ความคิดเห็นที่ 1 วินทร์  พลวานิช เดินก้าวเข้าสู่โรงพยาบาล เมื่อเดินผ่านประตูที่เป็นกระจกสะท้อนภาพชายหนุ่มที่ผมเผ้ารุงรังจึงหันไปขยับสันแว่นตาเทอะทะให้เกี่ยวกลับไปบนจมูกสันคม ปัดทรงผมให้ดูยุ่งเหยิงแล้วเดินถือสัมภาระคู่ใจไปตามทาง พนักงานรักษาความปลอดภัยเดินเข้ามาใกล้ด้วยสายตาระแวดระวัง  “มาหาหมอหรือเปล่าครับ” “เปล่าครับ” ชายหนุ่มชูบัตรประจำตัวนักข่าวของสถานีโทรทัศน์แห่งหนึ่งที่ไปหยิบยืมมาจากเพื่อนพร้อมเปิดกระเป๋าเป้ให้เห็นว่าภายในมีกล้องถ่ายรูปพร้อมอุปกรณ์เสริมอยู่เต็ม ไม่มีอาวุธอันตรายอื่น รปภ.เห็นดังนั้นจึงปล่อยให้เดินเข้าด้านในโรงพยาบาล พร้อมกันกับเสียงสัญญาณโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ชายหนุ่มจึงหันไปรับโทรศัพท์ เมื่ออยู่ตามลำพังแล้วชายหนุ่มจึงทำตัวตามสบาย พูดเสียงหวาน “มาถึงแล้วครับคุณแม่” “ที่ว่าถึงน่ะ ถึงตรงไหนยะ ตาวินทร์ ลงจากเครื่องแล้วทำไมไม่กลับเข้าบ้าน แม่อุตส่าห์เลือกไฟลท์ที่มาลงแล้วพาเข้าบ้านทันก่อนเคอร์ฟิว ปรากฏเจ้าเชิดบอกว่าไปรับลูกที่สนามบินแล้วได้แต่กระเป๋าเสื้อผ้ากับของฝากกลับบ้าน ส่วนตัวแกเผ่นแน่บไปหาเพื่อน” เสียงมารดาตะโกนแว้ดๆๆ ต่อว่าต่อขานเข้ามาในโทรศัพท์ “โธ่ คุณแม่ จะหัวเสียทำไมครับ ก็คุณแม่บอกให้ผมกลับมาทำงาน ตอนนี้ผมก็มาอยู่ที่ทำงานแล้วไงฮะ” “ตายแล้ว จำวันผิดหรือเปล่าตาวินทร์ กำหนดการประชุมกรรมการบริษัทที่แม่จะพาลูกไปเปิดตัวเป็นประธานคนใหม่น่ะมันวันพรุ่งนี้นะลูก” “จำไม่ผิดหรอกครับ ว่าต้องเข้าประชุมพรุ่งนี้” ลูกชายตอบเสียงกลั้วหัวเราะ “แต่ผมอยากลองเข้ามาสำรวจตอนที่ยังไม่ได้ดำรงตำแหน่งท่านประธานก่อน พอลงจากเครื่อง ก็ได้ยินข่าวปาระเบิดขวดใส่แบงก์ อยู่แถวๆโรงพยาบาลของคุณแม่พอดี เห็นว่าคนเจ็บระนาว งานนี้น่าสนใจดีครับ ผมเลยไม่ขึ้นรถน้าเชิด แต่เรียกแท็กซี่ไปหาไอ้วุฒิแทน ไปยืมชุดนักข่าวของมันมา ถือโอกาสสำรวจแผนรองรับอุบัติเหตุหมู่ของคุณแม่ไปด้วยเลย” “โอ๊ย ตายๆๆ ลูกชั้น กลับมาถึงก็มาทำอะไรพิเรนทร์ๆ แล้วแม่ก็ส่งลูกไปเรียนบริหารนะ ไม่ใช่ไปเป็นนักข่าว” “โธ่...คุณแม่ครับ นี่แหละงานบริหาร ผมไม่อยากทำตัวเป็นท่านประธานที่เอาแต่นั่งห้องแอร์ เซ็นต์อนุมัติใบขอซื้อเครื่องมือแพทย์ไปวันๆนะครับ ถึงคุณแม่จะอยากให้เป็นอย่างนั้นก็เถอะ” “เชื่อเค้าเลย สมกับที่พ่อแกส่งไปร่ำเรียนหลักสูตรบริหารงานโรงพยาบาลจากฮาร์วาร์ดมาโดยตรง นี่เขาสอนให้ทำขนาดนี้เลยเหรอ” “เปล่าฮะ ผมก็แค่อยากทำอะไรแก้เซ็งเล่น แค่นี้ก่อนนะครับแม่ ตอนนี้ผมสวมบทนักข่าวอยู่นะครับ เดี๋ยวก็ความแตกกันพอดี” ไม่รอฟังเสียงมารดาคัดค้าน ชายหนุ่มปิดสัญญาณโทรศัพท์แล้วตรงไปยังห้องฉุกเฉิน ช่วงเวลาเย็นย่ำ อาทิตย์อัสดงสาดแสงเข้าระดับสายตาจนภาพข้างหน้าดูพร่าเลือน ประตูห้องฉุกเฉินถูกผลักออกเพื่อขนย้ายผู้ป่วยเข้าห้องผ่าตัด ชายหนุ่มยกกล้องขึ้นเล็งเพื่อถ่ายภาพบรรยากาศด้านใน ท่ามกลางเจ้าหน้าที่เดินขวักไขว่และผู้คนจอแจ กล้องตัวเล็กจิ๋วกลับจับภาพโฟกัสไว้กับเป้าหมายหนึ่ง ที่สะกดตรึงให้เขาไม่สนใจภาพใดอีก *•.,¸,.•*•.,¸,.•*•.,¸,.•*•.,¸,.•* “เดียว” “ครับพี่สา” “ช่วยเข็นคนไข้หญิงเสื้อสีชมพูไปที่โซนแดงนะ คนนี้โคม่าสเกลน้อยกว่า 8 การประเมินแรกรับผิดนะ ปล่อยให้อยู่โซนเหลืองไม่ได้” “ครับพี่” “แล้วคนไข้เตียง CPR ที่ขาขาดโคม่าสเกลเป็น 0 แล้ว ย้ายขึ้นเฟอร์โน่พาไปโซนน้ำเงินนะ เดี๋ยวพี่รายงานแพทย์ให้ไซน์เดดก่อน แล้วจะตามไปคอนซัลท์ญาติคนไข้ด้วย” “ครับ” เด็กหนุ่มยังละล้าละลัง ยืนทบทวนคำสั่ง “ไปโซนเหลือง เข็นคนไข้หนักไปโซนแดงก่อน แล้วย้ายคนไข้ที่ไม่รอดแล้ว ไปไว้โซนน้ำเงิน โอเคมั้ย” รสาสรุปให้โดยย่อและตบบ่าให้กำลังใจ  "ครับ!" เด็กหนุ่มค่อยเผยรอยยิ้มโล่งใจและกุลีกุจอไปทำงานต่อ “โอยยยย..... หมอช่วยด้วย..... พยาบาลช่วยด้วย” ผู้ป่วยที่นอนบนรถเข็นไม่ห่างออกไปพอได้ยินเสียงพูดคุยก็โอดครวญขอความช่วยเหลือ รสาเหลียวหน้าเหลียวหลังไม่เห็นใครก็เข้าไปประกบ “มาแล้วค่ะ ใจเย็นๆนะคะ คนไข้ลืมตาได้ไหมคะ ขอดูม่านตาหน่อยค่ะ” รสาคว้าอุปกรณ์เท่าที่มี ดึง MASS CASUALTY CARD ออกมาบันทึกและปฐมพยาบาลผู้ป่วยรอแพทย์ที่ยังรักษาผู้ป่วยในโซนแดงไม่แล้วเสร็จ *•.,¸,.•*•.,¸,.•*•.,¸,.•*•.,¸,.•* (มีต่อค่ะ) จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 00:19:23

ความคิดเห็นที่ 2 กล้องที่ถูกซูมเข้าไปสะดุดเข้ากับหญิงสาวใบหน้านวลงาม ปอยผมหลุดจากหมวกสีขาวลงมาระแก้มแดงระเรื่อ อากัปกิริยาที่ดูแลผู้ป่วยนั้นคล่องแคล่วแต่ก็เปี่ยมไปด้วยความละมุนละไม ชายหนุ่มกดชัตเตอร์ไปได้ระยะหนึ่งใบหน้านั้นก็หันมาเขม้นมอง โดยไม่ทันตั้งตัว เจ้าหล่อนก็เคลื่อนที่มาในระยะประชิดเหมือนนางแบบที่เดินเข้ามาให้โฟกัสเต็มหน้ากล้อง ขณะที่มีเสียงเพลงประกอบชวนฝันบรรเลงคลอ “กรุณาหยุดถ่ายรูปด้วยค่ะ” “ครับ?” เสียงเพลงบรรเลงในหัวกลายเป็นแผ่นตกร่อง “ว่าไงนะฮะ” สายตาคมใต้แว่นยักคิ้วถาม ว่าที่ประธานกรรมการบริหารโรงพยาบาลคนใหม่ตีบทนักข่าวเจ้าปัญหา เที่ยวซอกซอนไปถ่ายรูปผู้ป่วยเพื่อนำไปลงหนังสือพิมพ์ตามอำเภอใจ “ขออภัยที่เราต้องรักษาสิทธิผู้ป่วยด้วยการไม่อนุญาตให้คุณถ่ายรูปผู้ป่วยตามใจชอบ ขอเก็บกล้องของคุณมาให้เราตรวจสอบก่อนกลับด้วยค่ะ” ฮัดช่า! คนของคุณแม่นี่ได้รับการอบรมมาดีจริงๆ... ชายหนุ่มยิ่งนึกประทับใจหญิงสาวตรงหน้าขึ้นมาอีก วินทร์กลั้นยิ้มแล้วแกล้งโต้คารมเล่น “ไหนครับคุณพยาบาล ป้ายห้ามถ่ายรูป ไม่เห็นมีติดตรงไหนในโรงพยาบาลนี่ครับ อยู่ดีๆจะยึดกล้องผม อย่างนี้ก็เท่ากับลิดรอนสิทธิของสื่อมวลชนเหมือนกันนะครับ” ประโยคที่ตอบกลับมาฉะฉานไม่แพ้กัน รสากอดอกยืนจ้องบุรุษตรงหน้า นิ่งคิดนิดหนึ่งแล้วจึงเอียงหน้าถาม “ถ้าอย่างนั้น...ขอดูบัตรประจำตัวสื่อมวลชนของคุณหน่อยสิคะ” ‘ชิท!...’ ชายหนุ่มนึกในใจ ตอนชูให้รปภ.ดูข้างหน้าโรงพยาบาล เราใช้วิธีเอาหัวแม่โป้งบังรูปที่ติดบัตรเอาไว้ แต่ถ้าต้องควักเอามาให้สาวเจ้าดูจะๆ เห็นจะโดนจับได้คาหนังคาเขาว่าปลอมตัวมา ยิ่งถ้าใครนำกล้องไปเปิดดู ภาพด้านในก็ล้วนเป็นภาพอิริยาบถต่างๆของพยาบาลสาวที่อยู่ตรงหน้า เรื่องอาจจะโกลาหลบานปลายอย่างคาดไม่ถึง “ขอโทษครับ” บุรุษที่สามที่เข้ามาใหม่ เป็นนายแพทย์หนุ่มที่เดินออกมาเปลี่ยนโซน เห็นชายหนุ่มและหญิงสาวปะทะคารมกันจึงหยุดถาม “มีอะไรให้ช่วยไหมครับ” “ก็นักข่าวคนนี้สิคะ คุณหมอ” รสาหันไปขอความช่วยเหลือจากผู้มาใหม่ บุรุษในชุดกาวน์สีขาวยืนหันหลังให้ผนังกระจกใสที่มองผ่านออกไปเห็นด้านนอก ชั่ววินาทีที่กระพริบตา ฉากหลังของผนังที่ดูว่างเปล่านั้นกลับปรากฏร่างของคนคนหนึ่งร่วงลงมาและกระแทกพื้นดังโครม!! ผนังกระจกบานใหญ่ถูกย้อมด้วยละอองเลือดที่กระเซ็นออกมาจากร่างที่แหลกเหลว พยาบาลสาวเห็นภาพนั้นเต็มตา แต่ไม่ทันจะหวีดร้องด้วยพยางค์ใด เพียงกระพริบตาภาพที่ปรากฏข้างหน้าก็มลายหายไปสิ้น เหลือแต่ภาพตึกและทางเดินโล่งๆและบรรยากาศเดิมที่เห็นซ้ำจำเจ นายแพทย์หนุ่มหันมองตามเมื่อเห็นรสายืนตัวแข็งและมองจ้องออกไปด้านนอก “คน คนฆ่าตัวตาย !” รสาเค้นคำออกมายากเย็นจนฟังเป็นเสียงกระซิบ สะบัดหน้าแล้วเงยมองขึ้นด้านบน ไตรรัตน์เห็นใบหน้าของหญิงสาวซีดลงจึงเข้าไปประคอง แต่รสาผลักออกแล้วกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปกดลิฟท์ วินทร์จับคำพูดไม่ถนัดเดินออกไปผลักประตูแล้วแหงนหน้าขึ้นมองด้านบนก่อนจะตะโกนลั่น “มีคนอยู่บนดาดฟ้า เหมือนกำลังจะกระโดดลงมา รีบไปช่วยเร็ว!” -โปรดติดตามตอนต่อไป- จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 00:22:57

