ความคิดเห็นที่ 1 หลังจากนั้น ภัทรินก็เริ่มต้นย้อนวันวานสมัยมัธยมปลายให้ยศพลกับพี่แอ้มของเธอฟัง โดยจะเป็นเรื่องหรือวีรกรรมของขณะดีเสียเป็นส่วนมาก ขณะที่เจ้าของเรื่องเองกลับเฝ้าจดจ่ออยู่กับการกลับมาของคนไร้มารยาทบางคนเพื่อจะส่งสายตาตำหนิหรือกระแนะกระแหนเมื่อมีโอกาส ไม่นาน กลางเมษาก็กลับลงมาในชุดกระโปรงยาวกรอมเท้าผ้าบางเบา เสื้อยืดพอดีตัวสีขาว ผมหยิกลอนปล่อยระต้นคอ ใบหน้าสะอาดแจ่มใส “เก้มาแล้ว ไปกินข้าวกันดีกว่าค่ะ” ภัทรินกล่าวขึ้นพลางขยับตัวลุกขึ้น แล้วก็หันมาถามขณะดีว่า “แล้วนี่ดีจะค้างกับพวกเราหรือเปล่า หรือจะกลับกรุงเทพเลย” “กลับเลย แพท พรุ่งนี้เรามีนัดกับเฮียฤกษ์...พี่ชายเราน่ะ” “โห น่าเสียดายอ่ะ น่าจะได้อยู่คุยกันต่อ นานๆ ได้เจอซักที ยังคุยไม่อิ่มเลย” หญิงสาวทำหน้าเสียดาย “โอ้...ถ้าให้แพทคุยจนอิ่ม พวกเราทั้งหมดต้องอยู่ที่นี่กันต่อจนถึงมะรืนนั่นละ” แอ้มเอ่ยแซวคนรักตนหน้าตาเฉยให้ทุกคนได้หัวเราะ ภัทรินส่งวงค้อนให้เขาไม่จริงจังนักแล้วหันไปขอร้องเพื่อน “อยู่ด้วยกันต่อก่อนสิ ดี นี่เรายังไม่รู้เลยว่าดีมีแฟนหรือแต่งงานหรือยัง แล้วตอนนี้ทำอะไรบ้าง” “เฮ้ย เอาไว้คุยกันวันหลังบ้างก็ได้ คุณภัทริน” ศุภรดาส่งเสียงแซว “เธออยู่กรุงเทพ ดีก็อยู่กรุงเทพ โทรศัพท์ก็มี บีบีก็เล่น นัดเจอกันอีกเมื่อไรก็ได้” “ไอ้เจอเมื่อไรน่ะ ก็ไม่รู้เมื่อไร เดี๋ยวพอกลับไปทำงานต่างคนก็ต่างยุ่ง ดูแต่พวกเราสิ กว่าจะว่างตรงกัน ตั้งไม่รู้กี่เดือน เดี๋ยวรอคนโน้นรอคนนี้...นะ ดี อย่าเพิ่งกลับเลย...” ภัทรินหันไปขอร้องอีกครั้ง หญิงสาวกลอกตาไปมาเพื่อคิดหาเหตุผลดีๆ สักข้อที่จะรั้งเขาเอาไว้ให้ได้ “นี่นะ ถ้าดีกลับนะ อดดูเก้เปิดคอนเสิร์ตแล้วจะเสียใจ จำได้ป่ะว่าเก้อ่ะ เสียงเพราะแค่ไหน” สองหนุ่มหันไปมองกลางเมษาเป็นตาเดียว ขณะดีอ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ไม่ทันยศพล “ตกลงครับ ผมไม่ได้ดูคอนเสิร์ตมานานแล้วเหมือนกัน” นักเขียนหนุ่มเล่นมุกพลางหันไปยิ้มพรายให้ “ว่าที่เจ้าของคอนเสิร์ต” ที่กำลังทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก “คุณหยวน อย่าไปฟังยายแพทเลยค่ะ ฉันก็แค่ร้องเล่นๆ เท่านั้นเอง ถ้าคุณมีธุระหรือมีงานอะไรค้างอยู่ก็กลับไปทำต่อดีกว่า” พูดจบเธอก็หันไปทำท่าขบเขี้ยวเคี้ยวฟันใส่แม่เพื่อนตัวดีที่ริทำตัวเป็นฝ่ายประชาสัมพันธ์ ภัทรินยิ้มไม่เห็นฟันและทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “นั่นสิ หยวน ทำตามแผนเดิมเถอะ นายบอกฉันว่า คืนนี้ต้องกลับไปปั่นนิยายไม่ใช่เรอะ” เป็นอีกครั้งที่ขณะดีสนับสนุนความคิดของกลางเมษาโดยไม่รู้ตัว “ไม่มีอะไรในโลกนี้ที่ไม่เปลี่ยนแปลง แม้แต่ความตั้งใจของเรา” นักเขียนหนุ่มปล่อยคำคมออกมาให้หลายคนได้กลั้นยิ้ม เว้นขณะดีกับศุภรดาที่ยิ้มไม่ออก คนแรกนั้นเพราะหมั่นไส้เพื่อนมหาลัย ส่วนคนหลังเพราะเป็นห่วงเพื่อนมอปลาย “ตกลงว่าอยู่ต่อนะคะ ถ้าอย่างนั้นก็ไปเปิดห้องก่อนดีมั้ย แล้วค่อยไปทานข้าวกัน ไปสิ ดี เดี๋ยวเราไปเป็นเพื่อนก็ได้” ภัทรินอาสาพลางหันมาพยักหน้าเรียกขณะดี ครั้นเห็นเขายังยืนงงๆ อยู่ เธอก็ก้าวมาฉุดแขนเขา แล้วหันไปบอกทุกคนว่า “ไปนั่งรอที่ร้านเลย เดี๋ยวพวกเราตามไป” พูดจบก็ออกแรงดึงมือเขาให้ออกเดิน แต่ชายหนุ่มรีบดึงออกเพราะเกรงใจคนรักของเธอที่กำลังมองมา “เอ้อ แพท ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราไปเอง” นั่นเป็นคำตอบได้อย่างดีว่าเขาได้เปลี่ยนใจแล้ว เพียงแต่ไม่มีใครรู้เท่านั้นว่า เป็นเพราะเขาอยากอยู่กับเพื่อนๆ ต่อ หรือเพราะนึกอยากดู “คอนเสิร์ต” เหมือนเพื่อนรักกันแน่ จากคุณ : รุ่งดี เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 12:44:39 A:1.47.244.0 X: TicketID:316368

ความคิดเห็นที่ 2 กลางเมษาเป็นคนที่พูดน้อยที่สุดในกลุ่ม ส่วนมากเธอจะเป็นฝ่ายหัวเราะและคอยเสริมคำพูดเพื่อนๆ บ้างเท่านั้น และคนที่เธอพูดด้วยน้อยที่สุดก็คือขณะดี ขณะที่กับยศพลนั้นดูเธอจะเต็มใจพูดหรือตอบคำถามมากกว่า แบบนี้พอจะอนุมานได้หรือเปล่าว่า เธอไม่ชอบเขาเป็นการส่วนตัว? ชายหนุ่มพยายามนึกย้อนกลับไปเมื่อสิบกว่าปีก่อนว่า เขาเคยได้ทำอะไรให้เธอโกรธหรือไม่พอใจบ้างหรือเปล่า และถ้าทำก็คงเป็นเรื่องที่รุนแรงต่อความรู้สึกเอาการ เธอถึงไม่ยอมลืมมัน แต่เขาก็นึกไม่ออกจริงๆ “เฮ้ ดี ขยับเข้ามาใกล้ๆ หน่อย” เสียงเรียกของภัทรินดึงเขาออกจากภวังค์ความคิด แล้วหันไปยิ้มให้กล้องมือถือของเธอเป็นรอบที่ยี่สิบกว่าของค่ำนี้ และคงจะตามมาอีกหลายยิ้มกว่าจะสิ้นสุดมื้อเย็นรวมทั้งคืนนี้ ครั้งหนึ่ง ขณะดีสบโอกาสที่รอคอย เมื่อเห็นกลางเมษาลุกไปเข้าห้องน้ำ ไม่นานเขาก็ลุกขึ้นเดินตามเธอไป และยืนรอเธออยู่บริเวณทางเข้าห้องน้ำอย่างใจเย็น ไม่นานเธอก็เดินออกมาพร้อมกับคุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้าไม่สบายใจนัก หญิงสาวชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นเขา