ความคิดเห็นที่ 1 **** มาอ่านกันต่อค่ะ จักเป็นด้วยอุปาทานหรือสิ่งใดก็ตามแต่ เขารู้สึกราวกับว่ากังวานแห่งสุรเสียงนั้นทรงอำนาจกว่าที่เคยเป็น ชิณณะอึกอักอยู่ครู่หนึ่งก็ตัดสินใจจักยอมเสี่ยงใช้วาจาลวงแห่งตนพลิกดำให้เป็นขาวอีกคำรบ แสงแห่งความหวังแม้มีเหลือเพียงน้อยนิดแต่ก็ยังคงเรียกว่าความหวังอยู่นั่นเอง แล้วไฉนเขาจึงจักทิ้งมันไปเสียเล่า ในเมื่อทางรอดของเขามีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น หากยังมิทันได้พูดออกไปแม้เพียงครึ่งคำ ร่างสูงก็สะดุ้งขึ้นสุดตัว ดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจถึงขีดสุดเมื่อมองเห็นบุรุษหนึ่งสวมพัสตราภรณ์เฉกกษัตราธิราชยืนถือดาบยาวคมวับอยู่ด้านหลังบัลลังก์ทอง บุรุษที่รูปร่างสูงใหญ่กว่าคนธรรมดา ส่วนศีรษะนั้นสูงจนจรดเพดานแห่งท้องพระโรง สายตาดุดันจับจ้องมาที่เขาเพียงผู้เดียว จักเป็นผู้ใดได้อีกฤๅ นอกจากเทวาผู้รักษาเศวตฉัตรธาตวากร สำนึกของชิณณะบอกตนเอง ความหวาดกลัวจนถึงขีดสุดยังให้เจ้าตัวลุกพรวดขึ้นวิ่งถลาไปซุกตัวอยู่ที่มุมหนึ่ง ท่ามกลางความตกใจแลแปลกใจของทุกคนในที่นั้น นายกองที่ทำหน้าที่ควบคุมตัวอยู่รีบถวายความเคารพแล้วเร่งเข้าไปพาตัวนักโทษกลับมานั่งที่เดิม ทว่าในสายตาของชิณณะนั้น เขากลับเห็นนายกองนายนั้นเป็นบุรุษร่างสูงใหญ่ ใบหน้าดุ สวมผ้านุ่งสีแดงเลือด เปลือยอกหนั่นหนาเผยผิวสีทองแดงเดินเข้ามาใกล้ อาการหวาดกลัวจนลนลานจึงยิ่งหนักกว่าเก่า “ย...อย่า อย่าเข้ามา ออกไป ข้าบอกให้ออกไป” นายกองถึงแก่ชะงักทำอันใดมิถูก เจ้าตัวเหลียวซ้ายแลขวาอย่างขอความช่วยเหลือ แต่ยังไม่ทันที่ผู้ใดจักขยับตัวเข้ามาช่วยเหลือ เสียงลั่นๆ ของชิณณะก็แผดลั่นอีกคำรบ “ข้ายอม ข้ายอมแล้ว ข้าคิดการใหญ่เป็นทุรยศจริงแท้ ข้าหมายจักได้ครองธาตวากรเพียงผู้เดียว ธาตวากรพึงอยู่ในมือของข้ามากกว่าที่จักเป็นของเจ้าหลวงขี้โรคนั่น ข้าหมายใจว่าขึ้นนั่งเมืองเมื่อใดก็จักกำจัดเสี้ยนหนามตำใจข้ามาช้านานให้สิ้นในคราวเดียวกันด้วย ทั้งศิขริน ทั้งคนของมัน” ถ้อยคำที่พรั่งพรูจากปากราวน้ำที่ทำนบพังทลายนั้นทำให้ผู้ที่ยังไม่รู้ความที่เกิดขึ้นนั้นพากันตกใจหาน้อยไม่ ข้างผู้ที่รู้ความดีอยู่แล้วต่างก็แปลกใจใช่น้อย ที่จู่ๆ ชิณณะก็ยอมรับทุกสิ่งออกมาง่ายดายดั่งนี้ แต่ไม่ทันนาน ความแปลกใจแลความตกใจดังว่านั้นก็กลับแปรมาเป็นความหนาวเยือกตลอดทั้งตนจนเส้นโลมาลุกชัน เมื่อฉุกคิดได้ว่า สาเหตุใดที่ทำให้ชิณณะมีอาการเยี่ยงนี้ ความคิดเห็นที่พ้องกันโดยมิได้นัดหมายทำให้แต่ละคนพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ข้าราชบริพารอาวุโสหลายคนถึงกับยกมือขึ้นไหว้สิ่งที่มองไม่เห็นนั้นด้วยอาการเคารพกึ่งเกรงกลัวไม่น้อย นานเท่านาน กว่าที่ความสงบจักคืนมาสู่ท้องพระโรงอีกคำรบ ชิณณะค่อยสงบลงแล้วก็จริง หากความหวาดกลัวยังฉายชัดอยู่ในสีหน้าแลแววตา ร่างสูงที่เบียดซุกอยู่กับนายกองที่คุมตัวตนไว้ ดวงตาที่แลกวาดไปรอบตัวอย่างคนหวาดระแวงในสิ่งที่มองไม่เห็นนั้น ไม่เหลือเค้าแห่งความองอาจแลยะโสดั่งที่เคยเห็นจนชินตานั้น ก่อให้เกิดภาพอันน่าสังเวชใจใช่น้อย แม้แต่เจ้าชายศิขรินเองก็ทรงอดที่จักเวทนาคู่อริมิได้ วูบหนึ่งที่ทรงนึกถึงองค์เอง