ความคิดเห็นที่ 1 แมกไม้สีเขียวปรากฏไม่บ่อยนักในอาณาจักรมูโรไค ส่วนใหญ่ต้นไม้ในดินแดนนี้จะแห้งกรังราวกับรอวันตาย แม้ว่าพวกบร็อมจะสามารถปลูกเทือกสวนไร่นาได้ แต่ผลผลิตก็ลีบเล็กกินไม่อร่อยปาก เศษที่เหลือก็ต้องโยนให้สัตว์เลี้ยงกิน ไม่สามารถส่งไปขายยังบ้านเมืองอื่น ที่พอจะทำให้พวกบร็อมมั่งคั่งได้บ้าง ก็คงจะเป็นการส่งสัตว์จำพวกม้าออกไปขาย ม้าเมืองบร็อมมีฝีเท้าที่ว่องไวรวดเร็วที่สุดในโลกนูบลา ต้นไม้สูงชะลูดต้นหนึ่ง ตระหง่านกิ่งใบที่ร่อยหรอแถบทุ่งหญ้าหงอยเหงา ร่างของเจ้าชายผู้สูงศักดิ์กำลังนั่งพักผ่อนอิงแอบและหลับใหล สายลมเฉื่อยพัดโชยเบาสบาย ภวังค์แห่งนิทราชวนให้เจ้าชายซิลวาฝันเห็นเอลฟ์สาวตนหนึ่ง นางรูปร่างอรชรแบบบาง ผิวกายขาวระเรื่ออมชมพู ใบหน้างามดุจเทพธิดา ดวงเนตรกลมกรุ้มกริ่ม นัยน์ตาสีเขียวสดสว่าง เส้นผมสีทองยาวตรงประบ่าดุจเส้นไหม ขณะเดียวกัน เอลฟ์หนุ่มตนหนึ่งที่มีรูปงามราวเทพบุตรก็เดินเข้ามาจับมือของนาง ฉับพลันนั้นเอง ซิลวาก็สะดุ้งตื่น “อ้าว...” เขาตั้งสติไล่เรียงความ “ฝันไปหรอกเหรอ” แม้จะรู้ตัวว่าเป็นความฝัน แต่ซิลวาก็ยังฉายยิ้มให้กับตัวเอง ไม่ใช่แค่ฝันเห็นเอลฟ์สาวผู้งดงาม แต่เอลฟ์หนุ่มในความฝันนั้น เขารู้สึกไปเองว่าน่าจะเป็นตัวเขา อึดใจต่อมาซิลวาก็ต้องถอนใจยาว สีหน้าลู่ลงด้วยความผิดหวัง บร็อมเตี้ยแกร็นอย่างเขาจะรูปหล่องดงามแบบนั้นได้อย่างไร เขาเติบโตมากับตำนานห้าพันปีที่เล่าถึงคำสาปของพวกนากะไส บัดนี้บร็อมกับเอลฟ์เป็นดั่งคนละสายพันธุ์ไปแล้ว ซิลวาลุกจากผืนหญ้าใต้ไม้ใหญ่ เขาปัดเศษหญ้าและใบไม้ออกจากตัว ฝูงม้าเมืองบร็อมฝูงหนึ่งถูกต้อนข้ามทุ่งหญ้าไป เขาจึงฉุกคิดได้ว่าถึงเวลากลับปราสาทแล้ว ซุปฟักทองร้อนๆของพระมารดากำลังรออยู่ และเหนืออื่นใด เขาต้องรีบกลับปราสาทก่อนฟ้ามืด ยามราตรีไม่เคยปลอดภัยสำหรับชาวบร็อม เพราะพวกซาไชน์จากเกาะทางเหนือมักจะมาลักพาตัวชาวบร็อมในตอนกลางคืน ว่าแล้วซิลวาก็วิ่งกลับปราสาท สร้อยคอที่ถูกร้อยผ่านแหวนสีเงินวงหนึ่งส่งเสียงกรุ๊งกริ๊งไปตามแรงกระเทือนในการวิ่ง ข้ามโพ้นทะเลมาทางฝั่งตะวันตกคือแผ่นดินใหญ่ของทวีปไพร์ทูลอร์ ทางตอนเหนือของไพร์ทูลอร์คือป่าสามสีที่ชื่อว่า ป่าคาเทียร์ นี่คือดินแดนของชาวเอลฟ์ผู้สูงส่ง เล่ากันว่าเป็นดินแดนที่สวยงามที่สุดแล้วในโลกนูบลา อร่ามงามตาด้วยสีสันแห่งมวลพฤกษา