ความคิดเห็นที่ 1 17. ในนามแห่งบิดร (ครึ่งแรก) เมื่อถึงวันที่สองของการเดินทาง เมธินปฏิเสธหน้าที่นำทางไปเสียง่ายๆ และส่งผ่านหน้าที่นี้แก่เทวกาฬลำดับสูงของปราสาทอนีกัฐที่เดินทางมาถึงพร้อมกับอารญา โดยอ้างเหตุผลว่าจ้าวตระกูลเกตุดาราเป็นเทวะชั้นสูงสุดในขณะนี้ เขาจึงขอตัวทำหน้าที่แค่พรางเส้นทางหลอกและร่ายเกราะเวทเท่านั้น ส่วนกษมะไม่เป็นอะไรมากจริงๆ ตามที่เมธินบอก ทว่ารามิตนอนซมทั้งคืน เขาแทบไม่รู้ตัวเลยตอนที่เมธินแบกเขาไปยังเกวียนเล่มใหม่เพื่อออกเดินทางให้ทันวันประชุมในคืนปักษาวาสาน และเมธินประสาทเสียเมื่อนายสารถีขับม้าไปบนทางไม่เรียบหรือสะดุดหินเข้า ที่ประจำของเมธินในขณะนี้คือตอนหลังของเกวียนบรรทุกสินค้าเล่มใหญ่ ใบหน้าสงบนิ่งและคมง้าวสังหารในมือนั้นทำให้เทพรัตติกาลอื่นๆ ไม่กล้าเข้าไปถามเรื่องของนายน้อยแห่งปราสาทดำมากนัก ดูเหมือนเมธินจะตัดสินใจเลือกข้างแล้ว นี่นับเป็นเรื่องเหลือเชื่อสำหรับอารญา...เพราะในความคิดของเธอเมธินคือข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์ แม้ปัจจุบันเขาจะเปลี่ยนสถานภาพจากข้ารับใช้ประจำตระกูล และกลายเป็นหนึ่งในเทพรัตติกาลที่มีฝีมือฉมังนานแล้วก็ตาม แต่ในสายตาเธอ เขายังเป็นเพียงเด็กหนุ่มที่หวังพิสูจน์อะไรสักอย่าง เมธินก็แค่เปลี่ยนจากแมวบ้านเป็นราชสีห์ที่ยังคงเชื่อฟังนายเก่า...และเธอก็มีข้อพิสูจน์ เพราะเมธินไม่มีอาการลังเลใจเลยเมื่อเธอเดินทางไปขอร้องให้ช่วยแผนการลักตัวศิษย์เอกแห่งจอมเทพ ทั้งๆ ที่รู้ว่าผลลัพธ์ของมันยากนักจะรอดจากทัณฑ์ประหาร เพราะมันคือการลงทัณฑ์ฐานทรยศต่อจ้าวปราสาทจันทรคราสผู้เป็นโลกาธิบดี เมธินผู้แสนดี และน่าสงสาร ดีและน่าสงสาร จนกระทั่งเมื่อวานนี้...นั่นเป็นครั้งแรกที่ง้าวมัจจุราชของเมธิน หันปลายที่เป็นด้านคมเข้าหาเธอ ข้าไม่พอใจ...ไม่พอใจอย่างยิ่ง... การที่เธอยอมลดศักดิ์ศรีเพื่อให้เมธินไปลักตัวศิษย์เอกแห่งจอมเทพมาเพื่อไม่ใช่การณ์นี้...ไม่ใช่ให้ทุกคนได้ประจักษ์ว่ามันคือใคร ข้าจะป่าวประกาศต่อหน้าเทวะชุมนุมรวมทั้งเจ้าวิษณุวัติผู้แสนยโสนั่นว่า แท้จริงโลกาธิบดีเป็นเทวะที่ชั่วร้ายและเลวทรามเพียงไหน...ข้าจะเปิดเผยอดีตที่มืดหม่น บอกว่าน้องชายของจ้าวปราสาทจันทรคราสเป็นผู้ทรยศต่อเทพตะวันตกทั้งมวล บอกว่ามันคือความอัปยศของวงศ์รัตติกาล “และเมื่อใดที่มันรู้จักตัวตนที่แท้จริง” อารญากล่าวกับบุตรชายที่กำลังหลับไหล “มันจะต้องพินาศย่อยยับ” เหมือนที่พวกจันทรคราสทำกับบิดาและพี่ชายของข้า... ***** ตลอดทั้งวันไม่มีใครรบกวนเมธินและศิษย์เอกจอมเทพ มีบ้างที่ข้ารับใช้ของปราสาทอนีกัฐจะมาตามให้เมธินไปช่วยยืนยันเส้นทาง ซึ่งเขาก็รีบทำและรีบกลับมาประจำที่เดิมอย่างรวดเร็ว