ก่อนจะขอตัววางสายจากปลายสาย แล้วเงยหน้ามองเขา ดวงตาโตกว้างเหมือนเม็ดอัลมอนด์ของเธอเต็มไปด้วยความสงสัยและไม่แน่ใจ “ดีมีเรื่องจะคุยกับเรา?” “ใช่ มาถึงตอนนี้เธอจะว่ายังไง เห็นมะ ในที่สุดเราก็ได้เจอกันอีกจนได้ อย่างนี้ เธอยังจะบอกว่า เบอร์โทรศัพท์ไม่จำเป็นอีกหรือเปล่า” ชายหนุ่มพุ่งตรงประเด็นด้วยสีหน้าสะใจทันทีเพราะอึดอัดมานาน กลางเมษาชะงักไปนิดหนึ่งก็หัวเราะอย่างเห็นขัน มองหน้าเขาเหมือนมองเด็กชายตัวเล็กๆ “เฮ้ย ถามจริง นี่เธอยังติดใจเรื่องนี้อยู่อีกเหรอ นี่อย่าบอกนะว่าที่ยอมมาเที่ยวทะเลครั้งนี้ก็เพราะอยากพูดประโยคเมื่อกี้กับเราน่ะ” ขณะดีรีบหันไปทางอื่น ไอสองสามครั้งแล้วจึงตอบว่า “บ้าไปแล้ว ชีวิตเรามีอะไรทำตั้งเยอะแยะ เราจะซีเรียสอะไรกับเรื่องแค่นี้ ยิ่งโดยเฉพาะเธอ ไม่ได้สำคัญอะไรขนาดน้าน” กลางเมษายิ้มอวดฟันขาว “ดีแล้วละ เพราะถ้าเธอยังซีเรียสอยู่กับเรื่องนี้ เราก็เดาได้สองทาง” “หือ? คือ?” เขาหันมาสบตาเธอเหมือนเดิม “หนึ่ง เธอเป็นพวกที่ใช้ชีวิตได้ไร้สาระมาก เพราะซีเรียสกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง และสอง...เธอชอบเรา” หญิงสาวจบประโยคของตัวเองด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป ขณะดีได้แต่ยืนนิ่งอึ้งเหมือนโดนหมัดเสยเข้าที่ปลายคางแบบเต็มๆ! พอตั้งสติได้ เขาก็รีบก้าวตามเธอทันที ทั้งที่คิดว่าตัวเองยังทรงตัวจากฤทธิ์หมัดของเธอได้ไม่ดีเท่าไรนัก “เดี๋ยว เก้...เดี๋ยว” เขาเร่งฝีเท้าจนทันและสามารถพาร่างสูงๆ ของตนไปขวางร่างแบบบางของเธอเอาไว้ได้ “เราไม่ได้เป็นคนไร้สาระนะ เรา...” “อ้อ งั้นเธอก็ชอบเรา” หญิงสาวเงยหน้ามาส่งสายตายั่วล้อ “ไม่ เราไม่ได้ชอบเธอ เรามีคุณพิงค์อยู่แล้ว ซึ่งเธอก็เห็นว่าสวยมาก น่ารักมากและเราก็รักเขามากด้วย” ชายหนุ่มปฏิเสธทันควัน “อือ งั้นก็แสดงว่าเป็นอย่างแรก” “เฮ้ย ไม่ใช่...” ร้องปฏิเสธไปแล้วเขาก็เงียบ ก่อนจะเกาหัวแกรกๆ เพราะไม่คิดว่าเธอจะเป็นพวกต้อนคนให้จนมุมและเขาก็ไม่รู้ว่าควรจะอธิบายยังไงดี ถึงจะไม่จนมุมให้เธอ “คืองี้ เราไม่ได้ทั้งไร้สาระแล้วก็ชอบเธอ โอ เค ป่ะ ไม่ใช่ทั้งสองอย่างเลย” กลางเมษาพยักหน้าช้าๆ แววตาเต็มไปด้วยรอยครุ่นคำนึง สักครู่ก็เอ่ยยิ้มๆ ว่า “ถ้าอย่างนั้นก็...อาจจะเป็นอย่างที่สามคือ เป็นพวกย้ำคิดย้ำทำ” “พอเลยเก้ พอเลย เราไม่ได้เป็นอะไรที่เธอพยายามจะยัดเยียดให้เป็นทั้งนั้นละ เราแค่สงสัยน่ะ ว่า ทำไมเธอถึงทำแบบนี้ ทำไมต้องทำหยิ่งใส่เพื่อนเก่า หรือว่าเราเคยทำอะไรให้เธอโกรธหรือเกลียดหรือเปล่า” ชายหนุ่มเอ่ยถามอย่างใจคิด คราวนี้กลางเมษาระบายลมหายใจอ่อนเบาด้วยสีหน้ากลุ้มใจ “เธอเพิ่งพูดเมื่อกี้นี้เองว่า เราไม่ได้สำคัญอะไรไงดี...นี่ ถามจริงๆ เถอะ เธอจะทำตัวเป็นลูกคนมีเงินที่สมบูรณ์แบบใช่มั้ย อะไรนิดอะไรหน่อยก็ปล่อยผ่านไม่ได้ เอาแต่ใจ อยากได้อะไรแล้วต้องได้ แม้จะเป็นแค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็ตามน่ะ” “แต่เรื่องเพื่อนมันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ นะ เก้ หรือเธอไม่เคยให้ค่ากับคำคำนี้งั้นหรือ” ขณะดีแย้งอย่างไม่เห็นด้วย “เราไม่เคยลืมว่าเพื่อนให้อะไรกับชีวิตเรามากมาย แต่ที่เราปฏิเสธเรื่องให้เบอร์เธอตอนนั้น เพราะเราคิดไม่ออกจริงๆ ว่า เรากับเธอจะคุยกันเรื่องอะไร วันหนึ่งเธออาจจะงงด้วยซ้ำว่าชื่อ เก้ ในโทรศัพท์ของเธอเป็นใคร แล้วเธอก็ต้องลบมันออก เชื่อดิ” ขณะดีเงียบและมองหน้าเธอนิ่งอย่างพยายามจะเข้าใจในสิ่งที่เธอเป็น เพราะตลอดชีวิตของเขา เขาได้ยึดถือเอาเรื่องมารยาททางสังคมเป็นเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่ง เขาไม่เคยปฏิเสธเวลาใครสักคนมาขอเบอร์โทรศัพท์หรือแลกนามบัตร... เพียงแต่หลังจากนั้น หลายต่อหลายครั้งเขาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า นามบัตรเหล่านั้นถูกโยนไปกองๆ รวมกันไว้โดยไม่เคยถูกหยิบขึ้นมา และเบอร์ในเครื่องหลายๆ เบอร์ก็ไม่เคยถูกใช้เช่นกันไม่ว่าจะโทรฯออกหรือเรียกเข้า! “แต่ยังไงก็ตาม คนเราก็ควรจะมีมารยาทกันบ้างนะ เก้ แต่นี่เธอไม่มีเลย” ขณะดีไม่ยอมจำนนง่ายๆ “เมื่อกี้ จู่ๆ เธอก็ลุกหนีระหว่างที่พวกเราคุยและแนะนำคนให้รู้จักกันด้วย” “เราก็ไม่เคยปฏิเสธนะว่าเราไร้มารยาทและไม่มีมนุษยสัมพันธ์” กลางเมษาตอบกลับมาเรียบๆ สีหน้าก็ราบเรียบอันทำให้ขณะดีเดาได้ว่า เธออาจจะได้ยินคำต่อว่าทำนองนี้อยู่ทุกบ่อยก็เลยชิน “นั่นสิ แล้วทำไมถึงเป็นคนแบบนี้ มันแย่มากรู้มั้ย แบบนี้จะมีใครคบล่ะ อย่าบอกนะว่าไม่แคร์ว่าใครจะไม่คบหรือใครจะมองว่ามันแย่อ่ะ” “เราตอบแบบอื่นไม่ได้จริงๆ” “เฮ้ย คนเรานะ เก้ คือ...ไอ้คนที่ไม่ค่อยแคร์ใคร ไม่สนว่าใครจะคิดยังไงน่ะมันก็มีน่ะนะ เพียงแต่...