จักทรงเป็นเยี่ยงชิณณะฤๅไม่หนอ ในเมื่อพระองค์ก็ทรงคิดการทุรยศเยี่ยงเดียวกับมัน ขึ้นชื่อว่ากบฏเสียแล้ว ไม่ว่าจักทำไปเพราะเหตุผลอย่างใดก็ตามแต่ ก็ย่อมเป็นกบฏอยู่วันยังค่ำ ยากจักแก้ไขลบล้างเสียได้ ข้างเจ้าหลวงวายุกูลก็ทรงทอดเพลาครู่หนึ่ง คะเนว่าขวัญของเสวกามาตย์จักคืนร่างดีแล้ว ก็เริ่มต้นรับสั่ง “ข้าแจ้งใจในเหตุผลของชิณณะแล้ว บัดนี้ก็เหลือเพียงเจ้า ศิขริน” “ข้าบาทยอมรับว่าเดิมนั้นได้คิดการเป็นทุรยศจริง หากเมื่อเคลื่อนพลมาถึงบ้านปันน้ำ ก็แจ้งข่าวจากสายของข้าบาทว่า ชิณณะคิดการใหญ่ขึ้น จึงเร่งเคลื่อนพลมาที่นี่ กระหม่อม” “เพื่อสมทบกับชิณณะรึ” “เปล่าเลย กระหม่อม หึ! เจ้าหลวงสดับความของข้าบาทแล้วอาจทรงคิดว่านี่คือคำแก้ตัวของข้าบาทก็เป็นได้ ข้าเร่งเดินทางด้วยเป็นห่วงความปลอดภัยของเจ้าหลวง” เจ้าหลวงวายุกูลสดับความแล้วก็แย้มพระโอษฐ์บางๆ สายพระเนตรที่ทอดจับอนุชาเต็มไปด้วยความรักใคร่เอ็นดูจับพระทัย ถ้อยพระวาจาที่อีกฝ่ายทรงเบิกความนั้นทรงรู้สึกได้ถึงกระแสแห่งความจริงใจ ไม่ว่าจักอย่างใด สายเลือดแลสายสัมพันธ์แห่งวงศาย่อมตัดไม่ขาดอยู่นั่นเอง ศิขรินเอย เจ้าจักรู้ตัวฤๅไม่ก็ตามแต่ หากเจ้าจงรู้ไว้เถิดหนาว่าถ้อยคำนี้ได้ล้างทัณฑ์แห่งเจ้าได้หมดสิ้นแล้ว “หัสดินทร์ เมฆา ตระลาการแลลูกขุนยินคำเบิกความของเจ้าชายศิขรินแลผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ชิณณะครบสิ้นทุกถ้อยความแล้วใช่ฤๅไม่” เจ้าหลวงวายุกูลรับสั่งเรียกสองตระลาการใหญ่ด้วยสีพระพักตร์ยิ้มๆ เมฆาเป็นตัวแทนของตระลาการทั้งปวงค้อมศีรษะรับพระราชโองการก่อนพูดขึ้นด้วยเสียงอันดังก้อง ยินทั่วทั้งท้องพระโรงนั้น “ครบสิ้นแล้ว กระหม่อม” “เช่นนั้นจงตัดสินความเถิด” “ขอเดชะ พระอาญามิพ้นเกล้า บัดนี้คณะตระลาการได้ฟังคำเบิกความครบสิ้นแล้ว แลได้ลงความเห็นไปในทางเดียวกัน ข้าบาท เมฆา ตัวแทนแห่งคณะตระลาการขอถวายผลการตัดสินความว่า ให้กุมตัวอดีตผู้สำเร็จราชการชิณณะไปสำเร็จโทษตามโทษานุโทษแห่งกบฏในยามรุ่งวันพรุ่ง ส่วนเจ้าชายศิขริน ทรงพ้นข้อกล่าวหาทั้งปวง กระหม่อม”           เจ้าชายศิขรินทรงนิ่งงันไปในบัดดล ทรงจ้องมองพระเชษฐาราวกับมิทรงเชื่อพระกรรณว่าสิ่งที่ได้สดับนั้นจักเป็นความจริงไปได้ พ้นทัณฑ์ขบถกระนั้นฤๅ จักพ้นได้อย่างใด ในเมื่อทรงแถลงชัดแล้วว่า ก่อนนี้ทรงมีพระดำริเยี่ยงใด หากมิทันได้ตรัสถาม เจ้าหลวงวายุกูลซึ่งทรงเดาพระทัยอีกฝ่ายได้ก็ทรงมีรับสั่งดักขึ้นมาเสียก่อน               “สงการึ ว่าไยจึงพ้นทัณฑ์” “กระหม่อม” “ทัณฑ์จักเกิดขึ้นต่อเมื่อได้ลงมือทำไปจนตลอดรอดฝั่งแล้ว หาใช่ยังคงเป็นแผนการในความคิดคำนึงไม่ ข้าไม่ใส่ใจว่าก่อนนี้เจ้าคิดการเยี่ยงใดไว้ หากสิ่งที่เจ้าได้ลงมือทำแล้วต่างหากคือสิ่งที่จักชี้ความผิดของเจ้า ในเมื่อเจ้าอ้างว่าที่เจ้าทำไปเพราะห่วงข้า ข้าจักถือว่านี่คือความดีความชอบของเจ้า กรรมเป็นเครื่องชี้เจตนา ในเมื่อเจ้าเจตนามาช่วยข้าโดยมิได้คิดถึงสิ่งใด ย่อมหมายว่าแท้แล้วเจ้าหาได้มีใจเป็นกบฏไม่ ซ้ำยังช่วยกุมตัวชิณณะเสียอีก แลที่สำคัญ คณะตระลาการทั้งปวงมิได้ฟังความจากเจ้าแลชิณณะแต่เพียงประการเดียว หากได้พิเคราะห์จากพยานหลักฐานทั้งปวงก่อนหน้านี้แล้ว ทั้งหมดนี้ข้าพูดผิดฤๅถูกประการใด