ความคิดเห็นที่ 1 อาณาจักรของเผ่าอาริงกัสตั้งอยู่ทางด้านตะวันตกของทวีปยารี ซึ่งเป็นคนละฟากกับอาณาจักรของพวกซาไชน์ โดยอาณาจักรอาริงกัสถูกล้อมด้วยเทือกเขาน้ำแข็งทางตอนเหนือและใต้ มีทางเข้าอาณาจักรเป็นช่องเขาตรงกลาง ซึ่งเป็นจุดที่เทือกเขาเหนือและใต้มาบรรจบกัน เหมือนซุ้มประตูขนาดใหญ่ มีการสลักข้างเทือกเขาบริเวณซุ้มประตูให้เป็นรูปหมีขาวหันหน้าเข้าหากัน บ้านของอุปส์ไม่ได้อยู่ใกล้กับสังคมตัวเมือง เขาอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆใกล้กับเทือกเขาน้ำแข็งตอนใต้ ซึ่งถ้าเดินทางลึกเข้าไปอีกจะเป็นอาณาจักรขนาดใหญ่และปราสาทอาริงกัสที่ปกครองโดยราชาฟ็อบส์ สิ่งปลูกสร้างของเผ่าอาริงกัสเหมือนกับพวกมนุษย์ ใช้ไม้ที่ไถจนไร้เสี้ยนปลูกต่อกันโดยเริ่มจากเสาบ้าน พื้น ผนังกั้นห้อง ไปจนถึงหลังคาและปล่องไฟ แต่ด้วยขนาดร่างกายของอาริงกัสที่ใหญ่โตกว่ามนุษย์ บ้านของพวกเขาจึงมีขนาดใหญ่ตามไปด้วย สำหรับบ้านของอุปส์ดูอบอุ่นน่านอน หลังคามุงด้วยต้นหญ้าฟีเวอร์กับกระเบื้องดินเผา อุปส์เล่าให้อาริเทียร์กับซิลวาฟังคร่าวๆว่าของบางอย่างไม่มีในทวีปยารี ทั้งต้นไม้ใบหญ้าและพืชผัก ซึ่งต้องนำเข้ามาจากอาณาจักรอื่น “พวกเจ้าพักที่นี่ก่อน ข้าจะต้มยาล้างพิษให้พวกเจ้าดื่ม” ซิลวายิ้มรับแต่ไม่ได้รับยิ้มตอบกลับ เขาหันไปเหม่อมองบรรยากาศภายในบ้าน อบอุ่นด้วยกองเพลิงในเตาผิง มีพรมนุ่มนิ่มสีมะกอกปูที่พื้น แม้ว่าบ้านหลังใหญ่ แต่เมื่อซิลวาเปรียบเทียบกับขนาดตัวของอุปส์แล้ว มันดูอึดอัดชอบกล ส่วนอาริเทียร์ นางคงจะเผลอสูดดมหมอกพิษของดอกรีปส์มากเกินไป จึงดูอ่อนเพลียทำท่าจะสลบเหมือด หรือไม่ก็อาจเพราะร่างกายเอลฟ์บอบบางไม่ทนทานต่อพิษ อุปส์ใช้เวลาไม่นานในการต้มยาล้างพิษมาให้ทั้งสองดื่ม อาริเทียร์รู้สึกถึงรสขมปร่าจุกคอ แต่ก็ฝืนดื่มจนหมดถ้วย ขณะที่ซิลวาพ่นพรวดตั้งแต่ลิ้มสัมผัส “อะไรของเจ้า คิดว่ามันจะอร่อยเหมือนนมม้ารึไง” อุปส์ขมวดคิ้วตำหนิ เวลานี้เขาสวมผ้ากันเปื้อนอีกด้วย ซึ่งเป็นวัฒนธรรมของพวกมนุษย์ “ข้าว่ามันขมไปนะอุปส์” ซิลวายิ้มแหย “ดื่มให้หมด ข้าไม่รู้หรอกว่าพิษจากดอกรีปส์จะทำอันตรายอะไรอีกนอกจากทำให้สลบ” ได้ยินดังนั้นซิลวาจึงอ้อมแอ้มค่อยๆดื่มยา เขาหลับตาปี๋ แทบอาเจียน แต่ก็ฝืนยกจนหมดถ้วย กระนั้นก็ประหลาดนัก เมื่อดื่มหมดถ้วยแล้วกลับรู้สึกปะแล่มถึงความหวาน อาริเทียร์ได้รับยาแล้วก็จริง แต่นางก็รู้สึกเหนื่อยอ่อน จึงเอนกายบนเก้าอี้นวมแล้วผล็อยหลับ ซิลวาทำท่าจะปลุกแต่อุปส์ก็ห้ามไว้ “ไม่ต้องปลุกหรอก เอลฟ์ก็เป็นเสียแบบนี้ล่ะ แพ้พิษทุกประการ นางได้รับยาแล้ว พักผ่อนเสียหน่อยก็คงจะฟื้น” อุปส์ว่าพลางหิ้วร่างอาริเทียร์ไปนอนพักบนเตียงนุ่ม จากนั้นเขาก็ถือหม้อซุปใบใหญ่มานั่งประจันหน้ากับซิลวา “พวกเจ้าเป็นใครมาจากไหน” เขาถามเสียงห้วนพร้อมกับตักซุปธัญพืชที่ต้มเหลวใส่ชามให้ซิลวา “ข้าคือซิลวา ซอร์บร็อม บุตรแห่งลอร์ดอาซีเดียส” ซิลวาแนะนำตัวอย่างอารมณ์ดีพลางสูดกลิ่นอาหารในชาม มันส่งกลิ่นหอมชวนน้ำลายสอ “เจ้าชายซิลวางั้นรึ” “ใช่ ข้าเอง” บร็อมหนุ่มยิ้มแป้นพลางตักซุปธัญพืชเข้าปาก “ส่วนนางเอลฟ์ตนนั้นคือสหายข้า นางมีนามว่าอาริส” “ข้าก็ไม่อยากจะยุ่งเรื่องของพวกเจ้านักหรอก แต่เอลฟ์กับบร็อมเดินทางมาถึงทวีปยารีด้วยเหตุใด มันไม่ใช่สถานที่ที่น่าพิสมัย” “ข้ามาช่วยพวกพ้องของข้า” ซิลวาเริ่มเอ่ยอย่างจริงจัง “พวกซาไชน์คุกคามชาวบร็อมมาหลายปีแล้ว” “เรื่องนั้นข้ารู้ แต่ไม่มีใครอยากเข้าไปยุ่ง” “ข้าเข้าใจดี แต่ตอนนี้ข้ามีอาริสมาช่วยเหลือ เพราะฉะนั้นข้าต้องไปช่วยชาวบร็อมที่ถูกจับตัวไปให้ได้ และนี่! ข้ามีดาบเบรซุสมาด้วย ข้าต้องสู้พวกซาไชน์ได้แน่” “โง่เขลา!” อุปส์เบะปาก ทำรอยยิ้มของซิลวาหดหาย “เจ้าก็แค่โชคดีมีสหายเป็นเอลฟ์ แต่เอลฟ์สาวร่างบางที่ดูท่าอายุไม่กี่ร้อยปี จะไปช่วยอะไรได้ หนำซ้ำเจ้าก็เป็นแค่ชาวบร็อม ต่อให้ถือดาบวิเศษตัดน้ำตัดนภา ก็เหมือนเอาชีวิตไปทิ้งเสียมากกว่า” “แต่ข้าจำเป็นต้องไป ชาวบร็อมที่ถูกจับตัวไว้ พวกเขาล้วนกล้าหาญยอมเสียสละตนเอง ก่อนที่พวกซาไชน์จะทำอันตรายแก่พวกเขา ข้าจะต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อช่วยพวกเขา” ซิลวายังคงเอ่ยอย่างมุ่งมั่น “เขลาจริงๆ ชาวบร็อมเขลาและไร้ปัญญาที่สุด” “อย่ามาว่าเผ่าพันธุ์ข้านะ!” ซิลวารู้สึกเคืองโกรธ เขาวางชามซุปและจ้องเขม็งไปที่อุปส์ “อ้อ เจ้าโกรธเป็นด้วยรึบร็อมน้อย รู้ไว้ด้วยว่าถึงเจ้าจะเป็นเจ้าชายที่สูงศักดิ์เพียงใด เจ้ามันก็แค่ชาวบร็อมต่ำต้อย รูปกายเตี้ยม่อต้ออัปลักษณ์ ไร้ปัญญา ไม่มีฤทธาใดใด คนแคระที่กลายพันธุ์จากพวกมนุษย์ยังเก่งกาจกว่าพวกเจ้าเสียอีก” ตอนนี้ซิลวารู้สึกเหมือนควันออกหู คำสบประมาทของอุปส์ทิ่มแทงใจเขาเสียหลายแผล หมีขาวที่มีดวงตาอ่อนโยน น้ำเสียงทุ้มใหญ่ดูใจดี กลับกล่าวคำดูหมิ่นได้เจ็บแสบนัก “ถึงเจ้าจะช่วยข้ากับอาริสเอาไว้ แต่เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์ดูแคลนข้าถึงเพียงนี้ เจ้าไม่มีความเป็นมิตรเอาเสียเลย” “กินให้หมดซะ ในหม้อยังเหลืออีก ถ้าไม่อิ่มก็ไปตักเพิ่มเอง ข้าจะไปนอน” อุปส์ไม่ได้มีทีท่าใส่ใจกับอาการโกรธกริ้วของซิลวาแม้แต่น้อย เขาถอดผ้ากันเปื้อนแขวนเอาไว้ก่อนจะบิดขี้เกียจแล้วหาวเสียงดัง จากนั้นจึงเดินหายลับไปอีกห้องหนึ่ง ซิลวาได้แต่ขบกรามกรอดไล่หลังไป เมื่อไร้ผู้ใด เจ้าชายหนุ่มจึงทอดถอนใจกับตัวเอง เขาเคยลั่นปากกับอาริเทียร์ว่าชาวบร็อมได้รับคำดูหมิ่นเหยียดหยามจนชาชิน แต่อันที่จริงแล้ว ตัวเขาไม่เคยรู้สึกเช่นนั้นเลยสักครั้ง ความน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตาประดังประเดเข้ามา ทุกครั้งที่นึกถึงคำสบประมาทที่เคยได้รับ เขามักจะโกรธเกรี้ยวเหมือนภูเขาไฟที่กำลังปะทุ อยากจะสำแดงให้ทุกเผ่าพันธุ์ทั่วโลกนูบลาได้เห็นว่าชาวบร็อมไม่ได้ต่ำต้อยหรือไร้ปัญญาอย่างที่พวกเขาทับถม ยิ่งเมื่อนึกย้อนไปแล้วก็ให้รู้สึกอยากจะเกิดในช่วงห้าพันปีก่อน จะได้ต่อสู้กับพวกนากะไสให้มันรู้แล้วรู้รอด เพื่อไม่ให้คำสาปร้ายพวกนี้มากำหนดชะตาของสรรพชีวิตและตัวเขาเอง ซิลวาส่ายศีรษะสะบัดไล่ความคิด มึนหัวกับการคิดฟุ้งซ่าน เขาถอนใจยาวอีกครั้งก่อนจะเดินไปตักซุปธัญพืชกินอีกชามด้วยความเอร็ดอร่อย อิ่มแปล้แล้วจึงม้วนกายไปนอนที่อีกเตียงใกล้ๆกับอาริเทียร์ จากคุณ : CaesarNote เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 54 15:19:20

