ความคิดเห็นที่ 1 13 แผนซ้อน ซ่อนรัก “ข้าวจ๋า ผมคิดชื่อแบรน์ผลิตภัณฑ์ปุ๋ยอินทรีย์ยี่ห้อใหม่ของเราออกแล้วนะ ...” กรรมการผู้จัดการทรูฟู๊ตหันไปบอกแฟนสาว “...ทายซิ ชื่ออะไรเอ่ย?” “ข้าวทายไม่ถูกหรอกค่ะ คุณพลระดับไหนแล้ว ใครจะไปคิดตามได้ทัน” นำทัพพ์รู้ว่าพี่ชายเขาชอบคำเยินยอ แต่แปลกใจที่ข้าวขวัญซึ่งเคยเป็นคนตรงไปตรงมา ทำไมกลายเป็นมีคำพูดแบบนี้ออกจากปากเธอได้... “ข้าวขวัญ ” “?” “ชื่อยี่ห้อใหม่ของปุ๋ยอินทรีย์ที่ผมคิดออกไง ...เจ๋งมั๊ยล่ะ? ผมคิดอยู่นานเลยนะ แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก ...เพราะในหัวใจผมมีแต่ข้าวขวัญ เลยคิดว่า น่าจะใช้เป็นชื่อแบรนด์ ผมจะได้มีกำลังใจทำงาน...” คุณพลพูดอย่างกับตัวเองเป็นเจ้าชายยอดนักรบ ตั้งชื่อเมืองเป็นชื่อของนางในดวงใจที่คะนึงหาตลอดเวลาแห่งการรบจนตีเมืองได้สำเร็จ ถ้าเป็นผู้หญิงอื่น คงดีใจแทบตาย ที่มี ‘เจ้าชาย’ มาหลงรักและลงทุนขนาดนี้ แต่ข้าวขวัญรู้สึก ‘โคตรเลี่ยน’ ...ต่อด้วย ‘กังวลใจ’ ไม่อยากเข้าไปมีส่วนร่วมหรือผูกพันกับธุรกิจของเขาซึ่งเธอยังไม่แน่ใจว่ามีแผนอะไรซ่อนเร้นหรือเปล่า แม้แต่ชื่อก็ยังไม่อยากให้ใช้เลย แต่... เมื่อหันไปสบตาน้องชายของเขา ข้าวขวัญกลับทำในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับความคิด “แน้... ชื่อเค้า เอาไปใช้เฉยๆ ได้ไง จ่ายค่าลิขสิทธิ์มาด้วย” คุณพลดึงมือเรียวยาวที่แบอยู่ตรงหน้าเขาเอามาจูบเย้ยสายตาทุกคน “โธ่ ข้าวจ๋า จะเอาไปทำไมจ๊ะ แค่ค่าลิขสิทธิ์... ที่ผมให้ข้าวน่ะ ทั้งตัวทั้งหัวใจกรรมการผู้จัดการทรูฟู๊ตเชียวน้า ผมต่างหาก ต้องขอรางวัลไอเดียดี...” คุณพลยื่นแก้มป่องเข้าไปใกล้ใบหน้านวล ทำท่า ‘น่าร๊ากกก’ จนคนเห็นแล้วรู้สึกคลื่นไส้ “จู๊บบบบ!!!” หญิงสาวลอบกลั้นใจแล้วรีบให้รางวัล ‘จู๊บ’ เสียงดัง ข้าวขวัญไม่เข้าใจตัวเองเลย ทำไมเธอถึงมีความสุขเหลือเกิน เวลาที่คุณพลส่งสายตาปิ๊งๆ มาให้ จับไม้จับมือหรือแตะเนื้อต้องตัวเธอต่อหน้านำทัพพ์ ยิ่งได้เห็นสายตาที่มองมาด้วยความขมขื่น เธอก็ยิ่งรู้สึกอยากใกล้ชิดคุณพลมากขึ้นๆ... แต่เมื่อเขาทำท่าทนดูไม่ไหวสะบัดหน้าจากไป ทิ้งเธอไว้กับพี่ชายสองคน เธอกลับหมดอารมณ์หวานราวกับระดับน้ำตาลลดฮวบลงกระทันหันซะงั้น “หลายปีที่แล้ว พ่อผมเคยทำโครงการ ‘เกษตรครบวงจร’ ” เรื่องที่คุณพลเล่าให้ข้าวขวัญฟัง เธอเคยได้ยินมาจากพ่อของเธอบ้าง ลุงสิบเรียกโครงการนี้ของทรูฟู๊ตว่า ‘เกษตรครบวงจน’ ใครเข้าร่วมโครงการเป็นต้องจนทุกรายไป เพราะฟังดูเหมือนดี มีบริษัทยักษ์ใหญ่หนุนเรื่องเทคโนโลยี ไม่ว่าจะเมล็ดพันธุ์ ปุ๋ยและยา แล้วยังรับซื้อผลผลิต เกษตรกรแค่มีหน้าที่ หาที่ดิน กู้เงินมาลงทุนซื้อผลิตภันฑ์ทุกอย่างที่บริษัทจัดไว้ให้โดยไม่ต้องคิด และออกแรงทำงานในไร่นา ถ้ามีภัยธรรมชาติอะไรก็แบกรับความเสี่ยงเอง สรุปว่า บริษัทมีแต่ได้กับได้ ชาวนาชาวไร่มีแต่เสียกับเสีย “...ทุกวันนี้ เกษตรกรที่เข้าร่วมโครงการเริ่มตีจาก เราไปจนเหลือน้อยลงเรื่อยๆ” แน่ล่ะ ใครจะไปโง่ยอมโดนเอารัดเอาเปรียบตลอดกาล “ ข้าวช่วยผมคิดหน่อยซิจ๊ะว่า ถ้าเราทำ ‘เกษตรอินทรีย์ครบวงจร’ ให้เกษตรกรใช้เมล็ดพันธุ์เรา ใส่ปุ๋ยอินทรีย์และน้ำสกัดสมุนไพรของเรา ปล่อยแมลงตัวห้ำตัวเบียนของเรา แล้วเราก็รับซื้อผล ผลิตปลอดสารพิษ แต่ทำยังไงให้เค้าตีจากเราไม่ได้!” ข้าวขวัญยังไม่ทันมีคำตอบให้ คุณพลก็คิดได้ก่อน “เราคงต้องเริ่มจาก... เข้าไปเป็นส่วนหนึ่งขององค์กรอิสระที่น่าเชื่อถือ ซื้อตัวผู้นำชุมชน สร้างมาตรฐานใหม่ให้กับคำว่าเกษตรอินทรีย์ ...ตอนนี้ ที่ทำได้เลย ก็อย่างเช่น... เป็นสปอนเซอร์ให้กับโรงเรียนชาวนา ณ นครแห่งข้าวนี่แหละ แจกนักเรียนชาวนาเอาปุ๋ยของเราไปทดลองใช้ ...