ความคิดเห็นที่ 1 “ชายที่กล้าหาญ” ป๊อปปี้รำพึงอย่างชื่นชม “แล้วเพื่อนของเด็กคนนี้ล่ะ ตอนที่เราร่อนลงมา ฉันไม่เห็นใครอื่นเลยนะ” “หล่อนหนีไปทางนั้น” เขาชี้นิ้วไปยังทิศที่ตรงเข้าสู่หมู่บ้าน “และผมมีข้อมูลเพิ่มเติมเล็กน้อยเผื่อคุณผู้หญิงจะอยากรู้รายละเอียด ก่อนหน้าที่เด็กผมทองคนนี้จะถูกทำร้าย ดูเหมือนเพื่อนของหล่อนจะไปยั่วประสาทพวกผู้ชายเข้านะ” สีหน้าของป๊อปปี้เครียดเกร็งขึ้นขณะที่หล่อนร่ายเวทมนตร์ปิดบาดแผลให้กับชายผมดำ จากนั้นหล่อนก็หันกลับไปดูเด็กสาวที่ยังนอนนิ่งไม่รู้สติ นิ้วมือเรียวยาวเปรอะเปื้อนเลือดของหล่อนลูบศีรษะที่มีเส้นผมสีทองหนาเบาๆ “เด็กสาวที่น่าสงสาร” แล้วหล่อนก็เลิกคิ้วอย่างตื่นเต้น “โอ ฉันเพิ่งสังเกต สีผมของเด็กคนนี้แปลกดีจัง ดูสิซี ผมของเธอมีสีทองทุกระดับเฉดเลย” ซียักไหล่อย่างไม่ยี่หระ “ขอโทษครับ คุณผู้หญิง นี่ก็จะค่ำแล้ว ถ้าคุณมัวแต่ชื่นชมสีผมของเด็กสาวเคราะห์ร้ายคนหนึ่ง ผมเกรงว่าจะไม่ทันการณ์นะครับ” ป๊อปปี้ค้อนใส่เขา แต่ก็ยอมลุกขึ้นยืนโดยดี ทว่าครู่หนึ่งหล่อนก็กลับทรุดลงไปนั่งข้างเด็กสาวอีกครั้ง “ซี ฉันจะผูกพันสัญญาเลือดระหว่างมนุษย์กลายร่างคนนี้กับเด็กคนนี้ได้ไหม” “เพื่ออะไร ป๊อปปี้ ซัมเมอร์” ซีกอดอก คำพูดห้วนๆ ของเขาบ่งบอกว่าเขากำลังไม่พอใจอย่างมาก แต่หล่อนไม่สนใจ “เสือดำช่วยเหลือเด็กคนนี้ทั้งที่เขาบาดเจ็บและเพิ่งพบกับเธอ แสดงว่าเขามีจิตใจที่ดีงาม และฉันไม่อยากให้เด็กสาวคนหนึ่งต้องเจอเรื่องโหดร้ายอีก” ซีหรี่ตาลง ก่อนจะมองเสือดำหนุ่มและเด็กสาวผมสีทองแปลกประหลาด จากนั้นเขาก็ถอนหายใจ “แต่คุณกำลังจะทำเรื่องที่โหดร้ายกับมนุษย์กลายร่างคนหนึ่ง คุณผู้หญิง พวกเขารักอิสระ ไม่ชอบการถูกผูกมัดนอกเสียจากว่าเขาจะพบคู่ครองของเขาแล้ว” “สุภาพสตรีต้องได้รับการปกป้องจากสุภาพบุรุษ ซี นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ฉันหวัง” แต่รอยยิ้มของป๊อปปี้บอกความจริงทั้งหมด ปิศาจหนุ่มหัวเราะพลางโคลงศีรษะช้าๆ เมื่อเขาคิดได้ว่าแม่มดร้ายก็คือแม่มดร้าย “ในเมื่อคุณยืนยัน ผมก็จะบอกคุณให้มั่นใจอีกครั้ง กรณีของเด็กคนนี้สามารถทำสัญญาเลือดได้แน่นอน คุณรู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้วคุณผู้หญิง” ป๊อปปี้ยิ้ม “มีสักเรื่องไหมที่เธอจะไม่รู้ทันฉัน มิสเตอร์ซาดิสท์ เดวิล” หล่อนพูดพร้อมกับเอื้อมไปเด็ดผลเบอร์รี่ผลหนึ่ง กำมันไว้ในมือข้างหนึ่งขณะที่มืออีกข้างต่อประชิดกับมือข้างนั้น