ความคิดเห็นที่ 1 กลธีป์ตอบไม่ถูกว่าคู่สนทนาขำเรื่องใด “เยี่ยมมาก กลธีป์ ฉันดีใจที่ได้คุยกับรุ่นใหม่อย่างเธอ” การได้รับคำชมโดยไม่คาดฝัน ทำให้ชายหนุ่มวางตัวไม่ถูกไปชั่วครู่ “มูน...เป็นทหาร  ถึงจะมีประชาชนร่วม แต่ถ้าปฏิวัติขึ้น  มูนจะถูกนำประจานกลางโลก... ในข้อหาคลาสิกสุดๆ” นัยน์ตาคมกริบนั้นหันมาทางเขา  มีแววขำจนน้ำตารื้น   อารมณ์ในดวงหน้านั้นทำให้ผู้มองอดที่จะเผลอยิ้มตามไม่ได้ “ก็ข้อหา...เผด็จการยังไงเล่า  ฮ่า ฮ่า ฮ่า” บุรุษผู้ทรงอำนาจส่งเสียงหัวเราะอีกครั้ง มันยาวนานจนกลธีป์หวั่นใจว่าชายตรงหน้าวิปลาสไปแล้วหรืออย่างไร “ขอโทษที...ฉันขำมากไปหน่อย” “ไม่เป็นครับ” คนตอบเกร็งอยู่ในที  หากอีกคนกลับมีท่าทีผ่อนคลาย  ธุวานันท์หย่อนตัว นั่งลงบนเก้าอี้ที่จัดไว้บนระเบียงหอคอยนั้น “นั่งสิ...เรามานั่งคุยกันเถอะ” ชายอ่อนวัยกว่าจึงนั่งลงตาม “แล้วจากนั้น....” เขาเอ่ยต่อจากประโยคที่พูดก่อนจะหัวเราะขบขัน “จะมีใครบางคนลากเอามหาอำนาจจากโลกอื่นเข้ามาในวิปุลา แล้วใช้กฎหมาย ต่างชาติกับวิปุลา” “มันบังอาจ  นี่เป็นเรื่องในประเทศเราแท้ๆ” “ฉันขอรับรอง...ว่ามันต้องมีคนทำแน่ๆ” น้ำเสียงนั้นยังกลั้วหัวเราะอยู่ “ซันกับมูนชนกัน...ที่ตายคือประเทศ...แล้วก่อนที่จะถึงทางนั้น  จึงต้องมี ‘พวกเรา’ ” ในที่สุดก็ถึงจุดบรรลุแห่งการสนทนา “ท่าน...” กลธีป์อยากจะเอ่ยถาม แต่ชะงักเอาไว้แค่นั้นรอให้อีกฝ่ายเปิดไพ่ออกมาเอง “เธอคิดว่าอย่างไรล่ะ?” “....” ชายหนุ่มไม่ได้ตอบในทันที  แต่ประหวั่นตามที่ถูกชี้นำ “อย่าตอบนะว่าเรื่องมันคงจะไม่เลวร้ายถึงขั้นนั้น  เราหมดเวลาที่จะหลอกตัวเองกันแล้ว” “แล้วท่าน...ไม่สิ ไทวาวัตจะทำอย่างไร  หรือจะเริ่มรณรงค์ไม่ให้ประชาชนหลงเชื่อ ฝ่ายไหนทั้งสิ้น” ธุวานันท์ยกมือขึ้นโบกแทนคำปฏิเสธ “จริตในใจมนุษย์...เมื่อลิ้มรสแล้วติดใจ ก็ยากจะถ่ายถอน  เมื่อเชื่อไปแล้วก็ปักใจ... การถอดความเชื่อสิคือการหักอีโก้ตัวเอง” “มันก็แค่...” “แค่มนุษย์...” คู่สนทนาต่อบทให้ “มนุษย์ก็เป็นอย่างนี้แหละ  ไม่มีสิ่งใดสำคัญไปกว่าชัยชนะของตนเอง  การจะให้ ยอมรับเหตุผลก็เท่ากับยอมรับว่าแพ้  มันเสียหน้า คับแค้น...มันยาก   ดังนั้นเกมนี้... เหตุผลไม่จำเป็น  และมันไม่เคยจำเป็นนอกไปจากเอาความต้องการของตัวเอง ไปใส่เหตุผลชี้นำคนอื่นเท่านั้นแหละ” “ครับ...” กลธีป์ยอมรับความคิดนั้นอย่างเต็มหัวใจ “แล้วเราจะทำอย่างไร  ผมว่าท่านมีหนทางอยู่แล้ว” บุรุษทรงสง่าไม่ตอบคำ  เพียงแต่ ยกถ้วยชาขึ้นจิบ “เป็นเธอจะทำอย่างไร?” “ขอโทษเถอะครับท่าน  ผมนั้นโง่เขลานัก  ขอให้เฉลยดีกว่า” ธุวานันท์เหลียวใบหน้าคมสันนั้น มองมายังชายหนุ่มชั่วแวบหนึ่งก่อนจะร้อง ‘ฮึ’ ออกมาในลำคอ “มีคนโง่ที่บอกว่าตนเองโง่ด้วยหรือ?  