ความคิดเห็นที่ 1 “นั่นคุณจะรีบเดินไปไหน รอฉันด้วยซี” วราลีจำต้องร้องบอก เมื่อร่างสูงที่อยู่ข้างหน้าเดินนำลิ่ว ๆ ไม่เหลียวหลัง และเริ่มทิ้งระยะห่างมากขึ้นทุกที จนกระทั่งถึงคราที่เหลือบมองไปทางใดก็มีแต่ความมืดมิด เพราะแสงจันทร์เพ็ญถูกมวลเมฆเคลื่อนมาบดบังสิ้น ซ้ำร้าย เส้นทางที่เชวาหนุ่มพามาก็ขรุขระลาดชัน เต็มไปด้วยก้อนหินที่ทั้งลื่นทั้งแข็ง บางแห่งสูงชันถึงขนาดแค่ใช้มือคลำทางไม่พอ ยังต้องออกแรงปีนป่ายอย่างทุลักทุเลอีกด้วย ถึงตอนนี้วราลีชักหวั่น ๆ นึกไม่ออกแล้วว่า สุดปลายทางจะมีที่พักจริงตามที่เขาว่าได้อย่างไร เห็นทีหล่อนคงกำลังโดนคนเจ้าเล่ห์นั่นหลอกลวงอยู่เป็นแน่... ‘รู้อย่างนี้ นั่งรออยู่ที่โขดหินริมฝั่งดีกว่า พอตอนเช้ามีเรือยอร์ชหรือเรือเฟอร์รี่แวะมาส่งนักท่องเที่ยว เราค่อยขออาศัยกลับไปรีสอร์ทด้วยคน’ แต่เพิ่งมาคิดได้เอาป่านนี้ก็ไม่มีประโยชน์ เพราะการปีนกลับลงไปข้างล่างคนเดียวไม่ใช่เรื่องง่าย ดีไม่ดีเกิดพลัดตกหกล้มไปก็จะยิ่งลำบาก หล่อนผิดเองที่หลงเชื่อคำพูดของเชวาบ้า ๆ บอ ๆ คนนั้นตั้งแต่แรก วราลีมัวแต่บ่นกระปอดกระแปดอยู่ในใจ จนลืมเงี่ยหูฟังเสียงฝีเท้าของคีราณไปช่วงหนึ่ง กว่าจะรู้ตัวและเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ทั้งเสียงฝีเท้าและเงาตะคุ่มดำ ๆ ที่เดินนำอยู่ข้างหน้าก็หายไปเสียแล้ว “นี่คุณ ... คุณ...” ไม่มีเสียงขานรับตอบกลับจากเขา มีแต่เสียงน้ำตกไหลรินดังอยู่ใกล้ ๆ ทำเอาวราลีชักใจเสีย กลัวจะถูกทิ้งไว้กลางทางคนเดียว เกิดแถวนี้มีงูเงี้ยวเขี้ยวขอหรือจระเข้โผล่ขึ้นมากัดหล่อนตายจะว่าอย่างไร ใครจะรับผิดชอบ เพลงก็ยังแต่งไม่เสร็จ เรียนก็ยังไม่จบ เจ้าโมสาร์ทอยู่ที่ไหนเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ แล้วไหนจะยังปอปอมามาและญาติพี่น้องที่เป็นห่วงหล่อนอีกล่ะ... สรุปแล้วทั้งหมดนี้ล้วนเป็นความผิดของเชวาธราณินทร์คนเดียว! “นี่คุณ เลิกเล่นบ้า ๆ ซะทีได้ไหม ฉันเหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว คุณยังแกล้งฉันไม่พออีกหรือไง ออกมาเดี๋ยวนี้นะ” หากสิ้นคำ ก็ยังไม่มีวี่แววว่าเชวาหนุ่มจะส่งเสียงตอบกลับมา ไม่แน่ บางทีเขาอาจจะเดินนำหน้าไปไกลจนไม่ได้ยินเสียงหล่อนก็เป็นได้ “นี่คุณ... คุณ... เชวาคีราณ คุณได้ยินฉันไหม” นี่เป็นครั้งแรกที่วราลียอมเรียกชื่อเขา และประหลาดใจตัวเองอย่างยิ่งที่ต้องยอมรับความจริงว่า หล่อนอยากให้ผู้ชายคนนั้นอยู่ใกล้ ๆ  ต่อให้เขายียวนกวนประสาทเพียงใด ก็ยังดีกว่าเงียบหายไปเฉย ๆ แบบนี้ วราลียืนนิ่งเดียวดายในความมืด ไม่กล้าเดินต่อไปข้างหน้าหรือถอยหลัง เพราะหล่อนหวาดกลัวในสิ่งที่มองไม่เห็น อีกอย่าง จำได้ว่าตอนเด็ก ๆ หล่อนเคยพลัดหลงกับปอปอมามาในสวนสนุก พอยิ่งวิ่งตามหา ก็ยิ่งคลาดกันไปคลาดกันมา ห่างไปคนละทิศคนละทาง เสียเวลาอยู่นานกว่าจะพบกันได้ในที่สุด มามาจึงสอนหล่อนว่า ถ้าหากพลัดหลงกันอีก อย่าเดินไปไหน