ความคิดเห็นที่ 1 เกริ่นนำ มือขาวผ่องค่อย ๆ ปลดสายรัดเอวของบุรุษตรงหน้าที่ยามนี้ได้ชื่อว่าเป็นสามีของนางออกอย่างเชื่องช้า บุรุษผู้นี้มีนามว่าฮ่าวเจี้ยน เขาเป็นองค์ชายรัชทายาทแห่งแคว้นตงหนานผู้มากความสามารถและเปี่ยมล้นไปด้วยไหวพริบปฏิภาณ ใต้หล้าทั่วแดนเหนือจดดินแดนทางใต้ หรือแม้กระทั่งตะวันออกจดแดนตะวันตก หากว่ามิได้เป็นพันธมิตรของตงหนานแล้วไซร้ ทุกแว่นแคว้นก็แทบจะอยู่ในสภาพของการเป็นเมืองขึ้นซึ่งตกอยู่ใต้อาณัติของแคว้นตงหนานไปเสียสิ้น “พอแล้ว!” เสียงแผ่วเบาทว่ากร้าวกระด้างจนเห็นได้ชัดเอ่ยขัดการกระทำของนางทั้งหมดในทันที ยามนี้ทั่วทั้งสี่มุมห้องเปลวไฟบนแท่งเทียนสีแดงสดหลอมละลายไปกว่าครึ่ง เทียนมงคลสลักลวดลายวิจิตรถูกหลอมเหลวจนหยดลงมาเป็นน้ำตาร้อน ๆ  หลั่งออกมาเป็นสายมิได้หยุด ยามนั้นมือหนาของบุรุษผู้เอ่ยคำได้ยื่นออกคว้าจับปลายคางเรียวเล็กของหญิงสาวตรงหน้าตน บีบด้วยแรงที่ไม่หนักไม่เบานัก ทำให้นางจำต้องแหงนเงยขึ้นสานสบกับนัยน์ตากร้าวกระด้างคู่นั้นของเขา แสงไฟที่สาดสลัวส่องให้ใบหน้าของบุรุษที่อยู่เหนือกว่ายิ่งดูน่าหวาดหวั่น ขณะที่ใบหน้าที่ก้มอยู่แต่แรกของสตรีผู้นั้น ยามที่นางแหงนเงยขึ้นตามแรงมือของเขา กลับถูกแสงนวลขับเน้นให้เห็นถึงความนุ่มละมุนละไมมากยิ่งขึ้นไปอีกหลายเท่า สตรีในอาภรณ์สีแดงสดมิได้ขัดขืนต่อการกระทำของเขาแม้แต่น้อย เรียวปากอิ่มที่ถูกทาแต้มด้วยชาดเผยรอยยิ้มหวาน ดูงดงามจับตายิ่งนัก ข้าราชบริพารรวมทั้งนางกำนัลรับใช้ที่ประจำอยู่ภายในตัวตำหนักล้วนถูกบุรุษผู้แต่งกายอยู่ภายใต้อาภรณ์สีแดงสดไม่ต่างจากสตรีที่อยู่เบื้องหน้าเขาราวกับชุดทั้งสองตัดเย็บขึ้นมาจากผ้าม้วนเดียวกันไล่ออกไปจนหมดสิ้นตั้งแต่ต้น ดังนั้นในตอนนี้ภายในห้องหับอันกว้างใหญ่และปิดสนิทจึงเหลือเพียงหนึ่งบุรุษและอิสตรีผู้เลอโฉมเบื้องหน้าตั่งเตียงที่ประดับไปด้วยม่านมุ้งแพรแดงเอาไว้ จนเกิดเป็นบรรยากาศที่ทั้งลึกลับและชวนลุ่มหลงเท่านั้นเอง ใบหน้าหล่อเหลาเฉกเช่นบุรุษผู้ทระนงในชาติกำเนิดและความสามารถของตนก้มต่ำลงจนแทบจะชิดกับใบหน้าของโฉมงาม “เจ้า..! พอใจแล้วหรือที่มาปรนนิบัติรับใช้ข้าเยี่ยงนี้” คำถามที่หลุดจากปากเขาทั้งราบเรียบและเย็นเยียบในเวลาเดียวกัน “หม่อนฉันพอใจเพคะ” ตรงข้ามกับเสียงของโฉมงามตรงหน้าเขา น้ำเสียงที่หลุดออกมาจากปากนางนั้นกังวานใสเพราะพริ้งประดุจสาลิกา ยามเอื้อนเอ่ยตอบคำของบุรุษตรงหน้าตน รูปตาเรียวดุจตาหงส์ของบุรุษผู้รับฟังนางอยู่หรี่ปรือจนแทบจะแนบสนิทเป็นเส้นเดียว กระทั่งแพขนตาดกหนางอนยาวสีดำสนิททาบลงบนโหนกแก้มสีคร้ามเข้มของเขา ชั่วพริบตานั้นด้วยความเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยเพียงเล็กน้อยของรัชทายาทฮ่าวเจี้ยน ก็ได้ทำให้ทั่วทั้งห้องที่ควรอบอวลไปด้วยกลิ่นอายของความพิศวาสกลับแปรเปลี่ยนเป็นความเย็นเยียบไปได้อย่างง่ายดาย “เช่นนั้นก็มาเถิดเสวี่ยเม่ย มาทำให้ข้ามีความสุข” กล่าวจบฝ่ามืออุ่นร้อนเลื่อนลงเกาะกุมลาดไหล่กลมกลึงทั้งสองของนางเพื่อรั้งให้ร่างบางเหยียดตรง เรียวปากบางของคนพูดเผยรอยยิ้มเหยียดหยันอย่างไม่คิดปิดบัง แล้วจึงเอื้อนเอ่ยคำพูดต่อมาด้วยน้ำเสียงที่แฝงนัยน์บางอย่างเอาไว้ยิ่งกว่าครั้งใด “จนกว่าเจ้าจะทำให้ข้าพอใจ” เรียวปากงามของเสวี่ยเม่ยยังคงปรากฏรอยยิ้มเช่นเดิม มือคู่เล็กแบบบางทาบลงบนแผงอกหนั่นแน่นของเขาอย่างเย้ายวนใจ เป็นการรับคำที่ดังก้องยิ่งกว่าคำพูดใด “หาไม่แล้วข้าจะสังหารเจ้าเสีย” ชายผู้นั้นเอ่ยคำพูดประโยคสุดท้ายโดยมิได้รอคอยปฏิกิริยาตอบสนองของสตรีที่ยามนี้ถูกจองจำอยู่ภายในอ้อมกอดของตน เขาออกแรงกระตุกร่างบางเพียงเล็กน้อยพลางพลิกตัวคราหนึ่ง ร่างของเขาและนางก็ล้มลงไปกองบนเตียงขนาดใหญ่เบื้องหลังอย่างง่ายดายเสียแล้ว   จากคุณ : แมวปีศาจ (siMiSma) เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 00:15:14

