ความคิดเห็นที่ 1 ดุริยะเดินช้าๆ ไปตามทางเดินที่เชื่อมระหว่างสองบ้าน ในใจก็ไล่เรียงถึงเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับเพลงพิณทั้งหมด  ทั้งเนื้อตัวที่เน่าเฟะแบบกะทันหัน อาการทำอะไรลงไปแบบไม่รู้ตัว ทั้งของเพลงพิณและลัลนารวบรวมคำพูดคำบอกเล่าเกี่ยวกับหญิงสาวในฝันของเพลงพิณทุกอย่างอย่างใคร่ครวญ พลันนั้น หางตาของเขาก็เหมือนจะมองเห็นใครบางคนเดินผ่านด้านหลังไป ชายหนุ่มหันขวับไปมอง หากแต่ไม่พบใคร นอกจากความมืดและความเงียบเท่านั้น ดุริยะสลัดศีรษะไปมาเพื่อขับไล่ความมึนงง ก่อนจะขยับตัวก้าวต่อ พอมาถึงบ้านของบารมี เขาก็เห็นว่าฝ่ายนั้นกำลังนั่งเอนกายพิงพนักด้วยท่าทีสบายๆ อยู่ริมสระ ข้างกายเป็นโต๊ะวางเครื่องดื่มของโปรดที่พร่องไปเล็กน้อย “อ้าว เล็ก” ฝ่ายนั้นหันมาเห็นเขาเข้าก็ส่งเสียงทักทายขึ้นก่อน พลางขยับตัวลุกขึ้นนั่งตัวตรง “ไม่ได้อยู่ในปาร์ตี้หรอกหรือ เห็นอั๊ตบอกว่า หนูวินีเขาจัดงานให้เรานี่” “ผมไม่ได้เป็นอะไรจนต้องปลอบใจนี่ครับ” ชายหนุ่มเอ่ยยิ้มๆ ก่อนจะทรุดกายลงนั่ง บารมีหันไปจัดการชงเครื่องดื่มให้ลูกชาย ดุริยะเอื้อมมารับและกล่าวขอบคุณเบาๆ “เท่าที่อาสังเกต ดูหนูวินีเขาเป็นห่วงเล็กมากนะ” ผู้เป็นบิดาเอ่ยขึ้นอีก   ดุริยะเงียบ ยกเครื่องดื่มขึ้นจิบ และไม่เอ่ยอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก ทั้งที่ตระหนักแก่ใจดีว่า หญิงสาวผู้นั้นคิดเช่นไรกับเขา ถึงจะไม่ได้ชอบเธอ แต่ก็ไม่อยากพูดอะไรให้เธอต้องเสียหาย และบารมีก็รู้นิสัยลูกชายคนนี้ในเรื่องนี้ดี จึงได้แต่มองด้วยความชื่นชม “แล้วนี่หนูเพลงเป็นยังไงบ้าง ช่วงนี้เจอข่าวบ่อยนะ” บารมีเริ่มต้นชวนคุย ทอดสายตายังผืนน้ำที่นิ่งสงบเบื้องหน้า     “เครียดมากครับ สื่อเล่นข่าวเกินจริงไปไกล เพลงยังใหม่กับวงการนี้ เลยทำใจไม่ค่อยได้ว่าสื่อต้องเขียนข่าวเพื่อให้ขายได้” “อืม...มันก็เป็นเรื่องยากที่จะทำใจน่ะนะ เล็ก สื่อเองก็ต้องมีขอบเขตในการนำเสนอข่าวเหมือนกัน ไม่ใช่เอะอะก็เขียนให้แรงไว้ก่อน...ว่าแต่เล็กเถอะ มาหาอา มีอะไรหรือเปล่า” “ผมเดินคิดอะไรมาเรื่อยเปื่อยน่ะครับ...” ชายหนุ่มวางแก้วลง แล้วเอนกายพิงพนักเก้าอี้และเหม่อมองสระน้ำเช่นเดียวกับผู้เป็นบิดา สักพักก็เอ่ยว่า “คิดถึงอาบัวนะครับ ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้” บารมีชะงักไปครู่หนึ่งก็เอนกายลงนอนบ้าง ก่อนจะตอบเสียงขรึมๆ ว่า “อาได้แต่หวังว่า บัวจะมีความสุขอย่างที่เขาหวัง อย่างที่เขาบอกไว้ในจดหมาย...” “แปลกจังเลยนะครับ ทำไมเราถึงไม่ได้ข่าวคราวอาบัวบ้างเลยว่าเธอไปอยู่ที่ไหน ทั้งที่เราก็ตามหาเธอจนแทบพลิกแผ่นดิน” ดุริยะแสดงความเห็นในสิ่งที่บารมีเองก็คิดเช่นกัน ไม่เพียงเมื่อสามปีที่แล้วเท่านั้น ทุกวันนี้เขาก็ยังแอบจ้างนักสืบออกตามหาบุณฑริก เพราะต้องการรู้ว่าเธอเป็นสุขดีหรืออย่างไร แต่ก็คว้าน้ำเหลวทุกครั้ง ไม่มีร่องรอยของเธอให้เขาชื่นใจแม้แต่นิดเดียว “บางทีบัวคงอยากใช้ชีวิตสงบๆ ไม่อยากให้ใครรบกวนล่ะมั้ง...ทำไมอยู่ๆ เล็กถึงนึกถึงเขาขึ้นมาล่ะ” “ไม่รู้สิครับ เห็นสระน้ำแล้วก็นึกถึง เพราะอาบัวเป็นคนชอบเล่นน้ำ อาจำไม่ได้หรือครับ ตอนที่เราสร้างบ้าน “บัวชมพู” เสร็จใหม่ๆ สิ่งแรกที่อาบัวทำก็คือการลงไปพายเรือเล่นในสระบัว” บารมีหัวเราะในลำคอเบาๆ แววตาเปี่ยมด้วยความรักใคร่เอ็นดูผู้ที่ถูกกล่าวถึง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเหม่อลอยว่า “อาไม่เคยลืมทุกอย่างที่เป็นบัวเลย...” ดุริยะหันไปมองเสี้ยวหน้าของท่านด้วยความเห็นใจ ระหว่างนั้นเอง เพลงพิณก็เรียกสายเข้ามา ชายหนุ่มยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู ครั้นเห็นเข็มสั้นชี้บอกเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว ก็รีบกดรับ เพราะแสดงว่า ปลายสายมีเรื่องร้อนใจจริงๆ จึงเรียกมายามนี้   “ว่าไง เพลง...ผมเพิ่งถึงบ้าน...น้ำเสียงคุณดูไม่ดีเลย มีอะไรหรือเปล่า” “เมื่อกี้ฉันฝันเห็นเขาอีกแล้ว คุณเล็ก” ดุริยะเหลือบมองไปทางบิดาบุญธรรมแวบหนึ่งแล้วก็ตัดสินใจลุกออกไปคุยอีกทางหนึ่ง “แล้วฉันก็พยายามทำอย่างที่คุณบอกด้วย” เพราะกำลังหาจิ๊กซอว์ตัวใหม่เกี่ยวกับหญิงสาวในฝันของเพลงพิณเพิ่ม ก่อนออกจากบ้านของเธอ เขาบอกว่า ถ้าหากฝันถึงผู้หญิงคนนั้นอีก ให้เธอพยายามจดจำเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นให้ได้มากที่สุด เผื่อบางที อาจได้จิ๊กซอว์ตัวต่อๆ ไป “แล้วเป็นยังไง คุณสังเกตเห็นอะไรบ้างหรือเปล่า” “ก็...