ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 20 : ไทม์ลิมิต เปลวไฟสีดำทะลักพุ่งออกจากพื้นใต้โซฟาที่ท่านการุณย์ ผู้ว่าราชการจังหวัดเชียงใหม่กำลังนั่งรอเพื่อกล่าวเปิดโครงการแนะแนวนักเรียนมัธยมปลายสู่รั้วมหาวิทยาลัย มันเป็นอัคคีมายาที่ไม่อาจมีใครมองเห็น ทว่าการปรากฏของเพลิงกาฬที่ไม่มีจริงได้เตือนให้ประกายแก้วรับรู้ว่านาทีแห่งวินาศกรรมกำลังเข้าใกล้ ... มันอาจจะรุนแรง อันตรายมากมายกว่าเมื่อครั้งแผนวินาศกรรมเครื่องบิน อัคคีมายาที่โหมกระหน่ำไปทั่วทั้งห้าง หรือนั่นอาจหมายถึงเปลวไฟจากการระเบิดที่น่าจะลุกลามใหญ่โต “ ท่านผู้ว่าฯคะ ” ประกายแก้วตัดสินใจตะโกนเรียก ได้ผล ! ท่านผู้ว่าการุณย์รวมถึงทุกคนในที่นั้นหันมามองเธอเป็นตาเดียว ไม่ว่าจะเป็นทีมงาน นักเรียนนักศึกษาตลอดจนประชาชน ทั้งหมดล้วนแปลกใจที่อยู่ดีๆมีเด็กนักเรียนมายืนตะโกนเรียกท่านผู้ว่าฯอย่างผิดวิสัย “ หนูเอง ? ” ท่านการุณย์ลุกขึ้นยืนทันทีที่เห็นเด็กสาว ดูเหมือนท่านจะจำใบหน้าของแก้วได้ ก็เมื่อหลายสัปดาห์ก่อนที่เขารอดชีวิตจากเหตุลอบวางระเบิดเครื่องบินก็เพราะนักเรียนมัธยมปลายคนนี้ที่ได้ห้ามเตือนในนาทีสุดท้ายก่อนขึ้นเครื่อง “ ท่านผู้ว่าคะ  ” เด็กสาวกระโจนพรวดออกไปหน้าเวทีท่ามกลางเสียงวี้ดว้ายไม่เข้าใจของคนอื่นๆ แก้วมองตรงไป ข้างกายของท่านการุณย์มีร่างหญิงชราในชุดผ้าไหมประกายม่วง ท่านยายคือวิญญาณบรรพบุรุษของผู้ว่าฯ เด็กสาวเคยเจอมาก่อนแล้วที่สนามบิน และบัดนี้ดวงวิญญาณคุณยายกำลังชี้ไม้ชี้มือไปที่ใต้โซฟา ... ชี้ตรงที่ซึ่งเปลวไฟสีดำกำลังทะลักพวยพุ่งออกมา ! ถึงเวลานี้ประกายแก้วค่อนข้างมั่นใจว่าต้นกำเนิด หรือต้นเพลิงของอัคคีมายาลุกท่วมห้างสรรพสินค้าน่าจะอยู่ใต้เก้าอี้ที่ใช้รับรองท่านผู้ว่า และเมื่อรู้แน่ชัดแล้ว สิ่งที่ต้องกระทำต่อก็คือการป้องกันเหตุร้ายอันอาจคร่าชีวิตผู้คนนับร้อย “ แก้ว ! ทำอะไรน่ะ ? ” เสียงเพื่อนดังจากข้างหลัง เมื่อเด็กสาวหันไปก็พบทั้งพยนต์ วิวัฒน์ สุจิตรา รวมถึงศศิรัตน์ที่กำลังยืนทำหน้างงๆ ทุกคนไม่เข้าใจพฤติกรรมของเธอ และตอนนี้เด็กสาวก็ไม่มีเวลาที่จะมาอธิบายเสียด้วยสิ ประกายแก้ว สกุลสุวรรณตัดสินใจเด็ดขาด เด็กสาวตรงเข้าไปหาท่านการุณย์ท่ามกลางการพุ่งเข้าขัดขวางของบอดี้การ์ดสองสามคน “ ขอหนูคุยกับท่านผู้ว่าฯหน่อยค่ะ ” แก้วขอร้อง เธอถูกสกัดกั้นโดยการ์ดร่างใหญ่ เหลือบดูนาฬิกาก็เห็นว่าเวลาเหลืออีกเพียงแค่สองนาทีเศษๆเท่านั้น ! “ ถอยไปหนู ” การ์ดประจำตัวพยายามทำหน้าที่อย่างดีที่สุด ขณะที่การ์ดร่างใหญ่อีกคนกำลังหยิบวิทยุประจำตัวเพื่อเรียกกำลังเสริม ทางด้านหลัง พยนต์กับวิวัฒน์กำลังรีบรุดเข้ามาห้ามเธอ “ เดี๋ยว ! ให้คุณหนูเข้ามาหาผม ” เสียงเรียบแต่เฉียบขาดของผู้ว่าราชการจังหวัดทำให้ทุกคนที่กำลังร่วมมือกันสกัดกั้นหยุดนิ่งด้วยความงุนงง ประกายแก้วปลดมือการ์ดที่จับแขนเธอไว้ เด็กสาวรีบเดินตรงเข้าหาท่านผู้ว่าฯ สายตามองเห็นวิญญาณผู้พิทักษ์ของท่านการุณย์ ท่านยายผู้เป็นบรรพบุรุษกำลังชี้มือไปที่ใต้โซฟาอย่างร้อนรน “ ท่านคะ ที่ใต้โซฟา ” นักเรียนสาวพูดเสียงดังพร้อมชี้มือประกอบคำพูด ทุกคนในที่นั้นเงียบกริบด้วยอยากรู้สถานการณ์ที่เด็กสาวแปลกหน้าเข้าจู่โจมถึงตัวผู้ว่าราชการจังหวัด “ ใต้โซฟา ? ทำไมรึ ? ” “ ใต้โซฟามีระเบิดค่ะ ! ” แก้วตะโกนเสียงดังลั่น เพียงเท่านั้นไทยมุงบางส่วนถึงกับแตกฮือ ขณะที่หลายคนยืนนิ่งก่อนที่จะหัวร่องอหาย แต่โดยส่วนใหญ่ยืนทำหน้างงๆและรอดูสถานการณ์ “ ระเบิด ? ” ผู้ว่าฯทวนคำ “ ค่ะ ขออนุญาตนะคะ ท่าน ” ไม่พูดพล่ามทำเพลง ประกายแก้วคุกเข่าข้างโซฟา ท่านการุณย์ลุกขึ้นยืนดูการกระทำของเด็กสาวผู้เคยมีบุญคุณต่อชีวิต แก้วผู้ไม่สนใจใครรวบรวมกำลังพลิกโซฟาให้ล้มไปอีกทาง เวลาเหลือไม่ถึงสองนาที ! ภาพที่กระจ่างชัดต่อหน้าเด็กสาว พรมที่พื้นใต้โซฟามีรอยงัดแงะ ฉีกขาด !? ดวงเนตรสองภพของประกายแก้วสามารถมองเห็นเปลวไฟสีดำที่พวยพุ่งออกมาจากรอยงัดแงะนั้น ต้นกำเนิดเพลิง ต้นกำเนิดวินาศกรรมอยู่ที่ใต้พื้น !! “ เจอแล้ว ” แก้วพูดพลางใช้มือฉีกพรมออก มันแกะง่ายกว่าที่คิด ลักษณะเหมือนพรมนั้นโดนฉีกแกะมาแล้วครั้งหนึ่งแล้วใช้กาวติดเพื่ออำพรางไว้ ใต้พรมเป็นฝาไม้ขนาดใหญ่ เด็กสาวพยายามใช้มือแกะแล้วเปิดมันออก ทว่าติดแน่น ! “ ฉันช่วยเอง ” ท่านการุณย์ ผู้ว่าราชการจังหวัดไม่รอช้า รีบเข้ามาช่วยเด็กสาวยกแผ่นไม้ เขารู้สึกเชื่อมั่นนักเรียนมัธยมผู้เคยช่วยชีวิตจากเหตุลอบสังหาร ‘ พ่อ ! มันอยู่นั่น นังเด็กที่ชอบรังควาญพวกเรา ! ’ แว่วเสียงที่เคยได้ยินมาก่อน ประกายแก้วจดจำได้ว่าสำเนียงที่ได้ยินเป็นเสียงกุมารผีที่คอยอาฆาตหลอกหลอน ... หากตอนนี้มันอยู่แถวนี้แล้วล่ะก็ หมอผีชุดขาวผู้เป็นต้นเรื่องก็น่าจะอยู่ในละแวกนี้เช่นเดียวกัน เหลืออีกหนึ่งนาที ! บัดนี้ประกายแก้ว สกุลสุวรรณกับท่านผู้ว่าการุณย์กำลังช่วยกันยกแผ่นไม้ขึ้นอย่างสุดแรงเกิด แก้วเค้นพลังทุกส่วนเพื่อเปิดฝาช่องลับใต้พื้น ทว่าทันใดนั้น ! เบื้องหน้าเด็กสาวพลันปรากฏร่างกุมารผีห้อยหัวลงมาจากเพดาน ‘ ฮิๆๆๆๆๆ ข้าเตือนแล้วนะว่าอย่ามายุ่ง ! ’ เสียงหัวเราะก้องกังวานสั่นประสาท