ความคิดเห็นที่ 2 มีชื่อตอนแปลก ๆ มาท่านก็อย่าสนใจเลย บทเสริม ลำดับที่ ๑ บทเรียงนามเล่าขาน การศึกสงครามนั้นหากปราศซึ่งเล่ห์กลแล้วไซร้ สิ่งที่ต้องชดใช้อาจมิใช่เพียงแค่บทเรียนราคาแพงเท่านั้น แต่ในเวลาเดียวกัน ผู้ใดจะรู้ได้เล่าว่ากลิ่นคาวเลือดที่หยาดรินของอริราชศัตรูก็ยังคงความเย้ายวน สำหรับใครบางคนมิยิ่งหย่อนไปกว่ากัน ปลายกระบี่สีเงินวาววับสะท้อนแสงตะวัน ยามฟาดฟันลงต้องร่างใด ผู้เป็นเจ้าของอาวุธชิ้นนั้นก็อดที่ จะเผยรอยยิ้มรื่นเริงออกมามิได้ เสียงตวัดฉับพร้อมกับเลือดที่สาดกระเซ็นมิได้หยุด ฟังดูคล้ายเสียง ดนตรีอันหวานหูที่สร้างความรื่นรมย์อย่างที่สุดสำหรับใครบางคน ท่วงท่านั่นดุดันงดงามประหนึ่งการร่ายรำของอิสตรี แต่ทุกท่วงทำนองที่สิ้นสุดลงกลับแลกมาด้วยชีวิต ของผู้คนนับไม่ถ้วนที่ต้องสังเวยลงภายได้คมกระบี่ที่วาดผ่าน น้ำหมึกแห่งสีสันมิได้ถูกฝนขึ้นมาจาก แท่นฝนหมึกแต่อย่างใด ทว่ากลับเป็นโลหิตแดงฉานที่ทาแต้มลงสู่พื้นพสุธา หากถามว่าแคว้นใดเป็นแคว้นที่ยิ่งใหญ่เกรียงไกรที่สุดในยามนี้ ทรงอำนาจและอิทธิพลมากที่สุดใน ยามนี้ ผู้คนในใต้หล้าแทบมิต้องเสียเวลาขบคิดเนิ่นนานเลย คำตอบนั้นชัดเจนอย่างยิ่ง ถามหนึ่งคน ได้คำตอบหนึ่งคำตอบ หากถามร้อยคนยังคงได้คำตอบหนึ่งคำตอบเช่นเดียวกัน นามนั้นคือ.. ตงหนาน หากถามว่าบุรุษใดหล่อเหลางดงามที่สุด เก่งกาจเปี่ยมอำนาจบารมีที่สุด ฉลาดหลักแหลมทั้งยังเจ้า เล่ห์อย่างหาใครเปรียบที่สุด และที่สุดแล้ว...ยังโหดเหี้ยมกระหายเลือดที่สุดแล้ว คำตอบที่ได้นั้นย่อมมิ อาจเอ่ยออกมาเป็นนามของคนผู้หนึ่งได้อย่างแน่นอน เพียงหยิบยกลักษณะที่ว่ามาใส่เข้าไปในนามของใครสักคน แม้ไม่ทั้งหมดแต่คงจะมิอาจมากไปกว่า สองลักษณะได้ ทั้งยังเป็นประเภทของลักษณะอันหาได้ยากยิ่ง พันปีหมื่นปียากพานพบ คนฉลาดมักปราศจากความมั่งคั่ง ผู้มีอำนาจมักอับจนรูปโฉม บัณฑิตและจอมยุทธ์ย่อมมิอาจอยู่ในจิต วิญญาณดวงเดียวกันได้ มนุษย์ผู้เปี่ยมล้นไปด้วยความเจ้าเล่ห์และโหดเหี้ยมนั้นย่อมมิอาจเป็นที่ เคารพของผู้คน   ทว่าบุคลิกอันโดดเด่นเหล่านี้ การจะเกิดขึ้นภายในคนๆ เดียว ภายในเวลาหมื่นปียังยากพานพบ กลับ อยู่ภายใต้นามของบุรุษผู้หนึ่ง เพียงคน ๆ เดียวเท่านั้น นามเดียวนี้กลับทำให้ผู้คนขับขานนามของเขา ด้วยความยำเกรง ชื่นชม และหวาดหวั่นได้ในคราเดียว นามนั้นคือ... ฮ่าวเจี้ยน ทว่านั่นเป็นนามที่ผู้คนมิกล้าเอ่ยออกมาแม้จะแน่ใจว่ารอบกายในระยะร้อยลี้ไม่มีผู้คนอาศัยอยู่ก็ตามที เป็นพระนามแห่งองค์รัชทายาทแห่งตงหนาน องค์รัชทายาทฮ่าวเจี้ยน ศัตรูนั้นต่างไม่หาญกล้าต่อกรกับเขา ส่วนคนที่คิดก็ได้แต่สิ้นชีพลงภายใต้ปลายกระบี่และรอยยิ้มของ เขาเท่านั้น ส่วนสตรี แม้ต้องเผชิญกับความหวาดหวั่นเพียงใด แต่พวกนางต่างก็ปรารถนาที่จะเข้าไปอยู่ภายใน ซอกมุมหนึ่งภายในดวงหทัยของเขา ทว่าจะทำอย่างไรได้เล่า ในเมื่อชายที่โหดเหี้ยมนั้นย่อมหมายถึง บุรุษผู้ไร้น้ำใจไมตรีเทียมกัน เหล่าสตรีที่ยอมทอดร่างด้วยความยินดีต่างได้รับเพียงความรื่นรมย์ทางกายจากเขา ชั่วข้ามคืน...เพียง ราตรีเดียว ทว่ากลับไม่มีนางใดมีโอกาสแม้กระทั่งแตะปลายนิ้วตนสัมผัสหัวใจอันด้านชาดวงนั้น ยิ่งปรารถนาทางกายเร่าร้อนลุกโหมราวจะมอดไหม้เพียงใด น้ำใจของบุรุษผู้เป็นที่หมายปองของสตรี ในหล้ายิ่งแห้งเหือดลงรวดเร็วดังเช่นกองฟางที่ถูกเปลวเพลิงลุกโหมเพียงนั้น สุดท้ายแล้วบรรดาสตรีเหล่านั้นก็ไม่ต่างจากวัตถุไร้ค่าที่เพียงใช้แล้วโยนทิ้ง อย่าว่าแต่เศษเสี้ยวแห่งน้ำ พระทัย พวกนางไม่แม้แต่จะได้ครอบครองตำแหน่งที่ต้อยต่ำที่สุดในตำหนักหลงเมิ่งด้วยซ้ำ จากคุณ : แมวปีศาจ (siMiSma) เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 00:17:50

