PANTIP.COM : W10645342 หนุ่มมะพร้าว สาวมะนาว ตอนที่ ๔ อกไหวใจสะท้าน [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 2

<<< ต่อค่ะ >>>

อารียาเอ่ยออกมาอย่างไม่รู้จะพูดอะไรมากกว่านั้น ตอนได้ยินว่ามีห้างสรรพสินค้ามาเปิดสาขาใหม่หล่อนก็ดีใจอยู่หรอก แต่พอรู้ว่าต้องให้อีตามะพร้าวเน่านั่นเป็นคนพาไปแล้วนึกถึงสภาพของน้องเจนนี่ขึ้นมาได้เท่านั้นแหละ ความดีใจของหล่อนก็หายวับไปกับตาเหมือนลมออกจากลูกโป่งแตก

เมื่อได้ยินชื่อของศัตรูคู่อาฆาต หล่อนก็อดเหลียวมองหาไม่ได้ ป่านนี้คงเข้าห้องหลับอุตุไปแล้วก็ไม่รู้

แต่ผิดคาด... ศัตรูตัวฉกาจที่เอนหลังพิงหมอนสามเหลี่ยมใบโตในมือถือหนังสือเล่มหนาอยู่บนเสื่อนอกชาน หันมาสบตาหล่อนเข้าพอดีอย่างกับนกรู้ ทำให้อารียาที่กำลังมองหาเขาชะงักกึกราวถูกสตาร์ฟ

อ้อ! อยู่นี่เองเหรอ พ่อมะพร้าวเน่าปากหนอน

ความรู้สึกอ้างว้างว้าเหว่ที่จู่โจมหัวใจหล่อนเมื่อสักครู่มลายหายหมด เพราะความกรุ่นโกรธที่ถูกบังคับให้ล้างจานตอนหัวค่ำวิ่งเข้ามาแทนที่ทันทีเมื่อเห็นหน้าเขา พร้อมกับความรู้สึกอีกชนิดหนึ่งที่ดูเหมือนจะแฝงตัวเข้ามาด้วยโดยหล่อนเองก็ไม่ทันได้รู้ตัว

แล้วหญิงสาวก็ต้องเป็นฝ่ายย่นจมูกใส่เขา สะบัดหน้าหันกลับมาหาจอโทรทัศน์เสียเอง บอกตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมถึงทนประสานสายตากับเขาไม่ได้นาน เสียฟอร์มสาวมั่นอย่างหล่อนหมด

นั่งลุ้นพระเอกในละครที่เก่งกาจผิดมนุษย์มนา คนเดียวสามารถต่อสู้กับกลุ่มผู้ร้ายสิบกว่าคนได้อย่างสบาย ช่วยเหลือนางเอกหลบหนีออกมาได้เรียบร้อยโรงเรียนละครไทยอยู่ครู่หนึ่งอารียาก็เอ่ยขอตัว

“คุณป้าคะ หนูขอตัวไปนอนก่อนนะคะ เมื่อบ่ายเดินมายังปวดขาไม่หายเลย แล้วก็รู้สึกไม่สบายตัวยังไงก็ไม่รู้ค่ะ”

“งั้นเดี๋ยวป้าเดินไปส่งนะ จะได้ไปดูที่นอนหมอนมุ้งให้หนูด้วย” ป้าพิกุลลุกขึ้นเดินนำหล่อนไปที่ห้องทั้งที่ละครเรื่องโปรดยังไม่ตัดเข้าโฆษณา

“ต่างจังหวัดในไร่ในสวนก็อย่างนี้ล่ะจ้ะ มียุงมีแมลงกลางคืนมากวนอยู่เหมือนกัน หนูเคยนอนกางมุ้งมั้ยลูก บางคนที่เขาไม่เคย เขาก็บอกว่ามันอึดอัดนอนไม่ได้”

ป้าพิกุลถามพลางตลบชายยาวๆ ของสิ่งที่หญิงสาวมองอย่างสงสัยเมื่อบ่ายว่ามันคืออะไรลงมาคลุมเตียงให้ ส่วนหูมุ้งทั้งสี่ด้านนั้นนางให้ลูกชายเข้ามาขึงไว้ให้ตั้งแต่ก่อนจะออกไปรับที่ท่ารถแล้ว

