ความคิดเห็นที่ 1 เช้าวันรุ่งขึ้น ชวาลรีบมาทำงานแต่เช้าด้วยความว้าวุ่นใจ เพราะคนที่สัญญาไว้ตั้งแต่เมื่อวานว่าเมื่อกลับไป ถึงบ้านแล้วจะโทรหาก็กลับไม่ทำตามสัญญา และแม้ว่าในยามค่ำคืนที่ผ่านมาเขาจะพยายามโทรหากชกร แล้วก็ตาม ทว่าเธอก็กลับปิดเครื่องโทรศัพท์ ความห่วงใยที่เกรงว่ากชกรจะเป็นอะไรไปทำให้เขาทรมานใจมากจนไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้ และเธอจะรู้ไหมว่าเขาห่วงเธอเพียงใด... นับวัน ความรู้สึกดีๆ ที่มีให้กับเลขาคนใหม่ก็ยิ่งเพิ่มพูนทวีขึ้นเรื่อยๆ จนหาสาเหตุถึงความรวดเร็วทาง ความสัมพันธ์นี้ไม่ได้ แน่นอนว่ามันย่อมเกิดจากความประทับใจตั้งแต่ครั้งแรกส่วนหนึ่ง แต่เขาก็คิดว่า ความสุขทางใจรวมถึงความรู้สึกอิสระทุกครั้งที่ได้สนทนากันคือปัจจัยสำคัญต่อความผูกพันที่กำลัง เกิดขึ้นในใจของตน ณ เวลานี้ แล้วกชกรเล่า เธอจะคิดเหมือนกับที่เขากำลังคิดหรือไม่ เพราะบางทีเธอก็ทำท่าทีคล้ายกับว่ามีใจให้ เขาเช่นกัน แต่หากบางทีหญิงสาวก็ทำเหมือนมีความเฉยเมยซ่อนอยู่ภายใต้ความสดใสนั้น ความโล่งอกโล่งใจค่อยมาเยือนหัวใจของชายหนุ่มได้ เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องทำงานและพบว่ากชกร กำลังนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะของเธอ แม้จะคลายต่อความทุกข์ที่เกิดจากห่วงใยมาแทบทั้งคืนลงแล้ว แต่เขาก็ยังรู้สึกน้อยใจอยู่บ้างกับการ ที่อีกฝ่ายผิดสัญญา “ดีขึ้นหรือครับคุณบัว” คนถามทำน้ำเสียงและสีหน้าราบเรียบ หญิงสาวที่ถูกทักเงยหน้าขึ้นมองรู้สึกได้ในท่าทีของเขา “เมื่อวานนี้บัวขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้โทรหาคุณวา พอดีบัวกลับถึงบ้านก็แล้วก็ล้มหัวนอนเลย อีกอย่างแบตโทรศัพท์ของบัวก็หมดพอดีด้วยค่ะ” คนตอบทำเสียงเบาอ่อยๆ แก้ตัวไปอย่างนั้นเอง หากแท้ที่จริงทั้งหมดคือความตั้งใจของตนโดยแท้ เพื่อที่จะดูท่าทีของเขาในเช้าวันนี้ “ถ้าคุณบัวไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วครับ” คนงอนยังทำเสียงราบเรียบและทำท่าจะเดินหนีเข้าห้องไป “คุณวาโกรธบัวหรือเปล่าคะ” กชกรรีบเอ่ยถามก่อนที่เขาจะเอื้อมมือไปเปิดประตู “เปล่าครับ” “ถ้าไม่โกรธแล้วคุณวาทำหน้าบึ้งใส่บัวทำไมล่ะคะ บัวบอกแล้วไงคะว่าบัวขอโทษ” คนที่เดินตามมาใกล้เอ่ยพร้อมรอยยิ้ม “ผม... ผม...” ยิ่งอีกฝ่ายเดินเข้าใกล้เพียงใด หัวใจของคนที่กำลังน้อยอกน้อยอยู่ก็กลับอ่อนลงเรื่อยๆ “ผมก็ไม่ได้โกรธครับ” ชวาลแข็งใจบอกแล้วยังทำหน้าบึ้งเข้าใส่ “ถ้าไม่ได้โกรธก็เลิกทำหน้าบึ้งซิคะ รู้ไหมว่าถ้าทำหน้าบึ้งตอนเช้าเนี่ย อารมณ์จะเสียไปทั้งวัน” กชกรบอกทั้งรอยยิ้ม หากเท่านั้นยังไม่พอ... “ยิ้มนะคะ ยิ้มก่อน บัวจะได้สบายใจ นะ นะ นะ” คนทำเสียงอ้อนยังยกมือขึ้นมาจับแก้มของเขา ให้ฉีกยิ้มตามที่ตนต้องการอีกและนั่นทำให้คนที่พยายามทำใจแข็งอยู่ต้องสยบลงแต่โดยดีเพราะ จริตมารยาที่อีกฝ่ายแสดงออกมา เมื่อแววตาหวานถูกทอดมองออกมา