ความคิดเห็นที่ 1 ฉันเห็นผู้ปฏิบัติธรรมคนหนึ่ง.. กวาดดอกไม้ใบไม้ที่หล่นเรียงรายลานวัด... ฉันอยากกวาดบ้าง แต่ก็รู้สึกเขินๆที่จะหยิบไม้กวาด(อายที่จะทำสิ่งดีๆท่ามกลางสายตาอีกหลายคน) จากนั้น.. ในวันรุ่งขึ้น...ดอกและใบไม้ล่วงหล่นลงมาอีกครั้ง... ฉันจึงไปหยิบไม้กวาด.. กวาดดอกไม้และใบไม้ เพราะได้เห็นตัวอย่างจากผู้ปฏิบัติธรรมท่านนั้น   คนหนึ่งคนอาจเป็นแรงบันดาลใจให้กับใครอีกหลายคน แต่โอกาสไม่ได้มีเหมือน “ดอกไม้ใบไม้” ที่จะล่วงหล่นลงมาทุกเช้า อย่า "รีรอที่จะทำความดี"... ขออุทิศสิ่งดีงามให้กับผู้ปฏิบัติธรรมท่านนั้น: เรื่องเล่าจากวัดอัมพวัน จากคุณ : จ็อบ เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 03:03:52

ความคิดเห็นที่ 2 มีร้าน..ก็เหมือนมีลูกสาว(ฉันขายเสื้อผ้าผู้หญิง) ต้องดูแลไปรับไปส่ง(ไปขายเอง) ..เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ลูกทุกวัน(หุ่นหน้าร้าน) ทั้งยังต้องคอยเทคแคร์เพื่อนของลูก (ลูกค้า) ยิ้มแย้มแจ่มใส่บริการเหมือนเป็นคนในครอบครัว.. ลูกคนนี้คลอดออกมาแล้วต้องเลี้ยงให้ได้ดี.. จะให้แท้ง หัวโตใส้แห้ง(ไม่มีจะกิน)ไม่ได้... เราต้องเลี้ยงดูเค้าใส่ใจ ดั่งเช่นเค้าเป็นหน่อเนื้อเชื้อไขของเรา ลูกสาวคนนี้มีชื่อว่า "eye-catching" ขอโทษนะที่ผ่านมาปล่อยปละละเลยให้อยู่กับพี่เลี้ยงตลอด (จ้างเด็กขาย) แม่ผิดไปแล้วววว.....ลูกจ๋า จากคุณ : จ็อบ เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 03:07:13

ความคิดเห็นที่ 3 เรื่องของฉันไม่มีวันจบ เมื่อเขาคือดินสอ ชีวิตฉันจึงไม่ต่างจากยางลบ!! ย่ำรุ่งร่างฉันขยับร้องกระซิก ตัวตะกายบนเตียงปูลาดสีขาวราวกับหยดน้ำแตกกระจายลงบนหน้ากระดาษ ฉันอยากลบคราบความทรงจำ "ร้าวรัก” มันกลับฝั่งลึกบนที่นอนและปลอกหมอน.. ยามฉันหลับเขามาเจือปนในความฝัน ฉันยังคงฝันถึงเขาทุกคืนค่ำ.. แม้นฉันจะเปลี่ยนผ้าปูนอน ปลอกหมอนไปหลาย..ลาย(ร) ฉันยังคงไม่ลืมเขา เพราะอะไรหนอ? เขาคงเป็นดินสอที่เขียนลึกลงใจ...ลบเท่าไหร่ใจยิ่งเป็นรอย.... จากคุณ : จ็อบ เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 03:09:41

ความคิดเห็นที่ 4 พลบค่ำ..ฉันหั่นกล้วยหย่อนใส่ตระกร้ารอเพื่อนบ้านทุกเช้า.. กระรอกน้อยหางฟูกระโดดข้ามกิ่งไม้... ค้างคาวตัวดำแอบมาชิมกล้วยตอนกลางคืน.. นกร้อง จิ๊บๆ จิ้งจกทัก จึ๊กๆ มด งับงึบๆ ต่างแวะเวียนมาเต้นระบำริมระเบียงแลกกับกล้วยชิ้นเล็กๆที่วางไว้... พอเข้าหน้าฝน..ต้นไม้ถูกตัดกิ่งเพราะเธอตัวโตเกินไป.. กระรอกไม่มีกิ่งไม้กระโดดข้ามมาหาฉัน ค้างคาว..นก..จิ้งจก..มด..ไม่ส่งเสียงร้องตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา T_T จากคุณ : จ็อบ เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 03:11:24

ความคิดเห็นที่ 5 “เป็นโรคหูตึงขึ้นมาทันที” เมื่อ”ลมสัมผัส”จากเสียงกระซิบ แทรกด้วยกลิ่นอายน้ำหอมยั่วเย้าในร้านเหล้ามันช่างเพลินใจ สองแก้มเฉียดแนบแน่นสลับ จมูกสูดลมหายใจเข้าแทบกลืนกินเขามาทั้งตัว... เสียงเพลงปลุกวิญญาณในตัวตนให้เต้นเร้าๆยิ่งกว่าครั้งไหนๆ เขากระซิบข้างแก้มฉัน.. ฉันแสร้งไม่ได้ยิน.. เขายิ่งเอียงตัวชิดใกล้.."เดินตามหมากที่ฉันวาง.." แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 54 03:27:50 จากคุณ : จ็อบ เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 03:13:46