เธอแค่อยากดูท่าทีของฉันมากกว่ากระมัง ถ้าความคิดเราไปกันได้ค่อยเข้าร่วมจริงไหม?” เชวาหนุ่มจากตระกูลปาฏิราไม่ชอบใจนัก ที่ถูกอ่านออกอย่างง่ายดาย  แต่จำต้องพยักหน้ารับ “ฉันคิดว่าการเข้าไปขวางกระแสธารพวกนี้...ไม่ใช่เรื่องง่ายนัก ซ้ำยังทำให้เจ็บตัว   ดังนั้นปล่อยให้ซันกับมูนงัดกันเองเถอะ....สิ่งที่ฉันเป็นห่วงคือประชาชน...ปลาในน้ำ พวกนี้หากไม่มีน้ำแล้วก็คงอยู่ยาก...ที่สุดแล้วเราจะไม่เหลืออะไร” “แต่การดึงประชาชนมาเป็นพวก  มันก็ต้องมีรณรงค์ ไม่ต่างกับซันหรือมูนนะครับ” “ต่างสิ กลธีป์...เราจะไม่ทำอย่างนั้น  รวมไปถึงเราจะไม่ไปขวางทางของทั้งสองพวกด้วย   ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ...หรือไม่ก็...ช่วยบ่มให้ผลสุกเร็วขึ้น  การปะทะ อย่างไรก็หลีกเลี่ยงไม่ได้  ดังนั้นถ้าเกิดเร็วกว่าที่คาดก็น่าจะเปิดทางให้วิปุลาอย่างแท้จริง” “ช่วยอธิบายหน่อยครับ..ผมยังไม่เข้าใจนัก” “ปลา...” ธุวานันท์เลิกเรียกประชาชนแต่แทนว่าปลาไปตั้งแต่ต้นประโยค “ปลาของที่นี่ ย่อมคุ้นเคยกับน้ำของถิ่น  ก็เหมือนกับเวลาที่เราเปลี่ยนน้ำตู้ปลา  ถึงไม่สามารถ ใส่ปลากลับเข้าไปในตู้ได้ทันที  ไม่อย่างนั้นมันจะตาย...” ชายหนุ่มพยักหน้ารับ   นัยน์ตาบ่งบอกว่าสนใจในเนื้อหายิ่งนัก “ดังนั้นการเปลี่ยนแปลงที่จะมาถึงต้องไม่ทำให้ปลาตาย...ทุกคนยอมรับมันพร้อมๆ กับ การเปลี่ยนแปลงประเทศด้วย” “จะมีหนทางที่ลงตัวแบบนั้นหรือครับ?” แก้ไขเมื่อ 06 มิ.ย. 54 21:31:25 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 54 21:30:54

ความคิดเห็นที่ 2 “มีสิ...แต่จะต้องผลัดราชินทร์ด้วย  ผลัดใบเก่าให้ใบใหม่ได้ผลิบ้าง!!” ทางที่สาม...เกิดขึ้นจากรากวัฒนธรรมของประเทศ  พวกเขารู้อยู่แก่ใจดีว่าต่อให้โลก เปลี่ยนแปลงอย่างไร  วิปุลาก็จะไม่ทอดทิ้งตัวตนของตนเอง  จะไม่ทอดทิ้งวัฒนธรรม อันเหนียวแน่ของตนเป็นแน่แท้  หาไม่แล้ววิปุลาคงไม่ยืนหยัดมาหลายร้อยปีเป็นแน่   เมื่อครั้งที่ราชินทร์ซึ่งเป็นคนต่างถิ่นเข้ามาในประเทศ  กลับได้รับการยอมรับจากชนพื้นเมือง   และหล่อหลอมรวมกันจนเป็นวิปุลาทุกวันนี้   ก็เพราะข้อแม้ประการเดียว...