ความคิดเห็นที่ 1 11 จุมพิตในเงาจันทร์ นำทัพพ์คันหัวยิกๆๆๆ... เขาย้ายมาอยู่บ้านใหม่อย่างสงบสุขมาได้แค่ยังไม่ถึงปีหนึ่งดี ก็มีมารมาผจญเสียแล้ว... แต่จะไปโทษใครได้ คงต้องโทษตัวเขาเอง หาเหาใส่หัว ถึงจะเป็นเหาน้อยน่ารักก็เถอะ มันก็ทำให้คันหัวได้เหมือนกัน ป้าจี้เรียนจบแล้ว โทรมาบ่นว่าไม่มีงานทำ เขาก็เลยชวนเธอมาเที่ยวที่บ้าน นึกว่าแม่คุณคงมาอยู่เล่นๆ ค้างกับเขาแค่วันสองวันหายเบื่อ (หรือไม่ก็ยิ่งเบื่อจนทนไม่ไหว) ก็กลับ แต่ที่ไหนได้ เธอเล่นมาค้างยาวววว... หอบข้าวหอบของมาเหมือนจะอยู่ถาวร สำหรับนำทัพพ์ ป้าจี้มาอาศัยอยู่ด้วยน่ะ เขาไม่มีปัญหาอะไรเลย ดีซะอีก ได้อยู่ด้วยกันเหมือนวันเก่าๆ ...สิบปีมานี้ เขากับเธอห่างกันไกลจนไม่สนิทกันเหมือนเดิม เธออยู่โรงเรียนประจำ ส่วนเขาต้องไปเรียนต่อไกลคนละฟากโลก ถึงจะคุยกันทางโทรศัพท์เสมอๆ แต่ก็ไม่เหมือนเจอหน้าทุกวันอย่างแต่ก่อนตอนเธอเด็กๆ และเมื่อเขากลับมา เธอก็อยู่มหา’ลัยแล้ว คณะศิลปกรรมฯ ทำให้ป้าจี้ของเขาเปลี่ยนไปมาก (ไม่ยอมรับความจริงว่าป้าเขาบ้า โทษระบบการศึกษาซะงั้น) มีโลกส่วนตัวสูง เป็นตัวของตัวเอง แต่งตัวประหลาดพิกลขึ้นทุกวัน แต่สำหรับนำทัพพ์ ไม่ว่าเธอจะเปลี่ยนไปสักแค่ไหน ก็ยังเป็นป้าจี้ตัวน้อยของเขาเหมือนเดิม... ที่น่าอึดอัดใจ คือไม่รู้คุณหญิงไพลิน...แม่บุญธรรมของเขาคิดอะไรอยู่ ถึงได้พยายาม ‘จับคู่’ เธอกับเขา ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันไม่มีวันเป็นไปได้ แล้วถ้าใครสักคนในบ้านเกิดรู้ว่าป้าจี้หอบผ้าหอบผ่อนมานอนบ้านเขาแล้วเอาไปรายงานคุณหญิงแม่ล่ะก็ เขากับป้าจี้คงต้องโดน ‘จับตาย’ แน่ๆ! ไม่ใช่แค่เรื่องนี้เท่านั้นที่ทำเขาหัวคันไม่หยุดตั้งแต่เธอมา ไอ้ที่แต่งตัวทำผมทรง (สัตว์) ประหลาด แนวไหนไม่รู้ ทำให้ลุงป้าน้าอาแตกตื่นไปทั้งโรงเรียนชาวนาจนแห่กันมายืนมุงดูป้าเขากันให้สนั่น นั่นยังไม่เป็นไร พี่:-)เข้าใจผิด คิดว่าแฟนใหม่เขา ก็ยังไม่เท่าไหร่ ที่เธอโวยวายว่า ‘เห็นผี’ ก็ยังพอให้อภัย แต่เธออยากได้อะไรไม่อยาก ดันอยากได้ยุ้งข้าวเก่าแก่ข้างต้นปาริชาติที่ลุงสิบหวงนักหนา ขนาดลูกสาวแท้ๆ อย่างข้าวขวัญก็ยังไม่เคยเห็นข้างใน เข้าใจว่าเป็นมรดกตกทอดจากบรรพบุรุษ อาจจะเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ตามความเชื่อของตระกูลก็ได้ แล้วป้าจี้ดันอยากได้เอามาทำเป็น ‘บ้าน’! แต่... โชคดียิ่งกว่าปาฏิหาร ลุงสิบยอมยกยุ้งหลังนั้นให้เขาง่ายๆ ตอนแรก เขากลัวมาก ไม่รู้แกจะโกรธเขาหรือเปล่า ของอย่างงี้ไม่ใช่ว่าเอ่ยปากแล้วจะขอกันทางโทรศัพท์ได้ แต่เขาไม่มีทางเลือกจริงๆ เลยต้องเสี่ยงดู หวังว่าลุงสิบจะเห็นความดีที่เขาเดินตามแกมาหลายปี ไม่เคยเอ่ยปากขออะไร ที่น่าแปลกใจที่สุดคือ แค่เกริ่นๆ ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก ‘ขอ’ ลุงสิบก็ยกให้โดยไม่ถามสักคำว่าเขาเอาไปทำอะไร ...หรือที่ข้าวขวัญเคยเล่าให้เขาฟังว่าพ่อหวงยุ้งข้าวหลังนี้นักหนา เป็นเรื่องอำกันเล่นๆ ...ความจริง ก็แค่ยุ้งข้าวเก่าๆ ที่ไม่ได้ใช้งานหลังหนึ่งซึ่งเธอใช้เป็นเซฟเฮ้าส์สำหรับนอนเล่นอ่านหนังสือการ์ตูน? สรุปว่า ตั้งแต่ป้าจี้มา เขาก็วุ่นวายไม่ได้หยุดหย่อน เธออยู่เฉยๆ เงียบๆ เหมือนใครเขาไม่เป็น วันๆ วิ่งเพ่นพ่านไปบ้างไหนไม่รู้ บางทีเขาหาเธอเท่าไหร่ก็ไม่เจอ แต่พอบทจะโผล่มา ก็โผล่มาเฉยๆ ...แล้วยังชอบไปคุยกับพวกลุงจ้อนป้าเคียว เพื่อนบ้านปากมากที่ชอบพูดถึงข้าวขวัญเสียๆ หายๆ เขาต้องค่อยๆ อธิบายความจริงให้เธอฟัง เพียงแต่ จงใจเล่าข้ามความสัมพันธ์ระหว่างเขากับลูกสาวลุงสิบ... เพราะเล่าไป ก็คง ไร้ประโยชน์ ข้าวขวัญอยากหัวเราะ แต่หัวเราะไม่ออก “ผมเดาว่า... ข้าวคงไม่เคยรู้เรื่องการเกษตรมาก่อนเลย” เขาเดาผิดแต่ก็เดาถูก ที่ ‘ผิด’ เพราะเธอเป็น ‘ลูกสาวลุงสิบ’ เชียวนะ แต่ก็นับว่า ‘ถูก’ ของเขา เพราะเธอไม่เคยช่วยงานพ่อเลยตั้งแต่เด็กจนโต เอาแต่เรียนๆๆๆ ...