ความคิดเห็นที่ 1 ครั้นร่างนั้นก้าวพ้นประตู คุณดรีมก็ถอนหายใจยาวด้วยสีหน้าละอายใจ ก่อนจะพึมพำออกมาว่า “ฉันเองก็เบื่อไอ้ระบบอุปถัมภ์นี่เหมือนกัน เพลงพิณ”   จบประโยคของเธอ ก็มีเสียงเคลื่อนไหวกุกกักดังมาจากทางด้านหนึ่ง ก่อนที่ประตูซึ่งถูกทำให้กลมกลืนไปกับกำแพงจะถูกเลื่อนออก เผยให้เห็นร่างของลัลนาซึ่งยืนอยู่ในห้องพักผ่อนส่วนตัวของคุณดรีม และกำลังมองมาด้วยแววตาพึงพอใจกับสิ่งที่เธอได้ทำลงไป   “ขอบคุณนะคะ คุณดรีม ที่ทำเพื่อเปิ้ล” สาวร่างอวบก้าวออกมาจากตรงนั้นและมาหยุดยืนอยู่ไม่ห่าง “ฉันไม่ได้ทำเพื่อเธอ แต่ฉันทำเพื่อตัวเอง” คุณดรีมเค้นเสียงลอดไรฟัน ลัลนาหัวเราะเบาๆ อย่างผู้ที่ถือไพ่เหนือกว่า ก่อนจะเอ่ยว่า “เปิ้ลขอโทษค่ะที่ต้องใช้วิธีเอา “ความลับ” ของคุณมาขู่ แต่ถ้าเปิ้ลไม่ทำอย่างนี้ มีหวังยายเพลงได้ฉีกอกเปิ้ลตายแน่” “แล้วคิดว่าการทำแบบนี้ เด็กนั่นจะไม่กล้าฉีกอกเธอหรือไง” คุณดรีมย้อนถามด้วยน้ำเสียงไม่ชอบใจนัก “เธอกำลังจะทำให้ฉันเสียผู้ใหญ่ แล้วอย่างนี้เด็กจะเคารพฉันได้ยังไง” “เปิ้ลขอโทษค่ะ แต่รูปพวกนี้เปิ้ลถ่ายและส่งให้นักข่าวก่อนหน้าที่...ก่อนหน้าที่เปิ้ลกับน้องเพลงจะ “เคลียร์” กันน่ะค่ะ” เจ้าของห้องถอนหายใจพรืดด้วยความระอาและหงุดหงิด เห็นอย่างนั้นลัลนาก็รีบเอ่ยอย่างเอาใจว่า “แต่งานนี้มีแต่ได้กับได้นะคะ อย่างน้อยงานอีเวนต์ก็วิ่งเข้าน้องเพลงชนิดทำไม่ทัน และเราก็ได้โปรโมทอัลบั้มใหม่ของน้องเพลงที่กำลังจะวางแผงไปในตัวด้วย” คราวนี้คุณดรีมนิ่งไปด้วยท่าทีครุ่นคิด สักพักก็พยักหน้าน้อยๆ อย่างเห็นด้วย ลัลนายิ้มพอใจ ทว่าในความพอใจนั้นก็ยังมีความวิตกกังวลบางอย่างซุกซ่อนอยู่ ดุริยะเองก็ได้รับผลกระทบจากข่าวไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน หลังจากเห็นกองทัพนักข่าว เพลงพิณก็รีบบอกให้เขาหลบไปก่อน เพราะกลัวจะเป็นเรื่องใหญ่ กอปรกับเขาเองก็ต้องเทคแคร์ดูแลเหวียน วัน อาน และเจนี่ ชายหนุ่มจึงได้แต่ลอบส่งกำลังใจไปให้เธอ และก็โชคดีที่ไม่มีใครสังเกตเห็นหรือจำเขาได้ เขาจึงรอดจากบรรดากระจอกข่าว หากแต่ไม่อาจรอดพ้นจากการตอบคำถามของคนในบ้านได้   คนแรกคือบารมี ซึ่งเรียกเขาไปพบในห้องทำงานส่วนตัว ทันทีที่เขากลับถึงบ้าน “อาอยากให้เล็กเล่าทุกอย่างตั้งแต่ต้น เอาความจริงนะ” บารมีเอ่ยขึ้นก่อนด้วยน้ำเสียงคาดคั้น ตรงหน้าเขาก็มีนิตยสารที่ลงภาพหลุดระหว่างดุริยะกับเพลงพิณเช่นกัน “ผมชอบเพลงพิณครับ อา” ชายหนุ่มตอบเสียงดังฟังชัดและเต็มไปด้วยความจริงใจทุกคำพูด บารมีชะงักไปนิดหนึ่งก็ยิ้มพอใจ “แน่ใจว่า ไม่ใช่เพราะต้องการจะทำอะไรบ้าๆ เพื่ออานะ เพราะถ้าเป็นแบบนั้น อาคงไม่ยอมให้เล็กทำ” “นั่นเป็นเหตุผลที่ผมบอกคนอื่น ไม่ใช่กับตัวเองครับ” หนุ่มใหญ่หัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดูและพึงพอใจอย่างยิ่งยวด “ดี ถ้าเล็กชัดเจนอย่างนั้นอาก็ยินดีสนับสนุน” ดุริยะเงยหน้ามองบิดาบุญธรรมอย่างนึกห่วงความรู้สึก บารมีอ่านสายตาของลูกชายออก จึงเดินมาตบบ่าเขาสองสามที แล้วกล่าวว่า “เรื่องของอาน่ะ ช่างมันเถอะ...บอกตรงๆ อย่างไม่กลัวว่าจะถูกเล็กหรือใครตราหน้าว่าไม่เป็นสุภาพบุรุษก็คือ อาแค่เผลอใจไป เพราะมีความรู้สึกว่า หนูเพลงคล้ายบัวมากเหลือเกิน” “เอ๊ะ คล้ายอาบัวหรือครับ” ดุริยะติดใจประโยคหลังจนต้องถามซ้ำ “ใช่...วันนั้น เราออกมาเดินเล่นกันที่สวน แล้วหนูเพลงก็พูดอะไรหลายอย่างเหมือนที่บัวพูด ทำอะไรหลายอย่างเหมือนที่บัวทำ ก็เลยทำให้อา...หักห้ามใจไม่ได้ แล้วพอวันต่อๆ มาได้เจอกันบ่อย ความรู้สึกก็เลยยิ่งเตลิดกันไปไกล” ชายหนุ่มเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยว่า “แปลกนะครับ ทำไมคุณอาถึงรู้สึกอย่างนั้น ทั้งที่ทั้งคู่ไม่คล้ายกันเลย หน้าตาคนละแนว” ชายหนุ่มตอบตามตรงพลางใช้ความคิดตลอดเวลา “นิสัยก็ไม่เหมือน อาบัวเป็นคนเรียบร้อย อ่อนหวาน แต่เพลงเขาออกจะ...ห้าวๆ หน่อย” “นั่นก็เป็นเรื่องที่อาประหลาดใจเช่นกัน...” พอบารมีพูดอย่างนั้น เรื่องราวของหญิงสาวในความฝันของเพลงพิณก็วาบผ่านเข้ามาโดยอัตโนมัติ เป็นไปได้หรือไม่ว่าทั้งหมดนั้นเป็นการกระทำของหญิงสาวคนนั้น แต่ทำไมต้องเข้าหาบารมีอย่างจงใจ...หรือว่า...เธอต้องการทำร้ายทำลายชื่อเสียงเพลงพิณ? “ฮื่อ แต่เท่าที่รู้มา เธอก็พยายามปกป้องเพลงจากคุณเปิ้ลและนายยรรยงนี่นา” ชายหนุ่มรำพึงในใจ   “มีอะไรหรือเปล่า เล็ก” บารมีถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทางเคร่งเครียดของเขา ดุริยะส่ายหน้า ไม่เพียงเพราะตอบบิดาไม่ได้เท่านั้น เขายังตอบตัวเองไม่ได้เช่นกันว่ามีอะไรหรือเปล่า คลับคล้ายว่าเขาจะนึกอะไรออก แต่กลับนึกไม่ออก ปะติดปะต่อเรื่องราวเข้าหากันไม่ได้ ยังมีจิ๊กซอว์หลายจุดที่หายไป และเขาก็ต้องตามหามันให้เจอให้ได้! จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 54 00:16:06

