ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 21 เที่ยวชมตลาด เช้าวันรุ่งขึ้น ดวงตะวันยังไม่ทันโผล่พ้นจากขอบฟ้าดี หยางเฟยเยื่ยก็ตื่นนอนเตรียมตัวเข้าประชุมในวังแต่เช้าตรู่แล้ว โดยในวันนี้เขาไม่ได้ปลุกสตรีที่ยังคงนอนหลับใหลอยู่บนเตียงให้ตื่นขึ้นมาดังเคย เพียงแต่เอ่ยกำชับเสี่ยวปี้สองสามประโยคก็เร่งรุดออกจากบ้านไป ไม่แม้แต่จะเสียเวลาไปกับการทานมื้อเช้าหรือแตะน้ำชาเพื่อขับไล่ความหนาวในยามเช้าแม้แต่น้อย ราวกับในวันนี้เขายังมีเรื่องเร่งด่วนที่ต้องไปจัดการให้เสร็จสิ้นกระนั้น เจิ้งเยี่ยอิงเมื่อตื่นขึ้นมาไม่เจอสามีก็อดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้ เพราะปกติหากเขาตื่นนอนก่อนนางก็มักจะหาเรื่องปลุกนางขึ้นมาทานข้าวพร้อมกันกับเขาทุกเช้า แม้จะแปลกใจแต่นางก็ไม่ได้คิดเอ่ยถามใด ๆ ออกมาอยู่ดี กลับเป็นเสี่ยวปี้ที่ดูเหมือนจะมองเห็นความกังวลของนางจึงเอ่ยขึ้นอย่างรู้ใจ “นายท่านฝากบอกว่าวันนี้มีประชุมสำคัญทำให้ไปสายไม่ได้ และสั่งกำชับมิให้เสี่ยวปี้รบกวนปลุกฮูหยินในเช้านี้ด้วยเจ้าคะ” ที่แท้ที่เขาไม่ยอมปลุกนางคงเป็นเพราะต้องการให้นางนอนหลับอย่างเต็มที่สินะ หญิงสาวยิ้มรับคำก่อนจะลงมือล้างหน้าแต่งตัว เมื่อผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดกลางวันเรียบร้อยแล้ว อาหารหอมกรุ่นก็ถูกนำมาจัดวางบนโต๊ะรอให้นางทานในทันที แต่หลังจากที่เจิ้งเยี่ยอิงทานอาหารเช้าเสร็จได้ไม่นาน ก็มีแขกมาเยือนอีกครั้งในเช้าวันนี้เสียแล้ว ซึ่งผู้มาเยือนก็ยังคงเป็นแขกคนเดิมกับเมื่อวานนี้ เจิ้งชิงจื่อมาถึงหลังเวลาอาหารราวกับนกรู้ วันนี้นางยังคงแต่งกายมาในชุดบุรุษเช่นเดิมกับเมื่อวาน เมื่อเข้ามาในห้องรับแขกซึ่งเจิ้งเยี่ยอิงกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ เด็กสาวก็ไม่คิดพูดพล่ามทำเพลงให้มากความ นางรีบเอ่ยชวนหญิงสาวให้ออกไปเดินตลาดเป็นเพื่อนนางทันที ดังที่ได้ลั่นวาจาไว้ตั้งแต่เมื่อวานโดยไม่ได้สนใจคำเอ่ยเตือนเป็นนัย ๆ ของหยางเฟยเยี่ยแม้แต่น้อย “เรารีบไปกันแต่เช้าเสียหน่อย พอแดดแรงจะได้กลับกันก็จะเป็นเวลาที่เดินเที่ยวจนทั่วพอดี” เด็กสาวเอ่ยบอกเหตุผลและคาดการณ์เวลาที่ต้องใช้ เนื่องจากปกตินั้นเจิ้งเยี่ยอิงก็เป็นคนที่ปฏิเสธผู้อื่นไม่เป็นอยู่แล้ว กอปรกับผู้ที่เอ่ยชักชวนในยามนี้ก็คือเจิ้งชิงจื่อเสียด้วย โอกาสในการบอกปัดจึงแทบจะไม่มีให้เห็น เมื่อเจิ้งชิงจื่อเอ่ยมา นางจึงเพียงรับคำพยักหน้าก่อนหันไปบอกกล่าวกับเสี่ยวปี้ “เจ้าจะออกไปเที่ยวเล่นกับพวกเราด้วยไหม” หญิงสาวเอ่ยชักชวนเพราะตั้งแต่อยู่ในเมืองเฟิงอู่ นางก็ไม่เห็นเสี่ยวปี้จะออกไปไหนนอกกำแพงบ้านเลยแม้แต่น้อย ตอนแรกยังคิดว่าเด็กสาวคงไม่ชอบการออกไปข้างนอก แต่ระหว่างการเดินทางมาเมืองหลวงในครั้งนี้ นางก็ได้รู้ว่าคิดผิดอย่างสิ้นเชิง เมื่อเห็นเด็กสาวตรงหน้ามีท่าทีร่าเริงสดใสยิ้มแย้มตลอดเวลาในระหว่างที่แวะพักตลอดการเดินทางกลับในครั้งนี้ “แต่ว่า... จะดีหรือเจ้าคะ หากนายท่านรู้เข้าล่ะก็” “นายท่านของเจ้าได้สั่งห้ามไว้หรือเปล่าล่ะ” แน่นอนคนที่ถามขึ้นมาย่อมเป็นสตรีในอาภรณ์บุรุษที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างไม่ต้องสงสัย “เอ่อ..เปล่าเจ้าค่ะ” นางตอบไปตามตรง “เช่นนั้นข้ากับพี่สาวก็จะออกไปเที่ยวชมตลาดด้วยกัน หากเจ้าไม่อยากไปก็อยู่รอที่นี่ก็แล้วกัน แน่นอนข้าไม่ได้บังคับใด ๆ  ทั้งสิ้น” “จะเป็นอย่างนั้นไปได้อย่างไรกันเจ้าคะ นายท่านสั่งไว้หากนายหญิงไปไหนเสี่ยวปี้จะต้องคอยติดตามรับใช้ตลอดเวลา” “ดังนั้นเจ้าจะไปกับพวกเรา?” แม้ใบหน้าของคนถามจะยิ้มแย้ม ทว่าภายในใจกลับอดคิดไม่ได้ว่าสำหรับชายผู้นั้นแล้ว ต่อให้เจิ้งเยี่ยอิงมิได้อยู่ในสายตาของเขา ก็ควรจะต้องอยู่ในสายตาของคนของเขาอยู่ดี “เจ้าคะ” เสี่ยวปี้รับคำอย่างไม่ค่อยแน่ใจนักว่าควรยินดีที่จะได้ออกไปเปิดหูเปิดตาหรือไม่ แต่ต่อให้นางไม่อยากไปก็ไม่มีทางปฏิเสธเช่นกัน เพราะนี่ก็เป็นอีกหน้าที่ที่เจ้านายมอบหมายให้หลังจากเดินทางมาถึงเมืองหลวง นั้นคือนางจะต้องติดตามดูแลนายหญิงตลอดเวลาหากไม่มีนายท่านอยู่ด้วย สตรีทั้งสามต่างเที่ยวชมตลาดยามเช้าที่ค่อนข้างจะสายอย่างสนุกสนานเพลิดเพลิน ด้วยการชี้ชวนและแนะนำสิ่งของต่าง ๆ ของเจิ้งชิงจื่อ แม้ยามนี้แดดจะจ้ามากแล้ว แต่เนื่องจากอากาศในช่วงนี้นั้นไม่ร้อนมากนัก ทำให้คนเดินไปมาบนถนนแห่งนี้ต่างรู้สึกว่าแสงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมานั้นอุ่นสบายกำลังดี ด้วยฐานะของสาวใช้ที่ไม่ได้มีความสำคัญ แต่กระนั้นเงินเดือนที่ได้รับแม้ไม่อาจนับว่าน้อยสำหรับหน้าที่จัดการเรื่องทั่ว ๆ ไปภายในบ้านของเสี่ยวปี้ แต่นางกลับไม่มีโอกาสมาเปิดหูเปิดตาแบบนี้บ่อยนัก ทำให้เงินเดือนที่ได้รับนั้นไม่ค่อยจะมีโอกาสได้เปิดหูเปิดตาสู่โลกภายนอกเช่นเดียวกับผู้เป็นเจ้าของเช่นกัน ยิ่งการที่ต้องตามไปรับใช้เจ้านายในเมืองห่างไกล ก็แทบจะทำให้นางมีงานยุ่งจนแทบไม่อาจหาเวลาออกมาผ่อนคลายเที่ยวเล่นดังเช่นเด็กสาว ๆ ทั่วไปนานมากแล้ว ในยามนี้เด็กสาวจึงอดไม่ได้ที่จะดื่มด่ำไปกับบรรยากาศอันพลุกพล่านไปด้วยผู้คน และฟังเสียงตะโกนบอกขายของโหวกเหวกของเหล่าบรรดาพ่อค้าแม่ค้าด้วยความเบิกบานใจ พลางสอดส่ายสายตาชื่นชมเครื่องประดับงดงามต่าง ๆ ที่ถูกนำมาตั้งแผงขายด้วยความสนอกสนใจไปด้วย ในบริเวณที่เจิ้งชิงจื่อเดินนำทางมานี้นับว่าสำหรับสาว ๆ แล้วคงจะสามารถเรียกรอยยิ้มออกมาได้อย่างง่ายดาย เนื่องจากมีร้านจำพวกที่ใช้เครื่องประทินโฉมและเครื่องประดับเรียงรายติดต่อกันอยู่หลายสิบร้าน ทั้งเครื่องเงิน หยก อัญมณีสีสันสดใสงดงามลานตาจนแทบทำให้เหล่าหญิงสาวรู้สึกว่า วันทั้งวันก็คงจะยังเดินชมของเหล่านี้ไม่หมดไม่สิ้น เจิ้งชิงจื่อเผยรอยยิ้มพึงพอใจเมื่อเห็นเด็กสาวที่ติดตามมากำลังให้ความสนใจกับกำไลข้อมือที่แกะสลักลายรูปดอกโบตั๋นดอกจิ๋วฝังมุกเม็ดน้อยอย่างพินิจพิเคราะห์ เด็กสาวกระตุกดึงมือของเจิ้งเยี่ยอิงให้ถอยห่างออกมาอย่างแนบเนียนจนแทบไม่เป็นที่สังเกตของสาว ๆ ที่เบียดเสียดยืนมุงอยู่โดยรอบ “ดูเหมือนสาวใช้ของท่านจะติดใจกับเครื่องประดับแถวนี้เข้าให้เสียแล้ว ข้ารูว่าท่านไม่ค่อยสนใจของพวกนี้มากนัก เช่นนั้นเราเดินไปดูทางโน้นกันดีกว่านะ” เด็กสาวชี้มือออกไปในทิศทางที่พวกนางยังไม่ได้เดินไปถึง “รอนางหน่อยไม่ดีหรือ จะได้ไปพร้อม ๆ กัน” เจิ้งเยี่ยอิงเอ่ยออกมาเพราะไม่อยากทิ้งเพื่อนร่วมทางอีกคนไว้ตามลำพัง “ยิ่งเวลาผ่านไปแดดยิ่งแรง รีบเดินดูให้ทั่วจะได้รีบกลับ อีกเดี๋ยวก็ค่อยกลับมารับนางก็ได้” เจิ้งชิงจื่อเอ่ยอย่างไม่ติดขัดพลางดึงมือของเจิ้งเยี่ยอิงให้ติดตามนางมา “แต่เรายังไม่ได้บอกเสี่ยวปี้เลยนะ จากมาแบบนี้จะทำให้นางไม่สบายใจเอาได้” “ไม่เป็นไร เมื่อกี้ข้ากระซิบบอกนางไปแล้ว ท่านอย่ากังวลไปเลย ไปเถอะ ไปดูทางโน้นต่อดีกว่าเผื่อท่านจะได้ซื้ออะไรติดไม้ติดมือกลับไปฝากท่านพี่เขยสักสองสามชิ้น” เจิ้งชิงจื่อเอ่ยตอบเพื่อให้หญิงสาวสบายใจ ก่อนจะกล่าววาจาหยอกเย้าพาดพิงไปถึงพี่เขยจนทำให้คนฟังอดที่จะหน้าแดงไม่ได้ ทั้งสองแวะเข้าไปในร้านขายภาพเขียนร้านหนึ่ง ทว่าชิ้นงานที่ถูกนำมาวางขายก็ยังคงไม่ถูกใจเจิ้งเยี่ยอิงอยู่ดี ดูเหมือนหญิงสาวจะให้ความสนใจและพิถีพิถันในการเลือกของขวัญชิ้นแรกให้แก่ผู้เป็นสามีอย่างยิ่ง เมื่อเดินเข้าไปในร้านถัดไป ทันทีที่ก้าวเข้าไปในร้านก็เจอเข้ากับของถูกใจนางอย่างยิ่ง เป็นพัดหยกเล่มหนึ่งแม้มิได้สลักเสลาลวดลายวิจิตรการตาอะไรเอาไว้ก็ดูเรียบหรูสง่างามมากแล้ว