ความคิดเห็นที่ 1 “ประมาณนั้น แต่ผมไม่ได้คิดจะจับเธอ เราควรผูกมิตรกับเธอเพื่อให้เธอช่วยเหลืออย่างเต็มใจ” “แต่นี่ไม่ใช่วิถีทางของนักสู้ มันเป็นการต่อรอง” “คุณชัยยันต์ ฟังผมนะ วิถีทางของนักสู้ไม่ใช่การใช้กำลังเข้าประหัดประหารกันอย่างเดียว เพราะการได้ชัยชนะที่ทิ้งไว้เพียงเลือดเนื้อและชีวิต ใครล่ะจะร่วมยินดี ในเมื่อต่างก็ตายกันหมด เพราะงั้นการเอาชนะแบบไม่เสียเลือดเนื้อผมว่านั่นคือชัยชนะที่แท้จริง” “แต่ นายท่าน นี่ไม่เคยมีจารึกไว้สักคราว่าครุฑและนาคาจะปรองดองกันได้ นอกจากตำนานแห่งเวรันนที” “เมื่อมีหนึ่งก็ต้องมีสองและสามต่อไปเรื่อย ๆ ลองดูสิครับคุณชัยยันต์ เราอาจจะขยายเวรันนทีให้กว้างขึ้นจนปกคลุมทั่วทุกวังนาคินทร์” สีหน้าของชัยยันต์ตอนนี้แสดงออกถึงความกังวลอย่างเห็นได้ชัด ไม่ใช่เพราะไม่เชื่อว่าผู้เป็นนายจะสามารถทำได้ตามแผนการที่วางไว้ ทว่าเจ้าตัวรู้ดีว่าเขากำลังกังวลเรื่องอะไร ที่สำคัญกว่านั้น! “เอาเถอะครับ คุณชัยยันต์ถ้าผมคือทายาทท้าววาสุกรี ก็ขอให้เชื่อในการตัดสินใจของผมครั้งนี้” “ข้าขอรับบัญชา ”ชัยยันต์ค้อมคำนับอย่างนอบน้อม ในเมื่อนี่คือการตัดสินใจสุดท้ายของจอมนาคา บริวารเช่นชัยยันต์ก็ไม่อาจขัดได้ ห่วงแต่หากพวกครุฑมารังควานงานเลี้ยงคืนนี้อาจไม่ปลอดภัย ทว่าเมื่อนึกดูอีกทีขณะนี้วิรุฬรัศมีกลืนปราณจุลไว้ในกายนางเช่นนี้ คงยากเต็มทีที่ครุฑจะสามารถมองเห็นและได้กลิ่น รัชชตะและชัยยันต์ยังคงยืนตรวจตราความเรียบร้อยของงานเมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยตามความต้องการ ชัยยันต์จึงโบกมือเป็นสัญญาณ แล้วบริวารร่างใหญ่เหล่านั้นก็ทะยอยหายไป แต่ทุกอย่างยังดูไม่เรียบร้อยง่ายดายเพียงเท่านั้น ในเมื่อตอนนี้ที่หน้าเวทีมีเสียงใสๆ ถกเถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตาย “นี่ช่อนาคี เหตุใดเจ้าจึงเอาช่อดอกไม้นั่นมาวางคั่นระหว่างกุหลาบแดงเล่า” วิรุฬรัศมีดึงช่อดอกไม้ที่สีไม่เข้าพวกออกมาจากหน้าเวที “การณ์อันใดของเจ้า ในเมื่อข้าเห็นว่ามันสวยกว่าที่จะมีสีแดงเพียงอย่างเดียว” ช่อนาคีเชิดหน้าไม่ยอมแพ้ “ถามท่านรัชชตะสิ เพราะเขาบอกข้าว่าด้านหน้านี้ให้วางกุหลาบแดงเรียงทั้งหมด” “เอาล่ะ ช่อนาคีให้ทำตามที่คุณรัศมีเค้าบอกนั่นแหละ อย่าเถียงกันเรื่องไม่เป็นเรื่องเลย” รัชชตะเดินเข้าไประหว่างกลางของหญิงสาวทั้งสองเพื่อห้ามทัพตามเคย “แต่ นายท่าน”ช่อนาคีทำท่าจะไม่จบ “ช่อนาคี อย่าขัดบัญชานายท่าน”ชัยยันต์เตือนสติให้หยุด “เอาล่ะพอที ในคืนนี้คุณทั้งสองคนห้ามทะเลาะกันอีกนะ ไม่งั้นในเจ็ดวันนี้ผมจะไม่พาไปเที่ยวไหนทั้งนั้น” “โถ รัชชตะ รัศมีจะไม่ดื้อนะ ให้รัศมีไปเที่ยวด้วยเถิด” หญิงสาวยึดแขนชายหนุ่มมาใกล้ตามเคย “ข้าเบื่อจะแย่ ไม่เห็นมีอันใดสนุกเลย เมืองมนุษย์” ช่อนาคีเดินกระทบไหล่รัศมีอย่างจงใจ ก่อนจะออกจากวงสนทนาไปอย่างไม่รั้งรอ เพื่อนในกลุ่มค่อยทะยอยกันมา เมื่อพบรัชชตะทุกคนต่างพากันแปลกใจเมื่อเห็นเขามีรูปร่างหน้าตาบางส่วนเปลี่ยนไปมาก เพราะเท่าที่ได้รับข้อมูลนั่นคือรัชชตะไปเรียนต่อเมืองนอก แต่นี่ก็แค่ครึ่งปีเท่านั้นไม่น่าจะทำให้รัชชตะเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ สักพักเมื่อทักทายกันอย่างสนุกสนาน รัชชตะก็นัดแนะให้แต่ละคนทำเป็นเหมือนว่าเขายังไม่กลับมา และให้ร้องเพลงกันไปกินกันไปเรื่อย ๆ และเขาจะร้องเพลงเป็นคนสุดท้ายเพื่อทำให้นพมาศแปลกใจ ทุกคนในกลุ่มก็เห็นดีด้วยและยินดีให้ความร่วมมือ มิหนำซ้ำบางคนยังบอกให้เขาขอแต่งงานในคืนวันนี้เลย แต่รัชชตะบ่ายเบี่ยงไปว่ายังไม่พร้อมเพราะยังเรียนในสาขาที่ตั้งใจไม่สำเร็จ ทว่าแท้จริงแล้วความไม่พร้อมของเขาช่างเป็นเรื่องใหญ่กว่านั้นมากนัก และนั่นเป็นเรื่องที่เขาไม่สามารถจะบอกกับใครได้ นพมาศเข้ามาในงานเป็นคนสุดท้ายตามเวลาที่พิมพ์จันทร์ดทรไปนัดหมาย ด้วยท่าทีตื่นเต้นยินดีเป็นที่สุด ที่เห็นลุงเอกและป้าพิมพ์จันทร์พร้อมเพื่อนๆของเธออยู่กันพร้อมหน้า หญิงสาวกวาดมองไปรอบ ๆบริเวณงานด้วยความตื้นตันใจ “หนิงต้องขอบคุณ คุณลุงกับคุณป้ามากๆเลยนะคะ ที่จัดงานให้ มันน่ารักจริงๆค่ะ แต่น่าจะบอกกันก่อน จะได้มาช่วยไม่ใช่ให้หนิงมานั่งสบายอยู่คนเดียว” หญิงสาวทำหน้าคล้ายงอน “โถ ไม่เป็นไรหรอกลูก พวกเรายินดีและเต็มใจ เพราะงานนี้ทำให้บ้านเราที่เงียบมานานกลับมาดูมีชีวิตชีวาได้เหมือนเคยจ๊ะ” พิมพ์จันทร์ยิ้มกว้างพร้อมยกมือขึ้นลูบผมหญิงสาว นพมาศกราบขอบคุณลงบนไหล่ของพิมพ์จันทร์แล้วโอบกอดเธอไว้พร้อมเส้นตาที่ตกลงมาด้วยความคิดถึงแฟนหนุ่มที่จากกันไปหลายเดือน พิมพ์จันทร์ยังคงลูบเส้นผมยาวสลวยอย่างปลอบประโลม “เอาล่ะครับ ทุกคนในเมื่อเจ้าภาพของงานก็มาแล้ว สมุนเดอะแก๊งค์ท่านใดอยากร้องเพลงอวยพรเจ้าภาพก็เชิญเลยคร้าบ” พิธีกรจำเป็นของรายการขึ้นไปเป็นผู้เปิดงาน รัชชตะเลือกไม่ผิดที่จัดให้เป็นการร้องเพลงในคืนนี้ เนื่องจากในเดอะแก๊งค์นี้งานอดิเรกคือร้องเพลงนั่นเอง ไม่ต้องบรรยายว่าแต่ละคนนั้นใจรักที่จะร้องแค่ไหน เพราะไปคาราโอเกะทีไรก็เกิดศึกแย่งไมค์ทุกที คนที่ร้องเปิดงานคนแรกก็ไม่พ้นเบิ้มเจ้าเก่า ที่แม้จะตัวหนักร่วมร้อยกิโลแต่เสียงร้องเพลงช่างทุ้มนุ่มลึกเหลือเกิน แน่นอนว่าเขาคือพระเอกในทุกงานงานที่ร้องเพลงไม่ว่าจะจัดขึ้นที่ใดก็ตาม จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 54 23:54:56