ความคิดเห็นที่ 2 ท่ามกลางความอบอุ่นในบ้านหลังใหญ่กลางสภาพอากาศที่หนาวเหน็บ มีบางสิ่งบางอย่างปลุกซิลวาให้งัวเงียตื่นขึ้นกลางดึก อาจจะเป็นเสียงอะไรสักอย่างที่เขารู้สึกเหมือนจะได้ยินเมื่อครู่ บร็อมหนุ่มหันไปมองรอบๆในความมืด ดวงตากลมโปนมองไม่เห็นสิ่งใดนอกจากเงาตะคุ่มของโต๊ะตั่ง อีกครั้ง! ที่เขาสะดุ้งเพราะได้ยินเสียงเหมือนโลหะกระทบกัน มันดังต่อเนื่องอยู่หลายครั้งก่อนที่เสียงจะเงียบหายไป ซิลวารู้สึกขนลุกซู่ เขาตะกายลงจากเตียงใหญ่แล้วเดินย่องไปปีนขึ้นเตียงของอาริเทียร์ “อาริส อาริส ตื่นเถอะ” ซิลวากระซิบกระซาบ เขาค่อยๆปลุกอาริเทียร์ แต่นางเอลฟ์ยังคงหลับสนิท “อย่าขี้เซาไปหน่อยเลย ตื่นเถอะอาริส ข้าได้ยินเสียงแปลกๆ อาริส อาริส” ทั้งเรียก ทั้งเขย่าร่าง อาริเทียร์ยังคงหลับใหลราวกับนางกำลังเริงร่าในภวังค์นิทราจนไม่อยากตื่น ซิลวานึกถึงตัวมาร์บี้ที่สลบเหมือดทันทีที่มันลากแคร่เลื่อนมาถึงปลายทาง “นี่! ถ้าเจ้าไม่ตื่น ข้าจะจูบเจ้านะ!” ด้วยความหงุดหงิดที่ปลุกเท่าไรนางก็ไม่ตื่น เขาจึงพลั้งปากออกมาอย่าลืมตัว บร็อมหนุ่มใจเต้นตึกตักยกมือป้อมๆอุดปาก นี่ถ้านางตื่นเพราะได้ยินคำพูดนี้ เขาคงจะโดนตะเพิดยกใหญ่ ทว่านางก็คงยังหลับสนิท ซิลวาค่อยๆเลื่อนมือออกจากปาก ดวงตากลมเหม่อมองใบหน้านางเอลฟ์ที่กำลังอาบด้วยแสงสลัวจากภายนอกหน้าต่าง เคลิบเคลิ้มไปกับความงามของเรือนหน้าและเส้นผมสีทองดุจเส้นไหม ริมฝีปากจิ้มลิ้มเผยอเล็กน้อย นางหลับสนิทจริงๆหรือนี่ หัวใจของซิลวาเต้นแรงไม่ส่ำ ความงามของอาริเทียร์เหมือนมีมนตราสะกดให้เขาค่อยๆยื่นใบหน้าเข้าใกล้ เขากลืนน้ำลายดังอึก นี่เขากำลังคิดไม่ซื่อกับนาง กำลังจะจูบนางจริงหรือ แล้วเสียงโลหะกระทบกันก็ดังขึ้นอีกครั้ง ซิลวาสะดุ้งโหยง หลุดจากภวังค์ส่วนตัว เขาถอนใจช้าๆราวกับรู้สึกโล่งอกที่รอดพ้นสถานการณ์เมื่อครู่ กระนั้นแววตาของเขาก็ยังคงเป็นประกายและชื่นชมในความงามของนาง เมื่อเสียงของโลหะกระทบกันเงียบหายไปอีก ซิลวาก็แน่ใจว่าต้นเสียงอยู่ทางด้านหลังของตัวบ้าน เขาสูดหายใจลึกแล้วตะกายลงจากเตียงของอาริเทียร์ ในเมื่อนางไม่ตื่น เขาก็คงต้องลุยเดี่ยวไปหาคำตอบด้วยตัวเอง ดาบเบรซุสถูกกระชับมั่นในมือ ฝีเท้าของเขาย่องเงียบไปในความมืด เสียงโลหะกระทบกันดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มันดังยิ่งขึ้นราวกับว่าเขากำลังเข้าใกล้ต้นเสียง เมื่ออ้อมผนังกั้นออกมา แสงสว่างของเปลวไฟก็ส่องลอดออกจากมุมอีกด้าน สว่างไสวจนเห็นทางเดินชัดเจน ซิลวาค่อยๆเลื่อนกายผ่านทางเดินเข้าไป กระทั่งในที่สุดเขาก็ได้เห็นที่มาของเสียงปริศนา อุปส์นั่นเอง เขาสวมเสื้อหนังสัตว์และปลอกแขนสีน้ำตาลดิบด้าน มือหนึ่งถือของที่คล้าค้อน อีกมือจับเสื้อเกราะที่ทอจากโซ่โลหะซึ่งเรียกว่า เสื้อโร้บ เขาทุ่มแขนตีเสื้อโร้บด้วยความตั้งใจ เสียงจึงดังเสียดในความเงียบปลุกซิลวาให้ตื่นขึ้นมา “อุปส์ ทำอะไรอยู่” ซิลวาเอ่ย เขานึกว่าจะได้คำตอบทันที แต่อุปส์กลับสะดุ้งโหยงทำท่าเหมือนจะพยายามซ่อนค้อนกับเสื้อโร้บให้พ้นสายตา “เจ้าบ้า! โผล่มาเงียบๆ ข้าตกใจหมดเลย” อุปส์จับหน้าอกตัวเองด้วยความตระหนก “ข้าได้ยินเสียงแก๊งๆกลางดึกก็เลยมาดู ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เจ้าผวาขนาดนี้” ซิลวาเอ่ยพลางเหลือบไปที่ปลายสุดของทั่งเหล็ก แลเห็นเตาหลอมกับถังใส่แร่โอไรอุส “แร่โอไรอุสก้อนเบ้อเริ่มเลย สั่งมาจากเหมืองคนแคระสินะ แล้วนี่เจ้ากำลังหลอมอะไรอยู่ อาวุธรึ?” หมีขาวร่างใหญ่หลบตาแล้วหันไปหยิบเสื้อโร้บขึ้นมากางออกเบื้องหน้าซิลวา เสื้อโร้บที่อยู่ในมือของอุปส์มีสองชิ้น ชิ้นหนึ่งเป็นเสื้อโร้บขนาดเล็กพอให้บร็อมตัวเตี้ยๆคนหนึ่งใส่ได้ อีกตัวมีขนาดใหญ่ขึ้นมาอีก แต่ก็เหมือนเสื้อโร้บสำหรับสตรี “ข้ามีเสื้อโร้บอยู่ตัวหนึ่ง