ต้นไม้ใบหญ้ากรีดกระทบเป็นเสียงกระดิ่งลม ใจกลางป่าคาเทียร์คืออาณาจักรในแมกไม้กับปราสาทสูงสีน้ำตาล ณ เวลานี้ เอลฟ์แห่งป่าคาเทียร์กำลังทำสงครามกับพวกกาน่าแห่งป่าปีศาจ ไม่มีใครรู้ว่าต้นเหตุมาจากเรื่องใด ทั้งที่ต่างอยู่อย่างสุขสงบมาเนิ่นนานตั้งแต่อดีตกาล แต่แล้ววันหนึ่งพวกกาน่าก็ออกสังหารชาวเอลฟ์ราวผักปลา พวกกาน่าเป็นอสุรสัตย์สี่ขาแต่เดินสองขา ขาหน้ากลายเป็นมือและลำแขนอย่างมนุษย์ ทำให้พวกมันหยิบจับอาวุธได้อย่างคล่องแคล่ว พวกกาน่าใช้เวทมนตร์ไม่ได้เลย แต่ร่างกำยำแข็งแกร่ง เดิมทีแล้วพวกกาน่าเป็นเพียงสัตว์ป่าที่อาศัยในป่าปีศาจที่กว้างใหญ่ไพศาล แต่คำสาปของนากะไสเมื่อห้าพันปีก่อนทำให้พวกมันกลายสภาพวิปลาส ยืนสองขาและเปลี่ยนขาหน้ามาหยิบจับอย่างมนุษย์ ด้วยสัญชาตญาณของสัตว์ป่า พวกกาน่าจึงไร้ปรานี กระหายการฆ่าฟัน ตลอดห้าพันปีที่ผ่านมา พวกกาน่าไม่เคยรุกรานใคร แต่ฆ่าฟันกันเอง อิวาน ดาลูวิส พระราชาของชาวเอลฟ์คาดเดาว่าพวกกาน่าคงเกิดบ้าเลือดอะไรสักอย่างจึงกล้ากำแหงออกมาสู้รบกับพวกเอลฟ์ พระราชาอิวานเคืองแค้นที่ชาวเอลฟ์ถูกพวกป่าเถื่อนกาน่าสังหาร จึงตั้งกองกำลังออกรบด้วยพระองค์เอง ทว่า พวกกาน่าที่ใช้เวทมนตร์ไม่เป็น กลับสามารถร่ายคำสาปพิลึกพิลั่นกำราบทัพของพระราชาอิวานได้ พระราชาอิวานต้องมนตร์คำสาปจนเกิดประชวร กระอักพระโลหิตทุกสามเวลา ร่างกายผอมเกร็งราวกับมนุษย์ที่กำลังจะละสังขาร ทั้งที่พระองค์เป็นเอลฟ์ผู้ทรงพลังมาถึงหนึ่งพันห้าร้อยปี เมื่อพระราชาอิวานประชวรหนักจากมนตร์คำสาป ชาวเอลฟ์จึงขวัญหนีดีฝ่อ ทำได้เพียงยันกองทัพกาน่าไม่ให้เข้ามาในป่าคาเทียร์ แต่ก็จวนเจียนจะพ่ายแพ้อยู่ในที พระราชาอิวานจึงตัดสินใจส่งพระสาส์นขอความช่วยเหลือจากมนุษย์แห่งอาณาจักรเซฟีรอน คนแคระจากเหมืองกานัค และเหล่าแมลงยักษ์จากประเทศทะเลทรายอิกรอส กระนั้น ไพร่พลของแต่ละเผ่าก็ล้มตายกันไปมาก พวกกาน่าแข็งแกร่งและมากด้วยจำนวน พระราชาอิวานคาดว่าทัพทั้งหมดคงจะปกป้องชายแดนได้เพียงสามเดือน จากนั้นป่าสามสีคงจะต้องถูกยึดครองโดยพวกกาน่า “ข้าไม่คิดว่าพวกกาน่าจะแข็งแกร่งถึงเพียงนี้” พระราชาอิวานรับสั่งอย่างอ่อนแรงบนบรรจถรณ์ ขณะที่ข้าขุนนางคนสำคัญกำลังล้อมรอบเพื่อรอรับสั่ง “พวกมันมีพลังแบบนี้ได้ยังไง” “ทูลฝ่าบาท พวกกาน่าโง่เขลาเกินกว่าจะใช้เวทมนตร์ได้ บางทีอาจเป็นพวกซาไชน์คอยช่วยเหลือพวกมัน” ปราชญ์แม็กกีสออกความเห็น “ข้าคิดว่าไม่” แม่ทัพอาราเนียร์ผู้ทระนงค้านเสียงแข็ง “ชาวซาไชน์มันขลาดเกินจะมาทำสงครามกับเราชาวเอลฟ์ ห้าพันปีก่อนยังเล่ากันว่าชาวซาไชน์กลัวตายถึงขนาดหักหลังพวกนากะไสแล้วหนีเอาตัวรอด” “แล้วเจ้าคิดว่าใครสนับสนุนพลังเวทมนตร์ให้พวกกาน่า แม่ทัพอาราเนียร์” พระราชาอิวานตรัสถาม “กระหม่อมยังไม่แน่ใจ บางทีอาจเป็นของวิเศษอะไรสักอย่างที่ซุกซ่อนอยู่ในป่าปีศาจแล้วพวกกาน่าไปเจอเข้า จึงนำมาเป็นอาวุธร้าย” ของวิเศษของใครกันที่จะมีพลังเวทมนตร์ร้ายกาจถึงขั้นสาปชาวเอลฟ์ได้เล่า ป่าปีศาจลึกลับซ่อนเร้นก็จริง แต่ข้าก็ไม่คิดว่า...” ยังรับสั่งไม่ขาดก็ทรงกระอักบ้วนพระโลหิต มหาดเล็กรีบนำที่บ้วนพระโอษฐ์ไปรองรับ เสียงบ้วนพระโลหิตที่ทุกข์ทรมานชวนให้เหล่าขุนนางใจเสียและอดสงสารพระราชาอิวานไม่ได้ “กระหม่อมจะไม่ยอมให้ฝ่าบาทต้องทนทุกข์อีกต่อไป กระหม่อมจะต้องกำราบและหาที่มาของพลังเวทมนตร์ของพวกกาน่าให้ได้!” “พอเถิด แม่ทัพอาราเนียร์” กรินเดอร์ หัวหน้านักปราชญ์และที่ปรึกษาส่วนพระองค์เดินเข้ามาสมทบองค์ประชุมที่รายล้อมรอบบรรจถรณ์ “ช่วงเวลาที่สำคัญ อย่าปล่อยให้หมดไปกับความแค้น ข้าว่าเวลานี้ควรใช้เวลาเพื่อหาทางช่วยเหลือพระราชาอิวานให้พ้นคำสาปเสียก่อนดีกว่า” ว่าพลางถวายคำนับพระราชา กรินเดอร์เป็นนักปราชญ์ที่หลักแหลมและสุขุม เขาขยับชุดคลุมสีแดงขลิบทองก่อนจะยื่นหนังสือเก่าแก่เล่มใหญ่ให้มหาดเล็กนำถวาย “นี่คือสิ่งใด” พระราชาอิวานที่ค่อยๆหายจากอาการกระอักพระโลหิต ยื่นหัตถ์รับหนังสือโบราณพลางตรัสถามอย่างเหนื่อยอ่อน “ตำราพิชัยยุทธของเซอร์คารอน กระหม่อมพบจากกองคัมภีร์เวทมนตร์ในหอตำราหลวง กระหม่อมสงสัยในพลังเวทมนตร์ของพวกกาน่าเช่นกัน แต่ก็อดห่วงฝ่าบาทไม่ได้ จึงค้นหาหนทางที่จะถอนคำสาป กระทั่งไปพบตำราพิชัยยุทธของเซอร์คารอน” “ข้าเคยได้ยินชื่อของเซอร์คารอน” พระราชาอิวานรับสั่งเสียงเบา ประหวัดนึกถึงนักเวทย์ชาวเอลฟ์ผู้เก่งกาจตนหนึ่งในประวัติศาสตร์ “เซอร์คารอนคือผู้ที่บันทึกเรื่องราวต่างๆในนูบลานานกว่าสามพันปี ก่อนจะสิ้นไปเมื่อสองพันปีก่อน ว่ากันว่าตำรามากมายของเขากระจัดกระจายไปทั่วโลกนูบลา แล้วตำราพิชัยยุทธเล่มนี้บอกอะไรแก่เจ้ารึ กรินเดอร์” “บันทึกลึกลับพะย่ะค่ะ เล่าถึงของวิเศษชิ้นหนึ่งเรียกกันว่า แหวนโอสถ สามารถนำมาปรุงยาแก้คำสาปได้สารพัด” “แล้วเจ้ารู้ได้ยังไงว่าจะแก้คำสาปนี้ได้” ทรงตรัสถามทันควัน “เพราะเซอร์คารอนบันทึกไว้ว่า แม้แต่คำสาปของพวกนากะไสก็แก้ไขได้พะย่ะค่ะ” สิ้นคำตอบของกรินเดอร์ ทุกคนในห้องพระบรรทมของพระราชาอิวานต่างตะลึงพรึงเพริด มองหน้ากันไปมา แม้แต่พระราชาอิวานก็ทรงนิ่งอึ้ง “เจ้าหมายความว่า...” พระราชอิวานมีสีพระพักตร์ซีดเผือด “คำสาปที่ทำร้ายข้าอยู่นี้เป็นคำสาปของพวกนากะไสงั้นรึ” “จะเป็นไปได้ยังไง!” แม่ทัพอาราเนียร์กับปราชญ์แม็กกีสเอ่ยเป็นเสียงเดียวกันด้วยความไม่เชื่อหู จากนั้นแม่ทัพอาราเนียร์ก็ชิงพูดด้วยความร้อนรนก่อน “ท่านกรินเดอร์ พวกนากะไสถูกกักขังยังใต้ท้องสมุทร ลึกสุดจะหยั่งถึง บนโลกนี้ไม่เหลือพวกนากะไสอีกแล้ว เป็นไปไม่ได้หรอกที่พวกมันจะสนับสนุนพลังเวทมนตร์ให้พวกกาน่า” “ใครจะยืนยันความข้อนี้ได้เล่าแม่ทัพอาราเนียร์ สงครามล้างเผ่าพันธุ์ถูกเล่าขานมานานกว่าห้าพันปี ชาวเอลฟ์ที่มีอายุขัยยาวนานกว่าเผ่าพันธุ์อื่นยังไม่มีใครอยู่คงกระพันมาจนถึงวันนี้ แม้แต่เซอร์คารอนก็หมดอายุขัยไปตั้งแต่สองพันปีก่อน หรือแม้แต่ลอร์ดอาซีเดียสที่มีอายุมากที่สุดในเวลานี้ก็มีอายุเพียงสองพันปี สรุปแล้วคนที่เหลือรอดจากสงครามเมื่อห้าพันปีก่อนนั้น ไม่มีเลย และเหนืออื่นใด คำสาปร้ายที่พระราชาอิวานทรงทนทุกข์อยู่นี้ ก็ให้รู้สึกถึงพลังเวทมนตร์ของพวกนากะไส” “ท่านจะบอกว่าตำนานที่เล่าขานมาห้าพันปีเป็นเรื่องโกหกงั้นรึ” “เปล่าเลย หากแต่... ตำนานก็อาจจะผิดเพี้ยนไปตามกาลเวลา ข้ารู้ว่ากุสทอร์จ้าวแห่งความมืด ผู้นำของพวกนากะไสถูกกักขังชั่วกัปชั่วกัลป์ใต้ท้องสมุทร ใช่แล้ว นั่นเป็นเรื่องจริง กระนั้น ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่หลงเหลือพวกนากะไสมาจนถึงปัจจุบัน บางทีอาจจะมีพวกนากะไสที่ยังรอดชีวิตสืบสายพันธุ์และตั้งรกรากรอคอยสางแค้นที่ใดสักแห่งในนูบลา” การสันนิษฐานของกรินเดอร์ทำให้ทุกคนตกอยู่ในภวังค์ หากเป็นเช่นกรินเดอร์กล่าวก็น่าหวาดหวั่นนัก พวกนากะไสไม่ควรเป็นเผ่าพันธุ์ที่มีชีวิตบนโลกใบนี้ “เอาเถิด เรื่องนากะไสพักไว้ก่อน ยังไม่มีหลักฐานอะไรทั้งนั้น” พระราชาอิวานตรัส “ข้าอยากรู้เรื่องของแหวนโอสถมากกว่า มันคืออะไรกัน จะช่วยรักษาคำสาปที่ทำร้ายข้าได้จริงหรือ” “พะย่ะค่ะฝ่าบาท