ความคิดเห็นที่ 1 “ผมคงต้องกลายร่างเป็นเสือ” คริสต์หันมาทันที ดวงตาของเธอมีแววตื่นเต้น “โอ ดีค่ะ ฉันชอบร่างนั้นของคุณมาก” วาเลนนิ่วหน้า “ไม่กลัวผมรึ” “ไม่ค่ะ มันน่าทึ่งจะตาย” เธอยิ้มกว้าง “ฉันเคยคิดว่าตอนที่มนุษย์สักคนกลายร่างจะมีแสงเจิดจ้า หรือหมอกควัน หรืออะไรทำนองนั้นเสียอีกค่ะ แต่นี่คุณแค่กลายร่างเฉยๆ เอง แค่พริบตาเดียวด้วยซ้ำ คุณก็กลายเป็นเสือแล้ว” ชายหนุ่มเลิกคิ้วคล้ายกำลังปรามาสกับจินตนาการเหลวไหลเพ้อฝันของเธอ หากหลังจากนั้นเขาก็พยักหน้าสองสามครั้งอย่างเข้าใจ อาจเป็นเรื่องปกติของผู้หญิง โดยเฉพาะเด็กสาวในวัยนี้ที่มักชมชอบเรื่องไร้สาระ โชคดีของเขาแล้วที่เธอไม่คิดว่าตอนเขาเปลี่ยนร่างจะมีสายรุ้งหรือดวงดาวปรากฏออกมาด้วย เมื่อคิดถึงดวงดาว วาเลนก็นิ่วหน้าพร้อมกับเบนสายตามองพระจันทร์ นั่นทำให้คริสต์เหลียวมองตามเขา ก่อนที่เธอจะอุทานลั่นด้วยความตกใจเมื่อเห็นสิ่งผิดปกติ “พระจันทร์นั่น! น่ากลัวเหลือเกินค่ะ” “มันคือพระจันทร์เลือด หนึ่งร้อยปีจะเกิดขึ้นสักครั้ง” เด็กสาวไม่ได้ถาม แต่ไม่รู้ทำไม วาเลนคิดว่าเขามีหน้าที่อธิบาย “ผู้ที่มีอำนาจและสายเลือดชั่วร้ายทั้งหลายจะมีพลังสูงสุดในวันนี้” “หนึ่งร้อยปีหรือคะ” คริสต์ถามพลางนับนิ้วของตัวเอง “แต่จำนวนปีมันแปลกๆ อยู่นะคะ ถ้าครบร้อย เหตุการณ์นี้ก็น่าจะเกิดขึ้นในปีหน้ามากกว่า” “เราไม่ได้นับปีแบบมนุษย์นี่ สาวน้อย สำหรับพวกปิศาจ แม่มดหรือชนเผ่าผู้วิเศษอย่างพวกเรา ปีที่ควรนับเป็นจุดเริ่มต้นคือศูนย์” “อ้อ” คริสต์พยักหน้าอย่างเข้าใจ แล้วพยายามนึกทบทวนคำพูดของเขา จากนั้นเธอก็ตัวสั่นเมื่อคิดถึงชายหนุ่มผมสีทองที่มีเขี้ยว กรงเล็บและดวงตาเปลี่ยนสีได้ เด็กสาวลูบแขนตัวเองพร้อมกับกลืนน้ำลาย “ผู้ชายคนนั้น” เธอหยุดและเม้มปาก สีหน้าของเธอดูลำบากใจราวกับกำลังจะเอ่ยคำต้องห้าม “ผู้ชายคนนั้นน่ากลัวมากค่ะ เขาเป็นปิศาจใช่ไหมคะ” “ใช่ ลูริดเป็นปิศาจ” แต่เป็นแค่ครึ่งเดียว... วาเลนเก็บส่วนนั้นไว้ในใจ ก่อนจะเบนสายตาจากพระจันทร์เพื่อมองเด็กสาว “เธอกลัวเขา แต่ไม่กลัวฉันอย่างนั้นรึ” “ฉันไม่ชอบดวงตาของเขาค่ะ” คริสต์ทำหน้าเบ้เหมือนจะร้องไห้ “มันทำให้ฉันรู้สึกว่าเขามีแผนร้ายบางอย่างกับฉัน” “เขาต้องมีแผนกับคุณแน่นอนอยู่แล้ว ลูกผสมอย่างคุณเป็นของหายาก อันที่จริง...” เขาสบตาเด็กสาว แล้วถอนหายใจ “ผมไม่รู้ว่าคุณมีชีวิตอยู่มาจนถึงป่านนี้ได้อย่างไร” “คุณพูดเหมือนกับปิศาจตนนั้นเลย” คริสต์เริ่มมีสีหน้าไม่พอใจ “แต่ฉันก็จะบอกคุณเหมือนกับที่บอกเขาว่าเป็นเพราะฉันคือมนุษย์” “ไม่ กลิ่นของคุณต่างออกไป” วาเลนสูดจมูกรอบตัวเธอ คริสต์หน้าแดงอีกครั้ง “ชัดเจนมาก คุณเป็นทั้งแม่มด มนุษย์กลายร่าง และปิศาจ” “อะไรนะ” คริสต์ถามเสียงสูง แต่เมื่อเห็นดวงตาสีทองจริงจังของวาเลน เธอก็ขึ้นเสียง “ไม่มีทาง ฉันไม่เคยเปลี่ยนร่างเหมือนคุณ ไม่เคยใช้เวทมนตร์ได้เหมือนซิสเตอร์เดซี่ แล้วก็ดวงตาเปลี่ยนสีไม่ได้เหมือนปิศาจตนนั้น” ใจหนึ่งของวาเลนอยากหัวเราะกับความดื้อรั้นหัวชนฝา