ความคิดเห็นที่ 1 รัตติกาลนี้ช่างเงียบเหงา ทั้งที่ท้องนภาสวยเด่นด้วยจันทร์ครึ่งดวงที่กำลังฉายแสง ลมจากทิศเหนือโชยสะท้านผิวกาย กลิ่นพันธุ์ไม้ลอยอวล ซิลวากับอาริเทียร์เดินเล่นแช่มช้อยจนมาถึงรูปสลักสูงใหญ่ของมหาเวทยากร ทั้งสองแหงนหน้าขึ้นมองชื่นชมอีกครั้ง “ชาวเมืองโลซานเคารพมหาเวทยากรซอร์อย่างมาก ข้าว่าสมัยที่เขามีชีวิตอยู่ คงจะเก่งกาจสมคำร่ำลือ” ซิลวากล่าว ดวงตาเป็นประกาย “ประวัติชาวเอลฟ์ไม่เคยบันทึกเรื่องของเขาเลย น่าแปลกที่ชาวบร็อมรู้เรื่องราวของพวกเขาเป็นอย่างดี ทั้งยังสร้างรูปสลักใหญ่โตแบบนี้อีก” “ก็คงเป็นอย่างที่ท่านแม่ของข้าพูดเอาไว้ เมื่อเวลาผ่านไปนานแสนนาน ทุกอย่างก็บิดเบือน ตั้งห้าพันปีมาแล้ว สงครามน่ากลัวแบบนั้นคงไม่มีใครอยากพูดถึง ไม่ว่าจะเอลฟ์ มนุษย์ หรือสแต็กกิสท์ หรือกระทั่งพวกอาริงกัส คงจะลืมเรื่องมหาเวทยากรไปหมดแล้ว” “นั่นสินะ” อาริเทียร์พยักหน้าเห็นด้วย “ข้าเองก็เพิ่งรู้ว่าท่านโอไรไม่ได้รบเพียงลำพัง และความเป็นมาของท่านโอไรก็ลึกลับนัก ไม่มีใครรู้ว่าแท้จริงเขาเป็นใคร” ขณะที่ซิลวาจะพาอาริเทียร์เดินเล่นไปอีกทาง นางกลับยืนแหงนหน้าจ้องมองรูปสลักอยู่กับที่ ซิลวาทำท่าจะเรียกแต่ก็เกิดคำถามจากปากนางเสียก่อน “เจ้าว่านั่นมีความหมายอะไรไหม” “อะไร?” ซิลวาแหงนมองตามสายตาของนางที่กำลังจับจ้อง “ทำไมเขาต้องชูสิ่งที่เหมือนแหวนขึ้นมา” ได้เวลาที่อาริเทียร์ถามลองเชิง นางเผื่อใจว่าอาจจะมีเรื่องเล่าเกี่ยวกับแหวนแห่งซอร์ในหมู่ชาวบร็อม “ตกลงว่านั่นคือแหวนหรอกหรือ” ซิลวาตอบ ช่างเป็นคำตอบที่ชวนให้อาริเทียร์รู้สึกหน่ายจนต้องถอนใจ “ข้านึกว่ากำไลเสียอีก” “ช่างเถอะ แล้วเจ้าคิดว่ามันมีความหมายอะไรไหม มือซ้ายท่านซอร์ถือหม้อดินไว้กับตัว มือขวาชูแหวนขึ้นมา ข้าคิดว่าแหวนวงนั้นคงจะมีบทบาทอะไรสักอย่าง” “สงสัยต้องไปถามบร็อมที่สร้างรูปสลักนี้แล้วล่ะ” ซิลวาหัวเราะร่า แต่ก็รีบเงียบทันทีเมื่อเห็นอาริเทียร์ชายสายตาดุดันมาให้ “ข้าแค่ล้อเล่นน่า รูปสลักนี้มีมาหลายพันปีแล้ว จะไปรู้ได้ยังไงล่ะว่ามีความหมายอะไรพิเศษ” “ข้ากำลังคิดว่า...” เอลฟ์สาวแหงนหน้าขึ้นไปมองอีกครั้ง “ถ้ารูปสลักของท่านซอร์ชูแหวนลักษณะนี้ บางทีแหวนวงนั้นอาจมีความหมายอะไรสักอย่าง มันอาจจะเป็นของวิเศษก็ได้” “เช่นนั้นมันก็คงจะสาบสูญไปพร้อมกับท่านซอร์น่ะสิ เจ้าจะคิดมากทำไม” “แล้วถ้ามันไม่ได้หายสาบสูญไปล่ะ ถ้ามันตกทอดมาถึงเวลานี้” ซิลวาไม่ค่อยเข้าใจคำพูดของอาริเทียร์นัก แต่ไม่ทันที่ทั้งสองจะสนทนากันต่อ พลันได้ยินเสียงปีกกระพือด้านหลังอาคารที่อยู่ไกลออกไป ใช่แล้ว มันเป็นเสียงที่ชวนให้ซิลวาขนลุกเกรียวและสัมผัสได้ถึงพลังชั่วร้ายบางอย่าง เงาตะคุ่มของสิ่งมีชีวิตร่อนลงเหนือแมกไม้ก่อนจะหายไปด้านหลังของอาคารหลังใหญ่ ซิลวามองเห็นไม่ชัดแต่ก็รู้สึกได้ว่านั่นคือสิ่งที่ผิดปกติที่สุดของราตรีนี้ “ซาไชน์!” ซิลวาทำเสียงอุทานที่เหมือนถูกกักไว้ในลำคอ เขาหันไปสบดวงตานางเอลฟ์ แต่น่าเสียดายที่มันไม่เหมือนเทพนิยายอันหาญกล้า เมื่อคนหนึ่งย่อตัวเตรียมสะกดรอยในความมืดเพื่อไปหาคำตอบ ทว่าอีกคนกลับสติแตกเตรียมวิ่งกลับเข้าที่พัก อาริเทียร์พ่นลมหายใจก่อนจะคว้าเสื้อคลุมของซิลวาเอาไว้ “จะไปไหนเล่าซิลวา!” “โธ่ เจ้าจะบ้าไปแล้ว เงานั่นต้องเป็นซาไชน์แน่ๆ เราต้องรีบกลับที่พักแล้วซ่อนตัว” “เจ้าไม่สงสัยเหรอว่าเกิดอะไรขึ้นกับซาไชน์ ทำไมพวกมันถึงได้คุกคามชาวบร็อม” “ไม่ ข้าไม่สงสัยอะไรแล้ว” น้ำเสียงซิลวาช่างร้อนรนนัก “รีบกลับที่พักกันเถอะอาริส ถึงเจ้าจะเป็นเอลฟ์ แต่ก็อย่าไปยุ่งกับพวกมันเลย” “ข้าอยากรู้คำตอบ และเจ้าต้องมากับข้าด้วย เห็นไหมนั่น มันร่อนลงตรงอาคารหลังนั้น ข้าไม่คิดว่ามันจะแอบมาเก็บสมุนไพรหรอก” “ล.. แล้วถ้าด้านหลังอาคารมีพวกมันอีกเป็นฝูงล่ะ เวทมนตร์เพลิงของเจ้าก็อาจจะกำราบมันไม่ได้นะ” “ถึงตอนนั้นค่อยคิดอีกที” อาริเทียร์พยายามลากซิลวาที่ดิ้นงอแงเหมือนเด็กให้ย่องตะคุ่มในความมืดไปด้วยกัน ขณะที่เขาพยายามยกสองมืออุดปากตัวเองกลัวเสียงจะเล็ดรอดออกมาพร้อมกับยื้อตัวเองไว้สุดชีวิต กระทั่งเมื่อไม่อาจทานแรงเอลฟ์สาวได้ เขาก็จำต้องย่องตามด้วยสีหน้าง้ำและหวาดหวั่น “คอยดูเถอะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา ข้าจะวิ่งไม่รอเจ้าเลย” ซิลวากระซิบ อาริเทียร์ยิ้มหวานให้ ทำเอาบร็อมหนุ่มถึงกับร้อนผ่าวบนใบหน้า ทั้งสองย่องเงียบมาตามสุมทุมพุ่มไม้ จนเข้าใกล้อาคารหลังใหญ่ อาริเทียร์เป็นฝ่ายนำ แนบร่างและเขยิบไปตามผนังอาคาร เมื่อถึงมุมมองที่เห็นชัด นางจึงหยุดแล้วค่อยๆชะเง้อมองออกไป สิ่งที่อาริเทียร์กับซิลวาได้เห็น มันช่างผิดคาดเกินแกง จากคุณ : CaesarNote เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 54 00:21:33

ความคิดเห็นที่ 2 เงาใหญ่ยักษ์สีดำมะเมื่อมเคลื่อนไหวในแสงสลัว คบไฟด้านหลังอาคารสะท้อนให้เห็นหัวนกโครวเวอร์ที่กำลังจิกเล็มทำความสะอาดขนของตน ร่างผ้าคลุมสีดำสกปรกค่อยๆเคลื่อนกายลงจากหลังนกยักษ์ ประตูด้านหลังอาคารเปิดออก ชาวบร็อมตนหนึ่งเยื้องย่างออกมา ซิลวาเห็นไม่ชัด แต่อาริเทียร์เห็นชัดกระทั่งสีหน้าหวาดหวั่นของบร็อมผู้นั้น หมอผีซาไชน์เคลื่อนที่เงียบเชียบ ผ้าคลุมขาดรุ่งริ่งลากเรี่ยตามพื้น อาริเทียร์รู้สึกสับสน แต่ก็เห็นได้ว่าบร็อมผู้นั้นกำลังตัวสั่นขวัญหาย ก่อนจะทรุดลงเบื้องหน้าซาไชน์ “ด.. ได้โปรดเถิดแม่เฒ่าซายิด คนของเราเหลือน้อยเต็มทีแล้ว อย่าพาพวกเขาไปเลย” เสียงแหบสั่นของบร็อมตนนั้นอ้อนวอนซาไชน์ และอาริเทียร์เพิ่งตระหนักว่าพวกซาไชน์ก็มีสตรีด้วยเหมือนกัน “ม็องส์มูร์ เจ้าไม่รู้หรือว่าข้าต้องการสิ่งใด!” แม่หมอซาไชน์ตะคอกเสียงแหบแห้งราวกับหญิงชราอายุหลายร้อยปี “ข้าไม่ได้ต้องการชาวบร็อมอ่อนแอ! ข้าต้องการผู้ที่มีความสามารถจริงๆเท่านั้น!” “พ.. พวกเรา... พวกเราที่ถูกส่งไป เชี่ยวชาญการแพทย์ที่สุดแล้วแม่เฒ่าซายิด” “โกหก! มีแต่พวกโง่เขลาทั้งนั้น! ข้าไม่หั่นเนื้อเถือหนังมาต้มยาก็บุญเท่าไรแล้ว จงไปเถิดม็องส์มูร์ จงไปนำผู้ที่เชี่ยวชาญการแพทย์ที่สุดมาให้ข้า หากข้าบรรลุสิ่งที่ต้องการ ข้ารับปากว่าซาไชน์จะไม่มาเหยียบถิ่นเจ้าอีกเลย!” “ง่ายไปมั้งแม่เฒ่า!” ทั้งแม่หมอซายิดกับม็องส์มูร์หันมาทางต้นเสียง เอลฟ์สาวร่างปราดเปรียวเอ่ยชัดและเผยร่างออกจากเงามืด อาริเทียร์นั่นเองที่เชิดหน้าเท้าสะเอวออกมาประจันหน้าอย่างไม่กลัวเกรง “เหวอ! อาริส! เจ้าบ้าไปแล้ว!” ซิลวาเผลอดึงเสื้อคลุมสีมรกตของอาริสจึงโดนลากตัวออกจากที่ซ่อนด้วย เขาทำอะไรไม่ถูกนอกจากเกาะแข้งเกาะขาอาริเทียร์อยู่ด้านหลัง ซายิดมีทีท่าตกใจสุดขีด ผวาจนร่างเซไปชนนกโครวเวอร์ เมื่อสตรีตรงหน้าไม่ใช่บร็อมอ่อนแอ แต่เป็นเอลฟ์สาวผู้น่าเกรงขาม งามดุจเทพธิดา นางเอลฟ์ยืนเท้าสะเอวส่งแววตาดุดันอย่างหาญกล้า ซายิดลอบกลืนน้ำลายก่อนจะหันมาส่งสายตาเคียดแค้นม็องส์มูร์ “นี่พวกเจ้าคบหาพวกเอลฟ์เป็นแล้วรึ!” แม่หมอซายิดมีน้ำเสียงแหบพร่าน่ากลัวนัก นางเอ่ยก่อนจะรีบหุนหันขึ้นขี่นกโครวเวอร์แล้วกระทุ้ง นกยักษ์ส่งเสียงร้องเบาๆก่อนจะกระพือปีกเตรียมบินขึ้น “คิดว่าจะหนีไปได้ง่ายๆงั้นรึ!” อาริเทียร์กราดเสียง นางไม่รอช้าพุ่งปราดไปที่คบไฟที่ใกล้มือที่สุด เสียงร่ายมนตราดังขึ้นพร้อมกับเปลวเพลิงที่ลุกโชติช่วงจากคบไฟ “ช้าก่อน!” ม็องส์มูร์วิ่งหกล้มหกคะเมนอย่างร้อนรนจนมาถึงตัวอาริเทียร์ เขารีบทรุดตัวกอดเข่ารั้งนาง “ได้โปรดเถิดนางเอลฟ์ผู้งดงาม อย่าได้ทำอันตรายแม่เฒ่าผู้นั้น” “เจ้าพูดอะไรของเจ้า นั่นคือศัตรูฉกาจของชาวบร็อมไม่ใช่หรือ” “ได้โปรดเถิด” “ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้!” อาริเทียร์เอ่ยเสียงดุ ไม่เข้าใจประสงค์ของม็องส์มูร์ แต่ขณะนั้นเอง แม่เฒ่าแห่งซาไชน์ก็ควบนกโครวเวอร์ขึ้นสู่นภาและบินหายไปในบัดดล เวทย์เพลิงของนางเอลฟ์ชะงักและกลับเป็นคบไฟดังเดิม ซิลวาสับสนเช่นกัน เมื่อได้สติจากอาการตกตะลึง ก็รีบวิ่งเข้ามาสมทบ ดวงตากลมมองไปที่คบไฟและอมยิ้มน้อยๆ เกือบจะได้เห็นความอัศจรรย์ของเวทมนตร์เอลฟ์อีกครั้งแล้ว จากนั้นบร็อมหนุ่มจึงหันมาพยุงร่างม็องส์มูร์ให้ลุกขึ้น ม็องส์มูร์เงยหน้าสบตาซิลวา ก็ให้ทรุดกายอีกรอบ “ถวายพระพรเจ้าชายซิลวา” ม็องส์มูร์เอ่ยอย่างร้อนรน “ปัดโธ่ เจ้าเป็นอะไรกับผืนดินมากไหมนี่” ซิลวาว่าพลางพยุงร่างของม็องส์มูร์ขึ้นอีกครั้ง “อธิบายมาซิเจ้า เมื่อครู่ห้ามข้าทำไม หรือเจ้าจะเป็นกบฏรับใช้พวกซาไชน์” อาริเทียร์ยกแขนกอดอกเพ่งสายตาคมกริบ “จ.. เจ้าชายซิลวา นางเอลฟ์ผู้นี้คือ...” “สหายของข้าเอง