“หนูไม่เคยนอนมุ้งหรอกค่ะ แต่คงจะนอนได้ ปกติหนูเป็นคนหลับง่ายอยู่แล้ว” คนไม่เคยรู้จักมุ้งเอ่ยปากบอก พลางสังเกตป้าพิกุลว่าเอาชายมุ้งลงมาอย่างไร พรุ่งนี้หล่อนจะได้เอาลงเองได้

ก็ห้องที่หล่อนเคยนอนแต่ละที่น่ะถูกออกแบบอย่างดีที่สุดยุงไม่มีโอกาสได้กล้ำกราย หล่อนจะเคยนอนกางมุ้งได้อย่างไร เพิ่งจะเคยเห็นมุ้งก็วันนี้แหละ

ป้าพิกุลเงยหน้าจากการสำรวจชายมุ้งที่พื้นห้องว่าเรียบร้อยดีแล้วขึ้นมายิ้มให้ “ถ้าอย่างงั้นก็ดีแล้วจ้ะ ป้าก็กลัวว่าหนูจะแปลกที่คืนนี้จะนอนไม่หลับเอา”

“ขอบคุณนะคะคุณป้า ที่ดีกับหนูทุกอย่าง”

นานๆ ทีหรอก ที่อารียาจะขอบคุณใครได้อย่างจริงใจอย่างนี้ แต่ไหนแต่ไรมาหล่อนเป็นคนพอใจอะไรยาก ทุกสิ่งที่เป็นของหล่อนจะต้องดีที่สุด เลิศที่สุด จนนานๆ เข้าหล่อนก็กลายเป็นคนจู้จี้จุกจิก มองหาข้อดีของผู้อื่นหรือสิ่งใดไม่เป็น

“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะหนูหยา อะไรที่ช่วยกันได้ก็ช่วยกันไป”

รอยยิ้มของป้าพิกุลจริงใจแกมเมตตา ความปรารถนาดีฉายชัดเต็มสีหน้า เรียกความรู้สึกบางอย่างให้วาบลึกเข้ามาในอกของหญิงสาว... ถ้ายิ้มแบบนี้เป็นของคุณแม่ก็คงจะดีสินะ น่าเสียดายที่ชาตินี้หล่อนหมดโอกาสจะได้เห็นเสียแล้ว

“ป้าไปก่อนนะจ้ะ หนูจะได้พักผ่อนเสียที”

“ค่ะ”

อารียาเดินตามป้าพิกุลออกมา เมื่อผู้สูงวัยกว่าก้าวพ้นประตูห้องออกไปแล้ว หล่อนก็ปิดประตูลงกลอนแน่นหนา เอนหลังพิงบานประตูนิ่งนาน

ความรู้สึกอ้างว้างเหมือนตัวเองอยู่โดดเดี่ยวคนเดียวในโลกกลับมาจู่โจมหญิงสาวอีกครั้ง ทั้งที่หล่อนก็ชินชากับความรู้สึกนี้มาตั้งแต่รู้ความ ตั้งแต่รู้ว่าตัวเองไม่มีพ่อแม่เช่นเด็กคนอื่นๆ

หญิงสาวสะบัดศีรษะเบาๆ ราวกับจะขับไล่ไม่ให้ความรู้สึกนี้มารบกวนหล่อนอีก เอื้อมมือปิดสวิตซ์ไฟข้างกรอบประตู เดินกลับมาแหวกประตูมุ้งสีขาวนวลเนื้อละเอียดเข้าไปล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้าง

กลิ่นหอมกรุ่นของปลอกหมอนและผ้าปูที่นอนที่เจ้าของบ้านซักแล้วตากแดดให้อย่างดี ปะปนกับกลิ่นหอมเย็นของดอกอะไรก็ไม่รู้ที่รำเพยตามลมเข้ามาทางหน้าต่าง บวกกับความอ่อนเพลียที่เดินทางระหกระเหินมาทั้งวัน ทำให้อารียาผล็อยหลับแทบจะทันทีที่หัวถึงหมอน