ความคิดเห็นที่ 3 คุยย้อนอดีต (ตอบไปหมดแล้วในกระทู้เก่าค่ะ ใครอ่านแล้วข้ามไปเลย ใครไม่ได้กลับเข้าไป มาอ่านต่อที่กระทู้นี้ก็ได้ค่ะ) คุณ : อรุสา (npuiy) เสียงพลุดังตูมตาม ไม่รู้ว่าดีใจได้มากระทู้นี้คนแรก หรือได้รับข่าวจากบก.เลยอารมณ์ดีนะคะ ยินดีด้วยอีกรอบค่ะ สาวนักประดิษฐ์คนเก่ง ^___^ `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* คุณ : NUAOFFYHUB ได้ชื่อใหม่แล้ว เป็นแอนู ^^ หายเหนื่อยแล้ว มาวิ่งเล่น มาถามหากำลังใจจากกระทู้นี้ได้น้า :) `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* คุณ : GTW แบร่ๆ :) `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* คุณ : แพรวดาว หูย... นี่เอามาลงยาวแล้วนะคะ ^ ^ เรื่องนี้ไม่ได้หลอนอย่างเดียวค่ะ มีรักแบบคอมเมดี้ หลอนแบบผีตาโบ๋ และสับขาหลอกให้งงเล่น พระเอกออกแนวเมโทรขึ้นค่ะ ส่วนนางเอกก็จะยังอึนๆเหมือนเดิม แหะๆ แต่ถ้าคุณแพรวดาวอยากหาอะไรมาล้างอาการหลอน อ่านการ์ตูนธรรมะไหมคะ เนื้อเรื่องเราเขียนเองค่ะ น้องของขวัญ(ใครอะ) วาดภาพ :) http://www.digitalinstinct.com/magicmink/ มีกระทู้ชวนร่วมพิมพ์อยู่ทางนี้ค่ะ ^___^ http://larndham.org/index.php?showtopic=41706 `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* คุณ : จันทร์พันฝัน ขอบคุณค่ะ =^____^= `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* คุณ : ดินสอสีน้ำ ขออภัยที่ตอบไม่เรียงลำดับนะคะ คืออยากคุยกับคุณดินสอสีน้ำยาวๆ (ไม่เฟื้อยค่ะ ยาวๆเฉยๆ เดี๋ยวจะตกใจ วิ่งหนีออกไปจากกระทู้เสียก่อน ^^) คุยนอกเรื่องด้วยคนค่ะ :D The Surgeon (แกะรอย หมออำมหิต) เป็นเรื่องที่เห็นตั้งแต่วางแผงใหม่ๆเลยค่ะ หยิบแล้ววาง วางแล้วหยิบขึ้นมา แต่สุดท้ายก็ตัดใจไม่ซื้อ เหมือนพล๊อตเรื่องโหดจัง แต่ฟังที่คุณดินสอสีน้ำเล่ามา ก็ชักอยากหามาอ่านแล้ว ^^ และอยากปรับความเข้าใจกันนิดนึง (ไม่ได้เข้าใจผิดหรือทะเลาะอะไรกันนะคะ 555) เราเขียนงานเพราะอยากเขียน ไม่ใช่เพราะอยากได้ชื่อว่าเป็นนักเขียน พออยากเขียนแล้ว ก็อยากเขียนให้ดีขึ้นเรื่อยๆ คำว่าดีขึ้นเรื่อยๆ ก็ไม่ใช่ในนิยามว่ามียอดขายพุ่งกระฉูด มีนิตยสารแห่มาสัมภาษณ์ แต่อยากดีขึ้นในแง่ที่ ตรึงคนอ่านได้ ให้ความสุข และแบ่งปันความคิด ระหว่างคนอ่านกับคนเขียนได้อย่างไม่มีกำแพงกั้น ซึ่งจนถึงทุกวันนี้ เราก็ยังต้อง เขียน เขียน และเขียนทุกวัน เพื่อไปให้ถึงจุดนั้น ถ้ามีคำถาม คำติติง จึงยินดีเสมอค่ะ คอมเม้นท์มาได้เลยนะคะ (คำชมก็ยังอยากได้นะคะ เดี๋ยวท้อ แฮ่ๆ) ปล. มีคลิป youtube อันนึง อยากเอามาแชร์กันค่ะ ^__^ (เป็นคลิปที่ถูกส่งต่อและกระจายไปไวมาก เมื่อสัปดาห์ที่แล้วที่ผู้เขียนแปะในถนนนักเขียน จำนวนผู้เข้าชมยังประมาณ 5 แสน ผ่านมา 1 สัปดาห์ ตอนนี้ประมาณ 6 ล้านครั้งแล้วค่ะ) ชอบประโยคนึง ที่ Song-bong Choi บอกเอาไว้ "Coming here is really hard for me, I just want to be like normal other people. I can't sing very well, but as I sing, I feel like I become a different person." "I'm not a good singer, but I just like it." ความรู้สึกของคนเขียนก็คล้ายๆอย่างนี้เลยค่ะ แต่เปลี่ยนจาก singer เป็น writer...  :) (ปล. มีคนแซวด้วยว่า singer เป็นตู้เย็น ถ้าอย่างนั้น writer เป็นไมโครเวฟก็แล้วกันนะคะ ^^) ขอบคุณกิฟท์จาก คุณ npuiy, คุณ Kiwi_brown, คุณ atk, คุณ GTW, คุณ zoi, และคุณจันทร์พันฝัน ค่ะ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 00:39:22

ความคิดเห็นที่ 4 แปะของแถมเป็นรูปน้องแมวตื่นสาย ส่วนคนเขียนก็ขอตัวไปเข้านอนแล้วค่ะ ^____^ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 01:00:48

ความคิดเห็นที่ 5 จบน่ากลัวอ่ะพี่อ้อ หรือหนูไม่ค่อยคุ้นกับแนวนี้ก็ไม่รู้ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 03:57:07

ความคิดเห็นที่ 6 ^ ตอนจบของตอนนี้ เกริ่นไว้ไปหาตอนหน้า เรื่องของคนกำลังจะฆ่าตัวตายจ้ะ คนเรามักจะคิดถึงแต่ชีวิตก่อนตาย ว่ามันแย่ มันห่วย ไปดีกว่า โดยไม่รู้หรอกว่าชีวิตหลังตายเป็นแบบไหน เช่น การกระโดดตึก ทำให้สภาพร่างกายที่ทิ้งไว้บนโลกแหลกเหลวเพียงใด สภาพจิตใจหลังตายจะติดกับวนเวียนอยู่ในภพภูมิอะไร โจทย์คือเขียนให้แรงพอที่คนอ่านจะจำได้แล้วไม่ทำเลียนแบบน่ะ นางเอกเลยต้องเป็นพยาบาล ที่ต้องชินกับเลือดกับความตายหน่อย ไม่งั้นได้กรี๊ดๆๆตลอดเรื่อง ไม่เป็นอันทำงานทำการกัน ^^' ทิศทางของเรื่องเป็นแบบนี้ และจะหลอนอย่างนี้ไปเกือบตลอดเรื่อง อ่านไหวไหม ทำใจไม่ได้ก็วางก่อน ใจแข็งเมื่อไรค่อยคลิกมาดูก็ได้จ้า :) จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 07:04:25

ความคิดเห็นที่ 7 มาอ่านยามว่าง (จริง ๆ แล้วแอบอ่านในเวลางาน อิอิ)ชอบอ่านแนวนี้นะคะ จะติดตามอ่านตลอดไปนะคะ ปล. น้องแมวจะตะครุบเค้าป่าวเนี่ย เมี๊ยววววววววววววววววววววววววววววว (พี่รุริกะมาแปะแต่เช้าจริง ๆ ด้วย แหะ ๆ) จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 08:55:04

ความคิดเห็นที่ 8 รสาสามารถมองเห็นเหตุการณ์ล่วงหน้าได้หรือนี่??? ตอนเด็กๆ เห็นชุดพยาบาลแล้วอยากเป็นพยาบาลบ้าง แต่แค่มีดบาดเห็นเลือดตัวเองนิดเดียวก็จะเป็นลมแล้ว ไม่ทันได้กรี๊ดๆๆๆ คงเป็นลมก่อนคนเจ็บซะด้วยซ้ำ...เลยอด ^____^ หลอนๆ ของแท้อย่างคุณไซฯ คุณโส่ย เค้ายังเอามือปิดตากางนิ้วอ่านได้ ของคุณรุริกะคงอ่านได้สบายแล้วล่ะค่า...แฮ่ๆ ...เค้าอยากได้พระเอกอีกคนนึงอ่ะ ชื่อ วอนนอนคุก ...ฮี่ๆๆๆ ปล...คุณรุริกะรู้ได้งัยคะว่าเจ้าเหมียวน้อยตัวนี้นอนตื่นสาย??? เผื่อมีวิธีสังเกต เค้าจะได้เอาไว้กลบเกลื่อนตอนนอนตื่นสายบ้าง ... แฮ่ะๆ คุณปุ้ย...คุณแอนู...คุณโส่ย (เห็นแว้บๆ ตอนกดถูกใจ ^_^) สวัสดีค่า ---------------------------- (แก้ไขพิมพ์ผิด และเพิ่มข้อความทักคุณโส่ยค่ะ) ปล. แอบทวง สัปดาห์นี้ไม่มีอะไรมาหลอนอีกหรือค้า ^______^ แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 54 10:32:03 จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 10:28:07

ความคิดเห็นที่ 9 จริง ๆ คิดว่าจะแต่งนิยายมาลงเล่นแต่แต่งไปได้แค่นิดเดียว ช่วงนี้สมองตันอย่างแรงเลยค่ะ ปล.สวัสดีค่ะคุณแพรวดาวและทุก ๆ คน คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 11:50:05

ความคิดเห็นที่ 10 แมวน้อยยกมือบิดขี้เกียจและทำหน้ารู้สึกผิดไงคะ ^^ (ตะครุบที่ไหนกันหนูแอนู ^^) ปล.สป.(โปรดอย่าลืม มีสปอยล์) รสาไม่ได้เห็นเองค่ะ มีบางอย่างทำให้เห็น o_m ปล.ดน. (โปรดอย่าลืม โดนัทยังมี) . . v รอคนข้างล่างค่ะ ^^ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 11:51:01

ความคิดเห็นที่ 11 รดนคสยนค สยคนกด กทน (อ่า ... ไม่ใช่ กกน น้า) ^ ^ ^ ใครแปลได้ให้ร้อยจุ๊บ .... อิอิ ง่ะ...คุณรุริก๊๊๊๊๊ะ ... รู้ใจแมวขนาดน้อ...^______^ คุณนู๊๊๊ ... เค้าก็คิดถึงตะเองน้า ปะป๊าออกจากโรงพยาบาลหรือยังคะ? จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 12:24:02

ความคิดเห็นที่ 12 ^ รอโดนัทคุณโส่ยอยู่นะคะ สมยอมเค้าหน่อยก็ได้ ก้นเท่านี้ (หน้าตาใสซื่อ) คุณแพรวดาว.... ลามกขนาด m_m จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 16:18:25

ความคิดเห็นที่ 13 ^ ^ ^ แว้กกกกกกกกกกกกกกกก O___O' ทำไมคุณรุริกะรู้?????????????? เพราะคุณรุริกะก็คิดเหมือนกานนนนนนน กรี๊ดๆๆๆๆ ... ตรงเป๊ะหมดทุกตัวเยยย ... งืออออออออออ หมดกัน ภาพพจน์ที่สะสมมา (เธอมีภาพพจน์ด้วยหรือย้า???) เฉลยว่า รอโดนัทคุณโส่ยอยู่นะคะ สยองแค่ไหนก็ได้ กลัวที่หนายยยยยย !!!! งือออออออออ... แงงงงงงงงงงง... งอมมมมมมมม... กลับไปขำต่อที่บ้านแล้วน้า จุ๊บๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อ้ะ...โทษฐาน แปลตรงตัวเป๊ะ แม้จะคนละความหมายก็เหอะ ... งืออออ จากคุณ : พราวแดวลามกขนาด (แพรวดาว) เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 17:01:32

ความคิดเห็นที่ 14 O_0''?   แปลกันได้ไงอ่ะ  สุดยอด จากคุณ : เซโก้4 เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 18:04:49

ความคิดเห็นที่ 15 ถึงบ้านแล้ว ... นั่งละเลียดทุเรียนไปหนึ่งเม็ด เดี๋ยวต้องเบิร์นออกไปซักครึ่งชั่วโมง แต่ระหว่างนั่งรถกับบ้านก็นึกไปด้วยว่า ทำไมคุณรุริกะแปลความหมายได้แบบนั้น ถ้าไม่คิดแบบนั้น จะแปลออกมาได้หรือเปล่า?? อิอิ ก็เลยสงสัยต่อว่า ... ใครลามกขนาดกันแน่หว่า?? เอิ๊กๆๆๆ พี่โกร้้้้้ .... คิดเถิงนะค้า หายไปไหนอ่ะ? หรือเราหายเองหว่า??? ดูจิ ... คุณปี๊ดจะทิ้งเค้าไปตั้งสองปีแน่ะ ... งือออออ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 18:35:57

ความคิดเห็นที่ 16 ป๊ายังไม่ออกจากโรงพยาบาลเลยค่ะ ยังไม่รู้ว่าจะได้กลับเมื่อไหร่เลย พรุ่งนี้เป็นต้นไปก็ต้องมาผลัดเวรกับน้องสาวค่ะ นอนโรงพยาบาลที่เต็มไปด้วยผี หึหึ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 19:34:56

ความคิดเห็นที่ 17 ^ ^ คุณเซโก้อย่าตกใจ และคุณแพรวดาวอย่าคิดมากเลยค่ะ เค้าเดาไม่ถูกหรอก แต่อยากให้ออกมาฮาๆเท่านั้น ( ｡◕ ◡ ◕｡)ﾉｼ อิอิ + + + + คุณแอนู... อยู่โรงพยาบาล อย่าซนจนผีตกใจนะคะ เกรงใจเค้า ^^ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 19:49:27

ความคิดเห็นที่ 18 ^ ^ ^ อื๊ํออออ ... ไม่ถูกอะไรคะนั่น ออกมาโต๊ดเลย...ฮี่ๆๆๆ คุณนู ... ส่งกำลังใจให้คุณป๋าด้วยนะคะ แล้วก็อย่าวิ่งเยอะ เดี๋ยวเครื่องมือแพทย์รวนหมด...คิคิ จุ๊บๆๆๆ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 21:30:06

ความคิดเห็นที่ 19 วินทร์  พลวานิช  โปล่มาครั้งแรกผมให้คะแนนติดลบไว้ก่อนครับ โทษฐานไปถ่ายรูปคนอื่น (ละเมิดสิทธิขั้นพื้นฐาน)..^_^... เห็นรูปแมวในความเห็นที่ 4 เลยเอาเพลงแมวๆ มาฝากครับ แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 54 23:15:59 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 23:05:23

ความคิดเห็นที่ 20 . จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 23:15:45

ความคิดเห็นที่ 21 นี่ก็แมว จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 23:18:05