กลมกลืน ความแตกต่างให้กลมเกลียว  ไม่ยกย่องวัฒนธรรมที่ตนเองนำติดตัวมาด้วยการเหยียบ วัฒนธรรมเดิมที่มีอยู่ให้จมดิน  นับว่าชาญฉลาดนักกับการเข้ามาพึ่งพาอาศัยแล้วในที่สุด ก็ยึดประเทศไปครอบครอง  ชนพื้นเมืองกลายเป็นข้าไทของประเทศเท่านั้น วิปุลา จำเป็นต้องมีราชินทร์เป็นจุดศูนย์กลาง เป็นดังเสาหลักของประเทศ...ระบบนี้ ยังต้องคงอยู่ต่อไป และด้วยภาพมายาของอำนาจ  ผู้เป็นราชินทร์จึงไม่จำเป็นต้องเป็น ราชินทร์องค์เดิม  ซึ่งเป็นแกนกลางของความขัดแย้ง...เพียงแต่ไม่มีพระองค์เท่านั้น   ทุกอย่างก็จะสลายไปด้วย  ทั้งซันและมูน...จากไปพร้อมวันวาร  แล้ววันใหม่ของวิปุลา จะมาถึงอย่างแท้จริง! เมื่อแรกกลธีป์ตระหนกตกใจกับความแนวคิดนี้ยิ่งนัก  แต่อีกฝ่ายตอกย้ำให้เห็นความสำคัญ ของหน้าที่  อัศวินแห่งปาฏิรา...หน้าที่อัศวินทั้งหกตระกูลซึ่งตอกย้ำกันมาผ่านสายโลหิต   แม้ว่ากาลเวลาจะผ่านไปหลายร้อยปีแล้วก็ตาม  จงเสียสละเพื่อส่วนรวม จงเป็นบุคคล อันเชิดชูหลักการยิ่งกว่าชีวิต  ชายหนุ่มไม่ทันรู้ตัวว่าเขาซึมซาบความรู้สึกนี้เข้าไปในตัว ตั้งแต่เมื่อใด  หรือมันอาจจะมีอยู่ก่อนหน้านี้แล้วเพียงแต่รอใครสักคนมาปลุกวิญญาณ อัศวินในตัวเขาเท่านั้น  ท่านธุวานันท์เป็นคนผู้นั้น  เป็นบุรุษผู้จะพลิกวิปุลาจากหายนะ ทั้งมวล หากปาฏิราร่วมมือด้วย...ดังเช่นที่เคยร่วมมือกับบรรพกษัตริย์ไทวาวัตพระองค์แรก   สร้างประเทศ..ภายใต้มนตราแห่งสายหมอก และเวทมนต์นางพราย ใช่แล้ว...ในเวลานั้น นีรา เลือกอัศวินแห่งปาฏิรา เลือกที่ยกบุตรีแห่งนางให้กับเขา เพื่อสืบทอด สายเลือดของนาง...ผู้เต็มไปด้วยพลังเวท  นางพรายแห่งสิละวาย่อมเป็นหนึ่งเดียวกับวิปุลา แล้วเขาหรือจะทอดทิ้งวิปุลาในยามนี้ได้ลงคอ   “กลธีป์...เธอไม่จำเป็นต้องสิ่งใดที่เป็นการขัดต่อศีลธรรม  ขอเพียงแต่อุทิศตนให้กับวิปุลา   เป็นหนึ่งในกลไกในการเชื่อมต่อและควบคุมผู้มีอำนาจไว้ในมือของเธอ  กลไกอันเป็น เครือข่ายแห่งขุมพลัง  ที่พาวิปุลาพ้นจากอนธการทั้งมวลได้!” “จะให้ผมทำอะไร...?” “ศิตาภา  บุตรีแห่งไคริกา...จงมีอำนาจเหนือเธอเสีย  ทำให้ผู้หญิงคนนั้นเป็นสมบัติของเธอ   ด้วยการครอบครองทั้งร่างกายและจิตใจ  แล้วเมื่อนั้นไคริกาจะยืนอยู่ข้างเรา!” ท่านธุวานันท์ไม่ได้เป็นผู้ออกคำสั่งนี้เอง  แต่หลังจากสนทนาลับในที่ระเบียงหอคอย ของวิหารแล้ว ชายหนุ่มตัดสินใจเข้าร่วมขบวนการอย่างมุ่นมั่น  จิตใจของเขามีพลัง แรงกล้าที่จะรับภารกิจ  และเมื่อญาตาปัณฑารีย์ผู้เป็นอาสาวยืนยิ้มรับ  ด้วยสีหน้า ของผู้คาดเดาไว้แล้วว่าเขาต้องเข้าร่วม   หล่อนจึงค่อยเอ่ยปากบอกภารกิจลับนี้ให้ “แต่งงานกับศิตาภา ไคริกา เสีย!!” ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ศิตาภา ไคริกา ไม่ใช่ผู้หญิงซึ่งยากจะรัก  ตรงกันข้ามหล่อนเป็นหญิงงาม  มีผิวนวลลออผุดผ่อง จนน่าลูบไล้ไปทั้งตัว  ทั้งในดวงตากลมโตนั่นยังฉายแววเฉลียวฉลาด  บวกกับความช่างแต่งตัว เป็นแบบอย่างของผู้หญิงที่ทำให้ผู้ชายนึกภาคภูมิที่ได้เดินคู่กับหล่อนด้วยซ้ำ  เพียงแต่ริมฝีปาก อันชวนจุมพิตนั้นไม่เคยคลี่ยิ้มให้เขาอย่างเต็มที่  หล่อนเพียงแต่ขยับริมฝีปากน้อยๆ ยามสนทนา ยามยิ้มก็แย้มเพียงเห็นไรฟันน้อยๆ ไม่มีมากไปกว่านี้  เป็นรอยยิ้มเดียวกับที่หล่อนมีให้ผู้อื่น ให้กับใครทุกคน ใครก็ได้...แม้ไม่ใช่เขาก็ตามที   แต่ในคืนนี้  คืนที่เขาหวังจะได้เคียงคู่กับหล่อน เพื่อเป็นการประกาศนัยยะแก่สังคม   เขาคาดหวังว่าจะเห็นศิตาภางามพร้อมกว่าหญิงใด  แล้วเขาก็สมหวังแต่เป็นเพียงครึ่งเดียว เท่านั้น  เมื่อหญิงสาวที่กลธีป์หมายปอง  หล่อนอยู่ชุดราตรีสากลสีชมพูอ่อนหวาน ตัวผ้าพลิ้วพราย มีเทียร์ร่าไข่มุกประดับอยู่บนศีรษะ  เพียงแค่นี้ก็ทำให้หล่อนงามสง่า ดังเจ้าหญิงในเทพนิยายแล้ว   นอกจากนั้นนัยน์ตาคู่งามยังพราวไปด้วยประกายแสง ของความสุข  เขาเห็นหล่อนยิ้มเริงร่า หัวเราะ พูดคุย แล้วเต้นรำไปมา อยู่กลางผู้คน   ทุกอย่างมันคงจะดีหากว่าคนที่อยู่เคียงข้างหล่อนเป็นเขา! ชายหนุ่มยอมรับแวบแรกที่เห็นหล่อนหัวใจเขาสะทกสะท้าน  แต่เมื่อเห็นชายที่เดินเคียงคู่ มาด้วยกันแล้ว เขาชะงักงันไปชั่งครู่ความรู้สึกไม่พอใจประดังเข้ามา  แปรเปลี่ยนเป็น ความชิงชังใส่คนที่บังอาจยืนอยู่ในตำแหน่งของเขา ยิ่งเห็นเรือนกายสูงโปร่ง  ดวงหน้างาม ปานเทวาสรรสร้างนั่นแล้ว  และยิ่งรอยยิ้มอบอุ่นนุ่มนวลแสดงความเป็นมิตรกับทุกผู้คน   แม้นในใจจะครุครุ่นจนเริ่มร้อน  แต่ก็อดมิได้ที่จะชื่นชมความงามของหญิงชายทั้งคู่   หากศิตาภา ไคริกา สวยสง่าดั่งเจ้าหญิง ภามิน ชลันธีร์  ในชุดทักซิโด้ที่กุมมือหล่อน อยู่ก็ไม่ต่างกับเจ้าชาย “มามาดูสิคะ..คู่นั้นเหมือนตุ๊กตาเจ้าบ่าวเจ้าสาวบนขนมเค้กเลย” เด็กหญิงน่าตาน่าเอ็นดู ในชุดราตรีปุกปุยหันไปบอกกับมารดาของหล่อน  ในขณะที่น้องสาวอายุไล่เลี่ยกัน ก็เถียงขึ้นมา “เหมือนเจ้าหญิงกับเจ้าชายในนิทานต่างหาก” “เจ้าชายที่ไหนใส่ทักซิโด้  ต้องเป็นเจ้าบ่าวสิ” เด็กหญิงคนพี่เถียงขึ้นมา แล้วทั้งคู่ก็ถกเถียงกัน จนมารดาต้องห้ามปราม   กลธีป์ไม่สนใจเด็กหญิงทั้งสอง  แต่ก็ไม่คัดค้านในสิ่งที่เด็กๆ พูด...ใช่ ทั้งคู่สวยสมกัน ดังภาพฝัน  แล้วไม่นานความรู้สึกชื่นชมก็ถูกใจอันร้อมรุ่มหลอมละลายความคิดนั้นทิ้ง   ชายหนุ่มก้าวเข้าไปหาทั้งคู่ “ชามีศิตาภา...