ให้ยืนคอยอยู่ที่เดิมจนกว่าจะมีคนมารับ วราลีจำคำสอนนั้นได้แม่นยำแม้จะผ่านมานานหลายปี จากเด็กหญิงตัวน้อยเติบโตขึ้นเป็นชามีสาวเต็มกาย หล่อนก็ยังคงยึดมั่นในคำสอนดังกล่าวไม่เปลี่ยนแปลง ยามนี้หล่อนยืนอยู่กับที่ พลางภาวนาให้เชวาหนุ่มรู้ตัวและรีบย้อนกลับมารับหล่อนไว ๆ แต่อีกใจหนึ่งก็ดันไพล่คิดไปว่า ถ้าหากเขาไม่ย้อนกลับมาล่ะ จะทำอย่างไร หล่อนมิต้องยืนอยู่ตรงนี้จนถึงรุ่งเช้าหรอกหรือ จะว่าไปแล้ว วราลีก็เป็นแค่ลูกค้าคนหนึ่งของรีสอร์ท ไม่ได้มีความสลักสำคัญอะไรกับเขานักหนา ที่เขาช่วยหล่อนไว้ก่อนหน้านี้ก็เพราะไม่ต้องการให้หล่อนถูกฆ่าตาย แล้วพลอยทำให้ชื่อเสียงของรีสอร์ทเสียหายไปมากกว่าที่เป็นอยู่ต่างหาก ดังนั้นหลังจากรอดพ้นเงื้อมมือคนร้ายแล้ว ก็ไม่มีความจำเป็นใด ๆ อีกที่เขาจะต้องมาสนใจไยดีหรือเทคแคร์ดูแลหล่อนทุกฝีก้าว เขาควรจะหาที่พักเหมาะ ๆ นอนหลับพักผ่อนให้สบาย ดีกว่าทนลำบากเดินกลับมารับหล่อนที่นี่ คิดถึงตรงนี้ขอบตาก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันใด วราลีรู้ตัวว่าตนเองไม่ใช่คนเข้มแข็งนัก แต่ขณะเดียวกันหล่อนก็ไม่ได้อ่อนแอถึงขนาดร้องไห้ฟูมฟายพร่ำเพรื่อให้ใครเห็นบ่อย ๆ ทว่าจะแปลกอะไรล่ะ ถ้าหากวันนี้หล่อนจะร้องไห้อีกสักครั้ง เพราะเรื่องแย่ ๆ ทั้งหลายแหล่มันประเดประดังเข้ามามากมายจนหล่อนทนรับมือไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว หล่อนรู้สึกหดหู่ ท้อแท้ เหนื่อยล้า และต้องการหนีจากทุกสิ่งทุกอย่างไปให้ไกลแสนไกล... ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ปัญหาก็คือ หล่อนทำไม่ได้... และนั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้หยาดน้ำตาของวราลีไหลรินลงมาเงียบ ๆ ท่ามกลางความมืด เสียงสะอื้นเบา ๆ  ของหล่อนถูกเสียงซ่าซัดของน้ำตกที่อยู่ใกล้ ๆ กลบทับจนแทบไม่ได้ยิน เฉกเดียวกับเสียงฝีเท้าแผ่วเบาที่ย่องตรงมาหาหล่อนด้วยเช่นกัน หญิงสาวสะดุ้ง เมื่อจู่ ๆ สัมผัสแข็งแกร่ง รุ่มร้อน ปราดเข้ามาประชิดตัวอย่างรวดเร็ว ลมหายใจอุ่น ๆ ที่คุ้นเคยคลอเคลียอยู่แถวหน้าผาก และถึงแม้จะมองไม่เห็นหน้า แต่หล่อนก็จำได้ทันทีว่าเป็นเขา “คุณ!” “ผมชอบให้คุณเรียกชื่อเหมือนเมื่อกี้มากกว่า” เสียงห้าวกระซิบบอก “แปลว่าคุณได้ยินที่ฉันเรียก แต่แกล้งทำเป็นไม่ตอบใช่ไหม” หล่อนถามเสียงขุ่น “อ้าว... ก็คุณห้ามไม่ให้ผมพูดมาก ผมก็ไม่พูดไง แล้วดูสิ พอผมไม่พูดด้วย คุณก็ร้องไห้ จะเอายังไงกันแน่ล่ะครับ ชามี” พูดไม่พูดเปล่า เชวาเจ้าเล่ห์ยังใช้ความมืดให้เป็นประโยชน์ ด้วยการแอบก้มลงปัดปลายจมูกผ่านพวงแก้มของหล่อนเบา ๆ ครั้งหนึ่ง เล่นเอาวราลีหัวปั่นไปหมด หล่อนไม่รู้ว่าควรจะดีใจที่เขายังอยู่ใกล้ ๆ หรือว่าควรโกรธที่เขาแกล้งหล่อน แถมพูดจายอกย้อนใส่ แล้วไหนจะยังเรื่องที่โดนเขาฉวยโอกาสหาเศษหาเลยอีกต่างหาก โอ๊ย... นี่มันอะไรกันเนี่ย “อย่ามาทำรุ่มร่ามกับฉันนะ!” หลังจากไตร่ตรองดูแล้วว่าประเด็นสุดท้ายน่าจะเป็นเรื่องใหญ่ที่สุด