เกิดประกายไฟพวยพุ่งออกมาขณะที่หล่อนค่อยๆ เลื่อนมือออกจากกัน ใบมีดสีเงินวาววามปรากฏขึ้นตามการเคลื่อนไหวของมือ ไม่ช้า มันก็กลายเป็นมีดสั้นเล่มหนึ่งที่มีหินสีม่วงประดับตรงด้ามจับ “นี่น่าจะใช้ได้” ป๊อปปี้พูดพลางจับมือของเด็กสาวหงายขึ้นแล้วกรีดตรงปลายนิ้วชี้ จากนั้นจึงนำนิ้วที่มีเลือดซึมของเด็กสาวเข้าสู่ปากของเสือดำหนุ่ม บีบเลือดให้หยดลงไปในปากขณะร่ายเวทมนตร์ ระหว่างนั้น ดวงตาสีดำสนิทของซีกลายเป็นสีทองสว่างจ้าราวกับแสงของดวงอาทิตย์ ปิศาจหนุ่มเลียริมฝีปากประดับรอยยิ้มที่มีเขี้ยวยาวสีขาวแลบออกมา “คุณน่าจะหาเหยื่อให้เขานะครับ เลือดจะทำให้เขาฟื้นตัวเร็วขึ้น” ซีชี้ไปยังมนุษย์กลายร่างหนุ่ม นิ้วของเขาสั่นระริก ป๊อปปี้เหลือบมองเขา โคลงศีรษะเมื่อเห็นดวงตาสีทอง “ถ้าเธอสาบานว่าจะไม่กินเหยื่อเสียเอง ก็ไปหามาสิ” ซียกมือทาบหน้าอกและค้อมตัวลง รอยยิ้มของเขาดูน่ากลัวอย่างประหลาดเมื่อเขาหายตัวไป สักพัก เขาก็ปรากฏกายขึ้นอีกครั้งพร้อมกับผู้ชายคนหนึ่ง ป๊อปปี้สังเกตเห็นว่าปากที่ควรจะอยู่ใต้หนวดเคราหนาของชายคนนั้นหายไป “หมอนี่ร้องโวยวายน่ารำคาญ” ซีพูด “ผมกลัวจะอดใจสังหารเขาก่อนไม่ได้” “เขาเป็นหนึ่งในพวกผู้ชายที่ทำร้ายเด็กคนนี้หรือเปล่า” ป๊อปปี้ถาม “เขาตามเด็กสาวอีกคนไปแต่ดูเหมือนจะคลาดกัน ผมคิดว่าเขาตั้งใจย้อนกลับมาหาเด็กคนนี้” ดวงตาของป๊อปปี้วาววับ หล่อนหยิบตะกร้า ตัดส่วนหูหิ้วทิ้งและปิดรอยรั่วด้วยเวทมนตร์ของหล่อน “ซี ฉันต้องการได้ยินเสียงกรีดร้องของเขา” ปากของผู้ชายคนนั้นกลับคืนมา ดวงตาของเขาตื่นตระหนกขณะสำรวจปากของตัวเอง แต่เขาไม่ได้กรีดร้อง ไม่ใกล้เคียงเลยสักนิด “พวกแก... นี่มันอะไรกัน” ชายคนนั้นคำรามพลางเดินถอยหลังออกห่างจากปิศาจหนุ่ม ป๊อปปี้เลิกคิ้วและโยนตะกร้าไร้หูหิ้วที่ปิดรอยรั่วแล้วให้ซี “ดูเหมือนเขาจะมีความเข้มแข็งไม่น้อย” “แน่นอน เขาเป็นนายพราน” ซีบอก “แต่คุณผู้หญิงอย่าสงสัยในเรื่องความหยาบช้าของเขาเลยครับ เขาก่นด่าผม พยายามทำร้ายผมด้วยกำปั้นที่น่ารังเกียจ” “แหม ฉันคิดว่านั่นเป็นความสุภาพอย่างถึงที่สุดเลยล่ะ” ปิศาจหนุ่มกลอกตากับความเห็นของป๊อปปี้ หญิงสาวก้าวเข้าหาชายคนนั้นพร้อมกับมีดสั้น สีหน้าและดวงตาของหล่อนไม่หวั่นไหวแม้ร่างกายจะเล็กกว่ามาก หล่อนคิดว่าเขาอาจจะพุ่งเข้าใส่หรือคุกเข่าวิงวอนขอความเมตตา แต่เขากลับถ่มน้ำลายใส่หน้าหล่อนแล้วก่นด่าเป็นชุด “นางโสเภณีอัปลักษณ์ อีตัวราคาถูกของปิศาจ อย่าคิดว่าข้าจะยืนรอให้แกเชือดง่ายๆ นะ นางแม่มดสารเลว!” จากนั้นเขาก็พุ่งเข้าใส่ป๊อปปี้พร้อมกับเงื้อกำปั้น หล่อนย่อตัวลงแล้วกวาดเท้าเตะข้อพับของเขา นายพรานเสียหลักทรุดลงคุกเข่า หญิงสาวกระชากผมเขาอย่างแรงให้แหงนศีรษะขึ้นและปักมีดสั้นตรงข้างลำคอ เมื่อหล่อนดึงมันออก เลือดก็พุ่งกระฉูดจากรูเล็กๆ ตรงนั้น ซีโยนตะกร้าคืนให้หล่อนอย่างรู้หน้าที่ ป๊อปปี้รองเลือดจากคอของนายพรานเกือบเต็มตะกร้าก่อนจะทิ้งร่างเขาให้ล้มกระแทกพื้น หล่อนเดินไปหามนุษย์กลายร่าง ประคองศีรษะเขาขึ้นมาให้ดื่มเลือด ทันทีที่ของเหลวสีแดงไหลเข้าปาก เสือดำหนุ่มก็ฉวยตะกร้ามาดื่มเองจนเกลี้ยง หญิงสาวยิ้มเมื่อเขาเลียริมฝีปากตัวเองทั้งที่ยังหลับตา ดูเหมือนจะเป็นการกระทำซึ่งเกิดจากสัญชาติญาณสัตว์ป่าล้วนๆ “ซี เราไป...” หล่อนชะงัก แล้วนิ่วหน้าเมื่อเห็นซีถือกระบอกฉีดยา “เธอทำอะไรน่ะ” “ผมกำลังจะฉีดเชื้อโรคให้เขา”         “เดี๋ยวเขาก็ตายแล้วล่ะน่า” ป๊อปปี้พูดพลางลุกขึ้นยืน “เรารีบไปกันดีกว่า ฟ้าเริ่มมืดมากแล้ว” “ความตายมันง่ายเกินไปสำหรับหมอนี่” ปิศาจหนุ่มบอกขณะกดปลายเข็มเข้าเส้นเลือดตรงข้อศอกของนายพราน “ผมคิดว่าจะให้เขาได้พักผ่อนจนถึงตอนเช้า ลองคิดถึงความสนุกตอนที่หมอนี่เอาเชื้อโรคไปปล่อยในหมู่บ้านสิ” น่าสนใจทีเดียว บางครั้งหล่อนก็ชื่นชมจินตนาการของปิศาจหนุ่มตนนี้ ป๊อปปี้รอจนกระทั่งเขาฉีดเชื้อโรค อุดรอยเจาะตรงลำคอของนายพรานเสร็จเรียบร้อยและกลายร่างเป็นนกยักษ์อีกครั้ง หล่อนถอนหายใจอย่างเป็นสุขขณะปีนขึ้นนั่งบนหลังของเขา ตอนนี้เงาของดวงจันทร์เริ่มเข้มขึ้นแล้ว “โอ ซี ฉันไม่เคยคิดเลยว่าคืนพระจันทร์เลือดจะให้ความรู้สึกเยี่ยมยอด” เสียงหัวเราะกระหึ่มอยู่ในอกของนกยักษ์ ‘แล้วคุณจะรู้สึกดียิ่งกว่านี้เมื่อบรรลุเป้าหมายแล้วครับ คุณผู้หญิง’ ใช่ ป๊อปปี้ไม่เคยเห็นด้วยกับซีมากเท่านี้มาก่อน หล่อนยิ้มขณะลูบไล้ขนที่คอของมันเบาๆ หลังจากเสร็จเรื่องกับแม่มดเดซี่ ดูเหมือนหล่อนจะมีเป้าหมายใหม่แล้ว จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 54 15:18:09

