ความคิดเห็นที่ 1 บทส่งท้าย        ขณะที่ในห้องนอนของเจ้าบ้านคละคลุ้งไปด้วยสายลมอุ่นร้อนแห่งปรารถนาอัน รุนแรงที่ยังมิอาจไขว่คว้าหาจุดสิ้นสุดได้นั้น ภายในห้องรับแขกในเรือนหลังเดียวกันนั้นก็กำลังลุกโชนไปด้วยอารมณ์อันหลาก หลายที่ดุเดือดรุนแรงไม่ต่างกัน        หลังจากที่เจิ้งชิงจื่อยืนกรานจะเข้าไปดูอาการของเจิ้งเยี่ยอิงให้ได้ แต่บุรุษเพียงหนึ่งเดียวที่คอยทำหน้าที่ต้อนรับอยู่ก่อนนั้นกลับทำเป็นไม่ รู้ไม่ชี้ แถมยังนั่งดื่มน้ำชาอย่างสบายใจเฉิบโดยไม่แม้แต่จะเหลือบแลนางแม้แต่น้อย อารมณ์ของหญิงสาวก็ถึงกับเดือดพล่านอยากจะเข้าไปสั่งสอนคนผู้นั้นให้รู้ สำนึกหากว่ามิได้ถูกสายตาของมารดาจับจ้องอยู่        วันนี้นับเป็นครั้งแรกที่หญิงสาวแต่งกายมาในชุดสตรี นับจากการมาเยือนสองครั้งก่อนหน้านั้นที่ต่างอยู่ในคราบของบุรุษหนุ่มน้อยมา โดยตลอด ดูแล้วกลับเป็นดรุณีน้อยที่น่ารักน่ามองอย่างยิ่งทว่าแววตากลับแข็งกร้าว ด้วยความไม่พอใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างชัดเจน        “ชิงจื่อหากเจ้ายังคิดก่อเรื่องวุ่นวายอีกละก็ พรุ่งนี้ก็อย่าหวังได้เห็นเดือนเห็นตะวันอีกเลย”        เสียงมารดาเอ่ยกระซิบตรงข้างหูของนางด้วยเสียงที่ดังพอให้ได้ยินกันเพียงสองคนเท่านั้น        ในวันนี้ทุกคนในบ้านสกุลเจิ้งต่างมากันครบถ้วนไม่ขาดไปแม้เพียงครึ่งคน หากไม่เป็นเพราะคำสั่งลับที่องค์จักรพรรดิมอบให้ก่อนหน้าพวกเขาคงไม่มีทาง นอนใจจนกระทั้งตอนนี้เป็นแน่ แต่ก็เพราะคำสั่งนั้นนั่นเองที่ทำให้สกุลเจิ้งไม่อาจสอดมือเข้าช่วย เจิ้งเยี่ยอิงได้ทันทีที่รู้ว่านางหายตัวไป        และแม้จะรู้ดีว่าบุรุษตรงหน้าเป็นใคร แต่เมื่อเลือกที่จะเสด็จออกมาจากวังหลวงอย่างไม่เปิดเผย พวกเขาก็ทำได้เพียงลอยตามน้ำแสร้งทำเป็นว่าบุรุษผู้มีฐานะสูงเทียมฟ้าผู้นี้ เป็นเพียงสหายสนิทคนหนึ่งของหยางเฟยเยี่ยที่วันนี้บังเอิญมาเยี่ยมเยียนสหาย เก่าแล้วทำหน้าที่รับแขกแทนเจ้าบ้านเท่านั้น        “เอาละในเมื่อตอนนี้ก็รู้แล้วว่านางปลอดภัยดี เช่นนั้นพวกเราก็กลับกันก่อนดีหรือไม่ เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ก็แล้วกัน”        ในเมื่อคนผู้ทำหน้าที่ต้อนรับยืนกรานว่าเวลานี้เจ้าบ้านทั้งสองไม่อาจออกมา พบหรือทำหน้าที่รับแขกได้ พวกเขาก็ไม่อาจมีข้อโต้แย้งหรือคำถามใด ๆ ออกไปอย่างแน่นอน แค่ได้รู้ว่าเจิ้งเยี่ยอิงถูกช่วยกลับมาอย่างปลอดภัยก็เพียงพอแล้วสำหรับใน ตอนนี้        “หากว่าพวกเขาว่างพอในวันพรุ่งนี้ข้าจะแจ้งถึงความห่วงใยที่ทุกคนมีให้แก่ภรรยาของท่านแม่ทัพหยางในวันนี้อย่างแน่นอน”        ทว่าจากคำตอบที่ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยนั้นกลับทำให้ท่านเสนาบดี และฮูหยินเจิ้งแจ้งแก่ใจดีว่าพรุ่งนี้ก็ยังคงเป็นเวลาที่ไม่ค่อยเหมาะในการ มาเยี่ยมเท่าใดนัก        เมื่อเห็นว่าคงทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว เจิ้งชิงจื่อจึงได้นำพัดที่นางเก็บกลับมาตอนที่เจิ้งเยี่ยอิงถูกจับตัวไป ออกวางลงบนโต๊ะเบื้องหน้าบุรุษหนุ่มที่ยังคงจิบน้ำชาอย่างดื่มด่ำ ราวกับเพิ่งจะมีโอกาสลิ้มรสชาเลิศรสที่สุดในชีวิตกระนั้น ขณะที่ทิ้งคำพูดด้วยเสียงราบเรียบเย็นชาเอาไว้ก่อนจาก        “พัดนี้พี่เยี่ยอิงตั้งใจซื้อให้ท่านพี่เขย ขอฝากเจ้าแล้ว”        เมื่อเจิ้งชิงจื่อที่ถูกมารดาลากดึงออกไปรออยู่ข้างนอกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว บุรุษสองคนที่มาพร้อมกันในตอนแรกกลับยังคงรั้งรอไม่จากไปในทันที        “ไม่ทราบว่าจากที่พระองค์ทอดพระเนตร เอ่อ...ท่านแม่ทัพหยางดีต่อเยี่ยอิงของพวกเรามากน้อยเพียงไร”        เสียงเอ่ยถามด้วยความนอบน้อมดังออกมาจากปากของท่านเสนาบดีฝ่ายซ้าย ตั้งแต่เจิ้งเยี่ยอิงออกเรือนไปเขายังไม่ได้มีโอกาสเห็นหน้านางเพื่อดูว่า หลานสาวผู้นี้มีความสุขกับชีวิตแต่งงานดีหรือไม่อย่างไรเลย        “อืม เขาดีต่อนางมากเชียวล่ะ ก็อย่างที่ท่านบอกเรา แม้จะหึงหวงมากไปสักหน่อยแต่หลานสาวท่านที่อยู่กับเขามีความสุขมากทีเดียว ฮึ ๆ ไม่คิดว่าคนอย่างหยางเฟยเยี่ยจะมีวันนี้ สิ่งที่เขากระทำต่อนางเรียกได้ว่า ‘ความรัก’ กระมัง”        “กระหม่อมยังกังวลเรื่องของหลานคนนี้อยู่มาก นางออกจะมีความคิดที่แปลกประหลาดไม่เหมือนเด็กสาววัยเดียวกันสักเท่าไหร่ เอ่อ อันที่จริงนางมิใคร่อยากแต่งงานมากนัก”        บุรุษวัยกลางคนรีบกล่าวในเวลาที่ยังมีโอกาสให้ชี้แจง เพราะก่อนหน้าที่องค์จักรพรรดิออกพระราชโองการมัดมือชก เอ่อ..ไม่ถูก ๆ ควรเรียกราชโองการสมรสพระราชทานสิ ใช่แล้ว ก่อนหน้าเขาไม่มีโอกาสอธิบาย ดังนั้นเมื่อไหน ๆ ก็เปิดบทสนทนาเรื่องนี้ขึ้นมา เขาจึงอดไม่ได้ที่จะพูดออกไป จะอย่างไรในสายตาของเขาเจิ้งเยี่ยอิงก็ไม่ต่างจากบุตรสาวคนหนึ่ง แม้ลักษณะแนวคิดและนิสัยของแต่ละคนภายในบ้านสกุลเจิ้งจะเป็นที่น่ากังขาและ ชวนปวดหัวไม่น้อยก็ตาม        “แต่ข้ากลับเห็นว่านางก็รักหยางเฟยเยี่ยเช่นเดียวกันนะ เจ้าก็รู้ คงไม่ต้องให้เราบอกซ้ำหรอกนะว่าแม่ทัพคนนี้ของเราโฉมงามเพียงใด ขอเพียงสามารถยึดครองหัวใจของเขาไว้ได้ การทำให้สตรีนางหนึ่งเกิดความรักต่อเขาได้ก็ไม่ใช่เรื่องยาก ยังไม่ต้องพูดถึงความอ่อนโยนโดยนิสัยปกติพื้นฐานของเขาหรอก ดังนั้นเรื่องความกังวลของท่านคงจะไม่จำเป็นต้องนำมาคิดให้หนักใจอีก แล้วกระมัง ถือว่าหลานสาวท่านโชคดีมากจริง ๆ นับเป็นความโชคดีที่ร้อยปีพันปียากพานพบเชียวนะ”        องค์จักรพรรดิเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ทว่านัยที่ผู้ผ่านโลกมาดีนั้นกลับจับความได้อย่างไม่ยากเย็นว่า หากเจิ้งเยี่ยอิงไม่สามารถครองใจของจอมทัพหนุ่ม เรื่องราวที่ผ่านมาทั้งหมดจากโชคดีคงได้พลิกตลบกลายเป็นร้ายสุดขีดอย่างไม่ ต้องสงสัย แต่แน่นอนว่าสิ่งที่คิดก็ไม่อาจพูดออกมาได้เสมอไป        "เช่นนั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ ช่างน่ายินดียิ่งนัก ได้ฟังพระองค์ตรัสเช่นนี้กระหม่อมก็เบาใจลงมากแล้ว ดูเหมือนเมื่อเราเลือกที่จะเรียนรู้ชีวิตไม่ว่าสุขหรือเศร้า เราก็จะเผชิญข้ามผ่านมันไปได้ในที่สุด และนั้นก็จะทำให้เรารู้จักที่จะมีความสุขกับสิ่งที่เป็นอยู่มากกว่าจะมัว กังวลใจกับสิ่งที่ยังมาไม่ถึงกระมัง"        จากการที่พอจะรู้ตื้นลึกหนาบางของคนทั้งสองมาบ้างทำให้ท่านเสนาบดีเอ่ยออกไป ราวกับจะปลุกปลอบใจจากนัยน์ของคำพูดที่จับได้จากจักรพรรดิหนุ่ม ทว่าคำตอบกลับของพระองค์กลับทำให้เขาแทบน้ำตาไหลพราก        “หืม อย่างนั้นรึ ข้าไม่อยากกลายเป็นพวกถกสงครามบนกระดาษหรอกนะ เรื่องที่ไม่เคยพานพบจะไปบอกเจ้าได้อย่างไรเล่าท่านเสนาบดี”        ฮือ... กระหม่อมก็เห็นว่าพระองค์ไม่เคยพานพบแต่ทำไมถึงจัดการเรื่องราวของผู้อื่น ได้อย่างดียิ่งเล่า! เสนาบดีฝ่ายซ้ายที่ยามนี้อยู่ในอาการน้ำตาตกในได้แต่คร่ำครวญอยู่ภายในใจ ด้วยมิอาจกล่าวโทษสวรรค์หรือใครได้        “เอาล่ะ ท่านก็กลับไปได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเข้าประชุมสายเอาได้นะ อ๋อ! แล้วอย่าลืมแจ้งแก่พวกขุนนางแทนข้าด้วยละว่าพรุ่งนี้ข้าไม่สบาย”        “พ่ะย่ะค่ะ เช่นนั้นกระหม่อมทูลลา”        เสนาบดีฝ่ายซ้ายรับคำสั่งก่อนกล่าวลาแล้วจากไปด้วยใบหน้าติดจะเคร่งเครียด อยู่เล็กน้อย เพราะเขามองไม่เห็นท่าทีที่บ่งบอกว่าไม่สบายของพระองค์แม้แต่น้อย        “หย่งหนิงเจ้าอยู่ก่อน”        “หา! เอ่อ..จะดีหรือฝ่าบาท”        เจิ้งหย่งหนิงหลุดปากเอ่ยท้วงออกมา ทั้ง ๆ ที่โอกาสจะจากไปอยู่แค่เอื้อมแท้ ๆ พักนี้ชีวิตเขาเป็นอะไรไปนะ พออยากจะจากไปก็มีแต่คนรั้งให้อยู่ต่อ        “ข้าสั่งให้อยู่ เจ้ามีสิทธิ์จะมีข้ออ้างรึ”        “มิใช่ เพียงแต่กระหม่อมถามเพื่อความแน่ใจก็เท่านั้น”        ชายหนุ่มกล่าวปากบางหยักได้รูปเผยยิ้มแหย ๆ ออกมา ก่อนจะทรุดลงนั่งตรงข้ามกับจักรพรรดิโดยไม่ต้องให้เชิญ        “เอาล่ะ ท่านพ่อบ้านไปยกสุราที่ดีที่สุดที่สกุลหยางเก็บไว้ออกมาสิ คืนนี้เราจะฉลองคืนเข้าหอครั้งที่สองของแม่ทัพหยางเสียหน่อย”        ในค่ำคืนนั้น หลังจากที่คนบ้านสกุลเจิ้งกลับไปจนหมดเหลือทิ้งไว้เพียงเจิ้งหย่ง หนิงและองค์จักรพรรดิเพียงสองคน ในเวลาต่อมาอีกเพียงไม่เกินหนึ่งชั่วยามบุรุษลึกลับอีกสามคนก็ค่อย ๆ มาเยือนยังคฤหาสน์หลังนี้        คนหนึ่งนั้นใบหน้าประดับรอยยิ้มเรียบเรื่อย นัยน์ตาสีดำทั้งคู่ดูวาววามเต็มไปด้วยอารมณ์ขันอย่างผู้ที่กำลังรื่นรมย์ อย่างเต็มที่ ทว่าให้ความรู้สึกยากจะคาดเดาอารมณ์ความรู้สึกอันแท้จริง ดูเหมือนเขาจะเป็นเจ้าของหน้ากากสีเงินที่แท้จริง เพราะเมื่อมาถึงองค์จักรพรรดิที่เล่นสนุกกับมันจนพอใจนานแล้วก็โยนมันไปทาง ชายผู้นั้นทันที        คนหนึ่งนั้นบุคลิกเย็นชายากเข้าใกล้ ทั้งนัยน์ตาเรียบเย็นและใบหน้าเฉยชาราวกับว่าทั่วร่างของเขาแผ่ไอเย็นออกมา ตลอดเวลากระนั้น ท่าทีของเขาชวนให้ผู้คนรู้สึกหวาดหวั่นโดยที่เจ้าตัวไม่ต้องแสดงออกถึงความ กราดเกรี้ยวแม้แต่น้อย        ส่วนคนสุดท้ายที่มาเยือนนั้นกลับแตกต่างออกไปจากทุกคนในที่นั้นอย่างสิ้น เชิง เขาให้ความรู้สึกอบอุ่นนุ่มนวล ใบหน้าเพียงมองดูก็รู้ได้ว่าเป็นคนที่ใจเย็นเป็นอย่างมาก ดูไปคล้ายเหล่านักบวชผู้เปี่ยมเมตตาธรรมเสียมากกว่า หากแต่เขาก็มิได้สวมใส่อาภรณ์ที่บ่งบอกถึงเพศบรรพชิตแต่อย่างใด        แม้ทุกคนในที่นั้นล้วนแล้วแต่มีบุคลิกแตกต่างกันออกไปมากบ้างน้อยบ้าง แต่สิ่งที่พวกเขามีเหมือนกันอย่างไม่อาจโต้แย้งคือใบหน้างดงามหล่อเหลา จนดูราวกับค่ำคืนนี้ในสวนที่แสงจันทร์สาดส่องของบ้านตระกูลหยางนั้นเป็นงาน ชุมนุมเหล่าภมรหนุ่มรูปงามกระนั้น        ในค่ำคืนเดียวกันนั้น เมื่อเจิ้งชิงจื่อผู้นิยมชมชอบการสร้างความวุ่นวายให้ผู้อื่นไปทั่วกลับไป ถึงบ้าน กระทั่งเข้านอนนางก็ยังคงรู้สึกติดใจสงสัยบางอย่างไม่ได้ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ยังคงคิดไม่ออกว่าเป็นเรื่องอะไร เพียงรู้สึกตงิดใจราวกับนางได้ลืมหน้าที่สำคัญของตนไปกระนั้น        แต่สุดท้ายแล้วเมื่อพบว่าไม่ว่านางจะเพียรคิดอย่างไรก็คิดไม่ออก สาวน้อยนางนั้นจึงได้ข้อสรุปของตนเองออกมาว่า คงเพราะมีเรื่องที่ต้องคิดและผ่านเหตุการณ์ไม่คาดฝันในวันนี้มากมายแล้วนั่น เอง เช่นนั้นก็แล้วไปเถอะ ขอนางนอนพักเอาแรงแล้วค่อยว่ากันใหม่พรุ่งนี้ก็ยังไม่สาย        เพราะแม้กระทั่งตอนนี้ ความกังวลและห่วงใยพี่สาวก็ยังคงกัดกินรุมเร้าอยู่ไม่เสื่อมคลาย หากไม่ได้เห็นกับตาว่านางปลอดภัยนางคงไม่มีทางข่มตาหลับได้แน่        แต่กระนั้นเมื่อเวลาในราตรีนั้นผ่านไปเพียงไม่ถึงหนึ่งเค่อ คนที่พูดกับตัวเองว่ามิอาจข่มตาก็กลับไปเฝ้าทวยเทพบนสรวงสวรรค์เสียแล้ว จากคุณ : ปีศาจแมวฯ (siMiSma) เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 54 23:52:27