ส่วนข้าวก็เร่งทำการตลาด ฝังสมองเกษตรกรและผู้บริโภคให้จดจำว่า เราทีเอ็ฟทรูฟู๊ตคือผู้นำเกษตรอินทรีย์ ด้วยเทคโนโลยีชีวภาพปลอดสารพิษ” คุณพลพยายามขอพบ ‘ลุงสิบ’ แต่ลุงสิบก็ไม่เคยว่างพบเขา ไม่ไปประชุมหรือสัมนาข้างนอก ก็เดินทางไปดูงาน ข้าวขวัญรู้ดีว่า ทำไมช่วงนี้พ่อถึงยุ่งมากกว่าปกติ “ไอ้หมอนี่ ทำเป็นหยิ่ง” ลูกสาวลุงสิบได้ยินแล้วถึงกับสะดุ้ง “...ไม่ใช่ว่าใครคิดจะขอเข้าพบผมก็ได้พบง่ายๆ นะ แล้วนี่อะไรกัน ผมอุตส่าห์ลดตัวมาหาถึงที่ ให้ทั้งเงิน ให้ทั้งงาน... เสนอตำแหน่งให้เป็นถึงกรรมการที่ปรึกษาของเราเชียวนา โอกาสดีขนาดนี้ ไม่คว้าไว้ก็โง่แล้ว” กรรมการผู้จัดการทรูฟู๊ตโมโหมาก ไม่เคยมีใครปฏิเสธเขาแบบไม่ไว้หน้าขนาดนี้มาก่อน “...กะอีแค่ชาวนาแก่ๆ มันจะหยิ่งไปได้สักแค่ไหนวะ” การที่ลุงสิบไม่ยอมให้คุณพลเข้าพบ เท่ากับเป็นการเหยียบต่อมอยากเอาชนะของเจ้าชายแห่งทรูฟู๊ตเข้าให้โดยไม่รู้ตัว แต่นั่นก็ยังไม่เท่ากับ เรื่องที่เขาได้ยินมาจากปากชาวบ้านแถวนี้... ลูกสาวลุงสิบ!? ...กระหรี่!!!? ล้อเล่นน่า จะเป็นไปได้ยังไง ไฮโซข้าวขวัญเป็นลูกสาวเจ้าของโรงเรียนชาวนา และ...ขายตัว! อย่าบอกนะว่า เธอเป็นไฮโซจอมปลอมหลอกสูบเลือดผู้ชายไปทั่ว... นี่หรือเปล่าที่ทำให้ไอ้ลุงสิบอะไรนั่นไม่กล้าเจอหน้าเขา? เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่ เขาต้องสืบหาความจริงให้ได้ ยิ่งคิดถึงภาพที่เขาแอบเห็นในคืนนั้น คุณพลก็ทนไม่ไหวรีบกดโทรศัพท์หาเลขา... “ที่ฉันสั่งให้หานักสืบเก่งๆ น่ะ ได้รึยัง... ส่งมาให้ฉันด่วนเลยนะ” ข้าวขวัญช่วยพ่อด้วยการหลอกล่อคนที่พ่อไม่อยากเจอหน้าออกไปไกลๆ “ข้าวมีงานด่วนที่บริษัทน่ะค่ะ” อย่างน้อยก็น่าจะให้พ่อได้มีโอกาสทำงานที่โรงเรียนชาวนาและพักผ่อนที่บ้านได้สักหลายวัน แล้วเธอจะค่อยย้อนกลับมาหาพ่อ ลูกสาวลุงสิบไม่รู้เลยว่า ‘เข้าทาง’ คุณพลพอดี เขาต้องการเวลาส่วนตัวสำหรับสืบหาเรื่องของข้าวขวัญ และกลับไปเตรียมทีมงานให้พร้อมสำหรับทำงานสำคัญ... ขุดหาสมบัติบ้านนำทัพพ์ เพราะเขาไม่มีความรู้มากพอที่จะทำอะไรตามลำพัง เจ้าของบ้านเองก็โล่งใจที่ไม่ต้องทนทุกข์กับภาพบาดตา ถึงลึกๆ แล้ว เขาจะรู้สึกใจหายที่เธอจากไปอีกครั้งและเป็นห่วงความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับพี่ชายของเขาอย่างบอกไม่ถูก แต่ตอนนี้เขามีเรื่องหนักใจมากกว่านั้น... ป้าจี้ต้องมีปัญหาอะไรบางอย่างแน่! เธอหายตัวไปนานขึ้น... นานขึ้น... ทุกที ถึงขนาดกล้า ‘ค้างคืน’ คงได้ใจที่เขาไม่เคยต่อว่า ไม่เคยจับมาเค้นหาความจริง จนกระทั่งครั้งนี้ เธอหายไปนานถึงสามวันเต็มๆ ทำเขาวุ่นวาย หาตัวเธอแทบตายก็ไม่เจอ แต่สุดท้าย เธอก็โผล่ออกมาเอง พอโดนถามก็อ้างว่าไปวัด นั่งสมาธิ... หัวเด็ดตีนขาดเขาก็ไม่เชื่อ! อะไรบางอย่างบอกเขาว่าเธอไม่ได้ไปไหนไกล กระเป๋าเงิน โทรศัพท์มือถือหรือของใช้ส่วนตัวเธอก็ไม่เคยเอาติดตัวไปด้วย แปลกจริงๆ... ไปไหนนะ? นำทัพพ์เอาสีฝุ่นมาโรยไว้ที่บันได เพื่อแกะรอยเท้าดูว่า เส้นทางที่เธอไป มีที่ไหนบ้าง... เขาแปลกใจมากเมื่อพบว่า ถ้าไม่นับห้างใกล้ๆ นี้ ที่เธอมาขออนุญาตเขาติดรถลุงจ้อนกับป้าเคียวไปซื้อของแค่ครั้งเดียว ...มีเพียงสองที่ที่เธอไปบ่อยที่สุด... หนึ่งคือห้องทำงานพี่:-)ที่โรงเรียนชาวนา และ... บ้านลุงสิบ ไปทำไมบ่อยๆ ห้องพี่:-)กับบ้านลุงสิบ? “ก็ป้าสนใจอยากรู้เรื่องการทำนาอินทรีย์นี่นา ก็ต้องถามครูใหญ่โรงเรียนชาวนาซี่” ป้าจี้น่ะเหรอ สนใจการทำนา? นำทัพพ์ไม่เชื่อ แต่ก็ไม่อยากค้านอะไรตอนนี้ “แล้วบ้านลุงสิบล่ะ อย่าบอกนะว่า ครูใหญ่อธิบายไม่รู้เรื่อง เลยต้องไปเค้นถามคนก่อตั้งโรงเรียน?” “ป่าวนะ ป้ายังไม่เคยเจอลุงสิบเลย ป้าไปคุยกับคุณย่า ...อ๊า อย่าทำหน้าอย่างง้านซี่ ทับบี้น้อย ป้าไม่ได้โกหกน้า... ถึงคุณย่าจะหูหนวก คุยกับคนอื่นไม่รู้เรื่อง แต่เราสองคนคุยกันถูกคอจริงๆ” นำทัพพ์เหนื่อยใจ ป้าจี้โกหกได้หน้าตายขนาดนี้ คงไม่มีวันบอกอะไรเขาแน่ มีแต่ต้องสืบหาด้วยตัวเอง จับได้คาหนังคาเขาเท่านั้น เธอถึงจะยอมรับความจริง เพียงแต่ เขากลัวว่า มันจะสายเกินไปหรือเปล่า... พลกำหมัดกัดฟันแน่นด้วยความเคียดแค้น... แค้นไอ้นักสืบรายำนั่น ที่บังอาจกล้าดีเอาคดีบัดสีมาขูดรีดเอาเงินเขา... แค้นยัยลูกสาวชาวนา...