ฉันรู้สึกว่าฉันคุ้นกับรูปแบบการจัดบ้านของพี่เขามากเลย” “คิดดีๆ เพลง ว่าคุณเคยเห็นที่ไหน...แล้วมันเป็นการจัดบ้านแบบไหนหรือ” เพลงพิณเงียบไปครู่หนึ่งอย่างพยายามใช้ความคิด “ฉันเรียกสไตล์ไม่ถูกหรอก รู้แต่ว่าห้องจะเน้นโทนสีส้มสว่าง มีโคมไฟแบบระย้า แล้วของตกแต่งก็จะเป็นพวกไม้แกะสลักน่ะ”  “แล้วมีอะไรที่เป็นจุดเด่นกว่านี้มั้ย เช่น...เช่น...ภาพครอบครัวเขาน่ะ” ดุริยะพยายามช่วยเต็มที่ “ไม่มีอ่ะ” เพลงพิณทำเสียงเซ็งๆ “อ้อ แต่มีรูปถ่ายตั้งบนโต๊ะอยู่รูปหนึ่งนะ คืนก่อนยังเห็นอยู่เลย แต่เมื่อกี้ไม่เห็นแล้ว” ดุริยะทำเสียงเสียดายลงไปตามสายโทรศัพท์ ก่อนจะถามต่อว่า “แล้วบ้านหลังนั้นอยู่ที่ไหน คุณพอจะรู้มั้ย” “ฉันเดาไม่ออก เหมือนจะเป็นในสวนหรือไร่ที่ไหนซักแห่ง แล้วข้างบ้านก็มีสระบัว” “สระบัวงั้นหรือ” ดุริยะทวนคำด้วยใจที่กระตุกวูบ “ใช่...สระบัวที่มีแต่ดอกบัวสีชมพูเต็มไปหมด บ้านเป็นสีชมพูอ่อน แล้วก็...อ้อ พี่เขาบอกว่า เป็นบ้านที่เขากับสามีชอบหลบไปพักผ่อนกันน่ะ พี่เขาเรียกที่นั่นว่าหลุมหลบภัย” เพลงพิณพยายามเรียบเรียงความทรงจำออกมาให้ได้มากที่สุด ดุริยะได้แต่นิ่งขึง ความเย็นเฉียบแล่นปราดไปทั่วร่าง “เพลง...คุณช่วยอธิบายรูปร่างของผู้หญิงคนนั้นให้ผมฟังอีกทีได้มั้ย” ครั้นเพลงพิณพูดจบ หัวใจของดุริยะก็ชาไปครู่หนึ่ง แล้วเขาก็ตัดสินใจทันที “พรุ่งนี้ เราเปลี่ยนแผนกันหน่อยนะ เพลง ผมจะพาคุณไปที่แห่งหนึ่งก่อน...แล้วผมจะไปรับคุณแต่เช้ามืด!” แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 54 23:05:42 จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 23:03:26

ความคิดเห็นที่ 2 เพลงพิณก้มลงมองโทรศัพท์มือถือด้วยความสงสัยกับน้ำเสียงตื่นเต้นแปลกๆ ของดุริยะ ที่แห่งหนึ่งของเขา หมายถึงที่ไหน แล้วเกี่ยวข้องกับความฝันของเธออย่างไรนะ เมื่อนึกถึงความฝัน เพลงพิณก็อดนึกถึงสีหน้า รวมทั้ง “ค่าบริการ” ที่หญิงสาวคนนั้นต้องการอีกไม่ได้ จากพี่สาวใจดี คอยให้กำลังใจผ่านน้ำเสียงอบอุ่นอ่อนโยน มาบัดนี้ ภาพเหล่านั้นค่อยๆ หายไป หญิงสาวในฝันกลายเป็นใครอีกคนที่ห่างเหินและน่ากลัว ร่างแบบบางสั่นน้อยๆ ด้วยสีหน้าพรั่นพรึง ก่อนจะตัดสินใจนั่งพับเพียบ หลับตาลง สองมือน้อยพนมขึ้นหว่างอก แล้วเธอก็เริ่มต้นสวดมนต์ แรกๆ บทสวดเป็นไปอย่างกระท่อนกระแท่นเต็มที แต่สักพักเธอก็ควบคุมตัวเองได้ จิตใจเริ่มสงบลง และเธอก็จบการสวดด้วยบทแผ่เมตตาเพื่อหญิงสาวที่อยู่ในความฝันโดยเฉพาะ บุณฑริกที่กำลังยืนมองสามีด้วยแววตาที่เอ่อล้นด้วยความรักชะงักไปเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงบทสวดและแผ่เมตตาแว่วแผ่วมาตามสายลม ใบหน้างามส่ายหน้าไปมาคล้ายไม่ต้องการได้ยินและรับมัน “เพลงพิณ...เธอกำลังเล่นอะไรกับพี่ นึกว่าแผ่เมตตาให้ แล้วจะกลายเป็นบุญคุณให้พี่ไม่กล้าทำอะไรงั้นหรือ” บุณฑริกคำรามเสียงลอดไรฟัน ก่อนจะหายวับไป! เพลงพิณลืมตาขึ้นด้วยจิตใจที่สงบขึ้น จึงตัดสินใจเข้านอนอีกครั้ง แต่ก็หลับๆ ตื่นๆ ตลอดคืน  และมาเคลิ้มหลับเอาตอนใกล้เช้า   เสียงโทรศัพท์มือถือกรีดเสียงท่ามกลางความเงียบ หญิงสาวสะดุ้ง ผุดลุกขึ้นโดยอัตโนมัติ เอื้อมหยิบโทรศัพท์มาแนบหู แล้วก็กรอกเสียงลงไปพลางขยับตัวก้าวลงจากเตียง “คุณเล็ก ฉันตื่นแล้ว...อ้าว...พี่ติ๊นาเหรอคะ มีอะไร โทร. หาเพลงแต่เช้าเลย” “เปิดทีวีเดี๋ยวนี้น้องเพลง ดูรายการเล่าข่าวบันเทิงนะ ด่วนเลย” เสียงตื่นเต้นร้อนรนของติ๊นาแล่นมาตามสาย “แล้วเราค่อยคุยกัน” เพลงพิณทำตามคำสั่งนั้นงงๆ ครู่ต่อมาเธอก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร เมื่อเสียงพิธีกรหญิงประจำรายการพูดก่อนที่ภาพจะขึ้นว่า “แม่เป็นเมียน้อย...ซึ่งแหล่งข่าวยืนยันว่า เป็นความจริงแน่นอน...” แล้วภาพของเธอในหลากหลายอิริยาบถก็ปรากฏขึ้นมา โดยมีเสียงของเหล่าพิธีกรเล่าและแสดงความเห็นแทรกมาตลอด “...แต่เรื่องแบบนี้ เป็นเรื่องละเอียดอ่อน แล้วก็เป็นเรื่องของผู้ใหญ่นะ ลูกไม่ได้รับรู้อะไรด้วย ก็ต้องแยกแยะกันนิดหนึ่ง...