ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 1 จากฟากฟ้ามาสู่แดนดิน กาลครั้งนั้น... ‘อย่างหล่อนน่ะเหรอยายนิจ จะกล้าหิ้วกระเป๋าไปเที่ยวเมืองนอกคนเดียว’ จากคำปรามาสแบบซึ่งๆ หน้าของ ‘เปรี้ยวหวาน คิตตี้ และมะเหมี่ยว’ เพื่อนสนิททั้งสามคน ทำให้นิจเกิดทิฐิ นึกอยากจะลองพิสูจน์ตัวเองดูว่า ‘กะอีแค่ไปเมื่อนอกคนเดียวไม่เห็นยาก ฉันน่ะทำได้ สบายมาก’ จึงกลายมาเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมดดังต่อไปนี้... นิจลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ รีบเดินจ้ำตามผู้โดยสารคนอื่นๆออกมา ผ่านช่องตรวจคนเข้าเมืองจนกระทั่งมาถึงบริเวณโถงทางเดินใหญ่ของสนามบินนานาชาติอินชอน แล้วเธอก็ได้แต่ยืนคว้างอยู่อย่างนั้น ทั้งที่รู้สึกอ่อนเพลียและง่วงนอนเต็มทน เพราะเวลาหกโมงเช้าของที่นี่ ตรงกับตีสี่ตามเวลาประเทศไทย มิหนำซ้ำตอนอยู่บนเครื่องบินตลอดห้าชั่วโมงนิจยังแทบจะไม่ได้นอนอีกด้วย... ถ้าจะให้เล่า คงต้องบอกว่าความทรมานเริ่มต้นขึ้นนับตั้งแต่นกเหล็กขนาดยักษ์ซึ่งบรรทุกผู้โดยสารเต็มลำ ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าเหนือท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ เนื่องจากความดันอากาศที่ลดลงอย่างฉับพลัน เพราะระดับความสูงที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ทำให้นิจรู้สึกหูอื้อ เหมือนได้ยินเสียงลั่นเปรี๊ยะๆ อยู่ในแก้วหูตลอดเวลา ซ้ำยังเวียนศีรษะ และคลื่นไส้ จนได้แต่หลับตาเอนหลังพิงพนักที่นั่งนิ่งๆ โดยไม่ขยับเป็นเวลานานพักใหญ่ กว่าร่างกายของเธอจะสามารถปรับสมดุลให้เข้ากับสภาพแวดล้อมกลางเวหาบนความสูงเหนือระดับน้ำทะเลหลายหมื่นฟุตได้ แต่ก็ใช่ว่าปัญหาจะจบลงแค่นั้น เพราะยังมีสามีภรรยาร่างมหึมาคู่หนึ่ง ซึ่งนั่งอยู่แถวหลังถัดจากนิจ มักจะผลัดกันลุกไปเข้าห้องน้ำบ่อยครั้งเสียเหลือเกิน และทุกๆครั้งพวกเขาจะต้องขอร้องให้นิจช่วยปรับเบาะที่เธอเอนนอนอยู่ให้ตั้งตรงขึ้น ไม่เช่นนั้นพวกเขาก็จะไม่สามารถพาร่างมหึมาผ่านเข้านอกออกในได้ นิจทั้งรู้สึกหงุดหงิดและรำคาญ แต่ขณะเดียวกันเธอก็เข้าใจว่ามันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ จึงพยายามทำใจให้สบาย ไม่อยากเสียสุขภาพจิตตั้งแต่เพิ่งเริ่มต้นออกเดินทาง เมื่อเป็นเช่นนั้น นิจจึงขอยืมหูฟังจากพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินมาไว้ฟังเพลงเล่นๆ เป็นการฆ่าเวลา คิดเสียว่าเวลาแค่ห้าชั่วโมงกว่าจากท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ ถึงสนามบินนานาชาติอินชอนของเกาหลีใต้ ก็ไม่ได้เนิ่นนานเท่าไหร่นัก เมื่อเทียบกับครั้งที่เธอเคยนั่งเครื่องไปฮาวาย ซึ่งจำได้ว่าในครั้งนั้นแม้จะต้องแวะทรานสิทเครื่องที่ไต้หวัน แต่ก็ยังต้องใช้เวลาบินอีกนานกว่ายี่สิบชั่วโมง เล่นเอากว่าจะถึงที่หมาย นิจก็เมื่อยขบไปทั้งตัวจนแทบหมดแรงเที่ยวเลยทีเดียว เสียงเพลงบรรเลงไพเราะนุ่มนวลขับคลออยู่ข้างหู กล่อมให้เปลือกตาของนิจค่อยๆ หนักขึ้นทีละน้อย อีกทั้งสามีภรรยาร่างมหึมาแถวหลังก็หยุดรบกวนเธอด้วย ทั้งคู่คงหลับไปแล้วกระมัง นิจคิด เธอเองก็อยากจะหลับเอาแรงสักงีบเหมือนกัน ตื่นขึ้นมาจะได้รู้สึกสดชื่น พร้อมต้อนรับวันใหม่ในดินแดนใหม่... หากทว่าทันทีที่เปลือกตาปิดลง เครื่องบินก็เกิดสั่นสะเทือนวูบไหว เสียงพนักงานต้อนรับรีบแจ้งเป็นภาษาต่างๆ บอกให้ผู้โดยสารทุกคนกรุณาปรับพนักที่นั่งตั้งตรงขึ้น และคาดเข็มขัดนิรภัยให้เรียบร้อย เนื่องจากเครื่องบินกำลังตกหลุมอากาศ! นิจทำตามคำแนะนำ จากนั้นก็นั่งหลับตาปี๋ด้วยความกลัว เมื่อไม่รู้จะทำอย่างไรดี จึงเริ่มต้นสวดมนต์ในใจ สวดมันทุกบทเท่าที่นึกออก ทั้งอาราธนาศีล อาราธนาธรรม บทแผ่เมตตา ไปจนกระทั่งบทกรวดน้ำ และถวายสังฆทานเธอก็ไม่เว้น! ‘เจ้าป่าเจ้าเขา เอ้ย! ไม่ใช่ ...เทวดาบนฟ้าทุกองค์โปรดคุ้มครองนิจด้วยนะเจ้าคะ นิจไปเกาหลีเที่ยวนี้ ก็เพราะเป็นช่วงปิดเทอมพอดี เลยคิดว่าจะไปเยี่ยมพี่ณา พี่สาวของนิจสักหน่อย ไม่ได้คิดจะหนีตามบอยแบนด์อย่างที่พวกเพื่อนๆ ตัวแสบมันเม้าท์กันเลยจริงๆ นะเจ้าคะ นิจสาบานก็ได้’ เทวดาจะเชื่อหรือไม่ นิจไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ ก็คือ อย่างน้อยท่านคงจะนึกเมตตาปรานีผู้โดยสารคนอื่นๆ อยู่บ้างหรอกน่า อาการสั่นโคลงเคลงวูบวาบของเครื่องบินจึงค่อยๆ หายไป จนกระทั่งกลับมานิ่งสงบดังเดิมในอีกไม่กี่นาทีต่อมา “ลืมตาได้แล้วคุณ” เสียงห้าวทุ้มของผู้โดยสารที่นั่งอยู่ข้างๆ นิจบอกกับเธออย่างนั้น “สัญญาณไฟให้คาดเข็มขัดดับแล้ว เห็นไหม?” นิจลืมตาขึ้นช้าๆ ตามที่เขาบอก ...ใช่ สัญญาณไฟดับลงแล้วจริงๆ ด้วย แปลว่า ทุกอย่างปลอดภัยดี สถานการณ์กลับคืนสู่สภาวะปกติแล้วสินะ นิจค่อยยิ้มออกอย่างโล่งอก รู้สึกว่าไม่เสียแรงเลยที่อุตส่าห์สวดมนต์ภาวนาตั้งหลายบท “ขอบคุณค่ะ” นิจพึมพำเบาๆ ใจนึกขอบคุณเทวดานางฟ้าบนสวรรค์ที่คุ้มครอง แต่แล้วก็พลันได้ยินเสียงห้าวทุ้มจากผู้โดยสารคนเดิมตอบกลับมาว่า “ไม่เป็นไร แต่จำไว้นะ เวลาเครื่องบินตกหลุมอากาศ คุณห้ามหลับตาปี๋แบบเมื่อกี้อีกล่ะ ต้องลืมตาไว้ คอยดูให้ดีสิว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง จะได้ตั้งสติเตรียมรับมือกับสถานการณ์ได้ถูก” คำพูดกึ่งตำหนิกึ่งแนะนำทำให้นิจแปลกใจ หันมามองหน้า ‘เพื่อนร่วมทาง’ เป็นครั้งแรก ‘เขา’ เป็นชายหนุ่มผิวคร้ามเข้ม ดวงตาเรียวคม ผมยาวละต้นคอ ให้อารมณ์แบบหนุ่มติสต์ อารมณ์ศิลปินมาดเซอร์ แต่ใบหน้าของเขาดูหล่อเหลา และสะอาดเกลี้ยงเกลาไม่มีหนวดเครารุงรังให้รกสายตา ‘แหม...เสียดาย นี่ถ้าผิวขาวกว่านี้อีกสักหน่อยล่ะก็ จะเข้าสไตล์เดียวกับนักร้องบอยแบนด์เกาหลีที่คิตตี้กำลังคลั่งไคล้อยู่เป๊ะเลย!’ “เอ่อ...คุณ เป็นคนไทยเหรอคะ?” ถามไปแล้วก็นึกอยากกัดลิ้นตัวเองนัก เพราะชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ดวงตาฉายแววประหลาดราวกับไม่พอใจอะไรสักอย่าง ก่อนย้อนถามรวนๆ กลับมาว่า “ผมพูดภาษาไทยกับคุณแบบนี้ แล้วคุณยังจะคิดว่าผมไม่ใช่คนไทยอีกรึไง?” โอ๊ย! เจ็บใจชะมัด... นี่เขาหาว่านิจ ‘โง่’ ชัดๆ เลยนี่ ทั้งที่นิจอุตส่าห์ทักทายดีๆ ไม่ฉีกหน้าเขาเรื่องที่เธอขอบคุณเทวดา แต่เขากลับไพล่คิดเอาว่าเป็นตัวเองแล้วแท้ๆ หล่อ... แต่ปากร้าย แบบนี้ใช้การไม่ได้! นิจใช้สายตาขุ่นเคืองมองดูเขาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าคล้ายกำลังพินิจพิเคราะห์อย่างละเอียดลออ ก่อนจะโต้ตอบกลับคืนไปบ้าง “ถึงคุณจะพูดภาษาไทยได้ ก็ไม่ได้หมายความว่าต้องเป็นคนไทยเสมอไปนี่คะ สมัยนี้คนต่างชาติพูดภาษาไทยได้มีออกถมเถ...” ได้ผล คิ้วเข้มของเขาขมวดเข้าหากันทันที แต่นิจแสร้งทำเป็นไม่สนใจ มือขาวบอบบางหยิบหูฟังขึ้นมาครอบเพื่อตัดบทสนทนาเสียดื้อๆ ความสงบดำเนินผ่านไปสักครู่ใหญ่ นิจกำลังจะเคลิ้มหลับอีกรอบอยู่แล้วเชียว หากไม่มี ‘หนุ่มไทย ผิวคร้าม ตาคม ผมยาว’ คนเดิมสะกิดแขนเธอเบาๆ จนต้องสะดุ้งตื่น “ขยับหน่อยสิคุณ ผมจะลุกไปเข้าห้องน้ำ” ที่นั่งของเขาอยู่ริมหน้าต่าง ส่วนที่นั่งของนิจอยู่ริมทางเดิน ดังนั้นตามมารยาทแล้วนิจจึงจำต้องเป็นฝ่ายขยับหลีกให้เขาลุกออกมา แต่ในขณะเดียวกัน จากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ก็ทำให้นิจอดคิดไม่ได้ว่า เขาจงใจแกล้งเธอรึเปล่านะ? “ขอบคุณ...” ชายหนุ่มกล่าว และแม้จะไม่มีคำว่า ‘ครับ’ ลงท้าย ทว่าน้ำเสียงของเขาก็ไม่ได้ห้วนจนเกินไปนัก ขณะที่เขาลุกขึ้นยืนนั่นเอง นิจจึงได้เห็นเต็มตาเป็นครั้งแรกว่าร่างของเขาสูงมากทีเดียวในสายตาผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอ ‘เอ...คงสักร้อยแปดสิบได้ละมั้ง?’ นิจแอบคาดคะเนอยู่ในใจ “คุณจะหลับต่อก็ได้นะ เดี๋ยวผมกลับมาแล้วค่อยปลุกคุณใหม่” เขาหันมาบอก พลางซ่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ไว้ที่มุมปาก เป็นรอยยิ้มที่ทำให้นิจสะกิดใจขึ้นทันทีว่า ‘นั่นไง ชัดเลย! เขาจงใจแกล้งเราจริงๆด้วย’ หลังจากนั้นอีกประมาณห้านาที เมื่อชายหนุ่มกลับมาจากทำธุระในห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว เขาก็เจอนิจนั่งกอดอกรออยู่ เธอขยับหลีกทางให้เขาเข้าไปนั่งประจำที่ทันทีโดยไม่ต้องรอให้เขาเอ่ยปากอีก หากคราวนี้พอนั่งลงปุ๊บ เขาก็เป็นฝ่ายจู่โจมนิจด้วยคำถาม ซึ่งฟังดูเผินๆ ก็เหมือนการชวนคุยธรรมดาทั่วไป “คุณจะเดินทางไปทำอะไรที่เกาหลีคนเดียว?” เอาล่ะ ได้โอกาสที่นิจจะเอาคืนบ้างแล้ว... “คุณจะอยากรู้ไปทำไมล่ะ?” ชายหนุ่มแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ “ก็ผมสงสัยนี่ ไม่ค่อยเห็นผู้หญิงไทย อายุน้อยๆ หน้าตาดีๆ เดินทางไปต่างประเทศคนเดียวสักเท่าไหร่” ได้ยินแบบนี้เข้า นิจก็รู้สึกหน้าชา ความโกรธแล่นขึ้นมาเป็นริ้วๆ “เอ๊ะ! นี่คุณหมายความว่ายังไง?” “ผมก็ชมว่าคุณทั้งสาวทั้งสวยน่ะซี...” เขาบอกหน้าตาเฉย แต่ประโยคหลังเบาลงคล้ายบ่นกับตัวเองมากกว่า “ไม่คิดเลยว่าพูดไทยแล้วยังจะต้องมาแปลเป็นไทยอีก” แต่นิจไม่ยอมให้เขาเบี่ยงเบนประเด็นง่ายๆ “บอกมาเดี๋ยวนี้นะ ประโยคเมื่อกี้ คุณหมายความว่ายังไงกันแน่?” นิจโกรธจริงๆ... เธอพอจะเดาความนัยของคำพูดเหล่านั้นออก แต่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะถูกผู้ชายแปลกหน้าที่เพิ่งพบเจอกันเป็นครั้งแรกบนเครื่องบินพูดจาทำนองนี้ใส่ แม้การสนทนาระหว่างเธอกับเขาดูเหมือนจะไม่ค่อยถูกชะตากันสักเท่าไหร่ ทว่าในฐานะสุภาพบุรุษ เขาก็ไม่น่าจะสบประมาทเธอแรงถึงขนาดนี้เลยนี่นา “ก็แล้วแต่คุณจะตีความ...” เขาตอบเสียงเรียบ ดวงตาคมไร้รอยสะทกสะท้านต่อความโกรธของสาวน้อย “เพราะทั้งคุณและผม เราต่างก็มีสิทธิ์ในการคิดเท่าเทียมกันไม่ใช่หรือ อีกอย่าง ความคิดของคนเราน่ะอาจจะเหมือนหรือแตกต่างกันก็ได้ ไม่มีใครควบคุมมันได้หรอก” นี่เขาพูดเรื่องอะไรกันแน่? นิจโกรธจนไม่รู้จะทำอย่างไรดี เธอเหลียวมองซ้ายทีขวาที แล้วก็ไม่กล้าส่งเสียงดังรบกวนผู้โดยสารคนอื่นๆ ซึ่งส่วนใหญ่กำลังเอนหลับกันอยู่ จึงได้แต่หันมาจ้องตาชายหนุ่ม ทว่านิจกลับมองไม่เห็นอะไรเลย นอกจากเงาสะท้อนของสาวน้อยร่างเล็กบอบบางคนหนึ่งกำลังจ้องตอบกลับมาด้วยแววตาฉุนเฉียว เหมือนลูกแมวกำลังขู่เสือยังไงอย่างนั้น... จากคุณ : Cissnei เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 13:36:28

