ความคิดเห็นที่ 1 “แย่แล้วๆ” ซิลวาหัวเสีย บ่นกระหืดกระหอบไปตลอดทางที่วิ่งหน้าตั้ง เมื่อช่วงกลางวันเจ้าชายซิลวามาเดินเที่ยวตลาดเพื่อหาม้าคู่ใจตัวใหม่ แต่ก็ไม่มีตัวไหนที่ถูกใจ จึงไปนั่งเล่นชมวิวอ่าวบรู๊ซก่อนจะผล็อยหลับ กระทั่งสะดุ้งตื่นมาเมื่อฟ้ามืด “ถ้าพวกซาไชน์มาตอนนี้เราต้องแย่แน่ๆ” ร่างเตี้ยม่อต้อของซิลวายังคงวิ่งไม่หยุดเพื่อมุ่งหน้ากลับปราสาท และแน่นอนว่าเวลาเช่นนี้คงจะหาชาวบร็อมหรือม้าสักตัวช่วยนำพาเขากลับปราสาทก็คงเป็นไปไม่ได้ และทันใดนั้นเอง ฝีเท้าของเขาต้องหยุดกึกฉับพลัน สันหลังวาบราวกับสัมผัสถึงบางสิ่งบางอย่างที่คืบคลานไล่หลังมา ซิลวาหน้าเสีย เหงื่อตกแต่เนื้อตัวเย็นเฉียบ อากาศรอบข้างราวกับจะเบาบางจนหายใจไม่สะดวก เขารีบกระโดดเข้าพงไม้ข้างทาง สองมือป้อมๆยกขึ้นปิดปากตัวเอง ฝีเท้าที่ไล่หลังซิลวามาดังชัดขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งมาหยุดบริเวณพงไม้ที่เขากำลังซ่อนตัว “อ้าว วิ่งไวชะมัด” อาริเทียร์ขมวดคิ้ววุ่น ใบหูแหลมยาวกระดิกฟังเสียง “ฝีเท้ากับขนาดตัวไม่สมกันซะเลย” “ว่าไงนะ!” ซิลวาได้ยินชัดทุกคำจึงเกิดไม่พอใจแล้วพลั้งปาก กว่าจะรู้ตัวจนเอามือปิดปากตัวเองอีกรอบก็สายเสียแล้ว “นั่นใคร!” เอลฟ์สาวกราดเสียงเรียก ซิลวาชั่งใจ แต่เท่าที่ได้ยินเสียงก็รู้ว่านั่นเป็นเสียงของสตรี ซึ่งแน่ใจทีเดียวว่าไม่เคยได้ยินเสียงของพวกซาไชน์ไพเราะเพราะพริ้งขนาดนี้มาก่อน เขาจึงค่อยๆชะเง้อมอง และบัดนั้นเอง ร่างอรชรงดงาม ผิวขาวผุดผ่องในชุดแจ็กเก็ตกับกางเกงหนังสี่ส่วนเหมือนนักรบสาว ก็ปรากฏเบื้องหน้า งามนัก... ซิลวาเบิกตาโปนกลมจ้องมอง รู้สึกร้อนผ่าว เขาไล่สายตาชื่นชมนัยน์ตาเอลฟ์สาวที่สะท้อนสีเขียวสดสว่าง สันจมูกเชิดงาม และริมฝีปากจิ้มลิ้มอิ่มน้ำ ตลอดจนเส้นผมยาวสยายสีทองที่กำลังพัดพลิ้วหยอกล้อสายลม ร่างระหงชวนให้เขาตกอยู่ในภวังค์ชั่วครู่ “ข้าถามว่านั่นเสียงใคร!” อาริเทียร์ไม่ว่าปากเปล่าแล้ว นางชักมีดสั้นที่เอวออกมาเตรียมพร้อม เมื่อซิลวาแน่ใจว่าอาคันตุกะผู้นี้ไม่ใช่พวกซาไชน์ หากแต่เป็นเอลฟ์สาวผู้งดงาม เขาจึงค่อยๆเดินก้าวออกจากพงไม้ ปรากฏร่างกลางแสงจันทร์ในป่าผืนน้อย อาริเทียร์เห็นดังนั้นจึงรู้ว่าเขาคือชาวบร็อมที่วิ่งหน้าตาตื่นเมื่อครู่นี้ จึงเก็บมีดสั้นกลับเข้าฝัก ดวงตาจ้องมองร่างเตี้ยไม่ลดละ “เจ้าคือชาวบร็อม” “ก็แน่ล่ะ แล้วเจ้า... เอลฟ์สินะ” ทั้งสองยังคงมีทีท่าระแวดระวังภัยซึ่งกันและกัน อาริเทียร์สงสัยในอาการตื่นกลัวของซิลวา ขณะที่ซิลวาเองแม้จะชื่นชมความงามของเอลฟ์ แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่านางไล่ตามเขามาทำไม “นี่!” ทั้งสองเอ่ยพร้อมกัน นิ่งและอ้ำอึ้งชั่วครู่กระทั่งอาริเทียร์ชิงพูดก่อน “เจ้าจะพูดอะไร พูดมาก่อนสิ” “ข้า... ข้าจะถามว่าเจ้าไล่ตามข้ามาทำไม” ซิลวาถอยไปก้าวหนึ่ง เขาแอบจินตนาการด้วยความหวั่นใจ วิตกถึงขั้นที่ฟุ้งซ่านว่าพวกซาไชน์อาจจะมีเวทมนตร์แปลงกายเป็นเอลฟ์ก็ได้ “ไม่ได้คิดจะไล่ตามหรอก แค่อยากจะรู้ว่าเจ้าวิ่งหนีอะไรมา อีกอย่าง เมืองทั้งเมืองเป็นอะไรกันไปหมด ทั้งชาวบร็อม ทั้งพวกนักเดินทางพากันอยู่แต่ในที่พักตั้งแต่ฟ้าเริ่มมืด ไม่มีเงาคน ไม่มีเงาใคร แม้แต่เสียงเพลงหรือแสงไฟก็ไม่มี” “เข้าใจแล้ว เจ้าคงจะเป็นนักเดินทางหน้าใหม่ของที่นี่ ถึงได้กล้าออกจากที่พักในตอนกลางคืน” ซิลวาว่าพลางกระแอมกระไอทำเสียงเข้ม “ข้าชื่อซิลวา บุตรแห่งลอร์ดอาซีเดียส เจ้าชื่ออะไร” “ข้า... เอ่อ... ข้าชื่ออาริส” อาริเทียร์เกือบจะนึกชื่อปลอมไม่ออก “เมื่อครู่ เจ้าบอกว่าเจ้าเป็นบุตรแห่งลอร์ดอาซีเดียสงั้นหรือ” “ใช่” อาริเทียร์เผยยิ้มให้กับความโชคดี การจะเริ่มสืบหาแหวนแห่งซอร์บนเกาะมูโรไค ถ้าได้เริ่มต้นสืบหาจากเชื้อพระวงศ์ของชาวบร็อม น่าจะเป็นหนทางที่ดีที่สุด เพราะตำนานที่กรินเดอร์เล่าให้ฟัง แหวนวิเศษได้ตกทอดผ่านราชวงศ์พาราเซลที่กลายสภาพเป็นชาวบร็อมตั้งแต่เมื่อห้าพันปีก่อน ซึ่งบางทีลอร์ดอาซีเดียสอาจจะรู้อะไรเกี่ยวกับราชวงศ์พาราเซลก็ได้ แต่บรรยากาศยามนี้ไม่คู่ควรให้ทั้งคู่สนทนากันเสียเลย ความมืดโรยตัวไปทั่ว แสงจันทร์สว่างแต่ก็ไม่ช่วยให้รู้สึกปลอดภัย สัมผัสประหลาดบังเกิดโดยไม่รู้สาเหตุ มันทำให้ขนแขนลุกเกรียวลามไปถึงสันคอ ซิลวากับอาริเทียร์สัมผัสได้เหมือนกัน แทบไม่ต้องรอให้บทสนทนาบังเกิด ซิลวาที่มีความสูงแค่เอวของอาริเทียร์กระโดดเข้าคว้าข้อมือของนางก่อนจะเริ่มออกวิ่งในทันที “ด.. เดี๋ยวสิ! เกิดอะไรขึ้น!” อาริเทียร์ไม่ได้มีทีท่าขัดขืน นางเองสัมผัสได้ถึงกลิ่นไอโฉดชั่วเช่นกัน กระนั้นก็ไม่อาจตีความได้ แม้จะเป็นเอลฟ์แต่ก็อ่อนประสบการณ์ อาริเทียร์ไม่ได้รับคำตอบที่ชัดเจนจากซิลวา แต่นางก็ยังคงสับฝีเท้าตามซิลวาไปจนทะลุออกสู่ทุ่งหญ้า ทางเดินที่เป็นถนนทรายทอดไกลในความสลัว อึดใจต่อมาซิลวาก็แลเห็นคบไฟเบื้องหน้า ค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย เขาเร่งฝีเท้าจนไปถึงเจ้าของคบไฟ ซึ่งเป็นราชองครักษ์จากปราสาทมูโรไคที่คาดว่าน่าจะออกมาตามหาซิลวาตามรับสั่งของลอร์ดอาซีเดียส “ซาไชน์!” ซิลวาร้องลั่นบอกพวกองครักษ์ ทำให้ทหารทั้งกองที่เป็นชาวบร็อมบนหลังม้าประมาณสิบคนเบิกตากว้าง ซิลวากระโดดขึ้นหลังม้าที่องครักษ์เตรียมมาให้พร้อมกับอาริเทียร์ที่กระโดดขึ้นไปนั่งเกาะเอวซิลวาโดยไม่รู้อิโหน่อิเหน่ “นางเอลฟ์ผู้นี้คือ?” หัวหน้าองครักษ์เอ่ยถาม “ไม่เป็นไร สหายของข้าเอง รีบกลับปราสาทเถอะน่า” ซิลวาตอบกลับด้วยความร้อนใจ พร้อมกับที่เหล่าองครักษ์หันหัวม้าเพื่อมุ่งหน้ากลับ แต่เสียงกรีดร้องของนกโครวเวอร์ก็ดังเสียดขึ้นมาจากชายป่า ตามด้วยเสียงปีกที่ตีพึ่บพั่บเหนือนภาก่อนจะโรยร่างร่อนถลามาทางพวกเขา “นั่นอะไร” อาริเทียร์แลเห็นสิ่งมีชีวิตในชุดคลุมสีดำซ้อนบนหลังนกโครวเวอร์ แต่นางไม่ประสาเรื่องโลกภายนอก