ความคิดเห็นที่ 1 ดุริยะกับพิณทองนั่งรอเพลงพิณอยู่ที่ล็อบบี้ของโรงแรมด้วยท่าทีไม่สบายใจนัก ที่หญิงสาวบอกให้พวกเขาลงมาก่อน ส่วนตัวเองจะขอไปคุยอะไรกับผู้จัดการส่วนตัวหน่อย ‘เพลงไม่เหมือนแม่กับคุณเล็กนี่ที่จะทำใจเย็น ไม่คิดจะเอาเรื่องเอาราวกับคนที่ทำเลวกับเรา’ ‘เราสองคนไม่ได้จะปล่อยทุกอย่างให้เงียบหายนะ เพลง แต่ผมคิดว่าเราน่าจะมีหลักฐานมากกว่านี้ก่อน ไม่อย่างนั้น นอกจากเราจะจับเขาไม่ได้แล้ว จะทำให้เขาไหวตัวทัน อาจหาทางทำลายหลักฐานได้’ ดุริยะเตือนอย่างสุขุม ‘แค่นี้ทุกอย่างก็ชัดเจนแล้ว คุณเล็ก ขืนช้าสิ เขาจะมีเวลาทำลายหลักฐาน’ หญิงสาวร้องอย่างดื้อดึง ซึ่งก็นำความแปลกใจมาสู่ทั้งคู่ยิ่งนัก เพราะจู่ๆ คนที่ตอนแรกทำท่าจะยอมทำตามคำแนะนำของแม่เกิดคิดตรงกันข้ามขึ้นมา หลังจากที่กลับเข้าไปเก็บข้าวของในห้องนอน แต่ก็นั่นละ เมื่อเธอยืนกรานเช่นนั้น ทั้งสองคนก็ทำอะไรไม่ได้มากกว่ายอมตามที่เธอต้องการ “ผมว่า นานแล้วนะครับ น้าพิณ” ดุริยะเอ่ยพลางลุกขึ้นด้วยท่าทีร้อนใจ ยิ่งนึกถึงท่าทางแปลกๆ แววตาแข็งๆ ของหญิงสาวแล้ว เขาก็ยิ่งรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ “ผมตามไปดูดีกว่า” ไม่ต้องรอให้พิณทองอนุญาตหรือเอ่ยอะไรอีก ดุริยะรีบก้าวออกจากตรงนั้นทันที เขากดกริ่งหน้าห้องผู้จัดการสาวอยู่นานก็ไม่มีใครออกมาเปิดประตูรับ นั่นทำให้สังหรณ์ของดุริยะยิ่งรุนแรง ชายหนุ่มล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อกดโทร.หาเพลงพิณ ก็พบว่าเป็นสัญญาณว่าง แต่ไม่มีคนรับ “หรือว่าจะลงไปข้างล่างแล้ว อาจจะสวนกันก็ได้” ดุริยะพึมพำ และตัดสินใจหมุนตัวกลับ โดยระหว่างนั้น เขาก็ยังคงโทรศัพท์หาเพลงพิณอยู่ ครั้นเดินกลับมาถึงหน้าลิฟต์ ชายหนุ่มก็ได้ยินเสียงกริ่งโทรศัพท์ ซึ่งเป็นเสียงเพลงที่เพลงพิณร้องประกอบละครดังอยู่ไม่ไกลจากจุดที่ยืนอยู่นัก จึงเหลียวไปมอง ทว่า กลับไม่พบใครสักคน ในบริเวณนั้น คิ้วเข้มจึงขมวดเข้าหากันด้วยความแปลกใจ “แล้วเสียงมาจากไหน” ว่าพลางเขาก็กดตัดสายทิ้ง ก็ปรากฏว่า เสียงเพลงนั้นก็หายไปเหมือนกัน ดุริยะชักเอะใจ จึงลองกดหาเพลงพิณอีกครั้ง เสียงเพลงก็ดังอีกครั้ง คราวนี้มันดังมาจากทางด้านบันไดหนีไฟ ร่างสูงจึงสาวเท้าไปที่นั่นด้วยความรวดเร็ว แล้วเขาก็พบในสิ่งที่คาดเดาเอาไว้แล้ว เป็นโทรศัพท์มือถือของเพลงพิณ ที่กรีดร้องอยู่บนบันได   ลัลนาพยายามตะเกียกตะกายขึ้นมาหายใจเหนือน้ำ ความรักตัวกลัวตายแล่นปราดเข้าจับขั้วหัวใจ มือไม้ของเธอถูกเหวี่ยงออกไปเพื่อยับยั้งการกระทำอันน่ากลัวของเพลงพิณ แต่มันให้ผลตรงกันข้าม นอกจากไม่หยุดแล้ว ฝ่ายนั้นยังเพิ่มแรงกดลงมาอีกด้วย แต่สักพักก็กำผมยาวสลวยนั้นขึ้น แล้วก้มหน้าลงไปใกล้คนที่กำลังสำลักน้ำและพยายามอ้าปากงับอากาศอย่างตะกละตะกลามนั่น “คนเห็นแก่เงิน ทำลายคนเพศเดียวกันได้ลงคอเนี่ย ไม่สมควรมีชีวิตอยู่เพื่อทำลายใครอีกแล้ว คุณว่ามั้ย!” “เพลงพูดอะไร แค่กๆ...พี่...ทำอะไร...กรี๊ด ช่วยด้วย!” ตอนท้ายลัลนากรีดร้องและดิ้นรนสุดแรงเกิดเมื่อใบหน้าถูกกดลงไปในน้ำอีกครั้ง บุณฑริกปล่อยให้เธอดิ้นต่ออีกสักหน่อยจึงดึงขึ้น   “ทำไมจะต้องให้ฉันประจานความเลวของคุณออกมาให้ดินให้ฟ้ารับรู้ด้วย คุณเปิ้ล...” วิญญาณสาวคำรามด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยว “จะให้ฉันจาระไนมั้ยว่า คุณเคยหลอกผู้หญิงมาให้นายคนนั้นกี่คนแล้ว” “แค่กๆ แค่กๆ...น้องเพลงปล่อยพี่ อย่าทำแบบนี้” ลัลนาเอ่ยอ้อนวอนน่าสงสาร “เพลงกำลังเข้าใจพี่ผิด" “เข้าใจผิดงั้นรึ” บุณฑริกตวาดก้อง “น้องอ้อม น้องมิว น้องแอน ต่างก็โดนพิษความโลภและความเลวของคุณทำลายมาแล้วทั้งนั้น” “ว่าไงนะ นี่น้องเพลงรู้” ใจคอลัลนายิ่งไม่ดีเข้าไปใหญ่กับรายชื่อดารานักร้องที่ตนเคยดูแลและเคยนำมาสังเวยพรหมจรรย์ให้คุณยรรยงจริงๆ “จะให้บอกมั้ยล่ะว่า คุณใช้วิธีการไหนบ้าง...คนอย่างคุณ...” “เพลง! หยุดนะ นั่นคุณทำอะไรน่ะ” เสียงร้องห้ามของดุริยะดังขึ้น ส่งผลให้บุณฑริกชะงัก ปล่อยมือจากเรือนผมของลัลนาทันควัน สีหน้าบ่งบอกความขัดใจที่ถูกขัดขวางกลางคันแบบนี้ “ช่วยด้วย คุณดุริยะ ช่วยดิฉันด้วย” จากที่เคยจงเกลียดจงชัง ยามนี้ “ก้าง” ตรงหน้าไม่ต่างจากซูเปอร์ฮีโร่ที่มาได้ทันเวลา เธอโผเข้าไปหยุดยืนข้างๆ คนที่เพิ่งเดินลุยน้ำหน้าตาตื่นลงมา “น้องเพลงจะฆ่าดิฉัน” ดุริยะเองก็พอมองเห็นภาพเหตุการณ์อยู่บ้างเหมือนกัน แม้จะเป็นเพียงภาพลางๆ ในท่ามกลางความสลัว แต่เขาก็จำได้ว่า เงาที่กำลังพยายามจะจับคนกดน้ำนั่นคือ เพลงพิณ!     “ฉันไม่ได้จะฆ่า แค่จะสั่งสอนคนที่คิดร้ายทำลายผู้หญิงด้วยกันเท่านั้น” บุณฑริกแย้งกลับเสียงกร้าว “แต่คุณไม่มีสิทธิ์ตัดสินชีวิตคนอื่นแบบนี้” ดุริยะเอ่ยตำหนิตรงๆ ก่อนจะตัดบทว่า “ผมว่าเรากลับไปคุยกันที่โรงแรมดีกว่านะ” บุณฑริกไม่ได้ค้านอะไรออกมา นอกจากหมุนตัวเดินออกจากตรงนั้นไปเงียบๆ ลัลนาระบายลมหายใจออกมาแรงๆ ด้วยความโล่งใจปนใจหาย ถ้าดุริยะมาช้ากว่านี้แม้แต่วินาทีเดียว เธอก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะดิ้นรนเอาชีวิตรอดจากพละกำลังอันมหาศาลของเพลงพิณได้หรือเปล่า “ขอบคุณนะคะ ที่มาได้ทันเวลา” ลัลนาหันไปเอ่ยด้วยน้ำเสียงซาบซึ้งใจจริงใจ “เมื่อกี้น้องเพลงน่ากลัวเหลือเกิน เธอทำท่าจะฆ่าดิฉันให้ตายเสียให้ได้” “ครั้งนี้ เธออาจจะทำรุนแรงไปหน่อย แต่จริงๆ แล้ว เพลงพิณไม่ใช่คนอารมณ์รุนแรง ทั้งยังไม่ใช่คนไร้เหตุผล เพราะฉะนั้น แสดงว่า เธอคงโกรธหรือโมโหมากจริงๆ ถึงได้ทำอะไรขาดสติไปแบบนี้” มีความรู้เท่าทัน และตำหนิเต็มอยู่ในน้ำเสียงของเขา ซึ่งทำให้ลัลนาตระหนักได้ว่า บัดนี้ ทุกคนรู้และแน่ใจเหมือนๆ กับที่เพลงพิณเองก็แน่ใจว่า เธอเองร่วมมือกับคุณยรรยงด้วย แม้คุณยรรยงจะบอกว่าไม่ได้เอ่ยชื่อเธอแม้แต่คำเดียวก็เถอะ เพียงแต่ลัลนาแปลกใจเหลือเกินว่า เพลงพิณสามารถเอ่ยชื่อนักร้องสาวเหล่านั้นถูกได้อย่างไร เธอรู้ได้ยังไง! อย่างไรก็ตาม นาทีนี้ ความอยากรู้ว่าเพลงพิณรู้เรื่องที่เธอเคยทำได้อย่างไร ก็ยังน้อยกว่าความกลัวว่าเรื่องราวจะบานปลายใหญ่โต กลัวว่าเพลงพิณจะไม่ยอมหยุดแค่นี้ กลัวว่าคุณยรรยงอาจช่วยอะไรไม่ได้ แต่ที่สุดแล้ว ความกลัวทั้งหมดนั้นนั้นเล็กจ้อยลงไปเมื่อเทียบกับความกลัวที่มีต่อท่าทางเหมือนจะฆ่าเธอให้ได้ของเพลงพิณ! ดังนั้นเอง แทนที่จะตามไปเอาเรื่องและชำระความกับเพลงพิณตามความแค้นที่อัดแน่นในใจ ผู้จัดการสาวกลับบอกกับดุริยะว่า ขอตัวขึ้นห้องเลยดีกว่า “มีอะไร เอาไว้คุยกันพรุ่งนี้เถอะค่ะ ตอนนี้ ดิฉันอยากพักผ่อนเต็มที” จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 22:19:43

ความคิดเห็นที่ 2 พอเดินขึ้นมาบนชายหาดได้ บุณฑริกก็รีบออกจากร่างของเพลงพิณทันที เพราะมีคนสำคัญอีกสองคนรอให้เธอ “สั่งสอน” อยู่ ดังนั้นเอง เพลงพิณจึงได้แต่หันซ้ายหันขวาด้วยความแปลกใจเมื่อพบว่าตัวเองยืนอยู่บนชายหาด แถมเนื้อตัวยังเปียกปอนอีกต่างหาก “เอ๊ะ...นี่อะไรกัน เรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” “เดี๋ยว เพลง...” เสียงเรียกของดุริยะดังขึ้นเบื้องหลัง ทำให้หญิงสาวรีบหันไปยิ้ม “คุณเล็ก...นี่เรามาอยู่ที่นี่กันได้ยังไงน่ะ ก็ไหนว่าเราจะย้ายไปค้างที่ห้องพักของคุณไง...แล้วแม่ล่ะ”       “ผมต้องพูดกับคุณให้เข้าใจแล้วก็สั่งห้ามคุณทำแบบนี้อีกนะ เพลง ผมรู้ว่าคุณโกรธคุณเปิ้ลมาก แต่คุณก็ไม่ควรเลือกใช้วิธีน่ากลัวแบบนี้ นี่ถ้าคุณเปิ้ลตายไป คุณจะว่ายังไง” “อะไรนะ ฉันทำอะไร...แล้วทำไมพี่เปิ้ลจะต้องตาย” เพลงพิณขมวดคิ้วไม่เข้าใจ ครั้นแล้วก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อตระหนักได้ว่า หรือนี่จะเป็นอีกครั้งที่เธอเกิดอาการ “ความจำเสื่อมชั่วคราว”! “เมื่อไรคุณจะเป็นคนยอมรับในสิ่งที่ตัวเองทำเสียที หือ เพลง” มีร่องรอยตำหนิในน้ำเสียงของเขา เพลงพิณนิ่งไปครู่หนึ่งก็เอ่ยเสียงเบาว่า “คุณช่วยเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดเมื่อครู่นี้ให้ฉันฟังหน่อยได้มั้ย” ดุริยะขมวดคิ้วมองหน้าเธออย่างไม่เข้าใจ หญิงสาวจึงเอื้อมมือไปจับแขนเขาเขย่าเบาๆ   “ฉันขอร้องละ เล่าให้ฉันฟังหน่อย” “หลังจากที่คุณกลับออกมาจากห้องนอน คุณมาขออนุญาตน้าพิณเพื่อไปคุยอะไรกับพี่เปิ้ลบ้าง คุณบอกว่าดีกว่าจะเปิดโอกาสให้เขาทำลายหลักฐานทิ้งหมด คุณให้ผมกับน้าพิณไปนั่งรอที่ล็อบบี้ แล้วคุณก็พาคุณเปิ้ลลงมาที่นี่ โดยเลือกใช้บันไดหนีไฟแทนลิฟต์...” ที่สุดชายหนุ่มก็ยอมทำตามคำขอร้องนั่น “ผมเห็นว่าคุณหายมานาน เลยขึ้นมาตาม แต่ไม่พบใครในห้องคุณเปิ้ล แล้วก็บังเอิญว่าคุณทำมือถือตกไว้ตรงบันได ผมจึงเสี่ยงเดินตามลงมาเรื่อยๆ แล้วผมก็ได้ยินเสียงคนร้องขอความช่วยเหลือ ซึ่งผมจำได้ว่าเป็นเสียงของคุณเปิ้ล และผมก็ได้พบ...ว่าคุณกำลังจับคุณเปิ้ลกดลงน้ำ” เพลงพิณเบิกตากว้าง นิ่งไปครู่หนึ่งก็เอ่ยเสียงแห้งว่า “จับพี่เปิ้ลกดน้ำ? ฉันจะทำได้ยังไง ตัวฉันเล็กกว่าพี่เปิ้ลตั้งเยอะ...ที่สำคัญ ต่อให้โกรธหรือเกลียดใครแค่ไหน ฉันก็ไม่เคยคิดเรื่องการฆ่า...แล้วเรื่องระหว่างฉันกับคุณบารมีล่ะ ทำไมคุณถึงชอบพูดจาประชดประชันฉันเรื่องเขานัก ฉันทำอะไรกันแน่เหรอ” หญิงสาววกย้อนกลับไปเรื่องที่ค้างคาใจตนมานาน ดุริยะหรี่ตามองเธอที่เอาแต่ทำท่าตื่นตะลึงอย่างไม่เข้าใจ สักพักก็ตัดสินใจยอมเล่าให้ฟัง “ในงานปาร์ตี้นางฟ้า คุณจูบกับคุณอา วันต่อมาคุณก็ไปหาคุณอาที่บ้าน อีกวันก็แต่งตัวเซ็กซี่ไปหาที่บริษัท แล้วก็มีการนัดไปทำอาหารให้กันทานด้วย”   เพลงพิณเบิกตากว้าง ครู่หนึ่งก็เอ่ยถามเขาเสียงแห้งว่า “คุณไม่ได้โกหกใช่มั้ย” “ทั้งหมดนั่นคือความจริง เพลงพิณ แถมคุณยังสั่งห้ามผมอีกว่า ให้ผมเลิกยุ่งกับคุณ เพราะคุณไม่สามารถเป็นของใครได้อีกแล้ว นอกจากคุณอา” ดวงตาของเพลงพิณยิ่งขยายกว้างขึ้นอีกด้วยความตระหนกผสมวิตก เธอนะหรือจะพูดอย่างนั้น ไม่ว่าจะใจส่วนลึกหรือส่วนไหน เธอก็ไม่เคยคิดกับบารมีฉันหนุ่มสาว “มิน่าล่ะ คุณอาถึงส่งดอกไม้ให้ฉันครั้งแล้วครั้งเล่า...ฉันเข้าใจแล้ว” เสียงเพลงพิณยิ่งแผ่วลงเรื่อยๆ ด้วยความวิตกในสิ่งที่เกิดขึ้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาเขา เอ่ยเสียงสั่นว่า “สิ่งที่ฉันจะบอกคุณก็คือ ฉันจำไม่ได้และไม่รู้ตัวเลยว่า ตัวเองได้ทำได้พูดทุกอย่างที่คุณว่ามาจริงๆ” “หมายความว่าไงอ่ะ เพลง...” เสียงดุริยะบอกความฉงนเป็นที่สุด   “ฉันสงสัยว่าตัวเองจะเป็นโรคความจำเสื่อมชั่วคราวน่ะ คุณเคยได้ยินชื่อโรคนี้มั้ย” “โรคความจำเสื่อมชั่วคราวงั้นหรือ” ดุริยะครางแล้วก็เงียบไปครู่หนึ่งด้วยความสับสน  พร้อมกันนั้นภาพตอนที่เธอเข้าไปทำกับข้าวในครัวบ้านบิดาก็วาบผ่านเข้ามา ไม่เพียงเรื่องการทำอาหารเท่านั้นที่เธอคล่องแคล่ว แต่เธอจำได้เกือบหมดว่าอะไรอยู่ตรงไหน... แล้วที่คุณปู่ทักว่า เธอเป็นภรรยาของบิดานั้นเล่า จะเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วยหรือเปล่า...แต่...บุณฑริกหนีไปกับคนรักนี่นา??? ยิ่งคิด ดุริยะก็ยิ่งสับสน ที่สุดเขาก็หลุดคำถามออกไปว่า “คุณไปหาหมอมาหรือยัง บางทีอาจไม่ใช่ก็ได้นะ” หญิงสาวส่ายหน้า “แล้วฉันเป็นอะไรล่ะ คุณคิดว่าฉันทำอย่างนั้นจริงๆ แต่ไม่ยอมรับงั้นหรือ ฉันบอกคุณตรงนี้ได้เลยว่า ฉันไม่เคยชอบคุณอาของคุณแม้แต่นิดเดียว และไม่มีวันชอบด้วย คนอย่างฉันชอบคนได้ครั้งละคนเท่านั้นแหละ” พูดจบเธอก็สะบัดหน้าเดินจากไป ดุริยะก้าวตามทันที “เปล่านะ ผมก็แค่ไม่คิดว่า คุณจะเป็นโรคนั้นเท่านั้นเอง ยังไงคุณก็ควรไปพบหมอดูสักครั้ง จะได้รู้กันไปเลยไง” หญิงสาวยังคงเงียบ เขาจึงก้าวไปยืนขวางเอาไว้ และเนื่องจากจุดตรงนั้นใกล้ถึงโรงแรมแล้ว จึงมีแสงสว่างมากพอที่จะทำให้เขาเห็นว่า คนตรงหน้ากำลังร้องไห้อยู่เงียบๆ   “เพลง” ดุริยะตกใจ ตั้งท่าจะเอื้อมมือไปกรีดซับน้ำตาให้ แต่แล้ว มือนั้นก็กลับเลื่อนไปซุกกระเป๋ากางเกงแทน แล้วเอ่ยเสียงติดจะเย้ยนิดๆ ว่า “เฮอะ แค่นี้ก็ต้องร้องไห้ ยายเมรีขี้เมาใจปลาซิว ไปหาหมอแค่นี้กลัวหรือไง” “ทำไมฉันจะร้องไม่ได้ เป็นคุณ คุณไม่รู้สึกแย่หรือไง ที่อยู่ๆ ก็มีอาการเหมือนคนโรคจิต จำไม่ได้ว่าตัวเองทำอะไรลงไปบ้างน่ะ” เพลงพิณโพล่งกลับพลางเช็ดน้ำตาป้อยๆ มาถึงตอนนี้ แม้ไม่อยากยอมรับอะไร หากแต่เสื้อผ้าที่เปียกปอน ร่างกายที่หนาวสั่นก็ทำให้ไม่อาจปฏิเสธ ในเมื่อเธอจำไม่ได้จริงๆ ว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แล้วลงน้ำไปตั้งแต่เมื่อไร แล้วไหนจะเรื่องเธอกับบารมีนั่นอีกล่ะ เธอไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าสวนที่ว่านั้นอยู่ส่วนไหนของบ้านเขา เรื่องทำอาหารอีกล่ะ เธอทำอะไรเป็นเสียที่ไหน!   “ฉันไม่ได้กลัวเรื่องไปพบหมอ แล้วก็ไม่แคร์ด้วยว่า ถ้ามีคนรู้ว่าฉันไปพบหมอจิตเวชแล้วพวกเขาจะมองฉันยังไง แต่ฉันกลัว ฉันสับสนกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นต่างหาก ชีวิตฉันมันเป็นบ้าอะไรนักหนา จู่ๆ ตามตัวก็มีแผลเน่าเฟะ แถมยังโดนผู้จัดการส่วนตัวหลอกมาให้ตาแก่หัวงู แล้วตอนนี้ก็ดันเป็นโรคความจำเสื่อม จำไม่ได้ว่า ตัวเองได้ทำอะไรทุเรศๆ ลงไปบ้าง ทั้งหมดนี้มันคืออะไรกันแน่” จบประโยคยาวๆ ที่เต็มไปด้วยความอัดอั้นตันใจนั้น เพลงพิณก็เบี่ยงตัวเพื่อเดินหนีเขาอีกครั้ง แต่คราวนี้ดุริยะรั้งเอาไว้ด้วยมือใหญ่ที่เอื้อมไปตวัดร่างของเธอเข้าหาอกกว้างของตน ก่อนที่วงแขนแข็งแรงจะถูกวาดทับลงมา เสียงสะอื้นที่ก่อนหน้านี้เธอได้พยายามกลั้นเอาไว้จึงถูกปล่อยออกมาเต็มความรู้สึก   เป็นนาน เขาจึงคลายอ้อมกอดออก หากแต่สิ่งที่กอดเธอเอาไว้แทนคือความรู้สึกอบอุ่นจากหัวใจซึ่งเขาฝากมันมากับรอยจูบอ่อนโยนบนเรียวปากหยุ่นนุ่มของเธอ... จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 22:24:47