ก็ทำให้ถึงคราวที่หญิงสาวที่กำลังหว่านเสน่ห์อยู่ต้องสยบลง เพราะมนต์แห่งความหวานซึ้งภายใต้คิ้วเข้มของเขาบ้าง “คุณรู้ไหมว่าเมื่อคืนผมทรมานใจมากแค่ไหน ผมเป็นห่วงคุณมาก กลัวว่าคุณจะเป็นอะไรไป” เสียงนุ่มเบาบอก หากยังไม่ละสายตาไปจากดวงหน้าสวยแม้แต่น้อย “บัว... บัว...” กชกรยอมรับว่าหวั่นไหวมากกับแววตาหวานซึ้งและน้ำเสียงนุ่มของเขา และพยายาม จะทำทุกอย่างให้หลุดจากภวังค์นั้นมาให้ได้ ทว่า!!! “วาคะ...” ใครคนหนึ่งที่เดินเข้ามาพร้อมเสียงทักทายทำให้มนต์สะกดทุกอย่างคลายลง หนุ่มสาวทั้งสองต้องรีบ พาตัวเองออกจากภวังค์หวานแทบไม่ทัน ฝ่ายชายดูจะตกใจมากกว่าเมื่อพบว่าเจ้าของเสียงทักทายนั้น คือพีรพา เธอมาที่นี่ทำไมกันแต่เช้าตรู่แบบนี้... “พาย...” “ค่ะ พายเอง ทำไมวาต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นด้วยล่ะคะ ทำอย่างกับว่ากำลังทำผิดอะไรไว้แบบนั้น” คนถามยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะหันมามองหน้ากชกรด้วยแววตาเยือกเย็นน่าเกรงขาม คนถูกมองรีบก้มหน้าหลบตา ทว่าก็รับรู้ได้ดีในความหมายของแววตานั้น พีรพาไม่ใช่คนโง่เลยสักนิด เธอรู้ว่าชวาลกำลังทำอะไรอยู่ แต่มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรือที่พีรพารู้ เพราะคนเจ้าชู้ประตูดินอย่างชวาล ก็ต้องเจอกับคนฉลาดรู้ทันอย่างพีรพานี่แหละ แต่กชกรก็ไม่เข้าใจเช่นกันว่าเหตุใดพีรพาจึงหน้ามืด ตามัวทนต่อพฤติกรรมของแฟนหนุ่มอยู่ได้ ทั้งที่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไร... “ไปค่ะ เข้าไปข้างในดีกว่า พายจะได้สรุปเรื่องการประชุมเมื่อวานที่คุณไม่ได้เข้าให้ฟัง” คนกล่าวเน้นเสียงตอนท้ายประโยคและกวาดสายตาจากชวาลไปจนถึงกชกร แน่นอน... เพราะเธอรู้ดีว่าตอนเที่ยงของเมื่อวานชวาลและกชกรออกไปด้วยกันจากการรายงานข่าวของนกน้อย แต่เธอก็ฉลาดพอที่จะไม่เล่าทั้งหมดให้กับมารดาของชวาลฟัง เพราะบางทีความลับก็มีประโยชน์ตรง ที่สามารถเอาไว้ต่อรองเพื่อแลกกับบางอย่างได้นี่ล่ะ ภายในห้องทำงานของชวาล พีรพาเปลี่ยนสีหน้าเป็นบึ้งตึงทันทีเมื่อย่างก้าวผ่านพ้นประตูเข้ามาแล้ว เพราะสีหน้าราบเรียบปกติที่แสดงอยู่ด้านหน้าห้องเมื่อสักครู่ที่ผ่านมาก็เพียงเพื่อต้องการให้กชกร รับรู้เท่านั้นว่าตนกับชวาลยังหวานชื่นกันอยู่เท่านั้น เผื่อว่าหากกชกรกำลังคิดนอกลู่นอกทางกับชวาล อยู่จริงๆ แล้วล่ะก็ เธอจะได้รีบเปลี่ยนใจเสีย “ผมว่าคุณคงไม่ได้มาแค่เรื่องสรุปการประชุมเท่านั้นหรอกมั้งครับพาย” คนรู้ทันเอ่ยขึ้นเมื่อนั่งลงบน เก้าอี้ทำงานของตนแล้ว “ก็ดีค่ะที่วารู้ตัว พายจะได้ไม่ต้องพูดอะไรมากอีก” น้ำเสียงแข็งกร้าวสวนกลับมาทันที “คุณไม่ได้พูดอะไรมากเลยพาย คุณก็แค่โทรไปบอกคุณแม่ของผม เพื่อให้คุณแม่มาเล่นงานผม ถึงที่ออฟฟิศเท่านั้นเอง” ชวาลผายมือประกอบการประชดประชันและยิ่งทำให้อีกฝ่ายร้อนรุ่มหัวใจ ได้ไม่ยาก “ไม่เลยค่ะ เพราะเท่านั้นยังถือว่ายังน้อยไปสำหรับสิ่งที่วาทำ มีอะไรอีกเยอะที่พายยังไม่ได้บอกกับ คุณแม่ของวาไป” “อ้อ เหรอครับ ถ้าอย่างนั้นผมคงต้องขอบคุณคุณซินะครับพาย” คราวนี้ชวาลทำเสียงจริงจัง “ไม่ต้องหรอกค่ะ ไม่จำเป็นสักนิด เพราะถ้ามีเหตุการณ์น่ารังเกียจเหมือนเมื่อวานเกิดขึ้นอีกล่ะก็ พายคงจะบอกในสิ่งที่ควรบอกกับคุณป้าไปแน่ๆ” คนบอกเชิดหน้าข่มขู่ !!! ปั้ง! ความโมโหความคิดและคำกล่าวของพีรพาทำให้ชวาลถึงกับผุดลุกขึ้นยืนขึ้นแล้วฟาดฝ่ามือทั้งสอง ลงบนโต๊ะ แม้การกระทำของชวาลไม่ได้รุนแรงนัก แต่มันก็ทำให้หญิงสาวรู้จักคำว่าหวั่นกลัวได้เช่นกัน เพราะเธอไม่เคยเห็นชวาลทำกริยาเช่นนี้มาก่อน ที่ผ่านมาถึงแม้เขาจะโกรธกริ้วสักเพียงใด แต่เขาก็ไม่เคยทำรุนแรงแบบนี้ “แล้วอะไรคือเหตุการณ์น่ารังเกียจที่คุณบอกล่ะ ผมไม่คิดหรอกนะว่าการไม่ได้เข้าประชุมประจำ สัปดาห์เพียงแค่ครั้งเดียวมันจะเลวร้ายอย่างที่คุณกำลังคิดและพูดถึงอยู่” “ก็...” คนตกใจมีน้ำเสียงอ้ำอึ้ง “บอกมาซิครับพาย อะไรที่คุณบอกว่าน่ารังเกียจ” จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 54 20:47:56

ความคิดเห็นที่ 2 “ก็... ก็... ก็การที่วาพาเลขาคนใหม่ออกไปตอนกลางวัน แล้วก็เบี้ยวประชุมตอนบ่ายไงล่ะคะ” พีรพาข่มความกลัวไว้ข้างในแล้วบอกเสียงแข็ง พร้อมกันกับที่แววตาเขียวถูกสบจ้องสู้กับเขา อย่างกับไม่กลัวเกรงใดๆ อีกต่อไปแล้ว ...!!! หัวใจของชวาลหล่นวูบลงไปที่ตาตุ่มเพราะถูกรู้ทัน เธอรู้! เธอรู้ว่าตอนเที่ยงเมื่อวาน เขาออกไปทานข้าวกับกชกร แต่นั่นมันก็ไม่ใช่เรื่องน่ารังเกียจอะไรนักนี่นา... ชายหนุ่มคิดทบทวนอีกครั้ง “ใช่ ผมออกไปทานข้าวกับคุณบัวมา แล้วยังไง” คำถามที่ย้อนกลับมาทำให้คนฟังแทบกระอัก นั่นแปลว่าเขายอมรับแล้วใช่ไหมว่าเขากำลังคิดอะไรลึกซึ้ง กับเลขาคนใหม่ของตัวเอง “แล้วยังไงหรือคะ แล้วคุณพามันไปทานข้าวที่ไหนมาคะวา ถึงได้ยาวนานครึ่งค่อนวันแบบนั้น” ยิ่งคิดและยิ่งกล่าวถึงเหตุการณ์นี้ หัวใจของพีรพาก็ยิ่งเจ็บปวดร้าวรานราวกับถูกเหยียบย่ำจนไม่เหลือชิ้นดี ใช่ เธอถูกเหยียบย่ำจากคนที่เธอรักและเขารวมหัวกับศัตรูหัวใจคนใหม่อย่างกชกร “วาพามันไปกินข้าวหรือวาพามันไปกินเองคะ” “ทุเรศ! คุณคิดได้ยังไงพาย คุณคิดได้ยังไง” ชวาลตวาดเสียงดังมากขึ้นเรื่อยๆ และดูเหมือนว่าความอดทน ที่มีมาตลอดจะไม่หลงเหลือต่อไปอีกแล้ว เขาพร้อมแล้วสำหรับการกอบกู้สิทธิและศักดิ์ศรีของตนกลับมา เพื่อคนที่รักจริงๆ “ทุเรศหรอกคะวา คนรู้และพูดควรเป็นคนที่ทุเรศหรือคะ พายว่าคนที่ทำมากกว่านะคะที่ทุเรศ ทุเรศมากด้วย” พีรพาย้อนถามน้ำเรียบราบเรียบ แม้ว่าหัวใจของเธอกำลังร้อนรนเหลือเกิน “ถ้าการที่ผมพาคนไม่สบายไปหาหมอแล้วมันน่ารังเกียจอย่างที่คุณว่าล่ะก็ ผมยอมน่ารังเกียจ ผมยอมทุเรศ เชิญออกไปได้แล้วครับ ผมจะทำงาน” ชวาลเองก็พยายามควบคุมอารมณ์ของตนเช่นกัน เขาเลือกที่จะ เบือนหน้าหนีไปเสีย ก่อนที่ระเบิดเวลาของตัวเองจะปะทุลั่นออกมามากกว่าเดิม คนที่ถูกไล่กลายๆ เจ็บร้าวไปถึงทรวงใน