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ ๑ หลังสงคราม ณ แคว้นอิงซิ่ว เสียงสาลิการ่ำร้องฟังดูรื่นหูยิ่งนัก แต่ทว่าผู้คนที่อยู่ในดินแดนที่ได้กลายเป็นเมืองขึ้นอีกหนึ่งเมืองของ ตงหนานกลับมิได้รื่นรมย์ไปกับความไพเราะที่ว่า หากถามว่าพวกเขามีความผิดใดจึงต้องตกอยู่ใน สภาพเช่นในยามนี้ เมื่อใคร่ครวญอย่างตรงไปตรงมา ย่อมไม่อาจตอบคำถามที่ว่านี้ได้ เพราะพวกเขา ไร้ความผิดอย่างสิ้นเชิงนั่นเอง กล่าวกันว่าผู้ปกครองแคว้นมิได้ปรารถนาในอำนาจจนกระทั่งหาญกล้ารุกรานแคว้นอื่น ๆ การค้าหรือ การคมนาคมก็มิได้โดดเด่นเหนือแคว้นใกล้เคียง เพียงแต่ความอุดมสมบูรณ์ที่มีอยู่ภายในดิน แดนกลับดึงดูดสายตาหิวกระหายของคนผู้หนึ่งเข้ามาโดยไม่รู้ตัว เป็นสัจธรรมที่เห็นได้ค่อนข้างบ่อยครั้ง สำหรับผู้ไร้ความผิด หากอ่อนแอไม่ว่าจะเป็นฝ่ายถูกต้องแค่ ไหนสุดท้ายแล้วมีแต่จะพบกับความพ่ายแพ้อยู่ร่ำไป และนี่ก็คงเป็นอีกตัวอย่างหนึ่งในหลายร้อย ตัวอย่างที่เกิดขึ้นเท่านั้น หนึ่งในความสำเร็จในชัยชนะของแคว้นศัตรูนั้นเป็นเพราะขุนนางใหญ่ผู้หนึ่งได้ให้ความช่วยเหลือแก่ผู้ มารุกราน เพียงครึ่งเดือนเศษแคว้นเล็กๆ ที่แต่เดิมก็มิใช่คู่มือของแคว้นใหญ่อย่างตงหนานจึงไม่เหลือ ทางถอยใดอีก และกลายเป็นอีกหนึ่งดินแดนที่ถูกกลืนเข้าสู่ศูนย์กลางแห่งอำนาจอันยิ่งใหญ่ไร้ที่สิ้น สุดอย่างไร้ทางเลี่ยง ขณะเดินผ่านโถงทางเดิน ถิงเสวี๋ยเม่ยนึกแปลกใจนักที่ผู้เป็นบิดาช่างมองไม่เห็นสายตาหลายคู่ที่มอง มาคล้ายกำลังประณามหยามเหยียดของผู้คนโดยรอบ เมื่อสงครามระหว่างตงหนานและอิงซิ่วสิ้นสุด ลง จากตำแหน่งมหาอำมาตย์ ผู้เป็นบิดาของนางได้ก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งผู้สำเร็จราชการ กุมอำนาจสูงสุด ทั้งหมดเอาไว้ในมือ ขณะที่องค์จักรพรรดิผู้เปี่ยมปรีชาสามารถปกครองประชาราชด้วยความเมตตา ทว่าขาดความเก่งกาจในการรบกลับตกอยู่ในฐานะของเชลยศึก เป็นที่น่าเสร้าโศกของชาวอิงซิ่วอย่าง สุดเปรียบปาน จากสถานการณ์ที่เป็นอยู่นี้คงไม่ต้องเดาว่าใครคือผู้ทรยศต่อแคว้นอีกแล้ว “มาถึงแล้วหรือลูก” ผู้เป็นบิดาทักทายขึ้นทันทีเมื่อเห็นนางก้าวเข้ามาภายในห้อง ใบหน้าชรายิ้มย่องอย่างผู้ที่เพิ่งจะได้กุม อำนาจสูงสุด “คารวะท่านพ่อ” ถิงเสวี๋ยเม่ยกล่าวเสียงเรียบพร้อมย่อกายทำความเคารพ “เจ้ากลับมาถึงเร็วกว่าที่พ่อคิดไว้มาก พ่อยังมีข่าวดีที่จะบอกให้เจ้ารู้อีกด้วย” นางมองบิดาด้วยสายตาเฉยชา นึกแปลกใจที่เหตุใดชายผู้นี้ยังคงยิ้มอยู่ได้ ทั้งที่คนทั้งเมืองต่างพากัน เศร้าโศกเสียใจ จากเมืองที่เคยเป็นอิสระไม่ขึ้นต่อใคร ยามนี้ในหนึ่งปีจะต้องส่งบรรณาการไปให้แก่ตง หนานอย่างน้อยปีละหนึ่งครั้ง หลายปีมานี้ถิงเสวี่ยเม่ยและบิดาไม่ได้สนิทสนมกันมากนัก อีกทั้งที่ผ่านมานางยังไปอาศัยอยู่กับ มารดาที่ละซึ่งทางโลกและมุ่งแสวงหาทางธรรมที่อารามหลวงมาโดยตลอด กลับมาในครั้งนี้เพียง เพราะถูกบิดาเรียกตัวมาเท่านั้น “เรื่องน่ายินดีสำหรับเจ้า” บิดาของนางยิ้มกริ่มก่อนเอ่ยต่อไปว่า “พร้อมกับชัยชนะในครั้งนี้ของตงหนาน เมื่อองค์รัชทายาทฮ่าวเจี้ยนเสด็จกลับไปเจ้าจะได้อภิเษกกับ พระองค์ เป็นชายาเอกเพียงหนึ่งเดียวในตอนนี้ เมื่อนั้นตระกูลของเราจะยิ่งมีอำนาจและเกรียงไกรไป ทั่วหล้า ต่อไปภายหน้าเจ้าก็จะเป็นพระอัครมเหสีแห่งแคว้นที่เรืองอำนาจที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย” “ท่านพ่อ ท่านลืมไปแล้วกระมังว่าพวกเราเป็นชาวอิงซิ่ว ต่อให้ข้าได้เป็นพระชายาในองค์รัชทายาท