ทั้งที่รูปลักษณ์บางอย่างของเธอแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาทั่วไป สีผมนั่นก็อย่างหนึ่งละ แต่อีกใจของเขากลับรู้สึกเวทนา เด็กสาวคนนี้ถูกเลี้ยงดูมาแบบไหนกันถึงได้ไม่รู้เรื่องพลังอำนาจของตนเลยสักนิด และ โอ! สวรรค์โปรดช่วยด้วยเถิด ยามที่เธอควบคุมพลังไม่ได้ เธอจะต้องทนทุกข์ทรมานเหมือนถูกเฉือนเนื้อ เลาะกระดูก ควักเครื่องในออกจากร่างทั้งเป็น เดซี่ ต้องเป็นเพราะหล่อนแน่นอน นางแม่มดตัวร้าย! หล่อนจงใจเก็บกักพลังของอมนุษย์ตนหนึ่งไม่ให้แสดงออกมาอย่างที่ควรจะเป็น ขนาดในวัยเด็ก มนุษย์กลายร่างอย่างเขายังทรมานกับความรู้สึกในยามที่พลังของตนพยายามจะทะลุผ่านร่างออกมา ซึ่งต้องใช้เวลาพอสมควรสำหรับเขาที่จะเรียนรู้การสกัดกั้นสิ่งเหล่านั้นโดยวิธีหายใจ แต่เด็กสาวคนนี้ บอบบางและเล็กจ้อย เป็นภาชนะที่กระจิดริดเกินไปสำหรับพลังอันยิ่งใหญ่ เธอจะต้องเจ็บปวดยิ่งกว่าเขาในยามที่พลังอยากจะสำแดงพลานุภาพของมัน นางตัวแสบเดซี่ เขาสาบานว่าจะฉีกเนื้อหล่อนเป็นชิ้นๆ “เธอชื่ออะไร” คริสต์ทำหน้าเหมือนปรับอารมณ์ไม่ถูก “คริสต์ค่ะ คริสต์ ดีแลน” “แค่คริสต์รึ ไม่มีอะไรต่อท้ายรึ” “ไม่ค่ะ แค่คริสต์” เธอตอบหน้าซื่อ “ซิสเตอร์เดซี่ท่านอยากให้ฉันระลึกถึงคุณงามความดีของพระไครส์อยู่เสมอ ท่านจึงตั้งชื่อนี้ให้ฉันค่ะ” นรกเอ๊ย หล่อนใช้วิธีนี้นี่เอง! “เข้าใจแล้ว” เสือหนุ่มพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม “ฉันชื่อวาเลน วอห์น ต้องขอโทษด้วยเรื่องชุดของเธอ ฉันฉีกมันมาทำผ้าพันแผล” เด็กสาวนิ่วหน้าแล้วเริ่มสำรวจตัวเอง สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นผ้าขาดเป็นริ้วๆ หลายจุด แต่ครู่ต่อมาเธอก็ยักไหล่ “ช่างมันเถอะค่ะ แค่เสื้อผ้าเอง ซิสเตอร์สอนฉันเสมอว่าอย่าขลาดกลัวที่จะเสียสละอะไรบางอย่างเพื่อปกป้องชีวิตผู้คน” วาเลนนึกถึงคำพูดของลูริดที่บอกว่าเมื่อสามปีก่อนเดซี่เคยคิดจะสังหารเด็กคนนี้ เห็นได้ชัดว่าสักวันหล่อนจะฆ่าคริสต์ด้วยเหตุผลเดียวกับที่สอนเด็กสาวนี่แหละ ช่างเป็นข้ออ้างที่ง่ายดายเหลือเกินในการสังหารปิศาจสักตัว แต่แล้วชายหนุ่มก็ขมวดคิ้ว แหงนเงยศีรษะไปเบื้องหลัง หลับตาพร้อมกับสูดจมูก คริสต์ถาม “มีอะไรหรือคะ” “รออยู่นี่นะ” เขาพูดพลางลุกขึ้นยืน เดินผ่านคริสต์ไปทางจุดที่เขาเคยนอนอยู่ เด็กสาวอ้าปากค้างเมื่อเห็นสะโพกเปลือยแน่นของชายหนุ่มแวบหนึ่งก่อนที่เส้นผมจะบดบังทั้งหมดไว้ เธอสะบัดหน้าไล่ภาพนั้นออกจากสมองและลุกขึ้นเดินตามเขา แล้วเธอก็สังเกตเห็นรองเท้าคู่หนึ่งโผล่พ้นต้นเบอร์รี่ เธอยังไม่ทันเรียก วาเลนก็แหวกต้นไม้ที่ขึ้นรกออก ทั้งสองเห็นชายร่างใหญ่คนหนึ่งนอนคว่ำหน้าอยู่ตรงนั้น “เดน!” คริสต์ทำท่าจะถลาไปดูว่าเขาเป็นอะไร แต่วาเลนกันมือห้ามเธอไว้ “อย่า เขากำลังป่วยหนัก” เขาพยักพเยิดไปที่เข็มฉีดยาซึ่งตกอยู่ข้างลำตัวของเดน “มีคนฉีดเชื้อโรคให้เขา” “เพื่ออะไรคะ” คริสต์นิ่วหน้า