แม้อยากจะกรีดร้องออกมาให้ดังจนสุดเสียง แต่ด้วยหน้าที่การงาน ก็ทำให้เธอไม่สามารถทำได้ เหตุการณ์ในวันนี้บ่งบอกถึงความเปลี่ยนแปลงไปของชวาลได้อย่างชัดเจน มันเหมือนสัญญาณที่บ่งบอกว่าเธอกำลังจะสูญเสียเขาไปจริงๆ แต่ไม่มีทางที่เธอจะปล่อยให้เป็น อย่างนั้นแน่ๆ พีรพาสะบัดหน้าเดินออกมาจากห้องทำงานของชวาลด้วยหัวใจที่ร้อนรุ่มราวกำลังถูกไฟโลกัณฑ์เผาผลาญ และมันยิ่งร้อนรุ่มมากขึ้นเป็นทวีคูณเมื่อออกมาพบหน้ากับกชกร และคราวนี้เธอไม่อาจตีสีหน้านิ่งได้ เช่นในตอนแรกอีกต่อไป แววตาที่มีแต่ความอาฆาตมาดร้ายถูกจ้องเขม็งไปที่ศัตรูหัวใจคนใหม่ในทันที ด้านของคนที่ถูกมองเองก็ทำได้เพียงหลบตาและก้มลงไปดีดนิ้วที่แป้นพิมพ์คอมพิวเตอร์ต่อไป ทว่าเหตุการณ์ไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น เมื่อพีรพาคิดไปเองว่าตนกำลังถูกต่อสู้ด้วยความเงียบ เธอจึงเดินเข้ามา ที่โต๊ะทำงานของกชกร และสิ่งที่เจ้าของโต๊ะไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นก็คือ... เพล้ง!!! “คุณพีรพา!” กชกรอุทานขึ้นพร้อมกับดีดตัวลุกจากเก้าอี้อย่างฉับพลัน เมื่อแจกันดอกไม้บนโต๊ะทำงานของตน ถูกพีรพาปัดจนร่วงลงไปแตกกระจายเกลื่อนกลาดอยู่เต็มพื้น “ดูไว้นะกชกร ดูไว้เตือนใจตัวเอง ว่าอะไรที่มันขวางหูขวางตาฉัน มันจะเป็นแบบนี้” เสียงเข้มบอกออกมา พร้อมแววตาดุดันจนคนฟังถึงกับหน้าซีดเผือด แต่ก็พอรู้ได้ว่าคนกล่าวกำลังหมายถึงอะไร... นี่คือการประกาศศึกของพีรพา ทั้งที่กชกรเองก็ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้เลย นั่นแสดงว่าพีรพารักชวาล มากเสียจนมองไม่เห็นเลยว่าชายหนุ่มคนที่เธอรักหาใช่คนที่เธอควรจะรักและทุ่มเทให้ไม่ เขาไม่มีค่าพอ ที่เธอควรจะต้องลดตัวเองลงมาทำกริยาน่ารังเกียจนี้เลยด้วยซ้ำ กชกรนึกสังเวชในใจ แล้วจะทำอย่างไรดีล่ะกชกร จึงจะทำให้พีรพาตาสว่างและรู้ว่ามันไม่คุ้มเลยที่จะเอาศักดิ์ศรีของตัวเองมาแลก กับผู้ชายเลวๆ อย่างชวาล นี่ฉันกำลังทำให้ผู้ชายเจ้าชู้อย่างชวาลได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส หรือฉันกำลังทำให้หัวอก ลูกผู้หญิงด้วยกันเจ็บช้ำใจกันแน่นะ... คนลังเลถามตัวเองในใจเมื่อพีรพาเดินสะบัดสะบิ้งจากไปแล้ว ******** “อะไรนะคะคุณพายขา!” เสียงของนกน้อยอุทานลั่นห้อง เมื่อคนเป็นเจ้านายกลับมาถึงและได้เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องทำงาน ของชวาลให้ฟังทั้งหมดด้วยความเจ็บปวดใจที่ยังไม่ทันจางหายไปสักนิด หากยิ่งกล่าวถึงยิ่งเจ็บมากขึ้นต่างหาก “หูแตกหรือยังไงนกน้อย ฉันบอกว่าวาเขาตบโต๊ะใส่หน้าฉันไง เขาหยามฉัน” พีรพาถือโอกาสระบายอารมณ์ ที่กำลังเดือดพล่านใส่เลขาร่างเล็กอีกเช่นเคย และมันก็ทำให้นกน้อยถึงกับหน้าจ๋อยไปเลยทีเดียว แต่กระนั้นเธอก็ยังใช้ความคิดอย่างหนักว่าจะทำอย่างไรถึงจะพลิกวิกฤตในครั้งนี้ให้เป็นโอกาสได้ “เขาทำแบบนี้เท่ากับว่าเขายอมรับแล้วว่าเขากำลังคิดอะไรกับนังเลขาคนใหม่นั่น” “นกน้อยว่าคุณชวาลคงไม่ได้แค่คิดอะไรแล้วมั้งคะ บางทีอาจจะมีอะไรๆ แล้วล่ะค่ะ” คนไม่ทันได้คิด เผลอปากบอกออกมา และไม่ทันได้ยกมือขึ้นปิดป้องปากตัวเอง ผลของการปากพล่อยก็เกือบนำภัยมา ถึงตนเองอย่างฉับพลัน ฟลึ๊บ!!! เสียงแฟ้มงานบนโต๊ะที่พีรพาเหวี่ยงออกมาสุดแรงและที่สุดมันก็มากองอยู่บนพื้น แต่ดีแท้ที่เป้าหมาย อย่างนกน้อยกระโดดหลบได้ทัน “นี่เธอจะพูดให้ฉันโกรธจนเป็นบ้าไปเลยใช่ไหมฮึ” “ไม่ใช่นะคะ ไม่ใช่อย่างนั้น นกน้อยก็แค่อยากให้คุณพายระวังนังกชกรมันเอาไว้เท่านั้น นกน้อยไม่ได้ ตั้งใจให้คุณพายโกรธนะคะ” นกน้อยรีบแก้ตัวพัลวัน “ตอนนี้มันเกินขั้นระวังไปแล้วล่ะ” พีรพาถอนหายใจห้วนๆ แล้วสะบัดหน้าหนีไปมองทางอื่น “ยังไงนกน้อยก็อยู่ข้างเจ้านายของนกน้อยอยู่แล้วล่ะค่ะ ขอให้คุณพายบอกมาเถอะค่ะว่าจะให้นกน้อย ทำอะไร นกน้อยยินดีทำทุกอย่างเพื่อคุณพายของนกน้อยนะคะ” แผนการพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส ของนกน้อยเริ่มต้นทันที “จริงเหรอนกน้อย” พีรพาหันมามองตาเขม็ง “จิ... จริงซิคะคุณพาย” นกน้อยรู้สึกประหม่าเหลือเกินกับสายตาดุดันของเจ้านาย และบางครั้งเธอยังเคย จำกัดความเล่นๆ ว่าสายตาคู่นี้ แบบนี้ คือสายตาอำมหิตชัดๆ “งั้นเธอช่วยหาโอกาสไปตบหน้านังกชกรให้ฉันสักฉาดสองฉาดได้ไหมล่ะ” ...!!! “ตบหน้า!” นกน้อยถึงกับอุทานลั่นเมื่อได้ฟังความต้องการของผู้เป็นเจ้านายแล้ว “ใช่นะสิ ตบหน้า... แล้วเธอทำได้ไหมล่ะ” คำตอบของนกน้อยมีอยู่ในใจแล้วว่าทำไม่ได้ แต่จะให้บอกตรงๆ ไปแบบนั้น มีหวังต้องเสียหน้ามากๆ ที่สำคัญคงต้องถูกพีรพาเล่นงานอีกแน่ โทษฐานที่ทำไม่ได้อย่างที่คุย “ได้... ได้ซิคะคุณพาย บอกแล้วไงว่าเพื่อคุณพายของนกน้อย นกน้อยจัดให้ได้ค่ะ” “ดีมาก ถ้าเธอทำได้จริงๆ ล่ะก็ ปลายปีตัวเลขโบนัสของเธอจะสูงลิบลิ่วแน่ๆ ฉันสัญญา” “จริงเหรอคะคุณพาย แบบนี้นกน้อยสู้สุดพลังเลยค่ะ” ดวงตาของคนโลภเปล่งประกายแวววาวเป็น ตัวเลขทันที ทว่าเมื่อนึกบางอย่างได้ก็ทำให้สีหน้าของเลขาร่างเล็กเจื่อนขึ้นมาได้อีก “แต่...” “แต่อะไร” พีรพาขมวดคิ้วแน่นและส่งเสียงเข้มมาถาม “ถ้านกน้อยไปตบหน้าเลขาของคุณชวาล แบบนี้คุณชวาลก็เล่นงานนกน้อยแย่ซิคะ” “โธ่... นึกว่าอะไร จะห่วงไปทำไมกัน เธอลืมแล้วหรือนกน้อยว่าเธอเป็นเลขาของใคร อีกอย่างเธอตบมันแล้ว เธอก็หาเหตุผลอะไรก็ได้มาทำให้มันผิด ฉันว่าเธอถนัดและเก่งอยู่แล้วไม่ใช่หรือเรื่องพวกนี้น่ะ” “จริงซิคะคุณพาย เจ้านายของนกน้อยนี่ปราดเปรื่องเรืองรองมากๆ เลยค่ะ” นกน้อยยิ้มกว้างออกมาได้ เพราะลืมคิดไปว่ากำลังถูกเหน็บแนมอยู่ เพื่อโบนัสก้อนโต ฉันจะต้องทำให้ได้ หน้าเหนียมๆ แบบนั้น จะสักเท่าไหร่กันเชียว... นกน้อยนึกในใจพร้อมเปล่งประกายความหวังออกมาทางแววตาที่กำลังเหลือบขึ้นมองดวงไฟในห้อง ******** ช่วงเย็นวันเดียวกัน ความกังวลรวมถึงความสับสนลังเลใจทำให้กชกรรีบออกมาจากออฟฟิศอย่างตรงเวลาเป๊ะ เพราะต้องการใครสักคนที่จะมารับฟังปัญหาและให้คำแนะนำได้ และคนที่เธอเลือกก็คืออารยาผู้เป็น เพื่อนสนิทนั่นเอง “มารอฉันนานหรือยังยายลูกหยี” คนที่เพิ่งหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ภายในร้านอาหารอันเป็นสถานที่นัดหมาย รีบถามด้วยท่าทีเหนื่อยหอบ “เพิ่งมาถึงเหมือนกัน ว่าแต่มีอะไรยะ ถึงโทรนัดคนสวยอย่างฉันแบบเร่งด่วนอย่างนี้” “นี่ใจคอจะไม่ให้ฉันได้พักเลยหรือไงยะเพื่อน รีบถามเข้าประเด็นเลยนะ” กชกรทำท่าค้อนให้ “ไม่ได้ซิ ยุคสมัยนี้ล่ะ จะมัวช้าไม่ได้ รับรองกินแห้วแน่ๆ” “ที่บอกว่ากินแห้วนี่ ฉันว่าคงจะหมายถึงเรื่องผู้ชายอย่างเดียวล่ะมั้ง”   “แหม... เกลียดจริงๆ เลย พวกรู้ทันเนี่ย” คราวนี้กลับกลายเป็นอารยาเองที่เป็นฝ่ายค้อนให้ไปอย่างนั้นเอง จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 54 20:48:37

ความคิดเห็นที่ 3 หลังจากที่พนักงานหนุ่มรับรายการอาหารที่ทั้งสองสาวสั่งและเดินจากไปแล้ว คราวนี้ก็ได้เวลาเข้าประเด็น จริงๆ เสียที กชกรจึงเล่าปัญหาของตนออกมาอย่างละเอียด และแน่นอนเมื่ออารยาได้ฟังแล้ว เธอก็ทำหน้า กลัดกลุ้มขึ้นมาทันที “จากที่ฟังมาทั้งหมดนะ ฉันว่ากว่าที่นายชวาลรูปหล่อ เอ้ยลืมไป นายชวาลเฉยๆ จะได้รับบทเรียนจาก การแก้แค้น ฉันว่าเธอเองนั่นแหละที่จะถูกแฟนของเขาฉีกอกตายไปก่อน ดูท่าร้ายกาจไม่เบาเลยนะ ยายพงยายพายอะไรเนี่ย ” อารยาบอกตามที่รู้สึก “แหม... ของของใคร ใครก็ต้องหวง คุณพีรพาเค้าคงคิดว่าฉันจะแย่งแฟนเค้าจริงๆ ล่ะมั้ง” กชกรบอกอย่างกังวล “ฉันถึงเตือนเธอตั้งแต่แรงยังไง เพราะนี่มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เลยนะ ยิ่งการที่เขามีแฟนเป็นตัวเป็นตน อยู่แล้วด้วย มันยิ่งยากเข้าไปอีก เรื่องหัวใจมันละเอียดอ่อนก็จริง แต่มันก็ยิ่งใหญ่มากๆ มากจนเกิน เข้าใจเชียวล่ะยายบัวเอ้ย ไม่งั้นพี่บุษคงไม่กล้าฆ่าตัวตายหรอก” คำกล่าวแบบพลั้งเผลอของอารยาทำให้กชกรหน้าเศร้าลงไป และคนกล่าวเองก็เริ่มรู้สึกได้ “ฉันขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้เธอเศร้านะ แค่ปากเร็วไปหน่อยเท่านั้น” อารยาบอกพร้อมเอื้อมมือ มากุมมือเพื่อนสนิทเอาไว้ “ที่ฉันบอกเพราะฉันห่วงเธอ เพราะถ้าเรื่องความรักหรือเรื่องหัวใจมันทำให้คนคนหนึ่งฆ่าตัวตายได้ แล้วมันก็คงไม่แปลกที่จะทำให้ใครสักคนฆ่าคนอื่นได้เหมือนกัน” ประโยคของอารยาทำให้คนฟังรู้สึกชาวูบไปทั้งตัวได้เช่นกัน “เธอคงไม่คิดว่าคุณพีรพาเค้าจะฆ่าฉันหรอกนะ” กระนั้นกชกรก็ยังฝืนยิ้มกลบเกลื่อนออกมา แม้จะรู้สึก ใจไม่ดีไปด้วยกับสิ่งที่อารยากล่าวมา “ก็... ไม่ได้หมายความอย่างนั้นเสียทีเดียวหรอก แค่อยากให้ทำอะไรแบบระวังตัวและมีสติหน่อยเท่านั้น” “ขอบใจนะที่เธอเตือนฉันน่ะยัยลูกหยี อีกไม่นานหรอก ผู้ชายคนนั้นจะได้รับผลกรรมของตัวเองแล้ว” แววตามุ่งมั่นหันมองไปทางอื่นลอยๆ “แล้วอีกไม่นานของเธอ มันเมื่อไหร่กันล่ะ เมื่อไหร่กันที่เธอจะพาตัวเองออกจากวังวนของการแก้แค้นนี้เสียที” อารยากำลังรู้สึกห่วงใยเพื่อนสนิทเหลือเกิน