ความคิดเห็นที่ 2 พอออกจากห้องของบารมี ดุริยะก็พบว่าพาทิศ หัทยา หวันยิหวา และอำนาจยืนรออยู่แล้ว ซึ่งคนหลังนี้ ตอนแรกก็ไม่ได้ใส่ใจนักว่า ดุริยะจะมีข่าวกับใคร แต่พอได้ยินชื่อเพลงพิณ เจ้าตัวก็ขอตามภรรยามาด้วย ทั้งนี้ทั้งนั้นเผื่อมีโอกาส “บี้” ผู้หญิงที่มีหนอนยั้วเยี้ยเต็มปากคนนั้นได้! “น้าเล็ก ตกลงว่ายังไงคะ” หวันยิหวาเป็นคนแรกที่กรากเข้าไปถามด้วยความอยากรู้ “ก็ไม่ว่าไงจ้ะ ตอนนี้คุณอารู้เรื่องและเข้าใจหมดแล้วว่าอะไรเป็นอะไร” ชายหนุ่มตอบยิ้มๆ “เข้าใจ?” พาทิศทวนคำและมองหน้าน้องชายอย่างพินิจพิเคราะห์ “เออ เข้าใจ และยืนยันว่าไม่ได้คิดหรือรู้สึกอะไรกับเพลงแล้ว” “เย้ ยิหวาดีใจจังเลยค่ะ ทีนี้ น้าเล็กก็ไม่ต้องเข้าไปใกล้ชิดพี่เพลงอีกแล้วสิคะ ดีแล้วละ อยู่ห่างๆ ไว้แหละดี” น้ำเสียงยังเต็มไปด้วยความผิดหวังและกรุ่นโกรธเพลงพิณ “แล้วรูปพวกนั้นล่ะ เล็ก หลุดมาได้ยังไง” หัทยาเอ่ยถามขึ้นบ้างพลางแอบสำรวจสีหน้าเขาตลอดเวลา “มีคนที่ไม่หวังดีกับเพลงครับ พี่เกรซ เขาตั้งใจทำลายเพลง” “จริงหรือเปล่าไม่รู้ เผลอๆ เด็กนั่นอาจจะจ้างคนมาถ่ายเอง ส่งให้นักข่าวเองก็ได้” อำนาจเอ่ยเสียงเยาะๆ “ก็รู้ๆ กันอยู่ว่า สมัยนี้คนเรามันหาทางลัดให้ตัวเองดังเร็วทั้งนั้นละ” “เรารู้ตัวคนทำครับ พี่อำนาจ” ดุริยะตอบอย่างใจเย็น “และเราก็มีหลักฐานด้วย...มีใครมีคำถามอะไรอีกหรือเปล่า” ตอนท้ายชายหนุ่มถามยิ้มๆ ไม่ได้ออกอาการเบื่อหน่ายหรือหงุดหงิดแต่อย่างใด “ยิหวาอยากรู้ค่ะ ว่า น้าเล็กจะเลิกยุ่งกับพี่เพลงหรือเปล่า” หวันยิหวาเอ่ยในสิ่งที่ค้างคาใจ เพราะเมื่อครู่ตอนที่เธอพูดประโยคนั้น เธอแน่ใจว่าน้าเล็กของเธอไม่ได้แม้แต่พยักหน้า ดุริยะชะงัก เหลือบสายตามองคนนั้นที คนนี้ที แล้วจึงตอบว่า “น้ากับเพลงเป็นเพื่อนกัน น้าไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องอยู่ห่างจากเพื่อนของตัวเอง ในเมื่อเขาไม่ได้ทำอะไรผิด” พูดจบชายหนุ่มก็เดินล้วงกระเป๋าด้วยท่าทีสบายๆ จากไป ปล่อยให้ยิหวาได้แต่มองตามไปด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ นั่นไม่ต่างจากวิลาสินีที่ยืนแอบอยู่หลังประตูไม้ที่เชื่อมระหว่างหน้าห้องทำงานของบารมีกับห้องนั่งเล่นนัก เธอมาถึงที่นี่ตอนที่ดุริยะก้าวออกมานอกห้องบารมีแล้ว จึงตัดสินใจยืนฟังอยู่ตรงนี้ ได้ยินทุกถ้อยคำจากเขาที่ทำให้หัวใจเธอปวดแปลบ พอเขาเดินผ่านมา เธอก็แนบลำตัวเข้ากับกำแพงให้มากที่สุด ก่อนจะมองตามไปด้วยสีหน้าทั้งขัดใจและคับแค้นใจ ที่ดูเหมือนตอนนี้ทุกอย่างจะชัดเจนแล้วว่า เธอกำลังแพ้ผู้หญิงที่มีดีแค่เสียงในสายตาเธอคนนั้น ตอนแรก เพลงพิณไม่รู้ว่าแม่เครียดมากขนาดไหน เธอรู้แต่ว่าแม่เงียบไปตั้งแต่ได้ยินคำถามของนักข่าว และเงียบไปตลอดทางจนกระทั่งไปนั่งรอเธออยู่หน้าห้องคุณดรีม โดยตอนแรกนั้นแม่จะขอเข้าไปด้วย แต่เธอปฏิเสธ เพราะไม่อยากให้ใครว่าแม่ได้ว่าเข้าไปก้าวก่ายเรื่องของลูก ซึ่งเธอก็พบว่าตัวเองตัดสินใจไม่ผิด ที่ไม่ได้ให้แม่เข้าไปร่วมรับรู้ความจริงที่แสนเจ็บปวดของวงการมายา แต่ระหว่างทางจากตึกที่ทำงานกลับบ้าน จู่ๆ พิณทองก็ช็อคและแน่นิ่งไป “แม่!” เพลงพิณกรีดร้องด้วยความตกใจสุดขีด ก่อนจะละล่ำละลักบอกแท็กซี่ให้รีบเลี้ยวเข้าโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดให้เร็วที่สุด “แม่ แม่ อย่าเป็นอะไรนะ” ตรงตำแหน่งผู้โดยสารคู่กับคนขับ ร่างของบุณฑริกปรากฏขึ้น และหันไปมองสองแม่ลูกด้านหลังด้วยแววตาเคร่งเครียด เพลงพิณสาวเท้าเร็วๆ ไปตามถนนที่คุ้นตา และไม่นาน เธอก็ไปยืนอยู่บนสะพานริมบึงบัวบานสล้าง เพียงแต่ตอนนี้ไม่มีร่างหญิงสาวในฝันเหมือนอย่างเคย “พี่คะ พี่อยู่ที่ไหน ออกมาหาเพลงหน่อย” เพลงพิณร้องเรียกพลางเหลียวมองไปรอบๆ บริเวณนั้น แต่ก็ไร้วี่แวว อะไรบางอย่างสั่งให้เธอหันมาสนใจกับบ้านหลังสีชมพูอ่อนซึ่งเธอไม่เคยใส่ใจมาก่อนเลย เพลงพิณชั่งใจอยู่นานกว่าจะเอื้อมมือไปแตะลูกบิดประตูสีน้ำตาลแดงนั่น แตะแล้วก็ทำท่าจะเปลี่ยนใจปล่อยมืออยู่หลายครั้ง แต่ในที่สุด เธอก็ตัดสินใจลองบิดมันดู บอกกับตัวเองว่า อยากให้มันล็อค เธอจะได้ไม่ต้องลำบากใจว่าควรจะเปิดเข้าไปหรือหันหลังกลับไปนั่งรอหญิงสาวคนนั้นที่บึงบัวดี โชคไม่เข้าข้างเพลงพิณ เพราะเพียงบิดเบาๆ ประตูบานนั้นก็เปิดออก และเมื่อเห็นสภาพภายในบ้าน เพลงพิณก็รู้ตัวว่าตัวเองคาดเดาผิดไปไกล ที่เห็นตรงหน้านั่น