แววตาผีร้ายวาวโรจน์ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ประกายแก้วเกือบผวา ผงะออกห่าง ทว่าเด็กสาวยังสามารถตั้งสติไว้ได้ หากแม้นปล่อยมือแล้วเผ่นจากที่ตรงนี้ ความหวังที่จะหยุดยั้งวินาศกรรมก็จะหมดสิ้นในทันที ดังนั้นเธอจึงต้องอดทนต่อการหลอกหลอน ! แผ่นไม้ถูกเปิดออก สิ่งที่ปรากฏให้เห็นต่อหน้าแก้ว นอกจากอัคคีมายาดำแล้วยังมีเครื่องกลขนาดใหญ่พอสมควร ลักษณะของมันเป็นแท่งๆ มีขดลวดสปริง มีนาฬิกาที่กำลังนับถอยหลังด้วยตัวเลขดิจิตอล ทว่าแม้เธอจะไม่เข้าใจการทำงานของมันโดยละเอียด ทว่าเด็กสาวก็สามารถเดาออกได้ว่ามันคืออะไร ระเบิดเวลา ! ที่แย่กว่านั้น ... บัดนี้ตัวเลขที่หน้าปัดเหลืออีกเพียงครึ่งนาที ! จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 08:26:35

ความคิดเห็นที่ 2 แม้ไม่รู้จะจัดการเช่นไร แต่ร่างกายก็สามารถตอบสนองได้ว่องไว ประกายแก้วพยายามหยิบระเบิดที่ว่าขึ้นมาจากช่องลับใต้พื้น ปากร้องตะโกนลั่น “ ทุกคนหนีไป ! มีระเบิด ! ” คราวนี้ไทยมุงทุกคนไม่รอช้าอีกต่อไป ต่างคนต่างหนีตายเอาตัวรอด ผู้ว่าการุณย์เองก็ถูกบอดี้การ์ดหิ้วปีกให้หนีจากที่ตรงนั้น ท่านผู้ว่าพยายามร้องให้การ์ดกลับไปช่วยเด็กนักเรียนมัธยมที่พยายามช่วยชีวิตจากการลอบสังหารเป็นครั้งที่สอง ทว่านาทีฉุกเฉินเช่นนี้ไม่มีใครฟังใคร ! ประกายแก้วพยายามยกเครื่องกลขึ้นมา มันหนักมาก บางทีอาจมากกว่าสามสิบกิโลกรัม !? เด็กสาวสังเกตเห็นแท่งโลหะบนเครื่องกลนั้นมีมากมายหลายสิบแท่ง ทั้งยังพ่วงกับกล่องโลหะเล็กๆอีกจำนวนหนึ่ง เด็กสาวสามารถหยิบมันขึ้นมาวางบนพื้นพรมได้สำเร็จ ทว่าเธอไม่รู้จะจัดการมันอย่างไรต่อไป เหลือบมองลงไปในช่องว่างที่เธอพึ่งหยิบระเบิดเวลาออกมา ... นอกจากเครื่องกลระเบิดตั้งเวลาแล้ว ยังมีถุงพลาสติกใสๆที่บรรจุน้ำสีแดงๆอยู่อีกเป็นจำนวนมาก น้ำมันเชื้อเพลิง !? หากเกิดระเบิดขึ้น นอกจากแรงระเบิดที่สามารถทำอันตรายโดยตรงแล้ว ที่นี่จะต้องเป็นทะเลเพลิงอย่างแน่นอน และคราวนี้จะไม่ใช่เพลิงมายาอีกต่อไป หากแต่จะเป็นพระเพลิงแท้จริงที่สามารถเผาผลาญได้ทุกสรรพสิ่ง ! ... เลขดิจิตอลบอกให้รับรู้ว่าเหลืออีกเพียงยี่สิบวินาที ! ประกายแก้ว สกุลสุวรรณไม่รู้จะทำเช่นไรต่อไป เธอหาระเบิดเจอ ... แต่กลับมีเวลาไม่พอที่จะเคลื่อนย้าย ทั้งฝ่ามือที่ชาดิกจากการยกระเบิดแสนหนักขึ้นจากพื้น เธอเพียงคนเดียวไม่มีทางที่จะเคลื่อนย้ายเครื่องกลไกที่มีน้ำหนักมากไหว และเมื่อพิเคราะห์สถานการณ์รอบบริเวณที่ยังเหลือผู้คนที่กำลังแก่งแย่งกันหลบหนี หากเกิดระเบิดตรงนี้ ... แรงและสะเก็ดระเบิดก็จะทำให้ทุกคนบาดเจ็บสาหัส ... หรือไม่ก์ตาย ! เช่นนั้นคงเหลือสิ่งที่ทำได้เพียงแค่อย่างเดียว ... ประกายแก้วรีบเอาตัวคร่อมระเบิดเวลานั้นไว้ ! เด็กสาวคิดว่าหากจะต้องตายแล้วล่ะก็ ตายเพียงแค่คนเดียวน่าจะดีกว่า “ ขอโทษค่ะพ่อ แม่ ” แก้วพึมพำกับตัวเอง บางทีการที่เธอเกิดมาพร้อม ‘ เนตรสองภพ ’ ซึ่งความสามารถมองเห็นในสิ่งที่ไม่มีใครรู้ บางทีอาจเป็นเพราะโชคชะตากำหนดให้ตัวเธอเกิดมาเพื่อรองรับสถานการณ์ในวันนี้ก็เป็นได้ ประกายแก้วกลั้นหายใจเตรียมรับแรงระเบิดในเวลาอีกไม่กี่อึดใจ ทว่าเพียงวินาทีต่อมาเด็กสาวรับรู้สัมผัสของใครบางคนที่หัวไหล่ “ แก้ว ลุกขึ้นเร็ว ! ” มิ้นท์ ศศิรัตน์นั่นเอง ! พูดไม่พูดเปล่า เพื่อนรักคว้าแขนประกายแก้วพร้อมกับดึงให้ลุกขึ้นยืน “ พยนต์ยกพร้อมกันนะ ! ” เสียงวิวัฒน์ที่วิ่งเข้ามาประจำข้างหนึ่งของระเบิด หัวหน้าห้องนับให้จังหวะพร้อมกับพยนต์ที่เข้าไปเตรียมยกระเบิดเวลาอีกด้าน “ หนึ่ง ! สอง ! สาม ! ” นับสามเป็นจังหวะสัญญาณ สองหนุ่มยกระเบิดที่หนักอึ้งขึ้นจากพื้นสำเร็จ แต่จะเอาไปทิ้งไว้ไหนล่ะ ? ความหวังยังคงหมดสิ้น ! “ ทางนี้วัฒน์ พยนต์ ” เสียงยายส้มเช้งจากอีกทางหนึ่ง ประกายแก้วหันไปมองก็พบว่าเพื่อนสาวยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้องน้ำหญิง วิวัฒน์กับพยนต์เมื่อได้ยินเสียงส้มเช้ง พวกเขาจึงรีบยกระเบิดเวลาไปทางห้องน้ำนั้น เหลือเวลาอีกราวๆสิบวินาที ! “ เร็วๆ ! ส้มบอกให้ทุกคนหนีออกไปหมดแล้ว ” ส้มเช้งตะโกนเร่ง ฝ่ายสองเพื่อนชายก็พยายามรีบรุดสุดกำลัง แต่มันหนักเสียจนแค่เดินก็ยังลำบาก “ แก้วรอตรงนี้นะ ” มิ้นท์หันมาบอกก่อนที่จะวิ่งไปหาสองหนุ่มอย่างลืมตาย ศศิรัตน์ช่วยเพื่อนทั้งสองยก อย่างน้อยก็เพื่อให้เร็วขึ้นอีกนิด ระเบิดเวลาถูกย้ายเข้าไปยังห้องน้ำหญิง ส้มเช้งอำนวยความสะดวกด้วยการเปิดประตูไว้รอท่า ซ้ำยังนำทางไปถึงห้องสุขาที่ซอยย่อยทางด้านใน เมื่อทั้งสองวางระเบิดลงข้างคอห่าน ทุกคนจึงเห็นเลขดิจิตอลที่เดินถอยหลังเหลืออีกแค่ห้าหกวินาที “ เผ่นเร็ว ! ” วิวัฒน์ร้องออกมา เท่านี้ผู้กล้าทั้งสี่จึงรีบวิ่งออกจากห้องน้ำหญิง วิวัฒน์หัวหน้าห้องผู้รั้งท้ายไม่ลืมที่จะปิดประตูทั้งห้องสุขาและประตูใหญ่ทางเข้าห้องน้ำหญิง ... สองวินาที ลมหายใจอีกเพียงครั้งเดียวก่อนที่ตัวเลขจะกลายเป็นศูนย์ ทันเวลา ? ทั้งสี่วิ่งพ้นจากปากประตูห้องน้ำ หากแต่พ้นเพียงแค่คืบก้าวเท่านั้น ! ... หนึ่งวินาทีสุดท้าย มันคือเสี้ยวเวลาแห่งความเป็นความตาย !? “ ทุกคน ! รีบวิ่งเร็ว ! ” ประกายแก้วตะโกนร้อง