แหวนโอสถตามบันทึกของเซอร์คารอน กล่าวว่ามีสีเงินยวงแวววาว เดิมเป็นแหวนของวีรบุรุษเอลฟ์นามว่าซอร์ แต่ก็หายสาบสูญไปหลายพันปีแล้ว แหวนโอสถสามารถนำมาปรุงยารักษาคำสาปได้หนึ่งครั้ง จากนั้นมันจะเปลี่ยนเป็นสีดำและใช้การไม่ได้ไปอีกหนึ่งร้อยปี กระหม่อมคิดว่าหากแหวนโอสถมีจริง มันน่าจะเป็นของที่ตกทอดในหมู่ชาวเอลฟ์ หรือไม่ก็... ชาวบร็อม” “แหวนแห่งซอร์งั้นรึ?” พระราชาอิวานตรัสทวน นึกภาพคุ้นตาราวกับเคยเห็นแหวนวิเศษนี้จากที่ใดมาก่อน ขณะนั้นเอง ร่างบอบบางอรชร ผิวขาวสุกปลั่งอมชมพูของเอลฟ์สาวตนหนึ่งยืนแอบอิงนอกบานทวาร แอบฟังเหล่าข้าขุนนางประชุมกับพระราชาอิวาน เจ้าหญิงอาริเทียร์ ดาลูวิส พระธิดาของพระชาอิวาน อาริเทียร์มีอุปนิสัยร่าเริง แก่นแก้ว และกล้าหาญ เป็นเจ้าหญิงแสนซนที่ชาวเอลฟ์ต่างก็รักใคร่ อาริเทียร์เป็นห่วงอาการประชวรของพระบิดา จึงมาแอบฟังการสนทนาของพวกผู้ใหญ่ ช่างบังเอิญดีแท้ อาริเทียร์ได้มาฟังช่วงสำคัญพอดิบพอดี นางกระหยิ่มยิ้มย่องด้วยความหวังที่จะช่วยบรรเทาอาการประชวรของพระบิดา เมื่อได้ยินเรื่องแหวนโอสถก็เริ่มวางแผนที่จะออกตามหาโดยไม่สนใจเลยว่าพระบิดาก็ส่งองครักษ์ออกไปตามหาแหวนเช่นกัน กรินเดอร์ใช้เวลาสามวันในการสืบหาร่องรอยว่าแหวนแห่งซอร์ตกทอดอยู่ที่ใด กระทั่งเขาพบคำตอบว่าวีรบุรุษซอร์คือต้นราชวงศ์พาราเซล เป็นเอลฟ์สกุลสูงส่งที่ปกครองแผ่นดินเอลฟ์มาตั้งแต่สมัยโบราณ กระทั่งเมื่อห้าพันปีก่อนพวกนากะไสสาปสรรค์และทำสงครามกับทุกเผ่าพันธุ์ รัชทายาทแห่งพาราเซลถูกสาปกลายเป็นชาวบร็อม ขุนนางเอลฟ์สกุลดาลูวิสจึงขึ้นปกครองบัลลังก์เอลฟ์ สืบเนื่องมาถึงพระราชาอิวาน เมื่อเป็นเช่นนี้ กรินเดอร์จึงเดาว่า แหวนแห่งซอร์น่าจะตกทอดในราชวงศ์พาราเซล เมื่อราชวงศ์พาราเซลถูกสาปกลายเป็นชาวบร็อมผู้ต้อยต่ำไปแล้ว นั่นก็หมายความว่าแหวนแห่งซอร์จะต้องตกทอดอยู่ในหมู่ชาวบร็อมอย่างแน่นอน กรินเดอร์รีบนำสิ่งที่ค้นพบนี้ไปทูลแก่พระราชาอิวาน แต่พระองค์กลับมีสีพระพักตร์ที่หม่นหมองไม่สบายพระทัย “เราชาวเอลฟ์ดูหมิ่นพวกบร็อมไว้มากเหลือเกินกรินเดอร์ ตลอดห้าพันปีแทบจะตัดขาดกันไปแล้ว เวลานี้จะไปขอความช่วยเหลือพวกเขาได้ยังไง” “แต่ฝ่าบาทไม่เคยดูหมิ่นชาวบร็อม พวกเขาจะต้องเล็งเห็นในพระเมตตา” กรินเดอร์เอ่ยตามจริง พระราชาอิวานไม่เคยดูหมิ่นดูแคลนชาวบร็อมเลย