PANTIP.COM : W10674948 หนุ่มมะพร้าว สาวมะนาว ตอนที่ ๕ สวนรักสวนฝัน [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ ๕ สวนรักสวนฝัน

เสียงไก่ขันที่ส่งกันมาเป็นทอดๆ จากทางทิศโน้นทีทิศนี้ทีผสานกับเสียงจิ๊บจั๊บนกธรรมชาติหลากชนิดที่พากันออกจากรวงรังมาหากินในยามเช้า ดังเข้ามารบกวนนิทรารมย์ของคนที่ยังนอนสบายใต้ผ้านวมผืนหนาจนในที่สุดหล่อนก็ต้องพยายามฝืนลืมเปลือกตาอันหนักอึ้งขึ้นมาจนได้

“เช้าแล้วหรือนี่”

เมื่อพยายามหยีตาขึ้นสู้กับแสงสว่างที่สาดส่องเข้ามาได้ชั่วครู่ คนเป็นไข้ที่อาการเริ่มดีขึ้นเมื่อตอนใกล้รุ่งสางก็เลื่อนผ้านวมออกจากตัว ทรงตัวลุกขึ้นมานั่ง ยกมือขึ้นปิดปากหาวหวอด โผเผลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟัน

เมื่อทาแป้งรวบผมเรียบร้อยออกจากห้อง เดินลงบันไดมา ก็ทันป้าพิกุลถือขันเงินใบใหญ่มีข้าวสวยควันลอยกรุ่นบรรจุอยู่เต็มเดินออกมาจากครัวพอดี

“อ้าว... หนูหยาลงมาพอดี เป็นยังไงมั่งหายไข้หรือยังจ๊ะ ตะกี๊ทิดพร้าวเขาเพิ่งบอกว่าหนูไข้ขึ้นตั้งแต่เมื่อคืน ป้ากะว่าใส่บาตรเสร็จจะขึ้นไปดูหนูอยู่พอดี” ผู้สูงวัยกว่าทักออกมาทันทีที่เห็นหล่อน

“ดีขึ้นมากแล้วค่ะคุณป้า พอดีเมื่อตีสี่หนูตื่นมากินยาซ้ำเข้าไปอีกรอบหนึ่ง ตื่นเช้ามาก็เลยดีขึ้น แต่ก็ยังเพลียๆ อยู่อีกนิดหน่อยค่ะ”

“ถ้าค่อยยังชั่วแล้วก็ดีแล้วล่ะจ้ะ ไปใส่บาตรกับป้ามั้ยจ๊ะ ประเดี๋ยวพระก็จะเดินบิณฑบาตมาถึงหน้าบ้านเราแล้ว”

“ก็ดีเหมือนกันค่ะ เมื่อก่อนหนูก็ลุกมาใส่กับป้าอุ่นเรือนทุกวัน ใส่ให้คุณพ่อกับคุณแม่บนสวรรค์น่ะค่ะ แต่พอไปต่างประเทศแล้วก็เลยไม่มีโอกาสได้ใส่อีก”

ป้าพิกุลมองหญิงสาวอย่างนึกเห็นใจ ถ้าพ่อแม่อยู่บนสวรรค์ก็แสดงว่าคงเสียชีวิตไปแล้ว และนี่เองกระมังที่อาจจะเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้นางสังเกตเห็นความอ้างว้างที่ฉายออกมาจากดวงตาของหญิงสาวเมื่อคืนนี้

“งั้นเดินตามป้ามาเลยจ้ะ ไปดักรอพระท่านที่ทางเข้าบ้านตรงโน้น”

หญิงสาวเดินตามป้าพิกุลผ่านพุ่มต้นมะลิที่ออกดอกเรียงรายเต็มสองข้างทางเดิน กลิ่นหอมอ่อนกรุ่นกำจายทำให้อารียาสูดลมหายใจยาวลึกจมเต็มปอด ฟ้าครามกว้างเบื้องหน้าปรากฏดวงอาทิตย์กลมโตที่กำลังฉายฉานแสงสว่างอันอบอุ่นลงมาต้องหยาดหยดของน้ำค้างก่อเกิดประกายวับวาว ชั่วขณะที่อารียารู้สึกว่าชีวิตที่ร้อนรนตลอดมาคล้ายหยุดนิ่งและเย็นชื่นขึ้นอย่างประหลาด