วราลีจึงพยายามผลักเขาออกห่าง ส่วนตัวเองขยับถอยหลังไปก้าวหนึ่ง แต่ดูเหมือนคีราณจะคาดเดาปฏิกิริยาของหล่อนได้ สองแขนจึงรีบโอบเอวอ้อนแอ้นของหล่อนไว้ ก่อนที่ฝ่าเท้าของหญิงสาวจะเหยียบก้อนหินลื่นจนไถลเสียหลัก หล่อนหวีดร้องด้วยความตกใจ สองมือไขว่คว้าหาที่ยึดจับตามสัญชาตญาณ แล้วก็บังเอิญโชคดีหรือโชคร้ายก็ไม่รู้ที่ดันคว้าเอาหัวไหล่ของเชวาหนุ่มเอาไว้ได้ อารามเสียขวัญ วราลีจึงรั้งตัวเองเข้าหาเขา ยกแขนเรียวโอบรอบลำคอเขาแน่น ร่างสองร่างแนบสนิทชิดกัน ทรวงอกเต่งตึงเบียดอยู่กับแผงอกกว้าง รับรู้ได้ถึงความอบอุ่นและเสียงหัวใจของกันและกัน “พาฉันไปจากตรงนี้ที” วราลีบอกเสียงสั่น แต่คีราณกำลังมีความสุข เรื่องอะไรเขาจะยอมทำตามที่หล่อนบอกง่าย ๆ ขืนปล่อยให้โอกาสดีงามเช่นนี้หลุดลอยไป เขาก็กลายเป็นไอ้หน้าโง่น่ะซี “คุณต้องเรียกชื่อผม แล้วก็พูดกับผมเพราะ ๆ ก่อน” คนได้เปรียบรีบตั้งเงื่อนไขก่อกวนหล่อนทันที “ไม่!” “ดี...” คีราณบอกหน้าตาเฉย ไม่ทุกข์ไม่ร้อนสักนิด “งั้นเราก็ยืนกอดกันอย่างนี้จนถึงเช้าเลยก็แล้วกัน” วราลีเจ็บใจอย่างบอกไม่ถูก แต่หล่อนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกัดฟันเรียกชื่อเขาอีกครั้ง “เชวาคีราณ คุณเลิกแกล้งฉันซะที พาฉันไปหาที่พักได้แล้ว” “ไม่ผ่าน คุณต้องพูดว่า ‘คีราณขา ลีเหนื่อยจะแย่อยู่แล้วค่ะ พาลีไปหาที่นอนพักหน่อยเถอะนะคะ’ ...แบบนี้ ถึงจะใช้ได้” วราลีได้ยินเขาดัดเสียงอ่อนเสียงหวานอย่างนั้นแล้ว ก็อมยิ้มแก้มปริ ขำก็ขำ โกรธก็โกรธ คนอะไรจะบ้าหลุดโลกได้ขนาดนี้นะ แต่ถ้าเผลอหัวเราะออกไป อีกฝ่ายจะยิ่งได้ใจ นึกว่าหล่อนสนุกด้วย จึงต้องแสร้งทำเป็นโมโหอย่างเดียว “นั่นเอาไว้คุณไปยืนส่องกระจก แล้วพูดกับตัวเองเถอะ ฉันไม่พูดบ้า ๆ แบบนั้นเด็ดขาด ไม่ว่าจะกับคุณหรือกับผู้ชายคนไหนก็ตาม” วงแขนที่รัดเอวหล่อนไว้ กระชับแน่นขึ้นยิ่งกว่าเดิม เสียงห้าวกระซิบลงที่ข้างหู “ดีแล้ว เพราะผมคงทนไม่ได้ ถ้าคุณไปพูดแบบนั้นกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ผม” ‘เอ๊ะ!’ วราลีเริ่มงงว่าเขาตีความยังไงของเขากันแน่ แทนที่จะสนใจประโยคหน้า ดันจับใจความประโยคหลังได้แค่ครึ่งเดียว “เอาล่ะ เราไปหาที่นอนคุยกันให้สบายดีกว่าที่รัก ยืนอยู่ตรงนี้นาน ๆ ผมเองก็ทำอะไรไม่ค่อยถนัดเหมือนกัน” “นี่คุณ... หยุดพูดจาสองแง่สองง่ามกับฉันเดี๋ยวนี้นะ แล้วก็ห้ามเรียกฉันว่า ‘ที่รัก’ ด้วย ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับคุณ” “โธ่... ไม่ต้องเขินหรอกน่าที่รัก แรก ๆ ก็ยังงี้แหละ ฟังอีกสักวันสองวันเดี๋ยวก็ชินไปเอง” ไม่เคยมีใครทำให้วราลีรู้สึกปั่นป่วนเช่นนี้มาก่อน หล่อนถามตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าว่า ‘ฉันควรจะทำอย่างไรกับผู้ชายคนนี้ดี’ แต่จนแล้วรอดก็ยังหาคำตอบที่ถูกต้องเหมาะสมไม่เจอ... จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 54 23:14:20