ตกดึก

หญิงสาวที่นอนกระสับกระส่ายมาพักใหญ่ก็ต้องฝืนลืมตาขึ้น เมื่อไม่อาจทนอาการปวดหัวจนแทบระเบิด เนื้อตัวร้อนผ่าวได้อีกต่อไป

เมื่อพยายามทรงตัวลุกขึ้นยืนได้ หล่อนก็คลำทางเดินไปที่ประตู มือบางควานสะเปะสะปะหาสวิตซ์ไฟ

แสงนวลที่สว่างพรึ่บขึ้นทั้งห้อง ทำให้อารียาต้องหยีตาอยู่ชั่วครู่ แล้วเดินกลับมาเปิดทุกลิ้นชักที่มีอยู่ในห้องเพื่อหายาลดไข้

แต่เมื่อไม่พบสิ่งที่ต้องการ หญิงสาวก็จำใจต้องเปิดประตูออกมายืนเคว้งคว้างอยู่หน้าห้องตัวเอง ไฟกลางโถงที่ดับมืดหมดแล้ว ทำให้หล่อนเริ่มใจเสียว่าแล้วคืนนี้จะหายาได้จากที่ไหน

โชคของหญิงสาวยังพอมีอยู่บ้าง เมื่อหล่อนเห็นว่ายังเหลืออยู่อีกห้องหนึ่งที่ยังมีแสงไฟนวลลอดออกมา แสดงว่าเจ้าของห้องยังไม่นอน

เท้าเร็วเท่าความคิด อารียารีบก้าวตรงไปยังประตูห้องนั้นทันที นึกภาวนาว่าขอให้ป้าพิกุลยังไม่หลับ

แต่คำภาวนาของหล่อนไม่อาจสัมฤทธิ์ผลได้ เมื่อคนที่เปิดประตูออกมาหลังจากที่หล่อนยืนเคาะอยู่อึดใจชะโงกหน้าออกมาให้เห็นถนัดตาว่าไม่ใช่ป้าพิกุลอย่างที่คิด

‘ที่แท้ห้องนี้เป็นห้องของอีตามะพร้าวเน่าปากหนอนนี่เอง’

อารียาให้คำตอบกับตัวเองพลางรู้สึกว่าอาการปวดหัวยิ่งกำเริบหนัก เมื่อเห็นอีกฝ่ายยืนกอดอกอิงไหล่ไว้กับขอบประตู ดวงตาวิบวับมีแววเจ้าเล่ห์ ปากหนาหยักเอ่ยถามหล่อนยิ้มๆ ว่า

“ไงคุณ อยากเห็นหน้าผม ถึงกับดอดมาเคาะประตูเรียกกลางดึกกลางดื่นเลยหรือ”

“ปากเสียอย่างนี้มันน่าล้างด้วยน้ำยาล้างส้วมเสียให้เข็ด ฝันไปเถอะว่าฉันจะนึกพิศวาสนายจนต้องลุกมาเรียกน่ะ ถ้าฉันรู้ว่าห้องนี้เป็นห้องนาย จ้างให้ฉันก็ไม่มีวันมาเคาะให้เสียมือหรอก”

“เอ๊า... ว่าได้หรือคุณ ผมนี่ก็หล่อขนาดเคนต้องหลบขวา ณเดชต้องชิดซ้ายให้ ถ้าคุณพิศวาสไม่ลงก็ต้องบอกว่าตาไม่มีแววแล้ว”

คราวนี้อารียาย่นจมูก เหยียดปาก ส่งสายตาที่อีกฝ่ายบอกว่าไม่มีแววหมิ่นแคลนอย่างเปิดเผยให้เขาเห็นเต็มที่

“เฮอะ... ถ้าอย่างนี้หล่อ ไอ้กุดก็เป็นพระเอกหนังฮอลลีวูดไปแล้ว”

หญิงสาวทำปากกล้าว่าเขาไปตรงๆ ทั้งที่หัวใจก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ ขัดเขินไม่น้อยเมื่อมองอีกฝ่ายเต็มตา

<<< มีต่อค่ะ >>>

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 05:35:51

ความคิดเห็นที่ 3

<<< ต่อค่ะ >>>

ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าดูแข็งแกร่งราวกับเสาหิน ท่อนบนเปลือยเปล่าเพราะเขาคงเป็นคนนอนไม่ใส่เสื้อ ทำให้หล่อนเห็นแผงอกกว้างอวดกล้ามเนื้อเป็นลอนสวยรับกับท่อนแขนอันทรงพลังได้ถนัดตา

และเมื่อเขายืดตัวขึ้นตรงจนบ่าไหล่กว้างสีน้ำตาลค่อนข้างคล้ำเหยียดตรง ตาคมมีประกายวิบวับที่มองตรงมาก็ทำให้หญิงสาวที่กำลังมองเขาเพลินตกประหม่าได้ทันที

“แล้วอย่ามาหลงรักคนไม่หล่ออย่างผมก็แล้วก๊าน”

ขณะที่พูดและเผยยิ้มยั่ว หล่อนแลเห็นฟันเรียบขาวสะอาด ใบหน้าเกลี้ยงเกลาคมสันลอยเด่นขึ้นมาจากแสงไฟได้ชัดเจน

“เอาไว้ชาติหน้าตอนดึกๆ เถอะย่ะ”

อารียาแหวออกมากลบเกลื่อนความขัดเขินของตัวเอง นึกหมั่นไส้คนหลงตัวเองเป็นกำลัง ทั้งที่ใจเต้นไม่เป็นส่ำ ประหม่าจนแทบจะทำอะไรไม่ถูก ในที่สุดคนฟอร์มจัดก็ได้แต่หันหลังเดินหนีเอาดื้อๆ

“อ้าว... เดี๋ยวก่อนสิคุณ”

ชายหนุ่มถือวิสาสะ เอื้อมมือใหญ่แข็งแรงคว้ามือเล็กบางกว่าไว้มั่น รั้งให้หญิงสาวหยุดเดิน แล้วตัวเองเป็นฝ่ายก้าวมาประจัญหน้ากับหล่อนเสียเอง

สัมผัสที่เขาได้รับจากฝ่ามือเล็กบางในอุ้งมือ ทำให้เขารีบละมือมาอังหน้าผากหญิงสาวทันที ไม่วายที่หล่อนจะเบี่ยงหลบ แต่แค่นั้นก็เพียงพอที่ทำให้เขารู้ชัดถึงสาเหตุที่ทำให้หล่อนมายืนเคาะประตูเรียกกลางดึกได้ทันที

“ไม่สบายไปเสียแล้วหรือคุณ เมื่อบ่ายยังเห็นเก่งอยู่เลย”

“ก็ใช่น่ะสิ ฉันถึงได้ออกมาหายาลดไข้อยู่นี่ไง ต้องโทษนายคนเดียวเลยที่เมื่อบ่ายพาฉันเดินตากแดดมาตั้งนาน”

คราวนี้รอยยิ้มยั่วโทสะบนใบหน้าคร้ามคมหายวับไปกับตา แต่กลับมีแววทุกข์ร้อนปนห่วงใยเข้ามาแทนที่จนคนมองยังสังเกตเห็นได้เต็มตาอดประหลาดใจไม่ได้

“งั้นก็ตามผมมา”

โดยไม่เปิดโอกาสให้หล่อนได้ปฏิเสธ มือใหญ่ก็คว้าหมับเข้าที่ข้อมือเล็ก ไม่สนใจอาการแข็งขืนของอีกฝ่าย พาเดินฝ่าความมืดไปกดสวิตซ์ไฟให้ไฟกลางโถงสว่างจ้า

“ทีหลังถ้าคุณจะเปิดไฟ สวิตซ์ไฟอยู่ตรงนี้ ส่วนตู้ยา... อยู่โน่น”

เขาใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่ชี้ไปยังด้านหนึ่งของโถง แล้วลากหล่อนให้เดินตรงไปหาตู้ยาด้วยกันอย่างกับลากตุ๊กตายัดนุ่น