วันนี้คุณสวยเป็นพิเศษ” ศิตาภายิ้มรับกล่าวขอบคุณตามมารยาท   กลธีป์ยังยิ้มอยู่และมองผ่านไปยังหนุ่มรูปงาม “เชวา..คุณก็เช่นกัน งามเป็นพิเศษ ถ้ามองแต่หน้าผมอาจเข้าใจว่ามีชามีสองคน” ว่าแล้ว ก็แสร้งหัวเราะขบขันกับมุกของตน  ในขณะที่คนถูกเหน็บทำหน้าเหรอหรา  คล้ายไม่เข้าใจ อยู่ครู่ก่อนจะยิ้มรับ “พูดแบบนี้เดี๋ยวชามีข้างๆ ก็โกรธแย่หรอก  ผมไม่กล้าสวยเกินชามีศิตาภาหรอกครับ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ” พูดจบก็หันไปแหย่หญิงสาว “ได้ยินไหม เชวากลธีป์เขาว่าผมสวยกว่าคุณแน่ะ” “บ้าจริง!” ศิตาภาตีแขนภามินดังผัวะ “เชวากลธีป์...คุณกำลังทำให้เขาดีใจนะคะ” แต่พอหล่อนตอบมาดังนี้ คนที่จนคำพูด กลับกลายเป็นเขา คนทั้งคู่ยังคงหัวเราะต่อกระซิกกันต่อไป จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 54 21:33:25

ความคิดเห็นที่ 3 “นี่..เชวา ดีนะที่นี่เป็นวิปุลา  ถ้าเป็นอเมริกาคนเขาคิดว่าคุณคิดอะไรกับผมแหงๆ” “จะบ้าเหรอ!!” กลธีป์อ้าปากค้าง ดวงหน้าแดงก่ำขุ่นเคืองขึ้นมาทันที “คุณคิดได้ยังไงหา? พูดแบบนี้นี่คุณหาว่าผมเป็น....” “ผมพูดเล่น ฮะ ฮะ” หนุ่มรูปทองยังหัวเราะอยู่ในน้ำเสียง ”คุณคงไม่ถือสาหรอกจริงไหม?” สีหน้าสดใสนั้นคล้ายจะปะเหลาะให้ความขุ่นเคืองของเขาคลายลง  กลธีป์ไม่ได้หายโกรธ แต่เขาไม่อยากเสียภาพลักษณ์ต่อหน้าศิตาภา จึงจำต้องเออออไปด้วย “ขอโทษนะครับ ศิตาภา...อาทิตย์นี้งานผมรัดตัว หาไม่แล้วคงจะไปรับคุณมางาน โดยไม่ต้องรบกวนเขา” เขาจงใจพูดต่อหน้าคู่แข่ง   “ไม่เป็นไรค่ะ” หล่อนตอบเรียบๆ ตามเคยแล้วลอบมองดูสีหน้าชายหนุ่มทั้งสอง ภามินยังคง ยิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  ไม่นานนักก็ชวนหล่อนออกไปเต้นรำ “เชวากลธีป์...คงไม่ว่าอะไรนะ ถ้าผมขอเต้นรำเพลงแรกกับศิตาภาก่อน  ในฐานะที่ อุตส่าห์เป็นสารถีไปรับมานี่” พูดพลางส่งสายตาหยาดเยิ้มไปยังหล่อน  ซึ่งหญิงสาว ก็ค้อนขวับกลับมา “ขอดีๆ เป็นไหม?...จะขอเต้นรำกับผู้หญิงทั้งทีมีข้ออ้างที่ดูดีกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือคะ เชวาภามิน” หล่อนสะบัดหน้าไปเหมือนแสนงอน  แต่ยังมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า   “เอ๋า..เธอโกรธผมแล้ว  เชวากลธีป์  ขอเต้นรำยังไงดีล่ะ  ถึงจะถูกใจคุณเธอ” กลธีป์นิ่งอึ้งไป ชายหนุ่มหญิงสาวหยอกล้อกันโดยเหมือนจะลืมไปแล้วว่าเขาเองก็หมายปองหล่อน อยู่เช่นกัน “ถ้าผมเป็นคุณ..