เมฆา” “เป็นดั่งที่เจ้าหลวงรับสั่งทั้งสิ้น กระหม่อม” เมฆาทูลตอบยิ้มๆ เจ้าชายศิขรินตรัสไม่ออก แม้พระกรรณยังสดับพระราชโองการให้กุมตัวชิณณะออกไปจากท้องพระโรง แลโปรดให้ปลดพันธนาการที่รัดองค์เองออกก็ตามที หากทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเพลานี้คล้ายเป็นเพียงภาพเงาที่มีการเคลื่อนไหววูบผ่านคลองจักษุไปอย่างรวดเร็ว ไม่อาจจักทรงจับความอันใดได้อีกเลย ด้วยยังทรงมึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นจนมิรู้จักเริ่มต้นเยี่ยงใด จึงได้แต่ประทับนิ่งอยู่เยี่ยงนั้นตราบจนเจ้าหลวงวายุกูลเสด็จขึ้นจึงได้พระสติกลับคืน ฟ้าเริ่มสางแล้ว หากวรองค์สูงยังคงประทับนิ่งอยู่บนพระที่ที่ตึงเรียบอันบ่งให้รู้ว่าเจ้าของห้องยังมิได้เอนองค์บรรทมพักผ่อนเลยสักน้อย พักตร์เข้มมีแววครุ่นคิดมิรู้วาย บานพระทวารห้องบรรทมเปิดออกช้าๆ พร้อมกับร่างของใครคนหนึ่งก้าวเข้ามาด้านใน ครั้นเห็นผู้เป็นนายประทับอยู่ในลักษณาการที่เพียงมองปราดเดียวก็รู้ว่ามิได้ทรงขยับเปลี่ยนพระอิริยาบถเลย ซ้ำไม่มีเค้าว่าจักรู้สึกพระองค์ว่ามีผู้อื่นเข้ามาในห้อง อันเป็นวิสัยที่แผกไปกว่าเคย ก็ทำให้เจ้าตัวชะงักไปนิดหนึ่ง “ดำริอันใดอยู่ กระหม่อม” เสียงทูลถามใกล้พระองค์นั้น ทั้งที่คนพูดมิได้ทูลดังเลย แต่ก็มีผลให้เจ้าชายศิขรินทรงสะดุ้งน้อยๆ ครั้นทรงเหลียวไปทางต้นเสียงก็ทอดพระเนตรวายุเข้ามานั่งคุกเข่าอยู่ใกล้ๆ พร้อมกับยิ้มเผล่เหมือนคนไม่รู้ทุกข์อยู่ก่อนแล้ว ขนงเข้มมุ่นเข้าหากันด้วยทรงเคยชินมากกว่าจักกริ้วโกรธ “เข้ามาแต่เมื่อใด วายุ” “พักใหญ่แล้วกระหม่อม เอ๋! นี่มิทรงรู้องค์เลยฤๅ” “จักรู้ได้อย่างใด เจ้าเล่นเข้ามาเงียบๆ เยี่ยงนี้” “ฮ้า!” คนฟังร้องอุทานพลางทำตาโตอย่างน่าขัน “ข้าบาทเคาะให้สัญญาณออกดังลั่นเพียงนั้น มิได้สดับเลยฤๅ กระหม่อม” เจ้าชายศิขรินถอนพระทัยเฮือกพลางส่ายพระพักตร์กึ่งขันกึ่งระอาพระทัยนักกับกิริยาท่าทีของขุนพลธาตุลม “ขอทีวายุ อย่าทำกิริยาท่าทีเยี่ยงนี้เลย” “ไม่โปรดรึ กระหม่อม” วายุยังทูลถามหน้าเป็นอย่างสนุก “ไม่ชอบ แล้วพลอยอยากถีบเอาเสียด้วย” ตรัสขึงขังพลางแสร้งขยับบาทจักทรงทำดั่งที่ตรัสเอาจริงๆ เล่นเอาอีกฝ่ายต้องรีบถอยกรูดออกไปนั่งให้พ้นรัศมีการถูกทำร้าย ผู้เป็นนายทอดพระเนตรแล้วก็อดสรวลมิได้ กระนั้นก็ยังตรัสบ่น “คนอื่นไม่มีแล้วหรืออย่างใด จึงต้องเป็นเจ้าเข้ามากวนใจข้าเสียทุกเช้า” “มีแต่ไม่กล้า กระหม่อม หน้าที่เลยตกมาที่ข้าบาทนี่” “อ้อ!” ตรัสอย่างที่ไม่รู้ว่าจักตรัสสิ่งใดให้ดีไปกว่านั้น แล้วก็ทรงนิ่งเงียบไปอีก วายุขยับเข้ามานั่งใกล้ผู้เป็นนายอีกครา แววตาทะเล้นของเขาจางหายไปยามทูลถาม “ทรงมีพระดำริสิ่งใดฤๅกระหม่อม จึงมิทรงเข้าที่บรรทมเยี่ยงนี้” “ข้าสงกานักว่าเจ้าหลวงทรงเล่นสนุกอันใดอยู่ ทัณฑ์ขบถล้างกันง่ายดายเพียงนี้เทียวฤๅ” “ใช่เรื่องยาก เสด็จไปเข้าเฝ้าแล้วทูลถามเสียให้แจ้งใจ” “เข้าเฝ้า พูดง่ายดีนี่ จู่ๆ จักให้เข้าเฝ้าโดยมิได้มีรับสั่งหา” “ผู้ใดว่ามิได้รับสั่งหาล่ะ กระหม่อม เจ้าหลวงรับสั่งตั้งแต่เมื่อราตรีแล้วว่ายามสายทิวานี้ให้พระองค์เข้าเฝ้าที่พระตำหนักหิมวันต์เป็นการส่วนพระองค์” ขุนพลหนุ่มทูลหน้าตาเฉยมิพักต้องรอให้ผู้เป็นนายตรัสถามเสียด้วยซ้ำ ท่าทีของเจ้าชายศิขรินเพลานี้เดาความได้ไม่ยากว่า เมื่อราตรีคงจักทรงครุ่นคิดเสียจนมิได้สดับความอันใดเป็นแม่นมั่น หาไม่แล้วคงไม่ประทับพักตร์เคร่งจนมิได้บรรทมดั่งนี้แน่ ข้างเจ้าชายศิขรินสดับคำพระสหายแล้วก็นิ่งอั้นไป นานหนักหนาแล้วที่มิได้ทรงเป็นเยี่ยงนี้ พระอาการที่อาจเรียกได้เต็มปากว่ามิได้ทรงรู้สึกว่าวรกายนี้เป็นขององค์เอง ทั้งพระสติที่พลอยห่างหายไปด้วยยามอยู่ต่อเบื้องพระพักตร์พระเชษฐา จักมีผู้ใดทราบความก็หาไม่ว่าตลอดเพลาที่ประทับอยู่ในท้องพระโรงในฐานะนักโทษนั้น ต้องทรงใช้ความพยายามเพียงใดในการครององค์ครองพระสติตรัสเบิกความ หากท้ายที่สุดก็ลงในรูปเดิมอยู่นั่นเอง *** มีต่อค่ะ จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 54 15:11:39

ความคิดเห็นที่ 2 **** มาอ่านกันต่อค่ะ วรกายสูงเสด็จล่วงเข้ามาด้านในห้องทรงงานส่วนพระองค์ของเจ้าหลวงวายุกูล กลิ่นหอมหวานคล้ายน้ำผึ้งที่ทรงคุ้นชินมาแสนนานก็ลอยมากระทบนาสิกจนต้องทรงเหลียวทอดพระเนตรหาที่มาของมัน บนโต๊ะไม้สักทรงงานตัวใหญ่ขัดจนขึ้นเงานั้น นอกจากจักมีม้วนแผ่นหนังราชกิจต่างๆ วางเรียงอยู่เป็นระเบียบเรียบร้อยแล้ว ที่มุมบนด้านขวายังมีถ้วยแก้วใสทรงสูงหล่อน้ำเอาไว้กึ่งหนึ่งวางอยู่ด้วย กลิ่นหอมหวานนั้นมิใช่มาจากน้ำใสในถ้วยแก้วนั้น หากมาจากเจ้าช่อดอกไม้ที่ปักไว้ในถ้วยต่างแจกันนั้นเอง ลักษณะของดอกนั้นมี ๕ กลีบ รูปทรงสัณฐานคล้ายดอกอัญชัญแต่มีขนาดใหญ่เกือบเท่าดอกลั่นทม กลีบดอกบางสีขาวอ่อนพลิ้วนุ่มละมุนดุจกำมะหยี่ยามแตะไล้ หากตั้งแต่กลางกลีบไปจนถึงโคนกลีบนั้นเป็นสีม่วงไล่จากอ่อนไปแก่ เกสรเป็นสีม่วงอ่อนจุดเหลือง ใบเรียวขอบหยักคล้ายกุหลาบแต่พลิ้วกว่า เนตรสีน้ำตาลไหม้ทอดแววอ่อนโยนลงเมื่อทอดพระเนตรมัน ดอกไม้ชนิดนี้พระมารดาทรงโปรดหนักหนา แลความโปรดปรานนั้นก็แผ่มาถึงพระโอรสองค์เดียวด้วย สำหรับเจ้าชายศิขริน ดอกมิ่งแก้วใช่เป็นแต่เพียงดอกไม้ที่ทรงโปรดปรานเท่านั้น หากยังเป็นเสมือนตัวแทนของพระมารดาแลความสุขในวัยเยาว์อีกด้วย     “รู้ว่าเจ้าชอบดอกมิ่งแก้ว พี่เลยให้คนเอามาวางไว้ ตั้งใจว่าจักสั่งให้เอาไปไว้ที่ตำหนักเจ้าด้วย” เจ้าหลวงวายุกูลประทับอยู่บนพระเก้าอี้ ทอดพระเนตรอนุชาด้วยแววเนตรเอ็นดูนัก สุรเสียงอ่อนโยนที่รับสั่งด้วยนั้นมิได้เปลี่ยนแปลงไปจากครั้งอดีตเลยสักนิด เจ้าชายศิขรินทรงละสายพระเนตรจากดอกมิ่งแก้วมาทางพระเชษฐา มิได้ตรัสอันใดนอกจากทรงค้อมพระเศียรถวาย พระกิริยานั้นยากจักตีความได้ว่าเป็นการถวายความเคารพหรือแทนพระวาจาขอบพระทัยพระเชษฐากันแน่ “นั่งเถิด ศิขริน พี่มีเรื่องจักพูดกับเจ้า” ขนงเข้มเลิกสูงขึ้นข้างหนึ่งเป็นเชิงถาม พร้อมกับทรงยอมประทับบนพระเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามแต่โดยดี เจ้าหลวงวายุกูลมิได้ใส่พระทัยกับพระกิริยานั้น กลับทรงมีรับสั่งกลั้วสรวลเหมือนหนึ่งรู้พระทัย “ฤๅเจ้าจักพูดกับพี่ก็มิรู้แน่” “เจ้าหลวงรับสั่งก่อนเถิด กระหม่อม” “เรียกพี่นี่ยากนักฤๅอย่างใด ศิขริน เพลานี้มีเพียงเราสองคน หามีคนอื่นไม่” “ข้าบาทมิอาจเอื้อม” สุรเสียงตรัสตอบขรึมนัก จนคนฟังต้องยอมแพ้ปล่อยตามใจ   “เจ้าคงมีเรื่องอยากถามพี่มากพอดู