ความคิดเห็นที่ 6 ในท่านั่งคุกเข่า เหยียด2แขนไปด้านหน้า ก้มตัวจนใบหน้าราบพื้น ผ่อนคลายอวัยวะทุกส่วนร่างกายและจิตใจ.. ในจังหวะนั้นฉันเกือบเสียศูนย์ เมื่อเห็นชายคนหนึ่งเปลือยท่อนบนนอนขนาบข้างฉัน!!.. เขาคือ"คนรักใหม่"ของคนที่ฉันเคยครอบครอง ในห้องฝึกโยคะวันนั้น..ฉันจึงต้องมีสติอยู่กับลมหายใจตัวเองตลอดเวลา.. จากคุณ : จ็อบ เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 03:14:52

ความคิดเห็นที่ 7 ครั้งหนึ่ง ฉันเคยหอบหิ้วดอกกุหลาบช่อใหญ่ไปจัดให้ที่ขอบเตียงโรงพยาบาล.. มีพี่สาวนอนป่วยมองน้องชายจัดดอกไม้ เวลาผ่านไป...กุหลาบล่วงโรยแห้งและสลาย.. พี่สาวฉันก็เชกเช่นดอกไม้... เมื่อคืนฉันฝันเห็นพี่...ฉันตื่นพร้อมกับน้ำตาไหล.. และนั่นคือความเป็นจริง T_T จากคุณ : จ็อบ เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 03:16:28

ความคิดเห็นที่ 8 ถ้าตบยุงแล้วหนึ่งชีวิตต้องตาย.... จะไปฆ่ามันให้มือเปื้อนเลือดทำไม? ใจเราก็ด่าง...เหมือนฝังรักที่เคียดแค้น...ผูกใจไว้กับปีกของยุง!!!! จากคุณ : จ็อบ เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 03:17:22

ความคิดเห็นที่ 9 หยิบช้อน-ส้อมมาหนึ่งคู่.. เมื่อทานข้าวจนหมดจาน...ในมือมีเพียงส้อม!! ลืมไปเลยว่ามี"ช้อน"รอคอยให้จับอยู่.... แต่อาหารหมดจานแล้ว...หรือชีวิตไม่จำเป็นต้องอยู่"เคียงคู่" อยู่คนเดียวก็ได้555 จากคุณ : จ็อบ เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 03:18:00

ความคิดเห็นที่ 10 สรพงษ์พูดถึงการทำหนังของท่านมุ้ยว่า ถ้าเรายอมปล่อยซีน"พอใช้ได้"ในหนังไปเพียง 1ซีน ก็จะมีซีน "พอใช้ได้"ในซีนต่อๆไป.. หนังก็จะกลายเป็นหนัง"พอใช้ได้" ทั้งเรื่อง (ฉัน)อยากใช้ประโยคนี้มากำกับชีวิตจัง!! ต้องอดทนและเพียรทำทุกอย่างเต็มที่ที่สุด แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 54 03:30:29 จากคุณ : จ็อบ เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 03:19:54

ความคิดเห็นที่ 11 ปิดท้ายด้วยอันนี้แล้วกันนะ ขำๆ วันนี้สั่งพิซซ่ามากินที่ห้อง.....เพิ่งรู้ว่าคนส่งพิซซ่าน่ากินกว่า พิซซ่าที่สั่งเสียอีก 5555 ขอโทษไม่มีภาพประกอบ ชอบไม่ชอบอันไหน...เขียนวิจารณ์ได้นะ...จะได้นำมาพัฒนางานเขียนต่อไปจ้า ูู^___^ แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 54 03:31:43 จากคุณ : จ็อบ เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 03:23:57

ความคิดเห็นที่ 12 ชอบหลายอันเลยค่ะ ขอบคุณที่เอามาให้อ่านนะคะ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 14:48:17

ความคิดเห็นที่ 13 ไม่เจอคุณจ็อบในถนนฯซะนาน นาน ๆ อย่างงี้ ขอแซวหน่อยล่ะกัน จากคุณ : เซโก้4 เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 16:34:46

ความคิดเห็นที่ 14 ฉันไม่รู้จักเฟสบุ๊ค ฉันจึงยังอยู่ในถนนนักเขียน. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 17:00:07

ความคิดเห็นที่ 15 คุณ เซโก้4 แงๆๆๆๆๆ  โดนแซว หน้าแดงเลย  เคยบอกไว้ว่าไม่อยากเล่นเฟสบุค ตอนนี้ เข้าทุกวันเลย... เขาก็อยู่ส่วนเค้า  เราก็อยู่ส่วนเรา ใจตอนนี้ก็เหมือนเดิมล่ะ55 ... มุ่งมั่นทำงานดีกว่า ^_^ ไม่ได้เข้าถนนนักเขียนนานมากกกกกกกกกกก   ขอบคุณที่ัยังจำกันได้นะ (ไม่คิดว่าจะมีคนจำล็อคอินเราได้ด้วยนะ)55 จากคุณ : จ็อบ เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 23:31:27

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณทุกความเห็นด้วยน๊า ^_^ จากคุณ : จ็อบ เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 23:31:57

ความคิดเห็นที่ 17 อ่านแล้วยิ้มได้ค่า ขอบคุณนะค้า จากคุณ : ทะเลหวาน เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 00:56:42

ความคิดเห็นที่ 18 เขียนได้ดีมากๆเลยค่ะ จากคุณ : MissSamatan เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 17:13:22