ไม่ใช่บ้านที่เต็มไปด้วยหยากไย่บนเพดาน ข้าวของเครื่องใช้ที่ถูกคลุมไว้ด้วยผ้าคลุมสีขาว และฝุ่นที่หนาเตอะบนพื้นอย่างที่บ้านร้างควรจะเป็น แต่ทุกอย่างถูกจัดวางไว้อย่างลงตัว ราวกับว่า มีคนอาศัยอยู่บ้านหลังนี้จริงๆ เพลงพิณกวาดตามองไปรอบๆ ห้อง คล้ายกำลังมองหาอะไรสักอย่างที่จะบอกเธอได้ว่า เจ้าของบ้านหลังนี้เป็นใครและจะใช่หญิงสาวในชุดราตรีหรือเปล่า ไม่นาน ความลิงโลดก็วาบผ่านเข้ามาในแววตา เมื่อเห็นกรอบรูปใบหนึ่งตั้งอยู่บนโต๊ะสำหรับโชว์ของสะสมเล็กๆ น้อยๆ เพลงพิณสาวเท้าไปที่นั่น แต่ขณะที่เธอกำลังจะเอื้อมมือเพื่อหยิบมันขึ้นมา ก็มีเสียงทักดังขึ้นเสียก่อน จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 54 00:19:12

ความคิดเห็นที่ 3 “น้องเพลง วันนี้เข้ามาถึงข้างในบ้านพี่เลย” มือเรียวตกลงข้างตัวและทำสีหน้าให้เป็นปกติขณะหันไปสบตาเจ้าของบ้าน “บ้านพี่จริงๆ ด้วย...บ้านสวยจังเลยค่ะ” เพลงพิณเอ่ยชมพลางมองไปรอบๆ อีกครั้ง ขณะที่เจ้าของบ้านเดินยิ้มเข้ามาใกล้ “ขอบคุณค่ะ พี่กับเขา เราชอบที่นี่กันมากค่ะ” “เขา?”   “ใช่ค่ะ สามีของพี่...พี่เรียกที่นี่ว่าหลุมหลบภัยค่ะ เวลามีเรื่องไม่สบายใจ หรือมีวันหยุดยาวๆ เราก็มักจะหลบมาใช้เวลาด้วยกันที่บ้านหลังนี้” “แสดงว่า ตอนนี้เขายังอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้หรือคะ เอ้อ เพลงเห็นว่า บ้านได้รับการดูแลอย่างดีน่ะค่ะ”   “เปล่าหรอกค่ะ แต่เขาสั่งให้คนมาปัดกวาดเช็ดถูอยู่บ่อยๆ ด้วยความหวังว่า สักวันพี่จะกลับไปหาเขา” มาถึงตรงนี้น้ำเสียงของบุณฑริกเครือลงไปเล็กน้อยด้วยความสะเทือนใจ “เราสองคนรักกันมากค่ะ และมีอะไรอีกหลายอย่างที่พี่อยากทำร่วมกับเขา พี่ยังรู้สึกว่าใช้เวลากับเขาได้ไม่เต็มที่เลย แต่ก็ต้องตายเสียก่อน...ตายแบบไม่ได้ล่ำลาเสียด้วย” “ใครฆ่าพี่คะ แล้วเขาฆ่าทำไม” หญิงสาวโพล่งถามอย่างใจนึก บุณฑริกชะงักแล้วเงยหน้าสบตาคนอ่อนวัยกว่าที่มีความอยากรู้เต็มอยู่ในสีหน้าและแววตา “เขาฆ่าพี่ เพราะเขาอ่อนแอ ไม่กล้าเผชิญหน้ากับความจริง...ความจริงที่เป็นความลับ” น้ำเสียงของหญิงสาวขมขื่นเห็นได้ชัด ก่อนจะเดินไปหยุดยืนมุมหนึ่งคล้ายพยายามสะกดใจไม่ให้แสดงความรู้สึกอะไรออกมามากกว่านี้ แล้วเอ่ยถามเพลงพิณว่า “ว่าแต่น้องเพลงมาหาพี่ มีอะไรให้พี่ช่วยหรือเปล่าคะ” พอได้ยินคำถาม เพลงพิณก็ถอนหายใจยาวๆ ออกมาครั้งหนึ่งแล้วจึงตอบว่า “พี่คงรู้คงเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นกับเพลงบ้าง แล้วแม่ก็ไม่สบาย เพลงเครียดจนหัวแทบระเบิด ก็เลยอยากหาคนคุยด้วย หวังว่าเพลงคงไม่รบกวนพี่จนเกินไปนะ” บุณฑริกยิ้มอ่อนโยน ก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงเอื้ออาทรเช่นเคยมาว่า “พี่ยินดีค่ะ ทุกข์ของน้องเพลงก็เหมือนทุกข์ของพี่...เอ่อ พี่หมายความว่า พี่คิดว่าเพลงเป็นน้องสาวของพี่น่ะค่ะ พอใครทำอะไรน้องสาวเรา เราก็อดเจ็บใจแทนไม่ได้” บุณฑริกรีบอธิบายเมื่อเห็นสายตาสงสัยแว่บหนึ่งจากอีกฝ่าย “ขอบคุณค่ะ...” เพลงพิณทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้ตัวที่ใกล้ที่สุดและเริ่มต้นระบาย “ที่เพลงไม่รบกวนคุณเล็ก เพราะไม่อยากให้ชื่อเสียงของเขาต้องมาแย่ลงเพราะเป็นข่าวกับเพลง เท่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็แย่มากพอแล้ว เฮ้อ ทำไมถึงมีแต่เรื่อง มีแต่ความวุ่นวายเต็มไปหมดนะ” “ตอนนี้น้องเพลงรู้สึกอยากให้เป็นยังไงคะ อยากให้สถานการณ์เป็นไปในรูปแบบไหน” “ก็...เพลงอยากให้แม่หายป่วยไวๆ อยากให้ข่าวบ้าๆ ทั้งหมดนั่นจบลงเสียที” เพลงพิณตอบโดยไม่ต้องคิด ซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้ารับทราบแทบจะทันทีเช่นกัน แล้วเพลงพิณก็นึกอะไรออก เธอหันมามองหญิงสาวในฝันตรงๆ แล้วโพล่งถามอีกครั้งว่า “พี่ชื่ออะไรอ่ะ เราเจอกันมาตั้งนาน แต่เพลงไม่เคยรู้ชื่อพี่เลย” และอยากถามต่อนักว่า ตกลงเรื่องแปลกๆ ที่เกิดขึ้นกับเธอนั้น เกี่ยวข้องกับคนตรงหน้าหรือไม่   บุณฑริกยิ้มหวาน เอ่ยทีเล่นทีจริงว่า “ชื่อนั้นสำคัญไฉนคะ... เมื่อถึงเวลา น้องเพลงก็จะได้รู้เองนั่นละ เรามาคุยเรื่องของเราต่อก่อนดีกว่า...