เพราะตระกูลดาลูวิสเคยเป็นแม่ทัพและขุนนางคนสำคัญในสมัยราชวงศ์พาราเซล แม้ไม่ใช่พระญาติแต่ก็ร่วมเคียงข้างกันมานาน ช่วงเวลาหลายพันปีที่ผ่านมา ทุกชีวิตในนูบลาล้วนปรับตัวกับสิ่งที่ตัวเองได้รับอันเป็นผลพวงจากสงคราม มีบางกลุ่มบางพวกเท่านั้นที่คิดว่าตัวเองสูงส่งกว่า จึงดูหมิ่นผู้ที่ต้อยต่ำกว่า พวกที่ไม่ถูกสาป ก็ดูหมิ่นพวกที่ถูกสาปอย่างอัปยศ อาณาจักรที่ยากไร้อย่างมูโรไคของชาวบร็อม จึงเป็นที่เหยียดหยามจากหลายเผ่าพันธุ์ “หากแหวนแห่งซอร์อยู่ในหมู่ชาวบร็อมจริง เจ้าคิดว่าพวกเขาจะมอบให้แก่เราชาวเอลฟ์รึ” “ชาวบร็อมก็คือเอลฟ์ พวกเขาแค่สิ้นเสียรูปกายและพลังเวทมนตร์ หากพวกเขาไม่ลืมความเป็นเอลฟ์ไปเสียก่อน พวกเขาย่อมที่จะยินดีช่วยเหลือฝ่าบาท” “เช่นนั้นก็ให้ลูกไปตามหาแหวนแห่งซอร์ด้วยตัวเองเถิดท่านพ่อ” เจ้าหญิงอาริเทียร์โพล่งขึ้นมาพร้อมร่างที่ขยับเข้าสู่ห้องพระบรรทม “องครักษ์ที่ท่านพ่อจะส่งไปคงพูดต่อรองไม่เป็น ลูกจะไปตามหาเองอย่างลับๆแบบไม่ให้ใครสงสัย” “นี่ห้องนอนของพ่อเป็นที่วิ่งเล่นของเจ้าไปแล้วรึอาริเทียร์” “โธ่ ท่านพ่อ ประชวรขนาดนี้ยังจะเย้าลูกอยู่อีก เอาเป็นว่าลูกจะเดินทางไปมูโรไค แล้วจะออกสืบหาแหวนแห่งซอร์ให้เองเพคะ” พระราชาอิวานยิ้มน้อยๆ อ้าพระกรให้ร่างบางของเจ้าหญิงแสนงามเข้าสู่อ้อมกอด กรินเดอร์ค่อยๆน้อมถอยกายออกห่างเพื่อให้สองพระองค์ได้สนทนาเป็นส่วนตัว “ลูกพ่อ มูโรไคเป็นถิ่นทุรกันดาร เจ้าไม่เคยออกไปเที่ยวไหนไกลกว่าต้นโอ๊คสีทองข้างกำแพงปราสาท เช่นนั้นจะทนลำบากกับการเดินทางแสนไกลได้รึ” “ของแบบนี้มันต้องลองเพคะ ลูกอายุเกือบสองร้อยปีแล้วนะ ร่ายเวทเก่งกว่ามหาดเล็กบางคนเสียอีก” “อาริเทียร์” พระราชาอิวานตรัสด้วยน้ำเสียงห่วงใย “พ่อรู้ดีว่าไม่อาจห้ามความแก่นแก้วแสนซนของเจ้าได้ ต่อให้เบื้องหน้าเต็มไปด้วยขวากหนาม นั่นก็ไม่ใช่อุปสรรคที่จะมาหยุดเจ้า” “ท่านพ่อรู้จักลูกดียิ่งกว่าใคร” “ถ้าเช่นนั้น หากลูกตั้งใจมั่นที่จะช่วยพ่อ ก็ขอให้เจ้าปฏิบัติตามคำสั่งสามประการ จงรับปากพ่อว่าเจ้าจะไม่เปิดเผยฐานันดรศักดิ์ว่าตัวเองเป็นใครเพื่อไม่ให้เกิดอันตราย ข้อสอง จงอย่าให้ใครรู้ว่าเจ้ากำลังตามหาสิ่งใด แหวนแห่งซอร์คือของวิเศษ หากมีคนล่วงรู้ อาจเกิดการแย่งชิงจนถึงขั้นฆ่าฟันกัน และข้อสุดท้าย หากเกิดภยันตรายใดใด