มันใหญ่เทอะทะมาก ก็เลยมาหลอมแล้วตีออกเป็นสองชุด ซึ่งมันก็ได้พอดิบพอดีกับขนาดตัวของเจ้าและนางเอลฟ์ตนนั้น” “อุปส์...” ซิลวาคราง แทบไม่เชื่อในคำตอบ “เจ้าตีเกราะให้ข้ากับอาริสงั้นหรือ” “ข้าไม่เห็นด้วยหรอกนะที่ชาวบร็อมอ่อนแอกับเอลฟ์สาวอ่อนหัดจะบุกไปยังถิ่นของพวกหมอผีซาไชน์ ถึงพวกมันจะไม่ได้เก่งกล้าอะไรมาก แต่ก็ฉลาดมากพอที่จะจับพวกเจ้าลงหม้อ” “เจ้าปากไม่ตรงกับใจ” “อย่าพูดมาก ข้าแค่เวทนาพวกเจ้า” “เอาล่ะๆ ขอบใจเจ้ามากนะอุปส์” ซิลวาฉีกยิ้มกว้างซาบซึ้งในน้ำใจของสหายร่างยักษ์ อุปส์เก้ๆกังๆหันขวับไม่กล้ารับคำขอบคุณ ก่อนจะเริ่มตีเสื้อโร้บให้เข้าที่ มีซิลวานั่งเท้าคางเฝ้ามอง เมื่อฟ้าสาง แดดอ่อนสาดแสงทะลุเมฆหมอกลงมาจากท้องนภา ประกายหิมะวิวับงามตา อาริเทียร์รู้สึกเหมือนได้กำลังวังชามากขึ้นจากการพักผ่อนอันยาวนาน ทั้งยังได้รับยาถอนพิษเพิ่มในมื้อเช้าอีกด้วย “ขอบใจเจ้ามากนะอุปส์ สำหรับยาถอนพิษที่ทำให้ข้าเกลียดดอกรีปส์ไปอีกนาน กับเสื้อโร้บที่ช่วยป้องภัย” อาริเทียร์เอ่ยขอบคุณเสียงหวาน อุปส์แค่ยักไหล่ไม่สนใจคำขอบคุณพร้อมกับช่วยซิลวามัดเสื้อโร้บเข้ากับตัว “รนหาที่ตายจริงๆนะพวกเจ้า” “ใครว่าล่ะอุปส์ มีเกราะที่เจ้าช่วยทำให้แบบนี้จะตายได้ยังไง” ซิลวายิ้มแหย “ถ้าข้าช่วยพวกพ้องของข้าได้แล้ว ข้าจะกลับมาขอบคุณเจ้าอีกครั้ง” “ให้รอดกลับมาจริงๆเถอะ” อุปส์ใช้ตัวมาร์บี้ลากแคร่เลื่อนฝ่าทุ่งน้ำแข็งมาส่งที่เชิงเขาหนึ่ง ซึ่งอุปส์บอกว่าเดินไปอีกไม่ไกลก็จะถึงทางเข้าหมู่บ้านซาไชน์ สีหน้าของเขาดูเป็นห่วงและวิตกกังวล แต่ปากก็ยังพูดเหน็บแนมให้ซิลวากับอาริเทียร์ล้มเลิกความคิด เมื่อไม่สำเร็จจึงทำได้เพียงทอดมองทั้งสองเดินหายไปในซอกเขา เขาถอนใจห้วนก่อนจะเดินทางกลับบ้านของตน ซิลวากับอาริเทียร์อาศัยซอกเขาหลบสายตาและหลบทุ่งดอกรีปส์ ยิ่งเข้าใกล้แหล่งกบดานของพวกหมอผี ก็ให้รู้สึกตื่นเต้นระคนหวั่นใจ ยิ่งนึกไปถึงคำปรามาสของอุปส์ก็ยิ่งเกิดความไม่มั่นใจที่จะช่วยเหลือชาวบร็อม ทั้งสองอ้อมมาถึงลานโล่ง แลเห็นปากถ้ำน้อยใหญ่มากมายบนภูผาน้ำแข็ง มีซาไชน์หลายตนทำหน้าที่เฝ้ายาม อีกด้านเป็นคอกขนาดใหญ่ของนกโครวเวอร์ที่ถูกล่ามไว้มากมายหลายร้อยตัว “เอาไงต่อดี” ซิลวาเอ่ยถามเสียงสั่น “นกโครวเวอร์ตัวใหญ่ยักษ์ก็จริง แต่ข้ารู้มาว่ามันไม่ใช่สัตว์ร้ายนอกจากคนขี่จะใช้มันรุกราน ที่น่ากลัวคือพวกซาไชน์ ข้าไม่รู้ว่ามันมีอาวุธแบบไหน” “ยาพิษและปีศาจ นั่นคืออาวุธของพวกมัน” อาริเทียร์ตอบตามความรู้ที่เคยอ่านในหนังสือ แววตาเอลฟ์แอบมองพวกซาไชน์จากซอกเขา “ปีศาจ? ข้าไม่เคยรู้มาก่อนเลย” “มันก็ไม่ใช่ปีศาจน่ากลัวอะไรหรอก อันที่จริงก็เป็นแค่สิ่งมีชีวิตที่มันสร้างจากซากศพ อย่างพวกหนอนปากจู๋” “ข้ากลัวหนอน แค่ชื่อของมันก็น่ากลัวแล้ว” “ตลกน่าซิลวา ที่น่ากลัวคือยาพิษของพวกมันต่างหาก ชาวเอลฟ์ไม่มีพลังต้านทานพิษมากพอ อีกอย่าง ยาพิษบางชนิดสามารถปลิดชีพเจ้าได้ในพริบตา” “แล้วเราจะใช้อะไรเป็นอาวุธล่ะอาริส เจ้ามีแค่มีดสั้น และข้าก็มีเพียงดาบเบรซุส” “ข้ารู้เวทมนตร์มากพอน่าซิลวา” อาริเทียร์เชิดหน้า ทั้งสองก้มตัวงุดๆไปอีกด้าน หาช่องทางที่จะลักลอบเข้าไปในถ้ำของพวกซาไชน์ จนเจอปากถ้ำเล็กๆที่ไม่มีใครเฝ้ายาม ใจเต้นตึกตักเมื่อเข้าใกล้หายนะ สัมผัสของพวกเขารับรู้ได้ว่ามีอันตรายแฝงกายรอบตัว และไม่ทันที่จะมองหาหนทางไปยังสถานที่ที่ชาวบร็อมถูกกักขัง