ความคิดเห็นที่ 1 ภารกิจสร้างความดีความชอบของนกน้อยเริ่มต้นขึ้นทันทีในช่วงสายของวันถัดมา แม้ว่าจะยังคงมีความรู้สึกลังเล กลัวๆ กล้าๆ ฝั่งแนบอยู่ในใจอยู่ไม่น้อย ทว่าสาวร่างเล็กก็ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่ากชกรก็คงไม่ต่างอะไรกับบุษกร หญิงสาวคนที่ตนเคยกลั่นแกล้งเอาไว้ต่างๆ นาๆ ตอนที่ฝ่ายนั้นยังมีชีวิตอยู่นักหรอก เพื่อโบนัสก้อนโต ท่องไว้ซินกน้อย... คนที่หยุดรออยู่นานแล้วรวมรวบความกล้าครั้งสุดท้ายแล้วจึงเดินดุ่มๆ เข้าไปหาเป้าหมายทันที กชกรเหลือบมองตามองดูเพียงนิดและเมื่อรู้ว่าคนที่กำลังเดินมาหยุดตรงหน้าโต๊ะทำงานของตนคือนกน้อย เธอก็แสร้งทำเป็นไม่สนใจและตั้งใจทำงานของตัวเองต่อไป “อะฮึ้ม” ผู้มาเยือนต้องกระแอมกระไอในลำคอด้วยนึกว่ากชกรไม่รู้ว่าตนยืนอยู่ตรงนี้แล้วจริงๆ และมันได้ผล เมื่อคนที่นั่งอยู่ยอมเงยหน้าขึ้นมามอง เดิมทีกชกรคิดว่าจะทำสีหน้าราบเรียบใส่ แต่มันคงไม่ฉลาดนักหกทำอย่างนั้น เธอจึงฝืนฉีกยิ้มต้อนรับ นกน้อยออกมาเพื่อเป็นการหยั่งเชิงไว้ก่อนด้วย “คุณชวาลอยู่ไหม” คำถามห้วนเอ่ยขึ้นและชายเพียงหางตามามองกชกร “ไม่อยู่ค่ะ ไปพบลูกค้าค่ะ พี่นกน้อยมีอะไรรึเปล่าคะ” คนตอบยังไม่จางจากสีหน้าเปื้อนยิ้ม คำตอบที่ได้ฟังก็ทำให้นกน้อยกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจได้ ช่างมาถูกจังหวะจริงๆ เลยนะฉันเนี่ย คราวนี้แกถูกตบแน่ๆ นังกชกร... นกน้อยนึกในใจ แล้วหันมาเผชิญหน้ากับเป้าหมายโดยตรง “ใครเป็นพี่เธอยะ! ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง” เสียงห้วนๆ นั่นทำให้กชกรแปลกใจไม่น้อยกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของอีกฝ่าย และก็ไม่คิดว่าประโยคของตน จะถูกโยงมาเป็นเรื่องนี้ได้เช่นกัน แน่นอนว่ากชกรรู้ได้ทันทีว่าตนคงกำลังถูกจู่โจมซึ่งๆ หน้าอยู่ “ขอโทษค่ะ บัวไม่นึกว่า...” “นี่เธอจะเถียงฉันเหรอกชกร มาทำงานไม่นานก็เริ่มออกลายแล้วใช่ไหม เธอนี่มันไม่ไหวจริงๆ” คนที่จ้องจะเอาเรื่องอยู่แล้วรีบโหมความเกรี้ยวกราดเข้าใส่ และความมั่นใจยิ่งมากขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกฝ่าย ยังคงไม่แสดงท่าทีมีฤทธิ์มีเดชอันใดออกมาต่อสู้ เย็นไว้บัว เย็นไว้... ในขณะที่กชกรก็พยายามข่มใจตนเองอย่างสุดความสามารถเช่นกัน เพราะไม่เช่นนั้น แผนการที่ทำมาทั้งหมดอาจจะพังลงไปก่อนได้หากต้องมามีเรื่องทะเลาะวิวาทกับคนเก่าคนแก่ของที่นี่ โดยเฉพาะฝ่ายตรงข้ามคือเลขาของบุตรสาวหุ้นส่วนใหญ่บริษัท “แล้วไม่ต้องมาเรียกแทนตัวเองด้วยชื่อเล่นกับฉันหรอกนะ ฉันไปสนิทกับเธอตั้งแต่เมื่อไหร่มิทราบยะ” นกน้อยแบะปากแล้วเมินหน้าหนี “ดิฉันขอโทษค่ะ” “เอ๊ะกชกร! นี่เธอประชดฉันเหรอ!” นกน้อยตวาดเสียงอีกครั้ง “เปล่านะคะ ดิฉันแค่จะทำตามที่คุณนกน้อยแนะนำเท่านั้นเองน่ะค่ะ” กชกรอึดอัดอยู่ไม่น้อยกับการถูกเล่นงาน อย่างไร้เหตุผลและโดยที่ไม่สามารถตอบโต้ได้ แล้วจะทำอย่างไรดีเล่า... คุณชวาล คุณกลับมาเสียทีซิ... กชกรนึกในใจอย่างลืมตัว ใช่ เธอเผลอนึกถึงชายหนุ่มคนนี้ในยามคับขันอย่างลืมตัว “ออกมานี่ซิ” เสียงห้วนๆ ของนกน้อยสั่งและอีกฝ่ายก็ยอมทำตามแต่โดยดี ทว่าเมื่อก้าวเดินออกมาแล้ว จู่ๆ นกน้อยก็ปรี่ตรงเข้ามาหาด้วยท่าทีขึงขังแบบไม่มีปี่ไม่ขลุ่ย กชกรรู้ได้ทันทีว่าอันตรายกำลังจะเกิดขึ้น กับตนเองแน่ๆ ขอตบสักทีเถอะนังกชกร!... คนที่ง้างฝ่ามือมาแต่ไกลนึกในใจ แต่ก็ลำบากอยู่ไม่น้อยเพราะเป้าหมายมีรูปร่างสูง กว่าตนราวเกือบยี่สิบเซ็นติเมตรเห็นจะได้ แต่เพื่อความดีความชอบจากพีรพาและเพื่อโบนัสก้อนโตต่อให้ต้อง กระโดดตบหน้าของฝ่ายตรงข้าม เธอก็คงต้องทำ นกน้อยกระโจนร่างเข้าใส่เป้าหมายในทันที ทว่าด้วยร่างการที่เล็กกว่าก็เป็นปัญหาของเธอจริงๆ เมื่อกว่าจะเข้า ประชิดจู่โจมเป้าหมายได้ กชกรก็รู้ทันและเอี้ยวตัวหลบได้เสียก่อน แรงเหวี่ยงสูงทำให้นกน้อยต้องรับเคราะห์ แทนเสียเอง เมื่อเธอได้เสียหลักถลาเข้าไปชนกับโต๊ะทำงานของกชกรอย่างจังจนล้มลงไปกองอยู่ที่พื้นอย่างสิ้นท่า “โอ้ยยย...” เสียงร้องครวญครางอย่างเจ็บปวดของนกน้อยดังลั่นออกมา และที่สำคัญเธอรู้สึกเสียหน้ามากเช่นกัน “เอ่อ... คุณนกน้อยคะ เป็นอะไรมากไหมคะ” กชกรรู้สึกสงสารเห็นใจอีกฝ่ายไม่น้อยเมื่อเห็นเต็มตาว่าร่าง ของนกน้อยชนเข้ากับโต๊ะอย่างเต็มเปา กระนั้นเลขาคนใหม่ก็ยังไม่กล้าพาตัวเองเข้าไปใกล้กับเลขาร่างเล็กอยู่ดี “ไม่ต้องมาพูดเลย! แก แก แกแกล้งฉัน! แกทำร้ายฉัน! โอ้ยยย...” “เปล่านะคะ เปล่า ดิฉันไม่ได้ทำ คุณนกน้อยล้มลงไปเองนะคะ” แม้จะนึกอ่อนใจเป็นอย่างมากกับคนที่ลื่น เป็นปลาไหลอย่างนกน้อย แต่กชกรก็ยังสามารถข่มใจให้เย็นไว้ได้อย่างดีทีเดียว “แกนั่นแหละที่แกล้งฉัน เพราะถ้าแกไม่หลบ ฉันจะล้มลงมาแบบนี้ไหม แกแกล้งฉัน” “เอ้า!” กชกรถึงกับอึ้งและเอ่ยอะไรไม่ออกเมื่อได้ฟังการเฉไฉ ลื่นไถลไปมาของนกน้อย “ฉันจะฟ้องคุณพีรพาให้ไล่แกออก” คนบอกยิ้มและเชิดหน้า แต่ก็ต้องครวญครางออกมาอีกเมื่อความเจ็บปวด ที่มียังไม่จางหายไปสักนิด “โธ่... คุณนกน้อยขา สงสารบัว เอ้ย สงสารดิฉันเถอะนะคะ ดิฉันไม่ได้ทำจริงๆ คุณนกน้อยก็เห็นว่าอะไร เป็นอะไรนี่คะ” “แต่ฉันเห็นว่าแกผลักฉัน