ผมจะโค้งอย่างงดงามตามทำเนียมฝรั่ง” เขาพูดพลางยื่นมือไปยังหล่อน “ชามีศิตาภา  ให้เกียรติเต้นรำกับผมสักเพลงนะครับ” ดวงตาเขาเป็นประกายนัก ศิตาภาเกือบเผลอพลั้งยื่นมือให้เขาไปแล้ว  หากไม่ติดว่าหล่อนตั้งใจจะเปิดฟอร์ม กับภามิน “หวานมาก...เชวา  แต่รู้สึกเหมือนขาดอะไรไปสักอย่างนะ” “อะไร?” ทั้งกลธีป์และศิตาภาถามขึ้นมาพร้อมกัน ภามิน ชลันธีร์ ก้าวออกมายืนเบื้องหน้าหล่อน  แล้วจ้องมองสบสายตา นัยน์ตาของชายหนุ่ม หาได้สะท้อนรูปเงาใดนอกภาพของศิตาภาเท่านั้น  ใบหน้าหล่อเหลาค่อยคลี่ยิ้มออกมาช้าๆ ทว่าเป็นยิ้มที่งามจับใจนัก  แล้วจึงโค้งให้แก่หล่อนก่อนจะยื่นมือไปให้ “ชามีศิตาภา  เต้นรำกับผมนะครับ” ภามินจริงจังกว่าทุกครั้งที่หล่อนเคยเห็นมา  ทำให้หญิงสาวรู้สึกเขินอายขึ้นมาเป็นกำลัง นวลแก้มนั้นเป็นสีชมพูปลั่ง  หล่อนมองตอบอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนจะวางมือบอบบางของตน ลงบนฝ่ามือของเขา เจ้าชายของคืนนี้ยิ้มรับด้วยความยินดี  เขามิได้จูงหล่อนออกไปเต้นรำ ในทันที  แต่กลับจับมือเรียวนั้นขึ้นมาจุมพิต “ขอบคุณที่ให้เกียรติผม”  นัยน์ตาสีน้ำตาลใสคู่นั้นยังจับจ้องอยู่ที่ดวงหน้ามน ศิตาภารู้ตัวว่า หล่อนกำลังอิ่มเอมนัก  ตอนที่ปล่อยให้ภามินจูงมือหล่อนออกไป  จนหลงลืมกลธีป์ ไปเสียด้วยซ้ำ เสียงเพลงวอลซ์ดังอยู่เพลงแล้วเพลงเล่า คล้ายว่าคู่หนุ่มรูปงามกับหญิงสาวแสนสวย   จะหลงลืมกาลเวลาไปชั่วขณะ  พวกเขายังคงเต้นรำกัน  โอบเอวใกล้ชิดตามจังหวะเพลง   แล้วมีรอยยิ้มอ่อนหวานให้แก่กัน  ภาพนั้นเหมือนดังหลุดออกมาจากช่วงเวลาหนึ่งใน เทพนิยายไม่มีผิด  สายตาทุกคู่ก็มองไปยังเขาแหละหล่อนอย่างชื่นชมความเหมาะสมนั้น   “ขอโทษนะภามิน...ชีวิตจริงไม่ใช่เทพนิยาย  เจ้าชายไม่ได้คู่กับเจ้าหญิงเสมอไป” นัยน์ตาของกลธีป์เป็นประกายกร้าวขึ้นมา! อ่านต่อตอนหน้าค่ะ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ย้อนอ่านตอนก่อนๆ ได้ตามลิ๊งค์นี้เลยค่ะ บทนำ+ บรรพที่ 1   http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/03/W10315410/W10315410.html บรรพที่ 2  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/03/W10338519/W10338519.html บรรพที่ 3  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10365816/W10365816.html บรรพที่ 4  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10392622/W10392622.html บรรพที่ 5  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10421348/W10421348.html