เธอเป็นมากไปหรือเปล่า” “ใครเป็นคนตัดสินล่ะว่ามากไปหรือน้อยไป” หญิงสาวย้อนถาม “ก็...” “เอางี้ๆๆ...” คราวนี้น้ำเสียงของเธอมีความรำคาญอยู่เต็มเปี่ยม “เธออยากได้เบอร์เรา ก็เอาไปเลย” “เราคิดว่าไม่จำเป็น” เขากอดอกมองเมินไปทางอื่นและเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยแบบหยิ่งๆ พลางก็รู้สึกสะใจอยู่ไม่น้อยที่ได้พูดอย่างนี้กับเธอบ้าง ในขณะที่กลางเมษาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “อย่าหาว่าเสือกเลยนะ ดี แต่เราอยากบอกเธอตรงๆ ว่า เธอไม่มีทางทำให้ใครเปลี่ยนไปตามที่ใจเธอต้องการได้หรอก และเธอก็ไม่ใช่ศูนย์กลางของจักรวาลที่ทุกคนจะต้องหมุนรอบตัวเธอ อย่างน้อยก็ไม่ใช่เรา” แล้วเธอก็หมุนตัวเดินจากไปเงียบๆ ทิ้งให้ขณะดียืนนิ่งอึ้งไปอีกรอบ...เออ ไอ้ดีบ้า อยู่ดีไม่ว่าดี หาเรื่องให้ถูกต่อยตรงตำแหน่งเดิมซ้ำๆ เจ็บดีมั้ยล่ะ... จากคุณ : รุ่งดี เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 16:07:03 A:111.84.96.168 X: TicketID:316368

ความคิดเห็นที่ 3 ขณะดีหอบหน้าชาๆ ใจกรุ่นๆ กลับไปร่วมโต๊ะกับเพื่อนๆ พร้อมกับตั้งปณิธานว่า จะไม่สนใจผู้หญิงที่ชื่อ กลางเมษา อีกต่อไป ในเมื่อเธอไม่อยากเป็นเพื่อนกับเขา เขาก็ไม่จำเป็นต้องพยายาม! ทั้งๆ ที่บอกตัวเองอย่างนั้น แต่เอาเข้าจริง ชายหนุ่มก็มิอาจไม่สนใจเธอได้ ทำไงได้ล่ะ ก็นั่งกินข้าวโต๊ะเดียวกัน แถมยังนั่งตรงข้าม ก็ต้องมองๆ กันบ้างละ ยิ่งพอทานข้าวเสร็จแล้วยกขบวนกลับมาที่ริมทะเลเพื่อชม “คอนเสิร์ต” ด้วยแล้ว ยังไงก็ต้องสนใจ เพราะกลางเมษาเสียงไพเราะจริงๆ...หวาน กังวาน และมีเสน่ห์ เสียจนเขาคิดว่าทำไมเธอถึงไม่ไปเป็นนักร้องให้รู้แล้วรู้รอด อ้อ...แต่ถ้าเป็นนักร้องก็คงเป็นนักร้องที่ไม่มีมารยาทและไร้มนุษยสัมพันธ์มากที่สุด! “ในคืนนี้มีดาว เป็นล้านดวง แต่ใจฉันมีเธอแค่เพียงดวงเดียว สอดประสานสบตา เคียงข้างกัน...” เสียงเพลงคลอเสียงกีตาร์สร้างความเพลิดเพลินให้แก่กลุ่มหนุ่มสาวเหลือเกิน โดยเฉพาะยศพลนั้น เขาพรั่งพรูคำชมออกมาบ่อยเสียจนกลางเมษาสั่งห้าม “อย่าชมบ่อยค่ะ เพราะมันให้ความรู้สึกเหมือนเป็นแค่คำพูดติดปากมากกว่าจะออกมาจากใจ” เอากะคุณเธอสิ ชมก็ไม่ได้ด้วย! อย่างไรก็ตาม หญิงสาวก็ไม่ได้ถือครองเวลาแต่เพียงผู้เดียว เธอเล่นและร้องแค่เพียงสองเพลงก็เปิดโอกาสให้เพื่อนทุกคนได้พูดคุยกัน “เรานึกออกแล้วว่า จะถามอะไรดี” ภัทรินเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เริ่มจะย้วยๆ เพราะดื่มไปพอสมควร “จะถามว่า ตอนนี้ดีมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วหรือยังจ๊ะ...