ข้าวขวัญ ที่บังอาจมาหลอกลวงเขา... เป็น ‘ไพร่’ แต่กล้ามาเชิดอยู่ในสังคมชนชั้น ‘อำมาตย์’ ! อา... เขาไม่น่าไปแถลงข่าวเปิดตัวเธอเป็นแฟนสาวของเขาเลย เจ็บใจจริงๆ ...น่าจะเอะใจแต่แรกแล้วนะ จากข่าวที่ผ่านๆ มา เธอจับหนุ่มไฮโซสูบเลือดกินเป็นอาหาร นี่คงเห็นเขาเป็นเหยื่อตัวใหญ่อ้วนพีล่ะสิท่า ยังโชคดีที่เขาไม่เคยรักใครง่ายๆ ...นี่เกือบไป เห็นเธอทั้งสวยทั้งฉลาดทั้งชาติตระกูลดี ทำให้เขาสนใจจริงจัง แต่ที่ไหนได้... ที่แค้นที่สุด คือไอ้เป๋ทัพพ์ มันบังอาจ... บังอาจ... อ๊ากกกก... แค่คิดภาพตามสำนวนในคำให้การที่เพิ่งอ่านจบ อกคุณพลก็แทบจะระเบิดแตกตายด้วยความริษยา ...สาวสวยร้อนแรงอย่างเธอผ่านมือชายมามากหน้าหลายตา เขายังพอจะทำใจรับได้ แต่ถ้าเขาต้องมากินของเหลือเดนใครต่อใครก็ไม่รู้ ส่วนไอ้เป๋กลับได้ตัดริบบิ้นเปิดซินเธอตอนอายุแค่ยี่สิบต้นๆ เขาทนยอมไม่ได้เด็ดขาด! ...ยิ่งอ่านรายละเอียดทุกฉากทุกตอนจากในแฟ้มคดีแล้ว เขาก็ยิ่งแค้นๆๆๆ... ไอ้บ้าขาเป๋มันทำไปได้ไงวะ...สองหมื่นกว่าครั้ง แล้วยังมีต่อๆๆๆ อีก... โดนปู้ยี่ปู้ยำขนาดนั้น มันคงไม่เหลืออะไรแล้ว จะให้เขารับเอามาทำเมียเหรอ เหอๆ ฝันไปเหอะ...ให้ฟรีๆ ยังเอาไม่ลงเลย อวกจะแตก! ลูกไพร่ เดนไอ้เป๋! กรรมการผู้จัดการทรูฟู๊ตยิ่งคิดก็ยิ่งคลั่ง เกือบพลั้งมือฉีกทึ้งแฟ้มสำเนาคดีขาดกระจุยอยู่แล้ว แต่ในวินาทีนั้นเอง สมองที่กำลังเดือดปุๆ ของเขาก็กลับประมวลความคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ราวกับปีศาจผุดขึ้นจากขุมนรก... เดี๋ยวก่อนนะ... ‘ลูกสาวลุงสิบ อดีตเด็กไอ้ทัพพ์’ งั้นเหรอ? ไม่สิ... มันต้องไม่ใช่เป็นแค่อดีต ภาพในค่ำคืนนั้น ท่ามกลางแสงจันทร์ใต้ต้นทองหลางผ่านวูบเข้ามาเป็นภาพประกอบ ดูดดื่มกันขนาดนั้น ถ้าเขาไม่ปาก้อนกรวดใส่หัวไอ้เป๋ ก็ไม่รู้ว่ามันจะแลกลิ้นนัวเนียกันไปอีกนานแค่ไหน ต้องไม่ผิดแน่... ผู้ชายด้วยกันดูออก ไอ้ทัพพ์มันยังรักของมันอยู่! อะไรวะ ป่านนี้แล้ว สงสัยไม่มีผู้หญิงอื่นจะเอา เลยยังติดใจของเก่าที่เคยปล้ำเค้าไว้ตั้งแต่ปีมะโว้ มิน่า...ถึงหนีมาทำนาที่นี่ :-)! นึกว่าพ่อพระ ทำโรงเรียนชาวนา ที่ไหนได้ มารอดักซ้ำเด็กเก่า! อยากจะรู้จริง มีดีอะไรนักหนา ส่วนยัยนั่น... ก่อนหน้านี้เขาไม่ทันสังเกต แต่ถ้าย้อนกลับไปคิดให้ดี...ท่าทีของเธอเหมือนหญิงสาวกำลังงอนให้ชายหนุ่มตามง้อ งอนเรื่องอะไรวะ ไม่น่าจะใช่เรื่องที่เคยโดนปล้ำ หรือว่าสองหมื่นทีมันไม่สะใจ? แล้วไอ้ลุงสิบอะไรนั่นรู้เรื่องคดีที่ลูกสาวโดนข่มขืนรึเปล่า หรือว่าเป็นแผนของพ่อหลอกขายลูกสาวกิน แลกกับที่ดินของไอ้เป๋? พอแล้ว แค่นี้ก็พอแล้วสำหรับเขา ไม่ต้องเดาต่อหรอกว่า ระหว่างพวกมันเกิดอะไรขึ้น ขอแค่รู้ว่ายัยข้าวขวัญ เป็น ‘คนสำคัญ’ ของไอ้ทัพพ์กับลุงสิบ... คนหนึ่งเป็นพ่อ คนหนึ่งเป็นผัว! ฮ่าๆๆๆ... หรือว่า ฟ้าประทานเธอมา ‘ช่วยงาน’ เขาจริงๆ ไม่งั้นจะประจวบเหมาะขนาดนี้หรือ พ่อเธอคือคนก่อตั้งโรงเรียนชาวนา จะพ่อแท้พ่อเทียมก็พ่อที่เลี้ยงเธอโตมาล่ะวะ ส่วนผัวที่รักเธอหัวปักหัวปำ ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน กลับเป็นน้องชายที่ซุกซ่อนกุญแจไขประตูสู่ขุมทรัพย์มหาศาลไว้ ...