พี่จะบอกว่า น้องเพลงจะได้อย่างที่น้องเพลงต้องการทุกอย่างค่ะ เพียงแต่รอบนี้ พี่อาจจะต้องคิดค่าปรึกษาและค่าบริการแพงกว่าเดิมนะคะ”   “ค่าปรึกษา ค่าบริการแพงกว่าเดิมงั้นหรือ?” เพลงพิณทวนคำอย่างไม่แน่ใจนัก “หมายความว่า ที่ผ่านมาพี่ได้ช่วยเพลงแล้ว ได้คิดค่าบริการแล้วงั้นหรือคะ” ตอนท้ายหญิงสาวตาโตด้วยความตกใจและหวาดกลัว บุณฑริกมองเธอด้วยแววตาตัดพ้อจริงจัง “น้องเพลงคิดว่า คีย์การ์ดที่นายยรรยงถือจะปลิวไปตกหน้าห้องให้คุณเล็กเก็บขึ้นมา เพื่อเปิดประตูเข้าไปช่วยน้องเพลงได้ทันหรือคะ แล้วจู่ๆ ยายผู้จัดการหน้าเงินนั่นจะกลับเข้ามาในห้องให้ตาแก่บ้ากามกระทำชำเราง่ายๆ งั้นหรือ” ดวงตาของเพลงพิณยิ่งเบิกกว้างกว่าเก่า “แล้ว แล้วที่เกิดขึ้นกับพี่เปิ้ลกับคุณยรรยงที่ทะเลล่ะ ฝีมือพี่เหมือนกันใช่มั้ย” “คนเลวต้องได้รับผลจากการทำเลวไม่ใช่หรือคะ” น้ำเสียงของบุณฑริกกร้าวขึ้นมาเล็กน้อย “ที่พี่ทำก็เพื่อน้องเพลง ทำตามที่น้องเพลงต้องการไงคะ เพลงอยากให้ตาแก่คนนั้นตายเพราะเซ็กส์ด้วยซ้ำไป” ใบหน้าเพลงพิณซีดเผือด มือไม้อ่อนแรง ที่หญิงสาวตรงหน้าพูดนั้นไม่ผิดเลย เธอเคยลั่นปากออกไปอย่างนั้นจริงๆ “ไม่จริง เป็นไปไม่ได้...แล้ว...แล้วค่าปรึกษาและค่าบริการล่ะ พี่หมายถึงอะไร พี่จะเอาอะไรจากเพลง หรืออยากให้เพลงทำบุญไปให้พี่เยอะๆ พี่จะได้ไปผุดไปเกิดเสียที ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ไม่มีปัญหา พรุ่งนี้ ถ้าแม่หายป่วยจริง เพลงจะรีบพาแม่ไปทำบุญเลย” วิญญาณสาวยิ้มพอใจที่คำพูดนั้นทำให้แน่ใจแล้วว่า เพลงพิณยินดีรับ “การช่วยเหลือ” จากเธอแล้ว วูบหนึ่งความพอใจกลายเป็นยิ้มเยาะให้กับความอ่อนแอของพวกมนุษย์ อ่อนแอเสียจนน่าสมเพช ดูแต่คนตรงหน้าเธอนี่ไง ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้แน่ชัดว่าเธอเป็นใคร และกำลังเผชิญอยู่กับอะไร แต่ด้วยต้องการที่พึ่งจึงยอมทำ ยอมตกลงอะไรบางอย่างอย่างขาดการไตร่ตรองที่ดีพอ คนโง่ถึงได้ตกเป็นเหยื่อคนฉลาด คนอ่อนแอ ไร้สติ จึงตกเป็นทาสผู้ที่หวังผลประโยชน์โดยง่ายเสมอ “เมื่อถึงเวลาเพลงจะรู้เองว่ามันคืออะไร!” บุณฑริกจบคำพูดของตนด้วยรอยยิ้มชวนขนลุก มันน่ากลัวเสียจนเพลงพิณอยากเปลี่ยนใจไม่ให้ช่วย แต่ไม่ทันเสียแล้ว เพราะจู่ๆ ร่างนั้นก็หายวับไปต่อหน้าต่อตา! เพลงพิณสะดุ้งตื่นทันที แล้วก็พบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ในห้องพยาบาลที่แม่นอนพักรักษาตัวอยู่ หญิงสาวพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะหวนนึกถึงความฝันที่เหมือนจริง ตลอดจนบทสนทนาระหว่างเธอกับหญิงสาวในฝันด้วยความรู้สึกที่ไม่สบายใจเอาเสียเลย...คำพูดของฝ่ายนั้นที่เธอเคยคิดว่ามันไร้สาระ มาบัดนี้ไม่ใช่ ไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว! (จบบทที่ ๒๕ ค่ะ) จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 54 00:21:53

ความคิดเห็นที่ 4 บทที่ ๒๖ เช้าวันต่อมา ระหว่างที่เพลงพิณนั่งพักจากการอัดเสียงในห้องอัด ดุริยะก็โทร.มาหาเธอ  เพื่อบอกว่า ตอนนี้เขาอยู่โรงพยาบาล แม่ของเธออาการดีขึ้นมากแล้วและเขากำลังจะพาท่านไปส่งที่บ้าน “คุณทำอย่างนั้นทำไม คุณเล็ก” เพลงพิณทำเสียงไม่พอใจนิดๆ ลงไป ขณะเลี่ยงห่างจากเหล่าทีมงานออกมาคุยในห้องครัวเล็กๆ “เมื่อวานฉันบอกคุณแล้วไงว่า ห้ามมายุ่งกับฉันอีก ฉันไม่อยากให้ชื่อเสียงของคุณต้องมัวหมองเพราะฉันนะ” “แล้วผมรับปากหรือเปล่า” เขาทำเสียงดุมาตามสาย “อย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ได้มั้ย ยายเมรี การอยู่ในชีวิตคุณ มันอาจจะวุ่นวายไปบ้างเล็กน้อย แต่ไม่ถึงขั้นมัวหมองบ้าบออย่างที่คุณว่าหรอกน่า” เพลงพิณเผลอยิ้มปลื้มออกมา ก่อนจะเกือบหลุดกรี๊ดเมื่อเขากรอกเสียงลงมาอีกว่า “อย่ามัวทำซึ้งกับคำพูดผม รีบไปทำงานให้เสร็จ จะได้รีบมาเจอกัน” แล้วเขาก็ตัดสายไป เพลงพิณเลยได้แต่ส่งค้อนไปกับโทรศัพท์ พอหมุนตัวจะเดินออกจากห้องนั้น เพลงพิณก็สะดุ้งโหยง เมื่อพบว่ามีผู้ชายตัวใหญ่หน้าดุ ผิวเข้มยืนอยู่ข้างหลังและปิดทางเข้าออกเสียมิด ร่างนั้นกวาดสายตามองเธออย่างพิจารณา เพลงพิณถอยหลังกรูด ใจคอไม่ดี อย่าบอกนะว่า คุณยรรยงส่งคุณมาจับตัวเธอไปให้เขาอีก ใจคอจะไม่ยอมหยุดและไม่กลัวภาพหลุดนั่นเลยใช่มั้ย “อย่าเข้ามานะ ฉันไม่ได้แค่ขู่ ถ้าเจ้านายคุณทำอะไรฉัน คุณเล็กจะเอาภาพพวกนั้นให้สื่อทันที” “ภาพอะไรไม่ทราบ” เสียงที่ถามกลับมาทำให้เพลงพิณต้องขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ เพราะเป็นเสียงที่ถูกดัดให้อ่อนกว่าเพศดั้งเดิมแห่งตน “แล้วเธอพล่ามอะไรของเธ้อ ฉันชื่อ ติ๊นา เป็นผู้จัดการคนใหม่ของเธอ มาแทนยายแอ๊ปเปิ้ลอาบยาพิษย่ะ” คราวนี้เพลงพิณเบิกตากว้าง มองฝ่ายนั้นอย่างไม่อยากเชื่อ เธอได้ยินชื่อพี่ติ๊นามาบ้าง ว่าเขามีดาราดังๆ ในสังกัดหลายคน หนึ่งในนั้นคือ ลาภิณ พระเอกชื่อดัง และ  ปีขาล ดาวร้ายหน้าหล่อ ที่เพิ่งประกาศหมั้นไล่เลี่ยกันไปเมื่อกลางปีที่แล้ว แต่เธอไม่เคยได้เห็นตัวจริงพี่ติ๊นาสักครั้ง “อ้าว งง งง จะยืนงงกันอยู่ตรงนี้หรือจะกลับเข้าไปทำงานต่อยะ” ถ้อยคำเหมือนดุ แต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยอาการหยอกเย้าอย่างใจดีทำให้เพลงพิณอดยิ้มกว้างออกมาไม่ได้ ในเรื่องของข่าว ก็มีการเสนอเทปที่เธอให้สัมภาษณ์เมื่อวานหลังออกจากห้องของคุณดรีมมาลง ‘เรื่องภาพหลุดทั้งหมดนั้น เพลง...