ที่ทางเข้าหน้าบ้าน ลุงบุญกับลูกชายมหาภัยยืนรออยู่แล้ว มีแก๊งค์ลูกสมุนสี่ขานั่งกระดิกหางอยู่รายล้อม บนโต๊ะแบบที่พับเก็บได้มีจานใส่กับข้าวและขนมวางอยู่หลายใบ ถัดมาเป็นกล้วยไม้จัดช่อสวยงามวางอยู่สามช่อ

“อ้าวคุณ... ลงมาใส่บาตรด้วยหรือ”

ณัฐวุฒิปากไวทักหล่อนออกมา สีหน้าประหลาดใจอย่างกับเห็นอั้ม – พัชราภามาปรากฏตัวอยู่ต่อหน้า เพราะคิดว่าหล่อนจะเป็นคุณนายสายเสมอ นอนตื่นสายทุกวัน แถมเมื่อคืนก็ยังเป็นไข้อีก คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าหล่อนจะตื่นทันใส่บาตรพระแต่เช้าแบบนี้

“ก็เห็นอยู่ว่ามาใส่บาตร ยังจะถามอีก” หญิงสาวค่อนไม่จริงจังนัก เพราะยังนึกถึงความมีน้ำใจที่เขามีให้หล่อนเมื่อคืนอยู่บ้าง

“แล้วที่ไม่สบายน่ะ หายแล้วเหรอ ถึงได้ตื่นแต่เช้า”

“ฉันแข็งแรงย่ะ ไม่ยอมเป็นอะไรง่ายๆ หรอก นี่ถ้านายไม่พาฉันเดินตากแดดเมื่อวานฉันก็คงไม่เป็นไข้อย่างนี้หรอก”

พอนึกถึงสาเหตุที่ทำให้หล่อนไม่สบายตั้งแต่วันแรกที่มาถึงที่นี่ได้ หญิงสาวก็สะบัดเสียงใส่อย่างบอกให้รู้ว่ายังไม่หายโกรธเรื่องเมื่อวาน จงใจจะให้เขารู้ตัวว่าที่หล่อนเจ็บไข้ได้ป่วยไปนี่เป็นความผิดของเขาเพียงคนเดียว

“เอาล่ะๆ ผมยอมรับผิดก็ได้ ที่ลืมเติมน้ำมัน”

“ก็แหงอยู่แล้วล่ะ เป็นความผิดของนายเต็มๆ ไม่เคยพบไม่เคยเห็นคนอะไรขับรถไม่ยอมเติมน้ำมัน”

หญิงสาวที่เพิ่งสร่างไข้แต่ความกรุ่นโกรธในเรื่องเมื่อวานยังไม่ค่อยคลายไม่วายบ่นกระปอดกระแปดแม้ศัตรูคู่อาฆาตจะยกมือยอมแพ้หล่อนในเรื่องนี้แล้วก็ตาม แล้วรีบค้อมหลังลงนิดๆ สำรวมกิริยาเมื่อเห็นพระสงฆ์เดินพ้นโค้งเข้ามาใกล้จวนจะถึงแล้ว

“นิมนต์ขอรับ”

ลุงบุญนิมนต์พระ แล้วจัดแจงถือขันเงินใบเขื่องรอให้ป้าพิกุลใช้ทัพพีบรรจงตักข้าวใส่ลงในบาตร ในขณะที่คนเคยบวชอย่างทิดพร้าวคว้าปิ่นโตสีเหลืองเถาใหญ่จากเด็กวัดมาเปิดให้อารียาใส่กับข้าวและขนมลงไป

เมื่อถวายช่อกล้วยไม้ปิดท้ายเสร็จ ทั้งสี่ก็พากันย่อตัวลงนั่งพับเพียบบนเสื่อ สงบจิตใจรับพรจากพระสงฆ์

‘ไม่น่าเชื่อแฮะ ว่ายัยสังขยาบูดจะนั่งเอี้ยมเฟี้ยมเรียบร้อยกับเขาก็เป็น’

ณัฐวุฒิบอกตัวเองอย่างนึกประหลาดใจแกมนิยมชมชื่นเมื่อชำเลืองเห็นคนแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ด ท่าทางทันสมัยจ๋าเมื่อวาน นั่งพับเพียบพนมมือรับพรพระเคียงคู่กับเขาได้งดงามเรียบร้อยขนาดนั้น