ก็ต้องรอดูว่า คุณเพลงจะออกมาให้สัมภาษณ์ว่ายังไง” เสียงพิธีกรคู่เสริมขึ้น “แต่สิ่งหนึ่งที่ผมสัมผัสได้ เวลาที่สัมภาษณ์หรือคุยกับคุณเพลงก็คือ เป็นคนที่รักแม่มาก ทำทุกอย่างได้เพื่อแม่จริงๆ ว่างั้นเถอะ ก็คาดว่า ข่าวนี้คงกระทบกระเทือนจิตใจผู้ที่เป็นข่าวไม่น้อย” เพลงพิณกำมือแน่นด้วยความโกรธต่อคนปล่อยข่าว เล่นเธอคนเดียวไม่พอ นี่ดึงแม่มาเกี่ยวข้องด้วยงั้นหรือ ใครกันนะที่เล่นสกปรก! แล้วหญิงสาวก็นึกอะไรขึ้นได้ แม่รู้เรื่องนี้หรือยัง? เธอไม่อยากให้แม่ต้องมารับรู้ข่าวแย่ๆ จากคนใจสกปรกแบบนี้ เพลงพิณหมุนตัววิ่งตึงๆ ลงไปชั้นล่าง เพราะแน่ใจว่าแม่ต้องตื่นแล้ว ป่านนี้คงอยู่ในครัวนั่นละ หญิงสาวใจชื้นขึ้นมาหน่อยที่ทีวีในห้องนั่งเล่นซึ่งอยู่ติดครัวไม่ได้ถูกเปิด อย่างน้อยแม่ก็น่าจะยังไม่รู้ หญิงสาวลดจังหวะการวิ่งให้กลายมาเป็นเดินด้วยท่าทีธรรมดา สีหน้าปกติเข้าไปในครัว เพราะไม่อยากให้แม่สงสัย แต่...ในครัวไม่มีแม่ ข้าวของทุกอย่างถูกวางไว้อย่างเป็นระเบียบเหมือนเมื่อเย็นนี้ แม้แต่คนรับใช้ก็ไม่มี อ้อ คนรับใช้เป็นคนไปจ่ายตลาดทุกเช้า ป่านนี้คงยังไม่กลับ “อ้าว แม่ยังไม่ตื่นเหรอเนี่ย” หญิงสาวพึมพำประหลาดใจ “เอ๊ะ หรือแม่จะไม่สบายขึ้นมาอีก”  คิดได้ดังนั้นเธอก็รีบวิ่งกลับขึ้นไปข้างบน และไปเคาะประตูห้องนอนแม่เบาๆ “แม่ เพลงเข้าไปนะ” ไม่ต้องรอให้อนุญาต เพลงพิณเปิดประตูเข้าไปทันที เพื่อจะพบว่า ไม่มีร่างแม่บนเตียง หญิงสาวขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ “อ้าว แล้วไปไหนล่ะ” เธอเดินออกไปชะโงกดูที่ห้องน้ำ ก็เห็นว่าประตูถูกแง้มอยู่ วูบนั้นเอง คำพูดของหญิงสาวในฝันก็วาบผ่านเข้ามาให้เพลงพิณขนลุก หัวใจเต้นเร็วแรง หรือค่าบริการแพงที่เธอว่า จะหมายถึงแม่! เท่านั้นเอง เพลงพิณก็พุ่งออกจากห้องแล้ววิ่งลงข้างล่างอีกครั้ง พลางก็ร้องเรียกหาแม่เสียงดังลั่น “แม่ แม่อยู่ไหนอ่ะ ส่งเสียงด้วย แม่” เพลงพิณวิ่งพล่านกลับไปกลับมาระหว่างห้องครัว ห้องนั่งเล่น ห้องรับแขก แล้วก็วิ่งออกไปหน้าบ้าน วิ่งวนทางโน้นทีทางนี้ทีด้วยใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ ความกลัวแล่นเข้าจับขั้วหัวใจ มือไม้เย็นเฉียบไปหมด แม่ไปไหน? “แม่...” เพลงพิณตะโกนเสียงดัง น้ำตาเริ่มไหลด้วยความหวาดกลัว หญิงสาวละล้าละลังทำอะไรไม่ถูก แล้วเธอก็นึกถึงดุริยะขึ้นมาได้ ในโมงยามที่เต็มไปด้วยความทุกข์ความสับสน ชื่อของเขาเป็นชื่อแรกที่ผ่านเข้ามาในความคิด จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 23:11:06

ความคิดเห็นที่ 3 แต่ยังไม่ทันที่เธอจะยกโทรศัพท์ขึ้นกด ประตูเล็กหน้าบ้านก็ถูกผลักเข้ามาด้วยมือของแม่  ให้เพลงพิณหายใจโล่งอก “อ้าว เพลง ตื่นแล้วหรือลูก” แม่ร้องถามเสียงสั่นๆ แต่เพลงพิณไม่ทันสังเกต แค่เห็นว่าแม่ไม่ได้เป็นอะไร เธอก็ดีใจยิ่งกว่าอะไรแล้ว หญิงสาวถลาเข้าไปกอดแม่เอาไว้แน่น น้ำตาไหลพราก “แม่ไม่ได้เป็นอะไรใช่มั้ย” “หือ? แล้วทำไมถึงคิดว่าแม่จะเป็นอะไรล่ะ เพลงนี่...แล้วนี่ร้องไห้ทำไม” แม่ผลักร่างเธอออกและกวาดตามองอย่างพิจารณา “บอกแม่มา ว่าเกิดอะไรขึ้น” “เปล่าจ้ะ...เพลงแค่...ตื่นมาแล้วไม่เห็นแม่ก็เลย...ตกใจเท่านั้นเอง” เป็นเหตุผลที่เต็มไปด้วยพิรุธให้คนเป็นแม่เห็นชัด และเพลงพิณก็อ่านสีหน้าแม่ออก จึงรีบแก้เก้อด้วยการรีบถามว่า “แล้วแม่ล่ะจ๊ะ ไปไหนมา ทำไมไม่บอกเพลงซักคำ” “อ๋อ...แม่ออกไปตลาดน่ะ ลูก พอดีวันนี้สุดาเขาขออนุญาตลางานหนึ่งวัน...แม่เลยต้องไปจ่ายตลาดเอง” แม่ตอบพลางผละออกห่างเธอ แล้วเดินเข้าบ้านไป ซึ่งนั่นก็เป็นพิรุธที่เพลงพิณเห็นได้ชัดเช่นกัน แม่ไม่สบตาเธอ ที่สำคัญ...ในมือแม่ไม่มีข้าวของแม้แต่ชิ้นเดียว! แม่ไปไหนมากันแน่ หญิงสาวเดินตามแม่เข้าไป และแอบมองอยู่ข้างประตู แล้วเธอก็เห็นว่าแม่กำลังเช็ดน้ำตาอยู่ป้อยๆ สีหน้าแม่เต็มไปด้วยความอัดอั้น...แม่คงรู้เรื่องข่าวแล้ว ยิ่งเห็นน้ำตาแม่ ความแค้นต่อคนปล่อยข่าวก็ยิ่งทบทวี หญิงสาวพยายามคิดทบทวนว่าคนที่รู้เรื่องแม่ของเธอมีกี่คนกันนะ...นอกจากเหล่าอาแปะอาม่าเพื่อนบ้านเก่าๆ  ปรารถนาเพื่อนสนิทแล้ว ก็มีอีกเพียงคนเดียวคือ อดีตผู้จัดการส่วนตัวของเธอ! “พี่เปิ้ลงั้นหรือ...พี่เปิ้ลเล่นไม่เลิกจริงๆ งั้นหรือ...” หญิงสาวพึมพำด้วยความไม่พอใจ เพราะมั่นใจว่า เพื่อนบ้านและเพื่อนสนิทไม่มีทางทำร้ายเธอเด็ดขาด อย่างไรก็ตาม เพลงพิณก็ไม่อยากฟันธงทั้งที่ไม่มีหลักฐาน เธอจึงหมุนตัวเดินขึ้นข้างบนและกดโทรศัพท์กลับไปหาผู้จัดการส่วนตัวคนใหม่ “พี่ติ๊นา...ช่วยสืบให้เพลงหน่อยได้มั้ยคะ ว่าใครเป็นคนให้ข่าวเรื่องนี้แก่นักข่าว...ค่ะ...แล้วเพลงจะแถลงข่าวเรื่องนี้ตอนสิบเอ็ดโมง ส่วนเรื่องฟิตติ้งเสื้อผ้า เพลงขอเลื่อนไปเป็นช่วงบ่ายก็แล้วกัน คิดว่าไม่มีปัญหาใช่มั้ยคะ...ขอบคุณค่ะ”   พอลงมาข้างล่างในเสื้อผ้าชุดใหม่ ใบหน้าสดชื่นขึ้นเล็กน้อยแต่แววตายังคงสับสนและไร้สุข ดุริยะมาถึงพอดี สีหน้าของเขาดูเคร่งเครียดจนเพลงพิณยิ่งไม่สบายใจ “คุณรู้งั้นหรือว่า ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร” หญิงสาวโพล่งถามจากคำพูดของเขาเมื่อคืน ตลอดจนท่าทีในตอนนี้ “ผมแค่สงสัยเท่านั้น แต่คุณจะเป็นคนบอกได้ว่า ใช่หรือเปล่า...