ตาข่ายขนาดใหญ่ทั้งเหนียวแน่นและหนักอึ้งก็หล่นจากเพดานถ้ำคลุมร่างของพวกเขาเอาไว้ “บ้าจริง!” ซิลวาสบถ พยายามจะหยัดกายขึ้นมาเพื่อใช้ดาบเบรซุสตัดเชือกตาข่าย แต่ก็ให้รู้สึกหนักร่างเพราะน้ำหนักของตาข่ายเกินกำลัง “ตาข่ายเหนียวมาก ข้าตัดไม่ได้” อาริเทียร์ที่ดึงมีดสั้นออกมาได้พยายามใช้มันเฉือนเส้นตาข่ายที่มีขนาดเท่าข้อแขน “เผามันสิอาริส” “ไม่ได้ เราสองคนติดอยู่ในตาข่าย เดี๋ยวก็โดนเผาไปด้วยหรอก” อาริเทียร์ที่ถูกตาข่ายทับร่างพยายามขบคิดหาวิธี “เพราะเจ้านั่นแหละซิลวา พามาติดกับอีกจนได้” “ใครบอก เจ้าต่างหากนะอาริส เดินดุ่มๆจนข้าแทบจะตามไม่ทัน” “ไม่รู้ล่ะ เจ้าไม่เตือนข้าเลย ปล่อยให้ข้าเดินดุ่มๆทำไม” “อ้าว เจ้านี่ไม่รับผิดชอบเลยนะอาริส” “เถียงกันไปก็เปล่าประโยชน์” เสียงแหบแห้งเสียงหนึ่งเอ่ยขัดจังหวะ ร่างสูงในชุดผ้าคลุมสีดำสกปรกขาดรุ่งริ่งคืบกายเข้ามาอย่างเชื่องช้า ภายใต้ฮู้ดและผ้าปิดหน้ามีเพียงดวงตาชั่วร้ายสะท้อนแววอำมหิต “ดูซิ ใครคือผู้บุกรุก หนึ่งเอลฟ์ หนึ่งบร็อม” น้ำเสียงเยาะหยันพลางใช้ไม้เท้าลากไปบนร่างของทั้งสอง “ช่างกล้าจริงๆนะพวกเจ้า” จากนั้นซาไชน์อีกกลุ่มที่ดูเหมือนเป็นผู้ที่ด้อยอาวุโสกว่าเดินเข้ามาช่วยกันมัดร่างของทั้งสองแล้วดึงตาข่ายออกไป ซิลวากับอาริเทียร์ถูกลากตัวไปสู่ที่กักขังซึ่งอยู่ลึกลงไปใต้พื้นถ้ำ และที่นั่นเอง ในห้องขังที่มีกรงเป็นแท่งน้ำแข็ง พวกเขาได้พบกับชาวบร็อมส่วนหนึ่ง ร่างของซิลวากับอาริเทียร์ถูกจับโยนเข้าไปในห้องขัง ดาบเบรซุสกับมีดสั้นถูกยึด แม้แต่หินเยียร์ก็ถูกนำไปด้วย ทั้งสองเหลือเพียงตัวเปล่า “เริ่มต้นไม่ดีเสียเลย ถูกจับตัวจนได้” ซิลวานั่งจุมปุ๊กกับพื้น “ใจเย็นสิ เรายังไม่ได้ถูกฆ่านะ” อาริเทียร์เอ่ยพลางหันไปมองชาวบร็อมหลายสิบชีวิตที่อยู่อีกด้านหนึ่งของผนังห้องขัง แววตาของชาวบร็อมเหล่านั้นแสดงทีท่าประหลาดใจ แต่พวกเขาดูไม่ทุกข์ทรมาน ร่างกายไม่อิดโรย มีเพียงเสื้อผ้ากับเสื้อคลุมที่คล้ายชุดกันฝนเท่านั้นที่ดูเขรอะมอม แล้วชาวบร็อมตนหนึ่งก็เดินเลียบๆเคียงๆเข้ามาด้วยความไม่แน่ใจ สายตามองไปที่ซิลวาไม่ลดละ “นั่น... เจ้าชายซิลวา” เมื่อชัดเจนแจ่มแจ้งแล้วบร็อมตนนั้นก็ถึงกับเบิกตากว้างด้วยความกังขา “ถวายพระพรเจ้าชายซิลวา พระองค์มาที่นี่ได้ยังไง” “ลุกขึ้นเถอะ เจ้าจำข้าได้ด้วยรึ” “ท่านชนะการแข่งขันขี่ม้ามูโรไคที่เมืองโลซานหลายสมัย และกระหม่อมก็คือชาวเมืองโลซาน” “แหม ก็ไม่ได้เก่งอะไรหรอก” ซิลวายิ้มเขิน “มันใช่เวลาที่จะมาเขินไหมซิลวา” อาริเทียร์ยืนกอดอกมองด้วยสายตาเชิงดุ “อ้อ นั่นสินะ” ซิลวาลุกยืนพร้อมกับปัดฝุ่นผงที่ก้น “เจ้ามีนามว่าอะไร ชาวเมืองโลซาน” “กระหม่อมคือ ร็อค รูเซย์ หมอยารุ่นที่สองร้อยห้าแห่งเมืองโลซาน” “ร็อค นี่คืออาริส สหายของข้า” ซิลวาหันไปแนะนำ “ยินดีที่ได้รู้จักนะท่านอาริส” ชาวบร็อมที่เหลือเมื่อเห็นดังนั้นก็เข้ามาถวายพระพรซิลวาและทำความรู้จักกับอาริสด้วยความเป็นมิตร ทั้งซิลวากับอาริสจึงเล่าเรื่องราวต่างๆให้ฟังว่าทำไมจึงเดินทางมายังอาณาจักรของพวกซาไชน์ จากคุณ : CaesarNote เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 54 15:23:08