ยอมรับค่ะว่าเป็นเพลงจริงๆ แต่ทั้งหมดนั้นเป็นมุมกล้อง ถ้าถ่ายภาพกว้างจะเห็นแม่ เห็นพี่เปิ้ล แล้วก็เพื่อนอีกสองคนอยู่ด้วยค่ะ’ ‘เรื่องดังแล้วเรื่องมาก อันนี้เพลงจะบอกกับทีมงานที่จ้างเพลงไปทำงานอยู่เสมอเลยนะคะ ว่าตามตัวเพลงมีแผลเป็นตรงไหนบ้าง ถ้าเป็นไปได้ก็ควรจะมีเสื้อผ้าปกปิดหน่อย’ เพลงพิณไม่ได้ทำตามที่คุณดรีมแนะนำเรื่องให้ยืนยันว่า หญิงสาวในภาพไม่ใช่เธอ เพราะไม่อาจโกหกได้ขนาดนั้น ซึ่งการตัดสินใจของเธอก็ได้ผลน่าพอใจอย่างยิ่ง กระแสต่างๆ ลดลงอย่างเห็นได้ชัด ไม่มีใครโทร. เข้ามาขอสัมภาษณ์ ไม่มีการมาดักรอหน้าบริษัทเพื่อถามอะไรอีกต่อไป ส่วนข่าวเรื่องผิวเป็นปุ่มเป็นปมส่งกลิ่นเหม็นนั้นก็โดนข่าวใหม่เหล่านี้กลบหมด จนไม่มีใครสนใจอะไรอีกแล้ว ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่หญิงสาวในฝันบอกจนเพลงพิณอดสะดุ้งในใจไม่ได้...นี่ก็หมายความว่า เธอจะต้องจ่ายค่า “ปรึกษาและค่าบริการ” ให้หญิงสาวคนนั้นน่ะสิ! แล้วมันคืออะไรกันแน่นะ? พอรู้ว่าแม่เพิ่งออกจากโรงพยาบาล พี่ติ๊นาที่ตอนแรกจะพาเธอไปทานข้าวเพื่อทำความรู้จักกันให้มากขึ้น ก็ขอตามเพลงพิณมาที่บ้านด้วย นอกจากเพื่อมาเยี่ยมแม่แล้ว จะได้ทำความคุ้นเคยกันไว้ ซึ่งเพลงพิณก็ยินดีเป็นอย่างยิ่ง ระหว่างที่นั่งรถคันหรูของพี่ติ๊นาไปด้วยกัน ทั้งสองก็คุยกันเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อยๆ และครั้งหนึ่ง เพลงพิณก็หลุดปากถึงลัลนา ผู้จัดการคนเก่าของเธอ “เพลงเองก็เป็นคนอยากรวย อยากมีชีวิตที่สบายนะ แต่แพ้ความอยากของพี่เปิ้ลราบคาบเลย พี่เปิ้ลทำได้แม้แต่การยอมทำลายผู้หญิงด้วยกัน” “โอ๊ย แม่คนนั้นมันมีปมชีวิต หนู” พี่ติ๊นาจีบปากจีบคอพูด “มันโกรธเกลียดผู้หญิงสวยๆ รวยๆ ทุกคนแหละจ้า เลยจ้องจะทำลายใครต่อใครเมื่อมีโอกาส ก่อนหน้าหนู ก็มีคนโดนเยอะแยะ คนเขารู้กันทั้งวงการแหละ เพียงแต่ไม่มีใครพูด แล้วก็ทำอะไรไม่ได้ด้วย คุณดรีมถือหางแม่นั่นอยู่” “โธ่เอ๊ย น่าสงสารพวกผู้หญิงพวกนั้น...เวรกรรมจริงๆ” เพลงพิณครางด้วยความสลดใจ “มนุษย์ทุกคนมีกรรมเป็นของตัวเอง หนูเพลง” ติ๊นายกธรรมะขึ้นมาอ้างเมื่อเห็นท่าทางเครียดๆ ของหญิงสาว “พี่ก็มีกรรม หนูก็มีกรรม แต่จะมากจะน้อย จะหนักหนาต่างกันไป” “ค่ะ และเพลงก็หวังว่า พี่เปิ้ลจะหยุดทำกรรมชั่วเสียที” “ถ้าหยุดได้ จะเป็นบุญของผู้หญิงอีกหลายคนเลยจ้ะ” “เอ่อ...พี่ติ๊นา เชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติมั้ยคะ” จู่ๆ เพลงพิณก็โพล่งคำถามนั้นออกไป “เช่น เรื่องวิญญาณ หรือ เรื่องผู้มีอำนาจวิเศษอะไรพวกนี้น่ะค่ะ” ได้ยินอย่างนั้นติ๊นาก็หัวเราะ และตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเน้นหนักว่า “เมื่อก่อนไม่เคยเชื่อ แต่ตอนนี้เชื่อหมดใจว่า มีจริงแท้แน่นอนจ้ะ” หนุ่มใหญ่หัวใจสาวไม่ได้เล่าต่อว่า สาเหตุที่เชื่อนั้น มาจากการที่ปีขาลดาวร้ายหน้าหล่อที่เขาดูแลอยู่ ถูกอำนาจของท่านเทวดาสาปให้กลายเป็นเด็กเพราะความเจ้าชู้ และเรื่องก็อลวนโกลาหลอยู่นาน กว่าปีขาลจะได้พบรักแท้และถอนคำสาปได้ “ของอย่างนี้ ไม่เชื่ออย่าลบหลู่เด็ดขาด ทำไมจ๊ะ ไปเจออะไรมางั้นหรือ”   “เอ้อ เปล่าหรอกค่ะ เพลงก็แค่ถามๆ ดูเท่านั้น...” เพลงพิณส่ายหน้า แล้วหันกลับไปมองถนน “เดี๋ยวพอถึงแยกหน้าแล้ว เลี้ยวซ้ายนะคะ” จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 54 00:25:37

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนที่เพลงพิณกับติ๊นาไปถึง ดุริยะยังไม่มา ซึ่งเขาก็ได้โทร.บอกเธอก่อนหน้านี้แล้วว่า พอส่งพิณทองเรียบร้อย เขาจะกลับไปทำงานต่อ แล้วจะมาอีกทีในตอนเย็น เมื่อได้พบผู้จัดการคนใหม่ของลูกสาว พิณทองก็กวาดสายตาสำรวจร่างสูงใหญ่นั้นขึ้นลงอย่างไม่ไว้ใจนัก ประสบการณ์ที่ได้รับจากลัลนาทำให้หญิงกลางคนอดระแวงใครต่อใครที่จะเข้ามาดูแลลูกสาวตนไม่ได้ ไม่นานหลังจากนั้น ดุริยะก็มาถึง ตามมาติดๆ ด้วยปรารถนาที่เห็นข่าวและรู้ว่าตอนนี้เพลงพิณอยู่ที่บ้าน จึงรีบบึ่งรถมาให้กำลังใจ บรรยากาศเย็นนั้นจึงค่อนข้างครื้นเครง พี่ติ๊นาเข้ากันได้ดีกับปรารถนา ทั้งคู่เป็นคนเฮฮา มุกเยอะเหมือนกัน จึงผลัดกันส่งมุกสร้างเสียงหัวเราะได้เป็นระยะๆ แม้แต่พิณทองที่เครียดเรื่องลูกสาวมาหลายวันก็ยังอดหัวเราะออกไม่ได้ แต่แล้ว ความครื้นเครงเหล่านั้นก็มีอันต้องมลายหาย เมื่อจู่ๆ ติ๊นาเอ่ยถามขึ้นว่า “เอ...