ความคิดเห็นที่ 3 บุณฑริกไปปรากฏตัวในห้องครัวซึ่งเด็กหนุ่มผู้ช่วยของลัลนา ซึ่งกำลังทยอยหยิบอาหารร้อนๆ ซึ่งมีฝาปิดเรียบร้อยจากแม่ครัววางลงบนถาด ครั้นได้ของเต็มถาด เขาก็ยกขึ้นเพื่อนำไปเสิร์ฟให้กับลูกค้า ตอนนั้นเองที่เพื่อนบริกรด้วยกันที่เดินสวนมาเกิดสะดุดขาตัวเอง ชนเขาเข้าโครมใหญ่ เด็กหนุ่มเสียหลัก ร่างล้มไปทางด้านหลัง พร้อมๆ กับที่อาหารร้อนๆ ประดามีก็ราดรดลงบนใบหน้าและลำตัวของเขาแบบถนัดถนี่ บุณฑริกหันหลังจากมาท่ามกลางเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดและแสบร้อนของเด็กหนุ่ม โดยคราวนี้ จุดมุ่งหมายอยู่ที่คุณยรรยง ขณะเดียวกันนั้น ชายกลางคนผู้เต็มไปด้วยตัณหาราคะกำลังนั่งซดไวน์อยู่ในห้องพักส่วนตัวด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์เอาเสียเลย ไม่นึกเลยว่าทุกอย่างจะล้มเหลวไม่เป็นท่าเช่นนี้ ทั้งที่แผนการทุกอย่างถูกเตรียมไว้อย่างดีแล้ว นี่เพราะไอ้เด็กเมื่อวานซืนอย่างดุริยะคนเดียวเท่านั้น ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น ใจร้อนใจรุ่มจนแทบทนนั่งอยู่กับที่โดยไม่ทำอะไรเลยไม่ไหว ไวน์กลิ่นหอมรสชาติกลมกล่อมถูกสาดลงลำคอแทนการจิบเพื่อละเลียดลิ้มรสนุ่ม ใบหน้าขาวอมชมพูแดงซ่านขึ้นทั้งจากฤทธิ์แอลกอฮอล์และฤทธิ์โทสะโมหะที่ครอบครองจิตใจอยู่ “นายจะเรียกเด็กมานวดซักคนมั้ยครับ เผื่อจะสบายใจขึ้น” เห็นอาการหงุดหงิดงุ่นง่านของเจ้านาย สันธิจึงเสนอขึ้น เพราะรู้ดีว่า สิ่งเดียวที่เจ้านายชอบและขาดไม่ได้คืออะไร ซึ่งก็ได้ผล คุณยรรยงผงกศีรษะรับทันควัน สันธิจึงหันไปพยักหน้าสั่งอีกสองคนให้รีบออกไปจัดการด่วน บุณฑริกซึ่งยืนอยู่มุมหนึ่ง เหยียดริมฝีปากด้วยความขยะแขยง ก่อนจะค่อยๆ เขยิบเข้าไปหา แต่ครั้นเข้าไปใกล้ ก็ปรากฏแสงสีทองสว่างวาบพุ่งออกมาจากบริเวณหน้าอกของเขา บุณฑริกผงะและถอยหลังกรูดไปหลายสิบก้าว “ทำไมพระถึงคุ้มครองคนเลวอย่างแก!” หญิงสาวคำรามเสียงกราดเกรี้ยว ก่อนจะหายตัววับไป เพราะรู้ดีว่าพลังของตนอ่อนแรงลงมากและไม่อาจต่อกรกับแสงสีทองนั่นได้ ซึ่งความจริงแล้ว ที่เธอต้องพ่ายแพ้ต่อพลังอำนาจของพระบนคอคุณยรรยง ก็เพราะเธอเองก็ไม่ใช่วิญญาณที่ทำดี ประพฤติดีนั่นเอง! กลับมาถึงห้องพักของตน ลัลนาก็รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็รีบไปซุกกายใต้ผ้าห่มผืนหนา แต่ไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ เพราะใจไพล่คิดถึงแต่เหตุการณ์ที่ทะเลเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้า เมื่อคิดก็ยิ่งแค้นและเกิดความจงชังเพลงพิณเพิ่มมากขึ้น ความเอ็นดูที่แต่เดิมก็มีอยู่น้อยอยู่แล้ว บัดนี้แห้งเหือดไปสิ้น ผู้จัดการสาวไม่ได้ย้อนนึกถึงการกระทำของตัวเองแม้แต่นิด เธอยกความผิดทุกอย่างให้เพลงพิณเพียงคนเดียว เพลงพิณผิดที่เล่นตัวกับคุณยรรยง เพลงพิณทำไม่ถูกที่ทำร้ายร่างกายเธอ “หึ ถ้าไม่ติดว่ากลัวเรื่องจะบานปลายนะ ฉันฟ้องแกแน่ ยายเพลง” บัวใต้ตมสาวกรีดเสียงออกมาด้วยความหงุดหงิดเต็มหัวใจ ก่อนที่ยิ้มชั่วร้ายจะผุดขึ้นเหนือริมฝีปากของเธออีกครั้ง “ทำกับฉันขนาดนี้ อย่าหวังเลยว่าฉันจะยอมให้อภัยง่ายๆ แกต้องได้รับบทเรียนครั้งสำคัญจากฉัน!”       (จบบทที่ ๒๑) จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 22:26:45

ความคิดเห็นที่ 4 บทที่ ๒๒ เช้าวันต่อมา เพลงพิณตื่นขึ้นมาในห้องของดุริยะ ด้วยเสียงโทรศัพท์ร้อนรนจากลัลนา “เพลง อย่าเพิ่งกลับกรุงเทพนะ เมื่อกี้เลขาคุณดรีมโทร. มาบอกว่า สื่อยังไม่เลิกเล่นข่าวของเพลงเลย แถมยังมีเรื่องอื่นเข้ามาด้วย” “เรื่องอะไรคะ พี่เปิ้ล” เพลงพิณถามงงๆ พลางก็พยายามคิดวิเคราะห์ว่านั่นเป็นแผนการแผนใหม่ของผู้จัดการของเธอหรือเปล่า “ก็ไอ้เรื่องที่เราเบี้ยวงาน แล้วอ้างว่าแม่ไม่สบายน่ะสิ  นักข่าวเขารู้กันแล้ว” “อะไรนะ...แต่เพลงไม่ได้ทำ...เอ้อ...” หญิงสาวอึกอักในตอนท้ายเพราะไม่อาจพูดได้เต็มปากว่าตัวเองไม่ได้ทำ เธอทำแต่เธอจำไม่ได้และไม่รู้ตัว! “แล้วข่าวมันมาได้ยังไงอ่ะ” “พี่จะรู้ได้ไง ไม่รู้ว่าวันที่เราไปกับคุณดุริยะนั่นมีคนเห็นหรือเปล่า...เอาละ พี่จะโทร. มาบอกแค่นี้ละ ทีนี้ก็ตัดสินใจเอาเองว่าจะทำยังไง” พูดจบทางโน้นก็กดวางสายทันที เพลงพิณได้แต่ยืนอึ้งทั้งด้วยหนักใจข่าวและหนักใจกับอาการของตัวเอง “มีอะไรหรือเปล่า ลูก” พิณทองเอ่ยถามด้วยความสงสัยกับท่าทางของลูก เพลงพิณรีบหันไปยิ้มให้ แล้วบอกว่า “ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ แม่...พี่เปิ้ลโทร. มาบอกว่า นักข่าวยังไม่เลิกเล่นเรื่องแผลบนตัวเพลงน่ะ...อืม...งั้นเพลงว่า ไหนๆ เราก็มาภูเก็ตทั้งที เราอยู่เที่ยวต่อกันดีกว่านะ เพลงยังไม่หายเหนื่อยเลย” เพลงพิณบอกความจริงกับแม่แค่บางส่วน เพราะไม่อยากให้ท่านต้องไม่สบายใจมากไปกว่านี้ “แล้วเรื่องคุณยรรยงล่ะ เพลงไม่กังวลแล้วเหรอ ลูก ไม่กลัวว่าเขาจะทำอะไรเราอีกหรือ” “ช่วงนี้คงยังไม่กล้าหรอกแม่ พี่เปิ้ลเองก็เหมือนกัน” ตอนพูดเพลงพิณนึกถึงคำพูดของดุริยะที่ว่า ช่วงที่เธอความจำเสื่อมชั่วคราวนั้น เธอได้ทำอะไรลงไปและลัลนาก็หวาดกลัวมาก “แต่คุณเล็กแนะนำว่า ให้เพลงไปลงบันทึกประจำวันไว้อ่ะจ้ะ เดี๋ยวพอตอนเราออกไปเที่ยว เราก็แวะสถานีตำรวจก่อน...อืม ว่าแต่นี่ คุณเล็กล่ะจ๊ะ ตื่นหรือยัง” หญิงสาวถามพลางชะเง้อไปยังส่วนของห้องรับแขกที่ดุริยะใช้เป็นที่นอนเพราะต้องเสียสละห้องนอนให้เธอกับแม่ “ตื่นแต่เช้าแล้วลูก นี่ก็ไปรับเพื่อนที่สนามบิน...