กองเดินทางลับบรรลุถึงเชิงเขาจึงหยุดพักก่อนจะเดินทางสู่หุบเขาวายุเพื่อตรงไปยัง ‘วิหารคำราม’ อันเป็นที่หมายสุดท้าย อากาศเย็นหากทว่าโปรดโปร่ง ไม่มีหมอกลง จันทร์เกือบเต็มดวงจึงทำให้เห็นบริเวณกว้างขวางของทุ่งกาลีที่อยู่ต่ำลงไปเบื้องล่างอย่างชัดเจน แม่น้ำหางแมงป่องไหลคดเคี้ยวไปตามท้องทุ่งกันดาร เมื่อมองจากบนที่สูงขนาดนี้จึงเห็นว่าริมฝั่งแม่น้ำมีสีเขียวกว่าบริเวณอื่นอย่างชัดเจน แก้ไขเมื่อ 04 มิ.ย. 54 22:39:12 แก้ไขเมื่อ 04 มิ.ย. 54 22:38:20 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 54 22:37:58

ความคิดเห็นที่ 2 เมธินนั่งพิงก้อนหินขนาดใหญ่ข้างกองไฟพร้อมกับกอดง้าวด้ามยาวพาดไว้บนไหล่ บ่อยครั้งที่เขาจับตาไปมองผู้โดยสารบนเกวียนที่ยังคงมีอาการเพียบหนักอย่างน่าเป็นห่วง แต่แล้วเมื่อเขาถอนสายตากลับมา พบว่าจ้าวปราสาทอนีกัฐมายืนอยู่เบื้องหน้า และปรายตามองเขาด้วยสายตาเย็นเฉียบ “เจ้าได้ส่งสาส์นเชิญเข้าสู่สภาสูงแก่นายน้อยแห่งปราสาทดำแล้วหรือไม่?” เธอเอ่ยเสียงเรียบ เมธินรีบลุกขึ้น และโค้งคำนับให้ เขาไม่ได้ตอบในทันที แต่ที่สุดแล้วดูเหมือนจ้าวปราสาทอนีกัฐเองก็ไม่การคำตอบนัก ในทีแรกอารญาไม่ต้องการกล่าวถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา หากทว่าที่สุดแล้วกลับเปลี่ยนใจ “เหตุใดเมื่อคืนจึงห้ามข้า?” จากนั้นเธอหันมาจ้องตาอีกฝ่ายตรงๆ “เจ้าลืมเลือนไปแล้วหรือว่า จ้าวปราสาทจันทรคราสลงมือสังหารทัณฑธรและช่วงชิงเอาคทาทิศมาครองอย่างไร้ยางอายที่สุด” เมธินถอนใจยาว “ข้าจำได้ดีขอรับ” เขาหยุดนิดหนึ่งก่อนจะกล่าวต่อ “แต่นาย...เอ่อ...รามิตไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ท่านไม่ควรให้เด็กคนนี้มาร่วมรับผิดชอบด้วย” “ไม่งั้นหรือ?” เธอถามเสียงสูง “เอาล่ะ ข้าพอจะเข้าใจที่เจ้าไม่ได้เดือดร้อนเรื่องที่บิดาและพี่ชายข้าต้องสิ้นชีพ แต่...เรื่องที่วิชชยุทธ์คิดทรยศไปอยู่ข้างฝ่ายเทพตะวันออกเล่า? เจ้าเห็นว่าเป็นเรื่องที่ถูกต้องงั้นหรือ?” เมธินขยับตัวอย่างยากลำบาก “ข้าคิดว่าท่านไม่ควรกล่าวถึงวิชชยุทธ์...” เมื่อพูดนามออกไป ดูเหมือนท่าทางของเมธินจะอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด “หรือถึงผู้ที่วายชนม์ไปแล้ว...และทางสภาก็ได้ตัดสินลงโทษผู้กระทำความผิดไปตั้งแต่เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน ท่านไม่สมควรนำมารื้อฟื้น” “โดยอนุญาตให้พี่ชายของมันมาสังหารบิดากับพี่ชายข้าล่ะหรือ...” อารญาร้องถาม “กว่ายี่สิบปีที่ข้าได้รับความทรมาน...