ความคิดเห็นที่ 1 บทที่3. บรรยากาศยามค่ำคืน ภายในไนท์บาซ่าร์คลาคล่ำไปด้วยนักท่องเที่ยวชาวไทยและต่างประเทศ ที่เดินทางมาจับจ่ายซื้อ สินค้ากันอย่างเนืองแน่น หลังจาก เอกบดินทร์ไปส่งพรพรรษาที่สนามบินและเธอขึ้นเครื่องเรียบร้อยแล้วกลับไปพักผ่อนยังโรงแรม อาบน้ำ แต่งตัว ดูทีวี ทว่าการนั่งๆนอนๆอยู่คนเดียวภายในห้องสี่เหลียม ทำให้ รู้สึกเซ็งอย่างบอกไม่ถูก ครั้นออกมาเดินเล่น หวังแก้เบื่อแก้เซ็ง แต่ในห้วงยามนี้ สำหรับเขาแล้วไม่ได้รู้สึกดีขึ้นหรือแตกต่างกันมากมายนัก แม้ว่าจะอยู่ท่ามกลาง เสียงจอกแจกจอแจของผู้คนที่กำลังสนุกสนานอยู่กับการเลือกชมสินค้าตามร้านค้าต่างๆก็ตามที ชายหนุ่ม เดินทอดน่องเรื่อยเปื่อยไปตามถนนอย่างหงอยเหงาและไม่มีจุดหมาย พลันอดรู้สึกแปลกใจตัวเองไม่ได้ เหมือนกันเมื่อจู่ๆสมองดันไปคิดถึงยัยตัวแสบที่ทำให้เขาบาดเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่าขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ ป่านนี้ยัยนั่นคงไปสร้างความปั่นป่วนวุ่นวายอยู่ที่ไหนสักแห่งเป็นแน่แท้ คนอะไร หมัดหนัก เท้าหนัก กินจุ อีก ต่างหาก เฮ้อ..แล้วเราจะไปนึกถึงยัยบ้าคนนี้ทำไมกันเนี่ย ชายหนุ่มรีบสลัด ความคิดออกไปในทันที ******************** ไม่ต้องให้รอนาน คนถูกคิดถึง ร่างบางระหง กำลังก้าวฉับๆอย่างคล่องแคล่วเข้ามาภายในไนท์บาซ่าร์ด้วยใบหน้า ยิ้มแย้มแจ่มใส เดินเข้าไปดูสินค้าร้านโน้นออกไปร้านนี้อย่างสนุกสนานรื่นเริงและตื่นตาตื่นใจกับสิ่งที่พบเห็น การ เดินทางท่องเที่ยวพระธาตุดอยสุเทพ สวนสัตว์เชียงใหม่ และวัดวาอารามต่างๆ ฯ ตลอดทั้งวัน มิได้ทำให้เธอรู้สึกเหน็ด เหนื่อยเมื่อยล้าแต่อย่างใดเลย ผิดกับอีกคนที่เดินตามหลังมาด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับนัก ยกมือปาดเหงื่อที่ผุดอยู่ทั่วใบหน้า เพราะรู้สึกรำคาญ มันเต็มแก่เขาไม่ชอบเลยสถานที่แบบนี้ร้อนก็ร้อน สินค้าต่างๆก็ไร้รสนิยมไม่น่าอภิรมณ์เอาเสียเลย มันจะสู้ ห้างสรรพสินค้าที่มีแอร์เย็นฉ่ำมีสินค้าแบรนด์เนมไปได้ยังไง “น้องตะวันมาที่นี่ทำไมก็ไม่รู้ไปเดินห้างเย็นสบายกว่านี้ตั้งเยอะนี่ เพิ่งทุ่มกว่าๆเองด้วย” ปวริศเอ่ยออกไปอย่างหัวเสีย เพียงตะวันเหลียวหลังมามองเขาส่ายหน้าอย่างอิดหนาระอาใจ “เดินที่นี่แหละดีแล้วค่ะห้างเดินจนเบื่อแล้ว” หญิงสาวเอ่ยพูดเสร็จ เดินเข้าไปยืนดูเสื้อผ้าพื้นเมืองภายในร้านโดยไม่ได้ สนใจอีกฝ่ายหนึ่งมากนัก “พี่ ปวริศ ไม่เลือกซื้อเสื้อผ้าบ้างหรือคะ สวยๆทั้งนั้นเลย” ร่างบางระหงเอ่ยพูด ขณะที่สายตาจับจ้องมองเสื้อพื้นเมือง สีสันสวยงามตัวหนึ่งบนมือของเธอที่คนขายเพิ่งหยิบมาให้ดู อย่างพินิจพิเคราะห์ว่าจะซื้อดีหรือเปล่าหนอ  ชายหนุ่ม เห็นเธอหยิบจับเสื้อตัวนี้อย่างสนใจอยู่นานจึงเอ่ยขึ้นว่า “น้องตะวันอยากได้ตัวนี้เหรอคะ เดี๋ยวพี่ซื้อให้” “ไม่เป็นไรค่ะขอบคุณ แต่เดี๋ยวตะวันจ่ายเองดีกว่า ค่ะ เกรงใจพี่ ”  หญิงสาวเอ่ยตอบทันควันพร้อมกับสอบถามราคา คนขาย..เธอต่อรองให้ลดราคาลงมานิดหน่อยซึ่งคนขายก็ยอม ครั้นพอจะจ่ายเงิน ดันนึกขึ้นได้ว่าไม่ได้หยิบกระเป๋า เงินที่วางไว้หน้ารถยนต์ออกมาด้วย จึงเปลี่ยนใจเสียดื้อๆโดยขอโทษและบอกกับคนขายว่าจะมาซื้อใหม่ในวันพรุ่งนี้ แทน ขณะที่ ชายหนุ่ม กำลังยืนครุ่นคิดถึง แผนการพาหญิงสาวไปเที่ยวไนท์คลับกึ่งผับแห่งหนึ่งที่หมายตาเอาไว้แล้วโดย ไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างมากนัก เขายิ้มกรุ้มกริ่มออกมาบนใบหน้าหันไปจ้องมองหญิงสาวเกิดความสงสัยที่ไม่เห็นเธอ หิ้วถุงเสื้อผ้าออกมาจากร้าน จึงเอ่ยขึ้นว่า “อ้าวตะกี้ไม่ได้ซื้อของหรอกหรือ” “ไม่ค่ะ” เธอตอบแบบห้วนๆ แล้วก้าวเดินต่อไป “งั้นเดี๋ยว เที่ยวที่นี่เสร็จแล้วเราไปหาอะไรดื่มฟังเพลงกันต่อนะ” ชายหนุ่ม เอ่ยพูด ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล พลางส่ง สายตาหวานฉ่ำแฝงเลศนัยมาให้เธอ ร่างบางชำเลือง มองไปยังนัยน์ตาของเขาแพรวพราว ชอบกล!รู้สึกแปลกๆบอกไม่ถูกไม่น่าไว้วางใจเอาเสียเลย อันตรายแน่ๆ ถ้าขืนไปด้วยละก็ ไม่ได้การแล้ว อย่างนี้ต้องชิ่งหนีก่อนละ แต่จะหนียังไงดี!ใช้เวลาครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ เฮ้อ.เผ่นหนี ดื้อๆ ทำทีเป็นพลัดหลงกันนี่แหละน่าจะเวิร์คสุดแล้ว ครั้นแล้ว เท้าของเธอก็ไวเท่าความคิด หญิงสาว เร่งฝีเท้า เบียดเสียด ผู้คนไปในทันทีและเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นอีก ในบางช่วงที่คนเริ่มเบาบาง เหลียวหลังมองไป ยังเขา  เริ่มทิ้งห่างขึ้นเรื่อยๆ จนเธอ สัมผัสได้ว่าเสียงเรียกของเขาไกลอยู่ริบๆ แต่เหมือนกับว่าฝ่ายนั้นเริ่มรู้ตัวแล้วหรือ อย่างไรไม่ทราบได้ เร่งฝีเท้าตามกระชั้นขึ้นมาอีก กระทั่งเธอ ต้องกึ่งเดินกึ่งวิ่งอย่างว่องไว เบียดแทรกผู้คนไปเรื่อยๆ เหลียวหลังกลับไปดูเขาอีกครั้งปรากฏว่าพ้นสายตาไปแล้ว ทว่า พอหันหน้ากลับมา เธอก็ชนเข้ากลับวัตถุบางอย่างที่ตัวโตมากถึงมากที่สุด ร่างกายของเธอกำลังเซถลาจะล้มมิล้ม แหล่  ทันใดนั้น มือแกร่งของเอกบดินทร์ประคองโอบ ร่างบางระหงของเธอไว้ แนบกับอกอุ่นๆ อย่างทันท่วงที แต่เหมือนฟ้าแกล้งยังไงก็ไม่รู้ เมื่อคนที่เดินตามหลังเธอมา กระแทกชนหลังของเธอเข้าเต็มแรง แรงอัดนั้นทำให้ ชายหนุ่มและหญิงสาว