ความคิดเห็นที่ 2 เดซี่ ดีแลน ไม่ใช่ผู้รับใช้ศาสนาอย่างที่ใครหลายคนเข้าใจ หล่อนสวมชุดแม่ชี สอนหนังสือให้เด็กๆ และคนในหมู่บ้าน ทำภารกิจที่เกี่ยวข้องกับศาสนาทุกอย่างตามแบบฉบับของหญิงสาวที่ยึดมั่นในคำสอนอันดีงามของชาวคาทอลิก ซึ่งดูเหมือนจะเป็นชนกลุ่มน้อยในประเทศอังกฤษที่สนับสนุนนิกายโปรเตสแตนต์ แต่นอกเหนือจากพิธีล้างบาปในวัยเด็กและรับแผ่นศีลในทุกวันอาทิตย์ หล่อนไม่เคยปฏิญาณตัวหรือถือศีลเคร่งครัดเพื่อเป็นแม่ชี นั่นเพราะหน้าที่ของหล่อนคือการปกป้องเด็กคนหนึ่งเท่านั้น เด็กหญิงตัวน้อยที่มีพลังอำนาจล้นเหลือ เด็กหญิงที่ถูกพรากจากอกมารดาขณะอายุได้เพียงสองเดือนเศษ เด็กหญิงที่ตอนนี้เติบโตขึ้นเป็นเด็กสาว ขี้อายและปกติ หล่อนจัดการจนแน่ใจว่าคริสต์ ดีแลน ลูกบุญธรรมของหล่อนจะหวาดกลัวพลังของตนเองจนไม่กล้าใช้มันตลอดไป แต่วันนี้เดซี่รู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ และหงุดหงิดพิกล หล่อนไม่มีสมาธิในพิธีเข้าเงียบเมื่อช่วงบ่ายและเกือบจะโวยวายออกไป เมื่อพ่อแม่ของเด็กสาวกลุ่มหนึ่งซึ่งกำลังจะออกจากหมู่บ้านไปทำงานกับดยุคบาโทรี่ในวันพรุ่งนี้ได้ขอให้หล่อนร่วมสวดมนต์ภาวนากับพวกเขา เพื่อขอพรกับพระเจ้าให้คุ้มครองบรรดาลูกสาวของพวกเขาจากสิ่งชั่วร้าย การสวดที่กินเวลายาวนานไปจนจรดค่ำทำให้หล่อนกระวนกระวายว่าคริสต์ยังอยู่ดีในห้องส่วนตัวของเธอหรือไม่ อย่างไรก็ตาม คริสต์เป็นเด็กว่านอนสอนง่ายเสมอมา เธอไม่เคยขัดคำสั่งหรือปฏิบัติตัวไม่เหมาะสม เดซี่ไว้วางใจในตัวเด็กสาวมาก หล่อนเชื่อมั่นว่าเมื่อถึงห้องพัก จะพบลูกบุญธรรมของเธอนั่งทบทวนบทเรียนอยู่ในห้องเหมือนเช่นเคย กระนั้น เดซี่ก็ไม่ผ่อนปรนฝีเท้าขณะเดินข้ามลานโล่งด้านหลังโบสถ์เซนต์จอห์นเพื่อไปยังบ้านพักเล็กๆ ของเหล่าแม่ชี หล่อนรีบเร่งเสียจนไม่ทันสังเกตถึงความผิดปกติของแสงจันทร์ที่สาดส่องกระทบพื้นดิน “ซิสเตอร์คะ” เสียงเรียกทำให้หล่อนหยุดชะงัก แล้วซาร่า กรีนก็ปรากฏกายขึ้นจากเงามืดด้านหลังบ้านพัก หัวใจของเดซี่กระตุกวาบเมื่อเห็นใบหน้าเผือดซีดของเด็กสาวขณะวิ่งกระหืดกระหอบตรงมาหา “ซิสเตอร์คะ ได้โปรด...” ซาร่ากดท้องของตัวเอง พยายามสูดลมหายใจ “หนูกับคริสต์ไปเก็บผลเบอร์รี่ในป่า และพวกเรา...” “เบอร์รี่รึ! นี่เธอพาคริสต์ไปแถวป่าเบอร์รี่อย่างนั้นรึ!” เสียงตะคอกและสีหน้าโกรธเกรี้ยวของซิสเตอร์ผู้มักจะมีเมตตาทำให้ซาร่าผงะและก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติ แต่มือทั้งสองข้างของเดซี่พุ่งมาตะปบยึดบ่าของหล่อนเอาไว้ “แล้วเจอใครบ้าง คริสต์ได้เจอใครที่นั่นหรือเปล่า” “เอ้อ... พวกเราพบกลุ่มของโรเจอร์ค่ะ พวกเขาจะทำร้ายเรา ฉันกับคริสต์เลยหนีกันไปคนละทิศละทาง” แล้วสีหน้าของซาร่าก็กลายเป็นตื่นตระหนก “ซิสเตอร์คะ เราต้องไปช่วยคริสต์นะคะ ฉันรออยู่ตรงทางเข้าหมู่บ้านแต่ก็ไม่เห็นเธอเลย เธอต้องยังอยู่ในป่าแน่ค่ะ” “เจอแค่พวกนั้นเองใช่ไหม” เดซี่ปล่อยมือออกจากบ่าเมื่อเห็นซาร่าผงกศีรษะพร้อมกับพยักพเยิดไปทางบ้านพัก เด็กสาวเหลียวหลังไปดู ก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นแสงตะเกียงส่องสว่างอยู่ในห้องของคริสต์ ดีแลน “โธ่เอ๊ย ให้ฉันเป็นห่วงแทบแย่” ซาร่ายิ้มกว้างและทำท่าจะวิ่งไปที่ห้องพักของเพื่อนสาว แต่ซิสเตอร์เดซี่จับต้นแขนของหล่อนไว้ เด็กสาวกลืนน้ำลายเมื่อเห็นดวงตาอันน่ากลัวของผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่มด “ไปบอกคนในหมู่บ้านให้ช่วยกันตามหาคริสต์ และถ้าพบโรเจอร์กับเพื่อนพ้องนายพรานของเขา บอกด้วยว่าพวกเขาจะไม่เหลืออะไรไว้สร้างทายาทอีกแล้ว” ซาร่ากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เดซี่ตะคอกใส่ “ไปเดี๋ยวนี้!”   เพียงเท่านั้น เด็กสาวก็ตะลีตะลานวิ่งไปที่โบสถ์พร้อมกับตะโกนขอความช่วยเหลือเสียงดังลั่น ถ้าเป็นเวลาอื่น เดซี่อาจจะโคลงศีรษะกับความโผงผางของซาร่า แต่ตอนนี้หล่อนไม่ควรสนใจกับสิ่งใดนอกจากผู้บุกรุกที่อยู่ในห้องลูกบุญธรรมของหล่อน หญิงสาวก้มลงเก็บเศษไม้ขึ้นมาสองชิ้น ใช้เวทมนตร์เปลี่ยนมันให้เป็นมีดสั้นสองเล่มและเหน็บซ่อนไว้ตรงสายคาดเอวด้านหลัง “ไม่ต้องซ่อนมันก็ได้ เดซี่”         หล่อนดึงมีดออกมาอีกครั้งอย่างรวดเร็วพร้อมกับหมุนตัวไปทางต้นเสียง แต่แล้วก็นิ่วหน้าเมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งแต่งตัวเหมือนสุภาพบุรุษ สวมกางเกงและเสื้อเชิ้ตแขนพองยาวสีขาว มัดผมสีบลอนด์หยักศกไว้เป็นทรงหางม้า ครึ่งหนึ่งของใบหน้ามีรอยแผลเป็นน่ากลัว ทว่าดวงตาสีฟ้าที่คล้ายจะเรืองแสงได้ในความมืดมิดคู่นั้นสะกิดความทรงจำของเดซี่ “เธอเป็นใคร” ผู้หญิงแปลกหน้าหัวเราะ “ตายจริง เธอลืมฉันไปแล้วหรือ” พูดแล้วก็สืบเท้าเข้าใกล้ เดซี่ก้าวถอยหลังขณะที่ยังจ้องเธอคนนั้นไม่วางตา แต่แล้วดวงตาของหล่อนก็เบิกกว้าง “ป๊อปปี้รึ” “ในที่สุดก็จำได้” ป๊อปปี้หยุดเดินและยืนกอดอก “เราไม่ได้เจอกันกี่ปีแล้วนะ สิบหกใช่ไหม” เดซี่สูดลมหายใจลึก แต่ยังไม่ลดความระวังตัว “เธอหาฉันเจอได้ยังไง” “ง่ายจะตาย ฉันก็แค่ขายวิญญาณให้กับปิศาจไป” เธอยักไหล่ “ตอนนี้ฉันเป็นแม่มดฝ่ายร้าย เลวร้ายมากๆ เลยล่ะ” รอยยิ้มของป๊อปปี้ดูน่ากลัว และเมื่อมีพระจันทร์สีแดงก่ำดวงใหญ่ลอยเด่นอยู่ด้านหลังของเจ้าหล่อน