ความคิดเห็นที่ 2 ลิ้งค์ตอนที่แล้ว http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10631792/W10631792.html คุยกับคนอ่าน คุณ scottie : ไม่ทราบจะตอบอย่างไรเหมือนกัน แต่โปรดติดตามความสัมพันธ์ของสองหนุ่มล่ำบึ้กต่อไปได้ในโอกาสหน้านะคะ คุณ Gracie Lou Freebush : เอ่อ... ก็คงประมาณนี้ไปเรื่อยๆ น่ะค่ะ ถ้าจะหักก็คงหักตอนท้ายเรื่องทีเดียวเลย คุณแก้วกังไส : สรุปว่านี่รอฉากวายอย่างเดียวเลยใช่มั้ย คุณปุ้ย : หักไม่หักต้องติดตามต่อไปค่ะ คุณ =FriEnDiY= : สองคนนั่นเขาเคยเป็นเพื่อนสนิทกันมาก่อนน่ะค่ะ แค่กอดเอวนี่เรื่องธรรมดา คุณไก่ : ด้วยคนค่ะ ^^ คุณ Myguidingstar : แหะๆ ตอนเขียนฉากนี้ก็เขินเหมือนกันค่ะ คุณสายลมที่พริ้วไหว : กลายเป็นว่าคู่นี้ดังกว่าคีจังแล้วนะคะ แจ้งเกิดได้ในฉากเดียว คุณลูนาติก : ฮา... ใช่แล้วค่ะ เราต้องมองโลกในแง่ดีเอาไว้ก่อน ^^ คุณ mimny : ถึงจะเป็นมากกว่าเพื่อน แต่ก็ต้องหลบๆ ซ่อนๆ นะคะ (เขียนเองยังลุ้นคู่นี้มากกว่าคู่เอกเลยค่ะ) คุณมน : ขำเหมือนกันค่ะ ชวนให้คิดแบบนั้นจริงๆ แหละ คุณ Tyra : แหะๆ ^^” คุณ kaburapat : เอาตอนใหม่มาเสิร์ฟแล้วค่ะ ให้กิ๊ฟไม่ได้ เอา   ไปแทนนะคะ น้องเกด : อา... หัวเอ็มสปอยล์หรือเนี่ย เปล่านะ คนละเรื่องกัน แต่ถ้าจะคิดแบบนั้นก็ได้ ขอบคุณกิ๊ฟจากคุณ นารีจำศีล, สามปอยหลวง, Travel to the moon, kdunagin, แก้วกังไส, =FriEnDiY=, MilK BuTTer, Myguidingstar, สายลมที่พริ้วไหว, ลูนาติก, mimny, Setakan, makokchor และ PiN.VE ด้วยนะคะ แก้ไขเมื่อ 06 มิ.ย. 54 23:43:55 จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 54 23:15:13