ความคิดเห็นที่ 22 นี่ก็แมว แมวโดนัท ตามคำเรียกร้อง (อู้งานอีกแล้วผม) แมวราตรี "ไปนะไอ้แมวบ้า" กระป๋องน้ำยาปรับผ้านุ่มใบเขื่องลอยเฉียดหัวเจ้าแมวดำไปนิดเดียว มันห่อตัวเหลียวมองมาด้วยตาวาว ที่เต็มไปด้วยความหวาดระแวง ก่อนกระโดดขึ้นกำแพงหนีหายไปอย่างรวดเร็ว ผมยืนมองหลักฐานที่มันกองทิ้งเอาไว้ให้ดูต่างหน้า กลิ่นเหม็นที่เป็นเอกลักษณ์โชยอ่อยๆ ขึ้นมา เป็นอีกครั้งที่มันมาขี้ทิ้งไว้ในลานหลังบ้านของผมได้สำเร็จ ผมอยู่บ้านหลังนี้มาหลายปีแล้ว บ้านเดี่ยวหลังน้อยที่กัดฟันซื้อมาด้วยหยาดเหงื่อ และแรงงานที่ต้องอดทนทำไปอีกหลายสิบปี ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นไปด้วยดี จนกระทั่งเมื่อสองสามเดือนมานี้ที่มันมาปรากฏตัวให้เห็น แมวจรสีดำสนิทที่ไม่มีที่มาที่ไป ผมเห็นมันเป็นครั้งแรกในขณะที่นอนพักผ่อนดูทีวีในช่วงวันหยุด มันเดินผ่านมาบนแนวกำแพงบ้านที่ยาวเหยียดติดต่อกัน มันเองก็ดูเหมือนจะหยุดมองดูผมเหมือนกัน และนั่นเป็นครั้งแรกที่สายตาของพวกเราได้ประสานกัน หลายวันต่อมาผมเริ่มได้กลิ่นเหม็นแปลกๆ ที่ลานหลังบ้าน และพบหลักฐานที่มันมาทิ้งเอาไว้ ครั้งนั้นผมก็แค่เก็บไปทิ้ง แต่หลังจากนั้นดูเหมือนว่าความเงียบของผม จะหมายความว่าให้ทำต่อไปได้ตามสบายในความคิดของมัน ผมเริ่มลองใช้วิธีต่างๆ ที่เคยได้ยินมา ล้างด้วยน้ำยากลิ่นแรงๆ โรยพริกไทยป่น จนถึงกับวางตะปู ขึงลวดบนกำแพงเพื่อกันไม่ให้มันเดินผ่าน แต่ทุกครั้งมันก็ต้องหาทางลงมาใช้ลานหลังบ้านผมเป็นส้วมของมันจนได้ ผมเก็บกระป๋องที่ขว้างไปขึ้นมา ‘พอกันที’ มันได้ทำลายความอดทนในใจของผมลงแล้ว วันนี้ผมจะเปลี่ยนตัวเองให้กลายเป็นหน่วยซุ่มยิง ผมมีปืนลมที่ทำเลียนแบบปืนสั้นเก็บไว้กระบอกหนึ่ง มันเหมือนมากจนผมคิดว่าอาจพอใช้ขู่พวกโจรได้บ้างในยามจำเป็น แต่ผมก็ไม่เคยได้ใช้แบบนั้นเลยสักครั้ง ผมเอากระป๋องเครื่องดื่มเปล่าๆ มาตั้งเป็นแถว เพื่อลองซ้อมยิงดู ผมไม่เคยยิงปืนจริงๆ มาก่อน นอกจากตอนที่เรียน ร.ด. และตอนสอบยิงปืน ผมก็ยิงเข้าเป้าของเพื่อนที่อยู่ข้างๆ เป็นส่วนใหญ่ แต่นั่นมันเป็นปืนกระบอกโต ทั้งหนักและมีแรงถีบมาก ผิดกับปืนพวกนี้ กระป๋องเปล่าปลิวกระเด็นไปอย่างง่ายดาย ผมแอบทึ่งกับฝีมือของตัวเอง ก่อนขึ้นไปบนชั้นสองเพื่อหาจุดซุ่มยิง หลังจากลองดูจากหลายมุม ผมก็ได้ตำแหน่งเหมาะๆ ที่หน้าต่างในห้องนอนซึ่งสามารถมองเห็นลานหลังบ้านได้เกือบหมด ขนมและเครื่องดื่มถูกจัดหามาพร้อม ผมเริ่มรู้สึกตื่นเต้นในตอนแรก แทบจะไม่ละสายตาจากลานหลังบ้านเลย เวลาค่อยๆ ผ่านไป ผ่านไปอย่างเชื่องช้าอย่างที่ผมไม่เคยรู้สึกมาก่อน ความเบื่อหน่ายเริ่มเข้ามาครอบงำ จนสุดท้ายผมก็เลิกล้มความพยายามไป เย็นวันนั้นผมก็ได้พบหลักฐานกองโต ยืนยันความผิดพลาดของผมที่ล้มเลิกการซุ่มยิงแต่กลางคัน ผมเก็บมันไปทิ้ง ก่อนใช้น้ำยาล้างห้องน้ำราดด้วยความแค้น แม้แต่กลิ่นที่รุนแรงของน้ำยาก็ไม่อาจล้างกลิ่นอ่อยๆ ในรูจมูกของผมไปได้ พรุ่งนี้ผมจะลองซุ่มยิงมันอีกครั้ง คราวนี้ผมจัดตำแหน่งการเฝ้ารอให้สบายที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ผมนั่งดูทีวี โดยมีขนม เครื่องดื่ม และปืนลมวางอยู่ข้างกาย ผมเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่าง เป็นระยะ ในที่สุดความพยายามของผมก็ดูเหมือนจะได้ผลตอบแทนแล้ว มีเงาของความเคลื่อนไหวที่หางตา มือผมคว้าปืนลมขึ้นมา พร้อมกับค่อยๆ ขยับไปที่ริมหน้าต่าง เจ้าแมวดำกำลังก้าวผ่านสิ่งกีดขวางที่ผมทำเอาไว้อย่างชำนาญ มันดูเหมือนกับนักยิมนาสติกฝีมือดีเลยทีเดียว ผมรอมันอย่างใจเย็น รอให้มันเริ่มลงมือทำกิจกรรมของมัน รอให้มันกำลังผ่อนคลาย กำลังมีความสุขกับการได้ปลดปล่อย แล้วผมถึงจะลงมือ ผมจะทำให้มันจำไปจนวันตายเลยทีเดียว ว่า ‘อย่ามาขี้ในบ้านของผมอีก’ มันเหลียวซ้ายแลขวา ก่อนริ่มลงมือใช้สองเท้าหน้าขุดไปที่ลานปูน ผมแอบหัวเราะในท่าทางของมันอยู่ในใจ สักพักหนึ่งมันก็เริ่มหันหลัง หย่อนก้นลงในตำแหน่งที่ทำท่าขุดเอาไว้เมื่อครู่ หลังยืดตรง หางสั้นกุดยกขึ้นสูง นี่คือช่วงเวลาที่ผมรออยู่ ผมเล็งไปที่ลำตัวของมันซึ่งจะทำให้มีโอกาสพลาดเป้าน้อยลง ก่อนกลั้นหายใจ แล้วเหนี่ยวไก ผมไม่แน่ใจว่ายิงถูกมันตรงไหน แต่ต้องดดนแน่ เพราะมันร้องลั่น ก่อนกระโดดพุ่งหายขึ้นไปบนกำแพง แต่ในช่วงจังหวะนั้น เหมือนกับมันหันมามองผม ในตาของมันวาวเต็มไปด้วยความแค้น ‘ไม่ เป็นไปไม่ได้’ มันเพียงแค่ชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น ผมคงจะคิดไปเองมากกว่า ผมลงไปสำรวจที่เกิดเหตุ มีหลักฐานของมันกองอยู่เล็กน้อย แต่มีอีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้ใจของผมตกวูบ ร่องรอยของเหลวเหนียวข้นสีแดงสด กองอยู่บนพื้น และเป็นรอยเปื้อนเป็นจุดๆ อยู่บนกำแพงตามทางที่มันวิ่งหนีไป ผมพึ่งคิดได้ว่าตอนที่ลองปืนลมนั้นมันสามารถเจาะกระป๋องพวกนั้นให้เป็นรูได้ แล้วทำไมมันจะไม่สามารถทำร้ายเจ้าแมวโชคร้ายตัวนี้ได้ด้วย ผมเริ่มรู้สึกผิด และคิดว่าตัวเองทำรุนแรงเกินไปหน่อย ‘ทั้งหมดเป็นความผิดของมันนั่นแหละ’ ถ้ามันไม่มาขี้ในบ้าน ผมก็ไม่ต้องทำแบบนี้ ผมทำความสะอาด และหวังว่ามันจะไม่กล้ากลับมาเหยียบบ้านผมอีก อย่างน้อยมันก็คงไม่ได้เป็นอะไรมาก เพราะมันยังสามารถวิ่งหนีไปได้อย่างรวดเร็ว คืนนั้นผมรีบนอนแต่หัวค่ำเพื่อจะได้ตื่นเช้าขึ้นอีกนิด เพราะเช้าวันจันทร์รถจะติดมากเป็นพิเศษเสมอ ผมขับรถออกไปทำงานตามปกติ ก่อนมองเห็นเงาของอะไรบางอย่างพุ่งผ่านรถ ล้อหน้าฝั่งผมทับขึ้นไปบนอะไรบางอย่าง เสียงกรีดร้องแหลมเล็กคล้ายเด็กทำให้ผมตกใจรีบหยุดรถ แล้วเปิดประตูลงมาดู ผมก้มมองใต้รถด้วยใจหวาดหวั่น แต่ไม่พบอะไร ผมขยับเปลี่ยนตำแหน่งเพื่อดูให้แน่ใจอีกครั้ง ตอนนี้ผมแทบจะคลานอยู่บนถนนในหมู่บ้านเลยทีเดียว รอบข้างนั้นมีแต่ความมืด และความเงียบ ผมออกจากบ้านแต่เช้าเลยยังไม่มีรถคันอื่นให้เห็นเลยแม้แต่คันเดียว ผมมองดูจนทั่ว ผมอาจขับรถทับตัวอะไรบางอย่างแต่มันคงไม่ตายจึงวิ่งหนีไป อาจจะเป็นหมา หรือแมวสักตัว ผมกลับเข้าไปในรถและต้องตกใจแทบสิ้นสติเมื่อเห็นเงาดำจ้องมาจากบนกระโปรงหน้ารถ แมวสีดำที่ขนเป็นกระเซิงนั่งอยู่ แต่มันเป็นแมวที่ผิดปกติที่สุดที่ผมเคยเห็นมา กระโหลกด้านหนึ่งของมันเปิดออก ใบหูห้อยลงมาจนแทบขาด ของเหลวที่น่าจะเป็นมันสมองและเลือดไหลย้อยหยดลงมา ท่านั่งของมันก็ดูบิดเบี้ยวผิดรูปร่าง คล้ายกระดูกไม่อยู่ในตำแหน่งที่ถูกต้อง มันกรีดร้องเสียงแหลงเหมือนเด็กๆ ก่อนพุ่งเข้าใส่กระจกหน้ารถ มันดูไม่น่าเชื่อ แต่กระจกทั้งบานแตกกระจายเป็นลายพร้อย ผมได้แต่ยกมือขึ้นปิดหน้าเพื่อกันเศษกระจกที่แตกกระจายเป็นเม็ดเล็กๆ พอผมเอามือลง ตรงหน้าก็กลายเป็นรูขนาดใหญ่ขึ้น ผมรีบมองไปรอบๆ และคว้าร่างสีดำที่พุ่งเข้ามาเอาไว้ได้ ผมรู้สึกเหมือนกับจับถูกเมือกลื่นๆ ทำให้ต้องใช้ความพยายามมากขึ้น มันส่งเสียงกรีดร้อง และผมรู้สึกเจ็บแปลบที่มือ มันกัด และข่วนไม่ยั้งกว่าที่ผมจะเหวี่ยงร่างของมันออกไปได้ ผมยกมือขึ้นมาดู และต้องตกใจ ปลายนิ้วก้อยมือซ้ายของผมขาดวิ่นห้อยรุ่งริ่งลงมา แต่ผมกลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย มันส่งเสียงกรีดร้องประสานไปกับเสียงร้องของผม ที่สะโพกข้างซ้ายของมันมีแผลเน่าเป็นหนองขนาดใหญ่ ใกล้ๆ กับหางที่สั้นกุดของมัน ผมมั่นใจในทันทีว่ามันต้องเป็นแมวดำตัวนั้นแน่ แต่ผมไม่แน่ใจอีกต่อไปแล้วว่ามันยังเป็นแมวอยู่ มันร้องลั่นก่อนกระโดดใส่อีกครั้ง ผมได้แต่ยกสองแขนขึ้นกัน มันเริ่มข่วน และกัดผมอย่างบ้าคลั่ง ผมรู้สึกเหมือนเนื้อที่แขนกำลังถูกแล่ออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ผมได้แต่หลับตา กรีดร้อง และ ผมก็สะดุ้งตื่น ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู เหลืออีกครึ่งชั่วโมงถึงจะได้เวลาตื่น แต่ผมนอนไม่หลับอีกต่อไปแล้ว ผมลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว วันนี้ผมคงไปทำงานเช้าเป็นพิเศษแน่ ผมหยิบกุญแจ แล้วก้าวขึ้นรถ แต่ก่อนจะสตาร์ทเครื่องความรู้สึกบางอย่างทำให้ผมต้องเปิดประตูออกมาอีกครั้ง ผมก้มลงมองเข้าไปใต้รถ และเงาสีดำในความมืดกับดวงตาที่แวววาวจ้องตอบกลับมาอย่างหวาดระแวง ผมมั่นใจในทันทีว่ามันต้องเป็นเจ้าแมวตัวเดิมอย่างไม่ต้องสงสัย ผมลุกขึ้นเดินกลับเข้าไปในบ้าน ก่อนกลับมาพร้อมกับของสิ่งหนึ่งอยู่ในมือ จานใบเก่าๆ ที่มีเนื้อปลาที่ผมกินเหลือจากในตู้เย็น ผมเอามาวางข้างรถพร้อมกับส่งเสียงร้องเรียกให้มันออกมา ผมต้องถอยออกไปยืนอยู่ไกลๆ และรออยู่อย่างนั้น ก่อนที่มันจะค่อยๆ ย่องออกมาอย่างหวาดระแวง มันดูผอมกว่าที่คิด ขนสีดำดูสากๆ ไม่สวยงาม และที่สะโพกข้างซ้ายมีรอยแผลจากกระสุนปืนลมของผมปรากฏอยู่เหมือนกับในความฝัน มันไม่ได้ดูแย่เหมือนกับในฝัน เป็นแผลเล็กๆ ที่ดูไม่ร้ายแรงแต่ก็อาจติดเชื้อและเป็นหนองขึ้นมาได้หากไม่ได้รับการดูแล มันมองผมไม่วางตา ก่อนค่อยๆ ขยับไปที่จาน มันคาบเนื้อปลาขึ้นมาชิ้นหนึ่ง มองดูผม ก่อนย่องเดินหายไปในไม้พุ่มที่ปลูกไว้หน้าบ้าน ผมขับรถออกมาโดยทิ้งจานใส่ปลาเอาไว้ และเมื่อกลับถึงบ้านมันก็กลายเป็นจานเปล่า ผมเทอาหารแมวที่ซื้อมาใส่จานนั้นไว้ และคาดหวังว่ามันจะกลับมาอีกครั้ง และเมื่อมันกลับมาผมก็โยนตาข่ายจับมันเอาไว้ได้ ก่อนยัดใส่กรงที่ซื้อมาพร้อมๆ กัน มันส่งเสียงขู่ไปตลอดทาง เมื่อผมขับรถพามันไปหาสัตวแพทย์ แผลของมันไม่เลวร้ายเท่าไรนัก และเมื่อหมอบ่นว่าใครกันนะที่ใจร้ายใช้ปืนลมยิงมันได้ลงคอ ผมก็ตอบไปตามความจริงว่าเป็นฝีมือของผมเอง และนั่นทำให้หมอเงียบไป หลังจากนั้นผมก็ยังต้องรบรากับมันอีกหลายครั้ง ทั้งฉีดยาป้องกันโรคต่างๆ จับมันใส่ปลอกคอซึ่งมันแสนเกลียด และอื่นๆ อีกมากมาย รวมทั้งการสอนให้มันใช้ส้วมแมวที่ผมลงทุนซื้อมาด้วย ผมนึกถึงการพบกันในครั้งแรก ความฝันสยองในค่ำคืนนั้น และเอื้อมมือไปเกาคางให้เจ้า ‘ราตรี’ ที่กำลังนอนหลับอย่างสบายอารมณ์อยู่ข้างๆ ตัวผม ขนสีดำของมันแวววาวราวความมืดสมกับชื่อของมัน และมันก็ไม่ได้เป็นแมวจรที่แอบมาขี้ในลานบ้านของผมอีกต่อไป จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 09:55:54

