ความคิดเห็นที่ 1 15/2 ขอบขนมปังซึ่งตัดแบ่งขายต่างหากถูกโยนลงไปในน้ำคลองสีน้ำตาล เพียงเสี้ยววินาทีฝูงปลาสวายตัวใหญ่ก็พากันรุมแย่ง ผู้ซึ่งมาทำทานในเขตอภัยทานของวัดรีบโปรยขนมปังลงไปอีก กระทั่งขอบขนมปังถุงใหญ่หมดลงในเวลาอันรวดเร็ว “แบ่งของนัทไปสิ” ศรัณย์แบ่งปันอย่างมีน้ำใจ “ไม่เป็นไรหรอก นัทจะได้ทำบุญบ้างไง” “ทิพย์พูดเหมือนนัทบาปหนาพิกล” รุ่งทิพย์รีบสั่นศีรษะปฏิเสธ ก่อนหลุดหัวเราะออกมาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้คิดมากดังคำตัดพ้อ “ได้ยินเสียงหัวเราะของทิพย์แล้วเราดีใจที่สุดเลย รู้ไหม” “ขอบใจมากนะนัท ทิพย์จะเข้มแข็งอย่างที่ทุกคนอยากให้ทิพย์เป็น” “แต่นัทไม่ต้องการให้ทิพย์ฝืนเข้มแข็งหรอกนะ นัทแค่อยากให้ทิพย์ทำใจให้ดี ให้รู้ตัวว่าเมื่อไรตัวเองเจ็บ แล้วเราจะได้ตัดความรู้สึกนั้นเสีย ไม่ไปจมจ่อมกับมัน” ลูกไม้ของต้นไม้ใหญ่ที่เคยให้ร่มเงาร่วงหล่นใต้ต้น กาลเวลาซึ่งผันผ่านไปช่วยให้มันหยั่งรากลึกลงดิน แผ่ขยายกิ่งก้านให้ร่มเงาแก่ดอกไม้กลีบบางรอบข้างนั่นเอง การเติบโตท่ามกลางครอบครัวอบอุ่น มีพร้อมซึ่งบิดามารดรและยายคอยให้การอบรมเลี้ยงดู ล้วนหล่อหลอมให้ศรัณย์มีความคิดอ่านเป็นผู้ใหญ่ ไม่หลงระเริงไปกับอารมณ์ฉาบฉวยง่ายๆ นิสัยข้อนี้ของเขาก่อให้เกิดความมั่นคงทางใจแก่ผู้ซึ่งกำลังหลงวนในวังวนปัญหา เธอนึกขอบคุณที่เขาไม่ถามในสิ่งอันทำให้เธอลำบากใจ แม้เธอเองจะพอมองเห็นอาการสงสัยใคร่รู้ในแววตาเขาเช่นกัน รุ่งทิพย์อยากหยุดเวลาไว้ ณ วินาทีนี้ สายลมเอื่อยพัดพามาตามสายน้ำโอบล้อมทั่วสรรพางค์กาย แสงสีส้มยามอาทิตย์อัสดงฉาบทั่วท้องนภา ทอประกาบสีทองระยับกับผืนน้ำสีน้ำตาล หญิงสาวไม่อยากกลับกรุงเทพฯ เลย แค่คิดว่าจะต้องเผชิญหน้ากับบุรุษผู้นั้นอีกครั้ง ก้อนขมๆ ก็แล่นมาจุกที่คอทันที เออหนอ หากจะต้องเสียสละความตั้งใจดีเพื่อได้สมรักกับเขา เธอไม่คิดว่านั่นคือหนทางถูกต้องเสียเลย ความสุขชั่วครู่ยามหรือจะเทียบได้กับความผิดบาปในใจไปชั่วชีวิต จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 12:07:43

ความคิดเห็นที่ 2 เสียงแหลมสูงของโทรศัพท์มือถือแผดร้องกังวานภายในห้องทำงานเงียบสงบ ดารินทร์สะดุ้งน้อยๆ ก่อนเรียกใจซึ่งลอยหายไปกับตัวเลขบัญชีรายรับรายจ่ายของสถานเสริมความงามครบวงจรกลับมา ทว่าชื่อผู้โทรเข้าก็ทำให้เธอต้องกุมขมับอีกครั้งหนึ่ง เธออยากกดปิดโทรศัพท์เสียแต่ก็มิอาจทำได้ การปฏิเสธเขาย่อมเท่ากับยั่วยุปีศาจตนนั้น