คนปราดเปรื่องเรืองรองอย่างฉันเห็นอย่างนั้น” ...!!! ปราดเปรื่องเรืองรองงั้นเหรอ... กชกรไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่นกน้อยบอกมา เธอกล้าบอกแบบนี้ได้อย่างไร นกน้อยต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ถึงได้โกหกพกลม ปั้นน้ำเป็นตัวได้หน้าตาเฉยแบบนี้ เมื่อตั้งสติกับความร้ายกาจของนกน้อยได้แล้ว กชกรก็พยายามเงยหน้ามองสำรวจบนเพดานอย่างละเอียด เผื่อว่าบางทีจะมีกล้องวงจรปิดช่วยบันทึกเหตุการณ์บ้าๆ นี้เอาไว้ได้ และมันจะช่วยเป็นหลักฐานได้ว่า ที่แท้ตนไม่ได้ผิดเลยสักนิด “ไม่มีหรอกย่ะ ไม่ต้องหา ช่างมาถอดเอาไปซ่อมเป็นอาทิตย์แล้วย่ะ ฮ่ะฮะฮะ” นกน้อยหัวเราะเย้ยหยันเสียงดัง แม้จะยังเจ็บปวดร่างกายอยู่ก็ตาม ให้ตายซิบัว เธอจะทำยังไงดี จะทำยังไงดี คุณพีรพาต้องเชื่อแม่ม้าแคระนี่แน่ๆ... นึกแล้วกชกรก็ตลกตัวเอง ที่นึกสรรพนามนี้ให้กับนกน้อยได้ คนเจ็บค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล “เธอแกล้งฉันทำไมกชกร ฮ่ะฮะฮะ” คนที่กำลังจะชนะบอกออกมาด้วยท่าทีมั่นอกมั่นใจ ทว่า!!! จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 12:40:27

ความคิดเห็นที่ 2 “ใครแกล้งใครเหรอครับคุณนกน้อย” ชายหนุ่มหน้าตี๋ ผิวพรรณขาวสะอาดสะอ้านราวกับพระเอกซีรี่ส์เกาหลี เดินเข้ามาพร้อมคำถามทำให้นกน้อยตกใจจนหน้าถอดสี “คุณเมฆ!” นกน้อยอุทานออกมาเมื่อพบว่าคนที่เพิ่งเข้ามาคือม่านเมฆ หลานชายของคุณปานหยาดและเป็น เสมือนน้องชายของชวาลที่เพิ่งกลับมาจากเมืองนอกหมาดๆ ม่านเมฆมีบุคลิกที่ต่างจากชวาลโดยสิ้นเชิง เขาเป็นคนหนุ่มที่มีอิสระในตัวเองสูงเพราะถูกเลี้ยงดูมาเช่นนี้ และนั่นทำให้เขายังไม่เป็นโล้เป็นพายในเรื่องการงานสักเท่าใด เพราะยังสนุกสนานกับชีวิตในวัยหนุ่ม ของตนเองอยู่ และที่แน่ๆ ม่านเมฆคือชายหนุ่มอีกคนที่สาวๆ ในบริษัทต่างหมายปอง และทุกครั้งที่เขา เข้ามาหาชวาลในบริษัทนี้ก็มักจะสร้างความตื่นเต้นให้กับพนักงานสาวๆ เหล่านั้นอยู่ไม่น้อย ไม่เว้นแม้แต่นกน้อยเองก็ตาม ทว่าวันนี้นกน้อยกับไม่ดีใจสักนิดเลยที่เขาบังเอิญเข้ามาในสถานการณ์เช่นนี้ และที่สำคัญเขาเห็นอะไรบ้าง...   “ครับผมเอง คุณนกน้อยตกใจอะไรครับ” รอยยิ้มของเขาดูเยือกเย็นจนยากแก่การคาดเดาความหมายใดๆ ได้ “โอ้ย คุณเมฆขา ก็น้องเลขาใหม่คนนี้น่ะซิคะ เค้าทำร้ายนกน้อยค่ะ โอ้ย...” “ไม่... ไม่นะคะ” กชกรปฏิเสธออกมาแต่มันก็เบานักเพราะยังสับสนกับเหตุการณ์บ้าๆ นี้อยู่ และนกน้อยก็เก่งกล้าในด้านมารยาเสียจนกชกรเองแทบจะนึกว่าตัวเองเป็นคนทำผิดจริงๆ เสียแล้ว “ดูซิคะคุณเมฆขา นกน้อยเจ็บไปทั้งตัวแล้ว” คนบอกรีบถลกแขนเสื้อเปิดต้นแขนอันเป็นจุดที่เจ็บที่สุด