอดเวลา นั่นทำให้เธอเห็นว่า แววตาของนักร้องที่ตนดูแลอยู่นั้น แข็งกร้าวกว่าที่เคยเป็นมา “เพลงมาดูน่ะค่ะว่าพี่เปิ้ลเป็นยังไงบ้าง ทานข้าวทานยาหรือยังคะ” น้ำเสียงที่เปล่งออกมามีความแข็งและห้วนสัมผัสได้ชัดเจนทั้งที่มีคำลงท้าย ค่ะ คะ บ่อยกว่าเมื่อก่อน   “เอ่อ..ทานแล้วค่ะ เลยหลับยาวไม่รู้เรื่องเลย ถ้าน้องเพลงไม่มาเคาะ ก็คงไม่ตื่น” ได้ทีลัลนารีบพูดในสิ่งที่ควรพูด ทำให้ “อีกคน” ลอบยิ้มเยาะมุมปาก “ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ก็ค่อยยังชั่วแล้วสิคะ พอจะเดินไหวมั้ยคะ พี่เปิ้ล” เพลงพิณเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงกระด้างผิดหู “เอ่อ...น้องเพลงจะไปไหนคะ” “เพลงอยากลงไปเดินเล่นที่ทะเลหน่อยน่ะค่ะ พี่เปิ้ลไปเป็นเพื่อนเพลงหน่อยนะ เมื่อกี้เพลงชวนแม่แล้ว แต่แม่บอกว่าเหนื่อย” “เดินเล่น? ตอนนี้นะเหรอคะ” ลัลนาทวนคำอย่างไม่แน่ใจในสิ่งที่ได้ยิน “ค่ะ ตอนนี้...เพลงชอบทะเลกลางคืน เพลงว่ามันลึกลับ น่าค้นหาดี พี่เปิ้ลว่ามั้ยคะ” ตอนที่พูด “คนพูด” จ้องหน้าคนฟังพร้อมด้วยรอยยิ้มเย็นๆ ชวนให้อกสั่นอย่างไรพิกล ทว่าลัลนาไม่อาจดึงสายตากลับออกมาได้ จำต้องมองสบตาคู่นั้นอยู่อย่างนั้น “เอ่อ...พี่ว่า...เรา...ไปกันเถอะค่ะ” ที่สุดลัลนาก็พยักหน้า และยอมก้าวตามหญิงสาวอย่างง่ายดาย (จบบทที่ ๒๐) น้อมรับคำติชมค่า จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 23:37:05

ความคิดเห็นที่ 9 เสร็จแน่ นังแอปเปิ้ลเน่าตัวร้าย จากคุณ : Nong Kob เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 09:39:18

ความคิดเห็นที่ 10 เป็นบัวแล้วหรือเปล่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 20:52:15

ความคิดเห็นที่ 11 ถูกจับถ่วงน้ำทะเลตายซะล่ะมั้งยัยเปิ้ล จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 54 00:11:43

ความคิดเห็นที่ 12 ยุ่งๆแต่ยังสบายดีอยู่ค่ะ แล้วพี่สบายดีหรือเปล่าค่ะ ไม่ได้แวะไปที่กระดานอีกเลยอ่ะ ยัยเปิ้ล แสบได้ใจ ระวังตัวเอาไว้อาจได้เจอของดี อิๆ(อ่านตามทันแล้วค่ะ) จากคุณ : มนต้นไม้๑^.^๑ (Setakan) เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 54 17:35:54