รู้เพียงแค่พ่อทำ ‘เกษตรอินทรีย์’ และพยายามเผยแพร่วิธีให้เพื่อนเกษตรกรนำไปใช้เท่านั้น “ก่อนที่เราจะไปลึกกว่านี้ ผมอยากพาข้าวไปเรียนรู้ข้อมูลด้านการเกษตรก่อน” ตอนนี้คุณพลขยับเข้าใกล้เธอขึ้นมาอีกขั้นแล้ว เขาตัดคำว่า ‘คุณ’ ที่นำหน้าชื่อเธอออกไปโดยไม่เสียเวลาขออนุญาต “ มีคนคนหนึ่งที่ผมอยากแนะนำให้ข้าวรู้จักด้วย เผื่อข้าวจะได้เรียนรู้อะไรดีๆ จากเขา...” “ใครคะ?” “น้องชายผมเอง” “ที่คุณพลว่า ขี้งก หวงวิชาคนนั้นน่ะเหรอคะ? แล้วเค้าจะยอมสอนข้าวเหรอ?” “ไม่ยอมก็ต้องยอม เดี๋ยวผมหักคอมันเอง” นี่คือแผนการ ที่จะนำเขาไปสู่แหล่งปลูกข้าวพันธุ์พื้นบ้านหายากเหล่านั้น พาข้าวขวัญไปดูงานเกษตรอินทรีย์ที่บ้านนาของไอ้ทัพพ์! “แล้วบ้านน้องชายคุณพลอยู่ที่ไหนคะ?” “ไม่ใกล้ไม่ไกลครับ...” หลังจากสืบหาอยู่ไม่นาน ก็ได้ความจากทนายคนสนิทของพ่อว่า เจ้าน้องชายตัวดี หนีไปเปิดโรงเรียนชาวนาแถวธัญบุรี ปทุมธานี ไอ้เวร! เสือกบอกว่า ออกต่างจังหวัดไปทำนา นึกว่าจะแน่ ที่แท้ก็อยู่แค่นี้เอง อะโด่ว “...แต่ไม่ทราบว่า ข้าวสะดวกมั๊ยเอ่ย ถ้าผมจะชวนค้างคืน... อ่า... ที่นั่น?” ค้างคืน? คุณพลพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง... หรือเขาต้องการรุกคืบความสัมพันธ์ของเธอกับเขามากกว่าแค่จูบแก้ม จึงจงใจสร้างโอกาสขึ้นมา? แต่ด้วยความถือดีว่ามีวิชาติดตัว ลูกสาวลุงสิบจึงไม่กลัวอะไร เอาน่า... เพื่องาน... ไปก็ไป! ไม่นะ... หญิงสาวหวังว่าจะไม่ใช่... อา... นี่มันทางกลับบ้านเธอนี่นา! หลังจากนั่งลุ้นมาตลอดทางอันคุ้นเคย ข้าวขวัญบอกไม่ถูกเลยว่ารู้สึกแปลกใจและตื่นเต้นแค่ไหนที่คุณพลเลี้ยวรถเข้าไปในซอยบ้านพ่อที่เธอไม่กล้ามาตั้งนาน บริเวณรอบๆ บ้านพ่อเปลี่ยนไปเป็นโรงเรียนชาวนาจนข้าวขวัญแทบจำไม่ได้ และที่ไม่เคยเห็นมาก่อน... บ้านไม้ทรงไทยสองชั้นตกแต่งสวยงามหลังกระทัดรัดที่คุณพลนำรถเข้าไปจอด “ถึงที่หมาย!” ไม่ใช่คุณพลหรอกที่เป็นพูด แต่เป็นจีพีอาร์เอสติดรถที่คุณพลตั้งจุดหมายไว้เพื่อให้มันช่วยบอกทาง เสียงเหมือนหุ่นยนต์ของมันทำให้เธอสะดุ้ง ถึง... ถึงแล้ว? นี่คือบ้านใคร อยู่ใกล้บ้านพ่อของเธอแค่นิดเดียว... คุณพลแอบกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ บ้านไอ้ทัพพ์ขับรถมาแค่ชั่วโมงเดียว หาก็โคตรง่าย มันไปไหนไม่รอดแน่... ยิ่งเมื่อวันก่อน เขาเพิ่งจะรู้ข่าวสำคัญอีกอย่าง ยัยจี้หนีมาอยู่กับมันที่นี่... แค่คาบข่าวนี้ไปบอกแม่เท่านั้น มันต้องไสหัวกลับมาเป็นคนของทรูฟู๊ตแน่นอน! ไอ้เป๋บ้านี่ ห่วยชะมัดเลย ไม่มีปัญญาหาผู้หญิงข้างนอกหรือไง สุดท้าย ต้องมาคว้าเอาเด็กในบ้าน น่าสงสารยัยจี้ โดนเลี้ยงแบบทิ้งๆ ขว้างๆ ตั้งแต่เด็ก โตมาเลยบ้าๆ บอๆ ไม่ค่อยเต็มบาท ...จะมีผัวกับเค้าสักคน ก็พิกลพิการไม่สมประกอบอีก แต่ก็นะ... ดีเหมือนกัน ไอ้ทัพพ์จะได้ไปไหนไม่รอด อย่างที่แม่เขาวางแผนไว้ สมกับเป็นไทเฮาจริงๆ มองอะไรล่วงหน้าได้ทะลุปรุโปร่ง จับคู่ให้พวกมัน ทีแรกก็ทำเป็นไม่สนใจ แล้วเป็นไงล่ะ มาแอบเอากันนอกบ้าน ...นี่เขาบอกแม่ไปแล้ว ไม่รู้ว่าแม่โทรมาหาไอ้ทัพพ์หรือยัง แต่... อีกเดี๋ยวก็รู้... ในใจข้าวขวัญอัดแน่นไปด้วยคำถามมากมายขณะก้าวลงจากรถ ทำไมน้องชายคุณพลถึงมาอยู่ที่นี่ เขาเป็นใคร รู้จักพ่อเธอหรือเปล่า? หรือว่าเขา... อา... สังหรณ์บางอย่าง ทำให้เธอรู้สึกกลัว... กลัวว่าจะต้องพบเจอคนที่เธอไม่อยากพบเจอ แต่แล้ว เธอก็หนีไม่พ้นจนได้! “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” จะให้ข้าวขวัญพูดอะไรมากไปกว่านี้อีก เธอคิดไม่ออกจริงๆ สมองไม่ทำงานเลยเมื่อเห็นหน้าคนที่คุณพลแนะนำว่าเป็น ‘น้องชายของเขา’ ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอแทบไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย จากวันที่เธอตัดใจจากเขาไป เหมือนแค่ไม่กี่วันมานี้เอง ...โดยเฉพาะแววตาของเขา ที่มองมาอย่างตัดพ้อ... นำทัพพ์!!! ...เป็นเขาจริงๆ! ทำไมเขาถึงกลายเป็นน้องชายของกรรมการผู้จัดการทรูฟู๊ตไปได้? หรือ... เขาเป็นอยู่นานแล้ว แต่เธอไม่เคยรู้ อา...