ความคิดเห็นที่ 2 และแล้วเมื่อช่วงเวลาแห่งความทรมานผ่านพ้นไป ในที่สุดนิจก็สามารถหายใจได้ทั่วท้องซะที เครื่องบินที่เธอโดยสารมา ร่อนลงแตะรันเวย์ของสนามบินนานาชาติอินชอนโดยสวัสดิภาพ ตรงตามตารางเวลาที่ระบุไว้ในไฟลท์บินพอดี ไม่มีดีเลย์ นิจลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ รีบจ้ำอ้าวตามผู้โดยสารคนอื่นๆออกมา หลังจากผ่านช่องตรวจคนเข้าเมืองเสร็จเรียบร้อย ก็มาถึงโถงทางเดินใหญ่ของสนามบินซึ่งคลาคล่ำไปด้วยผู้คนมากมาย ส่วนใหญ่เป็นชาวเกาหลี ญี่ปุ่น จีน และไทย มากกว่าชาติอื่น ในขณะที่ฝรั่งชาติตะวันตกทางแถบยุโรป และอเมริกามีให้เห็นค่อนข้างบางตา หากถึงกระนั้น ความรู้สึกของการเดินทางมาต่างประเทศเพียงลำพังคนเดียวเป็นครั้งแรก ก็ทำเอานิจใจแป้วไม่น้อย ยังดีที่ ‘พี่ณา’ หรือ วัณวีณา พี่สาวคนเดียวของนิจโทรฯ นัดหมายกับเธอก่อนเดินทางเอาไว้ว่า ‘ฉันจะมารอรับที่ช่องประตู C’ นิจใช้เวลาไม่นานเดินหาประตูที่ว่านั่นจนเจอ ทว่าชะเง้อมองหาจนคอแทบเคล็ด ก็ยังไม่เห็นวี่แววแม้แต่เงาของพี่สาว จนเธอชักจะเริ่มกังวลใจขึ้นมาตะหงิดๆ ตามประสาสาวน้อยผู้พลัดถิ่น อะไรก็ไม่ร้ายเท่า ‘เพื่อนร่วมทาง’ ที่เพิ่งสบประมาทนิจกลางอากาศเมื่อครู่ เดินลากกระเป๋ามาหยุดยืนอยู่ข้างๆ เธอด้วยนี่ซี นิจแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น เพราะยังนึกเคืองๆ อยู่ จึงไม่อยากจะสนทนาพาทีกับผู้ชายปากร้ายแบบนี้อีกแม้แต่คำเดียว ‘เขา’ เองตอนแรกก็ไม่พูดกับนิจเช่นกัน จนกระทั่งหลังจากก้มลงมองดูนาฬิกาข้อมือเป็นครั้งที่สามนั่นแหละ เขาจึงเอ่ยปากขึ้นว่า “คุณรอคนมารับเหรอ?” นิจพยักหน้าครั้งหนึ่ง แต่ยังไม่ยอมพูดด้วยอยู่ดี ได้ยินเสียงเขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ พลางบอกโดยไม่มีใครถาม “ผมเองก็กำลังรอคนมารับเหมือนกัน แต่เลทไปเกือบชั่วโมงแบบนี้ไม่ไหว ถ้านั่ง SSB ไปซะตั้งแต่แรกล่ะก็ ป่านนี้คงใกล้ถึงโซลแล้ว” เมื่อความสงสัยเข้าครอบงำ นิจก็หลวมตัวหลุดปากถามเขาออกไปจนได้ “SSB คืออะไรเหรอคะ?” ใบหน้าคร้ามเข้มปรากฏรอยยิ้มบางๆ ขึ้นนิดหนึ่ง ก่อนจะอธิบายสั้นๆว่า “รถโดยสารประจำทางไง ย่อมาจาก Seat Style Bus แต่ถ้าเป็นคนเกาหลีเขาจะเรียกว่า ชวาจ็อก” ยังไม่ทันได้ซักถามอะไรเพิ่มเติม นิจก็ถูกผู้ชายผิวขาวร่างสูงท่าทางเร่งรีบคนหนึ่งชนเข้าที่ไหล่ขวาอย่างจังจนเซ แถมยังไม่ได้รับคำขอโทษอีกต่างหาก นิจกำลังนึกโมโหอยู่ในใจ ว่าทำไมผู้ชายคนนั้นถึงไม่มีมารยาทเอาเสียเลย แต่ดูเหมือนชายหนุ่มผิวเข้มที่อยู่ใกล้ๆ จะเดาใจและอ่านสายตาของเธอออกจึงบอกว่า “คนที่นี่ผิดกับคนไทยเรานิดหน่อย คือเขาจะคิดว่าคนที่เร่งรีบ เป็นคนมีเหตุผลน่าเห็นใจ ดังนั้นคนยืนเกะกะจนถูกชนจึงไม่สมควรถือโทษโกรธเคือง อีกอย่างที่สำคัญก็คือ ประเทศนี้มีพื้นที่ค่อนข้างน้อยเมื่อเทียบกับจำนวนประชากรทั้งหมด การเดินเบียดกันบ้างชนกันบ้างจึงนับว่าเป็นเรื่องธรรมดา ไม่จำเป็นต้องกล่าวขอโทษ หรือถือสาหาความกันให้ยิ่งเสียเวลาไปกันใหญ่ เขาเข้าใจตรงกันแบบนี้ทั้งประเทศแหละ ...เอาล่ะ ผมว่าคุณมายืนหลบทางนี้ดีกว่า จะได้ไม่โดนชนเอาอีก” ฟังดูมีเหตุผล นิจจึงก้าวไปยืนตรงที่เขาชี้อย่างว่าง่าย พลางคิดว่าถ้าเขาพูดดีๆ ด้วยแบบนี้เสียตั้งแต่ตอนอยู่บนเครื่องบินก็คงจะดีหรอก และในเมื่อเขาพูดดีมา นิจก็ดีตอบ “คุณรู้เรื่องที่นี่ดีจัง มาเที่ยวบ่อยเหรอคะ?” เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนตอบเสียงเรียบว่า “ตอนเป็นนักศึกษา ผมเคยมาเรียนที่นี่หลายปี” อ้อ! มิน่าล่ะ เขาถึงได้ดูท่าทางคุ้นเคยกับที่นี่ขนาดนี้ ไม่เหมือนนิจ ที่ดูเหมือนจะเริ่มกังวลขึ้นมาอีกแล้วซีว่า ถ้าหากพี่สาวไม่มารับตามที่ได้นัดหมายกันไว้ เธอจะทำอย่างไรดี? “พี่สาวของนิจ เอ่อ... ของฉันก็เรียนจบที่นี่เหมือนกันค่ะ ได้ยินว่าตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงหางาน แล้วก็อาจจะเรียนโทควบไปด้วยเลย ชวนให้กลับเมืองไทยยังไงก็ไม่ยอมกลับเสียที ไม่รู้ว่าเกิดไปติดอกติดใจอะไรเข้า...” พูดยังไม่ทันขาดคำ เสียงเรียกของคนที่นิจกำลังพูดถึงก็ดังขึ้น “ยายนิจ!...” นิจหันขวับไปตามเสียงเรียกที่คุ้นหู เห็นหญิงสาวร่างสูงเพรียวในชุดเดรสสีดำแบบเรียบคลาสสิค สวมรองเท้าบู้ทหนังเข้าชุดกัน กึ่งวิ่งกึ่งเดินตรงเข้ามาหา “เอ๋! พี่ณา... พี่ณาใช่ไหมคะ?” นิจไม่ยืนรออยู่เฉยๆอีกต่อไป ทว่าเธอขยับไปเพียงสองสามก้าว ผู้เป็นพี่สาวก็ปราดเข้ามาถึงตัวพอดี “ยายบ้า จำพี่สาวตัวเองไม่ได้รึไง?” ใช่พี่ณาจริงๆด้วย... นิจนิรันดร์ยิ้มกว้างด้วยความตื่นเต้นยินดี หลายปีมานี้ ‘วัณวีณา’ เปลี่ยนไปมากจนนิจจำเกือบไม่ได้เลยทีเดียว ...จากหญิงสาวสวยหวานเหมือนดอกไม้สีขาวกลีบบางเมื่อแรกแย้ม บัดนี้ยามเธอเบ่งบานเต็มที่ กลับกลายเป็นดอกกุหลาบสีแดงสดใส งามฉูดฉาด โดดเด่นสะดุดตาเหลือเกิน นิจสำรวจดูพี่สาวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าด้วยดวงตาเป็นประกาย ฉายแววชื่นชม “พี่ณาไปทำอะไรมาคะ สวยขึ้นเป็นกอง” “ยี้... สวยอะไรเป็นกองๆ” วัณวีณาทำจมูกย่น พูดปนหัวเราะ “เธอนั่นแหละไม่เห็นเปลี่ยนไปเลยสักนิดเดียว ยังกะโปโลเหมือนเดิม” นิจหัวเราะเบาๆ ขึ้นบ้าง