ให้เขาดูและเธอเองก็ต้องตกใจตามไปด้วยเมื่อพบว่าต้นแขนของตัวเองมีรอยเขียวช้ำเกิดขึ้นจริงๆ ด้านกชกรเองก็ตกใจไม่น้อยกับรอยช้ำที่เกิดกับนกน้อย แต่ที่กังวลไปมากกว่านั้นก็คือจะทำอย่างไร หากทุกคนเชื่อว่าเธอเป็นคนทำร้ายนกน้อยจริงๆ ไม่ซิ คุณชวาลคนหนึ่งล่ะที่จะไม่เชื่อ เขาต้องเชื่อฉัน... กชกรเผลอคิดเชื่อมั่นในตัวของศัตรูคู่แค้นขึ้นมา อย่างลืมตัวอีกครั้ง แต่จะมีประโยชน์อะไรเล่า หากคนอื่นๆ เชื่อ และชวาลก็คงจะปกป้องเธอไม่ได้แน่ๆ... ม่านเมฆยังคงนิ่งและเผยยิ้มออกมาตลอดเวลาที่เพ่งมองมาทางคนเล่าเรื่องอย่างนกน้อย และนั่นทำให้ เลขาร่างเล็กเกิดความประหม่าขึ้นได้เรื่อยๆ “เอ่อ... คือ ไม่ทราบว่าคุณเมฆมานานแล้วหรือคะ” ความร้อนตัวทำให้นกน้อยอดไม่ได้ที่จะถามออกมา “หยุดเล่าทำไมล่ะครับคุณนกน้อย ผมยังสนุกอยู่เลย” ...!!! หัวใจของนกน้อยร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่มในฉับพลัน เพราะนั่นแสดงว่าเขารู้ เขาเห็นว่าก่อนหน้านี้มีอะไร เกิดที่นี่ ตายแล้วนกน้อย คราวนี้ต้องตายแน่ๆ ขณะเดียวกันหัวใจของกชกรกลับชุ่มชื่นขึ้นมาได้บ้าง แต่ก็ต้องหลบตาเมื่อสายตาของม่านเมฆหันมาสบมอง สายตาของหนุ่มตี๋คนนี้คมกริบพอที่จะบาดหัวใจของสาวใดๆ ก็ได้... กชกรคิดอย่างนั้น “เอาเป็นว่าเรื่องที่คุณนกน้อยเล่ามาทั้งหมดเมื่อสักครู่ ผมจะคิดว่าได้ฟังนิทานจากคุณนกน้อยก็แล้วกันนะครับ แต่ผมจะไม่เล่าให้ใครฟังหรอกนะครับ เพราะอยากเก็บความสนุกไว้คนเดียว” เขาไม่ได้ตอบคำถามนกน้อย แบบตรงๆ แต่นั่นทำให้คนฟังแน่ใจว่าเขาเห็น “ผมบอกแค่นี้ คุณนกน้อยคงรู้ใช่ไหมครับว่าต้องทำยังไง และไม่ควรทำอะไร” สายตาของเขาจ้องมองไปที่ สาวร่างเล็ก แม้ไม่ใช่สายตาที่แลดูดุดันหรือเกรี้ยวกราดแต่อย่างใด ทว่านกน้อยก็รู้สึกเสียววาบไปกับแววตา นิ่งๆ นั้นได้ “เอ่อ... คือ... คือ...” คนที่ถูกจับผิดได้ถึงกับอึกอักกล่าวอะไรไม่ออก “คือ... นกน้อยขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” เธอไม่กล้าแม้จะเงยขึ้นมามองหน้าใครๆ จนกระทั่งเดินจากไป และนั่นทำให้กชกรโล่งอกโล่งใจขึ้นมาได้ราวกับได้ยกภูเขาออกจากอกแท้ๆ หากไม่ได้ชายหนุ่มปริศนานามว่าเมฆคนนี้ช่วยเอาไว้ เราคงแย่... กชกรคิดอย่างนั้น “ขอบคุณมากๆ เลยนะคะที่ช่วยดิฉันเอาไว้” ไม่เอ่ยเปล่า หากกชกรยังยกมือประนมไหว้ด้วย “ไม่เป็นครับ ผมแค่ทำในสิ่งที่ควรทำเท่านั้น” “อย่างนั้นก็เถอะค่ะ ยังไงดิฉันก็ต้องขอบคุณอยู่ดี เพราะถ้าไม่อย่างนั้นเรื่องนี้อาจจะมีผลต่อหน้าที่การงาน ของดิฉันแน่ๆ” “คุณคงเป็นเลขาคนใหม่ของของพี่วาใช่ไหมครับ” แม้จะเดารู้แต่ม่านเมฆก็ขอถามให้แน่ใจ โดยที่สายตา ของเขายังจ้องที่คนถูกถามอย่างไม่กระพริบ สวย... สิ่งที่รู้สึกได้จากใบหน้ารูปไข่ภายใต้ทรงผมหน้าม้านั้น “ค่ะ ดิฉันชื่อกชกรค่ะ” หญิงสาวรู้สึกได้ดีในแววตาหวานหยดที่ส่งมาให้นั้น แน่นอนเธอไม่เลือกที่จะสู้ สายตากับเขา เพราะความเก่งกล้าก๋ากั๋นเหล่านั้นเธอต้องเก็บถนอมไว้สู้รบกับชวาลเพียงคนเดียว “ถ้าอย่างนั้นคงไม่ต้องกลัวหรอกนะครับ เพราะพี่ชวาลคงไม่ปล่อยให้เลขาสวยๆ แบบนี้ถูกไล่ออกแน่ๆ” เป็นคำกล่าวทีเล่นทีจริงๆ ที่คนกล่าวไม่ได้คิดอะไรเลย ทว่ามันกลับสร้างปมสงสัยให้กับคนฟังไม่น้อย นั่นไง แสดงว่านายชวาลนี่ต้องเจ้าชู้มากแน่ๆ... “อ้อ ลืมไป ผมชื่อม่านเมฆนะครับ เป็นหลานชายของคุณป้าปานหยาด และเป็นน้องชายของพี่วาน่ะครับ” “ค่ะ สวัสดีค่ะ” กชกรประนมมือไหว้ตามมารยาท เสียงโทรศัพท์ที่โต๊ะของกชกรดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน เจ้าของโต๊ะจึงรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปรับสาย “ค่ะ คุณวา” ชวาลนั่นเองที่อยู่ปลายสาย “ค่ะ มาถึงแล้วค่ะ” เธอตอบในสิ่งที่อีกฝ่ายถาม “ค่ะ ค่ะ สวัสดีค่ะ” กชกรรับปากในสิ่งที่เขาฝากฝังแล้ววางสาย ก่อนจะเดินกลับมาหาหนุ่มตี๋อีกครั้ง และพบว่าเขายังไม่เลิกส่งสายตากรุ้มกริ่มให้ตนอยู่ดี ผู้ชายตระกูลนี้ สงสัยจะเจ้าชู้กันหมด... เลขาสาวนึกในใจ “คุณม่านเมฆคะ เชิญเข้าไปรอคุณชวาลในห้องทำงานได้เลยค่ะ คุณชวาลกำลังจะกลับมา แล้วเดี๋ยวดิฉันจะให้ แม่บ้านนำเครื่องดื่มเข้าไปเสริฟให้ เอ่อ... ไม่ทราบว่าคุณม่านเมฆจะรับน้ำเปล่าหรือกาแฟดีคะ” คนถามเดินมาเปิดประตูห้องให้ “ขอน้ำเปล่าครับ” ม่านเมฆยิ้มให้อีกครั้งก่อนจะเดินเข้าประตูไป ประตูห้องทำงาของชวาลปิดงับลงแล้ว กชกรยืนหันหลังพิงประตูเพื่อผ่อนคลายความเครียดและความรู้สึกแย่ๆ ที่ได้รับมาให้ออกจากจิตใจไปบ้าง เกือบไปแล้วไหมล่ะยายบัวเอ้ย เห็นทีต้องระวังแม่ม้าแคระเอาไว้ให้มากกว่านี้อีก... ******** เวลาหลังจากนั้นเพียงไม่ถึงยี่สิบนาที เจ้าของห้องทำงานก็กลับมาด้วยท่าทีเร่งรีบ กชกรรีบเข้าไปช่วยถือแฟ้มงาน ในมือเขาและเดินตามเข้าไปในห้อง และพบว่าคนที่รออยู่กำลังนอนหลับเหยียดตัวยาวอยู่บนโซฟารับรองแขก กชกรไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกต่อภาพที่ได้เห็นนั้นอย่างไรดี มันเป็นความไม่เหมาะสมหรือมันช่างน่าเอ็นดู กันแน่ ใช่ๆ มันน่าเอ็นดู กชกรพยายามคิดตามในข้อหลัง แต่สำหรับชวาลกลับไม่คิดอย่างนั้น “คุณบัวครับ กลับไปทำงานต่อเถอะครับ” คนที่หันมาบอกเผยยิ้มเจื่อนๆ เพราะรู้สึกเสียหน้าไม่น้อยที่น้องชาย จอมกะล่อนทำกริยาขายหน้าเหลือเกิน “อ้อ รบกวนบอกแม่บ้านว่าผมขอน้ำเย็นๆ สักแก้วนะครับ” “ค่ะ” กชกรหันมารับคำ ก่อนจะเปิดประตูห้องเดินออกไป “นายเมฆ! นายเมฆ! ตื่น! ตื่น! ได้แล้ว” เสียงร้องปลุกทำให้คนที่กำลังหลับอย่างสบายต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาและรีบดีดตัวลุกขึ้นต้อนรับการมาของเจ้าห้อง กระนั้นก็ยังมีรอยยิ้มแหยๆ แห่งความเขินอายเล็ดรอดฟันขาวออกมาให้เห็น “ขอโทษครับพี่วา พอดีผมง่วงมากไปหน่อยน่ะ” คนบอกยกมือลูบท้ายทอยอย่างเขินๆ ไปพลาง ในขณะที่อีกฝ่ายยังสรุปกับตัวเองไม่ได้ว่าควรจะอยู่ในอารมณ์ไหนดี “สงสัยเมื่อคืนคงจะดริ้งหนักล่ะซิพ่อหนุ่มเจ้าสำราญ” ชวาลบอกระหว่างเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงาน “แหม... พี่วาครับ ของแบบนี้มันก็ต้องมีกันบ้างล่ะครับ มนุษย์เราเป็นสัตว์สังคมนะครับพี่วา เพราะฉะนั้นเรา จะตัดตัวเองออกจากสังคมไม่ได้” ม่านเมฆดีดตัวลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินตามมาที่โต๊ะทำงานของญาติผู้พี่ “ใครจะเหมือนพี่วากันล่ะครับ เห็นชีวิตพี่มีแต่งาน มีแต่คุณป้าปานหยาดแล้วก็ว่าที่เมีย” คนกล่าวไม่ได้ตั้งใจ ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกสะท้อนใจเลย หากเมื่อหย่อนตัวลงนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามแล้วจึงสังเกตเห็นสีหน้าหมองนั้น จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 12:41:26

ความคิดเห็นที่ 3 “ขอโทษครับพี่วา ผมไม่ได้ตั้งใจทำให้พี่ไม่สบายใจ” ผู้มาเยือนรีบขอโทษขอโพย เพราะรู้ดีว่าชวาลรู้สึก อย่างไรกับภาวะกดดันเหล่านั้น “ไม่เป็นไรหรอก เพราะมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ” ชวาลได้โอกาสประชดตัวเองไปพลาง “ว่าแต่แกเถอะเจ้าเมฆ จะปรึกษาอะไรพี่ก็รีบปรึกษามาเถอะ พี่จะได้ทำงานเสียที ออกไปข้างนอกมาแทบทั้งวัน แฟ้มงานไม่ได้แตะ ไม่ได้อ่านกันเลยวันนี้” ชวาลบอกแล้วเอื้อมมือไปหยิบเอกสารที่กชกรนำมาวางรอไว้ไปอ่าน “ก็เรื่องที่ผมจะเปิดบริษัทนำเข้าโคมไฟจากจีนมาทำยี่ห้อและการตลาดเองน่ะครับ” “เอ่อ แล้วไปถึงไหนแล้วล่ะ เห็นคุณน้าเกริ่นๆ ไว้เหมือนกันว่าแกจะทำ” “ก็...” เสียงอึกอักในลำคอ “ก็ยังไม่ได้เริ่ม” ชวาลตอบแทนเสีย ทำให้ม่านเมฆถึงกับเผยยิ้มแหยๆ ยอมรับความจริง “นายโตแล้วนะโว้ยนายเมฆ ควรจะทำอะไรๆ แบบจริงจังได้แล้ว แกรู้ไหมนายเมฆว่าคนเรามักเสียโอกาสดีๆ หลายครั้งไปก็เพราะคำว่ารอคำเดียวนี่แหละ” “เหมือนที่พี่เสียไปเพราะมัวแต่รอการประท้วงคุณป้าใช่ไหมครับ” ม่านเมฆเผลอปากอีกครั้ง “ขอโทษครับ ผม:-)ไปหน่อย” และหนุ่มหน้าตี๋ก็รู้สึกผิดอีกครั้ง “เอาเถอะ มันก็จริงอย่างที่แกบอก แต่ประเด็นนี้มันเกี่ยวกับธุรกิจของแก ไม่เกี่ยวกับฉันเลยสักนิด” ชวาลปรับสีหน้าใหม่เพราะไม่อยากม่านเมฆคลายความรู้สึกผิดลงบ้าง ก่อนจะก้มหน้าก้มตาไปอ่านแฟ้มงาน ในมือต่อ   “แต่คราวนี้ ผมจะเอาจริงแล้วนะครับ เพราะครั้งนี้ผมจะทำเพื่อนางในฝันของผม” “นางในฝัน...” ชวาลแปลกใจจนต้องเงยหน้าขึ้นมามอง “ผู้หญิงอีกแล้วเหรอนายเมฆ แล้วทีนี้ดารา นักร้อง หรือนักศึกษาคนไหนอีกว่ะ” “เปล่าเลย คราวนี้เป็นสาวออฟฟิต สาวทำงานครับ” ม่านเมฆลอยหน้าลอยตาบอก “สงสารผู้โชคร้ายรายต่อไปจริงๆ” “แหม... พี่วา คราวนี้ผมรักจริงนะครับ รักแรกเจอก็จริง แต่ก็มั่นใจว่าคนนี้คือตัวจริงครับ” ชวาลมองหน้าอีกฝ่ายแล้วยิ้มเพราะรู้สึกชินกับคำกล่าวเหล่านี้ของญาติผู้น้องเต็มทีแล้ว “ว่าแต่พี่วาไม่คิดจะถามหน่อยหรือครับว่าสาวในฝันของผมคนนี้คือใคร” ม่านเมฆลุกขึ้นแต่ยื่นหน้าเข้ามา ถามอย่างน่าหมั่นไส้และน่าเอ็นดูไปพร้อมกัน “ไม่อ่ะ เพราะถึงแกบอกก็ไม่แน่ว่าฉันจะรู้จักสาวในฝันของแกนี่นา” “แต่คราวนี้พี่วารู้จักดีเลยครับ” คนกล่าวทำทีบอกใบ้โดยการหันไปมองที่ประตู และแน่นอนมันทำให้ชวาล รู้ได้ไม่ยากพร้อมๆ กับที่หัวใจของเขาตกไปอยู่ที่ตาตุ่มในฉับพลันเช่นกัน ไม่จริงใช่ไหม... “นี่แกอย่าบอกนะว่า...” “ถูกต้องครับพี่วา อย่างที่พี่วาคิดนั่นแหละครับ” ...!!! “ไม่ได้นะโว้ยนายเมฆ” ชวาลอุทานห้ามออกมาอย่างลืมตัว จนอีกฝ่ายต้องนิ่งเงียบไป ในขณะที่สายตาชวน สงสัยยังคงถูกสบจ้องมามองญาติผู้พี่ “ทำไมไม่ได้ครับพี่วา หรือว่าเธอมีแฟนแล้ว” ชาลยังคงไม่มีคำตอบใดๆ เพราะยังคิดไม่ออกว่าจะบอกกับม่านเมฆอย่างไรดี เขาอยากเก็บเรื่องที่แอบชอบ กชกรเอาไว้เป็นความลับก่อน เพราะไม่อย่างนั้นหากคนเป็นแม่และพีรพารู้ รับรองว่ากชกรเดือดร้อนแน่ๆ “นี่อย่าบอกนะครับว่าพี่วากำลังชอบเลขาตัวเองน่ะ” ม่านเมฆหลิ่วตามอง ในขณะที่หัวใจยังลุ้นอยู่กับคำตอบ ของคนถูกถาม “เฮ้ย ปะ เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย” ชวาลไม่รู้ว่าคิดถูกหรือผิดที่เลือกคำตอบนี้ แน่นอนว่ามันทำให้คนฟัง ฉีกยิ้มกว้างออกมาได้ “โล่งอกไปที ทีนี้ก็ถึงเวลาพิชิตหัวใจนางฟ้าตัวจริงเสียที” ม่านเมฆยักคิ้วให้ชวาล และยิ่งทำให้ชวาลรู้สึก กังวลมากขึ้น แล้วถ้ากชกรเกิดหลงคารมคนเจ้าชู้อย่างม่านเมฆขึ้นมาจริงๆ ล่ะ จะทำยังไง... “แต่บางที คุณบัวเขาอาจจะมีแฟนแล้วก็ได้นะโว้ยนายเมฆ” ตอนนี้สาเหตุอะไรก็ได้ที่ทำให้ม่านเมฆเปลี่ยนใจ จากกชกรได้ ชวาลก็จะยกมาอ้างไปก่อน “อ้อ เธอชื่อเล่นว่าบัวหรอกหรือครับพี่วา หน้าก็สวย หุ่นก็ดี แถมชื่อยังเพราะอีกนะครับ เพอร์เฟคมากๆ นางในฝัน ของผมคนนี้” ม่านเมฆนั่งลงที่เก้าอี้อีกครั้งแล้วเอนหลังพิงพนักอย่างสบายอารมณ์ ในขณะที่อีกฝ่ายกลับไม่ได้รู้สึก อย่างนั้นเลย “เรื่องที่ว่าคุณบัวของผมจะมีแฟนหรือยังนั้น พี่ไม่ต้องห่วงหรอกนะครับ” คุณบัวของผม! พูดซะเต็มปากเลยนะนายเมฆ... ชวาลนึกหมั่นไส้ญาติผู้น้องอยู่ในใจ “เพราะถึงเธอจะมีแฟนแล้ว ผมก็สู้ใจขาดเลยครับ” “เฮ้ย ไม่ได้นะโว้ย แกจะไปทำลายชีวิตรักของเขาได้ยังไง” คนกล่าวมีน้ำเสียงร้อนรนผิดปกติ แต่คนฟังก็ไม่ทัน ได้สังเกตมันอยู่ดี “ผมไม่ได้ทำลายนะครับพี่วา เพียงแต่ผมจะทำให้พี่วาเข้าใจว่าความรักก็เหมือนกันเดินทางนั่นแหละครับ ที่ไหนมีความสุขก็อยากจะหยุดพักนานๆ หรืออาจจะอยู่ตลอดไป ความรักก็เหมือนกันนั่นแหละ พอเรารักใครแล้วมีความสุข เราก็อยากจะอยู่กับเค้าไปนานๆ และไม่แน่นะครับ เคสนี้ผมมั่นใจว่าผมอยาก จะอยู่กับคุณบัวไปตลอดชีวิต” คนบอกยิ้มกว้างปิดท้าย “ฉันว่า...” “ผมว่าพี่ไม่ควรว่าอะไรนะครับ เพราะคราวนี้ผมยืนยันว่าผมรักจริงครับพี่วา” ม่านเมฆรีบดักคออีกฝ่าย เอาไว้ก่อน “แต่ทั้งๆ ที่แกเจอคุณบัวแค่ครั้งเดียวนี่น่ะ” ชวาลพยายามอีกครั้ง “ครับ” ทว่าม่านเมฆก็ตอบรับเสียงหนักแน่นเช่นกัน หนักจนหัวใจของคนฟังอ่อนแรงลงไปอีกครั้ง “พี่วาเคยได้ยินคำว่ารักแรกพบไหมครับ” คำถามทำให้ชวาลแทบกระอัก ทำไมฉันจะไม่เข้าใจว่ะนายเมฆ เพราะฉันก็เคยรู้สึกแบบนี้กับคุณบัวมาก่อนเหมือนกัน ตอนที่เจอเธอที่สนามบิน... ชวาลตอบได้แต่เพียงในใจเท่านั้น “ผมจะสานต่อรักแรกพบของผมต่อไป จนกลายเป็นรักชั่วนิรันดร์ให้ได้ และพี่ก็ต้องช่วยผมด้วยนะครับพี่วา” แววตามาดมั่นและแฝงไว้ด้วยความหวังอันเปี่ยมล้นของม่านเมฆฉายประกายออกมาด้วย และมันต่างจากแววตา ของชาลโดยสิ้นเชิง ที่มีแต่เพียงความหวั่นกลัวและกังวลฉายออกมาจนเต็มไปหมด  หัวใจของชวาลสั่นไม่เป็นจังหวะและยอมรับว่ารู้สึกใจไม่ดีมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อได้ฟังความประสงค์รวมถึง มุมมองความรักครั้งนี้จากม่านเมฆที่มีต่อกชกร แล้วจะทำยังไงดีเล่า... เพราะคนอย่างม่านเมฆ จีบใครเคยพลาด เสียที่ไหน รวย หล่อ ขี้เล่น แถมพ่วงคารมดี สาวๆ คนไหนจะไม่ต้องการบ้าง แล้วคุณล่ะคุณบัว คุณต้องการคุณสมบัติเหล่านี้ไหม อย่าเลยนะครับ อย่าทำร้ายหัวใจของผมเลย... ******** โปรดติดตามตอนต่อไปครับ... จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 12:42:01

ความคิดเห็นที่ 4 ลงชื่อตามอ่านค่ะ ขอเวลาตามเก็บของเก่าก่อนะคะ จากคุณ : มนต้นไม้๑^.^๑ (Setakan) เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 21:31:22