แต่หากเป็นเช่นนั้นก็น่าเสียดายว่าพัดนี้ควรจะคู่ควรกับอิสตรีมากว่าที่บุรุษจะถือไว้ แล้วยังภาพทิวทัศน์ที่วาดลงไปบนตัวพัดนั้นก็ดูงดงามเรียบสง่า คาดว่าถ้าหยางเฟยเยี่ยถือไว้คงจะทำให้เขาดูงามสง่ายิ่งกว่าเดิมเป็นแน่ แม้นางจะอ่อนด้อยในทุก ๆ เรื่องแต่หากเป็นหยกละก็พัดเล่มนี้นั้นเลือกเนื้อหยกที่ดีมาทำเลยทีเดียว หญิงสาวยิ้มน้อยยิ้มใหญ่นึกจินตนาการยามเขาถือพัดอยู่ครู่ใหญ่ แต่เมื่อถามถึงราคาก็แทบจะทำให้นางรีบวางพัดหยกเล่มนั้นลงทันที ราคาของพัดนี้สูงอย่างยิ่งจนน่าใจหาย พัดหนึ่งด้ามกลับมีราคาสูงถึงห้าสิบตำลึงเงินเลยทีเดียว เงินที่นางนำติดตัวมายังไม่ถึงหนึ่งในห้าของราคาพัดด้ามนี้ด้วยซ้ำ “พวกเราไปดูของอย่างอื่นกันเถอะ” “เอาเถอะน่าหากว่าท่านถูกใจ ถือว่าข้าออกให้เป็นค่าตอบแทนที่ท่านยอมออกมาเป็นเพื่อข้าก็แล้วกัน แถมพัดนี้ก็งดงามมากอีกด้วย หากตัดใจเสียก็ออกจะน่าเสียดาย” “ใช่แล้วขอรับ พัดนี้ทำขึ้นมาจากหยกเนื้อดีที่ส่งมาจากเมืองเฟิงอู่ที่มีชื่อเสียงด้านหยกงามที่สุดในแคว้นเฟิงเลยทีเดียว แม้แต่ภาพบนพัดก็ยังด้อยไปเล็กน้อยเมื่อประดับบนพัดเล่มนี้” เถ้าแก่ร้านรีบถือโอกาสโฆษณาบอกคุณค่าของสินค้าตนเองทันทีแล้วยังไม่พลาดโอกาสยกยอลูกค้าที่เห็นชัดว่าคงจะต้องซื้อสินค้าจากร้านของเขาในวันนี้เป็นแน่แท้ “คุณชายช่างตาถึงจริง ๆ” มือถูไปมาไม่หยุดราวกับมองเห็นเหรียญเงินที่ส่งเสียงกรุ้งกริ่งแว่ว ๆ ดังมาแล้ว “เช่นนั้นเจ้าเอาไปห่อมาให้เรียบร้อยก็แล้วกัน” “จะดีหรือชิงจื่อ ข้าว่าราคามันออกจะสูงเกินไป น่าเสียดายตอนที่อยู่เฟิงอู่ข้าไม่ได้ซื้อหามาจากที่นั้นไม่เช่นนั้นคงจะได้ราคาที่ถูกกว่านี้มากนัก” เจิ้งเยี่ยอิงพูดด้วยท่าทีหนักอกหนักใจ ถึงนางจะถูกใจพัดนั่นมากเพียงไรแต่ก็ยังคิดว่าพัดนั่นราคาแพงไปอยู่ดี นางมิใช่คนชอบใช่จ่ายฟุ่มเฟือย ดังนั้นการที่ต้องจ่ายเงินเพื่อซื้อของในราคาที่สูงมากเพียงชิ้นเดียว ก็ทำให้รู้สึกไม่คุ้นเคยอยู่บ้าง “ไม่เป็นไรเดี๋ยวข้าจัดการให้เอง” กล่าวจบก็เดินเข้าไปหาเถ้าแกร้านที่กำลังห่อพัดด้วยท่าทีทะนุถนอม ใบหน้ายิ้มแย้มอารมณ์ดีเป็นอย่างยิ่ง ก็ไม่ใช่ว่าทุกวันจะมีลูกค้าแวะมาซื้อพัดด้ามละห้าสิบตำลึงนี่นะ หญิงสาวที่แต่งกายในชุดบุรุษเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าเถ้าแก่ก่อนจะทำมือเป็นสัญญาณให้เขาค่อมตัวลงมาต่ำอีกนิดแล้วนางก็กระซิบกระซาบข้อความบางอย่างด้วยท่าทีมีลับลมคมใน ที่ทันทีที่เถ้าแก่ฟังจบใบหน้าอ้วนฉุถึงกับเหงื่อกาฬแตกพลั่กจากสีแดงก่ำระเรื่ออย่างคนสุขภาพดีถึงกับเปลี่ยนเป็นซีดเผือดทันตาเห็น “เถ้าแก่เห็นว่าราคาพัดด้ามนี้ลดให้ซักสิบห้าตำลึงได้หรือไม่” เสียงเอ่ยถามที่ไม่ดังนักหลุดออกมาจากปากเจิ้งชิงจื่อ น้ำเสียงคนพูดเต็มไปด้วยความเกรงอกเกรงใจ “ฮ่า ๆ ๆ เมื่อคุณชายต่อรองด้วยราคาเพียงแค่นี้ ข้าน้อยก็พอจะลดให้ได้บ้างเช่นนั้นพัดด้ามนี้ก็เป็นราคาสามสิบห้าตำลึงถือเป็นสินน้ำใจเล็กน้อยให้แก่คุณชาย” เสียงหัวเราะที่ดังมาฟังประหลาดพิกล อีกทั้งใบหน้าของเถ้าแก้เจ้าของร้านราวกับกำลังจะร้องไห้เสียมากว่าหัวเราะ “อืม ขอโทษทีข้าพูดให้ท่านเข้าใจผิดไปเล็กน้อย ข้าหมายถึงว่าให้เถ้าแก่ช่วยลดราคาขายพัดนี้ให้แก่ข้าและพี่สาวในราคาสิบห้าตำลึงได้หรือเปล่า” นางยังคงกล่าวด้วยสีหน้าลำบากใจยิ่งกว่าเดิมเอ่ยอธิบายอย่างใจเย็น ทว่านัยน์ตาจ้องเขม็งอย่างไม่ต้องการฟังคำปฏิเสธใด ๆ “ฮ่า ๆ ๆ ๆ ย่อมได้ ๆ เป็นคำขอร้องของคุณชายมีหรือที่เหล่าซ่างจะกล้าปฏิเสธ” เถ้าแก่แซ่ซ่างได้แต่กล่าวออกไปเช่นนั้นพลางก็ยื่นพัดไปให้ผู้ที่เขาเข้าใจในตอนแรกว่าเป็นบุรุษตรงหน้าที่ตอนนี้เขารู้สถานะที่แท้จริงของเจ้าตัวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เสียงหัวเราะที่ดังยาวกว่าเดิมนั้นไม่ได้ทำให้ใบหน้าที่กำลังจะร้องไห้นั้นดูมีความสุขขึ้นมาแม้แต่น้อย มืออวบหนายกขึ้นปาดเหงื่อที่ไหลย้อยลงมาถึงคางขาที่อยู่เบื้องหลังโต๊ะเก็บเงินยามนี้สั่นพั่บ ๆ อย่างไม่อาจควบคุมได้ “ฮ่า ๆ ๆ ๆ ขอบคุณ ๆ ข้าจะไม่ลืมความใจดีของเถ้าแก่ซ่างในครั้งนี้เลย แน่นอนหากมีโอกาสข้าจะไม่ลืมตอบแทนให้ท่านอย่างงามแน่” หญิงสาวเอ่ยอย่างจริงใจรับพัดมาแล้ววางเงินลงบนโต๊ะรับเงินไปสิบห้าตำลึงไม่ขาดไม่เกินแม้แต่เหรียญเดียว เถ้าแก่ซ่างน้อมส่งหญิงสาวทั้งสองออกจากร้านด้วยท่าทีนอบน้อม ทันทีที่ทั้งสองเดินออกไปจึงค่อยมีเวลาโอดครวญอยู่ในใจว่า ใครเข้าร้านเขาไม่เข้าเหตุไฉนจึงได้ให้ตัวอันตรายอย่างนี้มาเข้าด้วยเล่า รู้แบบนี้เขาสู้ยอมปิดร้านไปหนึ่งเดือนเต็มยังดีเสียกว่า จากคุณ : ปีศาจแมวฯ (siMiSma) เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 54 15:38:10

ความคิดเห็นที่ 2   บทที่ 22 เงาร้ายที่ปรากฏ เดินออกมาจากร้านของเถ้าแก่ซ่างแล้ว เจิ้งเยี่ยอิงจึงได้มีโอกาสถามหญิงสาวอีกคนที่เป็นคนต่อรองราคาออกไป “เป็นเช่นนี้แล้วเถ้าแก่คนนั้นเขาจะไม่ขาดทุนหรอกหรือ” “หึ ๆ พี่เยี่ยอิงอย่าห่วงไปเลย รับรองว่าไม่ขาดทุนแน่นอน ไม่เช่นนั้นเขาจะยอมขายพวกเราในราคานั้นได้อย่างไร” หญิงสาวเอ่ยอธิบายใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มเบิกบานใจอย่างยิ่ง “ว่าแต่ข้าซื้อของให้พี่เยี่ยอิงหนึ่งชิ้น เช่นนั้นหากข้าจะถามคำถามท่านสักหนึ่งข้อได้หรือไม่” “ได้อยู่แล้ว อันที่จริงเจ้าไม่ต้องลำบากทำถึงขนาดนี้ก็ได้” ระหว่างที่เอ่ยสนทนากันอยู่นั้น พวกนางก็เลือกเดินเข้าไปในตรอกเล็ก ๆ ตามการนำทางของเจิ้งชิงจื่อ ซึ่งถัดจากร้านของเถ้าแก่ซ่างไปเพียงสองสามร้านเท่านั้น เส้นทางสายนี้ตัดตรงไปยังร้านที่เจิ้งชิงจื่อทิ้งเสี่ยวปี้ไว้ไม่ไกลนัก หากเดินกลับไปทางเดิมนั้นเกรงว่าคงจะเสียเวลาไปอย่างน้อยไม่ต่ำกว่าสองเค่อแน่นอน ดังนั้นเจิ้งชิงจื่อจึงได้เลือกเส้นทางลัดเพื่อที่จะไม่ต้องให้เจิ้งเยี่ยอิงเดินวกอ้อมไปไกลเกินจำเป็น อีกทั้งของฝากก็ได้แล้ว ไม่จำเป็นจะต้องเสียเวลาแวะตามร้านต่าง ๆ อีก “ไม่เป็นไร ข้าเต็มใจ” นางกล่าวพลางยิ้ม ดวงตาพราวระยับราวกับเด็กน้อยที่มองเห็นของเล่นชิ้นใหม่อยู่ตรงหน้า “เรื่องที่ข้าจะถามนั้นออกจะเป็นเรื่องส่วนตัวของท่านอยู่ไม่มากก็น้อย หากท่านไม่สะดวกใจก็ไม่ต้องตอบข้าก็ได้ คือว่า...” ก่อนที่คำถามที่บอกไว้จะได้เอ่ยออกมา คนพูดกลับเงียบเสียงไปอย่างกะทันหัน เรียวคิ้วขมวดมุ่นด้วยความกังวลใจ นัยน์ตาวาวหวานเปลี่ยนเป็นประกายกร้าวขึ้นมาวูบหนึ่ง ทำให้คนรอฟังคำถามด้วยใจจดจ่อ “เจ้าอยากจะถามอะไรหรือ? ทำไมจู่ ๆ ถึง..” “ชู่ว์ เงียบเสียงก่อน” เจิ้งชิงจื่อขัดพลางยกมือเป็นท่าทางบอกให้เจิ้งเยี่ยอิงเงียบเสีย ร่างเด็กสาวเกร็งเครียดราวกับจู่ ๆ ก็ได้กลายเป็นสายธนูที่ถูกรั้งจนตึง เตรียมพร้อมที่จะปล่อยออกจากคันได้ทุกเมื่อ แต่วาจาที่เอ่ยตอบหญิงสาวต่อมากลับผ่อนคลายลงอย่างประหลาด “ดูท่าวันนี้ข้าคงมีเรื่องอื่นที่ต้องจัดการเสียแล้ว ท่านรีบเดินกลับไปหาเสี่ยวปี้ก่อนเถอะ แล้วว่าง ๆ ข้าค่อยไปถามคำถามนี้แก่ท่าน เอานี่ไปด้วย” นางกล่าวพลางยื่นของที่ถืออยู่ให้เจิ้งเยี่ยอิง แสดงออกถึงความใจเย็นที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ “นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมจู่ ๆ เจ้าถึงจะไปจัดการตอนนี้เล่า” เจิ้งเยี่ยอิงยังคงไม่หายสงสัย ท่าทีของเด็กสาวที่เปลี่ยนไปทำเอานางสับสนงุนงงไม่น้อย “ไม่สลักสำคัญอะไรหรอก เพียงแต่ข้าต้องจัดการเรื่องนี้ในตอนนี้และทันทีเท่านั้น ท่านรีบไปเสียเถอะ” เด็กสาวเอ่ยอธิบายอย่างใจเย็นด้วยความอดกลั้นที่แทบจะหมดลงอยู่มะรอมมะร่อ ย้ำให้คนตรงหน้ารีบไปอีกครั้ง