ความคิดเห็นที่ 23 แอ๊!!! เค้าไม่ซนนะ แค่ได้กลิ่นแอลกอฮอล์+ได้เห็นเข็มฉีดยาก็เข่าอ่อนล้มทั้งยืนแล้วค่า หมดแรง กลัววววววววววววววววววว จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 10:04:44

ความคิดเห็นที่ 24 สงสารแมวน้อยจัง คงเจ็บน่าดูเลยสิ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 10:53:21

ความคิดเห็นที่ 25 เป็นครั้งแรกในชีวิต ที่เดาเรื่องได้ ทั้งความฝัน และตอนจบที่สุดท้ายได้เลี้ยงเจ้าแมวน้อยนั่นไว้จริงๆ ^___^ ขอบคุณที่สละเวลาอู้งานมาทอดโดนัทแจกนะคะ คุณนู ... ค่ะ ไม่ซนเนอะๆ เด็กดี ^____^ แต่ว่าก็คุ้มสำหรับเจ้าแมวน้อยนะ เจ็บตัวเล็กน้อย แลกกับได้ที่อยู่ที่กินตลอดชีวิต จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 11:43:02

ความคิดเห็นที่ 26 เค้าเป็นเด็กดี ตาใสแป๋วเลย จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 12:49:33

ความคิดเห็นที่ 27 แถมให้คุณ แพรวดาว โดยเฉพาะ โทษฐานที่เดาเรื่องผมได้ มนุษย์เลี้ยง ผมแกล้งก้มหลบกระป๋องที่ขว้างมาอย่างหวุดหวิด ผมเห็นมนุษย์ผู้ชายคนนั้นตั้งแต่ตอนที่เขาแอบย่องเข้ามาแล้ว ทุกอย่างเป็นไปตามแผนในที่สุดเขาก็เริ่มทนการ ‘ทิ้งระเบิด’ ของผมไม่ไหว ผมเห็นเขาครั้งแรกเมื่อหลายเดือนก่อน ตอนที่กำลังเดินเล่นไปตามเส้นทางส่วนตัวของผม พวกเราได้สบตากันเป็นครั้งแรก และผมรู้ได้ในทันทีว่า มนุษย์คนนี้เป็นสัตว์ที่ใจอ่อนขนาดไหน ดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ นั้นเป็นคำพูดที่ไม่มีทางผิดพลาด น่าเสียดายที่มนุษย์พวกนี้กลับมองข้ามแววตาชั่วร้ายของพวกเราที่กระตุ้นเตือนสัญชาตญาณระวังภัยของพวกเขา พวกมนุษย์ใช้ชีวิตอยู่สุขสบายเกินไปจนพากันละทิ้งสิ่งเหล่านี้ไปจนหมด แม้แต่เสียงเตือนจากจิตใต้สำนึกก็ไม่ยอมฟัง ผมนั่งมองดูเขาฝึกยิงกระป๋องงี่เง่าพวกนั้นด้วยอาวุธที่พวกเขาประดิษฐ์ขึ้น ซึ่งเปรียบไม่ได้เลยกับอาวุธที่ธรรมชาติมอบให้กับเผ่าพันธุ์ของเรา ผมแอบขำอยู่ในใจ ไม่มีทางเลยที่เขาจะใช้มันทำอันตรายผมได้ ถ้าผมไม่ยอมปล่อยให้เป็นแบบนั้น ผมนั่งแอบมองอยู่จนในที่สุดเขาก็เบื่อและเลิกเฝ้าดูลานหลังบ้าน ผมจึงแอบไปจัดการทิ้งระเบิดเอาไว้ เพื่อจุดระเบิดมนุษย์คนนี้ให้ถึงที่สุด รับรองว่าวันพรุ่งนี้เขาจะต้องเอาจริงๆ และมันก็เป็นอย่างนั้น คราวนี้เขาเฝ้าดูอย่างตั้งใจทีเดียว และมันทำให้ทุกอย่างลงตัว การล่าเหยื่อกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว ผมค่อยๆ เดินออกไปในพื้นที่เป้าหมาย พร้อมกับทำท่าทางตลกๆ ให้เขาเห็น มันจะช่วยให้เกิดช่องว่างรอยโหว่ขึ้นในจิตใจของเขา ซึ่งจะทำให้ผมลงมือได้ง่ายขึ้น ผมนั่งหันหลังให้กับเขา แต่ก็เฝ้าดูทิศทางของอาวุธนั้นอย่างไม่วางตา แน่นอนผมไม่ใช่เป็นแมวมือใหม่ที่จะประมาทจนเสียงาน ผมขยับสะโพกที่เต็มไปด้วยเนื้อเข้ารับกระสุน พร้อมกับวิ่งหนีไป รอยเลือดที่ผมทิ้งเอาไว้จะทำให้จิตใจของเขายิ่งสั่นไหวง่ายเข้าไปอีก มนุษย์ที่ขี้สงสารเอ๋ย ‘จงสำนึกผิดกับการกระทำของตัวเองเข้าไปเถอะ’ แล้วแผนของผมก็จะสำเร็จเรียบร้อยสมบูรณ์แบบ ผมนั่งจ้องมองดวงจันทร์เต็มดวงอยู่บนหลังคาบ้านของมนุษย์คนนั้น เขากำลังนอนกระสับกระส่ายอยู่ข้างล่าง ข้างใต้ตำแหน่งที่ผมนั่งอยู่นี้พอดี แสงจันทร์จะช่วยให้พลังจิตของผมเข้มแข็งขึ้นกว่าเดิม มันคืออาวุธที่ทรงประสิทธิภาพที่สุด อาวุธที่มนุษย์พวกนี้ไม่มีทางที่จะต้านทานได้ ภาพความฝันที่ผมสร้างขึ้นถูกถ่ายทอดผ่านช่องโหว่ที่เกิดขึ้นในใจของเขา ช่องโหว่ที่ผมใช้เวลาเตรียมการอย่างมากมายเพื่อสร้างมันขึ้นมา ความฝันจะผลักดันการตัดสินใจของเขาให้เป็นไปตามที่ผมต้องการในที่สุด ที่เหลือผมก็แค่ต้องปรากฏตัวอย่างน่าประทับใจเท่านั้น ผมเลิกเลียตัวเองมาพักหนึ่งแล้วเพื่อให้ขนนั้นขมุกขมัวไม่เงาแวววาว นอกจากนี้ผมยังกัดดึงขนรอบแผลเล็กๆ ที่เกิดจากกระสุนปืนลมให้มันดูย่ำแย่กว่าที่เป็นจริง สุดท้ายผมก็ไปนั่งรออยู่ใต้รถ และส่งกระแสจิตเรียกเขาอีกครั้งในตอนเช้า ถึงแม้ว่าในยามตื่นเกราะป้องกันในจิตใจของพวกมนุษย์จะเข็มแข็งขึ้น แต่หลังจากผ่านการรบกวนในคืนนี้ เขาจะพ่ายแพ้ ตอนนี้ผมก็ได้มานอนอยู่ในบ้านเคียงข้างตัวเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว มนุษย์เลี้ยง ของผม มีหน้าที่คอยหาอาหาร ดูแล และคอยจัดหาสิ่งต่างๆ มาให้จนกว่าผมจะเบื่อ พอถึงตอนนั้นผมก็จะเริ่มดูดกินพลังชีวิตของเขา พลังชีวิตของมนุษย์ที่หอมหวาน จนกว่ามันจะเหือดแห้งหมดไปพร้อมกับชีวิตของเขา แล้วผมก็จะเริ่มออกหาสัตว์เลี้ยงตัวใหม่อีกครั้ง บางทีครั้งหน้าผมอาจลองหาผู้หญิง หรือบางทีผมอาจจะลองเดินทางไปต่างประเทศดู ออสเตรเลียก็ฟังดูไม่เลวนัก เพราะผมยังไม่เคยได้เห็นจิงโจ้ตัวเป็นๆ เลยสักครั้ง ...เ.ห.มี.ย.ว...วววววววววววววววว จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 12:57:55

ความคิดเห็นที่ 28 แน่จริงมาเลยมา ... จะจับถลกหนังเสียบไม้ย่างแบบซี่โครงไก่ย่างบ้านเราซะเลย ยิ่งอยากกินอยู่ด้วย แน่จริงมาสิ ทั้งแมวทั้งคนเขียนนั่นล่ะ...ท้า !!!!! ขอคารคะ (ไม่ได้พิมพ์ผิดนะ กลัวไม่สุภาพ) สามจอกสองจิบ โทษฐานคิดพล็อตไวปานวอก แล้วนี่จะอู้งานอีกนานมั้ยคะ? ถูกไล่ออก เค้าไม่รู้ไม่ชี้นะเอ้า ... ^_____^ แต่ก็นะ ... ถ้ายังมีโดนัทเกี่ยวเนื่องมาแถมได้อีกหนึ่งเรื่อง ก่อนสองทุ่มที่นี่ (ห้าโมงเย็นที่โน่น) มีรางวัล...อิอิ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 13:09:10

ความคิดเห็นที่ 29 5555555555555555555555 เมี๊ยววววววววววววววววววววววววววววววววววว ปล. คุณแพรวดาวน่ากลัว แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 54 13:24:24 จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 13:09:56

ความคิดเห็นที่ 30 ^ ^ ^ จับกาฟิลด์ตัวนี้มาย่างกินก่อนดีมั้ยนะ !!!! ^_______^ อู้งานกันใหญ่เลยวันนี้...ฮ่าๆๆ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 13:25:26

ความคิดเห็นที่ 31 กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 13:37:30

ความคิดเห็นที่ 32 ^ ^ ^ ไม่ต้องร้อง !!! แผล่บๆ มามะๆ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 13:39:38

ความคิดเห็นที่ 33 แอ๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 13:43:53

ความคิดเห็นที่ 34 ^ ^ ^ อู๊ยยยยยย ... ไม่ต้องกลัว เค้าเคยถูกควักตับมาแล้ว ยังไม่เป็นไรเลย น่า...นะๆๆๆ ย่างพอเกรียมๆ ไม่ร้อนหรอก ... เนอะๆ (เอ๊ะ...นี่เราติดนิสัยแบบนี้มาจากใครกันนะ????...รับผิดชอบด้วยเลย) จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 14:19:44

ความคิดเห็นที่ 35 แอบตรงไหนดี งุงิ ๆ เมี๊ยววววววววววววววววววววววววววว จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 14:48:37

ความคิดเห็นที่ 36 ^ ^ ^ เอ๊ะๆๆๆ ... พุงใครแว้บๆๆ ^_____^ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 14:56:01