มิน่าเล่า เขาถึงได้ซื้อมันทุกอย่างที่ขวางหน้า ไม่เว้นแม้แต่ลูกสาวชาวนาอย่างเธอ แล้วนี่พ่อรู้หรือเปล่าว่าเขาเป็นใคร ลูกชายบุญธรรมของเจ้าสัวล่ำซำ เจ้าชายคนเล็กของอณาจักรทรูฟู๊ต มาทำอะไรที่นี่ โรงเรียนชาวนา? แต่... ที่ทำให้ข้าวขวัญแทบจะล้มทั้งยืน... “ข้าวคงไม่รู้ใช่มั๊ย ว่ายัยแองจี้เด็กฝึกงานของคุณน่ะ... ความจริงเป็น ‘ว่าที่น้องสะใภ้’ ของผม 555” น้องสะใภ้ น้องสะใภ้ น้องสะใภ้ ทำไมคำคำนี้ถึงทำให้เธอเจ็บปวดไปทั้งหัวใจแบบนี้ได้? อา... ที่แท้ มีแต่เธอเท่านั้นที่บ้าไปเอง เป็นฝ่ายจากเขาไปหลายปี แต่กลับลืมเขาไม่ได้สักที ในขณะที่เขากลับ... มีใหม่! เข้าใจหาจริงๆ อย่างนี้หรือเปล่าที่เขาว่า สมกันราวกับกิ่งทองใบหยก ...เธอเคยได้ยินว่า เนื้อคู่กันมักมีหน้าตาคล้ายกัน แล้วดูชายหญิงคู่นี้สิ... ไม่แปลกเลยที่เธอรู้สึกคุ้นหน้าและถูกชะตากับเด็กคนนี้ตั้งแต่แรกเห็น แค่นึกไม่ถึงเท่านั้นแหละว่า เธอจะเป็นว่าที่ภรรยาของเขา... สวรรค์จงใจกลั่นแกล้งเธอหรือไงนะ ทำไมเธอถึงต้องตกอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้ คุณพลก็ประหลาดแท้ บ้านน้องชายมีห้องนอนเดียว ยังจะดื้อแพ่งนอนบ้านเขาอยู่ได้ ทั้งๆ ที่ขับรถไปเช้าเย็นกลับก็ได้ แค่มาดูงานเกษตรอินทรีย์ที่โรงเรียนชาวนาจัดสัมนา สอนชาวบ้าน ไม่เห็นต้องค้างคืนเลย หรือจะว่าเขาเอาเรื่องงานมาบังหน้าเพื่อรุกคืบความสัมพันธ์กับเธอ ก็ไม่น่าใช่... ทำไมต้องเลือกบ้านน้องชายบุญธรรมที่หน้าตาไม่รับแขกขนาดนี้ โรงเรียนชาวนาก็ไม่ใช่ฉากรักโรแมนติกซักหน่อย หรือว่า... เขามีเป้าหมายอะไรซุกซ่อนอยู่เบื้องหลังการมาที่นี่? ที่น่าแปลกใจ นำทัพพ์กับพี่:-)ก็เหมือนมีอะไรปิดบัง ไม่อยากให้เธอรู้ด้วย ทั้งสองทำท่าเหมือนไม่ค่อยอยากต้อนรับเธอเลย ทำไมนะ? ทำอย่างกับเธอเป็นหัวขโมย? ทั้งๆ ที่ปณิธานของพ่อ นโยบายโรงเรียนชาวนาแต่เดิม คือแบ่งปันและแลกเปลี่ยนความรู้ด้านเกษตรอินทรีย์กับชาวนาทุกคนโดยไม่แบ่งแยกเชื้อชาติชนชั้น จะเป็นชาวเขา ชาวเกาะ หรือ มาจากจังหวัดไหนก็ต้อนรับหมด อย่าว่าแต่ทั้งคู่ก็รู้อยู่แล้วว่าเธอเป็นลูกสาวพ่อ และคุณพลก็ไม่ใช่ใครอื่น เป็นพี่ชายที่โตด้วยกันมากับเขา หรือว่า... พอเปลี่ยนเป็นองค์กรอิสระ ณ นครแห่งข้าว โรงเรียนชาวนาก็เปลี่ยนไป ...มีอะไรบางอย่างที่ให้คนนอกรู้ไม่ได้? พ่อล่ะ... พ่อรู้เรื่องนี้หรือเปล่า? ข้าวขวัญอยากพบพ่อ แต่ก็รู้สึกเป็นโชคดีที่พ่อไม่อยู่ เดินทางไปดูงานต่างประเทศสิบวัน เธอยังไม่อยากให้พ่อรู้จักกับเขา จนกว่าเธอจะมั่นใจว่าเขาคือคนที่ใช่ และแน่ใจว่าโครงการของเขาทำได้อย่างพูดจริงๆ ไม่ใช่เหมือนนักการเมืองหาเสียง ก่อนเลือกตั้งวาดฝันนโยบายไว้ซะสวยหรู แต่พอได้เก้าอี้นั่ง ก็ไม่ทำอย่างที่พูด (เอ หรือว่าทำอย่างที่พูดเป๊ะ ...”เพื่อประโยชน์สุขของพ่อแม่พี่น้อง” ก็ทำเพื่อประโยชน์สุขของพ่อแม่พี่น้องจริงๆ แต่พ่อแม่พี่น้องของตัวเองและพวกพ้องนะครับท่าน) อีกอย่างเธอยังไม่พร้อมจะให้คุณพลรู้จัก ‘ตัวตนของเธอ’ ...ไม่อยากให้เขารู้ด้วยว่าเธอกับน้องชายของเขาเคย... ไม่ไม่ไม่ เธอไม่ยอมเด็ดขาด ข้าวขวัญไม่ได้อายที่เธอไม่ใช่หญิงสาวบริสุทธิ์ แต่เธออายที่ครั้งหนึ่ง เคยตกเป็นของเล่นให้น้องชายเขาเลี้ยงไว้ราวกับ... ผู้หญิงอย่างนั้น ดูเหมือนว่าทุกคนมีความลับอะไรต้องปิดบัง คุณพลมี นำทัพพ์มี เธอเองก็มี... แม้แต่ยัยจี้เส้น ข้าวขวัญไม่ได้คิดไปเอง มีอะไรบางอย่างทำให้เธอรู้สึกว่า ‘ว่าที่น้องสะใภ้คุณพล’ ที่เกาะอยู่ข้างตัวนำทัพพ์ตลอดเวลาก็ซ่อนความลับไว้ภายใต้เสียงใส ‘ทับบี้จ๊ะ ทับบี้จ๋า’ ทำท่ารักเขาปานจะกลืน แต่สัญชาตญาณหญิง แค่ปรายตาก็รู้ว่ายัยนี่ไม่จริงใจ ออดอ้อนเขาเพื่ออะไรสักอย่าง ที่น่าหงุดหงิดที่สุด คนโง่นั่นดันตามไม่ทัน ยอมให้ยัยเด็กนั่นแด๊ะแด๋อยู่ได้ หรือว่าเจอเด็กกระแซะเข้าไป เลยหน้ามืด ใช่ซี่... เด็กมันอายุแค่ยี่สิบต้นๆ นี่ ไม่เหมือนเธอมันเลขสามแล้ว ชิ ...