อีกอย่างที่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยก็คือ การได้ใส่บาตรแล้วนั่งรับพรพระเคียงคู่กับหล่อนจะสร้างความอิ่มเอิบฉ่ำเย็นให้ซ่านขึ้นในใจเขาได้มากมายขนาดนี้ อานิสงค์ของการได้ทำบุญร่วมชาติตักบาตรร่วมขันหรือไร

ชายหนุ่มตกอยู่ในภวังค์จนเกือบไม่รู้ว่าพระให้พรจบแล้ว เมื่อเห็นอารียาขยับตัวลุกขึ้นเขาถึงได้สติลุกขึ้นตาม แล้วเก็บจานใส่กับข้าวและขนมมาซ้อนกันส่งให้อารียาถือกลับไปล้าง

รอลุงบุญกับป้าพิกุลพึมพำกรวดน้ำอยู่ชั่วครู่ จนเห็นลุงบุญก็เอาแก้วน้ำไปเทใต้ต้นขนุนต้นใหญ่ ชายหนุ่มก็ม้วนเสื่อพับโต๊ะเดินตามหญิงสาวกลับเข้าบ้าน

“หนูหยาจะกินข้าวเช้าพร้อมป้าเลยมั้ยจ๊ะ บ้านป้ากินข้าวกันแต่เช้า เสร็จแล้วจะได้รีบเข้าไร่เข้าสวนกัน สายนักก็ไม่ไหวแดดสมัยนี้ร้อนเหลือทน”

“ค่ะ หนูก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน อีกอย่างกินข้าวเสร็จแล้วหนูก็จะได้กินยาลดไข้ตามไปด้วยเลย”

“งั้นก็มานั่งกับป้าเลยจ้ะ”

พูดพลางป้าพิกุลก็เดินนำหล่อนไปนั่งบนโต๊ะม้าหินสำหรับกินข้าวในครัว ไม่ได้ขึ้นไปจัดสำรับบนนอกชานเหมือนเมื่อเย็นวาน

เมื่อทิดพร้าวยกฝาชีไม้ไผ่สานลวดลายละเอียดออก กับข้าวสามอย่างเหมือนกันกับที่ถวายพระเมื่อสักครู่ก็ถูกวางเรียงไว้พร้อมโถใส่ข้าวสวยใบใหญ่อยู่แล้ว แสดงว่าป้าพิกุลคงตักไว้พร้อมกับตอนที่ตักแบ่งไปใส่บาตร

“บ้านเรากินข้าวเช้ากันเป็นมื้อหนัก เพราะว่ากินแล้วก็ต้องไปใช้เรี่ยวใช้แรงในไร่ในสวนกันอีกเยอะ แบบที่กินกาแฟถ้วยเดียวแล้วออกไปทำงานน่ะ คงได้เป็นลมตายใต้ต้นมะพร้าวกันพอดี”

เมื่อเห็นหญิงสาวขมวดคิ้ว สีหน้าบอกได้ชัดว่าหล่อนคงไม่เคยกินมื้อเช้าหนักๆ แบบนี้มาก่อน นายมะพร้าวเน่าของอารียาก็รีบขู่ว่าถ้าไม่อยากเป็นลมตายอย่างที่เขาว่าก็ต้องกินเข้าไปเยอะๆ แล้วตักข้าวใส่จานให้หล่อนเสียพูนจาน

“ฉันแข็งแรงไม่เป็นอะไรง่ายๆ หรอกย่ะ” คนพูดคงลืมไปว่าเมื่อคืนตัวเองเพิ่งจะไปขอยาแก้ไข้จากเขา แต่ก็ยอมเอื้อมมือไปรับจานที่มีข้าวพูนมาแต่โดยดี

“แล้วอีกอย่าง” หล่อนเชิดหน้า มั่นใจเป็นอย่างยิ่ง

“ตั้งแต่มาถึง ฉันยังไม่เห็นต้นมะพร้าวที่นายว่าสักต้น มีแต่ต้นตาลเต็มพรืดไปหมด อย่างนี้ฉันคงไม่มีวันไปเป็นลมตายใต้ต้นมะพร้าวอย่างที่นายแช่งได้หรอก”

สิ้นเสียง คนฟังสามคนก็มีอันเหวอไปตามๆ กัน

“หือ!” ป้าพิกุลกับลุงบุญงง

ในขณะที่ชายหนุ่มพอจะนึกอะไรออกในเรื่องที่เขาลืมไปแล้วได้ ปล่อยหัวเราะออกมาพรืดใหญ่อย่างสุดปัญญาจะกลั้นจริงๆ

“ไหนจ๊ะต้นตาล บ้านเราไม่มีต้นตาลนะจ๊ะหนูหยา จะมีก็ต้นสองต้นที่ริมคันนานู้น ไอ้ต้นที่หนูเห็นอยู่รอบบ้านเนี่ยมัน...”