ความคิดเห็นที่ 37 มาตามคำท้า แต่ไม่เอารางวัลนะครับ ยกเว้นถ้าผมโดนไล่ออกจริงๆ ก็กรุณาหางานล้างจานเอาไว้ให้ด้วยนะครับ จะบินไปหา โดนัทแฮททริก เดินทางไกล ผมนั่งเก็บขาอย่างเรียบร้อยอยู่ที่ข้างเตียงของเขา ผมอยู่ที่บ้านหลังนี้มาได้เจ็ดปีแล้ว ชายหนุ่มคนนี้ดูแก่ลงมากกว่าความเป็นจริง ผมหงอกสีขาวขึ้นแซมอยู่ทั่วศีรษะทั้งๆ ที่อายุของเขายังไม่ถึงสี่สิบปี ตั้งแต่เราทั้งสองได้พบกัน เขาก็อยู่คนเดียวมาตลอดเพราะผมไม่ต้องการให้เขาแต่งงาน เขาเอื้อมมือที่อ่อนล้าออกมาลูบหัวผมเป็นครั้งสุดท้าย พลังชีวิตที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดของเขาถูกผมดูดซึมไปจนหมดราวกับ ฉี่ของผมที่ไหลลงไปในทรายของส้วมแมว ได้เวลาที่ต้องจากกันแล้ว มนุษย์เลี้ยง ที่แสนน่ารัก ผมรู้สึกผูกพันธ์กับเขามากกว่าใครในรอบหลายร้อยไปที่ผ่านมา แต่ได้เวลาแล้ว ผมไม่เคยละเมิดกฏเจ็ดปีเลยแม้แต่ครั้งเดียว เลขเจ็ดคือเลขแห่งการเปลี่ยนแปลง เลขเจ็ดคือตัวเลขมหัศจรรย์ ผมมุดผ่านช่องเปิดบนบานประตูที่ผลักดันให้เขาทำให้กับผม เขาเป็นคนที่กลัวขโมยจนขึ้นสมอง ผมจึงต้องเสียเวลาอยู่นานกว่าจะโน้มน้าวให้เขายอมทำมันให้ ผมเป็นแมวที่รักอิสระ ไม่ชอบให้ใครมากักขังเอาไว้ โดยเฉพาะในยามราตีที่แสงจันทร์จะเรืองอำนาจมากที่สุด ผมแวะไปร้องขออาหารกับคนข้างบ้าน ร้องจนเขารำคาญ ร้องจนเขาต้องเดินมากดกริ่งที่บ้านของผมเพื่อเรียกผู้ที่จากไปให้ออกมา แน่นอนเขาไม่มีวันจะลุกออกมาได้อีกแล้ว ผมไม่อยากปล่อยให้เขานอนเป็นอาหารหนอนอยู่ในบ้านคนเดียว ถือว่าเป็นการตอบแทนครั้งสุดท้ายของผมก็แล้วกัน ‘ลาก่อน’ ได้เวลาที่ต้องไปแล้ว ผมมีเป้าหมายใหม่เอาไว้ในใจเรียบร้อย มันคงจะเป็นการเดินทางที่ไกลมาก ไกลจริงๆ ๑๑๑๑๑ “ขณะนี้เรากำลังถ่ายทอดสดการต้อนรับช้างไทยคู่แรกในสวนสัตว์ของเราอยู่ค่ะ” เจ้าหน้าที่ของสวนสัตว์ทารองก้า ที่หน้าตาเหมือนหมวยชาวจีน แต่พูดอังกฤษสำเนียงออสซี่ได้อย่างชัดเจน กำลังทำหน้าที่เป็นพิธีกรรายงานสดอยู่ ช้างคู่นี้ถูกส่งตรงมาจากจังหวัดสุรินทร์บ้านเกิดที่ประเทศไทย ซึ่งในการขนส่งครั้งนี้มีเหตุการณ์ประหลาดที่เจ้าหน้าที่ไม่ได้บันทึกเอาไว้เกิดขึ้น เพราะทุกคนต่างไม่แน่ใจในสิ่งที่พวกเขาพบเห็นในวันนั้น เมื่อเจ้าหน้าที่นำพ่อแม่ช้างจากเมืองไทยขึ้นมาจากเรือ สิ่งแรกที่พวกเขาต้องทำคือกักกันพวกมันเอาไว้ก่อน เพื่อตรวจสุขภาพ และทำให้แน่ใจว่าสิ่งมีชีวิตแปลกประหลาดจากต่างประเทศคู่นี้จะไม่นำพาโรคร้ายแรงที่จะเป็นอันตรายต่อพืช และสัตว์ของท้องถิ่นมาด้วย สัตวแพทย์พบว่าแม่ช้างนั้นมีอาการผิดปกติบางอย่าง แต่เขาไม่มั่นใจ เพราะไม่เคยตรวจสัตว์ใหญ่ชนิดนี้มาก่อน เจ้าหน้าที่ของไทยที่เดินทางมาด้วยก็ไม่มั่นใจนัก แต่พวกเขาคิดว่าบางทีแม่ช้างอาจกำลังตั้งท้องก็เป็นได้ แต่เมื่อผ่านไปหนึ่งคืน พวกเขาก็ได้พบกับร่องรอยของเหลวปนเลือด รอยเท้าของตัวอะไรสักอย่าง และอาการตั้งท้องของแม่ช้างก็หายไป พวกเขาตรวจค้นจนทั่วสถานกักกัน แต่ก็ไม่พบอะไรผิดปกติ สุดท้ายพวกเขาจึงลงความเห็นร่วมกันว่าจะไม่บันทึกสิ่งใดๆ เอาไว้ทั้งสิ้น รวมถึงรอยเท้าแมวประหลาดพวกนั้นด้วย ๑๑๑๑๑ หลังจากที่ผมได้พบกับจิงโจ้ตัวเป็นๆ ในสวนสัตว์แห่งนั้น พร้อมกับทดลองนอนอยู่ในกระเป๋าหน้าท้องของมันเป็นที่เรียบร้อย ผมก็จากมาพร้อมกับความทรงจำในการเดินทางที่ไม่ค่อยน่าประทับใจนัก ถ้าหากว่าผมไม่ได้อยากมาที่นี่มากขนาดนี้ ผมคงไม่ลงทุนทำทั้งหมดนั่นแน่ ผมหวังว่าคงไม่ต้องทำมันอีกในอนาคตอันใกล้ ชีวิตที่โลกใหม่แห่งนี้น่าจะทำให้ผมสุขสบายไปได้อีกสักพัก อย่างน้อยก็น่าจะอีกหลายสิบปี ผมนั่งมองผู้คนมากมายที่เดินอยู่ขวักไขว่ ที่นี่มีคนหลากหลายเชื้อชาติให้เลือก นับเป็นตลาดในการหามนุษย์เลี้ยงที่คึกคักดีทีเดียว แต่อาจเป็นเพราะยังคงรู้สึกดีๆ กับมนุษย์คนก่อน เสียงภาษาไทยใสๆ ของเด็กสาวชาวไทยคนหนึ่งจึงดึงดูดความสนใจของผม สาวน้อยตัวเล็กๆ ท่าทางสวยใสไม่ไร้สมอง ไว้ผมยาว ในชุดเสื้อยืดสีแดง กับกางเกงยีนต์เข้ารูปเดินมากับเพื่อนๆ ของเธอเป็นกลุ่ม ผมจ้องมองเธอ แล้วเธอก็หันมา สายตาของเราได้พบกัน และผมก็ตัดสินใจในทันทีว่าเธอจะเป็นเจ้าของคนใหม่ของผม ชายคนหนึ่งที่กำลังยืนเป่าบ้องหน้าตาประหลาดอยู่ข้างทางมองมาที่ผมอย่างมุ่งร้าย ผมสัมผัสได้จากจิตของเขา เขายังคงมีความเชื่อมโยงกับธรรมชาติมากกว่ามนุษย์คนอื่นๆ แววตาที่เขาจ้องมาราวกับว่าผมเป็นเสือทาสมาเนียนน่ากลัวที่สูญพันธุ์ไปแล้ว หรือไม่ก็ทาสมาเนี่ยนเดวิล เจ้าตัวร้ายที่กำลังจะสูญพันธุ์ ตามร่างกายของเขามีรอยสักอยู่มากมายดูเหมือนว่าเขาจะเป็นชนเผ่าพื้นเมืองของทวีปแห่งนี้ที่เรียกกันว่า ชาวอะบอริจิน ขนทั่วตัวของผมตั้งชัน เขารู้ความจริงเกี่ยวกับตัวผม เขาเป็นศัตรูที่ไม่อาจประมาทได้ เขาจ้องมองผม ก่อนมองเลยไปยังสาวน้อยชาวไทยคนนั้น ก่อนยกมือเป็นเครื่องหมายขับไล่ปีศาจ ซึ่งผมแปลได้ว่า ‘จงไปเสียเจ้าเขี้ยวเล็บของปีศาจ’ ผมพองหางขู่ฟ่อใส่เขา เขาหยิบมีดสั้นที่มีการแกะสลักอย่างสวยงามออกมาพร้อมกับเดินตรงเข้ามาหาผม มองมองดูเครื่องหมายที่อยู่บนมีดด้วยความหวาดกลัว มันคือเครื่องหมายแห่งอำนาจที่มีมาแต่โบราณ ไม่เพียงแค่นั้น เขาเริ่มเต้นรำด้วยท่าแปลกๆ แต่สำหรับผมแล้วพลังแห่งธรรมชาติอันน้อยนิดที่อยู่ในเมืองที่เต็มไปด้วยตึกสูงกำลังไหลผ่านเข้าสู่ร่างของเขา ผมมาเจอกับศัตรูแต่โบราณเข้าให้เสียแล้ว ในทุกๆ ส่วนของโลกใบนี้เคยมีคนที่รู้จักกับเผ่าพันธุ์ของผม แม้พวกเราจะเยี่ยมยอดสักเพียงใด แต่ก็ยังคงมีศัตรูตามธรรมชาติอยู่นั่นเอง และที่น่าเจ็บปวดก็คือ ในหมู่เหยื่อกลับมีศัตรูซ่อนอยู่ แต่พวกเขาเองก็ลดน้อยลงมากแล้ว เหมือนกับพวกเราเองก็เช่นกัน ธรรมชาติช่างยุติธรรมเสียจริง ผมไม่อาจหลบหนีได้เพราะเขากำลังจับจ้องมองอยู่ นี่ก็เป็นกฏเช่นกัน นักท่องเที่ยวที่เดินผ่านไปผ่านมาหลายคนเริ่มมองมาทางนี้ นั่นเป็นทางรอดเดียวของผม พวกเขาอาจจะเห็นสิ่งผิดปกติและพยายามห้ามหมอผีหนุ่มผู้นี้ เขาเองก็ดูเหมือนจะเข้าใจในเรื่องนี้เช่นกัน ท่าเต้นของเขาเร่งเร้ามากขึ้น และพยายามเข้าถึงตัวผมให้เร็วที่สุด พลังของผมหายไปมากจากการเดินทาง ผมไม่ได้อาบแสงจันทร์มาหลายคืนแล้ว ดูเหมือนว่ามันจะเป็นโชคร้ายของผมเสียแล้ว เขาเงื้อมีดขึ้นเหนือร่างของผม ปากพร่ำบ่นคำพูดแห่งพลัง ผมพยายามใช้สายตาแวววาวจ้องเข้าไปในดวงตาของเขา แต่มันไม่เป็นผล ฟันปลาฉลามที่เขาห้อยคอเอาไว้ ทำให้เกราะของเขาแข็งแกร่งมาก ผมมองเลยเขาไปทางด้านหลัง เขารีบอาศัยจังหวะนั้นแทงมีดลงมา และ... เสียงดังอั๊กเมื่อกระเป๋าถือของผู้หญิงใบใหญ่กระแทกใส่เขาจากทางด้านหลังจนเซไป มีดสั้นหล่นลงบนพื้น เขาพยายามเก็บมันขึ้นมา แต่กระเป๋ากับมือที่ว่างอีกข้างหนึ่ง ตีเขาอย่างไม่ยั้ง เสียงล้งเล้งทั้งภาษไทย และอังกฤษดังไม่ได้ศัพท์ “เฮ้ย นึกว่ามีแต่ผู้บ่าวกินแมว นี่มีออสซี่กินแล้วด้วย ฮ่วย” สายตาที่ผมส่งไปทะลุผ่านจิตใจที่เปราะบางเพราะต้องมาอยู่ไกลจากบ้านของหญิงสาวชาวไทยคนนั้นได้ในที่สุด และเธอก็ลงมือช่วยผมเอาไว้ได้ทันท่วงที เมื่อหมอผีหนุ่มไม่อาจร่ายรำคาถาของเขา ผมก็รีบวิ่งไปอยู่ใต้อ้อมขาของเธอ เพื่อความปลอดภัยในทันที “หยุด..คุณไม่เข้าใจ มันคือปีศาจ มันไม่ใช่แมว มันคือสิ่งชั่วร้ายแต่โบราณ” หญิงสาวไม่ยอมหยุดมือ คราวนี้เธอด่าเป็นภาษาอังกฤษ ผู้คนรอบข้างเริ่มมุงดู จนในที่สุดหมอผีหนุ่มชาวอะบอริจินก็ต้องยอมรามือจากไป แต่สุดท้ายเขากลับยื่นฟันปลาฉลามที่ห้อยอยู่ให้กับเธอ “อย่าเอามันออกเด็ดขาด อย่างน้อยมันจะทำให้คุณปลอดภัย อยู่ห่างจากมัน ตอนนี้มันหมายตาคุณเอาไว้แล้ว” หญิงสาวงงเล็กน้อยเพราะเขาพูดเร็วพรืดจนเธอจับใจความแทบไม่ทัน แต่ก็พอเข้าใจว่าเขาให้ใส่เอาไว้ตลอดเวลา แน่นอนเธอนิยมของฟรีอยู่แล้ว และความจริงเธอก็อยากได้ฟันฉลามแบบนี้สักอันอยู่แล้ว เพราะพวกหนุ่มๆ กล้ามโตนักโต้คลื่นมักมีห้อยอยู่เสมอ “เฮ้ย เพื่อนเรามีคนแอบจีบ ถอดสร้อยให้แบบเนียนๆ เลยนะ” “บ้า...” เธอว่าเพื่อนที่พูดแซว แต่ปากก็ยังยิ้มไม่หุบ “รีบไปกันเถอะดาว ได้เที่ยวอีกไม่กี่ที่ พรุ่งนี้ก็ต้องกลับไปทำงานกันแล้ว” เธอสวมสร้อยฟันปลาฉลามพร้อมกับก้มลงมาลูบหัวผม เพราะฟันปลาฉลามทำให้ผมไม่อาจเข้าถึงเธอได้อีก “ฉันไปนะ ระวังตัวด้วยล่ะ” เธอจากไปพร้อมกับรอยยิ้ม ผมต้องการพลังมากกว่านี้ ผมจะแอบตามเธอไปเงียบๆ คงต้องอาบแสงจันทร์อีกหลายคืนกว่าที่พลังของผมจะกลับมาเข้มแข็งอีกครั้ง ผมเลือกเหยื่อไปแล้ว และผมไม่เคยเปลี่ยนเป้าหมายแต่กลางคันมาก่อน ผมเหลือบมองไปข้างๆ ‘แต่ผมคงต้องระวังตัวมากขึ้น’ เพราะหมอผีคนนั้นยังคงจ้องผมอยู่ไม่วางตาเช่นกัน จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 15:09:18

ความคิดเห็นที่ 38 คุณแอนูมาหลบหลังเค้านี่มา ว่าแต่จะบังมิดมั้ย ^^ + + + + ขอบคุณคุณโส่ยค่ะ ^___^ ทำเอาอ่านไม่ทัน อู้งานกันให้ระนาวเลยวันนี้ + + + + คุณแพรวดาว..... สู้คนขนาด :O นึกภาพตอนคุณแพรวดาวขู่แฟ่ๆ ใส่คนทอดโดนัท ออกมาได้ประมาณนี้ค่ะ ^___^ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 15:22:28

ความคิดเห็นที่ 39 แง้วววววววว O____O' สวดยวดดดดดเลยคุณโส่ย ไหนๆ ก็ไหนๆ where where is where where ขอตอนจบอีกหนึ่งตอนเลยได้ป่ะ รางวัลมีให้แน่ คำไหนคำนั้น ไม่ใช่คำโน้น ส่งตรงถึงหลังบ้านแน่นอน ขอบคุณหลายเติบจนเกิบหลุด จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 15:22:50

ความคิดเห็นที่ 40 เอาอีกค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 15:26:41

ความคิดเห็นที่ 41 โอย...ไม่ไหวแล้วครับ คุณ แพรวดาว แค่นี้ก็ตาลายพิมพ์ผิดพิมพ์ถูกแล้วครับ ขอกลับไปนอนเอา...ก่ายหน้าผากสักคืนก่อนนะครับ (มือ ครับ มือ) ว่าแต่อยากให้จบยังไงดีครับ เอาแบบแฮปปี้ หรือ เลือดสาด ดี (ส่วนตัวผมชอบเนื้อสด เอ๋ย เลือดสาดมากกว่า) จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 15:28:57

ความคิดเห็นที่ 42 มิดสิคะ แง๊ววววววววววววววววววววววววววววว ปล. แมวน้อยน่ารัก น่ารักน่ากอด จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 15:41:19