แล้วพี่สาวของเพลงล่ะ ไม่ลงมาทานข้าวด้วยกันเหรอ หรือไปงานเลี้ยงข้างนอกหรือเปล่า” ทุกคนหันสบตากันไปมาด้วยความงงงัน ก่อนที่เพลงพิณจะเป็นคนตอบว่า “เพลงเป็นลูกคนเดียว พี่ติ๊ ไม่มีพี่สาว เอ๊ะ หรือแม่ไปแอบมีลูกไว้ก่อนหน้าเพลงป่าวอ่ะ” ตอนท้ายหญิงสาวยังมีกะจิตกะใจหันไปเล่นมุกกับแม่  ซึ่งก็ส่งวงค้อนน้อยๆ มาให้ ก่อนจะถามติ๊นาว่า   “ทำไมคุณติ๊ถึงคิดว่า ยายเพลงมีพี่สาวล่ะคะ” “ก็เมื่อกี้นี้ ตอนที่ติ๊ไปเข้าห้องน้ำอ่ะค่ะ ติ๊เห็นเขายืนอยู่ตรงบันได ติ๊ยังยิ้มให้เลย แต่ไม่ได้ทัก เพราะติ๊ปวดเข้าห้องน้ำมาก พอกลับออกมาก็ไม่เห็นแล้ว” ดุริยะ เพลงพิณ และพิณทองที่เจอเรื่องแปลกประหลาดติดๆ กันหลายครั้ง หันสบตากันไปมาด้วยแววตาหวั่นใจ โดยเฉพาะเพลงพิณ เมื่อได้ยินอย่างนั้น เธอก็นึกถึงหญิงสาวในฝันคนนั้นขึ้นมาเป็นคนแรก...หรือว่า...เธอคนนั้นเตรียมมารับค่าบริการของเธอแล้ว! “พี่ติ๊ตาฝาดแล้วล่ะค่ะ งี้แหละ ปูนนี้แล้ว สายตาฝ้าฟางเป็นธรรมดา” ปรารถนาผู้ไม่รู้เรื่องอันใดรีบเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ ติ๊นาส่งวงค้อนปะหลับปะเหลือกให้หญิงสาว ก่อนจะหันไปมองทางทั้งสามคนที่เอาแต่นั่งเงียบ “มีอะไรกันหรือเปล่าคะ ติ๊พูดหรือถามอะไรไม่เหมาะหรือเปล่า ต้องขอโทษด้วยนะคะ”  เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเกรงอกเกรงใจ “พี่ติ๊...คนที่พี่ติ๊เห็น รูปร่างหน้าตายังไงคะ แล้ว...แต่งตัวยังไง” เพลงพิณเอ่ยถามเสียงแห้ง   คำตอบจากติ๊นา ทำให้วงข้าวกร่อยลง เพราะทั้งสามคนมีสีหน้าเคร่งเครียดเห็นได้ชัด ติ๊นากับปรารถนาจึงขอตัวกลับก่อน โดยติ๊นาไม่ลืมกำชับเพลงพิณถึงคิวงานในวันพรุ่งนี้ ว่าจะต้องไปฟิตติ้งเสื้อผ้าสำหรับละครเรื่องแรกของเธอ “พรุ่งนี้พี่มารับตอนสิบโมงนะจ๊ะ หนูเพลง”   “แล้วพบกันค่ะ พี่ติ๊นา” เพลงพิณยกมือไหว้อำลาและมองตามร่างใหญ่ที่เดินกระชดกระช้อยจากไปด้วยแววตาที่ยังเต็มไปด้วยความทุกข์ใจ “เฮ้ เพลง” ปรารถนาที่เพิ่งไหว้ลาพิณทองกับดุริยะซึ่งนั่งอยู่ในบ้านเสร็จเรียบร้อย เดินออกมาที่หน้าบ้านและเอาไหล่กระแทกหลังเพลงพิณเบาๆ “มีอะไรให้ช่วยป่ะ ฉันดูสีหน้าแกหมองๆ อมทุกข์มากเลย ยังเครียดเรื่องข่าวอยู่อีกเหรอ มันซาลงแล้วไม่ใช่เหรอ” “เรื่องข่าวคงไม่มีอะไรแล้วแหละ หนูนา แต่ฉัน...ไม่รู้สิ ไม่รู้จะบอกแกยังไงดี เรื่องที่ฉันเจอ มันประหลาดเกินกว่าจะพูดให้ใครฟัง คือ...” “โอ เคๆ งั้นไอ้เรื่องที่ยังเล่าไม่ได้ ก็ยังไม่ต้อง เอาไอ้ที่พอเล่าได้จะดีกว่า” พูดพลางปรารถนาก็วางสายตาเข้าไปในบ้านด้วยแววตามีเลศนัย “ตกลง แกกับคุณเล็ก...” เพลงพิณส่ายหน้าน้อยๆ “ยังไม่มีอะไรอย่างที่แกคิดหรอก แต่ฉันไม่อายที่จะบอกแกตรงๆ ว่า ฉันรู้สึกดีกับเขาพอสมควร อาจเพราะเมื่อก่อนเขาทำให้ฉันไม่ค่อยชอบก็ได้ พอได้รู้จักจริงๆ ก็เลยรู้สึกดีมาก” “แต่ฉันดูเขาชอบแกมากนะเว้ย คนไม่ชอบน่ะ ไม่เข้าทางแม่ทางเพื่อนขนาดนี้หรอก...ถ้าแกจะเปิดใจรับเขาล่ะก็ ฉันสนับสนุนเต็มที่ ถึงจะรู้จักเขาไม่มาก แต่ฉันก็รู้สึกว่าเขาเป็นคนมั่นคงน่ะ” “เขาจ้างแกมาเท่าไร ไอ้หนูนา” เพลงพิณหมั่นไส้คนที่ตั้งหน้าตั้งตาเชียร์ตรงหน้านัก “มื้อใหญ่กินไม่อั้นที่ฟูจิร้านโปรดของฉัน...เฮ้ย ล้อเล่น...เขาจะมาจ้างฉันทำไมล่ะ คนแบบเขาเสน่ห์ล้นน่าหลงอยู่แล้วละ” “โอ๊ย เว่อร์” เพลงพิณกรีดเสียงเบาๆ ให้ได้ยินกันสองคน ปรารถนาหัวเราะคิก ก่อนจะเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจังว่า “จริงอยู่ พวกเราอาจจะยังดูเด็กเกินไปที่จะจริงจังกับเรื่องความรัก แต่ในเมื่อมีคนดีๆ เข้ามาในชีวิตแล้ว ก็ไม่ควรเพิกเฉยหรือปล่อยให้เขาหลุดมือไป โอ เค ป่ะ” เพลงพิณพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดนั้น ก่อนจะทำสัญลักษณ์บอกให้เพื่อนกลับไปได้แล้ว ปรารถนาจึงเข้ามาสวมกอดเธอแน่นครั้งหนึ่ง “แกยังมีฉันนะ เพลง” “ขอบใจมาก เพื่อน” น้ำตาเพลงพิณไหลเอ่อด้วยความซาบซึ้งใจ ก่อนจะยอมปล่อยให้เพื่อนผละออกเพื่อเดินไปขึ้นรถและขับออกไป จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 54 00:41:43