ความคิดเห็นที่ 3 “พวกกระหม่อมซาบซึ้งมากพะย่ะค่ะที่เจ้าชายซิวาเสด็จมาช่วย” ร็อค รูเซย์เอ่ย ดวงตากลมโปนส่องประกายราวกับมีหยาดน้ำเอ่อท่วม “อย่าเพิ่งซาบซึ้ง ข้ายังไม่ได้ทำอะไรเลยก็ถูกจับขังเสียแล้ว” “ว่าแต่พวกเจ้าเถอะ” อาริเทียร์เอ่ยถามด้วยความใคร่รู้ “นอกจากเสื้อผ้าที่ดูมอมแมม แต่พวกเจ้าก็ดูไม่เหมือนนักโทษเลย ถูกจับมาหลายปีไม่ใช่หรือ ทำไมดูแข็งแรงไม่อิดโรย” ร็อค รูเซย์ยิ้มมุมปาก เขาหันไปมองชาวบร็อมอื่นๆก่อนจะหันกลับมาตั้งต้นเล่าบางสิ่ง อาริเทียร์กับซิลวานั่งฟังใจจดจ่อ “ซาไชน์ไม่ได้ทรมานพวกเราอย่างที่เข้าใจ ข้าเป็นคนแรกที่ถูกจับตัวมา และถูกพวกมันใช้ให้ทำบางอย่าง หลังจากนั้นพวกมันก็เฝ้าหาอาหารและน้ำมาดูแลเลี้ยงข้า มันอาจจะไม่ใช่การกินดีอยู่ดีเสียเท่าไหร่ แต่ดูเหมือนว่าพวกซาไชน์ไม่ต้องการให้ข้าตาย” “เลี้ยงดูงั้นรึ?” “พะย่ะค่ะเจ้าชายซิลวา กระหม่อมเคยได้ยินพวกมันบ่นว่าต้องปลูกดอกรีปส์เอาไว้มอมพวกนักเดินทาง เพื่อขโมยเสบียงอาหารมาให้กระหม่อมกิน เพราะพวกซาไชน์มันไม่กินอาหารเหมือนสิ่งมีชีวิตอื่นๆ มันกินแต่ยาต้มของพวกมันเอง” “อย่างนี้นี่เอง ดอกรีปส์พวกนั้นมีไว้เพื่อการนี้” อาริเทียร์พยักหน้าหงึก “แล้วพวกซาไชน์ใช้ให้เจ้าทำอะไร” “ปรุงยา พวกมันบอกว่าให้ข้าคิดค้นสูตรยาที่จะช่วยแก้คำสาปให้พวกมัน” “คำสาป? ข้าไม่เคยได้ยินว่าพวกซาไชน์จะเคยโดนคำสาป” “ดูเหมือนว่าพวกซาไชน์จะพยายามหนีจากสิ่งที่พวกมันเป็นอยู่ ร่างกายที่สกปรกที่ซ่อนภายใต้ผ้าคลุมสีดำ และความกระหายในยาต้มของพวกมันเอง ชีวิตที่เป็นดั่งอสูรกาย ไม่ใช่ชีวิตที่พวกมันต้องการอีกต่อไป” “จริงสินะ” ซิลวาทุบกำปั้นเข้าที่ฝ่ามือเบาๆเมื่อนึกบางสิ่งออก “พวกซาไชน์ก็คือพวกมนุษย์กับเอลฟ์ที่หลงใหลในมนตร์ดำจนร่างกายและจิตวิญญาณผันแปรเป็นพวกซาไชน์ แพ้แสงสว่างและเพลิง ต้องใช้ชีวิตหลบๆซ่อนๆ กินได้เพียงยาที่ตัวเองต้ม” “พวกมันคงจะทรมานมาก มีชีวิตที่ต่ำช้าและถูกเหยียดหยาม ก็เลยพยายามหาทางกลับไปเป็นเผ่าพันธุ์ตัวเองดังเดิม” อาริเทียร์เอ่ยเสริม “แต่ทว่า...” ร็อค รูเซย์ลอบกลืนน้ำลาย “มันยากมากที่จะคิดค้นสูตรยาแก้ความวิปริตนี้ที่มีมานับพันๆปี ข้าหัวเดียวทำให้ไม่ได้ พวกมันจึงไปหาม็องส์มูร์เพื่อพาตัวชาวเมืองโลซานมาเพิ่ม หมอยาเก่งๆที่ได้ศึกษาความรู้ทางการแพทย์ของท่านซอร์ ต่างพากันเสียสละตนเองเดินทางมาที่แห่งนี้ เพื่อช่วยพวกซาไชน์และเพื่อไม่ให้พวกซาไชน์ทำสงครามกับอาณาจักรมูโรไค” “ขอบใจพวกเจ้ามากนะ หากท่านพ่อรู้ ท่านพ่อคงจะต้องรีบมาช่วยพวกเจ้าแน่ๆ” “ลอร์ดอาซีเดียสไม่สมควรรู้พะย่ะค่ะเจ้าชายซิลวา พระองค์เป็นกษัตริย์ที่มีเมตตาเกินกว่าจะทำสงคราม พวกเราชาวเมืองโลซานเข้าใจดีว่ายังไงชาวบร็อมต่ำต้อยก็สู้ใครไม่ได้ มีแต่จะสูญเสีย การเสียสละมาช่วยพวกซาไชน์จึงเป็นทางเลือกที่ดี เพราะถ้าหากช่วยกันคิดค้นสูตรยาจนสำเร็จ พวกเราก็คงจะได้เดินทางกลับบ้าน” “จะว่าก็ว่าเถอะ ยังไงพวกซาไชน์ก็น่าจะให้เกียรติพวกเจ้าหน่อย ไม่ใช่จับมาขังราวกับเป็นนักโทษ” อาริเทียร์เอ่ยห้าว “และเพราะพวกมันถลำในมนตร์ดำเองไม่ใช่หรือ ทำไมจะต้องให้ชาวบร็อมมานั่งลำบากลำบนช่วยเหลือด้วยเล่า” “เอาเถอะน่าอาริส ยังไงเราสองคนก็ต้องช่วยพวกเขาออกไปจากที่นี่” เสียงผ้าคลุมลากพื้นพึ่บพั่บแว่วมาพร้อมกับการปรากฏร่างของซาไชน์ตนหนึ่งเบื้องหน้าลูกกรง ทั้งหมดหันไปมองเป็นสายตาเดียวกัน “เชอะ! ตามมาถึงนี่จนได้นะพวกเจ้า!” น้ำเสียงราวหญิงชราเอ่ยดุดัน ซิลวากับอาริเทียร์จำได้ทันทีว่านั่นคือเสียงของแม่เฒ่าซายิด หมอผีที่ปรากฏตัวในเมืองโลซานและข่มขู่ม็องส์มูร์ “ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ!” ซิลวาห้าวหาญ พาร่างป้อมเตี้ยของตัวเองวิ่งไปประจันหน้า “ปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ช่างกล้าหาญนักนะเจ้าชายซิลวา บร็อมอ่อนแออย่างเจ้าจะทำอะไรได้!” “แต่ข้าไม่ใช่บร็อม!” อาริเทียร์ดีดตัวผึงขึ้นมาพร้อมกับกราดเสียง นางเอลฟ์ร่ายมือพึมพำมนตรา เริงระบำราวกับว่าจะปลดปล่อยเวทมนตร์มหากาฬออกมา เมื่อแม่หมอซายิดเห็นดังนั้นก็เกิดผวา ลากไม้เท้าหนีหายไปทันที “อาริส เจ้าใช้เวทมนตร์ได้เหรอ” ซิลวาหันไปเอ่ยถาม “ข้าก็แค่ทำท่าข่มขู่ เบื่อจะต่อความยาวกับพวกซาไชน์” “ให้ตายสิ เจ้าเล่ห์นักนะ” ซิลวาหลิ่วตา “ข้าใช้เวทมนตร์ได้หลายอย่าง แต่พวกเราเป็นเอลฟ์นะซิลวา ไม่ใช่นักรบสังหาร เวทมนตร์ของเอลฟ์ส่วนใหญ่เป็นไปในทางรักษาและให้ประโยชน์ ไม่ใช่เพื่อทำลาย” “ช่างเถอะ แต่ท่าระบำของเจ้าเมื่อกี้ก็ได้ผล แม่หมอซายิดเตลิดหายไปเลย” ซิลวาหัวเราะร่า อาริเทียร์กับชาวบร็อมพากันหัวเราะตาม เมื่อตะวันตรงหัว ซาไชน์ห้าตนก็ช่วยกันนำของกินใส่ถาดมาให้ที่ห้องขัง ซิลวากับอาริเทียร์แทบไม่เชื่อสายตา มีทั้งเนื้อกวางแห้งที่นำมาย่างจนส่งกลิ่นหอม ผลไม้ป่าอีกมากมายหลายผล เครื่องดื่มเป็นน้ำฟักทองที่เพิ่งต้มเสร็จหมาดๆ “ข้าเชื่อแล้วว่าพวกซาไชน์อยากจะกลับไปเป็นเผ่าพันธุ์ดั้งเดิมของตัวเอง” ซิลวาว่าพลางฉีกเนื้อกวางย่างใส่ปาก “ทำไมล่ะ” อาริเทียร์เอ่ย ผลวิทช์สีม่วงผลเล็กกำลังออกรสหวาน “อาหารพวกนี้จะเป็นอย่างไรถ้าต้องถูกนำมาเลี้ยงดูชาวบร็อมอยู่หลายปี อาริส คิดดูเถอะ ในอาณาจักรน้ำแข็งแบบนี้หาของกินได้อย่างยากลำบาก พวกนักเดินทางก็ใช่ว่าจะแบกเสบียงดีๆมาเสมอ ข้าเดาว่าบางครั้งพวกซาไชน์ต้องไปหาอาหารจากดินแดนอื่นเพื่อนำกลับมาเลี้ยงดูชาวบร็อม” “ข้าเข้าใจแล้ว เจ้ากำลังจะบอกว่าพวกซาไชน์ทุ่มเทมากสินะ” “ใช่ มันไม่ง่ายเลยกับการเลี้ยงดูชาวบร็อมหลายสิบชีวิตมานานหลายปีด้วยอาหารดีๆ ขนาดอาณาจักรมูโรไคของชาวบร็อมก็ยังไม่มีธัญญาหารที่สมบูรณ์มากพอ เมื่อต้องออกหาอาหารเหมือนสิ่งมีชีวิตเผ่าอื่นๆ พวกซาไชน์ก็คงจะรู้สึกอยากทิ้งชีวิตที่สกปรกแบบนี้มากขึ้นเรื่อยๆ” “นานทีข้าจะได้เห็นเจ้ามีความคิดที่หลักแหลมแบบนี้” อาริเทียร์เย้า “นั่นเพราะข้าเป็นชาวบร็อม ข้าและชาวบร็อมทั้งมวลก็อยากจะล้างคำสาปเพื่อกลับไปเป็นเอลฟ์ดังเดิมเหมือนกัน” อาริเทียร์พยักหน้าคล้อยตาม ที่สุดนางก็เข้าใจความหมายอันลึกซึ้งของซิลวา นางเขยิบกายเข้าใกล้และจับบ่าเล็กๆของเขาเอาไว้ “สักวัน ข้าจะช่วยหาทางล้างคำสาปให้เจ้านะซิลวา” บร็อมหนุ่มร้อนผ่าวบนใบหน้า ยิ่งได้เห็นแววตางดงามสีเขียวมรกตของนาง ยิ่งรู้สึกเกร็ง ใจเต้นตึกตัก ให้นึกถึงคืนก่อนที่ทำท่าจะจุมพิตนาง ความคิดเตลิดไปไกลว่าถ้าหากนางรู้เข้า นางคงจะถอนคำพูดแล้วจับเขาถลกหนังแร่เกลือแน่ๆ “เป็นอะไร หน้าซีดเชียว” อาริเทียร์ถามทันควัน ราวกับมองเห็นความคิด ซิลวาสะดุ้งโหยง “ป... เปล่า ข้าไม่ได้คิดอะไรเลย ไม่เลยนะ ไม่มีอะไรจริงๆ” “มีพิรุธ” อาริเทียร์หรี่ดวงตางามจับจ้อง “บอกมาเดี๋ยวนี้ เจ้าคิดจะทำอะไรไม่ดีใช่ไหม!” “แว้ก ไม่ใช่นะเจ้า คิดไปใหญ่แล้ว ข... ข้าไม่ได้คิดอะไรเลย” ซิลวาเหงื่อตก ยิ่งโดนต้อนถามก็กลัวจะเก็บความลับไม่มิด เขาหอบเนื้อกวางย่างกับผลไม้อีกสองสามอย่างลุกขึ้นเพื่อจะไปนั่งกินกับร็อค รูเซย์และชาวบร็อมอีกหลายคนที่ตั้งวงกินอาหารอยู่ใกล้ๆ แต่คงจะรีบเดินเกินไป