|
ตอนที่ 2
บางสิ่งบางอย่างในอดีต
ราวห้าสิบนาทีจากสนามบินนานาชาติอินชอน รถก็แล่นเข้าสู่เขตเมืองหลวงของประเทศเกาหลีใต้ หรือกรุงโซล...
ช่วงแรกนิจนิรันดร์ยังเพลิดเพลินกับการนั่งดูทิวทัศน์นอกหน้าต่างไปตลอดทางด้วยความตื่นเต้น และสังเกตเห็นว่า ทั้งป้ายบอกทาง และป้ายโฆษณาต่างๆ ล้วนเขียนเป็นภาษาเกาหลีเกือบทั้งหมด แทบจะไม่มีภาษาอังกฤษปรากฏให้เห็นเลยก็ว่าได้
“ตัวอักษรแบบนั้นเขาเรียกว่า ‘ฮันกึล’ ...คนเกาหลีถูกปลูกฝังให้มีความเป็นชาตินิยมสูง โดยเฉพาะวัฒนธรรมด้านภาษา กับอาหารการกิน เพราะฉะนั้นถ้าไม่มีความจำเป็น เขาก็จะไม่ค่อยใช้ภาษาอังกฤษ หรือกินอาหารฟาสต์ฟู๊ดกันหรอกนะ” วัณวีณาอธิบายให้น้องสาวฟัง
“แล้วถ้าไม่ใช้ภาษาอังกฤษ เขาจะสื่อสารกับพวกนักท่องเที่ยวต่างชาติยังไงล่ะคะ?”
“ตามสถานที่ท่องเที่ยวสำคัญๆ จะมีเจ้าหน้าที่ที่สามารถพูดภาษาอังกฤษได้ดีพอสมควรคอยให้บริการข้อมูล ส่วนพวกพ่อค้าแม่ค้าส่วนใหญ่จะพูดได้เป็นคำๆ หรือประโยคสั้นๆ เอาไว้ต่อรองราคากัน นอกเสียจากว่า บางแห่งคุยกันไม่รู้เรื่องจริงๆ เขาก็จะส่งภาษามือ หรือหยิบเครื่องคิดเลขขึ้นมาจิ้มแทน วิธีนี้ง่ายที่สุด
...อีกอย่าง ตอนอยู่สนามบินเธอก็เห็นแล้วไม่ใช่เหรอว่า ส่วนมากมีแต่ชาวเอเชียด้วยกันทั้งนั้นที่มาเที่ยวที่นี่ พวกฝรั่งน่ะไม่ค่อยนิยมมาเที่ยวเกาหลีกันหรอก หรือบางครั้งเวลาที่คนเกาหลีจำเป็นต้องพูดคุยติดต่อทำธุรกิจกับคนชาติตะวันตก ก็จะต้องมีล่ามไปด้วย ไม่งั้นมีหวังคุยกันจบอาจเข้าใจกันไปคนละเรื่องก็ได้”
“อย่างนี้ถ้านิจมาคนเดียวล่ะก็ มีหวังหลงทางตาย ถามใครก็ไม่รู้เรื่อง...”
“อย่างเธอน่ะ ขนาดอยู่เมืองไทยแท้ๆ ยังหลงเลยไม่ใช่เรอะ”
“แหม...พี่ณาล่ะก็ นั่นมันตอนเด็กๆค่ะ ตอนนี้นิจโตแล้วไม่หลงแล้วล่ะน่า”
สองสาวพี่น้องที่ไม่ได้พบหน้ากันนานหลายปี ต่างพูดจาเย้าแหย่เฮฮากันเล็กๆ น้อยๆ อย่างสนิทสนม ช่วยปัดเป่าความเหินห่างแห่งกาลเวลาให้จางหาย และเรียกร้องความคุ้นเคยเมื่อครั้งยังเยาว์วัยให้หวนกลับคืนมาอีกครั้ง
ถึงตอนนี้นิจนิรันดร์แทบจะลืมความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าจากการเดินทางไปจนหมดสิ้น ลืมแม้กระทั่งชายหนุ่มที่นั่งปิดปากเงียบอยู่ข้างคนขับ จนเมื่อได้ยินเสียงของเขาดังขึ้นนั่นแหละ เธอจึงค่อยนึกขึ้นได้ว่า ตัวเองไม่อยู่ในรถกับพี่สาวตามลำพังแค่สองคน
“เดี๋ยวคุณส่งผมลงที่สี่แยกควางฮวามุนก็แล้วกัน” ธีร์ธวัชบอกกับวัณวีณา โดยที่สายตาของเขาทอดมองตรงไปข้างหน้า ไม่แม้แต่จะเหลือบมามองดูคู่สนทนาเลยสักแวบหนึ่ง
“ไม่เป็นไรค่ะ ณาไปส่งธีร์ให้ถึงอพาร์ตเม้นต์ของภพเลยก็ได้”
“ไม่ต้องหรอก ขอบคุณ” อีกฝ่ายรีบปฏิเสธ น้ำเสียงออกจะไม่ค่อยพอใจเสียด้วยซ้ำ “ส่งผมที่สี่แยกควางฮวามุนก็พอ ผมจะแวะไปทักเพื่อนแถวๆ นั้นซะหน่อย”
เมื่อธีร์ธวัชย้ำจุดหมายปลายทางเดิมอย่างหนักแน่น พี่สาวของนิจนิรันดร์ก็ไม่คิดจะขัดความประสงค์ของเขาอีก ถึงแม้ส่วนลึกในใจเธอจะรู้ดีว่า ชายหนุ่มกำลังพูดโกหกอยู่ก็ตาม!
***************************
| จากคุณ |
:
Cissnei 
|
| เขียนเมื่อ |
:
6 มิ.ย. 54 16:39:05
|
|
|
|
-=-=-= รอยนิรันดร์ =-=-=- ตอนที่ 2