เธอกลัวเหลือเกินว่าการแก้แค้นในครั้งนี้จะทำให้ความเจ็บช้ำใจ ของกชกรเพิ่มมากขึ้นเสียเองมากกว่า แต่จะด้วยสาเหตุใดนั้น อารยาเองก็ไม่อาจจะฟันธงลงไปตอนนี้ได้ “นี่แหละที่ฉันอยากจะขอคำปรึกษาจากเธอยังไงหล่ะยายลูกหยี ในฐานะที่เธอเคยมีแฟนมาก่อน” “คำปรึกษาอะไร...” คนถามลากเสียงยาว “เรื่องแฟนน่ะ เรื่องอดีตย่ะ ตอนนี้ทั้งสวยและโสด แต่ก็พร้อมเริ่มใหม่เสมอๆ นะ” สาวตาหยีไม่วายหยอดมุข “ก็... ฉันแค่อยากจะรู้เท่านั้นแหละว่าจะทำยังไงฉันถึงจะรู้ว่าผู้ชายคนนั้นเขารักฉันแล้ว ไม่ใช่แค่เสแสร้ง เพราะต้องการอย่างอื่นจากฉัน” “อืม...” คำถามของเพื่อนสนิททำให้คนฟังนิ่งไป “ก็ถูกแล้วหล่ะที่เธอมาถามคนสวยอย่างฉัน เพราะอย่างน้อยคนสวยอย่างฉันก็เคยเกี่ยวผู้ชายเข้ามา ในชีวิตได้บ้าง” มุขตลกยังถูกโปรยออกมาอีกจนได้ และมันก็ทำให้คนที่รอคำตอบอยู่เผยยิ้มออกมา ได้เช่นกัน แม้ว่าในใจนั้นกำลังว้าวุ่นไม่น้อย “จ้า ฉันเข้าใจ ว่าแต่รีบบอกมาเถอะแม่คุณ อย่ามัวแต่สวยอยู่เลย ขืนช้าเนี่ย ฉันอาจจะทำลายความสวย ของเธอตอนนี้เลยก็ได้” “อย่านะยะ อย่ามาโหดร้ายกับฉัน เก็บไว้ทำกับนายชวาลคนเดียวเถอะ” อารยาค้อนให้ “เอาเป็นว่า... ก่อนอื่นฉันต้องถามเธอก่อนนะยายบัวว่าเขามีท่าทียังไงกับแกบ้าง” สุดท้ายสาวตาหยีก็กลับ มาเข้าเรื่องจนได้ “ทีท่า...” กชกรทวนคำนั้น “ใช่ ทีท่า คือฉันหมายถึงว่าเวลาอยู่ด้วยกันสองต่อสอง เขามีทีท่ายังไงกับเธอบ้าง” “ก็... อืม...” กชกรเหลือบตาขึ้นมองเบื้องบนประหนึ่งกำลังเรียบเรียงคำตอบของตัวเองอยู่ “เขาก็ชอบพูดคำหวานๆ ใส่ฉันประจำ” คำตอบทำให้คนฟังอมยิ้มตามจนคนเล่าต้องหยุดประโยคของ ตัวเองลงก่อนพร้อมส่งสายตาเขม็งมาปรามเพื่อนสนิท “ยิ้มอะไรยะ ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังไม่ปักใจเชื่อหรอกนะว่าเขาจะรักฉันแล้วน่ะ ฉันว่าผู้ชายคนนี้น่ากลัว ก็อีตรงที่เก็บธาตุแท้ของตัวเองได้เก่งมากๆ นี่แหละ มิน่าเล่า ทำไมเขาถึงหลอกผู้หญิงคนอื่นๆ ได้อย่างง่ายดาย” “เขาเก็บได้ดี หรือเพราะเขาไม่ได้เป็นอย่างที่เธอเข้าใจกันแน่ยายบัว” คำถามทำให้กชกรนิ่งไป ซึ่งพอดีกับที่พนักงานหนุ่มคนเดิมได้นำอาหารตามรายการที่สั่งเข้ามาเสริฟให้พอดี กชกรรอจนพนักงานร้านเดินจากไป “เป็นไปไม่ได้หรอก ถึงเขาจะเล่นละครตีหน้าซื่อเก่งแค่ไหน แต่ไดอารี่ของพี่บุษก็บอกชัดไว้หมดแล้ว ว่าเขาเป็นคนยังไง เขาทำให้พี่บุษตายนะลูกหยี เขาเป็นคนเลว” “เอาเถอะๆ เลวก็เลว แล้วยังไงต่อล่ะ” “แต่บางทีเขาก็ชอบพูดจาแปลกๆ อย่างกับเคยเป็นเด็กมีปัญหามาก่อนอย่างนั้นล่ะ” คนบอกขมวดคิ้วเหมือน กำลังแปลกใจต่อพฤติกรรมนั้นของคนที่กำลังกล่าวถึงอยู่เช่นกัน “หรือเขาจะทำให้เธอสงสารเขา แล้วก็หลงรักเขาตามสเต๊ฟ” “เธอคิดอย่างนั้นหรือลูกหยี” คนถามยื่นหน้าเข้ามาใกล้ “เอ้า ก็แกอยากให้เขาเลว ฉันก็ต้องคิดในทางที่เลวๆ ไว้ก่อนซิ” คำตอบของอารยาทำให้กชกรรีบชักหน้า กลับมาแทบไม่ทัน “เออ แล้วตกลงเธอว่าเขารักฉันหรือยัง” “อุ้ย แค่นี้เนี่ยนะ ฉันตอบไม่ได้หรอกนะยายบัว” “อะไรกัน ตอบไม่ได้ ไหนบอกว่าฉันคิดไม่ผิดยังไงล่ะที่มาปรึกษาเธอน่ะ” กชกรค้อนให้เสียวงใหญ่ “แหม... อย่าเพิ่งงอนไปซิ ก็ข้อมูลเธอมันน้อยจริงๆ นี่นาเพื่อน” “เอ่อ แล้วนอกเวลางาน เขาเคยโทรหาเธอบ้างไหม แล้วบ่อยแค่ไหน” ข้อสังเกตอีกอย่างถูกระลึกได้ “บางวันก็เป็นสิบยี่สิบสาย ถือว่าบ่อยไหมล่ะ” คำตอบทำให้คนฟังอมยิ้มขึ้นมาอีก “ยิ้มอะไรอีกล่ะยะ” “แหม... ก็สายแทบไหม้ขนาดนี้ อันที่จริงเธอก็ไม่น่ามาปรึกษาฉันหรอกนะ เด็กแรกรุ่นยังรู้ได้เลย ฮึฮึฮึ” คนหัวเราะชอบใจจ้องมองเพื่อนสนิทแปลกๆ จนคนถูกมองแทบทำตัวไม่ถูก “แต่ฉันก็ไม่ได้รับสายเค้าหรอกนะ เพราะบางทีฉันก็ปิดเครื่อง บางทีฉันก็ไม่อยากคุยกับเขา” กชกรรีบบอก ก่อนที่อีกฝ่ายจะคิดลึกไปมากกว่านั้น “แล้วฉันก็คิดว่านั่นอาจจะเป็นแผนการตื้อของเขาเท่านั้นก็ได้ คือ... ฉันหมายถึงเขาอาจจะทำแบบที่ไม่ได้ เกิดจากความรักก็ได้น่ะ” “โอ้ย ยายบัว ทำไมเธอถึงได้เยอะอย่างแบบนี้นะ ถ้าเขาทำขนาดนี้แล้วเธอยังไม่แน่ใจล่ะก็ ฉันก็ไม่รู้จะ พิสูจน์ยังไงแล้วนะ” “ฉันถึต้องมาปรึกษาเธอยังไงเล่าเพื่อนรักคนสวย” น้ำเสียงและแววตาของกชกรประหนึ่งดั่งเด็กน้อย ขี้อ้อนอย่างนั้น “นะนะยายลูกหยี ช่วยฉันคิดหน่อยนะว่าจะทำยังไง เพราะถ้าฉันรู้ว่านายนั่นรักฉันจริงๆ แล้ว ฉันจะได้เดิน ตามแผนขั้นต่อไปเสียที ฉันน่ะคิดถึงพ่อ คิดถึงไร่องุ่นของฉันเต็มทีแล้ว” “เออ ก็ได้ๆ” อารยาจำต้องใจอ่อนอีกครั้งหนึ่ง “เห็นไหมล่ะว่าฉันคิดไม่ผิดจริงๆ ที่มาปรึกษาคนสวยอย่างเธอ” กชกรยิ้มกว้างเมื่อทำให้อีกฝ่ายใจอ่อนได้ “พอๆ เลย ไม่ต้องมาประจบ ฉันรู้ตัวเองดีแล้วล่ะว่าฉันสวย” คนกล่าวกล่าวเชิดหน้าบอก “เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ฉันมีแผนใหม่ๆ มาเสนอเธอ” “แผนอะไรเหรอลูกหยี” กชกรยื่นหน้าเข้ามาหาอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มสนอกสนใจ “ฉันว่าบางทีถ้ามีใครสักคนมาเข้าใกล้เธอ คือ... ฉันหมายถึงผู้ชายสักคนน่ะ เอาแบบว่าเข้ามากะจีบเธอเป็นแฟน อะไรแบบเนี้ย ถ้านายนั่นรักเธอแล้วจริงๆ เขาจะต้องหึง พอเขาหึงเขาก็จะแสดงออกมากขึ้น เราก็จะรู้ได้ แล้วที่สำคัญถ้าเป็นอย่างนั้น นายชวาลต้องทรมานใจมากๆ แน่ๆ เธอก็จะได้แก้แค้นไปด้วยพลางๆ ยังไงล่ะ” มันเป็นแผนการที่ดีไม่น้อย แต่จู่ๆ กชกรก็นิ่งเงียบไปจนคนคิดแผนเริ่มสงสัยในสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังคิดอยู่ขึ้นมา “เป็นอะไรไปล่ะ หรือเธอไม่ชอบแผนของฉันล่ะ ถ้าไม่ชอบ วันนี้ฉันก็คิดอะไรไม่ออกแล้วนะ” “ไม่ใช่ไม่ชอบนะ แผนของเธอมันโอเคเลยทีเดียวเลยล่ะยายลูกหยี แต่... ใครกันล่ะที่จะเป็น นักแสดงชายคนนั้น” คำถามทำเอาอารยาต้องนิ่งเงียบไปด้วยเช่นกัน นั่นซิ จะไปหาใครกันนะมาเล่นบทนี้... ******** โปรดติดตามตอนต่อไปครับ... จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 54 20:49:16