รอก่อนนะ รอให้เขาหลอกใช้จนเสร็จงานเสียก่อน แล้วคอยดูเถอะ เขาจะต้องเอาคืนให้แสบหนำใจเลยทีเดียว! คิดได้ดังนั้น กรรมการผู้จัดการทรูฟู๊ตก็รีบเก็บสำเนาแฟ้ม ‘คดีสะเทือนขวัญ’ เข้าซองอย่างดี หึหึ... น่าจะได้ใช้งานมันในอนาคตอันใกล้นี้แหละ ทำไมไม่เป็นเขา... ผู้ชายที่คุกเข่าจับมือเธอไว้ ทำไมไม่เป็นคนที่เฝ้าคิดถึง ทำไมไม่ใช่เสียงของเขา... ‘ผมรักข้าว... เราแต่งงานกันเถอะนะคนดี ผมสัญญาว่าจะปกป้องดูแลข้าวของผมตลอดไป’ ทำไมคำพูดที่เธอเฝ้าฝันอยากได้ยินแบบนี้ไม่ออกจากปากของนำทัพพ์ กลับเป็นคุณพล คนที่เธอแค่รู้สึกว่าเขาพิเศษกว่าชายอื่นเล็กน้อย แต่ยังไม่เคยไว้ใจ แค่ร่วมงานด้วย เธอก็ยังวิตกกังวล ไม่รู้ว่ามีอะไรเบื้องหน้าเบื้องหลังหรือเปล่า ข้าวขวัญเห็นแหวนเพชรที่ส่องประกายอยู่ตรงหน้าแล้วอยากร้องไห้ นึกถึงแหวนเพชรอีกวงที่เธอเคยได้รับจากคนที่ใช่ แต่ถูกส่งแบบ ‘ฝากใครมาให้ก็ไม่รู้’ ทำไมเธอต้องเจอกับอะไรอย่างงี้ด้วย ถ้าเธอรู้ล่วงหน้าล่ะก็จะไม่มาตามนัดคุณพลเลย... เช้านี้เขาโทรมาบอกว่ามีเรื่องด่วนมาก ให้รีบมาประชุมที่ตึกทีเอ็ฟซึ่งไม่ไกลจากอาคารที่เธอทำงานอยู่ ด้วยความที่เธอชินกับลูกค้าเร่งงานแบบเอาแต่ใจ ภายในสิบนาที หญิงสาวก็มาถึงหน้าห้องทำงานเขา แต่เลขากลับบอกให้เธอขึ้นไปหาเขาที่ห้องประชุมใหญ่ชั้นสูงสุดของอาคาร ข้าวขวัญนึกภาพว่าเปิดประตูเข้าไป เธอจะได้เห็นคนเต็มห้องประชุมขนาด 500 ที่นั่งวางเก้าอี้แบบสัมนา แต่เปล่าเลย ห้องประชุมมีเพียงชายหนุ่มในชุดสูทสีขาวยืนอยู่ตามลำพังท่ามกลางดอกไม้สีชมพูบานสะพรั่งไปทั้งห้อง ฉากหลังเป็นหน้าต่างบานใหญ่ที่เปิดม่านให้เห็นวิวมหานครกรุงเทพในวันที่ท้องฟ้าแจ่มใส อีกด้านซึ่งเคยเป็นหน้าเวทีจัดสัมนา ฉายโปรเจคเตอร์จากกล้องที่ตั้งไว้เก็บภาพช่วงเวลาสำคัญอันแสนหวานนี้ “ข้าวจ๋า” ...อย่ามัวชักช้า ตอบรับเร็วๆ สิวะ กูเมื่อย! อุตส่าห์ลงทุนเอาเพชรมาล่อ อย่าบอกนะว่าไม่พอใจวงเล็กไป? ...นี่เขาใจป้ำสุดๆ แล้วนะ ไม่เคยให้ใครมากขนาดนี้มาก่อน อย่างน้อยเธอก็เป็นผู้หญิงที่เขารู้สึกถูกชะตามาแต่ต้น ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเป็นไฮโซเก๊ที่เคยโดนไอ้น้องเป๋ของเขาเอาจนยับเยินหมดแล้ว ฉากขอแต่งงานนี้อาจจะเป็นของจริงก็ได้ ...อีกอย่าง เมื่อเทียบกับมูลค่าของงาน ถ้าเธอทำสำเร็จ แหวนเพชรห้ากะรัตวงนี้ก็นับว่าจิ๊บๆ ถือว่าให้รางวัลล่วงหน้า “...ว่าไงจ๊ะ” “อ่า... มันเร็วเกินไปมั๊ยคะ? ข้าวยังไม่ได้คิดไปไกลขนาดนั้น” “อย่างงี้ก็แล้วกัน...” คุณพลรีบเอาแหวนเพชรร้อยใส่สร้อยทองเส้นเล็กๆ ที่เตรียมมาแถมให้อีกหน่อย เขาคาดเดาไม่ผิดเลยว่าเธอต้องเล่นตัว “...ถ้าข้าวยังไม่แน่ใจ แต่ไม่รังเกียจผม ก็ใส่มันเป็นจี้ก่อน ไว้เราพร้อมเมื่อไหร่ ค่อยสวมนิ้ว แล้วประกาศหมั้นอย่างเป็นทางการ ดีมั๊ยจ๊ะ?” ฝันไปเหอะ ไม่มีวันนั้นหรอก ...ดีนะที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน ถ้าเธอรีบตระครุบเขาเอาไปทำผัวล่ะก็ งานนี้เขาขาดทุนย่อยยับแน่! แต่ถึงยังไง โปรเจ็คนี้ก็น่าลองเอาตัวเข้าเสี่ยง มีแต่ต้องทำแบบนี้เท่านั้น ถึงจะหลอกใช้เธอได้อย่างสบายใจ ผู้หญิงร้อยทั้งร้อย เจอผู้ชายบอกรักและขอแต่งงานอย่างงี้เข้าไปก็ละลายทุกคนล่ะวะ อย่างว่าแต่เขามันระดับไหน มีผู้ชายสักกี่คนวะที่มีปัญญาขอแต่งงานบนยอดตึกสี่สิบชั้นที่ตัวเองเป็นเจ้าของ รอไอ้เป๋นั่นน่ะเหรอ เหอๆ... เกิดใหม่อีกสิบชาติ ก็ยังไม่มีปัญญา ต่อให้มีตึก ซื่อบื้ออย่างมันก็จัดฉากทำโรแมนติกอย่างงี้ไม่เป็นหรอก เป็นแต่จับขึ้นเตียงตั้งหน้าตั้งตาปล้ำ ไม่งั้นเธอจะโมโหจนเอาเรื่องบัดสีขนาดนั้นไปฟ้องตำรวจให้อับอายทำไม “คุณพลคะ... ข้าว...” หญิงสาวพูดไม่ออก รู้สึกเหมือนอกหักรักสลายทั้งๆ ที่มีผู้ชายสมบูรณ์แบบกำลังขอเธอแต่งงาน ถ้าเพียงแต่เธอรักคุณพลสักนิด เวลานี้เธอจะมีความสุขสักแค่ไหนหนอ หรือว่า... ควรรักคนที่เขารักเราดีกว่า? พลเห็นสีหน้าของหญิงสาวตอนที่เขาบรรจงสวมสร้อยคอร้อยแหวนให้ก็รู้ได้ในทันทีว่าเธอหวั่นไหวแล้ว ชายหนุ่มกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ รู้สึกเหมือนกำลังใส่ปลอกคอสัตว์ป่าที่เขาล่ามาเลี้ยงไว้ใช้งาน  ...หึหึ ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่เชื่องกับ ‘ว่าที่สามีมหาเศรษฐีแสนดี’ หรอกน่า ยิ่งไฮโซจอมปลอมอย่างเธอคิดจะจับผู้ชายรวยๆ อยู่แล้วด้วย “ผมภูมิใจจัง ในที่สุดก็ได้พบนางในดวงใจที่ไม่ใช่แค่สวยอย่างเดียว ข้าวของผมฉลาด สามารถช่วยส่งเสริมธุรกิจได้ ต้องอย่างงี้สิ ถึงจะเหมาะสมกับตำแหน่งสตรีหมายเลขหนึ่งของทรูฟู๊ต” ขอให้งานสำคัญสำเร็จก่อนเถอะ! จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 54 14:51:03