มัวแต่ทักทายพี่สาวเพลินจนลืมแนะนำชายหนุ่มที่ชวนเธอคุยเป็นเพื่อนเมื่อครู่ไปเสียสนิท รอจนกระทั่งวัณวีณาเป็นฝ่ายสังเกตเห็น ‘เขา’ ด้วยตัวเอง ดวงตาของหญิงสาวจึงเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเรียกชื่อชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงกังวานใส รอยยิ้มแช่มชื่นปรากฏขึ้นบนใบหน้าซึ่งตกแต่งด้วยเครื่องสำอางมาอย่างดี “ธีร์!” นิจบอกไม่ถูกว่าอากัปกิริยาเช่นนั้นของพี่สาว เป็นอาการของคนที่รู้สึกยินดีจริงๆ จากหัวใจ หรือว่ากำลังเสแสร้งแกล้งทำกันแน่ และขณะที่ยังหาเหตุผลกลใดไม่เจอ เธอก็เห็นชายหนุ่มเหยียดริมฝีปากออก... “อัน-นยอง ฮาเซโย ฮยอง-ซู!” ...ประโยคนี้แปลความได้ประการเดียวเท่านั้นว่า ‘สวัสดีครับ คุณพี่สะใภ้’! ถึงแม้นิจจะไม่เข้าใจภาษาเกาหลีที่เขาพูดออกมา แต่เธอก็รู้สึกได้โดยสัญชาตญาณว่า รอยยิ้มของเขาช่างแปลกประหลาดเหลือเกิน ราวกับแฝงไว้ด้วยความเย้ยหยันระคนเจ็บช้ำล้ำลึกอยู่ภายใน อย่างที่มิอาจบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้! จากคุณ : Cissnei เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 13:37:10

ความคิดเห็นที่ 3 ช่วงเดือนตุลาคมและพฤศจิกายนเป็นช่วงฤดูใบไม้ร่วงของประเทศเกาหลี อากาศที่นี่จะค่อนข้างเย็นสบายไปจนถึงขั้นหนาวและหนาวจัดหากอยู่ในบริเวณพื้นที่แถบเทือกเขาสูง นิจเตรียมตัวรับมือเรื่องสภาพอากาศมาเป็นอย่างดีตั้งแต่ก่อนออกเดินทาง ดังนั้นเมื่อก้าวออกจากสนามบิน เผชิญกับอุณหภูมิประมาณ 15-16 องศาเซลเซียส นิจเพียงแค่หยิบเสื้อโค้ชตัวยาว เนื้อไม่หนามาก มาสวมทับพูลโลเวอร์อีกชั้นหนึ่งก็อบอุ่นใช้ได้แล้ว วัณวีณาเดินนำน้องสาวและชายหนุ่มไปยังลานจอดรถ เมื่อทุกคนขึ้นนั่งประจำที่เรียบร้อยแล้ว รถจึงค่อยเคลื่อนออกไป... สิ่งหนึ่งที่ยังไม่คุ้นชินนักสำหรับนิจ คือ รถยนต์ที่เกาหลีจะเป็นแบบพวงมาลัยซ้ายเหมือนกับที่อเมริกา ต่างจากของเมืองไทยที่บังคับใช้พวงมาลัยขวา นิจคิดว่าถ้าให้เธอมาขับรถที่นี่ มีหวังต้องแย่แน่ๆ แต่สำหรับวัณวีณา เธอคงหัดขับมาหลายปีจนชินแล้ว จึงสามารถควบคุมรถได้อย่างคล่องแคล่ว ไม่มีสะดุด พูดถึงการจราจร เส้นทางจากอินชอนซิตี้เข้าสู่กรุงโซลและเมืองต่างๆ นั้นมีให้เลือกหลายช่องทางให้เลือกตามแต่สะดวก ไม่ว่าจะเป็นทางรถยนต์ รถไฟ รถไฟใต้ดิน รวมไปถึงสายการบินภายในประเทศ การเดินทางที่นี่จึงนับว่าครอบคลุม หลากหลาย และสะดวกสบายใช้ได้ดีทีเดียว ทั้งนี้แม้จะมีเส้นทางสายหลักเชื่อมต่อระหว่างเมืองท่ากับเมืองหลวงโดยเฉพาะ แต่หากไม่ใช่ช่วงเทศกาลวันหยุดยาวติดต่อกันหลายวัน ก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องรถติดให้หงุดหงิดรำคาญใจ นิจนั่งอยู่ที่เบาะหลังเพียงคนเดียว มองดูพี่สาวกับชายหนุ่มอีกคนซึ่งนั่งอยู่ในตำแหน่งคนขับ และข้างคนขับ นิจคาดไม่ถึงจริงๆว่า ‘ธีร์’ หรือ ‘ธีร์ธวัช’ ผู้ชายที่บังเอิญร่วมเดินทางมาในเที่ยวบินเดียวกัน จะรู้จักกับพี่สาวของเธอมาก่อน ...และที่น่าแปลกอีกอย่างก็คือ นับตั้งแต่วัณวีณาปรากฏตัวขึ้น ชายหนุ่มช่างพูดคนเมื่อครู่ ก็ดูท่าจะสงบปากสงบคำขึ้นมาทันทีทันใดราวกับเป็นคนละคนก็ไม่ปาน! “ภพเพิ่งโทรฯมาบอกณาเมื่อเช้าค่ะ ว่าเขามีเคสต้องผ่าตัดด่วน ก็เลยฝากให้ณามารับธีร์แทน เพราะถึงยังไงณาก็ต้องมารับยายนิจที่นี่อยู่แล้ว” วัณวีณาเริ่มชวนคุย ขณะกำลังขับรถข้ามฟากจากทะเลตะวันตกอยู่บนสะพานแขวนยองจอง “อืมม์” นายธีร์ทำเสียงตอบรับในลำคอ “บังเอิญจังนะคะ ไฟลท์เดียวกัน แล้วยังได้ที่นั่งติดกันอีกด้วย” “อืมม์” “ก็แปลว่าทั้งสองคนคงพอจะได้พูดคุยทำความรู้จักกันบ้างแล้วล่ะซี” “...” คราวนี้คนสงบปากสงบคำถึงกับเงียบหายไปเลย นิจจึงต้องเป็นฝ่ายตอบพี่สาวซะเองว่า “ก็พูดกันบ้างสองสามประโยคค่ะ แต่ยังไม่ถึงขั้นเรียกว่า รู้จัก” ฟังจากสุ้มเสียง ‘เอาคืน’ ของน้องสาวแล้ว วัณวีณาก็หัวเราะเบาๆ คงเพราะพอจะเดาฤทธิ์เดชฝีปากของชายหนุ่มออกกระมัง “ตายจริง มนุษยสัมพันธ์ยังไม่ดีขึ้นอีกเหรอคะธีร์?” นิจไม่แน่ใจว่า ชายหนุ่มตั้งใจจะประชดเธอหรือว่าพี่สาวกันแน่ จู่ๆเขาก็หันมาแนะนำตัวด้วยสีหน้าบึ้งตึง น้ำเสียงเย็นชาแห้งแล้งเหมือนมะนาวไม่มีน้ำ “ผมชื่อ ธีร์ธวัช หรือจะเรียกว่า ‘ธีร์’ ก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จัก...” “ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ ฉันชื่อ...” “ผมรู้แล้ว” ธีร์รีบชิงบอกขึ้นก่อน “คุณชื่อ ‘นิด’ เพราะตัวเล็กนิดเดียว!” วัณวีณาหัวเราะออกมาอีกครั้ง คราวนี้เสียงดังกว่าเดิม “น้องสาวณาชื่อ ‘นิจ’ ค่ะ พยัญชนะตัวสุดท้ายสะกดด้วย จ.จาน ไม่ใช่ ด.เด็ก เพราะชื่อจริงของยายนิจคือ ‘นิจนิรันดร์’...” จบตอน แก้ไขเมื่อ 05 มิ.ย. 54 20:28:38 จากคุณ : Cissnei เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 13:38:00

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านค่ะ แหม อย่างนี้ไม่เรียกไปนอกคนเดียว มีพี่สาวอยู่ทั้งคน จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 20:11:11

ความคิดเห็นที่ 5 นางเอกชื่อแปลกจังเลยค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 54 13:41:34