จงบอกนางเถอะว่าเมื่อครู่เจ้าเป็นอะไร ข้าก็สับสน เหตุใดจึงปกป้องซาไชน์” “ช.. เช่นนั้น... เชิญเสด็จในบ้านของกระหม่อมก่อนเถิด กระหม่อมจะทูลทุกอย่าง” ม็องส์มูร์ เจ้าเมืองโลซาน ข้าราชบริพารคนสำคัญภายใต้การปกครองของลอร์ดอาซีเดียส กษัตริย์แห่งบร็อม เขามีอายุเกือบพันปี ม็องส์มูร์มีศีรษะล้านแต่ก็ดูน่าเกรงขาม ชุดคลุมที่เหมือนเสื้อกันฝนของเขามีสีใบมะกอกขลิบเงิน ดูภูมิฐานกว่าผ้าคลุมสีเขียวชืดของซิลวาเสียอีก เมื่อเข้าสู่ด้านในอาคาร ม็องส์มูร์ถวายน้ำฟักทองผสมน้ำผึ้งที่หวานอร่อย ก่อนจะนำพาซิลวากับอาริเทียร์ไปที่ห้องหนึ่ง โชติช่วงด้วยแสงเทียนสว่าง มีโต๊ะตั่งสลักเสลาสวยงามขนาดเท่าเอลฟ์หรือมนุษย์พอที่จะใช้งาน และผ้าพรมหรูหราสีน้ำตาลบนพื้นซึ่งทอจากไยของดอกทาทาเรียร์ก็พาดผ่านเกือบทั้งห้อง บนผนังด้านหนึ่งประดับด้วยรูปเขียนลางๆด้วยสีเปลือกไม้ เป็นรูปของเอลฟ์ แม้ห้องนี้เป็นห้องที่ไม่กว้างนัก แต่ก็อบอวลด้วยความงาม มันต่างจากห้องอื่นๆในบ้าน และต่างจากทุกสถานที่ในอาณาจักรบร็อม “ปราสาทของเจ้าน่าจะตกแต่งได้อย่างห้องนี้นะซิลวา” อาริเทียร์เย้า ซิลวายักไหล่อย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะหันไปทางม็องส์มูร์ “ข้าเคยมาพักที่บ้านของท่านเมื่อตอนแข่งม้า ไม่ยักรู้ว่ามีห้องที่ตกแต่งสวยงามเช่นนี้ด้วย” “ข.. ขอประทานอภัย ห้องนี้ไม่เคยมีใครเข้ามาพะย่ะค่ะ กระหม่อมขัดกลอนและใช้ม่านบดบังไว้ที่ประตู” “แม้แต่ท่านพ่อก็ไม่เคยเข้ามาที่นี่รึ” “หามิได้พะย่ะค่ะ กระหม่อมหมายถึง นอกจากลอร์ดอาซีเดียสกับพระราชินีซีเรีย ก็ไม่มีผู้ใดทราบเกี่ยวกับห้องนี้” ม็องส์มูร์มีสีหน้าเครียดเขม็ง ซิลวากับอาริเทียร์วางแก้วเครื่องดื่มลงและตั้งใจฟัง “ห้องนี้เคยเป็นที่พำนักของมหาเวทยากรซอร์ บิดาแห่งการแพทย์” ซิลวากับอาริเทียร์ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกหัวใจพองโต เหม่อมองชื่นชมห้องนี้อีกครั้ง   “เพราะท่านซอร์เป็นชาวเอลฟ์สินะ จึงได้มีรสนิยมชื่นชอบในศิลปะและความงดงาม” อาริเทียร์เอ่ย “หลังจากท่านซอร์สาบสูญไปในสงครามเมื่อบรรพกาล เมืองโลซานก็ถูกถ่ายทอดผ่านเจ้าเมืองหลายต่อหลายคน ทุกคนล้วนเก็บรักษาห้องแห่งนี้ไว้เพื่อเป็นอนุสรณ์ และหวังว่าสักวันหนึ่งท่านซอร์จะหวนกลับมาหา หลายพันปีผ่านไป แม้ทุกคนเริ่มหมดหวัง แต่กระหม่อมก็ยังพยายามเก็บรักษาและดูแลห้องนี้ไว้อย่างดี” อาริเทียร์เริ่มกระสับกระส่าย หากนี่คือห้องที่เคยเป็นที่พำนักของวีรบุรุษซอร์ บางทีมันอาจจะมีแหวนวิเศษซ่อนอยู่ก็ได้ นางจึงเริ่มขบคิดหนทางที่จะรื้อค้นข้าวของโดยไม่ให้เป็นที่สงสัย แต่ซิลวาก็เปลี่ยนเรื่องเบนความสนใจของนางเสียก่อน “เอาเถอะ ข้าชื่นชมห้องนี้มาก แต่ข้าอยากรู้มากกว่าว่าเมื่อครู่เจ้าปกป้องซาไชน์ด้วยเหตุใด” “ทูลเจ้าชายซิลวา กระหม่อมไม่ได้คิดจะปกป้องซาไชน์ แต่กระหม่อมกำลังปกป้องชาวเมืองโลซานที่ถูกจับตัวไปต่างหากพะย่ะค่ะ” “หมายความว่ายังไง?” “คือว่า...” ม็องส์มูร์กระอึกกระอัก เหลือบสายตาไปที่รูปเขียนบนผนัง “เดิมที... เมืองโลซานคือเมืองแห่งการแพทย์และการรักษา เมื่อก่อนมันเป็นเมืองบนเกาะที่ไร้ร้างผู้คน กระทั่งเกิดสงครามกับพวกนากะไส เอลฟ์ที่ถูกสาปให้เป็นชาวบร็อมจึงอพยพถิ่นฐานมาที่เกาะแห่งนี้เพื่อหาวิธีถอนคำสาป แต่ก็ไม่พบหนทางจึงตั้งหลักปักฐานสร้างอาณาจักรของชาวบร็อมรอคอยวันที่ท่านซอร์จะหวนกลับมา” “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพวกซาไชน์ล่ะ” อาริเทียร์ถามย้ำ “เพราะชื่อเมืองโลซานที่เป็นเมืองแห่งการแพทย์ สาบสูญไปกับประวัติศาสตร์ หลากหลายเผ่าพันธุ์ไม่ค่อยอยากยุ่งเกี่ยวกับพวกต้อยต่ำอย่างชาวบร็อม นอกจากค้าขายกันเล็กๆน้อยๆ ก็ไม่มีผู้ใดรู้จักเมืองโลซานดีพอ แต่ทว่า พวกซาไชน์กลับล่วงรู้เกี่ยวกับเมืองโลซาน” “เจ้าเกริ่นยาวไปแล้วนะม็องส์มูร์ สรุปหน่อยซิ” ซิลวาล้อพลางทำท่าหาวนอน อาริเทียร์อมยิ้ม “ข.. ขอประทานอภัย กระหม่อมไม่รู้จะเริ่มต้นทูลอย่างไร เรื่องของเรื่องก็คือ พวกซาไชน์มันคิดจะถอนคำสาปอะไรสักอย่าง ซึ่งกระหม่อมก็ไม่อาจรู้ได้ มันเป็นพวกหมอผีปรุงยาก็จริง แต่มีคำสาปบางอย่างที่มันไม่รู้ทางแก้ ลำพังจะไปอาศัยเผ่าพันธุ์อื่นก็เป็นไปไม่ได้ เพราะเผ่าซาไชน์เคยร่วมกับพวกนากะไสกดขี่ข่มเหงทุกเผ่าในโลกนูบลา ไม่มีใครคิดยื่นมือช่วยเหลือซาไชน์แน่นอน ครั้นจะไปใช้กำลังกับเผ่าอื่นก็ยากนัก ซาไชน์ไม่แข็งแกร่งพอ” “มันก็เลยมาคุกคามพวกเจ้าสินะ เพราะเมืองโลซานมีความรู้ด้านการรักษา” อาริเทียร์ช่วยสรุป “ใช่แล้ว พวกซาไชน์ล่วงรู้ว่าเมืองโลซานเต็มไปด้วยความรู้ทางการแพทย์ และมันคิดว่าชาวบร็อมไม่มีน้ำยาอะไร  มันจึงออกตามหาชาวบร็อมที่มีความรู้ทางการแพทย์สูงส่ง ซึ่งก็มีแต่ชาวเมืองโลซานเท่านั้น พวกเราเห็นพ้องต้องกันว่าเพื่อปกปักรักษาชีวิตไม่ต้องทำสงครามกับใคร บร็อมผู้กล้าหาญหลายตนจึงยอมอุทิศตัวเดินทางไปกับพวกซาไชน์ เพื่อช่วยมันคิดค้นยาแก้คำสาปที่พวกมันต้องการ” “มันใช่การลักพาตัวหรอกหรือนี่ หนำซ้ำข้าเองยังได้ยินเสียงร่ำลือว่าพวกซาไชน์ลักพาตัวชาวบร็อมไปต้มกิน” “พวกเราช่วยกันกุเรื่องเพื่อไม่ให้ชาวบร็อมที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่มาเดินเล่นยามราตรีจนโดนจับตัวไปจริงๆ” “แล้วเมื่อครู่ แม่หมออะไรนั่นมันต้องการสิ่งใด” “มันมาขอคนเพิ่มพะย่ะค่ะ มันอ้างว่าชาวบร็อมที่มันเคยพาไป ไม่มีใครคิดค้นยาแก้คำสาปที่มันต้องการได้เลย กระหม่อมก็จนปัญญา ไม่รู้จะส่งใครไปอีก” “นี่ ซิลวา” อาริเทียร์หันมากระซิบกระซาบ แต่ก็ได้ยินไปถึงม็องส์มูร์ “ข้าเริ่มสงสัยอีกแล้วว่าพวกซาไชน์มันต้องการแก้คำสาปใด” “เจ้าก็สงสัยไปเรื่อยนะอาริส ส่วนข้าก็กำลังตกตะลึงที่พวกซาไชน์ไม่ได้ต้มยำทำแกงพวกข้า