นี่จะบอกให้นะคะ คุณหยวน พี่แอ้ม สมัยเรียนน่ะ คุณขณะดีเนี่ย เป็นอีกคนที่ฮอตจริงอะไรจริง ถึงขนาดมีเด็กหญิงต่างโรงเรียนมาดักรอดูหน้าเชียวนะ” “เฮ้ย ถามจริง ขนาดนั้นเลยเหรอวะ” ยศพลหันมามองอย่างไม่อยากเชื่อ “คนฮอต” นิ่งทบทวนความหลังอยู่ครู่หนึ่งก็พยักหน้า “เออ ไม่ได้มาคนเดียวด้วยนะเว้ย หยวน มาเป็นฝูงเลย จำได้ว่า ตอนนั้นฉันเดินขาขวิดเลย ฮะๆๆ” เขาตบท้ายด้วยเสียงหัวเราะสนุกประสานไปกับทุกคน เว้นแต่กลางเมษาเท่านั้นที่เพียงแต่ยิ้มน้อยๆ “แล้วตอนวาเลนไทน์ ดีก็จะได้ทั้งกุหลาบ สติ๊กเกอร์หัวใจเต็มไปหมด มีบางคนให้ขนมให้ช็อกโกแล็ต เพื่อนๆ อย่างเรานี่ละที่อิ่มท้อง แต่ที่เด็ดสุด คืออะไรรู้มั้ย มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาสั่งดีว่า ดีไม่รักเขาก็ได้ แต่ก็ห้ามรักห้ามคบคนอื่นด้วย” ศุภรดาช่วยเสริมความฮอตของเขาให้ยิ่งฮือฮา “ถามจริ๊ง” พี่แอ้มทำเสียงสูง “แล้วพวกเราเนี่ย ไปรู้เรื่องคุณดีเขาขนาดนั้นได้ยังไงกัน หือ” “นั่นสิ แก:-)เหรอวะ ไอ้ดี เอาเรื่องผู้หญิงมาขายให้เพื่อนฟังลับหลังใช่มั้ย” ยศพลหันไปตำหนิ ขณะดีได้แต่โบกมือให้วุ่นวาย “เฮ้ย เปล่า ก็ตอนที่พูดน่ะ เด็กคนนั้นดันไปพูดในโรงยิมที่พวกเรากำลังซ้อมกีฬากันอยู่ ไม่อยากให้ใครได้ยินก็ต้องได้ยินทั้งนั้นละ” ศุภรดากับภัทรินช่วยพยักหน้ายืนยัน ยศพลจึงหันไปทางกลางเมษาด้วยความสงสัยและอยากชวนคุย “แล้วตอนนั้นคุณเก้อยู่ด้วยหรือเปล่าครับ” “ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ จำไม่ได้ น่าจะอยู่ แต่ไม่ได้สนใจมากกว่า” หญิงสาวตอบยิ้มๆ ด้วยน้ำเสียงเป็นปกติ แต่กลับมีอานุภาพทำลายรอยยิ้มบนใบหน้าของขณะดีให้หายได้ในพริบตา ก่อนจะนึกได้ว่า ตัวเองบอกว่าจะไม่สนใจเธออย่างไรเล่า! “แล้วตกลง คุณดีทำตามที่น้องผู้หญิงคนนั้นขอร้องหรือเปล่าครับ” พี่แอ้มชวนคุยต่ออย่างสนใจ “เปล่าครับ ตอนนั้นผมกำลังจะเริ่มคบผู้หญิงคนหนึ่งอยู่พอดี ก็เลยบอกน้องคนนั้นไปตามความจริง ว่าเรื่องความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้จริงๆ” “เห็นมะ ฮอตมั้ยเล่า คุณดีของเรา” ภัทรินเอ่ยกลั้วหัวเราะ “นี่ๆๆ แล้วที่เด็ดยิ่งกว่าเด็ดนะ ก็คือ...ในกลุ่มของพวกแพทเนี่ย มีอยู่คนหนึ่ง ชอบดีด้วยเหมือนกัน คลั่งดีมาก-ก-ก-ก” หญิงสาวลากเสียงยาวในตอนท้าย ขณะดีหูผึ่งและวางสายตาไปทางกลางเมษาอย่างไม่ตั้งใจ เอ๊ะ หรือว่า...คนที่ว่า จะเป็นเธอนะ...โอ้...