ความคิดเห็นที่ 2         วันต่อมา ก่อนล่วงเข้าสู่ยามอู่สือ* คฤหาสน์ตระกูลหยาง         แสงสว่างเจิดจ้าที่สาดส่องให้ความสว่างเข้ามาในห้องทุกห้องจนทำให้มองเห็น ภาพต่าง ๆ ได้อย่างชัดเจน แสงขาวนวลลอดผ่านบานหน้าต่างก่อนหักเหทำมุมสาดกระทบเข้ากับร่างของผู้คนที่ ยังคงหลับใหลจากราตรีที่ผ่านมา         ร่างบนเตียงค่อย ๆ ขยับกายอย่างเชื่องช้าด้วยความง่วงงุนที่ยังคงเกาะกุมอยู่ ทว่าเพียงพริบตาราวกับนึกถึงบางอย่างได้เปลือกตาที่ปิดอยู่กลับขยับเปิดขึ้น ในทันใด ร่างแกร่งหยัดกายขึ้นบนเตียงที่ก่อนหน้าเขายังคงกกกอดสตรีในอ้อมกอดเอาไว้ แนบอก         ยามนี้สติของหยางเฟยเยี่ยได้กลับมาแจ่มชัดอีกครั้ง ใบหน้างามที่ซับสีเรื่อก่อนหน้าได้แปรเปลี่ยนเป็นซีดเผือดในทันทียามภาพฉาก แห่งความสุขสมนับครั้งไม่ถ้วนของราตรีที่ผ่านมาไหลเข้าสู่ห้วงคำนึง โดยที่ไม่ต้องเสียเวลาในการไตร่ตรอง เสียงตวาดแผดก้องก็ดังหลุดจากปากบางในทันที         “ใครอยู่ข้างนอก ไปตามหมอมาเดี๋ยวนี้”         หยางเฟยเยี่ยดึงเจิ้งเยี่ยอิงเข้ามาสู่อ้อมแขนของตนพลางก็เอ่ยปลุกนางไปในเวลาเดียวกัน         “เยี่ยอิง เยี่ยอิง ตื่นสิ เจิ้งเยี่ยอิง!”         ชายหนุ่มเอ่ยเรียกชื่อสตรีที่ยังคงไม่ได้สติ มองดูร่องรอยที่ตนได้ทิ้งไว้บนเรือนร่างขาวผ่องที่บัดนี้ปรากฏรอยช้ำตามจุด ต่าง ๆ ทั่วไปอย่างชัดเจน มือที่เคยมั่นคงเสมอมาของเขาสั่นน้อย ๆ ยามลากผ่านผิวกายบอบบางที่เต็มไปด้วยรอยช้ำสีแดงอมม่วงอ่อนจางต่างกันไป เพียงเล็กน้อยในบางจุด มือแกร่งคว้าหยิบเอาผ้าชิ้นหนึ่งขึ้นมาโดยไม่ได้เหลือบมองว่าเป็นผ้าชนิดใด นำมาห่มคลุมร่างเล็กเปล่าเปลือยที่ยังคงไม่ได้สติโดยที่ไม่ได้นึกสนใจสภาพ ของตนที่ไม่ได้แตกต่างกันนัก         “ไม่ต้องห่วง ข้าเตรียมหมอไว้ให้เจ้าตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เจ้าเป็นถึงแม่ทัพคนสำคัญของข้าจะให้ข้าวางใจได้อย่างไร เอาละที่นี้เราก็มาดูกันว่ายังมีพิษอะไรหลงเหลือตกค้างอยู่อีกบ้าง”         เสียงกล่าวอย่างอารมณ์ดีดังขึ้นโต้ตอบเสียงของชายหนุ่มในทันทีโดยไม่ต้องรอนานนัก ขณะที่เสียงสลักบนประตูด้านนอกถูกดึงออก         สิ้นคำพูดนั้นแทบจะทำให้สติของหยางเฟยเยี่ยขาดผึงด้วยโทสะที่ลุกพรึบขึ้นมาอย่างกะทันหัน         “ผู้ใดกล้าปล่อยให้องค์จักรพรรดิก้าวเข้ามาในห้องของข้าแม้เพียงครึ่งก้าว อย่าหาว่าข้าหยางเฟยเยี่ยไม่ได้เตือนก็แล้วกันหากพระองค์เป็นอะไรไป”         เสียงเอ่ยเรียบเย็นแม้จะมิได้แผดก้องทว่าสำหรับคนที่กำลังจะก้าวเข้าประตู มากลับได้ยินอย่างชัดเจน และนั้นทำให้เหล่าข้ารับใช้ที่ติดตามมาถึงกับเหงื่อซึมออกมาเต็มหน้าฝากและ ลามชุ่มไปถึงแผ่นหลังในทันที         เกิดความเงียบที่ทอดยาวหลังจากคำพูดของแม่ทัพหนุ่มที่อยู่ในห้องนอนด้านใน สุดของบ้านตระกูลหยาง ความเงียบที่ดูราวกับหากในยามนี้มีใครสักคนทำเข็มตกก็คงจะได้ยินเสียงอย่าง ชัดเจน         “ขอพระองค์ทรงกลับไปก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ ที่เหลือต่อจากนี้กระหม่อมจะจัดการเอง”         หมอหนุ่มที่ถูกเตรียมการไว้ตั้งแต่ค่ำคืนที่ผ่านมาเอ่ยกล่าวออกไป เขาเองก็ยังไม่อยากเห็นฉากนองเลือดหลังจากที่เพิ่งจะได้รับประทานอาหารเช้า ที่ออกจะสายไปสักหน่อยเข้าไปหรอกนะ อีกทั้งในฐานะคนเป็นหมอการเห็นคนที่กำลังจะตายโดยไม่ยื่นมือเข้าช่วยก็เป็น เรื่องที่ผิดหลักการแห่งแพทย์อย่างยิ่งอีกด้วย         แม้จะรู้สึกเสียหน้าไปบ้าง ทว่าจักรพรรดิหนุ่มรู้ดีว่าน้ำเสียงเช่นนั้นของหยางเฟยเยี่ยมีความหมายว่า อย่างไร ยิ่งน้ำเสียงราบเรียบเย็นชาและเด็ดขาดเท่าใดก็ยิ่งโหดเหี้ยมไร้น้ำใจได้มาก เท่านั้น         “ก็ได้! เห็นว่าเจ้าเป็นคนขอร้องหรอกนะ ข้าจะกลับไปรอฟังข่าวที่วังหลวงก็แล้วกัน วันนี้ข้าเองก็ยังมีราชกิจที่ต้องสะสางอยู่อีกมาก”         จักรพรรดิหนุ่มกล่าวจบก็หมุนกายจากไปในทันที ไม่คิดจะอยู่ตอแยอารมณ์ที่เดือดพล่านของหยางเฟยเยี่ยอีกต่อไป เพราะถือว่าภารกิจของพระองค์ได้เสร็จสิ้นไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ดังนั้นในเมื่อเจ้าของบ้านออกปากไล่เช่นนี้ก็ควรจากไปตั้งแต่ตอนที่ยังมี โอกาสถอยออกไปอย่างสง่างามก่อนล่ะนะ         เมื่อองค์จักรพรรดิจากไปแล้วชายหนุ่มที่ติดตามมาในฐานะหมอในตอนแรกและเป็น ผู้ขอให้พระองค์จากไปก็หันมาเอ่ยคำกำชับกับพ่อบ้านชราเพียงเล็กน้อยแล้วจึง ก้าวเข้ามาในห้องเพียงลำพัง นัยน์ตาที่ฉายประกายนุ่มนวลอ่อนโยนอยู่เจ็ดแปดส่วนนั้นเผยประกายขบขันยาม เหลือบเห็นเศษผ้าของบุรุษและสตรีที่อยู่บนพื้นห้อง         หากเขาเป็นหยางเฟยเยี่ยเกรงว่าเช้านี้ก็คงยิ้มไม่ออกเช่นกัน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะทนมองหน้าคนที่ก่อเรื่องทั้งหมดได้ลง         “เป็นเจ้า?”         น้ำเสียงที่เอ่ยขึ้นมาก่อนของหยางเฟยเยี่ยยามเหลือบเห็นผู้ที่ก้าวเข้ามาใน ห้องของเขาเพียงหนึ่งเดียวนั้นเต็มไปด้วยความประหลาดใจอย่างไม่คิดปิดบัง         “ใช่แล้ว ฮึ ๆ เป็นข้าเอง อันที่จริงคนอื่น ๆ ก็มากันจนพร้อมหน้าเมื่อคืน ทว่าพอรุ่งเช้าต่างก็รีบร้อนจากไปจนหมดแล้ว”         “อย่าเสียเวลาพูดเรื่องไร้สาระอยู่เลย เจ้ารีบมาตรวจดูอาการของนางก่อนเถอะ”         หยางเฟยเยี่ยเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ เรื่องราวเช่นนี้เขาไม่สนแม้สักนิดในเวลานี้ ห้าจอมทัพมารวมแล้วอย่างไร ในยามนี้คนที่กำลังหลับใหลไม่ได้สติเบื้องหลังเขาต่างหากถึงจะเป็นเรื่องที่ ต้องนำมาใส่ใจเป็นอันดับหนึ่งและมีความสำคัญที่สุด         “ฮึ ๆ ไม่เจอกันนานเจ้าเปลี่ยนเป็นคนใจร้อนไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เอาล่ะ ๆ ข้าจะไม่กล่าวมากความ ไหนดูซิ”         กล่าวจบเขาก็ก้าวเข้ามายืนข้างเตียง นัยน์ตาวาวไหวไปด้วยประกายขบขันอดที่จะเหลือบดูสภาพของจอมทัพหนุ่มผู้เป็น สหายไม่ได้ ยามนี้ร่างแกร่งมีเพียงผ้าห่มที่ปกปิดความเป็นชายเกาะอยู่ที่สะโพกอย่าง หมิ่นเหม่เท่านั้น โดยที่เจ้าตัวไม่ได้สนใจขณะที่กำลังมองคนในอ้อมแขนด้วยความกังวลห่วงใยอย่าง ไม่คิดซ่อนเร้น ที่แท้ที่เขาไม่ยอมออกไปเตะโด่งองค์จักรพรรดิถึงหน้าประตูเป็นเพราะไม่อาจ ตัดใจวางสตรีในอ้อมแขนลงได้นั้นเอง         “นางกำลังหลับอยู่”         เขาเอ่ยออกมาอย่างมั่นใจก่อนเอื้อมมือจับชีพจนของนางเพียงครู่เดียว แม้ว่าสำหรับเขาแล้วการทำเช่นนี้นับว่าเป็นเรื่องที่ไม่มีความจำเป็นนักก็ ตามที หากไม่เป็นเพราะความสุขุมที่สั่งสมมานานเกรงว่าเขาคงจะต้องหลุดหัวเราะออกมา