เจิ้งชิงจื่อนึกอยากร้องไห้เสียตรงนี้ออกมาเสียให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยด้วยความอัดอั้นใจ ทำไมเวลาเช่นนี้เจิ้งเยี่ยอิงถึงได้มีข้อสงสัยมากมายนักนะ ในที่สุดการที่หญิงสาวนางนี้ไม่เคยมีสัญชาตญาณการป้องกันตัวหรือเอาตัวรอดใด ๆ เลยนั้นก็ได้แสดงถึงข้อเสียและจุดอ่อนของมันออกมาจนได้ “ให้ข้าช่วยไหม?” เจิ้งเยี่ยอิงเอ่ยเสนอด้วยความปรารถนาดี โดยไม่รู้ว่าความคิดที่จะช่วยเหลือของตนนั้นกำลังทำให้คนฟังเหงื่อตก “เรื่องนี้ดูเหมือนข้าคงจะต้องจัดการคนเดียว รีบไปหาเสี่ยวปี้เร็วเข้า” เหลือบไปมองด้านหลังเจิ้งเยี่ยอิงเพียงแวบก่อนกล่าวอย่างอ่อนเพลี้ยว่า “ดูเหมือนจะไม่ทันเสียแล้ว” พูดไม่ทันขาดคำ คนชุดดำจำนวนสี่คนก็ปรากฏกายขึ้นตรงหน้าของนางอย่างเงียบเชียบทันที เด็กสาวรีบปรับเปลี่ยนตำแหน่งเข้าแทรกกลางระหว่างเจิ้งเยี่ยอิงกับเหล่าคนชุดดำโดยไม่ต้องคิด ท่าทางของคนพวกนี้ไม่ต้องเดาก็รู้ได้ว่า การมาปรากฏตัวของพวกมันในวันนี้คงไม่ได้เป็นไปด้วยจุดประสงค์อันดีอย่างแน่นอน ดูเหมือนคนพวกนี้จะมีฝีมือสูงส่งไม่เบาเลยทีเดียว เพราะก่อนหน้านี้นางจับสัมผัสไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามีคนสะกดรอยตามมา จนกระทั่งเดินมาถึงกึ่งกลางตรอกที่เปลี่ยวร้างผู้คนแล้วเท่านั้นจึงได้รู้ตัว เจิ้งชิงจื่อมองประเมินคนชุดดำชั่วครู่พลางในใจก็คิดว่าจะให้เจิ้งเยี่ยอิงเป็นอะไรไม่ได้เด็ดขาด ในขณะที่คนชุดดำกลุ่มนั้นก็แสดงท่าทีระแวดระวังเต็มที่เช่นกัน พวกเขาเสียเวลากับงานที่ควรจะสำเร็จไปตั้งแต่เมื่อหลายชั่วยามก่อนเพราะการปรากฏกายของเด็กหนุ่มตรงหน้า และตอนนี้ก็เป็นโอกาสดีที่จะลงมือเสียที งานของพวกเขานั้น สิ่งสำคัญที่ต้องคำนึงถึงคือจะต้องทำให้ปฏิบัติการในครั้งนี้เงียบเชียบไร้ร่องรอยที่สุด ดังนั้นจึงได้รอจนกระทั่งตอนนี้จึงปรากฏกายออกมาลงมือทำตามแผนที่วางไว้แต่แรก เจิ้งชิงจื่อเลือกหยิบมีดสั้นแอบยัดใส่มือเจิ้งเยี่ยอิงก่อนที่พวกมันจะทันสังเกตเห็น ในขณะที่ยังคงพยายามถ่วงเวลาให้พี่สาวที่ยังมีท่าทางงุนงงหนีไป นางไม่มีเวลามาอธิบายว่าเมื่อถึงเวลาฉุกเฉินก็ให้ใช้มันซะ ได้แต่หวังว่าเจิ้งเยี่ยอิงคงจะไม่ต้องใช้มันเท่านั้น ที่นางขอให้เยี่ยอิงออกมาเดินตลาดเป็นเพื่อนนั้น ตอนแรกก็แค่เห็นว่าหญิงสาวอยู่บ้านเหงาอยู่คนเดียว อีกอย่างนั่นนางยอมรับว่าเป็นเพราะต้องการมีเวลาถามถึงเรื่องที่เจ้าแม่ทัพนั่นพูดออกมาด้วย แต่มิคาดมาก่อนเลยว่า แค่นึกสนุกและทำไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น วันนี้กลับนำภัยมาถึงตัวจนได้ นั่นยังไม่เท่าไหร่ ที่สำคัญยังมีเจิ้งเยี่ยอิงที่ติดสอยห้อยตามมาจนพลอยโดนลูกหลงไปด้วยได้เสียนี่ “ไอ้หนูมอบคนมาซะ แล้วเราจะปล่อยเจ้าไป” คนที่ดูท่าทางจะเป็นหัวหน้าของกลุ่มคนชุดดำเอ่ยขึ้นอย่างหยิ่งผยอง ด้วยเห็นว่าตนมีพวกมากกว่า ทั้งยังมองว่าเด็กหนุ่มตรงหน้านั้นร่างกายสูงใหญ่ก็จริง แต่ผอมบางจนดูเหมือนคนไร้เรี่ยวแรงไม่น่าจะมีพิษสงอะไร “เช่นนั้นเจ้าก็ข้ามศพข้าไปก่อนแล้วกัน” แม้จะงุนงงที่คนพวกนี้โผล่มาก็กล่าวออกมาเช่นนี้ทั้งที่ตอนแรกคิดว่าจะมาหาเรื่องตน ทว่านางก็เอ่ยออกไปโดยไม่แม้แต่จะต้องเสียเวลาคิด ท่าทางของจอมกวนโทสะผู้คนและไม่หวั่นเกรงต่อสิ่งใดฉายชัดบนใบหน้าหวาน มุมปากยกเป็นรอยยิ้มเหยียดหยันเต็มที่ “ฮ่า ๆ หน้าอย่างกับผู้หญิงอย่างเจ้ากล้าพูดคำนี้รึ ดี! เช่นนั้นมาดูสิว่าเจ้าจะเก่งแต่ปากหรือเก่งจริงอย่างที่พูด” “รีบไปหาเสี่ยวปี้ อธิบายสถานการณ์ตอนนี้ให้นางฟังแล้วบอกให้นางตามคนมาช่วย” หญิงสาวยังคงเอ่ยกระซิบจุดมุ่งหมายเดิม นางมั่นใจว่าเสี่ยวปี้จะต้องรู้ว่าอะไรควรไม่ควร และคงจะไม่มีทางปล่อยให้เจิ้งเยี่ยอิงกลับมาที่นี่จริง ๆ หรอก พริบตานั้นร่างผอมบางก็ทะยานขึ้นต่อสู้กับเหล่าคนชุดดำทันทีโดยปราศจากวี่แววหวั่นเกรงแม้แต่น้อย แต่ฝีมือของคนพวกนี้กลับสูงส่งเกินกว่าที่นางคาดไว้มากนัก อีกทั้งจำนวนคนยังมีมากกว่า เพียงไม่ถึงสามกระบวนท่านางก็ต้องเพลี่ยงพล้ำให้แก่พวกมันอย่างหมดท่าเสียแล้ว ใบดาบถูกจ่อเข้ากับลำคอในชั่ววินาทีที่นางล้มลงไปกองกับพื้น แต่นั้นก็ยังไม่ทำให้เจิ้งชิงจื่อรู้สึกตื่นตระหนกเท่ากับเสียงตวาดที่แผดก้องขึ้นเบื้องหลัง ที่สำหรับนางแล้วราวกับเป็นเสียงสายฟ้าฟาดเปรี้ยงลงใส่ร่างก็ไม่ปาน “หยุดนะ! ถ้าพวกเจ้าต้องการตัวข้าปล่อยเด็กคนนั้นไปซะ” จะให้นางทอดทิ้งและทนมองเจิ้งชิงจื่อเป็นอะไรไปต่อหน้าต่อตาได้อย่างไรกัน หญิงสาวไม่ต้องหยุดคิดด้วยซ้ำเมื่อเอ่ยคำพูดออกไป แม้จะรู้ดีว่าฟังดูโง่เง่าเพียงใด เมื่อหันหน้ากลับไปมองตามเสียงที่ดังขึ้นภาพที่ปรากฏก็แทบจะสูบเอาเรี่ยวแรงของนางไปจนหมดสิ้นกระนั้น มีดสั้นที่มอบให้เพื่อเอาไว้ป้องกันตัวเองเมื่อก่อนหน้า ในยามนี้กลับถูกเจิ้งเยี่ยอิงนำมันมาพาดเข้ากับลำคอตัวเองอย่างน่าหวาดเสียวเป็นที่สุด ทว่าสิ่งที่ไม่คาดคิดก็กลับเกิดขึ้นอีกครั้ง คนชุดดำอีกคนที่ไม่ทราบว่าโผล่มาตอนไหนได้ปรากฏกายขึ้นเบื้องหลังเจิ้งเยี่ยอิงอย่างเงียบเชียบ มือของเขาปัดผ่านลำคอของนางเพียงแผ่วเบาก็ทำให้ร่างเล็กทรุดลงไปในอ้อมแขนของตน มีดในมือของนางที่จ่อตรงลำคอเมื่อครู่ร่วงหล่นลงบนพื้นดังเคล้งเบา ๆ เพราะผู้ที่ถือมันได้หมดสติไปเสียแล้วโดยที่ไม่ทันรู้ตัว “น่าเสียดายความกล้าหาญของแม่นางนัก ทว่าข้าก็ปล่อยให้ท่านใช้ตัวเองเป็นตัวประกันไม่ได้เสียด้วย” เสียงพึมพำดังขึ้นแผ่วเบา ก่อนที่ชายผู้มาใหม่จะพยักหน้าเป็นสัญญาณให้คนชุดดำที่เหลือถอนตัวกลับ ภารกิจในวันนี้ของพวกเขาเสร็จสิ้นแล้ว เบื้องหลังการจากไปของกลุ่มคนชุดดำ ทิ้งไว้เพียงมีดเล็ก ๆ และพัดหยกด้ามหนึ่งตรงจุดที่เจิ้งเยี่ยอิงเคยยืนอยู่เท่านั้น ก่อนที่สติของเจิ้งชิงจื่อจะถูกทำให้ดับวูบลงไปอีกคน ในห้วงสติสุดท้ายก่อนที่จะจมลงสู่ความมืดมิดนั้น นางทำได้เพียงนึกเสียใจกับความคึกคะนองไม่เข้าเรื่องของตนด้วยความคับแค้นใจเท่านั้นเอง เช้าวันนี้หลังจากที่การประชุมและจัดการสะสางฎีกาต่าง ๆ ที่ถูกนำมาถวายจากเหล่าหัวเมืองต่าง ๆ จนเรียบร้อยแล้ว การบริหารราชกิจประจำวันก็ถือเป็นอันเสร็จสิ้น แม้จะดูว่างานในวันนี้จะมีปริมาณงานที่ต้องรับมือน้อยจนผิดสังเกต แต่ก็ไม่มีขุนนางคนไหนกล้าเอ่ยท้วงติงแม้แต่คนเดียว พวกเขาต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้านเพื่อใช้เวลาที่เหลืออีกเกือบครึ่งวันอย่างเต็มที่ บ้างก็คิดที่จะไปหาสุรานารีเพื่อเป็นการผ่อนคลายความเครียดตั้งแต่ยังวันกันเลยทีเดียว ก็ใช่ว่าเวลาล้ำค่าเช่นนี้จะมีมาให้พวกเขาสามารถใช้สอยกันได้บ่อย ๆ เสียที่ไหนกันเล่า ทุกวันล้วนทำงานแต่เช้าจนกระทั่งยามเย็น ต่อจากเย็นจรดค่ำ วันใดที่ยังไม่สามารถสรุปการประชุมจนเป็นที่เสร็จสิ้นน่าพอใจ หากจะต้องอยู่กับงานราชการจนถึงรุ่งขึ้นของอีกวัน ก็หาใช่เรื่องน่าแปลกใจแต่อย่างไร ในระหว่างที่ทุกคนกำลังจะแยกย้ายจากกันไปนั้น หยางเฟยเยี่ยกลับถูกราชองครักษ์ผู้หนึ่งขวางเอาไว้ อีกฝ่ายเพียงเอ่ยกระซิบให้เขาทราบว่าองค์จักรพรรดิต้องการให้เขาเข้าพบเป็นการส่วนพระองค์ทันทีเท่านั้น ชายหนุ่มเองก็เป็นคนหนึ่งที่ต้องการกลับบ้านไปใช้เวลาพักผ่อนอันแสนมีค่านี้อย่างคุ้มค่าเช่นกัน แต่เมื่อเห็นว่าหมดทางเลี่ยง จอมทัพหนุ่มจึงได้แต่เดินตามการนำทางขององครักษ์ไปด้วยใบหน้าเรียบเฉยขณะที่นัยน์ตาคมนั้นบังเกิดประกายวาววาบกองเล็ก ๆ โดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น “เจ้ามาเร็วจริง” เสียงเอ่ยทักดังขึ้นทันทีที่ทรงเงยพระพักตร์ขึ้นมามองเสียงประตูที่เปิดออกของห้องทรงพระอักษร