ทรุดตัวล้มลงกระแทกพื้นพร้อมกันเป็นโดมิโน่ในฉับพลัน เพียงตะวันทรุดล้มลงหน้าคว่ำอยู่ในอ้อมกอดกระชับแน่นของชายหนุ่ม แค่นั้นยังไม่สาแก่ใจจมูกโด่งเล็กๆของเธอ สัมผัสเข้ากับแก้มของชายหนุ่มเสียเต็มฟอด กลิ่นสบู่หอมอ่อนๆยังติดปลายจมูกอยู่เลย สัมผัสนี้เธอ รู้สึกแปลกๆเลือด ในกายสูบฉีดแรงอย่างไงก็ไม่รู้ ใบหน้าแดงก่ำขึ้นมาฉับพลัน ตั้งแต่เติบโตมาจนเป็นสาวยังไม่เคยหอมแก้มและใกล้ชิด แนบแน่นกับผู้ชายคนไหนขนาดนี้มาก่อนเลย “คุณอีกแล้วเหรอเนี่ย...เชียงใหม่มันเล็กมากนักหรือไง” สำเนียงคุ้นๆทำให้เพียงตะวันตื่นจากภวังค์ เหลือกสายตามองมายังต้นเสียงทันที พอเห็นเป็นคู่ปรับเก่าเท่านั้นเอง อาการเขินอายเมื่อครู่จางหายไปอย่างไร้ร่องรอยเสียอย่างนั้น “แล้วคุณจะมากอดฉันทำไมเล่าเนี่ย .ปล่อยฉันนะ ไอ้คนบ้า”  ชายหนุ่มปล่อยมือที่โอบกอดเธอซะแน่นให้เป็น อิสระในทันที หญิงสาวค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว “ทำอย่างกับว่าอยากกอดมากนักนี่..ถ้าคุณไม่ซุ่มซ่ามมาชนก่อน..เฮ้อ” ชายหนุ่มเอ่ย พลางลุกขึ้นยืน เอื้อมมือกุม สะโพกเพราะรู้สึกเจ็บนิดหน่อย หญิงสาวยังไม่ทันตอบโต้กลับก็ดันเหลือบไปเห็น ปวริศ กำลังเดินมาตรงนี้พอเลย เธอ จึงกระโจนเข้าไปจับบ่าและแอบอยู่ข้างหลังเขาอย่างฉับพลันด้วยร่างกายที่สูงเกือบ180cmของเขาช่วยบดบังร่าง เพรียวบางของเธอที่สูงเพียง165 cm จากสายตาของปวริศได้เป็นอย่างดี “เป็นอะไรคุณ มายืนจับไหล่อยู่ข้างหลังผมทำไม” “คุณอยู่เฉยๆก่อนเถอะน่า” ครั้น ปวริศเดินจนพ้นสายตาไปแล้ว เธอจึงปล่อยมือที่พันธนาการบ่าของเขาในทันที และ ผ่อนลมหายใจอย่างโล่ งอก ชายหนุ่มชำเลืองมองหญิงสาวอย่างสงสัยในพฤติกรรมเหมือนจะหลบหนีใครอยู่ จึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง “เป็นอะไรหรือเปล่า คุณหนีใครอยู่เหรอ” อีตาบ้าฉันไม่บอกหรอก “ไม่มีไรค่ะ” เอกบดินทร์ จ้องมองเธอชั่วครู่ อย่างครุ่นคิด ถ้าคุณไม่มีธุระอะไรที่ไหนมาเดินเที่ยวซะด้วยกันไหมครับ เขาอยากจะพูด แบบนี้ แต่ทว่าจิตใจกับปากมันสวนทางกันอยู่เรื่อย “งั้นก็ดีแล้ว...ทางใครทางมันเลยละกันนะ” ชายหนุ่ม เอ่ยเสร็จค่อยๆเดินไปอย่างเชื่องช้า.แอบเหลือกตามองภาวนาให้เธอเดินตามมา. ตายแล้วอีตาบ้านี่ไปไม่มีปี่มี ขลุ่ยแบบนี้เลยหรือเนี่ย ทำไงดีไม่มีเงินติดตัวสักบาทเดียว แล้วจะกลับรีสอร์ทยังไง..นายคนนี้ดูท่าทางคงไม่มีพิษมีภัย กับใคร น่าจะพอไว้วางใจกันได้..ไม่เหมือนกับพี่ปวริศ..เฮ้อ..รายนั้นน่ากลัวกว่ากันเยอะ. ตามจิกนายคนนี้ให้พาไป เที่ยวและพาไปส่งที่พักเนี่ยแหละ..คิดได้ดังนั้นเธอจึงเร่งรีบเดินตามหลังเขาไปติดๆ ชายหนุ่มเดินไปได้ชั่วครู่ เหลือบมองเห็นเธอเดินตามหลังมาอย่างกระชั้นชิด จึงแกล้งหยุดเดินแล้วหันขวับมามอง.. ทำเอา ฝ่ายคนเดินตามหลังมา ถึงกับต้องเบรกจนตัวโก่งไม่งั้นมีอันต้องชนกันอีกรอบแหงๆ “อีตาบ้าทำไมหยุดเดินกระทันหันแบบนี้ละ เกือบสะดุดล้มแน่ะ” ร่างสูงใหญ่ ยิ้มมุมปากน้อยๆดีใจที่เธอเดินตามเขา มา แต่ครั้นเห็นเธอแสดงอาการปรี๊ดแตกอีกแล้วจึงแกล้งยั่วตามวิสัย “อ้าวแล้วคุณเดินตามผมมาทำไมล่ะ” อีกฝ่ายพูดมาแบบนี้มีหรือเธอจะยอมสวนกลับไปทันควัน “อ้าว ไนท์บาซ่าร์เป็นของนายคนเดียวหรือไง..หา” “ก็ไม่ใช่ของผมหรอก คุณจะเดินไปทางนี้ใช่ไหม งั้นผมเดินไปอีกทางละกัน” ว่าแล้วชายหนุ่มหันหลังเดิน ย้อนกลับไปเส้นทางเดิม อย่างช้าๆและเหลือกตามองเธอไปด้วย อีตาบ้านี่แค่นี้ทำเป็นโกรธ ว่าแล้วเธอก็เดิน ตามหลังเขาไปต้อยๆ ชายหนุ่มหยุดกึกอีกครั้ง เมื่อเห็นเธอเดินตามมา หันขวับแล้วจึงพูดขึ้นอีกว่า “นี่คุณตามาอีกทำไมล่ะ” เฮ้อ ต้องสารภาพความจริงกับอีตาบ้านี่ซะแล้ว..พูดดีๆเอาไว้ก่อนเรียกร้องความเห็นใจ อย่างถึงที่สุด “ฉันลืมพกเงินติดตัวมา ดูซิ ไม่มีสักบาทเลยโทรศัพท์ก็ไม่ได้เอามาด้วยให้ฉันไปด้วยคนนะคะคุณ” เพียงตะวันเอ่ย ด้วยน้ำเสียงนุมนวลอ่อนหวาน เอื้อมมือล้วงควักกระเป๋ากางเกงยีนส์ให้เขาดูเพื่อแสดงให้เห็นว่าไม่มีเงินจริงๆ เอกบดินทร์เหลือบมองกิริยาอาการของเธอแล้วอดขำไม่ได้ ยัยบ๊องนี่ ถึงขนาดลืมพกกระเป๋าเงินมาเลยเหรอเนี่ย คนอา รายขี้ลืมซะขนาดนั้น พูดเสียงอ่อนเสียงหวานกับเขาก็เป็นด้วยแฮะ นึกว่ามีแต่ความห้าวกระโดกกระเดกซะอีก “ไปด้วยก็ได้แต่ต้องเชื่อฟัง ห้ามซุกซน ห้ามเกเร ห้ามกลั่นแกล้ง เด็ดขาดรู้ไหม” ชายหนุ่มวางมาดเท่ห์ยกมือขึ้น กอดอกเอ่ยสั่งเสียงเข้มขรึม โห..อีตาบ้านี่ได้ทีขี่แพะไล่เลยเชียวนะ ฝากไว้ก่อนเหอะ   “ได้ค่ะแล้วเราจะไปไหนกันดีคะ” “เดินเล่นที่นี่อีกสักพักหนึ่งแล้วค่อยไปถนนคนเดินกัน” “ดีจังค่ะคุณ อยากไปเที่ยวที่นั่นมานานแล้วเคยได้ยินแต่ชื่อเสียง” หญิงสาวยิ้มละมุนละไมออกมาบนใบหน้าก่อน เอ่ยตอบเขาด้วยอาการตื่นเต้นดีอกดีใจราวกับเด็กได้ของเล่นชิ้นใหม่ ********************************************************* แก้ไขเมื่อ 12 มิ.ย. 54 18:39:06 แก้ไขเมื่อ 12 มิ.ย. 54 18:39:05 จากคุณ : atk เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 54 22:46:32