ครั้งใหญ่อย่างแน่นอนเมื่อมองจากระดับความกังวลจนออกนอกหน้าของสหาย         “แต่...” ทำไมไม่ว่าเขาจะปลุกอย่างไรนางก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาเลยละ         “หึ ๆ นางไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก แค่ฟกช้ำและอ่อนเพลียไปเท่านั้น พักผ่อนให้มากหน่อยก็พอแล้ว ร่างกายของนางนับว่าแข็งแรงมากเลยทีเดียว นี่เจ้ารู้อยู่ก่อนหรือเปล่าว่านางตั้งครรภ์อยู่”         หยางเฟยเยี่ยพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงรับคำ         “แต่คงไม่รู้กระมังว่าในท้องของนางมีทารกอยู่ถึงสองคน”         มิน่าองค์จักรพรรดิถึงได้ใช่แผนนี้โดยที่ไม่ได้คำนึงถึงสตรีที่ตั้งครรภ์ผู้ นี้ คาดว่าจอมทัพหนุ่มคงยังมิได้แพร่งพรายเรื่องนี้ให้แก่ผู้ใดรับรู้กระมัง แต่ยังดีที่แผนที่พระองค์ใช้นั้นใช้ได้อย่างถูกคนหากเปลี่ยนเป็นคนอื่นที่มี บุคลิกนุ่มนวลน้อยกว่าหยางเฟยเยี่ยอีกเพียงเล็กน้อย เกรงว่าป่านนี้เด็กในครรภ์นางคงจะไม่มีโอกาสลืมตาดูโลกเสียแล้ว         “ฝาแฝดรึ? และนั้นหมายความว่าจะเป็นอันตรายต่อนางในเวลาคลอดหรือเปล่า”         แม้จะรู้สึกยินดีต่อข่าวที่ได้ยิน เขาก็ยังอดที่จะเอ่ยถามออกไปด้วยความกังวลต่อสุขภาพของภรรยาไม่ได้         “หึ ๆ อย่าห่วงเลย ร่างกายของสตรีถูกสร้างขึ้นมาเพื่อให้กำเนิดบุตรอยู่แล้ว นางจะไม่เป็นไรหรอก เอาละทีนี้ก็ถึงตาเจ้าแล้ว” “ข้าไม่เป็นไร”         “ข้ามีหน้าที่มาตรวจเจ้านะ ให้ข้าตรวจเสร็จก่อนแล้วค่อยว่ากันเถอะเรื่องไม่เป็นไรนะ”         แม้จะดูปกติดีทุกอย่าง แต่แค่มองเขาก็รู้แล้วว่ามีบางอย่างที่ผิดปกติเป็นอย่างมาก         เมื่อจับชีพจรของแม่ทัพหนุ่มดูปรากฏว่าเป็นไปดังคาดชีพจรของเขายังคงสับสน อยู่ แม้ไม่ถึงกับทำให้เป็นอันตรายร้ายแรงแต่ขึ้นชื่อว่าพิษหากสะสมโดยไม่ขับออก ไป นานวันเข้าอาจสร้างความเสียหายในอนาคตโดยไม่คาดคิดก็เป็นได้         “ดูเหมือนพิษสลายปราณที่พระสนมใช้ยังตกค้างอยู่ในร่างของเจ้าอยู่นะ เอายานี่ไปกินอีกสามวันก็จะขับพิษออกมาจนหมด”         “แล้วยาของนางละ?”         “เฮ้อ...เจ้าก็มียาบำรุงป้อนให้นางมากพออยู่แล้วไม่ใช่รึ”         อันที่จริงเขาไม่ต้องจับชีพจรของนางก็สามารถบอกได้แล้ว จากใบหน้านวลที่ดูเปล่งปลั่งนั้นทำให้รู้ได้ว่าทั้งแม่และทารกที่อยู่ใน ครรภ์นั้นแข็งแรงมากเพียงใด         “แต่ข้ารู้ว่าเจ้าจะต้องมียาที่ดีกว่า ยาของนางล่ะ?”         “เจ้านี่มัน... ไปเรียนรู้นิสัยเช่นนี้มาจากเจิ้งหย่งหนิงหรืออย่างไร หรือว่าเป็นองค์จักรพรรดิกัน?”         “อย่าพูดถึงเจ้านั่น เรื่องของเจ้านั่นตอนนี้ข้าไม่อยากฟังมากที่สุด”         “องค์จักรพรรดิมีสายพระเนตรยาวไกลมองเห็นและคาดการณ์เรื่องราวต่าง ๆ ได้เสมอ หากไม่เป็นเพราะพระองค์มีหรือที่เจ้าจะได้มีวันนี้”         “เรื่องนั้นข้ารู้ดี”         “เช่นนั้นตอนนี้เจ้าก็ควรจะขอบพระทัยพระองค์มากกว่ามานั่งเข่นเขี้ยวอยู่เช่นนี้กระมัง”         “ไม่! บางครั้งพระองค์ก็ต้องการบทเรียนว่าไม่ควรที่จะยุ่งเกี่ยวและเล่นตลกกับ ชีวิตของผู้อื่นมากเกินไป หากทุกสิ่งไม่ได้เป็นดังที่คาดเล่า หากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานผิดพลาดแม้เพียงเล็กน้อย...”         “เอาเถอะเรื่องราวก็จบลงด้วยดีมิใช่หรือ แต่สิ่งที่ทรงทำไปก็เพราะเป็นห่วงและกังวลพระทัยเรื่องของเจ้ามากกว่าผู้ใด นะ คิดว่าเหตุการณ์ที่ผ่านไปเพียงราตรีเดียวคงเปิดโอกาสให้เจ้ารู้ใจตัว เองอย่างถ่องแท้จริงไหม”         ชายหนุ่มเอ่ยตัดบทเพราะเขารู้ดีว่าไม่ว่าจะเผชิญกับบทเรียนบทใดก็ไม่อาจ เปลี่ยนแปลงนิสัยที่เป็นอยู่ขององค์จักรพรรดิพระองค์นี้ไปได้ เช่นนั้นแล้วจะกล่าวให้เสียเวลาทำไมกัน         “แต่ในหมู่พวกเราทั้งห้า คนที่ควรเป็นห่วงมากที่สุดไม่ใช่ข้า ควรเป็นเจ้านั่นมากกว่า แต่ทำไม่พระองค์กลับไม่ลงมือทำอะไรแม้แต่น้อย”         หยางเฟยเยี่ยกล่าวอย่างดึงดัน แม้ไม่เอ่ยชื่อออกมาแต่คำว่า “เจ้านั้น” ก็ทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร เพราะในสายตาของพวกเขาทั้งสี่คนแม้ไม่มีใครเอ่ยเป็นคำพูดมาก่อนแต่คนที่น่า เป็นห่วงก็มีเพียงเจ้านั่นจริง ๆ         “เรื่องของเหวินม่อหรานอย่าไปพูดถึงเลย สี่ปีมานี้ข้าไม่เห็นว่าจะมีความคืบหน้าอะไรในการหาตัวสตรีเพียงนางเดียวผู้ นั้นเลย ได้แต่หวังว่าอีกไม่นานเขาคงสามารถตัดใจและเบนสายตามองอนาคตมากกว่าอดีตได้ ล่ะนะ ก่อนที่ฝ่าบาทจะทรงลงมือจัดการกับชีวิตของเขาจริง ๆ จากมุมมองของข้า...เจ้าก็รู้ นิสัยอย่างเจ้านั่นข้าว่าสู้อย่าให้เขาได้พบกับนางเป็นครั้งที่สองยังดีเสีย กว่า”         “ที่เจ้าพูดมาก็ถูก”         หยางเฟยเยี่ยเอ่ยอย่างเห็นด้วยในที่สุด หากไม่เจอนับว่าแล้วไป แต่หากเกิดคนอย่างเหวินม่อหรานที่พวกเขารู้จักดีเจอนางเข้า ด้วยนิสัยเฉียบขาดอันเป็นเอกลักษณ์ของหมอนั่นเกรงว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับสตรี ที่หนีไปจากสหายผู้นั้นก็ยากเกินที่จินตนาการของเขาจะคาดเดาได้แล้ว         ขณะที่กำลังคิดถึงสหายอีกคน คำพูดต่อมาของสหายตรงหน้ากลับทำให้เขาแทบจะตกขอบไปเลยที่เทียว เพราะเรื่องที่กล่าวมาตั้งแต่ต้นนั้นเป็นคนละเรื่องโดยสิ้นเชิงกับสิ่งที่คน ตรงหน้ากล่าว         “หึ ๆ หรือว่าเจ้าไม่พอใจภรรยาคนนี้กัน”         “ข้ารักนาง”         หยางเฟยเยี่ยตอบกลับอย่างไม่ต้องเสียเวลาคิด น้ำเสียงทอดนุ่มนวลอ่อนโยนอย่างชัดเจนยามกล่าวคำรักออกมา ไม่ได้มีท่าทีเขินอายใด ๆ แม้แต่น้อย แม้ในใจจะอดนึกสงสัยไม่ได้ว่าคำถามนี้ถูกใครฝากฝังมาหรือเปล่าก็ตาม แต่แค่คนที่อยากฟังไม่ได้ฟังจากปากเขาเอง แต่ต้องฟังจากผู้อื่นอีกต่อหนึ่งก็ถือว่าเป็นการล้างแค้นที่คู่ควรและเหมาะ สมแล้ว         “เช่นนั้นก็ดีจริง เอาล่ะหมดธุระของข้าแล้ว ข้าขอตัว”         เมื่อเห็นว่าหมดธุระของตนแล้วชายหนุ่มก็เอ่ยลาอย่างไม่คิดอ้อยอิ่งอยู่ต่อ         “ข้าไม่ส่งนะ”         เมื่อแพทย์หนุ่มจากไปบ่าวไพร่ก็ยกสำรับอาหารชุดใหญ่ขึ้นโต๊ะพร้อมทั้งเติม น้ำใส่ในถังใบใหญ่ที่อยู่ในห้องอาบน้ำจนเต็มก่อนจะออกจากห้องนอนที่ยังคงไม่ มีความเคลื่อนไหวใด ๆ ไปอย่างเงียบเชียบในทันที เมื่อถือว่าเมื่อคืนเป็นคืนเข้าหอสำหรับนายท่านเช่นนั้นเช้าวันนี้มิควรเป็น เช้าวันแรกหลังจากคืนส่งตัวเข้าหอหรอกหรือ         “ตื่นแล้วทำไมจะต้องแกล้งหลับด้วย”         เสียงเอ่ยกระซิบดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบภายในห้องทำให้เปลือกตาที่หลับ พริ้มอยู่หลับปี๋เข้าไปอีก แก้มนวลทั้งคู่แต้มสีระเรื่อน้อย ๆ         “ก็ ๆ ๆ ขะ ข้า...”         นางยังคงไม่กล้าลืมตาได้แต่เอ่ยเสียงตะกุกตะกักออกไป         “เจ้าทำไมหรือ”         หยางเฟยเยี่ยกระตุ้นเมื่อเห็นว่านางยังคงอ้ำอึ้ง ใบหน้างามประดับรอยยิ้มน้อย ๆ เขาเพิ่งสังเกตว่านางตื่นก็เมื่อตอนที่หมอหนุ่มผู้ถูกส่งมาตรวจอาการของพวก เขาจากไปแล้ว ไม่ทราบว่านางตื่นขึ้นมาในตอนไหนกัน         “ท่านบอกว่ารักข้า จริงหรือเปล่า”         เจิ้งเยี่ยอิงเอ่ยถามยังคงไม่กล้าลืมตามองหน้าเขา ใบหน้ายิ่งซุกเข้าหาอกแกร่งของผู้เป็นสามีมากยิ่งขึ้นด้วยความเขินอายที่ตน อาจหาญถามคำถามนั้นออกไป          “ข้าจะไม่รักเจ้าได้หรือเจิ้งเยี่ยอิง ต่อให้ข้าเกลียดการที่ต้องถูกคนอื่นบงการมากเพียงใดก็ตาม แม้การแต่งงานของพวกเราครั้งนี้จะเกิดจากการบงการอย่างหมดจดตั้งแต่เริ่มแรก ทว่าคราวนี้ข้ากลับนึกชื่นชอบการถูกบงการอย่างยิ่งเพราะว่าหากไม่เป็นเช่น นั้นพวกเราก็คงจะไม่มีโอกาสนี้ โอกาสที่จะได้ใช้หัวใจตัวเองอย่างคุ้มค่าเพื่อรักคนที่คู่ควร”         คำถามสั้น ๆ ของนางกลับได้รับคำตอบกลับมายาวเหยียดจนทำให้หัวใจของนางอุ่นซ่านท่วมท้นไป ด้วยความสุขอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน อีกทั้งมือแกร่งยังประคองใบหน้าของนางให้แหงนเงยขึ้นมามองเขา ปลายนิ้วเรียวยาวนวดคลึงเปลือกตาที่ยังคงปิดสนิทของนางเบา ๆ         “แล้วเจ้าล่ะ เจ้ามีใจต่อข้าบ้างหรือเปล่า”         เสียงเอ่ยกระซิบนั้นแผ่วเบายิ่งนักแต่กลับชัดเจนอย่างยิ่ง นางรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดใบหน้าของตนที่ถูกเขาเกาะกุมเอาไว้ ด้วยมือทั้งสองข้าง ใบหน้างามแดงระเรื่อเข้มจัดยิ่งขึ้นจนเจ้าของรู้สึกได้โดยไม่จำเป็นต้อง อาศัยกระจกเลยทีเดียว         “เรื่องนั้นข้าเคยบอกท่านไปแล้วนะ”         เจิ้งเยี่ยอิงเอ่ยตอบ ปากอิ่มสั่นระริกดูเย้ายวนและยังแดงช้ำจากการบดขยี้เคล้าคลึงของเขาเมื่อราตรีที่ผ่านมา         “ตอนไหนหรือ ข้าจำไม่ได้เสียแล้วสิ” หยางเฟยเยี่ยกล่าว นางยิ่งรู้สึกว่าลมหายใจของเขาอุ่นร้อนขึ้นมาอีกเล็กน้อย         “ก็ครั้งนั้นอย่างไรเล่า”         “ครั้งไหนกัน”         “ข้า ๆ ขะ..ข้าหิวแล้ว”         นางเอ่ยออกไปอย่างอับจนหนทาง ไม่กล้าบอกรักเขาซ้ำเป็นครั้งที่สองในยามกลางวันแสก ๆ อย่างนี้ แม้ว่าเปลือกตาของนางยังไม่มีโอกาสเปิดออกเพื่อรับแสงของเช้าวันใหม่ก็ตาม         “ข้าเองก็หิวอีกแล้วเช่นกัน”         ชายหนุ่มกล่าวก่อนจะเริ่มรับประทานอาหารรสโอชะลงท้องไปอีกครั้งอย่างนุ่มนวล เชื่องช้า เพื่อที่ว่าจะฟังคำรักหลุดออกมาจากปากนางอีกครั้ง...   * ยามอู่สือ ช่วงเวลา 11:00 – 13:00 น.   จากคุณ : ปีศาจแมวฯ (siMiSma) เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 54 23:52:54

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนพิเศษ เรื่องยุ่ง ๆ ที่ยังไม่จบ             "ว่ากันว่าหญิงมีครรภ์หากได้มีโอกาสชมเทศกาลโคมไฟก่อนคลอด จะทำให้คลอดง่ายขึ้นเจ้ารู้ หรือเปล่า"             เสียงเอ่ยดังขึ้นตรงโถงทางเดินสายหนึ่งซึ่งมุ่งตรงไปยังห้องประชุมเช้าภายในวังหลวง             "ใครว่ากัน เรื่องแบบนี้ข้าไม่เห็นจะเคยได้ยิน เจ้านะชักจะงมงายเกินไปแล้ว" อีกเสียงกล่าวขัด ด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันเต็มที่ จากคำพูดของเขาเห็นได้ชัดว่าเจ้าตัวไม่เห็นด้วยกับคำไร้สาระพวกนั้นแม้ แต่น้อย             "ฮึ! เจ้ามันยังไม่มีเมียไม่มีลูก ไม่เชื่อก็แล้วไปเถอะ แต่เจ้าไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงที่กำลังจะมีลูกนะ ตอนคลอดอันตรายเสียยิ่งกว่าพวกผู้ชายยามออกศึกเสียอีก แล้วความเจ็บปวดตอนคลอดน่ะนะ กระบี่พันเล่มแทงยังสู้ไม่ได้ด้วยซ้ำ ยิ่งท้องแรกยิ่งเสี่ยงมากขึ้นอีกหลายเท่าตัวแม้แต่เรื่องง่าย ๆ เช่นนี้ เจ้าก็ไม่รู้สินะ"             "พูดอย่างกับเจ้าเคยคลอดลูกอย่างนั้นแหละ"             หลังจากอดทนฟังมาหลายประโยค ในที่สุดเสียงที่สองก็กล่าวขัดขึ้นอีกครั้งอย่างหมดความอด ทน คำพูดที่กล่าวมายิ่งฟังดูถากถางมากขึ้นอีกหลายเท่า             คนแรกกล่าวค้านอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน น้ำเสียงหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด             "ปีก่อนเมียข้าคลอดลูกคนแรก ก่อนนางคลอดไม่นานคนที่บ้านแนะนำให้ข้าพานางไปงาน เทศกาลโคมไฟ พอถึงช่วงที่นางเจ็บท้องคลอดก็เจ็บเพียงไม่นาน แถมข้ายังได้ลูกคนแรกเป็นลูกชาย อีกด้วย เจ้าไม่เชื่อก็ตามใจ"             "ข้าว่าเรื่องบังเอิญมากกว่า เจ้ามันงมงายไร้สาระสิ้นดี" ว่าพลางส่ายหน้าอย่างเอือมระอา             "พูดกับเจ้าไปก็เท่านั้น" เขากล่าวเสียงสะบัด ในที่สุดดูเหมือนชายคนแรกก็ยอมแพ้ต่อคำถาก ถางของสหายที่เดินเคียงข้างกันมา             ขณะที่พวกเขาทั้งสองเลี้ยวตรงหัวมุมเบื้องหน้านั่นเอง เพราะมัวแต่คุยกันทำให้ไม่ทันสังเกตว่า มีคนสวนมาจากฝั่งตรงข้ามจนเกือบจะปะทะกันเข้า ดีที่แม้จะตื่นตกใจไปชั่วขณะ แต่ยังเรียกสติกลับ มาได้ทันท่วงที จึงได้รีบหยุดเท้าเบี่ยงตัวหลบเสียก่อน             "อ๊ะ! ท่านแม่ทัพ พะ..