ดวงเนตรสีนิลวาววับเปล่งประกายราวกับมีแผนการบางอย่างอยู่ในพระทัย “ถวายบังคมฝ่าบาท” ชายหนุ่มสองมือประสานทว่ามิได้แสดงคารวะอย่างเต็มพิธีแต่อย่างใด “ไม่ต้องมากพิธี ๆ ข้าเรียกเจ้ามาวันนี้ก็เพื่อจะมอบของบางอย่างให้เท่านั้น นี่เป็นยาที่ช่วยป้องกันพิษทุกชนิดได้ที่เจ้าหมอนั่นฝากมาให้ กลับมาจากเฟิงอู่เจ้าก็ยังไม่ได้เจอเขาสินะ ยาที่มีอยู่ก่อนหน้านี้ก็คงจะหมดไปนานแล้ว ข้าก็ไม่รู้หรอกว่าเจ้าจะต้องเผชิญหน้ากับพระสนมซูเฟยเมื่อไหร่ แต่เล่ห์กลของนางแพรวพราวนัก ไม่รู้ว่านางจะใช้วิธีการใดหากมียานี้คงจะช่วยให้เจ้ารับมือนางได้ง่ายขึ้น เจ้าคงรู้ดีกว่าข้ากระมังว่านางเก่งกาจในการใช้ยาและพิษมากเพียงใด” องค์จักรพรรดิรับสั่งอย่างไม่คิดอ้อมค้อม พูดอย่างตรงไปตรงมาจนทำให้จอมทัพหนุ่มอดนึกแปลกใจขึ้นมาไม่ได้ แต่เขาก็ยังหยิบยาที่พระองค์เลื่อนมาวางตรงหน้าไปโดยไม่พูดอะไร ก่อนจะกล่าวขึ้นด้วยความคลางแคลง “วันนี้พระองค์เกิดนึกอะไรขึ้น ถึงได้...” “อย่าคิดมากเลย ถือเป็นการไถ่โทษที่เราวุ่นวายกับชีวิตของเจ้าโดยที่ไม่เคยนึกถามความสมัครใจของเจ้าเลย ถือว่าเป็นสินน้ำใจจากเราก็แล้วกันนะ” สีพระพักตร์ยามกล่าวนั้นดูจริงใจและเปี่ยมไปด้วยแววสำนึกในการกระทำที่ออกจะเกินเลยของตน “หามิได้ฝ่าบาท” เสียงกล่าวราบเรียบที่ดูไม่ต่างจากใบหน้าที่ไม่บ่งบอกความยินดียินร้ายของชายหนุ่ม “เอาละที่เราเรียกเจ้ามาก็มีเรื่องแค่นี้แหละ เจ้ากลับไปได้แล้ว” “เช่นนั้นกระหม่อนทูลลา” “อ๊ะ! ใช่แล้วเราลืมไปได้อย่างไรกัน วันนี้เสด็จแม่ยังมีรับสั่งฝากให้เรามาบอกเจ้าว่าพระองค์ทรงต้องการให้เจ้าเข้าพบในวันนี้ เห็นว่าจะปูนบำเหน็จรางวัลอะไรสักอย่างให้เจ้านี่แหละเราเองก็ไม่แน่ใจนัก” “ไทเฮาเรียกหากระหม่อมอย่างนั้นหรือ” “ใช่แล้ว ทางที่ดีเราว่าเจ้าระวังตัวไว้หน่อยก็ดีนะ เพราะเราเองก็คาดเดาพระทัยของเสด็จแม่ไม่ได้เช่นกัน เท่าที่เราคิดออกในตอนนี้ สถานการณ์เรื่องของพระสนมซูเฟยน่ากังวลที่สุดแล้ว” “รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะรีบเข้าเฝ้าไทเฮาทันที เป็นพระมหากรุณาธิคุณสำหรับคำชี้แนะของฝ่าบาท กระหม่อมจะระวังตัวให้มาก” กล่าวจบร่างสูงก็หมุนกายกลับหลังมุ่งตรงไปยังพระตำหนักอันเป็นที่พำนักของไทเฮาในทันที ทิ้งไว้เพียงมุมโอษฐ์หยักงามที่ปรากฏรอยยิ้มน้อย ๆ จนแทบสังเกตไม่เห็นด้วยความพอพระทัย ความรักนั้นหากไม่มีโอกาสฝ่าฟันกับอุปสรรคดูเสียบ้าง จะหอมหวานลึกซึ้งได้อย่างไร... หลังจากเสร็จสิ้นการเข้าเฝ้าองค์ไทเฮา เรื่องที่เขาไม่คาดคิดเลยก็คือรางวัลที่พระองค์ประสงค์จะประทานให้เขาเป็นรางวัลหลังจากกลับมาจากเฟิงอู่นั้นเอง ในยามนั้น ใบหน้าของสตรีนางนั้นยามฟังไทเฮากล่าวแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย ทว่ายามฟังคำปฏิเสธอย่างไม่ไยดีของจอมทัพหนุ่มกลับเปลี่ยนเป็นชุ่มชื้นไปด้วยน้ำตา ราวกับสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักไปต่อหน้าต่อตากระนั้น สิ่งที่เขาทำตลอดหนึ่งปีที่เฟิงอู่นั้นชายหนุ่มยึดถือเสมอว่าเป็นไปเพียงตามพระประสงค์และคำบัญชาขององค์จักรพรรดิเท่านั้น การที่งานสำเร็จก็เป็นเพราะได้รับการวางแผนที่รัดกุม ซึ่งหน้าที่ในการทำให้การเดินทางไปกลับเมืองเฟิงอู่และเมืองหลวงสะดวกและปลอดภัยขึ้น สำหรับพวกพ่อค้าและชาวบ้านก็เป็นหน้าที่ของขุนนางอย่างเขาอยู่แล้ว หากไม่ใช่เขา แต่เป็นคนอื่นที่ได้รับมอบหมายหน้าที่นี้ไปแทน คนผู้นั้นคงจะได้ผลสำเร็จไม่ต่างกัน และสิ่งสำคัญที่ทำให้เขาไม่อาจรับน้ำพระทัยของไทเฮาได้อีกเรื่องหนึ่งก็คือ ภรรยาที่เขาจะแต่งงานด้วยนั้นมีเพียงคนเดียวและนางก็เป็นคนที่เขารักด้วย ดังนั้นการจะทำลายน้ำใจของนางและสร้างเรื่องวุ่นวายนั้นมิใช่วิสัยของเขาแม้แต่น้อย หยางเฟยเยี่ยเลือกที่จะกล่าวอย่างตรงไปตรงมาเพราะเขารู้ดีว่าไทเฮาพระองค์นี้ เป็นผู้ที่รับฟังเหตุผลและมีเหตุมีผลเสมอมา แม้จะยังน่าแปลกใจว่าการที่พระองค์คิดจะทำเรื่องผิดกฎมนเทียรบาลในครั้งนี้เป็นเพราะสิ่งใดกันแน่ก็ตามที หลังจากที่เสร็จสิ้นการเข้าเฝ้าอันชวนตกตะลึงแล้ว หยางเฟยเยี่ยก็อดนึกที่จะกังวลใจถึงคนที่บ้านไม่ได้ อันที่จริงควรบอกว่าเขารู้สึกตงิดใจตั้งแต่รอยยิ้มในแวบแรกที่ฉายอยู่บนพระพักตร์ขององค์จักรพรรดิแล้ว ชายหนุ่มไม่คิดจะอยู่ต่อหรือใช้เวลาเอ้อระเหยกับสิ่งใดแม้แต่น้อย ทันทีที่ได้รับอนุญาตให้กลับได้ ก็รีบตรงกลับบ้านของตนในทันที ทันทีที่กลับมาถึงตำหนักของตนเอง สนมซูเฟยก็เผยยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจกับผลลัพธ์ที่คนของนางเข้ามารายงาน นางคาดอยู่แล้วว่าหยางเฟยเยี่ยไม่มีทางทำตามความประสงค์ของไทเฮาเป็นแน่ เพราะนางรู้จักเขาดีมากกว่าใคร แม้จะมีท่าทีถ่อมเนื้อถ่อมตัวและมารยาทอันงดงามฉาบไว้ภายนอกเสมอมา แต่เบื้องหลังท่าทีสุภาพอ่อนโยนนั้นกลับเป็นบุรุษที่หยิ่งผยองไม่เคยคิดจะยอมทำตามความประสงค์ของใคร นอกจากจะเป็นเพราะความปรารถนาของตัวเขาเอง หญิงสาวมองสตรีที่สลบไสลไม่ได้สติตรงหน้าอย่างเฉยชา ที่แท้นี่คือสตรีที่หยางเฟยเยี่ยแต่งงานด้วยหรือ นางมีอะไรคู่ควรกับเขากัน นอกจากราชโองการไร้สาระฉบับหนึ่ง “เมื่อหยางเฟยเยี่ยมาถึง เจ้าทำอย่างไรก็ได้ให้นางฟื้นขึ้นมาทันเห็นฉากยามที่เขาและข้าแนบชิดกันก็พอแล้ว” แผนร้ายถูกเอ่ยจากกลีบปากงามโดยไม่สะทกสะท้าน นัยน์ตาหวานหยาดเยิ้มกลับฉายแววเหี้ยมเกรียมอำมหิตออกมาอย่างชัดเจน ความรักอย่างนั้นหรือ เขาพูดออกมาได้อย่างไรว่ารักหญิงไร้ค่านางนี้ ความรักคือสิ่งที่มีเพียงเขาและนางมีร่วมกันต่างหากเล่า ไม่คู่ควรที่สตรีไร้ค่าผู้นี้จะมีวันสัมผัสถึงมัน ความรักของเขาจะเป็นของนางเพียงผู้เดียวเท่านั้น นางรู้ดีที่สุด ราตรีนี้จะเป็นค่ำคืนที่งดงามที่สุด เป็นค่ำคืนที่นางเฝ้ารอคอยมาเนิ่นนานหลายปี เมื่อถึงรุ่งเช้านางอยากจะรู้นักว่าสตรีผู้นี้จะทำหน้าอย่างไร และหยางเฟยเยี่ยยังจะสามารถปฏิเสธอะไรได้อีก หากเขารักนางผู้หญิงคนนี้จริงก็แค่ทำลายมันลงเสีย มีอะไรที่ยากเกินความต้องการของนางกัน ไม่เคยมี! ไม่ว่าอำนาจหรือสิ่งใด หากนางปรารถนาทุกสิ่งล้วนสยบอยู่แทบเท้าของนางเสมอมา รอยยิ้มเยียบเย็นผุดขึ้นบนใบหน้างดงาม นัยน์ตาหยาดเยิ้มไหวระริกอย่างคาดหวังรอคอย   จากคุณ : ปีศาจแมวฯ (siMiSma) เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 54 15:40:36

ความคิดเห็นที่ 3   บทที่ 23 สตรีเย้ายวน บุรุษงดงาม ช่างน่าตายนัก! ทำไมเขาถึงได้ชะล่าใจขนาดนี้กันนะ หากเจิ้งเยี่ยอิง... หากนางเป็นอะไรไปเขาจะไม่มีวันอภัยให้ตัวเองเลย หยางเฟยเยี่ยปรายตามองเสี่ยวปี้และคนจากบ้านสกุลเจิ้งที่ติดตามมาแจ้งข่าว เรื่องที่ภรรยาของเขาถูกลักพาตัวหายไปอย่างไร้ร่องรอยซึ่งตอนนี้ผู้ส่งสารกำลังยืนขาสั่นพั่บ ๆ จากสายตาที่จับจ้องมาของชายหนุ่ม ใบหน้างดงามที่ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ใดก็มักจะประดับด้วยรอยยิ้มเสมอมานั้น ยามนี้กลับดุดันกร้าวกระด้างราวกับจะสังหารผู้คนได้โดยไม่ต้องเสียเวลาคิด ไม่ต้องให้ใครมาบอกเขาก็รู้แล้วว่าใครเป็นคนลงมืออยู่เบื้องหลังเรื่องราวเหล่านี้ มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่คิดกล้ายุ่งเกี่ยวกับคนของเขา คนที่แม้รู้จักกันมาเนิ่นนานแต่กลับไม่เคยรู้จักตัวเขาดีพอ เมื่อแผนแรกไม่สำเร็จไม่คิดเลยว่าสตรีที่น่าตายผู้นั้นจะลงมือเริ่มต้นแผนต่อไปรวดเร็วถึงเพียงนี้ แม้จะคาดว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในขณะนี้คงเป็นสิ่งที่นางได้วางแผนไว้แต่แรกก็ตามที “พ่อบ้านหยางส่งข่าวไปให้หน่วยวิหคราตรีส่งคนจำนวนหนึ่งมาให้ข้าเดี๋ยวนี้ บอกให้ตามไปสมทบกับข้าที่ตำหนักของสนมซูเฟย”  กล่าวจบชายหนุ่มก็มุ่งไปยังทิศทางของวังหลวง ไม่คิดจะรั้งรอสิ่งใดให้เสียเวลาแม้เพียงชั่วขณะ เห็นทีเรื่องนี้เขาคงจะต้องจัดการให้มันจบสิ้นไปเสียที ขณะคิดมือหนึ่งก็ล่วงเข้าไปหยิบเม็ดยาที่ไม่ได้ใช้เสียนานโยนเข้าไปในปากหนึ่งเม็ด ทันทีที่เดินทางไปถึงด้านหน้าของตัวตำหนัก หยางเฟยเยี่ยก็เลือกหยุดยืนตรงส่วนที่มีเงามืดปกคลุมอย่างมิดชิด  จนทหารยามที่เดินผ่านไปมาไม่ได้สังเกตเห็นถึงผู้ที่ลักลอบเข้ามาภายในวังหลวงทั้งยังเป็นในส่วนของตำหนักในตรงจุดนี้ บุรุษในชุดดำกว่ายี่สิบคนที่มาถึงในเวลาไล่เลี่ยกันคุกเข่าลงรอรับคำสั่งจากเขาทันที พวกเขาทุกคนต่างเล็ดลอดผ่านทหารองค์รักษ์ของวังหลวงมาได้โดยไม่ต้องเสียเวลาแม้แต่น้อย “หากใครขัดขืนสังหารได้ทันทีและหาตัวสตรีที่ถูกจับตัวมาในวันนี้ให้เจอ หากนางเป็นอะไรไปแม้แต่รอยข่วน ชีวิตของพวกเจ้าก็จะจบลงในวันนี้เช่นกัน!” เสียงเอ่ยราบเรียบทว่าเด็ดขาดชัดเจน ทุกคนในที่นั้นก้มหน้ารับคำอย่างเงียบงันในความมืดก่อนจะสลายตัวไปปฏิบัติตามคำสั่งในทันที ไม่มีคำถามด้วยความสงสัยหรือข้อโต้แย้งใด ๆ เล็ดลอดออกมาแม้แต่คำเดียว แม้ไม่แน่ว่าพ้นจากคืนนี้ไปพวกเขาอาจถูกลงอาญาได้รับโทษประหารไม่ต่างกันก็ตาม แต่นายเหนือของหน่วยวิหคราตรีนั้นมีเพียงหนึ่ง ดังนั้นต่อให้เป็นองค์จักรพรรดิมาเอง หากว่าคำสั่งนั้นขัดแย้งกับหยางเฟยเยี่ย พวกเขาต่างก็มิอาจนำไปปฏิบัติตามได้เช่นกัน บุรุษในชุดดำกว่ายี่สิบคนกลับเคลื่อนไหวเงียบเชียบรวดเร็วดุจภูตพราย ทว่าการลงมือสังหารกลับรวดเร็วและเงียบกริบเสียยิ่งกว่า เป็นไปไม่ได้เลยสำหรับทหารยามที่ยืนเฝ้าอยู่ภายในตำหนักจะไม่ขัดขืนการบุกรุกในยามราตรี ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้เช่นกันที่เหล่าคนชุดดำจะไว้ชีวิตพวกเขา พริบตาที่เงากระบี่วูบผ่านนั้นลมหายใจก็ได้หลุดออกจากร่างโดยที่เจ้าของร่างไม่แม้แต่จะรู้สึกเจ็บปวดหรือเข้าใจว่าเหตุใดเลือดสีแดงฉานจู่ ๆ ถึงได้พุ่งออกมาจากลำคอของตน ชั่วเวลาเพียงไม่ถึงหนึ่งก้านธูป คนกว่าร้อยชีวิตกลับถูกสังเวยอยู่ภายใต้คมอาวุธอันบอบบาง ทั้งยังเย็นเยียบในมือพวกเขาจนหมดสิ้น บุรุษเพียงยี่สิบกว่าคนของหน่วยวิหคราตรีซึ่งมีเพียงไม่กี่คนที่รับรู้ถึงการมีตัวตนของคนกลุ่มนี้ เป็นหน่วยลอบสังหารที่รวดเร็วว่องไวและโหดเหี้ยมที่สุดซึ่งขึ้นตรงต่อหยางเฟยเยี่ยแต่เพียงผู้เดียว จากไปไร้ร่องรอยดุจสายลม เหลือทิ้งไว้เพียงร่างไร้วิญญาณของเหล่าบุรุษที่สวมใส่เครื่องแบบทหารที่ยังมิทันรู้ว่าพวกเขาตายด้วยสาเหตุใด จวบจนกระทั่งถูกส่งไปยังภพหน้า “รายงานมาสิว่าข้ามาถึงแล้ว อย่าคิดตุกติกละ” เสียงเอ่ยราบเรียบราวมิได้รับรู้ถึงร่างที่ล้มลงนอนเกลื่อนพื้นเลือดโซมกายเบื้องหลังตนแม้แต่น้อย พวกเขาเหล่านั้นในยามนี้กลับปราศจากลมหายใจไปเสียสิ้น “ท่านแม่ทัพหยางมาขอเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ” ขันทีเฒ่าแม้จะซื่อสัตย์จงรักภักดีเพียงใดก็ยังรักชีวิตของตนมากกว่าอยู่ดี เมื่อกระบี่บางเฉียบเย็นเยียบไร้ตาสัมผัสจ่ออยู่ที่ลำคอของตนก็รีบทำตามคำสั่งทันที “พวกเจ้าจัดการเค้นเอาจากปากมันให้ได้ว่านางอยู่ที่ไหน” “ขอรับ” เสียงเอ่ยตอบรับเพียงเบา ๆ อย่างรู้หน้าที่ก่อนจะจัดการตามที่เจ้านายสั่งในทันที ทันทีที่ก้าวเข้าไปในห้องที่เป็นส่วนกลางของตำหนักอันเป็นที่ประทับของพระสนมในองค์จักรพรรดิองค์ก่อน กลิ่นกำยานบางเบาจนแทบสัมผัสไม่ได้ก็ฟุ้งกระจายเข้าสู่ร่างกายทันทีที่สูดลมหายใจเข้าไป กลิ่นที่ทำให้เขาไม่สามารถโคจรลมปราณได้ตามปกติ หากไม่เป็นเพราะเขาโคจรลมปราณมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้คงจะยังไม่รู้ถึงความผิดปกตินี้เป็นแน่ ความรู้สึกร้อนวูบวาบพุ่งผ่านท้องน้อยก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็วจนแทบสัมผัสไม่ได้ คาดว่าทันทีที่พิษเข้าสู่ร่างกาย ยาสกัดพิษที่ได้รับจากองค์จักรพรรดิเมื่อตอนบ่ายก็คงออกฤทธิ์ในทันทีเช่นกัน แม้จะรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลภายในตำหนักแห่งนี้ ทว่าชายหนุ่มไม่ได้ถอยกลับยังคงก้าวเดินต่อไปอย่างมั่นคงโดยไม่ได้ชะงักงัน แสร้งทำเป็นไม่รับรู้ถึงความผิดปกติภายในห้องนี้ ภาพของสตรีงดงามเย้ายวนประดุจดอกไม้ที่ส่งกลิ่นหอมเชิญชวนให้ผู้คนเด็ดดมอย่างไม่อาจหักห้ามใจ ได้นอนทอดกายระทดระทวยอยู่บนตั่งซึ่งตั้งอยู่ตรงกึ่งกลางของห้อง หมอนหลายใบถูกวางไว้ระเกะระกะราวไม่มีใครสนใจไยดีกระนั้น แต่ต่างก็รู้อยู่แก่ใจว่านี่เป็นการจงใจของสตรีตรงหน้า ท่าทีของนางราวกับรอคอยการมาเยือนของใครบางคนเป็นเวลานานแสนนานมาแล้ว และจากการแสดงออกทางท่าทางและสีหน้ายินดีนั้นย่อมบอกผู้มาเยือนได้ว่า คนที่สตรีนางนี้กำลังเฝ้ารอก็คือเขา... หยางเฟยเยี่ย ทันทีที่สตรีผู้นั้นมองเห็นการปรากฏกายของหยางเฟยเยี่ย ใบหน้างดงามเย้ายวนก็เผยรอยยิ้มตราตรึงใจก่อนจะค่อย ๆ หยัดกายลุกขึ้นนั่ง มือบอบบางยกขึ้นเป็นสัญญาณให้นางกำนัลต้นห้องที่ยืนอยู่ห่างออกไปนำกาน้ำชาพร้อมถ้วยกระเบื้องหยกเข้ามาวางบนโต๊ะเล็กที่ถูกยกมาวางตรงหน้าพร้อมกัน ก่อนจะเดินออกจากห้องปล่อยให้หนึ่งสตรีหนึ่งบุรุษอยู่ด้วยกันตามลำพังสองต่อสอง เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มไม่มีทีท่าจะแสดงความเคารพตามมารยาทดังควรต่อนาง หญิงสาวก็ไม่ได้มีทีท่าขัดเคืองต่อการกระทำอันไม่มีสัมมาคารวะของแม่ทัพหนุ่มแม้แต่น้อย กลับเอ่ยวาจาเป็นกันเองออกไปว่า “ไม่ทราบว่าลมอะไรพัดมาวันนี้ถึงได้หอบแม่ทัพหยางเฟยเยี่ยมาเยือนถึงตำหนักของข้า” น้ำเสียงยามเอื้อนเอ่ยนั้นสั่นพร่าเย้ายวนจนหากเป็นบุรุษอื่นมาได้ยินเข้า คงจะตกลงไปในห้วงเสน่ห์อันตราตรึงนั้นเป็นแน่แท้ ทว่าชายหนุ่มผู้มาเยือนกลับยังคงมองหญิงสาวด้วยท่าทีเฉยชาดุจเดิม แววตาราบเรียบไม่ปล่อยให้อารมณ์ความรู้สึกใดมาก่อกวนให้นัยน์ตากระจ่างนั้นขุ่นมัวไปแม้แต่น้อย มองสตรีตรงหน้านิ่งไม่ได้เอ่ยคำใดออกมา “ท่านไม่คิดจะนั่งลงดื่มชาเป็นเพื่อนข้าสักหน่อยหรือ” เสินเหม่ยฮวา* ยังคงเอื้อนเอ่ยวาจาด้วยเสียงทอดแผ่วฟังดูนุ่มนวลอ่อนหวานต่อไปราวปรารถนาปฏิกิริยาตอบสนองของเขาบ้าง ใบหน้างดงามพริ้มเพราเผยยิ้มตราตรึงใจ งดงามประดุจดอกไม้ดังชื่อของนางเอง “ฮึ ทำไมเจ้าถึงเปลี่ยนบทไปเสียแล้ว ไม่คิดจะเล่นบทเศร้าเคล้าน้ำตาต่อแล้วหรือ” หยางเฟยเยี่ยเอ่ยว่าจาด้วยคำพูดอันเย็นชาไม่ต่างจากท่าทางที่แสดงออกแม้เพียงน้อยนิด ตอกกลับคำพูดอันแสนหวานด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่ต่างจากสีหน้าและแววตาที่แสดงออกมาแม้แต่น้อย ราวกับสำหรับเขาแล้วการแสดงออกของนางไม่มีค่าพอให้เขาเกิดรู้สึกขุ่นเคืองไม่พอใจด้วยซ้ำไป “จะให้ข้าเล่นบทนั้นต่อหน้าท่านไปใยเล่า เพราะอย่างไรมันก็ไม่ได้ผลมิใช่หรือ” หญิงสาวกล่าวพลางยิ้มน้อย ๆ แม้ว่าใบหน้าเขาจะราบเรียบ แต่ก็ไม่อาจกลบให้ความงามด้อยลงไปได้เลยแม้แต่น้อย เพราะเหตุนี้เอง ไม่ว่าจะผ่านมาเนิ่นนานหลายปี หรือการที่นางได้รับความโปรดปรานจนได้เป็นถึงสนมซูเฟยในจักรพรรดิพระองค์ก่อน ก็ไม่อาจทำให้ความปรารถนาที่มีต่อเขาลดน้อยลงแม้แต่น้อย เพียงแต่ตลอดเวลาหลายปีความปรารถนาเหล่านั้นได้ถูกเก็บซ่อนไว้ในส่วนลึกจนไม่มีผู้ใดรับรู้ก็เท่านั้นเอง “เช่นนั้นบทบาทนั้นเจ้ามีไว้เล่นต่อหน้าไทเฮาแต่เพียงผู้เดียวกระมัง” “ก็ไม่ถูก ก่อนหน้านั้นข้าเคยเล่นบทนี้ต่อหน้าท่านจำไม่ได้หรือ น่าเสียดายที่เพียงท่านบอกว่ารักสตรีไร้ค่านางนั้นจนไม่อาจหักหาญน้ำใจนางด้วยการแต่งสตรีอื่นใดได้อีก