แต่กลับพาไปเป็นหมอคิดค้นสูตรปรุงยา มิน่าล่ะ จึงไม่ปะทุเป็นสงคราม” “เอาไงดีล่ะ” อาริเทียร์ยิ้มเจ้าเล่ห์ ซิลวาลอบกลืนน้ำลาย “ไม่นะ ข้ารู้ว่าเจ้าคิดอะไรอยู่” “โธ่ เจ้าก็รู้นี่ว่าการจะแก้ไขเรื่องนี้ได้ ต้องบุกไปหาพวกซาไชน์ที่รังของมัน อีกอย่าง เจ้าไม่อยากช่วยเหลือชาวบร็อมพวกพ้องของเจ้าอย่างนั้นรึ” “ใครว่าล่ะ ข้าอยากช่วยพวกเขาเต็มประดา แต่ข้าไม่มีสิ่งใดไปสู้กับพวกมันนอกจากโคลงมนตราสองสามบทที่ไม่รู้จะได้ผลหรือไม่” “เจ้าอยากเป็นอัศวินไม่ใช่หรือ” “ใช่ ข้าอยากเป็นอัศวิน แต่ข้าไม่มีดาบ” “เอ่อ... ทูลฝ่าบาท” ม็องส์มูร์ขัดจังหวะการถกเถียงของทั้งสอง “ถ้าพูดถึงดาบ กระหม่อมมีดาบอยู่เล่มหนึ่ง เป็นของตกทอดจากโบราณพะย่ะค่ะ” ม็องส์มูร์ปลีกตัวไปที่ตู้สมบัติที่สลักจากไม้ ทาสีดำและระบายรูปด้วยสีเหลืองสดเป็นลายบุปผา เขาใช้กุญแจที่เก็บติดตัวเปิดตู้ใบนั้นออกก่อนจะหยิบกล่องสีแดงเลือดนกทรงแบนขนาดยาวออกมา แล้วจึงนำมาวางบนโต๊ะ จากคุณ : CaesarNote เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 54 00:26:02

ความคิดเห็นที่ 3 ซิลวารู้สึกใจเต้นตูมตาม เขาคลั่งไคล้ในวิชาดาบของเหล่าอัศวิน ฝึกฝนกับกิ่งไม้มาตลอดสองร้อยปี ไม่เคยได้จับดาบของจริงสักครั้ง เช่นนั้นจึงไม่รอให้เสียเวลา เขาเดินไปเปิดกล่องไม้ออก เผยให้เห็นฝักดาบที่ทำจากหนังสัตว์สีน้ำตาลสลักอักษรโบราณเป็นคำสั้นๆ ม็องส์มูร์ค่อยๆดึงดาบออกจากฝักแล้ววางดาบเบื้องหน้าทั้งสอง ดาบโลหะสีเงินสวยงามเด่นตา มันถูกชโลมด้วยน้ำมันจากสมุนไพร ที่ด้ามมีลวดลายเหมือนวิหคสีทอง ตัวดาบมีความเล็กกว่าดาบที่ชาวเอลฟ์หรือมนุษย์ใช้ มันเหมือนเป็นดาบที่มีไว้ให้พวกคนแคระหรือชาวบร็อมใช้เสียมากกว่า “เบรซุส คือชื่อของดาบเล่มนี้พะย่ะค่ะ” ม็องส์มูร์กล่าวด้วยน้ำเสียงแหบแห้งแฝงความเคารพ “เล่ากันว่าเมื่อสมัยสี่พันปีก่อน เอลฟ์ตนหนึ่งล่องเรือเรียนรู้ไปทั่วโลกนูบลา เกิดสำเภาแตกเพราะพายุคลั่ง และลอยมาติดที่เกาะมูโรไค ชาวบร็อมจึงนำพามารักษาตัวที่เมืองโลซาน เมื่อเอลฟ์ผู้นั้นฟื้นจึงเฉลยนามว่า คารอน ท่านคารอนซาบซึ้งในน้ำใจของชาวบร็อม จึงช่วยตีดาบเบรซุสขึ้นมาเพื่อให้เป็นอาวุธวิเศษต่อกรกับสิ่งชั่วร้าย จากนั้นท่านคารอนก็เดินทางจากไป ซึ่งท่านคารอนไม่รู้เลยว่าชาวบร็อมไม่คิดจะสู้รบกับผู้ใดอีก” “เจ้าคงจะหมายถึงเซอร์คารอน เพราะเอลฟ์ที่ตีดาบวิเศษได้ จะต้องเป็นเอลฟ์ที่มีพลังแก่กล้า” อาริเทียร์เอ่ย แววตางามสำรวจถ้วนทั่วตัวดาบ ซิลวาเอื้อมมือหยิบดาบขึ้นมา จดจ้องที่ความแวววาวและคมกริบของมัน กระชับมือนัก เขารู้สึกได้ จากนั้นจึงลองแกว่งไกวก็ให้รู้สึกถึงความคล่องมือยิ่งกว่ากิ่งไม้ที่เขาเคยฝึก ดาบเบรซุสให้น้ำหนักที่สอดประสานกับตัวเขาอย่างดีเยี่ยม “ดาบเบรซุสมีอำนาจวิเศษอย่างหนึ่ง” ม็องส์มูร์กล่าวสรรพคุณต่อ “มันมีชีวิต เมื่อใดที่นายของมันตกอยู่ในอันตราย มันจะถวายตัวปกป้องโดยไม่หวั่นว่าตัวมันเองจะต้องแหลกสลาย แต่คนที่จะเป็นนายของมันได้ ไม่ใช่ทุกคน ดาบเบรซุสจะเป็นผู้เลือกด้วยตัวมันเอง” จบคำของม็องส์มูร์ รูปสลักวิหคสีทองที่ด้ามดาบกระพือปีกช้าๆเบาๆก่อนจะหยุดนิ่งพร้อมกับแสงจรัสชั่วพริบตาปรากฏขึ้นบนคมดาบแล้วหายไป ซิลวาที่กำลังถือดาบอยู่ถึงกับอ้าปากค้างพรึงเพริด เขาหันไปกระตุกยิ้มให้กับอาริเทียร์ ส่วนม็องส์มูร์ก็เบิกตาโพลงด้วยความตกตะลึง “ท่านพ่อไม่เคยเล่าให้ข้าฟังเรื่องดาบเบรซุสเลยสักครั้ง” ซิลวาหันกลับมาจับจ้องดาบงามอีกครั้ง “ห.. หามิได้พะย่ะค่ะ” ม็องส์มูร์ตื่นเต้นจนเสียงสั่น “ลอร์ดอาซีเดียสรับสั่งไว้ว่า ดาบวิเศษเบรซุสไม่ได้มีไว้เพื่อราชวงศ์ชั้นสูง แต่มีไว้เพื่อผู้ที่กระหายในความแข็งแกร่งกล้าหาญ สักวันผู้ที่คู่ควรจะปรากฏตัวขึ้นมาเอง ก.. กระหม่อมคิดว่า... บัดนี้...” “ข้าไม่คิดว่ามันจะมีอยู่เพื่อข้า” ซิลวายังคงสับสนในใจ “มันแค่บังเอิญที่ข้ากับอาริสมาอยู่ ณ ที่แห่งนี้” “ตัวเราทุกคนเป็นผู้เลือกเส้นทางด้วยตัวเองนะซิลวา เจ้าเลือกที่จะผล็อยหลับที่เมืองท่าบรู๊ซจนเผอิญมาเจอข้า เจ้าเลือกที่จะไว้ใจให้ข้าร่ายมนตร์เพลิงขับไล่ซาไชน์จนเราทั้งสองได้เป็นสหายกัน และเจ้าไม่ใช่หรือที่อาสานำทางข้ามาสู่โลซาน ” อาริเทียร์ย้ำคำ “เช่นนั้นจะกังขาสิ่งใด” “ข้า... ข้าแค่รู้สึก... ไม่รู้สิ หัวใจของข้าเต้นแรงชอบกล ทั้งหวั่นใจ ทั้งเกรงภัย แต่ก็ไม่รู้สึกอยากวิ่งหนี ตลอดสองร้อยปีที่ข้ามีชีวิตอยู่ ที่สุดแห่งความใฝ่ฝันของข้า คือการได้จับศาสตราเฉกเช่นอัศวิน” ดวงตากลมโปนของซิลวาเป็นประกาย เขาเก็บดาบเข้าฝักและจ้องมองนางเอลฟ์พร้อมรอยยิ้มกริ่ม ประกายตาของบร็อมหนุ่มลุกโชนวาววับ “เจ้าเข้าใจหรือไม่อาริส ชาวบร็อมต่ำเตี้ยอย่างข้า ปรารถนาจะเป็นอัศวินอย่างที่สุด” นับเป็นคำที่ห้าวหาญฮึกเหิมเกินสิ่งใด อาริเทียร์รู้สึกถึงพลังบางอย่างเป็นกระไออบอุ่นแผ่ซ่านจากร่างของซิลวา บัดนี้นางไม่รู้สึกถึงความเป็นบร็อมในตัวเขาเลย แปลกประหลาดนัก ราวกับบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่เหนือจินตนาการกำลังซ่อนเร้นในตัวเขา ม็องส์มูร์ปลาบปลื้มภูมิใจที่ได้ยินคำกล่าวอันเข้มแข็งของซิลวา ดาบเบรซุสที่ควรหลับใหลในตู้ไม้เก่าคร่ำคร่า ถึงเวลาได้พบเจอนายที่แท้จริงก็วันนี้เอง ม็องส์มูร์ตื้นตันจนคุกเข่าลงกับพื้นข้างหนึ่งแล้วคำนับ “ถวายพระพรเจ้าชายซิลวา กระหม่อมขอพระเมตตาจากพระองค์ ช่วยเหลือชาวเมืองโลซานให้คืนกลับมาด้วยเถิด” “ได้ยินไหมซิลวา ประชาชนของเจ้าฝากความหวังไว้ที่เจ้าแล้ว” อาริเทียร์ว่าพลางลดเข่าข้างหนึ่งลงกับพื้นแล้วก้มหน้าคำนับ แม้ฐานันดรศักดิ์ของนางจะเป็นถึงเจ้าหญิงเอลฟ์แห่งคาเทียร์ แต่ความลับนี้ยังคงถูกปกปิดไว้อย่างดี กระนั้น