ความคิดเห็นที่ 6 เมื่อเหลืออยู่กันสามคน ทั้งหมดก็เริ่มต้นคุยกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียดจริงจัง “เราจะทำยังไงกันดี แม่ คุณเล็ก ตอนนี้เพลงกลัว กลัวมาก” เพลงพิณเริ่มต้นเอ่ยขึ้นก่อน สีหน้าท่าทางของเธอดูหวาดหวั่นเสียจนทั้งสองคนชักเอะใจ “ตอนนี้เพลงมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วว่า ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นฝีมือของเขา เพลงไม่ได้เป็นบ้าหรือมีอาการทางจิตแล้วนะ คุณเล็ก เพลงเป็นอย่างที่พี่เปิ้ลก็เป็น เราโดนบังคับให้ทำอะไรโดยไม่รู้ตัว” เพลงพิณบีบมือตัวเองไปมาครู่หนึ่งก็เอ่ยไม่เต็มเสียงนักว่า “เมื่อคืน เพลงฝันเห็นเขา...เขามาพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้เพลงรู้ว่าทั้งหมดเป็นฝีมือเขา ทั้งหมดเลย” ดุริยะกับพิณทองหันสบตากันด้วยความตระหนก ขณะที่เพลงพิณเริ่มต้นร้องไห้ออกมา ด้วยความกลัวที่เพิ่มขึ้นทุกที “เพลง มีอะไรมากกว่าที่คุณบอกพวกเราหรือเปล่า” ดุริยะเอ่ยถามตรงๆ ด้วยความสงสัย เพลงพิณชะงักและรีบเบือนหน้าไปทางอื่นอย่างขี้ขลาด นาทีนี้ เธอกลับไม่กล้าบอกเขากับแม่ว่า เธอได้ตกลงรับความช่วยเหลือจากหญิงสาวคนนั้น ความช่วยเหลือที่มาจากความตั้งใจของเธอ! “ไม่ ไม่มี...เพลงแค่กลัวว่าจะมีอะไรประหลาดๆ กับชีวิตเพลงอีกเท่านั้นเอง” “เราคุยกันเองอยู่อย่างนี้ บางทีมันอาจจะสายเกินไป แล้วเราก็ไม่รู้เสียทีว่า เธอคนนั้นเป็นใคร และต้องการอะไรกันแน่” ดุริยะเอ่ยขึ้นอีก สีหน้าเขาดูเคร่งเครียดมากเช่นกัน “บางทีเราอาจต้องหาตัวช่วย...ผมรู้จักหมอดูเก่งๆ อยู่คนหนึ่ง คุณอาบารมีไปใช้บริการอยู่บ่อยๆ พรุ่งนี้ผมจะมารับน้าพิณกับเพลงแต่เช้านะครับ ” แม้จะทำใจก่อนหน้าแล้วว่า ตนจะถูกปลดออกจากตำแหน่งผู้จัดการของเพลงพิณ แต่พอเวลานั้นมาถึง ลัลนาผิดหวังจนต้องร้องกรี๊ดออกมา เมื่อนึกถึงเงินเปอร์เซ็นต์ที่ลอยหายไปต่อหน้า แล้วไหนจะ “เงินพิเศษ” ที่นับจากนี้ก็จะไม่มีให้เห็นแม้แต่เงาอีกล่ะ เธอผิดหวังและพาลโกรธ ตอนนี้โกรธทั้งตัวเองที่พลาดท่าเสียทีตาแก่บ้ากามจนเพลงพิณถ่ายรูปเอาไว้ได้ โกรธที่แผนการไม่สำเร็จ “ฮึ่ย บ้าอะไรวะเนี่ย ทำไมชีวิตต้องเป็นแบบนี้ด้วย” สาวร่างอวบตีอกชกตัวด้วยความโมโห  “แล้วเงินจะพอใช้ได้ยังไง ไอ้ดารานักร้องที่ดูแลอยู่ตอนนี้ก็มีแต่พวกตัวรอง งานน้อยทั้งนั้น ฮึ่ย” ระหว่างนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น ลัลนาควานหามากดรับด้วยสีหน้าที่ยังเต็มไปด้วยความหงุดหงิด แล้วกรอกเสียงห้วนๆ ลงไป ก่อนที่เสียงนั้นจะค่อยๆ อ่อนลง อ่อนลงและกลายเป็นความลิงโลดดีใจขึ้นมาแทน และพอวางสายเธอก็รีบคว้ากุญแจรถแล้วขับออกไปทันที จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 54 00:53:29

ความคิดเห็นที่ 7 ครึ่งชั่วโมงต่อมา ลัลนาก็มาถึงผับสำหรับคนมีเงินด้วยราคาอาหารและเครื่องดื่มที่แพงหูฉี่ ทว่าก็มีทุกอย่างที่ลูกค้าต้องการไว้บริการครบครัน เพื่อนร่วมอาชีพคนหนึ่งของเธอนั่งรออยู่แล้วที่โต๊ะซึ่งอยู่ด้านในสุดของร้าน แต่ไม่ได้นั่งคนเดียว ยังมีหญิงสาวหน้าตาสะสวย แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าและเครื่องประดับราคาแพงตั้งแต่หัวจรดเท้า ลัลนาก็ขมวดคิ้วอย่างพยายามใช้ความคิด เพราะออกจะคุ้นหน้าคุ้นตาอยู่ เพียงแต่นึกไม่ออกว่า เป็นใคร บางทีอาจจะเป็นตัวประกอบคนใดคนหนึ่งในวงการกระมัง “มา มา ฉันจะแนะนำให้รู้จักอย่างเป็นทางการ” เพื่อนของเธอรีบทำหน้าที่คนกลาง “ยายเปิ้ล นี่คุณวิลาสินี ลูกสาวเจ้าของโรงงานผลิตผ้าไหมที่ใหญ่ที่สุดไง” แล้วอ้วนก็เอ่ยชื่อโรงงานและบริษัทของครอบครัวหญิงสาว คราวนี้ลัลนาพยักหน้าทันทีอย่างจำได้ “อ๋อ คุณน้องวิลาสินีคนสวยนั่นเอง ถึงว่าหน้าคุ้นๆ” “คุณวิลาสินีเป็นเพื่อนกับยายจ๋า...” จ๋าที่อ้วนพูดถึงคือดาราที่เธอดูแลอยู่ “พอรู้ว่าฉันรู้จักกับแกก็เลยให้ฉันพามาพบ...คุณวิลาสินีคะ นี่ล่ะค่ะ ยายเปิ้ลอาบยาพิษ ผู้จัดการ เอ๊ย อดีตผู้จัดการของเพลงพิณล่ะค่ะ” “สวัสดีค่ะ” ในฐานะที่อ่อนวัยกว่า วิลาสินีเป็นคนเอ่ยทักขึ้นก่อน พลางหรี่ตาสำรวจคนที่เพิ่งทรุดกายลงนั่งตรงข้ามอย่างพิจารณา “สวัสดีค่ะ แหม พี่เปิ้ลแปลกใจจังเลยว่า คนสวยๆ แล้วก็รวยๆ อย่างน้องวิลาสินีอยากพบพี่ทำไมคะ” ลัลนาเริ่มต้นเอ่ยเสียงอ่อนเสียงหวาน “ฉันไม่อ้อมค้อมก็แล้วกันนะ ฉันได้ข่าวมาว่า คุณมีปัญหากับเพลงพิณใช่มั้ย ฉันอยากรู้ว่า เรื่องอะไร” วิลาสินีโพล่งตรงๆ หลังจากการทักทายที่เต็มไปด้วยการประจบของลัลนาทำให้เธอพอเดาออกว่าคนพูดเป็นคนยังไง     “เอ๊ะ...” ลัลนาอุทานด้วยความประหลาดใจอีกคำรบหนึ่ง “คุณจะอยากรู้ไปทำไม...” คำพูดถูกกลืนหายไปในลำคอเมื่อวิลาสินีหยิบเงินสดปึกหนึ่งมาวางตรงหน้า “ฉันอยากรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเพลงพิณ ทั้งเรื่องที่เปิดเผยได้และเปิดเผยไม่ได้...หลังจากที่คุณเล่าให้ฉันฟังแล้ว ถ้าฉันพอใจ เงินตรงหน้าจะเพิ่มขึ้นอีกเท่าหนึ่ง” ลัลนาได้แต่มองหน้าสาวสวยตรงหน้าด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถาม แม้ใจนั้นอยากเอื้อมมือไปรวบเงินมาใส่กระเป๋าตัวเองให้เร็วที่สุดเพราะกลัวเจ้าของเงินจะเปลี่ยนใจก็ตาม “พี่ขอทราบได้มั้ยคะว่า น้องวินีอยากรู้ไปทำไม แล้วก็...