ความคิดเห็นที่ 43 ป๊าดถ่อ....นึกว่าจะได้...เห็นสมองเต้นดุ๊บดิ๊บๆๆๆ ดีนัก อิอิ ... เชๆ อนุญาตให้กลับไปเอามือก่ายหน้าผากก่อนก็ได้ค่ะ (ใจดีสุดๆ) สะดวกเมื่อไหร่ค่อยมาแปะเนอะๆ ขอรีเควสเป็นเลือดสาดอนาถจิตไปเลยค่ะ พักนี้รู้สึกว่าตัวเองชักเปลี๊ยนไป๋แล้ว ลุคหวานๆ อ่อนโยน ใจดี มีเมตตา กระเด็นไปอยู่ไหนแล้วไม่รู้ (เคยมีกะเค้าด้วยหรือยะ???) ว่าแล้วก็นึกออกว่ารางวัลสำหรับค่าเหนื่อยของคุณโส่ยควรเป็นอะไรดี ... เหอๆๆๆๆ ง่ะ...คุณรุริกะ อะไรคะ? เค้าไม่ใช่ตัวเท่าลูกแมวซะหน่อย เดี๋ยวหาลุคได้ จะเอามาแปะโชว์...ฮี่ๆๆ ปล. ส่งคุณนูมาให้เค้าเลย ... หิวววววววววววว !!!! (แก้ไขคำผิดค่ะ อนาถ สะกดแบบนี้เนอะ ตอนแรกใช้ว่า อนาจ...แห่ะๆ) แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 54 15:52:30 จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 15:50:52

ความคิดเห็นที่ 44 กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด กลิ้งหนี จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 15:57:30

ความคิดเห็นที่ 45 ปั่นกระทู้ต่อ (คุณรุริกะค้า...ขออนุญาตน้า นานๆ จะแว้บมาเมาท์ได้...แห่ะๆ) มาเลยค่ะคุณโส่ย ตอนนี้ที่นี่กำลังขาดแคลนแรงงานเด็ก(นักเรียน) ที่จะทำงานในร้านไทย ทั้งงานร้านอาหาร สปา และคลีน เป็นผลมาจากนายกรัฐมนตรีหญิงคนใหม่ เปลี่ยนกฏหมาย และเข้มงวดเรื่องการอพยพย้ายถิ่น หรือการศึกษาต่อ (ที่จุดประสงค์จริงๆ ส่วนใหญ่คือมาเพื่อทำงานมากกว่าเน้นเรื่องการเรียนจริงๆ) การขอวีซ่าเข้าประเทศยากขึ้นมาก เพราะเพิ่มจำนวนเงินใน Statement ขึ้นอีกเป็นเท่าตัวจากเดิม ทำให้ Agent การศึกษา เปลี่ยนแนวไปส่งเด็กไทย ไปเรียนที่นิวซีแลนด์ และแคนาดาแทน บรรดานักเรียนที่ยังถือวีซ่าอยู่ รัฐก็หันมาเข้มงวดเรื่องจำนวนชั่วโมงทำงานต่อสัปดาห์ และตรวจสอบจำนวนเงินในบัญชีของนักเรียนเหล่านั้นมากขึ้น มีน้องๆ หลายรายที่กลับเมืองไทยช่วงปิดเทอม แล้วไม่ได้กลับมาอีก เนื่องจากทางอิมมิเกรชั่นตรวจสอบพบว่าจำนวนชั่วโมงทำงานเกินจากที่กำหนด และอื่นๆ อีกมากมาย บลาๆๆ เพราะฉะนั้น ... มาซะดีๆ หัดล้างจานให้เก่งๆ ด้วยเลยนะ อิอิ (กรี๊ดดด...คุยเป็นงานเป็นการกะเค้าก็เป็นด้วยหรือยะ???? ) จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 16:15:51

ความคิดเห็นที่ 46 กรี๊ดดดดดด...ต้องรีบเคลียร์งานแว้วววววววว ปล. คุณนู...หนีเค้าไม่พ้นหรอก...ร่อแร่ๆ แบร่ๆ มาให้กินซะดีๆ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 16:18:11

ความคิดเห็นที่ 47 จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 16:18:27

ความคิดเห็นที่ 48 กลิ้งหนีด้วยความเร็วแสง 5555555555555555555555555555+ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 16:24:39

ความคิดเห็นที่ 49 ขี้เกียจคิดแล้วครับ จบเลยละกัน (คืนนี้ขอนอนให้สบายดีกว่า) จุดจบ ดาวเช็ดตัวให้แห้งก่อนเปลี่ยนมาใส่ชุดนอนสีขาวบางเบา ก่อนหน้านี้เธอเคยกังวลเรื่องรูปร่างของตัวเอง จนเพื่อนๆ ต้องช่วยกันปราม เธอไม่ได้อ้วนเลยแม้แต่น้อยนอกจากในจินตนาการของตัวเธอเองเท่านั้น ป้ามาลีซึ่งเป็นคนที่คอยดูแลเธอก็พูดแบบนั้น “หนูดาวของป้าสวยน่ารักจะตายไป” ตอนนี้เธอจึงเลิกกังวลเรื่องรูปร่าง แต่หันมากังวลเรื่องความฝันแทน หลายวันมานี้เธอฝันแปลกๆ ฝันว่าตัวเองติดอยู่ในความฝันที่วกวนจนไม่อาจแยกจากความเป็นจริง แต่สุดท้ายแล้วเธอก็ตื่นขึ้นจากฝันซ้อนฝันเหล่านั้น แต่มันก็ทำให้เธอกังวลทุกครั้งว่า จริงๆ เธอตื่นขึ้นแล้วแน่หรือ เธอเปิดคอมพิวเตอร์เพื่ออ่านเรื่องราวใน ถนนนักเขียน ที่ตามอ่านอยู่ มี นักชอบเขียน เขียนเรื่องประหลาดๆ เอาไว้มากมาย และมันทำให้เธอเพลิดเพลินได้ในยามที่ต้องอยู่ไกลบ้านเช่นนี้ แต่คืนนี้ไม่มีใครเขียนอะไรอีก เธอจึงปิดไฟ และเข้านอน สูงขึ้นไปบนดาดฟ้าของตึก แมวดำตัวหนึ่งกำลังร่ายรำอยู่ท่ามกลางแสงจันทร์เต็มดวง มันร่ายรำจริงๆ เพราะมันยืนด้วยสองขาหลัง ส่วนสองขาหน้ายกขึ้นในท่าเซิ้ง แม้จะไม่มีเพลงปลากรอบ แต่รับรองได้ว่าหากได้นำไปออกรายการไทยแลนด์ก๊อตทะเล้น ต้องมีคนกดโหวตไห้อย่างแน่นอน หญิงสาวที่นอนอยู่กำลังเข้าสู่โลกแห่งความฝันที่ผันผวน แต่เป็นเพราะฟันปลาฉลามของหมอผีหนุ่มคนนั้นที่ทำให้มัน ไม่อาจควบคุมความฝัน หรือเจาะเข้าไปในจิตใจของเธอได้โดยง่าย ‘ผู้หญิงคนนี้มีจินตนาการที่แปลกประหลาดพิกล เธอเป็นคนพิเศษจริงๆ ด้วย’ แมวราตรีพยายามเซิ้งต่อไปไม่ยอมหยุด ดาวก็วิ่งวนไปมาในความฝันซ้อนฝันของเธอ เมฆดำค่อยๆ ลอยมาบดบังแสงจันทร์ ในที่สุดมันก็ต้องยอมพ่ายแพ้พร้อมกับวางสองขาหน้าลง มันยกเท้าขึ้นปากเหงื่อที่ปลายจมูก พร้อมกับถือโอกาสเลียทำความสะอาดอุ้งเท้าไปพร้อมกัน หางสั้นกุดของมันพยายามแกว่งกระตุกไปมา ก่อนที่มันจะกระโดดแผลวไปอย่างรวดเร็ว ตรงตำแหน่งที่มันเคยนั่งอยู่เพิ่มมีดสั้นที่มีด้ามทำมาจากกระดูกด้ามหนึ่งปักอยู่ ดูเหมือนศัตรูคู่แค้นของเขา ณ ทวีปที่แปลกประหลาดแห่งนี้จะตามมาถึงแล้ว หมอผีหนุ่มพูดกับมันด้วยภาษาโบราณ “เจ้าเขี้ยวเล็บของปีศาจ จงยอมตายแต่โดยดี เทพเจ้าของเราไม่อนุญาตให้เจ้ามากัดกินวิญญาณผู้คนเช่นนี้” มันจ้องตาแวววับกับเขา ไม่มีทีท่าว่าจะยอมจำนนแม้แต่น้อย “วันนี้ไม่มีใครมาคอยช่วยอีกแล้ว” หมอผีหนุ่มเก็บมีดสั้นก่อนหยิบอาวุธอีกอย่างหนึ่งออกมา อาวุธที่ทรงอานุภาพสูงสุดที่เขามี มันคือบูมเมอแรงไม้ที่วาดลวดลายไว้อย่างปราณีต ลวดลายอันทรงพลังของเทพเจ้าโบราณ เขายกชูมันขึ้น และดวงจันทร์ที่กำลังจะออกมาจากเมฆดำก็กลับเคลื่อนคล้อยเข้าไปซ่อนตัวในหมู่เมฆอีกครั้ง แมวดำตัวสั่นกลัวด้วยความร้ายกาจของอาวุธโบราณชิ้นนี้ ลวดลายสีแดงพวกนั้นวาดขึ้นด้วยเลือดของพวกมัน เลือดของผู้อาศัยอยู่ในยามราตรีมาแต่โบราณ มันชะล่าใจเกินไปแล้ว ความจริงตั้งแต่เมื่อได้พบกันมันควรรีบจากแผ่นดินนี้ไปให้ไกล แต่มันก็มีกฏในการใช้ชีวิต กฏที่มันไม่อาจละเมิด มันต้องจัดการกับสาวน้อยคนนี้ให้ได้จึงจะสามารถจากไป ดูเหมือนว่าความหยิ่งผยองของมันจะนำพาตัวเองมาสู่จุดจบในที่สุด ‘ดีล่ะ ถ้าจะตายก็ขอตายอย่างกล้าหาญเถอะ’ มันส่งเสียงขู่พร้อมพองขนทั้งตัว ซึ่งทำให้ขนาดตัวของมันใหญ่ขึ้น แต่ไม่ใช่ใหญ่ขึ้นแบบธรรมดา แต่เป็นใหญ่ขึ้นจนผิดธรรมชาติ ขนาดตัวของมันในตอนนี้พอๆ กับเสือขนาดเล็กตัวหนึ่งเลยทีเดียว หมอผีหนุ่มกลืนน้ำลายด้วยความหวั่นหวาดนี่เป็นครั้งที่สองที่เขาได้เผชิญหน้ากับพวกมัน ครั้งแรกเป็นตอนที่เขายังเด็ก และผู้ที่เผชิญหน้ากับมันอย่างแท้จริงในตอนนั้นคือพ่อของเขา ซึ่งปราบมันได้สำเร็จ แต่ก็ต้องแลกด้วยชีวิตของเขา บนร่างของพ่อไม่มีบาดแผลแม้แต่น้อย แต่ท่านต้องฝันร้ายติดต่อกันถึงสี่สิบเก้าวัน ฝันร้ายที่กัดกร่อนจิตใจจนท่านยอมพ่ายแพ้ไปในที่สุด เรื่องนี้เป็นสาเหตุหนึ่งที่เขาไม่อาจยอมปล่อยพวกมันไปได้ เขาต้องการล้างแค้นให้กับพ่อ และไม่อยากให้ใครต้องตกเป็นเหยื่อของพวกมันอีก เขากระชับบูมเมอแรงในมือและเริ่มเต้น การเต้นจะสร้างพลังให้กับเขา พลังจากธรรมชาติรอบกายจะไหลมารวมกัน พลังที่จะใช้ในการจัดการกับชีวิตที่ผิดธรรมชาติพวกนี้ ที่พวกเขาเรียกมันว่า ‘ผู้กินความฝัน’ มันพยายามกระโดดเข้าใส่หลายครั้ง แต่เขาก็ยังสามารถหลบไปได้ จนสุดท้ายเขาก็ได้จังหวะ แสงจันทร์มืดมิด สายลมเป็นฝ่ายเดียวกับเขาส่งให้บูมเมอแรงโบยบินออกไป มันกระโดดหลบเป็นพัลวัน แต่บูมเมอแรงคล้ายมีตางอกเงยไล่ติดตามมันไปอย่างไม่ลดละ ‘ไม่รอดแล้ว’ มันตัดสินใจกระโดดลงจากดาดฟ้า พลังจิตที่เผาไหม้จากห้วงเวลาสุดท้ายของชีวิตที่กำลังจะจบสิ้น ส่งคลื่นความถี่ที่รุนแรงออกไป บูมเมอแรงตัดร่างของมันขาดออกเป็นสองท่อน สิ่งที่เคยอยู่ภายในร่างปลิวกระจัดกระจาย หญิงสาวที่ในตาเลื่อนลอยพลันเปิดหน้าต่างออกมา เธอยังคงอยู่ในโลกแห่งความฝัน เป็นฝันร้ายที่ไม่มีวันจบสิ้น เธอยื่นสองมือออกไปราวกับกำลังรองรับเงินทองที่หล่นลงมาจากฟากฟ้า สองมือของเธอถูกย้อมจนแดงฉาน ก่อนที่เธอจะค่อยๆ ดื่มกินมันเข้าไป หมอผีหนุ่มยิ้มให้กับชัยชนะของตนเอง บูมเมอแรงที่ได้รับตกทอดมากลับมาอยู่ในมือของเขาอีกครั้ง ลวดลายของมันสดสวยงดงามราวกับพึ่งได้รับการวาดขึ้นมาใหม่ๆ พลังยังคงเปี่ยมอยู่ในตัวเขา พลังที่จะทำให้เขามีชัยเหนือเหล่าผู้กินความฝันทั้งปวง เขาหันกลับคิดจะเดินลงจากตึก หญิงสาวสวยในชุดนอนสีขาวพร้อมเงาวับแวมทำให้เขาใจสั่น รอยยิ้มของเธอช่างแสนอ่อนหวาน โดยเฉพาะแววตาคู่นั้นที่สะท้อนแสงแวววาวใต้แสงจันทร์ เธอเดินเข้ามาโอบกอดเขาพร้อมกับกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู “...เหมียว” หัวใจของเขายังคงเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่ตอนนี้มันออกมาเต้นอยู่นอกร่าง อยู่ในมือของหญิงสาวที่ยกมันขึ้นกัดกินอย่างเอร็ดอร่อย บูมเมอแรงหล่นลงสู่พื้น มันแตกออกเป็นสองส่วนราวกับทำจากไม้เก่าผุ ลวดลายหม่นหมองผิดกับตอนแรกราวฟ้ากับดิน เขาอาจเป็นมนุษย์เพียงคนเดียวในปัจจุบันนี้ที่ได้เห็นการสืบทอดของผู้กินฝันด้วยสองตา หญิงสาวยิ้มให้เขาอย่างงดงาม ใบหน้านั้นเปื้อนเต็มไปด้วยเลือด ‘ไม่ เธอไม่ใช่พวกมัน เธอเป็นอะไรบางอย่างที่ต่างออกไป’ ดูเหมือนกับว่าได้มีการกลายพันธุ์เกิดขึ้นอีกด้วย หญิงสาวที่ติดอยู่ในโลกแห่งความฝันเพราะพลังจินตนาการที่เกินขอบเขตของเธอ ได้รวมเข้ากับวิญญาณของสัตว์โบราณที่ชั่วร้ายเสียแล้ว มนุษย์เอ๋ยจงร่ำร้องให้เต็มที่เถิด เพราะต่อไปนี้ โลก จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 17:11:36