รีบไปกันเถอะ เราต้องเดินทางไกลกันนิดหน่อย” ชายหนุ่มว่าพลางเดินนำเธอออกจากบ้านเพื่อข้ามถนนไปยังรถของเขาที่จอดอยู่อีกฟาก “ไปไหนอ่ะ แล้วไกลแค่ไหน ตอนสิบเอ็ดโมงฉันมีนัดกับพี่ติ๊นานะ...ต้องแถลงข่าวเรื่องแม่” ดุริยะเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ เพราะเมื่อเช้าเขารีบออกจากบ้าน ไม่ได้ดูข่าว ไม่ได้อ่านหนังสือพิมพ์แม้แต่ฉบับเดียว ครั้นทราบเรื่อง กรามชายหนุ่มก็ขบเข้าหากันแน่นด้วยความโมโหไม่แพ้เพลงพิณ “คนปล่อยข่าวต้องการอะไรกันแน่ ถึงทำแบบนี้ แล้วนี่น้าพิณรู้ข่าวหรือยัง แล้วท่านเป็นยังไงบ้าง” “รู้แล้ว และฉันก็ให้แม่กินยาแล้วก็นอนพักแล้วละ...จริงๆ แล้ว ฉันไม่อยากปล่อยแม่ไว้คนเดียวเลย คุณเล็ก...เดี๋ยวขอฉันโทร. หาหนูนาก่อนนะ...ให้หนูนามาอยู่เป็นเพื่อนแม่ดีกว่า” หญิงสาวว่าพลางควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าถือใบเล็กของตน พอดีกับที่ดุริยะห้ามไว้   “ไม่เป็นไร เพลง ผมจะเรียกคนที่บ้านผมมาดูแลน้าพิณเอง...คุณไม่ต้องห่วงนะ พวกเขาไว้ใจได้ ผมว่าเรารีบไปกันเถอะ เดี๋ยวจะกลับมาไม่ทันงานของคุณ” เห็นท่าทางกระตือรือร้นและเป็นทุกข์แทนเธอของเขาแล้ว เพลงพิณก็ให้ตื้นตันจนต้องเอื้อมมือไปจับมือเขาเอาไว้ ดุริยะเงยหน้ามองวงหน้าสวย ซึ่งกำลังส่งยิ้มขอบคุณมาให้ “ใจหนึ่งฉันก็ไม่อยากให้คุณต้องมาเสื่อมเสียชื่อเสียงเพราะฉัน แต่อีกใจ ฉันก็อยากมีคุณอยู่ใกล้ๆ ตลอดเวลา” “เลือกอย่างหลังเถอะ เพลง เพราะผมเองก็จะไม่มีวันยอมทำอย่างแรกเด็ดขาด” ดุริยะกล่าวเสียงหนักแน่น มือใหญ่กระชับกับมือน้อยแน่นดุจดั่งคำสัญญาจากเขา สองหนุ่มสาวส่งยิ้มให้กัน ก่อนที่เพลงพิณจะบอกว่า เธอลืมโทรศัพท์ไว้ในบ้าน ขอตัวไปหยิบก่อน   ได้โทรศัพท์แล้ว เธอก็รีบวิ่งกลับมา ก็เห็นว่าดุริยะเคลื่อนรถไปรอที่นอกรั้วบ้านแล้ว หญิงสาวจึงรีบเดินไปดึงประตูรั้วปิดเพื่อจะล็อกกุญแจ ระหว่างนั้นเอง รถเก๋งคันหนึ่งก็แล่นมาจากทางหนึ่งในลักษณะส่ายไปส่ายมาคล้ายคนขับบังคับพวงมาลัยไม่ได้ แล้วมันก็พุ่งมาทางเพลงพิณอย่างรวดเร็วราวกับเธอเป็นแม่เหล็กขนาดใหญ่ที่ดูดรถคันนั้นให้วิ่งเข้าหา “เพลง ระวัง!” ดุริยะตะโกนลั่น ทว่าไม่ทันเสียแล้ว ร่างแบบบางถูกรถเสยขึ้น แล้วลอยละลิ่วมาตกตรงหน้าเขาพอดิบพอดี! จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 23:13:20

ความคิดเห็นที่ 4 บทที่ ๒๘ ขณะที่ดุริยะและพิณทอง วิ่งตามเหล่าพยาบาลที่เข็นร่างโชกเลือดของเพลงพิณไปทางห้องฉุกเฉินด้วยสีหน้าตระหนกตกใจ บุณฑริกกลับก้าวตามช้าๆ ด้วยแววตาพึงพอใจเหลือล้น... ในที่สุด วันที่เธอรอคอยก็มาถึงแล้ว...เวลาของเธอมาถึงแล้ว! ดังนั้นเอง หนังสือพิมพ์กรอบบ่ายวันนั้น เว็บไซต์สาธารณะดังๆ หลายแห่ง จึงฮือฮาไปด้วยเรื่องเหลือเชื่อ นักร้องสาวโดนรถชนแบบจังๆ แต่รอดตายราวปาฏิหาริย์! โดยข่าวมีรายละเอียดว่า หลังจากเกิดอุบัติเหตุ เพลงพิณได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น และเธอก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาขณะที่แพทย์กำลังพยายามช่วยชีวิตอยู่ นำความแปลกใจและดีใจมาสู่ทีมแพทย์และครอบครัวยิ่งนัก โดยขณะนี้ เพลงพิณที่ยังอ่อนเพลียจากการเสียเลือดมาก นอนพักรักษาตัวอยู่ในห้องพักพิเศษ ส่วนรถที่ก่อเหตุ ก็สามารถจับได้ในทันที เพราะคนขับซึ่งเป็นชายหนุ่มวัยยี่สิบกว่าๆ ไม่ได้หนีไปไหน เขาจอดรถและเอาแต่ร้องไห้ด้วยความตกใจอยู่ตรงนั้น พร้อมกับปฏิเสธว่า เขาไม่ได้เมา เขาแค่ขับรถไปทำงานตามปกติ แต่ตอนเกิดเหตุ จู่ๆ รถก็เกิดเสียหลักและควบคุมไม่ได้ ตำรวจจึงตั้งข้อหาขับรถโดยประมาทยังผลให้คนอื่นได้รับบาดเจ็บเอาไว้ แฟนคลับและนักข่าวบันเทิงทุกสำนักยกโขยงกันมาที่โรงพยาบาล แต่หมอเจ้าของไข้ไม่อนุญาตให้เข้าไปถ่ายรูปหรือสัมภาษณ์ได้ พิณทองกับดุริยะเองก็ไม่ยอมออกไปเช่นกัน นักข่าวจึงได้แต่ข่าวจากคุณหมอว่า เพลงพิณจะแถลงข่าวในอีกสองวันข้างหน้า พอแน่ใจว่านักข่าวเริ่มซา พิณทองก็ไล่ดุริยะให้กลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและพักผ่อนเสีย เธอจะเป็นคนเฝ้าเพลงพิณเอง ดุริยะรับคำและบอกว่า เขาจะรีบกลับมาเปลี่ยนเวรให้เร็วที่สุด พอออกจากห้องคนไข้ เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น พอกดรับจึงรู้ว่าเป็นอดีตผู้จัดการส่วนตัวของเพลงพิณนั่นเอง “คุณดุริยะ เปิ้ลมีเรื่องอยากคุยกับคุณ มาพบเปิ้ลได้มั้ยคะ” ปลายสายฟังดูว่าร้อนรนนักหนา ดุริยะชะงักไปเล็กน้อยด้วยความไม่ไว้ใจ “คุณเปิ้ลมีอะไร คุยทางโทรศัพท์ดีกว่า” “ไม่ค่ะ ได้โปรด...