ในคืนพรุ่งนี้ข้าจะทวงความยุติธรรมที่ข้าควรจะได้รับ และมันจะต้องได้รับโทษเพื่อให้สมกับบาปกรรมที่พวกมันก่อไว้กับตระกูลของข้า!” “จ้าวปราสาทอนีกัฐ!” เสียงร้องเรียกดังอยู่เบื้องหลัง เมื่ออารญาและเมธินหันไปตามต้นเสียงพร้อมกันจึงเห็นร่างของศิษย์เอกจอมเทพยืนเอามือไพล่หลังอยู่ไม่ห่าง อารญาหรี่ตาลงด้วยความพิศวง เจ้าเด็กนี่มาปรากฏกายอยู่ใกล้ขนาดนี้ โดยที่ข้าไม่รู้ตัวอย่างงั้นหรือ? “เมธิน...ท่านมีสาส์นจะมอบให้ข้าไม่ใช่หรือ?” น้ำเสียงของเด็กหนุ่มเรียบเฉย คล้ายไม่ได้ยินเรื่องราวอันใดเลย เมื่อนั้นเมธินจึงได้สติรีบเดินอ้อมกองไฟ มองคนนั้นทีคนนี้ทีแล้วจึงเสกสาส์นสีดำกลางอากาศ มันเป็นสาส์นจากสภาสูงแห่งวิหารดำที่เขาน่าจะมอบแก่นายน้อยตั้งนานแล้ว หากบัดนี้เขาก็ยังรีรออยู่ ด้วยเพราะเหตุใด? เมธินก็ตอบตัวเองไม่ได้เช่นกัน เด็กหนุ่มรับสาส์นจากมือของเมธินแต่ไม่ได้ปลดผนึกออกอ่าน เพราะดวงตาของเขาจ้องเขม็งไปยังจ้าวปราสาทอนีกัฐ จากนั้นเขาจึงตัดสินใจกล่าว “ตั้งแต่ข้าพบท่านจ้าวตระกูลเกตุดาราแห่งปราสาทอนีกัฐ ได้ยินแต่ท่านกล่าวซ้ำแล้วซ้ำเล่าถึงผู้ให้กำเนิดของข้าว่าเป็นผู้ทรยศต่อตะวันตก แต่อย่างที่ท่านเคยกล่าว ข้านั้นไม่เคยได้รับรู้เรื่องที่แท้จริงนอกปราสาทจันทรคราส” รามิตหยุดนิดหนึ่งจึงกล่าวต่อ “หากข้ามีชีวิตถึงแค่วันพรุ่งนี้...ข้าก็มีสิทธิที่จะรู้เรื่องทั้งหมด” “นายน้อย!” เมธินร้องห้าม อารญาเชิดหน้าขึ้นอย่างท้าทาย “อย่างงั้นหรือ? เช่นนั้นข้าจะเล่าให้เจ้าฟังว่าบิดาและจอมเทพที่สูงส่งของเจ้าได้กระทำเรื่องแสนต่ำช้าสิ่งใดมาบ้าง” “ท่านหญิงท่าน...ไม่ควร” เมธินพยายามห้าม จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 54 22:41:28

ความคิดเห็นที่ 3 แต่อารญาไม่หยุด เวลานี้เธอก็เหมือนกับกระแสน้ำแรงที่ไหลด้วยพลังงานที่สะสมมาอย่างท่วมท้นและมหาศาล สิ่งใดที่ขวางเบื้องหน้าต้องทำลายราบให้หมดสิ้น พินาศไปด้วยกัน... “เจ้าเคยรู้ไหมว่าเหตุใดวิษณุวัติจึงได้ชื่อว่าเทพป่าเถื่อน อำมหิต ก็เพราะการขึ้นครองตำแหน่งตะวันตกเมื่อยี่สิบหกปีก่อนมันยิ่งกว่าการกระทำเยี่ยงเดียรชาติ จ้าวปราสาทจันทรคราสสังหารบิดาและพี่ชายของข้าซึ่งขณะนั้นดำรงตำแหน่งเป็นถึงจ้าวแดนรัตติกาลและทัณฑธรตะวันตก กระทำการอุกอาจยึดคทาทิศเป็นของตัวเอง ประกาศตนว่าเป็นจ้าวเทวาทิศ ทำลายกฎปฏิญญาทุกอย่างโดยไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหมไหนทั้งสิ้น รู้ไหมที่เขาแบบนี้เพราะอะไร?” อารญาถาม แววตาของเธอมองรามิตอย่างแสนเกลียดชัง “ก็เพราะต้องการปิดบังความผิดน้องชายเนรคุณของเขาน่ะสิ...