หงุดหงิดๆๆ... แค่ได้ยินคำว่าทับบี้ เธอก็อยากอวกแล้ว แค้นๆๆ... อยากฆ่าคน! สีหน้าท่าทางแปลกๆ ของนำทัพพ์กับข้าวขวัญหาได้รอดสายตาอันเฉียบคมของกรรมการผู้จัดการทรูฟู๊ตไม่ ...น้องชายของเขามีปัญหาอะไรกับเธองั้นเหรอ? โชคดีหรือร้ายไม่รู้ คุณพลแค่สงสัย แต่เขาไม่ทันได้สังเกตุอะไรมากไปกว่านั้น เพราะมีเรื่องน่าสนใจกว่า โรงเรียนชาวนา ไอ้ทัพพ์มันบ้ารึเปล่าวะ ลงทุนลงแรงทำซะดีแบบนี้ทำไม อย่างที่เค้าว่าล่ะนะ ไอ้พวกด๊อกเตอร์มันสมองไม่ปกติ โชคดีที่เขาขี้เกียจเรียน แต่ก็ดี... เป็นระบบกว่าที่คิดแบบนี้ เขาก็จะได้ ‘จัดการง่าย’ ! เมื่อเขาถูกต่อต้านจนต้องเก็บพับการทดลองจีเอ็มโอ ก็หันมาสนใจการเกษตรปลอดสารพิษ ซึ่งมีตลาดโตขึ้นเรื่อยๆ จากความกังวลของผู้บริโภค เขาจึงมีไอเดีย สร้างภาพให้ทรูฟู๊ตเป็นดั่ง ‘สัญลักษณ์’ ของอาหารปลอดภัย True Organic ...ฟังดูเข้าท่า ถึงแม้จะจีเอ็มโอเมล็ดพันธุ์ต้านยากำจัดวัชพืชและแมลงไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าทรูฟู๊ตจะทำการเกษตรอินทรีย์ไม่ได้ ...ก็อีแค่ไม่ใส่ปุ๋ยเคมี เขาก็จำหน่ายเมล็ดพันธุ์รุ่นใหม่ กินปุ๋ยอินทรีย์ แล้วผลิตปุ๋ยอินทรีย์ออกมาขาย ปล่อยแมลงตัวห้ำตัวเบียน... มีสูตรสำเร็จ พื้นที่เท่าไหร่ ต้องใช้แมลงอะไรกี่ตัว ทำให้เป็นระบบแบบครบวงจร โฆษณาให้เกษตรกรที่สนใจเข้าร่วมโครงการ งานนี้รัฐบาลน่าจะเอาด้วย เพราะฟังดูเป็นคนดี๊ดี... สุดท้าย เขาก็ขายมันหมดทุกอย่าง ตั้งแต่เมล็ดพันธุ์ ปุ๋ย ยันสมุนไพรต้านแมลงสำเร็จรูป และแม้แต่แมลงตัวห้ำตัวเบียน ...เปลี่ยนยี่ห้อใหม่ เปลี่ยนการตลาดใหม่ ให้น่าเชื่อถือ ยังไงชาวไร่ชาวนาเห็นโลโก้ทรูฟู๊ตเป็นผู้ผลิตก็มั่นใจกว่านั่งหมักปุ๋ยชีวภาพเอง ที่สำคัญ...สะดวกกว่า ไม่เสียเวลา เปลืองแรง และที่เขาชอบที่สุด อาหารปลอดสารพิษขายได้ราคากว่าตั้งเยอะ แถมยังได้เป็นพระเอก... หึหึ... อ้อ... ที่สำคัญที่สุดคือ ทำให้เขาพบหญิงสาวที่น่าสนใจอย่างข้าวขวัญ และยังใช้เป็นข้ออ้างพามาดูงานถึงที่นี่ หารู้ไม่ เกษตรอินทรีย์เป็นเพียงเป้าหมายแรกเท่านั้น สิ่งสำคัญที่เขาต้องการ... น่าจะอยู่ในแปลงนาทดลองของโรงเรียนชาวนาที่เขาเห็นเขียวๆ นั่นแหละ! เนื่องจากมีห้องนอนเดียว เจ้าของบ้านจึงต้องเสียสละห้องนอนของเขาให้หญิงสาว ส่วนตัวเขาลงไปนอนกับพี่ชายในห้องทำงานชั้นล่างซึ่งเต็มไปด้วยคอมพิวเตอร์และเครื่องไม้เครื่องมือหน้าตาแปลกๆ ...ที่สะดุดตาเธอที่สุด... เก้าอี้สีแดงตัวนั้น!!! อา... เขายังเก็บมันไว้อยู่อีกหรือนี่ ดูเหมือนว่าเขาจะใช้มันเป็นเก้าอี้ทำงาน! หมายความว่ายังไง? ทำไม... บ้าจริงๆ แค่เห็นเก้าอี้ ทำไมเธอถึงต้องใจสั่นขนาดนี้ด้วย? ยิ่งเห็นสายตาที่เขาส่งมาเหมือนจะพูดว่า ‘...เราเก็บมันไว้ดูต่างหน้า รอเธอกลับมาเข็นมันให้เรานั่งอีกครั้ง’ ข้าวขวัญก็ยิ่งหวั่นไหวราวกับมีพายุหมุนข้างในอก กลัวเหลือเกินว่าจะมีใครจับพิรุธได้ ว่าเธอไม่ปกติ “เอ่อ... ข้าวเหนื่อย ขอตัวขึ้นไปพักผ่อนก่อนนะคะ” นึกว่าหลบสายตาเขาขึ้นมาอยู่คนเดียวในห้องนอนชั้นบนแล้วจะดีขึ้น แต่ที่ไหนได้... อาการของเธอกลับยิ่งทรุดหนักลง หลายสิ่งหลายอย่างที่มีอดีตร่วมกัน เขายังเก็บมันไว้ในห้องนี้ กระดานหมากรุกที่เคยเล่นด้วยกัน ตุ๊กตาหมีพูห์ที่เขาซื้อมาล้อเลียนเธอ นาฬิกาปลุกที่เธอซื้อจากตลาดนัดมหา’ลัย ตอบแทนที่เขาให้นาฬิกาข้อมือ เครื่องเล่นซีดีรุ่นแรกๆ ที่เขาซื้อมาไว้ในห้องนั่งเล่น แม้แต่เพลงที่เปิดค้างไว้ก็ยังเป็นเพลงที่เธอชอบฟัง... เตียง หมอน ผ้าห่ม เต็มไปด้วยกลิ่นกายของชายหนุ่มที่เธอไม่มีวันลืม ไออุ่นจากตัวเขาที่เธอเฝ้าโหยหา... เจือกลิ่นแป้งเด็กหอมอ่อนๆ กลิ่นเดียวกับที่เธอซื้อมาแบ่งกับเขาใช้ เป็นยี่ห้อที่พ่อเธอปะให้ตั้งแต่เด็ก... จนป่านนี้แล้ว เขายังไม่เปลี่ยนอีกเหรอ? ข้าวขวัญไม่รู้เลยว่านอนระทวยดื่มด่ำกับความหลัง ซุกซบใบหน้าฝังจมหมอนของ ‘ผู้ชายเลวๆ ที่ทำร้ายเธอ’ อยู่นานแค่ไหน รู้ตัวอีกทีก็เมื่อมือที่กำลังเคลื่อนไหวไปมาอยู่ใต้หมอนราวกับลูบไล้แผงอกเจ้าของเตียงสัมผัสเข้ากับอะไรบางอย่างที่แข็งและเย็น... กุญแจ? จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 54 21:52:53