อืม พูดแล้วก็ต้องพูดอีก ชมแล้วก็ต้องชมอีกว่าคุณเล็กนี่เขาเป็นคนดีจริงๆ เลย คนเราเนี่ยอยู่ที่การเลี้ยงดูจริงๆ นะ นี่แสดงว่า คุณพ่อของเขาเป็นคนดีมาก ถึงเลี้ยงเด็กที่ไม่ใช่ลูกแท้ๆ ให้เป็นคนดีได้ขนาดนี้” คราวนี้ไม่มีคำแย้งจากคนเป็นลูก หญิงสาวเงียบและเผลอยิ้มอย่างเห็นด้วย แล้วก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงรอยจูบริมทะเลเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา เพราะมันยังทรงอิทธิพลให้หัวใจอบอุ่นและหวามไหวเหลือเกิน... ครั้งแรก เพลงพิณปฏิเสธจะไปเที่ยวกับกลุ่มของดุริยะ ด้วยนึกเกรงใจลูกค้าของเขา เพราะได้ยินว่าฝ่ายนั้นมีคู่หมั้นมาด้วย ซึ่งพอดุริยะรู้เขาก็ดุเธอไปมากมาย ก่อนจะเอ่ยเสียงจริงจังว่า “คิดว่าผมจะยอมปล่อยคุณให้อยู่ห่างสายตาอีกหรือ เพลง ไม่มีวันอีกแล้ว” เถอะ จะด้วยเพราะเขาอยากจะสังเกตโรคประหลาดของเธอหรือเพราะอะไรก็เถอะ แต่มันมีผลให้เธอเผลอยิ้มกว้างออกมาทีเดียว จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 22:30:34

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนสาย ทั้งหมดก็ลงเรือเร็วตรงท่าวัดฉลอง เพื่อมุ่งตรงยังเกาะราชาใหญ่หรือเกาะรายา โดยดุริยะบอกว่า จะพักค้างคืนกันที่นี่คืนหนึ่ง ตอนกลางวันจะเป็นกิจกรรมดำน้ำ เล่นน้ำ ส่วนตอนกลางคืนจะมีงานปาร์ตี้เล็กๆ สำหรับทุกคน งานนี้ลัลนาก็ไปด้วย ทั้งที่รู้สึกทั้งหวาดกลัวทั้งละอายที่จะเผชิญหน้าสองแม่ลูก แต่ครั้นไม่ไปก็ดูจะเป็นการประกาศความเป็นศัตรูชัดแจ้งไปหน่อย แม้เมื่อไปเจอแล้วพบว่า เพลงพิณกับพิณทองมีสีหน้าปกติ พูดคุยกับเธอเหมือนเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ลัลนาก็ไม่อาจวางใจ ภาพที่เพลงพิณทำร้ายเธอเมื่อคืนนี้ยังติดตา ส่วนเพลงพิณกับแม่นั้น ความจริงทั้งคู่โกรธลัลนามากถึงมากที่สุด แต่เพลงพิณคิดว่าเมื่อวานนี้ “เธอ” ก็ได้ตอบแทนฝ่ายนั้นไปอย่างสาสมแล้ว จึงไม่ขอคิดแค้นอะไรอีก ส่วนพิณทอง ดุริยะบอกว่า บางครั้งก็จำเป็นต้องอยู่ใกล้ชิดศัตรูให้มากๆ เข้าไว้ จะได้เห็นความเคลื่อนไหวทุกอย่างของเขา!       เหวียน วัน อานเป็นหนุ่มลูกครึ่งเวียดนามกับฝรั่งเศส ร่างสูงพอๆ กับดุริยะ แต่ผิวขาวกว่านิดหน่อย โครงหน้าได้ส่วนผสมอันโดดเด่นระหว่างสองเชื้อชาติ จึงทำให้เขาเป็นหนุ่มเวียดนามที่เพลงพิณมองว่าหล่อมาก ส่วนเจนี่ คู่หมั้นของเขานั้นเป็นสาวเวียดนามแท้ที่สวยจัด ตาคม ผิวขาวออกเหลืองนวล ผมสีน้ำตาลเข้ม และมีทรวดทรงที่แม้แต่ผู้หญิงด้วยกันยังอิจฉา อก เอว สะโพกรับกันไปเสียทุกส่วน   ทั้งคู่มีท่าทางเป็นมิตรกับแขกทั้งสาม โดยเฉพาะเจนี่ซึ่งเป็นนางแบบชื่อดังคนหนึ่งของเวียดนามนั้นคุยกับเพลงพิณถูกคอทีเดียว โดยเรื่องที่คุยส่วนมากจะเป็นเรื่องในวงการบันเทิงทั้งของไทยและเวียดนามนั่นเอง ระหว่างพากันเดินตามพนักงานของทางรีสอร์ทที่มารอรับ ก็มีนักท่องเที่ยวแบบแบ็คแพกเกอร์ฝรั่งชายหญิงคู่หนึ่งเดินผ่านหน้าทั้งหมดไป เจนี่มองตามด้วยความสนใจ ก่อนจะส่งภาษาเวียดนามกับเหวียน ครู่หนึ่ง เหวียนก็หันมาทางดุริยะ   “อเล็กซ์ ผมกับเจนี่เห็นตรงกันว่า เราอยากนอนเต็นท์ริมทะเล คุณจะจัดให้เราได้หรือไม่”   “เป็นความคิดที่วิเศษมาก เหวียน คุณไม่ต้องห่วง คืนนี้คุณได้นอนดูดาวเคล้าเสียงคลื่นสมใจแน่...แต่ตอนนี้ คุณไปเตรียมตัวดำน้ำดูปลาดูปะการังดีกว่า รับรองว่า เมืองไทยไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่ๆ” นักธุรกิจหนุ่มชาวเวียดนามพยักหน้า ก่อนจะโอบเอวคู่หมั้นเดินไปทางห้องพัก ส่วนดุริยะก็หันมาทางเพลงพิณ “คุณสนใจหรือเปล่า เพลง ที่นี่มีปะการังน้ำตื้นที่สวยและสมบูรณ์มากที่หนึ่งเลยนะ” หญิงสาวสั่นหน้าปฏิเสธทันที ทั้งที่ใจจริงก็อยากลงไปชื่นชมความงามใต้ท้องทะเลดูสักครั้งเหมือนกัน ทว่าจู่ๆ เธอกลับนึกถึงภาพหญิงสาวในฝันโดนจับถ่วงน้ำขึ้นมา ทำให้รู้สึกใจคอไม่ค่อยดีนัก   “แล้วคุณอยากทำอะไรล่ะ” ดุริยะเอ่ยถาม เมื่อพิณทองที่รับหน้าที่ประกบลัลนาตลอดเวลาได้ฉุดมือลัลนาออกจากบริเวณนั้นไปแล้ว “ฉันว่าจะลองเดินสำรวจเกาะนี่ดูสักหน่อยน่ะ” “ดีเหมือนกัน ผมมาที่นี่สองสามครั้งแล้ว แต่ไม่เคยได้เดินดูรอบๆ เกาะเลย ส่วนมากจะหมดเวลาไปกับการดำน้ำแล้วก็ปาร์ตี้” เขาว่าพลางพยักหน้าให้เธอออกเดิน “เดี๋ยว เดี๋ยว ฉันบอกเมื่อไรว่าจะให้คุณไปด้วย” เพลงพิณเอะอะขึ้น “คุณชอบดำน้ำก็ไปดำเซ่” “ท่าทางคุณจะลืมสัญญาข้อ ๗ นะ” เขากล่าวเสียงขรึม “จะต้องให้ทบทวนมั้ย” “สัญญาทาสชัดๆ” เพลงพิณร้องใส่หน้าเขาแล้วก็รีบหมุนตัวเดินจากไป ดุริยะก้าวตามพลางยิ้มด้วยความพึงพอใจพลาง “นี่ๆ ยายเมรีขี้เมา ผมว่าเราเตรียมของไปปิกนิกด้วยดีมั้ย พอเหนื่อยเราก็นั่งพัก ทานอาหารว่าง ชมทะเลกัน” “เมรีขี้เมาอีกแล้ว เมื่อไรจะเลิกเรียกฉันอย่างนี้ซะทีนะ” หญิงสาวหันมาแหวอย่างเหลืออด “แถวนี้ไม่มีคนไทยหรอกน่า ต่อให้ผมเรียกคุณว่าไอ้ไม้กระดานตากแห้ง ไอ้กะเหรี่ยงคอยาว ก็ไม่มีใครรู้หรอก” “คุณเล็ก นี่คุณหลอกด่าฉันเหรอ คุณนี่มัน...