ความคิดเห็นที่ 50 ฮ่าๆๆๆ ... เค้าเปล่ากดดันน้า เดี๋ยวทำภารกิจเสร็จจะเข้ามาอ่านก่อนนอน...^________^ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 18:25:04

ความคิดเห็นที่ 51 เฮ.... คุณแพรวดาวนอนแล้วค่อยตื่นมาอ่านจะดีกว่าค่ะ ^^ + + + + คุณแอนูห้ามอ่านเลยนะ :) ปิดตาๆ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 19:47:00

ความคิดเห็นที่ 52 อ่านแล้วมีบทบรรยายที่ชอบอยู่อันนึง.... "เสียงเพลงบรรเลงในหัวกลายเป็นแผ่นตกร่อง" แล้วก็คำว่า "ฮัดช่า!" ดูแล้วเป็นบทบรรยายที่เป็นเอกลักษณ์ ชอบ ชอบ :) จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 19:55:35

ความคิดเห็นที่ 53 โห คุณ ZOI ทำได้ไงนี่ โดนัทแฮททริก!!! สงสัยคินนี้ไม่ไปไหนแล้ว ติดอยู่กระทู้นี้ล่ะ ว่าแล้วไปอ่านล่ะ ^__^... ตอนแรกจบแบบซาบซึ้งน่ารักดีทีเดียว พอมาตอนสองชักจะยังไงๆแล้ว มนุษย์เลี้ยง... ตอนต่อๆมาก็ชักน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ คิดได้ไงนี่ เวลาขนาดนี้ คารวะเลยครับ ^__^...... แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 54 22:16:14 จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 20:25:09

ความคิดเห็นที่ 54 คุณ Kiwi_brown ขอบคุณค่ะ ^______^ + + + + คุณ GTW ทำไซคลิกเลยสิคะ ^^' ชุบชีวิตเจ้าเหมียวให้เค้าด้วย สงสารมัน... จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 21:02:46

ความคิดเห็นที่ 55 แง๊ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่ทันแล้ว อ่านจนจบเลย ฮือออออออออออออออออออออออ ทำไงดีเนี่ย จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 22:09:39

ความคิดเห็นที่ 56 เอาภาพติดเรทมาดับความน่ากลัวดีกว่า อิอิ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 22:17:19

ความคิดเห็นที่ 57 ^ ^ ^ ทำใจเตรียมฝันร้ายได้เล้ย ... กุ๊ก ๆ ๆ กู๋....แฮ่ ร่อแร่ๆ ดีล่ะ กำลังร้องไห้อยู่ ใช้ช่วงชุลมุนจับมาย่างกินต้องดีแน่แท้...คิคิ เสร็จภารกิจแล้ว...อ่านแล้ว...เด็กๆ ค่ะคุณรุริกะ ... บอกแล้ว กลัวที่หนาย...ฮี่ๆๆ (ว่าแล้วก็นั่งเกาหัว - ไม่ได้คันนะ เพิ่งสระ ห๊อมหอม แต่นึกอยู่ว่าจะหารางวัลอะไรดีน้า สองอันซะด้วย มีบางคนทวง...อิอิ) ไปมุดผ้าห่ม โผล่แต่หัวเป็นดักแด้ก่อนดีกว่า เผื่อคืนนี้จะฝันซ้อนฝันและฝันซ้อนอีกที...^____^ ราตรีสวัสดิ์ชาวโลกที่รัก แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 54 09:15:39 จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 22:23:56

ความคิดเห็นที่ 58 ราตรีสวัสดิ์ค่ะคุณแพรวดาว จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 22:59:19

ความคิดเห็นที่ 59 แน้... เพิ่งไล่จับกันอยู่หยกๆ พอจะเข้านอน มีจุ๊บกันก่อนนอนด้วย :) + + + + แปะสาระเพิ่มเติมรอคุณจันทร์พันฝันมาอ่านวันพรุ่งนี้นะคะ แอบลุ้นว่านักอ่านเงาจะมีแพทย์ เภสัช พยาบาล นักรังสีเทคนิค นักเทคนิคการแพทย์ บลาๆๆ อยู่แถวนี้บ้าง ที่จริงเนื้อหาตอนนี้มีที่ผิดอยู่นะคะ รอให้มีคนทักก็ไม่ทักแฮะ ^^' ตอนที่รสาหันไปบอกเดียวว่าโคม่าสเกลของคนไข้ขาขาดเป็น 0 แล้ว อันนั้นคือศัพท์แสลง เพื่อจะบอกว่าผู้ป่วย dead แล้วนะคะ จริงๆแล้วคำว่าโคม่าสเกลย่อมาจาก Glasgow Coma Scale เป็นการประเมินความรู้สึกตัว ให้คะแนน และนำมาใช้แบ่งโซน มีคะแนนตั้งแต่ 3 ถึง 15 นะคะ (0 ไม่มีค่ะ ^^) ยกตัวอย่างการประเมิน Glasgow Coma Scale ก็เช่น = = = = = = = = ความสามารถลืมตา ลืมตาได้เอง    ให้  4      คะแนน ลืมตาเมื่อสั่ง    ให้  3      คะแนน ลืมตาเมื่อเจ็บ   ให้  2      คะแนน ไม่ลืมตาเลย    ให้  1      คะแนน = = = = = = = = จะมีทั้งหมด 3 ความสามารถค่ะ -การลืมตา การตอบสนองของแขนขา และการตอบสนองต่อคำพูด พอเอาทั้ง 3 ความสามารถมารวมกัน ได้คะแนนเท่าไร ก็นำไปบรรจุโซนต่างๆ เพื่อเรียงลำดับความสำคัญในการช่วยชีวิต บางครั้งมากันมากๆ การประเมินแรกรับก็ผิดค่ะ เอาที่ควรจะอยู่โซนเขียว ไปไว้โซนเหลือง หรือทิ้งแช่ไว้ที่โซนเหลือง จริงๆแล้วหนักมาก ต้องพาไปโซนแดง ตรงนี้ถ้าผู้ป่วยมีความรู้ เวลาเกิดอุบัติเหตุหมู่แล้วถูกเข็นไปทางไหน จะได้รู้ตัวว่าอาการของตัวเองหนักเพียงไร หรือคนอื่นหนักกว่า ก็ต้องปล่อยให้หมอ พยาบาล ดูแลเขาไปนะคะ ^__^ ตัวอย่างพื้นที่โซนแดง เก็บภาพมาจากการซ้อมแผนในรพ.ค่ะ :) จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 07:10:07

ความคิดเห็นที่ 60 Mass casuality card ที่ใช้แทนบัตรประจำตัวผู้ป่วย สำหรับระบุบริเวณบาดเจ็บ, vital sign, coma scale และบันทึกการสั่งยาเบื้องต้นค่ะ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 07:21:14

ความคิดเห็นที่ 61 เฮะ ได้เวลาเข้างานแล้ว ไปทำงานก่อนนะคะ ^^' จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 07:27:30

ความคิดเห็นที่ 62 มีเวลาจะมาชุบชีวิตแมวให้นะครับ^^ รูปในความเห็นที่ 57 เป้นคนป่วยในโซนไหนครับ เหลือแต่ตากับปาก น่าสงสารT_T เป็นกำลังใจให้คุณแอนูด้วยครับ ^__^ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 07:38:09

ความคิดเห็นที่ 63 คุณ รุริกะ นักรังสีเทคนิค แถวนี้ไม่ท้วงครับ เพราะ...ไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้เลย ผมอยู่รังสีรักษาน่ะครับ ไม่ได้ทำเอ็กชเรย์ (ทำรังสีรักษามาตั้งแต่เรียนจบ) เลยไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้สักเท่าไร (พวกรังสีวินิจฉัยจะรู้เยอะ เพราะอยู่ฉุกเฉินด้วย) โชคดีที่พึ่งเปิดมาเห็นรูป คุณ แพรวดาว ในตอนเช้า ไม่งั้น... จารย์จีครับ แมวราตรี ตั้งใจเขียนจบแค่นั้นครับ แรงบันดาลใจได้จากเหล่าแมวๆ ที่คุยกันข้างบน มนุษย์เลี้ยง มาจากคุณ แพรวดาว บอกว่า เดาทางผมได้ ผมเลยเปลี่ยนมุมมองเป็นแมวแล้วเขียนออกมาให้มันหลอนๆ ซะเลย จบด้วยการแอบแซวว่าจะไปหาด้วย คุณ แพรวดาว ก็ออกมาท้าว่าให้มาเลย ผมก็เลยส่งเจ้าราตรี เดินทางไกล ไปหาที่ออสเตรเลียซะเลย แต่ก็ยังจบแบบค้างๆ เพราะตอนนั้นยังไม่รู้จะจบแบบไหนดี พอคุณ แพรวดาว บอกแบบเลือดสาดก็ได้ ผมก็เลยสาดเลือดเสียเลย จบแบบเอาสะใจเข้าว่า ผมมานั่งอ่านอีกรอบ รู้สึกว่าน่าสนใจดีเหมือนกัน เลยว่าจะเอามาเชียนใหม่ดูครับ น่าจะสนุก แต่คงต้องตัด คุณ ดาว ดารารับเชิญออกไปก่อน มิได้รังเกียจนะครับ แต่จะได้ปรับเรื่องให้มันเข้าที่เข้าทาง น่าจะได้เรื่องสั้นจริงๆ แนวหลอนๆ สักเรื่อง (หรือจะเขียนเรื่องยาวดี แต่ไม่ค่อยถนัดแนวนี้เลยแฮะ กลัวไม่จบ) แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 54 08:13:42 จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 08:03:52

ความคิดเห็นที่ 64 โฮะ...จุ๊บๆ ค่ะคุณรุริกะ มาส่งไปทำงาน ^______^ ปอลิง...ขอบคุณสำหรับความรู้ที่แทรกให้มาด้วยนะคะ จะจำไว้เผื่อวันไหนพยาบาลบอกผิดจะได้ท้วงได้...แฮะๆๆ ฝากถึงคุณโส่ย ... ขอเผยความในใจหน่อยนะคะเกี่ยวกับเรื่องการท้าทาย ^______^ ตอนแรกไม่คิดว่าจะทำได้ (แห่ะๆ ไม่ได้สบประมาท แค่คาดไม่ถึง) หลังจากที่วางโจทย์คาดว่าเหลือเวลาอีกไม่ถึง 4 ชั่วโมง (คือ 3 ชั่วโมง 49 นาที 50 วินาที) <--- คำนวณถูกมั้ยเนี่ย @_@' กว่าคุณโส่ยจะมาเห็นคำท้า ... ขนาดว่าโพสต์ไปปุ๊บคุณโส่ยมาเห็นปั๊บ (แหม...ช่างคิดเนอะ ใครเค้าจะมาว่างงานเหมือนเธอยะ) แต่ปรากฎว่าเร็วกว่าที่คิดปานกามนิตหนุ่มทุ่มพิชิตจิตวาสิฏฐีสาว (โหยยย...ลิเกไปมั้ยนั่น???) เพียงแค่ 2 ชั่วโมง กับ 8 วินาที ตอนต่อไปก็ได้ปรากฎ เหมือนเทียนหมาง (ในเปาบุ้นจิ้นตอนตามหาเทียนหมาง...แห่ะๆ) ทีนี้ ... ลองมาแบ่งสัดส่วนการใช้เวลากันดูเนอะ ความยาวขนาดนี้ ถ้าเป็นเค้าพิมพ์ (แบบว่าพิมพ์ลอกลงมาอย่างเดียวนะ) ก็ใช้เวลาไม่ต่ำกว่า 20-25 นาที แต่ไม่น่าเกิน 30 นาที (เค้าพิมพ์เร็วนะ ว่างๆ มาแข่งกันก็ได้ เอาป่ะ ถ้าไม่เชื่อ) <--- ใครเค้าจะไร้สาระเหมือนเธอ??? ^^' แต่ให้เวลาสำหรับการพิมพ์ของคุณโส่ยเป็น 40 นาที (ยกประโยชน์ให้จำเลย อ่า...ให้คุณโส่ย ถ้าจะใช้วิธีคิดเรื่องไปด้วย พิมพ์ไปด้วย) <--- ใจดีมั้ย? ใจดีสุดๆ แถมให้อีก ระหว่างพิมพ์เรื่อง มีงานนู่น นี่ นั่น คั่นเวลาเข้ามาแทรก ติ๊ต่างว่ารวมๆ แล้วเสียเวลาไปอีกชั่วโมงนึง ก็จะเหลือเวลา 20 นาทีกับ 8 วินาที เวลาเท่านี้ทั้งคิดพล็อต คิดเรื่องทันได้ยังไงคะ? อยากรู้จริงๆ คุณโส่ยทานอะไรเป็นอาหารเนี่ย?????? ส่วนตอนจบยิ่งแล้วใหญ่ (จากที่ท้าไปแล้ว หน้าหงาย-หลังง่อยกลับมา...แห่ะๆ) ก็เลยวิงวอนขอ (จากหน้ามือเป็นหลังแหวนเลยนะ...^^') ตอนจบ ผ่านไป 6 นาทีกับ 7 วินาที คุณโส่ยอ่อนระโหยโรยแรงมาขอผลัดผ่อน (โห...ใช้คำอะไรของเธอยะ?) บอกว่าไม่ไหวแล้ว แต่ใครจะเชื่อ !!!!! คล้อยหลังไปเพียง 1 ชั่วโมง 43 นาที กับ 39 วินาที ตอนจบก็กระย่องกระแย่งออกมาวางรอ คราวนี้ไม่วิเคราะห์แจกแจงแบ่งเวลาอะไรแล้ว ยกกระแช่คารคะสามไหเลย...พ่อคุ๊ณณณณณ เก่งจังนะตัวแค่เนี้ย ^_________^ ปล. วันนี้ว่างมาก ฝนตกตั้งแต่เช้า งานการไม่มีให้ทำ ... อิอิ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 08:46:21