เพราะสภารัตติกาลจับได้ว่าวิชชยุทธ์เป็นสายลับให้กับวิหารพระอาทิตย์ และช่วยเหลือเทพตะวันออกทั้งๆ ที่มันมาเพื่อทำลายคทาโมฬี ในการณ์ครั้งนั้นบิดาของข้ายังมีความเมตตาและเห็นแก่หน้าตระกูลจันทรคราส ลงโทษวิชชยุทธ์เพียงแค่เนรเทศออกนอกอาณาจักร ทั้งๆที่ความผิดของมันสมควรนำตัวไปบั่นเศียรที่สุสานรัตติกาลด้วยซ้ำไป แต่นึกไม่ถึงเมื่อเวลาผ่านไปวิชชยุทธ์กลับตอบแทนจ้าวแดนตะวันตกผู้เป็นพี่ชายตนเอง ด้วยการทำร้ายเขาแทบปางตาย” “ท่านพูดเรื่องไม่จริง” “จะหาว่าโกหกก็ได้” อารญาท้า “แต่เรื่องหนึ่งที่เจ้าน่าจะรู้คือ บิดาของเจ้าไม่ได้สิ้นชีพด้วยน้ำมือของพวกข้า แต่เป็นมาริตเทพจากตะวันออก...คิดสิ...รามิต เจ้าเป็นเด็กฉลาด...เหตุใดบิดาของเจ้าต้องตายด้วยน้ำมือของนักฆ่าจากต่างแดนเล่า? หากไม่ใช่เพราะนิสัยเนรคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่าของมันเอง” “ท่านโกหกทั้งนั้น” รามิตโต้กลับ อะไรบางอย่างในตัวเขากำลังดิ้นรนออกมาอีกครา “ข้าพูดแต่ความจริงเท่านั้นรามิต! สิ่งเดียวที่บิดาเจ้าทิ้งเอาไว้ก็คือ ความอัปยศ การสิ้นสลายอำนาจของตระกูลข้า เจ้าควรจะตายรามิต เจ้าน่าจะตายตั้งนานแล้ว! น่าจะตายไปพร้อมกับบิดาผู้น่าขยะแขยงของเจ้า โลกาธิบดีที่แสนยโสจะได้เรียนรู้เสียทีกว่าการสูญสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างมันเป็นเช่นไร!” “หยุดเถอะขอรับท่านอารญา!” เมธินตะโกนสุดเสียงเมื่อรู้สึกว่าชักไม่เข้าท่าแล้ว “แกไม่สมควรมีชีวิตอยู่!” อารญาแผดเสียงใส่ ไม่สนใจคำเตือน “ในขณะที่คนอื่นๆ กลับต้องนอนอยู่ใต้ผืนพสุธา!” “ท่านอารญา! อย่าได้ว่าร้ายผู้ที่ล่วงลับไปแล้วมากไปกว่านี้เลย” สิ้นเสียงของเมธินทำให้อารญาได้สติหยุดวาจาที่ร้ายกาจของเธอ จ้าวปราสาทอนีกัฐหยุดหอบหายใจยาว จ้องมองกลับไปที่รามิตอย่างอาฆาตแค้น เมื่อนั้นเองที่เด็กหนุ่มเพิ่งตระหนักว่าเธอไม่ได้เห็นตัวตนของเขา... ส่วนหนึ่งในตัวเขาต่างหาก ส่วนที่เธอแสนจงเกลียดจงชัง เป็นส่วนเดียวกับที่นายท่านมองเห็นเขา แต่ว่า... “ข้าเสียใจที่ท่านต้องเจ็บปวดและทรมาน” รามิตกล่าวด้วยแววตาสั่นระริก “ถึงแม้การตายของข้าอาจทำให้ส่วนที่ขาดหายของวิญญาณท่านได้เติมเต็มขึ้นมาบ้างก็ตาม แต่ข้าคงต้องขออภัยอีกครั้งที่ข้าคงไม่อาจจะสนองความต้องการของท่านได้ เพราะชีวิตของข้าเอง ต่างก็ต้องแลกมาด้วยชีวิตของผู้ให้กำเนิดที่บัดนี้ต้องจมอยู่ใต้พสุธาเช่นเดียวกัน!” อารญาถึงกับสะอึก วาระนั้นรามิตกลับโค้งคำนับต่อจ้าวปราสาทอนีกัฐ “ข้าในนามบุตรแห่งวิชชยุทธ์ยินดีเข้ารับการพิจารณาของท่านที่วิหารคำราม และจะรับการผลการตัดสินอย่างไม่บิดพริ้ว” และแล้วเมื่อศิษย์เอกจอมเทพเงยหน้าขึ้นมา เมธินก็ได้เห็นดวงตาที่เขาประจักษ์ว่ารามิตมีสายเลือดของเทพรัตติกาลที่เข้มข้นอย่างแน่นอน “แต่ก่อนถึงเวลานั้น....เกรงว่าท่านไม่มีสิทธิกล่าวพาดพิงถึงผู้ให้กำเนิดของข้าอีก” เป็นเวลานานกว่าที่อารญารวบรวมคำพูดขึ้นมาได้ “ไอ้เด็กจองหอง!” แต่บัดนี้เธอตระหนักได้อย่างหนึ่ง แก้ไขเมื่อ 05 มิ.ย. 54 00:30:31 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 54 22:44:30