ผนังด้านนั้นดารดาษไปด้วยกรอบรูป บนสุดคือพระบรมฉายาลักษณ์ขององค์ในหลวงและพระราชินีอยู่คู่กัน ถัดลงมาเป็นรูปของเขาในขณะเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตรจากพระหัตถ์ทั้งตรีและโท เรียงรายอยู่คู่กับรูปครอบครัวของเขาในวาระต่างๆ พร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูก

มือแข็งแรงเปิดฝาตู้ยา แล้วหยิบยาลดไข้มาส่งให้หล่อนได้อย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องมองหาให้เสียเวลา

“คุณกลับไปรอผมในห้องนะ เดี๋ยวผมจะไปเอาน้ำมาให้คุณกินยา แล้วก็จะหาผ้ากับน้ำอุ่นมาให้เช็ดตัวด้วย”

เขาหันมาบอกพร้อมกับปิดตู้ยา แล้วก้าวยาวๆ ไปเปิดประตูลงบันไดลับหายไปในความมืดด้านล่างอย่างรวดเร็วทิ้งคนที่ได้รับคำสั่งให้กลับไปรอในห้องต้องยอมหมุนตัวเดินกลับไปแต่โดยดี

รออยู่ชั่วครู่ ชายหนุ่มก็กลับมายืนส่งเสียงเรียกอยู่หน้าห้อง “คุณหยา ผมเอาน้ำมาให้คุณกินยาแล้ว”

อารียาข่มอาการปวดศีรษะลุกขึ้นเดินไปหาเขา

“รีบกินยาเสีย” เขาบอกพร้อมกับยื่นแก้วน้ำในมือให้ เป็นเชิงบังคับว่าหล่อนต้องกินยาเดี๋ยวนี้ตามที่เขาบอก

หญิงสาวรับแก้วน้ำมาดื่มตามหลังยาลดไข้อย่างว่าง่ายไม่เกี่ยงงอน การกินยาง่ายนี้อาจจะเป็นนิสัยที่ดีในไม่กี่ข้อที่ป้าอุ่นเรือนค้นพบมาตั้งแต่ตอนหล่อนยังเป็นเด็ก เพราะคนที่ไม่เคยอดทนกับอะไรได้อย่างอารียา ย่อมไม่ยินยอมที่จะทนนอนป่วยให้เป็นการทรมานตัวเองเปล่าๆ ปลี้ๆ แน่

ในขณะที่ชายหนุ่มเบี่ยงตัวเดินเข้ามาวางกะละมังน้ำอุ่นมีผ้าขนหนูสีขาวสะอาดให้บนโต๊ะเครื่องแป้ง

พอหล่อนส่งแก้วน้ำคืนให้ เขาก็บอก

“เช็ดตัวเสียหน่อย ไข้จะได้ลดลงเร็วขึ้น ไม่งั้นพรุ่งนี้คุณคงได้นอนซมลุกไปไหนไม่ได้แน่ๆ ผมจะออกไปรอคุณอยู่ข้างนอกนะ คุณเช็ดตัวเสร็จแล้วก็เรียกผมก็แล้วกัน”

แล้วรีบก้าวยาวๆ ไปยืนรออยู่นอกห้อง ปล่อยให้หญิงสาวได้เช็ดหน้าเช็ดตัวลดไข้อยู่เกือบยี่สิบนาที

“นี่นาย”

สิ้นเสียงเรียก ชายหนุ่มที่ยืนรีรออยู่หน้าห้องก็ก้าวยาวๆ เข้ามาทันทีที่ได้ยินเสียงดุจว่ารอคอยหล่อนเรียกอยู่ทุกขณะจิต

“เป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นบ้างมั้ย”

สุ้มเสียงของเขาทำเอาอารียาถึงกับเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมสันอย่างงงงันคิดไม่ถึง เพราะรับรู้ได้ถึงแววห่วงใยที่แฝงมากับกระแสเสียงนุ่มทุ้มของอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี เรียกว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขาพูดดีๆ กับหล่อนตั้งแต่พบกันเมื่อเที่ยงวันเลยทีเดียว