ไทเฮาก็ใจอ่อนไม่ยอมรุกไล่ท่านต่ออีก ทั้งที่เหลือเพียงก้าวเดียวก็จะสำเร็จแล้วแท้ ๆ” หญิงสาวกล่าวอย่างผู้ที่มีความเชื่อมั่นในเสน่ห์อันเปี่ยมล้นของตนที่ไม่มีบุรุษใดต้านทานได้ ไม่ได้รู้สึกหรือสำนึกต่อสิ่งใด ๆ ที่ตนได้ทำแม้แต่น้อย ทั้งยังกล่าวต่อไปอย่างมั่นอกมั่นใจด้วยน้ำเสียงออดอ้อนเว้าวอนอีกว่า “ทั้งที่นั้นไม่จริงสักนิด คนที่ท่านรักเสมอมาคือข้าต่างหากเล่า” “เพราะอะไรเจ้าถึงได้คิดอย่างนั้นละ” ชายหนุ่มถาม หยางเฟยเยี่ยอยากจะบอกสตรีตรงหน้าเหลือเกินว่า ก้าวเดียวที่นางกำลังพูดถึงนั้นเขาจะไม่มีวันยอมให้ผู้ได้ได้ก้าวข้ามมา โดยเฉพาะนาง แต่เขากลับยั้งคำพูดของตนเอาไว้ได้ทันเสียก่อน เขาจะไม่มีวันทำอะไรเสี่ยง ๆ โดยที่ยังไม่รู้ว่าเจิ้งเยี่ยอิงปลอดภัยแล้วเด็ดขาด “ฮึ ไม่เช่นนั้นท่านจะครองตนเป็นโสดไม่ยอมแต่งงานจนกระทั่งเวลาล่วงเลยมาถึงตอนนี้หรือ นั้นเป็นเพราะความรักแต่หนหลังของเรายังคงมีผลต่อท่านอย่างไรเล่า ท่านเองก็รู้ในโลกนี้คนที่รู้จักตัวท่านดีกว่าใครก็คือข้า ต่อให้ปากท่านเอ่ยปฏิเสธแล้วอย่างไร ท่านยังคงรักข้าอยู่จวบจนทุกวันนี้ไม่ผิดหรอก” หึ ช่างเป็นสตรีที่สรรหาเหตุผลเข้าข้างตัวเองด้วยความหลงตัวเองโดยแท้ หยางเฟยเยี่ยคิดในใจ โดยไม่พูดขัดคำพร่ำพรอดของนาง “หากไม่เป็นเพราะฮ่องเต้มีรับสั่งพระราชทานงานสมรสให้เกรงว่าท่านจะยังคงอยู่เป็นโสดจนถึงตอนนี้กระมัง ช่างยุ่งไม่เข้าเรื่องเสียจริง ทำไมท่านถึงได้ไม่ยอมรับข้อเสนอของไทเฮากัน แค่นี้พวกเราก็จะได้กลับมาครองรักกันอีกครั้งแล้ว หรือว่าท่านยังแค้นใจต่อสิ่งที่ข้าได้ทำลงไปในอดีต” หญิงสาวเอ่ยพลางเงยหน้าขึ้นจับจ้องนัยน์ตาคู่งามที่ตอนนี้เย็นยะเยือกยิ่งกว่าน้ำแข็งเสียอีก ก่อนกล่าวขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงสั้นพร่าอย่างไม่อาจควบคุมได้ด้วยแรงอารมณ์ ยิ่งเขานิ่งเฉยก็เหมือนยิ่งทำให้นางไม่อาจควบคุมตัวเองได้ “แต่ท่านรู้หรือไม่ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเนิ่นนานเท่าใดหรือพวกเราจะอยู่ในฐานะใด ข้ายังคงรักท่านเสมอมา” ชายหนุ่มยิ้มหยันกับคำพูดของสตรีตรงหน้า เกรงว่าหากเขาไม่ควบคุมตัวเองไว้คงจะได้ลงมือสังหารนางเสียเดี๋ยวนั้นไปแล้ว “เจ้าบอกไทเฮาว่าอะไรกัน การที่เจ้าเข้ามาเป็นสนมในวังนั้นเป็นเพราะว่าถูกคนในตระกูลบังคับหรือ เหมือนกับเหตุผลที่เจ้าเคยบอกข้าเมื่อหลายปีก่อนอย่างไรเล่า จนแม้แต่ข้ายังหลงเชื่อเจ้าเสียสนิทใจอยู่พักหนึ่ง เจ้าไม่รู้หรืออย่างไรว่าหากเป็นผู้หญิงขององค์จักรพรรดิแล้วไม่ว่าบุรุษใดก็ไม่อาจแตะต้องครอบครองได้อีก น่าเสียดายจริง ๆ ที่ไทเฮาถึงกับยอมเปลี่ยนรายชื่อคนที่จะตามไปปรนนิบัติรับใช้อดีตฮ่องเต้องค์ก่อนในปรภพเพื่อรักษาชีวิตเจ้าไว้ แต่เจ้าวางใจเถอะ เพราะต่อให้เจ้าไม่ได้เป็นสตรีในองค์จักรพรรดิ ข้าก็ไม่เคยมีความคิดจะแตะต้องเจ้าแม้แต่ปลายนิ้ว” “ท่าน ๆ ...หยางเฟยเยี่ย ท่านช่าง...” ทั้งที่นางนุ่มนวลอ่อนหวานแก่เขาถึงเพียงนี้ แต่สิ่งที่ได้รับกลับเป็นคำพูดหยามเหยียดไร้น้ำใจจากคนที่นางรักอย่างนั้นหรือ “ทำไมต้องมัวมาเสแสร้งอยู่เช่นนี้โดยไม่จำเป็นด้วยละ เมื่อไหร่เจ้าถึงจะเลิกเล่นละครเสียที ทั้งที่มันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมาแม้แต่น้อย มีแต่จะทำให้ความอดทนของข้าหมดลงเสียเปล่า ๆ อย่างไม่พอที่” หยางเฟยเยี่ยหยุดไปชั่วครู่ สูดหายใจเข้าไปหนึ่งเฮือกก่อนจะผ่อนออกแผ่วเบาเชื่องช้าเพื่อควบคุมอารมณ์ของตนที่เริ่มจะคุกรุ่นขึ้นมาให้สงบลงไป “เอาละ! เราอย่ามามัวพูดร่ำไรอยู่เลย ข้าดูละครของเจ้าจนเบื่อแล้ว และที่ข้ามาในวันนี้ เจ้าก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่าข้ามีจุดประสงค์อะไร เจ้าเอาตัวภรรยาข้าไปไว้ที่ไหน” “นางมีอะไรให้น่าสนใจกัน ทั้งรูปร่างหน้าตาของนางยังสู้นางกำนัลในตำหนักของข้าที่หน้าตาแย่ที่สุดไม่ได้ด้วยซ้ำไปกระมัง ยังคงไม่ต้องพูดถึงศักดิ์ฐานะของนางที่ต่ำต้อยไม่มีค่าหรืออำนาจใด ๆ ที่จะส่งเสริมฐานะบารมีของท่านเลยแม้แต่น้อย เป็นเพียงหลานกำพร้าของคนตระกูลเจิ้งที่ไร้ค่าคนหนึ่งเท่านั้น” หญิงสาวเอ่ยหยามเหยียดสตรีที่นางนึกชิงชังอย่างไม่เกรงใจ ริมผีปากงามเหยียดออกเป็นรอยยิ้มดูถูกดูแคลนอย่างไม่คิดปิดบัง สิ่งที่น่าคับแค้นใจที่สุดคือ ทั้งที่นางไม่มีค่าอะไรกลับได้ครอบครองบุรุษตรงหน้าเพียงผู้เดียว คิ้วเรียวของหยางเฟยเยี่ยขมวดมุ่นอย่างยากระงับเมื่อฟังคำพูดที่ไม่เข้าหูเลยแม้แต่น้อยของสตรีตรงหน้า แต่ก่อนที่เขาจะได้กล่าวในสิ่งที่ตั้งใจเอาไว้ กลับมีเสียงหนึ่งที่แว่วเข้าสู่ริมโสตขึ้นมาเสียก่อน ริมฝีปากงดงามปรากฏรอยยิ้มเบิกบานใจเป็นครั้งแรกนับจากที่ก้าวเข้าสู่ห้องนี้ ก่อนจะขยับเอื้อนเอ่ยข้อความที่ผู้ฟังต้องขมวดคิ้วมุ่นด้วยความงุนงง “หนึ่งร้อยยี่สิบเจ็ดคนรึ” “หือ? ท่านพูดถึงเรื่องอะไรกัน” เมื่อได้ยินจำนวนบางอย่างที่จู่ ๆ ก็หลุดจากปากคนตรงหน้าโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย เสินเหม่ยฮวาก็อดถามขึ้นมาไม่ได้ “ชีวิตของคนที่ตายไปในตำหนักแห่งนี้ของเจ้าอย่างไรเล่า” “เป็นไปไม่ได้ ก็พวกเขาเป็น...” ใบหน้าสนมซูเฟยเผือดซีดลงทันที ริมฝีปากอิ่มเย้ายวนขบเม้นแน่น ร่างแบบบางสั่นระริกจนสังเกตได้อย่างชัดเจน ทหารทุกคนที่คอยคุ้มกันอยู่ในตำหนักนั้นล้วนมีฝีมือพอตัวอยู่ไม่น้อย ซ้ำทั้งหมดยังเป็นคนของสกุลเสินที่นางสร้างขึ้นมากับมือตัวเอง แล้วชายคนนี้พูดอะไรออกมากัน “ไม่ผิดหรอก คนพวกนั้นเป็นทหารที่ขึ้นตรงต่อเจ้าทุก ๆ คน เป็นทหารที่เจ้าได้รับมาจากตระกูลเสิน เพราะอย่างนี้ข้าถึงลงมือได้อย่างเต็มที่” ชายหนุ่มก็เพียงแต่พูดไปตามเหตุผลอันสมควรเท่านั้น เพราะต่อให้เป็นทหารที่ขึ้นตรงต่อองค์จักรพรรดิแล้ว หากเป็นผู้ที่รู้เห็นในการกระทำอันอาจหาญในครั้งนี้ เขาก็เชื่อว่าตนเองคงจะไม่อาจใจกว้างละเว้นชีวิตได้อยู่ดี และการจะใช้ชีวิตของผู้อื่นสังเวยความเจ็บปวดใจของตนโดยไม่รู้สึกผิดบาป ก็ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจสำหรับคนที่รู้จักเขาดี ขอเพียงไม่โกรธเขาก็คือคนที่ไม่มีพิษภัยต่อใครมากนัก แต่ในยามที่โทสะผุดขึ้นมา แม้แต่องค์จักรพรรดิเขาก็ไม่เคยไว้หน้า การผูกพันและทุ่มเทให้คนอื่นนั้นเป็นเรื่องไม่ง่ายดายเสมอมาสำหรับจอมทัพหนุ่มผู้นี้ และเมื่อทั้งสองสิ่งมารวมกันอยู่ในคน ๆ เดียว เพียงแค่นี้ก็สามารถทำให้หลักเหตุผลใด ๆ ล้วนไม่สำคัญสำหรับคนอย่างเขาแล้ว “เมื่อเจ้าเลือกที่จะลงมือทำสิ่งใดก็มีแต่ต้องยอมรับผลที่จะตามมาให้ได้ ไม่ว่าผลลัพธ์จะออกมาในลักษณะใดก็ตามที บางทีสิ่งที่ข้าจะพูดต่อจากนี้ไปอาจจะทำให้เจ้าตาสว่างขึ้น แม้ตลอดหลายปีมานี้ข้าควรจะชี้แจงให้เจ้าได้เข้าใจในความสัมพันธ์ของพวกเราตั้งแต่หลายปีก่อน แต่ข้าก็ยังอยากจะรักษาน้ำใจที่เจ้าเคยมีต่อข้า และไม่อยากทำร้ายจิตใจของคนที่เคยมีความรู้สึกดี ๆ ต่อกันมาก่อนก็เท่านั้น” หยางเฟยเยี่ยเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ นัยน์ตาสีเข้มกระจ่างชัดยามจับจ้องสตรีตรงหน้า จนทำให้ร่างบางแทบจะอ่อนละลายด้วยความหลงใหลในความงดงามของแววตาคู่นั้น ไม่ว่าคำพูดของเขาจะเย็นชาเพียงใดในยามที่มันเอ่ยออกมาจากริมฝีปากบางนั้นก็ตามที “ท่านหมายความว่าอย่างไรกัน” เสียงเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดแม้แต่น้อยนิด ด้วยเสน่ห์อันเย้ายวนของรูปลักษณ์ของบุรุษตรงหน้า ทำให้นางอดที่จะรู้สึกหวามไหวปรารถนาเขาไม่ได้ “แม้จะดูไร้น้ำใจต่อเจ้าไปบ้าง