จึงไม่ได้ฉุกคิดว่านั่นคือหนึ่งในเผ่าพันธุ์ที่เคยปรากฏในหนังสือที่นางเคยอ่าน ไม่มีใครให้คำตอบแก่อาริเทียร์ แม้แต่ซิลวาก็ใส่ใจเพียงการควบม้าให้เร็วที่สุด หากพื้นดินทรายไม่ย่ำแหยะถึงเพียงนี้ ม้าเมืองบร็อมคงจะสับฝีเกือกไปจนไกลลิบ ด้วยเหตุสุดวิสัยที่พื้นทรายไม่อำนวยต่อการวิ่งของม้า นกโครวเวอร์จึงไล่หลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ “ซิลวา!” อาริเทียร์เกาะเอวแน่นพลางร้องถามด้วยความหวาดหวั่นปะปนสงสัยหนักหนา “นั่นตัวอะไร มันจะทำร้ายพวกเจ้าหรือ” “ซาไชน์ไงล่ะ” ซิลวาตอบห้วน ดวงตากลมโปนจ้องมองแต่ทางเบื้องหน้า “เจ้าหมายถึงหมอผีที่อยู่บนทวีปยารีใช่ไหม” “ใช่” “เช่นนั้น ขอคบไฟให้ข้าที” คำขอของอาริเทียร์เบนความสนใจของซิลวาได้ดี “เจ้าจะทำอะไร ข้ารู้ดีว่าพวกซาไชน์พ่ายต่อแสงสว่างและไฟ แต่แค่คบไฟไล่พวกมันไม่ได้หรอกนะ แม้ว่ามันจะมาตัวคนเดียวก็เถอะ” “แต่ข้าเป็นเอลฟ์นะซิลวา” คำตอบนั้นเองทำให้ซิลวาคิดชั่งใจ แต่หากเพลิดเพลินกับการคิดสะระตะมากไปกว่านี้ ซาไชน์คงไล่ทันในพริบตา เพราะกว่าจะสุดถนนทรายก็ไกลพอควร เขาจึงเอ่ยขอคบไฟจากทหารองครักษ์ กองทหารจึงชะลอ กระทั่งพวกเขาหยุดและส่งคบไฟให้อาริเทียร์ “เจ้าชายซิลวา รีบเสด็จเถิด อย่ารอช้า” หัวหน้าองครักษ์เอ่ยท้วง ซิลวาแค่พยักหน้าก่อนจะหันมาทางอาริเทียร์ “ข้าไว้ใจเจ้านะอาริส เพราะเจ้าเป็นเอลฟ์” อาริเทียร์ยิ้มมุมปากก่อนจะโยนตัวลงจากม้า นางหันหน้าไปเผชิญกับเงาดำทะมึนที่บินตัดแสงสลัวของจันทร์มุ่งตรงมาอย่างรวดเร็ว เสียงนกโครวเวอร์ยังคงร้องบาดหู เอลฟ์สาวกำคบไฟไว้ที่มือซ้ายอย่างแน่นหนา มือขวาไล้โลมเปลวไฟราวกับเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย ริมฝีปากจิ้มลิ้มอิ่มเอมเริ่มร่ายมนตราภาษาแปลกประหลาด ซึ่งทันทีที่ทุกคนได้ยินก็รู้โดยพลันว่านั่นคือเวทมนตร์ ฉับพลันเปลวเพลิงก็ลุกโชติช่วง อาริเทียร์ไล้มือขาวบอบบางเรียกให้อัคคีพิฆาตมาห่มล้อมทั่วฝ่ามือ ความสว่างของเปลวไฟทวีคูณจนอาณาบริเวณรัศมีสามช่วงตัวเจิดจ้า นางขว้างมือไปทางนกโครวเวอร์ เปลวเพลิงพุ่งปราดก่อนกลายร่างเป็นวิหคเพลิง เสียงเปรี้ยงดังขึ้นกึกก้องเมื่อวิหคเพลิงปะทะเข้าที่อกของนกโครวเวอร์อย่างจัง พร้อมกับร่างของนกทมิฬเสียหลักเกือบจะร่วงลงพื้น แต่มันก็ฮึดบินฉวัดเฉวียนเอี้ยวตัวขึ้นสู่นภา สิ่งที่อาริเทียร์เห็นได้ชัดกว่าสายตาของชาวบร็อม ก็คือใบหน้าคล้ายมนุษย์ภายใต้ผ้าคลุมสีดำกำลังตกตะลึงพรึงเพริด นั่นคงจะเป็นซาไชน์ตัวจริง นางคิดและนึกถึงตำราที่เคยอ่าน นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นหมอผีซาไชน์ตัวเป็นๆ นกโครวเวอร์ถูกบังคับให้หันหัวกลับ หมอผีซาไชน์ถอยร่นจากไปจนหายเข้ากลีบเมฆโดยไม่ต้องรอเวทมนตร์มหัศจรรย์บทที่สองจากอาริเทียร์ “ข้าถนัดเวทมนตร์เพลิงน่ะ” นางหันมาเอ่ยท่ามกลางดวงตาทุกคู่ที่เบิกโพลงจนแทบถลน ก่อนจะส่งคบไฟซิลวา “ร้ายกาจ ตลอดสองร้อยปี ข้าเพิ่งเคยเห็นเวทมนตร์ของเอลฟ์เป็นครั้งแรก” ซิลวาตื่นเต้นดีใจ พอๆกับเหล่าองครักษ์ที่ปรบมือโห่ร้องด้วยความสะใจที่ซาไชน์ตนนั้นบินหนีไปด้วยเวทมนตร์เพียงบทเดียว อาริเทียร์รู้สึกปิติที่ได้ช่วยเหลือชาวบร็อม นางก็เหมือนพระราชาอิวานที่ไม่เคยคิดเหยียดหยามชาวบร็อม เพราะแท้จริงก็เหมือนเป็นเผ่าพันธุ์เดียวกัน แต่กาลเวลาเท่านั้นเอง ห้าพันปีที่ผ่านพ้นหล่อหลอมให้สิ่งมีชีวิตส่วนใหญ่ตราหน้าว่าชาวบร็อมเป็นพวกอ่อนแอ สำหรับการผจญภัยเล็กๆเมื่อครู่ ไม่ได้ทำให้นางภาคภูมิใจมากนัก เพราะตำราและหนังสือมากมายบอกเล่าให้นางรู้ว่าพวกซาไชน์ก็แค่หมอผีที่คลั่งไคล้การปรุงยา ขี้ขลาดตาขาวถึงขนาดทรยศพวกนากะไสเพื่อเอาตัวรอด “ขอบใจเจ้ามากนะอาริส” ซิลวาว่าพลางควบม้ากลับปราสาท และยินดียิ่งที่ได้พบสหายใหม่เป็นเอลฟ์สาว ซึ่งนอกจากความงามแล้วนางยังมีฤทธิ์เดชมหัศจรรย์อีกด้วย จากคุณ : CaesarNote เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 54 18:57:44

ความคิดเห็นที่ 2 อาริเทียร์ได้รับเกียรติจากกษัตริย์และราชินีแห่งชาวบร็อม ต้อนรับสู่ปราสาทมูโรไคที่ไม่โอ่อ่า ไม่มโหฬาร ไม่มีพรมแดงหรือบันไดหินอ่อน ไม่ได้มีนางกำนัลหรือมหาดเล็กสวมชุดหรูหราเดินเต็มปราสาท อันที่จริงต้องบอกว่าปราสาทมูโรไคไม่ได้มีความเป็นปราสาทเสียเท่าไร เป็นเพียงอาคารทรงกระบอกห้าหลังต่อกัน สูงสามชั้น มันเหมือนโรงนาขนาดใหญ่  หากแต่ปราสาทมูโรไคสลักเสลาลวดลายตามผนังและเสาหลักได้งดงามเป็นเอกลักษณ์มากกว่า โต๊ะยาวถูกขัดจนมันวับและตั้งวางพาดผ่านท้องพระโรงของปราสาท มันเพียงพอให้พระราชา พระราชินี ซิลวา และอาริเทียร์ นั่งสนทนากันอย่างครื้นเครง พร้อมกับขุนนางชั้นผู้ใหญ่อีกห้าคนรวมหัวหน้าองครักษ์เข้าไปด้วย บนโต๊ะเต็มไปด้วยฟักทองผลใหญ่หลายผลสีเหลืองอร่าม ด้านในมีปลานึ่งคลุกกับสมุนไพร มีซุปเห็ดมูโรไคดอกสีน้ำตาลที่มีขนาดเท่ากำมือน้อยๆ นอกจากนี้ก็มีนมม้าต้มผสมกับธัญพืชชั้นดี ตบท้ายด้วยรากของต้นวิทช์เคลือบน้ำผึ้งป่า มหาดเล็กสวมชุดคลุมที่คล้ายเสื้อกันฝนสีเขียวสดคอยเสริฟอาหาร นางกำนัลสวมเสื้อคลุมแบบเดียวกันแต่เป็นสีแสดคอยรินนมม้าต้มกับเหล้ากลั่น อาริเทียร์รู้สึกตื่นเต้นกับการเป็นอาคันตุกะพิเศษในปราสาทมูโรไค รอบด้านอาจจะไม่น่าพิสมัยหรือหรูหราอลังการงานสร้างเหมือนอาณาจักรเอลฟ์ หรือแม้ว่าเก้าอี้ที่นางนั่งจะเป็นโต๊ะตัวเล็กๆของชาวบร็อมก็เถอะ ทว่าก็ให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด นางเหมือนสหายร่างยักษ์ที่ได้รับการต้อนรับอย่างดีเยี่ยม โดยเฉพาะรอยยิ้มกว้างเห็นไรฟันของชาวบร็อมทุกคน เรื่องราวที่อาริเทียร์ใช้เวทมนตร์ขับไล่หมอผีซาไชน์กลายเป็นเรื่องเล่าที่ตื่นเต้นที่สุดในรอบหลายปีที่ผ่านมา ถ้าไม่นับเรื่องที่เจ้าชายซิลวาชนะการแข่งขันม้าเร็วที่เมืองโลซาน หัวหน้าองครักษ์เล่าฉากที่อาริเทียร์ร่ายเวทมนตร์จนเห็นภาพ ทำให้เหล่ามหาดเล็กกับนางกำนัลที่กำลังนั่งฟังร้องเสียงสูงด้วยใจระทึกหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ไม่เท่าซิลวา เขาเป็นนักเล่าเรื่องผจญภัยมือหนึ่ง เรื่องที่เขาเล่าทำให้ผู้ที่ได้ฟังลุ้นจนตัวโก่ง เมื่อถึงฉากน่ากลัว ผู้ฟังถึงกับยกมือป้อมๆของตัวเองขึ้นปิดปาก เมื่อถึงฉากตื่นเต้นก็มีเสียงเชียร์ด้วยความสะใจ บรรยากาศในปราสาทหลังเล็กๆคึกครื้นในแบบที่ไม่เคยเป็น บัดนี้ชาวบร็อมในปราสาทมูโรไคต่างพากันทึ่งและชื่นชมอาริเทียร์จนเกินพรรณนา “ยังไงก็ต้องขอบใจเจ้ามากนะนางเอลฟ์อาริส ที่ช่วยชีวิตลูกชายจอมทึ่มของข้าไว้ได้” ลอร์ดอาซีเดียสรับสั่งขอบคุณอาริเทียร์ ไม่วายที่จะแขวะซิลวาให้หน้าแดงก่ำ “ท่านพ่อ ใครว่าข้าทึ่ม ข้าแค่เผลอหลับไปจนมืดต่างหาก วันนี้เกือบจะได้ม้าคู่ใจแล้วด้วย” “แต่ก็ไม่ได้ใช่ไหม” ลอร์ดอาซีเดียสทรงเย้าลูกชาย “โธ่ ท่านพ่อมองโลกในแง่ดีหน่อยสิ ถ้าข้าไม่เผลอหลับจนฟ้ามืดแล้วเจอพวกซาไชน์ ข้าก็คงไม่ได้พบสหายใหม่ที่สวยและเก่งกาจอย่างอาริสหรอก จริงไหม” เป็นครั้งที่ร้อยแปดที่อาริเทียร์ต้องพยายามเก็บรอยยิ้มขวยเขินจากคำชื่นชม “อันที่จริงข้าไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าเวทมนตร์เล็กๆน้อยๆ หมอผีซาไชน์มาตนเดียวด้วยซ้ำไป” อาริเทียร์กล่าวกับซิลวาอย่างถ่อมตัว “ไม่หรอก” ซิลวาส่ายนิ้วไปมา “เจ้าก็เห็นไม่ใช่เหรอว่านักเดินทางเผ่าอื่นๆที่ค้างแรมในเมืองท่าบรู๊ซ ไม่มีใครออกมาเดินท่อมๆกลางราตรีอย่างเจ้าเลยสักคน ทั้งมนุษย์ ทั้งอาริงกัส พวกเขามีกำลังมากกว่าซาไชน์เสียอีก แต่ก็ไม่มีใครเข้ามายุ่งเกี่ยวกับพวกซาไชน์” “จริงอย่างที่ลูกข้าว่านั่นล่ะนางเอลฟ์” ลอร์ดอาซีเดียสตรัสเสริมพลางลูบเคราเข้มสีน้ำตาล “พวกซาไชน์ถูกจารึกไว้ในฐานะผู้อ่อนแอ ขี้ขลาด มันไม่มีอะไรน่ากลัวนอกจากการปรุงยาสารพัดของมัน แต่นั่นก็คือเรื่องราวที่ถูกจารึกในประวัติศาสตร์เมื่อหลายพันปีมาแล้ว กาลเวลาเปลี่ยน สิ่งมีชีวิตต่างๆก็ปรับเปลี่ยนวิถีการดำรงอยู่ แม้แต่พวกซาไชน์ เจ้าคงไม่ค่อยได้ข่าวมันเสียเท่าไหร่ บัดนี้ข่าวคราวความอำมหิตของหมอผีซาไชน์กระฉ่อนไปหลายคุ้งน้ำ” “พวกซาไชน์น่ากลัวขึ้นมากทีเดียว พวกอาริงกัสยังไม่อยากจะยุ่งด้วยเลย” ราชินีซีเรีย พระมารดาของซิลวาตรัสสำทับและนึกถึงพวกหมีขาว “กระหม่อมไม่เคยรู้เลยว่ามีเรื่องแบบนี้ด้วย” เอลฟ์สาวแสดงอาการแปลกใจ ตำราหลายร้อยหลายพันเล่มที่เคยอ่าน บิดเบือนจากความเป็นจริงในปัจจุบัน “ว่าแต่เจ้าเถอะ แม้เป็นเอลฟ์ แต่เดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลมาเพียงลำพังจนถึงเกาะที่ได้ชื่อว่าเป็นถิ่นกันดารเพื่อประสงค์ใด ดูท่าแล้วคงจะไม่ใช่แค่มาค้าขายใช่ไหม” “เพคะท่านลอร์ดอาซีเดียส กระหม่อมไม่ได้มาเพื่อค้าขาย แต่ออกเดินทางเรียนรู้โลกกว้าง สมัยที่อยู่ป่าคาเทียร์ ท่านพ่อของกระหม่อมจะเล่าให้ฟังถึงเรื่องของวีรบุรุษเอลฟ์ตนหนึ่ง