ภาพนั้นยิ่งสร้างความสะพรึงขวัญมากขึ้นไปอีก เดซี่ชำเลืองมองพระจันทร์ก่อนจะยิ้มกว้าง “เธอกลัวฉันมากเลยสินะ ถึงได้เลือกโจมตีเอาในคืนพระจันทร์เลือด” รอยยิ้มของป๊อปปี้หายไป “เปล่าเลย ฉันยุ่งมากต่างหาก” “ข้ออ้างของพวกขี้ขลาด” เดซี่ยิ้ม “แต่ฉันจะบอกอะไรให้ ป๊อปปี้ ถึงเธอจะมาวันนี้หรือวันไหนก็ไม่ต่างกันนักหรอก” หล่อนขว้างมีดสั้นทั้งสองเล่มใส่ป๊อปปี้แต่เธอรับไว้ได้ และจากนั้นก็มีมีดอีกสองเล่มตามมา และตามมาอีกหลังจากที่เธอปัดมันทิ้งไป ป๊อปปี้เลิกคิ้วอย่างทึ่งจัดเมื่อเห็นว่าตอนนี้มีมีดสั้นอยู่ในมือของเดซี่อีกสองเล่ม “โอ เกิดอะไรขึ้นกับเดซี่ผู้แสนดีกันนี่” “ก็แค่ปิศาจให้พลังอำนาจกับฉันมากกว่า” เดซี่ยักไหล่ “ฉันเปลี่ยนข้างเมื่อสามปีก่อน และปิศาจที่มาหาฉันก็มีข้อเสนอที่ดี” “ลูริด ไม่เคยมีข้อเสนอที่ดี” ซีปรากฏตัวขึ้นด้านหลังของป๊อปปี้โดยหอบหิ้วซาร่ามาด้วย หล่อนถูกมัดมือ และปากของหล่อนก็หายไป “ผมรำคาญเสียงของหล่อนน่ะครับ คุณผู้หญิง” เขาเสริมเมื่อเห็นสายตามีคำถามของป๊อปปี้ “รู้จักลูริดด้วยรึ” เดซี่ถาม “แน่นอนแม่หญิง ก็เขาเป็นน้องชายของผม” ซีพูดพลางผลักซาร่าไปข้างหน้า เดซี่ชี้มีดไปที่เขา “ปล่อยเธอซะ เจ้าปิศาจ” ซียิ้มกว้างและโคลงศีรษะกับคำสั่งของหล่อน เดซี่ถลึงตาใส่ ก่อนจะยกมีดขึ้นจรดริมฝีปาก ร่ายคาถาและขว้างมันออกไป มันพุ่งตรงเข้าหาป๊อปปี้ในคราแรก แต่กลับเบี่ยงเลี้ยวไปปักต้นแขนของซาร่าแทนราวกับมีมือล่องหนจับมันแทงใส่เด็กสาว เธอกรีดร้องในลำคอด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลพรากขณะที่เธอพยายามจะดึงมีดออก “น่าสงสาร” ซีพูดด้วยน้ำเสียงเยาะหยันพลางส่ายศีรษะ เดซี่คำรามและมองเขม็งใส่หญิงสาวอีกคนที่ยืนกอดอกดูเหตุการณ์เฉยอยู่ “เด็กคนนั้นไม่เกี่ยว ปล่อยเธอไปซะ ป๊อปปี้” หญิงสาวมองเดซี่ ก่อนจะเหลือบไปทางซี แล้วยักไหล่ “เด็กคนนั้นไม่ได้อยู่ในความเมตตาของฉัน” “ป๊อปปี้ นี่เป็นเรื่องระหว่างเราเท่านั้นนะ!” “เรื่องระหว่างเรารึ” ป๊อปปี้ลดมือลงและดึงมีดสั้นของตนออกมาจากรองเท้าบูท หล่อนแทงมีดลงบนหัวไหล่อีกข้างหนึ่งของซาร่าและดึงมันออกในทันที เด็กสาวล้มลง บิดตัวไปมาด้วยความเจ็บปวด “ไม่ใช่เรื่องระหว่างเราอีกแล้ว นับตั้งแต่เธอร่วมมือกับสาธุคุณอีแวนกักขังฉัน ไม่ใช่แค่ เรา อีกแล้วนับตั้งแต่เธอเพิกเฉยต่อคำอ้อนวอนของฉัน” หล่อนเตะซาร่าตรงแผลอย่างแรง และเตะซ้ำอีกครั้งเมื่อเห็นเด็กสาวดิ้นพราด “เดซี่ผู้แสนดีและน่ายกย่อง ใช้อำนาจของเธอช่วยเด็กคนนี้สิ” เดซี่คำรามก้องพร้อมกับขว้างมีดใส่ป๊อปปี้ และเนรมิตขึ้นมาจากอากาศอีกสองเล่มขณะพุ่งเข้าใส่หล่อน ป๊อปปี้กระโดดข้ามร่างของซาร่า วิ่งตรงเข้าหาอีกฝ่ายเช่นกัน ระหว่างนั้นมีดสั้นของหล่อนพลันเกิดแสงเรืองรองก่อนจะกลายสภาพเป็นดาบ หล่อนบิดข้อมือเพื่อกระชับดาบให้มั่นคงและฟาดมันลงบนใบหน้าของเดซี่ ซึ่งใช้ดาบสั้นของตนรับไว้ได้ “ขี้ขลาดไม่เปลี่ยนเลย ป๊อปปี้” เดซี่ขู่ฟ่อ “ฉันอยากจะรู้นักว่ามีสักเรื่องไหมที่เธอจะทำสำเร็จได้โดยไม่มีฉัน” “ฉันพบว่าเยอะทีเดียว” ป๊อปปี้ยักไหล่พลางออกแรงกดดาบให้มากขึ้น “ในระหว่างที่เธอหดหัวอยู่ที่นี่ ฉันทำอะไรไปมากมายชนิดที่เธอคาดไม่ถึงเลยเชียวล่ะ” “คาดไม่ถึงรึ” เดซี่รูดมีดสั้นของตนอย่างรวดเร็วและใช้มีดเล่มหนึ่งยันดาบของป๊อปปี้ไว้ ส่วนอีกเล่มจ้วงเข้าใส่ลำตัวของอีกฝ่าย ป๊อปปี้กระโดดถอยห่าง “ฉันว่าฉันเดาได้นะ” หล่อนเหลือบมองซีด้วยสายตาดูแคลนแล้วแสยะยิ้ม ป๊อปปี้ถลึงตาใส่หล่อน “อย่ามองซีด้วยสายตาแบบนั้น!” “ปกป้องปิศาจรึนี่!” เดซี่หัวเราะ “ป๊อปปี้ผู้อ่อนต่อโลก ผ่านไปสิบหกปี เธอก็ยังเหมือนเดิม” “เรื่องนั้นผมเห็นด้วยครับแม่หญิง” ซียิ้มพร้อมกับพยักหน้ารับคำครั้งหนึ่ง “แต่ผมว่าคุณก็อ่อนต่อโลกไม่แพ้กันหรอก” “ฉันไม่ได้เป็นแบบนั้น!” หล่อนตะโกน แล้วชี้มีดไปทางซีพร้อมกับร่ายเวทมนตร์ แต่คนที่ได้รับผลกระทบกลับเป็นซาร่า เด็กสาวบิดตัวดิ้นรนไปมาด้วยความเจ็บปวดและมีเลือดไหลออกจากดวงตาทั้งสองข้างของเธอ เดซี่เบิกตากว้างอย่างตกใจ เป็นเวลาเดียวกับที่ป๊อปปี้เสือกดาบแทงทะลุตัวหล่อน “ผมบอกคุณแล้ว เรื่องลูริด” ซีพูดขณะมองป๊อปปี้กระชากดาบออกจากลำตัวของเดซี่ด้วยรอยยิ้มที่ไม่ไปถึงดวงตาสีดำของเขา หล่อนทรุดตัวลงนั่งคุกเข่า พยายามยกมืออันสั่นเทาจับบาดแผลของตน “เขาไม่เคยมีข้อเสนอที่ดี” ดวงตาที่มีหยาดน้ำเอ่อคลอของเดซี่จ้องมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ซีจึงอธิบายต่อ “เขาเสนอจะมอบพลังให้กับคุณโดยไม่มีข้อผูกมัดในระหว่างที่คุณยังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม แต่ทันทีที่คุณตาย เขาจะมารับทั้งร่างและวิญญาณของคุณไปเป็นของเขา”     ป๊อปปี้เปลี่ยนดาบของตนให้เป็นมีดสั้นและนำไปเก็บไว้ในรองเท้าบูทตามเดิม “ไม่หรอกซี ฉันจะยังไม่ให้เดซี่ตาย” หล่อนพูดพลางก้มลงเก็บเศษไม้ขึ้นมาสองชิ้น