ความคิดเห็นที่ 3 แถมท้าย... โฆษณาหน่อยนะคะ พระจันทร์หวานใจ วางแผงวันที่ 10 มิถุนายนค่ะ http://goo.gl/yd0tu แก้ไขเมื่อ 06 มิ.ย. 54 23:55:04 แก้ไขเมื่อ 06 มิ.ย. 54 23:54:24 จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 54 23:52:15

ความคิดเห็นที่ 4 คีจังก็ยังเป็นคีจังที่ลวนลามท่านหญิงลีได้ทุกสถานการณ์ พอเข้าใจว่าทำไมบก.ถึงให้ชื่อพระจันทร์หวานใจ เพราะคีจังเลี่ยนได้ใจนี่เอง หุหุ ปล.ขอนินทาปกนิดหนึ่งว่าตรงดอกขาวที่มีชื่อวรรณศุกร์ปะอยู่ดูทีแรกนึกว่าเป็นปลาเพราะใบไม้สองใบนั่นทำให้นึกว่าเป็นหางนะ จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 54 12:17:12

ความคิดเห็นที่ 5 อยากอ่านจนจบเร็วๆ แล้วค่ะ ไว้จะคอยซื้อหนังสือนะคะ ^^ จากคุณ : Viva Tam เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 54 21:10:38

ความคิดเห็นที่ 6 คุณสายลมฯ :ดอกกุหลาบกลายเป็นปลาไปแล้วเหรอคะ -_-" เอ่อ... แต่ดูอีกที็เหมือนปลาทองจริงๆ แฮะ (ฮา) คุณ Viva Tam :ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ :) จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 54 23:14:22

ความคิดเห็นที่ 7 คีราณเปรี้ยวมากกกกกกก จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 54 01:09:41

ความคิดเห็นที่ 8 ให้กิ๊ฟก่อนเดี๋ยวมาเก็บอีกทีค่ะ คีราณ ปากแบบนี้เดี๋ยวงานเขานะคุณฮ่าๆ ชอบพระเอกปากกล้าอ่ะ ถูกใจจัง ไม่ได้เม้นท์นานเลยค่ะ แต่ไม่เคยลืมคีราณหรอกนะ เอิ๊กๆ แก้ไขเมื่อ 08 มิ.ย. 54 09:22:03 จากคุณ : มนต้นไม้๑^.^๑ (Setakan) เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 54 08:34:57

ความคิดเห็นที่ 9 ตอนที่แล้วชายกอดกะชาย ตอนนี้ชายกอดกะหญิง เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 54 09:46:41

ความคิดเห็นที่ 10 เจอคนกะล่อนขั้นเทพขนาดนี้ หาทางเอาตัวรอดดีๆ ละกัน ชามี จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 54 20:49:11

ความคิดเห็นที่ 11 แล้วจะตามไปอุดหนุนค่ะ จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 54 21:38:54

ความคิดเห็นที่ 12 แม้ในยามหน้าสิ่วหน้าขวานก็ยังไม่วายทิ้งคาแรกเตอร์นะคีราณ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 54 23:42:55

ความคิดเห็นที่ 13 จะเป้นยังไงต่อไปละเนี่ย ลุ้นๆๆ จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 54 00:47:09

ความคิดเห็นที่ 14 คูณชามีครับ อย่าได้ไว้ใจนายคีราณเชียวนะครับ (แล้วผมจะโดนตึบ มั๊ยเนี่ยที่เม้นท์แบบนี้ฮ่าๆ) จากคุณ : kaburapat เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 09:58:41

ความคิดเห็นที่ 15 แม้ยามคับขัน คีจังก็ไม่ทิ้งลายจริงๆ จะเอาฮาไปไหนเนี่ย เกินครึ่งเรื่องได้แล้วใช่ไหมคะพี่ยุ้ย ยังหามุมที่นางเอกจะรักพระเอก ไม่เจอเลยนะคะ เหอๆๆ จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 21:30:13

ความคิดเห็นที่ 16 ตอนที่ 18-19 ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10697468/W10697468.html จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 11:55:11