แล้วอย่างไร ก่อนที่เขาจะได้ครองบัลลังก์ เขาอาจจะตายไปแล้วก็เป็นได้” ถิงเสวี๋ยเม่ยกล่าวอย่างนึกรังเกียจ ที่ผ่านมานางได้รับพระเมตตาและมีความสนิทสนมกับองค์ จักรพรรดิไม่น้อย ความภักดีย่อมจะมีอยู่มากมายอย่างไม่ต้องสงสัย “หากข้าจะเดินทางไปยังตงหนาน หน้าที่เดียวที่ข้าจะยินดีคือติดตามเสด็จองค์จักรพรรดิเพื่อไปรับใช้ไม่ ให้พระองค์ต้องได้รับความยากลำบากเท่านั้น” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ใบหน้าของผู้สำเร็จราชการในยามนี้ถึงกับเขียวคล้ำเมื่อได้ฟังคำพูดของบุตรสาว กระนั้นเขายังคงข่ม โทสะกล่าวชี้ให้เห็นว่าสิ่งที่ตนลงแรงไปนั้นย่อมจะมีผลประโยชน์มากมายสะท้อนกลับคืนมา “เป็นเพราะวัน ๆ พวกเจ้าแม่ลูกศึกษาคัมภีร์อยู่แต่ในพระอารามไม่ได้รู้ว่าโลกภายนอกเป็นเช่นไร หาก เจ้าได้เป็นชายาของพระองค์ ไม่ว่าชื่อเสียง เกียรติยศ หรือเงินทองของมีค่า ของสวย ๆ งาม ๆ ที่เจ้านึก ชอบ เจ้ายังมิทันได้เอ่ยปากแสดงความต้องการออกมา ทุกอย่างย่อมจะมากองอยู่แทบเท้าของเจ้าแล้ว  เป็นชีวิตสุขสบายที่ไม่มีสตรีใดไม่นึกใฝ่ฝัน อีกทั้งองค์รัชทายาทฮ่าวเจี้ยนยังงดงาม หล่อเหลา เป็นชายที่ทรงอำนาจที่สุดในแผ่นดิน มีอันใดที่ทำให้ เจ้าต้องนึกรังเกียจด้วยเล่า หากมัวแต่งมงายอยู่กับจักรพรรดิที่ไร้ความสามารถเช่นนี้ อย่างไรเสียสัก วันแคว้นอิงซิ่วก็คงจะล่มสลายอยู่ดี เป็นตงหนานต่างหากที่จะรุ่งเรืองและผงาดอยู่เหนือแว่นแคว้นทั้ง ปวงตลอดไป” ถ้อยคำโน้มน้าวที่บิดากล่าวออกมาจนยืดยาวนั้นล้วนมิอาจเปลี่ยนแปลงความคิดของถิงเสวี่ยเม่ยได้ แม้แต่น้อย “ต่อให้ข้าอยู่แต่ในอาราม แต่หูตาของข้ามิได้มืดบอด ข้ารู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร นี่ใบหน้าของเขาคง อัปลักษณ์ดังเช่นความชั่วช้าที่ทำเอาไว้ถึงได้ต้องรุกรานแคว้นอื่นเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ แค่ชัยชนะบน กองซากศพนั่นยังไม่พออีกหรือ ถึงได้กล้ารับข้อเสนอต่ำช้าสามานของท่าน” ที่มีประกาศออกมาว่านอกจากทหารที่ออกศึกพวกเขาจะไม่แตะต้องชีวิตของประชาชนนั้นได้ยินแล้ว น่าฟังอย่างยิ่ง แต่ทหารนับหมื่นที่ถูกสังหารหน้าประตูเมืองนั่นมิใช่ราษฎรชาวอิงซิ่วหรอกหรือ “ที่ผ่านมาผู้คนในแคว้นของเราต่างอยู่กันอย่างร่มเย็นเป็นสุข ต่อให้เป็นตงหนานเองใช่ว่าจะรุกรานได้ โดยง่าย หากมิใช่เพราะท่าน...” เพี้ยะ!! ใบหน้าของนางสะบัดไปตามแรงฝ่ามือของบิดาที่ฟาดก่อนจะได้พูดจบประโยค “ที่ข้าทำลงไปทั้งหมดก็เพื่อเจ้า ถึงอย่างไรอิงซิ่วต้องแพ้สงครามอยู่ดี การที่พระองค์รับข้อเสนอยอมรับ เจ้าเป็นพระชายาทั้งที่ไม่จำเป็นนั้นถือว่าพวกเราตระกูลถิงโชคดีมากแล้ว ดังนั้นข้าจะทำหรือไม่ทำ อะไรผลลัพธ์ที่ออกมาก็มิได้แตกต่างกันอยู่แล้ว โอกาสที่ไม่ได้มาง่าย ๆ นี้มีอันใดที่ไม่ควรไขว้คว้ากัน” เขากล่าวขึ้นด้วยโทสะ “เป็นท่านคนเดียวต่างหาก เพื่อให้ได้อำนาจ เพื่อหวังใช้อำนาจของคนอื่น ท่านก็แค่หาข้ออ้างมาพูดให้ ความผิดของตัวเองลดน้อยลงเท่านั้น” นางกล่าวด้วยน้ำตาคลอหน่วย ไม่คิดว่าบิดาจะถึงขั้นลงมือลงไม้กับตน “ไม่ว่าอย่างไรเจ้าจะต้องอภิเษกกับพระองค์อยู่ดี” ถิงฟู่เหวินเค้นเสียงกล่าวอย่างเย็นชา “ไม่! ข้าไม่ต้องการ หากท่านต้องการให้เป็นเช่นนั้นนักมิสู้ฆ่าข้าเสียแต่ตอนนี้และหาสตรีสักคนที่เต็มใจ ไปบำเรอราคะของชายโฉดผู้นั้นสักคนเล่า” “หากมิใช่เจ้าเป็นหนึ่งในข้อต่อรอง คำพูดของเจ้าคงทำให้ข้าฆ่าเจ้าไปแล้ว” เขากล่าวเสียงเหี้ยมเกรียมทิ้งท้าย ก่อนจะหันไปออกคำสั่งให้นางกำนัลพานางกลับไปในห้องเพื่อ เตรียมตัวสำหรับการเดินทาง จากคุณ : แมวปีศาจ (siMiSma) เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 00:20:06

ความคิดเห็นที่ 4 คำรายงานของข้ารับใช้ทำให้ไรหนวดสีดอกเลาของผู้สำเร็จราชการสั่นไหวด้วยแรงโทสะ “เจ้าบอกว่านางลอบไปพบกับอดีตองค์จักรพรรดิในคุกหลวงอย่างนั้นรึ” “ขอรับ ท่านผู้สำเร็จราชการ คุณหนูลักลอบเข้าพบองค์จักรพรรดิตั้งแต่เมื่อค่ำวานและเพิ่งจะออกจาก คุกหลวงในยามย่ำรุ่ง คนของข้าน้อยเพิ่งทราบความและจึงได้รีบนำมารายงาน” “มีใครรู้เห็นเรื่องนี้อีกบ้าง” ถิงฟู่เหวินถามเสียงเครียด มือเหี่ยวใต้ชายเสื้อกำแน่น ด้วยอดนึกหวั่นหากความนี้ทราบไปถึงหูขององค์ รัชทายาทฮ่าวเจี้ยนแล้ว เกรงว่าจะไม่ใช้แค่นางที่ถูกสำเร็จโทษแต่อาจรวมถึงตัวเขาด้วย ตำแหน่งและ อำนาจที่ได้มาอย่างยากลำบากนี้ เขาจะไม่ยอมให้ความคิดโง่ ๆ ของสตรีเพียงนางเดียวมาทำให้ความ ฝันทั้งชีวิตพังลงเป็นอันขาด “นอกจากทหารยามไม่กี่คนที่เฝ้าอยู่และนางกำนัลที่ติดตามนางไปด้วย ดูเหมือนตอนนี้จะยังไม่มีใคร ทราบเรื่องนี้ขอรับ” “จะให้เรื่องนี้ถึงพระกรรณหรือทำให้องค์รัชทายาทขุ่นพระทัยไม่ได้เป็นอันขาด” ถิงฟู่เหวินเอ่ยพึมพำกับตนเองพลางคิดใครครวญว่าจะจัดการเรื่องนี้ต่อไปอย่างไร “ปิดปากพวกมันให้หมดและทำให้ทุกอย่างเงียบที่สุด อย่าให้ใครแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไปถึงหูองค์รัช ทายาทฮ่าวเจี้ยนได้เด็ดขาด นับจากนี้สั่งให้คนคอยจับตามองเสวี๋ยเม่ยอย่าให้คลาดสายตา อย่าปล่อย ให้นางทำอะไรนอกลู่นอกทางอีกเป็นอันขาด นำยากล่อมจิตมอบให้กับข้ารับใช้ของนางคนหนึ่ง หาก จนถึงงานราชพิธีอภิเษกนางยังทำตัวไม่รักดีอีกให้ใช้ยานั้นได้ทันที” ชายชราผู้ครองตำแหน่งสูงสุดในแผ่นดินอิงซิ่วถ่ายทอดคำสั่งด้วยสีหน้าเหี้ยมเกรียม “ขอรับ ข้าน้อยจะรีบไปทำตามเดี๋ยวนี้” ข้ารับใช้ผู้นั้นรีบรับคำ ไม่มีเวลามากพอจะทำให้สงสัยถึงสายสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกของชายชราตรง หน้ากับสตรีที่ถูกกล่าวถึงแม้แต่น้อย เกรงว่านอกจากอำนาจและลาภยศสรรเสริญสิ่งอื่นใดคงไม่อยู่ใน สายตาของคนผู้นี้เป็นแน่ เพราะสำหรับคนดี ๆ ที่คิดใช้ยากล่อมจิตกับคนในสายเลือดนั้นไม่เคยมี ปรากฏในแผ่นดินอิงซิ่วมาก่อนแม้แต่คนเดียว ยาชนิดนี้ถูกอดีตองค์จักรพรรดิสั่งห้ามมิให้ผู้ใดนำมาใช้ในแผ่นดินอิงซิ่วมานาน จนหลายปีมานี้ผู้คน แทบจะลืมถึงสรรพคุณของมันไปแล้ว แคว้นอิงซิ่วแม้จะไม่เก่งกาจในด้านการรบแต่เรื่องการคิดค้นตัว ยาและการศึกษาสมุนไพรต่าง ๆ กลับล้ำหน้ายิ่งกว่าแคว้นใด และสูตรลับในการปรุงยาต้องห้ามชนิด นี้ของอิงซิ่วก็มีเพียงคนในแคว้นเท่านั้นที่ทำได้ แม้จะมิได้แพร่หลายดังเช่นในอดีต แต่ด้วยความ สามารถของตัวยาทำให้มีการลอบปรุงขึ้นและลักลอบค้าขายในตลาดมืดกับแคว้นใกล้เคียงอยู่บ่อยครั้ง  และสถานที่ซึ่งนิยมใช้ยากล่อมจิตนั้นมีเพียงสำนักนางโลมเท่านั้น ในเมื่อนางอยากทำตัวเอง จะมาว่าเขาใจร้ายคงไม่ได้ การแต่งงานในครั้งนี้ย่อมจะเป็นอีกวิธีที่จะทำ ให้ตำแหน่งของเขามั่นคงมากยิ่งขึ้น ดังนั้นเขาจะไม่ยอมให้ใครทำลายแผนการหรือทำให้เกิดความ เสี่ยงต่อเรื่องนี้โดยเด็ดขาด ทางเดียวที่จะทำให้วางใจคือใช้วิธีที่จะทำให้ผลลัพธ์ในเรื่องนี้ออกมาดีที่สุด เท่าที่จะเป็นไปได้ ส่วนวิธีการจะเป็นเช่นไรใครเล่าจะสน จากคุณ : แมวปีศาจ (siMiSma) เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 00:21:26