ความคิดเห็นที่ 2 ณ บาร์กึ่งผับหรูแห่งหนึ่งในเชียงใหม่ แสงสปอร์ตไลท์บนเวทีเล็กๆวูบวาบไปตามทำนองเพลงช้าๆสลับเร็วของนักร้องสาวสวยที่กำลังร้องเพลงขับกล่อมทำ ให้บรรยากาศโดยรอบครึกครื้นขึ้นมาทันตา นักท่องราตรี ส่วนใหญ่ต่างโยกย้ายส่ายสะโพกไปตามจังหวะของเพลง ตามโต๊ะของตนเองอย่างสนุกสนาน ปวริศ แสดงสีหน้าบ่งบอกว่ากำลังอยู่ในอารมณ์หงุดหงิด ไม่ได้สนใจสิ่งรอบตัวมากมายนัก ชายหนุ่ม นั่งอยู่บนเก้าอี้ ทรงกลมของ เคาน์เตอร์บาร์ กระดกบรั่นดีเข้าปากรวดเดียวหมดแก้วแล้วเรียกร้องให้บาร์เทนเดอร์เติมบรั่นดีให้เขาอีก ครั้ง ตั้งแต่เกิดมากระทั่งโตเป็นหนุ่ม เขาไม่เคยถูกผู้หญิงคนไหนปฎิเสธมิตรไมตรีมาก่อน ถ้าลงมือจีบมักจะไม่ค่อย พลาดด้วยบุคลิกที่มีเสน่ห์ หล่อเหลาและดูภูมิฐานมีแต่เพียงตะวันที่ทำให้เขาอยู่ในอารมณ์หงุดหงิดไม่ได้ดังใจบ่อยครั้ง ดูเหมือนเธอไม่ได้สนใจใยดีเขาสักเท่าไรเลย ถ้าไม่มีแรงจูงใจเรื่องสมบัติอันมหาศาลและผลประโยชน์ทางธุรกิจอยู่ ด้วยคงไม่ต้องตามงอนง้อมากมายขนาดนี้ แต่ สักวันหนึ่งน้องต้องเป็นของพี่ ..ต้องตามงอนง้อพี่ ชายหนุ่ม กระดกบรั่นดีบนมือรวดเดียวหมดแก้วอีกครั้ง พลางกวาดตามองรอบๆบริเวณผ่านความืดสลัว พลันสายตา ปะทะเข้ากับสตรีนางหนึ่ง รูปร่างสูงเพรียว ทรวดทรงองเอวราวกับนางแบบ สวมใส่ชุดเดรสเกาะอกสีดำสั้นเต่อนั่งอยู่ อีกมุมหนึ่งของเคาน์เตอร์บาร์   ชายหนุ่มไม่รอช้าเดินเข้าไปทรุดนั่งข้างๆเธอ ส่งยิ้มโปรยเสน่ห์ นัยน์ตาพราว ก่อนเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “ให้เกียรติ ผมเลี้ยงคอกเทลคุณสักแก้วได้ไหมครับ” ชายหนุ่มพูดเสร็จพร้อมกับหยิบนามบัตรจากกระเป๋าสตางค์ ออกมาให้หญิงสาว..เธอสะดุ้งน้อยๆ เพราะกำลังเพลิดเพลินกับการดื่มคอกเทลบนมือ เธอรับนามบัตรขึ้นมาอ่านแล้ว เหลือบสายตามองมายังเขา ส่งยิ้มพรายพราวยอมรับไมตรีที่เขามอบให้ “ขอบคุณค่ะ” *************************************************************** ณ ถนนคนเดินแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ บรรยากาศยามค่ำคืนของถนนคนเดินที่มีคูเมืองล้อมรอบ พลุกพล่านไปด้วยนักท่องเที่ยวชาวไทยและต่างประเทศ ต่าง ออกมาเดินหาซื้อสินค้าทางวัฒนธรรม ทั้งสินค้าพื้นเมือง ของตกแต่งบ้านและของที่ระลึกต่างๆที่วางเรียงรายยาว เหยียดเป็นจำนวนมาก อีกทั้งยังมีอาหารการกินต่างๆให้เลือกรับประทาน เพียงตะวัน ก้าวฉับๆเบียดแทรกผู้คนที่คับคั่งเข้าไปเลือกดูสินค้าต่างๆอย่างตื่นตาตื่นใจ โดยที่เอกบดินทร์เดินตามหลัง เธอไปอย่างทุลักทุเล หญิงสาวเหลียวมองเห็นชายหนุ่มเดินตามอย่างช้าๆไม่ได้ดังใจย้อนกลับมาจูงมือเขาให้เดินไป พร้อมๆกัน  “ช้าจริงๆเลยคุณเนี่ยเดินเร็วๆหน่อยซิ” เดินไปเรื่อยๆ ครู่เดียว เธอก็พบกับสิ่งที่เป็นสีสันที่สุดของถนนคนเดินแห่งนี้เข้าให้แล้ว เป็นการแสดงดนตรีของศิลปิน ริมทางต่างๆความไพเราะของเสียงเพลงทำให้เธอต้องเร่งฝีเท้าพาเขาเบียดเสียดผู้คนเพื่อเข้าไปสัมผัสอย่างใกล้ชิดที่สุด