มันเป็นเรื่องความเป็นความตายและความปลอดภัยของน้องเพลง” อีกฝ่ายอ้างชื่อคนที่เขาเป็นห่วงสุดหัวใจขึ้นมาอ้าง “หมายความว่ายังไง นี่คุณจะทำอะไรเพลงอีกงั้นเหรอ บอกไว้เลยนะ ว่าคราวนี้ผมไม่เอาคุณไว้แน่!” ดุริยะคำรามไปตามสาย “ตอนนี้เปิ้ลรอคุณอยู่ที่ลานจอดรถชั้นบี ๒ ของโรงพยาบาล กรุณาด้วยค่ะ” เปิ้ลทำเสียงอ้อนวอนในตอนท้ายก่อนจะตัดสายไป ดุริยะไม่เสียเวลาคิดแม้แต่วินาทีเดียว ชายหนุ่มรีบสาวเท้าไปยังจุดที่หญิงสาวคนนั้นบอกทันที จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 23:16:02

ความคิดเห็นที่ 5 ทางด้านลัลนา พอวางสายจากดุริยะแล้ว สีหน้าเธอก็เต็มไปด้วยความกังวล เพราะกลัวเหลือเกินว่าเขาจะไม่มา และทุกอย่างก็อาจสายเกินไป! สาวร่างอวบเดินไปเดินมาคล้ายเสือติดจั่นสลับกับกวาดสายตามองตรงประตูทางเข้าออกลานจอดรถแบบลุ้นๆ ครู่ต่อมา เธอก็ยิ้มออกเมื่อเห็นร่างสูงของดุริยะก้าวผ่านช่องประตูมา “คุณดุริยะ ทางนี้ค่ะ” “คุณมีอะไรก็ว่ามา” ชายหนุ่มถามทันทีที่ก้าวเข้ามาใกล้ ลัลนาไม่ได้ตอบในทันใด แต่กวาดตามองเสื้อเปื้อนเลือดของเขาครู่หนึ่งก็ย้อนถามว่า “น้องเพลงเป็นยังไงบ้างคะ ปลอดภัยจริงๆ แล้วใช่มั้ยคะ” “อย่าบอกนะว่าคุณผิดหวัง” ชายหนุ่มสวนกลับและหรี่ตามองคนตรงหน้าอย่างจับสังเกต หากไม่พบอะไรนอกจากความน้อยใจ และตามมาด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ   “อย่าบอกนะคะว่า คุณคิดว่าเปิ้ลเป็นคนทำให้น้องเพลงเกิดอุบัติเหตุน่ะค่ะ” “เปล่า...ลองถ้าคุณทำอย่างนั้นจริงล่ะก็ ผมนี่แหละ จะเป็นคนจัดการคุณด้วยตัวของผมเอง...แต่ผมพูดไปตามเนื้อผ้า คุณคงไม่ลืมใช่มั้ยว่า ก่อนเพลงประสบอุบัติเหตุ มีข่าวเรื่องอะไรออกมา” คราวนี้อีกฝ่ายหลบตาเขาอย่างมีพิรุธ...แม้เธอไม่ได้เป็นคนให้ข่าวด้วยตัวเอง แต่การ “ขายข่าว” ไปให้วิลาสีนีก็ไม่ต่างอะไรกับการยื่นอาวุธให้โจร... “และผมก็แน่ใจว่าคนอื่นที่รู้เรื่องน้าพิณ ไม่มีทางทำร้ายน้าพิณกับเพลงแบบนี้แน่” ดุริยะสำทับลงมาอีก ลัลนานิ่งเงียบไปด้วยท่าทีเสียใจ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “เปิ้ลเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นนะคะ คุณดุริยะ เสียใจจนต้องมาที่นี่ เพื่อขอโทษเพลงพิณ แต่เปิ้ลไม่กล้าขึ้นไปหาเธอ เพราะไม่อยากพบนักข่าว...เปิ้ลกลัวน่ะค่ะ ว่าตอนนี้ถ้านักข่าวรู้ว่าเปิ้ลไม่ได้เป็นผู้จัดการน้องเพลงแล้ว อาจจะเอาเรื่องนี้ไปใส่สีตีไข่กลายเป็นเรื่องใหญ่โตขึ้นมาอีก” นั่นเป็นประโยคที่ดุริยะไม่คิดว่าจะได้ยิน เขามองใบหน้ากลมแป้นอย่างไม่ไว้ใจและไม่มีความเชื่อถือแม้แต่นิดเดียว ซึ่งอีกฝ่ายก็สัมผัสได้ “เปิ้ลเข้าใจ เป็นเปิ้ลก็คงทำใจให้เชื่อคนที่จ้องทำลายทำร้ายคนที่เรารักมาตลอด...เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน เพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ใจและจริงใจของเปิ้ล เปิ้ลจะให้คุณดูอะไรนี่ก่อน” พูดจบมืออวบก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพายของตนและหยิบสิ่งหนึ่ง ออกมายื่นมาตรงหน้า...มันคือสร้อยเงินแท้ลายดอกไม้เล็กๆ ที่มีพระเล็กๆ ห้อยอยู่ “เอาสร้อยนี้ให้น้องเพลงใส่นะคะ”   “นี่คุณกำลังจะบอกอะไรผม คุณเปิ้ล” ดุริยะไม่ได้ยื่นมือไปรับ เพราะยังรู้สึกแปลกๆ อยู่ “คุณคงยังไม่ลืมเหตุการณ์บนเกาะใช่มั้ยคะ...” ลัลนาเว้นช่วง เมื่อเห็นว่าเขาพยักหน้าจึงกล่าวต่อไปว่า “แล้วจำได้มั้ยคะ ที่เปิ้ลบอกว่า ทำอะไรบางอย่างโดยไม่รู้สึกตัว รวมทั้ง...คุณยรรยงเองด้วย เขาก็เหมือนโดนใครบางคนบังคับให้ทำ...” ตอนท้ายสีหน้าหญิงสาวกระอักกระอ่วนเมื่อนึกถึงเหตุการณ์น่าอดสูที่เกิดกับตน “บางครั้ง เพลงพิณก็รู้สึกอย่างนั้นเหมือนกัน...เธอบอกกับผมว่า ตอนที่เธอพาคุณไปที่ทะเลค่ำนั้น เธอไม่รู้เรื่อง” “ค่ะ...เปิ้ลเชื่อ” อีกฝ่ายยอมเชื่อง่ายดายให้ดุริยะยิ่งแปลกใจ “ก่อนหน้านั้น ก็มีเหตุการณ์แปลกๆ เกิดขึ้นกับทั้งน้องเพลงและเปิ้ล อยู่ๆ เนื้อตัวน้องเพลงก็เน่า ส่วนเปิ้ล ก็เห็นภาพลวงตาว่ามีคนพยายามหักนิ้ว มีหนอนหลุดออกมาจากปาก” “ว่าไงนะ!” ดุริยะอุทานอย่างไม่อยากเชื่อหู “หนอนงั้นหรือ” “ใช่ค่ะ เรื่องมันเกิดก่อนที่พวกเราจะไปภูเก็ต เปิ้ลก็กลัวนะคะ แต่ตอนนั้นอยากได้เงินมากกว่า และถ้าเปิ้ลไม่ทำตามแผนที่วางเอาไว้ คุณยรรยงเอาเปิ้ลตายแน่ๆ เปิ้ลเลยไม่ได้สนใจเรื่องนี้ แต่เมื่อวานนี้ เพราะเครียดกับหลายๆ เรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเอง เปิ้ลจึงไปไหว้พระ แล้วก็ไปหาหมอดูค่ะ...” สาวร่างอวบพูดยืดยาว ก่อนจะถ่ายทอดในสิ่งที่หมอดูตาทิพย์คนนั้นเห็นและบอกกับเธอให้ดุริยะรับรู้ จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 23:18:39