ความคิดเห็นที่ 5 “คิดเข้ามาขวางเช่นนี้แสดงว่าเจ้าไม่กลัวตายสินะ ไม่รู้หรือว่าข้าเป็นใคร” ถิงเสวี่ยเม่ยเอ่ยขึ้นเสียงกร้าวอย่างไม่พอใจเมื่อถูกขวางทาง ครั้งก่อนนางสามารถเข้าไปข้างในได้ อย่างสะดวกทำให้ไม่คิดว่าในครั้งนี้จะมีใครกล้ามาขวาง หากไม่ถึงคราวจริง ๆ นางคงไม่คิดใช่อำนาจ ของบิดามาข่มขู่ผู้คนเยี่ยงนี้ แต่ในเมื่อไม่อยากเสียเวลาและทำให้ใครที่อยู่ในบริเวณนั้นผิดสังเกตทำให้ ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ “เป็นคำสั่งโดยตรงจากผู้สำเร็จราชการ ห้ามใครเข้าพบอดีตองค์จักรพรรดิโดยเด็ดขาด โดยเฉพาะหาก คนผู้นั้นคือคุณหนูถิงเสวี่ยเม่ย ข้าน้อยไม่กล้าขัดคำสั่งต้องขออภัยคุณหนูด้วย” ยามเฝ้าคุกคุมขังนักโทษเอ่ยตอบอย่างนอบน้อมกับสตรีที่ปรากฏกายขึ้นในยามราตรีดึกสงัด แม้จะมี ผ้าคลุมสีดำคลุมเรือนผมและปกปิดใบหน้าส่วนหนึ่งของนางเอาไว้ แต่สตรีที่จะขอเข้าไปในคุกหลวง เพื่อเยี่ยมนักโทษนั้นมีน้อยเต็มที และจากท่าทางของนางก็ทำให้เดาได้ไม่ยากว่าเป็นธิดาของท่านผู้ สำเร็จราชการที่เพิ่งจะได้รับตำแหน่งไปหมาด ๆ ช่างเป็นเรื่องที่ขัดแย้งในตัวเองดีแท้ ขณะที่ธิดามีความภักดีต่อองค์จักรพรรดิจนหากแลกชีวิตได้นาง คงทำไปแล้ว แต่ผู้เป็นบิดากลับคิดคดทรยศต่อชาติบ้านเมืองเพียงแค่ให้ได้ในอำนาจมาอยู่ในมือ “เช่นนั้นข้าจะฝากเจ้านำของนี้ไปมอบให้พระองค์ได้หรือเปล่า” นางยื่นตะกร้าที่มีผ้าคลุมเอาไว้ไปตรงหน้าพลางเอ่ยถาม ยั้งคำพูดที่ต้องการจะกล่าวว่า ‘ที่ทำเช่นนี้คง เพื่อต้องการเอาใจเจ้าคนสารเลวนั้นเสียมากกว่า’ เอาไว้ในใจได้ทัน “เกรงว่าจะไม่ได้เช่นกัน ข้าน้อยมีเพียงหน้าที่ทำตามคำสั่งของผู้บังคับบัญชาเท่านั้น” แม้จะกล่าวอย่างนอบน้อมแต่คำพูดกลับไม่บ่งบอกถึงการอ่อนข้อให้แม้แต่น้อย แค่ฟังดูถิงเสวี่ยเม่ยก็รู้ แล้วว่าคนพวกนี้จะต้องเป็นคนของบิดานางอย่างไม่ต้องสงสัย หาไม่แล้วหากเป็นทหารจากในกองอื่น ที่มิได้ขึ้นตรงต่อบิดาพวกเขาอาจยอมอะลุ้มอล่วยให้นางผ่านเข้าไปได้บ้าง นางได้แต่หลับตาลงอย่าง จนปัญญาและจนใจเกินกว่าจะดึงดันต่อไปได้ แม้ไม่เคยนึกหวาดกลัวว่าผู้เป็นบิดาจะทำอะไรนาง แต่ พอคิดว่าคนที่อาจต้องรับผลจากการดื้อดึงในครั้งนี้ของนางเป็นองค์จักรพรรดิ นางก็ไม่กล้าที่จะเสี่ยง ต่อไปแล้ว ได้แต่ยอมถอยและกลับไปยังห้องของตนเท่านั้น จากคุณ : แมวปีศาจ (siMiSma) เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 00:22:41

ความคิดเห็นที่ 6 “เรื่องที่คนมารายงานเมื่อครู่ พระองค์คิดว่าจริงเท็จแค่ไหน” เจิงเก่อเล่ยเอ่ยถามขึ้นทันทีเมื่อภายในห้องพักที่ประดับตกแต่งอย่างหรูหราหลงเหลือเพียงเขาและคน ที่นั่งเอนกายพริ้มตาอยู่บนเก้าอี้ มือผอมเพรียวประคองจอกชาที่มีควันกรุ่นโชยจาง ๆ ยื่นไปตรงหน้าผู้ เป็นนาย “เรื่องอะไรล่ะ ความภักดีของถิงฟู่เหวินอย่างนั้นหรือ” มือแกร่งแค่รับไปวางไว้แต่กลับมิได้แตะต้องชาในถ้วยแม้แต่น้อย “อย่าทรงล้อเล่นสิพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมหมายถึงแม่นางแซ่ถิงผู้นั้นต่างหาก” เรื่องของชายที่แสวงหาอำนาจนั้นเขาไม่ได้มีความกังวลสัดนิด ด้วยเชื่อว่าผู้เป็นนายจะต้องมีวิธีจัดการ กับคนประเภทนี้เอาไว้แล้วอย่างแน่นอน “อ๋อ ที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เอง” คนฟังมีท่าทางรับรู้เพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย แล้วจึงเสริมต่อไปว่า “จะจริงหรือเท็จก็ ช่างเถิด ข้าไม่ได้สนใจอะไรนัก” “แต่ในเมื่อพระองค์ตัดสินใจที่จะอภิเษกกับนางแล้ว เรื่องของนางก็ควรจะนำมาสนใจสักนิดไม่ใช่หรือ” เขาอดถามขึ้นด้วยความฉงนไม่ได้ อกนึกแปลกใจกับท่าทีเฉื่อยเนือยขององค์รัชทายาทจนต้องขมวด คิ้วด้วยความคับข้องใจ “เจ้าไม่ได้ดีใจเหมือนคนอื่นจนคิดว่าแค่ข้ายอมแต่งงานก็ดีมากแล้วหรอกหรือ” ฮ่าวเจี้ยนเอ่ยถาม สังเกตเห็นน้ำชาในถ้วยตรงหน้าเย็นแล้วจึงได้ยกขึ้นดื่ม เจิงเก่อเล่ยที่จับตามองเจ้านายมาโดยตลอดนิ่วหน้าเมื่อเห็นการกระทำของนายหนุ่ม ของร้อนนั้นดีต่อ สุขภาพแต่ไม่ว่าเขาจะเพียรพยายามพูดในเรื่องนี้จนปากเปียกปากแฉะแค่ไหนกลับไม่อาจเปลี่ยน นิสัยที่ว่านี้ของบุรุษตรงหน้าได้เลย “กระหม่อมไม่คิดว่าพระองค์จะนำเรื่องสำคัญเช่นนี้มาล้อเล่นได้ ต่อให้จะทำให้คนทั้งแคว้นดีใจ แต่ พระบิดาและพระมารดาเล่า พระองค์ไม่คิดบ้างหรือว่าเรื่องที่ตัดสินใจทำในครั้งนี้ออกจะหุนหันพลัน แล่นเกินไป” “ก็แค่เปลี่ยนรสชาติและวิธีการกินเท่านั้น มีอันใดให้น่ากังวลกัน” ฮ่าวเจี้ยนกล่าวราวกับเรื่องที่ทำลงไปในครั้งนี้เขาไม่เห็นว่ามันสำคัญและเป็นเรื่องใหญ่ที่จะต้องนำมา พูดให้ยืดยาวแม้แต่น้อย คนฟังได้แต่ทอดถอนใจอย่างจนปัญญาจะกล่าวทัดทานเพื่อหวังให้องค์รัชทายาทเปลี่ยนใจ รินน้ำชาที่ ควันกรุ่นยื่นให้อีกครั้ง และมองมันถูกวางทิ้งไว้อย่างไม่ใส่ใจเพื่อรอให้เย็นลงอีกครั้งด้วยความหดหู่ใจ “พรุ่งนี้เราจะนำทัพกลับตงหนาน ส่วนเจ้าอยู่ที่นี่จัดการเรื่องที่เหลือให้เรียบร้อย แล้วค่อยกลับไปพร้อม กับขบวนส่งตัวนักโทษ อยู่ที่นี่นานไปกว่านี้ก็เท่านั้น ไม่มีอะไรแปลกใหม่และน่าสนใจอีกแล้ว หากกลับ ไปยังมีงานอีกมากที่เราต้องกลับไปจัดการ” ฮ่าวเจี้ยนถือโอกาสที่รอให้ชาในถ้วยเย็นมอบหมายงานให้กับข้ารับใช้คนสนิทอย่างไม่ยอมเสียเวลาไป โดยเปล่าประโยชน์ “แต่กระหม่อมกลัว” เจิงเก่อเล่ยประท้วงขึ้นมาพลันเมื่อได้ฟังคำสั่งจากผู้เป็นนาย แค่ตอนนี้ที่กล้าเข้ามาถึงภายในส่วนวังหลวงของแคว้นที่เพิ่งยึดครองได้หมาด ๆ โดยมีทหารติดตามอยู่ ไม่กี่คนก็นับว่ากล้าหาญมากแล้ว ทัพใหญ่ที่ถูกทิ้งไว้นอกด่านอย่างไร้ประโยชน์เมื่อสงครามสิ้นสุดลง ไม่ได้ทำให้เกิดความมั่นใจได้ว่าหากในสถานการณ์ฉุกเฉินจะมาช่วยเหลือได้ทันการ คนที่กล้าทำเรื่อง เช่นนี้โดยไม่กลัวตายคาดว่าคงมีแต่เจ้านายเขาเท่านั้น “กลัวอะไร สถานการณ์ทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว คนที่มีอำนาจสูงสุดในเมืองเป็นคนของเรา แล้วยังมี อะไรให้เจ้าต้องกลัวอีก หรือหากจะมีกลุ่มผู้ต่อต้านและพวกมือสังหารจะเข้ามาจัดการเจ้า ข้าเชื่อว่า เจ้าจะหาทางเอาตัวรอดและกลับไปตงหนานด้วยร่างกายที่ปกติครบถ้วนเหมือนเดิม” แม้จะกล่าวอย่างเชื่อมั่นในความสามารถของคนสนิท ทว่ากลับปรายตามองมายังเจิงเก่อเล่ยพร้อมมุม ปากที่หยักยิ้มราวกับเห็นชีวิตของเขาเป็นเรื่องล้อเล่นอย่างหนึ่งในชีวิตไปเสียแล้ว “แล้วแม่นางถิงเล่า” “ให้นางไปพร้อมเจ้าเถอะ ตอนนี้ข้ายังไม่อยากเห็นหน้านาง” ด้วยสัญชาตญาณสัตว์ป่าที่มีอย่างล้นเหลือ ที่ผ่านมาขอแค่ถูกตาต้องใจหากพระองค์ประสงค์ที่จะ เรียกตัวสตรีสักคนมารับใช้ใกล้ชิดในยามราตรีก็ไม่ใช่เรื่องที่ลำบากสักนิด แต่นี่คนที่กำลังจะกลาย เป็นพระชายาในไม่ช้า พระองค์กลับบอกไม่อยากพบหน้า เช่นนั้นจะทรงดำริให้มีการแต่งงานไปเพื่อ อะไรกัน “นี่พระองค์ยังไม่เปลี่ยนพระทัยอีกหรือ สตรีแคว้นเรามีออกเยอะแยะที่เหมาะสมและเพียบพร้อมยิ่ง กว่าแม่นางถิง แล้วทำไมพระองค์ถึงได้รับปากข้อเสนอโง่เง่าของอสรพิษอย่างถิงฟู่เหวินง่าย ๆ แบบ นั้นกัน” เจิงเก่อเล่ยกล่าวขึ้นอย่างหมดสิ้นแล้วซึ่งความอดทนที่ข่มกลั้นมาตั้งแต่รู้ถึงข้อตกลงระหว่างเจ้านาย และอำมาตย์ชั่วผู้นั้น “ตอนแรกเราก็จะลืมทิ้งนางไว้ที่นี่แล้วล่ะ แต่เจ้าถามขึ้นมาทำให้เรานึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้” เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าคนพูดกำลังโยนความผิดมาที่เขา หากไม่กลัวว่าจะเสียกิริยา ป่านนี้เจิงเก่อเล่ยเป็นได้ เอาหัวโขกเสาไม้ด้านหลังและร่ำไห้ถึงบุพการีที่ล่วงลับให้ช่วยเขาออกจากสถานการณ์น่าเจ็บช้ำนี้ไป แล้วเป็นแน่ จากคุณ : siMiSma เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 00:24:35