ร่องรอยการถูกทำร้ายเมื่อสามวันก่อนยังปรากฏเด่นชัด เธอเพิ่งลุกจากเตียงได้และต้องใส่เสื้อแขนยาวคอปิดมาทำงานเพื่อปิดบังรอยฟกช้ำตามร่างกาย นับวันมันยิ่งลงมือกับเธอหนักขึ้นทุกที “อยู่ที่ไหนน่ะเธอ ฉันมีข่าวดีจะบอก” เสียงแหบห้าวทักมาตามสาย “เรื่องอะไรคะ” “จะให้บอกกันง่ายๆ อย่างนี้น่ะเรอะ เย็นนี้ไปกินข้าวกันก่อนน่า” “ดาวยังไม่พร้อม คราวก่อนท่านหนักมือมาก” พลโทกุญชรหัวเราะกังวาน เพียงคิดว่าเขาสามารถพาเธอขึ้นสวรรค์และตกนรกได้พร้อมๆ กัน ก็ให้รู้สึกถึงความยิ่งใหญ่ของตน “ก็ได้ วันนี้ฉันอารมณ์ดีจะยอมให้เธอปฏิเสธหนึ่งวัน ดีเหมือนกัน เธอจะได้พร้อมไปจัดดอกไม้ในงานให้ฉัน” คนฟังเลิกคิ้วฉงน “งานอะไรคะ” “งานแต่งยัยโรสกับนายโต้งน่ะซี ฉันว่าจะบอกเธอนานแล้วแต่เจอเธอทีไรก็ไม่มีแก่ใจจะคุยทุกที มันมีเรื่องอื่นน่าตื่นเต้นกว่านี่นะ” นายทหารใหญ่หัวเราะในลำคอชอบใจ “งานมันกระชั้นเข้ามาทุกที ได้ฤกษ์เดือนหน้านี้แล้ว ฉันจัดหมั้นเช้าแต่งเย็นเสียเลย แต่จะขอแรงเธอมาจัดดอกไม้ในพิธีหมั้นช่วงเช้าที่บ้านฉันเอง” ราวกับมีใครสาดไฟใส่หน้า สมองดารินทร์ขาวโพลน ชาวาบไปทั้งกาย เป็นไปไม่ได้! เธอตะโกนก้องในใจ อาจเพราะหูเธอฝาดหรือตีความของบุรุษสูงวัยผิดไปก็เป็นได้ ในโลกนี้ใช่ว่าจะมีคนชื่อ ‘โต้ง’ คนเดียวเสียเมื่อไร ทว่าความมั่นใจตนเองก็ค่อยๆ เลือนหายเมื่อหวนนึกถึงความเย็นชาของเขาในระยะหลังมานี้ ช่วงเวลานั้นช่างพอดิบพอดีกับช่วงเวลาที่บุตรสาวของพลโทกุญชรกลับมาไม่นาน จิ๊กซอว์แต่ละชิ้นเริ่มลงล็อค ทุกสิ่งที่ชายหนุ่มผู้นั้นทำล้วนเพื่อความก้าวหน้าของตัวเอง ดารินทร์คิดว่าตนเคยโกรธชายผู้นั้น หากลึกลงไปก็ยังพร้อมให้อภัยถ้าเขาง้องอน แต่ตอนนี้ใช่เพียงความโกรธเกรี้ยวน้อยใจเท่านั้น ทว่ามันยังมีความแค้น...แค้นจนอยากทำลายความสุขของคนทั้งคู่ให้ย่อยยับไปพร้อมๆ กับความรักของเธอ บทสนทนาระหว่างเธอกับนายทหารใหญ่จบลงด้วยการรับคำส่งๆ ปีศาจตนนั้นคงคิดว่าเธอเจ็บไข้จากการลงไม้ลงมือครั้งล่าสุดของมันจึงยอมวางสายโดยดี หญิงสาวไม่รอช้าโทรศัพท์ถึงพันตรีพิรุณทันที เธออยากรู้ว่าเขาจะมีปฏิกิริยากับเรื่องนี้อย่างไร หากสัญญาณรอสายกลับถูกตัด ดารินทร์กดโทรออกอีกครั้งแต่กลับกลายเป็นเพียงเสียงอัตโนมัติจากพนักงานศูนย์รับฝากข้อความ มือบางกำเกร็งโทรศัพท์แน่น ภายในอกในใจคับคั่งด้วยความแค้นเคืองที่ถูกทรยศหักหลัง เธอคงอกแตกตายถ้าไม่ลงมือทำอะไรสักอย่าง เธอจะไม่ยอมเป็นฝ่ายพลาดหวังฝ่ายเดียว! จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 12:08:38