ดึงผมของตนเส้นหนึ่งและนำไปพันกับไม้ในลักษณะของไม้กางเขนระหว่างที่ร่ายคาถาไปด้วย หลังจากนั้นหล่อนจึงนำมันปักลงดิน ฉับพลัน ไม้แท่งเล็กๆ ก็กลายเป็นไม้กางเขนขนาดใหญ่พอจะตรึงคนๆ หนึ่งเอาไว้ได้ หล่อนยิ้มอย่างพึงพอใจขณะที่ไล้นิ้วไปตามเนื้อไม้ “เธอยังตายไม่ได้ จนกว่าจะดูการแสดงของฉันจบเสียก่อน”   =============== จบบทที่ 2 ค่ะ ลิ้งค์นิยายบทนำ - ตอนแรก http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10616157/W10616157.html ขอบคุณนักอ่านทุกท่านมากๆ ค่ะที่เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้ มาพูดคุยกันเถอะค่ะ ^____^ คุณLoki (Moony_Lupin) - อิอิ ขอบคุณค่า คุณดินสอสีน้ำ - จัดเป็นพารานอมอลค่ะ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ^_^ คุณแก้วกังไส - ขอบคุณที่สนใจค่า ดีใจๆ ^_^ คุณscottie - เรื่องนี้ไม่เคยลงเลยค่ะ ส่วนเรื่องที่ g_maru เคยลงไว้เป็นเรื่องเกมหัวใจค่ะ ยังค้างอยู่ที่เดิม ไม่ได้เขียนเพิ่มซะที 555 แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 54 22:15:29 จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 54 15:26:24

ความคิดเห็นที่ 3 โอ้ เดาไม่ถูกทีเดียวว่าแต่ละคนมีอะไรซ่อนอยู่เบี้องหลัง แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ซาร่าซวย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 54 20:13:01

ความคิดเห็นที่ 4 พารานอมอล- มันเป็นอะไรที่เหนือธรรมชาติ ใช่หรือเปล่า แต่แนวไหนก็ไม่สำคัญว่า มันอ่านแล้วสนุกน่าติดตาม เราชอบอ่านอะไรที่ไม่สามารถรู้ล่วงหน้าว่าต่อไปอนาคตจะเป็นยังไง อิ อิ น่าทึ่งกับจินตนาการที่หลายคนไม่มีพรสวรรค์ อย่างน้อยก็เราคนหนึ่งล่ะ 555 รออ่านตอนต่อไปนะ :-) จากคุณ : ดินสอสีน้ำ เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 54 22:01:49

ความคิดเห็นที่ 5 โหดสะใจดีครับ รอตอนต่อไป จากคุณ : สาวกโลกิ (Moony_Lupin) เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 08:53:22

ความคิดเห็นที่ 6 ฉีกขาตัวเอง...โหดน่าดู จินตนาการชวนอ่านมากเลยค่ะ  ถ้าเกลาคำอีกสักนิดเลี่ยมเลย ขออนุญาตยกตัวอย่างนะคะ เช่น ฉีกขาตัวเอง (ทำให้นึกถึงท่าฉีกทุเรียนได้) ถ้าเพิ่มแอ๊คชันคำนี้ให้แรงกว่านี้อีกหน่อย อย่าง กระชากขาของตนออกจากร่าง อะไรแบบนี้น่ะค่ะ น่าจะกระตุ้นอารมณ์ของเรื่องให้เพิ่มมากขึ้น จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 54 06:01:58