แต่สำหรับข้าแล้วเจ้าก็เป็นได้แค่เม็ดหมากบนกระดานตัวหนึ่งเท่านั้น” “อะไรนะ ท่าน... นี่ท่านกำลังพูดถึงเรื่องอะไร” ยามนี้ใบหน้าของสตรีผู้งดงามยากเปรียบปานกลับซีดขาวไม่ต่างจากแผ่นกระดาษ มือที่ซุกอยู่ภายใต้ชายแขนเสื้อกำเป็นกำปั้นเล็ก ๆ จนแน่นอย่างไม่รู้ตัว คำพูดที่กล่าวออกมาของเขาทำให้นางไม่อยากจะเชื่อซักนิด ตลอดเวลาที่คิดว่านางเป็นความรักฝังใจของแม่ทัพหนุ่มผู้นี้เสมอมา แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าความรักที่ฝังใจนั้นกลับมีเพียงนางฝ่ายเดียวที่รู้สึกไปเองอยู่ตลอดเวลาต่างหากเล่า แล้วเช่นนี้จะทำให้นางทำใจเชื่อได้ลงอย่างไรเล่า “ตลอดเวลาที่ผ่านมาเจ้าเป็นแค่บทเรียนและประสบการณ์ที่ข้าจะต้องข้ามผ่านไปเท่านั้น หากเจ้าไม่ทำเรื่องที่เป็นภัยต่อบ้านเมือง เรื่องนั้นยังไม่ทำให้ข้าต้องออกโรงเองเท่ากับที่คิดร้ายต่อภรรยาของข้า เพราะหากเจ้าไม่คิดร้ายต่อนางและยุ่งในเรื่องของเจ้าเองท่านั้น ตอนนี้พวกเราคงไม่ต้องมาเผชิญหน้ากันในลักษณะเช่นนี้หรอก” ชายหนุ่มยังคงพูดต่อไปอย่างเลือดเย็น ราวกับไม่รับรู้ถึงหัวใจที่ค่อย ๆ แตกสลายไปกับคำพูดแต่ละคำของเขาจากสตรีตรงหน้า หรือต่อให้รับรู้ก็อาจจะมิได้เก็บมาใส่ใจกระนั้น ใบหน้าราบเรียบเย็นชาทว่านัยน์ตาคมที่กร้าวกระด้างกลับอ่อนละมุนลงเล็กน้อยด้วยความรู้สึกผิดที่ไม่ค่อยจะเกิดขึ้นบ่อยนัก แต่เมื่อคิดถึงว่าป่านนี้ไม่ทราบเจิ้งเยี่ยอิงจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้าง แววตาที่ดูนุ่มละมุนลงก็กร้าวกระด้างขึ้นมาดังเดิมอีกครั้ง น้ำเสียงที่เอ่ยออกมานั้นก็เด็ดขาดและคาดคั้นเอาคำตอบอยู่ในทีอย่างชัดเจน “เอาละคนของเจ้าก็ไม่เหลืออีกแล้ว ทีนี้ก็บอกมาได้แล้ว ว่าเจ้าซ่อนนางไว้ที่ไหนกันแน่” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเย็นยะเยียบแผ่ประกายรัศมีฆ่าฟันออกมาจนทำให้สตรีตรงหน้ารับรู้ถึงแรงกดดันมหาศาลได้อย่างชัดเจน บรรยากาศที่เกิดขึ้นในชั่วอึดใจนั้นแทบทำให้นางทรุดลงไปด้วยความประหวั่นพรั่นพรึง เหตุใดจนป่านนี้ยาถึงยังไม่ออกฤทธิ์อีกนะ! เสินเหม่ยฮวาคิดอย่างร้อนใจเมื่อเห็นท่าทีของชายตรงหน้ายังนิ่งสงบไม่มีท่าทีใด ๆ หรือแสดงถึงความปรารถนาดังที่ควรเป็น ทั้งยังเอ่ยวาจาราบเรียบเฉยเมยเป็นเวลาเนิ่นนานโดยที่ใบหน้าไม่แม้แต่จะขึ้นสีเรื่อจากการสูบฉีดของโลหิตที่เกิดจากยากระตุ้นกำหนัดแม้แต่น้อย เสินเหม่ยฮวารู้ดียิ่งกว่าใครว่าชายผู้นี้มีทิฐิมานะสูงส่งเพียงใด เกรงว่าเพียงการยั่วยวนของนางนั้นอาจไม่ทำให้หยางเฟยเยี่ยเกิดยอมแพ้ต่อความปรารถนาทางกาย และปล่อยกายปลดปล่อยความปรารถนาของเขาในค่ำคืนนี้ไปกับนาง หญิงสาวจึงได้ผสมยาปลุกกำหนัดเข้าไปในกำยานสลายลมปราณไว้แต่แรกเพื่อกันเหตุผิดพลาดที่อาจเกิดขึ้น เพราะรอจนยาออกฤทธิ์แล้ว เมื่อนั้นหากนางใช้ร่างกายอันเย้ายวนของตนรัดรึงเกี่ยวพันเขาเอาไว้เพียงเล็กน้อย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นชายตรงหน้าก็ไม่อาจแข็งขืนต้านทานนางได้อย่างแน่นอน หากยานั้นไม่ผลล่ะ เช่นนั้นนางก็จะใช้มารยาหญิงที่มีในการยั่วยุปลุกอารมณ์ของชายตรงหน้าให้ลุกโหมขึ้นมาเอง ชีวิตคนตายที่เขาพูดถึงไม่ได้ทำให้นางรู้สึกใด ๆ คนพวกนั้นสามารถหามาแทนใหม่ได้ แต่หากในคืนนี้นางพลาดโอกาสที่จะผูกมัดเขาแล้ว เกรงว่านางคงไม่สามารถทำอะไรเขาได้อีกเป็นครั้งที่สองแน่ คิดได้ดังนี้หญิงสาวก็ตั้งท่าจะเดินเข้าไปหาชายหนุ่มทันที นางไม่ได้สนใจบรรดาทหารองค์รักษ์หรือใครก็ตามที่ถูกกำจัดไป หรือคำพูดที่เอ่ยเตือนการกระทำของตนแม้แต่น้อย แต่กลับจดจ่อกับปฏิกิริยาของคนตรงหน้าเพราะหากทำให้เขาสยบได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผู้กำชัยในตอนจบย่อมจะต้องเป็นนางอยู่แล้ว และเมื่อนั้นทุกอย่างก็จะตกอยู่ในกำมือของนางทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นบุรุษตรงหน้าหรือการกำจัดสตรีที่ไร้ค่าผู้นั้นออกไปให้พ้นทาง โครม!!   จากคุณ : ปีศาจแมวฯ (siMiSma) เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 54 15:45:36

ความคิดเห็นที่ 4 ก่อนที่จะทำได้ดังประสงค์กลับบังเกิดเสียงโครมสนั่นดังขึ้นที่เบื้องหลังนาง เสียก่อน หยุดรั้งความตั้งใจของเสินเหม่ยฮวาเอาไว้จนต้องหันกลับไปมองด้วยความขัดใจ เสียงที่ดังขึ้นมานั้น เกิดจากผนังส่วนหนึ่งที่ไม่ทราบพังทลายลงมาด้วยวิธีการใดนั้นเอง คนทั้งสองหันไปมองยังจุดที่เกิดเสียงขึ้นอย่างพร้อมเพรียง ภาพที่ปรากฏนั้นออกจะทำให้ประหลาดใจอยู่บ้าง กลุ่มคนชุดดำปรากฏกายขึ้นอีกครั้งแต่จากลักษณะการแต่งกายนั้น แค่มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าเป็นคนละกลุ่มกับหน่วยวิหคราตรีของหยางเฟยเยี่ย แท้จริงแล้ว คนชุดดำที่ปรากฏกายในตอนนี้ ก็คือคนกลุ่มเดียวกับที่ถูกส่งไปจับตัวเจิ้งเยี่ยอิงมานั้นเอง ทว่าจากคนจำนวนห้าคนก่อนหน้าที่ไปจับตัวหญิงสาวมานั้น ตอนนี้เหลือเพียงคนเดียวที่ยืนโดดเด่นเป็นสง่าอยู่ ส่วนอีกสี่คนที่เหลือกลับล้มลงไปกองกับพื้นโดยที่มีรอยเลือดซึมออกมาจนชุ่ม ชุดสีดำก่อนจะแผ่ลามออกมาบนพื้นบริเวณนั้นจนเห็นได้ชัดเจน ผ้าปิดหน้าสีดำที่ถูกดึงขึ้นมาปิดถึงจมูกด้วยสาเหตุเพื่อป้องกันกลิ่นกำยาน ที่กระจายอยู่ในห้องหรือสาเหตุใดนั้นก็ไม่ทราบได้ นัยน์ตาพราวระยับด้วยความขบขันจับจ้องมองกลับมายังคนทั้งสองเขม็งไม่เลี่ยง หลบแม้แต่น้อย เป็นนัยน์ตาคู่ที่เต็มไปด้วยความขบขันอย่างชัดเจนโดยที่ไม่เข้ากับสถานการณ์ ตรงหน้าแม้เพียงนิด จนทำให้ผู้อื่นอดคาดเดาถึงรอยยิ้มที่อาจเกิดขึ้นเบื้องใต้ผ้าคาดสีดำสนิทที่ ปิดใบหน้าของเขาไปกว่าครึ่งผืนนั้นไม่ได้ เบื้องหลังของชายชุดดำที่ยืนตระหง่านอยู่ และกองที่คงจะเป็นเพียงซากศพของคนชุดดำอีกสี่คน คือร่างของหญิงสาวนางหนึ่งที่เปลือกตาทั้งคู่ปิดสนิทราวกับมิได้รับรู้ต่อ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นรอบตัวแม้แต่น้อย มือทั้งสองถูกมัดรวบเข้าด้วยกันด้วยแถบผ้าผืนใหญ่สีเข้ม และเป็นสตรีคนเดียวกับที่หยางเฟยเยี่ยบุกมาถึงวังแห่งนี้ เพื่อค้นหานางและนำกลับคืนสู่บ้านตระกูลหยางอีกครั้ง ชั่วพริบตานั้น ร่างสูงใหญ่ของหยางเฟยเยี่ยอดที่จะสั่นสะท้านไปกับภาพตรงหน้ามิได้ แรงกดดันยิ่งแผ่พุ่งออกมาในบรรยากาศมากยิ่งขึ้นจนสัมผัสได้ นัยน์ตาคมเปลี่ยนเป็นเหี้ยมเกรียมเย็นชาดุจผิวน้ำที่เกาะตัวเป็นน้ำแข็งใน ฤดูหนาว แต่พริบตาที่นัยน์ตาคมตวัดขึ้นจับจ้องใบหน้าของบุรุษชุดดำ ก็ได้ทำให้หัวใจที่จู่ ๆ ปวดหนึบขึ้นมาคลายตัวลงในทันที อารมณ์ที่ไม่อาจควบคุมก่อนหน้ามลายหายไปดุจหมอกควัน แม้จะมองเห็นใบหน้านั้นเพียงครึ่ง แต่แววตาที่เขารู้จักเป็นอย่างดีไม่มีทางผิดเพี้ยนคู่นั้น ก็ทำให้จดจำได้ทันทีว่าบุรุษชุดดำตรงหน้าคือใคร บุรุษผู้ซึ่งไม่มีทางเคลื่อนไหวนอกจากเป็นไปภายใต้คำสั่งของคน ๆ เดียว บ่งบอกให้หยางเฟยเยี่ยกระจ่างแจ้งในทันทีว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในขณะนี้ นั้นได้มีการคาดคำนวณอยู่ก่อนแล้วว่าจะเกิดขึ้น แต่กลับไม่มีใครบอกเขาแม้แต่คนเดียว และทั้งที่รู้ว่างานของตนคืออะไร บุรุษตรงหน้าเขาก็ยังกล้าจับภรรยาของเขามาเป็นตัวประกัน เพื่อให้ทุกอย่างเป็นไปตามแผนการที่ได้วางเอาไว้เสียด้วย  “เจ้า! เจ้าทำอะไรนะ แล้วนี่มันอะไรกัน ข้าให้เจ้ากุมตัวนางไว้เงียบ ๆ มิใช่หรือ” เมื่อหายตกตะลึงและเรียกสติของตนกลับคืนมาได้ เสินเหม่ยฮวาก็เอ่ยตวาดด้วยน้ำเสียงกราดเกรี้ยวขึ้นมาทันที ทำลายความเงียบที่เกิดขึ้นภายในห้องยามบุรุษทั้งสองจ้องสบตากัน และนั่นก็ทำให้พวกเขาหันมามองนางด้วยความสนใจเป็นครั้งแรกหลังจากผนังที่พัง