ป้าพิกุลพาซื่อพูดไม่ทันจบ หญิงสาวก็ขัดขึ้นอย่างพอจะเดาได้ตั้งแต่เห็นสีหน้าเหวอๆ เมื่อสักครู่แล้ว

“ต้นมะพร้าวใช่มั้ยคะ”

หญิงสาวเน้นเสียงรอดไรฟันออกมา ตากลมโตเขียวปั๊ดตวัดไปจ้องต้นเหตุที่ทำให้หล่อนเข้าใจผิดที่ตอนนี้ยังกลั้นหัวเราะไม่อยู่ ตาที่พราวระยับของเขาทำให้หล่อนยิ่งนึกแค้น

หน็อย... มาหลอกกันได้หน้าตาเฉย สรรหาแต่เรื่องน่าอับอายมาให้

“ฮึ่ม! นายมะพร้าวเน่า นี่แน่ะ”

คนที่กลัวเสียหน้าเสียฟอร์มจัด เมื่อมาโดนหลอกซึ่งๆ หน้าให้ปล่อยไก่ตัวเบ้อเร่อจนหมดเล้าขนาดนี้มีหรือจะทนอยู่เฉยได้ ถึงกับส่งกำปั้นเล็กๆ ทุบอั๊กไปที่อกกว้างของอีกฝ่าย ลืมเกรงใจพ่อแม่เขาเสียสนิท

มือใหญ่รีบวางทัพพีตักข้าวลง คว้ากำปั้นของหล่อนไว้แน่นป้องกันการโจมตัวระลอกที่สอง ถึงแม้พิษสงจากมือบางๆ ของหล่อนจะไม่สามารถทำให้แผงอกแกร่งของเขาสะดุ้งสะเทือนได้เลยก็เถอะ

<<< มีต่อค่ะ >>>

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 06:38:48

ความคิดเห็นที่ 2

<<< ต่อค่ะ >>>

“เอาล่ะๆ ผมขอโทษ ไม่คิดว่าคุณจะหลอกง่าย เอ๊ย... ไม่ใช่ ไม่คิดว่าคุณจะไม่รู้จักต้นมะพร้าวจริงๆ”

คนขอโทษยังยิ้มพราวตาเป็นประกายบอกถึงความรื่นรมย์ในใจ ไม่มีวี่แววของอาการสำนึกผิดให้เห็นเลยแม้แต่น้อย ทำเป็นลืมว่ากำมือบางกว่าไว้มั่น พออีกฝ่ายกระชากกลับถึงได้ยอมปล่อยอย่างนึกเสียดาย

“ก็ถ้ารู้จัก ฉันจะมานั่งถามนายให้เมื่อยปากทำไมเล่า” หล่อนโต้อย่างยังไม่หายแค้น นึกอยากจะกางเล็บตะกุยหน้าคนมีความสุขที่หลอกหล่อนได้ลงคอสักแควกสองแควกให้หายเจ็บใจ

“มีอะไรกันหรือจ๊ะ หนูหยา ทิดพร้าว” ป้าพิกุลมองอากัปกิริยาของคนทั้งคู่อย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วย จนต้องถามออกมา

“ก็อีตามะพร้าวเน่า เอ๊ย... ลูกชายคุณป้านี่สิคะ เมื่อวานตอนนั่งรถมาด้วยกัน หนูถามเขาว่าต้นเนี้ยมันต้นอะไร”

นิ้วชี้เรียวชี้ไปที่ต้นมะพร้าวที่มองเห็นได้รอบบ้าน ไม่ว่าจะมองไปทางไหน

“เขาบอกหนูว่าต้นตาลค่ะคุณป้า... ต้นตาล” อารียาฟ้องทัพหลวงที่ทำท่าจะยกมาช่วยทัพหน้าอย่างหล่อน สีหน้าแค้นฝังหุ่นเต็มที่