พี่จักให้เจ้าตั้งปุจฉาพี่ได้สองข้อ ก่อนที่พี่จักพูดธุระของพี่” “ไยมิรับสั่งก่อน” “เพราะพี่เชื่อว่าเรื่องของเราเป็นเรื่องเดียวกัน แลเรื่องของพี่จักพูดก่อนหาได้ไม่ ในเมื่อเจ้ายังเต็มไปด้วยความสงกาอยู่เยี่ยงนี้” เจ้าชายศิขรินระบายปัสสาสะยาว ทรงรู้สึกคล้ายกลับไปเป็นเด็กชายตัวน้อยอีกครั้งหนึ่ง รอยแย้มพระโอษฐ์บางๆ ผุดขึ้นบนพักตร์เข้มเป็นครั้งแรก ใช่มิทรงทราบว่าข้าราชบริพารทั้งหลายถวายพระสมัญญานามพระองค์เยี่ยงไร แม้นทรงเป็นเจ้าชายแห่งไฟที่แรงร้อนแล้ว เจ้าหลวงวายุกูลก็เห็นจักทรงควรแก่ตำแหน่งราชาแห่งน้ำยิ่งนัก มิใช่น้ำธรรมดาที่ไหลเรื่อย หากเป็นน้ำลึกที่ผิวน้ำเบื้องบนนิ่งสงบจนยากที่ผู้ใดจักนึกเฉลียวว่าใต้ผืนน้ำนั้นมีระลอกคลื่นแลกระแสน้ำเชี่ยวซุกซ่อนอยู่  ก็เหมือนกับพระจริยาวัตรที่ดูเหมือนจักเรื่อยเฉื่อย กอปรกับพระวรกายที่อ่อนแอมาแต่เยาว์ชันษาทำให้หลายคนนึกประมาทแลมองข้ามไป โดยไม่เฉลียวใจเลยว่าภายใต้ความนิ่งนั้นได้เก็บซ่อนสิ่งใดไว้บ้าง “ข้าบาทใคร่รู้ว่าทัณฑ์ขบถไยล้างได้ง่ายดายนัก” “พี่บอกเจ้าแล้วเมื่อราตรีมิใช่รึ ว่าพี่ถือเอาเจตนาแลการกระทำเป็นหลักใหญ่” “ฟังไม่ขึ้นเลย กระหม่อม” “หึ! เหลืออีกข้อเดียวนะศิขริน” “สิ้นปุจฉาแต่เพียงนั้นแล้ว กระหม่อม แลถึงแม้ข้าบาทจักปุจฉาอย่างใดไปก็คงมิได้กระจ่างกว่าที่เป็นสักกี่มากน้อย ข้าบาทคิดว่าวิสัชนาแท้จริงเห็นจักอยู่ที่เรื่องที่เจ้าหลวงจักรับสั่งต่อไปจากนี้มากกว่า” เจ้าหลวงวายุกูลเอนปฤษฎางค์ลงพิงพนักพระเก้าอี้ เนตรสีอ่อนจับนิ่งอยู่ที่พักตร์เข้มนานจนคนถูกมองรู้สึกอึดอัด ด้วยมิแจ้งชัดว่าผู้แก่วัยกว่าทรงคิดอ่านสิ่งใดอยู่ กระทั่งริมพระโอษฐ์ขยับแย้ม เจ้าชายศิขรินจึงค่อยผ่อนคลายลง วรกายสูงเริ่มขยับเปลี่ยนพระอิริยาบถเช่นพระเชษฐา หากปฤษฎางค์ยังมิทันแตะพนักพิงก็กลับต้องยันองค์พรวดขึ้นมาประทับตรงอีกคำรบ เมื่อสดับเจ้าหลวงวายุกูลรับสั่งด้วยพระสุรเสียงเรื่อยๆ ราวกับมิใช่เรื่องสลักสำคัญ “บ่ายนี้พี่จักประกาศเวนราชสมบัติให้เจ้าแทน” “หา! รับสั่งว่าอันใดนะ กระหม่อม นี่มิใช่เรื่องเล็กๆ เลยนะ” เจ้าชายแห่งไฟตรัสสุรเสียงลั่นอย่างตกพระทัยจริงๆ จนมิเหลือเค้าแห่งความสงบสุขุมอีกสืบไป เจ้าหลวงวายุกูลทอดพระเนตรเข้าก็อดสรวลมิได้   “ก็เพราะมิใช่เรื่องเล็ก จึงต้องเร่งทำ พระราชพิธีราชาภิเษกก็เตรียมไว้ครบสิ้นแล้ว” “เตรียมแล้ว นี่เจ้าหลวงทรงหมายความว่า...” นี่เองคือเหตุผลที่ทำให้ทรงล้างทัณฑ์ขบถได้หมดสิ้น วรองค์สูงทิ้งองค์ลงพิงพนักพระเก้าอี้อย่างทรงหมดท่าพลางสรวลลั่นให้กับความเขลาขององค์เอง เพิ่งรู้สึกพระองค์เพลานี้เองว่าเสียท่าพระเชษฐาเสียจนหมดรูป ไม่จำต้องมีผู้ใดบอกเล่าก็ประจักษ์ชัด การณ์ทุกสิ่งที่หมายจักทรงทำนั้นเจ้าหลวงวายุกูลทรงทราบความสิ้น หากสิ่งเดียวที่ไม่ว่าพระองค์หรือผู้ใดก็คาดไม่ถึงนั่นก็คือเรื่องของชิณณะ ทว่าก็เป็นโชคอยู่นั่นเอง เพราะสิ่งที่มันทำเท่ากับเป็นการส่งเสริมความชอบให้องค์เองโดยแท้ “เจ้าหลวง ทรงวางแผนมานานแล้วหรือ กระหม่อม” “เจ้าพูดเสียจนพี่กลายเป็นคนร้ายไปเสียแล้ว ถูกล่ะ พี่คิดเรื่องนี้มานานมากแล้ว ตั้งแต่ขึ้นนั่งเมืองเสียด้วยซ้ำไป ตั้งใจจักบอกเจ้าก็หลายคราแต่เจ้าก็ไม่เคยกลับเมืองมาให้พี่เห็นหน้าบ้างเลย