ความคิดเห็นที่ 2 นำทัพพ์กำลังอยากจะบ้าตาย ป้าจี้ของเขาหายไปไหนไม่รู้กว่าสัปดาห์แล้ว เขาตามหาจนทั่วทุกที่ แต่ก็ไม่เจอ ถามทุกคนที่เขารู้จักแต่ก็ไม่มีใครรู้เห็น แน่นอนเขาย่อมต้องถามคนที่ป้าจี้ไปพบบ่อยๆ ในช่วงนี้ แต่พี่:-)ก็ไม่รู้เรื่อง ได้แต่โทรหาเพื่อนที่เป็นตำรวจมาช่วยอีกแรง ส่วนลุงสิบกลับบ้านมาแค่สองสามวันก็เดินทางไปช่วยงานอบรมอาจารย์ทางใต้ ยังไม่เคยเห็นหน้าป้าของเขาด้วยซ้ำ เขาโทรขออนุญาตค้นบ้านลุงสิบเพราะเห็นป้าจี้ชอบอ้างว่าไปคุยกับคุณย่าบ่อยๆ โกหกชัดๆ มันจะเป็นไปได้ยังไง ไม่รู้มาแอบทำอะไรอยู่บ้านลุงแกหรือเปล่า แต่ก็ไม่พบร่อยรอยอะไรเลย มันแปลกตรงที่ ทุกครั้งที่ป้าจี้หายตัวไป สีฝุ่นที่เขาแอบโรยไว้กลับไม่มีใครเหยียบ หน้าบันไดปราศจากรอยเท้าราวกับไม่มีใครออกไปจากบ้านหลังน้อยเลย หรือมีทางออกทางอื่น? “ดูจากหลักฐานแวดล้อมแล้ว ไม่น่าจะเป็นการลักพาตัว หรือเรียกค่าไถ่ ดังนั้น คงมีทางเดียว... คือต้องรอเธอกลับมาเอง” แม้แต่ตำรวจก็หมดปัญญาช่วย นำทัพพ์กลัวเรื่องจะบานปลายใหญ่โต จึงยังไม่กล้าบอกความจริงกับคนที่บ้าน ที่น่าปวดหัวคือ พี่พลดันพาข้าวขวัญกลับมาในเวลาที่เขาต้องการปกปิดเรื่องป้าจี้หายตัวพอดี! คราวนี้ไม่ได้มาแค่สองคน แต่พ่วงทีมงานวิจัยหลายคนซึ่งเป็นชาวต่างชาติจากบรรษัทข้ามชาติที่กำลังจะควบกิจการกับเครือทีเอ็ฟมาดูงานด้วย! “แกไม่ต้องทำหน้าไม่ต้อนรับขนาดนั้นก็ได้ พวกเค้าไม่ได้ค้างบ้านแกเหมือนฉันกับข้าวหรอกน่า แค่มาเช้าเย็นกลับ” แค่นั้น เขาก็กลัวแล้ว ไม่รู้ว่าพี่พลมีแผนอะไรกันแน่ แต่พอดีมีเรื่องของป้าจี้ให้กลุ้มใจกว่า “เอ๊ะ แล้วนี่น้องสะใภ้ฉันไปไหนซะล่ะ?” “อ่า... พอดีเราทะเลาะกันนิดหน่อย” นำทัพพ์แก้ตัว “แล้วไง งอนกลับบ้านเหรอ? เดี๋ยวฉันช่วยโทรตามให้ อะไรกันผัวเมีย...” “ไม่ต้องๆ” เขารีบตัดบท “...เค้าไปนอนบ้านเพื่อน วันสองวันหายงอนก็กลับมาแล้ว” โชคดีที่คำพูดของเขากลายเป็นจริง วันรุ่งขึ้น ป้าจี้ก็โผล่มา ทว่า... นำทัพพ์รู้สึกเหมือนใจสลาย ตอนที่ร่างบอบบางผวาเข้าสู่อ้อมกอดเขาแล้วร้องไห้โฮๆ “ฮือๆๆๆ... ป้าขอโทษ...” นอกจากขอโทษแล้ว เธอไม่ยอมบอกเล่าอะไรให้เขารู้เลยแม้แต่น้อย ป้าตัวน้อยของเขาไปเจอกับอะไรมา? โดนใครรังแก?... หรือว่า... ถ้าให้เดา... หน้าตาของเธอ... มันคล้ายๆ กับ... เด็กสาวที่กำลังมีความรัก! ใคร? ถ้าป้าจี้กำลังมีความรักจริงๆ อย่างที่เขาสงสัย ใครคือชายคนนั้น? สัญชาติญาณบอกเขาว่า จะต้องเป็นคนใกล้ตัว... อยู่ไม่ไกลจากที่นี่... ปิ๊ง... พี่:-)! ช่วยไม่ได้จริงๆ ที่หน้ารุ่นพี่ที่เคารพรักโผล่มาตรงช่องว่างสำหรับเติมคำตอบพอเหมาะพอดี! “เฮ่ย... จะบ้าเหรอ :-)... ใครจะเอาป้ามืง อ้อ... โทษที หุหุ ไม่ใช่รสนิยมกูแน่ๆ แล้วถ้ากูจะเอามัน ก็ไม่หลบๆ ซ่อนๆ หรอก” ก็จริงของพี่:-) งั้น... ใครกัน? ปิ๊ง... ลุงสิบ! ลบๆๆ... นำทัพพ์รีบลบภาพลุงสิบที่เคารพรักออกไปจากช่องว่างสำหรับเติมคำตอบ รู้สึกผิดที่บังอาจคิดอะไรล่วงเกิน ...จะเป็นไปได้ยังไง ป้าจี้กับลุงสิบ ไม่มีทางอยู่แล้ว ต้องโทษรอยเท้าป้าจี้ที่นำทางไปห้องทำงานพี่:-)กับบ้านลุงสิบ ทำให้เขาคิดอะไรบ้าๆ เฮ่อ........ ยิ่งคิด ก็ยิ่งตัน... หรือว่าจะเป็นเพื่อนบ้านแถวๆ นี้? เขาคงต้องจับตาดูเธอให้ดีกว่าที่ผ่านๆ มาซะแล้ว ที่สำคัญ ต้องไม่ให้เธอมีโอกาสอยู่คนเดียวเด็ดขาด! “อะไรนะ จะให้ฉันนอนกับยัยจี้เส้น อ้อ... คู่หมั้นของคุณ?” ข้าวขวัญไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมนำทัพพ์ถึงมาขอร้องอะไรเธอแปลกๆ แบบนี้ “ไม่ใช่คู่หมั้น...” “งั้นอะไร? ‘เพื่อนสนิท’ อีกคนงั้นสิ” ข้าวขวัญประชด เธอไม่เปิดโอกาสให้เขาได้ชี้แจง นำทัพพ์เองก็หมดแรงที่จะอธิบายแล้วว่า ป้าจี้เป็นอะไรกับเขา “เอาเถอะน่า จะเป็นอะไรกับเราก็ตาม เราขอให้เธอช่วยย้ายไปอยู่ที่บ้านของเค้าหน่อยนะ” เป็นเพราะป้าจี้ดื้อ ไม่ยอมย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้ด้วยกัน ถ้าจะให้เขาเป็นฝ่ายย้ายไปอยู่ทางโน้น ก็ห่วงข้าวขวัญนอนบ้านหลังนี้กับคุณพลสองคน อีกอย่าง เธอจะยิ่งเข้าใจความสัมพันธ์ของเขากับป้าจี้ผิดเข้าไปใหญ่ “ไม่... ฉันไม่ยอมนอนในยุ้งข้าวนั่นเด็ดขาด” ข้าวขวัญยังเจ็บปวดไม่หายที่นำทัพพ์ทำบัดสีกับอดีตเลขาของเธอในที่ที่เธอกับเขาเคยมีความหลังร่วมกัน “ทำไมล่ะข้าว... ไปนอนกับยัยจี้สิ สะใภ้สองคนทำความสนิทสนมกันไว้ก็ดี อีกไม่นานเราก็กลายเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว” นำทัพพ์ไม่รู้สึกขอบคุณพี่ชายเลยที่ช่วยกล่อมข้าวขวัญอีกแรง ที่เขาพูดไม่ออกคือ เธอยอมตกลง! นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่ข้าวขวัญก้าวผ่านประตูไม้ที่เคยปิดตายอยู่หลายปีเข้าไปในยุ้งข้าวที่คิดว่าชาตินี้จะไม่มีวันได้เห็นภายใน... ครั้งก่อน เธอตกใจกับภาพอนาจารจนไม่ทันได้ดูอะไรเลย แต่ครั้งนี้ เธอมีเวลาสำรวจดูจนพอใจ ท่ามกลางแสงสว่างจากโคมไฟ บรรยากาศภายในบ้านหลังน้อยอบอุ่นน่าอยู่ทีเดียว... ตอนเด็กๆ ข้าวขวัญเคยจินตนาการวาดภาพภายในยุ้งข้าวหลังนี้ไว้มากมาย แต่ไม่เคยคิดเลยว่าจะเป็นการตกแต่งภายในแนวผสมผสาน อนุรักษ์ของเก่าไว้กับวัสดุใหม่ได้อย่างลงตัวแบบนี้ ยัยจี้เส้นนับว่ามีรสนิยมไม่เลว เตียงมีเพียงเตียงเดียว ยัยจี้เส้นคงสำนึกตัวว่า ใครกันแน่ที่เป็นเจ้าของบ้านตัวจริง จึงเสียสละให้เธอนอนบนเตียง ตัวเองลงไปมุดถุงนอนอยู่บนพื้นไม่ไกล ความจริงข้าวขวัญน่าจะสะใจ แต่ไม่รู้ทำไม เธอเห็นแล้วกลับรู้สึกไม่สบายใจเลย “ปกติฉันถือตัวนะ ฉันไม่นอนร่วมเตียงกับใคร แต่ฉันอนุญาตให้เธอขึ้นมานอนบนเตียงเดียวกันก็ได้ ” ข้าวขวัญบอกตัวเองว่า เป็นเพราะคุณพลขอร้องให้สะใภ้สองคนสามัคคีกันไว้หรอกนะ ไม่ใช่เพราะอะไรอย่างอื่น ที่น่าแค้นที่สุดก็คือ... “อ่า... ไม่ล่ะค่ะ บอสนอนคนเดียวเถอะ จี้นอนในถุงนี่แหละ” อ๊ายยยย... ยัยเด็กบ้ากล้าปฏิเสธน้ำใจอันประเสริฐของเธอเหรอ? คิดดูสิ มีที่ไหนกัน โดนมันแย่งทั้งผู้ชาย แย่งทั้งบ้านไป แล้วเธอยังใจกว้างให้มันนอนด้วยอีก ไม่ฆ่ามันก็บุญแล้ว ดี!... งั้นก็นอนที่พื้นไปแหละ!!! “คุณพลว่าอะไรนะคะ... ซื้อโรงเรียนชาวนา?” ข้าวขวัญได้ยินแล้วอยากเป็นลม “อ่าฮะ... เราประชุมกันภายในแล้ว เห็นว่าโรงเรียนชาวนาน่าจะเป็นองค์กรอิสระที่แรกที่เข้ามารวมตัวกับโครงการเกษตรอินทรีย์ของเรา” ยิงนกนัดเดียวได้ไม่รู้ตั้งกี่ตัว... ถ้า ‘ณ นครแห่งข้าว’ อยู่ภายใต้การดูแลของเขา เมล็ดพันธุ์ข้าวพื้นบ้านหายากทั้งหลายก็อยู่ในกำมือ รวมไปถึง ภาพพจน์ ‘ผู้นำด้านเกษตรอินทรีย์’ ของลุงสิบก็จะแถมมาด้วย จากนั้นก็แทรกซึมเข้าไปในองค์กรอิสระต่างๆ ที่รวมตัวกันเป็นเครือข่ายขัดขวางธุรกิจของเขา ให้มันแตกคอกันและบีบให้ทยอยกันเข้ามาสวามิภักดิ์เป็นพวกเดียวกับเครือทีเอ็ฟตามโรงเรียนชาวนา หึหึ... ปลาใหญ่กลืนปลาเล็ก สุดท้าย วงการเกษตรไทยก็ต้องตกอยู่ในอุ้งมือเขา ส่วนไอ้ทัพพ์น้องเป๋นอกคอกของเขา... เตรียมตัวเตรียมใจไว้เลย เขามีแผนเด็ดสำหรับมันโดยเฉพาะ แต่รอให้แผนการขั้นแรกสำเร็จซะก่อน! ”ทีนี้ ก็ถึงเวลาที่ข้าวต้องออกโรงแล้วนะจ๊ะ” “ออกโรง?” “ใช่แล้ว... ดูท่าลุงสิบคงไม่ยอมเจอผมง่ายๆ เฮ่อ... พวกอนุรักษ์นิยมหัวโบราณ คงไม่เข้าใจว่าเราต้องการยื่นมือเข้าช่วยโลก ...