ไม่ต้องห่วงเรื่องแหวน ขอให้เจ้ารีบกลับคาเทียร์โดยไว” “ลูกรับปากเพคะท่านพ่อ” อาริเทียร์เผยยิ้มหวาน คำสั่งทั้งสามข้อง่ายดายเหลือเกิน “และอีกอย่าง พ่ออยากให้เจ้ารู้ไว้ เวลานี้กองกำลังชายแดนคงจะต้านพวกกาน่าได้อีกแค่ไม่เกินสามเดือน แต่หากพ่อพ้นคำสาปได้ทันการ ก็คงจะออกศึกปกป้องอาณาจักรได้ พวกทหารก็จะมีกำลังใจมากขึ้น รวมกองกำลังของมนุษย์ คนแคระ และพวกแมลงอิกรอสเข้าไปอีก ย่อมชนะพวกกาน่าได้อย่างแน่นอน” “หมายความว่าลูกต้องรีบหาแหวนแห่งซอร์ให้พบและรีบนำกลับมาก่อนสามเดือนใช่ไหมเพคะ” พระราชาอิวานยิ้มรับ อาริเทียร์สวมกอดพระบิดาด้วยความรักและห่วงใย นางเกิดแรงบันดาลใจแรงกล้าที่จะช่วยชีวิตพระบิดา ซึ่งหากทำได้ นั่นหมายถึงนางสามารถช่วยอาณาจักรเอลฟ์ให้รอดพ้นเงื้อมมือของพวกกาน่าด้วย อาริเทียร์ไม่รอช้า รุ่งขึ้นยามตะวันสาดแสง นางล่องเรือไปเพียงลำพังออกจากคาเทียร์ อ้อมแหลมกานัคไปทางเหนือ และเพียงสามวันให้หลังนางก็เดินทางมาถึงเกาะมูโรไค ทางด้านพระราชาอิวานที่ยังคงประชวรด้วยคำสาป เกิดประหวัดนึกถึงบางสิ่งบางอย่าง จึงยันพระวรกายลุกขึ้น เสด็จไปยังท้องพระโรงหินอ่อนเก่าแก่ในปราสาท ท้องพระโรงหินอ่อนนี้เคยเป็นที่ประทับสำราญของพระราชามีเดียส พาราเซล ตั้งแต่สมัยห้าพันปีก่อน ภายหลังพระองค์กับรัชทายาทพระนามว่า เจ้าชายเซาร์เซอร์ ต้องคำสาปกลายเป็นชาวบร็อม ท้องพระโรงหินอ่อนนี้จึงร้างไร้ ตั้งไว้เพียงหุ่นปั้นและตกแต่งแค่พองาม พระราชาอิวานนึกถึงบางสิ่งบางอย่าง จึงเสด็จมาทอดพระเนตร ณ ท้องพระโรงหินอ่อน ไล่สายพระเนตรไปตามกำแพงที่ประดับด้วยภาพวาดของบุคคลสำคัญในราชวงศ์พาราเซล ภาพจิตรกรรมสุดท้ายคือเจ้าชายเซาร์เซอร์รูปงามหล่อเหลาสมกับเป็นเจ้าชายเอลฟ์วัยหนุ่มผู้สูงศักดิ์ ผิวกายขาวสะอาด รูปร่างล่ำสันสมส่วน สวมใส่เสื้อเอลฟ์ฟารา เป็นเสื้อกลัดกระดุมเงินทำจากขนสัตว์ สวมทับด้วยผ้าคลุมที่ทำจากเส้นไหมสีขาว เจ้าชายเซาร์เซอร์ยังสวมสังวาลย์สีเงินซึ่งร้อยผ่านแหวนวงหนึ่งเอาไว้ “ใช่จริงๆ นี่คงจะเป็นแหวนแห่งซอร์” พระราชาอิวานตรัสด้วยความหวังเต็มพระทัย จากคุณ : CaesarNote เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 17:50:33

ความคิดเห็นที่ 2 ถ้าแก้คำสาปได้ ก็จะกลับมาเป็นเอลฟ์หรือเปล่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 20:24:55