ไอ้...ไอ้...” เพลงพิณหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ ร้องเสียงแหลมพลางกวาดตามองใบหน้าและรูปร่างของเขาเพื่อหาข้อตำหนิอย่างที่เขาทำกับเธอ ทว่าสิ่งที่พบมีแต่ความสมบูรณ์แบบไปเสียทุกส่วน ทั้งหน้าตาทั้งรูปร่างนั่นละ “ไอ้หน้าหล่อ ไอ้หุ่นดี...จะด่าผมแบบนี้ใช่มั้ย” ดุริยะชะโงกหน้ามายิ้มกรุ้มกริ่มให้ “แบบนี้อนุญาตให้ด่าดังๆ แล้วก็บ่อยๆ ด้วย” “หลงตัวเองชะมัด ชิ” หญิงสาวสะบัดหน้าไปทางอื่น “ไม่หลง “ตัวเอง” แล้วจะให้หลงใคร” ตอนที่พูดคำว่า “ตัวเอง” เพลงพิณสาบานได้ว่า เธอไม่ได้ “หลงตัวเอง” สักนิด ว่าเขาไม่ได้หมายถึงตัวของเขาเอง เธอจึงได้แต่ทำหน้าไม่ถูกกับมุกแพรวพราวนั่น อีกทั้งยังไม่เคยเห็นเขาในมาดนี้มาก่อนด้วย ทุกครั้งมีแต่ใช้ถ้อยคำประหัตประหารทำลายน้ำใจกัน มีแต่ท่าทีเคร่งเครียดจริงจังให้ขุ่นเคืองใจ “มุกน้ำเน่าและโบราณที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้ยินมา” เพลงพิณค่อนขำๆ ก่อนจะสะบัดหน้าเดินยิ้มจากมา โดยมีร่างสูงเดินล้วงกระเป๋าตามไปช้าๆ ด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 22:32:18

ความคิดเห็นที่ 6 ทั้งคู่เดินห่างจากทะเลสีคราม หาดทรายสีขาวนวล และคนอื่นๆ ไปเรื่อยๆ ท่ามกลางดงไม้เขียวครึ้มอย่างหูกวาง ลีลาวดีดอกสวยกลิ่นหอมที่ขึ้นเองตามธรรมชาติ และไม้พื้นเมืองที่ไม่รู้จักชื่อ บรรยากาศโดยรอบเงียบ สงบ ชวนผ่อนคลาย และดุริยะก็รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ผ่อนคลาย มีความสุข ในหัวใจอบอุ่นละมุนละไมไปหมด แต่ครั้นหันไปทางคนที่เดินอยู่ข้างๆ เขากลับพบในสิ่งตรงข้าม...เสี้ยวหน้านั้นปรากฏริ้วรอยความกังวลชัดเจน “มาเที่ยว มาพักผ่อนทั้งที ช่วยทำหน้าให้มันดีๆ หน่อยไม่ได้หรือไง ทำยังกะโดนบังคับมางั้นละ” เขาเอ่ยขึ้นพลางเอาไหล่หนาไปกระแทกไหล่บอบบางนั้นเบาๆ “ก็ถ้าฉันเดินเที่ยวคนเดียว หน้าฉันอาจจะดีกว่านี้ก็ได้ แต่นี่มีคนอื่นด้วย” หญิงสาวแกล้งทำเสียงเคร่ง พลางปรายตามองเขา ผลก็คือ ใบหน้าชายหนุ่มขรึมลงไป “โอ เค ผมขอโทษด้วยก็แล้วกัน ที่วุ่นวายกับชีวิตคุณ...ก็จริง เวลานี้คุณควรจะมีความสุขและสบายใจที่สุด” แล้วเขาก็หมุนตัวเดินไปอีกทาง เพลงพิณได้แต่อ้าปากเหวอด้วยคาดไม่ถึง “เฮ้ย คุณ...คุณเล็ก” หญิงสาวพยายามร้องเรียกคนตัวใหญ่แต่ใจนิดเดียวที่เดินดุ่มๆ เอาไว้ แต่เขาไม่แม้แต่จะหันมามอง เพลงพิณจึงต้องเป็นฝ่ายขยับตัวตาม “เดี๋ยวก่อนสิ คุณ” ดุริยะไม่ได้ตอบอะไรกลับมา นอกจากเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น เพลงพิณจึงต้องวิ่งไปดักหน้าและกางแขนกั้นไว้ไม่ให้เขาเดินไปทางไหน ชายหนุ่มยกมือกอดอกและเมินหน้าไปทางอื่นเสีย กรามเขาขบเข้าหากันแน่น “คุณจะไปไหน”   “ผมอยากให้คุณมีความสุขไง” เขาตอบโดยไม่หันมามองหน้าเธอ “แต่ถ้าคุณไป คุณก็ทำผิดสัญญาข้อ ๗ นะ จะต้องให้ฉันทบทวนมั้ย” หญิงสาวยกคำของเขาขึ้นมาโต้ตอบ   “หึ สัญญาทาสชัดๆ” เขาเองก็เลียนคำพูดและท่าทางเธอได้ไม่มีผิดเพี้ยนจนเพลงพิณอดขำไม่ได้ หญิงสาวหันไปกลั้นยิ้มทางหนึ่ง ก่อนจะหันกลับมาส่งเสียงเยาะๆ เลียนแบบเขาบ้างว่า “คุณไม่มีทางบิดพลิ้ว...คุณต้องทำตามสัญญาอย่างเคร่งครัด รู้มั้ย” “ล้อเลียนผู้ใหญ่เหรอ” ชายหนุ่มเอื้อมมือไปบีบจมูกเธอด้วยความมันเขี้ยวครั้งหนึ่งก็ปล่อย ก่อนจะเอ่ยเสียงจริงจังว่า “แสดงว่าเมื่อกี้พูดเล่น” “ใช่ แต่คุณไม่รับมุกฉันเล้ย” หญิงสาวว่าพลางส่ายหน้าระอาใจ “งั้นก็แปลว่า คุณไม่ได้หมายความอย่างที่พูด” เขาถามย้ำอีกที “ก็ใช่น่ะสิ มีคุณอยู่ด้วย ฉันอุ่นใจจะตายไป” “เรียกว่ารู้สึกตรงกันข้ามกับที่พูด ว่างั้น” สีหน้าชายหนุ่มยิ้มพราย “ใช่แล้ว”   “อือฮึ งั้นก็แสดงว่าความรู้สึกที่คุณมีต่อผมก็ตรงข้ามกับคำว่าเกลียดหรือรังเกียจน่ะสิ” “ก็ใช่ไง...ฉันน่ะ...เฮ้ย” ตอนหลังเพลงพิณเอะอะเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองพลาด ยิ่งเห็นใบหน้าขาวสะอ้านนั้นยิ้มพราย ดวงตาเป็นประกายพึงพอใจก็รู้สึกอาย และคิดว่าไม่มีอะไรดีไปกว่าการต่อยอะไรสักอย่างแก้เขิน ซึ่งก็ไม่มีที่ไหนเหมาะเท่าปลายคางของคนเจ้าเล่ห์ตรงหน้าแล้ว ดุริยะหัวเราะเบาๆ และใช้ฝ่ามือรับหมัด แล้วก็ถือโอกาสจับมือเธอเอาไว้ “ตกลงนะ เพลง” “ตกลงอะไรอ่ะ” หญิงสาวเงยหน้าถามเสียงหวั่นๆ ใจเต้นไม่เป็นส่ำ และมองหน้าเขาลุ้นๆ “ก็ตกลงว่า...