ความคิดเห็นที่ 2 ทุกคนกินไปร้องไป บ้างก็คุยกันออกรสออกชาติเหมือนกับไม่เจอกันมานานแรมปี ในที่สุดเสียงร้องเพลงที่สนุกสนานเฮฮาก็หยุดลง ยังคงมีเพียงเสียงเครื่องสายชนิดหนึ่งที่ต่อลำโพงดังกังวาลมาไหล อินโทรอันแผ่วพริ้วนั้นทำให้ทุกคนต้องหยุดชะงักค้างจากอาหารที่กำลังใส่ใจ มองไปยังต้นเสียง                  “ ในทุกครั้งที่เธอเหงา และถามในใจว่าฉันจากไปไหน             ขอให้รู้ว่าเธอไม่อยู่ลำพังเดียวดาย มองสิเธอมองอากาศรอบกาย             เธอเห็นไหม ว่ามันคล้ายเงาฉันเอง             นะเธอนั่นไม่ใช่เรื่องยาก...ถ้าจะลองสัมผัสมันสักครั้งจะได้ไหม             คืออากาศรัก อากาศรัก จากฉันล่องลอยมาไกล             และจะโอบกอดเธอไว้ทุกคืนใต้แสงดาว             ขอให้รู้...ว่าทุกอณูรอบข้าง...คือคำประกาศรักนับพันที่มีให้             สัมผัสมันสิ สัมผัสอากาศรักจากฉันด้วยใจ             เธอรู้สึกแล้วใช่ไหม..ว่าเราไม่เคยห่างไกล             และฉันจะไม่จากเธอไปไหนสักนาที ” เสียงร้องหวานทุ้มนั้นเป็นของใครไปอีกไม่ได้แล้ว! นพมาศตกตะลึงค้างตลอดการบรรเลงเพลงแม้ไม่เห็นเจ้าของเสียงแต่เธอจำได้ดีว่าเสียงเช่นนี้มีแต่รัชชตะคนเดียวเท่านั้น เธอค่อยๆลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วก้าวเดินไปที่หน้าเวทีว่างเปล่า พยายามเหลียวมองหารัชชตะอย่างล่องลอยโดยไม่คิดจะหันมาถามว่ามีใครเห็นเขาบ้างไหม “สุขสันต์วันเกิดครับหนิง ผมตั้งใจแต่งเพลง ‘อากาศรัก’ นี้ให้คุณ”เสียงทุ้มนั้นกล่าวขึ้น “รัช อยู่ไหนจ๊ะ ทำไมไม่ออกมา”นพมาศคล้ายตะโกนเรียกพลางมองหา “ผมอยู่ตรงนี้แล้ว” รัชชตะเดินเข้ามาข้างหลังหญิงสาวอย่างบางเบาเงียบเชียบ เขาจับไหล่เธอให้หันกลับมาสบตา ทั้งคู่ยังคงยืนประสานแววตาสำรวจกันและกันยาวนาน ต่างฝ่ายต่างรับรู้ความรู้สึกที่มีต่อกันว่ามันไม่เคยเลือนหายไปตามกาลเวลาและเหตุการณ์ที่เปลี่ยนไป ทว่าในความเหมือนเดิมของความรู้สึก นพมาศกลับสังเกตเห็นสิ่งที่เปลี่ยนไปของเขา นั่นไม่ใช่ความรู้สึกภายใน แต่กลับเป็นลักษณะภายนอก ไม่ว่าจะเป็นสีนัยน์ตา และรูปหน้าที่คมเข้มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด บัดนี้รัชชตะกลายเป็นชายหนุ่มรุปงามอย่างไร้ที่ติ จนทำให้หญิงสาวอดแปลกใจไม่ได้ “ฮิ้ว ฮิ้ว หอมแก้ม หอมแก้ม หอมแก้ม ฮ่ะ ฮ่ะ ฮะ” เสียงกองเชียร์เรียกร้องให้หอมแก้มกัน ดังเช่นงานแต่งงานก็ไม่ปาน “อันนี้ผมไม่ได้นัดให้เค้าพูดนะ” รัชชตะก้มลงกระซิบข้างหูหญิงสาว แล้วบรรจงหอมแก้มนิ่มนวลนั้นตามคำเรียกร้อง เสียงปรบมืออย่างพึงพอใจของเพื่อนๆดังก้องไปทั้งงาน ทำเอาฝ่ายหญิงนั้นเขินอายจนรู้สึกถึงความร้อนของใบหน้าที่ก่อตัวขึ้นมาเป็นระลอก ต่อเมื่อรัชชตะก็พาเพื่อนร่วมทางและบริวารมาแนะนำให้นพมาศรู้จัก นั่นค่อยทำให้ความเขินอายเริ่มเจือจางลง ชัยยันต์และช่อนาคีไม่แปลกใจแล้วว่าเหตุใดหญิงผู้นี้จึงเป็นที่รักของนายท่าน เพราะเธอช่างเป็นหญิงสาวที่ร่าเริง อบอุ่นและนิ่มนวลคนหนึ่ง ช่อนาคีอดนึกย้อนเห็นใจชานตตีนายหญิงของเธอไม่ได้ที่รัชชตะนาคราชมีคนรักที่สวยงามน่ารักถึงเพียงนี้ในครั้งที่เป็นมนุษย์ ดังนั้นการจะหักอาลัยคงเป็นไปได้ยากเต็มที ส่วนนายหญิงของเธอแม้ตลอดเวลาจะไม่เคยเอ่ยปากพูดว่ามีใจต่อจอมนาคาหรือไม่เพียงไร แต่นั่นไม่ก็ไม่เกินความสามารถที่บริวารใกล้ชิดเช่นช่อนาคีจะสังเกตรู้ ‘แล้วเรื่องนี้จะเป็นเช่นไรต่อไปหนอ’ ช่อนาคีรำพึงในใจได้ชั่วครู่เท่านั้น ความสนใจก็เป็นอันสะดุดลงเมื่อเห็นว่ามีร่างใครบางคนในเงามืดของต้นไม้ใหญ่กำลังจับจ้องไปยังรัชชตะและนพมาศที่กำลังพรอดรักกันอยู่ที่ศาลาริมน้ำ ‘วิรุฬรัศมี นั่นเจ้าจะทำอันใด’ ช่อนาคีคิดในใจเมื่อเห็นว่า ธิดาพญาครุฑบัดนี้ได้คลาย ‘ปราณจุล’ ออกมาแล้วจำแลงกายเป็นนพมาศ! จบตอนที่7 จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 00:08:32