ความคิดเห็นที่ 3 บนที่ดินกว่าสิบไร่ย่านชานเมืองอันตกทอดมาจากบรรพบุรุษรุ่นสู่รุ่น ล้อมรอบด้วยสวนสวยซึ่งถูกตัดแต่งด้วยฝีมือช่างอย่างดี ถนนทางเข้าปูด้วยอิฐหลากสีก่อให้เกิดลวดลายสวยงาม หน้าตัวบ้านกึ่งคฤหาสน์ซึ่งสร้างจากหินอ่อนทั้งหลังมีน้ำพุตั้งอยู่กึ่งกลางต่างวงเวียน ดารินทร์เพิ่งเคยมายังสถานที่โอ่อ่าใหญ่โตนี้เป็นครั้งแรก แม้จะคบหากับพลโทกุญชรนานปี แต่เธอไม่เคยได้ย่างกรายมายังบ้านของเขาเลย เขาจำกัดขอบเขตส่วนตัวไว้อย่างดี และเธอก็รู้สถานะพอที่จะไม่ก้าวล่วงให้อีกฝ่ายยุ่งยากใจ หากบัดนี้หญิงสาวประจักษ์แจ้งแก่ใจแล้วว่าเหตุใดพันตรีพิรุณจึงได้เต็มใจพาตัวมาผูกพันเกี่ยวดองกับบุตรสาวของผู้บังคับบัญชา นอกจากความก้าวหน้าในหน้าที่การงานแล้ว มรดกมหาศาลเหล่านี้ย่อมตกสู่เขา ตราบใดที่เขาได้เป็นเขยของบุรุษสูงวัย รถยุโรปสีดำมันปลาบเคลื่อนมาจอดหน้าตัวบ้าน เสาหินอ่อนค้ำตระหง่านเป็นฐานให้หลังคาระเบียงซึ่งยื่นออกไป ณ ประตูไม้สักบานใหญ่ปรากฏร่างโปร่งระหงก้าวออกมาต้อนรับพอดี รสรินเตรียมใจไว้แล้วเมื่อบิดาบอกกล่าวว่าจะให้สตรีผู้นี้มาช่วยงาน แต่เธอยังทำใจไม่ได้ที่จะเห็นหญิงคนไหนย่างเท้าเข้าไปในบ้านของตน โดยเฉพาะผู้ซึ่งมีกลิ่นคาวคละคลุ้งเต็มตัวเช่นนี้ “เชิญที่สระว่ายน้ำดีกว่านะคะ” เสียงบอกไว้ตัว ก่อนหันไปประจบกึ่งบังคับให้บิดาคล้อยตามกลายๆ “โรสให้เด็กจัดของว่างทางนั้นแล้วค่ะพ่อ” ดารินทร์หน้าม้าน เธอมองออกแต่แรกว่าบุตรสาวพลโทกุญชรรังเกียจตนเพียงใด วันนี้เธออาจเป็นฝ่ายก้าวตามสองพ่อลูกนั่น แต่วันหน้าเธอจะต้องขึ้นไปนอนแทนที่คนจองหองให้ได้ สาวใหญ่หมายมาดในใจ “แล้วนี่นายโต้งยังไม่มาอีกเรอะ” ว่าที่พ่อตาถามหาว่าที่ลูกเขย “ไม่รู้สิคะ ลูกนัดเขาแล้ว อีกเดี๋ยวคงมา” ตอบพลางไหวไหล่ “แกนี่อย่างไรนะ พ่อบอกให้แต่งก็แต่ง แต่มาทำท่าไม่แยแสแบบนี้ ระวังผู้ชายเขาเบื่อนา” “พ่อแค่ต้องการมัดไม่ให้โรสกลับนอกนี่คะ แล้วโรสก็พึงใจเขากว่าใคร เท่านั้นน่าจะพอแล้ว จะให้หวานแหววจี๋จ๋าแบบหนุ่มสาวสมัยนี้โรสทำไม่ได้หรอกค่ะ ยังมียางอาย” ผู้ถูกว่ากระทบปรายตามองพลโทกุญชร หากเขาเพียงแต่หัวเราะชื่นชมความตรงไปตรงมานั้นอย่างไม่ใส่ใจ “อ้อ นายโต้งมาพอดี” เจ้าของบ้านพยักพเยิดยังเก้าอี้ตรงข้าม ยกมือห้ามเมื่อนายทหารหนุ่มตั้งท่าตบเท้าทำความเคารพ “นั่งซี ไม่ต้องพิธีการ” พิรุณมองปราดไปยังหญิงสาวทางขวามือตน เขาค้อมศีรษะให้แทนคำทักทาย