นับจากวินาทีนี้เป็นต้นไป คุณจะเป็นเพลงพิณคนธรรมดาๆ ไม่ใช่นักร้องว่าที่ซูเปอร์สตาร์คนนั้น คุณจะลืมเรื่องแย่ๆ ทั้งหมด แล้วซึมซับสิ่งดีๆ สวยๆ ที่อยู่รอบตัวคุณขณะนี้เอาไว้ให้ได้มากที่สุด” เพลงพิณลอบระบายลมหายใจสั่นๆ ด้วยความโล่งใจ เพราะแอบกลัวว่าเขาจะเอ่ยขออะไรที่เธอยังไม่พร้อมอย่างเรื่องการคบหาดูใจ ก่อนจะย้อนถามเขากลับว่า “แล้วคุณล่ะ นับจากวินาทีนี้เป็นต้นไป จะยังเป็นนายดุริยะปากจัด ปากร้าย ชอบบั่นทอนกำลังใจคนอื่นอยู่หรือเปล่า แล้วจะยังเป็นผู้ชายหน้าเครียด...” “พอ พอ...จะหลอกด่ากันไปถึงไหน” เขาหัวเราะครั้งหนึ่งแล้วเอื้อมมือมาปิดปากนุ่มนิ่มของเธอเอาไว้ ดวงตาเป็นประกายวิบวับด้วยขำคนที่ฉอดๆ อยู่ตรงหน้า “...ตกลง ผมจะเปิดโอกาสให้คุณได้เห็นตัวตนที่แท้จริงของผมเสียทีแล้ว...ซึ่งผมก็หวังว่า คุณอาจจะมองเห็น “ความจริง” บางอย่างในนั้นด้วย” ตอนท้ายเขามองหน้าเธอแน่ว แต่เพลงพิณรีบหลุบตามองแค่อกกว้างของเขาแล้วบอกว่า “ฉันก็เหมือนกัน ฉันจะลืมแผลเน่าๆ ตามตัว ลืมผู้หญิงลึกลับในฝัน ลืมเรื่องพี่เปิ้ล ลืมทุกอย่าง ลืมเรื่องคุณ...” “อันหลังไม่ใช่แล้ว ลองลืมผมดูสิ น่าดูชมแน่” ดุริยะรีบเล่นมุกตอบโต้และดักคอในตอนท้าย เพลงพิณหัวเราะเสียงใส ดวงตาที่มีแต่ความเคร่งเครียดและความทุกข์มาหลายวันกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง หลังจากนั้น โลกทั้งใบก็เหมือนกับถูกสร้างมาเพื่อเป็นของพวกเขาสองคนเท่านั้น เมื่อต่างฝ่ายต่างก็เต็มใจจะโยนหน้ากาก โยนความทุกข์ต่างๆ ทิ้งไป ที่เห็นและเป็นไปตรงหน้าจึงเป็นเนื้อแท้ที่ชวนหลงใหลและความรู้สึกจากเนื้อหัวใจที่ชวนเต็มตื้น ดุริยะในตอนนี้แตกต่างลิบหล้ากับ “หัวหน้าฝ่ายไอที” “สปอนเซอร์จอมเขี้ยว” ที่เพลงพิณเคยรู้จัก เขาอ่อนโยน เปี่ยมด้วยเสน่ห์จากมุกที่ชอบหยอดให้เธอได้ทั้งขำได้ทั้งหวามหัวใจ ส่วนเพลงพิณสำหรับดุริยะแล้ว เธอน่ารัก มีความน่าเอ็นดูบนความห้าวเล็กๆ นั่น และมีเสน่ห์กว่าที่เขาเคยได้รู้ได้เห็นว่าเธอมีอีกมากมายนัก และทั้งคู่ก็คิดตรงกันว่า วันเวลาเหล่านี้จะกลายเป็นความทรงจำที่งดงามที่สุดความทรงจำหนึ่งสำหรับพวกเขาอย่างแน่นอน จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 22:39:16

ความคิดเห็นที่ 7 ตอนบ่ายๆ ทั้งคู่ก็กลับเข้าไปรวมกลุ่มกับทุกคนที่หน้ารีสอร์ท เห็นสีหน้าเปี่ยมสุข ดวงตาเป็นประกายของสองหนุ่มสาวแล้ว พิณทอง เหวียน วัน อาน และเจนี่ก็หันสบตากันยิ้มๆ มีแต่ลัลนาที่ลอบเบะหน้าด้วยความหมั่นไส้ พร้อมกับเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันในใจอะไรบางอย่าง เจนี่หันมาเห็นท่าทางแบบนั้นเข้าพอดี จึงเอ่ยทักตรงๆ เป็นภาษาอังกฤษว่า “แอ๊ปเปิ้ล ทำไมคุณถึงชอบทำหน้าแย่ๆ เหมือนเกลียดชังคนทั้งโลกแบบนี้ด้วย อุตส่าห์มาเที่ยวทั้งที ทำไมไม่หาความสุขใส่ตัว” ลัลนาหน้าเหลอเพราะแปลไม่ออก แต่รู้ว่าสาวเวียดนามพูดกับตนแน่ๆ ดุริยะจึงทำหน้าที่แปลให้ พอรู้ความหมาย ผู้จัดการดาราสาวก็หน้าดำหน้าแดงด้วยความโกรธ “มีสิทธิ์อะไรมาว่าคนอื่นแบบนี้ ฉันจะเป็นยังไงก็เรื่องของฉัน” โต้ตอบเป็นภาษาไทยแล้ว ลัลนาก็สะบัดหน้าเดินไปทางร้านอาหารของรีสอร์ท โดยมีพิณทองก้าวตามทันที เพลงพิณรีบหันมาเอ่ยขอโทษเจนี่ ซึ่งเจนี่ก็พยักหน้ารับคำขอโทษนั้น แต่ได้เอ่ยขึ้นอีกว่า “ผู้จัดการส่วนตัวมีความสำคัญกับดารามาก ฉันเปรียบเทียบพวกเขาเป็นเหมือนแผนที่สำหรับชีวิตในวงการบันเทิงของดารา ถ้าแผนที่ฉบับนั้นดี คนเดินตามก็จะเดินได้ถูกทาง แต่สำหรับผู้จัดการของคุณคนนี้ ฉันว่าเขามีวิสัยทัศน์ที่แย่นะ” เพลงพิณกับดุริยะหันสบตากันครั้งหนึ่ง แล้วเพลงพิณก็ตอบว่า “ฉันก็คิดเหมือนคุณ เจนี่ สิ่งที่เขาทำกับฉัน ทำให้ฉันคิดได้ว่า ฉันควรจะเปลี่ยนแผนที่ฉบับใหม่เสียที”     ดุริยะยิ้มพึงพอใจ ก่อนจะชวนทุกคนไปทานอาหาร พร้อมกับถามเจนี่ว่า หลังจากทานมื้อกลางวันเสร็จแล้ว มีโปรแกรมจะทำอะไรต่อ “ฉันอยากเล่นน้ำทะเลเมืองไทยมาก อเล็กซ์ ฉันเคยมาถ่ายแบบที่พัทยาครั้งหนึ่ง ที่นั่นก็สวย แต่น้ำไม่ใส สีไม่สวยเหมือนที่นี่...เพลง คุณลงเล่นกับฉันมั้ย” ตอนท้ายหันมาทางเพลงพิณ หญิงสาวส่ายหน้าตั้งท่าปฏิเสธ แต่พอสบตากับดุริยะ คำสัญญาต่อกันเมื่อตอนสายก็ผ่านเข้ามาในความคิด...เธอจะต้องลืมหญิงสาวลึกลับในฝันให้ได้... “ตกลง เจนี่” เจนี่ยิ้มพอใจ แล้วหันไปทางชายหนุ่มทั้งสอง “แล้วหนุ่มๆ ล่ะคะ สนใจหรือเปล่า” “คุณอยู่ที่ไหน ผมก็อยู่ที่นั่นแหละ มายสวีทฮาร์ต” เหวียน วัน อาน โชว์หวานต่อหน้าสองหนุ่มสาวไทย เพลงพิณมองคู่รักตรงหน้าด้วยแววตาชื่นชม สักพักก็หันไปทางดุริยะ เพื่อจะพบว่า เขากำลังมองเธออยู่เช่นกัน พอเธอหันไป เขาก็อ้าปากพูดแบบไม่มีเสียง พร้อมกับทำท่าทำทางอ่านได้ว่า “เอาแบบนี้บ้างป่าว โชว์หวานแข่งเอามั้ย” เพลงพิณรีบสั่นหน้าปฏิเสธแล้วส่งค้อนตามไปติดๆ ก่อนจะหันไปคล้องแขนเจนี่แล้วพาออกเดินเร็วๆ นำหน้าไป ทิ้งให้สองหนุ่มเดินตามหลังไปช้าๆ “คุณบอกความรู้สึกของคุณให้เธอรู้หรือยัง อเล็กซ์” เหวียนเอ่ยขึ้นก่อน “เอ้อ โอกาสมันยังไม่เหมาะน่ะ เหวียน” ดุริยะที่ไม่นึกว่าอีกคนจะถามเช่นนี้ตอบกลับไปแบบตะกุกตะกัก ได้ยินอย่างนั้น เหวียนก็หัวเราะลั่น มองหน้าผู้ที่เป็นทั้งคู่ค้าและเพื่อนอย่างเห็นใจ “ผมเข้าใจ ตอนผม ผมก็เป็นเหมือนคุณนี่ละ...