ครั้นจักไปหาเจ้าที่ด่านไกวัล หมอหลวงก็ทัดทานให้วุ่นไป” “แล้วไยไม่ทรงกุมตัวข้าบาทตั้งแต่ตอนนั้นเลย” “กุมตัวเจ้าในฐานะใดเล่าศิขริน ในเมื่อเจ้ายังมิได้ทำความผิดอันใดเลยสักนิดเดียว อย่างใดเจ้าก็จักกลับเข้าวังหลวงเองอยู่แล้ว พี่ก็รออยู่ที่นี่เสียมิดีกว่าหรือ” “อ้อ! เช่นนั้นข้าบาทขอปุจฉาข้อสุดท้าย หากชิณณะมิได้ก่อการเสียเองเล่า เจ้าหลวงจักทรงทำฉันใดกับข้าบาท” “นั่นสินะ พี่จักทำเยี่ยงใดกับเจ้าก็ยังคิดไม่ออก แต่นี่ก็ถือเป็นความชอบใหญ่หลวงของชิณณะ อย่างน้อยสิ่งที่เกิดขึ้นครานี้ก็ทำให้พี่ได้รู้ว่า เจ้ายังเป็นน้องชายคนเดิมของพี่อยู่” ความละอายผุดวาบขึ้นในหทัยแกร่ง ทั้งที่เกิดเรื่องร้ายเพียงนี้แล้วเจ้าหลวงวายุกูลก็ยังทรงเห็นพระองค์เป็นน้องน้อยดุจเมื่อกาลก่อนอยู่นั่นเอง  เจ้าชายหนุ่มประทับนิ่งอยู่ชั่วอึดใจก่อนจักทรงลุกขึ้นยืน แล้วสืบบาทดำเนินอ้อมโต๊ะทรงงานเข้าไปยืนเบื้องพระพักตร์เชษฐา เจ้าหลวงวายุกูลทรงขยับองค์หันมาทอดพระเนตรผู้อ่อนวัยกว่าโดยมิได้รับสั่งว่าอย่างใด สองบุรุษต่างสบเนตรกันนิ่งราวจักหยั่งความรู้สึกของกันแลกัน แม้จักเป็นเพียงชั่วขณะสั้นๆ ก็ตามที หากในความรู้สึกของสองพระองค์กลับรู้สึกว่ายาวนานนับกัปป์นับกัลป์ วรองค์สูงทรุดองค์ลงคุกพระชานุลงกับพื้นห้องด้วยท่วงท่าสง่างาม เนตรสีน้ำตาลไหม้มิได้เลื่อนหลบจากเนตรของเจ้ามหาชีวิตสักน้อยหนึ่ง แลโดยลักษณาการที่เจ้าหลวงวายุกูลมิทรงคาดคิดว่าจักได้ทอดพระเนตรจากเจ้าชายศิขรินนั้น ยังให้ขอบพระเนตรผ่าวร้อนขึ้นมามิได้ เมื่อเจ้าชายแห่งไฟพนมหัตถ์ขึ้นไหว้แล้วก้มกราบลงแทบพระบาทของพระองค์ พักตร์เข้มที่แหงนเงยขึ้นนั้นปรากฏรอยแย้มพระโอษฐ์ที่สะท้อนออกมาจากเบื้องลึกแห่งหทัยที่ทรงยอมพ่ายแพ้แก่น้ำพระทัยของเชษฐาองค์นี้   “ข้าบาทไม่มีเครื่องษมายุมแปลงใดมาถวาย นอกจากทศเทียนแลเศียรเกล้าที่น้อมศิโรราบแทบพระบาทนี้ สิ่งใดที่ข้าบาทเคยล่วงเกินเจ้าหลวงมาก่อน ไม่ว่าจักด้วยกาย วาจา แลใจก็ตามที ข้าบาทขอษมาลุแก่โทษ ณ เพลานี้ กระหม่อม”                                                                              อริญชย์ ป.ล แก้คำผิดนะคะ แก้ไขเมื่อ 11 มิ.ย. 54 15:16:15 แก้ไขเมื่อ 11 มิ.ย. 54 15:15:37 จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 54 15:15:08

ความคิดเห็นที่ 3 ภาคแรกกับภาคสองนะคะ สายรุ้ง...เวียงภูแก้ว http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=516875 ดารากลางหทัย http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=550962 ตอนเก่าๆ ค่ะ บทที่ ๙ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10543368/W10543368.html บทที่ ๑๐ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10597470/W10597470.html บทที่ ๑๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10640231/W10640231.html คุยกันท้ายบทค่ะ ^^ คุณ อรุสา (npuiy) : ป่าวจ้า ยังไม่ได้ไปเป็นสาวชาวกรุงกะเขาหรอก ยังเป็นสาว ตจว. เหมือนเดิมเลย ที่สำคัญ ลาออกแล้วด้วยแหละ 555+ แต่อย่าถามเหตุผลนะ บอกไม่ได้จริงๆ ตอนนี้วิจัยฝุ่นเหมือนเดิม อนาถจิตตัวเองเหมือนกันนะเนี่ย T^T อ่า... มาฝึกการใช้ราชาศัพท์กะชั้นเนี่ยนะ คิดดีแล้วรึนั่น 555+ ************ คุณ mimny : 555+ มาดพระเอกเต็มตัวเลยล่ะค่ะ แต่บทนี้ยังจะสมชายชาติอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้นะคะ ยังไงวานคุณมิ้มกระซิบบอกด้วยน้า ^^ ************ คุณ Setakan : สู้อยู่ค่ะ พี่สาวขา สู้จนเริ่มเหนื่อยๆ ท้อๆ แล้วเนี่ย เมื่อไหร่จะหลุดจากครึ่งทางตรงนี้ซักทีก็ไม่รู้  สงสัยต้องกลายร่างเป็นนางมารร้ายเต็มขั้นซักทีแล้วมั้งเนี่ย  T^T ************ คุณ Psycho man  : คะ ??? ปล่อยป่าเข้าเสือ ง่า...พี่ชายทำอินเหวอ ไปไม่เป็นอีกแล้วค่ะ ตอบไม่ถูกเลยงานนี้ ************ คุณ แพรวดาว : เหล็ก สังกะสี ไฟเบอร์นี่ยอมรับได้อยู่นาคุณแพรว แต่พอเจอคำว่าไม้ปุ๊บ อินรู้สึกว่าตัวเองเป็นนักการเมืองไงก็ไม่รู้สิคะ (เอ่อ...จะมีใครดักฆ่าอินหรือเปล่านี่ ลามเข้าการเมืองซะงั้นน่ะ ^^'' ) แนะนำให้มีน้อง แหะๆ หาตัวช่วยก่อนจะดีไม่น้อยค่ะ ตอนนี้ไม่มีซักกะคน แถมถ้ามีจริงๆ พ้นเก้าเดือนแล้วจะเจ็บหนักกว่าเก่าอ่ะจิ 55+  (ว่าแต่เภสัชหญิงนี่ใครเอ่ย อินนึกไม่ออกแฮะ )  ขอบคุณกุหลาบแดงเจ็ดดอกค่า เท่ากับวันเกิดอินเลย อิอิ ************ คุณ สายธารแห่งฟากฟ้า (s.paresu) : น้องแพรทายบุคลิกศิขรินแม่นแฮะ เอาคะแนนเต็มไปเลยจ้า น้องสาว ^^ ศิขรินหล่อแบบเข้มๆ อ่ะ ออกแนวดาร์ค ทอลล์ แอนด์แฮนด์ซั่ม ถ้าเทียบกะเจ้าลุงเจ้าป๋าแล้ว สองหนุ่มนี่จะหล่อแบบหนุ่มเหนือ ออกแนวแบบไงดีน้า คิดก่อน เทียบยังไงให้เห็นภาพดี อ่ะ หล่อแบบบู๊ กับหล่อแบบบุ๋นน่ะ น้องแพร สเปคกาสะลองรึป่าวไม่รู้ รู้แต่เนี่ยสเปคพี่ 555+     ชิณณะมีปมในใจอยู่แล้ว แถมรู้สึกว่าตัวเองถูกข่มถูกกดมาตลอดก็เลยคิดการใหญ่ สุดท้ายก็ เฮ้อ...อย่างที่เห็น เจ้าป๋าจะทำยังไงกับว่าที่ลูกเขยน่ะหรือ หึๆ ตอนนี้ปล่อยให้เดากันไปก่อนแล้วกันน้อ แต่ที่บอกได้ตอนนี้คือ ภาคจบนี่ คนเขียนเขียนวิธีพิสดาร ทีแรกก็เริ่มเขียนจากบทนำดีอยู่หรอก พอมากลางๆ นี่ ชักเขียนจากตอนจบย้อนขึ้นมาหาต้นเรื่องซะงั้น ตอนนี้แหงกอยู่ตรงกลางว่าจะดำเนินต่อไปยังไงดี ว่าแล้วสงสัยต้องไปจุดธูปหาศิขรินตัวจริงให้มาช่วยแล้วมั้งเนี่ย 555+   อ้อ อินเอารูปที่ใช้เป็นต้นแบบฝ่ายหนุ่มๆ มาแปะให้ดูด้วยค่ะ ไม่รู้ว่าจะตรงกับที่คนอ่านวาดเอาไว้แค่ไหนนะคะ แต่มันออกแนวหนุ่มจีนเสียล่ะมากกว่า ส่วนฝ่ายสาวๆ เอ่อ อันนี้ต้องสารภาพว่าหาที่ใกล้เคียงไม่ได้เอาเสียเลย แถมรูปสาวๆ ที่มีก็ออกแนวเซ็กซี่ไปโน่นแน่ะ (เหอๆ) ส่วนที่เป็นตัวเมืองนั้น อ่านว่ามิ่งแก้วจอมหทัยค่ะ รูปคำอาจดูแปลกๆ ไปหน่อย เพราะว่า Window7 มันพิมพ์ตัวเชิงไม่ได้ ไม่เหมือน word2007 ถ้าอยากเห็นว่าเขียนออกมาแบบถูกต้องเป็นยังไง เอาไว้โชคดีเจอกันแล้วอินจะเขียนให้ดูนะคะ ^^   แก้ไขเมื่อ 11 มิ.ย. 54 15:35:02 แก้ไขเมื่อ 11 มิ.ย. 54 15:34:15 จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 54 15:31:39

ความคิดเห็นที่ 4 แหง่ะ ซะงั้น ปล.นิยายก็สนุก (แม้จะต้องใช้เวลาอ่านนานหน่อย ภาษาสวยๆ ชั้นไม่ค่อยจะกระดิก) แล้วรูปหนุ่มยังหล่ออีกนะจ๊ะ ขอแบ่งสักคน เอ๊ย... สักภาพจิ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 07:09:02

ความคิดเห็นที่ 5 คุณอินปวดท้องประจำเดือนบ่อยหรือคะ... ^^ คุณแพรวดาวพาดพิงไม่บอกไม่กล่าวเลย มี Ponstan ติดไว้ที่ห้องสักหน่อยก็ดีค่ะ เป็นยาแก้ปวดแต่กัดกระเพาะ ต้องทานหลังอาหารทันที บางคนรู้อย่างนี้ก็จะรอกินข้าวก่อนค่อยกินยา แต่จริงๆกว่ายาเม็ดจะออกฤทธิ์ มันใช้เวลานานอยู่เหมือนกัน ส่วนใหญ่จะ รอปวดก่อน รอกินข้าวก่อน กินยาก็เลยไม่หาย ตอนที่เริ่มปวด ให้หาอะไรรองท้อง แล้วกินยาเลยนะคะ ยาออกฤทธิ์นาน 6-8 ชั่วโมงค่ะ กินซ้ำได้จนกว่าจะหายปวด หายปวดแล้วเลิกกินได้ ไม่ต้องใช้ต่อเนื่อง ถ้าปวดจนต้องเข้าโรงพยาบาล จะมียาฉีดเป็น step แบบนี้ค่ะ Buscopan > Dynastat > Pethidine (แต่ละตัวที่พูดมาเป็นชื่อการค้าหมดนะคะ ไม่ได้บอกชื่อสามัญตามหลักวิชาการ เห็นว่าจำง่ายกว่า) ตัวแรกช่วยลดอาการปวดเกร็งในช่องท้อง(บางคนก็ฉีดแล้วไม่หาย) ตัวที่สามเป็นยาเสพติดค่ะ ไม่แนะนำให้ฉีด แต่บางคนยาอะไรก็เอาไม่อยู่นอกจากตัวนี้จริงๆ ตัวที่สองเพิ่งมี และเพิ่งเห็นเริ่มนิยมใช้กันค่ะ แก้ปวดได้ไวจริงๆ มีระคายกระเพาะอยู่บ้าง บางคนแต่ก่อนเคยฉีดตัวที่สาม ตอนนี้มาใช้ตัวที่สองก็ได้ผล บอกข้อมูลไว้เผื่อเป็นอีกในเดือนต่อไปค่ะ :) จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 08:02:50

ความคิดเห็นที่ 6 แถมด้วยเมืองมิ่งแก้วพร้อมตัวอักษรล้านนานะคะ ไม่แน่ใจว่าเขียนตัวเชิงถูกไหม เรียนมาก็สิบกว่าปีแล้ว ตัวสะกดไหนผิดคุณอินบอกได้นะคะ เดี๋ยวปะให้ใหม่ :) จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 18:24:11

ความคิดเห็นที่ 7 ง่ะ นางมารร้าย กรึ๋ยยยย อย่าเลยจ้า เป็นอินคนเดิมนะดีแล้ว เรื่องอื่นก็คงต้องค่อยเป็นค่อยไปนะ ใจร่มๆ นะ สู้ๆๆจ้า ลุ้นๆเรื่องนี้อยู่นะ จากคุณ : พี่มน (Setakan) เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 21:06:48

ความคิดเห็นที่ 8 แวบมาตอบเม้นท์ก่อนค่ะ @ หนูปุ้ย 555+ สนใจคนไหนว่ามาเลย พร้อมส่งให้ชื่นชมจ้า มีเป็นกะตั้กเลย @ คุณรุริกะ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำเรื่องยาค่ะ อินปวดแบบเดือนเว้นเดือนค่ะ ยาที่กินจำไม่ได้ว่ายี่ห้ออะไร แต่เป็นเม็ดสีเหลืองๆ ใหญ่ๆ น่ะค่ะ กินเจ้าตัวนี้ทีไร เม็ดยาแทบติดคอ ค่าที่มันใหญ่มาก 555+ แต่ถ้าไม่ปวดจนแบบทนไม่ไหวจริงๆ อินก็ไม่กินยานะคะ ส่วนเรื่องตัวเมือง ใช่ค่ะ มิ่งแก้วเขียนแบบนั้นจริงๆ  เพิ่งรู้นะนี่ว่าคุณรุริกะก็เรียนตัวเมืองด้วย เก่งหลายทางจังเลยค่ะ ^^ ขอบุณอีกครั้งสำหรับรูปเมืองของมิ่งแก้วค่ะ ^^ @ พี่มนจ๋า โอย พี่สาวจ๋า อินแค่บ่นๆ ค่า >< พยายามใจร่มๆ อยู่ค่ะพี่ แต่มันจะร่มไม่ไหวเข้าซักวันอ่ะจิ เหอๆ จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 12:37:59

ความคิดเห็นที่ 9 เราก็ชื่นชมคุณอิน ตรงที่เขียนเรื่องในเชิงอนุรักษ์ และเชื้อเชิญให้ศึกษาภาษาล้านนานี่แหละค่ะ :) (เราเรียนตั้งแต่ม.ต้น เป็นวิชาเลือกนะคะ คุณครูที่สอนเป็นคนลำพูน สวย น่ารัก และใจดีมาก เลยตั้งใจเรียนและไ่ม่ลืมมาจนเดี๋ยวนี้) เม็ดเหลืองน่าจะใช่พอนสแตนแล้วค่ะ กินลำบาก วันหลังซื้อใหม่ ให้บอกร้านยาว่าขอขนาด 250 มิลลิกรัมก็ได้นะคะ จะเป็นรูปแบบแคปซูล เม็ดเล็กกว่าและกลืนง่ายกว่าค่ะ :) จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 21:20:14