เมินเฉยต่อแววตาขุ่นเคืองนั้นเสีย “มากันพร้อมก็ดีแล้ว เรื่องงานหมั้นงานแต่งพวกเธอฉันจะให้คุณดาวรับผิดชอบเรื่องจัดแต่งดอกไม้ในงาน เลยพาเธอมาดูสถานที่เสียหน่อย” “ดาวนำรูปแบบคร่าวๆ มาให้ดูด้วยค่ะ เผื่อคุณโต้งกับคุณโรสต้องการปรับเปลี่ยนตรงไหน” ดารินทร์กล้ำกลืนความโกรธแค้น ยื่นแฟ้มงานให้ว่าที่บ่าวสาว ดวงตาเรียวเล็กเหลือบมองพอเป็นพิธี “ฉันไม่ถนัดเรื่องพวกนี้หรอกค่ะ คุณตัดสินใจไปเถอะ” “ถ้าอย่างนั้นดาวขออนุญาตเดินดูสถานที่จัดงานนะคะเสธ.” เธอขออนุญาตกับผู้ซึ่งมีอำนาจสูงสุด ทว่ารสรินแทรกขึ้นมา “เรื่องสถานที่ยังไม่แน่ ฉันอยากจัดที่ระเบียงข้างนอกมากกว่า เชิญคุณดาวเดินดูแถวนั้นก่อนก็ได้ค่ะ ฉันขอปรึกษาคุณพ่อครู่หนึ่ง” พิรุณจำต้องเป็นฝ่ายพาแขกผละไป เขาเองแทบไม่รู้อะไรเรื่องการจัดงานเลย นอกจากวันเวลาอันกระชั้นชิดเข้ามาเท่านั้น ทุกอย่างขึ้นอยู่กับการตกลงระหว่างผู้บังคับบัญชาโรงเรียนนายร้อยซึ่งเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ฝ่ายเขาจะตกลงกับพลโทกุญชร ร่างสูงสง่าก้าวยาวอย่างไม่สนใจผู้ตาม ใบหน้าเครียดเคร่งและแววตาคมดุนั้นยามมองกราดไปทางใดก็รุกไล่ทหารเกณฑ์ซึ่งทำงานรับใช้ในบ้านให้ผลุบหายไป ดารินทร์หมดความอดทนกับท่าทางมึนตึงนั้นในที่สุด เธอก้าวไปดักหน้าเขายังมุมอับระหว่างกำแพงต้นไม้ นายทหารหนุ่มชักสีหน้าอย่างไม่คิดรักษามารยาทใดๆ “ถ้าจะมาหาเรื่องกันล่ะก็ พอเถอะ คุณดาว อย่าให้ความรู้สึกดีๆ ที่ผมมีต่อคุณหมดสิ้นเลย” “อ้อ นี่มันยังไม่หมดอีกหรือคะ” “ผมคิดว่าคุณจะเป็นคนเข้าใจอะไรง่ายๆ เรื่องระหว่างเรามันก็แค่ความสุขชั่วครู่ยามเท่านั้น คุณเสนอแล้วผมก็สนอง คุณคงไม่คิดว่าผมจะลงเอยกับคุณหรอกนะ” น่าเจ็บใจตัวเองนัก จนถึงเมื่อครู่นี้เธอยังวาดหวังว่าพันตรีพิรุณจะหอบหิ้วสมบัติทั้งหลายมาตั้งต้นกับตน ทว่าถ้อยความจากปากเขาช่วยตบหน้าเรียกสติเธอกลับมา ใช่... เขาพูดไม่ผิดสักคำเดียว เธอเป็นคนเริ่มต้นความสัมพันธ์นั้นเอง และเขาก็เมตตาสนองตอบประสาผู้พร้อมฉกฉวยผลประโยชน์ใส่ตัว โง่เหลือเกินที่เธอเฝ้าหลงงมงายกับภาพสุภาพบุรุษที่เขาสร้างขึ้นถึงขนาดวาดฝันอนาคตร่วมกัน หากแท้จริงแล้วเขาก็ไม่ต่างจากผู้ชายทุกคนที่เธอรู้จัก พวกที่ตักตวงความสุขจากเรือนร่างเธอ เออหนอ ผู้ซึ่งกระทำการอันลดค่าตัวเอง ย่อมไม่มีใครเห็นคุณค่าเช่นกัน “ที่ผ่านมาผมไม่เคยนำความทุกข์ร้อนมาให้คุณ ผมดีกับคุณและหลานเกินกว่าหน้าที่เสียด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นจากนี้ไปขอให้เราต่างคนต่างอยู่เถอะ คุณดาว อย่ารื้อฟื้นอดีตที่ไม่ได้มีเพียงแค่ผมร่วมแชร์ขึ้นมาอีกเลย” ดารินทร์น้ำตาตกใน คำพูดของเขาแสบสันพอๆ กับเข็มขัดหนังซึ่งผู้บังคับบัญชาของเขาตวัดฟาดลงมาบนเนื้อตัวเธอ เถอะ ในเมื่อเขาไม่ถนอมน้ำใจกันเช่นนี้แล้ว เธอก็ไม่เห็นประโยชน์อันใดจะตามไปอ้อนวอนขอความเมตตาจากเขาอีก เขาต่างหากสมควรต้องเป็นฝ่ายสยบแก่เธอ ตราบใดที่พลโทกุญชรยังหลงใหลในบ่วงเสน่หาของเธอ บ่าวสาวคู่นั้นย่อมไม่อาจมีชีวิตคู่อันปกติสุขได้ หญิงสาวอาฆาตในใจ จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 12:10:14

ความคิดเห็นที่ 4 พี่มาลัย - พี่มาลัยจินตนาการนัทเป็นใครหรือเปล่าคะ คนที่ชื่อจริงพ้องกันซะด้วย อิอิ ล้อเล่นค่ะ พี่ไก่ - ทิพย์เปิดใจมากขึ้นค่ะ แม้ต้องใช้เวลา แต่เมื่อพิรุณทำให้ผิดหวังแล้วก็คงค่อยๆตัดใจ ไม่มีกิฟไม่เป็นไรเลยค่ะ พี่พิชช์ - นัทเป็นคนเสมอต้นเสมอปลายค่ะ แล้วก็เป็นคนหนักแน่น อ่อนนอกแข็งใน น่าจะเหมาะกับทิพย์นะคะ คุณscottie - ตอนนี้ส่งพิรุณมาประชันค่ะ คุณscottieอย่าเพิ่งเคืองนะคะ ปล. ขอบคุณสำหรับกิฟจากทุกคนนะคะ แพรวรู้ว่ามีแต่มองไม่เห็นว่าใครให้น่ะค่ะ เป็นอย่างนี้มาหลายวันแล้ว จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 12:21:48

ความคิดเห็นที่ 5 ดาวจะมีบทบาทมากขึ้นละ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 20:00:48

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนนี้พอมองเห็นบ้างแล้วค่ะว่านัทจะเข้ามาแทนที่พิรุณในใจรุ่งทิพย์ได้ยังไง รู้สึกรุ่งทิพย์ค่อยๆ มองเห็นบ้างแล้วว่าเวลาอยู่ใกล้ๆ นัท ความรู้สึกต่างจากเวลาที่อยู่ใกล้ๆ พิรุณลิบลับ สงสารดารินทร์เหมือนกันนะคะเนี่ย ชอบรสรินค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 54 00:04:14

ความคิดเห็นที่ 7 อิอิ น้องแพรวขรา ช่วงนี้หนุ่มที่ชื่อศรัณย์มีเสน่ห์มากมายสำหรับพี่เป็นพิเศษค่ะ เห็นหน้าเมื่อไหร่เป็นเคลิ้ม ดาวจะทำอะไรอ่ะคะ อ่านแล้วกลัวใจเธอจริงๆ แต่ใจคนเขียนน่ากลัวกว่า พี่นั่งลุ้นอยู่ว่าน้องแพรวจะจัดหนักให้อีตาพิรุณยังไง จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 54 14:11:48

ความคิดเห็นที่ 8 ติดค้างไว้ตั้งแต่ตอนที่แล้วเลยค่ะคุณแพรว เดี๋ยวจะไล่ตามอ่านรวดเดียวนะคะ (แอบมาบอกก่อนกลัวคิดว่าหายไปไหน ^ ^") จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 54 23:04:58