ความคิดเห็นที่ 2 หญิงสาวมองพวงกุญแจรูปหมีพูห์ที่อยู่ในมือเธอด้วยความสงสัย... ลูกกุญแจสี่ดอกนี้... หน้าตาทำไมคุ้นนักนะ หมีพูห์เหรอ?...ราวกับมีอะไรดลใจ ข้าวขวัญรีบคว้ากุญแจห้องชุดของเธอจากในกระเป๋าถือมาเทียบกันดูด้วยใจระทึก... อา... มันใช่จริงๆ ด้วย นี่มัน กุญแจเปิดประตูห้องเธอ! ไม่ผิดแน่ เหมือนกันทั้งสี่ดอก... ประตูหน้า ห้องนอนสองห้อง และ... ห้องน้ำ!!!! ไม่แปลกหรอกที่เขาเคยมีกุญแจเหล่านี้อยู่ในครอบครอง เพราะเขาเป็นเจ้าของคนเก่า แต่เธอจ่ายเงินซื้อต่อจากเขาแล้วนะ ทำไมถึงยังหน้าด้านเก็บมันไว้อีก แถมยังเก็บไว้ใต้หมอน... นี่แปลว่าเขาคิดจะเข้าห้องเธอเมื่อไหร่ก็ได้อย่างงั้นสิ โอ... หญิงสาวเพิ่งคิดได้... แสดงว่าเมื่อก่อน ตอนที่เขามาอาศัยอยู่กับเธอ ก็มีกุญแจสี่ดอกนี้ในมือแล้ว ดูจากสีซีดๆ ของเจ้าหมีพูห์ ไม่แน่ว่า นี่คือพวงกุญแจเก่าแก่ตั้งแต่ตอนนั้น น่าหัวเราะตัวเอง สมัยก่อนเธอช่างไร้เดียงสาจริงๆ คิดว่าเขามีแต่กุญแจห้องนอนเขากับประตูทางเข้าที่เธอปั๊มให้เขาเท่านั้น หารู้ไม่ว่าเขาจะเดินเข้าออกห้องนอนเธอเมื่อไหร่ก็ได้ แม้แต่ห้องน้ำก็ไม่เว้น ’ลูกไก่ในกำมือ’ ข้าวขวัญนึกถึงคำๆ นี้ขึ้นมา ไม่มีอะไรเหมาะสมไปกว่าคำนี้อีกแล้ว ...แต่ก่อนก็ใช่ ทุกวันนี้ก็ยังใช่! น่าแค้นใจนัก มีกุญแจแต่ทำไมไม่รู้จักใช้มัน อ๊ายยยย... ตายแล้ว บ้าๆๆๆ ข้าวขวัญเธอคิดอะไรของเธอ คิดอะไรบ้าๆ  เอ... หรือที่เธอไม่ยอมเปลี่ยนล๊อคที่ประตู เพราะ... ไม่ๆ เธอไม่เคยรอใคร หยุดคิดอะไรเหลวไหลได้มั๊ยไอ้ขวัญ... ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูทำให้หญิงสาวถึงกับสะดุ้ง รีบซุกกุญแจกลับเข้าใต้หมอนแทบไม่ทัน “ใครน่ะ?” คนที่อยู่หน้าห้องเงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะตอบเสียงเบา “ เราเอง...” ไม่ต้องเดาว่า ‘เรา’ ที่อยู่หลังประตูบานนี้คือใคร ข้าวขวัญจำเสียงของเขาได้ ต่อให้ตายไปเกิดใหม่ก็ยังไม่แน่ว่าจะลืม เอิ่ม...คนมันแค้นน่ะ เข้าใจมั๊ย โดนเค้าข่มขืนตั้งหลายหมื่นทีเชียวนะ แล้วที่เธอยืนหมุนไปหมุนมา ทำอะไรไม่ถูกอยู่หน้าประตูนี่ ก็เพราะกลัวเขาจะเข้ามาทำ (มิดีมิ) ร้าย เธอยังไม่ได้อาบน้ำเลย เอ้ย... ไม่ใช่โว้ย บ้าไปแล้วข้าวขวัญ วันนี้เธอเป็นบ้าอะไรของเธอ ควบคุมสมองไม่ได้ ต้องเป็นเพราะเห็นหน้าเขาแน่ๆ เลย “เปิดประตูหน่อยนะ ขวัญ เรามีเรื่องอยากจะคุยด้วย...” “ระ... เรื่อง... เรื่องอะไร?” เวรกรรม... ทำไมเสียงเธอสั่นขนาดนี้ “...ไม่... ฉันไม่เปิดหรอก” หญิงสาวรีบปั้นเสียงแม่มดจอมโหดใส่ เธอกลัวอะไร กลัวเขาหรือกลัวตัวเอง... ใจอ่อนอีกครั้ง? ไม่นะ ไม่จริง เธอกลัวทำเสียงดังต่างหาก บ้านพื้นไม้แบบนี้ ทำอะไรข้างบน ข้างล่างต้องได้ยินแน่ เธออายคุณพลนี่นา... แว๊กกกกก นี่เธอคิดได้ไง ใครก็ได้ ช่วยด้วย สมองของเธอมีอาการรวนสาหัส “ไอ้บ้า! ไปให้พ้นนะ” ต้องโทษเขานั่นแหละ “ ฉันไม่โง่หลงกลเธออีกแล้ว คนเราเจ็บแล้วรู้จักจำ” “ดีใจจัง... ที่เธอยังจำได้ เราเองก็ลืมไม่ลงเลย” เสียงตอบจากหลังประตูฟังดูจริงใจ เพราะคนพูดหมายความว่าอย่างงั้นจริงๆ  แต่คนฟังถึงกับปรี๊ด “กรี๊ดดดดดดดดด!!! ไอ้บ้า พูดอะไรน่ะหา?” หญิงสาวหมดความอดทนแล้ว เธอกระชากประตูเปิดออกมาอย่างแรง แต่แทนที่จะได้เห็นหน้าคนที่เธออดทนไม่ยอมพบหน้ามาหลายปีให้สมกับความคิดถึงที่ล้นปรี่หัวใจ กลับต้องพานพบกับความว่างเปล่า... เห็นเพียงแผ่นหลังของเขาไวๆ ลงบันไดจากไปแล้ว อะไรบางอย่างปลิวตกอยู่ที่พื้นตรงหน้า หญิงสาวก้มลงเก็บขึ้นมา ‘มีเรื่องสำคัญ เจอกันที่บ้านเธอ’ ดึกๆ ดื่นๆ จะหลอกให้เธอออกไปข้างนอกน่ะเหรอ? ไม่มีทาง ความจริงบ้านเธอเป็นที่ๆ ปลอดภัยที่สุดถ้าพ่ออยู่ แต่นี่พ่อไม่อยู่... ไปก็โง่สิ! ข้าวขวัญอาบน้ำเปลี่ยนชุดลำลองแล้วห่มผ้านอน แต่... กลิ่นไอบนหมอน ทำให้เธอนอนไม่หลับ กระสับกระส่าย เวลาผ่านไป... ผ่านไป... หญิงสาวมองนาฬิกา เห็นว่าตีสองกว่าแล้ว เจ้าของหมอนใบนี้ยังรอเธออยู่ที่ระเบียงบ้านพ่อหรือเปล่าหนอ? ยุงเยอะจะตาย ถ้ายังรออยู่มีหวังตัวลายแน่ ยิ่งผิวขาวๆ อย่างงั้นด้วย เธอจำได้ว่าทุกครั้งที่กลับมาจากบ้านพ่อ นำทัพพ์ซึ่งช่วยลุงสิบทำงานสารพัดเป็นต้องมีรอยขูดขีดข่วนแมลงสัตว์กัดต่อย รอยแดงจากแสงแดด และอื่นๆ อีกสารพัด เธอชอบล้อเขาว่า ‘คุณชายชาวนา’ แอบติว่าเขา ‘ไม่แมน’ ไม่เหมือนพ่อเธอ ‘แมนแท้’ ไม่มีอะไรระคายผิวพ่อเป็นรอยได้เลย เฮ้อ... เป็นบ้าอีกแล้ว นี่เธอคิดอะไรของเธอ ช่างเขาสิ จะไปสนใจทำไมกับชายเลวๆ โดนยุงบ้านเธอกัดตายได้ยิ่งดี ดูดเลือดชั่วๆ ออกไปให้หมดตัวเลย! แต่สิบนาทีต่อมา... หญิงสาวก็คว้ายาทากันยุงสมุนไพรตะไคร้สูตรของพ่อที่เธอพกติดมาแล้วเดินไปทางทิศที่คุ้นเคย เพราะนอนไม่หลับหรอกนะ เลยขอออกมาสูดอากาศข้างนอกหน่อย ไม่ได้จะไปหาใครตามที่เขานัดไว้เลยจริงๆ เธอไม่มา... แล้วอะไรที่ทำให้เขาคิดว่าเธอยอมมาเล่า? หลายปีมานี้ เขามีคำพูดเป็นร้อยเป็นพันอยากพูดกับเธอ มีเรื่องราวมากมายอยากเล่าให้เธอฟัง แต่พอเจอหน้า เขากลับไม่มีปัญญา อย่าว่าแต่พูดคุยกับเธออย่างที่ฝันเลย แค่ทักทายยังไม่มีเรี่ยวแรงจะเปล่งเสียง ยิ่งอยู่ต่อหน้าป้าจี้ พี่พล และคนอื่นๆ ก็ยิ่งไม่มีโอกาส เขาไม่ชอบเลย สายตาที่พี่พลจ้องมองอย่างสงสัยเมื่อตอนกลางวัน ส่วนป้าจี้ก็ซักเขาจนปวดหัว “ไม่ใช่แฟนเก่าแน่นะ? งั้นก็... ศัตรูเก่า? พี่น้องต่างพ่อ ไม่ใช่เหรอ? ...พี่น้องต่างแม่... ไม่ใช่อีก? ...คู่หมั้นตั้งแต่อยู่ในท้อง? ...ไม่ใช่ก็ไม่ใช่... เจ้าหนี้... ไม่ใช่งั้น... ลูกหนี้...  ไม่ใช่... โอ๊ยๆๆ ป้าจี้เดาไม่ถูกแล้ว” ไม่ถูกหรอก ป้าจี้ คงนึกไม่ถึง... เขาไม่เคยมองข้าวขวัญเป็นอย่างอื่นเลย นอกจากภรรยา! ตั้งแต่ตอนนั้น เธอเป็นภรรยาเขา จนถึงตอนนี้ เขาก็ยังเห็นเธอเป็นภรรยาไม่เปลี่ยน... แต่ที่เขาร้อนใจ ไม่ใช่เรื่องส่วนตัว กลับเป็นเรื่องสำคัญที่เขาต้องเตือนเธอเกี่ยวกับโครงการเกษตรอินทรีย์ของพี่ชายแสนดี ที่เขานัดเธอออกมาไกลถึงนี่ก็เพราะไม่อยากให้พี่พลได้ยิน ไม่ใช่เรื่องส่วนตัวเลยเหรอ นำทัพพ์ไม่อยากยอมรับเลยว่าเขาใจจะขาดเมื่อเห็นเธอกับพี่พล... แค่คิดว่าถ้าค่ำคืนนี้ ไม่มีเขาอยู่เป็นตัวอิจฉาสักคน เธอก็คงหลับอยู่ในอ้อมกอดของพี่พลแล้ว เขาก็แทบจะคลั่งใจตาย ทำไมนะ... ผู้หญิงในโลกนี้มีตั้งเยอะตั้งแยะ ทำไมต้องเป็นเธอ นี่พี่พลต้องการทรมานให้เขาตายทั้งเป็นหรือไง แต่ในเมื่อรอแล้วรอเล่า เธอก็ไม่มา นำทัพพ์มองนาฬิกาเห็นว่าตีสอง เขาคงหมดหวังแล้ว ในที่สุดก็ต้องตัดใจเดินกลับบ้าน แต่เมื่อเดินผ่านยุ้งข้าวซึ่งดัดแปลงเป็นบ้านหลังน้อยของป้าจี้ เขากลับเห็นแสงสว่างลอดออกมาจากภายใน อะไรกัน ดึกดื่นป่านนี้ ป้าจี้ยังไม่นอนอีกเหรอ? แต่เอ... เมื่อกี้ตอนขามายังเห็นปิดไฟมืดอยู่เลยนี่นา หรือว่านอนแล้วแต่ไม่หลับ ขณะที่นำทัพพ์กำลังสองจิตสองใจ ควรจะแวะดูสักหน่อยมั๊ยว่า ป้าจี้น้อยทำอะไรแปลกๆ อยู่หรือเปล่า สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นร่างสูงระหงของใครบางคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลในเงามืดข้างเสาเรือน เธอทำให้เขาถึงกับหยุดหายใจ... ข้าวขวัญ ในที่สุด เธอก็มา! หญิงสาวเองก็ตกใจ ไม่คิดว่าจะได้เจอเขาตรงนี้ เธอหวังแค่ว่าได้ออกมาเดินเล่นอาบแสงจันทร์อย่างที่เคยทำเมื่อครั้งเป็นเด็ก แอบเยี่ยมบ้านเกิดที่จากไปนาน ถึงต้องพบกับความว่างเปล่า ก็ไม่เห็นน่าผิดหวังสักหน่อย เพราะเธอไม่คิดว่าเขาจะคอยนานขนาดนั้น แต่เมื่อเดินมาถึงยุ้งข้าวโบราณหลังน้อยที่คุ้นเคย กลับได้เห็นความผิดปกติที่เธอนึกไม่ถึง จึงหยุดมองด้วยความประหลาดใจ เป็นไปได้ยังไง มีใครอยู่ในยุ้งข้าวที่ปิดตาย!? แต่สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจยิ่งกว่า คือเงาร่างสูงของเขา... นำทัพพ์ นี่เขายังไม่ได้กลับไปอีกหรือ “เราก็ว่าแล้ว เธอต้องมา” “ฉันไม่ได้มาตามที่เธอบอกสักหน่อย ฉันอ่า... มาเดินเล่น... เอิ่ม... ดูบ้านพ่อหน่อยว่าเป็นยังไง ไม่ได้มาซะนาน” “เพิ่งจะคิดถึงบ้านเหรอ?” “...” คำพูดของชายหนุ่มทำให้เธอถึงกับสะอึก พูดไม่ออก “เธอเป็นลูกสาวภาษาอะไร ทิ้งพ่อได้ลงคอ ...