กระหม่อมก็เลยอยากจะสืบหาความเป็นมาของเขาเพื่อจะเขียนเป็นตำราถ่ายทอดสู่ชนรุ่นหลัง” อาริเทียร์พูดจบก็ทึ่งในความสามารถของตัวเองที่คิดเรื่องโกหกได้อย่างแนบเนียนและรวดเร็ว ช่างน่าอายจริงๆ นางแอบยิ้มในใจ พระบิดาไม่เคยพร่ำสอนให้โกหกหน้าตายได้ขนาดนี้เลย “โอ้ว วีรบุรุษผู้นั้นเป็นใครกันรึ” “เขามีนามว่า ซอร์ เพคะ” “มหาเวทยากรเมื่อห้าพันปีก่อนน่ะรึ?” ราชินีซีเรียตรัสถามพลางปอกผลวิทช์สีม่วงใส่จาน “มหาเวทยากร?” “เจ้าไม่รู้จักหรืออาริส” ซิลวาฉีกยิ้มพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบผลวิทช์มากิน “มหาเวทยากรซอร์คือพ่อมดเอลฟ์ที่ปราบพวกนากะไสเมื่อห้าพันปีก่อนไง ท่านพ่อกับท่านแม่ของข้าเล่านิทานเรื่องนี้ให้ข้าฟังเมื่อตอนแบเบาะ” “บัดนี้เจ้าก็ยังเหมือนเด็กแบเบาะที่เอาแต่วิ่งเล่นนั่นแหละนะลูกพ่อ” “ใครว่าล่ะ ข้าคืออัศวินผู้เก่งกาจและควบม้าได้เก่งที่สุดบนเกาะแห่งนี้ต่างหาก สักวันข้าจะมีดาบและม้าเป็นของตัวเองให้ได้” ซิลวาเชิดหน้าซนๆของตัวเอง ทั้งลอร์ดอาซีเดียส พระราชินีซีเรีย รวมทั้งเหล่าข้าราชบริพารพากันหัวร่อให้กับท่าทางของเจ้าชาย เว้นแต่อาริเทียร์ นางยังคงนิ่งอึ้งเกี่ยวกับความจริงที่เพิ่งได้รู้ ไม่เคยมีตำราเล่มไหนเล่าถึงมหาเวทยากร คนที่ปราบนากะไสคือท่านโอไรต่างหาก คิ้วที่ขมวดวุ่นและใบหน้างามที่กำลังง้ำเพราะความสงสัย เป็นที่จับสังเกตของลอร์ดอาซีเดียสกับพระราชินีซีเรีย ซึ่งท่านลอร์ดเป็นฝ่ายตรัสขึ้นมาก่อนอย่างเท่าทันในความคิด “เจ้าคงจะแปลกใจสินะนางเอลฟ์อาริส หนังสือและตำราทั่วปฐพีบันทึกว่าท่านโอไรเป็นผู้ปราบดาร์คลอร์ดกุสทอร์ ในความเป็นจริงแล้ว ท่านโอไรไม่ได้ต่อสู้เพียงลำพัง แต่มีสหายเคียงข้างด้วยกันสี่คน ซึ่งก็คืออัศวินแห่งเผ่ามนุษย์ นักรบแห่งเผ่าอาริงกัส นักล่าแห่งเผ่าสแต็กกิสท์ และนักเวทย์แห่งเผ่าเอลฟ์” “แล้ว... ไยจึงไม่มีบันทึกเรื่องพวกนี้เลยเพคะ” “เพราะไม่มีผู้ถ่ายทอดน่ะสิ” พระราชินีซีเรียสำทับพลางวางมีดปอกผลวิทช์ลง รอยแย้มสรวลผุดขึ้นบนใบหน้า “ตอนจบของตำนาน ไม่มีใครรู้ว่าท่านโอไรกับสหายทั้งสี่สาบสูญไปหนใด รู้เพียงว่านูบลากลับสู่ความสงบสุขแล้ว เรื่องราวทั้งหมดจึงถูกถ่ายทอดจากปากต่อปาก จากสาส์นต่อสาส์น กาลล่วงเลย หลายสิ่งก็บิดเบือน ตำราก็ดับสูญเป็นผุยผง แม้แต่สังขารของเอลฟ์ก็ไม่อาจทานทนได้นาน” “หมายถึงเซอร์คารอนใช่ไหมเพคะ” “ถูกต้อง ภูมิความรู้เจ้ามีไม่น้อยทีเดียวที่รู้จักกระทั่งเซอร์คารอน ข้ารู้มาว่าเซอร์คารอนบันทึกประวัติศาสตร์มานานแสนนานจนสิ้นไปเมื่อสองพันปีก่อน บันทึกของเขาดับสลายและกระจัดกระจายทั่วโลกนูบลา ยากที่จะนำเอาความจริงเหล่านั้นมาบันทึกใหม่” “ข้าไม่เคยรู้เรื่องเซอร์คารอนมาก่อนเลยท่านแม่” ซิลวาเอ่ยขัดจังหวะ “ถ้าลูกไม่มัวแต่หาม้าคู่ใจกับดาบคู่กาย หัดศึกษาตำราเสียบ้าง เจ้าก็คงจะหลักแหลมเหมือนอาริสนั่นแหละ” “เห็นไหมล่ะอาริส” ซิลวายักคิ้วใส่ พลางกระตุกยิ้ม “แม้แต่ท่านแม่ก็แขวะข้า คืนนี้ข้าต้องยกให้เจ้าเป็นที่หนึ่งจริงๆเสียแล้ว” อาริเทียร์ยิ้มกลับแบบไม่เต็มใจนัก เพราะใจประหวัดนึกถึงสิ่งที่พระราชากับพระราชินีเล่าให้ฟังอย่างจริงจัง ซึ่งนางเองก็ไม่สามารถบอกความรู้สึกตามตรงแก่ซิลวาได้ว่าเวลานี้ตนไม่มีอารมณ์จะพูดเย้าแหย่หรือล้อเล่นใดใด ภาพพระบิดาที่กำลังนอนรอความหวังยังคงย้ำเตือนจิตใจของนางให้รีบสืบหาแหวนโอสถแล้วนำกลับไปให้เร็วที่สุด “ดูสีหน้าเจ้าไม่ค่อยดีเลยนะอาริส เป็นกังวลอะไรรึ” ในที่สุดซิลวาก็สามารถจับสังเกตสีหน้าบนใบหน้างามของอาริเทียร์ “ป.. เปล่านี่ ข้ากำลัง... เอ่อ... กำลังสนุกกับเรื่องที่พระราชากับพระราชินีตรัสเล่าให้ฟัง” “ถ้าเจ้าสนใจเรื่องของมหาเวทยากรกับเรื่องราวเมื่อห้าพันปีก่อน ข้ามีสถานที่ที่อยากจะแนะนำให้เจ้าไป” ลอร์ดอาซีเดียสรับสั่งอย่างอ่อนโยน อาริเทียร์พยายามเก็บกลั้นอาการกระตือรือร้นของตัวเองเอาไว้เพื่อไม่ให้ผิดสังเกตจนเกินไป แต่ใบหูแหลมยาวไม่เป็นใจเสียเลย มันกระดิกน้อยๆราวกับแทบจะทนรอไม่ไหวแล้ว “เลยทุ่งหญ้าหงอยเหงาไปไม่ไกลนัก ที่นั่นมีเมืองเล็กๆชื่อโลซาน เล่ากันว่าเป็นเมืองที่มหาเวทยากรซอร์สร้างขึ้นก่อนจะหายสาบสูญไปจากโลกนูบลา ท่านได้สร้างเมืองโลซานเพื่อเป็นสถานที่สอนวิชาการแพทย์แก่ชนรุ่นหลังของทุกเผ่าพันธุ์” “เมืองโลซาน...” อาริเทียร์ทวนชื่อ ท่าทางจะเป็นเมืองเล็กจริงๆเพราะนางไม่เคยอ่านเจอในตำรา ชื่อก็ไม่คุ้นหู ไม่น่าจะมีความโดดเด่นอะไรในเมืองนั้นเลย แต่นางก็พยายามมองในแง่ดี อย่างน้อยเมืองโลซานก็ได้ชื่อว่าเป็นเมืองที่วีรบุรุษซอร์สร้างขึ้นมา “มีรูปจำหลักของท่านซอร์ สูงใหญ่มากทีเดียว” ซิลวาเอ่ยสนับสนุน เขาเป็นผู้ชนะการแข่งม้าที่เมืองโลซานหลายต่อหลายครั้ง ย่อมรู้จักเมืองนั้นดีอยู่แล้ว ซึ่งนั่นก็เป็นเหตุผลกระตุ้นให้อาริเทียร์ตัดสินใจที่จะไปเยือน “กระหม่อมจะเดินทางไปที่เมืองโลซาน” น้ำเสียงหวานกล่าวชัด ทำให้บุคคลผู้หนึ่งรีบเด้งตัวผึงขึ้นมาทันที “ข้าจะนำทางให้เจ้าเอง!” ซิลวารีบอาสาราวกับกลัวจะมีคนแย่งหน้าที่ “ข้ารู้จักเมืองโลซานยิ่งกว่าใคร ข้าจะนำทางให้เจ้าเองนะอาริส” จากคุณ : CaesarNote เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 54 19:00:46

ความคิดเห็นที่ 3 รุ่งเช้าจะเป็นเวลาในการออกเดินทาง ความเร่งรีบของอาริเทียร์ทำให้พระราชากับพระราชินีเคลือบแคลงสงสัย แววพระเนตรกลมโปนที่มองผ่านถึงนางแม้อ่อนโยนแต่ก็คมกริบราวกับพยายามขุดความจริงในใจ “อาริสเป็นผู้ใดกันนะ” ลอร์ดอาซีเดียสประทับยืนที่พระระเบียง รับสั่งกับพระราชินีในห้องพระบรรทม “ใบหน้าของนางคุ้นตาข้าจริงๆ” “หม่อมฉันก็รู้สึกเช่นเดียวกับพระองค์ เอลฟ์สาวแสนงาม มีฤทธาแสดงว่าได้รับการอบรมความรู้มาอย่างดี คำพูดคำจาก็ไม่ใช่เอลฟ์สามัญทั่วไป อาจเป็นลูกข้าขุนนางในปราสาทคาเทียร์” “เหมือนอิวาน...” ลอร์ดอาซีเดียสรำพัน “แววตาของนางที่มุ่งมั่นกระตือรือร้น เหมือนเจ้าชายอิวานซึ่งบัดนี้ก็คือพระราชาของพวกเอลฟ์ แต่ว่า...” “อะไรหรือเพคะ” “ข้าได้ยินว่าเอลฟ์ที่ป่าคาเทียร์กำลังทำสงครามกับพวกกาน่า ถึงขนาดต้องขอหยิบยืมกำลังจากมนุษย์ คนแคระและพวกอิกรอส ถ้าหากอาริสเป็น... หนึ่งในธิดาของพระราชาอิวาน นางก็ไม่สมควรมาท่องเที่ยวในยามที่บ้านเมืองกำลังเดือดร้อนเช่นนี้” “ถ้าเช่นนั้น นางเอลฟ์อาจเป็นแค่เอลฟ์ธรรมดาสามัญที่มีความหลักแหลมทางปัญญา” พระราชินีซีเรียเสด็จลุกจากบรรจถรณ์เพื่อไปห่มพระภูษาให้ลอร์ดอาซีเดียส พลางตรัสต่อ “แต่ไม่ว่าเท็จจริงจะเป็นอย่างไร ซิลวาจะเป็นผู้พิสูจน์เรื่องทั้งหมดเองเพคะ หม่อมฉันเชื่อในตัวลูก” “ข้าก็เช่นกัน ดูท่าทางเขาสนุกสนานกับการได้สหายใหม่ บางทีการได้ใกล้ชิดพวกเอลฟ์ อาจช่วยให้ซิลวาได้เรียนรู้พลังจากพวกเอลฟ์ด้วยก็ได้” นางกำนัลนำทางอาริเทียร์สู่ห้องพักห้องหนึ่ง ในห้องนั้นมีเตียงเล็กๆสามเตียงเรียงต่อกัน ตกแต่งด้วยผ้าปูสีน้ำตาลลายเปลือกไม้ ที่หน้าต่างมีกระดิ่งลมที่สลักจากเนื้อไม้เป็นรูประฆังใบเล็ก อากาศเย็นชื้น นางกำนัลช่วยกันหอบผ้าห่มสีชมพูผืนใหญ่ ซึ่งเป็นผ้าห่มของชาวบร็อมประมาณหกผืนนำมาเย็บเข้าด้วยกัน สัดส่วนของเอลฟ์กับชาวบร็อมต่างกันครึ่งต่อครึ่ง นั่นเป็นเรื่องธรรมดา แต่ก็ทำให้อาริเทียร์นอนยิ้มให้กับการต้อนรับที่อบอุ่นของพวกเขา อึดใจต่อมา ภาพความสนุกที่ได้มาอยู่ในอาณาจักรของชาวบร็อมก็สิ้นสลาย นางตีสีหน้าเครียดเขม็งเมื่อนึกถึงจุดหมายปลายทางในวันรุ่งขึ้น เหตุที่นางเครียดก็เพราะความรู้ที่ได้จากหนังสือ มันเก่าและล้าสมัยไปเสียแล้ว โลกภายนอกมีสิ่งที่นางยังไม่รู้อีกมากมาย ไหนจะพวกซาไชน์ที่เล่ากันว่าอำมหิตกว่าเมื่อหลายพันปีก่อน ไหนจะเรื่องวีรบุรษซอร์ที่ไปสร้างเมืองเล็กๆเพื่อถ่ายทอดวิชาการแพทย์ และตำนานล่าสุดที่นางเพิ่งรู้ เรื่องที่ชาวบร็อมเล่าขานกัน เรื่องราวที่ไม่เคยแพร่สะพัดออกไปจากเกาะมูโรไค วีรบุรุษซอร์คือมหาเวทยากร นักเวทย์ผู้ปราดเปรื่อง ทั้งยังเป็นสหายของท่านโอไรผู้ร่วมขับไล่เผ่านากะไสไปยังใต้ท้องสมุทร ลึกสุดจะหยั่งถึง นางไม่เคยได้ยินตำนานพวกนี้ ไม่มีปรากฏในหนังสือ อย่างมากนางก็รู้เท่าที่คนอื่นๆรู้ ท่านโอไรสู้รบเพียงลำพังไม่ใช่หรือ? ตำนานเดิมเล่ามาอย่างนั้น มีแต่ปากชาวบร็อมที่บอกเล่าตำนานใหม่แก่นาง ท่านโอไรมีสหายคู่ชีพสี่ตน อัศวินแห่งเผ่ามนุษย์ นักรบแห่งเผ่าอาริงกัส นักล่าแห่งเผ่าสแต็กกิสท์ และนักเวทย์แห่งเผ่าเอลฟ์ ช่างน่าสงสัยหนักหนา อาริเทียร์ขมวดคิ้วเป็นปม ชาวบร็อมล่วงรู้ประวัติศาสตร์ที่ไม่เคยถูกบันทึกนี้ได้อย่างไร? ติดตามตอนต่อไป... จากคุณ : CaesarNote เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 54 19:02:17

ความคิดเห็นที่ 4 มาติดตามค่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 54 22:04:26