ความคิดเห็นที่ 6 ดุริยะก้มลงมองสร้อยพระในมือตลอดเวลาที่เดินจากลานจอดรถเพื่อกลับเข้าไปในห้องพักฟื้นของเพลงพิณ พร้อมกันนั้นคำพูดของลัลนาก็ดังขึ้นในห้วงความคิด ‘หมอดูคนนั้นบอกว่าคนที่บังคับเปิ้ลและคุณยรรยง เป็นวิญญาณที่มีพลังความรักและความแค้นแรงกล้า เธอต้องการแก้แค้นคนที่ฆ่าเธอ แต่สิ่งที่เธอปรารถนามากที่สุดคือการได้อยู่กับคนที่เธอรัก’   ‘แล้ว...เป็นคนเดียวกับที่...บังคับเพลงพิณหรือเปล่า’ มาถึงตอนนี้ความเชื่อเรื่องวิญญาณของเขาเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว ‘คนเดียวกันค่ะ วิญญาณตนนั้นต้องการร่างของเพลงพิณ!’ ‘ทำไมถึงต้องเป็นเพลงพิณ แล้วคนที่เธอรักเป็นใคร หมอดูคนนั้นรู้หรือเปล่า’ ลัลนาส่ายหน้าปฏิเสธ ‘ท่านไม่ทราบค่ะ เพราะท่านยังไม่เก่งพอจะมองเห็นอะไรที่อยู่ไกลๆ หรืออะไรที่เก่งกว่าท่านมากๆ น่ะค่ะ แต่ภาพที่ท่านเห็นคือ ผู้หญิงคนนั้นพยายามปกป้องเพลงพิณจากคนที่คิดร้ายกับเธอ เพราะไม่อยากให้เพลงพิณต้องบอบช้ำเมื่อถึงเวลา ’ ‘แล้วอย่างนี้...เราจะทำยังไงกันต่อไป ผมจะรู้ได้ยังไงว่าเธอเป็นใครและคนรักของเธอคือใคร’ ลัลนาเงียบไปอย่างจนปัญญาเช่นกัน ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า ‘อย่างไรก็ตาม...ให้น้องเพลงใส่สร้อยเส้นนี้ไว้กับตัวตลอดเวลานะคะ อย่างน้อยก็ป้องกันไม่ให้วิญญาณตนนั้นเข้าร่างน้องเพลงได้’ มาถึงตอนนี้ แม้ไม่อยากเชื่อ แต่ดุริยะไม่อาจปฏิเสธได้อีกแล้ว และสิ่งที่เขาต้องทำต่อไปก็คือ การตามหา “วิญญาณ” ตนนั้นและชายอันเป็นที่รักของเธอ พลันนั้น...เขาก็จำได้ว่า ที่เขามารับเพลงพิณเมื่อเช้านี้ก็เพื่อทำสิ่งนี้ไม่ใช่หรือ และเขาก็เกือบจะได้รู้อยู่แล้วว่า “ใช่หรือไม่ใช่”   ชายหนุ่มเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ครั้นเปิดประตูเข้าไป ก็พบว่า มีคนอยู่เต็มห้องไปหมด ทั้งบารมี พาทิศ วิลาสินี และติ๊นา ทั้งหมดยืนออกันอยู่ข้างเตียงของเพลงพิณที่ตอนนี้ลุกขึ้นมานั่งพิงหมอนด้วยสีหน้าที่สดใสขึ้น แม้ริมฝีปากจะยังดูซีดเซียวอยู่บ้างก็ตาม ส่วนพิณทองสาละวนอยู่กับการล้างผลไม้ในอ่างน้ำ จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 23:22:21

ความคิดเห็นที่ 7 “อ้าว เล็ก...ก็ไหนคุณพิณทองบอกว่า กลับไปแล้วไง” บารมีเป็นคนเอ่ยทักขึ้นก่อน “พอดีผม...ลืมของน่ะครับ เลยกลับมาเอา...” ชายหนุ่มไม่กล้าบอกความจริงออกไป เขาเดินไปหยุดข้างเตียงอีกด้าน ซึ่งตรงข้ามกับทุกคน “คุณเป็นไงบ้าง เพลง เจ็บตรงไหนอยู่หรือเปล่า” น้ำเสียงห่วงหาอาทรกับแววตาลึกซึ้งนั้น ทำให้วิลาสินีเผลอกำไม้กำมือแน่นด้วยความริษยาและผิดหวัง ผิดหวังที่ข่าวเรื่องแม่ของเพลงพิณถูกข่าวอุบัติเหตุกลบจนหมดสิ้น  ริษยาที่จนป่านนี้ ก็มีแต่เพลงพิณคนเดียวเท่านั้นที่ได้น้ำเสียงและแววตาแบบนั้นจากดุริยะ!     “ยังมึนๆ หัวอยู่ แล้วก็ปวดเมื่อยตามเนื้อตัวนิดหน่อยน่ะ ไม่เป็นไรแล้วละ” เพลงพิณตอบยิ้มๆ “เชื่อแล้วละ ว่าความรักทำให้เกิดปาฏิหาริย์” ติ๊นาเอ่ยแซวและมองสองหนุ่มสาวด้วยแววตาชื่นชม “ได้ข่าวว่า นอกจากนั่งเฝ้าน้องเพลง ไม่ยอมไปไหนแล้ว ตอนเกิดอุบัติเหตุคุณเล็กยังเป็นคนอุ้มน้องเพลงออกมาเรียกรถให้พามาส่งโรงพยาบาลด้วยไม่ใช่หรือคะ” ได้ยินอย่างนั้น ทั้งหมดก็หันไปมองดุริยะเป็นตาเดียว เห็นดังนั้นชายหนุ่มก็ยิ้มเขินๆ แล้วอธิบายว่า “ไม่ได้เรียกรถเองหรอกครับ ก็รถพยาบาลนั่นละ พอดีว่ารถพยาบาลมาช้า ผมกลัวเขาหาบ้านเพลงไม่เจอ เลยอุ้มเพลงออกมารอที่หน้าปากซอยเสียเลย ใจร้อนไปหน่อย”   บารมียิ้มด้วยความชื่นชมไปอีกคน วิลาสินีรีบสะบัดหน้าไปทางอื่น ส่วนพาทิศมองด้วยสายตายั่วล้อแล้วส่งเสียงแซวว่า “ความรักนี่มีพลังจริงๆ  มันสั่งให้เราทำอะไรก็ได้”     หลายคนยิ้มอย่างเห็นด้วยกับคำพูดนั้น แต่เพลงพิณกลับนิ่งขึง ด้วยเธอรู้สึกคุ้นกับประโยคนั้นเหลือเกิน คลับคล้ายว่าเคยได้ยินใครสักคนพูดที่ไหนสักแห่งเมื่อไม่นานมานี้เอง   หญิงสาวเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลาของเพลย์บอยหนุ่มตาไม่กะพริบ จนหลายคนเอะใจ “มีอะไรหรือเปล่า เพลง” ดุริยะสะกิดแขนเธอเบาๆ “นายอั๊ตพูดอะไรไม่ถูกใจคุณหรือ...