ความคิดเห็นที่ 4 เด็กนี่แกร่งกว่าที่คาดไว้มากทีเดียว...ใช่สิ...ไม่เช่นนั้นมันจะผ่านทัณฑ์รัตติกาลที่ผาบั่นเศียรได้อย่างไรกัน? “เชิญท่านกลับไปได้แล้วท่านอารญา โปรดวางใจ ข้าจะไปตามสาส์นเชิญของสภาสูงแน่” รามิตจงใจเรียกชื่อจริงของฝ่ายตรงข้าม “เมธิน...ไปส่งท่านจ้าวปราสาทด้วย” เขาสั่ง แม้แววตาของจ้าวตระกูลเกตุดารายังคงฉายแววโกรธขึ้ง แต่สุดท้ายเธอจึงเชิดหน้าขึ้น แต่สายตาที่หันกลับมองมารามิตอีกครั้งไม่ได้มีเค้าดูแคลนเช่นเก่า... ***** เมื่อลับร่างของอารญาและเมธิน รามิตถึงกับต้องทรุดกายลงอย่างอ่อนแรง ศิษย์เอกจอมเทพมองเลยไปเบื้องหน้า ที่เขาตอบรับสาส์นเชิญของสภารัตติกาลไม่ใช่ว่าอยากอวดดี หรือแสดงศักดาใดๆ เพียงแต่ว่า...เขาไม่รู้ว่าจะไปไหน เขาไม่รู้จะทำอย่างไร เขาไม่เข้าใจอะไรเลย...เส้นทางของเขาขาดหาย หากการไปที่วิหารคำรามอาจจะเจ็บปวดหรือมีอันตรายถึงชีวิต แต่อาจเป็นวิธีการเดียวที่เขาสามารถเข้าใจอะไรได้มากขึ้นกว่านี้ สายลมแห่งขุนเขาร้องดังหวีด คล้ายเสียงผู้หญิงกรีดร้อง ใช่...มันเหมือนกับเสียงของแม่ที่เขาได้ยินในภาพนิมิตนั้น แม่ที่เสียสละชีวิตให้เขาได้มีชีวิตอยู่ พ่อที่ยินยอมทรยศทั้งอาณาจักรแม้กระทั่งพี่ชายตนเอง เพื่ออะไรกัน? เขาไม่รู้ว่าสิ่งใดถูกหรือผิดอีกแล้ว หากสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นกล่าวถูกต้อง ดังนั้นข้าควรจะตายหรือ? เพื่อให้เรื่องทุกอย่างจบสิ้นลงที่ตัวข้า หรือสิ่งที่นายท่านพูดถูก ดังนั้นสิ่งที่บิดาข้ากระทำเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้วกระนั้นหรือ? เขาพลิกหงายฝ่ามือของตนเองขึ้น...มันร้อนผ่าว ไม่สิ...ดวงตาของเขาต่างหากที่ร้อน ทำได้ดีมาก...ลูกของข้า... เสียงของบิดาในหุบผาบั่นเศียรยังคงก้องอยู่ในโสตประสาท ไม่...ข้าทำไม่ดี ข้าไม่รู้ว่าควรจะทำสิ่งใด ข้าไม่รู้เลยจริงๆ... ***** กว่าเมธินจะตามรามิตเจอก็เป็นเวลาเลยค่อนคืนแล้ว หลังจากกลับมาแล้วไม่พบรามิตในที่พัก เขาออกตามหานายน้อยของเขาอย่างร้อนรนจนแทบจะเป็นบ้า แต่อย่างน้อยเมธินก็แน่ใจอย่างหนึ่งว่า รามิตไม่คิดหนีแน่...เขากลัวก็มีแต่... เมธินถอนใจยาวด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นอีกฝ่ายทรุดนั่งริมผาสูง “นายน้อย...ท่านไม่สบายอยู่ กลับไปพักเถิดขอรับ” เมธินบอกเสียงแห้ง แล้วทรุดกายลงนั่งชันเข่าเบื้องหลังเด็กหนุ่มอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี “ข้าไม่ใช่นายน้อย” รามิตยังคงกล่าวปฏิเสธ เขานั่งหันหลังอยู่ริมหน้าผา จนเมธินหวั่นอยู่ในใจว่าเด็กหนุ่มจะเข้มแข็งพอหรือไม่ “ข้าไม่เคยต้องการเลย” รามิตกำมือแน่น เขาแบกมันไว้ไม่ได้ ข้ามมันไปไม่ได้ มันหนักหนาและสูงล้ำเกินไป “ไม่เคยต้องการสักนิดเดียว” ***** จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 54 22:48:37