นี่หรือเปล่า สาเหตุที่แท้จริง เธอเคยชอบเขา แต่เขาไม่เคยสนใจเธอ เธอก็เลยผูกใจเจ็บมาจนถึงป่านนี้... “เฮ้ย ถามจริง มีด้วยเหรอ ทำไมเราไม่เคยรู้ล่ะ” ชายหนุ่มพยายามทำเสียงไม่ให้ตื่นเต้นจนเกินไป “อ้าว จะรู้ได้ไงล่ะ ก็เจ้าตัวเขาไม่เคยบอกเธอนี่ มีแต่มากรี๊ดๆ กับพวกเรา” ศุภรดาเอ่ยกลั้วหัวเราะ “เรา เคยเห็นคนคนนี้เอานามสกุลเธอไปต่อท้ายชื่อเขาด้วยละ บ้าดีมั้ยล่ะ” คราวนี้ทุกคนได้หัวเราะพร้อมกันอีกครั้ง รวมทั้งกลางเมษาด้วย ขณะดีเหลือบมองเธอตลอดเวลาขณะรอให้ภัทรินหรือศุภรดาเฉลยออกมา “ฮะๆๆ ตอนนั้นทำได้ยังไงไม่รู้เนอะ...เขียนไปได้ ภัทริน ณรงค์วงศา บ้าบอจริงๆ เรา” เพล้ง! เพล้ง! เพล้ง! เสียงเหมือนแก้วแตกดังก้องในหัวของขณะดี ส่วนคนทำหน้าที่เฉลยกำลังเอียงศีรษะไปซบไหล่คนรักแล้วเอ่ยเสียงอ้อนว่า “แต่ตอนนี้ แพทอยากใช้นามสกุลพี่แอ้มเพียงคนเดียวเท่านั้นนะคะ” พี่แอ้มเอื้อมมือมาบีบจมูกเธอเบาๆ อย่างเอ็นดูและก้มลงกระซิบอะไรบางอย่างที่ทำให้ภัทรินหน้าแดงไปเล็กน้อย ดวงตาทอประกายวิบไหวอย่างมีความสุข “ที่แท้ก็เป็นคุณแพทนี่เอง” ยศพลเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ทำให้ขณะดีรู้ว่าเมื่อครู่นี้เพื่อนของเขาก็ลุ้นเหมือนกัน... ลุ้นอะไร ลุ้นทำไม? นี่อย่าบอกนะว่า ยศพลก็ลุ้นว่าจะใช่กลางเมษาหรือเปล่า...เหมือนเขา! “ตกลงดีตอบเราหรือยังว่า มีแฟนหรือยังน่ะ” ภัทรินเอ่ยถึงประเด็นสำคัญที่อยากรู้อีกครั้ง “ยังไม่ตอบ แต่จะบอกว่ามีแฟนแล้ว” ตอบเสร็จเขาก็ชี้นิ้วไปทางยศพลโดยหมายใจว่าจะบอกว่า ที่ตนโชคดีได้เจอคนรักก็เพราะฝีมือของเพื่อนรักคนนี้ แต่บังเอิญว่าโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้นเสียก่อน ชายหนุ่มจึงต้องลดมือลงและรีบลุกออกไปรับโทรศัพท์ทางหนึ่ง และการชี้ๆ ของเขาก็ทำให้ศุภรดายิ่งมั่นใจในความคิดของเธอ...เพื่อนของเธอเป็นพวกรักร่วมเพศจริงๆ ด้วย! -จบบทที่ 3- ลิงก์บทเก่า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10553148/W10553148.html ตอบคอมเมนท์ค่ะ คุณ GTW...ขอบคุณที่ทำลิงก์ให้ค่ะ 55555 ใช่ค่ะ ต้องบอกว่าคนเขียนชื่อเหมือนตัวละครมากกว่า อิอิ คุณ scottie...เดาว่า อาจจะแอบชอบเขาโดยไม่รู้ตัวน่ะค่ะ แต่เดี๋ยวตอนหน้า คุณดีแกจะกลับไปทำการทำงานแล้วค่ะ คุณแก้วชมพู...น่าจะอะไรประมาณนั้นค่ะ ^__^ จากคุณ : รุ่งดี เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 16:16:16 A:111.84.96.168 X: TicketID:316368

ความคิดเห็นที่ 4 นึกอยู่นานว่ามันเรื่องไหน จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 20:06:14