พวกเราขออภัยขอรับที่เดินไม่ทันระวัง"             เมื่อเห็นชัดว่าผู้ที่เดินสวนมาเป็นใคร เจ้าของเสียงแรกก็เอ่ยขออภัยอย่างลนลานเกินกว่าเหตุ ขึ้นมาทันที             ชายผู้ถูกเรียกขานว่าแม่ทัพเพียงพยักหน้าน้อย ๆ รับคำขออภัยโดยมิได้ตำหนิพลทหารทั้งสอง แต่นอย่างใด จากนั้นจึงเดินจากไปโดยไม่กล่าวว่าอะไร             หลังจากนั้น อีกครู่ต่อมา ณ สถานที่แห่งเดิม...             “เจ้าว่าท่านแม่ทัพจะรู้หรือเปล่าว่าข้ายังไม่แต่งงาน”             เสียงแรกที่เอ่ยเปิดบทสนทนาในตอนแรกกล่าวขึ้นมาอีกครั้งทันทีที่มั่นใจว่าท่านแม่ทัพที่เขา เกือบจะชนเข้าเมื่อครู่จากไปไกลเกินกว่าที่จะได้ยินเสียงของเขาแล้ว ทว่าคำพูดที่กล่าวออกมายังคง เป็นเสียงกระซิบกระซาบโดยที่เจ้าตัวไม่ทันสังเกต             จากคำพูดเพียงประโยคแรกที่กล่าวขึ้นก็ทำให้รู้แล้วว่า สิ่งที่เขากล่าวมาเมื่อก่อนหน้านี้เป็นเพียง เรื่องแต่ง ทั้งยังรู้แต่แรกด้วยว่าจอมทัพผู้มีใบหน้างดงามผู้นั้นกำลังจะผ่านมายังทางที่พวกเขายืนอยู่ พอดิบพอดี จึงสามารถสรุปได้ว่า ภาพฉากเล็ก ๆ ที่ไม่ทราบจะเรียกว่าชวนหัวดีหรือไม่นั้นเป็นการจัด ฉากแสดงขึ้นมาเท่านั้น             “เอ่อ...คงไม่รู้หรอก ก็ท่านแม่ทัพหยางมิใช่หัวหน้าองครักษ์ว่านเสียหน่อยที่จะรู้ความเป็นมา และประวัติของพวกเราทุกคน”             เสียงกล่าวปลอบใจสหายของตนดังขึ้นด้วยความไม่มั่นใจนัก เป็นเสียงกระซิบที่เบากว่าชาย คนแรกเล็กน้อยจนสังเกตได้ พลอยทำให้คนฟังรู้สึกไม่มั่นใจพอที่จะวางใจที่เต้นตุบตับของตนลงได้             “นั่นสินะ ถ้าเขารู้ล่ะก็ข้าต้องตายแน่ ๆ” เขากล่าวขึ้นด้วยท่าทางหวาดกลัวอย่างแท้จริง ก่อนจะ สรุปออกมาในที่สุดด้วยสีหน้าปั้นยาก             “ว่าแต่... พวกเราจะกระซิบกันทำไม!”             ชายอีกคนที่ถูกตั้งคำถามได้แต่ส่ายหน้าอย่างจนใจ ก่อนจะเดินนำสหายไปเพื่อรายงานผลงาน ที่พวกเขาทั้งสองได้รับมอบหมาย             หลังจากนั้นเพียงไม่นาน...             ภายในห้อง ๆ หนึ่งที่สองทหารหนุ่มมุ่งไปนั้น ทันทีที่พวกเขาปิดประตูลงเรียบร้อยก็มีเสียงหนึ่ง กล่าวขึ้นมาในทันที             "เรียบร้อยดีหรือเปล่า"             "พ่ะย่ะค่ะ แต่กระหม่อมไม่ทราบว่าท่านแม่ทัพจะได้ยินสิ่งที่พวกกระหม่อมพูดกันหรือเปล่า"             หนึ่งในนายทหารองครักษ์ทั้งสองกล่าวอย่างไม่มั่นใจนัก ขณะที่เอ่ยตอบบุรุษผู้รอคอยการมา รายงานความคืบหน้าของพวกเขา             "ตอนที่เขาเห็นพวกเจ้าท่าทางของเขาเป็นอย่างไรล่ะ" ผู้อยู่เบื้องหลังแผนการทั้งหมดยังคงไม่ วายซักไซ้ต่อไป             "ก็ปกติพ่ะย่ะค่ะ มองพวกเรายิ้ม ๆ แล้วก็ไม่ได้พูดอะไร ฝ่าบาทคิดว่าวิธีแบบนี้จะได้ผลหรือพ่ะ ย่ะค่ะ ดูยังไงก็กลหลอกเด็กชัด ๆ"             "หลอกลวงอะไรกัน เจ้ารู้หรือเปล่าว่าหากทำให้ผู้หญิงมีครรภ์อารมณ์ดีก็จะส่งผลทำให้พวกนาง คลอดง่ายจริง ๆ เรื่องนี้ข้าถามมาจากท่านหมอหลวงอวี๋เชียวนะ ดังนั้นการไปเที่ยวชมงานเทศกาลดู ของสวย ๆ งาม ๆ มีอันใดกันที่ทำให้ไม่มีความสุข"             "พวกกระหม่อมทราบแล้ว"             สองทหารรับคำขณะที่พยายามทำความเข้าใจกับหลักตรรกะของผู้มีอำนาจสูงสุดในแผ่นดินไป ด้วย แม้จะอดคิดไม่ได้ว่า สำหรับบางคนแล้วความสับสนวุ่นวายและผู้คนมากมายก็ทำให้หมดสนุกไป ได้เช่นกันก็ตาม             ในค่ำคืนที่จันทร์กระจ่างฟ้าของเมืองเฟิงอู่ ณ บริเวณหนึ่งของงานเทศกาลโคมไฟนั่นเอง หนึ่ง บุรุษร่างสูง หนึ่งสตรีร่างเล็กที่ท้องโย้อย่างสตรีที่กำลังตั้งครรภ์กำลังเดินเที่ยวชมความงดงามภายใน งานฉลองอย่างเชื่องช้า             “ท่านพี่จะพาข้าไปไหนหรือ”             สตรีท้องโย้นางนั้นก็คือเจิ้งเยี่ยอิงนั่นเอง นางเอ่ยขึ้นในที่สุดหลังจากที่ถูกหยางเฟยเยี่ยลากมา ยังภายในงานเทศกาลโคมไฟกลางเมืองอย่างกะทันหัน โดยที่ไม่มีการกล่าวอธิบายถึงที่มาความเป็น ไปใด ๆ จากผู้เป็นสามี ราวกับว่าเขาเพิ่งจะตัดสินใจได้กระนั้น             “ไปดูงานเทศกาลอย่างไรเล่า”             หยางเฟยเยี่ยกล่าวตอบภรรยาพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย ขณะที่ภายในใจอดจะคิดไปไม่ได้ว่านี่ เป็นเรื่องล้อเล่นอะไรกัน เอาเถอะ อย่างน้อยถือว่าพานางมาเที่ยวชมงานเทศกาลรื่นเริงเสียบ้าง ช่วงนี้ กลางวันเขาก็ไม่ค่อยจะมีเวลาพานางไปไหนมากนัก เพราะงานในเวลากลางวันนั้นยุ่งจนเกินไป             ด้วยรู้ว่าภรรยาของเขาไม่มีนิสัยชมชอบการออกมาเที่ยวนอกบ้านนัก ประกอบกับนางก็กำลัง ท้องกำลังไส้อยู่ด้วย หากไม่ออกมาเปิดหูเปิดตาเสียบ้างเขาก็เห็นว่าออกจะน่าสงสารเกินไปแล้ว แต่ การจะปล่อยให้ออกไปผ่อนคลายนอกบ้านโดยไม่มีเขาคอยดูแลชายหนุ่มก็ไม่วางใจ ดังนั้นในที่สุดค่ำ คืนนี้ทั้งสองจึงได้ออกมายืนกันอยู่ท่ามกลางผู้คนอันพลุกพล่านและงานเทศกาลที่กำลังจะเริ่มขึ้นนั่นเอง             “งานเทศกาล?” นางทวนคำของราวคนโง่งม ในตอนแรกยังหลงนึกว่าพวกเขาแค่จะผ่านทาง เพื่อมุ่งหน้าไปที่ไหนสักแห่งเสียอีก             “ใช่แล้ว ข้าได้ยินพวกทหารพูดกันว่าถ้าหญิงมีครรภ์ได้ไปชมเทศกาลโคมไฟจะทำให้ได้ลูกชาย”             ชายหนุ่มกล่าวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม จ้องมองสตรีตรงหน้าอย่างไม่ปล่อยให้คลาดสายตา แม้ว่า มือของนางข้างหนึ่งจะถูกเขากุมไว้อยู่ก่อนก็ตาม             “ท่านอยากได้ลูกชายมากเลยหรือ”             เจิ้งเยี่ยอิงถามขึ้นอย่างสงสัย