ในขณะที่คนถูกพาดพิงถึงหงายหน้าขึ้นหัวเราะอีกรอบอย่างเห็นขันเต็มที่กับท่าทางทั้งโกรธทั้งแค้นจนดูเหมือนเด็กฟ้องคุณครูประจำชั้นของหญิงสาว

“อ้าว แล้วทำไมไปบอกหนูหยาเขาอย่างนั้นล่ะทิดพร้าว” ทัพหลวงทำท่าจะรับลูกจากทัพหน้า หันไปไล่เบี้ยเอากับศัตรูคู่อริตัวดีของหญิงสาว

“โธ่... แม่ครับ” ชายหนุ่มเงียบไปอึดใจ ขอเวลากลั้นหัวเราะให้ได้ก่อนจะบอกต่อ

“ก็ใครจะไปรู้ล่ะครับ ว่าเขาจะเชื่อผมจริงๆ”

แอร๊ยยย... อย่างนี้ก็เท่ากับบอกว่าหล่อนโง่ใช่มั้ยนี่ อารียาแทบจะกรี๊ด เรื่องที่เขาหลอก หล่อนยังพอจะกล้ำกลืนฝืนทนอภัยให้ได้ แต่เรื่องมาว่าหล่อนซึ่งๆ หน้าว่าฉลาดน้อยเนี่ย ยอมไม่ได้... ฮึ่ม!

“อีตามะพร้าวเน่า อีตาบ้า”

หญิงสาวก่น กำปั้นเล็กๆ ทำท่าจะประเคนลงบนหน้าอกอีกครั้ง แต่คราวนี้เจ้าของแผงอกกว้างรู้แกว รีบตะครุบไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

ป้าพิกุลส่ายหน้ายิ้มๆ กับกิริยาเหมือนเด็กโกรธกันของคนทั้งคู่ ทั้งที่นึกแปลกใจกับสีหน้าแจ่มใสหัวเราะอย่างมีความสุขจนตาเป็นประกายวับๆ นั่นของลูกชายคนเดียวอยู่เหมือนกัน

“เอาล่ะจ้ะ มากินข้าวกันเถอะ ช้านักจะสาย เข้าสวนแดดจะร้อนเสียเปล่าๆ” ผู้สูงวัยเปลี่ยนสถานะจากทัพหลวงมาเป็นกรรมการห้ามมวย เคาะระฆังหมดยกแทน

ทัพหน้าหน้าเสียเมื่อทัพหลวงไม่ยอมยกทัพออกมาช่วยแต่ให้พักรบแทน กระชากอาวุธที่จะใช้พิฆาตศัตรูอย่างกำปั้นกลับคืนมา แล้วหันไปบริภาษเขาด้วยสายตาแทน ก่อนจะกระแทกตัวลงนั่งอย่างไม่กลัวเจ็บก้น พยายามบิดตัวออกไม่ให้สายตามองเห็นคนชอบหลอกที่นั่งข้างๆ พูดง่ายๆ ว่าโกรธจนหน้าก็ไม่อยากมองนั่นเอง

“อร่อยจังค่ะคุณป้า”

หญิงสาวชมเปาะออกมาเมื่อตักข้าวเข้าปากไปได้สองสามคำ สงสัยว่ากว่าจะครบปีหล่อนคงกลิ้งกลับกรุงเทพฯ ได้

“ป้าก็ทำไปตามประสาของป้านี่ล่ะจ้ะ ถ้าถูกปากหนูป้าก็ดีใจ กินเยอะๆ นะจ๊ะไม่ต้องเกรงใจ”

“อร่อยจริงๆ ค่ะคุณป้า นี่หนูไม่ได้แกล้งชมเลยนะคะ”

“เอาอย่างนี้มั้ยจ๊ะหนูหยา ถ้าวันไหนหนูว่างๆ หนูจะลองมาหัดทำดูมั้ยจ๊ะ เผื่อว่าหนูจะได้หายเหงาด้วย”

ป้าพิกุลชวนให้หญิงสาวมาเข้าครัวด้วยกัน นางไม่มีลูกสาว ถ้ามีอารียามาช่วยเป็นลูกมืออยู่ในครัวบ้างก็คงจะช่วยให้นางรู้สึกดีไม่น้อย

“ป้าเขาอยากมีลูกสาวมาเป็นเพื่อนเข้าครัว ช่วยกันทำกับข้าวกระหนุงกระหนิงประสาแม่ๆ ลูกๆ มานานแล้วน่ะครับ” นานๆ คนปากหนักอย่างลุงบุญจะพูดอะไรออกมาสักที