แต่เขาก็ไม่รอฟังคำตอบ ยกมือใหญ่ขึ้นทาบลงบนหน้าผากนวลแผ่วเบา ก่อนพยักหน้ากับตัวเองอย่างพอใจ

“ไม่ค่อยร้อนเท่าเมื่อกี๊แล้วนี่ คุณนี่ก็เช็ดตัวเก่งเหมือนกันนะ”

“ก็แหงอยู่แล้ว ฉันอยู่เมืองนอกคนเดียวตั้งหลายปี ถ้าเช็ดตัวลดไข้ให้ตัวเองไม่ได้แล้วใครจะมาเช็ดให้ฉันล่ะ”

อารียาที่เพิ่งหายงงพอจะตั้งสติคุยกับเขาได้ เอ่ยบอกกึ่งๆ ประชด แต่คราวนี้ชายหนุ่มกลับไม่ถือสา หากเอ่ยกำชับหล่อนว่า

“เดี๋ยวอีกสี่ชั่วโมงคุณกินยาลดไข้ซ้ำอีกสักหนนะ ไข้จะได้ไม่ขึ้นอีก ตอนเช้าคุณคงสบายตัวขึ้น”

“ถ้าฉันไม่เผลอหลับยาวไปเสียก่อน ก็จะลุกขึ้นมากิน”

เมื่อเขาไม่ได้กวนมา หล่อนก็ไม่ใจร้ายพอที่จะยวนกลับ แต่ไล่เอาตรงๆ เลยว่า

“เอาล่ะ ฉันกินยาแล้ว ตัวก็เช็ดแล้ว และตอนนี้ก็ง่วงนอนมากด้วย เชิญนายกลับไปที่ห้องของนายได้แล้ว”

ชายหนุ่มไหวไหล่หนาเปลือยเปล่าของตนเป็นเชิงว่ากลับก็ได้ ไม่ถือสาที่หล่อนไม่มีแก่ใจจะขอบคุณสักคำแถมยังไล่กันซึ่งๆ หน้าอีก ก่อนจะบอกว่า

“คุณไปนอนเถอะ เดี๋ยวผมจะปิดไฟให้”

มือใหญ่คว้ากะละมังและแก้วน้ำมาถือ แล้วยืนรอให้หล่อนแหวกประตูมุ้งเข้าไปทรุดตัวลงนั่งบนเตียงเตรียมตัวเข้านอน

ชั่วอึดใจที่เขากวาดตามองไปรอบห้องของหล่อน แล้วก็นึกทึ่งว่ากระเป๋าใบเขื่องแค่สามใบแต่หล่อนสามารถขนข้าวของมามากมายได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือ

ห้องโล่งๆ ที่เขาเข้ามาจัดไว้ให้ก่อนออกไปรับ บัดนี้มีสิ่งของสารพันที่หล่อนขนมาวางอยู่ทุกที่รอบห้องเหมือนกับว่าหล่อนอาศัยอยู่ในห้องนี้มานานแล้ว

แต่ที่สะดุดตาและทำให้เขาชาดิกไปทั้งร่างเมื่อกวาดสายตาไปเห็นก่อนที่จะเอื้อมมือไปปิดสวิตซ์ไฟก็คือ กรอบรูปบานหนึ่งที่ตั้งเด่นอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง แม้จะมองจากในระยะไกลแต่เขาก็จดจำคนในรูปได้ทันที

รูปไอ้ฝรั่งตาน้ำข้าวคนนั้น!

เขาให้สัญญากับตัวเองอย่างที่ไม่เคยมั่นใจในตัวเองเท่าครั้งนี้มาก่อน

สักวันหนึ่งเถิด รูปที่ตั้งอยู่ตรงนั้นจะต้องไม่ใช่รูปผู้ชายคนนั้นอีกต่อไป...

เขาจะต้องเปลี่ยนให้มันกลายเป็นรูปของเขาให้ได้!

<<< จบตอนค่ะ >>>

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 05:37:21