วงดนตรีมีคนเล่นแค่สามคนแต่มีความสามารถสร้างความบันเทิงให้กับผู้ชมได้เป็นอย่างดี วงดนตรีก็มีหลากหลาย แนวทั้งสตริง ลูกทุ่งหรือเพลงพื้นบ้าน ชายหนุ่มเหลือบมองไปยังหญิงสาว บนใบหน้าอันสดใสไร้เครื่องประทินโฉมของเธอปรากฏริ้วรอยยิ้มแห่งความสุข จนล้นปรี่ราวกับว่าไม่เคยพบเห็นสิ่งเหล่านี้มาก่อน กระทั่งเขารู้สึกได้ว่าความสุขที่ฉาบฉายอยู่บนใบหน้าของเธอถูก แบ่งปันมายังเขาโดยไม่รู้ตัว “นี่คุณสนุกไหม” ชายหนุ่มส่งยิ้มละมุนไปยังเธอแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม เธอละสายตาจากวงดนตรีที่กำลังร้อง เพลงวัยรุ่นเพลงหนึ่งชั่วครู่หันมาสบตากับเขาเอ่ยตอบด้วยเสียงอ่อนหวานไปว่า  “ดีค่ะศิลปินพวกนี้เก่งจริงๆเลย” เมื่อ เพลงวัยรุ่นที่ศิลปินขับกล่อมจบสิ้นลง “คุณไปดูตรงโน้นต่อกันเหอะ”  หญิงสาวเหลือบมองมายังเขา เอ่ยพูดพร้อมกับกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปอย่างรวดเร็ว เธอมา หยุดตรงร้านขายอาหารอย่างหนึ่งที่มีหน้าตาเป็นแผ่นเหมือนไข่เจียวใส่กระทงปิ้งอยู่บนเตาถ่านเธอสอบถามคนขาย ว่าสิ่งที่เห็นนั้นเรียกว่าอะไรพ่อค้าบอกว่าชื่อไข่ป่าม มีทั้งหน้าไข่มดแดง เห็ดหอมและปลาหมึกฯ ชายหนุ่มเห็นหญิงสาวสนใจมากเลยอยากให้ลองลิ้มชิมรสของแปลกหน้าไข่มดแดงดูบ้างเลยควักกระเป๋าจ่ายเงินให้ คนขาย..ซื้อให้เธอลองรับประทาน “นี่คุณเดี๋ยวลองชิมดูนะ หน้าไข่มดแดง” หญิงสาวหันขวับส่งค้อนให้เขาในทันที อีตาบ้าอยากให้ฉันกินของแปลกนัก หรือไงไม่เอาหรอกย่ะ เธอหันไปบอกกับคนขายเปลี่ยนเป็นหน้าเห็ดหอมแทน เพียงไม่นานไข่ป่ามร้อนๆพร้อมช้อนก็ มาถึงมือของเธอ เธอกินไปเดินไปอย่างเอร็ดอร่อย “นี่คุณลองกินดูซิอร่อยจริงๆ” หญิงสาวเหลือบมองชายหนุ่มยื่นกระทงไข่ป่าม เชิญชวนให้รับประทาน “ป้อนให้กินหน่อยซิ” ร่างสูงใหญ่ยิ้มน้อยๆ เอ่ยเป็นเชิงหยอกเหย้ากระเซ้าแหย่ อีกฝ่ายหันขวับส่งค้อนให้เขาอีกครั้ง “อีตาบ้ามีมือก็กินเองซิ”  “ไม่ป้อนให้ก็ไม่กิน”  ชายหนุ่มแกล้งงอนซะอย่างงั้น ร่างบางยิ้มมุมปาก เหมือนคิดอะไรได้ บางอย่าง ส่งสายตาหวานซึ้ง แสร้างตักไข่ป่ามทำเป็นเอื้อมมือป้อนให้อีกฝ่าย ชายหนุ่มยิ้มกว้าง อ้าปากเตรียมพร้อม รับประทานอย่างเต็มที่ในทันที แล้วเธอก็ป้อนเข้าปากตัวเองซะอย่างนั้น แถมหัวเราะชอบใจเสียยกใหญ่ “กินเองก็ได้” ชายหนุ่มหยิบช้อนตักเข้าปากอย่างรวดเร็ว รสชาดอร่อยดีเหมือนกันแฮะ เพียงตะวัน และเอกบดินทร์ เดินดูสิ่งแปลกตาไปเรื่อยเปื่อยจนเวลาล่วงเลยเกือบสี่ทุ่มเข้าให้แล้วทว่าดูท่าทางหญิงสาว ยังสนุกกับความรื่นรมณ์ ชมสิ่งแปลกตาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ขณะที่ ชายหนุ่มเริ่มจะเมื่อยเสียแล้ว “คุณกลับเหอะดึกแล้ว ที่พักของคุณอยู่ไหนล่ะ เดี๋ยวผมไปส่ง” ชายหนุ่มเอ่ยถามอีกฝ่าย “คุณจะไปที่ไหนต่อหรือเปล่าล่ะ” ร่างสูงใหญ่ วางแผนจะไปนั่งรับประทานอาหารที่ไหนสักแห่งในบรรยากาศยามค่ำ คืนริมน้ำปิง แต่จะชักชวนเธอไปด้วยกันคงไม่เหมาะสมเพราะมันดึกดื่นค่อนคืนแล้ว “มันดึกแล้วคุณไปกับผมไม่ได้หรอก ประเดี๋ยวทางบ้านของคุณจะเป็นห่วง ” หญิงสาวเหลือกตามองมายังเขา..อีตาบ้านี่ แค่นี้ต้องปิดบังกันด้วย เดี๋ยวเหอะ   “แล้วคุณจะไปไหนล่ะ” “ผมจะไปกินข้าวในสถานที่แห่งหนึ่ง แต่ คุณไปด้วยไม่ได้หรอก ” “ฉันไปด้วยคนนะคะ เริ่มหิวแล้วด้วย” ร่างบางระหงเอ่ยพูด พลางเอื้อมมือลูบท้องทำท่าหิวโซขนาดหนัก ร่างสูงเหลือบ มองเธอ ครุ่นคิดไตร่ตรองให้ไปด้วยดีไหมหนอ   “คุณไม่กลัวบ้างหรือไงไปกับผม อีกอย่างป่านนี้คนทางบ้านคุณคงเป็นห่วงแย่แล้วที่ยังไม่เห็นกลับไป” ชายหนุ่มหา เหตุผลสารพัดให้เธอล้มเลิกความคิดที่จะไปด้วย แต่ทว่าไร้ประโยชน์เมื่อดูจากแววตามุ่งมั่นของเธอ .อีตาบ้าฉันไม่ กลัวหรอกน่าขืนนายมาทำรุ่มร่ามกับฉันเป็นต้องโดนดี..เบ้าตาอีกข้างเป็นหมีแพนด้าแน่ “แหมฉันรู้ว่าคุณไม่ทำอะไรฉันหรอก..ให้ฉันไปด้วยคนเถอะน่า เอางี้เดี๋ยวฉันยืมโทรศัพท์คุณโทรกลับที่พักดีป่ะ” หญิง สาวเอ่ยพลางยื่นมือขอโทรศัพท์มือถือจากอีกฝ่าย .อีกฝ่ายเอื้อมมือล้วงกระเป๋ากางเกงยื่นให้ในทันที เธอเดิน ออกมาห่างจากเขาเล็กน้อยก่อนกดเบอร์โทรศัพท์ “พี่ปวริศอยู่ไหนค่ะ”   “น้องตะวันหายไปไหนที่ตามหาก็ไม่เจอ..แล้วน้องตะวันใช้โทรศัพท์ใครโทรมาคะพี่ไม่คุ้นเลย” คนปลายสายเอ่ยถาม “ตะวันเดินดูอะไรเพลินไปหน่อยเลยพลัดหลงกับพี่ ขอโทษด้วยนะคะ  โทรศัพท์ของแขกที่รีสอร์ทตะวันขอยืมมาใช้ .. โทรฯหาพี่นี่แหละ ตะวันจะเข้านอนแล้วแค่นี้นะคะ” จากนั้นหญิงสาวกดโทรศัพท์ไปหาบิดาของเธอ แต่ทว่าไม่มีคนรับสาย คุณพ่อคงหลับไปแล้ว เธอเหลือบมองมายังชาย หนุ่มครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ คงไม่เป็นไรหรอกมั้งไม่ได้ทำอะไรเสียหายซะหน่อย อีตาบ้านี่ก็ดูไว้ใจได้ ************************************** ภายใน บาร์กึ่งผับหรู ยิ่งดึกดื่น ยิ่งคลาคล่ำไปด้วยนักท่องราตรีหนุ่มสาว เสียงเพลงที่เปิดโดยดีเจท่วงทำนองเพลงเร้าใจ มากขึ้นดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณ ปวริศ กำลังหัวเราะร่วนอย่างอารมณ์ดี ดวงตาเริ่มฉ่ำเยิ้มแดงเรื่อด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ ในมือถือแก้วบรั่นดี ข้างๆมี หญิง สาวสวยสะพรั่ง กำลังสนทนากันอย่างออกรสชาติ “เดี๋ยวดื่มเสร็จเราไปต่อกันนะ” ชายหนุ่มเอ่ยพูด ส่งนัยน์ตาหวานฉ่ำแฝงความหมายไปยังหญิงสาว ผู้หญิงแบบนี้สำหรับเขาไม่จำเป็นต้องใช้ยาเลย สักนิด แค่กล่าวพูดโปรยคำหวานๆ แสดงความมีฐานะหล่อนพร้อมตามใจเขาทุกอย่างอยู่แล้ว ส่วนหญิงสาวรู้ดี ถึง ความหมายที่เขาสื่อ พร้อมกระโจนเข้าเล่นกับไฟ อย่างเต็มใจ เมื่อล่วงรู้ว่าเขาเป็นนักธุรกิจชื่อดังสามารถให้อะไร บางอย่างที่หล่อนต้องการได้ “ได้ค่ะถ้าคุณต้องการ” ******************************* แก้ไขเมื่อ 11 มิ.ย. 54 02:46:55 แก้ไขเมื่อ 11 มิ.ย. 54 01:10:01 แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 54 22:59:58 จากคุณ : atk เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 54 22:47:14

ความคิดเห็นที่ 3 ฉากหลังเป็นเชียงใหม่หรือคะ ^^ เขียนให้เปรี้ยวอย่างไร บรรยากาศของเชียงใหม่ก็ขับให้ละมุนละไมได้เสมอ โทนเลยออกมาแบบพาสเทลดี ไว้มาอ่านต่อค่ะ :) จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 54 02:20:28

ความคิดเห็นที่ 4 สนุกดีค่ะ มาให้กำลังใจ^^ จากคุณ : manowjowchu เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 54 13:02:31

ความคิดเห็นที่ 5 พูดถึงถนนคนเดินที่เชียงใหม่ ตอนเราไปเที่ยว เราพักที่ purple ติดกับถนนคนเดินเลย ห้องพักเค้าจัดได้น่ารักมาก การบริการก็ดีด้วยนะ  ห้องที่เราอยู่ มีระเบียงให้เดินออกมาดูคนอย่างกะกองทับ เยอะมาก และด้วยถนนคนเดินมันจะยาวมาก แถมยังมีซอยแยกออกแตกเป็นกิ่งก้านสาขา (ไม่ช่ายย อิอิ) บังเอิญเราไม่ใช่คนท้องถิ่น เราบอกกับน้าว่า เพื่อไม่ให้พลาดเราจะเดินตรงอย่างเดียว สุดถนนคนเดินเมื่อไรเราก็จะเดินกลับไม่งั้นมีหวังกลับมาหา purple นอนไม่ได้แน่ 555   สิ่งที่คุเณเขียนมันใช่เลยมองเห็นภาพ นึกตามได้เลย /ทีนี้มาเรื่องนิยาย  สงสัย ปวริศ จะเคยชินกับการเชยชมกับกุหลาบไร้หมานสินะ   และคราวนี้ ก็คงจะเป็นกุหลายไร้หนามอีกเช่นกัน หากทว่ากำลังสงสัยว่ามันจะอาบยาพิษนะนั่น อิอิ   ตามตอนต่อไปนะ กำลังสนุก :-) จากคุณ : purple (ดินสอสีน้ำ) เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 54 15:00:44

ความคิดเห็นที่ 6 ฮือๆ ตัดตอนจบได้ค้างคามาก เลยจิ้นล่วงหน้าไปแล้วค่ะ (โห่ะๆ พูดอะไรออกไปเนี่ย) จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 07:12:07

ความคิดเห็นที่ 7 ปวริศ ระวังงานเข้านะจ๊ะ เมาแล้วมีเคลิ้มอย่างนี้ ฮี่ๆๆ ปล. เขียนดีวันดีคืนค่ะ แก้ไขเมื่อ 12 มิ.ย. 54 21:50:37 จากคุณ : มนต้นไม้๑^.^๑ (Setakan) เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 21:50:02