เขาก็แค่ล้อผมเล่นน่ะ” “เอ้อ เปล่าๆ ฉันแค่...รู้สึกประทับใจกับคำพูดของคุณอั๊ตน่ะ มันฟังดูดีนะ” ได้ยินอย่างนั้น พาทิศก็หัวเราะ “ถ้าคุณเพลงชอบฟังล่ะก็ ผมจะพูดให้ฟังอีกบ่อยๆ ผมมีคำพูดแนวๆ นี้อีกเพียบ” เขาลากเสียงตอนท้าย ดุริยะเลยแกล้งกระแอมใส่ให้พาทิศยิ่งหัวเราะ “เอ้อ ผมหมายความว่าจะสอนให้นายเล็กพูดบ้างน่ะครับ แหม...แค่นี้ทำหึงทำหวง” ตอนท้ายเขาแกล้งทำหน้าเคร่งใส่น้องชาย เพลงพิณยิ้มน้อยๆ ก่อนจะหันมาทางวิลาสินีซึ่งเงียบตั้งแต่เข้ามาแล้ว   “ขอบคุณมากนะ คุณวินี ที่อุตส่าห์มาเยี่ยมฉัน” “ไม่เป็นไรค่ะ ขอให้หายเร็วๆ นะคะ” วิลาสินีฝืนยิ้มหวานส่งไปให้ “แล้วนี่ หมอจะให้ออกจากโรงพยาบาลเมื่อไรคะ” ตอนที่ถามประโยคนั้น หญิงสาวเคลื่อนกายไปหยุดยืนข้างดุริยะและเขยิบเข้าไปจนเกือบชิดร่างเขา “ก็น่าจะอีกสองสามวันน่ะค่ะ เห็นแม่บอกว่า หมอรอให้แน่ใจว่า ร่างกายฉันไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ ถึงจะปล่อยให้กลับได้” วิลาสินีพยักหน้ารับทราบ แล้วหันไปทางดุริยะ กวาดตามองเสื้อผ้าและใบหน้าที่ค่อนข้างอิดโรยของเขา แล้วเอ่ยว่า “คุณเล็กขา วินีว่าคุณเล็กกลับไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่านะคะ ดูสิ เสื้อสกปรกใหญ่แล้ว...เสื้อตัวนี้เนี่ยต้องทิ้งเลยนะคะ เปื้อนของสกปรกแบบนี้ อี๋” จะด้วยตั้งใจหรือไม่ก็ตาม แต่คำพูดและท่าทางของหญิงสาวก็ทำให้เพลงพิณหน้าร้อนผ่าว เพราะของสกปรกที่วิลาสินีว่า ก็คือเลือดของเธอ “ไม่ถึงขนาดต้องทิ้งหรอก คุณวินี...แช่ไว้แป๊บเดียวก็ซักให้สะอาดได้แล้ว...ผมกลับก่อนนะ เพลง” เขาเอื้อมมือไปบีบมือน้อยของเธอเบาๆ แล้วจึงหมุนตัวเดินออกไป โดยมีวิลาสินีก้าวตามทันที “คุณเล็ก รอวินีด้วยค่ะ วินีเองก็จะแวะไปหายิหวาเหมือนกัน เห็นว่ายิหวากำลังจะไปอเมริกา วินีเคยอยู่ที่นั่น วินีจะได้ให้คำแนะนำยิหวาได้ไงล่ะคะ” เพลงพิณเผลอมองตามจนร่างของทั้งสองเดินพ้นประตูไป จึงดึงสายตากลับหันมาทางบารมีและพาทิศ “ยิหวาจะไปอเมริกาจริงหรือคะ” “ครับ เมื่อก่อนแกลังเล หวังว่าอาจจะมีโอกาสทำงานที่แกรัก แต่ตอนนี้ แกคงต้องยอมรับความจริงแล้ว” พาทิศเป็นคนตอบ เพลงพิณจึงได้แต่ถอนหายใจเบาๆ ด้วยความรู้สึกเสียดายในความสามารถและโอกาสอันดีที่น้อยคนนักจะมี ระหว่างนั้นเอง พิณทองกับติ๊นาก็ถือถาดผลไม้เดินเข้ามา “ทานผลไม้ด้วยกันนะคะ” พิณทองเอ่ยเชื้อเชิญ บารมีหันไปยิ้มให้ แล้วเอ่ยว่า “ขอบคุณครับ แต่พวกเราไม่แย่งแล้วก็ไม่กวนคนเจ็บดีกว่า หายไวๆ นะ หนูเพลง” “ขอบคุณค่ะ คุณอา...เอ่อ...คุณอาคะ เพลงมีเรื่องอยากพูดด้วย คุณอาพอมีเวลามั้ยคะ” บารมีนิ่งไปครู่หนึ่งก็พยักหน้า ในขณะที่พาทิศหรี่ตามองเพลงพิณอย่างคลางแคลงใจ ถึงกระนั้น เขาก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ยอมเดินตามพิณทองและติ๊นาออกไปจากห้องแต่โดยดี จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 23:24:42

ความคิดเห็นที่ 8 “หนูมีอะไรจะพูดกับฉันงั้นหรือ หนูเพลง” บารมีเอ่ยถามขึ้นก่อน   “เอ่อ เรื่อง...เรื่องเหตุการณ์ระหว่างเราน่ะค่ะ เพลงอยากจะเรียนคุณอาว่า...” เพลงพิณไม่ทันจะพูดจบ จู่ๆ ร่างของเธอก็ล้มลงบนเตียงในลักษณะหงายหลัง ท่ามกลางความตกใจของบารมี “หนูเพลง...หนูเพลง หนูเป็นอะไรไป” หนุ่มใหญ่ชะโงกหน้าเข้าไปดูและเขย่าเนื้อตัวเธอเบาๆ ครั้นเห็นว่าเธอยังเงียบนิ่งไม่ไหวติง เขาก็ทำท่าจะกดออดฉุกเฉินเพื่อเรียกหาหมอ ตอนนั้นเองที่มือเย็นเฉียบเอื้อมมือยุดมือเขาไว้ “ไม่ต้องค่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไร” น้ำเสียงนั้นราบเรียบ ทว่าแววตาที่เงยมาสานสบนั้นมีวี่แววบางอย่างชวนสะดุดใจ “ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วละ” หนุ่มใหญ่ยืดกายขึ้นเต็มความสูงและถอยห่างเตียงสองก้าว “เมื่อกี้หนูจะพูดอะไรกับฉันนะ” “เรื่องของเราน่ะค่ะ...คุณลืมมันไปหรือยังคะ” ไม่ถามเปล่า ร่างนั้นก้าวลงจากเตียงแล้วเดินช้าๆ เข้ามาหาเขาอีกด้วย บารมีชะงักและเพ่งมองคนพูดอย่างประเมินท่าที...เมื่อครู่นี้ เขาแน่ใจว่าเธอไม่ได้จะพูดอะไรแบบนี้นะ “เอ้อ...