“ได้คุณหนูมาเป็นลูกมือช่วยทำกับข้าวก็คงสมใจป้าเขาล่ะ” ลุงบุญที่ยังไม่ยอมเรียกหญิงสาวว่า ‘หนูหยา’ บอกอย่างรู้ใจภรรยาดี

“ก็ดีสิคะ หนูจะได้หัดทำอร่อยๆ บ้าง หนูเองก็อยากหัดทำกับข้าวมานานแล้วแต่ไม่มีโอกาสเสียที”

“กลัวแต่ว่ามันจะไม่อร่อย แถมยังกินไม่ได้อีกด้วยนี่สิ”

หญิงสาวสูดลมหายใจยาว จงใจให้รู้ว่าหล่อนรำคาญ ‘เสียงนกเสียงกา’ ที่ดังแทรกเข้ามาขนาดไหน

“ฮึ... ถ้าฉันทำกับข้าวเป็นเมื่อไหร่ คนแรกที่ฉันจะบังคับให้กินก็คือนาย”

แล้วก็ฝันไปเถอะนะ ว่าฉันจะทำแบบอร่อยๆ ให้นายกิน รับรองว่านายจะต้องจำรสมือของฉันไปจนวันตายแน่นายมะพร้าวเน่าปากหนอน... หญิงสาวอาฆาตเขาไว้ในใจ

“ถ้าผมกิน ผมจะต้องไปล้างท้องนอนให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาลเพราะอาหารเป็นพิษมั้ยครับคุณว่าที่แม่ครัวเอก”

พูดพลาง ชายหนุ่มก็แกล้งทำสีหน้าสยองเหมือนกับเด็กเล็กๆ โดนบังคับให้กินยาขมอย่างไรอย่างนั้น ช่างน่าหมั่นไส้เป็นที่สุดในสายตาของว่าที่แม่ครัวเอกที่มองมา

“คงไม่หรอกมั้ง ฉันว่า... อย่างนายเนี่ย แม้แต่อาหารค้างคืนมาสามวันสามคืนก็คงทำอะไรท้องของนายไม่ได้หรอก” หญิงสาวบอกหน้าซื่อไร้เดียงสา แต่ดวงตาเป็นประกายวิบวับทีเดียว

“นี่คุณ ท้องผมน่ะท้องคนนะครับ ที่คุณว่าน่ะมันท้องหมูท้องหมาแล้ว” คราวนี้ถึงตาชายหนุ่มบ้างที่นึกขวางหูขวางตาคนที่ตีหน้าซื่อหลอกด่าเขาเป็นกำลัง นึกอยากทำโทษปากที่ช่างจำนรรจาเชือดเฉือนนั่นเสียให้เข็ดนัก

“อ้าว จะไปรู้เหรอ ฉันคิดว่าเหมือนกันเสียอีก”

หญิงสาวยักไหล่บอกด้วยสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ พยายามปั้นหน้าว่าไม่รู้จริงๆ อย่างที่ปากว่า แต่ถึงอย่างนั้นชายหนุ่มก็ยังเห็นแววกระหยิ่มยิ้มย่องที่หลอกด่าเขาได้สำเร็จฉายอยู่เต็มดวงตาคู่สวยของหล่อนอยู่ดี

มันน่าทำโทษเสียให้เข็ดนักเชียว ณัฐวุฒินึกคาดโทษอย่างหมั่นเขี้ยว แล้วเผลอยิ้มกริ่มออกมาเมื่อนึกถึงวิธีทำโทษตามแบบฉบับของตัวเอง

ป้าพิกุลมองคนทั้งคู่ต่อล้อต่อเถียงกันเหมือนเด็กๆ แล้วก็ได้แต่ส่ายหน้ากับตัวเอง สายตาของคนเป็นแม่เริ่มผิดสังเกตลูกชายตัวเองที่แต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยตามตอแย หาเรื่องพูดคุยกับผู้หญิงคนไหนให้เห็นมาก่อน

“ประเดี๋ยวอิ่มข้าวแล้ว ลุงกับป้าว่าจะเข้าสวนสักหน่อย ไม่ได้เข้ามาหลายวันแล้ว ไม่รู้ว่าหญ้าจะรกเสียหรือยัง หนูหยาเพิ่งจะฟื้นไข้วันนี้นอนพักอีกสักวันดีมั้ยจ๊ะ”

หนูหยาของป้าพิกุลรีบปรับสีหน้าใสซื่อไม่รู้ไม่ชี้กับณัฐวุฒิมาเป็นสีหน้าในโหมดปกติ หันมาพูดเสียงอ่อนหวานกับสตรีที่ใจดีกับหล่อนว่า

“อืม... หนูว่า หนูดีขึ้นมากแล้วค่ะ เดี๋ยวกินยาอีกสักครั้งก็คงจะหาย หนูอยากออกไปดูสวนของคุณปู่มากกว่าค่ะ ว่าเป็นยังไงบ้าง”

อยากไปเห็นนัก ว่าสวนของคุณปู่ที่จะทำหน้าที่เหมือนห้องขัง ขังหล่อนให้ติดแหง็กอยู่ที่นี่ถึงหนึ่งปีเต็มๆ หน้าตาจะเป็นอย่างไร

“อ้อ... ถ้างั้นให้ทิดพร้าวเขาพาไปก็ได้จ้ะ ป้าเห็นเขาไปออกบ่อย ไม่ไกลจากบ้านเท่าไหร่ ขับน้องพิงค์กี้ไปเดี๋ยวเดียวก็ถึง”

“น้องพิงค์กี้? อ้อ... หนูนึกออกแล้ว มอเตอร์ไซค์คันนั้นเอง”

“จ้ะ คันที่หนูเห็นเมื่อวานนั่นแหละจ้ะ” ป้าพิกุลบอก ก่อนหันไปกำชับลูกชาย

“ทิดพร้าวก็ขับไปให้ดีๆ นะ อย่าได้พาหนูหยาไปล้มไปคว่ำเชียว แล้วก็หาหมวกให้หนูหยาสักใบ เพิ่งจะฟื้นไข้ใหม่ๆ ออกไปตากแดดร้อนๆ เดี๋ยวไข้จะกลับเอา”

“ครับแม่” ชายหนุ่มรับปากแม่ แต่ก็ไม่วายเหน็บหล่อนทิ้งท้ายว่า

“แต่ถึงไม่สวมหมวกก็คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้งครับ หัวแข็งออกอย่างนั้นคงเป็นอะไรกับใครเขายาก”

หญิงสาวที่กำลังเคี้ยวข้าวเพลินเพราะกับข้าวอร่อยถึงกับชะงักกึก ได้แต่มองเขาตาวาว จะพูดอะไรก็พูดไม่ได้อย่างใจนึกเพราะข้าวเต็มปาก พอกลืนลงคอได้หล่อนก็รีบโต้

“ขนาดหัวฉันแข็งออกอย่างนี้ นายก็ยังทำให้ฉันไข้ขึ้นได้ไปหนหนึ่งแล้วล่ะ”

ชายหนุ่มอมยิ้มพลางส่ายหน้ากับตัวเองเบาๆ แน่ะ... ไม่วายที่หล่อนจะวกกลับมาแขวะเขาเรื่องนี้จนได้

“นั่นซีลูก ก่อนจะไปก็อย่าลืมหาหมวกให้หนูหยาด้วยก็แล้วกัน แม่อิ่มแล้วขอไปดูในสวนหลังบ้านเสียหน่อย ป่านนี้รกเป็นป่าหมดแล้วก็ไม่รู้”

ว่าพลางนางก็ขยับตัวลุกจากวงข้าว แต่ก็ยังไม่วายบอกหญิงสาวว่า

“ก่อนกลับ ถ้าป้าเจอมะละกอสุกป้าจะเก็บมาฝากนะจ๊ะหนูหยา หนูจะได้มีผลไม้กินหลังมื้อเที่ยง ทิดพร้าวเขาปลูกไว้ท้ายสวนสองสามต้น แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทันนกทันกระรอกหรือเปล่า มีผลสุกเมื่อไหร่เป็นเสร็จพวกนั้นก่อนทุกที คนไปเห็นไม่ค่อยจะทัน”

หญิงสาวเบนสายตาที่กำลังส่งค้อนประหลับประเหลือกให้ชายหนุ่ม หันมากล่าวเสียงหวานหยดกับป้าพิกุลว่า

“ขอบคุณมากค่ะคุณป้า”

<<< มีต่อค่ะ >>>

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 06:40:04