ความคิดเห็นที่ 65 โห...พิมพ์ค้างไว้นาน เสียเวลาคำนวณเวลาอีกต่างหาก กดส่งไป เงยหน้าขึ้นมาดู สองหนุ่มมาคุยจุุ๊กจิ๊กกันอยู่ข้างบน ... เง้อออ คุณโส่ยขร๋า ... จะตัด จะทิ้ง จะขว้าง จะวางเค้าไว้ตรงไหนก็ตามแต่ความกรุณาเถอะค่า อย่างมาก ... เค้าก็คลานกระดุ๊บๆ กลับเข้ามาเป็นผู้อ่านตามเคย...ฮี่ๆๆ ปล. ถ้าพิมพ์ขายได้ ขอแบ่งเปอร์เซ็นต์ในฐานะผู้จุดประกายด้วยแล้วกัน...เอิ๊กกกกก จิ้มข้ามไปคนข้างบน ... แหมๆๆ ผู้ป่วยขนาดเห็นแต่ตากับปากแล้วน่าสงสารเนี่ย น่าจะอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนี่ล่ะ ชิส์ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 08:57:20

ความคิดเห็นที่ 66 อรุณสวสัดิืค่ะทุกคนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน เมื่อคืนดูรูปคุณแพรวดาวเลยเกิดอาการนอนไม่หลับ ฮี่ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 09:03:51

ความคิดเห็นที่ 67 ^ ^ ^ สวัสดีจ้ากาฟิลด์น้อย(จริงอ่ะ...อิอิ) มาก็ดีแล้ว กำลังหิวอยู่พอดี เที่ยงกว่าแล้วยังไม่ได้หม่ำข้าวเช้าเลยเนี่ย มามะๆ จับกลิ้ง ปิ้งๆ ย่างๆ แผล่บๆ ปอลิง ... อะไร ... รูปเค้าที่ไหน ไม่มี๊ๆ ๆ ๆ ๆ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 09:14:47

ความคิดเห็นที่ 68 กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด กลิ้งหนี จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 09:32:38

ความคิดเห็นที่ 69 ^ ^ ^ จิ้มข้ามไปบนโน้น หาเองเนอะ ^____^ แล้วรู้รังสีอำมหิตด้วยป่ะคะ?...แบร่ๆ ... แฮ่ !!!! เพิ่งเห็น ... แรงบันดาลใจมาจากเหล่าแมวๆ ที่คุยกันข้างบน O___O' แมวที่ไหนกันนะ ... เมี้ยววววว ... อุ๊บส์ !! ปอลิง...รูปอะไรอีกแล้ว ไม่มี๊ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ทำไมวันนี้มีแต่คนตาฝาดกันนะ ... ต้องพักผ่อนเยอะๆ รู้มั้ย จะได้ไม่ตาฝาด ... อิอิ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 09:37:06

ความคิดเห็นที่ 70 68 ... ไม่ต้องหนีเลย เจอซิสเซอร์โฟเลกล็อคเข้าให้ นี่แน่ะๆๆๆ (จ๊ากกกก ... หนีบไม่รอบ ... คิคิ) เอ่อ ... เหมือนๆ กับว่าเค้าเป็นคนชวนวิ่งเล่นเลอะกระทู้ยังไงไม่รู้เนอะ (อ่า...ถึงมีใครเห็นด้วยก็เก็บไว้ในใจก็ได้นะคะ...แบบว่าเกรงใจ...งิงิ) ******************** ขอเพิ่มข้อความในนี้แทนแล้วกัน จะได้ไม่เปลือง...^____^ เมื่อคืนนี้มีใครได้ดูจันทรุปราคาบ้างมั้ยคะ? มีคนเคาะต้นไม้ ใช้ปืนยิงขึ้นฟ้าอยู่อีกหรือเปล่า? หวังว่าคงไม่มีข่าวคนโดนลูกปืนตกใส่อีกนะ ว่าแล้วก็ไปลั้นลาหาอ่านข่าวต่อ แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 54 09:45:35 จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 09:41:07

ความคิดเห็นที่ 71 จาก ปอลิง ... อะไร ... รูปเค้าที่ไหน ไม่มี๊ๆ ๆ ๆ ๆ จากคุณ : แพรวดาว นี่ล่ะ หลอน....แพรวดาว ตัวจริงเสียงจริง! ขนาดรูปยังหลอนได้ขนาดนี้ ^__^ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 09:57:11

ความคิดเห็นที่ 72 หาตาข่ายมากางจับคุณแพรวดาวดีกว่า วิ่งเล่นจริง ผมเองก็พิมพ์เร็วนะครับ เพราะนั่งพิมพ์ทุกวันอยู่แล้ว ส่วนเรื่องที่เขียนพวกนี้ มันเร็ว แต่ถ้าอ่านดีๆ จะรู้ว่ามันค่อนข้างไม่เรียบร้อย มีคำซ้ำ สำนวนพิลึก เยอะแยะ แต่เพราะว่ามันเป็นโดนัท ผมจึงยอมปล่อยผ่านไป (ซึ่งไม่ค่อยจะดีนัก) ถ้าเขียนจริงๆ ต้องอ่านทวน ขัด เกลา แก้ อีกสักรอบ สองรอบ ถึงจะได้ครับ ส่วนเรื่องงานต้องถามน้องๆ ที่นั่งทำกันเมื่อวาน เพราะผมไม่ได้ทำเลย (ผมรู้สึกหลังร้อนวูบวาบ แต่อาศัยมีภูมิต้านทานสูง ไม่สำนึกครับ) จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 10:00:24

ความคิดเห็นที่ 73 ^ ^ ^ แว้กกกกกกกก ... แท็คทีมกันมาสองเยย O____O' จานจี...อะไร? ไหนล่ะหลักฐาน หลอนอะไร ไม่รู้ไม่ชิ ปอลิง ... ว่างนักใช่มั้ย? ถ้าพรุ่งนี้เฟรี่ไม่เสร็จ รู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น??? (นั่นๆ เก่งอีก...เดี๊ยวได้อดอ่าน...ฮี่ๆๆ) คุณโส่ย...เห็นอยู่หรอกค่ะ แต่ด้วยความเร็วกว่าแสงขนาดนั้น เลยยกประโยชน์ให้จำเลยไป ... เนอะๆ ฝากขอบคุณน้องๆ ที่เสียสละทำงานแทนด้วยนะคะ...แฮ่ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 10:10:14

ความคิดเห็นที่ 74 กลิ้งเล่น จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 10:21:50

ความคิดเห็นที่ 75 ^ ^ ^ อะไร...ยังจะมากลิ้งเล่นอยู่อีก ไม่เห็นหรือคะว่ามีคนใจร้ายจะเอาตาข่ายมากางจับอยู่นั่น แต่ไม่ต้องห่วงนะ ถูกจับไป ยังไงเค้าต้องตามไปช่วยแน่ๆ ไม่ต้องกลัวนะ ก็แหม ... เค้ายังอยากเอามาปิ้งๆ ย่างๆ อยู่นี่นา แผล่บๆ !!! จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 10:26:42

ความคิดเห็นที่ 76 แอ๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 11:15:09

ความคิดเห็นที่ 77 กลิ้งเล่นเฝ้ากระทู้ อิอิ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 14:02:24

ความคิดเห็นที่ 78 จับคนเฝ้ากระทู้มาปิ้งๆ ย่างๆ ดีกว่า อิอิ แผล่บๆ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 14:48:55

ความคิดเห็นที่ 79 ยังอยู่ ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 14:54:45

ความคิดเห็นที่ 80 ยังอยู่จนกว่าจะได้กินกาฟิลด์ย่างนั่นล่ะ...เหอๆๆ มาให้กินซะดีๆ วิ่งไล่จับจนเหนื่อยแล้วนะ...ฮึ่มๆๆ ปล. ถ้าคุณรุริกะมาเห็นเราจะโดนดุมั้ยนะคุณนู๊...งืออออ...กลัวววว !!! จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 16:04:43

ความคิดเห็นที่ 81 คุณแพรวดาวกลัวด้วยเหรอคะ เค้าไม่เห็นกลัวเลย อิอิ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 16:25:48

ความคิดเห็นที่ 82 โดนหวยกินไปแหล่ว จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 16:51:25

ความคิดเห็นที่ 83 นั่นๆ ... ทีหวยล่ะยอมให้กิน ... ชิส์ !!! คุณรุริกะค้า...คุณนูท้าทายอ่ะค่า มาดุเลย (ฟ้องๆ) ... ฮี่ๆๆ ปอลิง...แล้วนี่เราสองคนจะป่วนกระทู้อีกนานมั้ยคะ? จะครบ 100 แย้ว... แฮ่ แต่จะว่าไป เค้าเคยปั่นกระทู้กับเพื่อนอีกคนนึง จนครบ 1,000 คคห. มาแล้ว ตอนนั้นเว็บมาสเตอร์ต้องเสียตุ๊กตาให้คนละตัว โทษฐานท้าว่าถ้าทำได้ถึง 1,000 จะให้...ฮ่าๆๆ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 17:21:16

ความคิดเห็นที่ 84 อ่า... คุณโส่ยใช้ตาข่าย(ไม่ได้ผล)หรือคะ ^^ เอาเถอะ ให้วิ่งเล่นกันอีกสักพัก พรุ่งนี้ PSYCHO HELL มา เค้าจะโกยใส่บุ๊งกี๋ไปทิ้งที่กระทู้โน้น จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 17:39:35

ความคิดเห็นที่ 85 มัวแต่ไปหาคลิปที่มีแมวสองตัวเล่นกันซนๆ (ได้มาตั้งหลายตัวแหน่ะ) กลับมาอีกที เอ่อ... มีความเห็นใหม่อีกแล้ว!! คนนึงโดนหวยกิน อีกคนยังคงปั่นกระทู้อย่างขมีขมัน (ไปทานอะไรกันมาคะ ^^") วิธีดุคุณแอนูไม่ยากเลยค่ะ แค่บอกว่า เดี๋ยวเค้าไม่เล่นด้วยแล้วนะ ขี้คร้านจะร้องแงๆ :p~ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 17:50:47

ความคิดเห็นที่ 86 แง้วววว...แล้วเราก็กลายเป็นอุนจิถูกโกยใส่บุ้งกี๋!!!! คนเขียนเค้ารับปากว่าพรุ่งนี้อ่ะค่ะ ไม่รู้ว่าจะได้อ่านมั้ย เพราะเพิ่งเขียนได้ไม่กี่หน้าเอง ^____^ ขออภัยผู้อ่านทุกท่านที่อาจทำให้รกสายตาไปบ้างนะคะ ^^' รีบเคลียร์งานกลับบ้านก่อนล่ะค่า (จะกลับไปจับกาฟิลด์ย่างให้ได้คอยดู๊๊๊๊๊๊๊๊๊) จากคุณ : แพรวดาว (แพรวดาว) เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 18:46:42

ความคิดเห็นที่ 87 ^ ไม่ใช่อุนจิสักหน่อย เป็นแมวน้อยในกล่อง fragil ต่างหาก จับแรงก็ร้องแง้วๆ ต้องตะล่อมเข้าบุ้งกี๋ จากนั้นโกยๆๆ แล้วเอาไปหย่อนอีกที่นึงนะคะ ^^ แต่ถ้าวิ่งเล่นแถวนั้นไม่สนุก วันอังคารหน้าจะเคาะถาดนมแป๊งๆๆๆ ชวนมาเล่นด้วยกันใหม่ค่ะ ^____^ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 23:02:28

ความคิดเห็นที่ 88 ง่วง   *O* ไนท์ๆ นะคะ จุ๊บๆ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 23:10:06

ความคิดเห็นที่ 89 อย่าดุเค้า จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 06:18:31

ความคิดเห็นที่ 90 อื๊อ ยังไม่ได้ดุสักหน่อย ปะๆ ไปเล่นกระทู้นู้น แล้วพี่จะกลับมาให้ช้อคกาจุ๊บตอนเย็นนะ ^^ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 07:06:53

ความคิดเห็นที่ 91 ฮี่ ๆ วิ่งเล่น จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 08:30:35

ความคิดเห็นที่ 92 มากินตับคนวิ่งเล่น จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 12:59:37

ความคิดเห็นที่ 93 เฮะ ! ผลุบมากระทู้นี้อีกล่ะ คุณแพรวดาวคะ การ์ฟิลด์ย่างไว้ยังไม่สุกดี มีแมวมาขโมยตับไปแล้วอะค่ะ  (#｀･o･)=☞ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 13:23:05

ความคิดเห็นที่ 94 อ่านตอนจบของบทนี้ด้วยความลุ้นระทึก แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตารอบทต่อไป ^_^ อ่านคอมเมนท์ได้ซักพักชักเอะใจค่ะ เลื่อนลงมาดู โอ้โห...คอมเมนท์ยาวมาก จะได้ครบร้อยไหมเนี่ย ^_^ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 17:15:41

ความคิดเห็นที่ 95 ถ้าครบแล้ว ... จขกท มีรางวัล ก็จะปั่นให้ค่ะ...อิอิ ************************************ แอ๊ะ....รางวัล ๆ ๆ O____O' อยากได้รางวัลจังเลย โอมมมมม....ใครมีจิตเมตตา อยากสร้างมหากุศล โอกาสนั้นมาถึงท่านแล้ว .... (ขนาดนั้นเลย...แห่ะๆ) V V V V แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 54 19:59:04 จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 18:06:18

ความคิดเห็นที่ 96 เค้าแอบตุนรางวัลไว้ตั้งไม่รู้เท่าไร... รอไว้ให้ได้เจอคุณแพรวดาวก่อนเท่านั้น ^^ ครบร้อยไม่ครบร้อย ไม่มีผลอะไรเลยค่ะ :D แต่เอานะ! รับคำท้า ครบโดย "ห้ามนับ" คุณแพรวดาวหลังจากความเห็นนี้ (อย่าไปใต้โต๊ะคุณแอนูให้มาเบิ้ลให้นะ) ถ้าทำได้ คุณแพรวดาวเลือกตุ๊กตามา 1 ชนิด แล้วจะไปหามาให้ค่ะ ^_____^ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 19:08:01

ความคิดเห็นที่ 97 เมี๊ยวววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 20:51:22

ความคิดเห็นที่ 98 มาลุ้นช่่วยคุณแพรวดาว^^ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 06:27:14

ความคิดเห็นที่ 99 นี่ไม่ผิดกติกานะครับ^^ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 06:31:21