วาเลนยักไหล่กับคำถามของเธอ แต่ครู่หนึ่งเธอก็ร้องขึ้นมา “หมู่บ้าน! วาเลนคะ ที่หมู่บ้านเกิดเรื่องแล้ว!” ใช่ เขารู้ เขาได้กลิ่นเลือดโชยมาจากทางนั้นได้พักใหญ่แล้วแต่ไม่สนใจ เขาไม่จำเป็นต้องห่วงใยหมู่บ้านที่ทำให้เขาถูกล่ามโซ่ไว้ยาวนานกว่าสิบปี ทว่าคำถามของคริสต์ทำให้เขารู้อะไรอย่างหนึ่ง ประสาทสัมผัสต่อหายนะของเธอไม่ไวเท่ามนุษย์กลายร่างแต่เธอก็มี กระนั้นชายหนุ่มกลับแกล้งทำหน้านิ่วคิ้วขมวดและย้อนถาม “เธอรู้ได้ยังไง” “ฉัน...” คริสต์อึกอัก “คือ... เราไม่มีเวลาคุยอยู่ตรงนี้แล้วค่ะ ซิสเตอร์... ไม่ เราต้องไปเตือนคนในหมู่บ้านก่อนค่ะ” วาเลนเกือบพลั้งปากออกไปแล้วว่าหมู่บ้านจะเป็นอย่างไรก็ไม่ใช่เรื่องของเขา แต่เขาไม่ใจร้ายพอจะทำให้ใบหน้าตื่นตระหนกนั้นต้องโศกเศร้าหรือผิดหวัง ชายหนุ่มจึงกลายร่างเป็นเสือดำอีกครั้งแล้วสะบัดหน้าเป็นสัญญาณบอกให้เด็กสาวขึ้นขี่หลัง คริสต์กลืนน้ำลายขณะที่ค่อยๆ เอื้อมมือลูบขนตรงคอของมันอย่างกึ่งกล้ากึ่งกลัว เมื่อมันคำรามเร่งเร้า เธอก็ยกชายกระโปรงขึ้นและตวัดขาคร่อมหลัง โน้มตัวลงโอบแขนรอบลำคอ ก่อนเปลี่ยนเป็นกำขนข้างลำคอแทนหลังจากที่มันขยับศีรษะไปมาอย่างอึดอัด     “ขอโทษค่ะ” เธอกระซิบ เสือดำคำรามในลำคอรับคำของเธอแล้วออกวิ่งทะยาน ความเร็วเหนือธรรมดาทำให้เด็กสาวหวีดร้องในคราแรก แต่หลังจากเวลาผ่านไปเพียงครู่หนึ่ง เธอก็ทอดถอนใจอย่างเป็นสุข สายลมที่ปะทะใบหน้าให้ความรู้สึกดี และกล้ามเนื้อทรงพลังอย่างสัตว์ป่าที่เคลื่อนไหวอยู่ใต้ฝ่ามือของเธอก็ทำให้คิดไปถึงอิสระและความสุขสงบ คริสต์จำไม่ได้ว่าเธอรู้สึกแบบนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ราวกับว่ามันเป็นอดีตอันแสนนานเหลือเกิน อ้อ... ไม่หรอก ไม่นานนัก ตอนเธออายุประมาณสิบเอ็ดขวบน่าจะได้ เธอเคยแอบหนีออกจากหมู่บ้านไปเที่ยวเล่นในป่าที่อยู่คนละฝั่งกับทางด้านนี้ ฟากนั้นมีลำธารและทุ่งดอกไม้ป่าหลากชนิด เด็กน้อยเพลิดเพลินกับกลิ่นหอมของดอกไม้กับความสดชื่นจากต้นหญ้าจนถึงเย็นย่ำ เธอวิ่ง กลิ้ง กระโดด ดำผุดดำว่าย และ... และอะไร คริสต์นิ่วหน้ากับความทรงจำนั้น แต่แล้วภาพของซิสเตอร์เดซี่ก็แทรกเข้ามา หล่อนพูดอะไรบางอย่างที่เกี่ยวกับบาปมหันต์และจบลงด้วยการสั่งให้เธอสวดมนต์ตลอดทั้งคืนโดยให้อดอาหารกับน้ำในมื้อเย็นเพื่อไถ่บาป รวมไปถึงเพื่ออุทิศความทรมานแด่พระเจ้าด้วย ใช่แล้ว เด็กสาวจำความรู้สึกนั้นได้ ความหิวโหยในอาหาร แสบคอเพราะขาดน้ำ โดยไม่มีอะไรมาช่วยบรรเทาเลย วาเลนรู้สึกได้ว่าคริสต์กำลังตัวสั่น เขาจึงหยุดวิ่งและนั่งลงบนขาคู่หลังของตนอย่างช้าๆ เพื่อให้เธอลุกออกไป รอจนกระทั่งเธอปล่อยมือจากลำคอของเขา จากนั้นก็เปลี่ยนร่างกลับมาอยู่ในรูปลักษณ์ของมนุษย์ผู้ชายดังเดิม “เอ่อ... มีอะไรหรือคะ” เขาใช้คางชี้ไปตรงทางเข้าหมู่บ้าน “เราจะเดินเข้าไป” เด็กสาวทำหน้างุนงง แต่พอระลึกได้ว่าเขาคือปิศาจที่ซิสเตอร์เดซี่จับขังเอาไว้เมื่อราวสิบปีก่อน เธอก็พยักหน้า “ให้ฉันไปหาเสื้อผ้ามาให้คุณนะคะ” “อย่าเสียเวลาเลยสาวน้อย ต่อให้ผมสวมชุดที่ดีที่สุดจากลอนดอน พวกเขาก็รู้ความจริงอยู่ดีจากดวงตาของผม” คริสต์เหลือบมองดวงตาของเขา แน่นอนว่าเขาพูดถูก มันไม่ใช่ดวงตาของมนุษย์จริงๆ ไหนจะยังน้ำเสียงแหบแห้งเจือเสียงคำรามเหมือนสัตว์ป่าของเขาอีกล่ะ อย่างไรก็ตาม เธอชอบดวงตาคู่นั้นมาก ยามอยู่ในร่างเสือ สีทองจะเปล่งแสงเรืองรองดุดันดูน่าเกรงขาม แต่เมื่อเป็นมนุษย์ สีทองพลันเปลี่ยนเป็นอบอุ่นอ่อนโยน ส่องประกายดุจเดียวกับแสงตะวันฉายยามอรุณรุ่ง “ดวงตาคุณสวยมากค่ะ” เธอบอกด้วยรอยยิ้ม แต่แล้วก็รีบหุบยิ้มทันทีเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้อง “เสียงของซาร่า” สีหน้าของเด็กสาวดูตื่นตระหนกขณะรวบยกกระโปรงแล้วออกวิ่งเต็มฝีเท้า วาเลนวิ่งตามพลางจ้องมองจังหวะการก้าวย่างของเธออย่างพึงพอใจ ท่าทางแม่สาวน้อยคงยังไม่รู้ตัว เธอมีฝีเท้าและความเร็วของมนุษย์กลายร่าง หนุ่มสาวทั้งสองวิ่งเข้าไปในหมู่บ้านโดยผ่านบ้านเล็กบ้านน้อยหลายหลัง ระหว่างนั้นวาเลนนึกแปลกใจกับความเงียบสงัดอย่างผิดปกติ แน่นอนว่าตอนนี้เป็นเวลาที่ชาวชุมชนชนบทส่วนใหญ่เข้านอนกันหมดแล้ว แต่เสียงกรีดร้องโหยหวนดังลั่นนั้นชวนให้รู้สึกสยดสยองและเวทนาไปพร้อมกัน ขนาดเขายังแทบจะเห็นภาพเจ้าของเสียงถูกทารุณกรรมด้วยวิธีการโหดร้ายในทันที แล้วคนในหมู่บ้านนี้เมินเฉยไปได้อย่างไร แต่ในวินาทีนั้นเขาก็ได้กลิ่นของแม่มดและปิศาจปะปนมากับกลิ่นคาวเข้มแรงของเลือด เขาหยุดวิ่งก่อนแหงนหน้าขึ้น แล้วก็ได้เห็นสายใยแห่งเวทมนตร์ที่เหมือนใยแมงมุมลอยอวลครอบคลุมไปทั่วทุกหลังคาบ้าน วาเลนนิ่วหน้าเมื่อพบว่ามีแสงสีทองเรืองรองในสายใยเหล่านั้นด้วย ให้ตายสิ นั่นเป็นลักษณะเฉพาะของพวกปิศาจเชื้อพระวงศ์ แก้ไขเมื่อ 12 มิ.ย. 54 11:26:02 จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 11:21:41

ความคิดเห็นที่ 2 แล้วเขาก็รู้จักปิศาจแค่สองตนที่เป็นเชื้อพระวงศ์ นอกจากตัวของราชาเอง “คริสต์ เดี๋ยว!” เขาร้องเรียก แต่สายไปเสียแล้ว เด็กสาวกรีดร้องก่อนจะถูกกระแทกด้วยพลังที่มองไม่เห็นจนลอยละลิ่ว วาเลนต้องกระโจนไปรับเธอเอาไว้ “เป็นอะไรไหม” คริสต์สั่นหัวอย่างแรง พลางพยายามจะดันตัวเองออกจากวงแขนของเขา วาเลนต้องเพิ่มแรงรัดเธอไว้ “อย่าเข้าไป ตอนนี้เธอสู้หมอนั่นไม่ได้หรอก” “แต่นั่นซาร่า เพื่อนของฉันค่ะ” เธอชี้นิ้วสั่นระริกไปยังเด็กสาวที่นอนอยู่บนพื้นคนหนึ่ง แล้วนิ้วนั้นก็เคลื่อนไปบนร่างที่ถูกตรึงกางเขน “แล้วนั่นคือซิสเตอร์เดซี่ คุณแม่บุญธรรมของฉัน” วาเลนมองตาม เขาอยากจะหัวเราะที่เห็นศัตรูของตัวเองถูกตรึงกางเขนแบบเดียวกับพระคริสต์กลางลานโล่งระหว่างโบสถ์กับบ้านหลังหนึ่ง มือและเท้าของหล่อนถูกตอกตรึงโดยมีเชือกพันอย่างแน่นหนา และสีข้างของหล่อนก็ถูกกรีดเป็นแผลลึกด้วย แต่ภาพของเด็กสาวคนนั้นทำให้เขาหัวเราะไม่ออก หล่อนถูกหมุดไม้ปักทะลุมือ ตรึงกับพื้นดินตรงหน้าของนางแม่มดเดซี่ ขาทั้งสองข้างแยกกว้างอย่างน่าอับอาย