หนำซ้ำยังหอบของกินเต็มมือ ร่างป้อมเตี้ยสะดุดก้อนหินที่โผล่พ้นพื้นขึ้นมาจนหน้าคว่ำล้มคะเมน อาหารที่หอบเอาไว้หล่นกระจาย อาริเทียร์เห็นดังนั้นก็หัวเราะคิกคักก่อนจะลุกไปช่วยพยุงและเก็บอาหารทั้งหมด “เจ้านะเจ้า ข้าแค่ล้อเล่น ทำเป็นกลัวไปได้ ดูซิ หกล้มเจ็บตัว แถมยังทำให้อาหารหกกระจายหมดเลย” อาริเทียร์เอ่ยปนรอยยิ้มงาม ซิลวาพยายามหลบตาแล้วยันตัวเองขึ้นนั่ง เสียงกรุ๊งกริ๊งดังเนืองๆ เพราะร่างที่หกล้มทำให้สร้อยของซิลวาโผล่ออกมาจากชุดคลุม ตัวสร้อยกับแหวนกระทบกันส่งเสียงไปถึงหูของนางเอลฟ์ “นั่นอะไร” นางเอ่ยถามพลางหอบผลไม้กับเนื้อกวางย่างมาวางในถาดใกล้กับซิลวา “ไม่ยักรู้ว่าเจ้าสวมสร้อย” “นี่น่ะเหรอ ท่านพ่อมอบให้ข้าในวันแรกเกิด ข้าเก็บติดตัวไว้ตลอดเวลา” “มันเหมือน...” อาริเทียร์ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ กลิ่นหอมของเอลฟ์อวลไปถึงจมูกบร็อมหนุ่มให้ตัวสั่นเทิ้ม “แหวนนี่นา แหวนสีเงินสวยงาม ขอข้าดูหน่อยได้ไหม” “ด... ได้สิ” ซิลวาไม่กล้าขัดใจ ดีใจเสียอีกที่สร้อยของเขาเบี่ยงเบนความสนใจของนาง ซิลวาค่อยๆถอดสร้อยออกจากลำคอ มือเล็กป้อมไม่ได้จับที่สายสร้อย หากแต่จับที่วงแหวนแล้วส่งยื่นให้อาริเทียร์ บัดนั้นเอง จิตสัมผัสบางอย่างตระหนักและประจักษ์ต่อนางเอลฟ์ เพราะภาพเบื้องหน้าคือใครคนหนึ่งกำลังหยิบแหวนชูขึ้นมา นับเป็นภาพคุ้นตานัก ใช่แล้ว ท่าทางของซิลวาตอนนี้เหมือนรูปปั้นของมหาเวทยากรซอร์ที่ตั้งอยู่ในเมืองโลซาน มือข้างหนึ่งของเขาถือสิ่งที่เหมือนแหวนชูขึ้นมาในลักษณะเดียวกัน อาริเทียร์รู้สึกร้อนวูบวาบ พลังลึกลับบางอย่างลามไล้จากวงแหวนสู่ปลายนิ้วสัมผัสของนาง และทันทีที่วงแหวนสีเงินยวงอยู่ในอุ้งมือบอบบาง รัศมีแห่งพลังงานที่ไม่มีใครมองเห็น ก็โชติช่วงออกจากแหวน “น... นี่มัน...” เสียงกระซิบกระซาบประหลาดที่สืบทอดมาตั้งแต่ครั้งบรรพกาลกระทบอยู่ในโสตประสาทของนางเอลฟ์ อาจเพราะนี่คือแหวนของวีรบุรุษเอลฟ์เมื่อห้าพันปีก่อน เมื่อตกอยู่ในมือของเอลฟ์ผู้ทรงพลังเช่นอาริเทียร์ นางจึงสัมผัสถึงพลังของสิ่งวิเศษนั้นได้ เสียงที่กระซิบกระซาบในหัวเป็นภาษามนตร์ของชาวเอลฟ์ และนางก็เข้าใจความหมาย “แหวนแห่งซอร์...” นางเอลฟ์พึมพำด้วยความรู้สึกเหนือความคาดหมาย ติดตามตอนต่อไป... จากคุณ : CaesarNote เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 54 16:31:03

ความคิดเห็นที่ 4 @mementototem ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ รู้สึกมีกำลังใจมากๆ :) @scottie ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และกำลังใจค่ะ ไม่ใช่ว่าจะไม่พูดไม่คุย แต่บางครั้งก็มีความจำเป็นที่จะต้องมาเปิดอ่านคอมเมนท์ภายหลัง หรือบางทีอินเตอร์เน็ตก็ไม่เอื้ออำนวยค่ะ ยังไงก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ :) จากคุณ : CaesarNote เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 54 16:33:13

ความคิดเห็นที่ 5 กะแล้วว่าซิลวามีความสำคัญมากกว่าที่ตนคิด แอบสงสัยว่าหมีจะเดินสองเท้าหรือสี่เท้า ฮ่าๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 54 20:36:25

ความคิดเห็นที่ 6 ตามมาให้กำลังใจนักเขียนครับ เขียนได้ดีน่าติดตามครับ ซิลวา ถ้าพ้นคำสาป น่าจะเป็นเอลฟ์รูปหล่อ เหมือนกัน จากคุณ : mementototem เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 54 07:25:00