ลุงสิบทำงานหนักส่งให้เรียนสูงๆ แล้วเป็นไง สุดท้าย ก็ไม่เคยเหลียวแล ไม่เคยกลับบ้านมาดูดำดูดี ปล่อยให้พ่อเฝ้ารอด้วยความเหงา” “เหงาอะไร พ่อก็มีเธออยู่นี่ไง” “เรารู้ว่าเธอไม่อยากเห็นหน้าเรา แล้วคิดยังไงถึงได้มาที่นี่กับพี่พล?” “ก็ไม่ได้อยากมา ฉันไม่เคยนึกว่า... เอ่อ... เขา...จะรู้จักที่นี่” “ถ้ารู้ว่าเขาพามานี่ก็คงไม่มางั้นสิ ฮึ ต้องขอบคุณพี่พลนะ ที่พาลูกสาวกลับมาเยี่ยมพ่อได้ เสียดายลุงสิบไม่อยู่ แล้วนี่ จะโกหกเค้าไปถึงเมื่อไหร่ไม่ทราบ” “ฉันไม่ได้โกหก ฉันไม่เคยโกหก” “แต่ก็ไม่กล้าบอกความจริง” “...” หญิงสาวรู้สึกจนด้วยคำพูด “งั้น... เราจะเป็นคนบอกพี่พลเอง ว่าสาวไฮโซที่ชื่อข้าวขวัญ คนที่เค้าคบอยู่น่ะ ความจริงเป็นใคร แล้วดูซิว่า ถ้าเธอไม่ใช่คุณหนูมาจากตระกูลสูงศักดิ์จริง เขายอมลดตัวลงมาเดินตามเธอแบบนี้มั๊ย” “นำทัพพ์! ฉันทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เธอไปไม่รู้กี่ครั้งแล้ว เมื่อไหร่จะไปผุดไปเกิดแล้วเลิกตอแยกับฉันสักที”   “ทำไม? กลัวเหรอ? กลัวเค้ารู้ความจริงทำไม ...เธอเคยบอกเราว่า อยากมีรักแท้ไม่ใช่เหรอ นี่ไง ลองดูสิ แล้วจะได้รู้ว่า พี่พลเค้ามีรักแท้ให้เธอรึเปล่า หรือว่าแค่หลอกใช้ ถ้าอยากรู้ให้แน่ สารภาพกับเค้าซะเลยสิว่า เธอเคยเป็น ‘น้องสะใภ้’ เค้าด้วย” เพี๊ยะ! สบัดมือออกไปแล้ว ข้าวขวัญเองก็ตกใจอยู่ไม่น้อย นี่เธอทำอะไรลงไป ตบหน้าเขาได้ยังไง ความรู้สึกผิดเอ่อล้นขึ้นมาจนทำอะไรแทบไม่ถูก อยากร้องไห้ อยากขอโทษ อยากเข้าไปกอดปลอบเขาแล้วบอกว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ แต่... เธอไม่ได้ทำอย่างใจคิด กลับปั้นน้ำเสียงเย็นชา... “ยะ... ยังจะหน้าด้านพูดถึง ‘เรื่องนั้น’ อีกทำไม” “เราจะพูด เพราะมันเป็นเรื่องจริง หรือเธอกล้าปฏิเสธว่าเราไม่เคยมีอะไรกัน” นำทัพพ์ไม่กลัวถูกตบอีกครั้ง เขายังคงยืนยันจะพูดถึง ‘เรื่องนั้น’ ให้ได้ “เธอต่างหากที่มีอะไรต้องสารภาพ” ข้าวขวัญพยายามหาทางเบี่ยงเบนประเด็นให้หลุดพ้นตัว “...ลูกชายคนเล็กของทรูฟู๊ตมาทำอะไรอยู่ที่นี่... นำทัพพ์ เธอต้องการอะไรกันแน่ หลอกลวงพ่อฉันทำไม” “เราไม่เคยหลอกลุงสิบ” “งั้นเธอกล้าสารภาพมั๊ยล่ะ?” “กล้าสิ เราจะบอกความจริงกับลุงสิบทุกอย่าง รวมทั้งเรื่องคดีที่เราข่มขืนลูกสาวเขาด้วย!” นำทัพพ์อยากให้พ่อตารู้เรื่องนี้เหลือเกิน เขาจะได้ขอเธอเป็นเรื่องเป็นราว แต่ในเมื่อเธอยังไม่ให้โอกาสเขาแม้แต่จะพบหน้า เขาเลยยังอดกลั้นเก็บมันไว้ก่อน ทั้งที่ลุงสิบก็เฝ้าถามเขาตลอดมาว่า... ‘เธอสองคนนี่ทะเลาะเรื่องอะไรกันวะ ทำไมถึงได้งอนข้ามปีข้ามชาติ? แล้วนี่เมื่อไหร่จะดีกันซะที หา?’ “นำทัพพ์! มันจบไปตั้งนานแล้ว"                  ไม่... นำทัพพ์ไม่ต้องการฟัง ความรักของเขาไม่มีทางจบลงง่ายๆ อย่างที่เธอพูด                 "...ทำไมถึงไม่ยอมปล่อยให้มันจบไปสักที เธอก็รู้ว่าฉัน... อ๊ะ...”                 ความอดทนของชายหนุ่มสิ้นสุดลงตรงนั้น เขากระชากร่างบางเข้ามาในอ้อมแขน แล้วกอดเธอไว้แนบแน่นราวกับกลัวเธอหลุดลอยจากไป ก่อนที่จะก้มลงประทับริมฝีปากของเขาลงบนกลับปากอิ่มที่กำลังเผยออ้าเพราะมีคำพูดค้างไว้ เปิดโอกาสให้เขาสามารถรุกเข้าไปดูดดื่มความหอมหวานที่โหยหามาเนิ่นนานอย่างหิวกระหาย ฝ่ายหญิงสาว เมื่อต้องเจอกับสัมผัสที่เฝ้าคิดถึงอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันโดยกระทันหัน สมองก็พลันว่างเปล่าขาวโพลนไปทันใด โอ...เมื่อกี้เธอกำลังจะพูดอะไรหนอ... ‘เธอก็รู้ว่าฉัน... ฉัน...?’ อา... ‘ฉัน...รักเธอ!’ ข้าวขวัญยอมรับสารภาพในวินาทีนั้นเอง ว่าเธอคงห้ามรักเขาไม่ไหวแล้ว น่าเสียดายที่นำทัพพ์ครอบครองริมฝีปากของเธอไม่ยอมปล่อย เขาเลยไม่มีโอกาสได้ยินคำสารภาพรักจากร่างนุ่มนิ่มในอ้อมกอด แต่... แค่เธอโอนอ่อนผ่อนตาม ตอบสนองจุมพิตเขาอย่างอ่อนหวานแบบนี้ เขาก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ข้าวขวัญหลับตาลง... ดื่มด่ำความอบอุ่นจากริมฝีปากของเขาเข้าไปละลายหัวใจของเธอช้าๆ ...จนเมื่อความแข็งที่ห่อหุ้มอยู่มลายไป หัวใจอ่อนใสที่ถูกซุกซ่อนไว้ข้างในตัวเธอก็เต้นระรัวอย่างมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง ช่างเป็นความรู้สึกที่แสนวิเศษอย่างที่เธอไม่คิดฝันว่าจะหวนคืนมาอีกเลย นับตั้งแต่ตัดสินใจจากเขาไป ใต้ต้นปาริชาติที่แสงจันทร์สีขาวลอดผ่านกิ่งใบลงมาให้แสงสลัวเลือนลาง ทั้งคู่ต่างปล่อยใจให้จมจ่อมอยู่ในห้วงความสุขที่หายไปหลายปีราวกับโลกนี้ไม่มีใครอื่นอีกแล้ว หารู้ไม่ว่า เงาสองร่างที่กำลังหล่อหลอมเป็นร่างเดียวกัน ตกอยู่ในสายตาของใครอื่นอีกถึงสองคน แต่ละฝ่ายซ่อนตัวอยู่ไม่ไกลในที่ของตนโดยไม่รู้ว่ามีอีกคนกำลังจ้องภาพเดียวกันจากคนละมุมด้วยความคับแค้นไม่ต่างกัน... ที่ต่างกลับเป็นเป้าหมายแห่งความแค้น! โป๊ก! อะไรบางอย่างตกใส่หัวของนำทัพพ์อย่างแรง ปลุกให้เขาสะดุ้งตื่นจากจุมพิตแสนหวาน ร่างที่สะท้านขึ้นมาทันทีทันใดก็พาให้ร่างนุ่มนิ่มในอ้อมกอดรู้สึกตัวตามรีบสะบัดหนีจากสัมผัสของเขาราวกับถูกไฟฟ้าช๊อต อา... ข้าวขวัญ นี่เธอทำอะไร... ทำไมถึงยอมให้เขา... ทำ... ทำอะไรแบบนี้... ไม่มีแม้แต่ขัดขืนเล็กน้อยตามธรรมเนียม แล้วยังตอบรับเขาอย่างโหยหา... หญิงสาวรู้สึกอับอายจนทำอะไรไม่ถูก ถ้าเป็นไปได้อยากระเหยหายไปในอากาศเดี๋ยวนี้ เธอไม่กล้าแม้แต่ขยับตัว ได้แต่ก้มหน้ายืนนิ่งตัวแข็ง ปล่อยให้หัวใจเต้นระรัวอยู่อย่างงั้น แล้วภาวนาให้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นแค่ความฝัน แต่... กลิ่นกายไออุ่นอันเคยคุ้นจากร่างที่อยู่ชิดใกล้ ไม่จืดจางเหมือนที่เขาทิ้งไว้บนหมอน ...ลมหายใจผ่าวร้อนที่ตรงหน้าก็ไม่คล้ายความฝัน ยิ่งเมื่อมันขยับเคลื่อนเข้ามาใกล้จนชิดริมหู... “แบบนี้แล้ว... เธอยังจะดื้อโกหกตัวเองอีกทำไมว่า ไม่ต้องการเรา” เสียงกระซิบทุ้มต่ำตอกย้ำว่า เขาคือความจริง... จุมพิตแสนหวานก็คือความจริง... แต่สิ่งที่เขาพูดต่อมา ทำให้เธอรู้สึกถึงความพ่ายแพ้หมดรูปของตัวเอง จนกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวอีกต่อไป “กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมเถอะนะ ขวัญ แล้วไม่ว่าเธอต้องการอะไร เราจะให้เธอหมดทุกสิ่งทุกอย่าง...” ข้าวขวัญรู้สึกเวทนาตัวเองเหลือเกิน ทำไมหัวใจโง่ง่ายของเธอถึงต้องรู้สึกยินดีปรีดากับคำเชิญชวนอย่างงั้น... ทั้งๆ ที่รู้ว่า เขาแค่หลอกเธอ ‘ไปอยู่ด้วยกัน’ เอาวัตถุมาแลก ล้อเล่นกับความปรารถนาของเธอ โดยไม่มีแม้แต่คำว่า ‘รัก’ ให้เลยสักน้อยนิด? ไม่! เธอไม่ตอบ แต่ผละจากเขาไปอย่างไร้เยื่อใย... เท่ากับปฏิเสธ ไม่ต้องการเขา! นำทัพพ์รู้สึกเจ็บปวดยิ่งกว่าถูกเธอตบหน้าซ้ำอีกครั้ง แล้วจูบเมื่อกี๊มันหมายความว่ายังไง? ...ไม่เข้าใจเลยจริงๆ เขาพยายามตามง้อทุกวิธี เธอก็ไม่หายโกรธ ไม่รู้โกรธอะไรเขา เธอต้องการอะไรกันแน่ ...แม้แต่ชีวิต เขาก็ให้เธอได้ แล้วทำไมเธอถึงไม่ยอมรับความรักของเขาสักที? ความผิดหวังอย่างรุนแรงจู่โจมเขาจนยืนไม่อยู่ ได้แต่ทรุดนั่งลงตรงนั้นแบบหมดอาลัยตายอยาก ทั้งๆ ที่เมื่อไม่กี่วินาทีก่อน เขายังมีความสุขจนท่วมท้นล้นหัวใจอยู่เลย... จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 54 21:55:32

ความคิดเห็นที่ 3 อย่าให้ป้าเป็นตัวร้ายนะครับ ให้เป็นผู้ประสานงานรักก็แล้วกัน จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 54 10:20:45

ความคิดเห็นที่ 4 ตามมาให้กำลังใจ เฉมอๆ พี่ไอเวอรี่ :)) จากคุณ : เป็ดน้อยลอยชาย เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 54 21:49:46

ความคิดเห็นที่ 5 หมั่นไส้ข้าวขวัญต่อไป  จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 21:28:46