โดยที่เหนือร่างของหล่อนมีปิศาจเล็กๆ สองตนกำลังหัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนานอยู่กับการเฉือนเนื้อหล่อนออกทีละชิ้น ทีละชิ้น ระหว่างผู้ถูกทรมานทั้งสอง แม่มดฝ่ายมืดคนหนึ่งนั่งมองเด็กสาวสลับกับเดซี่อยู่บนเก้าอี้ที่เหมือนบัลลังก์ของพระราชาด้วยสีหน้าเรียบเฉย เบื้องหลังของหล่อนคือปิศาจหนุ่มผู้มีเรือนผมสีทองอ่อนจนเกือบซีดขาว เขากำลังจ้องมองวาเลนด้วยดวงตาสีดำสนิทยิ่งกว่าห้วงเหวแห่งความสิ้นหวังเสียอีก วาเลนกัดฟันกรอด เขาไม่สนใจความทุกข์ทรมานของแม่มดเดซี่ แต่สำหรับเด็กสาวคนนั้นมันคนละเรื่องกัน ชายหนุ่มคำรามก้องด้วยเสียงของสัตว์ป่า ปิศาจเล็กๆ สองตัวหายวับไปทันที เหลือแต่เพียงแม่มดร้าย ปิศาจและผู้ถูกทรมานทั้งสอง คริสต์ผละออกจากอ้อมแขนของเขาได้เป็นผลสำเร็จ เธอถลาไปหาเพื่อนของเธอก่อน “ซาร่า โอ... พระเจ้า เธอเป็นอย่างไรบ้าง” คริสต์พูดเสียงแหบขณะสำรวจร่างกายของเพื่อน “คริสต์ ช่วยด้วย” ซาร่าครางด้วยน้ำตานองหน้า คริสต์มองหมุดไม้ที่ตอกตรึงมือและเท้าทั้งสองข้างของเพื่อนสาว ตัดสินใจเคลื่อนตัวไปทางมือก่อน ทันใดนั้น ร่างของเธอก็ลอยขึ้นเหมือนถูกมนุษย์ล่องหนยกตัวด้วยวิธีดึงคอเสื้อ เด็กสาวพยายามดิ้นรน แต่แล้วเธอก็หล่นปุลงมา เมื่อหันไปมองก็เห็นวาเลนกำลังต่อสู้อยู่กับผู้ชายผมสีทองคนหนึ่ง คริสต์รีบถลาไปยังมือของซาร่าและดึงหมุดไม้ข้างหนึ่ง มันไม่ออกในทันที และซาร่าก็กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด “ซาร่า อดทนหน่อยนะ กัดฟันไว้” เธอพูดพร้อมกับดึงไม้อีกครั้ง คราวนี้มันหลุดออกมาจนได้ เธอรีบย้ายไปยังมืออีกข้าง สูดลมหายใจลึกแล้วดึง หมุดไม้อันนี้หลุดง่ายกว่าอันแรก แต่ในวินาทีเดียวกันนั้น แม่มดซึ่งเคยนั่งอยู่บนเก้าอี้หรูหราก็ปรากฏตัวขึ้นข้างกายของซาร่า เสือกดาบแทงท้องของหล่อนแล้วลากดาบขึ้นไปจนถึงทรวงอก ซาร่ากรีดร้องและดิ้นพราด แต่แม่มดโฉดกลับนั่งลงเคียงข้าง ล้วงมือไปดึงลำไส้ที่ทะลักออกมาจากท้องและโยนไปทางคริสต์ มันกระทบหน้าอกของเธอก่อนจะตกลงพื้น เด็กสาวเบิกตากว้างอย่างตกตะลึง “จับมัน แล้วดูซะ” แม่มดสั่ง ครึ่งหน้าที่มีรอยแผลของหล่อนราวกับปิศาจร้าย แต่คริสต์ไม่ยอมทำตาม แม่มดจึงล้วงมือไปบริเวณทรวงอกของซาร่า คราวนี้ดึงหัวใจออกมา แล้วเนรมิตขวดแก้วขนาดใหญ่ขึ้นจากอากาศ โยนหัวใจใส่ลงไปในนั้นแล้วสร้างฝาปิด หล่อนแสยะยิ้มให้คริสต์ก่อนจะลุกขึ้นยืน ร่างของซาร่ากระตุกสองสามครั้งก่อนจะแน่นิ่งไป ดวงตาไร้แววของหล่อนเบิกกว้างอย่างตื่นตระหนก พรั่นพรึงและเจ็บปวด คริสต์มองเพื่อนรักเพียงคนเดียวของเธอ หมุดไม้ในมือและลำไส้ที่กองอยู่ตรงหน้า จากนั้นเธอกรีดร้อง คริสต์กระโจนถึงตัวของแม่มดร้ายในครั้งเดียว เธอคำรามด้วยเสียงของสัตว์ป่าและพยายามจะแทงหมุดไม้ใส่ป๊อปปี้ซึ่งจับข้อมือของเธอไว้อย่างเหนียวแน่น ซาดิสท์ผละจากวาเลนเพื่อไปช่วยนายหญิงของตน แต่วาเลนกลายร่างเป็นเสือดำในพริบตากระโดดกระแทกตัวเขาจนล้ม