หากเขาอยากได้ลูกชายแล้วเกิดนางคลอดลูกสาวออกมาจะไม่ ทำให้เขาผิดหวังแย่หรือ             “เปล่า ข้าอยากให้เจ้าคลอดลูกง่าย ๆ ไม่เจ็บต่างหาก” กล่าวพลางมือข้างหนึ่งยกขึ้นลูบหว่าง คิ้วที่ขมวดเข้าหากันโดยไม่รู้ตัวของนางให้คลายออกอย่างอ่อนโยน             หญิงสาวคิดทบทวนสิ่งที่ผู้เป็นสามีกล่าวอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวขึ้นอีกครั้งอย่างไม่ค่อยมั่นใจ นัก             “เอ.. แล้วสองเรื่องนี้เกี่ยวกันยังไง เวลาคลอดฟังว่าเจ็บมากเลย แล้วจะไม่เจ็บได้อย่างไรกัน”             “ฮึ ๆ ไม่รู้สินะ พวกเรามาคอยดูก็แล้วกันว่าจะได้ผลหรือเปล่า”             หลังจากนั้นอีกหลายเดือนขณะที่นายทหารผู้หนึ่งกำลังจะเดินออกเวรเพื่อกลับบ้านไปพักผ่อน ในตอนสายของวันอยู่นั่นเอง ก็มีเสียงเอ่ยทักดังมาจากเบื้องหลังของเขาจนทำให้ชายหนุ่มผู้นั้นต้อง หยุดชะงักหันกลับมามอง             “ขอบใจเจ้ามากนะเรื่องคราวก่อน”             “หา เอ่อ.. ท่านแม่ทัพหยาง”             ใบหน้าที่ประดับยิ้มน้อย ๆ และคำพูดของท่านแม่ทัพทำให้นายทหารผู้นี้งุนงงเล็กน้อย ใช้เวลา ไตร่ตรองอยู่สักครู่เขาก็เข้าใจในเรื่องที่ท่านแม่ทัพกล่าวขึ้นมาในทันที             ได้ข่าวมาว่าท่านแม่ทัพลาพักช่วงที่ภรรยาใกล้คลอด เกรงว่าตอนนี้ฮูหยินหยางคงจะคลอดแล้ว สินะถึงได้เห็นท่านแม่ทัพเข้ามาในวังอีกครั้งเช่นนี้ เขานึกแปลกใจเล็กน้อยที่คนตรงหน้าเข้ามาทักทาย และพูดขอบอกขอบใจเขาเช่นนี้             “หึ ๆ ลูกแฝดของข้าเป็นชายทั้งสองคน”             “อ่า...?”             “วิธีของเจ้านับว่าใช้ได้ผลไม่เลวทีเดียว ครั้งหน้าก็อย่าลืมนำมันไปใช้จริง ๆ ด้วยละ แล้วอย่าลืม ฝากคำขอบคุณของข้าให้แก่องค์จักรพรรดิด้วย”             อา... ดูเหมือนเรื่องตลกที่เขาคิดว่ามันใช้ไม่ได้ผลเมื่อหลายเดือนก่อนนั้นได้ผลขึ้นมาอย่างไม่ คาดคิดเสียแล้ว คนที่กุมจุดอ่อนของท่านแม่ทัพผู้นี้เอาไว้ทั้งหมดเกรงว่าจะมีแต่บุรุษผู้นั้นกระมัง และ คนที่รู้ทันพระองค์ไปเสียทุกเรื่องก็คือชายผู้นี้เช่นกัน             “ระ เรื่องนั้น เอ่อ.. คือว่าข้า...” เขาอับจนด้วยคำพูดอย่างผู้ที่ถูกจับได้คาหนังคาเขาจริง ๆ             “แต่ดูเหมือนแสงสีในงานโคมไฟจะไม่ช่วยให้ตอนคลอดไม่เจ็บได้นะ เรื่องเจ้ารู้หรือเปล่า”              “คือว่า...เรื่องนั้น...” แน่นอนแม้จะไม่เคยคลอดลูกมาก่อนเขาย่อมจะรู้อยู่แล้ว เรื่องเช่นนั้นจะ เป็นจริงไปได้อย่างไรกันเล่า             เรื่องนั้นเขาก็จนปัญญาเช่นกัน ชายหนุ่มอยากจะร้องบอกไปทว่ากลับติดอยู่ที่ปลายลิ้นอันสงบ เสงี่ยมอย่างเจียมตัวยิ่งภายในปากเข้าเสียก่อน ใบหน้าของเขาค่อย ๆ ซีดลงอย่างเห็นได้ชัด             “แต่อย่างไรก็ต้องขอบใจที่งานโคมไฟของเจ้าช่วยให้ข้าได้ลูกชาย ข้าต้องเข้าประชุมแล้ว ต้องขอ โทษด้วยที่รบกวนเวลาพักผ่อนของเจ้า ช่วงนี้เจ้าก็ใช้ชีวิตอย่างระวังตัวสักหน่อยก็ดีนะ”             แม่ทัพหนุ่มผู้นั้นกล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้นายทหารที่คิดว่าตัว เองคงจะเจอเรื่องโชคร้ายด้วยความบังเอิญในอนาคตอันใกล้นี้อย่างแน่นอนเอาไว้เบื้องหลัง จากคุณ : ปีศาจแมวฯ (siMiSma) เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 54 23:58:23

ความคิดเห็นที่ 4            ตอบพิเศษ เสียงเด็กที่ดังขึ้นในบ้านสกุลหยาง            หลายปีต่อมา... ณ ลานเรือนกลางบ้านสกุลหยาง            ในวันนั้นท้องฟ้าสดใสไร้เมฆหมอก ปรากฏเด็กน้อยผู้มีท่วงท่าที่ดูเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นยามยืน อยู่หน้าประตูบานหนึ่ง            “เจ้าจะทำอะไรนะ?”            เสียงเอ่ยเล็กใสดังขึ้นเบื้องหลังของเด็กน้อยที่ตอนนี้กำลังวางมือแปะลงไปบนบานประตูบาน ใหญ่เบื้องหน้าในท่าเตรียมพร้อมจะผลักให้มันเปิดทางให้ตนเองก้าวเข้าไปได้ตลอดเวลา            ฟังจากน้ำเสียงก็เดาได้ว่าเจ้าของเสียงจะต้องเป็นเด็กที่น่ารักน่าชังอย่างยิ่งเป็นแน่ กระนั้นเด็ก น้อยที่ชะงักไปเพราะเสียงที่ว่ากลับมีสีหน้าบูดบึ้งแสดงความไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด และเพราะ เสียงที่ว่านั้นเองที่เรียกให้เขาต้องหมุนตัวกลับมาตอบคำ            “ก็เข้าไปหาท่านแม่ ข้าอยากเล่นกับท่านแม่”            เด็กน้อยตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงราวกับว่าทำไมคนตรงหน้าถึงได้ถามคำถามที่โง่เง่าปานนี้ออก มาได้            “หึ ๆ เจ้าไม่รู้อะไร ท่านพ่อบอกว่าวันนี้ท่านแม่ไม่สบาย ไม่มีแรงจะมาเล่นกับพวกเราหรอก”            ใบหน้าเล็กกล่าวอย่างมั่นอกมั่นใจในคำพูดของตน เพราะเมื่อไม่นานก่อนหน้านี้เขาก็จะเข้าไป เหมือนกันแต่ก็เจอท่านพ่อที่กำลังอุ้มท่านแม่เอาไว้ในอ้อมแขนเข้าเสียก่อน ท่านพ่อเอ่ยชี้แจงอาการป่วย ของท่านแม่เสร็จก็ยังขอให้เขาช่วยปิดประตูให้เรียบร้อยและบอกให้เขาไปทำอย่างอื่นเสียในระหว่างที่ ท่านแม่ไม่สบายอีกด้วย            เขานึกถึงใบหน้าที่แดงก่ำด้วยพิษไข้ของมารดาก็ได้แต่เอ่ยนึกชื่นชมบิดาอยู่ในใจ บิดาของเขา ช่างเป็นสามีที่ประเสริฐยิ่งนัก แม้ว่ามารดาจะไม่สบายเป็นประจำแต่บิดาของเขาก็ไม่เคยบ่นออกมา ด้วยความไม่พอใจสักครั้งเดียว กลับดูมีความสุขพออกพอใจมากจนเกินไปในยามที่มารดาป่วยเสีย ด้วยซ้ำไป เอ่อ...