แปลกดีเหมือนกันนะ ผู้ชายอย่างเรา สามารถบริหารงานโครงการใหญ่ๆ ราคาเป็นร้อยเป็นพันล้าน แต่กับผู้หญิงตัวเล็กๆ เพียงคนเดียว บางทีเราก็ไม่ค่อยกล้าทำอะไร” ดุริยะหัวเราะออกมาดังๆ อย่างเห็นด้วย และไม่ได้เอ่ยอะไรออกไปอีก ได้แต่ครุ่นคิดอะไรบางอย่างไปเงียบๆ หลังจากทานข้าวและนอนพักหลบแดดแสงแรงกล้าสักพัก สี่หนุ่มสาวก็ชวนกันออกมาเล่นน้ำทะเล โดยมีพิณทองกับลัลนานั่งเฝ้าข้าวของอยู่บนหาด พิณทองมองภาพลูกสาวที่กลับมาร่าเริง เป็นตัวของตัวเองอีกครั้งด้วยแววตาพึงพอใจและพลอยมีความสุขไปด้วย ต่างกับลัลนาที่ออกอาการเบื่อ เซ็ง อย่างที่สุด ยิ่งโดนเจนี่ว่าให้อย่างนั้นก็ยิ่งเบื่อ ยิ่งหงุดหงิด ไม่นาน เธอจึงขอตัวและอ้างว่าไปนอนพัก แต่จริงๆ แล้ว เธอแอบไปโทรศัพท์หาใครคนหนึ่งและคุยกันด้วยท่าทีเคร่งเครียด...   ตอนลงเล่นน้ำแรกๆ ทั้งหมดก็ยังเล่นด้วยกันดีอยู่ แต่นานเข้า เหวียน วัน อาน ก็ต้อนเจนี่ห่างออกไป ปล่อยให้สองหนุ่มสาวชาวไทยมองตามไปตาปริบๆ ก่อนจะหันมาสบตากัน แล้วเพลงพิณก็ต้องรีบซ่อนส่วนบนของตนเองซึ่งอยู่ในชุดเสื้อยืดตัวโคร่งที่แนบนวลเนื้อเธอทุกส่วนเมื่อเห็นแววตาประหลาดๆ ของเขา แล้วจู่ๆ ดุริยะก็มีสีหน้าขรึมลงและเอ่ยว่า “ผมว่า เราขึ้นกันดีกว่านะ ตอนนี้อากาศก็เริ่มเย็นแล้ว เดี๋ยวคุณจะไม่สบาย” พูดจบเขาก็หมุนตัวเดินนำขึ้นไปก่อน ทำเอาเพลงพิณได้แต่อ้าปากเหวอ “เป็นอะไรไปอีกแล้วอ่ะ ไม่ได้ทำอะไรเสียหน่อย” หญิงสาวบ่นพึมพำพลางส่งวงค้อนตามแผ่นหลังกว้างนั้นไป ก่อนจะยกมือป้องปากแล้วตะโกน “คนบ้า คนผีทะเล เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย อารมณ์แปรปรวน ตามอารมณ์ไม่ทันหรอกนะ” “คนบ้า คนผีทะเล” ได้ยินถนัดเต็มสองหู เพียงแต่ไม่อาจหันกลับไปแก้ตัวได้ว่า ที่หนีขึ้นมาดื้อๆ อย่างนี้ เพราะไม่ไว้ใจตัวเองว่าจะสามารถหักห้ามใจไม่ให้กระทำการใดๆ กับคนหน้าใส เจ้าของรอยยิ้มและแววตามีชีวิตชีวานั่นได้หรือเปล่า พอเสื้อเธอเปียกน้ำแนบลงไปตามรูปร่างนั่นละ เขาถึงได้รู้ว่า เธอไม่ใช่ไม้กระดานตากแห้งอย่างที่เขาเคยค่อนว่า! ทางด้านเพลงพิณ ตอนแรกหญิงสาวทำท่าจะลากเท้าตามเขาขึ้นไป แต่ก็นึกได้ว่า นานมากแล้วที่งานและการสานฝัน ได้พรากเวลาแสนสนุกที่ได้เป็นตัวของตัวเองเต็มที่ของเธอไป ถ้าจำไม่ผิด เธอมาทะเลครั้งสุดท้ายก็คือเมื่อสองปีก่อน ตอนฉลองเรียนจบกับเพื่อนๆ นั่นละ ที่สำคัญ เธอก็ยังกังวลและเครียดกับเรื่องแปลกๆ ที่กำลังเกิดขึ้นกับตัวเองด้วย งานนี้ขอโยนมันทิ้งไปกับทะเลหน่อยเถอะ “วู้ๆ กรี๊ด-ด-ด วู้ๆ” ดุริยะที่ก้าวขึ้นบนฝั่งได้เรียบร้อยแล้ว ได้ยินเสียงร้องอย่างนั้น ก็หันขวับไปมองด้วยความตกใจ เพราะจำได้ว่าเป็นเสียงของเพลงพิณ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?   แล้วชายหนุ่มก็ต้องหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดู เมื่อเห็นว่าคนที่เขาเป็นห่วงกำลังดำผุดดำว่ายอยู่ท่ามกลางน้ำสีฟ้าใสสะอาดพร้อมกับกรีดร้องอย่างสนุกสนานไปด้วย “คิดว่าตัวเองเป็นเงือกหรือเปล่านั่น” ดุริยะห้ามตัวเองให้หยุดยิ้มไม่ได้ และจากที่ยืนเท้าสะเอวมอง ชายหนุ่มตัดสินใจทรุดกายลงนั่งและเฝ้ามองดู “เงือกสาว” ด้วยหัวใจที่เปี่ยมสุข เหวียน วัน อาน กับ เจนี่เองก็ได้ยินเสียงของเพลงพิณเช่นกัน เหวียนจึงพยามโบกไม้โบกมือเรียกดุริยะให้ลงไปเล่นกับเธอ ใช้เวลากับเธอให้มากที่สุด และอาจเป็นโอกาสอันดีที่เขาจะได้เอ่ยความนัยบางอย่างก็ได้ แต่ดุริยะโบกมือปฏิเสธ เขาอยากบอกเหวียนว่า ความสุขของคนเรานั้นต่างกัน สำหรับเขา บางทีแค่ได้มอง ได้เห็นเธออยู่ในสายตา หัวใจก็อิ่มเอมแล้ว...เขาเชื่อว่าความสุขเล็กๆ เหล่านี้ เมื่อรวมกันมากเข้า มันก็จะกลายเป็นความสุขก้อนใหญ่ที่น่าทึ่งได้เหมือนกัน   (จบบทที่ ๒๒ ค่า) จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 22:44:12

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบความคิดของดุริยะจังค่ะ อ่ะ แค่ได้มองก็สุขใจแล้ว จริงด้วยค่ะ ปล. กำลังลุ้นอยู่เหมือนกันค่ะพี่ ขอบคุณนะคะ อีกหน่อยต้องไปฝากตัวเป็นรุ่นน้องแล้วอิๆ จากคุณ : มนต้นไม้๑^.^๑ (Setakan) เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 54 10:51:31

ความคิดเห็นที่ 9 ต้องเกิดอะไรแน่ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 54 21:40:05

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่เคยสำนึกเลยนะลัลนา จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 54 00:59:43