มัจจุราชอยู่เพียงแค่เอื้อม ! ในที่สุดเลขที่หน้าปัดก็กลายเป็นศูนย์ ประกายไฟจากแบตเตอรี่สปาร์คขึ้นด้วยครบวงจรที่ต่อไว้กับนาฬิกา พลังงานไฟฟ้าอันถูกแปรเปลี่ยนเป็นความร้อนได้จุดหัวชนวนที่มัดอยู่ติดกัน ... ติดกับระเบิดที่เตรียมไว้ ! ตูม ! บรึม !! กัมปนาทสะเทือนลั่น ประกายแก้วรู้สึกความสั่นไหวที่พื้น ภาพที่เห็นคือผนังห้องน้ำที่กำลังร้าวปริแตกและพังทลายจากแรงอัดของระเบิดหลายกิโลกรัม “ ว้าก ! กรี๊ด ! โอ๊ย ! ” ร่างของเพื่อนทั้งสี่คนกระเด็นลอยขึ้นก่อนจะตกลงกระแทกกับพื้นเสียงดังสนั่น ประกายแก้วกรีดร้องลั่น เด็กสาววิ่งตรงไปหาเพื่อนที่แน่นิ่งอยู่กับพื้น น้ำตาไหลอาบนองหน้า เด็กสาวไม่สนใจเปลวไฟที่โหมกระพือจากห้องน้ำที่บัดนี้ถูกฉีกขาดเป็นเสี่ยงๆ “ ไม่นะ ! มิ้นท์ ! ส้ม ! พยนต์ ! วัฒน์ ! ทุกคนอย่าตายนะ ! ” เด็กสาวปรี่เข้าไปเขย่าเพื่อนทีละคน เธอพยายามลากทุกคนให้พ้นจากความร้อนของเปลวเพลิงที่ปะทุลุกลามอย่างต่อเนื่อง ทว่าขณะที่ประกายแก้วกำลังตื่นตระหนกกับเหตุการณ์ตรงหน้า ขณะที่เธอกำลังช่วยเหลือเพื่อนที่ตกอยู่ในสถานการณ์วิกฤติของชีวิต เด็กสาวไม่ทันสังเกต ... ในบริเวณนี้ บริเวณที่ไม่ควรมีใครอยู่แล้ว กลับปรากฏร่างใครคนหนึ่งกำลังลอบมองอยู่หลังเสาไม่ห่างออกไปนัก เขาคือชายในชุดนุ่งขาวห่มขาว ... จอมเวทย์ผู้เลี้ยงผี ! ( โปรดติดตามตอนต่อไป ... บทนี้สั้นจัง งั้นเดี๋ยวถ้ามีนักเขียนคนอื่นมาโพสนิยายคั่น ผมค่อยลงบทต่อไปล่ะกันครับ เพราะเขาไม่ให้โพสนิยายเรื่องเดียวกัน 2 ตอนติด เพราะกระทู้จะหล่นเร็ว) จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 08:30:30

ความคิดเห็นที่ 3 รออ่านค่ะ มีคนโพสนิยายคั้นไป 3 คนแล้ว จากคุณ : PiN.VE เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 13:30:24

ความคิดเห็นที่ 4 อัพเดตแล้วครับ อ่านต่อเนื่องกันไปเลย http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10634629/W10634629.html#3 จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 14:11:20

ความคิดเห็นที่ 5 ลุ้นๆ เพื่อนๆ ของหนูแก้วอย่าเป็นอะไรไปนะ จากคุณ : Hermosa เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 19:23:25

ความคิดเห็นที่ 6 เวลามันเว่อร์ไปไหมคะ กว่าจะไปถึงห้องน้ำ 10 วิไม่ทันหรอกค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 21:31:57

ความคิดเห็นที่ 7 เจ้าจอมเวทย์นี่ร้ายจริงๆ.. งี้ต้องลงโทษ...ไม่ให้กินขนมดีไหมคะคุณหมอ จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 54 19:18:19