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่แล้ว ตอนที่6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10588161/W10588161.html ตอนที่5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10574455/W10574455.html ตอนที่4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10532020/W10532020.html ตอนที่3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10525207/W10525207.html ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10511443/W10511443.html ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10498622/W10498622.html จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 00:10:50

ความคิดเห็นที่ 4 อ้าว ถอดปราณจุลออก กลิ่นอายของครุฑก็ออก เรียกครุฑตนอื่นๆมาหนะสิ แต่ครุฑอื่น จะกล้าบินผ่านมาหรือ? ในเมื่อรูปสลักของพญาเวนไตย มีทั่วกรุงเทพ? แถมเมืองไทยยังเป็นแดนพุทธ เขตแดนแห่งองค์พระบรมสัมมาพุทธเจ้า วัดเก่าแก่แทบจะมีเทพยดามาสถิตย์ทุกวัด ใจกลางกรุงยังเป็นยังเป็นที่ประดิษยฐานพระแก้วมรกตและอื่นๆอีกมาก ... จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 07:52:09

ความคิดเห็นที่ 5 ชอบชื่อตอนนี้นะ เท่ดี :) ืที่คุณแมวเหมียวทักก็เอาไปคิดเป็นการบ้านดูจ้ะ ตอบคำถามได้ก็ขยับไปอีกหลายก้าว :) จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 17:58:19

ความคิดเห็นที่ 6 @คุณแมวเหมียว ขอบคุณมากค่ะ สำหรับความคิดเห็นดี ๆ บอกตามตรงวันนี้แปลกใจและตื้นตันที่มีคนมาเม้นท์ให้ และทนอ่านจนจบ :) ยังไงก็อดทนในตอนต่อๆไปด้วยนะคะ อิอิ @คุณรุริกะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ :) ตอนนี้ยังก่งก๊ง เพราะการบ้านยากส์...จริงๆ มีแต่จินตนาการล้วน ๆเลย อิอิ จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 20:43:01

ความคิดเห็นที่ 7 ไม่ได้ทนอ่านครับ อ่านจริงๆจังๆ ... จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 54 10:13:00

ความคิดเห็นที่ 8 ว้าว ยิ่งปลื้มเข้าไปอีกเป็นเท่าตัวค่ะ คุณแมวเหมียว :) งั้นช่วยอ่านจริงๆจังๆ อีกในตอนต่อไปเลยค่ะ (ไม่รู้ว่าตอบโจทย์คราวที่แล้วรึเปล่า อิอิ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10646756/W10646756.html#3 จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 16:23:47