ข้าวเป็นคนทำวิจัยตลาดเกษตรกรเอง ก็น่าจะรู้แล้วนี่นาว่า ชาวไร่ชาวนามีทัศนคติต่อ ‘การใส่ปุ๋ยเคมีและฉีดยาฆ่าแมลง’ เทียบกับ ‘ผสมปุ๋ยกับน้ำหมักสมุนไพรใช้เอง’ ต่างกันยังไง ...ไม่มีใคร ‘เชื่อมือตัวเอง’ แต่พวกเขา ‘เชื่อเรา’ ...ยอมจ่ายเงินซื้อผลิตภัณฑ์ทุกอย่างที่มีโลโก้เรา เพราะมั่นใจว่าทำให้พวกเขาได้ผลผลิตดีแน่ๆ” ข้าวขวัญยอมรับว่าเป็นเรื่องจริง หลายเดือนมานี้ เธอส่งทีมออกไปวิจัยตลาด ก็พบว่าชาวไร่ชาวนามีความคิดแบบนั้น “ส่วนผู้บริโภคก็ต้องการความเชื่อมั่น ใครจะไปแน่ใจว่าตาสีตาสาไม่ได้โมเม แปะป้าย ‘ออแกนนิค’ เพื่อขายของราคาแพงขึ้น ไม่รู้ออแกนนิคจริงแค่ไหน เพราะทุกคนใส่ปุ๋ยใส่ยากันหมด แต่ถ้าเป็นเรา มีมาตรฐานจากรัฐบาลไทยเป็นประกันล่ะ?” ข้าวขวัญนึกภาพตามแล้วเถียงไม่ออก... คุณพลเห็นดังนั้นก็รีบล้างสมองต่อ “จะผลักดันเกษตรอินทรีย์ให้เป็นการเกษตรกระแสหลัก มีแต่ต้อง ‘ปฏิวัติซ้อนปฏิวัติเขียว’ เท่านั้น... ถ้ามัวแต่ดื้อตั้งองค์กรอิสระขึ้นมาต่างคนต่างทำ ไม่มีรัฐบาลสนับสนุน ไม่มีทุน ไม่มีเทคโนโลยี มีแต่มือเปล่าๆ ...มันจะไปได้สักกี่น้ำ?” คำพูดของคุณพลทำให้ข้าวขวัญนึกถึงข้ออ้างของจิ๋นซีฮ่องเต้ในการทำสงครามรวมประเทศจีน ...เพื่อไม่ให้แผ่นดินแบ่งแยกเป็นก๊กเป็นเหล่า มีแต่ต้องให้รัฐที่แข็งแกร่งที่สุดทำสงครามรวบรวมดินแดนให้เป็นหนึ่งเดียวเท่านั้น แผ่นดินถึงจะสงบสุขได้ แต่... มันใช่อย่างที่เขาพูดหรือเปล่า? “ขนาดกรรมการผู้จัดการบริษัทเกษตรยักษ์ใหญ่อย่างคุณพล ยังไม่ยอมเจอเลย แล้วเค้าจะยอมคุยกับข้าวเหรอคะ?” “ทูตสาวสวยฝีปากเอกซะอย่าง... ผมเชื่อมั่นว่าข้าวต้องทำได้ เราไม่ได้ซื้อโรงเรียนชาวนาเฉยๆ แต่เรามีทุนมหาศาลมาสนับสนุน และยังจะเชิญลุงสิบเข้ามาเป็นกรรมการที่ปรึกษาของทรูฟู๊ตด้วย” จากชาวนาก็จะมีตำแหน่งใหญ่โตในบริษัทยักษ์ใหญ่ ยิ่งถ้าการควบรวมกิจการสำเร็จก็นับว่าใหญ่ระดับโลก เขาอยากจะบอกให้คุณลูกสาวช่วยเอาแหวนหมั้นห้ากระรัตที่เขาให้ไปอวดพ่อจริงๆ จะได้เอาไปฝันเล่นๆ ว่ากำลังจะเป็นพ่อตาทรูฟู๊ต ...ได้ขนาดนี้คงจะพอใจแล้ว หวังว่าคงไม่มาทำหยิ่งต่อรองค่าตัวอีกนะ คุณพลคิดผิด... ลุงสิบปฏิเสธ แต่ไม่ได้ต่อรองค่าตัว “พ่อไม่ขายโรงเรียนนี้แน่นอน!” ข้าวขวัญเคยหวังว่า สักวัน เธออาจจะมีโอกาสช่วยพ่อ ทำให้ชาวไร่ชาวนาเลิกใช้ปุ๋ยยาหันมาทำเกษตรแบบธรรมชาติได้ พอคุณพลชวนมาทำงานนี้ด้วยกัน เธอจึงตอบตกลง แต่พ่อชี้ให้เธอเห็นว่า เกษตรอินทรีย์ของพ่อกับนายพลต่างกันตรงที่คนหนึ่งพยายามให้เกษตรกรรายย่อยพึ่งพาตนเองได้ แต่ที่นายพลกำลังทำอยู่คือการขยายพื้นที่การเกษตรเชิงเดี่ยว ปลูกพืชเศรษฐกิจชนิดเดียวในพื้นที่กว้างๆ เพื่ออุตสาหกรรมอาหารที่แปะป้ายปลอดสารพิษได้ โดยการดึงเกษตรกรเข้าร่วมโครงการเพื่อแบกรับความเสี่ยงแทนบรรษัทที่ขายทุกอย่างให้พวกเขาเท่านั้น “พ่อคิดว่า ยักษ์ใหญ่อย่างทีเอฟทรูฟู๊ตไม่มีวันมาสนใจอะไรองค์กรอิสระเล็กๆ กระจอกๆ ของเราหรอก เรื่องนี้ต้องมีเบื้องหลังอะไรสักอย่าง ถ้าลูกจะช่วยพ่อจริงๆ ละก็... สืบมาให้พ่อ ไอ้หมอนี่มันต้องการอะไรกันแน่?” ข้าวขวัญกำ ‘แหวนร้อนสร้อยคอ’ ที่ซ่อนอยู่ในเสื้อของเธอด้วยความหวั่นวิตก เธอจะทำยังไงดีหนอ? นานมาแล้ว เธอเคยอ่านเรื่องของสาวงามล่มเมืองที่ถูกส่งไปเป็นบรรณาการจักรพรรดิ์ฝ่ายศัตรู มีหน้าที่เป็นสายลับและทำให้จักรพรรดิ์ลุ่มหลงจนพ่ายแพ้สงคราม เธอเคยสงสัยว่าความรู้สึกของผู้หญิงคนนั้นมันจะเป็นยังไงนะ ...แลกร่างกายเพื่อทำร้ายชายที่หลงรักตัวเองจนตาย... ข้าวขวัญสะบัดหัว บ้าน่า... คิดอะไรไปถึงไหน เรื่องของเธอไม่เหมือนกันสักหน่อย หลังจากพ่อกลับบ้านไปนอนแล้ว เธอยังคงนั่งคิดหนักอยู่ที่ระเบียงยุ้งข้าวอีกครึ่งค่อนคืน จนกระทั่งสี น้ำเงินเข้มบนท้องฟ้าเริ่มซีดลงจึงนึกได้ว่าสมควรเข้านอนแล้ว ป่านนี้ ยัยจี้เส้นคงหลับปุ๋ยสบายใจอยู่ในถุงนอนที่พื้น น่าอิจฉาจริงๆ คนที่เกิดมาติงต๊องๆ ไม่ทำประโยชน์อะไร แต่ไม่ต้องคิดมาก ...