ถ้าพี่บอกไปแล้ว เพลงพิณจะรู้หรือเปล่า คือพี่น่ะ อยากจะจากกับน้องเพลงเขาด้วยดี ไม่อยากได้ชื่อว่า รังแกเด็กน่ะค่ะ” ลัลนาสวมบทแม่พระให้เพื่อนของเธอได้ลอบเบะปากด้วยความหมั่นไส้ “ฉันเป็นคนรักของคุณเล็ก...” วิลาสินีโกหกออกมาหน้าตาเฉย และลัลนาก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ "เราคบกันมานาน แล้วจู่ๆ ยายนั่นก็เข้ามา อาศัยความซื่อความใสทำให้เขาเปลี่ยนไป...และฉันก็สัญญาว่า เรื่องที่คุณบอกฉันทุกเรื่อง จะรู้แค่เราสามคนเท่านั้น ว่าไง ตกลงหรือเปล่า” ไม่ต้องเสียเวลาคิดอีกแม้แต่วินาทีเดียว ลัลนาพยักหน้ารับทันที เธอคิดแบบเข้าข้างตัวเองว่า งานนี้นอกจากเพื่อเงินแล้ว เธอยังทำเพื่อความถูกต้องอีกด้วย เพลงพิณทำอย่างนี้ไม่ถูกต้อง   วิลาสินีมองภาพหญิงสาวที่กวาดเงินบนโต๊ะลงกระเป๋าด้วยแววตาสมเพชแว่บหนึ่ง แล้วรอยสมเพชก็แปรเปลี่ยนเป็นความพึงพอใจสุดล้น...ช่วยไม่ได้จริงๆ ที่เธอต้องใช้วิธีนี้ หมดเวลาของการทนรักเขาไปวันๆ โดยไร้ความหวังแล้ว ต่อไปนี้ เธอต้องเดินเกมใหม่เสียที เกมที่ทรงประสิทธิภาพพอที่จะทำให้ดุริยะผละออกจากหญิงสาวคนนั้นแล้วหันมาสนใจเธอบ้าง! เพลงพิณผลักประตูบานนั้นเข้าไปโดยปราศจากความลังเล เพราะในใจนั้นร้อนรนด้วยเรื่องที่รบกวนความรู้สึกมาตลอดทั้งวัน “พี่ พี่อยู่ไหนอ่ะ เพลงอยากคุยกับพี่ค่ะ” หญิงสาวส่งเสียงขึ้นทันทีที่ก้าวเข้าไปข้างใน พลางก็กวาดตามองหาเจ้าของบ้านด้วยใจที่รุ่มร้อน ทว่าทุกอย่างกลับเงียบเชียบ ถึงกระนั้นเธอก็ยังไม่หมดความพยายาม “ออกมาพบเพลงหน่อยเถอะ เพลงมีเรื่องอยากตกลงกับพี่” เงียบ...ไร้เงาคนที่เธออยากเจออย่างสิ้นเชิง เพลงพิณจึงเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆ พลางก็ลอบสังเกตข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างภายในบ้านให้มากที่สุดไปด้วย เพลงพิณมองหากรอบรูปบนโต๊ะที่เธอเกือบได้เห็นเมื่อวันก่อน ซึ่งเธอแน่ใจว่าต้องเป็นสามีของเจ้าของบ้าน รูปซึ่งอาจจะไขความลับที่เธออยากรู้เสียทีนั่น แต่เธอก็หาไม่เจอ เหมือนมันจะถูกยกออกจากจุดที่เคยอยู่ไปแล้ว แต่เพลงพิณไม่เสียเวลาอยู่ตรงนั้นนาน หญิงสาวมองบันไดที่มีราวสีทองเป็นเงาและทอดตัวขึ้นสู่ชั้นบนของบ้านอย่างชั่งใจ ที่สุดก็ตัดสินใจได้ หญิงสาวยกเท้าขึ้น เป็นจังหวะเดียวกับที่มีลมวูบใหญ่กระโชกมาจากทางประตูหน้าบ้าน ก่อนที่ร่างของเจ้าของบ้านจะปรากฏตัวขึ้น ใบหน้างดงามบึ้งตึง แววตาที่มองมาฉายชัดถึงความไม่พอใจ “เราตกลงกันแล้วไงคะ ว่าพี่จะให้เพลงรู้ว่าพี่เป็นใครก็ต่อเมื่อถึงเวลา แล้วนั่นเพลงจะทำอะไร" น้ำเสียงที่เคยอ่อนโยนเอื้ออาทรแปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว “เพลงขอโทษ แต่เพลงเห็นว่าพี่ไม่มาเสียที ก็เลย...ว่าจะขึ้นไปหาข้างบนน่ะ” เพลงพิณแก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ ความกลัวต่อท่าทีของคนตรงหน้าแล่นปราดเข้าสู่หัวใจ “เอ้อ ที่เพลงมา เพราะเพลงอยากรู้ว่า...สิ่งที่พี่ต้องการคืออะไรกันแน่ คือ...ถ้า เพลงจะขอยกเลิก...” “มันสายเกินไปแล้ว น้องเพลง” บุณฑริกตวาดก้องให้เพลงพิณสะดุ้งโหยง เพราะไม่เคยเห็นและไม่คุ้นเอาเสียเลยกับภาพแบบนี้ “พี่บอกแล้วว่าพี่เป็นคนรักษาสัญญา คำไหนก็คำนั้น...กลับไปก่อน แล้วรอเวลา...อีกไม่นาน น้องเพลงจะได้รู้ทุกอย่างที่อยากรู้!” (จบบทที่ ๒๖ ค่ะ) จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 54 00:58:48

ความคิดเห็นที่ 8 เอาแล้ว ยัยเพลงอยากเลิกแต่เลิกไม่ได้ เมื่อไรคุณเล็กจะรู้ล่ะว่าอาบัวเป็นตัวการ จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 54 19:41:35

ความคิดเห็นที่ 9 ต้องพูดเรื่องบ้านนี้สิ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 54 20:55:37

ความคิดเห็นที่ 10 มาช้า แต่ก็แวะมาให้กำลังใจค่ะ แล้วเมื่อไหร่ยายบัว จะโดนจับได้สักที ลุ้นๆ ปล. ฝากหัวใจตับไตไส้พุง หมดเลยค่ะพี่ จากคุณ : มนต้นไม้๑^.^๑ (Setakan) เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 21:45:43

ความคิดเห็นที่ 11 แวะมาเยี่ยมคร้าาาาา จากคุณ : pat_ok เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 12:58:29

ความคิดเห็นที่ 12 สมน้ำหน้าเพลงพิณ ขอให้บัวช่วยตล๊อด สมควรโดน แรกๆสงสารตอนนี้เริ่มหมั่นไส้ ยกร่างให้คุณบัวไปเลยดีกว่า (เริ่มอิน จนออกแนวโหด 555) จากคุณ : Nong Kob เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 13:36:53