บรรพที่ 6  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10465503/W10465503.html บรรพที่ 7  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10491763/W10491763.html บรรพที่ 8  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10518251/W10518251.html บรรพที่ 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10547997/W10547997.html บรรพที่ 10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10563491/W10563491.html บรรพที่ 11 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10592696/W10592696.html บรรพที่ 12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10621022/W10621022.html ถ้าอยากอ่านล่วงหน้าก็เชิญในบล็อกนะคะ จะลงไว้ล่วงหน้าหนึ่งตอน... แก้ไขเมื่อ 06 มิ.ย. 54 23:02:50 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 54 21:38:56

ความคิดเห็นที่ 4 คุยกะคนอ่าน สายลมที่พริ้วไหว: กลธีป์นี่ต่อไปจะเป็นของเล่นของภามิน Friday Story : ไม่ต้องกดดันก็เหมือนจะหนีไม่พ้นนะ Myguidingstar : ปัณฑารีย์เธอเป็นตัวร้ายค่ะ =FriEnDiY= : เดี๋ยวตอนหลังๆ จะมีการบอกค่ะว่าทำไมปัณฑารีย์ถึงมาบวช kaburapat : แล้วจะรีบเอามาลงนะคะ mimny : ประชาชนยังไม่รู้ค่ะว่าปัณฑารีย์เธอเป็นคนอย่างนี้ scottie : นั่นสิคะ กล่อมแต่ละอย่างดีๆ ทั้งนั้น Tyra :ในโลกนอกนิยาย อลัชชีที่ใช้ความเชื่อเป็นเครื่องมือก็มีอยู่เยอะ และก็โดนจับศึกไปเยอะ แต่พวกแอบเนียนนี่น่าเป็นห่วงเหมือนกันนะคะ เหมือนว่าจริงๆ แล้วสังคมเราขาดความยึดมั่น เลยหลงทางได้ง่าย yaimooyoyo : กีวีตอนนี้ชักไม่น่ารักแล้วค่ะ เธอมีไผที่ปากด้วย เลยพูดมากร้องทั้งวี่ทั้งวัน ลูนาติก : เห็นด้วยค่ะ คนที่เชื่อเขาไม่ใช้เหตุผล แต่ใช้จริตในการเชื่อมากกว่า ขอเม้าท์หน่อย ทุกๆ ครั้งที่เห็นฉากเต้นรำในภาพยนตร์ จะรู้สึกว่ามันหวานมากเลย ชวนฝันเคลิบเคลิ้ม แต่ในความเป็นจริงแล้ว กว่าจะเต้นได้พลิ้วขนาดนั้น คงเหยียบเท้ากันไปหลายรอบ เบื้องหลังความฝันอันแสนหวานมักแลก มาด้วยเล็บขบ... แต่เจ้าแก้วคงไม่ทำลายความฝันคนอ่านด้วยความจริงแบบนั้นหรอกค่ะ สัญญาเลย Ps.ของแถมค่ะ...เชิญบีบพุงได้ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 54 21:49:52