หนูหมายถึงเรื่องไหนหรือ” บารมีก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆ “แสดงว่าคุณลืมมันไปแล้ว” บุณฑริกตัดพ้อ ก่อนจะยิ้มหวานแล้วเอ่ยว่า “แต่ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะทบทวนความทรงจำให้คุณเอง” พูดจบเธอก็ผลักร่างของเขาให้ล้มลงบนโซฟาแล้วพาร่างของเพลงพิณตามติดทันที “เพลงพิณ อย่าทำแบบนี้” บารมีร้องห้ามและพยายามผลักร่างแบบบางที่เอนทับร่างเขาออก แต่ปรากฏว่าเธอไม่แม้แต่ขยับเขยื้อน กลับยิ่งก้มหน้ามาหาเขามากยิ่งขึ้น “ฉันรู้นะ ว่าคุณคิดถึงฉัน และคุณก็ไม่เคยลืมเรื่องวันนั้นของเรา จูบฉันสิคะ บารมี จูบฉันอีก ทำให้ฉันรู้ว่าคุณรักและคิดถึงฉันมากแค่ไหน” วาจานั้นอ้อนวอนร้องขอเสียงสั่นพร่าทว่าปากกลับทำหน้าที่รุกเร้าเสียเอง เธอลากริมฝีปากนุ่มหยุ่นของตัวเองไปตามแก้มสากๆ ด้วยความรักและโหยหาสุดหัวใจ มือไม้ก็ป่ายเปะปะให้รู้ว่าเธอปรารถนาเขามากเพียงไหน “เพลงพิณ ถอยออกไป!” บารมีคำรามสั่งและเพิ่มแรงผลักให้มากกว่าเดิม คราวนี้ได้ผล ร่างนั้นกระเด็นออกพ้นร่างเขา บารมีรีบลุกขึ้นจากโซฟาแล้วถอยไปยืนไกลๆ พลางส่งสายตาตำหนิมาให้ตรงๆ “หนูทำแบบนี้ทำไม ต้องการอะไรจากเราสองคนพ่อลูกกันแน่” “ฉันต้องการคุณไงคะ บารมี...” พอเธอพูดอีกครั้ง เขาจึงรู้ว่า สรรพนามที่เธอใช้นั้นแตกต่างจากเดิมที่เธอจะเรียกเขาว่า คุณอาตามดุริยะและแทนตัวเองว่า เพลง แต่นั่นก็ยังไม่ใช่ประเด็นสำคัญเท่ากับสิ่งที่เธอทำลงไปเมื่อครู่! “แล้วตาเล็กล่ะ หนูกับเขารักกันไม่ใช่หรือ” “ฉันไม่ได้รักเขา คนที่ฉันรักคือคุณ คนที่ฉันต้องการคือคุณค่ะ บารมี คุณคนเดียวเท่านั้น!” พูดพลางน้ำตาของเธอก็ไหลอาบแก้ม “ที่ฉันเข้าหาเขาก็เพราะเขานำฉันมาเจอคุณได้ไงคะ” “เพลงพิณ...นี่หนูพูดอะไรออกมารู้ตัวหรือเปล่า” บารมีครางอย่างไม่อยากเชื่อ “นี่ถ้าเล็กมาได้ยิน เขาจะเสียใจมากแค่ไหน คิดบ้างมั้ย” “แล้วความเสียใจของฉันล่ะคะ ใครจะรับผิดชอบ” บุณฑริกย้อนถามเสียงปนสะอื้น “คุณคงไม่รู้ว่าฉันทุกข์ทรมานมากแค่ไหนที่ต้องห่างคุณ ฉันยากลำบาก ฉันเจ็บปวดมากแค่ไหนกว่าจะมายืนอยู่ตรงหน้าคุณแบบนี้ได้ คุณรู้บ้างหรือเปล่าล่ะ” “หนูหมายความว่ายังไง” หนุ่มใหญ่ขมวดคิ้วอย่างพยายามตีความประโยคหลังๆ ของเธอ “ยากลำบาก เจ็บปวดงั้นหรือ” “ใช่ค่ะ ฉันบอกได้เลยว่า ฉันไม่ได้อยากทำแบบที่ทำอยู่นี่ ฉันไม่อยากอาศัยใคร ไม่อยากใช้ใครเป็นสะพานเพื่อจะมาหาคุณ แต่ฉันก็ทนอยู่ห่างคุณไม่ได้อีกแล้ว” “เพลงพิณ...” บารมีครางอีกครั้ง มองใบหน้าอ่อนใสนั้นอย่างพิจารณา แล้วเขาก็เห็นความรักที่ฉายชัดอยู่ในแววตาคู่นั้น “นี่หนูพูดจริงหรือ...ฉันนึกว่า หนูลืมฉันไปแล้ว...เพราะหนูส่งข้อความมาบอกให้ฉันหยุดเรื่องของเรา หนูกลัวตาเล็กจะเสียใจ” เขาย้อนความจำให้เธอ   “นั่นไม่ใช่ฉัน...คนที่ส่งไปคือคุณเปิ้ล เขาไม่อยากให้คุณมายุ่งกับร่างนี้....เอ่อ หมายถึงมายุ่งกับฉันน่ะค่ะ เพราะเขาตั้งใจหลอกฉันไปให้คุณยรรยง” “คุณพระ มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ” บารมีลืมตัวกรากเข้ามาใกล้หญิงสาวด้วยความเป็นห่วง “แล้วเขาทำอะไรหนูหรือเปล่า” “เปล่าค่ะ ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร คุณเล็กมาช่วยเอาไว้ได้เสียก่อน” บุณฑริกยิ้มพอใจที่เขายอมเขยิบเข้ามาอยู่ใกล้ๆ เธออีกครั้ง แต่ทว่าชื่อลูกชายบุญธรรมจากปากของเธอกลับทำให้บารมีชะงักไป “เล็กรักหนูมากนะ ฉันไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลย” “แต่ตอนนี้ ฉันไม่ขอสนใจความรักของคนอื่น นอกจากความรักของเราสองคน...ฉันกับคุณเท่านั้นค่ะ บารมี” พูดจบเธอก็ก้าวเข้าไปประชิดร่างสูงใหญ่ของเขา เงยหน้าเพื่อส่งความรักไปให้เขาได้สัมผัสและดื่มด่ำอีกครั้ง และบารมีก็มิอาจทำใจแข็งได้อีกต่อไป เขาก้มหน้าลงไปช้าๆ คล้ายโดนมนต์สะกด บุณฑริกแหงนเงยหน้าขึ้นและเผยอปากน้อยๆ รอรับความรักที่แสนอ่อนหวานจากเขา ทว่า...จู่ๆ เขากลับขยับตัวออกห่างหญิงสาวอีกครั้ง “ไม่...ฉันทำไม่ได้ ฉันทรยศตาเล็กไม่ได้....หนูพักเถอะ ฉันกลับละ” พูดจบเขาก็ผลุนผลันจากไป ทิ้งให้บุณฑริกได้แต่มองตามด้วยความน้อยใจ ถึงกระนั้นเธอก็บอกตัวเองว่าไม่มีวันยอมแพ้เด็ดขาด เธอจะทำทุกวิถีทางเพื่อจะได้ครองคู่เคียงข้างเขาตลอดไป! (จบบทที่ ๒๘ ค่ะ) จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 23:26:31

ความคิดเห็นที่ 9 ถึงขั้ขทำร้ายเพื่อจะยึดร่างเลยเหรอ ใจร้ายจัง คุณเล็กรู้ความจริงเร็วๆ เถอะก่อนที่บัวจะไหวตัวทัน จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 21:45:06

ความคิดเห็นที่ 10 และแล้วคุณบัวก็ทำสำเร็จ จากคุณ : Nong Kob เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 13:51:58

ความคิดเห็นที่ 11 อ้าว แล้วทำไมคุณเล็กไม่ให้พระ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 22:41:20