ความคิดเห็นที่ 5 อดีตเทวกาฬแห่งแดนตะวันตกอ่านสาส์นในมือด้วยแววตาวิตกกังวล อ่านจบแล้วก็ตบขึ้นตบลงเป็นจังหวะเร็วๆ แล้วก็หันไปทางนายน้อยที่ยังคงนอนนิ่ง ไม่ขยับมาหลายชั่วยามแล้ว เมื่อทำบ่อยครั้งเข้าคนที่นอนหลับตาอยู่จึงเอ่ยถาม “ท่านอาจจะเคยเป็นเทวกาฬเก่งที่สุดในตะวันตก แต่ท่านเก็บความลับตัวเองไม่เก่งเลยนะขอรับ ท่านเมธิน” เมธินสะดุ้ง จากนั้นรามิตจึงค่อยๆ ขยับกายลุกนั่ง เขาแสดงสีหน้าเจ็บปวดเมื่อทำเช่นนั้น จนฝ่ายตรงข้ามต้องมองด้วยความหนักใจและกังวลเป็นอย่างยิ่ง อาการของนายน้อยยังไม่ดีขึ้นเลย... รามิตไม่ถามว่ามีเรื่องอะไรเพราะไม่จำเป็น ด้วยเมธินรีบพ่นออกมาในทันที “พวกเขาจะเร่งวันงานให้เร็วขึ้นหนึ่งวันขอรับ ความจริงแล้ววันนี้...อ่า..ข้าหมายถึงเย็นนี้เราคงเดินทางถึงเขาวายุ ปกติแล้วการประชุมยังไม่เริ่มเพราะต้องรอจ้าวปราสาทจันทรคราสให้มาถึงก่อน" รามิตพยักหน้า คล้ายเริ่มเข้าใจบางอย่างแล้ว “งั้นข้าก็คงโดนตรึงกางเขนเป็นการแสดงระหว่างอาหารค่ำในวันนี้เลยสินะ” เด็กหนุ่มจงใจว่ากระทบ หากแค่ตรึงกางเขนอย่างเดียวก็คงไม่เท่าไหร่...เมธินคิด จากนั้นเขากล่าวช้าๆ “นายน้อย..หากไปถึง ‘วิหารคำราม’ ข้าที่ไม่ได้กำเนิดในวงศ์เทพรัตติกาลรวมทั้งข้าไม่ได้สังกัดทัพเทวกาฬแล้วจะไม่สามารถเข้าร่วมประชุมได้ นายน้อย...ท่านต้องไปเพียงลำพังนะขอรับ” “ไม่ต้องห่วงข้าหรอกขอรับ ท่านเมธิน” รามิตกล่าว ไม่ห่วงได้อย่างไร? เขาอยากตะโกนออกไปเช่นนี้ หากสุดท้ายเมธินเอามือตนเองลูบใบหน้า วางอาวุธของตนขวางพาดกับทางออก แล้วหันศีรษะเข้ามาภายในเกวียนบรรทุก “เพราะท่านไม่รู้ว่าพวกเขาจะทำอะไรนายน้อยน่ะสิ” “ข้าไม่รู้ ท่านบอกสิ” รามิตเหลือบตามองฝ่ายตรงข้าม จนเมธินชักไม่แน่ใจว่านายน้อยไม่รู้จริงๆ หรือหลอกถามกันแน่ เมธินทำท่าจะขยับปากแต่แล้วก็ไม่มีสิ่งใดหลุดรอดออกมา เมื่อเห็นท่าทีอึกอักและกระอักกระอ่วนใจของฝ่ายตรงข้าม รามิตจึงโบกมือปฏิเสธ “ช่างเถิด ข้าไม่อยากรู้แล้ว” จากนั้นเด็กหนุ่มจึงไถลร่างลงนอนตามเดิม ทิ้งให้เมธินทำอาการตีอกชกหัวตนเอง ***** เสียงกรีดของสายลมยิ่งดังขึ้นทุกทีเมื่อคณะเดินทางใกล้หุบเขาสายลม หมอกเริ่มลงหนาตา จนมองระยะทางข้างหน้าไม่ชัดเจนนัก แนวกำแพงของวิหารคำรามเห็นเป็นแนวลางเลือนกลางสายหมอก ขบวนนักเดินทางต่างมุ่งหน้าเข้าหาราวกับต้องมนตร์ เมื่อนั้นปรากฏสายลมแรงพัดกรูผ่านช่องเขาแคบทั้งสี่ทิศ บังเกิดเป็นเสียงประหลาดดังคล้ายเหล่าสัมภเวสีร้องครวญครางอื้ออึงไปทั่วบริเวณ เหล่าพ่อค้านักเดินทางที่เคยหลงมาในแถบนี้ถึงกับตั้งชื่อบริเวณนี้ไว้ว่า ‘ช่องเขาฆาต’ แทนชื่อหุบเขาสายลม หากทว่าเสียงจากเขาฆาตนั่นยังไม่น่าพรั่นพรึงเท่าอีกเสียงหนึ่งที่ดังติดตามมา มันเป็นเสียงก้องกังวานประหนึ่งเจ้าแห่งผีกำลังเป่าเขาพกุระ มันแผดก้องและสะเทือนฟ้าดินดุจไอยราแห่งพงไพร ทำให้สรรพสัตว์ที่อยู่ในละแวกถึงกับแตกตื่น แม้แต่ม้าเทียมเกวียนสินค้าเล่มที่เมธินและรามิตนั่งอยู่ก็ไม่เป็นการยกเว้น ม้าทั้งสองต่างขยับคล้ายจะวิ่งไปจากช่องเขาฆาต หากทว่าเมธินนั้นเคยเดินทางมาที่หุบเขาสายลมมาแล้วหลายครั้งในฐานะขุนพลเทพจึงคุ้นเคยกับปรากฏการณ์เช่นนี้ดี อดีตเทวกาฬพลันกระโดดลงจากหลังเกวียน วิ่งอ้อมไปยังด้านหน้า เอื้อมมือจับสายบังเหียนเพื่อช่วยนายสารถีที่กำลังคุมม้าไม่อยู่ เมธินพูดคุยกับพวกมันอยู่ครู่หนึ่ง ม้าทั้งสองจึงสงบลง เมื่อเขาหันกลับมาจึงพบว่ารามิตกำลังยืนอยู่ที่หลังเกวียน มือข้างหนึ่งจับด้านข้างของเกวียนสินค้าคล้ายต้องการประคองน้ำหนักตัวเอง ดวงตาของเขามองผ่านตรงไปเบื้องหน้า... เมธินรู้ว่านายน้อยกำลังจ้องสิ่งใด ***** คุยกันท้ายบท: วิหารคำรามคือสถานที่ใด และถูกสร้างขึ้นมาด้วยเหตุผลใด ตอนหน้าครึ่งหลังมีคำตอบค่ะ ปล. ตั้งแต่ตอนนี้ไปงบบานกระจายเลย (- -“) แก้ไขเมื่อ 04 มิ.ย. 54 22:57:01 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 54 22:55:22

ความคิดเห็นที่ 6 แสดงว่าจะมีดารามากันเพียบเลยสินะครับ คงมีทั้งหน้าเก่า หน้าใหม่ เต็มไปหมด เอ๊ะ หรือว่าจะเป็นบู๊ล้างผลาญ ทำลายฉากผลาญงบกันใหญ่โต คอยติดตามตอนต่อไปครับ จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 54 23:17:14

ความคิดเห็นที่ 7 อากาศเย็นหากทว่าโปรดโปร่ง (ปลอดโปร่ง) มองอาราย ป๋าจะมาปะ งบบาน ป๋ามาแน่เลย เมธินห้ามตลอดเวลา แสดงว่าความคิดของอารญาก็อาจจะอคติด้วยความรักนิ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 00:05:23

ความคิดเห็นที่ 8 เมธินเลือกข้างแล้วจริงๆ อารญายกระดับมุมมองต่อรามิตขึ้นมาอีกระดับแล้ว รามิตเข้าที่เข้าทาง ทั้งประสบการณ์ ฝีมือและบุคลิกภาพ ออกเนียนได้หลายแบบตามสถานการณ์ มาลุ้นอารญาต่อดีกว่า:) จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 08:02:11