ลง จากแผนการที่วางไว้ของเสินเหม่ยฮวา เมื่อผ่านค่ำคืนนี้ไปสตรีอีกคนจะต้องแหลกสลายไปทั้งร่างกายและจิตใจจนสาสม แก่ใจของนาง แต่จากสภาพการณ์ในยามนี้เป็นไปได้ยากยิ่งที่ทุกสิ่งจะยังคงเป็นไปตามแผนการ ที่นางได้วางเอาไว้  “ขอพระสนมทรงอภัย หากกระหม่อมไม่ทำเช่นนี้เกรงว่าพรุ่งนี้เช้าคงไม่มีผู้ใดในตำหนักแห่งนี้มี ชีวิตรอดจนอยู่เห็นดวงตะวันของเช้าวันใหม่อย่างแน่นอน ท่านว่าหรือไม่แม่ทัพหยาง?” น้ำเสียงที่เอ่ยราบรื่นดูนอบน้อมถ่อมตนอยู่หลายส่วนอย่างเห็นได้ชัด ทว่าไม่ทราบเป็นเพราะท่าทีของชายหนุ่มหรือนัยน์ตาทอประกายคู่นั้นกันแน่ ทำให้น้ำเสียงนั้นราวกับเป็นการล้อเลียนเสียมากกว่าแสดงความนอบน้อม “อย่างนั้นรึ เรื่องที่ยังมาไม่ถึงเกรงว่าข้าเองก็มิอาจให้คำตอบท่านได้เช่นกันกระมัง” ชายหนุ่มเอ่ย รอยยิ้มเย็นยะเยียบประดับอยู่บนริมฝีปากบางขณะเอ่ยถ้อยคำเหน็บแนมออกไป “เช่นนั้นข้าก็จะไม่อ้อมค้อมล่ะนะ เรื่องของพระสนมต่อจากนี้ข้าจะเป็นคนจัดการเก็บกวาดให้เรียบร้อยก็แล้วกัน” เนื่องจากเขาเองก็เบื่อที่จะต้องเฝ้าภรรยาของผู้อื่นแล้ว ดังนั้นจึงได้ออกตัวเพื่อที่จะจัดการธุระอย่างอื่นแทนหยางเฟยเยี่ยที่ตัวเขา มองว่าน่าเบื่อน้อยกว่า “นี่มันหมายความอะไรกัน เจ้าบังอาจมากพอแล้วที่กล้าขัดคำสั่งข้า แล้วยังกล้าพูดคุยกันราวไม่เห็นข้าเป็นเจ้านายแบบนี้ เอาล่ะ เมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วเก็บนางเอาไว้ก็คงไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว จงฆ่าหญิงสาวผู้นั้นเสีย” แม้การที่เจิ้งเยี่ยอิงลงไปนอนกองกับพื้นนั้นเป็นเพราะหาชีวิตไม่แล้วหรือ สาเหตุใดก็ตาม แต่หากนางยังมีลมหายใจก็จะต้องเด็ดลมหายใจนั้นให้หมดไปก่อนที่หยางเฟยเยี่ย จะก้าวไปถึงตัวสตรีนางนั้นให้ได้ คำพูดเอ่ยเด็ดชีวิตจึงหลุดปากของสตรีผู้มีรูปโฉมงดงามโดยที่นางไม่แม้แต่จะ หยุดคิดด้วยซ้ำ ความเกรี้ยวกราดและเหตุการณ์อันฉุกละหุกทำให้นางไม่ทันใคร่ครวญไตร่ตรองถึง ความหมายในคำพูดที่บุรุษชุดดำเอ่ยออกมา และสาเหตุที่ทำให้คนชุดดำอีกสี่คนลงไปนอนจมกองเลือดทั้งที่ในห้องส่วนนั้นมี คนอยู่เพียงหกคนเท่านั้น เมื่อนับรวมหญิงสาวที่ยามนี้นอนกองอยู่ที่พื้นไปด้วยแล้ว “เกรงว่าคงจะไม่สามารถกระหม่อม หน้าที่ของหม่อมฉันมีเพียงจับกุมตัวพระองค์และค้นหาหลักฐานที่จำเป็นต่อการ สืบสวนในการหาตัวสายลับเท่านั้น ส่วนการสังหารสตรีผู้นี้นั้นยิ่งเป็นไปไม่ได้ เพราะคำสั่งแรกที่หม่อนฉันได้รับมาคือคุ้มครองนางให้ปลอดภัยจนกว่าจะถึงมือ ของแม่ทัพหยาง” “เจ้า ๆ ๆ จับตัวอะไรกัน ทหาร ๆ ๆ มีผู้บุกรุกเข้ามาในตำหนักรีบเข้ามาจับกุมตัวมันเร็วเข้า” เมื่อเห็นว่าลูกน้องของตนยามนี้ได้แปรพักตร์ไปแล้ว หญิงสาวก็ได้แต่หวังพึ่งเหล่าทหารองครักษ์ที่อยู่ด้านนอกประตูเท่านั้น คนที่ดูจะมีพิษสงรอบตัว ที่แท้แล้วในยามที่จนตรอกก็เกิดโง่งมขึ้นมาได้เช่นกันหรือนี่ หยางเฟยเยี่ยเกิดตั้งคำถามขึ้นมาภายในใจด้วยความหงุดหงิด “เจ้าไม่ได้ฟังที่ข้าพูดเมื่อก่อนหน้านี้เลยหรือ คนของเจ้าล้วนถูกกำจัดไปหมดแล้ว” ชายหนุ่มพูดอย่างรำคาญ แทบจะลงมือสังหารหญิงตรงหน้าที่โหดเหี้ยมพอถึงขนาดเอ่ยสั่งฆ่าสตรีที่ไม่มี ทางสู้ผู้หนึ่งได้ลงคอ แต่เขาคงลืมไปว่าหากสตรีผู้นั้นไม่ใช่เจิ้งเยี่ยอิง เกรงว่าคงมิอาจทำให้ตนนึกแยแสได้แม้เพียงน้อยนิด “ไม่จริง เป็นไปไม่ได้” “หยางเฟยเยี่ยพอเถอะ คนของเจ้าก็ปลอดภัยแล้ว ส่วนพระสนมปล่อยให้เป็นหน้าที่ของกรมอาญาไต่สวนเอาผิดนางไปตามสมควรเถอะนะ” ชายหนุ่มอีกคนในชุดผ้าสีดำเอ่ยอย่างรู้ทันถึงท่าทีที่แสดงออกของแม่ทัพหนุ่ม เมื่อได้ยินคำทัดทานของชายชุดดำก็ทำให้หยางเฟยเยี่ยผ่อนคลายท่าทีอันกร้าว กระด้างลงไปเล็กน้อย เลิกคิดสนใจเสินเหม่ยฮวาอีก ร่างแกร่งเดินผ่านร่างบางไปราวกับนางเป็นเพียงอากาศธาตุ มุ่งตรงไปยังร่างที่ไม่ได้สติของเจิ้งเยี่ยอิงด้วยท่าทีแน่วแน่ พลิกมือผ่านผ้าที่มัดข้อมือของนางไว้เพียงเล็กน้อย ผ้าสีเข้มก็คลายตัวหลุดออกมาแล้วจึงช้อนร่างของนางขึ้นสู่วงแขนแกร่งด้วยท่า ทีทะนุถนอม ราวกับร่างเล็กนั้นเป็นของล้ำค่าสุดเปรียบปาน ท่าทีที่เขามีต่อเจิ้งเยี่ยอิงนั้นช่างกระจ่างชัดเสียยิ่งกว่าคำป่าวประกาศ ใด ๆ ที่ชายหนุ่มได้กล่าวออกมาเมื่อช่วงเช้าของวันนี้ ในขณะที่เอ่ยปฏิเสธข้อเสนอของไทเฮาเสียอีก สิ่งที่เกิดขึ้นในตอนเช้าวันนี้อาจเป็นเพียงความรู้สึกเสียหน้าเท่านั้น แต่การกระทำของชายหนุ่มในยามนี้ ทำให้เสินเหม่ยฮวาได้ลิ้มรสชาติของความเจ็บปวดใจเป็นครั้งแรกในชีวิต นางไม่อาจหาข้ออ้างใด ๆ เพื่อกล่าวเข้าข้างตัวเองได้อีกแล้ว ในสายตาของเขาไม่มีนางอยู่เลย หยางเฟยเยี่ยเมื่อสัมผัสตัวเจิ้งเยี่ยอิงก็รีบตรวจชีพจรของนางเพื่อหาความ ผิดปกติที่อาจเกิดขึ้นในทันที เมื่อพบว่าจังหวะเต้นของชีพจรของนางยังคงปกติดีอยู่ แม้เจ้าของร่างจะไม่มีท่าทีรับรู้ถึงเหตุการณ์รอบตัวเลยแม้แต่น้อยก็ตาม จึงเอ่ยถามอย่างอดไม่ได้ว่า “เจ้าจี้จุดหลับของนางรึ” “ก็ไม่เชิง ตอนแรกนางหลับไปเองนะ แต่เพื่อป้องกันเหตุไม่คาดคิดข้าก็เลยจี้จุดหลับของนางเอาไว้เมื่อสักครู่ นี้เอง ช่างเป็นอุปนิสัยที่แปลกประหลาดดีแท้ หึ ๆ” ชายชุดดำเอ่ยขณะมองเจิ้งเยี่ยอิงที่ยังคงไม่ได้สติอยู่ในอ้อมแขนของหยางเฟยเยี่ย นัยน์ตาพราวระยับจนแทบเปล่งประกายความขบขันออกมา “วันนี้นางเหนื่อยมามากทั้งยังต้องมาเจอเรื่องพวกนี้อีก หากจะหลับไปเพราะความอ่อนเพลียก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร” หยางเฟยเยี่ยเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา นัยน์ตาคมจ้องชายตรงหน้าเขม็งอยู่ชั่วครู่ แต่แล้วก่อนจะหันกายจากไปรอยยิ้มเจ้าเล่ห์กลับผุดพรายขึ้นบนริมฝีปากบาง โดยที่เจ้าตัวไม่คิดปิดบังซ่อนเร้นเมื่อเอ่ยคำพูดทิ้งท้ายไว้ว่า “ตัวเจ้าเองก็ระวังไว้บ้างเถอะ ชีวิตในวันนี้อาจยังสงบดีอยู่ แต่พรุ่งนี้ก็ไม่แน่หรอกนะว่าจะเป็นเหมือนวันนี้” กล่าวจบร่างสูงก็ทะยานออกไปทันทีด้วยความรวดเร็วดุจพายุโหม ไม่คิดรอฟังคำพูดโต้ตอบของคนชุดดำแม้แต่น้อย ยาที่ผสมมากับกำยานนั้นล้วนยังคงไม่มีผลเมื่อยาเม็ดที่กินเข้าไปก่อนหน้า ปรัดสมดุลข่มกลั้นฤทธิ์ยาเอาไว้เป็นอย่างดี ทว่าสีหน้าของคนฟังกลับไม่แสดงออกถึงความใส่ใจในคำพูดของผู้ที่จากไปแม้สัก นิด นัยน์สีดำขลับที่ทอประกายเพียงพริบตาก่อนหน้านี้ เปลี่ยนเป็นราบเรียบเมินเฉยทันทีที่เงาหลังของหยางเฟยเยี่ยลับหายไป จนไม่อาจรู้ได้ว่าแท้จริงแล้วชายผู้นี้เป็นคนอารมณ์ดีหรือว่าไร้อารมณ์ความ รู้สึกกันแน่ เพราะดูเหมือนไม่ว่าการแสดงสีหน้าแบบไหน มันก็ดูไร้การเสแสร้งจนไม่สามารถแยกออกได้ทั้งสิ้น “เอาล่ะ คราวนี้ก็ได้เวลาจัดการหน้าที่หลักของข้าให้จบเสียทีละนะ” ชายหนุ่มเอ่ยกล่าวกับพระสนมซูเฟยที่ยามนี้สายตาของนางจับจ้องไปยังทิศทางที่ หยางเฟยเยี่ยจากไปอย่างไร้จุดหมาย ดูเลื่อนลอยและเจ็บปวดระคนไปอย่างแยกไม่ออก * เหม่ยฮวา แปลว่า ดอกไม้แสนสวย จากคุณ : ปีศาจแมวฯ (siMiSma) เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 54 15:45:59

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่รู้ทำไมรูปไม่ขึ้น??  จากคุณ : ปีศาจแมวฯ (siMiSma) เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 54 15:47:47

ความคิดเห็นที่ 6 ชายชุดดำเป็นใครล่ะนี่ เขียนซะชวนนึกว่าเป็นฮ่องเต้เชียว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 54 20:26:04

ความคิดเห็นที่ 7 บ่วงรัก วิวาห์ใจ บทที่ 24~ จากคุณ : siMiSma เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 54 23:38:38