ความคิดเห็นที่ 7 หลังจากใช้เวลาในการเดินทางผ่านไปสามเดือน ในที่สุดขบวนเดินทางก็ไปถึงเมืองหลวงของแคว้นตง หนาน ชาวเมืองต่างให้การต้อนรับขบวนว่าที่พระชายาในองค์รัชทายาทอย่างเอิกเกริก “ดูท่าว่าพวกเขาจะไม่สนใจด้วยซ้ำว่าชายาที่ได้มานั้นเป็นเพียงเชลยในสงครามคนหนึ่งเท่านั้น” ถิงเสวี่ยเม่ยอดที่จะกล่าวแสดงความคิดเห็นออกมาไม่ได้ ยามมองเห็นผู้คนที่มาออแน่นรอคอยต้อนรับ การมาเยือนของนางอยู่สองข้างทางจนแน่นขนัด “เป็นเพราะช่วงเวลาสิบกว่าปีมานี้ค่อนข้างจะเงียบเหงาไปกระมัง ในวันนี้จึงเป็นวันที่ทุกคนวาดฝันรอ คอยมานานจนแทบจะหมดหวังไปแล้ว ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นใครต่างก็เฝ้ารอที่จะได้เห็นงานราชพิธียิ่ง ใหญ่ที่นาน ๆ ถึงจะมีสักครั้งเช่นนี้ด้วยกันทั้งสิ้น ดังนั้นที่คุณหนูถิงกล่าวมานั้นถูกต้องแล้ว ไม่ว่าใครก็ ได้ พวกเขาไม่ได้สนใจหรอก” เจิงเก่อเล่ยกล่าวอธิบายราวกับเห็นว่าคำพูดของนางเป็นคำถาม ไม่มีท่าทางขุ่นเคืองต่อคำพูดและน้ำ เสียงที่เป็นการกล่าวเย้ยหยันของว่าที่พระชายาแม้แต่น้อย “ไม่ทราบคุณหนูเห็นชาวเมืองของเราแล้ว ในสายตาของท่านพวกเขามีความสุขมากน้อยแค่ไหน” ชาย หนุ่มถามกลับบ้าง ต่อให้ใบหน้าของชาวบ้านพวกนั้นจะมีความสุขอย่างไร แต่ในสายตาของนางยังมองว่าพวกเขาเป็น ศัตรูอยู่นั้นเอง ดังนั้นนางจึงไม่อยากตอบแต่กลับเลี่ยงด้วยการถามคำถามอื่นมาแทน “พวกเขาดูจะเคารพรักองค์รัชทายาทมากสินะ” “ว่ากันว่าแม้แต่พระเกศาขององค์รัชทายาทหนึ่งเส้นยังมีค่ามากกว่าพันตำลึงทอง” ชายหนุ่มยังคงน้อม กล่าวด้วยท่าทีเช่นเดิม น้ำเสียงทุ้มต่ำนุ่มลื่นดูไม่ออกว่าเป็นเพียงการยกยอปอปั้นผู้เป็นนายหรือไม่ “เรื่องจริงหรือนั่น” คิ้วเรียวข้างหนึ่งเลิกขึ้นสูง ท่าทางของถิงเสวี่ยเม่ยไม่ได้เชื่อไปตามลมปากของบุรุษผู้มีท่าทางราวกับ นักศึกษาผู้นั้นแม้แต่น้อย “เรื่องนี้ข้าน้อยเองก็ไม่ทราบได้ เพียงแต่เคยได้ยินมาบ้างเท่านั้น” “เช่นนั้นในเมื่อเป็นเรื่องที่เชื่อถือไม่ได้ท่านจะนำมาเล่าให้ข้าฟังทำไม” นางอดที่จะเหลือบมองใบหน้า คนพูดเพื่อดูให้ชัดว่าเขาจะตอบเช่นไรไม่ได้ “คุณหนูถิงหลักแหลมยิ่งนัก คงเป็นเพราะที่ผ่านมาไม่มีใครกล้าล่วงเกินแม้แต่เส้นผมหนึ่งเส้นของ พระองค์มากกว่าจึงได้มีข่าวลือออกไปเช่นนั้น ดังนั้นข้าน้อยคงไม่สามารถหาหลักฐานมายืนยันในเรื่อง นี้ได้จริง ๆ” “ไม่ว่าเชื้อพระวงศ์ของแคว้นใดก็ไม่มีใครกล้าล่วงเกินอยู่แล้วมิใช่หรือ อีกอย่างเขาเป็นรัชทายาท ผู้สืบ ทอดตำแหน่งจักรพรรดิในอนาคต เรื่องที่ท่านกล่าวมาไม่เห็นจะน่าแปลกตรงไหน” “ใช่แล้ว ข้าน้อยก็เห็นด้วยเช่นกัน จะมีอันใดแปลกแตกต่างหรือไม่ บางทีคงไม่สามารถตอบได้เพราะ คนที่พบเห็นเรื่องประหลาดมามากมายอย่างข้าน้อย และในฐานะของชาวตงหนานคนหนึ่งย่อมมองไม่ เห็นว่ามันเป็นเรื่องแปลกเป็นธรรมดา” ความหมายของเขาคือในฐานะคนต่างแคว้นต่างเมือง สิ่งที่เขามองว่าแปลกอาจไม่น่าประหลาดใจ สำหรับนาง แต่กลับกันบางอย่างที่เขาเห็นว่ามันธรรมดา ในสายตาของนางอาจคิดว่าผิดปกติก็เป็นได้ “นั่นสินะ ข้ามีเลือดของคนอิงซิ่วทั้งยังเป็นชาวอิงซิ่วย่อมจะไม่สามารถมองเห็นอย่างที่ชาวตงหนานเห็น ได้หรอก” และนางยังเชื่อว่าตนจะไม่มีวันมองเห็นอีกด้วย ชายหนุ่มเพียงแต่ยิ้มรับด้วยรอยยิ้มนุ่มละมุนไม่ได้กล่าวอะไรต่อไปอีก เพราะเมื่อเข้ามาในเขตราชวัง หลวง เขาก็หมดหน้าที่ในการดูแลนางแล้ว และอีกอย่างในสามวันนี้นางในฐานะว่าที่พระชายายัง ต้องเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการเป็นเจ้าสาวขององค์รัชทายาทอีกด้วย จากคุณ : แมวปีศาจ (siMiSma) เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 00:26:34

ความคิดเห็นที่ 8 เล่ห์ลวงร้าย ตอน 2 จากคุณ : siMiSma เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 14:46:05