ความคิดเห็นที่ 9 เมธิน ในฉากกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แล้วนั่งตีอกชกหัวตัวเอง อ่านแล้วเหมือนเมธินมีอาการท้องอืด ท้องเฟ้อ และท้องผูก ส่วนอารญาก็...ช่างเถอะ วัยทองสุมแค้น (แม่คุณเป็นเทพที่กิเลสชอบมากๆ โทสะ โมหะ ลงองค์เลย) สะดุดพวกนี้นิดหน่อยค่ะ การที่เธอยอมลดศักดิ์ศรีเพื่อให้เมธินไปลักตัวศิษย์เอกแห่งจอมเทพมาเพื่อไม่ใช่การณ์นี้... (มาเพื่อไม่ใช่...) บ่อยครั้งที่เขาจับตาไปมองผู้โดยสาร (จับตาไปมอง (ไป)) จ้าวปราสาทอนีกัฐเองก็ไม่การคำตอบนัก (ต้องการ?) ก็เพราะการขึ้นครองตำแหน่งตะวันตก  (เรียกย่อหรือคะ) รู้ไหมที่เขาแบบนี้เพราะอะไร (ตกคำ) และจะรับการผลการตัดสินอย่างไม่บิดพริ้ว (การๆ) ท่านอาจจะเคยเป็นเทวกาฬ...เก่งที่สุดในตะวันตก จากคุณ : ซาลาสซา เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 09:26:10

ความคิดเห็นที่ 10 คุณ zoi: มาเป็นคนแรกสองครั้งซ้อนแล้วนะคะ (^ ^) ส่วนเหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต่อไปนั้นจะเป็นเรื่องดีมากๆ หากยังคอยอ่านต่อไปค่ะ ด้วยเพราะตั้งแต่ตอนหน้าเป็นต้นไปเขียนยากมั่กๆ คุณ scottie: เอ๊ะ หลุดไปด้ายยยย, ขอบคุณมากค่ะ, รามิตมองอาราย? ตอนหน้ารู้ค่ะ เป็นหนึ่งในส่วนงบบานของเรา เวอร์ชั่นแรกๆ ยังไม่เท่านี้ ปรากฏว่ายิ่งแก้ยิ่งมันส์...มาดูอีกครั้ง ฮ่วย...งบเกินไปซะละ (ยังไม่ถึงครึ่งเรื่องเยยยย) อารญาอคติด้วยความรัก << โว้ เย! ถูกต้องขอรับ คุณ GTW: เมธินเลือกข้างมานานแล้วค่ะเพียงแค่ต้องการข้อพิสูจน์ให้เห็นกับตาตัวเองเท่านั้น บทบาทของอารญาจะเป็นอย่างไร ขอให้ติดตามอ่านค่ะ (จริงๆ นี่ก็ถือว่าเป็นตัวละครที่เขียนแล้วได้อารมณ์อย่างยิ่งรองๆ จากป๋าฯ เลยทีเดียว), ส่วนรามิตจะเข้าที่เข้าทางหรือรวนยิ่งกว่าเดิม ต้องติดตามตอนต่อๆ ไปค่ะ เพราะถือเป็นสาเหตุหลักต่อเรื่องที่จะเกิดขึ้นในกาลต่อไปข้างหน้าค่ะ คุณ ซาลาสซา: นักอ่านตาวิเศษจริงๆ ขอบคุณมากค่ะ, สำหรับฉากกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเมธินนั้นใช่เลยค่ะ (^ ^)ประมาณนี้เลย แก้ไขเมื่อ 05 มิ.ย. 54 11:51:10 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 11:50:15

ความคิดเห็นที่ 11 ช่วงนี้คงไม่ค่อยได้แวะคุยจ้า ^^" เพิ่งย้ายบ้านจ้ะ มาทำงานที่ภูเก็ต งานท่วมน่าดูชมเลยล่ะเฮิ้ว จากคุณ : POLLUX^.^ เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 15:58:18

ความคิดเห็นที่ 12 คุณPOLLUX ล่องใค้ แต่ผมเพิ่งกลับจากเหนือ ไปเชียงใหม่มา กำลังตามเก็บนิยายที่คั่งค้างการอ่านอยู่ ตอนหน้า ดาราค่าตัวแพงมาแล้ว พร้อมกับฉากบู้ล้างผลาญวินาศสันตะโร เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 54 10:30:15

ความคิดเห็นที่ 13 มาลงชื่ออ่านค่ะ  ช้าไป 17 ตอน ตกข่าวอย่างแรงอะ จากคุณ : Ezel เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 54 00:30:46