การถวายความเคารพที่นางมอบแด่ซิลวา ก็เป็นไปด้วยความจริงใจโดยไม่แบ่งแยกชนชั้น เมื่อเวลานี้ซิลวาช่างเต็มไปด้วยรัศมีแห่งวีรบุรุษนัก “เช่นนั้นจะรอช้าอยู่ไย!” ซิลวาเอ่ยเสียงแข็งขัน ชูฝักดาบเบรซุสด้วยความองอาจ “เจ้าไม่กลัวซาไชน์แล้วใช่ไหม” “อันที่จริงก็...” ฝักดาบลดลงแนบตัวฉับพลัน รอยยิ้มเก้อเขินปรากฏบนใบหน้าของบร็อมหนุ่ม “ถ้าพวกมันมีไม่เยอะก็ดีสินะ” อาริเทียร์กับม็องส์มูร์หัวเราะร่าให้กับท่าทีของซิลวา แม้เขาจะไม่ห้าวแกร่งแบบอัศวินในตำนาน แต่เขาก็เป็นแสงสว่างแห่งความหวังที่ฉาบฉายในความมืดมิด ม็องส์มูร์เชื่อมั่นในสัมผัสบางอย่าง บางทีกาลสมัยอันตกต่ำและทนทุกข์ของชาวบร็อม อาจจะถึงเวลาสิ้นสุดแล้ว รุ่งเช้ามาเยือน อัศวินซิลวาและเอลฟ์สาวอาริเทียร์ มุ่งหน้าออกเดินทางจากโลซาน ม็องส์มูร์เตรียมสำเภาไว้ให้ที่แถบชายฝั่ง ซึ่งทั้งสองจะต้องย่ำม้ามูโรไคไปขึ้นสำเภาที่นั่น ระหว่างทางที่ม้ามูโรไคผ่านราวป่า นางเอลฟ์เกิดความสงสัยบางอย่างจึงเอ่ยถาม “ซิลวา ข้าเข้าใจดีว่าข้าเป็นเหตุให้เจ้าต้องไปช่วยเหลือชาวบร็อมที่ถูกพวกซาไชน์จับตัวไว้ แต่กระนั้น เจ้าแน่ใจนะว่าจะไม่กลับไปทูลขออนุญาตจากท่านลอร์ดกับพระราชินี” “ไม่ล่ะ ข้ามาคิดดูแล้ว แม่หมอซายิดอะไรนั่น มันเข้าใจว่าม็องส์มูร์สมคบกับเอลฟ์เพื่อต่อต้านซาไชน์ ข้ากลัวมันจะล่าช้าเกินไปหากข้าย้อนกลับไปบอกท่านพ่อ ชาวบร็อมอยู่ในกำมือของพวกมัน ถ้ามันคิดว่าเอลฟ์แห่งคาเทียร์มาช่วยบร็อมล่ะก็ มีหวังชาวบร็อมที่ถูกจับตัวไปต้องโดนต้มกินแน่ๆ” “แค่มีดาบเบรซุส เจ้าก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน” อาริเทียร์หยอกเย้า “ใครว่าเล่า เพราะมีดาบเบรซุสต่างหาก ข้าก็เลยพยายามที่จะเปลี่ยนแปลง อย่างน้อยเท่าที่ข้ารู้ตอนนี้ก็คือ การเป็นอัศวิน จะมัวหลบอยู่ข้างหลังเอลฟ์อย่างเจ้าไม่ได้หรอก” “ก็ดี ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา ข้าจะได้วิ่งหนีไม่ต้องรอเจ้า” “อ้าว! นั่นมันคำพูดของข้านี่!” อาริเทียร์หัวเราะคิกคักควบม้าหนี ซิลวายิ้มเขินควบม้าตาม เขาควบม้าวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนานจนดูไม่ออกเลยว่าพวกเขากำลังจะออกไปเผชิญโลกกว้าง โลกที่เต็มไปด้วยภยันตราย สารพัดกับความโหดร้าย กองทัพความตายของเหล่าปีศาจและความสิ้นสูญอันน่าเวทนาที่ก่อเกิดจากสงคราม ติดตามตอนต่อไป... จากคุณ : CaesarNote เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 54 00:28:35

ความคิดเห็นที่ 4 ตามอ่านนะครับ ชอบเนื้อหา สู้ๆนะครับ จากคุณ : mementototem เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 54 08:52:00

ความคิดเห็นที่ 5 ซิลวามีชีวิตชีวาดี จะลงอย่างเดียวไม่พูดคุยใช่ไหมคะ จะได้รับทราบ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 54 20:59:09