ปิศาจหนุ่มตะโกนอย่างโกรธจัด “อย่ามาขวางข้า ไอ้เลือดไพร่!” วาเลนรับคำผรุสวาทนั้นด้วยการตะปบใบหน้าปิศาจหนุ่ม ซาดิสท์ขวางกรงเล็บนั้นด้วยมนตราของตนแต่ไม่สำเร็จจึงรีบยกแขนขึ้นป้องกัน กรงเล็บของเสือดำฉีกเนื้อเขาจนเลือดกระฉูด ซาดิสท์ไม่กรีดร้องหรือแม้แต่อุทาน สีหน้าของเขาไม่แสดงความเจ็บปวดเลยด้วยซ้ำขณะกระหน่ำชกใบหน้าของสัตว์ร้าย ป๊อปปี้มองภาพนั้นอย่างรู้สึกทึ่ง หล่อนไม่เคยเห็นใครแข็งแกร่งเท่าซาดิสท์มาก่อนแม้แต่เผ่าพันธุ์มนุษย์กลายร่าง เห็นได้ชัดว่าเสือดำรายนี้เป็นข้อยกเว้น บางที ถ้าหล่อนไม่รับมือพัวพันอยู่กับแม่สาวน้อยแปลกประหลาดคนหนึ่ง หล่อนคงจะปรบมือชื่นชมกับการต่อสู้ของคู่ที่สมน้ำสมเนื้อที่สุด “จะมีสักกี่ครั้งในชีวิตที่เธอได้เห็นภาพนี้ เดซี่” หล่อนพูดกับแม่มดที่ถูกตรึงอยู่บนกางเขน ถลึงตาใส่หล่อนอย่างอาฆาตมาดร้าย “บอกตามตรงว่าสิบหกปีที่ผ่านมา เพิ่งมีวันนี้แหละที่ฉันนึกขอบคุณเหตุการณ์วันนั้นอย่างแท้จริง” เดซี่แยกเขี้ยว แต่มีเพียงเลือดที่ไหลย้อยออกจากปากของหล่อน ป๊อปปี้หัวเราะในลำคอพร้อมกับเตะคริสต์กระเด็นไปกระแทกต้นไม้ เด็กสาวไม่สลบ อันที่จริงแล้วเธอดูปกติดีด้วยซ้ำ มีเพียงประกายแฉกสีเขียวอมเหลือง ซึ่งแทรกอยู่ในดวงตากลมโตสีฟ้าใสเหมือนทะเลใกล้ชายฝั่งคู่นั้นที่สว่างเจิดจ้าขึ้นจนดูคล้ายดวงตาของแมวในยามค่ำคืน ป๊อปปี้มั่นใจว่าเด็กสาวไม่มีสติของมนุษย์หลงเหลืออยู่อีกแล้ว นั่นทำให้เธอจัดการยากขึ้น หล่อนจึงล้วงกระเป๋าเสื้อหยิบขวดยาเล็กๆ ที่หล่อนพบในห้องนอนของคริสต์จากการไปสำรวจก่อนหน้านี้ เทยาซึ่งมีลักษณะเป็นผงลงในฝ่ามือและกำไว้โดยที่ไม่ละสายตาจากคู่ต่อสู้ เมื่อคริสต์กระโจนเข้าหา หล่อนก็เอี้ยวตัวหลบเพียงเล็กน้อยแล้วจิกผมเด็กสาวกระชากให้แหงนเงยศีรษะขึ้น จากนั้นก็อุดปากเธอด้วยยาในกำมือ คริสต์ดิ้นรนอย่างดุดันอยู่พักหนึ่งก่อนจะหมดสติ “ไม่นึกว่ายานอนหลับที่เธอเตรียมไว้เผื่อฉุกเฉินจะแรงขนาดนี้นะ เดซี่ แสดงว่าเธอเองก็เริ่มจะรับมือเด็กคนนี้ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน” ป๊อปปี้พูดขณะรับร่างที่อ่อนปวกเปียกของคริสต์ไว้และช้อนร่างเด็กสาวขึ้น อุ้มไปนอนในจุดที่ห่างจากศพของซาร่าพอสมควร “เธอจะตื่นอีกครั้งเมื่อใกล้รุ่งสาง ส่วนตอนนี้ ฝันดีนะเด็กน้อย” หล่อนกระซิบแล้วผละจากคริสต์ไปหาเดซี่ ยิ้มสู้กับดวงตาที่ส่งคำสาปแช่งมาให้ของแม่มดอีกคน “ลูริดทิ้งเธอไปแล้วเดซี่ เวทมนตร์ของเธอไม่มีวันใช้ได้อีก อย่าพยายามเลย” ป๊อปปี้พูด “และอย่ากลัวไปเลยเพื่อนรัก ฉันไม่ฆ่าเธอหรอก” จากนั้นหล่อนก็กรีดฝ่ามือตัวเองจนเลือดไหลโชก แล้วทาบมือข้างนั้นกับสีข้างที่บาดเจ็บของเดซี่ก่อนเริ่มร่ายมนตร์ “ด้วยโลหิตนี้ ฉันขอผูกพันเธอไว้กับพันธะสัญญาแห่งวิญญาณ ลิ้นของเธอขาดไปก็จริง แต่เธอจะใช้คำพูดได้ก็ต่อเมื่อเธอมีความต้องการที่จะบอกความจริงกับเด็กคนนั้น จำไว้นะเดซี่ ดีแลน มีแต่ความจริงเท่านั้นที่จะปลดปล่อยเธอให้เป็นอิสระจากความทุกข์ทรมานทั้งหลายทั้งปวง” กล่าวจบ ป๊อปปี้ก็คลายมือออกและหยิบปอยผมที่ร่วงลงระใบหน้าของเดซี่ขึ้นไปเหน็บไว้ที่ใบหูให้พร้อมกับกระซิบ “ได้เวลาพักผ่อนแล้วเพื่อนรัก เธอบาดเจ็บมามากพอแล้ว” เดซี่พยายามต่อสู้กับความง่วงงุนอยู่พักหนึ่งแต่สุดท้ายหล่อนก็พ่ายแพ้ แม่มดสาวหลับคอพับคออ่อนทั้งที่ถูกตรึงไม้กางเขนอยู่แบบนั้น ป๊อปปี้ยิ้มแล้วหมุนตัวไปมองสองหนุ่มที่ยังโรมรันพันตูกันอย่างดุเดือด ดูเหมือนเสือดำยักษ์จะเรียกเลือดจากปิศาจของหล่อนได้มากทีเดียว “ซี ฉันเสร็จธุระแล้ว เรากลับกันเถอะ” แต่ซาดิสท์ไม่ได้ยินเสียงตะโกนของหล่อน สภาพของเขาตอนนี้ไม่ใช่มนุษย์หนุ่มรูปงามอีกแล้ว ดวงตาของเขาเป็นสีทองสว่างจ้า เขี้ยวงอกยาว ผิวแตกเป็นสะเก็ดสีน้ำเงินเข้มและมีเขาเหมือนเขาของยูนิคอร์นงอกขึ้นมาจากกลางหน้าผาก ใบหน้านั้นบ่งบอกว่ากำลังสนุกอยู่กับการต่อสู้จนถึงขั้นกระหายเลือด ป๊อปปี้ยกมือข้างหนึ่งเท้าสะโพกพร้อมกับโคลงศีรษะ ก่อนจะเบนสายตาสำรวจเสือดำร่างยักษ์ ซึ่งดูเหมือนจะเป็นต่อกับการต่อสู้ครั้งนี้ นั่นไม่เป็นจริงดั่งตาเห็นหรอก หล่อนรู้ดีว่าซาดิสท์แข็งแกร่งเพียงใด กระนั้นก็ยังอดรู้สึกทึ่งในตัวของเสือดำหนุ่มไม่ได้     น่าแปลกที่พระจันทร์เลือดทำให้มนุษย์กลายร่างคนหนึ่งมีอำนาจมหาศาลเทียบเท่าราชาแห่งปิศาจ หรือไม่ตัวของเสือดำตนนั้นก็คงมีแรงผลักดันล้ำลึกอยู่ภายในจิตใจ ป๊อปปี้ไม่อาจคาดเดาได้ว่าเหตุผลของเขาคืออะไรกันแน่ หล่อนรู้แต่ว่าตอนนี้ต้องยุติการต่อสู้โดยเร็วที่สุด หญิงสาวยื่นมือไปข้างหน้า ส่งพลังกระแทกเสือดำแต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น หล่อนถอนหายใจแล้วโคลงศีรษะอีกครั้ง นี่เป็นหนึ่งในความสามารถพิเศษของชนเผ่ากลายร่าง ยามที่พวกเขาแข็งแรงจนถึงขีดสุดจะไม่มีเวทมนตร์ใดใช้กับพวกเขาได้ผล แม้แต่เวทมนตร์ของราชาแห่งปิศาจ พวกนั้นจึงต้องจับเผ่าพันธุ์เหล่านี้ในตอนที่พวกเขาอ่อนแอหรือบาดเจ็บสาหัส แล้วทำสัญญาเลือด ตีตราให้มนุษย์กลายร่างเป็นทาสไปชั่วชีวิต แต่ก็ใช่ว่ามนุษย์กลายร่างที่แข็งแรงสมบูรณ์จะถูกทำร้ายไม่ได้ ป๊อปปี้เดินไปหาเดซี่ มองรอยนูนที่ดูเหมือนสร้อยใต้เสื้อของแม่มดสาวก่อนล้วงมือดึงมันออกมา ยิ้มอย่างพึงพอใจเมื่อเห็นไม้กางเขนเล็กๆ ทำจากเงินร้อยอยู่ตรงปลายสายสร้อยลูกประคำ หล่อนดึงไม้กางเขนออกแล้วใช้พลังหลอมจนกลายเป็นหัวธนู จากนั้นก็ก้มเก็บเศษไม้ขึ้นมาสองแท่ง ทำให้มันกลายเป็นก้านธนูและคันศร ยึดหัวธนูไว้กับก้านด้วยเวทมนตร์แล้วสร้างสายขึงขึ้น ระหว่างการสร้างหล่อนกระซิบมนตราเพื่อทำให้ลูกศรดอกนี้ไม่พลาดเป้า เมื่อเสร็จสิ้นแล้วหล่อนก็เหนี่ยวคันศรและยิง ลูกธนูเวทตรงเข้าทะลวงไหล่ขวาของเสือดำและทะลุออกไปปักต้นไม้ทางด้านหลัง มันคำรามก้องด้วยความเจ็บปวดก่อนล้มลงดิ้นพราด ร่างเสือพลันเปลี่ยนเป็นร่างมนุษย์ หอบหายใจสองสามครั้งก่อนสิ้นสติ ซาดิสท์แยกเขี้ยวคำรามในลำคอแล้วสะบัดหน้าไปทางป๊อปปี้ ตะคอกใส่หล่อนด้วยเสียงแหบพร่าของปิศาจ “ช่วยผมทำไม!” ป๊อปปี้ยักไหล่ สีหน้าไม่แยแส “เปล่าสักหน่อย ฉันแค่อยากจะกลับบ้านแล้วต่างหาก”       ปิศาจหนุ่มคำรามในลำคออีกครั้งก่อนเปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์ แต่ดวงตาของเขายังเป็นสีทองและใบหน้าก็ดูหงุดหงิดอย่างยิ่ง “คุณไม่น่าขัดความสำราญของผมเลย คุณผู้หญิง นานๆ ครั้งผมถึงจะเจอคู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อนะนี่” “ทันทีที่พระจันทร์เลือดหายไป เธอจะชนะเขา” ป๊อปปี้พูดเสียงดุ “เธอจะเสียเวลาทำไมกับการต่อสู้ที่รู้ผลอยู่แล้ว” “ก็ไม่แน่หรอก” ซีพูดพลางผิวปาก ทำให้ป๊อปปี้เลิกคิ้วมองเขา “เสือตนนั้นมีอะไรพิเศษรึ” “ก็แค่อดีตไพร่คนหนึ่ง” ซียักไหล่ “ฐานันดรเขาต่ำกว่าทาสเสียอีก แต่ผมคิดว่าเขามีอะไรบางอย่างที่น่าสนใจ” “ละเรื่องที่เธอสนใจไว้ก่อนก็แล้วกัน ตอนนี้ฉันปวดหัวมาก” ป๊อปปี้โบกมือไปมา “รีบกลับบ้านเถอะ ฉันอยากพักผ่อนแล้ว” ซาดิสท์ยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะช้อนตัวหญิงสาวขึ้นมาไว้แนบอก “อนุญาตให้ผมพาคุณหายตัวไปเถอะนะ คุณผู้หญิง” แล้วเขาก็พาป๊อปปี้หายตัวไป เหลือเพียงเสียงทักท้วงของเจ้าหล่อนที่ลอยอวลอย่างแผ่วเบาอยู่ในอากาศ ===================== จบบทที่ 3 ค่ะ ^_^ ลิ้งค์บทนำ -1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10616157/W10616157.html บทที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10639313/W10639313.html ตอนนี้เขียนบทที่ 4 ยังไม่เสร็จเลยค่ะ หนหน้าท่าจะนานหน่อย แต่จะพยายามให้ได้สัปดาห์ละ 1 ตอนค่ะ มาพูดคุยกันเถอะค่ะ ^________^ คุณ scottie - ความโชคร้ายของเธอยังไม่จบค่ะ ตามตอนนี้ต่อได้เลย อิอิ คุณ ดินสอสีน้ำ - ขอบคุณมากค่ะ เขินจัง แฮ่ๆ ^///^ มาติดตามกันต่อได้เลยค่ะ คุณ Moony_Lupin - ตอนใหม่มาแล้วค่ะ อิอิ คุณ แก้วกังไส - ขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะ ได้นำไปปรับแก้แล้วนะคะ ตอนนี้ก็ต้องขอคำแนะนำต่อค่ะ ^_^ แก้ไขเมื่อ 12 มิ.ย. 54 19:20:18 แก้ไขเมื่อ 12 มิ.ย. 54 11:39:39 จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 11:22:03

ความคิดเห็นที่ 3 รู้อย่างเดียว วาเลน เปลือย...ย...ย กรี๊ด จากคุณ : Heimdall (Moony_Lupin) เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 17:40:33

ความคิดเห็นที่ 4 กำลังสนุกเลย...จบซะละ... ว่าแต่ ซี เค้าอยากได้อะไรจากป๊อปปี้อ่ะ อิอิ  "- /ถ้าตอนหน้าไม่ว่างมาติดตาม ก็จะตามเก็บ แล้วไปทักทายกันตอนต่อไปนะ   ยังไงไม่ยอมพลาดแน่นอน สนุกดี ชอบ :-) จากคุณ : ดินสอสีน้ำ เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 19:03:28

ความคิดเห็นที่ 5 ซีชื่อซาดิสท์หรอ ซาร่าซวยที่สุดเลย งือ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 20:46:44

ความคิดเห็นที่ 6 มาลงชื่อก่อนค่ะ ขอเวลาตามเก็บก่อน จากคุณ : มนต้นไม้๑^.^๑ (Setakan) เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 21:19:36