ความคิดเห็นที่ 5 โห..กีวี่นอนได้ยั่วยวนมากลูก.. ตอนนี้เริ่มเข้าโหมดการเมือง+ภาพฝันของงานเลี้ยงแถมภามินเล่นปล่อยคำหวานที่ทำให้ศิตาภาเคลิ้ม และคนอ่านแทบจะจิกหมอนกัดผ้าเช็ดหน้า เหอๆๆ ตอนนี้ช่างเข้มข้นน่าติดตามจริงๆ แอบฮากลทีป์ โดนคู่รักเลิฟๆกระแทกใส่จนกระเด็นออกมา 5555 จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 54 00:06:04

ความคิดเห็นที่ 6 ภามิน...กวนโอ๊ยมาก = = จากคุณ : piccy เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 54 12:45:07

ความคิดเห็นที่ 7 เจ้ากีวี่มันบ้าจี้หรือเปล่า ให้ไปบีบพุงอะ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 54 12:51:56

ความคิดเห็นที่ 8 เมื่อยไหม นอนท่านี้ อิอิ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 54 22:24:56

ความคิดเห็นที่ 9 ขำเบื้องหลังงานเต้นรำค่ะ แต่นั่นคือสิ่งที่คนอ่านมองข้าม และอยากเห็นแต่ตอนที่อ่านแล้วมีความสุขอ่ะ แหะๆ สารภาพว่า มนต้นไม้ก็เหมือนกัน แม้ว่าจะนึกภาพออกว่าความจริงเป็นอย่างไร นิยายถึงขายได้ไงเน๊อะ ชอบซี่รีย์ทั้งสามเรื่องเลยค่ะคุณแก้ว ว่าแต่ภามินนี่ กวนได้อารมณ์ดีจัง จากคุณ : มนต้นไม้๑^.^๑ (Setakan) เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 54 08:28:28

ความคิดเห็นที่ 10 อย่ามาทำอะไรภามินเค้านะ ปอลอกีวี่นอนได้เรยามากกกก จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 54 22:59:39

ความคิดเห็นที่ 11 แต่บังเอิญเรื่องนี้เจ้าชายภามินกับเจ้าหญิงศิตาภาเค้าคู่กันน่ะกลธีป์ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 54 22:36:14

ความคิดเห็นที่ 12 กำลังสนุกมากมายเลยค่ะๆ จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 54 00:32:59

ความคิดเห็นที่ 13 ภามินกลายเป็นขวัญใจสาวๆไปเสียแล้วงานนี้ เจ้าแมวนั่นน่ากินจังครับ เอ้ย น่ารักมากครับ อิจฉาแมวมีแต่คนให้กิ๊ฟ ผมเองก็อยากให้ครับ แต่ไม่สามารถ T.T จากคุณ : kaburapat เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 09:22:08

ความคิดเห็นที่ 14 ชอบบรรยากาศฝันๆ เวลาดูภาพยนตร์ต่างประเทศ แล้วมีฉากเต้นรำเหมือนกันค่ะ ^ ^ ล่าสุดช่องเจ็ดเอา Enchanted มาฉายช่วงบิ๊กซีนีม่า ขนาดว่าเคยดูแล้ว ยังนั่งดูซ้ำ ก็ชอบตอนเต้นรำอยู่ดี ปล. ตอนนี้ภามินไม่ค่อยเอ๋อเท่าไหร่แล้ว ทันกลทีป์ ทุกคำพูดเลย เจ๋งมาก จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 21:14:12

ความคิดเห็นที่ 15 บรรพที่ 14 มาแล้วค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10687127/W10687127.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 02:58:12