ดีจังเลย ‘ทำไมพ่อถึงยกยุ้งข้าวให้เค้าง่ายๆ ล่ะคะ?’ คืนนี้ลุงสิบกลับบ้าน พอลูกสาวโทรมาขอคำปรึกษา เขาจึงบอกให้เธอออกมาคุยกันที่ระเบียงหน้ายุ้งข้าว พอเจอหน้าเธอก็ถามสิ่งที่ติดใจสงสัย ‘...ขวัญนึกว่ายุ้งข้าวหลังนี้มีความสำคัญอะไรซะอีก’ พ่อของข้าวขวัญนิ่งอึ้งไปพักใหญ่... ‘ไม่มีหรอกลูก มันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้วล่ะ ปิดไว้เฉยๆ ก็เปล่าประโยชน์ สู้ให้คนที่เค้าต้องการใช้งานดีกว่า’ ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว? หมายความว่ายังไง? หรือมันเคยสำคัญ? ยังไงก็ช่างเถอะ ยัยจี้เส้นนี่นะ ดวงมันดีซะอย่าง ขนาดพ่อเธอไม่รู้เรื่องรู้ราวก็ยกยุ้งข้าวให้ คนอย่างเธอจะไปแข่งวาสนาอะไรกับเขาได้ ...ข้าวขวัญรู้สึกเจ็บตื้อในอกเมื่อคิดถึงตอนที่นำทัพพ์ช่วยถือกระเป๋ามาส่งเธอที่นี่เมื่อคืนวาน ‘ขวัญ... ยังไง เราฝากให้เธอช่วยดูแลเค้าด้วยนะ พยายามอย่าให้เค้าอยู่คนเดียว’ น้ำเสียงของเขาฟังดูเป็นห่วงเป็นใยยัยจี้เส้นอย่างเปิดเผย ไม่แคร์เลยว่าสายตาวิงวอนที่เขามองมานั้นจะทำให้เธอต้องปวดใจแค่ไหน ข้าวขวัญไม่เข้าใจว่าทำไมนำทัพพ์ถึงวานเธอช่วยอะไรแบบนั้น พาลโมโหว่า จะอะไรนักหนา ไม่ใช่เด็กอมมือสักหน่อย ทำเป็นห่วงไปได้ ...จนกระทั่งเปิดประตูยุ้งข้าวเข้าไปเห็นเด็กบ้ากำลังนอนคุมโปงหลับสบายน่าหมั่นไส้อยู่ในถุงนอน โทษทีนะนำทัพพ์ จะฝากอะไรให้ใครดูแล ทำไมไม่ดูดีๆ ซะก่อน นี่แม่มดดำตัวอิจฉานะ ไม่ใช่นางเอก ลูกสาวลุงสิบจงใจเดินเตะ... เอ้ย เดินสะดุด ‘ก้อนอะไรไม่รู้ที่พื้น’ สุดแรง ‘ช่วยไม่ได้ อยากนอนที่พื้นเอง ในยุ้งข้าวมันมืดนี่นา’ แต่แล้วข้าวขวัญก็ต้องอ้าปากค้างด้วยความตกใจ เมื่อร่างที่โดนแรงริษยาจากปลายเท้าเธอลอยข้ามเตียงไปตกที่มุมห้อง “จ๊ากกกก... ไม่น้า!!!” ...เธอเคยเป็นแชมป์มวยเยาวชนหญิงก็จริง แต่เตะเบาๆ แค่นี้ ต่อให้ร่างบางแค่ไหน ก็ไม่มีทางกระเด็นไกลถึงขนาดนั้น คนทำผิดคิดร้ายรีบควานหาสวิทช์เปิดไฟมือไม้สั่น แช๊ะ... เมื่อแสงจากโคมไฟขับไล่ความมืดไปจากบ้านหลังน้อย ข้าวขวัญก็พบว่า สิ่งที่เธอเตะกระเด็นไม่ใช่ยัยจี้เส้นอย่างที่คิด แต่เป็นหมอนข้างใบหนึ่ง... บ้าจริงๆ ทำคนเค้าตกใจหมด หญิงสาวเป่าปากด้วยความโล่งอก แต่เมื่อมองหาไปทั่วบ้านไม่เจอตัว ก็ชักเอะใจ “แองเจลล่า...” ข้าวขวัญตะโกนเรียก “...แองจี้...” เงียบ... ไม่มีเสียงตอบ ข้าวขวัญเคาะประตูห้องน้ำสองทีแล้วบิดลูกบิด ปรากฎว่าไม่ล๊อคจึงเปิดเข้าไปดู ว่างเปล่า...??? เธอค้นหาไปทั่วบ้าน ดึงผ้าห่มบนเตียงขึ้นมา แล้วก้มลงไปดูใต้เตียง เปิดตู้ ค้นดูทุกซอกทุกมุมที่เด็กบ้าน่าจะมุดลงไปอยู่ได้ แต่ก็ไม่เจออะไรทั้งนั้น เป็นไปได้อย่างไรกัน ...บ้านนี้ดัดแปลงจากยุ้งข้าวขนาดแค่ไม่กี่ตารางเมตร ตกแต่งเหมือนห้องชุดแบบสตูดิโอซึ่งไม่มีผนังกั้นระหว่างส่วนนั่งเล่น เตรียมอาหาร กับห้องนอน มีก็แค่กระพ้อมข้าวเก่าๆ ใบใหญ่ซึ่งเธอเดาเอาเองว่าน่าจะเป็นของเก่าของบ้านเธอเองวางไว้แทนฉากกั้นแบ่งพื้นที่ใช้สอยให้เป็นสัดส่วน ...เฟอร์นิเจอร์ก็มีไม่มาก ทุกอย่างโปร่งตา ไม่น่าจะมีมุมมืดซุกซ่อนตัวได้ มองไปก็เห็นทั่วบ้านแล้ว ...มีก็แต่ห้องน้ำซึ่งต่อเติมขึ้นมาใหม่เท่านั้นที่ลับตา ทางเข้าออกมีแค่ประตูหน้าทางเดียวเท่านั้น เธอก็นั่งอยู่ที่ระเบียงตลอดทั้งคืน... แล้วยัยจี้เส้นหายไปไหนได้ยังไง? หญิงสาวเพิ่งจะเข้าใจในตอนนี้เอง ว่าทำไมนำทัพพ์ถึงสั่งให้เธอดูแล และกำชับว่า ‘พยายามอย่าให้เค้าอยู่คนเดียว’ แปลว่าเขาต้องรู้เรื่องนี้มาก่อนน่ะสิ! จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 54 14:54:16

ความคิดเห็นที่ 3 แม่มดเอ๊ย นรกจะกินศีรษะมั้ยนั่น จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 54 20:47:37

ความคิดเห็นที่ 4 ระทึกดวงฤทัยขอรับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 13:01:42