แม้ว่าอย่างหลังจะยังคงทำให้เขาสงสัยอยู่กระทั่งทุกวันนี้ก็ตามที            “จริงหรือ เมื่อเช้านี้ท่านแม่ยังสัญญาว่าจะเล่นกับข้าอยู่เลยนะ” เด็กน้อยตอกกลับในทันทีอย่าง ไม่เห็นด้วย            “แต่คำพูดของท่านพ่อคือคำไหนคำนั้นนะ ท่านพ่อไม่มีทางโกหกพวกเราหรอก เมื่อกี้ข้ายังเห็น ท่านพ่อถึงกับต้องอุ้มท่านแม่เข้าไปในห้องเลย เดินยังเดินไม่ไหวแล้วท่านแม่จะมีแรงมาเล่นกับพวกเรา ได้อย่างไร”            เสียงเจื้อยแจ้วยังคงเอ่ยชี้แจงเหตุผลอย่างตั้งอกตั้งใจ ใบหน้าอ่อนเยาว์ขาวผุดผ่องกลมเกลี้ยง ราวกับซาลาเปาใบน้อยเศร้าสลดลงไปเล็กน้อย            “ทำไมเวลาที่ท่านพ่อกลับบ้านในตอนกลางวันท่านแม่จะต้องไม่สบายไปเสียทุกครั้งนะ” เด็ก น้อยอีกคนรำพึงกับตัวเองเบา ๆ ใบหน้าเศร้าสลดแฝงแววผิดหวังลงไปเช่นกัน            “เจ้าอย่าร้องสิ ลูกผู้ชายมีอันใดต้องเสียน้ำตากับเรื่องเพียงแค่นี้กัน ข้าว่าพวกเราไปหาอะไรสนุก  ๆ ทำกันดีกว่าไหม”            เด็กชายรีบกล่าวปลอบน้องชายด้วยใบหน้าที่ฝืนยิ้มแย้มจนแก้มแทบปริ พลางกล่าวชักชวนให้ ไปเล่นอย่างอื่นกันดีกว่า เพราะกว่าท่านแม่จะหายป่วยก็คงเป็นเวลาอาหารเย็นแล้ว เขาเป็นพี่ชาย ใหญ่แม้จะยังไม่ประสาแต่ท่านพ่อก็มักบอกว่าเขาเป็นพี่ชายคนโต ดังนั้นหน้าที่ดูแลน้องเป็นความรับ ผิดชอบของเขา แม้เจ้าหนูตรงหน้าจะคลอดออกมาหลังจากที่เขาลืมตาดูโลกเพียงหนึ่งเค่อก็ตามที ส่วนหน้าที่ดูแลท่านแม่นั้นแน่นอนว่าท่านพ่อจะเป็นผู้รับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียวโดยที่เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะ ไปทำแทนได้            “ข้านะรึจะร้องไห้! ถ้าท่านแม่ไม่เล่นด้วยข้าก็แค่เข้าไปอ่านหนังสือในห้องหนังสือก็เท่านั้น ถ้าเจ้า อยากไปเล่นก็ไปเถอะ”            เด็กอีกคนกล่าวขณะที่คิดในใจว่าเขารักษาหน้าพี่ชายเท่าไหร่แล้ว ที่ไม่บอกไปว่าก่อนจะบอกให้ คนอื่นอย่าร้องตนเองก็ไม่ควรจะร้องจนตาแดงก่ำเช่นที่เป็นอยู่นี้            “อ่านหนังสือ! พวกเราเพิ่งจะกี่ขวบกันเอง เจ้าอยากจะอ่านก็อ่านไปคนเดียวเถอะ ข้าจะไปฝึก กระบี่กับท่านอา” นี่คือของเล่นที่ทำให้เขาพอใจที่สุดแล้ว            “แต่ท่านพ่อสั่งห้ามเอาไว้ไม่ให้พวกเราออกไปเล่นไกล ๆ นะ” คนพูดหรี่ตาขณะกล่าวแสดงความ ไม่เห็นด้วย            “เจ้าไม่พูดข้าไม่พูดแล้วใครจะรู้ อีกอย่างวันนี้ท่านแม่ไม่สบายท่านพ่อก็ไม่มีทางออกมาจากห้อง เหมือนทุกครั้งนั่นแหละ” เด็กน้อยยังคงกล่าวอย่างรู้ดีก่อนจะปั้นหน้าเคร่งขรึมจริงจังแล้วกดเสียงใส ๆ ของตนให้ทุ่มต่ำลงเล็กน้อย            “อะแฮ่ม แม่ของเจ้าเป็นภรรยาของพ่อเมื่อนางไม่สบายพ่อก็ต้องคอยดูแลด้วยตัวเองจะปล่อย ให้ผู้อื่นใช่สิทธิ์ที่ควรเป็นของพ่อได้อย่างไร”            “เจ้าล้อเลียนท่านพ่อแบบนี้ ระวังเถอะ หากใครมาได้ยินเข้าแล้วนำความไปบอกท่านพ่อจะต้อง ถูกลงโทษอย่างหนักแน่ ๆ”            “เรื่องอื่นข้าไม่กล้า แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับท่านแม่หากท่านพ่อรู้ว่าเราแจ้งแก่ใจว่าท่านรัก ท่านแม่ของเราเพียงใด มีหรือจะเอาเรื่องแค่นี้มาถือเป็นความผิดแล้วลงโทษข้าได้ลงคอ”            กล่าวจบคำก็สะบัดหน้าเดินจากไปทันทีปล่อยให้เด็กน้อยอีกคนได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ก่อนจะเดินออกไปจากบริเวณนั้นเช่นเดียวกัน            ขณะที่เสียงเล็ก ๆ เจื้อยแจ้วเอ่ยสนทนาโต้ตอบกันไปมาอยู่หน้าห้อง ภายในห้องก็เกิดเสียงโต้ ตอบกันไปมาเช่นกัน แม้จะจับความไม่ได้มากนักก็ตามที            “ท่านพี่...”            “หืม มีอะไรรึ”            “ลูก...”            “ปล่อยให้เจ้าหนูสองตัวนั่นไปหาเรื่องเล่นกันเองเถอะ”            “แต่ว่า...”            “ข้าว่าถ้าเจ้าออกไปในสภาพนี้คงไม่ค่อยดีนักกระมัง”            “แต่...”            “เจ้าอย่าลืมสิ ว่าตอนนี้เจ้ากำลังไม่สบายอยู่นะ” เสียงบุรุษกล่าวขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่าทิ้งท้าย -|--|--|--|--|-จบ-|--|--|--|--|- จากคุณ : แมวปีศาจ (siMiSma) เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 54 00:03:41

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณพี่ scottie สำหรับขอบคุณคำแนะนำและการติดตามอ่านมาถึงตอนนี้ ส่งท้ายด้วยการฝากเรื่องต่อไปที่จะนำมาลงเลยละกัน ชื่อเรื่อง เล่ห์ลวงร้าย ตัวละคร             ฮ่าวเจี้ยน เขารัชทายาทหนุ่มผู้หยิ่งทะนง ยึดมั่นในศักดิ์ศรียิ่งกว่าสิ่งใด เมื่อข้อต่อรองนั้นแลกมาด้วยบรรณาการที่แสนเย้ายวน เขาก็พร้อมจะยอมอ่อนให้กับชายละโมบที่ยอมแลกแผ่นดินเกิดกับลาภยศ สำหรับเขานั้นถือว่าไม่มีสิ่งใดต้องเสีย หากวันใดเกิดเบื่อหน่ายสตรีนางนั้นขึ้นมา หนทางกำจัดนางออกไปให้พ้นสายตาก็ง่ายดายดุจพลิกฝ่ามือ ถิงเสวี๋ยเม่ย นางคือเลือดเนื้อของคนทรยศต่อแผ่นดินเกิด เป็นบรรณาการที่ถูกมอบให้แก่เขาด้วยความอัปยศสุดแสน เมื่อสวรรค์หยิบยื่นหนทางแก้แค้นมาให้ มีหรือที่นางจะลังเลไม่หยิบฉวยมันขึ้นมา คำโปรย : ปลายกระบี่ตวัดผ่าน นำมาซึ่ง...ความพ่ายแพ้ โฉมสะคราญควรคู่บุรุษ...ผู้หล่อเหล่า ทว่า... หากคนผู้นั้นโฉดชั่วแล้วไซร้ ผู้ใดเล่าจักยอมมอบหัวใจให้แก่เขา แนวเรื่อง แนวเรื่องจีนสมมติโบราณ + แฟนตาซี(มั้ง) ชื่อตัวละคร สถานที่ซึ่งปรากฏในนิยายเรื่องนี้ล้วนเป็นสิ่งที่ถูกสมมติและเกิดขึ้นใน จินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น ไม่เกี่ยวข้องกับบุคคล ประวัติศาสตร์หรือเค้าโครงที่เกิดขึ้นจริงใด ๆ ทั้งสิ้น หมายเหตุ  ที่แนะนำมาทั้งหมด หลังจากเขียนจริงก็เชื่อถืออะไรไม่ค่อยได้นักหรอก อ่า.. และเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่ต่อจาก บ่วงรัก วิวาห์ใจ แต่อยากจะเอามาลงก่อนนะคะ แก้ไขเมื่อ 09 มิ.ย. 54 00:21:12 จากคุณ : แมวปีศาจ (siMiSma) เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 54 00:20:28

ความคิดเห็นที่ 6 มาเก็บตอนจบค่ะ มองไม่เห็นว่าฉาก 5 คนมีเพื่ออะไร ส่วนตัวเรื่องในภาพรวม ส่วนตัวรู้สึกว่ากระต่ายเยอะไปหน่อย แหะๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 54 20:01:36